Το 1889 ο Αντώνιος Μαρκεζίνης ίδρυσε στην Μεσσαριά της Σαντορίνης ένα μικρό πλεκτήριο καλτσών που λειτουργούσε με δύο χειροκίνητες καλτσομηχανές. Το εργοστάσιο σταδιακά επεκτάθηκε και κατά τους Βαλκανικούς πολέμους προμήθευε με κάλτσες τον ελληνικό στρατό.
Από την δεκαετία του 1920 η επιχείρηση εξελίχθηκε σε ανώνυμη εταιρία με συμμετοχή και των δύο γιων του ιδρυτή, Βασίλειου και Γεώργιου Μαρκεζίνη. Προς τα τέλη του Μεσοπολέμου τα «Πλεκτήρια Μαρκεζίνη» είχαν εκσυγχρονιστεί σε μία ηλεκτροκίνητη, πλέον, μονάδα, με 200 μηχανές πλέξης και παραγωγή περί τις 300 δωδεκάδες κάλτσες την ημέρα. Τα προϊόντα της διοχετεύονταν απευθείας σε εμπόρους λιανικής ανά την επικράτεια.
Παράλληλα με το πλεκτήριο, η οικογένεια Μαρκεζίνη εμφανίζεται να δραστηριοποιήθηκε και στο χώρο της παραγωγής σαντορινιού κρασιού, με ετικέτες όπως οι Atlantis και Santino. Σε πολύ μεταγενέστερη περίοδο της επιχειρηματικής δραστηριότητας της οικογένειας, κατά την δεκαετία του 1970, οι δύο επιχειρήσεις εμφανίζονται πλέον ως μία ενιαία εταιρία με την επωνυμία «Καλτσοποιία - Οινοποιία Γ. Α. Μαρκεζίνης Α.Ε.» και έδρα της την Αθήνα.

Η οικογένεια Πλ(ι)ατσ(ι)ούκα καταγόταν από την Πίνδο. Ως απώτερος πρόγονός της εντοπίζεται ο Νικόλαος (Νικολός) Χριστόδουλου Πλατσούκας, ο οποίος στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ήταν εγκατεστημένος στην Νάουσα όπου ασχολήθηκε με την οικοτεχνική παραγωγή σαγιακιού (είδος χοντρού μάλλινου υφάσματος). Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε έξι παιδιά: τον Κωνσταντίνο, τον Χριστόδουλο, τον Ιωάννη, τον Δημήτριο, την Ευφημία και τον Γεώργιο. Επί Τουρκοκρατίας ήταν μέλος της δημογεροντίας Νάουσας. Πέθανε το 1912, μέχρι τότε όμως, είχε προβεί μαζί με τους γιους του σε διάφορες επιχειρηματικές ενέργειες και επενδύσεις.
Η οικογένεια Πλατσούκα συμμετείχε σε μια πληθώρα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Μέλη της οικογέ­νειας συμμετείχαν μεταξύ άλλων στις εξής εταιρείες (τεκμήρια των οποίων εντοπίζονται στο αρχείο): «Αδελφοί Ν. Πλατσούκα», «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία, Λόγγος και Τουρπάλης», που μετονομάστηκε σε «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία», «Τουρπάλης, Κόκκινος, Πλατσούκας και Σία» που μετονομάστηκε σε «Κόκκινος, Πλατσούκας και Σία», «Αδελφοί Σεφερτζή Κόκκι­νου και Σία», «Αδελφοί Γεωργιάδη».
Η εταιρεία «Αδελφοί Ν. Πλατσούκα» συστάθηκε από τους απογόνους του Νικολού Πλατσούκα, μετά το θάνατό του, με σκοπό να διαχειριστεί τη συνολική συμμετοχή των μελών της οικογενείας σε άλλες εταιρείες.
Η εταιρεία «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία Λόγγος και Τουρπάλης» μετονομάστηκε το 1916 σε «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία». Η εταιρεία είχε έδρα τη Θεσσαλονίκη και κατείχε υδροκίνητο εργοστάσιο νηματουργίας, υφαντουργίας και λευκαντηρίου στη συνοικία Βαρόσι στην Έδεσσα. Οι δραστηριότητές της αφορούσαν την επεξεργασία βαμβακιού σε νήματα και υφάσματα. Η εταιρεία ήταν μία από τις μεγαλύτερες κλωστοϋφαντουργίες του μεσοπολέμου ενώ δραστηριοποιήθηκε και μεταπολεμικά.
Η εταιρεία «Τουρπάλης, Κόκκινος, Πλατσούκας και Σία» είχε έδρα της τη Θεσσαλονίκη και διατηρούσε υδροκίνητο εργοστάσιο σχοινοποιίας και σπαγγοποιίας με την επωνυμία «Η Αραπίτσα» στη Νάουσα. Το 1931 με την αποχώρηση ορισμένων εταίρων, μεταξύ των οποίων και του Ιωάννη Πλατσούκα, η εταιρεία μετονομάστηκε σε «Κόκκινος και Πλατσούκας».
Η εριοβιομηχανία «Αδελφοί Σεφερτζή Κόκκινου και Σία», γνωστή και ως ΣΕΦΕ.ΚΟ ιδρύθηκε το 1930. Είχε έδρα της την Έδεσσα όπου βρισκόταν και το υδροκίνητο εργοστάσιο της εταιρείας.
Το παγοποιείο και ζυθοποιείο «Νάουσα» της εταιρείας «Αδελφοί Γεωργιάδη και Σία» συνενώθηκε το 1920 με την επιχείρηση «Όλυμπος» και δημιούργησαν την εταιρεία «Όλυμπος-Νάουσα», η οποία εξαγοράστηκε αργότερα από την εταιρεία «Κάρολος Φιξ».
Ο Κωνσταντίνος Ν. Πλατσούκας (1871-1934) δρασ­τηριοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από το 1908. Παντρεύτηκε την Αθηνά Χατζηδημήτρη και απέκτησαν τρία παιδιά. Είναι αυτός που υπογράφει τις περισσότερες επιστολές στα βιβλία αντιγραφής επιστολών που αφορούν τις οικονομικές δραστηριότητες της οικογένειας πριν το θάνατο του πατέρα του. Επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινά και κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα συνεργάστηκε με τον πρόξενο Κορομηλά. Στις εκλογές του 1915 εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης με το ψηφοδέλτιο των Ανεξάρτητων.
Ο Χριστόδουλος Νικολάου Πλατσούκας (1872-1956) ήταν ο διαχειριστής της ομόρρυθμης εταιρείας «Αδελφοί Πλατσούκα». Ήταν μέτοχος στις εταιρείες «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία», «Σεφερτζής και Κόκκι­νος» και «Τουρπάλης Κόκκινος και Πλατσούκας». Εικάζεται ότι ο Χριστόδουλος είναι ο κύριος παραγω­γός του αρχείου καθώς ορισμένα τεκμήρια φέρουν με κόκκινο μελάνι τη σημείωση Χρ. Πλατσούκας. Παν­τρεύτηκε την Καλλιόπη Γουργουλιάτου (1877-1955) με την οποία απέκτησαν εφτά παιδιά.
Ο Ιωάννης Πλατσούκας (1881-;) εργάστηκε στην εταιρεία «Γρηγόριος Τσίτσης και Σία» στις εγκαταστάσεις της Νάουσας.
Ο Δημήτριος Πλατσούκας (1890/92 – 1938) σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Βερολίνο. Ήταν μέτοχος στην εταιρεία «Σεφερτζής Κόκκινος και Σία».
Η Ευθυμία Πλατσούκα (1888-;) παντρεύτηκε τον Αναστάσιο Τσίτση, γιο του Γρηγορίου Τσίτση της ομώνυμης εταιρείας.
Ο Γεώργιος Πλατσούκας (1886-1918) ασχολήθηκε με τις εμπορικές δραστηριότητες της οικογένειας. Παντρεύτηκε τη Φανή Κολτσάκη με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Επέζησαν τα δύο, ο Χρήστος (1913-1970) και ο Γεώργιος (1918-1986), οι οποίοι μαζί με τη μητέρα τους ήταν μέτοχοι στη εταιρεία «Σεφερτζής Κόκκινος και Σία».
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Τα λήμματα της οικογένειας Πλατσούκα, της οικογένειας Τσίτση Γρηγορίου του Αναστασίου και της οικογένειας Τουρπάλη στο Ευφροσύνη Ρούπα και Ευάγγελος Χεκίμογλου, Η επιχειρηματικότητα στην περίοδο 1900-1940, Μεγάλες επιχειρήσεις και επιχειρηματικές οικογένειες, τομ. Γ΄ στη σειρά Η ιστορία της επιχειρηματικότητας στη Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Εταιρεία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος, Θεσσαλονίκη 2004.
Βιομηχανική Νάουσα, Επτά Ημέρες, Καθημερινή, 11.3.2001
Υλικό του αρχείου

Ο Νικόλαος Γ.Πλατής γεννήθηκε στο χωριό Αγά του Νομού Φθιώτιδος την 1η Ιανουαρίου 1870.
Το 1891 κατατάσσεται στην Χωροφυλακή. Αφού υπηρέτησε ως χωροφύλακας και αρχιφύλακας των δασών Μεγαρίδος, Πειραιώς-Αττικής, Βάλτου, Ακαρνανίας και Τρικάλων, αποσπάται το 1905 στο Δασαρχείο Αττικής. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους προάγεται σε ανθυπομοίραρχο και επανέρχεται στη Μοιραρχία Τρικάλων ως γραμματέας. Τα έτη 1906 και 1908 διορίζεται διοικητής στην Αστυνομική Υποδιεύθυνση Φαρσάλων και υποδιευθυντής στην Αστυνομική Υποδιεύθυνση Καρδίτσας αντίστοιχα. Τον Ιανουάριο του 1910 προάγεται σε υπομοίραρχο. Τον Σεπτέμβριο του 1913 προάγεται σε μοίραρχο ΙΙ και τον Απρίλιο του ίδιου έτους σε μοίραρχο Ι.
Τον Απρίλιο του 1916 διορίζεται διευθυντής στην Αστυνομική Διεύθυνση Φλώρινας και τον Ιούνιο του 1916 Διευθυντής στην Αστυνομική Διεύθυνση Κοζάνης. Τον Αύγουστο του 1916 συμμετέχει στο κίνημα Εθνικής Αμύνης. Τον Ιανουάριο του 1917 προάγεται σε ταγματάρχη και τον Ιούνιο του ίδιου έτους αναπληρώνει προσωρινά τον συνταγματάρχη Εμ. Ζυμβρακάκη στην Ανώτερη Διοίκηση Χωροφυλακής Μακεδονίας και στο Αρχηγείο Δημοσίας Ασφαλείας. Τον Δεκέμβριο του 1918 προάγεται σε αντισυνταγματάρχη. Τον Ιούνιο του 1921 τίθεται σε διαθεσιμότητα και ανακαλείται στην ενεργό υπηρεσία τον Οκτώβρη του 1922. Τον Αύγουστο του 1927 τοποθετείται στο Αρχηγείο Χωροφυλακής Αθηνών ως γενικός επιθεωρητής.
Κατά την διάρκεια της υπηρεσιακής του δραστηριότητας δέχτηκε πολλούς επαίνους. Τον Σεπτέμβριο του 1901 η Μοιραρχία Καρδίτσας τον επαινεί επειδή συμμετείχε στην σύλληψη ληστοφυγόδικων. Το ίδιο έτος εκφράζεται προς αυτόν Βασιλική Ευαρέσκεια επειδή συμμετείχε στην τιμωρία του ληστή Ιωάννη Κολοκύθα. Τον Μάρτιο του 1914 απονέμεται στον Ν. Πλατή αναμνηστικό μετάλλιο για τη συμμετοχή του τους Βαλκανικούς πολέμους. Και το 1920 του εκφράζεται με ψήφισμα η ευγνωμοσύνη του Εμπορικού Συλλόγου Ιωαννίνων για την εξόντωση της ληστοσυμμορίας Βλάχου και Λάππα.
Ο Ν. Πλατής παντρεύτηκε το 1906 την Ασπασία, κόρη του Ιωάννη Αναγνωστίδη, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά την Ευαγγελία, τον Ιωάννη, τον Γεώργιο, τον Ελεύθεριο και τον Βασίλειο. Πέθανε το 1953.
[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από την εργασία Ο Υποστράτηγος της Χωροφυλακής Νικόλαος Γεώργιος Πλατής. Στοιχεία υπηρεσιακής σταδιοδρομίας και δράσεως, που συντάχθηκε από τα παιδιά του και υπάρχει στο αρχείο].

Δικηγόρος από τη Ζάκυνθο.

Ο Ελευθέριος Πλατής (Ιωάννινα, 1920 – Αθήνα, 1996;), γιος του υποστράτηγου της Χωροφυλακής Νικολάου Πλατή και της Ασπασίας το γένος Αναγνωστίδη, ήταν δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και εκπαιδευτικός. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1929 (οδός Βασ. Λάσκου 6, Παγκράτι).
Την περίοδο της Κατοχής διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα (1942-1945) και οργανώθηκε στο Ε.Α.Μ., το οποίο αποκήρυξε αργότερα (1947). Την ίδια περίοδο ήταν πρόεδρος του φιλολογικού συλλόγου «Οι Βωμοί» και συνεργάτης του περιοδικού Φοιτητική Εστία. Παράλληλα γράφτηκε στο τμήμα φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών από το οποίο αποφοίτησε το 1947. Έκτοτε εργάστηκε ως εκπαιδευτικός: Εκπαιδευτήρια Αηδονοπούλου (1951), Εμπορική Σχολή Σαμουήλ (Κύπρος, 1954-1957). Το 1957 διορίστηκε στο γυμνάσιο Θεσπρωτικού Πρέβεζας. Την περίοδο 1958-1962 μετεκπαιδεύτηκε με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών στη νεώτερη ευρωπαϊκή συστηματική φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Μετά την επιστροφή του συνέχισε την εργασία του στην εκπαίδευση. Διετέλεσε επιθεωρητής φιλολόγων Μέσης Εκπαίδευσης (1971-1976) και γενικός επιθεωρητής ξένων και μειονοτικών σχολείων (1976-1981).
Ο Ελευθέριος Πλατής υπήρξε πολυγραφότατος. Ήταν συνεργάτης πολλών περιοδικών (Νέα Εστία, Εποχή, Ευθύνη, Εύνοστος, Ηπειρωτική Εστία, Ελληνοχριστιανική Αγωγή κ.λπ.) και εξέδωσε τα παρακάτω βιβλία:
Οι φροϋδικές μηχανιστικές αντιλήψεις και η έννοια της ηδονής, Αθήνα 1956
Το ερωτικό στοιχείο στο μυστικισμό, 1964
Ερμηνευτικά στον Κρίτωνα,1973, 21979
Η αισθητική κοινωνία 1967, 21980 (Β΄ κρατικό λογοτεχνικό βραβείο Κριτικής - Δοκιμίου, 1977)
Οι κατήγοροι του Σωκράτη, 1980
Κριτικοί προβληματισμοί (α΄ τόμος), 1983
Τοποθετήσεις (α΄ τόμος), 1990 (βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη)
Η άθληση και το έργο ενός μάρτυρα της ελευθερίας – Θεόδωρος Ζούκας, 1993
Η τραγικότητα στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό της ανόδου και της ακμής, 1994
Κριτικοί προβληματισμοί, 1995
Μετάφραση του έργου του Ρ. Μ. Ρίλκε, Η διαθήκη, 1985
Πολλά από τα άρθρα του εκδόθηκαν σε ανάτυπα:
Die neugriechische volksdichtung, München, 1962, Sonderdruck aus die volkskultur der südosteuropäischen völker sudosteuropa-Jahrbuch 6 Band
Η νεοελληνική δημοτική ποίηση, Αθήνα, 1962, ανάτυπο από το περιοδικό Ηώς
Ερμηνευτικά στον Πλατωνικό Κρίτωνα. Το φιλοσοφικό περιεχόμενο του διαλόγου, Αθήναι, 1972, ανάτυπο από τη Φιλοσοφία, Επετηρίδα του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών
Ο εκπαιδευτικός ιντελεκτουαλισμός, Αθήναι, 1973, ανάτυπο από την Ελληνοχριστιανική Αγωγή
Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου «Το πνεύμα του νεοελληνισμού και η τροπή των καιρών» (1945) «Η Ελλάς ως ιδέα, ο πόλεμος και οι ιδεολογίες» (1945). Κριτική μελέτη, Αθήνα 1975, ανάτυπο από το αφιέρωμα στον Θεοδωρακόπουλο του περιοδικού του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, Δεσμός
Βιβλιογραφία Νίκου Νικολαΐδη, Ιωάννινα, 1984, ανάτυπο από την Ηπειρωτική Εστία
Ξένα μεγάλα έθνη απέναντι στην παραδοσιακή γραφή και ορθογραφία τους, Αθήνα, 1985, ανάτυπο από την Ελληνοχριστιανική αγωγή
Υπήρξε σφοδρός πολέμιος του μονοτονικού συστήματος και δημοσίευσε μια σειρά άρθρων κατά της εισαγωγής του στην εκπαίδευση.
Εκτός από τα δημοσιευμένα έργα του στο αρχείο υπάρχουν χειρόγραφα αδημοσίευτων έργων του για τον Husserl, το «καλλιτεχνικό γίγνεσθαι», μεταφράσεις των Μεταφυσικών του Αριστοτέλη και του Επιτάφιου του Θουκυδίδη και μια γερμανική μετάφραση της ερμηνείας του Πλατή για τον Οιδίποδα Τύραννο.
Ήταν τακτικό μέλος της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας κλπ.
Το συγγραφικό του όνομα ήταν Ε.Ν. Πλατής ενώ συναντάται και το Λευτέρης Πλατής.
Ήταν παντρεμένος με την ποιήτρια Όλγα Βότση.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Who is Who (1994) και το υλικό του αρχείου].

Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (όπου έγινε γνωστός ως Μαύρος Καβαλάρης) και τη Μικρασιατική εκστρατεία ενώ πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. Ήταν φιλοβενιζελικός και κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1950-1952.

Ο Σπύρος Πλασκοβίτης (ψευδώνυμο του Πλασκασοβίτης) γεννήθηκε το 1917 στην Κέρκυρα. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και υπηρέτησε στο δικαστικό σώμα του Συμβουλίου Επικρατείας από το 1951 ως το 1968, οπότε διώχθηκε, δικάστηκε και φυλακίστηκε από το καθεστώς της δικτατορίας. Με την αποκατάσταση της δημοκρατίας επανήλθε στην υπηρεσία του αλλά το 1977 διαμαρτυρόμενος για την αθώωση των κατηγορουμένων για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Την ίδια χρονιά εκλέχθηκε βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ευρωβουλευτής από το 1981 ως το 1989. Εξέδωσε τέσσερα μυθιστορήματα: Το Φράγμα (1960), Η Πόλη (1979), Η κυρία της βιτρίνας (1990), Η άλλη καρδιά (1995) και επτά συλλογές διηγημάτων: Το γυμνό δέντρο (1952), Η θύελλα και το φανάρι (1955), Οι γονατισμένοι (1964), Το συρματόπλεγμα (1974), Το τρελό επεισόδιο (1984), Το πουκάμισο του καθηγητή (1993) και δύο τόμους με δοκίμια λογοτεχνικής κριτικής Η πεζογραφία του ήθους (1986) και Γραφές και συναντήσεις (1998).

Ο Κόλιας Πλαπούτας γεννήθηκε στο χωριό Σουλιμά της Τριφυλίας το 1735 και στα 18 του χρόνια αναγκάστηκε να γίνει κλέφτης στα βουνά της Γορτυνίας, διότι σκότωσε έναν Τούρκο.

Συνδέθηκε με άλλους ονομαστούς κλέφτες του Μοριά (Ζαχαριά, Κ. Κολοκοτρώνη, Πετιμεζαίους κ. α.) και συμμετείχε στην ελληνική εξέγερση του 1770 (Ορλωφικά) και στο διωγμό των Τουρκαλβανών.

Μετά την κήρυξη του αγώνα, ο Πλαπούτας λόγω της προχωρημένης ηλικίας φρόντιζε για τη στρατολόγηση ανδρών και την εξεύρεση πολεμοφοδίων για τις ανάγκες του αγώνα.

Πέθανε στη Μονή Προδρόμου της Στεμνίτσας το 1827, όπου τον είχαν μεταφέρει τα παιδιά του για ασφάλεια.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από την Παλούμπα Αρκαδίας, διετέλεσε στρατηγός, πληρεξούσιος της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης, γερουσιαστής, βουλευτής Γορτυνίας και υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα.

Ο Γεώργιος Πλάτων γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς την 1η Απριλίου 1910. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του έζησε στην Κέρκυρα και από το 1920 στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και έλαβε τα πρώτα μαθήματα μουσικής από τον Ιταλό αρχιμουσικό Αντόνιο Μπιφέρνο. Τελειώνοντας το γυμνάσιο μετακόμισε στην Αθήνα και ξεκίνησε μαθήματα πιάνου με τον Θησέα Πίνδιο, στο Ελληνικό Ωδείο, από την τάξη του οποίου αποφοίτησε πέντε χρόνια αργότερα με δίπλωμα πιάνου, Α' βραβείο και τιμητική διάκριση. Την ίδια εποχή παρακολούθησε θεωρητικά μαθήματα και σύνθεση στις τάξεις των Μ. Βάρβογλη και Α. Κόντη και παράλληλα συνέθεσε τα πρώτα του έργα, που από το 1935 άρχισαν να εκτελούνται από διάφορες ορχήστρες και μουσικά σύνολα στην Ελλάδα. Μετά την αποφοίτησή του από το Ελληνικό Ωδείο, συνέχισε τις σπουδές του στην Γερμανία κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα με τον Egon Petri με σκοπό να τελειοποιήσει τις πιανιστικές του ικανότητες. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, εργάστηκε ως πιανίστας της Ορχήστρας των Ανακτόρων (1949) ενώ την περίοδο 1952-1972 διετέλεσε πρώτος πιανίστας, μουσικός εκγυμναστής και βοηθός μαέστρου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Τέλος υπήρξε ο πιανίστας του "Κουϊντέτου Ποικίλης Μουσικής" του ΕΙΡ. Εκτός όμως από τη πορεία του ως πιανίστα και συνθέτη, ο Γ. Πλάτων είχε και πλούσια εκπαιδευτική δραστηριότητα. Διετέλεσε καθηγητής πιάνου και σύνθεσης στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών και μάλιστα υπήρξε και διευθυντής των παραρτημάτων του, στη Σπάρτη και στο Ηράκλειο. Η πολιτεία μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού, αναγνωρίζοντας την προσφορά του στην ανάπτυξη της μουσικής στην Ελλάδα, του απένειμε ισόβια σύνταξη. Πέθανε στις 24 Ιουνίου 1993.

Ο Παναγιώτης Πιπινέλης ήταν διπλωμάτης και πολιτικός. Εισήλθε στο διπλωματικό σώμα το 1922 και υπηρέτησε μεταξύ άλλων στο Παρίσι, στα Τίρανα καθώς και ως μέλος στη μόνιμη αντιπροσωπεία της Κοινωνίας των Εθνών. Υπηρέτησε επίσης στη Σόφια και στο Βουκουρέστι. Κατά τη διάρκεια της κατοχής ακολούθησε την κυβέρνηση Τσουδερού στην Κρήτη αρχικά και στη συνέχεια στη Μέση Ανατολή και στο Λονδίνο. Το 1952 παραιτήθηκε από το Διπλωματικό Σώμα και το 1953 πολιτεύθηκε αρχικά με τον Ελληνικό Συναγερμό και στη συνέχεια με την ΕΡΕ. Το διάστημα Ιουνίου- Σεπτεμβρίου 1963 διετέλεσε πρωθυπουργός. Διορίστηκε υπουργός Εξωτερικών στην πρώτη δικτατορική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Κόλλια και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1970.

Η οικογένεια Πινιατώρου καταγόταν από τη Σικελία. Εγκαταστάθηκε στην Κεφαλονιά γύρω στο 1500 και ενεγράφη στο Libro d΄ Oro στο διάστημα μεταξύ 1695 και 1703. Έλαβε ως φέουδο τη δεκάτη του χωριού Σπηλιά γύρω στο 1680 και το 1718 τον τίτλο ευγενείας των κομήτων με διάταγμα του Δόγη της Βενετίας για τις υπηρεσίες της κατά την πολιορκία της Κέρκυρας από τους Τούρκους. Η οικογένεια έπαιξε σημαντικό ρόλο στο νησί και μέλη της έγιναν πρωτοπαππάδες και ιστορικοί. [Πληροφορίες από M.D. Sturtza, σελ. 381.]

Ο Παναγιώτης Πικραμμένος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Ιουλίου 1945. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές με θέμα το Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Panthéon-Assas, Paris II. Το 1976 διορίσθηκε εισηγητής του Συμβουλίου της Επικρατείας και ακολούθησε σταδιοδρομία δικαστικού. Το 2010 αναδείχθηκε Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 2012. Την περίοδο 2005-2010 διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της Εθνικής Σχολής Δικαστών. Ανέλαβε καθήκοντα υπηρεσιακού Πρωθυπουργού από τις 16 Μαΐου 2012 ως τις 20 Ιουνίου 2012, με ευθύνη να οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές του Ιουνίου του 2012. Εξελέγη ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019.

Γεννήθηκε το 1901 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η οικογένειά του ήταν από τη Λέρο και ασχολούνταν με το εμπόριο βάμβακος. Σπούδασε στη Γαλλία στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης και ήταν επιθεωρητής στον Οργανισμό Βάμβακος.

Ο Στέφανος (Νάκης) Πιέρης (1889-1964) ήταν γιος του Ευγένιου Πιέρη και της Μαρίας Λουίζας Σταματοπούλου. Γνωστός βιβλιόφιλος και συλλέκτης, είχε συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό σπάνιων βιβλίων (κυρίως επτανησιακές εκδόσεις) και έγγραφα που αφορούσαν γενικά την οικογένεια Πιέρη. Παντρεύτηκε στις 12 Ιανουαρίου 1924 τη Σοφία το γένος Ηλία Βεροπούλου, με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά.
Οικογένεια Πιέρη: «Η οικογένεια Πιέρη ή Πιέρο (το σωστό είναι με ένα ρ το δεύτερο προστέθηκε στα μέσα του του 19ου αιώνα και σήμερα όλοι οι απόγονοι της οικογένειας το γράφουν με δύο ρ) εμφανίζεται στην Κέρκυρα στα τέλη του 15ου αιώνα με τον Αντώνιο Πιέρο Πιέρη. Φαίνεται ότι η οικονομική του κατάσταση ήταν αξιόλογη γιατί η κόρη του Altadona παντρεύεται τον ιππότη Χριστόφορο Κοντόκολη, κυβερνήτη της κερκυραϊκής γαλέρας, ήρωα της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571) και ο γιος του Ιωάννης παντρεύεται την Πετρίνα κόρη του ιερέα Φιλίππου Καλοχαιρέτη κτήτορα του Ιερού Λειψάνου του αγίου Σπυρίδωνα.

Η οικογένεια Πιέρη εισήχθη στο Μεγάλο Συμβούλιο της πόλης, δηλαδή στην ευγένεια, το 1551. Στα πρακτικά του Μ.Συμβουλίου του έτους 1551 ο εγγονός του Αντωνίου Πιέρη, Σπυρίδων, εκλέγεται μέλος του Συμβουλίου των 150. Με τη χρονολογία αυτή συμφωνεί τόσο η χρυσόβιβλος της Αναγνωστικής Εταιρίας Κέρκυρας όσο και ο ιστορικός Μ.Σ.Θεοτόκης. Ο καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Ν.Καραπιδάκης θεωρεί ως χρόνο εισδοχής της οικογένειας στο Μ.Συμβούλιο το 1496. Η οικογένεια είχε πέντε κλάδους των Πιέρη των Μουράγιων (Contrada delle Mure) των Πιέρη-Κορμαρίν, των Τριβώλη-Πιέρη ή Contrada di Santo Antonio, των Πιέρη της Contrada της Υ.Θ. Κυροπούλας και των Πιέρη της Contrada της αγίας Αικατερίνης (Contrada S.Katerina ou dello scoglio) ή Πιέρη-Χαλικιοπούλου. Ο κλάδος των Μουράγιων έχει γενάρχη τον Άγγελο Πιέρη (1660-1716) και με συνεχή αρρενογονία έφθασε μέχρι τις μέρες μας. Ο κλάδος των Πιέρη-Κορμαρίν ξεκινάει από το Λαυρέντιο Πιέρη(1680) του Ιωάννη Βαπτιστή και της Διαμαντίνας Κρμαρίν. Ο κλάδος αυτός εξέλειπε το 1848 με το θάντο του κόμητος Νικολάου-Γεωργίου Πιέρη. Ο κλάδος των Τριβώλη-Πιέρη ξεκινάει από το Δόκτορα Μαρίνο Πιέρη του Στέφανου και τη σύζυγό τουΑυγουστέλα Τριβώλη του Δημητρίου ( ο γάμος έγινε στην Κέρκυρα στο ναό του αγίου Αντωνίου στις 10.10.1684. Ο κλάδος εξέλειπε το 1904 με το θάνατο του Αντωνίου Τριβώλη-Πιέρη. Ο κλάδος των Πιέρη της Contrada της Υ.Θ. Κυροπούλας ξεκινάει από τον Ιωάννη-Βαπτιστή Πιέρη (1650). Ο κλάδος αυτός εξέλειπε το 1807 με το θάντο της Μαρίας-Αιμιλίας Πιέρη μαρκησίας De Ribas. Ο κλάδος των Πιέρη της Contrada της αγίας Αικατερίνης ξεκινάει από τον Σταυράκη Πιέρη (1634) του Ιωάννη-Βαπτιστή και της Θοδούλας Πολίτη και έχει απογόνους μέχρι σήμερα».

[Το παραπάνω κείμενο Πιέρη ανήκει στον κ. Γιάννη Πιέρη και αποτελεί απόσπασμα επιστολής που είχε την καλοσύνη να μου στείλει με πληροφορίες για την ιστορία της οικογένειας].

Τα μέλη της οικογένειας Πιέρη που αναφέρονται στα έγγραφα του αρχείου ανήκουν κυρίως στον κλάδο Contrada delle Mura και πρόκειται για τα παιδιά του Σπυρίδωνα Πιέρη και της Κατερίνας Βόντα : τον Στέφανο (γεν. 1775) σύζυγο Αναστασίας Σπ. Μάνεση, τον Μαρκαντώνιο (γεν.1778) σύζυγο Chiara Bisi και τον Νικολό (γεν.1790) σύζυγο Santina Z. da Verona και τα παιδιά του Μαρκαντώνιου Πιέρη: Θεόδωρο, Στέφανο-Παναγιώτη (1827-1871) σύζυγο Διαμαντίνας Καποδίστρια, Αναστάσιο σύζυγο Ρεγγίνας Γ. Πατρικίου και Αικατερίνη σύζυγο Giovanni Cazaiti.

(Πηγές: ΜΕΕ και Π.Χιώτης, Ιστορικά απομνημονεύματα τόμος 7 και πληροφορίες από τα τεκμήρια του αρχείου)

Ο Γιώργος Πετσίβας (Αριδαία 8/3/1946 - Αθήνα 2018) υπήρξε σκηνογράφος με σπουδές στην Αθήνα και το πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου. Εργάστηκε επίσης ως ηθοποιός στον θίασο της Τζένης Καρέζη και σκηνοθέτης της ΕΡΤ[1]. Ερχόμενος σε επαφή εξαιτίας του επαγγέλματός του με φιλολογικές πηγές και δημόσια και ιδιωτικά ιστορικά αρχεία που σχετίζονταν με τη Μακεδονία εγκατέλειψε την καριέρα του στην ΕΡΤ και ασχολήθηκε εκτεταμένα με τη μεταγραφή και επιμέλεια ιστορικών αρχείων, συγγράφοντας και εκδίδοντας σχετικά δοκίμια.

Γεννήθηκε στη Βιστρίτσα (σημερινή Νέα Σινασό), στις 16 Φεβρουαρίου 1872. Παντρεύτηκε τη Θεοδώρα (Λόλα) Διομήδη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο και τον Θανάση. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού από το οποίο έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1898. Το 1902 αναγορεύτηκε υφηγητής της μαιευτικής και γυναικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα της διατριβής του, "Περί της των υμένων επισχέσεως". Στη συνέχεια, το 1902, διορίσθηκε επιμελητής της μαιευτικής κλινικής, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1907. Το 1903 εκλέχτηκε αντεπιστέλλον μέλος της Πανιταλικής Μαιευτικο-γυναικολογικής εταιρείας. Το 1919 έγινε τακτικός καθηγητής της μαιευτικής του Εθνικού Πανεπιστημίου. Για πολιτικούς λόγους παρέμεινε εκτός υπηρεσίας από τον Δεκέμβριο του 1920 μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου του 1922, οπότε ανέλαβε και πάλι τα καθήκοντά του μέχρι την αρχική συνατιξιοδότησή του το 1935. Τον Ιανουάριο του 1936 διορίστηκε ξανά ως τακτικός καθηγητής στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής. Τέλος, τον Δεκέμβριο του 1938 συνταξιοδοτήθηκε οριστικά.
Από το 1918 υπήρξε μέλος του Ανωτάτου Υγειονομικού Συμβουλίου ενώ το 1929 αανέλαβε διευθυντής της μαιευτικής γυναικολογικής κλινικής του Δήμου Αθηναίων, το 1931 εκλέχτηκε πρόεδρος της Γυναικολογικής και Μαιευτικής Εταιρείας και το 1934 διορίστηκε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Προστασίας της Μητρότητος και των Παιδικών Ηλικιών. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της Εταιρίας Ευβοϊκών Σπουδών.
Υπήρξε συλλέκτης αρχαίων νομισμάτων. Η νομισματική του συλλογή φυλάσσεται σήμερα στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1934, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων τον διόρισε μέλος μιας τριμελούς επιτροπής για την εκτίμηση της αξίας 101 αργυρών και κίβδηλων αττικών τετράδραχμων που φυλάσσονταν στο Νομισματικό Μουσείο. Στο πλαίσιο της ενασχόλησής του με τα αρχαία νομίσματα, τον Νοέμβριο του 1935, έδωσε διάλεξη στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας με θέμα "Η Ευβοϊκή νομισματολογία", η οποία επαναλήφθηκε στη Χαλκίδα, τον Δεκέμβριο του 1935 και εκδόθηκε από το Αρχείο Ευβοϊκών Μελετών.
Ο Νικόλαος Αλεξ. Πετσάλης πολιτεύθηκε στην Εύβοια. Διετέλεσε πληρεξούσιος Εύβοιας κατά την Α' και Β' Αναθεωρητική Βουλή (1910-1911) και στη συνέχεια βουλευτής Εύβοιας. Το 1929 εκλέχτηκε γερουσιαστής. Στο πλαίσιο των ιατρικών ερευνητικών του ενασχολήσεων εξέδωσε σειρά μελετών. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1940.

Ρώσος φιλέλληνας, στρατιωτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας εκδόσεων για την Επανάσταση του 1821 και τη Μακεδονία.

Δικηγόρος

Ο Ηλίας Πετρόπουλος γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε να δημοσιογραφεί στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στην εφημερίδα Μεσημβρινή. Πρωτοεμφανίστηκε ως κριτικός τέχνης στα περιοδικά Διαγώνιος και Ζυγός. Το πλούσιο συγγραφικό έργο του Ηλία Πετρόπουλου από μόνο του αποτελεί μάρτυρα της πολυπραγμοσύνης του. Έχει δημοσιεύσει πάνω από σαράντα βιβλία με θέματα που αφορούν τα ρεμπέτικα τραγούδια, τον “υπόκοσμο”, τη λαϊκή παράδοση, την παραδοσιακή τέχνη, την ιστορία της Θεσσαλονίκης, την επίδραση των τούρκικων παραδόσεων στις ελληνικές. Η μελέτη του για τα Ρεμπέτικα Τραγούδια πρωτοδημοσιεύτηκε το 1968 χωρίς την άδεια της ελληνικής λογοκρισίας, γεγονός για το οποίο καταδικάστηκε σε πεντάμηνη φυλάκιση. Η εκτενής εισαγωγή, οι πλούσιες υποσημειώσεις και το ανεκτίμητο φωτογραφικό υλικό αποτελούν αστείρευτη πηγή πληροφοριών για τον “υπόκοσμο” της ελληνικής κοινωνίας. Την πρώτη καταδίκη ακολούθησαν άλλες δύο, η μία το 1972 για τη δημοσίευση του ποιήματος Σώμα, ενώ η τελευταία το 1980 αφορούσε την έκδοση του βιβλίου Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη.

Λιγότερη ίσως γνωστή αλλά εξίσου σημαντική είναι η συμβολή του στη διάσωση της παραδοσιακής τέχνης και της λαϊκής παράδοσης. Τα βιβλία του για τις παλιές σιδερένιες πόρτες και παράθυρα (Ελληνικές Σιδεριές και Ξυλόπορτες, Σιδερόπορτες στην Ελλάδα), τα ελληνικά ταφικά έθιμα (The Graves of Greece) αποτελούν μοναδικές μαρτυρίες μιας τέχνης που χάνεται και μιας παράδοσης που ξεχνιέται. Στα φωτογραφικά άλμπουμ (Cages aux oiseaux en Gréce, Le kiosque grec, La voiture grecque) ο συγγραφέας καταγράφει με μοναδική οξυδέρκεια τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και στέκεται σε θέματα που περνούν απαρατήρητα στους περισσότερους από εμάς. Ο Ηλίας Πετρόπουλος όμως ενδιαφερόταν και για τις ιστορικές μνήμες, αυτό άλλωστε αποδεικνύουν τα βιβλία του για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης (Les Juifs de Salonique, Ιn Μemoriam και Old Salonica).

Τέλος, ο Ηλίας Πετρόπουλος έχει γράψει μια σειρά από τεχνοκριτικές μελέτες για Έλληνες ζωγράφους, όπως ο Γιώργος Παραλής, ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, ο Κώστας Τσόκλης κ.ά. Θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθούμε και στις λογοτεχνικές μελέτες του Ηλία Πετρόπουλου. Το πρώτο βιβλίο για τον Οδυσσέα Ελύτη γράφτηκε το 1966 από τον Ηλία Πετρόπουλο (Ελύτης, Μόραλης, Τσαρούχης).

Πέθανε στο Παρίσι το 2003.

Συλλέκτης, ιστοριοδίφης και ζευγολάτης

Στέλεχος του εργατικού τομέα της Ν.ΕΔΑ και των Νέων του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος, μέλος του Κ.Σ. και του Προεδρείου της ΔΝΛ, ο Γιάννης Πετρόπουλος αγωνίστηκε από τις γραμμές του ΠΑΜ και των αριστερών οργανώσεων νεολαίας της περιόδου της δικτατορίας. Μετά τη σύλληψή του και τον άγριο βασανισμό του από τους στρατοκράτες, δικάστηκε και κρατήθηκε στη φυλακή ώς το 1973.

Η οικογένεια Πετρούτση δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της ναυτιλίας. Από τα έγγραφα του αρχείου προκύπτει ότι την περίοδο 1924-1960 είχε στην κατοχή της 16 ατμόπλοια, ενώ είναι βέβαιο ότι η ενασχόληση της οικογένειας με τον κλάδο ανάγεται τουλάχιστον στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1960 η επιχείρηση εκκαθαρίστηκε.
Ο Αναστάσιος Πετρούτσης ήταν γιος του Κωνσταντίνου. Παντρεύτηκε την Δέσποινα Προκόπη το 1901 και απέκτησαν ένα γιο τον Κωνσταντίνο.

Η ύπαρξη της οικογένειας Πετροπουλάκη μαρτυρείται από το 1690 ενώ είναι βέβαιο ότι οι ρίζες της είναι ακόμα πιο παλιές. Πρόκειται για μια ισχυρή και πολυμελή οικογένεια της Μάνης με μέλη πολιτικούς και στρατιωτικούς και με μεγάλη επιρροή στην περιοχή του Γυθείου, ήδη από τα προεπαναστατικά χρόνια. Σπουδαία είναι η συνεισφορά της οικογένειας στους εθνικούς αγώνες (Επανάσταση του 1821, Κρητικές επαναστάσεις, Μακεδονικός αγώνας, Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρασιατική εκστρατεία). Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στην Κρητική επανάσταση του 1866 - 1869, πήραν μέρος 8 μέλη της οικογένειας, ενώ στους Βαλκανικούς πολέμους 22 υπηρετούσαν στο στρατό. Οι πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας ήταν συντηρητικές και φιλοβασιλικές, γεγονός που είχε δυσμενείς ή ευμενείς επιδράσεις στην τύχη των μελών της ανάλογα με τις περιστάσεις.

1) Παναγιώτης Πετροπουλάκης
Πατέρας του Δημητρίου. Δεν γνωρίζουμε ακριβείς ημερομηνίες γέννησης και θανάτου. Βιογραφικά στοιχεία αντλούμε από τα λίγα έγγραφα του αρχείου της οικογένειας Πετροπουλάκη, που τον αφορούν καθώς και από πληροφορίες στα βιογραφικά άλλων προσώπων της οικογένειας που περιέρχονται στο αρχείο. Συμπεραίνουμε ότι πήρε μέρος στην επανάσταση του 1821, ενώ το 1828 οι κάτοικοι των ανατολικών χωριών της περιοχής της Σπάρτης τον εκλέγουν δημογέροντα. Tο 1837 ήταν λοχαγός επιλοχίας πρεσβύτης της Βασιλικής Φάλαγγας.

2) Δημήτριος Πετροπουλάκης (Ράχη ca.1800 - Αθήνα 1870)
Ο Δημήτριος Πετροπουλάκης υπήρξε αγωνιστής στην επανάσταση του 1821 και διακρίθηκε κυρίως στις μάχες του κατά του Ιμπραήμ. Υποστήριξε τον Καποδίστρια και τον Οθωνα στην καταστολή των εξεγέρσεων που έγιναν εναντίον τους. Το 1844 όταν απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής στασίασε κατά της κυβέρνησης του Κωλέττη, τον οποίο θεώρησε ως υπονομευτή της υποψηφιότητάς του. Το 1850 εκλέχτηκε βουλευτής Μάνης. Το 1862 - 63 διώχθηκε από την Προσωρινή Κυβέρνηση και διατάχθηκε να εγκαταλείψει τη Λακωνία. Γρήγορα όμως οι διωγμοί ατόνισαν. Παράλληλα με την πολιτική δραστηριότητα ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία και το 1870 έφτασε στο βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1854 έλαβε μέρος στη Θεσσαλική επανάσταση επικεφαλής σώματος εθελοντών και τραυματίστηκε στην Καλαμπάκα στις 10/5/1854. Το 1866 - 67 πραγματοποίησε την πρώτη του εκστρατεία στην Κρήτη. Στα τέλη του 1868 στάλθηκε για δεύτερη φορά στο νησί από την κυβέρνηση Βούλγαρη, επικεφαλής 1000 εθελοντών με σκοπό την αναζωπύρωση του αγώνα. Ηττήθηκε όμως στη μάχη στις Βρύσες (8/12/1868) και αιχμαλωτίστηκε. Απελευθερώθηκε μετά από παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων και αποχώρησε.

3) Αναστάσιος Πετροπουλάκης (Ράχη ca.1830 - 1892)
Αδελφός του Δημητρίου έλαβε μέρος στη Θεσσαλική επανάσταση του 1854 και την Κρητική του 1866 - 69. Ο γιος του Απόστολος πέθανε το 1914 από τις κακουχίες κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων.

4) Λεωνίδας Δημητρίου Πετροπουλάκης (Ράχη 1829 - Αθήνα 1887)
Γιος του Δημητρίου. Η τύχη του και η δράση του ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό αυτήν του πατέρα του. Πήρε μέρος στη Θεσσαλική επανάσταση, διώχθηκε το 1862 - 63 και ακολούθησε τον πατέρα του στην Κρήτη το 1868 μαζί με το γιο του Γεώργιο. Το 1859 εκλέχτηκε βουλευτής της επαρχίας Γυθείου. Μετά το 1869 πολιτεύτηκε με το κόμμα του Δεληγιώργη. Το 1878 επέστρεψε ως ταγματάρχης στο στρατό και το 1881 με το βαθμό του συνταγματάρχη, διορίστηκε αρχηγός του κέντρου του στρατού Θεσσαλίας. Το 1886 καθοριστικός ήταν ο ρόλος του στις συμπλοκές με τους Τούρκους στο Γκριτζόβαλη και τη Μελούνα. Πέθανε στην Αθήνα τον Μάιο του 1887 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.

5) Γεώργιος Λεωνίδα Πετροπουλάκης (Ράχη 1852 - Αθήνα ca.1910)
Γιος του Λεωνίδα με πλούσια δράση. Εκτός από την κρητική επανάσταση πήρε μέρος στον γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870 στο πλευρό των Γάλλων. Το 1887 εκλέχτηκε βουλευτής με το τρικουπικό κόμμα, το 1895 πήρε μέρος στην Κρητική επανάσταση, και το 1900 ήταν βουλευτής. Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα ήταν μέλος του Μακεδονικού κομμιτάτου. Το 1908 στάλθηκε ως απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης στην Πύλη για τη διερεύνηση των προθέσεων των Νεοτούρκων.

6) Παναγιώτης Πετροπουλάκης (Ράχη 1879 - Οσνίτσανη 1906)
Γιος του Ηλία Πετροπουλάκη (1868 - 1928). Σκοτώθηκε μαζί με τον ξάδελφό του Λεωνίδα στην μάχη της Οσνίτσανης στη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα.

7) Λεωνίδας Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1881 - Οσνίτσανη 1906)
Διδάκτορας της Νομικής, σε ηλικία 25 ετών έλαβε μέρος στον Μακεδονικό αγώνα, επικεφαλής τμήματος Μανιατών εθελοντών ως υπαρχηγός του αντάρτικου σώματος του καπετάν Λίτσα (Αντώνιος Βλαχάκης). Σκοτώθηκε στη μάχη της Οσνίτσανης (σημερινό Καστανόφυτο Καστοριάς) το Μάιο του 1906, σε σύγκρουση με τουρκικό απόσπασμα.

8) Πετρόπουλος ή Πέτρος Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1890 - Μικρά Ασία 1921)
Υπήρξε αξιωματικός του πεζικού. Στους Βαλκανικούς πολέμους ήταν ανθυπασπιστής στο στρατό Ηπείρου. Το 1921 σκοτώθηκε στην Μικρά Ασία έχοντας το βαθμό του ταγματάρχη.

9) Δημήτριος Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1876 - Αθήνα 1957)
Υπολοχαγός του πεζικού στους Βαλκανικούς πολέμους, τραυματίστηκε στις 4/11/1912 στη μάχη του Οστράβου. Πολέμησε στον Α' Παγκόσμιο και το 1919 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη. Το 1920 διοικούσε με τον βαθμό αυτό το 30ο Σύνταγμα Πεζικού στα Μουδανιά της Μικράς Ασίας. Το 1922 προήχθη σε συνταγματάρχη και το 1939 ήταν αντιστράτηγος εν αποστρατεία.

10) Ιωάννης Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1886 - Αθήνα ca.1950)
Υπήρξε αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού. Φανατικός βασιλόφρων υπέστη διώξεις από το βενιζελικό καθεστώς. Η κορυφαία και μοιραία στιγμή της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στην επαναστατική επιτροπή του 1922. Ως αντιπλοίαρχος υπήρξε ο άνθρωπος στις ενέργειες του οποίου ωφείλεται η προσχώρηση του στόλου στην επανάσταση. Ωστόσο η διαφωνία του με τον Στυλιανό Γονατά και τον Νικόλαο Πλαστήρα όσον αφορά τη στάση που έπρεπε να κρατήσουν έναντι του βασιλιά, είχε ως αποτέλεσμα την παραγκώνηση και αντικατάστασή του από τον Δημήτριο Φωκά στις 12 Σεπτεμβρίου 1922. Μετά από αυτό παραφρόνησε και εισήχθη σε ψυχιατρείο. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του πλοιάρχου. Τιμήθηκε το 1923 με το Χρυσό Σταυρό των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος.

11) Στυλιανός Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1895 - Αθήνα 1949)
Αποφοίτησε από το Βαρβάκειο Πρακτικό Λύκειο το 1912. Εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων από όπου αποφοίτησε το 1916 ως ανθυπολοχαγός πυροβολικού. Πήρε μέρος στην επιστράτευση του 1915 και μετά την επάνοδό του στη σχολή στασίασε με άλλους ευέλπιδες, με αιτία την κατάργηση της αρχαιότητας. Το Νοέμβριο του 1918 υπέστη απόπειρα δολοφονίας από βενιζελικά στοιχεία. Από το Δεκέμβριο του 1920 ήταν λοχαγός και αξιωματικός επί του οπλισμού και πυρομαχικών του Αρχηγείου Πυροβολικού της Στρατιάς Μ.Ασίας, θέση που κατείχε μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων. Την περίοδο 1925 - 1933 πρέπει να έγινε και ο γάμος του με την Μαρία Αναστασοπούλου ανηψιά του πρωθυπουργού Παναγή Τσαλδάρη. Μετά τις εκλογές του 1933 αποσπάστηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού ως υπασπιστής του υπουργού Στρατιωτικών. Σημαντική ήταν η συμβολή του από τη θέση αυτή στην καταστολή του κινήματος του Πλαστήρα τον Μάρτιο του 1935, ως συντονιστή των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ναυτικού Επιτελείου. Από βιογραφικό σημείωμα που υπάρχει στο αρχείο φαίνεται ότι ήταν υποψήφιος στις εκλογές αυτές. Τον Ιούλιο του 1937 ήταν αντισυνταγματάρχης, υποδιοικητής στο 3ο Σύνταγμα Ορειβατικού Πυροβολικού, και συνέβαλε στην μεταστάθμευση του Συντάγματος από την Πάτρα στην Κόρινθο. Παράλληλα τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου έγινε διοικητής του. Τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας (1933), το Μετάλλιον Στρατιωτικής Αξίας Γ’ Τάξεως (Νοέμβριος 1935) και το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου του Α' (1936)

12) Χαρίλαος Πετροπουλάκης
Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι εργαζόταν το 1914-1916 στην εταιρεία "Μιχαήλ Πετροπουλάκης συνέχεια εργασιών Π.Μ. Πετροπουλάκη", που εμπορευόταν βελανίδια, λάδι και σύκα.

Ο Αργύρης Πετρονώτης γεννήθηκε το 1924 και είχε άλλα πέντε αδέλφια. Ο πατέρας του ονομαζόταν Παναγιώτης Πέτρου Αποστολόπουλος ή Πετρονώτης και η μητέρα του Ευθυμία το γένος Δημητρίου Φατούρου. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο και το Γυμνάσιο της Τρίπολης. Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Σπούδασε αρχιτέκτων-μηχανικός στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο, τελείωσε το Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και πήρε δίπλωμα διδάκτορα μηχανικού από το Πολυτεχνείο του Μονάχου. Εργάστηκε σε Μέσες Τεχνικές και Νυχτερινές Σχολές και σε ιδιωτικά έργα ως αρχιτέκτων μηχανικός. Με την τελευταία ιδιότητα υπηρέτησε στο Δημόσιο, κυρίως στο ναό του Επικουρίου Απόλλωνα στην Πελοπόννησο (1975-1979). Από το 1979 εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου δίδαξε Ιστορία Αρχιτεκτονικής στο τμήμα Αρχιτεκτόνων ως το 1991. Στο διάστημα αυτό ήταν καθηγητής αρχιτεκτονικής μορφολογίας στη σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης. Έλαβε μέρος σε πολλά τοπικά εθνικά και διεθνή συνέδρια. Εξέδωσε αυτοτελή βιβλία για την ιστορία της αρχιτεκτονικής και δημοσίευσε πολλά άρθρα σε περιοδικά.

Ο Δημήτριος Π. Πετροκόκκινος υπήρξε λόγιος και συγγραφέας με καταγωγή από τη Χίο. Διετέλεσε εκπρόσωπος της εταιρείας των Αδελφών Ράλλη στην Ινδία. Συντάχθηκε με το κίνημα του δημοτικισμού και ήταν ιδρυτικό μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1910). Δημοσίευσε ιστορικές και κοινωνικές μελέτες καθώς και ένα αυτοτελές έργο σχετικό με την οικογένεια των Πετροκόκκινων.

Ο Δημήτριος Πετρακάκος γεννήθηκε στο χωριό της Κελεφάς της τότε Επαρχίας Οιτύλου. Ήταν βουλευτής, δικηγόρος και καθηγητής Πανεπιστημίου. Γονείς του ήταν ο ιερέας Νικόλαος Πετρακάκος και η Δημητρούλα Πέτρου Κυρωνάκου (γάμος 1871). Υπότροφος της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εκκλησιαστικό δίκαιο στη Γερμανία. Το 1905 διορίστηκε νομάρχης Ευρυτανίας. Από το 1909 έως το 1912 διορίστηκε γενικός γραμματέας στο υπουργείο Δικαιοσύνης και το 1914 ορίστηκε μέλος της «Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπείας προς αναθεώρησιν και σύνταξιν της εκκλησιαστικής νομοθεσίας». Εξελέγη βουλευτής Λακωνίας τα έτη 1915, 1920, 1926. Το 1935 διορίστηκε κυβερνητικός επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο όπου και παρέμεινε με διακοπές ως το 1945. Το 1942 διορίστηκε ως τακτικός καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το ίδιο έτος μετατέθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και παρέμεινε ως το 1945.
Συνέγραψε τα βιβλία: Κοινοβουλευτική Ιστορία της Ελλάδος, Ο Τύπος, Δημοσιογράφοι και δημοσιογραφία, Ο Μέγας Αλέξανδρος, Το μοναχικόν πολίτευμα του Αγίου Όρους Άθω, Μονεμβασία και Επίδαυρος Λιμηρά: Μετά την επανάσταση του 1821, κ.ά.
Είχε τιμηθεί με τον Σταυρό του Ταξιάρχη του Τάγματος Γεωργίου Α΄.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Έλληνας λόγιος που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη του 18ου αιώνα. Ελληνομαθής και κάτοχος ξένων γλωσσών εργάστηκε ως διδάσκαλος. Όταν γύρω στο 1814 έφθασε στην Κέρκυρα, διετέλεσε διερμηνέας του Άγγλου Αρμοστή Θ.Μαίτλαντ, έφορος των σχολείων της Ιονίου Πολιτείας (1818), διευθυντής του επίσημου τυπογραφείου των Ιονίων Νήσων, εκδότης εφημερίδας, καθώς και γραμματέας της Γερουσίας. Ασχολήθηκε επίσης με διάφορες εμπορικές δραστηριότητες και υπήρξε συνέταιρος και διευθυντής της Societa dei Molini a Vapore (The Corfu Steam Mill Company). Μετά το θάνατό του το 1852 η περιουσία του (400.000 δρχ.) περιήλθε με κληροδότημα στο Κοινό της Κέρκυρας για αγαθοεργούς σκοπούς. Δημοσίευσε το 1817 το «Ειδοποίησις και πρότασις προς τους Ίωνας δια να ανορθώσωσι την γλώσσαν της παλαιάς Ελλάδος» και μετάφρασε την τραγωδία του Αλφιέρη «Ο Αγαμέμνων» κ.ά. Ήταν μέλος της Society for the diffusion of usuful knowledge. Είχε παντρευτεί την Ευφροσύνη (;).
(Πηγές: ΜΕΕ και Π.Χιώτης, Ιστορικά απομνημονεύματα τόμος 7 και πληροφορίες από τα τεκμήρια του αρχείου)

Ο Πέτρος Πετρίδης γεννήθηκε στη Νίγδη της Καππαδοκίας το 1892. Φοίτησε στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο και στο Ροβέρτειο Κολλέγιο της Κωνσταντινούπολης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε και ιδιωτικά μαθήματα πιάνου. Το 1911 μετέβη για σπουδές στο Παρίσι όπου διέμεινε αρκετά χρόνια της ζωής του και παράλληλα εργάστηκε ως μουσικοκριτικός συνεργαζόμενος με αρκετές ελληνικές εφημερίδες. Το 1958 εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών και ένα χρόνο αργότερα εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στην Κηφισιά το 1977.

Γεννήθηκε στα Καλάβρυτα και ήταν γιος του Ηρακλή Πετιμεζά. Αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, ανθυπολοχαγός πυροβολικού (1894), αντισυνταγματάρχης (1916). Έλαβε μέρος στους πολέμους του 1897 και 1912 – 1913. Στρατιωτικός ακόλουθος στην πρεσβεία των Παρισίων. Διετέλεσε Νομάρχης Κέρκυρας, Κυκλάδων, Αττικής και Βοιωτίας επί οκταετία. Διευθυντής του γραφείου της Γερουσίας (1929). Γνωστός λογοτέχνης με το ψευδώνυμο «Λαύρας» έγραφε στο περιοδικό «Νουμάς» από το 1920 και από το 1925 στην εφημερίδα «Εστία» ως τακτικός χρονογράφος μέχρι το θάνατο του. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Απλά Λόγια (1920), γαλές Φωνές (1925), Εγκλώπια (1925) και το Ημερολόγιο Εκστρατείας 1912 – 1913. Γιος του ήταν ο Ηρακλής Πετιμεζάς συγγραφέας, δημοσιογράφος, πολιτικός και αγωνιστής της εθνικής αντίστασης.
Πηγή: Δήμος Καλαβρύτων (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021)

Ο Ηρακλής Πετιμεζάς ήταν δημοσιογράφος και πολιτικός. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΕΔΕΣ και συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση. Μετά το τέλος του πολέμου διορίστηκε διευθυντής Ραδιοφωνίας, ενώ διετέλεσε και υπουργός Τύπου και Πληροφοριών.

Γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και ήταν γιος του αρματωλού Αθανασίου, γόνου της ιστορικής οικογένειας των Πετιμεζάδων. Έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821 και διακρίθηκε σε πολλές μάχες. Στη συνέχεια κατατάχθηκε στο στρατό και έλαβε το βαθμό του αντιστρατήγου.

Ήταν γιος του Βασίλειου Πετιμεζά. Ακολούθησε αρχικά την στρατιωτική παράδοση της οικογένειας και εισήλθε στη σχολή Ευελπίδων. Απολύθηκε όμως το 1844 επειδή έλαβε μέρος σε στάση εναντίον του Όθωνα. Το 1854 έλαβε μέρος στην επανάσταση της Ηπείρου, ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Εξελέγη βουλευτής ενώ για ένα διάστημα διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής.

Γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και ήταν γιος του αρματωλού Αθανασίου, γόνου της ιστορικής οικογένειας των Πετιμεζάδων. Το 1804 κατέφυγε στη Ζάκυνθο ύστερα από τη δολοφονία του πατέρα του και κατατάχθηκε στον ρωσικό στρατό. Μυήθηκε στην Φιλική Εταιρία και ανέλαβε τη μύηση του Οδυσσέα Ανδρούτσου στη Στερεά Ελλάδα. Παρέστη στην Αγία Λαύρα κατά τη κήρυξη της επανάστασης την 25 Μαρτίου. Όταν άρχισε ο αγώνας, πολιόρκησε μαζί με τους λοιπούς Πετιμεζαίους τους Τούρκους των Καλαβρύτων. Tον Απρίλιο του 1821 έλαβε μέρος στη μάχη του Λεβιδίου, στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και στις μάχες κατά του Δράμαλη και του Ιμπραήμ. Έλαβε τον βαθμό του στρατηγού των ατάκτων στρατευμάτων από το 1822 και το 1827 ονομάστηκε γενικός αρχηγός των Όπλων των επαρχιών Αχαΐας και Ηλείας. Μετείχε στην Γ΄ Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας, στην Δ΄ Εθνική Συνέλευση του Άργους (1829) και στην Ε΄ Εθνική Συνέλευση Άργους και Ναυπλίου (1831 – 1832). Επί Καποδίστρια τιμήθηκε με το βαθμό του χιλιάρχου και διετέλεσε μέλος του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου (1831). Το 1834 έλαβε τον βαθμό του συνταγματάρχη της Ελληνικής Φάλαγγας και ανέλαβε την διοίκηση της 10ης Τετραρχίας (Αχαΐας). Αργότερα παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία. Το 1847 ονομάστηκε υποστράτηγος. Ήταν πληρεξούσιος Καλαβρύτων στην Εθνική Συνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, βουλευτής Καλαβρύτων (1844 – 1847 και 1847 - 1850), γερουσιαστής (1861 – 1862), επίτιμος υπασπιστής του βασιλιά Γεωργίου του Α΄ και αντιστράτηγος (1864). Πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 1872 στο Αίγιο.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια των Πετιμεζάδων. Ήταν γιος του Σωτήρη Πετιμεζά, αδελφού του Αθανασίου Πετιμεζά που φονεύθηκε στη Βυσωκά Καλαβρύτων το 1769. Μετά το θάνατο του θείου του, μαζί με τον άλλο θείο του Κωνσταντίνο Πετιμεζά κατέφυγε στη Ζάκυνθο, όπου υπηρέτησε στα ελληνικά τάγματα που οργάνωσαν οι Ρώσοι στα Επτάνησα. Μετείχε στην Αγία Λαύρα στη κήρυξη της Επανάστασης και έλαβε μέρος στις μάχες των Καλαβρύτων, στην Ακροκόρινθο, στην Τρίπολη υπό τις διαταγές του Κολοκοτρώνη. Πολέμησε επίσης στη μάχη των Δερβενακίων. Σκοτώθηκε μαζί με τον γιο του Σωτήρη Πετιμεζά (ηλικίας δεκαεπτά χρονών) και τον παπα-Καλομοίρη στο Βασιλικό της Σικυώνας, κοντά στην Κόρινθο, στις 12 Αυγούστου 1822 σε τουρκική ενέδρα ενώ προσπαθούσε να σταματήσει τα υπολείμματα του στρατού του Δράμαλη, που επιχειρούσαν αντεπίθεση από την Κόρινθο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%B6%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 17/6/2020].