Ο Γεώργιος Βάρβογλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1907. Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου και έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα το 1932. Από το 1940 ως το 1969 ήταν Καθηγητής της Οργανικής Χημείας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του ΑΠΘ και από το 1969 ως το 1973 Καθηγητής της Οργανικής Χημείας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών. Διετέλεσε ακόμη πρύτανης του ΑΠΘ το πανεπιστημιακό έτος 1960-1961. Δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών εργασιών. Ο Γεώργιος Βάρβογλης υπήρξε μέλος του στενού πυρήνα των πανεπιστημιακών που συνέλαβαν και υλοποίησαν την ανέγερση της Πανεπιστημιούπολης Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος ως πρύτανης εγκαινίασε τα κτίρια της Φυσικομαθηματικής Σχολής.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου. Πληροφορίες του Χαράλαμπου Βάρβογλη

Η προϊστορία της ΥΦΑΝΕΤ ξεκινά από το 1905 όταν η εταιρεία «Καπαντζής-Καζάζης και Σία», ίδρυσε στη Θεσσαλονίκη ένα μεγάλο υφαντουργείο το οποίο περιλάμβανε υφαντήριο, βαφείο, φεσοποιείο, αργαλειούς και χρησιμοποιούσε ως πρώτη ύλη την έτοιμη μάλλινη κλωστή. Το 1909 το εργοστάσιο που βρισκόταν στην οδό Ομήρου καταστράφηκε από πυρκαγιά. Το 1910 επαναλειτούργησε με την επωνυμία «Ανώνυμος Οθωμανική Εταιρία Υφασμάτων και Φεσιών» αλλά σταδιακά οδηγήθηκε σε μαρασμό λόγω έλλειψης κεφαλαίων και έμπειρου προσωπικού. Η «Εργάνη», εταιρεία η οποία ιδρύθηκε το 1921 από τον έμπορο Αθανάσιο Μακρή και άλλους συνεταίρους, αγόρασε το 1923 τις εγκαταστάσεις της Ανωνύμου. Η «Εργάνη» με αγορές οικοπέδων και απαλλοτριώσεις επέκτεινε τους χώρους του εργοστασίου και προχώρησε στη βελτίωση του μηχανικού εξοπλισμού του. Το εργοστάσιο άρχισε να λειτουργεί στα τέλη του 1924.
Το 1925 οι μέτοχοι της Εργάνης αποφάσισαν να συνεργασθούν με την Τράπεζα Αθηνών. Έτσι δημιουργείται μια νέα εταιρεία στην οποία προσχωρεί η Εργάνη. Το όνομα της νέας εταιρείας ήταν ΥΦΑΝΕΤ («Υφαντουργική Ανώνυμος Εταιρεία»). Στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας συμμετείχαν, εκτός από τον Αθανάσιο και Γεώργιο Μακρή κι άλλοι επιφανείς άνδρες της πόλης όπως ο Φιλάρετος Τσομλεκτσόγλου, ο Χαρίσιος Ηλ. Βαμβακάς, ο δικηγόρος Μάρκος Θεοδωρίδης και ο Αλέξανδρος Παρασκευόπουλος, διευθυντής της Τράπεζας Αθηνών η οποία συμμετείχε στο ιδρυτικό κεφάλαιο της εταιρεία ς με ποσοστό 25% .
Οι νέες εγκαταστάσεις σχεδιάζονται από τους αρχιτέκτονες Α. Νικολόπουλο και Κ. Κοκορόπουλο, που είχαν σχεδιάσει πολλά από τα κτίρια της Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο της μεγάλης ανοικοδόμησης του ιστορικού κέντρου μετά την πυρκαγιά του 1917. Η γραμμή παραγωγής της ξεκινούσε από την επεξεργασία άπλυτου μαλλιού και κατέληγε σε κατασκευή υφασμάτων, κουβερτών, στρατιωτικών ειδών και ρούχων. Περιλάμβανε πλυντήριο, στεγνωτήριο, στραγγιστήριο, βαφείο, κλωστήριο, υφαντήριο, σαπουνοποιείο και μηχανουργείο. Προπολεμικά η παραγωγή του εργοστασίου ανερχόταν σε 300.000 μ. ύφασμα και απασχολούσε 550 εργαζόμενους. Με την έναρξη του πολέμου η παραγωγή του εργοστασίου διοχετεύτηκε στις ανάγκες του ελληνικού στρατού, ενώ στη διάρκεια της Κατοχής το εργοστάσιο υπολειτουργούσε. Μεταπολεμικά, η επιχείρηση έφτασε να απασχολεί εργατοτεχνικό και επιστημονικό προσωπικό 1.300 ατόμων και να θεωρείται η μεγαλύτερη βιομηχανία στη Θεσσαλονίκη αλλά και από τις σημαντικότερες στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια.
Το 1951 το μεγαλύτερο τμήμα του εργοστασίου κάηκε από μια μεγάλη πυρκαγιά και το ίδιο έτος απεβίωσε και ο ιδρυτής του Αθανάσιος Μακρής. Από τότε τα προβλήματα του δεν ξεπεράστηκαν ποτέ ουσιαστικά και έτσι το 1963 ανέστειλε τις εργασίες του. Το εργοστάσιο περιήλθε στην κυριότητα της Εθνικής Τράπεζας, η οποία είχε επωμιστεί το κύριο χρηματοδοτικό βάρος. Τα μηχανήματα και τα εμπορεύματα εκποιήθηκαν.
Από τον Μάρτιο του 2004 μέρος του κτιρίου τελεί υπό κατάληψη με το όνομα «Φάμπρικα ΥΦΑΝΕΤ».

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
-Ευφροσύνη Ρούπα – Ευάγγελος Χεκίμογλου , Ιστορία της Επιχειρηματικότητας στη Θεσσαλονίκη, τόμος Γ΄, ΠΕΕΒΕ, Θεσσαλονίκη 2004, σ. 200-208
-Κύα Τζήμου, «O Xάρτης της πόλης: Εργοστάσιο ΥΦΑΝΕΤ», άρθρο στην ιστοσελίδα Παράλλαξη: https://parallaximag.gr/thessaloniki/o-xartis-tis-polis-ergostasio-ifanet (τελευταία προσπέλαση 3/3/2020)

Πρωτότοκος γιος του Ιωάννη Ζαρίφη (1770-1850) και της Ταρσής το γένος Ιορδάνη Καπλάνογλου, ο Γεώργιος γεννήθηκε στην Κων/πολη το 1807. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από το μικρό νησί Αλώνη (σημερινό Πασαλιμάνι) της Προποντίδας όπου διατηρούσε αμπέλια και έκανε εμπόριο κρασιού. Μετά την έκρηξη της Επανάστασης του 1821, ολόκληρη η οικογένεια διέφυγε στην Οδησσό όπου παρέμειναν για περίπου μία δεκαετία. Ο Γεώργιος σπούδασε στο φημισμένο γαλλικό σχολείο Lycee Richelieu με υποτροφία του τσάρου. Το 1830 αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον Ι. Καποδίστρια στην Ελλάδα και κατέπλευσαν οικογενειακώς από την Κων/πολη στο Ναύπλιο, όπου πήραν την ελληνική υπηκοότητα και ο Γεώργιος διορίστηκε έφορος της επαρχίας Καρύταινας. Μετά τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια η οικογένεια απογοητευμένη από την κατάσταση στην Ελλάδα αποφάσισε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γεώργιος εργάστηκε στο κατάστημα του Δημητρίου Ζαφειρόπουλου, φίλου του πατέρα του, εμπόρου από τα Γιάννενα, και μετά το θάνατο του τελευταίου, συνεταιρίστηκε με τον γιο του Στέφανο, με τον οποίο ίδρυσαν τον κραταιό εμπορικό οίκο “Ζαφειρόπουλος & Ζαρίφης” (γνωστό ως Ζ/Ζ) με δίκτυα στην Κων/πολη, Μασσαλία, Λονδίνο, Οδησσό. Ο Γεώργιος παρέμεινε στην Κων/πολη όπου ασχολήθηκε με τις εμπορικές και τραπεζικές εργασίες του οίκου ενώ παράλληλα ήταν ο έμπιστος οικονομικός σύμβουλος και τραπεζίτης του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ του Β’. Εισηγήθηκε τη σύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορικής Τράπεζας (Banque Imperiale Ottomane), της Υπηρεσίας Δημοσίου Χρέους (Service de la dette publique ottomane) και τoυ Οθωμανικού Μονοπωλίου Καπνού (Regie des tabacs de l’ empire ottoman) για να αντιμετωπιστεί από την Υψηλή Πύλη το τεράστιο δημόσιο χρέος και τα δάνεια της αυτοκρατορίας.
Εκτός από επιτυχημένος τραπεζίτης -ήταν επικεφαλής των τραπεζιτών του Γαλατά- και έμπορος, ο Γεώργιος διακρίθηκε για τις μεγάλες ευεργεσίες του στα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα τόσο στην Κων/πολη με την ενίσχυση και συντήρηση των Ζαρίφειων Εκπαιδευτηρίων, του Ζαρίφειου νηπιαγωγείου στα Θεραπειά, του Κεντρικού Παρθεναγωγείου, της Μεγάλης του Γένους Σχολής, του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου, όσο και στη Φιλιππούπολη της Θράκης με τα Ζαρίφεια Διδασκαλεία αρρένων και θηλέων. Οι δωρεές, υποτροφίες και οι φιλανθρωπικές πράξεις του στα Εθνικά Φιλανθρωπικά Καταστήματα (νοσοκομείο Βαλουκλή), σε άπορους νέους και σε ορφανά όσο και στους απλούς ανθρώπους στο δρόμο, τον έκαναν ιδιαίτερα σεβαστό και αγαπητό. Στη διαθήκη του άφησε περίπου 110.00 φράγκα στα παραπάνω ιδρύματα.
Ο Γεώργιος παντρεύτηκε την κόρη του συνεταίρου του Ελένη (Ελέγκω) Δημ. Ζαφειρόπουλου το 1839 και μαζί της απέκτησε 5 παιδιά: 1) τον Λεωνίδα (1840-1923), σύζυγο Ευφροσύνης Νικολοπούλου 2) τον Περικλή (1844-1927), σύζυγο Φάνης Ροδοκανάκη 3) την Σοφία (1848-1923), σύζυγο Οδυσσέα Νεγρεπόντη 4) την Τερέζα (Ταρσή) (1860-1919), σύζυγο Αντωνίου Βλαστού και 5) τον Στέφανο (1863-1894), σύζυγο Μαρίκας Αναγνωστάκη.
Ως ευεργέτης, φιλάνθρωπος και σημαντικός τραπεζίτης τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και αξιώματα από τους Έλληνες και τους Οθωμανούς.
Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το 1884. Στην κηδεία του, που κηρύχτηκε επίσημα ημέρα εθνικού πένθους, παρέστησαν όλοι οι επίσημοι και ένα πλήθος 40.000 ανθρώπων τον συνόδευσε στον οικογενειακό τάφο στο Νεκροταφείο του Σισλή.

[Για πιο αναλυτικές βιογραφικές πληροφορίες βλέπε Ν. Μοσχόπουλος, “Γεώργιος Ζαρίφης”, λήμμα στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, “Οικογένεια Ζαρίφη”, λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (2008) (στο διαδίκτυο), Νικόλαος Ανδρουλιδάκης, “Ο μεγάλος ευεργέτης Γεώργιος Ζαρίφης (1807-1884)” (2012) (στο διαδίκτυο).]

Τέταρτος στη σειρά γιος του Λεωνίδα και της Ευφροσύνης Ζαρίφη γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1891. Σπούδασε μηχανικός στο Παρίσι στην Ecole Centrale des Arts et Manufactures (1911-1914) και στις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήρθε και έζησε στην Αθήνα. Διορίστηκε έφεδρος ανθυπολοχαγός του Μηχανικού και υπηρέτησε στο Πολιτικό Γραφείο του Ελ. Βενιζέλου.
Είχε ιστορικά ενδιαφέροντα, κυρίως για την περίοδο του Βυζαντίου, ενώ τον ενδιέφερε και η πολιτική. Βενιζελικός από νέος, πολιτεύτηκε το 1936 με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Ασχολήθηκε με την οικονομική διαχείριση, την εκποίηση της οικογενειακής περιουσίας και τα κληρονομικά ζητήματα, κυρίως σχετικά με τα ακίνητα της οικογένειας στην Κωνσταντινούπολη.
Παντρεύτηκε το 1919 την Ελένη (Λένα) θυγατέρα του Κωνσταντίνου και της Χαρίκλειας Σταθάτου με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: την Ελεονόρα (Νόρα) (1920- ;), σύζυγο Χαράλαμπου Ιωσηφόγλου, την Ευφροσύνη (Φρόσω) (1922- ;), σύζυγο Αριστείδη Πηλαβάκη και τον Λεωνίδα (Λένο) (1925-2003), σύζυγο Έλλης Ρωμάνου. Τα εγγόνια του από την πρώτη του κόρη Νόρα: η Ελένη (Λέλη), σύζυγος Πέτρου Κυριακόπουλου, η Ευφροσύνη (Φρόσω) και η Μαριάννα. Από τη δεύτερη κόρη του Φρόσω: η Ιωάννα, ο Νικόλαος και ο Κωνσταντίνος και από τον γιο του Λένο: ο Κωνσταντίνος, ο Γεώργιος - που είναι και ο δωρητής του αρχείου- και η Βιργινία.
Πέθανε σε μεγαλύτερη ηλικία από τον πατέρα του, 88 ετών, στη Αθήνα το 1979.

[Για τη σύνταξη των βιογραφικών αντλήθηκαν στοιχεία, από το βιβλίο του Γεωργίου Λ. Ζαρίφη, Οι αναμνήσεις μου. Ένας κόσμος που έφυγε. Κωνσταντινούπολη 1800-1920. Αθήνα, Τροχαλία, 2002, και από υλικό του αρχείου.]

Iδρύθηκε το 1931 ως Nυκτερινή Eπαγγελματική Σχολή Eμποροϋπαλλήλων Hρακλείου (N.E.Σ.E.H). Έπειτα μετονομάστηκε σε Nυκτερινή Eμπορική Eπαγγελματική Σχολή Eμποροϋπαλλήλων Hρακλείου (N.E.Σ.E.H). Tο 1952 περνάει στην κηδεμονία του Eμπορικού και Bιομηχανικού Eπιμελητηρίου Hρακλείου και μετονομάζεται σε Nυκτερινή Eπαγγελματική Eμπορική Σχολή του Eμπορικού Bιομηχανικού Eπιμελητηρίου Hρακλείου. Aπό το 1952 έως το 1961 υπάγεται στο Yπουργείο Παιδείας και παίρνει την ονομασία Nυκτερινό Oικονομικό Γυμνάσιο του Eμπορικού και Bιομηχανικού Eπιμελητηρίου Hρακλείου. Tο 1972 μεταβιβάζεται η κηδεμονία του στο Eπαγγελματικό και Bιοτεχνικό Eπιμελητήριο. Tο 1973 ιδρύεται Δημόσιο Nυκτερινό Oικονομικό Γυμνάσιο που μετονομάζεται αργότερα (1976-77) σε Eσπερινό Παράρτημα Oικονομικής Κατεύθυνσης του A΄ Λυκείου Hρακλείου.

Έλληνας λογοτέχνης και ποιητής, γεννήθηκε στη Σύρο το 1921, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αργότερα διορίστηκε υπάλληλος του ΙΚΑ και μετατέθηκε στις Σέρρες, τον τόπο καταγωγής της γυναίκας του. Η είσοδος του στο χώρο της έντυπης λογοτεχνίας επιχειρήθηκε το 1944 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής, που έφερε τον τίτλο «Θρήνοι» και ήταν αφιερωμένη στο θάνατο του πατέρα του. Ακολούθησαν αργότερα πολλές άλλες ποιητικές εκδόσεις, με κυρίαρχα στοιχεία το λυρισμό, την ευαισθησία και τη νοσταλγική διάθεση.
Πηγή: https://serrelib.gr/el/prosopikotita/aspiotis-eyaggelos (τελευταία πρόσβαση 14/6/2021)