Φλωρινιώτης εκπαιδευτικός και έμπορος. Είχε εμπορικές δραστηριότητες στη Ρουμανία, όπου δημιούργησε ελληνικά εκπαιδευτήρια. Διετέλεσε δήμαρχος Φλώρινας.

1908: ΒΔ 16.8.1908 : Υπουργείον Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως, Γραφείον Γ΄ Αρχιτεκτονικόν
1910: Ν. ,ΓΨΚΑ΄ 3731/1910:Υπουργείον Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως, Τμήμα Ε΄, Γραφείον Γ΄ Αρχιτεκτονικόν
1911: Ν. ,ΓΩΚΖ΄ 3827/1911 (ΦΕΚ Α΄ 191): Υπουργείον Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως, Τμήμα Ζ΄ Γραφείον τεχνικής υπηρεσίας Υπουργείου Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως [η φράση "Γραφείον... " αποτελεί τον τίτλο του Τμήματος Ζ΄, δεν αποτελεί υποδιαίρεση]
1932: Ν. 5608 (ΦΕΚ Α΄ 288): Υπουργείον Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας, Δ΄ Διεύθυνσις Τεχνικών Υπηρεσιών.
1937: ΑΝ 782/1937 (ΦΕΚ Α΄ 267): Υπουργείον Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας, ΣΤ΄ Διεύθυνσις Τεχνικών Υπηρεσιών.
1969: ΥΑ 101491 (ΦΕΚ Β΄ 490): Υπουργείον Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Διεύθυνσις Τεχνικών Υπηρεσιών
1976 ΠΔ 147/1976: Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Γενική Διεύθυνση Προγραμματισμού, Μηχανοργανώσεως και Εποπτικών Μέσων, Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών
1977: ΠΔ 150/1977 (ΦΕΚ Α΄ 48): Κατάργηση Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών και μεταφορά αρμοδιοτήτων στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων.
Το Αρχιτεκτονικόν Γραφείον / Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών ήταν η αρμόδια υπηρεσία του ΥΕΔΕ/ ΥΠΕΠΘ για τον σχεδιασμό τύπων διδακτηρίων. Στην αρμοδιότητά της ήταν η μελέτη κατασκευή, συντήρηση επίπλωση των διδακτηρίων. Στην προ του 1940 περίοδο ανέλαβε το σχεδιασμό, με ριζοσπαστικό τρόπο (καθώς πολλοί νέοι και σπουδαίοι αρχιτέκτονες συνιστούσαν το ανθρώπινο δυναμικό της), σχολικών μονάδων.
Μετά τον πόλεμο συνέχισε την δραστηριότητά της αν και το ποιοτικό κριτήριο υποχώρησε σε σχέση με τις άμεσες ανάγκες ποσοτικής αναπλήρωσης των κατεστραμμένων από τον πόλεμο σχολείων.
Σημείο καμπής στην ιστορία της ΔΤΥ ήταν η ίδρυση του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων (Α.Ν 627/1968), στον οποίο ανατέθηκε η μελέτη, κατασκευή και εξοπλισμός όλων των δημόσιων κτιρίων όλων των βαθμίδων της δημόσιας εκπαίδευσης πλην της Ανωτάτης. Ο προγραμματισμός ανατέθηκε στην Διεύθυνση Προγραμματισμού και Ερευνών (που συστάθηκε με το άρθρο 19 του ίδιου ΑΝ 627/1968)
Πρακτικά, αυτό σήμαινε ότι στην αρμοδιότητα της Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών παρέμεναν τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, οι ανώτατες σχολές και τα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου και Δημοσίου Δικαίου αρμοδιότητας ΥΠΕΠΘ. Η κατάσταση αυτή αποτυπώθηκε, την επόμενη χρονιά στην ΥΑ 101491/1969 (ΦΕΚ Β΄ 490).
Σύμφωνα με αυτό η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών διαρθρωνόταν στα παρακάτω Τμήματα
Τμήμα Α΄ Μελετών

1. Η σύνταξη μελετών για τις εξής κατηγορίες έργων: α) Έργα που χρηματοδοτούνταν από κληροδοτήματα και δωρεές, β) έργα Νομικών Προσώπων αρμοδιότητας ΥΠΕΠΘ.
2. Ο έλεγχος και έγκριση μελετών για έργα που αφορούσαν α) Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και Επιστημονικά Ιδρύματα, β) ιδιωτικά διδακτήρια και γ) ιδιωτικές τεχνικές σχολές.
3. Επί τόπου έλεγχος και χορήγηση άδειας καταλληλότητας για τα ιδιωτικά σχολεία.
   Τμήμα Β΄ Κατασκευών
4. Έλεγχος και έγκριση οικονομικών στοιχείων έργων (πρακτικά δημοπρασιών, πρωτόκολλα νέων τιμών μονάδος, συγκριτικοί πίνακες)
5. Η επίβλεψη των έργων στις μαθητικές κατασκηνώσεις
6. Παραλαβή έργων αρμοδιότητας ΥΠΕΠΘ
7. Έλεγχος προϋπολογισμών επισκευής και συντηρήσεως διδακτηρίων Δημοσίου και καταρτισμός πινάκων για την χορήγηση πιστώσεων.
   Τμήμα Γ΄ Διοικητικού
8. Εποπτεία διοικητικών θεμάτων ΟΣΚ και Ταμείων Ανεγέρσεως Διδακτηρίων
9. Προϋπολογισμός και προγραμματισμός, διαδικασία διάθεσης πιστώσεων όσον αφορά τα διδακτήρια σε α) Νομαρχιακά Ταμεία, β) Σχολικά Ταμεία
10. Η προμήθεια υλικών για τις ανάγκες της Διεύθυνσης
11. Τήρηση του ειδικού αρχείου της Υπηρεσίας.
    Παρόμοιες είναι και οι οργανικές μονάδες και αρμοδιότητες που περιγράφονται στο ΠΔ 147/1976
    1976
    Τμήμα Α΄ Εγκρίσεως Αρχιτεκτονικών σχεδίων
12. Έλεγχος και έγκριση ανέγερσης ιδιωτικών σχολείων, οικοτροφείων, ιδιωτικών μέσων και κατωτέρων επαγγελματικών σχολών σε όλη την Ελλάδα.
13. Έλεγχος καταλληλότητας των διδακτηρίων προς χορήγηση αδείας λειτουργίας και εποπτεία επί των κτιριακών εγκαταστάσεων των ιδιωτικών σχολείων γενικής και επαγγελματικής εκπαιδεύσεως περιοχής λεκανοπεδίου Αττικής.
14. Έλεγχος, θεώρηση και έγκριση αρχιτεκτονικών σχεδίων και μελετών των υπό του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων εποπτευομένων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και επί τη βάσει της κειμένης νομοθεσίας, (πλην Ο.Σ.Κ. και Ο.Δ.Δ.Ε.Π.) όπως: α) Ακαδημίας Αθηνών, β) Πανεπιστημίου Αθηνών για έργα εξ ιδίων ή άλλων πόρων, πλην επενδύσεων, γ) Αστεροσκοπείων της Χώρας, δ) Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής, ε) Σχολής Εκπαιδευτικών Λειτουργών Επαγγελματικής και Τεχνικής Εκπαιδεύσεως (ΣΕΛΕΤΕ), στ) Σιβιτανιδείου Δημοσίας Σχολής Τεχνών και Επαγγελμάτων, ζ) Βαρβακείου Σχολής. Αρχιτεκτονικές μελέτες Εκκλησιαστικών Σχολών.
15. Σύνταξη, έλεγχος, θεώρηση και έγκριση των αρχιτεκτονικών μελετών των βάσει του Α.Ν. 2039/39 Κληροδοτημάτων αρμοδιότητας ΥΠΕΠΘ.
16. Μελέτη, σύνταξη, αναπροσαρμογή και δημοσίευση των οικοδομικών κανονισμών που αφορούν στα διδακτήρια που προορίζονται για Εκπαιδευτήρια ή Φροντιστήρια, σύμφωνα με τας εκάστοτε απαιτήσεις και εξελίξεις της επιστήμης και της Τεχνικής. Σύνταξη πάσης φύσεως αρχιτεκτονικής μελέτης αρμοδιότητος του Υπουργείου.
    Τμήμα Β΄ Έγκρισης μελετών και κατασκευής κτιρίων
17. Έλεγχος, θεώρηση και έγκριση στατικών υπολογισμών και σχεδίων στατικών μελετών, ηλεκτρομηχανολογικών μελετών, υδραυλικών μελετών και μελετών κεντρικής θέρμανσης των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου των εποπτευομένων υπό του Υπουργείου βάσει της κειμένης νομοθεσίας, πλην Ο.Σ.Κ. και Ο.Δ.Δ.Ε.Π., όπως περιγράφονται στο Τμήμα Α΄.
18. Στατικές μελέτες: α) Έλεγχος των στατικών μελετών Εκκλησιαστικών Σχολών. β) Έλεγχος, θεώρηση και έγκριση στατικών μελετών Κληροδοτημάτων. γ) Σύνταξη στατικών μελετών πάσης φύσεως έργων αρμοδιότητας ΥΠΕΠΘ. δ) Γνωμοδόταησις επί της αντοχής υφισταμένων κτιρίων και σύνταξη εκθέσεων. ε) Επίβλεψις και παραλαβή παντός έργου αρμοδιότητας ΥΠΕΠΘ, επιφυλασσομένων των αρμοδιοτήτων των Νομαρχών και του Ο.Σ.Κ.
    Τμήμα Γ΄ Οικονομοτεχνικών Μελετών
19. Έλεγχος, έγκριση και θεώρηση των οικονομικών τευχών δημοπράτησης των μελετών των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου ως εις τα Τμήματα Α΄ και Β΄.
20. Έλεγχος, έγκριση και θεώρηση συγκριτικών πινάκων, πρωτοκόλλων νέων τιμών μονάδος, πινάκων αμοιβής μηχανικών, λογαριασμών έργων ων την ευθύνη της εκτέλεσης έχει το ΥΠΕΠΘ.
21. Έλεγχος και έγκριση πρωτοκόλλων παραλαβής έργων αρμοδιότητας ΥΠΕΠΘ (επιφυλασσομένων των αρμοδιοτήτων των Νομαρχών και του Ο.Σ.Κ.).
22. Έλεγχος και θεώρηση οικονομικών τευχών δημοπρατήσεως έργων αρμοδιότητας Β΄ Τμήματος.)
    Την επόμενη χρονιά, 1977 με το ΠΔ 150/1977, η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών καταργήθηκε και οι αρμοδιότητές της μεταβιβάστηκαν σε υπηρεσίες του Υπουργείου Δημοσίων Έργων
    Δομή
    1937
    Σύμφωνα με το ΑΝ του 1937 η Διεύθυνση χωρίζεται στα παρακάτω τμήματα:
    Τμήμα Μελετών
    Τμήμα Εκτελέσεως Έργων
    Τμήμα Ελέγχου
    1969
    Τμήμα Γ΄ Διοικητικού
    Τμήμα Β΄ Κατασκευών
    Τμήμα Α΄ Μελετών
    1976
    Τμήμα Α΄ Εγκρίσεως Αρχιτεκτονικών σχεδίων
    Τμήμα Β΄ Έγκρισης μελετών και κατασκευής κτιρίων
    Τμήμα Γ΄ Οικονομοτεχνικών Μελετών

Αυτός ο τομέας δραστηριότητας περιλαμβάνει ζητήματα προστασίας των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Τα ζητήματα αυτά αφορούν κυρίως τομείς που σχετίζονται με θέματα κοινωνικής πολιτικής, υγείας, κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας, καθώς και προστασίας ευάλωτων ομάδων όπως οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με αναπηρία.

1984: Π.Δ. 582 20/21 Δεκεμβρίου (ΦΕΚ Α΄ 208) «Σύσταση, οργάνωση και λειτουργία των κεντρικών και περιφερειακών υπηρεσιών του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης» : Πρόβλεψη ότι σε κάθε νομό συστήνεται Αστυνομική Διεύθυνση.
1987: Π.Δ. 95 9/27 Απριλίου 1987 (ΦΕΚ Α΄ 56) «Αναδιάρθρωση, σύσταση, οργάνωση και λειτουργία υπηρεσιών της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής και άλλες διατάξεις»
1992: ΠΔ.198 27 Μαΐου /5 Ιουνίου 1992 (ΦΕΚ Α’ 92) «Αναδιάρθρωση Υπηρεσιών Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής και άλλες διατάξεις.»
1993: Π.Δ. 328/1993 4/26 Αυγούστου 1993 (ΦΕΚ Α΄ 140) «Αναδιάρθρωση υπηρεσιών της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής»
Σύμφωνα με το παραπάνω νομικό πλαίσιο, το 1984 με το ΠΔ 582/1984 (άρθρο 85) συστάθηκε Τμήμα Οδικών Τροχαίων Ατυχημάτων (ΤΟΤΑ) σε κεντρικό επίπεδο στη Διεύθυνση Τροχαίας της ΓΑΔΑ (μετέπειτα Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής) με αρμοδιότητα την προανάκριση για τα οδικά τροχαία ατυχήματα. Με το ΠΔ 95/1987 (άρθρο 20) το ΤΟΤΑ, που λειτουργούσε κεντρικά στη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, καταργήθηκε και συστάθηκαν δύο ΤΟΤΑ στην Αθήνα και τον Πειραιά. Η τοπική αρμοδιότητα του ΤΟΤΑ Πειραιά εκτεινόταν στην περιφέρεια των Τμημάτων Τροχαίας Πειραιά και Κορυδαλλού. Το 1993 με το ΠΔ 328/1993 (άρθρο 2) η τοπική αρμοδιότητα του ΤΟΤΑ Πειραιά επεκτάθηκε και στο Σταθμό Τροχαίας Περάματος.
Η διάρθρωση των ΤΟΤΑ Αθήνας και Πειραιά οριζόταν ως εξής
α) Γραφείο Γραμματείας.
β) Γραφείο Οδικών Τροχαίων Ατυχημάτων

Το Γραφείο Οδικών Τροχαίων Ατυχημάτων ενεργεί τις προανακρίσεις για τα οδικά τροχαία ατυχήματα στην περιοχή του Τμήματος, καθώς και για κάθε ατύχημα στο οποίο εμπλέκονται αυτοκινούμενα οχήματα, ανεξάρτητα από τον τόπο ή τρόπο κίνησής τους.

Το νομικό πλαίσιο για την οργάνωση του Υπουργείου Εσωτερικών την περίοδο που αφορά το υλικό της ενότητας περιγραφής διέπεται από τα παρακάτω νομοθετήματα:

Ν.516 23/24.12.1914 «Περί οργανισμού της Κεντρικής υπηρεσίας του Υπουργείου των Εσωτερικών» (ΦΕΚ Α΄ 138)

Ν.2953 της 27/4.8.1922 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως των νόμων περί οργανισμού και προσόντων των υπαλλήλων του Υπουργείου των Εσωτερικών» (ΦΕΚ Α΄ 393)

Α.Ν 1488 22/29.11.1938 "Περί οργανώσεως των διοικητικών υπηρεσιών του Υπουργείου των Εσωτερικών" (ΦΕΚ Α΄ 541)

Β.Δ.20/23.3.1939 «Περί εκτελέσεως του υπ’ αριθ. 1488/1938 Α. Νόμου περί οργανώσεως των διοικητικών υπηρεσιών του Υπουργείου των Εσωτερικών», (ΦΕΚ Α΄ 111).

Η Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών παρουσιάζει διαχρονικά, τουλάχιστον ως την δεκαετία του 1980, μια σχετικά σταθερή δομή, σε ό,τι αφορά τις κύριες αρμοδιότητες του Υπουργείου Εσωτερικών που αφορούν την εσωτερική διοίκηση του κράτους. Η Διεύθυνση Διοίκησης είναι από τις πιο σταθερές υπηρεσίες του Υπουργείου έως σήμερα, όπως άλλωστε σε όλα τα Υπουργεία.

Σύμφωνα με το νόμο του 1922 η Διεύθυνση Διοικήσεως ήταν μια από τις τέσσερις Διευθύνσεις του Υπουργείου (οι άλλες ήταν: Δημοτικής και Κοινοτικής Διοικήσεως, Χωροφυλακής και Δημοσίας Ασφαλείας, Αστυνομίας). Σύμφωνα με τον ίδιο νόμο στην Κεντρική Υπηρεσία λειτουργούσαν 11 Τμήματα: 1) Προσωπικού, 2) Διοικητικού, 3) Δημοτικής Διοικήσεως, 4) Κοινοτικής Διοικήσεως, 5) Οικονομικών και Στατιστικής των Δήμων και Κοινοτήτων, 6) Μεταναστεύσεως, 7) Διεκπεραιώσεως Αρχείου και Καταχωρίσεως, 8) Αστυνομικόν, 9) Χωροφυλακής, 10) Οικονομικών Υπηρεσιών Χωροφυλακής, 11) Αστυνομίας Πόλεων.

Στο νόμο εκείνο προβλεπόταν η υπαγωγή των Τμημάτων στις αντίστοιχες τέσσερις Διευθύνσεις. Ωστόσο ολοκληρωμένος οργανισμός του Υπουργείου δεν εκδόθηκε παρά πολύ αργότερα το 1938 και το 1939 και αφορούσε όλες τις Διευθύνσεις εκτός αυτών της Δημόσιας Τάξης.

Σύμφωνα με το Β.Δ 20/23.3.1939 το Τμήμα Προσωπικού της Διευθύνσεως Διοικήσεως αποτελούνταν από δύο Γραφεία που είχαν τις παρακάτω αρμοδιότητες:

Γραφείο Ι: Υπεύθυνο για τη διοικητική εξέλιξη

Όλα τα ζητήματα σχετικά με την υπηρεσιακή κατάσταση του προσωπικού της Κεντρικής Υπηρεσίας, των Γενικών Διοικήσεων, Νομαρχιών, Γραφείων Επάρχων, και Αρχειοφυλακίων, η μετεκπαίδευση, η μελέτη και επεξεργασία περιοδικών εκθέσεων, σύνταξη τήρηση επετηρίδας, μητρώου, ατομικών φακέλων των διοικητικών υπαλλήλων και άλλα χρήσιμα βιβλία. Η τήρηση ατομικών φακέλων όλων των μόνιμων ή έκτακτων διοικητικών υπαλλήλων, συμπεριαλαμβανομένων των Γενικών Διοικητών, Νομαρχών, Γενικών Επιθεωρητών, Γενικών Γραμματέων των Γενικών Διοικήσεων Νομαρχιών και Επάρχων, καθώς και η έκδοση πιστοποιητικών προϋπηρεσίας. Οι άδειες σύστασης σωματείων ή συμμετοχής σε υφιστάμενα σωματεία

Γραφείο ΙΙ: Υπεύθυνο για τα οικονομικά των υπαλλήλων

Χορήγηση και αυξήσεις μισθών, επιδόματα λόγω ευδόκιμης παραμονής στο βαθμό, οδοιπορικά ημερήσια αποζημίωση των μετακινουμένων, νοσηλεία, απονομή συντάξεων και όλες οι λογιστικές εργασίες.

Αυτός ο τομέας δραστηριότητας περιλαμβάνει ζητήματα παραβίασης της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, υποβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος, αυθαίρετες παρεμβάσεις στο οικιστικό και πολιτιστικό περιβάλλον και γενικότερης υποβάθμισης της ποιότητας ζωής. Εδώ εμπίπτουν περιπτώσεις παραβιάσεων σε ζώνες περιβαλλοντικής προστασίας, περιβαλλοντικής αδειοδότησης έργων και επιχειρήσεων, χαρακτηρισμού δασικών εκτάσεων, διαχείρισης της παράκτιας ζώνης, ολοκλήρωσης έργων υποδομής, ελέγχου της αυθαίρετης δόμησης, εγκατάστασης και λειτουργίας σταθμών βάσης κινητής τηλεφωνίας, λειτουργίας καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, δεσμεύσεων ιδιοκτησίας, προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, πρόσβασης των πολιτών σε περιβαλλοντικές πληροφορίες
[πηγή: Ιστοσελίδα του Φορέα: https://www.synigoros.gr/?i=quality-of-life.el]

Η Αικατερίνη Καζαντζή σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε τον Γρηγόριο Ζλατάνο, μεγαλέμπορο από το Μελένικο της Μακεδονίας. Εγκαταστάθηκαν στο Μάντσεστερ. Το 1897 δημοσίευσε σε αγγλική εφημερίδα φλογερό άρθρο και κίνησε το αίσθημα του αγγλικού λαού υπέρ του απελευθερωτικού αγώνα της Κρήτης. Ίδρυσε το «φιλοκρητικό κομιτάτο», το οποίο αναδείχτηκε κέντρο εθνικής ενέργειας. Έκανε διαλέξεις σε πολλές πόλεις της Αγγλίας προκαλώντας μεγάλο ρεύμα φιλελληνισμού και συγκεντρώνοντας χρηματικά ποσά για την ενίσχυση του αγώνα υπέρ της Κρήτης και της Θεσσαλίας. Προσέφερε γενναία χρηματικά ποσά, φάρμακα, φορεία, απολυμαντικά είδη και χιλιάδες ενδύματα στον Ερυθρό Σταυρό και σε άλλα σωματεία.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CE%96%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85 [τελευταία επίσκεψη: 29/6/2020]

Έλληνας λόγιος, χρονογράφος, ιστορικός, εκδότης και συγγραφέας νομοκανονικών και ιστορικών έργων του 16ου αιώνα.
Γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Για το πρώιμο στάδιο της ζωής του δεν υπάρχουν πληροφορίες. Πατέρας του ήταν ο ιερέας και οικονόμος της μητρόπολης Ναυπλίου και Άργους Δημήτριος Μαλαξός. Πιθανόν αδελφός του να ήταν ο επίσης λόγιος Νικόλαος (†1584). Γύρω στο 1555 τον εντοπίζουμε στη Βενετία, όπου ασχολείται με εκδοτικές και τυπογραφικές εργασίες. Οι επιχειρήσεις του όμως φαίνεται δεν πήγαν καλά κι επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1561 ήταν ήδη νοτάριος της μητρόπολης Θηβών της Βοιωτίας. Το 1577 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου φυτοζωούσε διδάσκοντας μικρό κύκλο μαθητών και αντιγράφοντας χειρόγραφα. Εκεί πέθανε το 1581.
Ο Μανουήλ Μαλαξός μας άφησε δύο σπουδαία έργα: το ''Νομοκανών'' και το "Πατριαρχική Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία". Το πρώτο γράφτηκε στη Θήβα το 1561 και αποτελεί ένα απάνθισμα ιερών κανόνων και πολιτικών νόμων από παλαιότερα νομοκανονικά κείμενα, από την Εκλογή των Ισαύρων έως τον Αρμενόπουλο. Το δεύτερο αποτελεί συμπίλημα αγνώστων σήμερα ιστορικών πηγών, το οποίο έγραψε κατά παραγγελία του Γερμανού ελληνιστή Μαρτίνου Κρούσιου. Σε ακατέργαστη δημοτική γλώσσα, αφηγείται τα ιστορικά του Πατριαρχείου από την Άλωση έως το 1578. Το έργο αυτό έχει στενή σχέση με το λεγόμενο Χρονικό του 1570 και τον Χρονογράφο του Δωροθέου Μονεμβασίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Μανουήλ Μαλαξός χρησιμοποίησε και άγνωστες μέχρι σήμερα πηγές. Ο "Νομοκάνων" γράφτηκε αρχικά σε λόγια γλώσσα -σε αυτή τη μορφή υπάρχει μόνο σε τέσσερις κώδικες- αργότερα όμως ο Μανουήλ Μαλαξός έκανε μία παράφραση του έργου στη δημοτική, που σώζεται μέχρι σήμερα σε περισσότερα από τριακόσια χειρόγραφα (με παραλλαγές του κειμένου). Εξαιτίας του πλήθους των σωζόμενων χειρογράφων, αλλά και των πηγών που πρέπει να ανιχνευθούν, δεν στάθηκε μέχρι σήμερα δυνατή μία κριτική έκδοση του κειμένου αυτού, που ήταν ο κυριότερος κώδικας εκκλησιαστικού και ιδιωτικού δικαίου επί τουρκοκρατίας.
[Πηγή βιογραφικών στοιχείων: Βικιπαίδεια]

Ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1864 στην Ιστορική Καρύταινα της Γορτυνίας, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Κατόπιν πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γ΄ Γυμνάσιο Αθηνών, στη Φιλοσοφική Σχολή (δύο χρόνια) και στη Νομική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε με άριστα.

Μετά την πρακτική του εξάσκηση και τη διατριβή του, ασχολήθηκε με τη δικηγορία και διακρίθηκε γρήγορα ως δικηγόρος. Το 1909 εκλέχτηκε παμψηφεί καθηγητής Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά δεν αποδέχτηκε την εκλογή του, γιατί ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική.

Υπηρέτησε ως λοχίας στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και τις τραυματικές, πολεμικές εμπειρίες που αποκόμισε τις δημοσίευσε σε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «Καιροί».

Η έντονη δραστηριότητά του τον οδήγησε σε ενασχόληση με την πολιτική από το 1906 μέχρι το 1920. Εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη βουλευτής και του ανατέθηκε το Υπουργείο Δικαιοσύνης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις 06-10-1910. Η συμβολή του Δημητρακόπουλου, ως Υπουργού Δικαιοσύνης, στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής νομοθεσίας υπήρξε επιβλητική.

Το Μάιο του 1912 ο Δημητρακόπουλος διαφώνησε με τον Πρωθυπουργό και υπέβαλε την παραίτησή του. Ίδρυσε το «Προοδευτικό κόμμα» και εκλέχτηκε βουλευτής στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 1915. Δεν πήρε μέρος στις εκλογές του 1920, για λόγους υγείας, αλλά το κόμμα του εξέλεξε 14 βουλευτές.

Πέθανε το 1921 στη Βιέννη, όπου είχε πάει για θεραπεία, αφήνοντας πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο, νομικού και ιστορικοπολιτικού περιεχομένου.

Αδελφός του Ανδρέα Ζαριφόπουλου από την Ανδρίτσαινα. Κατηχήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819, σε ηλικία 35 χρόνων, από το Ν. Πονηρόπουλο. Πολέμησε, ως καπετάνιος των Ανδριτσάνων στην πρώτη μάχη που έδωσε ο Κολοκοτρώνης κατά των Τούρκων, έξω από την Καρύταινα.

Αγωνιστής από το Λιμποβίτσι. Εξάδελφος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Γεννήθηκε στα 1756. Πολέμησε στα Ορλωφικά και ιδιαίτερα έδρασε το 1779 κατά την εξόντωση των Αλβανών στα Τρίκορφα. Παρά την ηλικία του πολέμησε τους Τούρκους μαζί με τους τέσσερις γιους του. Από τα γεράματα και τις κακουχίες του πολέμου, τυφλώθηκε. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 1838 ευχαριστημένος που είδε την πατρίδα του ελεύθερη.

Ο Κρεστενίτης Λυκούργος καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας και ήταν γιος του Ιωάννη Κρεστενίτη, προκρίτου του Πύργου. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Ζάκυνθο και τις ολοκλήρωσε στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας. Πριν την Επανάσταση είχε αναλάβει το ρόλο του δάσκαλου στον Πύργο. Στα παιδιά μιλούσε για ελευθερία και τα μάθαινε στρατιωτικές κινήσεις. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και εργάστηκε για τη διάδοσή της. Η δραστηριότητά του έθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο και αναγκάστηκε να κρυφτεί από τους Τούρκους.

Όταν άρχισε ο αγώνας τάχθηκε υπό το Χαράλαμπο Βιλαέτη επί κεφαλής πολλών Πυργίων και πήρε μέρος σε διάφορες μάχες στη Δ. Πελοπόννησο. Με την εισβολή του Δράμαλη βρισκόταν στην Αργολίδα και επηρεασμένος από τον πανικό που απλώθηκε έφυγε με τους συντρόφους του για τον Πύργο.

Κατά την πρώτη φάση του εμφυλίου ο Λυκούργος Κρεστενίτης ήταν πολιτικός αντίπαλος του Θ. Κολοκοτρώνη, λόγω της φιλίας του με τον Ανδρέα Ζαΐμη. Μετά την άφιξη του Ιμπραΐμ και την αποφυλάκιση του Θ. Κολοκοτρώνη ο Κρεστενίτης διορίστηκε από την κυβέρνηση στην επιτροπή εφοδιασμού του στρατοπέδου που ίδρυσε ο Θ. Κολοκοτρώνης στο Μακρυπλάγι. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος Ηλείας σε διάφορες Εθνοσυνελεύσεις.

Αργότερα υπηρέτησε σε διάφορες πολιτικές θέσεις και εκλέχτηκε πολλάκις βουλευτής Ηλείας από το 1844 μέχρι το 1869. Διετέλεσε Διοικητής της επαρχίας Κυναίθης, Υπουργός Οικονομικών, Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, Πρόεδρος της Βουλής και Γερουσιαστής. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας πρωταγωνίστησε σε αρκετά σκάνδαλα μικροκομματικού τύπου και διαφθοράς.

Ο Λυκούργος Κρεστενίτης ήταν παντρεμένος με τη Μαριγώ Μαυρομιχάλη πρωτότοκη κόρη του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, γεγονός που του έδινε πολιτική δύναμη, αφού το συγγενικό δίκτυο της οικογένειας Μαυρομιχάλη ήταν αρκετά ισχυρό.

Πέθανε στον Πύργο Ηλείας το 1873

Ο Μήτρος Πέτροβας ή Μητροπέτροβας γεννήθηκε το 1745 στη Γαράντζα της Μεσσηνίας. Ανέπτυξε πολεμική δραστηριότητα εναντίον των Τούρκων στα Ορλωφικά 1770, μαζί με τον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη (πατέρα του Θεόδωρου) και εργάστηκε για την προετοιμασία της επανάστασης.

Όταν άρχισε ο αγώνας τάχθηκε στο πλευρό του Θ. Κολοκοτρώνη και τον ακολούθησε στην Αρκαδία. Παρά την προχωρημένη ηλικία του πολέμησε ηρωικά και ως την τελειωτική νίκη στη μάχη του Βαλτετσίου. Πήρε μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, σε διάφορες πολεμικές συγκρούσεις και εναντίον του Ιμπραήμ (1825).

Το 1823 πήρε το βαθμό του χιλιάρχου και στις εμφύλιες διενέξεις ήταν πιστός οπαδός του Κολοκοτρώνη, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί μαζί με το γαμπρό του, Γιαννάκη Γκρίτζαλη, από την Κυβέρνηση του Γ. Κουντουριώτη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα (1825).

Υπήρξε πολέμιος της Αντιβασιλείας και μετά την καταδίκη του Κολοκοτρώνη πρωτοστάτησε στην ανταρσία των Μανιατών εναντίον των Βαυαρών (1834) και λίγο αργότερα στην εξέγερση της Μεσσηνίας. Για τη συμμετοχή του στο αντικυβερνητικό κίνημα καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά δεν εκτελέστηκε η ποινή λόγω του προχωρημένου της ηλικίας. Μετά από χρόνια αμνηστεύθηκε και αποτραβήχτηκε στη γενέτειρά του, όπου και πέθανε το 1838.

Ο Παναγιώτης πριν την Επανάσταση ήταν έμπορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία. Με την έναρξη της επανάστασης κατέβηκε στο Μοριά και έλαβε μέρος σε μάχες του αγώνα. Το 1836 εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα, όπου δικηγόρησε.

Φιλικός και αγωνιστής του 1821