Το Ταμείον Ανταλλαξίμων Κοινοτικών και Κοινωφελών περιουσιών ιδρύθηκε με το Νόμο 3471/1928 ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου υπό την εποπτεία του Υπουργείου Γεωργίας. Σκοπός του Ταμείου ήταν η συγκέντρωση και διάθεση των περιουσιών των πάσης φύσης νομικών προσώπων των Ελλήνων στην Τουρκία (κοινοτήτων, κοινοτικών οργανισμών, μονών, εκκλησιών, σχολών, νοσοκομείων, ιδρυμάτων κοινής ωφέλειας) που έπαυσαν να λειτουργούν λόγω της ανταλλαγής των πληθυσμών (άρθρο 1). Με το άρθρο 2 όλοι οι κάτοχοι (φυσικά ή νομικά πρόσωπα) κινητών περιουσιών ή χρηματικών τίτλων (ομολογίες εκκλησιαστικά κημείλια, τιμαλφή) που ανήκαν σε νομικά πρόσωπα Ελλήνων της Τουρκίας υποχρεώνονταν να τα παραδώσουν στο Ταμείο. Εξαιρούνταν από τη ρύθμιση όσα είχαν παραδοθεί στα μουσεία του Κράτους.
Οι πόροι του Ταμείου προβλεπόταν ότι θα ήταν τα περιουσιακά στοιχεία που αναφέρθηκαν, οι κληρονομιές κληροδοσίες έρανοι εισφορές υπέρ του Ταμείου, η Κρατική ενίσχυση καθώς και 50 εκ. δραχμές που διατίθεντο αμέσως από το Υπουργείο Γεωργίας. Στο άρθρο 6 καθοριζόταν ότι η ταμειακή υπηρεσία θα ενεργούνταν από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος στην οποία κατατίθεντο όλα τα χρηματικά ποσά εντόκως και όλοι οι τίτλοι και, κατά το δυνατόν, τα τιμαλφή και κειμήλια. Στην Εθνική Τράπεζα θα κατατίθεντο και τα πάσης φύσεως έσοδα του Ταμείου που δεν διατίθεντο για τους σκοπούς του Νόμου.
Τα περιουσιακά στοιχεία του Ταμείου προβλεπόταν ότι θα διατεθούν υπέρ παρεμφερών σκοπών δηλ. θρησκευτικών, εκπαιδευτικών, φιλανθρωπικών, και άλλων εκπολιτιστικών των προσφυγικών συνοικισμών αναγκών στο βαθμό που αυτά δεν μπορούσαν να ασκηθούν στην Τουρκία μετά τη σύμβαση ανταλλαγής των πληθυσμών (άρθρο 7).
Για το σκοπό αυτό οριζόταν ότι τα παραπάνω περιουσιακά στοιχεία θα εκποιούνταν με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου μέσω της Εθνικής Τραπέζης (που είχε και αυτή λόγο στις αποφάσεις) και καθορίζονταν οι όροι των εκποιήσεων (άρθρο 8).
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Ταμείου αποτελούνταν από έναν Πρόεδρο και οκτώ άμισθα μέλη: τέσσερις καταγώμενους από τη Μικρά Ασία, δύο από τη Θράκη και δύο από τον Πόντο (άρθρο 11).
Το 1934 με το Νόμο 6340/1934 το Ταμείο υπήχθη στην εποπτεία του Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως, στο οποίο υπήχθη και η Υπηρεσία Συμβάσεως Ανταλλαγής και Αποζημιώσεως Ανταλλαξίμων, που υπαγόταν έως τότε στο Υπουργείο Γεωργίας.
Το Ταμείο καταργήθηκε το 1962 με το Νόμο 4223/1962 με το οποίο μεταβιβάζονταν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του Ταμείου στην Δ5 Διεύθυνση του Υπουργείου Κοινωνικής Προνοίας και στον Λογαριασμό Αποκαταστάσεως Αστών Προσφύγων του Νόμου 2044/52, που λειτουργούσε στην Τράπεζα της Ελλάδος. ΒΔ 151/1963

Ο Κωνσταντίνος Τακιατζής Δ. υπήρξε Κοζανίτης έμπορος, γόνος της γνωστής εμπορικής οικογένειας των Τακιατζήδων της Κοζάνης που μεγαλούργησαν στη Βιέννη, στην Πέστη της Ουγγαρίας και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Ασχολήθηκε με το εμπόριο γουναρικών και σιτηρών, καθώς και με μικρής κλίμακας εμπόριο βιβλίων, με απώτερο στόχο την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών της Σχολής της Κοζάνης. Η οικογένεια Τακιατζή ευεργέτησε σε πολλούς τομείς την πόλη της Κοζάνης και θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές.

1932: Ίδρυση του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών από την Ειρήνη Καλλιγά.
1935: Το ΣΕΟ γίνεται δόκιμο μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Οδηγών.
1939: Το ΣΕΟ αυτοδιαλύεται γιατί αρνείται να παραβεί τις αρχές του και να δεχθεί παρέμβαση στο πρόγραμμα και τη διοίκησή του από τη δικτατορία Μεταξά.
1948: Το ΣΕΟ γίνεται Τακτικό Μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Οδηγών.
2005: Αλλαγή επωνυμίας: από Σώμα Ελληνίδων Οδηγών σε Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού.

Εθελοντική οργάνωση νεολαίας με εμφανείς επιρροές από τον προσκοπισμό. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη αποτελώντας προπαγανδιστικό μηχανισμό του καθεστώτος στους κόλπους της νεολαίας.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%BC%CF%89%CE%BD [τελευταία επίσκεψη: 11/6/2020].

Νεότερος αδερφός του ποιητή Λάμπρου Πορφύρα (φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτριου Σύψωμου). Έζησε για χρόνια στην Καλκούτα ως υπάλληλος του οίκου Ράλλη (όπως κι άλλοι Χιώτες συγγενείς του) και αργότερα στο Ντάρμπαν της Νότιας Αφρικής. Συντηρούσε οικονομικά τον ποιητή και μετά το θάνατό του φρόντισε κατά τις επισκέψεις του στην Ελλάδα να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του και να προωθήσει το έργο του.

Ο Αναστάσιος Σύρμας ήταν πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού, από τους πρώτους που πλοιάρχησαν σε ατμόπλοια τον 19ο αιώνα. Ο γιος του, Θεόδωρος ήταν ιδιοκτήτης του ατμοπλοίου «Anastassios Syrmas”.

Ο Νίκος Σύριγγας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Η οικογένειά του καταγόταν από την Ικαρία και ο πατέρας του ήταν καπετάνιος. Σπούδασε Κοινωνιολογία και Πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο της Grenoble στη Γαλλία. Γνώρισε το Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) και επηρεάστηκε από τις πολιτικές του αντιλήψεις. Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά και ασχολήθηκε -στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών εργασιών- με τις παρακάτω μελέτες: 1) Οι Αλγερινοί εργάτες μετανάστες στη Γαλλία και στην περιοχή της Grenoble (1978), 2) Ο ελληνικός υπερρεαλισμός: μια πρώτη προσέγγιση του ελληνικού υπερρεαλισμού μέσα από δύο παραδείγματα (1979) και 3) Η διεθνής αριστερή αντιπολίτευση, 1929-1940 (1981). Αργότερα, μετά τις σπουδές του, ξεκίνησε έρευνα για τους νεκρούς τροτσκιστές και αρχειομαρξιστές στην Ελλάδα την περίοδο του Εμφυλίου και για την εξόντωση της οργάνωσης στο Αγρίνιο από μέλη του Κ.Κ.Ε. Η έρευνα του έμεινε ανολοκλήρωτη (το υλικό της άλλωστε αποτελεί και μέρος του αρχείου του) γιατί πέθανε από λευχαιμία, σε ηλικία 33 ετών, το 1986.

Το Σωματείο με την επωνυμία «ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΜΕΛΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» ιδρύθηκε το 1969 με καταστατικό που εγκρίθηκε και αναγνωρίσθηκε με την υπ’ αριθ. 1060/1969 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και καταχωρήθηκε στην οικεία στήλη του Βιβλίου αναγνωρισμένων σωματείων του Πρωτοδικείου Αθηνών με το αύξ. αριθ. 27772.
Έχει ως σκοπό: (α) τη διάδοση του Θείου Λόγου και των αληθειών αυτού μεταξύ των μελών αυτού, (β) την πρακτική εφαρμογή του Χριστιανικού πνεύματος σύμφωνα προς τις εντολές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και (γ) την πνευματική οικοδόμηση των μελών αυτού εν Χριστώ Ιησού.
Το καταστατικό του τροποποιήθηκε το 1987 δυνάμει της από 25.02.1987 απόφασης της Γενικής Συνέλευσης του Σωματείου και το 2009 που και κωδικοποιήθηκε και εγκρίθηκε με την υπ’ αριθ. 986/2009 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών. Η Γενική Συνέλευση του Σωματείου είναι το ανώτατο όργανο αυτού, χαράσσουσα τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές της δράσης του. Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου είναι πενταμελές και διοικεί το Σωματείο, επιμελείται τις υποθέσεις αυτού και διαχειρίζεται την περιουσία του, ενώ συντάσσει και τροποποιεί τους εσωτερικούς κανονισμούς του Σωματείου.
Νόμιμος λειτουργός, ποιμένας, είναι ο Κωνσταντίνος Τζανέτος του Ιωάννη δυνάμει της υπ’ αριθ. Φ.078.3/Α3/52/ 05.06.1989 απόφασης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Διεύθυνσης Ετεροδόξων Ετερόθρησκων, Τμήματος Ετεροδόξων

Η Καίτη Καρακνάκη (το γένος Μπέρτου) δραστηριοποιήθηκε στην εκπαίδευση των κοριτσιών στον Πειραιά. Ήταν γραμματέας της Φιλικής Εταιρίας Νέων Πειραιώς, την περίοδο 1933-1934. Ανακηρύχθηκε Επίτιμος Φίλος της Εταιρίας το 1937. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 ήταν έφορος του Συνδέσμου Κυριών προς Προστασίαν της Εργάτιδος.
Ο Σύνδεσμος Κυριών προς Προστασίαν της Εργάτιδος ιδρύθηκε το 1904, στον Πειραιά. Σύμφωνα με το καταστατικό του Συνδέσμου σκοπός του ήταν «η ηθική και υλική προστασία και η σχετική μόρφωσις του εργατικού γυναικείου πληθυσμού της πόλεως Πειραιώς». Ο Σύνδεσμος ήταν χωρισμένος σε τρία τμήματα: Κυριακού Σχολείου, Περιθάλψεως και Συσσιτίου. Πρόεδρος του πρώτου διοικητικού συμβουλίου του Συνδέσμου ήταν η Α.Π. Ξανθάκη, αντιπρόεδρος η Ελίζα Δαμαλά, γραμματέας η Αμαλία Περράκη και ταμίας η Αργυρώ Φεράλδη.
Η κυριότερη δραστηριότητα του Συνδέσμου ήταν η λειτουργία του Κυριακού Σχολείου σκοπός του οποίου ήταν η εκπαίδευση απόρων κοριτσιών Το Σχολείο ήταν εξατάξιο και διδάσκονταν τα μαθήματα: ανάγνωση, γραφή, θρησκευτικά, αριθμητική, πατριδογραφία, ιστορία, γεωγραφία, υγιεινή και οικιακή οινομία Το 1935 ο Σύνδεσμος ίδρυσε την Επαγγελματική Οικοκυρική Σχολή «Η Μέλισσα» ως ανώτερη σχολή του Κυριακού Σχολείου. Η Σχολή διαιρούνταν στα εξής τμήματα: α) κοπτικής, ραπτικής, χειροτεχνίας, β) καπέλων, γ) δαντελών.
[Πηγή σύνταξης διοικητικής ιστορίας: Το υλικό του αρχείου]