Η Ιωάννα Τσουφλίδου υπήρξε Διευθύντρια του καταστήματος Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη.

Μακεδονομάχος και στρατιωτικός από την Κρήτη. Πήρε μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1897-1898, στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα. Φιλοβασιλικός και σφοδρός πολέμιος του Βενιζέλου. Διετέλεσε βουλευτής Φλώρινας και Καστοριάς και αξιωματικός του ελληνικού στρατού.

Ο Αιμίλιος-Αμεδαίος, γιος του Κωνσταντίνου Τυπάλδου Πρετεντέρη και της Άννας Κολέττη, γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1798 και έζησε στην Ιταλία όπου πήγε σε νεαρή ηλικία. Σπούδασε νομικά στην Πάδουα και το 1825 διορίστηκε καθηγητής της Ιστορίας, της Γεωγραφίας και του Ναυτικού Δικαίου στη Ναυτική Σχολή στη Βενετία. Δίδαξε εκεί μέχρι το 1848, όταν αποσύρθηκε στο Μιράνο, κοντά στη Βενετία και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και την ιστορία.
Υπήρξε πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας της Βενετίας και εξελέγη δήμαρχος του Μιράνο.
Μετάφρασε στα ιταλικά την “Ιστορίαν της ελληνικής φιλολογίας” του F. Schoell, διηύθυνε τη δεκάτομη έκδοση των “Βιογραφιών εξεχόντων Ιταλών επιστημόνων και λογοτεχνών”, όπου και ο ίδιος έγραψε πολλά άρθρα. Έγραψε επίσης την τρίτομη “Ιστορίαν της Ελλάδος”, βιογραφία του Α. Μουστοξύδη -που είχε παντρευτεί την αδελφή της γυναίκας του-, και μεγάλο αριθμό μελετών. Ήταν μέλος πολυάριθμων επιστημονικών συλλόγων και εταιρειών.[Βλέπε φάκελο αρχείου του.]
Παντρεύτηκε την Μαρία Χάρτα από την Κύπρο με την οποία απέκτησαν μία μονάκριβη θυγατέρα την Ελοϊσία-Ρόζα-Άννα, σύζυγο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Πέθανε, πλήρης ημερών, στην έπαυλη του Μιράνο τον Μάρτιο του 1878.

[Εκτενές βιογραφικό και εργογραφικό σημείωμα υπάρχει στον οικείο φάκελο του αρχείου του και πληροφορίες για την οικογένεια Τυπάλδου σε χειρόγραφο άρθρο του Ιωάννη Βαλαωρίτη στον φάκελο 27.1, Περιουσιακά-Δικαστικά, Γενεαλογικά οικογενειών Βαλαωρίτη, Τυπάλδου…].

Ο Γεώργιος Τυπάλδος Κοζάκης (ο νεότερος) ήταν Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα.
Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1834. Πατέρας του ήταν ο επίσης Γεώργιος Τυπάλδος Κοζάκης. Ανήκε στην ευγενή και αρχαία οικογένεια Τυπάλδων της Ζακύνθου. Σπούδασε στην γενέτειρά του και συνέχισε στο Παρίσι και στην Γερμανία. Συμπλήρωσε τις σπουδές του με περιοδείες στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη και Συρία.
Ήταν λόγιος και σεβαστός άνδρας. Εικοσαετής μπήκε στην διπλωματική σταδιοδρομία και υπηρέτησε ως ακόλουθος και αργότερα ως γραμματέας, τμηματάρχης και Γενικός Γραμματέας στο Υπουργείο του Δηληγιάννη. Υπηρέτησε επίσης ως γραμματέας του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Έγινε πληρεξούσιος της πατρίδας του στην Εθνοσυνέλευση μετά την ένωση των Επτανήσων με την κυρίως Ελλάδα.
Υπήρξε Έφορος του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου, Πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού, και της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας.

Μαρία Μουρούζη (1809-Αθήνα 1862), σύζυγος Γεωργίου Κ. Υψηλάντη. Η κόρη της, Σοφία (1835-1868) ήταν σύζυγος του Πέτρου Ρώμα.

Συλλέκτης

Πρωτότοκη κόρη του Αντώνη και της Δέσποινας Φωτιάδη, γεννήθηκε στην Βομβάη το 1923. Το 1943-1945 παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών και από το 1947 ως το 1953 εργάστηκε στη βιβλιοθήκη του USIS όπου παράλληλα εκπαιδεύτηκε στη βιβλιοθηκονομία. Το 1953-54 εργάστηκε στη βιβλιοθήκη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Utah, την εποχή που ο σύζυγός της εργαζόταν σε ερευνητικό κέντρο του ίδιου Πανεπιστημίου. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων (1956-1960), ενώ το 1960-61 ανέλαβε την ταξινόμηση των βιβλίων του Ε.Κ.Κ.Ε. και το 1962 την οργάνωση της βιβλιοθήκης του Ιδρύματος Ευγενίδου, όπου και εργάστηκε για πολλά χρόνια. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημών Πληροφόρησης, η οποία την τίμησε (το 2002) για το δημιουργικό της έργο και τη σημαντική παρουσία της στη Βιβλιοθηκονομία στην Ελλάδα.
Παντρεύτηκε στην Αθήνα το 1947 τον γιατρό Φαίδωνα Κ. Φέσσα και απέκτησαν δύο κόρες: τη Δάφνη (1951-) και την Ελένη (1955-).
Πέθανε στην Αθήνα, στις 22/7/2007.

Γιος του γιατρού Κωνσταντίνου Φέσσα και της Ευφροσύνης (Φωφώς) Ν. Τσαμαδού, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Τελείωσε το Πειραματικό σχολείο και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Τις σπουδές του διέκοψαν ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και η Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας υπέστη διώξεις λόγω αντιστασιακής δράσης. Πήρε το πτυχίο του το 1947 και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Β΄ Παθολογική Κλινική (1947-1951) τις οποίες ολοκλήρωσε στις Η.Π.Α. (1952-54) όπου εργάστηκε σε ερευνητικό κέντρο της Ιατρικής Σχολής της Utah. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1955 και εργάστηκε ως επιμελητής στην Β΄ Παθολογική Κλινική μέχρι το 1957, όταν ανέλαβε τη διεύθυνση Αιμοδοσίας στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» και την οργάνωση του αιματολογικού εργαστηρίου. Το κύριο επιστημονικό του αντικείμενο ήταν η μεσογειακή αναιμία. Εξελέγη υφηγητής το 1965, καθηγητής και διευθυντής της Α΄ Παθολογικής Κλινικής (όπου είχε διδάξει τον 19ο αιώνα ο Γεώργιος Μακκάς) το 1969. Κατά τα έτη 1978-1981 διετέλεσε Πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις για την επιστημονική του δράση. Ήταν αντιπρόεδρος της Διεθνούς Αιματολογικής Εταιρείας, πρόεδρος του Διεθνούς Αιματολογικού Συνεδρίου (Αθήνα 1981), πρόεδρος του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου της Αθήνας (1987), κοσμήτορας της Σχολής Επιστημών Υγείας (1988). Πέθανε σε μεγάλη ηλικία στην Αθήνα το 2015.

[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν κυρίως από το υλικό του αρχείου Α.Ε. 3/17 (Φέσσα, Ρωξάνη) του ΕΛΙΑ Αθήνας]

Ο Βασίλειος Γεωργίου Φίνος γεννήθηκε το 1900, στο Κηφισοχώρι Λοκρίδος. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πήρε την ειδικότητα του παιδιάτρου. Εξελέγη υφηγητής Παιδιατρικής και χρημάτισε επί σειρά ετών μέλος του Συμβουλίου Μητρότητος και Παιδικών Ηλικιών του υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας.

Γαλλίδα επιχειρηματίας του 19ου αιώνα, σύζυγος του Ελβετού τραπεζίτη Ευγένιου Φαβρ (Eugène Favre), εγκατεστημένη για χρόνια στην Μεταξοχώρι Αγιάς Λάρισας.

Ο Γεώργιος Φακίρης, γιος του Επαμεινώνδα, γεννήθηκε το 1870 στη Σύρο. Τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Ερμούπολη. Ο πατέρας του αναφέρεται ως τραπεζίτης (1879-1881) και ως έμπορος (1883-1884).
Ο Γεώργιος Φακίρης δημοσίευσε ποιήματα, πεζά και ανταποκρίσεις από τη Σύρο σε εφημερίδες και περιοδικά. Ο ίδιος αναφέρει τα έντυπα: Άστυ, Εβδομάς, Εστία, Αθήναι, Ημερολόγιον Σκόκκου, υπογράφοντας συνήθως ως ΦΑΚ. Μακροβιότερη ήταν η συνεργασία του με το περιοδικό Η Διάπλασις των παίδων.
Το 1900 παντρεύτηκε την Φραγκίσκη Μ. Χρυσοβελόνη. Από το μικρό τμήμα του αρχείου που απόκειται στο ΕΛΙΑ προκύπτει ότι απέκτησαν τέσσερα (;) παιδιά, τον Επαμεινώνδα (γεν. 1905), τον Μικέ, τη Μαρία και τον Κώστα (;). Η σύζυγος του Μικέ ονομαζόταν Ρία. Ο Επαμεινώνδας παντρεύτηκε την Λιλή, κόρη Δημητρίου Καψαμπέλη και Αικατερίνης Χριστοδούλου.
Το 1916 βρίσκουμε τον Γ. Φακίρη υπάλληλο στην Κέρκυρα και τον γιο του Επαμεινώνδα να φοιτεί στο Ελληνικό σχολείο εκεί. Το 1919 βρίσκεται στην Αθήνα προετοιμάζοντας την εκεί μετεγκατάσταση της οικογένειας.

[πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Η Αναστασία Φαλτάϊτς γεννήθηκε στα Χανιά το 1938. Δίδαξε για πολλά χρόνια μέχρι το 1979, στην Έδρα της Πολιτικής ιστορίας Νεώτερης Ελλάδας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εξέδωσε ιστορικές μελέτες με θέματα της νεοελληνικής ιστορίας.

Μεταξύ των μελετών, περιλαμβάνονται οι εξής: «Τα περί την ναυτιλία μέτρα του Ιωάννη Καποδίστρια», « Τα εθνικά δάνεια κατά την επανάσταση του 1821 και η υποθήκη της εθνικής γης», «Κόνσολοι και κονσολάτα εν Σκύρω κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας», «Οι Σκυριανοί ναυμάχοι Μιχαήλ και Δημήτριος Ανέστης» κ.α.

Επιμελήθηκε της έκδοσης του αρχείου ιστορικών εγγράφων της επαναστατικής περιόδου του 1821 της Κρήτης και των αρχείων της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, έκδοση της Βουλής των Ελλήνων.

Ασχολήθηκε από πολύ νωρίς με τη λογοτεχνία εκδίδοντας την πρώτη της νουβέλα το 1955 με τον τίτλο «Κυνηγώντας τον ίσκιο μου».

Στο διάστημα της δεκαετίας 1960- 1970 υπήρξε μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους απ' την πλευρά των γυναικών της νέας γενιάς των λογοτεχνών.

Δημοσίευε την εποχή αυτή στο περιοδικό ΟΔΗΓΗΤΗΣ άρθρα της με το ψευδώνυμο Μάρκος Ευγενικός και διηγήματα με το πατρικό της επίθετο Αναστασία Γιαννουδάκη, αφήνοντας μια αίσθηση εξαιρετικά δυνατή, όπως βγαίνει απ' τις κριτικές που είχαν γράψει γι αυτήν και τα έργα της.

Τα διηγήματά της «Αν τα αντρίκια μας πρόσωπα» και «Τα θλιβερά καραβάνια», όπου έθιγε το τόσο καυτό εκείνα τα χρόνια θέμα της μαζικής μετανάστευσης της ελληνικής νεολαίας, άφησαν εποχή. Και η επιφανής νεοελληνίδα ποιήτρια Διαλεχτή Ζευγώλη- Γλέζου την αναγνώρισε με δημοσίευμά της σε καθημερινή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας το 1963 σαν μια από τους ελάχιστους νέους δημιουργούς που αντιπροσώπευαν, εκείνη την εποχή, μια σημαντική προσδοκία στην εξέλιξη και πορεία της λογοτεχνικής δημιουργίας της νέας γενιάς.

Κορυφαίο της έργο αυτής της περιόδου υπήρξε το χρονικό των αγώνων της Ελληνικής νεολαίας για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με τίτλο «Το προδομένο τραγούδι», έχοντας και η ίδια έντονες προσωπικές εμπειρίες καθώς συμμετείχε ενεργά σ' αυτούς τους αγώνες.

Από το 1971 που παντρεύτηκε το Μάνο Φαλτάϊτς, ανέλαβε τη λειτουργία και διεύθυνση του ομώνυμου Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου, συντελώντας τα μέγιστα στην εξέλιξη, ανάπτυξη και προβολή του στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο ρόλος της στην οργάνωση των επιστημονικών δραστηριοτήτων του μουσείου υπήρξε καθοριστικός και σε πολλούς τομείς αποκλειστικός, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη του μεγάλου κινήματος μαζί με τον Μάνο στην πολιτιστική αναγέννηση του λαού μας, με τις ελληνοκεντρικές κατευθύνσεις που υπάρχουνε σήμερα και που φέρνουνε τη σφραγίδα τους.

Από το 1993 ανάλαβε την οργάνωση του Φεστιβάλ Σκύρου της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου και σκηνοθετεί τα έργα του Μάνου Φαλτάϊτς που ερμηνεύει η καλλιτεχνική Ομάδα του μουσείου «Σκυρίτες».

Η λογοτεχνική της δημιουργία του τελευταίου καιρού, έχει σαν κύριο αντικείμενο την πνευματική αναγέννηση του ελληνισμού, αντλώντας τις εμπνεύσεις της από τους προσωπικούς της αγώνες και τα σημαντικότατα πολιτιστικά γεγονότα που συντελούνται στη Βιγλατορία του Παλαιόπυργου.

Τα έργα της έχουν έντονο προσωπικό χαρακτήρα και αποτελούνε μια σύνθετη δημιουργία, ανάμεσα χρονικού, φιλοσοφικού στοχασμού, ημερολογιακής καταγραφής της καθημερινής ζωής και πορείας του μουσείου και της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου, συνθέτοντας ένα σημαντικότατο χρονικό που ασκεί ξεχωριστή γοητεία.

Η πρόσφατη πνευματική της δημιουργία κινείται σε τρεις κατευθύνσεις:

Η πρώτη αφορά τη λογοτεχνική καταγραφή των μεγάλων ιστορικών γεγονότων της Κατοχής και του Εμφυλίου πολέμου (1941-1945), όπως τα έζησε με όλη την τραγικότητα και τις διαστάσεις που παίρνανε εκείνες οι καταστάσεις στην ψυχή ενός παιδιού.

Έργα της γι' αυτή την περίοδο που έχουν εκδοθεί είναι τα Χρονικά: «Ζυμβραγού», «Από τα Ζυμβραγού στο Θησείο», «Το τέλος του παππού Θεοχάρη», «Πρωτοχρονιά 1942 με έξη μόνο φέτες λακέρδα», «Ο συγκάτοικος Μαρδοχαίος».

Η σειρά όλων τούτων των έργων, με αυτά που δεν έχει εκδώσει ακόμα, αποτελούν μια πλήρη ενότητα της περιόδου 1941-1945.

Η δεύτερη πνευματική της πορεία του τελευταίου καιρού είναι μια καινοτόμος σύνθεση ημερολόγιων, χρονικών, αγωνιστικών και ιδεολογικών μανιφέστων δοσμένων ποιητικά και πεζά, που αφορούν ιστορικά γεγονότα, κοινωνικούς αγώνες και καταστάσεις της Σκύρου αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης. Καταστάσεις και γεγονότα στα οποία συμμετέχει ενεργά και η ίδια με δράση, σκέψη, εκτιμήσεις και λόγο.
Τα θέματα αυτά αφορούν κύρια τους προσωπικούς της αγώνες και τη στάση γενικά της ζωής της.

Η τρίτη κατεύθυνση της δημιουργίας της είναι καταγραφή και σχολιασμός με ποιητικό τρόπο ευρύτερων κοινωνικών γεγονότων που συγκλονίζουν την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο.

Ανάμεσα σ' αυτά είναι και το ποίημά της με τίτλο: «Επαναστάτες με Αιτία», που αναφέρεται στις καταστρεπτικές ταραχές που συγκλόνισαν την πρωτεύουσα της χώρας Αθήνα κι ολόκληρη την Ελλάδα, τον Δεκέμβρη του 2008.

Γεννήθηκε και πέθανε στη Σκύρο. Παντρεύτηκε στη Σμύρνη την Άννα Μαρτσέλο- Γριμάλδη.

Ανάπτυξε έντονη κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα στη Σμύρνη, καθώς και στην Οδησσό και το Ταϊγαρόγκ της Ρωσίας, πόλεις στις οποίες ασκούσε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.

Στο Ταϊγαρόγκ συνδέθηκε στενά με τον επιφανή ποιητή Αχιλλέα Παράσχο και τον διάσημο Ρώσο συγγραφέα Αντών Τσέχωφ που με την δική του υπόδειξη ο αδερφικός του φίλος Αγαθοκλής Κωνσταντινίδης μετάφρασε αργότερα στην Ελληνική τα έργα του καθώς επίσης και άλλων διάσημων Ρώσων συγγραφέων, κάνοντάς τους έτσι γνωστούς στο Ελληνικό αναγνωστικό κοινό.

Έγραψε την Ιστορία της Σκύρου, φιλοσοφικά δοκίμια, απομνημονεύματα, και ανάπτυξε πλούσια φιλανθρωπική και κοινωνική δράση παράλληλα με την πνευματική του δραστηριότητα.

Άφησε ένα μεγάλο μέρος από ανέκδοτα έργα:
-Ποιήματα
-Δοκίμια
-Ομιλίες
-Διδαχές
-Την ιστορία της Σκύρου
-Ημερολόγιο
-Ταξιδιωτικές αναμνήσεις από τη Σμύρνη, Άγιους Τόπους, Κωνσταντινούπολη, Οδησσό, Τραπεζούντα, Μυτιλήνη, Χίο , Αθήνα κλπ
-Δημιουργός της Πνευματικής Αδερφότητας Σμύρνης.

Ο Κωνσταντίνος Φαλτάιτς, πατέρας του ιδρυτή του Μουσείου Φαλτάϊτς, υπήρξε κορυφαίος δημοσιογράφος, λογοτέχνης και πρωτοπόρος ερευνητής της περιόδου του μεσοπολέμου. Ήταν από τα πρώτα μέλη της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, ενώ παρακολούθησε ως πολεμικός ανταποκριτής τους Βαλκανικούς Πολέμους και την Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή. Θεωρείται πρωτοπόρος ερευνητής του ρεμπέτικου τραγουδιού, αλλά και των Ρομά. Παράλληλα, συνέβαλε στην διάσωση του έργου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, χειρόγραφα του οποίου εκτίθενται στο Μουσείο Φαλτάϊτς.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Ιανουαρίου του 1938 και ήταν γιος του γνωστού δημοσιογράφου, συγγραφέα και ερευνητή Κώστα Φαλτάϊτς. Άνθρωπος με μεγάλη πολιτική, πολιτισμική και καλλιτεχνική δράση, τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στην διατήρηση της πολιτισμικής παράδοσης της Ελλάδας. Ίδρυσε το μουσείο το 1964.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Ιανουαρίου του 1938 και ήταν γιος του γνωστού δημοσιογράφου, συγγραφέα και ερευνητή Κώστα Φαλτάϊτς.

Σπούδασε νομικές και πολιτικές επιστήμες στην σχολή Πολιτικών Επιστημών του Παντείου πανεπιστημίου και στη Νομική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, δεν άσκησε ποτέ την δικηγορία.

Από τα πρώτα κιόλας φοιτητικά του χρόνια, ανέπτυξε σημαντικότατη πολιτική δράση, οργανώνοντας και δημιουργώντας το μεταπολεμικό φοιτητικό κίνημα. Το 1955-1958 έπαιξε σημαντικότατο ηγετικό ρόλο σαν πρόεδρος της Εθνικής Παμφοιτητικής Ένωσης, ένωση η οποία ανέπτυξε έντονη δράση σε κρίσιμα εθνικά θέματα, όπως το Κυπριακό και η Βόρεια Ήπειρος, ενώ το 1958 πρωταγωνίστησε σε συλλαλητήρια των φοιτητών για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το 1962 ίδρυσε την Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων (ΠΕΑΝ) (η οποία είχε διαφορετική δράση από την ΠΕΑΝ που ιδρύθηκε την περίοδο της Κατοχής, το 1941), μεθοδεύοντας τους αγώνες των νέων κατά της παγκοσμιοποίησης.

Την ίδια περίοδο, διαισθανόμενος τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε για την ελληνική παράδοση η παγκοσμιοποίηση, παράλληλα με τους εθνικούς και κοινωνικούς του αγώνες, έδωσε τη μάχη για τη διάσωση και προβολή της παραδοσιακής μας κληρονομιάς.

Το 1963, οργάνωσε την κίνηση για την Ελληνική πνευματική αναγέννηση, κηρύσσοντας το έτος Περικλή Γιαννόπουλου, που υπήρξε το μεγαλύτερο πνευματικό γεγονός εκείνης της χρονιάς σε ολόκληρη την Ελλάδα, σε συνεργασία με τους κορυφαίους εκπροσώπους της Ελληνικής διανόησης. Το 1964, σε ηλικία 26 ετών, ίδρυσε το Μουσείο Φαλτάϊτς -το πρώτο τοπικό λαογραφικό μουσείο της Ελλάδας- στο οποίο αφιέρωσε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Για το πόνημά του αυτό, για την πολύτιμη συμβολή του στην διάσωση και διατήρηση της ελληνικής παράδοσης, βραβεύθηκε το 1976 από την Ακαδημία Αθηνών.

Από το 1979 και μετά, μαζί με τη σύντροφο και συναγωνίστρια, την σύζυγό του Αναστασία, και τη συμπαράσταση μιας ομάδας στενών και αφοσιωμένων φίλων, οργάνωσε το κίνημα για την Αισθητική Αναγέννηση, εμπνευσμένο από την αρχαιοελληνική, βυζαντινή και νεώτερη παραδοσιακή μας κληρονομιά.

Παράλληλα, μέχρι το τέλος της ζωής του, ανάπτυξε και δίδασκε, τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Σκύρο, στη Σχολή του Δρόμου, την κοσμοθεωρία του Νταϊσμού και Κοινοτισμού, του διπολικού σχήματος της Αρμονίας και Δυσαρμονίας, της Συμπαντικής Ψυχής και Συνείδησης, σαν μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία. Το 1993 ίδρυσε μαζί με την Αναστασία το Θέατρο και το Φεστιβάλ της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου, στη Σκύρο, στο οποίο πραγματοποιούνται κάθε καλοκαίρι σημαντικότατες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς ανέπτυξε ένα πλουσιότατο συγγραφικό και ζωγραφικό έργο, από την δεκαετία του 1980 και μέχρι το τέλος της ζωής του.

Στη ζωγραφική, μαθήτευσε δίπλα στους Δημήτρη Πικιώνη και Φώτη Κόντογλου. Δημιούργησε ένα εντελώς δικό του ρεύμα, το οποίο ονόμαζε «ψυχορατική ζωγραφική», που, σύμφωνα με τον ίδιο, «φανερώνει την ψυχή των εικονιζομένων θεμάτων, είτε ανθρώπινα πρόσωπα είναι, είτε δέντρα, κτίρια».

Ζωγράφισε εκατοντάδες πίνακες και σκίτσα, λίγα από τα οποία εκτίθενται στους χώρους του μουσείου, ελλείψει χώρου έκθεσης. Τα τελευταία του έργα τα ζωγράφισε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 από το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύονταν.

Παράλληλα, είχε γράψει περισσότερα από 60 ιστορικά, λαογραφικά, λογοτεχνικά, πολιτικά, φιλοσοφικά, θεατρικά και ποιητικά έργα, ενώ υπάρχουν ακόμα πολλά έργα του που παραμένουν ανέκδοτα.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1883 και πέθανε στη Σκύρο το 1964.
Κόρη του λόγιου Δημητρίου Γεωργαντή Φαλτάϊτς και της Άννας Νικολάου Μαρτσέλο και της Μαρίας Γριμάλδη.

Μαζί με τους γονείς της εγκαταστάθηκε το 1893 στη Σκύρο, την πατρίδα του πατέρα της Δημητρίου και όλης της παλαιάς αρχοντικής οικογένειας των Φαλταγηδών στην οποία ανήκε.

Ανάπτυξε έντονη κοινωνική και πνευματική δράση σε ολόκληρη τη ζωή της και υπήρξε από τις πλέον πνευματικές φυσιογνωμίες της Σκύρου από τις αρχές του εικοστού αιώνα μέχρι το θάνατό της το 1964.

Ενέπνευσε και βοήθησε ουσιαστικά την Αγγελική Χατζημιχάλη, συγγενή απ την πλευρά της γιαγιάς της Ευφροσύνης Τζάνου, στο περίφημο έργο της ΣΚΥΡΟΣ.
-Συνεργάστηκε στενά με την Εύα Σικελιανού και την Αγγελική Χατζημιχάλη συμμετέχοντας ενεργά στην οργάνωση των Δελφικών Εορτών, αντιπροσωπεύοντας τον παραδοσιακό πολιτισμό του νησιού της.
-Υπήρξε μαζί με τον αδερφό της Κωνσταντίνο κύρια οργανώτρια των σπουδαίας σημασίας εορτών της Αιώνιας Ποίησης που έγιναν στη Σκύρο το 1931 προς τιμήν του Άγγλου ποιητή Ρούπερτ Μπρούκ και καθιέρωσαν διεθνώς τη Σκύρο ως νησί της Αιώνιας Ποίησης και Ελντοράντο της Τέχνης.
-Δημιούργησε τον σπουδαίο ρυθμό επιπλοποιίας γνωστό πανελλήνια σαν Σκυριανό- Βυζαντινό, που καθιερώθηκε στην Ελλάδα από την εποχή του μεσοπολέμου.
-Δημιούργησε το Σκυριανό σπίτι στο Δημαρχείο της Σκύρου, που τώρα βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού.
-Συνέβαλε ουσιαστικά με τον αδερφό της Κωνσταντίνο στη δημιουργία της αρχαιολογικής συλλογής Σκύρου, που αποτελεί τώρα τον πυρήνα του τοπικού κρατικού Αρχαιολογικού Μουσείου.
-Υπήρξε επί σειρά δεκαετιών η σπουδαιότερη πνευματική προσωπικότητα του νησιού, παίζοντας ηγετικό ρόλο σε όλες τις κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες των κατοίκων της Σκύρου.

Η φήμη της εξακολουθεί να είναι ζωντανή μέχρι σήμερα και το όνομά της μνημονεύεται από τους παλαιότερους Σκυριανούς με απεριόριστο σεβασμό, θαυμασμό και αγάπη.

Ο Νίκος Β. Φανδρίδης γεννήθηκε στην Κρήτη το 1888. Η καταγωγή του ήταν από το Θέρισσο.

Υπήρξε δισέγγονος του Στρατάρχη της Κρήτης Βασιλείου Χάλη, ιδρυτή του ‘Πατριωτικού Δεσμού’ το 1821 και από τους πρώτους Φιλικούς. Ο Χάλης αγωνίστηκε ηρωικά, έδωσε την περιουσία του για την ελευθερία της Μεγαλονήσου και στάθηκε στο πλευρό του Καποδίστρια. Πέθανε στο Ναύπλιο το 1846.

Εγγονός του Νικόλαου Φανδρίδη, συζύγου της Ελένης, κόρης του Βασιλείου Χάλη. Ο Νικόλαος Φανδρίδης γεννήθηκε στο Θέρισσο το 1802. Πολέμησε ηρωικά και διέθεσε όλη την περιουσία του για τον Αγώνα. Κατέφυγε στο Ναύπλιο και πέθανε το 1895 στο Άργος.

Γιος του Βασιλείου Φανδρίδη, δικηγόρου, ο οποίος σε ηλικία 20 ετών εξελέγη αντιπρόσωπος της Κυδωνίας στην Ελλάδα για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Κρήτης. Το 1897, σε ηλικία μόλις 36 χρόνων, πέθανε, αφήνοντας ορφανά την κόρη του Ελένη και το γιό του Νίκο.

Ο Νίκος Β. Φανδρίδης σπούδασε στο Παρίσι και στο Λονδίνο, καθώς και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ’ όπου ανακηρύχθηκε διδάκτωρ το 1911. Με βαθιά πίστη στο ευρωπαϊκό πνεύμα, σπάνια μόρφωση και εκτενή γλωσσομάθεια, επιδόθηκε σε πολυάριθμες μελέτες για το έργο των σημαινόντων φιλοσόφων και ποιητών του 19ου αιώνα, όπως οι Ταιν, Ρενάν, Βεράρεν και Κλεμάν. Οι μελέτες αυτές τον καταξίωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους λόγιους της εποχής του και κέντρισαν το ενδιαφέρον του Παλαμά φέρνοντας τους δύο άνδρες σε μια πνευματική επικοινωνία με διεθνείς ορίζοντες. Μάλιστα ο Νίκος Β. Φανδρίδης επρόκειτο να αξιοποιήσει το έργο του ποιητή στην Ευρώπη. Όπως προκύπτει από την αλληλογραφία με τον Παλαμά, η φιλία τους κράτησε πέντε χρόνια, από το 1909 ως τον πρόωρο θάνατο του Νίκου Β. Φανδρίδη το 1914.

Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης (Νιμπεγλέρ Θεσσαλίας,1784 - Αθήνα,1860) υπήρξε ονομαστός λόγιος, κληρικός και θεολόγος φιλελεύθερων αρχών. Σπούδασε στην Πατριαρχική Σχολή Κωνσταντινουπόλεως και στο Ιάσιο (1806 - 1811) όπου και δίδαξε την ελληνική γλώσσα. Το 1812 εξέδωσε στη Βιέννη μαζί με τον Κ. Κοκκινάκη το περιοδικό Λόγιος Ερμής υπερασπίζοντας τις γλωσσικές απόψεις του Κοραή. Τον Μάϊο του 1821 κατέβηκε μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη στην επαναστατημένη Ελλάδα. Έλαβε μέρος σε όλες τις Εθνοσυνελεύσεις. Υπήρξε εκδότης της πρώτης ελληνικής εφημερίδας με τίτλο Ελληνική Σάλπιγξ και το 1827 διορίστηκε αρχισυντάκτης της Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος. Συγκρούστηκε με τον Καποδίστρια και στη διάρκεια της αντιβασιλείας διορίστηκε μέλος της εξαμελούς επιτροπής για τη σύνταξη σχεδίου εκκλησιαστικού κανονισμού, όπου και πρωτοστάτησε για την ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της ελληνικής εκκλησίας. Τα επόμενα χρόνια αγωνίστηκε για την υπεράσπιση των φιλελεύθερων απόψεών του ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Κ. Οικονόμου. Υπήρξε συγγραφέας πολλών βιβλίων.

Διοικητική ιστορία:
Η Συντεχνία Πιλοποιών Γυναικείων Πίλων Αθηνών - Πειραιώς ιδρύθηκε στις 1/2/1921. Στις 31/1/1932 έγιναν αλλαγές στο καταστατικό της συντεχνίας και ο τίτλος της άλλαξε σε Συντεχνία Βιοτεχνών Πιλοποιών Αθηνών. Με την ονομασία αυτή λειτούργησε ως το 1945.
Δεν υπάρχουν παρόμοια στοιχεία για τη Συντεχνία Πιλοποιών Ελλάδος αν και πιθανόν πρόκειται για μετεξέλιξη της Συντεχνία Βιοτεχνών Πιλοποιών Αθηνών. Η συντεχνία είχε έδρα την Αθήνα.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτριος Φειδόπουλος διατηρούσε βιοτεχνία πιλοποιίας στην οδό Πολυκλείτου 23 για πολλά χρόνια. Το 1966 ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Συντεχνίας Πιλοποιών Ελλάδος και το 1970 εκλέχτηκε πρόεδρός της.

Η Αγγελική Φενερλή-Παναγιωτοπούλου υπήρξε συγγραφέας, ερευνήτρια και διακεκριμένη ιστορικός και ήταν η μητέρα του ιστορικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου. Η δουλειά της για την Ερμούπολη και άλλες περιοχές είναι λεπτομερής και πλούσια σε γνώση. Ήταν μέλος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΚΝΕ/ΕΙΕ).
Άφησε πίσω της πλούσιο συγγραφικό έργο και ειδικότερα σχετικά με τη Σύρο και την Ερμούπολη. Ακόμα δημοσίευσε πολλά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά όπως ο “ΜΝΗΜΩΝ” αναφορικά με τη Σύρο και συμμετείχε ως ομιλήτρια στα “Σεμινάρια της Ερμούπολης”.

Ενδεικτικά αναφέρονται:
• Αγριαντώνη, Χριστίνα, Δημητρόπουλος, Δημήτρης (επιμέλεια). Σύρος και Ερμούπολη: Συμβολές στην ιστορία του νησιού, 15ος - 20ός αι. Αθήνα, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Ε.Ι.Ε.). Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, 2008.
• Αγριαντώνη, Χριστίνα, Φενερλή Αγγελική. Ερμούπολη – Σύρος: Ιστορικό Οδοιπορικό. Αθήνα, Ολκός, 1999.
• Συλλογικό. Η πόλη στους νεότερους χρόνους. Μεσογειακές και βαλκανικές όψεις 19ος-20ός αι.: Πρακτικά του Β διεθνούς συνεδρίου: Αθήνα, 27-30 Νοεμβρίου 1997. Αθήνα, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού – Μνήμων, 2000.
• Συλλογικό. Ο ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα. Οι προσφυγουπόλεις στην Ελλάδα: Επιστημονικό συμπόσιο, 11 και 12 Απριλίου 1997. Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, Αθήνα, 1999
• Φενερλή–Παναγιωτοπούλου, Αγγελική. «Το θεατρικό έργο «Σουλιώτες» 1809-1827». Περιοδικό Ερανιστής, έτος Γ΄, τεύχος 15/16, 1965.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Σελίδα συγγραφέα στο Biblionet. Βλ. https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=22029. Πρόσβαση στις 4/4/2022.
• Αφιέρωμα στο Syros Agenda, 06/08/2021. Βλ. https://www.syros-agenda.gr/efyge-apo-ti-zoi-i-istorikos-k-angeliki-fenerli/. Τελευταία πρόσβαση στις 4/10/2022]

Αρχιδούκας της Αυστρίας (1832-1867)

Η Ελένη Φεσσά‒Εμμανουήλ γεννήθηκε στον Βόλο το 1943. Σπούδασε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσoβίου Πολυτεχνείου (1962‒1967) και είναι αριστούχος διδάκτωρ της Σχολής αυτής. Δίδαξε το μάθημα της «Ιστορίας της θεατρικής αρχιτεκτονικής και σκηνογραφίας» στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (ΤΘΣ) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) ως εκλεγμένο μέλος ΔΕΠ (1994: επίκουρη καθηγήτρια, 2000: αναπληρώτρια καθηγήτρια, 2004: πρωτοβάθμια καθηγήτρια). Με τα μαθήματα επιλογής σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, προώθησε την πρωτογενή και εφαρμοσμένη έρευνα.
Παντρεμένη από το 1969 με τον Δημήτρη Φεσσά, πολιτικό – υδραυλικό μηχανικό, έχει δύο παιδιά, τον Σταύρο και την Αντιγόνη.
Άρχισε τη σταδιοδρομία της ως αρχιτέκτων της πράξης. Εργάστηκε στο Γραφείο Αρχιτεκτονικών Μελετών 19/57 και στο Τμήμα Αρχιτεκτονικών Μελετών των Σιδηροδρόμων του Ελληνικού Κράτους (προϊστάμενος Νίκος Δεσύλλας). Σύντομα όμως ακολούθησε την πραγματική κλίση της και στράφηκε στην έρευνα και την ιστοριογραφία της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής του όψιμου 19ου και του 20ού αιώνα. Τα πρώτα θέματα της ερευνητικής δραστηριότητάς της στην Ελλάδα και το εξωτερικό ήταν τα δημόσια κτίρια με έμφαση στα θέατρα. Από το 1980 επικεντρώνεται στο έργο Ελλήνων και Ελληνίδων αρχιτεκτόνων του 20ού αιώνα. Οι εργασίες της βασίζονται σε πρωτογενή έρευνα –μελέτη αρχειακών πηγών, επί τόπου τεκμηρίωση κτιρίων–, αλλά και σε συνεντεύξεις με αρχιτέκτονες και χρήστες των έργων τους.
Περισσότερες από εκατό ερευνητικές μελέτες της είναι δημοσιευμένες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων, εγκυκλοπαίδειες και συλλογικούς τόμους. Έχει συγγράψει (μόνη της ή από κοινού) εικοσιένα βιβλία, από τα οποία τα σημαντικότερα είναι η δίτομη πραγματεία «Η αρχιτεκτονική του νεοελληνικού θεάτρου 1720-1940» (1994, έκδοση με χορηγία του Ιδρύματος Ι.Φ. Κωστοπούλου και του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), ο τόμος της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας «Αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα – Μέλη της Εταιρείας» (συλλογικό ερευνητικό έργο, επιστημονική επιμέλεια, 2009, Εκδόσεις Ποταμός), η μονογραφία «Αριστοτέλης Ζάχος & Josef Durm. Η αλληλογραφία ενός πρωτοπόρου αρχιτέκτονα με τον μέντορά του, 1905-1914» (2013, Εκδόσεις Ποταμός), η πραγματεία «Βασίλειος Κουρεμένος, Αρχιτέκτων» (2017, έκδοση Ακαδημίας Αθηνών) και τα πέντε δίγλωσσα βιβλία (πλήρες κείμενο στα ελληνικά και αγγλικά): «Η ιδεολογική κρίση της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής, 1827-1940» (1987, ιδιωτική έκδοση), «Κτίρια για δημόσια χρήση στη νεότερη Ελλάδα, 1827-1993» (1993, Παπασωτηρίου), «Δοκίμια για τη νέα ελληνική αρχιτεκτονική» (σύγγραμμα, 2001, έκδοση με χορηγία του Ιδρύµατος Ι.Φ. Κωστοπούλου), «Δώδεκα Έλληνες Αρχιτέκτονες του Μεσοπολέμου» (ερευνητικό έργο, σε συνεργασία με Εμμανουήλ Β. Μαρμαρά, 2005, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) και «Περικλής Σακελλάριος, Αρχιτέκτων» (αρχειακή έρευνα, σε συνεργασία με Ελισάβετ Σακελλαρίου, 2006, Εκδόσεις Ποταμός). «Τα Δοκίμια για τη νέα ελληνική αρχιτεκτονική» τιμήθηκαν με έπαινο της Διεθνούς Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής σε διαγωνισμό που διοργανώθηκε στο πλαίσιο της 10ης Διεθνούς Τριενάλε Αρχιτεκτονικής (Σόφια, 2003).
Το 1991 διετέλεσε αναπληρώτρια επίτροπος της Ελλάδας στην 5η Διεθνή Έκθεση Αρχιτεκτονικής της Μπιενάλε Βενετίας και υπεύθυνη για την έκθεση με τίτλο «Νέα Δημόσια Κτίρια των Δ. και Σ. Αντωνακάκη, Ν. Βαλσαµάκη και Α. Τομπάζη». Επιμελήθηκε τον αγγλικό κατάλογο της έκθεσης, στον οποίο έγραψε μια κριτική εισαγωγή στη δημόσια αρχιτεκτονική της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας.
Το 2002 επιμελήθηκε επιστημονικά και συνέταξε, σε συνεργασία με την αρχιτέκτονα Τίνα Καραπιπέρη, τα κείμενα της ελληνικής συμμετοχής στο CD-ROM με τίτλο «Η ανακάλυψη της σύγχρονης αρχιτεκτονικής στο Παρίσι, το Λονδίνο και την Αθήνα. Εικονικές και πραγματικές διαδρομές», το οποίο πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης «Culture 2000» από τη γαλλική εταιρεία ARVHA, την αγγλική ATAP και την ελληνική Εταιρεία Αρχιτεκτονικών και Πολεοδομικών Μελετών «Ομάδα 80» – Σωτήρης Παπαδόπουλος.
Από το 2005 έως το 2012 διετέλεσε άμισθη επιστημονική συνεργάτιδα του Γραφείου Ερευνών Αρχιτεκτονικής της Ακαδημίας Αθηνών. Ως γραμματέας επιστημονικής επιτροπής με πρόεδρο τον Ακαδημαϊκό Γεώργιο Π. Λάββα, συμμετείχε στο διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα: «Οι Βαλκανικές πρωτεύουσες από τον 19ο στον 21ο αιώνα. Πολεοδομικός σχεδιασμός και μοντέρνα αρχιτεκτονική κληρονομιά (2004-2006)».
Έλαβε μέρος στο ερευνητικό πρόγραμμα "CIAM IV. The Functional City" το οποίο διοργανώθηκε το 2010-2013 από τα Αρχεία Giedion του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης και το Ίδρυμα Van Eesteren – Fluck & Van Lohuisen της Χάγης. Πρόκειται για το Δ´ Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής με θέμα τη «Λειτουργική Πόλη», γνωστό ως Συνέδριο της «Χάρτας των Αθηνών» (1933). Το ερευνητικό άρθρο της με τίτλο “Greece: The History behind the Myth” («Ελλάδα: Η ιστορία πίσω από τον Μύθο») δημοσιεύτηκε στον τόμο: Harbusch G., Somer K., Weiss D., van Es E ., Pérez M., (eds.) Atlas of the Functional City CIAM IV and Compαrative Urban Analysis, Thoth Publishers – gta Verlag, Busum, Holland 2014.
Επιμελήθηκε επιστημονικά τις περιοδεύουσες εκθέσεις «Έλληνες Σκηνογράφοι-Ενδυματολόγοι και Αρχαίο Δράμα» (1999, συνδιοργάνωση ΤΘΣ του ΕΚΠΑ και Υπουργείου Πολιτισμού) και «Χορός και Θέατρο: Από την Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες» (2004, συνδιοργάνωση ΤΘΣ του ΕΚΠΑ και Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων). Οι δύο αυτές εκθέσεις βασίστηκαν σε οκταετή έρευνα 140 προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδαστών υπό την καθοδήγησή της. Στο πλαίσιό τους εκδόθηκαν δύο ομότιτλα βιβλία αναφοράς από την επιμελήτρια, η οποία υπήρξε και η βασική τους συγγραφέας.

[Το βιογραφικό σημείωμα συντάχτηκε από την Ελένη Φεσσά‒Εμμανουήλ].

Ο Μιχαήλ Φιδέλης-Νέζης ήταν έμπορος, κτηματίας και υποπρόξενος της Ιταλίας στη Μυτιλήνη. Ήταν γιος του Αλκιβιάδη Φιδέλη-Νέζη και της Ελένης Χατζηβασιλείου και αδέλφια του ήταν: η Μαρία, σύζυγος Στέλιου Γρηγορίου Κούππα, η Angele, σύζυγος Κίμωνα Ελευθεριάδη, ο Αντώνιος (Antonio Fedeli Nesi), που γεννήθηκε το 1897 και ασχολήθηκε με εισαγωγές-εξαγωγές, ασφάλειες – προμήθειες και αντιπροσωπείες), και τέλος ο Πέτρος (τραπεζικός υπάλληλος, κάτοικος Νέας Υόρκης) που το 1923 παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του επί της κινητής και ακινήτου πατρικής περιουσίας. Σύζυγός του ήταν η Μυρσίνη Καψιμάλη.

Ο Γεώργιος Φιλάρετος υπήρξε διακεκριμένος νομικός και σημαντική πολιτική προσωπικότητα της Ελλάδας του 19ου αιώνα και των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, υπουργός, γερουσιαστής και εκδότης. Ανήκει στις προδρομικές μορφές της ελληνικής δημοκρατικής παράδοσης. Υπήρξε από τους πρώτους υποστηρικτές της αβασίλευτης δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη 22/5/2020].

Σπούδασε χημικός μηχανικός στο Universite-Institut Chimique, Nancy,Γαλλία, από όπου αποφοίτησε το 1906. Εργάστηκε ως μηχανικός σε μεταλλουργικά εργοστάσια των Ηνωμένων Πολιτειών. Επίσης εργάστηκε στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ως Γενικός Επιθεωρητής. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Πηγή: http://library.tee.gr/vufind/Record/en10000188/Description [17/6/2020]

Γεννήθηκε στο Προμύρι του Πηλίου και εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας στην Ιστιαία το 1823. Υπομοίραρχος της Βασιλικής Χωροφυλακής, από την οποία αποστρατεύθηκε με το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1854 ανέλαβε την αρχηγία της εξέγερσης εναντίον των Οθωμανών στο Πήλιο.

Γεννήθηκε στην Πόλη και ήρθε στην Ελλάδα κατά τον Αγώνα ως γραμματικός του Δ. Υψηλάντη. Έγραψε το Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας (1834) και το Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, ενώ υπήρξε εκδότης της εφημ. «Αιών».

Λόγιος, δημοσιογράφος και πολιτευτής, δήμαρχος Αθηναίων (1887-1891). Ασχολήθηκε με την έκδοση της εφημερίδας Αιών. Υπήρξε μέλος πολλών πνευματικών ιδρυμάτων της Αθήνας και πρώτος πρόεδρος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος.

Ο Μένος Φιλήντας, δημοδιδάσκαλος, γλωσσολόγος και λογοτέχνης, γεννήθηκε στην Αρτάκη της Κυζίκου το 1870. Τελείωσε τις σπουδές του στο Διδασκαλείο της Θεσσαλονίκης και δίδαξε στην πατρίδα του και σε άλλες πόλεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Φυλακίστηκε δύο φορές από τις Τουρκικές αρχές λόγω του πατριωτικού του αγώνα, τον οποίο συνδύαζε με την προσπάθεια για την καθιέρωση την δημοτικής. Από το 1900 άρχισε να συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και της Πόλης. Επιδόθηκε στην γλωσσολογική έρευνα, και κυρίως στην ετυμολογία των λέξεων. Υποστήριξε τον δημοτικισμό και τάχθηκε υπέρ της ορθογραφικής μεταρρύθμισης και της καθιέρωσης του λατινικού αλφαβήτου. Το 1913 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και από το 1923-24 στην Νέα Ιωνία, όπου και πέθανε το 1934.
Σε αυτοτελή μορφή εξέδωσε τα εξής έργα: Γραμματική της Ρωμαίικης γλώσσας (1902), Γλωσσογνωσία και γλωσσογραφία ελληνική (1924-1927 3 τ.), Από τους θρύλους των αιώνων (1901), Στα βουνά της Χαλκιδικής (1916) και Ταορμίνα (1923). Το 1921 δημοσίευσε την ποιητική συλλογή Οχτάβες.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 9Β. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12]

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αρχιτέκτονας και ζωγράφος. Κόρη της Μαρίας Αναγνωστοπούλου και του Κώστα Φιλίνη, είναι απόφοιτος του δηµοτικού του Πειραµατικού Σχολείου Πανεπιστηµίου Αθηνών και της Γερµανικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου και στη συνέχεια έζησε πέντε χρόνια, στη διάρκεια της δικτατορίας, στο τότε Δυτικό Βερολίνο, από όπου επέστρεψε στη µεταπολίτευση. Από τότε ζει και δουλεύει στην Αθήνα. Εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθηνών µε τον ΣΥΡΙΖΑ (2007-2009) και έχει εκλεγεί πέντε φορές δηµοτική σύµβουλος στο Δήµο Αθηναίων. Διετέλεσε Αντιδήµαρχος Δηµοσίων Σχέσεων και Διεθνούς Συνεργασίας του Δήµου Αθηναίων και Πρόεδρος του Πολιτισµικού Οργανισµού Δήµου Αθηναίων. Είναι στέλεχος της Δηµοκρατικής Αριστεράς.

Δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Γεννήθηκε στις Πινακάτες Μαγνησίας. Σπούδασε μηχανικός, διετέλεσε αρχιμηχανικός των Σιδηροδρόμων Αθηνών Πειραιώς Πελοποννήσου και αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής στους Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους.

Ο Δημήτριος Δανιήλ Φιλιππίδης (Μηλιές Πηλίου, περί το 1750 – Βεσσαραβία Μολδαβίας, 1832) ήταν Έλληνας λόγιος κληρικός, ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κύριες προσωπικότητες του νεοελληνικού διαφωτισμού.

Η Ελισάβετ Φιλιππούλη είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και κοινωνική επιχειρηματίας. Έχει σπουδάσει Γερμανική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Διεθνείς Σχέσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Στρατηγική και Καινοτομία στο Said Business School της Οξφόρδης, Διακρατικά ΜΜΕ και Παγκοσμιοποίηση στο City University στο Λονδίνο (ΜΑ).

Η αρχή της καριέρας της στην έντυπη και ραδιοτηλεοπτική δημοσιογραφία στην Ελλάδα και στα διεθνή μέσα (ΕΡΤ, CNN, Al Jazeera English) ήταν το πρελούδιο για μια δεκαετία ακτιβισμού και σειριακής επιχειρηματικότητας με κοινωνικό αντίκτυπο.

Από το 2011 έχει ιδρύσει και διευθύνει το Global Thinkers Forum, έναν πολιτικά και οικονομικά ανεξάρτητο οργανισμό που επωάστηκε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, έχει έδρα το Λονδίνο και τα μη κερδοσκοπικά προγράμματά του έχουν αγγίξει τις ζωές ανθρώπων σε περισσότερες από 70 χώρες.

Το 2018 δημιούργησε το Athena40, μια σειρά πρωτοβουλιών που προωθούν τη γυναικεία ηγεσία δημιουργώντας ευκαιρίες για τις γυναίκες, με σκοπό την επαγγελματική αναγνώρισή τους και τη σύνδεσή τους με δίκτυα εκμάθησης και ανάπτυξης ανά τον κόσμο.

Υπηρετεί επίσης στο Παγκόσμιο Συμβούλιο του Prince’s Trust International.

Το πρώτο βιβλίο της, The Invisible Reality (Η αόρατη πραγματικότητα), εκδόθηκε στην Ελλάδα το 2004. Το 2020 συνέγραψε με τον δρα Μαρκ Τζ. Βεντρέσκα το Kindness in Leadership in Times of Crisis (Η καλοσύνη στην ηγεσία σε καιρούς κρίσης), αποτυπώνοντας νέες τάσεις στην παγκόσμια κοινότητα που οδηγούν στην αναθεώρηση των καθιερωμένων ηγετικών δομών.

Το πιο πρόσφατο βιβλίο της, From Women to the World: Letters for a New Century (2021), που αποτελεί μια συλλογή πρωτότυπων επιστολών καταξιωμένων γυναικών από όλο τον κόσμο, ένα συλλογικό έργο που έχει στόχο να δώσει κίνητρο και δύναμη σε άλλες γυναίκες να διεκδικούν άφοβα τα δικαιώματα και τους στόχους τους, εκδόθηκε το 2022 στα ελληνικά με τον τίτλο Οι Γυναίκες προς την Ανθρωπότητα – Ιστορίες Επιβίωσης και Επιτυχίας, εμπλουτισμένο με επιστολές σημαντικών ελληνίδων.

Ο Σταμάτης Φιλιππούλης (πλήρες όνομα Σταμάτιος-Αλέξανδρος Φιλιππούλης, 1930 - 2014) ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστός για τις τηλεοπτικές εκπομπές του, τη χαρακτηριστικά χιουμοριστική συγγραφική του πένα και τα σενάριά του στον ελληνικό κινηματογράφο και το θέατρο της δεκαετίας του 1960.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου 1930. Φοίτησε στην τότε Σχολή Μπερζάν (νυν Σχολή Μωραΐτη) και από το 1957 αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία, τα θεατρικά και κινηματογραφικά σενάρια και την ποίηση.

Έγινε γνωστότατος ως δημοσιογράφος, σεναριογράφος και τηλεοπτικός παρουσιαστής με πηγαίο χιούμορ και χαρακτηριστική πένα (έγραφε επίσης και με το ψευδώνυμο Αλέξης Κομνηνός). Αρχικά εργάσθηκε ως ελεύθερος ρεπόρτερ, ενώ σύντομα αφοσιώθηκε στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ απασχολούμενος στις εφημερίδες Ακρόπολις, Εμπρός, Εθνικός Κήρυξ, Απογευματινή, Εβδομάδα, Αδέσμευτος Τύπος και Έθνος, ενώ επίσης εργάστηκε στα περιοδικά Εικόνες, Πρώτο και Θησαυρός. Από το 1957 ως ελεύθερος ρεπόρτερ πήρε συνεντεύξεις από ορισμένες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ελληνικού αλλά και διεθνούς καλλιτεχνικού χώρου, λογοτέχνες, διανοητές, ηθοποιούς, όπως η Μαρία Κάλλας, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάρλον Μπράντο, ο Νόελ Κάουαρντ, ο Γκρέγκορι Πεκ, ο Ανρί Σαριέ και πολλοί άλλοι.

Η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση έγινε το 1965, στην τηλεόραση που λειτούργησε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Έγινε όμως ιδιαίτερα γνωστός από την πολύ επιτυχημένη θεατρική τηλεοπτική του εκπομπή Τα φώτα της ράμπας στην ΕΡΤ (περίπου 150 εκπομπές), όπου φιλοξενούσε ηθοποιούς και καλλιτέχνες (καλεσμένους στο στούντιο σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε ακόμη οπτικό υλικό από τις παραστάσεις, καθώς οι κάμερες ήταν ογκώδεις και ιδιαίτερα βαριές για να πάνε στα θέατρα), καθώς επίσης και από την εκπομπή ῾Θεατρική Επισκόπηση᾽.

Υπήρξε παράλληλα βιογράφος πολλών Ελλήνων πρωταγωνιστών του θεάτρου, όπως οι: Κάρολος Κουν, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Νίκος Σταυρίδης, Μίμης Φωτόπουλος, Άννα Καλουτά, Γιώργος Ζαμπέτας κ.ά., με πολλούς από τους οποίους τον έδενε προσωπική φιλία.

Ως σεναριογράφος του θεάτρου και του κινηματογράφου έγραψε περισσότερα από 80 έργα, πολλά από τα οποία έγιναν σημαντικές επιτυχίες, όπως τα: Η Μεσόγειος φλέγεται, Όχι, Στα σύνορα της προδοσίας, 5.000 ψέμματα, Στη μάχη της Κρήτης, Ο παιχνιδιάρης, Ω μαμά Ελλάς-20 χρόνια Θεοδωράκης, Όλα τα μασάει ο Κουταλιανός, Εδώ Ντόιτσε Βέλε κ.ά.

Εκτός από πολυγραφότατος συγγραφέας, ο Σταμάτης Φιλιππούλης υπήρξε σημαντικός συλλέκτης, στο πλαίσιο της αγάπης του προς την πνευματική δημιουργία. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του συνέλεγε βιβλία, αρχειακό και σπάνιο υλικό ιστορικού και δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος, δημιουργώντας μια μεγάλη και αξιολογότατη συλλογή.

Απεβίωσε στην Αθήνα, στις 2 Μαρτίου 2014.

Η Αμαλία Φλέμιγκ, το γένος Κουτσούρη (Κωνσταντινούπολη 1909 – Αθήνα 1986) ήταν γιατρός και πολιτικός. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Το 1946, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, εργάστηκε στο ινστιτούτο Wright Fleming στο Λονδίνο δίπλα στον εφευρέτη της πενικιλίνης, σερ Αλέξανδρο Φλέμιγκ τον οποίο παντρεύτηκε το 1953 και απέκτησε τον τίτλο της λαίδης. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα και πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ελληνικού Ιδρύματος Βασικής Βιολογικής Έρευνας “Αλέξανδρος Φλέμιγκ”. Στη διάρκεια της δικτατορίας του 1967 συνελήφθη, καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και φυλακίστηκε στον Κορυδαλλό. Αποφυλακίστηκε στα τέλη του 1971 λόγω σοβαρού κλονισμού της υγείας της και απελάθηκε στερούμενη την ελληνική ιθαγένεια. Την περίοδο 1971-1974 περιόδευσε στην Ευρώπη και την Αμερική πρωτοστατώντας στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης εντάχθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με το οποίο εκλέχτηκε βουλευτής τα έτη 1977, 1981, 1985, και υπήρξε αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού κλάδου), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.

Γιατρός και συγγραφέας, ο Αντώνης Φλούντζης (Αιτωλικό 1906 - Αθήνα 1998) συνδέθηκε µε το κοµµουνιστικό κίνηµα από τα φοιτητικά του χρόνια. Συνελήφθη το 1937 από τη δικτατορία του Μεταξά. Από τότε άρχισε µια περίοδος εγκλεισµού και περιπλάνησης σε διάφορα στρατόπεδα -στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Γερµανία-, η οποία συνεχίσθηκε στα χρόνια του εµφυλίου και διήρκεσε µε µικρά διαλείµµατα είκοσι τέσσερα χρόνια. Στη διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου απολύθηκε για λόγους υγείας από το Παρθένι της Λέρου, τον Απρίλιο του 1968. Στη µεταπολίτευση εξέδωσε οκτώ βιβλία επικεντρωµένα στη ζωή στα στρατόπεδα, στις φυλακές και στις εξορίες.