Ο Ανδρέας Αυγερινός υπήρξε υπουργός Ναυτικών (1876,1879) και πρόεδρος της Βουλής (1889).

Ο Δημήτρης Αυγερινόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα και σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε ως εθελοντής στον πόλεμο του 1940 – 1941. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας υπηρετώντας στο 2ο Τάγμα Ευζώνων Πελοποννήσου. Στον Εμφύλιο υπηρετούσε στο 44ο Τάγμα Εθνοφρουράς ως ανθυπασπιστής και τραυματίστηκε σοβαρά τον Σεπτέμβριο του 1948 σε μάχη στην Επισκοπή Νάουσας. Μετά τον τραυματισμό του τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα φτάνοντας στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Παράλληλα με τη στρατιωτική του καριέρα ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, συγγράφοντας λογοτεχνικά κείμενα, ιστορικές και θρησκευτικές μελέτες, ταξιδιωτικές εντυπώσεις κ.ά. Ήταν μέλος διαφόρων πνευματικών – πολιτιστικών συλλόγων και σωματείων, όπως οι Δελφικές Αμφικτυονίες, ο Σύλλογος των εν Αθήναις Πατρέων κ.ά.

Μάρκος Αυγέρης (Γιάννενα 1884-Αθήνα 1973). Σπούδασε στην ιατρική σχολή, υπηρέτησε από 1912 ως το 1922 ως έφεδρος γιατρός, μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι και στη Γερμανία, εργάστηκε ως επιθεωρητής επαγγελματικής υγιεινής του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας ως το 1947 οπότε απολύθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Το θεατρικό του Μπροστά στους ανθρώπους παραστάθηκε από τον Κ. Χρηστομάνο στη Νέα Σκηνή. Δημοσίευσε κυρίως ποίηση και κριτικές μελέτες και μετά τη στροφή του στο μαρξισμό κινήθηκε ως κριτικός στο χώρο της κομματικής ορθοδοξίας. Μετέφρασε επίσης έλληνες κλασικούς.

[Πηγή: Α. Αργυρίου, Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό Εκδοτικής Αθηνών, τομ. 2].

Ο Μάρκος Αυγέρης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γεωργίου Ν. Παπαδόπουλου) γεννήθηκε το 1884 στην Καρίτσα της Ηπείρου. Αποφοίτησε το 1907 από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετέβη αρχικά στο Παρίσι το 1929 για σπουδές στην Επαγγελματική Υγιεινή και αργότερα στη Γερμανία όπου ασχολήθηκε με τον θεσμό των Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Υπηρέτησε ως έφεδρος γιατρός στον στρατό τη δεκαετία 1912-1922 και πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Εντάχθηκε στην αριστερή παράταξη και, εξαιτίας των πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεών του, απολύθηκε από το Υπουργείο Εργασίας όπου υπηρετούσε ως Επιθεωρητής της Υγιεινής της Εργασίας από το 1926. Πέθανε τον Ιούνιο του 1973. Ασχολήθηκε με την ποίηση και το θέατρο, καθώς και με την κριτική και το δοκίμιο. Η πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα έγινε από τις στήλες του Νουμά με το ποίημα «Η βάβω η Τασιά» το 1904, ενώ την ίδια χρονιά ο Κ. Χρηστομάνος ανέβασε στη «Νέα Σκηνή» το θεατρικό Μπροστά στους ανθρώπους. Έργα του: Το Τραγούδι της τάβλας (1908), Αντίδρομα και Παράλληλα (1969) κ.ά. Το σύνολο του ποιητικού του έργου βρίσκεται συγκεντρωμένο στον τόμο Άπαντα Ποιητικά (Κέδρος 1975).

Πηγή: Κώστας Στεργιόπουλος (επιμ.), «Μάρκος Αυγέρης 1884-1973», Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία. Η ανανεωμένη παράδοση, τ. Γ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1990, σ. 140-153.

Ο Κωνσταντίνος ήταν Ηπειρώτης λόγιος. Σπούδασε στην Ιταλία και τη Γερμανία κι έγινε καθηγητής και πρύτανης στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο Λάμπρος Αστέρης (πραγματικό όνομα Δημήτρης Καραχάλιος) γεννήθηκε το 1871 στον Άγιο Νικόλαο Αρκαδίας. Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στον Πειραιά και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου πήρε τον τίτλο του διδάκτoρος. Πρωτοεμφανίσθηκε στα γράμματα με την θεατρική επιθεώρηση Λίγ’απ’ όλα, την οποία έγραψε με τον Λάμπρο Μίκινο. Πολέμησε εθελοντικά στην Κρητική επανάσταση (1896), τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, όπου συμμετείχε και στην οργάνωση επαναστατικών σωμάτων. Ως το 1917 έζησε στην Βιέννη, όπου σπούδασε οικονομικά και εργάσθηκε ως δημοσιογράφος και ανταποκριτής της Νέας Ημέρας. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Κρήτη και μελέτησε τον μινωικό πολιτισμό. Διετέλεσε εισηγητής στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά, ασχολήθηκε με το χρονογράφημα, έγραψε θεατρικά έργα και εξέδωσε μελέτες και ποιητικές συλλογές από τις οποίες αναφέρουμε: Από τους γύρους των ρυθμών (1906), Το φλογερό πέρασμα. Πολεμικές ωδές – Οπτασίες ερημίτου (1914-1922) (1926), Το παραμύθι του μύλου. Δραματικόν ειδύλλιον μονόπρακτον (1927). Πέθανε στην Αθήνα το 1942.

[Πηγές: Δημήτρης Σταμέλος, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.8. http://culture.ana.gr/view5.php?id=2441&pid=375]

Έλληνας λογοτέχνης και ποιητής, γεννήθηκε στη Σύρο το 1921, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αργότερα διορίστηκε υπάλληλος του ΙΚΑ και μετατέθηκε στις Σέρρες, τον τόπο καταγωγής της γυναίκας του. Η είσοδος του στο χώρο της έντυπης λογοτεχνίας επιχειρήθηκε το 1944 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής, που έφερε τον τίτλο «Θρήνοι» και ήταν αφιερωμένη στο θάνατο του πατέρα του. Ακολούθησαν αργότερα πολλές άλλες ποιητικές εκδόσεις, με κυρίαρχα στοιχεία το λυρισμό, την ευαισθησία και τη νοσταλγική διάθεση.
Πηγή: https://serrelib.gr/el/prosopikotita/aspiotis-eyaggelos (τελευταία πρόσβαση 14/6/2021)

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου γεννήθηκε το 1931 στη Θεσσαλονίκη από γονείς μικρασιάτες. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Αρσλάνογλου. Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Γαλλικού Λυκείου Θεσσαλονίκης (1949). Το 1964-1965 φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου ως υπότροφος της αιγυπτιακής κυβέρνησης και το 1966-1967 παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας και γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Aix en Provence. Πήρε το δίπλωμα Ανώτερων Γαλλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Παρισιού (1966) και το πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1971).

Εργάσθηκε ως διευθύνων σύμβουλος στην Μακεδονική Εριουργία που ανήκε στον πατέρα του (1952-1963), ως καθηγητής της γαλλικής (1965-1979), ως επιστημονικός συνεργάτης της Σχολής Αρχιτεκτόνων (1970-1973) και στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1980 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε σε εκδοτικό οίκο ξενόγλωσσων βιβλίων.

Είχε ενεργό συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή της Θεσσαλονίκης ως μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης και της Γαλλικής Λαϊκής Αποστολής. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στη Μέση Ανατολή.

Εξέδωσε το ποιητικό μονόπρακτο Θάλασσα και συγχρονισμός (1952, 1991) και τις ποιητικές συλλογές: Δύσκολος Θάνατος (1954), Ο Θάνατος του Μύρωνα (1960), Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963), Νοσοκομείο Εκστρατείας (1972), Αργό Πετρέλαιο (1974), Ο Δύσκολος Θάνατος (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων, 1978, 1985), Ωδές στον Πρίγκηπα (1981, 1991), Τρία ποιήματα (1987). Μετέφρασε τις Εκλάμψεις του Ρεμπώ (1971, 1981), την Ταβέρνα του Ζολά (1981).

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης (1947), Σκέψη (1951, ως συνδιευθυντής), Πυρσός (1953-1955, ως μέλος της συντακτικής επιτροπής), Διαγώνιος (1957-1969), Διάλογος (1963-1963), Ausblicke (1970-1973) και Ροτόντα (1971), καθώς και με τις εφημερίδες Δράσις και Ναυτεμπορική.

Τιμήθηκε με διάκριση του Δήμου Θεσσαλονίκης (1957) και με χορηγία από το Υπουργείο Πολιτισμού (1974-1976, 1994), επίσης βραβεύτηκε από τον Δήμο Αθηναίων (1986).

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου πέθανε το 1996.

Η Άννα Ασημακοπούλου-Τραυλού, κόρη του Σπυρίδωνος και της Γεωργίας Ρηγοπούλου, γεννήθηκε στην Πάτρα. Ήρθε σε πρώτο γάμο με τον Θεόδωρο Ασημακόπουλο, ο οποίος διατηρούσε εμπορικό κατάστημα με συνεταίρο τον Ι. Παπαστεργίου, εξάδελφο της γυναίκας του. Μετά το θάνατο του Ασημακόπουλου (1946), η Άννα παντρεύτηκε τον Διονύσιο Τραυλό (το 1948), καθηγητή Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1957 χώρισε με τον Τραυλό και διατήρησε το επώνυμο του πρώτου συζύγου της.

Λόγιος, δημοσιογράφος, ρεπόρτερ πολεμικών υπουργείων.

Γεννημένη στην Κεφαλονιά (Αργοστόλι, 1925), η Ζωή Αρσένη-Καναλάτου κατά την Κατοχή, ως μαθήτρια, μετείχε από τον Νοέμβριο του 1941 σε αντιστασιακές κινήσεις και στην συνέχεια οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ, στο μαθητικό γραφείο ως υπεύθυνη του Γυμνασίου Θηλέων Αργοστολίου. Για τη δράση της διώχθηκε από τους Ιταλούς και εν τέλει πιάστηκε τον Ιούλιο του 1944 από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στις Φυλακές Αργοστολίου, όπου απελευθερώθηκε από τον ΕΛΑΣ με την αποχώρηση των Γερμανών. Το 1946 γράφτηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνελήφθη το Ιούλιο 1948 και κρατήθηκε από τον Οκτώβριο στις Γ.Φ. Αβέρωφ, όπου σε δίκη μαζί με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη, [τη Φιφή Ανυφαντή] κ.ά. καταδικάστηκε σε θάνατο και εν τέλει πήρε αναστολή. Κρατούμενη στις Φυλακές Σωτηρία (1950-1951), στην συνέχεια ξανά στις ΓΦ Αβέρωφ, στις Φυλακές Κάστορος (1952-1953) και πάλι στις Γ.Φ. Αβέρωφ (1954) αποφυλακίστηκε στις 13/11/1959. Κατά τη Δικτατορία συνελήφθη εκ νέου τον Μάιο 1967 και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και στη συνέχεια στις Φυλακές Αλικαρνασσού και στο Στρατόπεδο Ωρωπού, έως τον Δεκέμβριο του 1970, όπου αποφυλακίστηκε.

Ο αδελφός της Ρολάνδος Αρσένης (Αργοστόλι, [1929]) από το 1949-1950 εκτοπίστηκε στη Γυάρο και το 1952 στις Φυλακές Αργοστολίου. Στην Χούντα εξορίστηκε στο Λακκί και απολύθηκε τον Απρίλιο 1970.

Θεατρικός επιχειρηματίας και ο πρώτος που επιχείρησε να πετάξει με αεροπλάνο στην Ελλάδα.

Δικηγόρος, πολιτευτής, δημοσιογράφος και δάσκαλος από τη Νιγρίτα. Έβγαλε το Ελληνικό Σχολείο Νιγρίτας και το Διδασκαλείο Σερρών (Διευθυντής Μαρούλης) διαμένοντας στο Οικοτροφείο του (1872-1876). Μόλις αποφοίτησε, διορίστηκε δάσκαλος στο Τζίντζιος (Σιτοχώρι) Σερρών (1876-1877), αργότερα δε στην Κων/πολη και Καβάλα. Συνέχισε ανώτερες σπουδές (νομικά) στην Αθήνα, Γαλλία και Γερμανία. Εξάσκησε κατόπιν το επάγγελμα του δικηγόρου (1923-1926 δικηγόρησε στις Σέρρες) και του δημοσιογράφου. Το 1892-93 εκδίδει στην Αθήνα την «Γενικήν Επιθεώρησιν», πρωτοποριακό περιοδικό με ποικίλο, σοβαρό περιεχόμενο (καλλιτεχνικό, επιστημονικό, πολιτικό κλπ.). Πρωτεργάτης του Μακεδονικού αγώνα και ενθουσιώδης εθναπόστολος, αναλαμβάνει με άλλα ζωντανά στοιχεία των Αθηνών (Σ. Δραγούμη, Π. Μελά, Α. Κορομηλά, Δ. Καλαποθάκη, Β. Γαβριηλίδη, Ν. Καζάζη κ.ά.) να ξυπνήσει το ενδιαφέρον της διστακτικής ως τότε ακόμα Ελληνικής Κυβέρνησης, συστήνοντας εθνικούς συνδέσμους, υποκινώντας συλλαλητήρια, δημοσιεύοντας πύρινα άρθρα, διοργανώνοντας τέλος τις πρώτες μυστικές ένοπλες ομάδες, για την άμυνα της Μακεδονίας. Ιδρύει επίσης στην Αθήνα (1905) τον «Μακεδονικό Σύλλογο ο Μέγας Αλέξανδρος», (προήλθε απ' την ένωση του «Μακεδονικού Συλλόγου» και της «Μακεδονικής Αδελφότητος») και αναλαμβάνει για λίγο την προεδρία του. Το 1906 μεταβαίνει στην Αμερική (Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφεια, Βοστόνη, Πίτσμπουργκ, Λόουελ, Σικάγο κ.ά.), αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην εφημερίδα «Θερμοπύλαι», αγοράζει μια άλλη, την «Αθηνά», και αγωνίζεται με άρθρα, διαλέξεις κλπ. για τα ελληνικά δίκαια και την οικονομική ενίσχυση των μαχητών της Μακεδονίας, παρ' όλη τη λυσσασμένη αντίδραση της «Ατλαντίδος» και μιας μερίδας ομογενών, χαρακτηριστικό σύμπτωμα της προαιώνιας ελληνικής διχόνοιας. Το 1915 (31 Μαΐου) εκλέγεται, ενώ απουσίαζε στην Αμερική, βουλευτής Ν. Σερρών (κόμμα Βενιζέλου) και γυρίζει στην Ελλάδα. Ξαναβγαίνει βουλευτής Σερρών (κόμμα Λαϊκό) στις εκλογές της 1-11-1920 αναλαμβάνοντας Υπουργός Γεωργίας (2-3-1922) και της 7-11-1926 (Οικουμενική) παίρνοντας το Υπουργείο Παιδείας ως τον Αύγουστο 1927. Επίσης στις εκλογές της 25-9-1932 και 9-6-1935. Την 10-10-1935 προσχωρεί στη Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωση (Κονδύλη-Θεοτόκη) και το 1936 γίνεται πρόεδρος Επιτροπής κρατικών προμηθειών. Το 1938 πρωτοστατεί στην ίδρυση του σωματείου Σερρών «Πνευματική Εστία». Η κατοχή (1941) τον βρίσκει φτωχό όπως ήταν πάντα, με μια μικρή σύνταξη, στο Βόλο, όπου και πέθανε.
Πηγή: Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών, https://serrelib.gr/el/prosopikotita/athanasios-argyros-1859-1945, τελευταία πρόσβαση 3/11/2021

Ο Χρήστος Αργυρόπουλος ήταν ιδιοκτήτης του υαλουργείου “Ερμής” στον Πειραιά.

Ο Περικλής Αργυρόπουλος του Αλεξάνδρου (Αθήνα, 21 Μαρτίου 1881 - 20 Αυγούστου 1966) ήταν Έλληνας νομικός και διπλωμάτης, που καταγόταν από την οικογένεια Αργυρόπουλου. Διετέλεσε βουλευτής με διάφορα κόμματα, με τελευταίο την ΕΔΑ, και κατ' επανάληψη υπουργός. Συνέγραψε αρκετά έργα και υπήρξε εκπρόσωπος της Ελλάδας σε διεθνή συνέδρια.
Οι γονείς του ήταν Φαναριώτες. Ο πατέρας του Αλέξανδρος ήταν γιος του καθηγητή Περικλή Αργυρόπουλου, και εγγονός του Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης, Ιάκωβου Αργυρόπουλου. Η μητέρα του, το γένος Σούτσου, ήταν εγγονή του Μιχαήλ Βόδα Σούτσου, επίσης Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης. Ο πατέρας της μητέρας του ήταν ο Ιωάννης Σούτσος, πρέσβης του βασιλέα Όθωνα στην Αγία Πετρούπολη. Μητέρα της μητέρας του ήταν η Αικατερίνη Ομπρέσκωφ, δισέγγονη του στρατάρχη Σεραμέτιεφ, νικητή του Καρόλου 12ου της Σουηδίας.
Επειδή οι γονείς του ήλθαν σε διάσταση, και αφού απώλεσαν την περιουσία τους, κατέφυγε με τη μητέρα του και τις δύο αδελφές του στο Παρίσι. Στη Γαλλία σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες. Το 1903 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και κατά την προετοιμασία του να εισέλθει στο Διπλωματικό Σώμα παντρεύτηκε την εξαδέλφη του Σοφία Γ. Αργυροπούλου, κόρη του πρεσβευτή της Ελλάδας στην Αγία Πετρούπολη.
Το 1912 διορίστηκε Νομάρχης Θεσσαλονίκης και έγινε ο πρώτος στο αξίωμα αυτό για την ελεύθερη συμπρωτεύουσα. Το 1916 πήρε μέρος στο Κίνημα Εθνικής Αμύνης. Διετέλεσε πρεσβευτής σε πολλές χώρες της Σκανδιναβικής Χερσονήσου, καθώς και στο Κάιρο, το Παρίσι, το Αλγέρι και την Κωνσταντινούπολη. Ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη, από τις 26 Αυγούστου 1926 ως τις 4 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου.
Εξελέγη βουλευτής Αθηνών στις εκλογές του 1928 με το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα του Γ. Κονδύλη και επανεξελέγη στις εκλογές του 1932 με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.
Στην κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1928 ανέλαβε υπουργός Ναυτικών την περίοδο 4 Ιουλίου 1928-7 Ιουνίου 1929, και εν συνεχεία υπουργός Εξωτερικών την περίοδο 7 Ιουνίου-6 Ιουλίου 1929 στην Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου Ιουνίου 1929, προσωρινός υπουργός Εσωτερικών από τις 3 Ιουλίου 1929 και για 3 ημέρες, υπουργός Εσωτερικών από τις 6 Ιουλίου 1929-31 Δεκεμβρίου 1929. Στην επόμενη κυβέρνηση, μετά την παραίτησή του από υπουργός Εσωτερικών, διετέλεσε υπουργός Ναυτικών την περίοδο 22 Δεκεμβρίου 1930-26 Μαΐου 1932.
Ο Αργυρόπουλος ανέλαβε Γενικός Διοικητής Νήσων Αιγαίου στην κυβέρνηση Τσουδερού την περίοδο 25 Απριλίου 1941-2 Ιουνίου 1941.
Στις εκλογές του 1963 εξελέγη στην εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών με την ΕΔΑ.
Πέθανε το 1966 στον "Ευαγγελισμό" και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

Μηχανικός, καθηγητής Σιδηροδρομικής στο Ε.Μ.Π.
Βλέπε ιδιόχειρο σημείωμα Ιωάννη Αργυρόπουλου
και δακτυλόγραφη μελέτη «Οικογενειακόν δένδρον Ιάκωβου Αργυρόπουλου 1760 -1826 και των απογόνων αυτού» στον υποφάκελο με ένδειξη «Ιωάννης Αργυρόπουλος».

Γιός του διπλωμάτη Γεωργίου Αργυρόπουλου ήταν ο πρώτος Έλληνας αεροπόρος που εκτέλεσε πτήση στην Ελλάδα και η πρώτη απώλεια της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Πηγή Πανελλήνιος Σύλλογος Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων http://www.pasoipa.org.gr/lefkoma/pilot_details/?id=35 [Τελευταία επίσκεψη: 9/6/2020]

Ο Γεώργιος Αργυρόπουλος ήταν διπλωμάτης. Διετέλεσε γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο, επιτετραμμένος στις πρεσβείες στο Λονδίνο και στη Χάγη.

Έλληνας διπλωμάτης.

Σύζυγος Ιωάννη Κυριαζίδη.
Βλέπε ιδιόχειρο σημείωμα Ιωάννη Αργυρόπουλου και δακτυλόγραφη μελέτη «Οικογενειακόν δένδρον Ιάκωβου Αργυρόπουλου 1760 -1826 και των απογόνων αυτού» στον υποφάκελο με ένδειξη «Ιωάννης Αργυρόπουλος».

Η Ελένη Αργέστη (πραγματικό όνομα Ελένη Τσίτσου) γεννήθηκε στον Πειραιά, το 1936. Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες από το Κατιρλί της Προποντίδας. Από τα τεκμήρια του αρχείου της προκύπτει ότι φοίτησε σε νυχτερινό ιδιωτικό Γυμνάσιο. Εργάστηκε ως υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών και κατά την διάρκεια της δικτατορίας απολύθηκε για τα φρονήματά της. Πρωτοπαρουσιάστηκε στα Γράμματα το 1964, με την ποιητική συλλογή Γκρίζα πολιτεία. Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές και συλλογές διηγημάτων. Συμμετείχε ενεργά στις κοινωνικές και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις της Αριστεράς. Σήμερα ζει στην Αμερική.

Ποιητικές συλλογές:
Η γκρίζα πολιτεία (1964), Η γκρίζα πολιτεία (β΄σειρά) (1965), Καϋμοί στα μουράγια (1969), Θαμπά φιλιστρίνια (1972), Τραγούδια της λεβεντιάς και του θανάτου (1973), Πικρανθοί (1982), Ερωτικά (1983), Μονόλογος με το χρόνο (1984), Γένεση (2005).

Πεζογραφικό έργο:
Στο ραγισμένο καθρέφτη (συλλογή διηγημάτων, 1973), «Και… προσέδεσαν τούτον…» (συλλογή διηγημάτων, 1976), Η Μαργαρίτα (μυθιστόρημα, 2005).

[Πηγές: Σιμόπουλος Ηλίας, «Αργέστη Ελένη», Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, τόμ. 1∙ Εθνικό Κέντρο Βιβλίου / Σύγχρονοι Έλληνες Συγγραφείς, στην ιστοσελίδα: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=4074]

Γεννήθηκε το 1874 στην Τρίπολη. Σπούδασε στην Αθήνα, Γερμανία, Αγγλία και Ιταλία. Διετέλεσε καθηγητής στην Αλεξάνδρεια, Χάλκη, και διευθυντής του διδασκαλείου της Τρίπολης. Έγινε έφορος Αρχαιοτήτων Θεσσαλίας, και κατόπιν Αττικής. Διηύθυνε πολλές ανασκαφές στην Θεσσαλία και ιδίως στη Δημητριάδα. Πέθανε το Μάρτιο του 1942.

Υιός του εκδότη Λάζαρου Αραχωβίτη

Διπλωματικός υπάλληλος και δημοσιογράφος που γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Ήταν πρόξενος της Ελλάδας στο Βερολίνο και διευθυντής του Γραφείου Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών την περίοδο 1921-1922. Το 1924 αγόρασε την εφημερίδα "Βραδυνή".

Σύζυγος του Δημήτρη Αραβαντινού και ιδιοκτήτρια της εφημερίδας "Η Βραδυνή" μετά τον θάνατο του τελευταίου το 1938.

Η Μαντώ Αραβαντινού (πραγματικό όνομα Βασιλική Γκικοπούλου) γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου του 1923 ή 1926, στον Βόλο, τον τόπο καταγωγής της μητέρας της. Ο πατέρας της καταγόταν από την Ήπειρο και εργάστηκε σαν δημοσιογράφος, λογιστής, επιχειρηματίας, διευθυντής σε τράπεζα κ.ά. Σύντομα μετά τη γέννησή της, η οικογένειά της μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη. Εκεί αποφοίτησε το 1941 και παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου ως το 1943, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην αδελφή της μητέρας της. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών παρακολούθησε μαθήματα κλασικής φιλολογίας και αρχαιολογίας, ενώ παράλληλα φοίτησε και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν (1946). Από το 1947 συνεργάστηκε με τον θίασο Κατερίνας και ταξίδεψε με αυτόν στην Αίγυπτο και την Κύπρο. Ταξίδεψε επίσης στην Γαλλία, την Αγγλία και την Ιταλία, καθώς από το 1953 μέχρι το 1955 εργάστηκε ως δημοσιογράφος του Associated Press στο γραφείο Αθηνών. Τo 1958 φοίτησε στη Σχολή Ξεναγών και ως το 1968 και μετέπειτα την περίοδο 1975-1988, άσκησε το επάγγελμα της ξεναγού. Με τον Νάνο Βαλαωρίτη υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του περιοδικού Πάλι (1963-1967). Από τον Απρίλιο του 1968 διέμεινε στο Παρίσι, όπου συμμετείχε στην εκατονταετηρίδα του Μπωντλαίρ, ως τον Ιανουάριο του 1968, οπότε εγκαταστάθηκε στο Δυτικό Βερολίνο, με υποτροφία του Ινστιτούτου Γκαίτε, ως τον Ιούλιο του 1970, ενώ κατά τα έτη 1970-1974 και 1976-1977 έζησε στο Παρίσι. Σπούδασε στην Ecole des Hautes Etudes και με υποτροφία της Σορβόνης, στο Paris Sorbonne 3, όπου το 1970 κατέθεσε τη διατριβή της για τον Joyce με τίτλο: La lange Grecque et les amis grecques. Έδωσε σειρά διαλέξεων στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών και συμμετείχε στην ομάδα που εξέδιδε το περιοδικό Change. Ποιήματά της απαγγέλθηκαν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο Παρίσι (Φεβρουάριος 1975), και στην Αβινιόν (1975-1976), με συνοδεία μουσικών συνθέσεων του Jean Pierre Drouet και τη ζωγραφική του Michel Blondel. Συνεργάστηκε επίσης με την γαλλική ραδιοφωνία και τηλεόραση. Το 1975 με διετή υποτροφία της Ford ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου επισκέφθηκε τα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Πρίνστον, Κορνέλλ, Μπάφαλο, Γαίηλ, Νορθ Καρολάινα και Ντιουκ για την έρευνά της πάνω στα χειρόγραφα του James Joyce, δίνοντας παράλληλα διαλέξεις. Συμμετείχε στις εκδόσεις 18 κείμενα και Νέα κείμενα. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Η Συντέλεια, Η Συνέχεια, Χνάρι και Ηριδανός και την εφημερίδα Τα Νέα. Έγραψε επίσης το σενάριο για δύο ταινίες του Φρεντερίκ Ροσίφ. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και των Gens des Lettres της Γαλλίας. Από το τέλος της δεκαετίας του ογδόντα έπασχε από Αλτσχάιμερ και πέθανε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1998.
Προς τιμήν της έγιναν δύο αφιερώματα, από τα περιοδικά Χνάρι, το 1974 και Χνάρι(α), το 1985.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές:
Γραφή Α΄ (1962), Γραφή Β΄ (1964), Γραφή Γ΄
(1971), Γραφή Δ΄ (1974) και Γραφή Ε΄ (1983).
Τα πεζογραφικά έργα:
Μετα - γραφή ή Εμπειρία συνόρων (1975), Τα ελληνικά του James Joyce (1977), Τζαίημς Τζόυς, Ζωή και έργο (1983).
Συμμετείχε επίσης σε συλλογικές εκδόσεις όπως: The persuit of Greece, Anthology by Ph. Sherrard (1963), So sehen sie Deutshland (1970), L’ imagination créatrice (δοκίμιο, 1971).
Δημοσίευσε τις εξής μεταφράσεις:
Τζαίημς Τζόυς, Δουβλινέζοι (1971), Τζαίημς Τζόυς, Η γάτα και ο διάβολος (1977), Τζαίημς Τζόυς, Giacomo Joyce (1977) και αποσπάσματα από το Finnegans Wake του Τζαίημς Τζόυς στα περιοδικά Χνάρι και Ηριδανός (1975). Μετέφρασε ακόμη Βιρτζίνια Γουλφ και Κλοντ Σιμόν.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Αρχείο Μ. Αραβαντινού (φακ. 3.3)∙ Αργυρίου Αλεξ., «Μαντώ Αραβαντινού», Η ελληνική ποίηση• Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σσ.612-613, Αθήνα, Σοκόλης, 1982]

Ο Μητροπολίτης Ρόδου Απόστολος ο Α΄ (Τρύφωνος) υπήρξε Μητροπολίτης Ρόδου από το 1913 έως το 1947. Γεννήθηκε το 1878 στην κωμόπολη της Κριθιάς της περιοχής Καλλίπολης της της Ανατολικής Θράκης. Φοίτησε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή και κατόπιν στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης από την οποία αποφοίτησε αριστούχος το 1901. Με την προτροπή του Πατριάρχη Ιωακείμ του Γ΄ εισήλθε στον Κλήρο και στο Πατριαρχείο. Χειροτονήθηκε διάκονος την 6η Αυγούστου 1901 από τον Μητροπολίτη Ηρακλείας Γρηγόριο. Μητροπολίτης Ρόδου εξελέγη την 11η Ιουνίου 1913 και εγκαταστάθηκε στην έδρα του, λόγω δυσκολιών εκ μέρους των Ιταλικών Αρχών κατοχής, την 1η Απριλίου 1914.
Εργάστηκε για την προώθηση των εκκλησιαστικών, κοινοτικών και εκπαιδευτικών θεμάτων της Ρόδου και ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ένωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%81%CF%8D%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%82
[τελευταία επίσκεψη: 20/5/2020].

Ο Λευτέρης Αποστόλου (Αθήνα 1904 – 1981) –αδελφός της εµβληµατικής προσωπικότητας της αντίστασης Ηλέκτρας Αποστόλου- γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 και εντάχθηκε στις γραµµές του ΚΚΕ το 1921. Mέλος των αρχειοµαρξιστών το 1922, διαγράφεται από την ΟΚΝΕ, αλλά επιστρέφει ένα χρόνο αργότερα και εκλέγεται στην καθοδήγησή της στα τέλη του 1923. Το 1934 στο 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέγεται αναπληρωµατικό µέλος της ΚΕ. Συλλαµβάνεται το 1935 και έπειτα ακολουθούν έξι χρόνια εξορίας και φυλακής. Το Μάιο του 1941 δραπετεύει από την Κίµωλο που βρίσκεται εξόριστος και στην Αθήνα έρχεται σε επαφή µε άλλα εξόριστα στελέχη του ΚΚΕ που έχουν επίσης δραπετεύσει από νησιά της εξορίας. και αρχίζουν οι διεργασίες για την δηµιουργία αντιστασιακών οµάδων. Στην ιδρυτική συνεδρίαση του ΕΑΜ, ο Λευτέρης Αποστόλου εκλέγεται γραµµατέας θέση που θα διατηρήσει µέχρι τη σύλληψή του το Νοέµβριο του ’40. Φυλακίζεται στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας και µετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών δραπετεύει και εντάσσεται στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Από τον Αύγουστο του 1944 εργάζεται στον τοµέα διαφώτισης του ΚΚΕ. Δεν εκλέγεται αντιπρόσωπος στο 7ο Συνέδριο του. Από το 1948 εγκαθίσταται στην Ρουµανία, όπου παραµένει ως πολιτικός πρόσφυγας µέχρι το 1959. Εργάζεται στο πρακτορείο του κόµµατος Ελλάς Πρες ως το Σεπτέµβρη του 1950 που διαγράφεται από µέλος του ΚΚΕ. Το 1956 επανεντάσσεται στο κόµµα, ενώ το 1959 ζητά να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δραστηριοποιείται στις γραµµές της ΕΔΑ για να διαφωνήσει µε τις επιλογές του κόµµατος και να δηµιουργήσει –το 1964- την Ανανεωτική Οµάδα Δηµοκρατικής Αριστεράς (ΑΟΔΑ). Στη µεταπολίτευση συµπορεύεται µε το ΚΚΕεσ. και συµµετέχει στην ίδρυση της Ενωµένης Εθνικής Αντίστασης. Πέθανε στην Αθήνα στις 18 Νοεµβρίου 1981.

Ο Απόστολος Αποστόλου γεννήθηκε το 1902 στον Μανταμάδο Λέσβου όπου τελείωσε το σχολαρχείο. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Μυτιλήνη και φοίτησε στο Χημικό τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε τη μέση εκπαίδευση από το 1924 έως το 1946 που απολύθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Στην διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης από τις γραμμές του ΕΑΜ του οποίου υπήρξε επικεφαλής στη Λέσβο. Για την πολιτική του δράση καταδικάστηκε και φυλακίστηκε στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Αποφυλακίστηκε το 1952 και στις επαναληπτικές εκλογές του 1956 εκλέγεται για πρώτη φορά δήμαρχος Μυτιλήνης. Με εξαίρεση την περίοδο της δικτατορίας όπου παύτηκε και εξορίστηκε, συνολικά εξελέγη πέντε φορές δήμαρχος Μυτιλήνης, θέση όπου διατήρησε ως το 1983. Έγραψε βιβλία σχετικά με την επιστήμη του («Το πρόβλημα της ύλης χθες και σήμερα», Μυτιλήνη 1938, «Ματιές στο άπειρο» Αθήνα 1952 καθώς και αυτοβιογραφικά βιβλία για την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και την περίοδο της Δημαρχίας του (Μνήμες, 1985, Μνήμες Β’ 1988 κ.ά. Πέθανε το 1991.

Έλληνας αγωνιστής και αρχηγός του στόλου των Ψαριανών κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, ένας από τους επικεφαλής των ελληνικών δυνάμεων στη ναυμαχία του Γέροντα.

Ο Φώτης Αποστολόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Πιλαλίστρα της Μεσσηνίας το 1914. Αφού αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Μεσσήνης στα 1931 εισήχθη την ίδια χρονιά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1936. Μετά το 1938 εργάσθηκε σε ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας ως φιλόλογος. Συμμετείχε στον Ελληνοιταλικό πόλεμο ως έφεδρος αξιωματικός και στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση στην ιδιαίτερη πατρίδα του στις τάξεις του EAM. Μετά την απελευθέρωση φυλακίσθηκε στο διάστημα Ιανουαρίου –Νοεμβρίου 1945. Ο διορισμός του στη δημόσια μέση εκπαίδευση ακυρώθηκε λόγω της συμμετοχής του στην εθνική αντίσταση κι έτσι εργάστηκε στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση. Το 1947 επιστρατεύεται ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και στέλνεται στο Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών στη Μακρόνησο. Καθαιρείται από αξιωματικός και ως σκαπανέας απολύεται το 1949. Το 1950 μεταφέρεται στον Άγιο Ευστράτιο μέχρι το 1952 οπότε απολύεται οριστικά. Το 1954 συστήνει Φροντιστήριο Κλασικών Σπουδών και νυμφεύεται την φιλόλογο Μαρίκα Στρομπούλη. Με το πραξικόπημα της 21η Απριλίου 1967 μεταβαίνει στο Παρίσι. Εκεί σπουδάζει και εκπονεί διδακτορική διατριβή για τη γλώσσα της βυζαντινής μυθιστορίας Καλλίμαχος και Χρυσορρόη με την εποπτεία αρχικά του Andre Mirambel και έπειτα του Jean Irigoin. Ανακηρύχθηκε αριστούχος διδάκτωρ τον Ιούνιο του 1972. Από το 1969 έως το 1971 εργάστηκε στο Institut des Textes του Παρισιού και από το 1970-1971 δίδαξε Νεοελληνικά στην Nanterre. Από το 1971 μόνιμος ερευνητής στο C.N.R.S. της Γαλλίας. Από το 1973-1975 κατάρτισε βιβλιογραφία για τη βυζαντινή γλώσσα από το 1880 έως το 1974. Το 1975 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1976 προσκεκλημένος του Οκτάβιου Μερλιέ αναλαμβάνει διευθυντής στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών. Πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου 1980 στο Παρίσι.

Λίγα στοιχεία προκύπτουν για το πρόσωπο και τη ζωή του Ν. Αποστολόπουλου μέσα από το αρχείο του, τόσα όμως που να μας προκαλούν το ενδιαφέρον και την περιέργεια.
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου στις 30 Μαρτίου 1894. Ήταν γιος του Κερκυραίου Παναγιώτη Νικολάου Αποστολόπουλου, ο οποίος από την πλευρά της μητέρας του, Ιωαννίνας, συγγένευε με τη γνωστή οικογένεια των Βλασόπουλων της Κέρκυρας που αναγράφεται στο Libro d’ Oro. Ο Παναγιώτης Αποστολόπουλος που διηύθυνε το Ταχυδρομείο στη Σύρο, είχε τιμηθεί με τον Αργυρό Σταυρό του Γεωργίου το 1892, ενώ λίγα χρόνια αργότερα το 1900, προήχθη σε Επιθεωρητή των Ταχυδρομείων και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Πέθανε το 1905, ενώ η χήρα του Ελένη, το γένος Καλομενοπούλου, και μητέρα του Νικολάου έζησε μαζί με το μοναχογιό της στην Αθήνα μέχρι το 1943.
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος τελείωσε το πρώτο Γυμνάσιο στην Αθήνα το 1911 και κατόπιν γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όπως ομολογεί ο ίδιος είχε κλίση προς τις ιστορικές μελέτες και τη δημοσιογραφία από πολύ μικρός. Πριν τελειώσει ακόμα το σχολείο συνεργαζόταν με τα περιοδικά Δάφνη του Σπ. Τρικούπη, Επιθεώρηση του Δεπάστα και την Εφημερίδα του Κορομηλά. Στην εφημερίδα του Κορομηλά, σύμφωνα πάντα με τη μαρτυρία του, αρθρογραφούσε εκφράζοντας τις αντιρρήσεις του στη σκέψη αποχώρησης από την πολιτική του Γεωργίου Θεοτόκη, φίλου και συμπολίτη του πατέρα του, τον οποίο θαύμαζε και πίστευε ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε «να αναχαιτίσει την χαλάρωση του κοινωνικού ρυθμού» που είχε προκαλέσει η επανάσταση του 1909 στο Γουδί. Το 1916 όταν ο Θεοτόκης πέθανε και ο ελληνικός λαός ήταν εθνικά διχασμένος ο Αποστολόπουλος έκρινε ότι η Ελλάδα ήταν δύσκολο να παραμείνει ουδέτερη στον παγκόσμιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει και ότι ήταν φυσικότερο να στραφεί στο συνασπισμό των χωρών όπου μετείχε η Αγγλία. «Η σκέψις αύτη με έκανε να θεωρήσω ως λύσιν την έξοδον της Ελλάδος εκ της ουδετερότητος, και να μην αρνηθώ τας υπηρεσίας μου προς την Κυβέρνησιν, ήτις ανέλαβε την σχετικήν ευθύνην. Εδέχθην ως εκ τούτου, κατά Σεπτέμβριον του 1917 την θέσιν γραμματέως εις το τότε ιδρυθέν Πολιτικόν Γραφείον Πρωθυπουργού. Αρχικώς διηύθυνεν ο Αναστάσιος Αδοσίδης, αλλά πολύ γλήγορα διευθυντής του Γραφείου κατέστη ο Αριστείδης Κυριακίδης μεθ’ ου με συνέδεσεν στενή φιλία τα μέγιστα υποβοηθήσασα την εκ μέρους μου ανάπτυξιν πρωτοβουλίας και τον χειρισμό ορισμένων υποθέσεων...». Έτσι από το 1917 μέχρι το 1920, ο Αποστολόπουλος εργάστηκε ως γραμματέας του πολιτικού γραφείου του Ελευθερίου Βενιζέλου και την ίδια περίοδο έγραψε μία μελέτη με θέμα «Ο ελληνικός μοναρχισμός 1915-1917» η οποία δημοσιεύθηκε αργότερα.
Μετά την αποτυχία των βενιζελικών στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, ο Σύνδεσμος Φιλελευθέρων του ανέθεσε τη διεύθυνση της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος των Φιλελευθέρων, η οποία στεγαζόταν στην οδό Βουκουρεστίου 20α. Έτσι από το 1921 μέχρι το 1924, την περίοδο που την αρχηγία των Φιλελευθέρων είχε αναλάβει ο στρατηγός Παναγιώτης Δαγκλής, μέλος της Τριανδρίας (Βενιζέλος, Δαγκλής, Κουντουριώτης) στο κίνημα του 1916, ο Αποστολόπουλος παρακολουθούσε και διεκπεραίωνε τις υποθέσεις του κόμματος. Τον Σεπτέμβριο του 1924 ανέλαβε τη θέση του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας, του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 1926. Στη συνέχεια γύρω στο 1928 ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Αεροπορικής Άμυνας και, μετά την επανασύσταση του κόμματος των Φιλελευθέρων, προϊστάμενος της γενικής γραμματείας του η οποία λειτουργούσε υπό τις διαταγές του υπαρχηγού του κόμματος Θεμιστοκλή Σοφούλη.
Μετά την τελευταία διακυβέρνηση της χώρας από τον Βενιζέλο, οι πολιτικές εξελίξεις, οι διαφωνίες και η ιδεολογική σύγχυση που επικρατούσαν στον πολιτικό κόσμο οδήγησαν τον Αποστολόπουλο στην αποστασιοποίησή του από το χώρο των φιλελευθέρων και στην απάρνηση του Βενιζέλου και του βενιζελισμού. Φίλος του Λαϊκού κόμματος το 1934, πολύ γρήγορα ασπάστηκε τις θέσεις του Ι.Μεταξά και το 1937 αποδέχθηκε τη θέση του συμβούλου στο Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο δικαιολογώντας την πολιτική επιλογή του στον Κοκό Μελά με τα εξής λόγια: «... Σας είναι γνωσταί αι αντιλήψεις μου σήμερον, αφού δεν σας απέκρυψα ποτέ ότι από τινών ετών έχω αναθεωρήσει τας πολιτικάς μου πεποιθήσεις...». Από το 1938 μέχρι το 1943 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Νέοι Δρόμοι, όργανο της Εθνικής Συντηρητικής Οργανώσεως (Ε.Σ.Ο.) όπου αρθρογραφούσε και έγραφε στίχους και ποιήματα με το ψευδώνυμο «Σκοπευτής». Πρόεδρος της Οργάνωσης ήταν ο βιομήχανος Επαμεινώνδας Χαρίλαος, ιδρυτής του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών και της Ανωτέρας Σχολής Βιομηχανικών Σπουδών, της οποίας ήταν πρόεδρος και καθηγητής. O Αποστολόπουλος με τη σειρά του διετέλεσε γενικός γραμματέας της Σχολής και καθηγητής της Βιοτεχνικής και Βιομηχανικής Ιστορίας στη Σιβιτανίδειο Σχολή και στην Τεχνική Σχολή Ήφαιστος. Σε μία επιστολή του (24/6/1938) προς τον πρίγκιπα Γεώργιο έγραφε: «...Με την πραγματοποίησιν αυτής της Σχολής, η οποία θα δώση ανωτέραν μόρφωσιν προς τους νέους φιλοδοξούντας να διευθύνουν εις το μέλλον τας επιχειρήσεις της Ελλάδος, νομίζω ότι συμπληρούται ο προορισμός και ως οργανώσεως και ως ατόμων...».
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος αυτοκτόνησε στις 29 Απριλίου 1944, σε ηλικία πενήντα χρόνων, ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας του.

[Πηγή: Βάρδα, Χριστίνα (επιμ.). Αρχείο Ελευθερίου Βενιζέλου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο.]

Γεννήθηκε το 1868 ή το 1869 στη Φιλιππούπολη. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της γενέτειράς του και αργότερα αποφοίτησε από το Ζαρίφειο Διδασκαλείο. Αρχικά δίδαξε στο Ζαρίφειο Διδασκαλείο και την Κεντρική Σχολή των Σαράντα Εκκλησιών και αργότερα μετέβη στην Αθήνα όπου σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλεύοντας παράλληλα ως δάσκαλος σε ιδιωτικά σχολεία. Αποφοίτησε το 1897 και επέστρεψε άμεσα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, ενώ μετά από μερικά χρόνια συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία διδάσκοντας στη συνέχεια σε σχολεία της ελληνικής παροικίας της Αιγύπτου. Επέστρεψε το 1921 στη Φιλιππούπολη όπου μεταξύ άλλων ασχολήθηκε με τη μελέτη και τη συγγραφή έργων, στην ελληνική και τη βουλγαρική γλώσσα, σχετικών με την ιστορία της πόλης σε μια προσπάθεια να αντικρούσει τους Βούλγαρους ιστορικούς της εποχής του. Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία εκδίδοντας ποιήματα και διηγήματα. Υπήρξε επί χρόνια συνεργάτης των ελληνικών προξενικών αρχών της Βουλγαρίας. Απεβίωσε στις 20 Απριλίου του 1942 στην Αθήνα.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AC%CF%82_%CE%9C%CF%85%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 22/5/2020].

Ο Γ. Αποστολάτος γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1924 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα από το 1945. Πτυχιούχος Εμπορικών και Οικονομικών Επιστημών, υπήρξε από το 1952 από τους εισηγητές του θεσμού των Δημοσίων Σχέσεων στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό ίδρυσε το πρώτο ιδιωτικό Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων στην Ελλάδα, τον Ελληνικό Οργανισμό Δημοσίων Σχέσεων «ΟΡΙΖΩΝ» (1954) και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Δημοσίων Σχέσεων (1960), μέλος της International Public Relations Association (1960) και πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Συμβούλων Δημοσίων Σχέσεων (1974). Ακόμα, διετέλεσε: Πολιτικός διευθυντής Τύπου και Διαφωτίσεως του Γ.Ε.Σ. (1952), Διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος (1952), Διευθυντής και Γενικός Γραμματέας της Ενώσεως Ιδιοκτητών Ημερησιών Ελληνικών Επαρχιακών Εφημερίδων (1954), εκδότης – διευθυντής διαφόρων περιοδικών και εφημερίδων. Παράλληλα, ανέπτυξε σημαντική δράση στον κοινωνικό και πολιτιστικό τομέα και υπήρξε πρόεδρος ή ενεργό μέλος πολλών Ελληνικών και Διεθνών Οργανισμών, Οργανώσεων και Σωματείων. Το 1964 εξελέγη αιρετός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων, όπου και παρέμεινε έως την 21η Απριλίου 1967. Επανεξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος το 1974. Εξελέγη βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στην Α΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών (1974 και 1977). Διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών, με αρμοδιότητα στον τομέα των Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1977-1981). Τέλος, διετέλεσε πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού (1990-1993). Το 1986 ίδρυσε την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, της οποίας ήταν πρόεδρος. Η Εταιρεία επιμελήθηκε και εξέδωσε πάνω από 250.000 τόμους από 100 περίπου τίτλους ιστορικών βιβλίων, τα οποία προσφέρθηκαν σε μη κοινωφελείς οργανισμούς.

Φιλόσοφος και καθηγητής φιλοσοφίας, με σπουδαίο έργο στη Γαλλία, ο Κώστας Αξελός θεωρείται από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες στοχαστές. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Παράλληλα με τις ελληνικές γυμνασιακές του σπουδές παρακολούθησε μαθήματα στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και στη Γερμανική Σχολή. Γράφτηκε στη Νομική του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά ο πόλεμος τον έστρεψε προς την πολιτική. Πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση ως οργανωτής, δημοσιογράφος και θεωρητικός του κομμουνιστικού κινήματος (1941-1945). Συμμετείχε στα Δεκεμβριανά το 1944 όπου συνελήφθη, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Καταδικάστηκε σε θάνατο από κυβερνητικό στρατοδικείο και υπέστη εικονική εκτέλεση, φυλακίστηκε και τελικά δραπέτευσε. Από το 1945 εγκατέλειψε την ενεργό πολιτική και το ΚΚΕ τον διέγραψε από τις τάξεις του. Στα τέλη του 1945, με τη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ, διευθυντή τότε του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα, επιβιβάστηκε στο θρυλικό πλοίο Ματαρόα με προορισμό το Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα.

Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη, όπου υποστήριξε τις δύο διδακτορικές του διατριβές («Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής» και «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία»). Από το 1950 ως το 1957 εργάσθηκε ως ερευνητής στο C.N.R.S. (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας), στο φιλοσοφικό τμήμα. Κατόπιν συνέχισε την ερευνητική του εργασία για τις δύο διδακτορικές του διατριβές στην Εcole Pratique des Hautes Etudes (Πρακτική Σχολή Ανωτάτων Σπουδών) ως το 1959. Από το 1962 ως το 1973 δίδαξε φιλοσοφία στη Σορβόννη. Υπήρξε συνεργάτης και αργότερα διευθυντής σύνταξης της επιθεώρησης Arguments (1956-62), ενώ αργότερα ίδρυσε και διηύθυνε την ομότιτλη σειρά των Editions de Minuit, όπου εξέδωσε και τα περισσότερα δικά του έργα. Δημοσίευσε (ελληνικά στην αρχή και ακολούθως γαλλικά κατά κύριο λόγο, αλλά και γερμανικά) σειρά βιβλίων που έχουν μεταφραστεί σε δεκαέξι γλώσσες. Τον Απρίλιο του 2000 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και τον Μάρτιο του 2009, κατά τη διάρκεια της τελευταίας του επίσκεψης στην Ελλάδα, αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας του ΑΠΘ.

Ο Γιώργος Ανωμερίτης γεννήθηκε το 1945 στη Νέα Σμύρνη. Σπούδασε οικονομολόγος στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την περίοδο 1962 – 1967 διετέλεσε μέλος και στέλεχος της Οργάνωσης Νέων Ένωσης Κέντρου (ΟΝΕΚ) και της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (ΕΔΗΝ). Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν μέλος των αντιστασιακών οργανώσεων Πανελλήνιο Αντιστασιακό Κίνημα (ΠΑΚ) και Ελληνικό Δημοκρατικό Κίνημα (ΕΔΚ). Για την αντιδικτατορική του δράση καταδικάστηκε από στρατοδικείο της δικτατορίας το 1969 σε κάθειρξη 25 ετών και παρέμεινε φυλακισμένος έως το 1973. Στη Μεταπολίτευση ο Ανωμερίτης εντάσσεται στην Πρωτοβουλία για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, θα συμμετάσχει ενεργά στη συγκρότηση της Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας (μετεξέλιξη της Πρωτοβουλίας για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό) και θα εκλεγεί Γραμματέας της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Ελλάδας (Νεολαία της Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας). Τη δεκαετία του 1980 εντάσσεται στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Από το 1993 έως το 2007 εκλέγεται βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στη Β΄ Αθηνών. Διετέλεσε Υπουργός Αναπληρωτής Εθνικής Οικονομίας την περίοδο 1995-1996, Υφυπουργός Οικονομικών το 1996, Υπουργός Γεωργίας την περίοδο 1998-2001 και Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας την περίοδο 2001-2003. Κατά τη διάρκεια της πλούσιας κοινοβουλευτικής και κομματικής του δράσης ήταν γραμματέας και μέλος Διαρκών Επιτροπών της Βουλής, Κοινοβουλευτικών Τομέων Εργασίας, Διακομματικών Επιτροπών και Κοινοβουλευτικών Αντιπροσωπειών καθώς και Γραμματέας του Γραφείου Τεκμηρίωσης του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1990-1994. Παράλληλα με την πολιτική του δράση, ο Γιώργος Ανωμερίτης έχει μεγάλη εμπειρία στη διοίκηση μεγάλων δημοσίων και ιδιωτικών εταιριών, αφού διετέλεσε, μεταξύ άλλων, διευθύνων σύμβουλος της Αγροτικής Ασφαλιστικής (1982-1985), πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περιουσίας (1987-1988), πρόεδρος της εταιρίας Αγροτική Ασφαλιστική Ζωής και Υγείας (1987-1989), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (1985-1987), διοικητής της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας Ελλάδος (1987-1989), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (2009-2015), πρόεδρος της Ένωσης Λιμένων Ελλάδος (2010 – 2015), κ.ά. Ο Ανωμερίτης έχει επιπλέον μια πλούσια κοινωνική δράση μετέχοντας σε πολλούς οργανισμούς, φορείς και συλλόγους, έχει τιμηθεί με το Μετάλλιο τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με το βραβείο Ειρήνης και Φιλίας «Ιπεκτσί», με τον Ανώτατο Ταξιάρχη του Φοίνικα του Αγίου Τάφου κ.ά., ενώ διαθέτει και σημαντικό συγγραφικό έργο.
Πηγή: http://www.anomeritis.gr/ [τελευταία επίσκεψη: 1/9/2020]

Ο Γεώργιος Αντωνόπουλος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Ολυμπίας το 1800. Διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα στο Σχολείο της Ανδρίτσαινας και σε ηλικία 12 ετών μετέβη στην Τεργέστη προσκληθείς από το θείο του Αναστάσιο Αντωνόπουλο.

Φοίτησε στην περίφημη Ελληνική Σχολή της Τεργέστης, όπου σπούδασε ελληνική ιστορία και φιλολογία και έμαθε τη γερμανική και ιταλική γλώσσα.

Το 1817, μετά το θάνατο του θείου του Ανασ. Αντωνόπουλου, ανέλαβε με τον αδελφό του τη διεύθυνση των εμπορικών εργασιών του οίκου Αντωνoπούλου. Ο οίκος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και τραπεζική επιχείρηση, με εισαγωγές και εξαγωγές εμπορευμάτων μέσω του λιμανιού της Τεργέστης.

Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, εργάστηκε για τον ιερό σκοπό, και μαζί με τον αδελφό του προσέφεραν σημαντικότατα ποσά για την προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης.

Το Μάιο του 1821, όταν ο Δημήτριος Υψηλάντης – κατά την κάθοδό του προς την αγωνιζόμενη για την ελευθερία Ελλάδα, έφθασε στην Τεργέστη, ο Γεώργιος Αντωνόπουλος έθεσε στην υπηρεσία της αγωνιζόμενης Ελλάδας τον εαυτόν του και την περιουσία του. Ακολούθησε το Δημήτριος Υψηλάντη, που συνοδευόταν από τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ως σύμβουλος, ταμίας και υπασπιστής και συνέβαλε πολύ στην οργάνωση της διοίκησης και των οικονομικών του αγώνα.

Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου εγκαταστάθηκε εκεί, αγόρασε σπίτι και στεφανώθηκε την Ειρήνη, κόρη του εμπόρου και φιλικού Σταματέλου Αντωνοπούλου. Στο Ναύπλιο επεβλήθη με την προσωπικότητά του και εξακολούθησε να προσφέρει υπηρεσίες στο έθνος εκλεγείς πληρεξούσιος στις Εθνικές Συνελεύσεις, Γερουσιαστής, Δήμαρχος Ναυπλιέων και Σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας.

Ο Γ. Αντωνόπουλος, ως Δημογέροντας του Ναυπλίου, το 1828 υποδέχτηκε τον πρώτο Κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, με τον οποίο συνεργάστηκε εποικοδομητικά και το 1833 τον Όθωνα.

Ετάχθη με την αντιοθωνική μερίδα στην υπόθεση της καταδίκης των Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα και υπέρ της αποπομπής των Βαυαρών. Έλαβε μέρος στο κίνημα που κατέλυε την απόλυτη Μοναρχία(03 Σεπτεμβρίου1843) και ψήφισε το Σύνταγμα, ως πληρεξούσιος Ναυπλίας. Συμμετείχε ενεργά στις οργανωθείσες στο Ναύπλιο επαναστάσεις του 1861-62 «προς απόκτησιν των δικαιωμάτων του Έθνους».

Μετά την εκθρόνιση του Όθωνα αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή, έζησε απλά και αποπνέοντας τον απόηχο σημαντικού συντελεστή της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης της Ελλάδας.

Πέθανε το 1865 στο Ναύπλιο.