Γιος του φωτογράφου Βλαντίμιρ Σέντερ (ΒελίΝτεμίρ Σεντέρ,1885-1944), το φωτογραφείο του οποίου ανέλαβε μετά το θάνατό του, μέχρι το 1955 που αυτό λεηλατήθηκε στα Σεπτεμβριανά και σύντομα έκλεισε. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, ο ιδιοκτήτης του κατέφυγε το 1959 στην Ελλάδα και αργότερα στον Καναδά.

Ο Γρηγόριος Κωνσταντάς (Μηλιές Πηλίου,1758 – Μηλιές Πηλίου, 1844) ήταν Έλληνας λόγιος, δάσκαλος και ιεροδιάκονος. Υπήρξε σημαντική προσωπικότητα στο προεπαναστατικό κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, συμμετείχε στην επανάσταση του 1821 και ίδρυσε τη Σχολή των Μηλεών Πηλίου. Διετέλεσε Έφορος της Παιδείας (1824-1828) και διορισμένος από τον Καποδίστρια στέλεχος του Ορφανοτροφείου της Αίγινας (1828-1834).

Ο Δημήτριος Δανιήλ Φιλιππίδης (Μηλιές Πηλίου, περί το 1750 – Βεσσαραβία Μολδαβίας, 1832) ήταν Έλληνας λόγιος κληρικός, ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κύριες προσωπικότητες του νεοελληνικού διαφωτισμού.

Kορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος

Γεννημένος στην Αθήνα στις 22 Απριλίου 1943, ο Αργύρης Χιόνης έφυγε ανήμερα τα Χριστούγεννα του 2011 σε ηλικία 68 χρονών. Ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής και ερασιτέχνης ζωγράφος, εμφανίστηκε στα γράμματα σε ηλικία 20 χρονών. Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας έφυγε στο εξωτερικό και έζησε σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, μαθαίνοντας τη γλώσσα τους και κάνοντας αρχικά διάφορες εργασίες βιοπορισμού. Ουσιαστικά αυτοδίδακτος, αφοσιώθηκε στην ποίηση, ενώ παρακολούθησε, με κρατική υποτροφία, τη Σχολή Ιταλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Το 1977 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε ως μεταφραστής ως το 1982. Την ίδια χρονιά προσλήφθηκε, κατόπιν διαγωνισμού, ως μεταφραστής, στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις Βρυξέλλες, όπου έζησε επί μια δεκαετία. Το 1992 αποσύρθηκε στο Θροφαρί Κορινθίας, όπου αφοσιώθηκε ως το τέλος της ζωής του στη γραφή στη ζωγραφική και και στην καλλιέργεια της γης. Πολύγλωσσος μεταφραστής (από αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και ολλανδικά), πολυγραφότατος ποιητής και πεζογράφος, ο Χιόνης βραβεύτηκε με το Βραβείο του περιοδικού Διαβάζω το 2007 για το βιβλίο του Όντα και μη όντα και με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 2009 για το βιβλίο του Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες. Ποιήματα και αφηγήματά του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες. Πέντε χρόνια μετά τον θάνατό του η εκδότρια Γιώτα Κριτσέλη επιμελήθηκε και εξέδωσε τα τελευταία του αφηγήματα με τίτλο Έχων σώας τας φρένας και άλλες τρελές ιστορίες (2016).

Ο θάνατος, η alma mater φύση, το παράλογο της ύπαρξης, η ασάφεια των ορίων μεταξύ λογικής και τρέλας είναι βασικές πηγές έμπνευσης της μυθολογίας του. Το σημαντικότερο ίσως χαρακτηριστικό της ποιητικής του είναι η ευρηματική ειρωνική του γλώσσα. Πέρα από την παιγνιώδη του διάθεση που εκφράζεται κυρίως με λογοπαίγνια τα οποία διευρύνουν το σημασιολογικό πεδίο των λέξεων, με παρετυμολογήσεις και ομόηχες λέξεις, ο αυτοσαρκασμός του ποιητικού εγώ, η αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι μια μαριονέτα στα χέρια ενός σκληρού θιασάρχη, η παιγνιώδης και αποστασιοποιημένη ενατένιση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και του αναπόδραστου ανθρώπινου τέλους είναι μόνο κάποιες πτυχές της δραστικής του ειρωνείας. Παράλληλα, η έγνοια του ποιητή για τη λέξη, η οικονομία του λόγου του, η ενάργεια της εικονοποιίας του, η δεξιοτεχνία του στη χρήση της ειρωνείας και του παράδοξου τον καθιστούν έναν από τους πιο ιδιότυπους και αναγνωρίσιμους συγγραφείς της εποχής μας.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη ένα βιβλίο με αθησαύριστα κείμενα του Χιόνη από τον περιοδικό τύπο και το αρχείο του: Η πολιτεία Λαβύρινθος και άλλες αθησαύριστες ιστορίες. Επιλογή-πρόλογος-σημειώσεις: Κυριάκος Ραμολής. Φιλολογική επιμέλεια: Γιώτα Κριτσέλη. Με σχέδια της Εύης Τσακνιά, Αθήνα 2020. Το βιβλίο εντάχθηκε στη σειρά του ΕΑΤΤ Εξ αρχείων.

Ο Άρης Μαραγκόπουλος (Αθήνα, 1948) είναι ένας ιδιότυπος πνευματικός άνθρωπος που αντιστέκεται σε ό,τι απειλεί με εκποίηση την ελευθερία του: συγγραφέας, μεταφραστής, κριτικός, εκδότης και συστηματικός μελετητής του Joyce, έχει συγγράψει πάνω από είκοσι βιβλία πεζογραφίας και τον Οδηγό ανάγνωσης του Οδυσσέα (για τον οποίο πολλοί επαρκείς και δόκιμοι αναγνώστες της λογοτεχνίας τον ευγνωμονούν). Άνθρωπος με λαμπρές σπουδές (ιστορίας, αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Paris I–Σορβόννη), επέλεξε να μείνει «θεσμικά» ανένταχτος και να ζήσει διαβάζοντας και γράφοντας λογοτεχνία και ασκώντας κριτική στους θεσμούς, στην κουλτούρα και τον πολιτισμό. Η πεζογραφία του αντλεί κυρίως από την Ιστορία: διαβάζοντας με τον δικό του τρόπο και ανασυγκροτώντας μέσω της μυθοπλασίας του σημαντικές στιγμές του κοινωνικού γίγνεσθαι και της πολιτικής σκέψης, μέσα από πρωτοποριακές αφηγηματικές τεχνικές, ο Μαραγκόπουλος ουσιαστικά σχολιάζει το παρόν του αναγνώστη. Έχοντας αναγάγει σε υπέρτατο αγαθό «τον απλήρωτο, έξω από συναλλαγές και χρηματισμούς Χρόνο. Τον αργό χρόνο που στη διάρκειά του χτίζει κανείς ιστορίες. Τον χρόνο που χρειάζεται για να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι τολμηρές υποθέσεις εργασίας για τη ζωή. Τον καθημερινό χρόνο που διδάσκει το επιούσιο μάθημα: πώς να παραμένεις άνθρωπος», ο Μαραγκόπουλος ζει κάνοντας διάφορες εργασίες (επιμελητής εκδόσεων, κειμενογράφος, κριτικός βιβλίου, μεταφραστής) από τις οποίες η πιο σημαντική πρόσφατη εργασία του είναι η (συν)ίδρυση των εκδόσεων Τόπος όπου διευθύνει το τμήμα λογοτεχνίας. Παράλληλα, έχει συγκροτήσει έναν ιστότοπο-εργογραφία «σε μορφή εν προόδω αυτοβιογραφίας», όπου ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει βήμα προς βήμα τη διαμόρφωση του συγγραφέα, τη λογοτεχνική του παραγωγή, την πρόσληψή της, καθώς και όλες τις δραστηριότητές του ή τις σκέψεις του για τη ζωή.

Κατάλογος των έργων του συγγραφέα υπάρχει στην έγκυρη βάση της biblionet, ενώ ο φιλέρευνος και απαιτητικός αναγνώστης μπορεί να πλοηγηθεί στον πλούσιο ιστότοπο του συγγραφέα, ο οποίος καθιστά περιττή κάθε άλλη πληροφορία «εγκυκλοπαιδικού» τύπου (https://www.arisgrandmangr.com/).

Αιγυπτιώτης συνθέτης της πρωτοπορίας και στοχαστής της μουσικής, με διεθνή αναγνώριση. Ο Γ. Χρήστου γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου το 1926 και σκοτώθηκε στην Αθήνα το 1970. Γόνος πλούσιας οικογένειας της ελληνικής παροικίας της Αιγύπτου, μετά από σπουδές στα οικονομικά, τη φιλοσοφία και τη μουσική, αφοσιώθηκε στη σύνθεση. Το 1956 παντρεύτηκε την παιδική του φίλη Θηρεσία (Σία) Χωρέμη, ζωγράφο, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Το 1960, με τις εθνικοποιήσεις του Νάσερ, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αλεξάνδρεια, όπως και οι περισσότεροι εύποροι Έλληνες της Αιγύπτου. Εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Χίο, όπου είχε επίσης αρκετή οικογενειακή περιουσία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του διέμενε κυρίως στην Αθήνα, όπου και ασχολήθηκε, εκτός από τη σύνθεση, με την προώθηση της πρωτοποριακής ελληνικής μουσικής. Ασκούσε πολύ μεγάλη επιρροή στους ελληνικούς πρωτοποριακούς μουσικούς κύκλους της εποχής του. Η μόνη θέση ευθύνης που ανέλαβε ποτέ ήταν το 1962, όταν διετέλεσε μέλος κριτικής επιτροπής διαγωνισμού σύγχρονης μουσικής, τον οποίο διοργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκις. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» συνθέτοντας μουσική για παραστάσεις αρχαίου δράματος, ενώ έγραψε επίσης συμφωνική μουσική, λειτουργίες, ορατόρια και όπερες. Σκοτώθηκε, σε ηλικία 44 ετών, σε τροχαίο δυστύχημα στο οποίο τραυματίστηκε θανάσιμα και η γυναίκα του.

Κύριο χαρακτηριστικό της ζωής και του έργου του ήταν οι έντονες φιλοσοφικές και μεταφυσικές ανησυχίες, τις οποίες συσχέτιζε άμεσα με τη μουσική, προσπαθώντας να αναδείξει την πανανθρώπινη θρησκευτική, μεταφυσική και μυστικιστική της διάσταση. Ανέπτυξε ένα δικό του φιλοσοφικό σύστημα και κυρίως στα τελευταία του έργα προσπάθησε με τις συνθέσεις του να δομήσει έναν ευρύτερο «μεταμουσικό» κόσμο σύμπραξης της μουσικής με πολλές άλλες τέχνες.