Διακεκριμένη οικογένεια των Κυκλάδων που είχε τις ρίζες της στο Βυζάντιο και κατέληξε να εγκατασταθεί το 1715 στις Κυκλάδες. Γενάρχης ήταν ο Ιωάννης ή Τζάνης Μαυρογένης που εγκαταστάθηκε στη Πάρο, επιδόθηκε στο εμπόριο και έγινε πρόκριτος του νησιού. Δύο από τους γιούς του (Νικόλαος και Στέφανος) έφτασαν στο αξίωμα του δραγουμάνου του οθωμανικού στόλου. Απόγονος τους είναι και ο παππούς της Μαντώς Μαυρογένους, Δημήτριος Μαυρογένης, γενάρχης του μυκονιάτικου κλάδου της οικογένειας.
Αρκετά μέλη της οικογένειας πήραν μέρος στην Επανάσταση και αρκετά διατέλεσαν σε σημαντικές θέσεις στη σουλτανική αυλή.

Δήμαρχος Σκύρου

Ο Βασίλης Μαυρίδης (Αθήνα 1928 - ) σπούδασε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του µε την διδακτορική διατριβή που εκπόνησε στο Πανεπιστήµιο της Κολωνίας. Στην περίοδο της Γερµανικής κατοχής οργανώθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΚ και ΕΣΑΣ, ενώ µετά την απελευθέρωση υπήρξε µέλος της ΠΟΔΝ, της Σοσιαλιστικής Λέσχης και του Σοσιαλιστικού Κινήµατος για τις Ενωµένες Πολιτείες της Ευρώπης. Από το 1958 άρχισε να δικηγορεί στην Αθήνα. Αµέσως µετά την κήρυξη της δικτατορίας των συνταγµαταρχών ίδρυσε, µαζί µε τον Σπύρο Νικολάου, το Δηµοκρατικό Εθνικό Κίνηµα Αντίστασης (ΔΕΚΑ). Για να αποφύγει την σύλληψη τον Οκτώβρη του 1967, φεύγει για την Γερµανία όπου εργάστηκε στην ελληνική εκποµπή της Deutsche Welle. Την ίδια περίοδο εξέδιδε στην Γερµανία το µηνιαίο δελτίο Griechischen Dokumenten und Informationen. Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνέχισε τη δικηγορία, ενώ πολιτικά υπήρξε µέλος της ΚΕ του ΚΟΔΗΣΟ και στη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου. Διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Γενική Γραµµατεία Τύπου και στο Υπουργείο Συντονισµού.

Ο Αχιλλέας Μαυρίδης γεννήθηκε στη Φιλιππούπολη και πέθανε στην Αθήνα (1854-1927). Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επέστρεψε στη Φιλιππούπολη και άνοιξε δικηγορικό γραφείο. Ήταν δικηγόρος των Ζαριφείων Εκπαιδευτηρίων και κτηματίας. Το 1888 παντρεύτηκε την Κλειώ Μαυρίδη, κόρη του Αριστείδη Γιαμαλίδη από την Αίνο. Απέκτησαν έξι παιδιά, τον Γεώργιο (1888-1935), τη Ζωή (1890-1978), τον Αριστείδη (1892-1950), την Αλεξάνδρα (1894- ) και δύο αγόρια τα οποία πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Το 1906, όταν ξεκίνησαν οι διωγμοί των Ελλήνων στη Βουλγαρία, η οικογένεια πούλησε την περιουσία της και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο Α. Μαυρίδης διορίστηκε νομικός σύμβουλος σε τράπεζα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μιράντα Ζάννου-Παπαδοπούλου, Μια οικογένεια, δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογενείας Ζάννου, Αθήνα 1998 / υλικό του αρχείου / Κωνσταντίνου Β. Εμμανουηλίδου, Σύγχρονος ιστορία. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εν Βουλγαρία το 1906, αι τραγικαί ημέραι του Ιουνίου και του Ιουλίου, το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου την 30 Ιουλίου 1906, 1956]

Δικηγόρος, βουλευτής και υφυπουργός από τις Σέρρες.

O Γεώργιος Μαυρίδης γεννήθηκε και πέθανε στη Φιλιππούπολη (1800-1860). Ασχολήθηκε με το εμπόριο και έκανε μεγάλη περιουσία. Το 1838 παντρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη τη Ζωή Γενιδουνιά ή Γενιντουνιά ή Γενή Ντουνιά από το Φανάρι, με την οποία απέκτησαν δώδεκα παιδιά από τα οποία έζησαν τρία: η Αγλαΐα, σύζυγος του Αθ. Φιλιππίδη, η Πηνελόπη, σύζυγος του Αριστόβουλου Βενθύλου, και το 12ο παιδί τους, ο Αχιλλέας Αναστάσιος Μαυρίδης.

Βλ. και βιογραφικά του Αχιλλέα Μαυρίδη και της Ζωής Μαυρομμάτη

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μιράντα Ζάννου-Παπαδοπούλου, Μια οικογένεια, δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογενείας Ζάννου, Αθήνα 1998 / υλικό του αρχείου / Κωνσταντίνου Β. Εμμανουηλίδου, Σύγχρονος ιστορία. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εν Βουλγαρία το 1906, αι τραγικαί ημέραι του Ιουνίου και του Ιουλίου, το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου την 30 Ιουλίου 1906, 1956]

Ο Νικόλαος Μαυρής γεννήθηκε το 1899 στο Ζαγαζίκ της Αιγύπτου, όπου είχαν εγκατασταθεί οι γονείς του, ερχόμενοι από την Κάσο. Ο πατέρας του Γεώργιος Μαυρής, γιατρός στο επάγγελμα, υπήρξε
δραστήριο μέλος της ελληνικής κοινότητας του Ζαγαζίκ και έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διατήρηση των σχέσεων με την Ελλάδα και τη γενέτειρά του Κάσο. Ο Ν. Μαυρής ακολουθώντας το πρότυπο του πατέρα του, ήλθε στην Αθήνα το 1918, όπου σπούδασε έως το 1923 στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επιστρέφοντας στην Αίγυπτο εξάσκησε το επάγγελμα του παθολόγου για δύο χρόνια και το 1925 ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου ειδικεύτηκε στην Οφθαλμολογία. Παράλληλα παρακολούθησε και μαθήματα Φιλολογίας και Νομικής στη Σορβόννη.

Οι σπουδές του Ν. Μαυρή στην Αθήνα τον έφεραν σε επαφή με Δωδεκανησιακούς κύκλους, γεγονός που τον ευαισθητοποίησε σχετικά με την ιταλική κατοχή των Δωδεκανήσων από το 1912 και το αίτημα της ενσωμάτωσής τους με την Ελλάδα. Με την επιστροφή του στην Αίγυπτο κινήθηκε δραστήρια προς την κατεύθυνση του συντονισμού των Δωδεκανησίων της Αιγύπτου, ως ένας από τους ιδρυτές της «Κεντρικής Επιτροπής Δωδεκανησίων Αιγύπτου». Δεν αρκέστηκε όμως μόνο στη συλλογική προσπάθεια. Παράλληλα ξεκίνησε τον προσωπικό του αγώνα για την επίλυση του Δωδεκανησιακού Ζητήματος, με τη δημοσίευση άρθρων, με επιστολές σε διπλωματικούς κύκλους, με τη συγκέντρωση υλικού (αρχειακού,βιλιογραφικού, λαογραφικού) για την τεκμηρίωση του αγώνα.

Το 1935 παντρεύτηκε την κόρη του Κάσιου εφοπλιστή Γ. Νικολάου, Ιουλία, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Το 1936 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως οφθαλμίατρος, ενώ ξεκίνησε τη συνεργασία του με τις Ελληνικές Εγκυκλοπαίδειες Ελευθερουδάκη και Δρανδάκη, για θέματα σχετικά με τα Δωδεκάνησα, τη Βιβλιογραφία, τον Πνευματισμό. Η επίλυση του Δωδεκανησιακού ζητήματος παρέμεινε και σε αυτή την περίοδο της ζωής του Ν. Μαυρή το βασικό του μέλημα. Υπήρξε πρόεδρος του «Κεντρικού Συλλόγου Δωδεκανησίων Αθηνών» ενώ η έρευνα σχετικά με την ιστορία των Δωδεκανήσων και ειδικά της Κάσου, τον οδήγησε το 1937 στο Παρίσι, όπου μελέτησε υλικό στα Εθνικά Αρχεία της Γαλλίας. Τα έτη 1937- 1938 εξέδωσε το τρίτομο έργο «Ιστορικόν Αρχείον Κάσου», το οποίο συνέβαλε σημαντικά στην έρευνα για την ιστορία της Κάσου.

Το 1940, με την εγκατάσταση του Ν. Μαυρή στη Νέα Υόρκη παρατηρείται μία εντυπωσιακή διεύρυνση σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων του. Οι επαφές του με Έλληνες της Αμερικής, όπως τον καρκινολόγο Γεώργιο Παπανικολάου, αλλά και φίλους της Ελλάδας από τον επιστημονικό, πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο φαίνεται να βοήθησαν πολύ το Ν. Μαυρή στην ανάληψη σημαντικών πρωτοβουλιών. Ανέλαβε σειρά διαλέξεων στο Hofstra College και στο Πανεπιστήμιο του Wyoming (1945) σχετικά με ζητήματα Διεθνούς Δικαίου, αναγορεύτηκε καθηγητής Νεοελληνικής Γλώσσας στο αμερικανικό τμήμα της Ecole Libre des Hautes Etudes (1945) και έκανε σειρά μαθημάτων Νεοελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο Columbia (1947). Με τη συνεργασία των ελληνιστών Henri Gregoire και Ernest Honigmann ίδρυσε το περιοδικό Βυζαντινά- Μεταβυζαντινά, από το οποίο εκδόθηκαν δυστυχώς μόνο δύο τόμοι. Το 1940 συνεταιρίσθηκε με το Β. Βλαβιανό στην αγορά της εφημερίδας Εθνικός Κήρυξ της Αμερικής, με την οποία ήδη συνεργαζόταν από το 1936.

Η τύχη των Δωδεκανήσων υπήρξε η βασική ενασχόληση του Ν. Μαυρή και κατά τη διάρκεια της διαμονής του στην Αμερική. Ήδη από τη δεκαετία του 1930 είχε ιδρυθεί εκεί η Δωδεκανησιακή Νεολαία Αμερικής (Dodecanesian League of America) στην οποία εξελέγη πρόεδρος. Στο πρότυπο της ένωσης αυτής ο Ν. Μαυρής ίδρυσε το 1940 το Εθνικό Δωδεκανησιακό Συμβούλιο (National Dodecanesian Council), που σκοπό του είχε να ενώσει όλα τα σωματεία δωδεκανησίων της Αμερικής στον κοινό αγώνα για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων από την ιταλική κατοχή. Από τους συντονιστές αυτού του αγώνα δόθηκε μεγάλη σημασία στην ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης με την έκδοση ενημερωτικών εντύπων και άρθρων, π.χ.“The Dodecanese Islands. Two articles by American Experts”και «Why not solve the Dodecanese Question now?”, συλλογικών δημοσιεύσεων και βιβλίων του Ν. Μαυρή, όπως τα“The Greek Dodecanese, A Symposium by Prominent Americans” και “Sforza vs. Sforza”. Μεγάλη βοήθεια στον αγώνα του Ε.Δ.Σ. προσέφερε και η προβολή του Δωδεκανησιακού ζητήματος από ραδιοφωνικές εκπομπές και τον αμερικανικό Τύπο, όπως και από την κινητοποίηση φίλων της Ελλάδας . Ο Ν. Μαυρής υπήρξε επίσης ο εμπνευστής της προσπάθειας να προβληθεί το αίτημα των Δωδεκανησίων στο αμερικανικό Υπουργείο των Εξωτερικών καθώς και σε πρεσβείες ευρωπαϊκών χωρών, έτσι ώστε να δημιουργηθεί θετικό κλίμα που θα οδηγούσε το ζήτημα σε ευνοϊκή έκβαση μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1941 ιδρύεται η Εθνική Επιτροπή προς Αποκατάσταση του Ελληνικού Δικαίου (National Committee for the Restoration of Greece), στην οποία ο Ν. Μαυρής εργάζεται ως γραμματέας. Στην επιτροπή αυτή αναπτύσσεται παράλληλα με το Ε.Δ.Σ. δράση για όλα τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ελλάδα. Η έντονη αυτή κινητοποίηση σε όλα τα επίπεδα έφερε το Δωδεκανησιακό ζήτημα αλλά και την υπόθεση της Ελλάδας στη διεθνή τράπεζα των διαπραγματεύσεων. Η βρετανική και η αμερικανική Κυβέρνηση υποσχέθηκαν ότι η τύχη της Δωδεκανήσου θα κριθεί σύμφωνα με την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών. Ο ιταλός κόμης Sforza παραδέχθηκε δημόσια την ελληνικότητα των Δωδεκανήσων και στη Νέα Υόρκη συγκαλείται Πανδωδεκανησιακό Συνέδριο (1943), σε ψήφισμα του οποίου κηρύσσεται η Ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα.

Μετά από την αποχώρηση των Ιταλών τα Δωδεκάνησα (1943) πέρασαν στη γερμανική κατοχή και το 1945 παραδόθηκαν προσωρινά σε βρετανική στρατιωτική κατοχή έως τις 31 Μαρτίου 1947, οπότε παραδόθηκαν στην ελληνική στρατιωτική διοίκηση. Τέλος στις αρχές του 1948, σύμφωνα με νόμο, τα Δωδεκάνησα αποτέλεσαν Γενική Διοίκηση με έδρα τη Ρόδο και πρώτο Γενικό Διοικητή το Ν. Μαυρή. Η θητεία του Ν. Μαυρή στη Γενική Διοίκηση χωρίζεται σε δύο περιόδους: 1948-1950 και 1953-1954 με μία διακοπή τριών χρόνων, κατά την οποία ο Ν. Μαυρής πολιτεύθηκε ως υποψήφιος βουλευτής Δωδεκανήσων, θέση στην οποία εξελέγη το 1953. Μετά την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων τα προβλήματα του τόπου ήταν πολύ μεγάλα σε όλους τους τομείς (βιοτικό επίπεδο, διοίκηση, εκπαίδευση, γεωργία, δημόσια έργα). Ο Ν. Μαυρής έδειξε απεριόριστο ενδιαφέρον για την πρόοδο των νησιών και υπήρξε εντυπωσιακή η ικανότητά του να ασχολείται παράλληλα και με τα ατομικά προβλήματα των πολιτών. Επίσης ενδιαφερόταν για τα προβλήματα κάθε νησιού ξεχωριστά και σε μια προσπάθεια να ανταποκριθεί στις ανάγκες του κάθε τόπου αποτελεσματικότερα, περιόδευσε σε κάθε τμήμα του νησιωτικού συμπλέγματος.Το έργο του Ν. Μαυρή στη Γενική Διοίκηση υπήρξε πολύ σημαντικό για την πορεία των Δωδεκανήσων γιατί έθεσε τις βάσεις για την ανάκαμψη ενός τόπου που είχε υποστεί δραματικές επεμβάσεις στη ζωή του από την ιταλική κατοχή.

Το 1956 τα Δωδεκάνησα μετατράπηκαν από Γενική Διοίκηση σε Νομαρχία και ο Ν. Μαυρής εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου αφοσιώθηκε σε ενασχολήσεις πλησιέστερες στα επιστημονικά του ενδιαφέροντα. Βέβαια το ενδιαφέρον του για τα Δωδεκάνησα και την ιδιαίτερη πατρίδα του Κάσο δεν σταμάτησε ποτέ. Ίδρυσε το «Σύλλογο Κασίων» και με δική του δαπάνη ανέγειρε Ιστορικό Αρχείο και Βιβλιοθήκη στην Κάσο. Υπήρξε πρόεδρος της «Δωδεκανησιακής Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας» στη δημιουργία της οποίας είχε πάρει μέρος το 1936.

Η κύρια ενασχόληση του Ν. Μαυρή μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα, υπήρξε η Βιβλιογραφία. Εξέδωσε δύο από τους τρεις τόμους της «Δωδεκανησιακής Βιβλιογραφίας» και την «Ελληνική Βιβλιογραφία, 1864-1900», έργα για τα οποία τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών δύο φορές (1957 και 1969) και η συμβολή τους στον τομέα της βιβλιογραφίας παραμένει αξεπέραστη. Η αγάπη του Ν. Μαυρή για τη βιβλιογραφία φαίνεται και από την προσπάθειά του για την ίδρυση Βιβλιογραφικής Εταιρείας, η οποία θα αναλάμβανε τη διδασκαλία του μαθήματος της βιβλιογραφίας όχι μόνο σε ανώτερα ιδρύματα αλλά και στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. Το 1967 με πρωτοβουλία του Ν. Μαυρή και του Γ. Κουρνούτου ιδρύθηκε η Βιβλιογραφική Εταιρεία της Ελλάδος στην οποία ανατέθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού η σύνταξη και η έκδοση της εθνικής «Ελληνικής Βιβλιογραφίας». Ο Ν. Μαυρής πέθανε στην Αθήνα το 1978.

For an English biographical note, see ASCSA Newsletter Winter 1984, p.10.

Έμπορος από την Κεφαλονιά.

Ποιητής από την Υπάτη της Φθιώτιδας που με τα ποιήματά του και τις ομιλίες του εμφυσούσε πατριωτισμό στους Έλληνες, έμεινε γνωστός ως "εθνικός ποιητής".

Έλληνας γιατρός και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Μίκης Ματσάκης γεννήθηκε το 1900 στα Μύρα της Μικράς Ασίας, από γονείς δωδεκανησιακής καταγωγής. Λίγα χρόνια αργότερα η οικογένεια, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια. Το 1921 ο νεαρός Ματσάκης έφυγε για σπουδές ζωγραφικής στο Παρίσι, το οποίο όμως θα εγκαταλείψει τον ίδιο κιόλας χρόνο για το Μόναχο. Εκεί φοίτησε αρχικά στην ιδιωτική σχολή του Hans Hofmann και το 1922 έγινε δεκτός στη φημισμένη Ακαδημία του Μονάχου, όπου γνώρισε και τον διά βίου φίλο του Δημήτρη Δάβη. Το 1926 επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια και πολύ σύντομα εισέρχεται στους καλλιτεχνικούς και λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης: Γνώρισε τον Κ. Π. Καβάφη, φιλοτέχνησε προσωπογραφίες επιφανών Αιγυπτιωτών (π.χ. του γιατρού Α. Διαμαντή) και ανέπτυξε πλούσια εκθεσιακή δραστηριότητα (ατομικές και ομαδικές εκθέσεις). Το 1932 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, στην περιοχή Κυπριάδου, και συνδέθηκε φιλικά με τους Δημήτρη Πικιώνη, Φώτη Κόντογλου και Σπύρο Παπαλουκά. Στην Αθήνα εξέθεσε για πρώτη φορά στην αίθουσα του «Παρνασσού» τον Μάιο του 1932, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 ο Ματσάκης ανέπτυξε πλούσια εκθεσιακή και συνδικαλιστική δράση, κυριαρχώντας στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας (διετέλεσε πρόεδρος του σωματείου «Ελεύθεροι Καλλιτέχναι» και γενικός γραμματέας της «Ενώσεως Σωματείων Εικαστικών Τεχνών»). Το 1947 ο ζωγράφος ανέλαβε να αγιογραφήσει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, τον ορθόδοξο μητροπολιτικό ναό της Αλεξάνδρειας. Έμεινε στην Αίγυπτο έως το 1956, αναλαμβάνοντας αγιογραφικές εργασίες και για άλλες εκκλησίες της ελληνικής κοινότητας, ενώ παράλληλα συνέχιζε να παρουσιάζει τακτικά το κοσμικό έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, θα συνεχίσει να εκθέτει συστηματικά (στην Αθήνα, στην επαρχία, αλλά και στο εξωτερικό) τη δουλειά του, όπου από το 1960 το τοπίο του Αιγαίου αναδεικνύεται σε κυρίαρχο θέμα. Πέθανε στην Αθήνα το 1978.

Ο Μάρκος Ματθαιάσσος γεννήθηκε το 1903 στην Τήνο και οι γονείς του ονομάζονταν Άγγελος και Ελευθερία. Σπούδασε στη Μαράσλειο και το 1928 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε μεταπτυχιακό κύκλο παιδαγωγικών και άλλων μαθημάτων. Εργάστηκε ως δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο Φαλατάδου Τήνου (1924-1930) και Ερμουπόλεως (1930-1938) ως επιθεωρητής δημοτικών σχολείων στις περιφέρειες Σιντικής (Σιδηρόκαστρο) (1938-1939), Λήμνου (1939-1944), Αλεξανδρούπολης (1945-1949), Λέσβου (1949-1957), ως γενικός επιθεωρητής στοιχειώδους εκπαίδευσης στις περιοχές Χανίων Κρήτης (1957-1961), Εύβοιας-Στερεάς Ελλάδας (1961-1964). Σύζυγός του ήταν η Αγγελική Αλεξάνδρου, επίσης δασκάλα που υπηρέτησε στην εκπαίδευση επί 26 χρόνια ως τη συνταξιοδότησή της το 1962. Απέκτησαν μία θετή κόρη, την Αργυρώ (γεν.1938). Ο Μ. Ματθαιάσσος πέθανε το 1970.

Ο Χριστόδουλος Ματθαίου, αγιογράφος αλλά και ιδιοκτήτης κυλινδρόμυλου, ήταν γιος του επίσης αγιογράφου Ματθαίου Ιωάννου. Η μητέρα του καταγόταν από παλιά οικογένεια της Νάουσας. Ο Χριστόδουλος γεννήθηκε στην Νάουσα την δεκαετία του 1860. Διδάχτηκε την ζωγραφική από τον πατέρα του τον οποίον ακολουθούσε στα ταξίδια του. Δραστηριοποιήθηκε στο Άγιον Όρος αλλά και σε διάφορες περιοχές της Βαλκανικής και της Ελλάδας. Έργα του βρίσκουμε και στις εκκλησίες της Νάουσας.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Αγιογράφος από την Νάουσα.

Διαπρεπής νομικός και πρόεδρος του Αρείου Πάγου.

Επίτροπος της ελληνικής κυβέρνησης στον γαλλικό στρατό της Πελοποννήσου.

Ο Νικόλαος Μαρκογιαννόπουλος, γιος του Γεώργιου και της Ασπασίας, γεννήθηκε στο Βόλο το 1902. Σπούδασε μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Γάνδης στο Βέλγιο. Άσκησε το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού στην πόλη του Βόλου και την ευρύτερη περιοχή από το 1925 περίπου έως το 1970. Πέθανε το 1981

Η Τώνια (Αντωνία) Μαρκετάκη του Παναγιώτη και της Άννας, το γένος Κατσιμπίρη, γεννήθηκε το 1942 στον Πειραιά. Από το 1960 έως το 1964 σπούδασε στο Παρίσι, κινηματογράφο στο Institut des Hautes Etudes Cinematographiques (IDHEC) και θέατρο στην Ecole d’art dramatique du Theatre National Populaire (υπό τη διεύθυνση του Georges Wilson). Το 1964 επέστρεψε στην Ελλάδα και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου στις εφημερίδες Δημοκρατική Αλλαγή και Το Βήμα και στο περιοδικό Ταχυδρόμος. Το 1967 εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σκηνοθέτις του κινηματογράφου, με τη μικρού μήκους ταινία Ο Γιάννης και ο δρόμος. Το ίδιο έτος συνελήφθη από το δικτατορικό καθεστώς, καταδικάστηκε με αναστολή και διέφυγε στο εξωτερικό. Από το 1968 έως το 1971 έζησε στο Λονδίνο, το Παρίσι και το Αλγέρι? διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτη και βοηθός μοντέρ στις ταινίες One plus one (του Jean-Luc Godard) και What? (του Nicholas Ray) και σκηνοθέτησε τρία εκπαιδευτικά ντοκυμανταίρ για αγρότες, με ανάθεση του Υπουργείου Γεωργίας της Αλγερίας. Το 1977 εργάστηκε στην ΕΡΤ, ως βοηθός γενικού διευθυντή τηλεόρασης, και από το 1979 έως το 1981 διετέλεσε σύμβουλος προγράμματος της ΕΡΤ2. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, Ιωάννης ο βίαιος, τιμήθηκε με τα βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου και α΄ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1973 και το επόμενο έτος εκπροσώπησε την Ελλάδα στα κινηματογραφικά φεστιβάλ του Βερολίνου και του Σαν Ρέμο. Ακολούθησαν οι ταινίες της, Η τιμή της αγάπης (επτά κρατικά βραβεία από το Υπουργείο Πολιτισμού το 1983, βραβείο καλύτερης μεσογειακής ταινίας –Χρυσό Κλαδί Ελιάς– το 1984 και καταχώριση στο International Film Guide ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες μετά το 1960) και Κρυστάλλινες νύχτες (πέντε κρατικά βραβεία από το Υπουργείο Πολιτισμού και δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1992, συμμετοχή σε διεθνή φεστιβάλ τον επόμενο χρόνο: δεύτερο βραβείο –Ασημένιο Κλαδί Ελιάς– και βραβείο καλύτερης μουσικής μεσογειακής ταινίας, βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αιθουσών Τέχνης και Δοκιμίου). Σκηνοθέτησε, επίσης, ντοκυμαντέρ (Νίσυρος 1975, Επίδαυρος 1979, συνεργασία με την τηλεοπτική εκπομπή Παρασκήνιο 1976-1980 κ.ά.), την τηλεοπτική σειρά Το λεμονοδάσος (1978, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Κοσμά Πολίτη) και τέσσερεις θεατρικές παραγωγές –Το τέλος του Γιώργη Χριστοφιλάκη και Ένα παράξενο απόγευμα του Αντώνη Δωριάδη (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, 1981), Μακαρόνια με κέτσαπ (Spaghetti mit Ketchup) τoυ Rainer Hachfeld (Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης, 1981), Ο φονιάς του Μήτσου Ευθυμιάδη (Δημοτικό Θέατρο Πολίχνης, 1987). Η μεταφραστική δραστηριότητα της Τώνιας Μαρκετάκη, τέλος, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων έργα όπως Το κάλεσμα της άγριας φύσης του Jack London, Ο ναζισμός, μυστική εταιρεία του Werner Gerson, Οι κυβιστές ζωγράφοι (Αισθητικοί στοχασμοί) του Guillaume Apollinaire, τις τραγωδίες Επτά επί Θήβας του Αισχύλου, Οιδίπους τύραννος και Αντιγόνη του Σοφοκλή, τα Αργοναυτικά, τους Ύμνους και το Περί λίθων του Ορφέως.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Κυριακίδης, Αχιλλέας (επιμ.), Τώνια Μαρκετάκη. 35ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, 1994, σσ. 11-13. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, γιος του πολιτικού Βασίλειου Μαρκεζίνη (1862-1942), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1909, καταγόμενος από τη Σαντορίνη. Πήρε πτυχίο Νομικής και Πολιτικών και Οικονομικών επιστημών. Άσκησε δικηγορία στην Αθήνα και από το 1936 ως το 1946 ήταν νομικός σύμβουλος του βασιλιά Γεωργίου Α΄. Στην Κατοχή ήταν μέλος της πενταμελούς «Μυστικής Επιτροπής Αγώνος», αρμόδιος για πολιτικά θέματα, υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου και πρωτοστάτησε στις προσπάθειες επαναφοράς της δυναστείας. Το 1946 συνεργάστηκε με την Ηνωμένη Παράταξη Εθνικοφρόνων και εξελέγη βουλευτής Κυκλάδων. Το 1947 ίδρυσε το «Νέον κόμμα», το 1949 συμμετείχε ως υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Σοφούλη. Προσχώρησε στον Ελληνικό Συναγερμό του Α. Παπάγου και εξελέγη το 1951 και το 1952, οπότε και ανέλαβε υπουργός Συντονισμού. Το 1954 αποχώρησε διαφωνώντας με τον Παπάγο, το 1955 ίδρυσε το «Κόμμα των προοδευτικών», το 1958 εκλέχθηκε βουλευτής, το 1959 επισκέφθηκε επισήμως την ΕΣΣΔ. Το 1961 το «Κόμμα των προοδευτικών» συνέπραξε με την Ένωση Κέντρου και ο ίδιος αναδείχτηκε πρώτος βουλευτής Αθηνών, αλλά δύο χρόνια αργότερα έμεινε εκτός βουλής και το 1964 συνεργάστηκε με την ΕΡΕ και εκλέχθηκε πάλι πρώτος βουλευτής Αθηνών. Αναγνώρισε το καθεστώς της δικτατορίας και ανέλαβε την πρωθυπουργία τον Οκτώβριο του 1973 όπου και βρισκόταν κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Ανατράπηκε από τον Δ. Ιωαννίδη, συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Κ. Καραμανλή και μεταδικτατορικά ανασύστησε το «Κόμμα των προοδευτικών» χωρίς επιτυχία. Στο συγγραφικό έργο του συγκαταλέγεται η Πολιτική ιστορία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας. Πέθανε το 2000.

Ο γιος του, Βασίλειος Μαρκεζίνης, γεννήθηκε στις 10.5.1944, σπούδασε στη Νομική του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου δίδαξε ως βοηθός και ολοκλήρωσε τη διατριβή του. Το 1968 μετέβη στην Αγγλία με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου για το Καίμπρητζ όπου απέκτησε το δεύτερο διδακτορικό του. Εργάστηκε στην Οξφόρδη όπου ίδρυσε το Ινστιτούτο Ευρωπαϊκού και Συγκριτικού Δικαίου, στα πανεπιστήμια UCL, Λάυντεν, Τέξας κ.ά. Έχει ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας πολλών πανεπιστημίων και έχει τιμηθεί σε πολλές χώρες. Το έργο του επικεντρώνεται κυρίως στο συγκριτικό Δίκαιο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικά σημειώματα του αρχείου, λήμμα «Μαρκεζίνης, Σπύρος», Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, τομ. , πληροφορίες από το διαδίκτυο.]

Ο Ευάγγελος Μαρκαντώνης διετέλεσε οικονομικός διευθυντής του περιοδεύοντος κλιμακίου του Εθνικού Θεάτρου, «Άρμα Θέσπιδος», κατά τη διετία 1940-1941.

Ο Σπυρίδων Μαρινάτος (Κεφαλονιά 1901-Σαντορίνη 1974) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους έλληνες αρχαιολόγους, ευρύτερα γνωστός για τις ανασκαφές του στη Σαντορίνη. Άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στην Κρήτη όπου σύντομα εξελίχθηκε σε έφορος Αρχαιοτήτων (1925) και διευθυντής του αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου. Ο Μαρινάτος διεξήγε πλήθος ανασκαφών στην Κρήτη, την Πελοπόννησο (ανάκτορο του Νέστορος στην Πύλο), τη Στερεά Ελλάδα (Πλαταιές, Μαραθώνας) και τη Σαντορίνη. Διετέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και υπήρξε μέλος πολλών ελληνικών και ξένων επιστημονικών συλλόγων.

Ο Δημήτριος Μπογδάνος Αλκιβιάδου Μαργαρίτης ήταν Βρετανός υπήκοος. Ένα έγγραφο του αρχείου τον τοποθετεί στην Αλεξάνδρεια το 1914 ως αντιπρόσωπο της αγγλικής εταιρείας Vulcanite Ltd. Πιστοποιητικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας (1926) τον χαρακτηρίζει ως επιφανές μέλος της κοινωνίας της Αλεξάνδρειας. Σύμφωνα με το ίδιο έγγραφο, ο Δημήτριος Μαργαρίτης μεσολάβησε για την απελευθέρωση Ελλήνων αιχμαλώτων πολέμου. Επίσης, προσέφερε τις υπηρεσίες του στις αιγυπτιακές Αρχές κατά την υποδοχή πλέον των 3000 προσφύγων από τη Σμύρνη μετά την Καταστροφή καθώς και στον εντοπισμό συγγενών και οικείων τους. Για τη δράση του παρασημοφορήθηκε από τους Πατριάρχες Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων με τον Χρυσό Σταυρό του Παναγίου Τάφου. Παντρεύτηκε την Ελένη (γεν. 1885) και απέκτησαν έναν γιο, τον Αλκιβιάδη – δεν υπάρχουν στοιχεία για άλλα τέκνα.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο της οικογένειας Μαργαρίτη στο ΕΛΙΑ]

Ο Αλκιβιάδης Δ. Μαργαρίτης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Σεπτεμβρίου 1905. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Μπογδάνος Αλκιβιάδου Μαργαρίτης και μητέρα του η Ελένη Μαργαρίτη. Ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης ήταν Βρετανός υπήκοος (British subject by birth), όπως και ο πατέρας του. Η οικογένεια του Δημητρίου Μπογδάνου Μαργαρίτη ήταν εγκατεστημένη στην Αλεξάνδρεια, όπου το 1914 ο Δημήτριος εμφανίζεται ως αντιπρόσωπος της αγγλικής εταιρείας Vulcanite Ltd. Για τις εγκύκλιες σπουδές του Αλκιβιάδη δεν προκύπτουν στοιχεία εκτός του ότι έγινε δεκτός, άγνωστο ποια χρονιά, στο Collège Sainte-Catherine της Ακαδημίας Saint Jean-Baptiste de la Salle (Αλεξάνδρεια). Το 1914 ενεγράφη δόκιμος πρόσκοπος στην τοπική επιτροπή Αλεξανδρείας. Το 1927 εμφανίζεται να εργάζεται στην εταιρεία C.M. Salvago & Co. Τον Απρίλιο του 1927 (30 Απριλίου;) παντρεύτηκε στην Αλεξάνδρεια την Μαίρη Νικολάου Λιβανού. Το 1932 ο Αλκιβιάδης εμφανίζεται να είναι εγκατεστημένος στο Δήμο Αθηναίων («προάστειον Αρεοπαγίτου») και το 1934 να εργάζεται ως λογιστής στην οικοδομική εταιρεία «Κέκροψ» της Εμπορικής Τραπέζης.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο της οικογένειας Μαργαρίτη στο ΕΛΙΑ]

Όπως γράφει ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης σε ιδιόχειρο αυτοβιογραφικό σημείωμα του 1999: «Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 4 Ιουλίου 1908, λόγω μετ’ εκπαιδεύσεως του πατέρα του στην εκεί Σχολή Πολέμου (École de Guerre). Πατέρας του ήταν ο Ευστάθιος Μαργαρίτης, στρατιωτικός, ανεψιός των ζωγράφων Φιλίππου και Γεωργίου Μαργαρίτη και α΄ εξάδελφος του μουσουργού Λώρη Μαργαρίτη και του διπλωμάτη Ιωάννου Κ. Κουτσαλέξη. Μητέρα του ήταν η Αικατερίνη-Ρουμπίνη Ζορμπά, κόρη του Νικολάου Ζορμπά, αρχηγού της “επαναστάσεως” στο Γουδί (15 Αυγούστου 1909) και εγγονή του Νικολάου Κριεζώτη. Βαπτίσθηκε σε ηλικία τριών ετών στην ελληνική εκκλησία του Παρισιού, με ανάδοχο τον στρατιωτικό, και μετέπειτα Ακαδημαϊκό, Αλέξανδρο Μαζαράκη. Σε ηλικία 16 μηνών προσβλήθηκε από την επιδημία της πολυομυελίτιδας (παιδική παράλυση), με παράλυση των τεσσάρων άκρων. Με σύντονες προσπάθειες, με τα τότε μέσα, στο Παρίσι, στη Γενεύη, στη Λωζάννη, στο Leysin της Ελβετίας, και εν μέρει στην Αθήνα, η νόσος αποτελεσματικά περιωρίσθηκε. Την στοιχειώδη εκπαίδευση έλαβε στην Λωζάννη. Σε ηλικία 11 ετών (το 1919) βρίσκεται πλέον οριστικά στην Αθήνα, γαλλόφωνος. Με συστηματική και επίμονη κατ’ οίκον διδασκαλία από τον στρατιωτικό πατέρα του, με κατατακτήριες εξετάσεις, μπήκε στην Γ΄ Ελληνικού στο “Εκπαιδευτήριον Δ. Ν. Μακρή”. Το Γυμνάσιο έβγαλε στο Ε΄ Αρρένων. Παράλληλα φοίτησε στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στην Γερμανική Σχολή (της οδού Αραχώβης) και πήρε τα σχετικά διπλώματα. Αγγλικά διδάχθηκε με ιδιαίτερα μαθήματα. Ένα διάστημα έκανε, ιδιωτικά, και πιάνο με στοιχεία θεωρίας μουσικής. Η μη ολοκλήρωση οφείλεται σε σοβαρό πρόβλημα οφθαλμικής παθήσεως, η οποία ανεστέτωσε και τις πανεπιστημιακές σπουδές του. Παρακολούθησε αρχικά την Νομική Σχολή, ανωμάλως, και για τον προαναφερθέντα λόγο και διότι παραμελούσε την μελέτη του χάριν υπερβολικής αναμείξεως στα πολιτικο-φοιτητικά κινήματα. Με διαφόρους ευεργετικούς νόμους έφθασε στα πρόθυρα του διπλώματος. Έμεινε... τελοιόφοιτος της Νομικής. Αντιθέτως, πήρε το δίπλωμα της Φιλοσοφικής Σχολής, όπου λίγο αργότερα είχε γραφτή, καθώς και το δίπλωμα Καθηγητού της Γαλλικής Γλώσσης από το Υπουργείο Παιδείας. Εδίδαξε ένα σύντομο διάστημα γαλλικά στο ιδιωτικό σχολείο “Πλάτων” του Ηλιάδη (Κολωνός) και για πολλά χρόνια τα φιλολογικά μαθήματα, κυρίως ιστορία, στην Ελληνογαλλική Σχολή “Ανατολή” του Α. Νικολοπούλου και στο Ελληνικόν Σπουδαστήριον Ι.Μ. Παναγιωτοπούλου (πρώην “Μακρή”). Για το μάθημα της ιστορίας εφήρμοσε το “σχολείο εργασίας” με θετικά αποτελέσματα. Για μικρό διάστημα εδίδαξε στην “Alliance Française” και αρκετά χρόνια, επί Octave Merlier, ήταν διευθυντής σπουδών στο Κουκάκη, στο εκεί παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου. Εδίδαξε, στον μεσοπόλεμο, ελληνικά σε μέλη της Γαλλικής Στρατιωτικής Αποστολής και της Αγγλικής Ναυτικής, καθώς και σε μέλη της Γερμανικής, Γαλλικής, Σουηδικής και Βουλγαρικής Πρεσβείας. Την ίδια περίοδο συνεργάσθηκε με τις εφημερίδες Ελληνικός Ταχυδρόμος, Χρονικά, Πατρίς, για θέματα επικαιρότητας. Υπήρξε και αρχισυντάκτης της Εφημερίδος των Φοιτητών του Κ. Μπέμπελη. Εκ-τάκτως, εδημοσίευσε άρθρα με ανάλογα θέματα στο Ελεύθερον Βήμα και στα Αθηναϊκά Νέα. Επί δικτατορίας των “συνταγματαρχών”, το 196[7]2 και 196[7]3, εδημοσιεύθηκαν στο Βήμα συνεντεύξεις του με πανεπιστημιακούς καθηγητές, εξόριστους στη Δυτική Ευρώπη και επί 28 χρόνια είχε στήλη θεατρικής κριτικής στα Νέα μέχρι του Ιανουαρίου 1998. Υπήρξε πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Υπήρξε, επίσης, πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και ιδρυτικό μέλος των “Φίλων του Θεάτρου Τέχνης” και διαφόρων επιστημονικών οργανώσεων. Είναι μέλος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Είναι μέλος της Ενώσεως Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών και της Διεθνούς Ενώσεως Θεατρικών Κριτικών. Έλαβε μέρος και σε γνωμοδοτικές επιτροπές για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Είναι επίτιμος αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ανταποκριτών του Ελληνικού Τύπου του εξωτερικού και μέλος της Διεθνούς Ενώσεως του Γαλλοφώνου Τύπου. Είναι επίσης μέλος της “Κίνησης Ενωμένη Εθνική Αντίσταση” (ως παλαιό μέλος της “Εθνικής Αλληλεγγύης” του ΕΑΜ). Είναι μέλος του Δ.Σ. του ελληνικού τμήματος της “Société Européenne de Culture” (Βενετία). Είναι επίσης μέλος της “Ελληνικής Περιηγητικής Λέσχης”. Του απενεμήθησαν μάλιστα τα δύο επετειακά μετάλλια. Έχει επίσης λάβει το μετάλλιο για την Εκατονταετηρίδα της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής. Η Γαλλική Κυβέρνηση του έχει απονείμει τα διάσημα και τον τίτλο του Commandeur de l’Ordre des Palmes Académiques, και είναι πρόεδρος του ελληνικού τμήματος. Είναι μέλος του Γαλλοελληνικού Συνδέσμου και επίτιμος πρόεδρος του Ελληνοελβετικού. Είναι φυσικά μέλος και του Ε.Λ.Ι.Α. Δημοσιεύματά του υπάρχουν στην Νέα Εστία με θέματα κυρίως της Γαλλικής Επαναστάσεως και στο Αντί από την νεώτερη ελληνική ιστορία. Όπως ήδη προαναφέρθηκε, την περίοδο της φοιτήσεώς του στη Νομική Σχολή, είχε ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης ζωηρή ανάμειξη στις διάφορες πολιτικο-φοιτητικές εκδηλώσεις, τιθέμενος επί κεφαλής συλλαλητηρίων και με μια σφυρίκτρα δίνοντας τον ρυθμό της πορείας, παρά την αναπηρία του. Όμως οι πολιτικές του πεποιθήσεις ήσαν τότε πολύ συγκεχυμένες. Ήταν βασιλόφρων για την Ελλάδα και οπαδός του Λεόν Μπλουμ για την Γαλλία! Με ομάδες αντιβενιζελικών φοιτητών, επί δικτατορίας Θεοδώρου Παγκάλου, ίδρυσε τον... “Σύνδεσμον Εθνικής Σωτηρίας”. Επισήμως είχε χαρακτήρα εθνικιστικό-αντικομμουνιστικό (αποκλειστικά επί θεωρητικού επιπέδου). Την ίδια εποχή ήταν μέλος της “Εργατικής Βοήθειας” και της “Πανεπιστημιακής Ομάδος για την Κοινωνία των Εθνών”. Πολύ γρήγορα ο “Σύνδεσμος Εθνικής Σωτηρίας” εκάλυπτε αντιπαγκαλική κίνηση. Μέλη εγένοντο και ηγετικά φοιτητικά στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Οι “απ’ έξω” φοιτητές εχαρακτήριζαν τον “Σ.Ε.Σ.” σύλλογο “κομφούζιο”! Κορυφαία στιγμή της δράσεως του “Σ.Ε.Σ.” ήταν η ανατροπή του φιλοπαγκαλικού συλλαλητηρίου της 30 Μαρτίου 1926, στην πλατεία των Παλαιών Ανακτόρων, τώρα Βουλευτήριου. Τότε δεν υπήρχε εκεί το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Ήταν ένας ακατέργαστος χωματένιος χώρος. Ο Πάγκαλος είχε φιλοδοξήσει την υποψηφιότητά του για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ανέλαβαν την οργάνωση της συγκεντρώσεως οι φοιτητές Στέλιος Ιωαννίδης και οι εξάδελφοι Πατριαρχέα. Λίγες μέρες πριν, στο καφενείο “Γαμβέτας” (στην οδό Πανεπιστημίου, απέναντι από το Πανεπιστήμιο), επλησίασε τον Μαργαρίτη και του απεκάλυψε τον πραγματικό σκοπό του συλλαλητηρίου, παρασυρμένος από τα άρθρα του καταστατικού του “Συνδέσμου Εθνικής Σωτηρίας”. Αμέσως ο Μαργαρίτης έδωσε εντολή στον Γ. Γραμματέα του συλλόγου, Μιχαήλ Τούντα, να τοιχοκολλήσει σε όλες τις σχολές πρόσκληση συμμετοχής στο συλλαλητήριο. Φυσικά συγχρόνως ενημερώθηκαν και οι κομμουνιστές φοιτητές. Έτσι, βρέθηκαν στις 30 Μαρτίου, στην πλατεία των Παλαιών Ανακτόρων, πλειοψηφούντες οι αντιπαγκαλικοί φοιτητές. Μόλις άρχισε ο Ιωαννίδης να κάνη την προβλεπομένη πρόταση, ακολούθησε άγρια αποδοκιμασία και πλήρης εξουδετέρωση των ολίγων παγκαλικών. Ο αστυνομικός διευθυντής προέβη σε μερικές συλλήψεις, ο δε Μαργαρίτης παρέσυρε τα μέλη του Συνδέσμου στο Κέντρο του Κ. Δεμερτζή, κοινού υποψηφίου όλων των άλλων κομμάτων (Πανεπιστημίου και Μαυρομιχάλη). Οι κομμουνιστές δε ακολούθησαν (βλέπε και Αντώνη Φλούντζη, Τα φοιτητικά κινήματα 1923-1928, σελ. 258). Άλλη ενεργό συμμετοχή είχε ο Μαργαρίτης μετά την ανατροπή Παγκάλου από τον Κονδύλη. Επειδή ο Κονδύλης επέδειξε τάσεις παρατάσεως της εξουσίας του, ωργανώθηκε στην πλατεία Συντάγματος ογκώδης συγκέντρωση, που απαίτησε “αμέσως εκλογές”. Στην οργανωτική επιτροπή, εκ μέρους των φοιτητών, ήταν ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης. Τελευταία του εμφάνιση σε πολιτική εκδήλωση ήταν στην “οπερετική” λαϊκή εξέγερση, όπως πολύ σωστά την είχε χαρακτηρίσει ο Γρ. Δαφνής σε σχετικό βιβλίο του. Το γεγονός έλαβε χώραν στις 9 Σεπτεμβρίου 1926, με αφορμή τη βίαιη διάλυση των Δημοκρατικών Ταγμάτων από τον Γ. Κονδύλη. Βρέθηκαν στους δρόμους των Αθηνών μάζες βασιλοφρόνων και κομμουνιστών διαδηλωτών, που περιεφέροντο ανοργάνωται, με κοινά συνθήματα εναντίον ενδεχόμενης νέας “στρατοκρατικής” δικτατορίας. Ο Α.Ε.Μ. τυχαίως βρέθηκε σε μια μικρή ομάδα, επί κεφαλής της οποίας ο φίλος του Λάμπρος Ρακόπουλος, δικηγόρος τότε, και αργότερα δικαστικός. Η ομάδα αυτή κατάλεβε το κεντρικό ταχυδρομείο, που δεν εφρουρείτο, και ένα εγκαταλελειμένο άρμα μάχης. Μέσα στην ομάδα και ένας οδηγός αυτοκινήτου με μέρος της ομάδας, και έκαναν... περίπατο στην οδόν Πειραιώς, όπου δεν συνέβαινε τίποτε και ήταν κυριολεκτικά έρημη. Τελευταία ασχολία του Α.Ε.Μ., “ειρηνική” πλέον, είναι η συνεργασία του με την Ακαδημία Αθηνών. Ύστερα από εισήγηση του αειμνήστου Άγγελου Αγγελόπουλου, ωρίστηκε ως συντονιστής μιας ομάδας επιστημόνων για τη συγγραφή και έκδοση σειράς βιβλίων, με θέμα “Η συμβολή της Ελλάδος στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο”. Σύζυγός του είναι η Λιλή-Ελένη, το γένος Στυλίδη, ζωγράφος και χαράκτρια».

Ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης έφυγε από τη ζωή το 2004. Ο ενταφιασμός της σορού του έγινε στις 9 Νοεμβρίου, στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών. Ευχαριστώ θερμά τη Μαρία Αντωνίου, για την παραχώρηση των σχετικών στοιχείων από το Αρχείο του Κοιμητηρίου.

Η Μαίρη Αλκ. Μαργαρίτη, το γένος Νικολάου Λιβανού γεννήθηκε το 1912. Αδέλφια της η Ελένη, ο Γεώργιος (εργαζόταν στην Eastern Telegraph Co.) και ο De Livanos (;) που εργαζόταν στο Comptoir National d’Escompte. Η Μαίρη παντρεύτηκε τον Αλκιβιάδη στον ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Σάτμπυ, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Τριπόλεως Θεοφάνη. Τον Νοέμβριο του 1941 εμφανίζεται να παρέχει εθελοντικά τις υπηρεσίες της στην Υπηρεσία Προνοίας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, φροντίζοντας για τη διανομή άρτου στους απόρους των περιοχών Ψυχικού, Γηροκομείου ως και Καλογρέζας. Τον Μάρτιο του 1942 διορίστηκε τιμητικά και άνευ αποδοχών στη Διεύθυνση Οικονομικών Υπηρεσιών του Εθνικού Οργανισμού Χριστιανικής Αλληλεγγύης. Τον Ιούλιο του 1942 της ανατέθηκε η ίδρυση, οργάνωση και διοίκηση της Β΄ Στέγης Αλληλεγγύης Ψυχικού, της οποίας και ορίστηκε Πρόεδρος. Από έγγραφο του αρχείου προκύπτει ότι παρέμεινε στη θέση μέχρι τουλάχιστον και τον Αύγουστο του 1944.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο της οικογένειας Μαργαρίτη στο ΕΛΙΑ]

Η Ειρήνη Μαργέλου (ή Μαριέλου), ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, υπήρξε φίλη και συνεργάτιδα της Καλλιρόης Παρρέν και της Σεβαστής Καλλισπέρη, μετείχε στο ελληνικό φεμινιστικό κίνημα και διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ενώσεως Ελληνίδων. Είναι εκείνη η οποία ουσιαστικά διέσωσε το αρχείο των οικογενειών Λυκούργου Λογοθέτη και Σακελλαρίου.

Ο Άρης Μαραγκόπουλος (Αθήνα, 1948) είναι ένας ιδιότυπος πνευματικός άνθρωπος που αντιστέκεται σε ό,τι απειλεί με εκποίηση την ελευθερία του: συγγραφέας, μεταφραστής, κριτικός, εκδότης και συστηματικός μελετητής του Joyce, έχει συγγράψει πάνω από είκοσι βιβλία πεζογραφίας και τον Οδηγό ανάγνωσης του Οδυσσέα (για τον οποίο πολλοί επαρκείς και δόκιμοι αναγνώστες της λογοτεχνίας τον ευγνωμονούν). Άνθρωπος με λαμπρές σπουδές (ιστορίας, αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Paris I–Σορβόννη), επέλεξε να μείνει «θεσμικά» ανένταχτος και να ζήσει διαβάζοντας και γράφοντας λογοτεχνία και ασκώντας κριτική στους θεσμούς, στην κουλτούρα και τον πολιτισμό. Η πεζογραφία του αντλεί κυρίως από την Ιστορία: διαβάζοντας με τον δικό του τρόπο και ανασυγκροτώντας μέσω της μυθοπλασίας του σημαντικές στιγμές του κοινωνικού γίγνεσθαι και της πολιτικής σκέψης, μέσα από πρωτοποριακές αφηγηματικές τεχνικές, ο Μαραγκόπουλος ουσιαστικά σχολιάζει το παρόν του αναγνώστη. Έχοντας αναγάγει σε υπέρτατο αγαθό «τον απλήρωτο, έξω από συναλλαγές και χρηματισμούς Χρόνο. Τον αργό χρόνο που στη διάρκειά του χτίζει κανείς ιστορίες. Τον χρόνο που χρειάζεται για να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι τολμηρές υποθέσεις εργασίας για τη ζωή. Τον καθημερινό χρόνο που διδάσκει το επιούσιο μάθημα: πώς να παραμένεις άνθρωπος», ο Μαραγκόπουλος ζει κάνοντας διάφορες εργασίες (επιμελητής εκδόσεων, κειμενογράφος, κριτικός βιβλίου, μεταφραστής) από τις οποίες η πιο σημαντική πρόσφατη εργασία του είναι η (συν)ίδρυση των εκδόσεων Τόπος όπου διευθύνει το τμήμα λογοτεχνίας. Παράλληλα, έχει συγκροτήσει έναν ιστότοπο-εργογραφία «σε μορφή εν προόδω αυτοβιογραφίας», όπου ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει βήμα προς βήμα τη διαμόρφωση του συγγραφέα, τη λογοτεχνική του παραγωγή, την πρόσληψή της, καθώς και όλες τις δραστηριότητές του ή τις σκέψεις του για τη ζωή.

Κατάλογος των έργων του συγγραφέα υπάρχει στην έγκυρη βάση της biblionet, ενώ ο φιλέρευνος και απαιτητικός αναγνώστης μπορεί να πλοηγηθεί στον πλούσιο ιστότοπο του συγγραφέα, ο οποίος καθιστά περιττή κάθε άλλη πληροφορία «εγκυκλοπαιδικού» τύπου (https://www.arisgrandmangr.com/).

Η βυζαντινολόγος Άννα Μαραβά Χατζηνικολάου (Καλαμάτα 1911- Αθήνα 2005) σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η διδακτορική της διατριβή που είχε θέμα τη δουλεία στο Βυζάντιο εκπονήθηκε σε Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Το 1950 προσελήφθη ως επιμελήτρια Μικροτεχνίας στο Βυζαντινό Μουσείο και το 1965 ανέλαβε Έφορος στη νεοσύστατη 5η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στα Ιωάννινα ως την δικτατορία των συνταγματαρχών που την έπαυσε από τα καθήκοντα της. Μετά την συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε με τη μελέτη της βυζαντινής μικρογραφίας εκδίδοντας από κοινού με την Χρ. Πάσχου τον κατάλογο των βυζαντινών χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Ήταν παντρεμένη από το 1935 με τον γεωπόνο Γιάννη Χατζηνικολάου.

Ο Ιορδάνης Μαρίνος του Παναγιώτη και της Κοραλίας (το γένος Σμυρλόγλου) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Φοίτησε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το καλοκαίρι του 1945, στον Έμπορο της Βενετίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη). Στην κρατική σκηνή παρέμεινε ώς το 1946, για να επανέλθει την περίοδο 1951-1953, ενώ από το 1961 ώς το 1963 εμφανίστηκε σε παραγωγές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Στο μεσοδιάστημα και στα χρόνια που ακολούθησαν, συνεργάστηκε με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου (θίασος Γιώργου Παππά 1946-1947, Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου Τζαβαλά Καρούσου 1947, θίασος Μίμη Κοκκίνη και Ορέστη Μακρή 1948-1949, Θυμελικός Θίασος Λίνου Καρζή 1949-1950, 1952, 1955, 1959, 1960, 1963, 1972, 1973, θίασος θεάτρου Κοτοπούλη 1955-1957, θίασος Νίκου Χατζίσκου 1954, 1957, Λαϊκό Θέατρο Μάνου Κατράκη 1964-1967 κ.ά.). Συνέστησε προσωπικούς θιάσους, στους οποίους διετέλεσε και σκηνοθέτης (Άρμα Διονύσου 1955, Αστυνομική Αυλαία 1960, Λαϊκή Σκηνή 1963-1971, Κέντρο Θεάτρου και Τεχνών «Η Μνήμη» 1976-1983), ενώ το 1971 ανέλαβε τη διεύθυνση του θεάτρου Μπουρνέλλη. Επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (1993), δίδαξε την τέχνη της υποκριτικής σε πολλές δραματικές σχολές και το 1976 ίδρυσε δική του σχολή, στην οποία παραχωρούσε επί σειρά ετών δωρεάν φοίτηση. Αρθρογράφος και μελετητής του θεάτρου, μεταφραστής και διασκευαστής για το θέατρο και το ραδιόφωνο, ο Ιορδάνης Μαρίνος έγραψε και θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία, τα: Ο καιρός του απιέναι, Οι τζουτζέδες των Αγίων Πάντων, Οι δημοκράτες του ιερού βουνού, Αποκριάτικη ιστορία και Το τίμιο καλικαντζαράκι.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 265-267 και 315-316. 2. Υλικό της Συλλογής Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ. 3. Υλικό του αρχείου].

Αστυνομικός συντάκτης στις εφημερίδες τα Νέα και το Βήμα, συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων και αστυνομικών διηγημάτων για τα οποία έγινε γνωστός.