Ο Λιμενικός Σταθμός Σκοπέλου καταργήθηκε με το π.δ. 75/2003 «Κατάργηση Λιμενικού Σταθμού Σκοπέλου. Ίδρυση Υπολιμεναρχείου Σκοπέλου και καθορισμός των ορίων τοπικής αρμοδιότητας αυτού. Επανακαθορισμός των ορίων τοπικής αρμοδιότητας του Υπολιμεναρχείου Σκιάθου» (Α ́ 74), και μετατάχθηκε με το π.δ. 81/2014 σε Α ́ Λιμενικό Τμήμα του Λιμεναρχείου Σκιάθου, με έδρα την Σκόπελο.

Ο Λιμενικός Σταθμός Αλοννήσου ιδρύθηκε με την αριθ. 11068/9/1984 απόφαση του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας « ́Ιδρυση Λιμενικού Σταθμού στην Αλόννησο» (Β ́ 144) και υπάγεται βάσει του π.δ. 81/2014 στο Λιμεναρχείο Σκιάθου.

Ο Λιμενικός Σταθμός Γλώσσας Σκοπέλου ιδρύθηκε με την αριθ. 4128/30/14-12-1991 απόφαση του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας « ́Ιδρυση Λιμενικού Σταθμού στο Λουτράκι Γλώσσας Σκοπέλου» (Β ́ 1063). Καταργήθηκε με το Π.Δ. 81/2014.

Το Υπολιμεναρχείο Σκοπέλου, που ιδρύθηκε με το π.δ. 75/2003 «Κατάργηση Λιμενικού Σταθμού Σκοπέλου. Ίδρυση Υπολιμεναρχείου Σκοπέλου και καθορισμός των ορίων τοπικής αρμοδιότητας αυτού. Επανακαθορισμός των ορίων τοπικής αρμοδιότητας του Υπολιμεναρχείου Σκιάθου» (Α ́ 74), μετατάχθηκε με το π.δ. 81/2014 σε Α ́ Λιμενικό Τμήμα του Λιμεναρχείου Σκιάθου, με έδρα την Σκόπελο.

Με το π.δ. 136/82 « ́Ιδρυση Υπολιμεναρχείου Σκιάθου και τροποποίηση της περιφέρειας δικαιοδοσίας του Κεντρικού Λιμεναρχείου Βόλου» (Α ́ 20) ιδρύθηκε το Υπολιμεναρχείο Σκιάθου. Με το π.δ. 82/2003 «Μετάταξη Λιμενικών Αρχών» (Α ́ 78) μετατάχθηκε σε Λιμεναρχείο.

Γιος του κοτζάμπαση της περιφέρειας Λιδωρικίου Αναγνώστη Λιδωρίκη, αναδείχθηκε σε αξιόλογο αγωνιστή της Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας και αντιπροσώπευσε τη Δωρίδα στις Εθνοσυνελεύσεις.

Ο Αντώνιος Λιγνός γεννήθηκε το 1873 και πέθανε τον Ιούνιο του 1956. Ήταν ιατρός στο επάγγελμα και διετέλεσε Δήμαρχος της Ύδρας για σαράντα ολόκληρα χρόνια γεγονός που τον καθιστά έναν από τους μακροβιότερους Δημάρχους σε όλον τον ελλαδικό χώρο. Το σημαντικότερο έργο του Λιγνού ήταν η εύρεση, ταξινόμηση και μελέτη των αρχείων του νησιού, τα οποία αποτέλεσαν την βάση για την δημιουργία του Ιστορικού Αρχείου - Μουσείου της Ύδρας, ενός από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς οργανισμούς της χώρας.
[Πηγή βιογραφικού: Ψηφιακό Αποθετήριο της Ακαδημίας Αθηνών]

Φιλόλογος και συγγραφέας

Ο Νικόλαος Λιανόπουλος ήταν ανώτερος υπάλληλος του υπουργείου Εσωτερικών.

H Μαίρη Λιάτσου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1936. Φοίτησε στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια και σπούδασε χορό στην επαγγελματική σχολή χορού της Ραλλούς Μάνου από όπου αποφοίτησε τον Ιούλιο του 1960. Από το 1957 έως το 1960 συμμετείχε στις παραστάσεις του Ελληνικού Χοροδράματος και πήρε μέρος σε περιοδείες του σε όλη την Ελλάδα. Ήταν επίσης μέλος της χορευτικής ομάδας στην παράσταση Όρνιθες του Θεάτρου Τέχνης που ανέβηκε το 1959 στο Ηρώδειο.
Το 1960 παρακολούθησε στη Βιέννη μαθήματα εκφραστικού χορού, κλασσικού μπαλέτου και τζαζ στην Ακαδημία Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών με επικεφαλής την διεθνούς φήμης χορεύτρια και καθηγήτρια εκφραστικού χορού Rosalia Chladek.Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη ίδρυσε το 1962 σχολή χορού με τμήματα κλασικού μπαλέτου, σύγχρονου θεατρικού χορού και ρυθμικής γυμναστικής.
Το 1964 έλαβε μέρος σε σεμινάριο του Τμήματος Παιδαγωγικών Μελετών στο Mozarteum του Σάλτσμπουργκ σχετικά με τη μουσική και τη ρυθμολογία υπό την διεύθυνση του γνωστού γερμανού μουσικοσυνθέτη, καθηγητή και παιδαγωγού Karl Orff. Το σύστημα Karl Orff διδάχθηκε πειραματικά στη Σχολή Χορού της Μαίρης Λιάτσου για έξι χρόνια.
Από το 1967 έως το 1971 παρακολούθησε τα θερινά μαθήματα κλασικού μπαλέτου και κάρακτερ της Αγγλικής Βασιλικής Ακαδημίας Χορού στο Λονδίνο (Royal Academy of Dance) δίπλα σε διεθνούς φήμης καθηγητές και χορογράφους. To 1971, μετά από επιτυχείς εξετάσεις, έγινε η πρώτη Ελληνίδα που ανακηρύχθηκε μέλος της Αγγλικής Βασιλικής Ακαδημίας Χορού. Επίσης διδάχθηκε το σύστημα διδασκαλίας κλασικού μπαλέτου της Ακαδημίας για παιδιά ηλικίας 5-17 ετών και εισήγαγε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το σύστημα ειδικών εξετάσεων της Ακαδημίας στο κλασικό μπαλέτο. Άγγλοι καθηγητές της Ακαδημίας επισκέπτονταν τη σχολή της Λιάτσου προκειμένου να διεξάγουν οι ίδιοι τις εξετάσεις και να απονείμουν τα σχετικά διπλώματα.
Το 1969 χορογράφησε την παράσταση Εκλησσιάζουσες του Αριστοφάνη στη Νέα Σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Το 1980 μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο στο σύστημα μοντέρνου χορού τζαζ της Imperial Society of Teachers of Dance (I.S.T.D.) για επαγγελματίες και ερασιτέχνες χορευτές. Την ίδια χρονιά διοργάνωσε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη τη διεξαγωγή εξετάσεων τζαζ χορού της I.S.T.D. στη σχολή της.
Το 1982 παρακολούθησε τα ειδικά σεμινάρια κλασικού μπαλέτου ρωσικού συστήματος που έκανε η ρωσίδα καθηγήτρια της Χορογραφικής Σχολής της Μόσχας, Γκαλίνα Κουσνιέτσοβα, στην Αθήνα.
Η Μαίρη Λιάτσου ανέβασε με την σχολή της μεγάλο αριθμό παραστάσεων κλασικού μπαλέτου διεθνούς ρεπερτορίου όπως Η Λίμνη των Κύκνων, Ωραία Κοιμωμένη, Καρυοθραύστης, Κοππέλια, Συλφίδες, Η Κακοφυλαγμένη Κόρη, Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, Σταχτοπούτα κ.α. σε αυθεντική ή διασκευασμένη μορφή.
Η Μαίρη Λιάτσου συνέβαλε συστηματικά στην καλλιέργεια της τέχνης του χορού στη Θεσσαλονίκη καθώς γενιές μαθητριών και μαθητών εκπαιδεύτηκαν στη σχολή της τόσο ερασιτεχνικά όσο και επαγγελματικά. Οι παρουσιάσεις των παραστάσεων της σχολής έγιναν σε μεγάλα θέατρα της πόλης όπως το Βασιλικό Θέατρο, το Θέατρο Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών και το Μέγαρο Μουσικής. Πέθανε το 2018.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου.

Δάσκαλος, λαογράφος, ιστορικός και δημοσιογράφος.

Ιερέας

Ιερέας

Ιερέας

Ο Δημήτριος Λιάλιος γεννήθηκε στην Πάτρα το Νοέμβριο του 1869. Από μικρή ηλικία ξεκίνησε μαθήματα βιολιού και πιάνου στη γενέτειρά του με τον Ιταλό καθηγητή Augusto Tiveri. Σε ηλικία 15 ετών έφυγε για τη Ζυρίχη με σκοπό να σπουδάσει μηχανολόγος, αλλά σύντομα εγκατέλειψε αυτή τη προσπάθεια και κατέληξε στο Μόναχο το 1891, όπου σπούδασε δίπλα στο διάσημο παιδαγωγό και συνθέτη Ludwig Thuille έως το 1907. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Πάτρα όπου ίδρυσε ορχήστρα, μέλη της οποίας ήταν φιλόμουσοι της πόλης των Πατρών και συγγενείς του. Το 1916 παντρεύτηκε την υψίφωνο Ειρήνη Πάλλη με την οποία τέσσερα χρόνια αργότερα αναχώρησε και πάλι για το Μόναχο, όπου διετέλεσε υποπρόξενος της Ελλάδος. Στη θέση αυτή παρέμεινε ως το 1935. Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Μαρτίου 1940.

Διεθνολόγος από την Κων/πολη (;). Σπούδασε στη Γερμανία, όπου υποστήριξε το 1930 διατριβή για την ελληνική ουδετερότητα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Η Ιωάννα Λεοντίδου, κόρη του Αναστασίου και της Στάλλης (το γένος Κοκκινίδη) γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1911 στην Αθήνα και υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως διπλωματικός υπάλληλος στο εξωτερικό. Ο πατέρας της είχε επιχειρηματική δραστηριότητα στην Τραπεζούντα, στο Βλαδιβοστόκ και στην Κωνσταντινούπολη (;). Η μητέρα της αποφοίτησε από το Ελληνικό Παρθεναγωγείο στην Τραπεζούντα το 1903. Ο γάμος των γονιών της τελέστηκε στις 2 Νοεμβρίου 1908 στην Τραπεζούντα.

Η Ιωάννα Λεοντίδου αποφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Aix στην Μασσαλία το 1931. Η επαγγελματική της σταδιοδρομία ξεκίνησε στις 10.1.1936 όταν διορίστηκε Συντάκτης Τύπου Γ΄Τάξεως στο υπουργείο Εξωτερικών έπειτα από διαγωνισμό που διενεργήθηκε το 1935. Στις 30.9.1936 μετατέθηκε στο υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού το οποίο ιδρύθηκε από το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 και προήχθη στον βαθμό της Εισηγητού. Η περαιτέρω ανέλιξή της αποκλείσθηκε λόγω νόμου που περιόριζε την προαγωγή των γυναικών υπαλλήλων στο βαθμό του Γραμματέως Α΄. Το 1937 συμμετείχε στην Β΄Συνδιάσκεψη Τύπου Βαλκανικής Συνεννόησης.

Στις 20.5.1941 μετατέθηκε από το υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού στη Γενική Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας. Στις 3.9.1941 απολύθηκε από την υπηρεσία της με προεδρικό διάταγμα της 28ης Αυγούστου 1941 το οποίο υπέγραψε ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Γ.Τσολάκογλου. Τον Ιούνιο του 1941 είχε φύγει από την Ελλάδα με προορισμό την Μέση Ανατολή. Εκεί απασχολήθηκε με την ιδιότητα της υπαλλήλου του υπουργείου Εξωτερικών αρχικά στην Ιερουσαλήμ, στο Γενικό Προξενείο (Σεπτέμβριος 1941-Απρίλιος 1942) και έπειτα στην Υπηρεσία Τύπου της Κυβέρνησης του Καΐρου στη Μέση Ανατολή. Το 1943 υπηρέτησε στον Ερυθρό Σταυρό στη Βηρυτό με την ιδιότητα της αδελφής νοσοκόμας. Την 1η Μαρτίου 1947 η Ιωάννα Λεοντίδου μετατέθηκε στο Γενικό Γραφείο Τύπου του Προξενείου της Ιερουσαλήμ με το βαθμό της Διευθύντριας μέχρι το 1950.

Στις 28 Ιουνίου 1950 της απονεμήθηκε Μετάλλιον Εξαιρέτων Πράξεων για την υπηρεσία της στην Παλαιστίνη σε καιρό πολέμου. Από 1η Δεκεμβρίου 1950 ήταν μέλος της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής στο Βερολίνο. Την 1η Απριλίου 1955 προσλήφθηκε ως έκτακτη συνεργάτις του Γραφείου Τύπου της Βόννης ενώ από την 1η Νοεμβρίου 1956 πήρε μετάθεση με απόσπαση στο Γραφείο Τύπου της Βέρνης εκτελώντας χρέη αναπληρώτριας διευθύντριας. Την 30η Μαΐου 1959 διορίστηκε στην θέση της Διευθύντριας Τύπου του Γραφείου της Βέρνης. Η υπαλληλική της σταδιοδρομία διήρκεσε ως τις 23.09.1968 οπότε και απολύθηκε εξαιτίας της αντίθεσής της στο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.

Την δεκαετία του 1970 η Ιωάννα Λεοντίδου εργάστηκε ως μεταφράστρια, ενώ το 1981 την συναντάμε στο γραφείο του ΟΗΕ στη Γενεύη. Σε σημείωμά της το 1989 αναφέρει ότι ζούσε πλέον στην Αθήνα και πραγματοποιούσε συχνά ταξίδια στην Ελβετία.

[Πηγές : υλικό του αρχείου.]

Αρχιτέκτονας

Ο Μανόλης Λεοντάρης, αδελφός του ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη, γνωστός στα γράμματα ως Μανόλης Λαμπρίδης, ήταν δοκιμιογράφος, κριτικός και μεταφραστής. Γεννήθηκε στο Καρλόβασι της Σάμου το 1920, σπούδασε Νομικά και Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος. Την πολιτική σκέψη του επηρέασε η μαθητεία του στον Σπύρο Στίνα, κατά τη δεκαετία του 1940, μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Σταμάτη Στανίτσα, τον Αντώνη Λαυραντώνη κ.ά. Επρόκειτο για μια αποκλίνουσα «τάση» του τροτσκισμού. Ως κριτικός έκανε την εμφάνισή του με το άρθρο «Το νόημα της ελληνικής ελευθερίας» στα Ελληνικά Γράμματα, το 1946 (25.1.1946, αρ. 35, σ. 19, 31 και 8.2.1946, αρ. 36, σ.34). Δημοσίευσε δοκίμια πολιτικής φιλοσοφίας καθώς και λογοτεχνικής και αισθητικής κριτικής στα περιοδικά: Ελεύθερα Γράμματα, Ο αιώνας μας, Μακεδονικά Γράμματα, Νέος Νουμάς, Μαρξιστικό Δελτίο, Επιθεώρηση Τέχνης, Πανσπουδαστική, Κριτική, Λογοτέχνης, Η Άλως, Εφημερίδα των ποιητών, Διαβάζω, Αντί, Λεβιάθαν, Η Λέξη, Μανδραγόρας, ο Πολίτης, Σύγχρονοι Καιροί. Ιδιαίτερα συνδέθηκε με το περιοδικό Μαρτυρίες, και τη συνέχειά του Σημειώσεις. Υπέγραφε και με τα ψευδώνυμα: Μ. Ιωάννου, Μ. Ιωαννίδης, Νίκος Λιμπέρης, Σ. Μοντάνος, Μ. Φουτούρης, Βίκτωρ Βέρας. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου 2002.

Εξέδωσε τα βιβλία: Η σύγκρουση με το Νόμο ως έμπρακτη κριτική του Δικαίου (1975). Il gran rifiuto. Καβάφης, Βάρναλης, Καρυωτάκης και η παρακμή, Η αντικειμενικότητα του έργου τέχνης, Το ηθικό πρόβλημα στην ποίηση του Γ. Σεφέρη: κριτικά μελετήματα (1979). Παλαιά και Νέα ποίηση (1981), Αντι-ιδεολογικά (1982). Η ταξική συνείδηση στο έργο του Κ. Βάρναλη (1982). Η ποίηση και το ηθικό πρόβλημα (1993), Τρία μελετήματα (1998). Στρογγυλές κουβέντες ή η παρανόηση της μεταφοράς και του συμβολισμού (2000). Μετέφρασε επίσης τα έργα: Λ. Τρότσκι, Λογοτεχνία και επανάσταση (1966), Λ. Γκόλντμαν, Εισαγωγή στον Luka’ks και στον Heidegger (1975), G. Luka’ks, Από την φαινομενολογία στον υπαρξισμό (1977), Κ. Καστοριάδης, Ουγγρική επανάσταση 1956, δημιουργική πηγή της σύγχρονης ιστορίας (1980), Κ. Κορς, Μαρξισμός και φιλοσοφία (1981), H. Lefebvre, Αρχαίοι και νέοι Ελεάτες (1988, 2007).

[Πηγές: Αλέξ. Αργυρίου, «Λαμπρίδης, Μανόλης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ 5, Εκδοτική Αθηνών, σ.169 και http://spartakos.okde.org/keimena/s69_em_lambridis.htm και http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=1357].

Ο Βύρων Λεοντάρης γεννήθηκε το 1932 στη Νιγρίτα Σερρών και καταγόταν από τη Σάμο. Αδελφοί του είναι ο κριτικός Μανόλης Λαμπρίδης και ο ποιητής Ανδρέας Λεοντάρης. Από το 1939 η οικογένειά τους εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα. Ο Βύρων Λεοντάρης σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος και ως νομικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων. Το 1954 δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή του Γενική Αίσθηση. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά: Η Εφημερίδα των ποιητών, Κριτική (Θεσσαλονίκης), Επιθεώρηση Τέχνης. Μετείχε στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Μαρτυρίες και από το 1973 ήταν μέλος της εκδοτικής συντροφιάς του περιοδικού Σημειώσεις, όπου δημοσιεύτηκαν τα περισσότερα ποιήματα και δοκίμιά του. Επίτιμο μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 1997 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του Εν γη αλμυρά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, ιταλικά. Σύζυγός του είναι η ποιήτρια Ζέφη Δαράκη και γιος τους ο σκηνοθέτης Γιάννης Λεοντάρης. Ο Βύρων Λεοντάρης πέθανε το 2014.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Γενική Αίσθηση (1954), Ορθοστασία (1957), Η ομίχλη του μεσημεριού (1959), Ανασύνδεση (1962), Ψυχοστασία (1972), Μόνον δια της λύπης (1976), Ψυχοστασία (συγκεντρωτική έκδοση 1949-1976) (1983), Εκ περάτων (1986), Εν γη αλμυρά (1996), Έως (2003).
Εξέδωσε τα δοκίμια: Η ποίηση της ήττας (1983), Καβάφης ο έγκλειστος (1983, συμπληρωμένη έκδοση 1997), Δοκίμια για την ποίηση (1985), Γραφή και βιβλίο (1990), Κείμενα για την ποίηση (2001).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: βιοεργογραφικά σημειώματα του Β. Λεοντάρη, φακ. 2.1 του αρχείου.]

Ο Ηλίας Βασιλείου Λεντάκης γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας το 1913. Οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Κάρπαθο και μετανάστευσαν στην Αιθιοπία στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο πατέρας του Βασίλειος ήταν οικοδόμος. Μετείχε, ως μέλος ομάδας Δωδεκανησίων οικοδόμων, στην κατασκευή εκκλησιών στην Αιθιοπία ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται ο καθεδρικός ναός της Αγίας Τριάδας στην Αντίς Αμπέμπα. Ο Ηλίας Λεντάκης ολοκλήρωσε τις βασικές εγκύκλιες σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο της Αντίς Αμπέμπα και κατόπιν φοίτησε στη Σαλβάγειο Εμπορική Σχολή Αλεξανδρείας (Αίγυπτος) και στο Τμήμα Ανώτερων Εμπορικών Σπουδών του Γαλλικού Λυκείου Αλεξανδρείας (αποφοίτησε το 1934). Από το 1936 μέχρι το 1944 εργάστηκε, αρχικά ως λογιστής και κατόπιν ως βοηθός αρχιλογιστή και αρχιλογιστής, στην Γαλλο-αιθιοπική Σιδηροδρομική Εταιρεία DJIBOUTI-ADDIS ABEBA. Την περίοδο 1945-1946 εργάστηκε ως βοηθός αρχιλογιστή της αγγλικής εταιρείας εισαγωγών/εξαγωγών/ασφαλειών MITCHELL COTTS & Co. Από το 1947 μέχρι το 1957 ως αρχιλογιστής της Βιομηχανικής Εταιρείας Ζέκου Αφοι (μετέπειτα Ηνωμένα Ελαιουργεία και Σαπωνοποιεία). Κατά το διάστημα 1957-1961 εργάστηκε για λογαριασμό της κυβέρνησης της Αιθιοπίας (Κεντρική Οικονομική Εφορεία/ Διευθύνων Τμήματος Ελέγχου, Διευθυντής Λογιστηρίου στα Υπουργεία Εσωτερικών και Βιομηχανίας/Εμπορίου, αρχιλογιστής του Τμήματος Ελέγχου διαθέσεως της οικονομικής και τεχνικής βοήθειας προς την Αιθιοπία από τα Ηνωμένα Έθνη και τις ΗΠΑ). Από το 1961 μέχρι το 1964 εργάστηκε αρχικά ως διευθυντής λογιστηρίου και αργότερα ως φοροτεχνικός στην ιταλική εμπορική εταιρεία International Trading Company (ITCO). Το ίδιο διάστημα χρημάτισε διευθυντής του Τμήματος Εξωτερικής Επιθεώρησης στην Τράπεζα Βιομηχανικής και Αγροτικής Ανάπτυξης Αιθιοπίας. Τον Οκτώβριο του 1964 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα όπου και εργάστηκε για την ιταλική εταιρεία πετρελαιοειδών AGIP ως διευθυντής των οικονομικών υπηρεσιών. Συνταξιοδοτήθηκε το 1984.

Κατά τα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στην Αλεξάνδρεια και την επιστροφή του στην Αιθιοπία, έλαβε μέρος στην εκεί οργάνωση του ποδοσφαίρου.

Παντρεύτηκε την Σοφία Βάλβη και απέκτησαν μια κόρη, την Μαρία (Λιλίκα).

Πηγές: Βιογραφικά σημειώματα του Ηλία Β. Λεντάκη στο αρχείο.

Πολιτικός, Συγγραφέας, Στοχαστής, Φιλόλογος - Ιστορικός

1935: Γεννιέται στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας - Η Αιθιοπία έως το 1941 είναι υπό Ιταλική κατοχή - από Έλληνες μετανάστες εκ Καρπάθου με Κρητική καταγωγή.

1953: Αποφοιτά από το 6τάξιο Γυμνάσιο και εγγράφεται στην Φιλοσοφική Σχολή της Αθηνών στο Ιστορικό - Αρχαιολογικό Τμήμα- με υποτροφία της Ελληνικής κοινότητας Αντίς Αμπέμπα. Μιλά ήδη άπταιστα 7 γλώσσες.

ΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

1954: Αφαίρεση της Υποτροφίας λόγω της στράτευσής του στους δημοκρατικούς αγώνες για το Κυπριακό και της ένταξής του στην ΕΠΟΝ (1955-1958). Λίγο αργότερα -1959- του αφαιρείται και η Ελληνική Ιθαγένεια για τον ίδιο λόγο (1978 έτος επανάκτησής της).

1956 - 1957: Υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων της ΔΕΣΠΑ, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος.
Ιδρυτικό μέλος και Γ.Γ. των φοιτητών του Συλλόγου της Φιλοσοφικής (1955-1957).

1957: Συμμετέχει ως οργανωτής του Α΄ Πανσπουδαστικού Συνεδρίου, στις εργασίες του οποίου υπήρξε Γραμματέας. Εκπροσώπησε το φοιτητικό κίνημα σε διεθνή συνέδρια (Μόσχα, Πράγα, Κούβα, Λονδίνο, Γκάνα), ενώ, στο Παγκόσμιο Forum Νεολαίας της Μόσχας, το 1964, εξελέγη Πρόεδρος του προεδρείου του Forum, για την προετοιμασία του τελικού και των Αποφάσεων.

1958-1962: Ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Εργαζομένων Φοιτητών και της Πανσπουδαστικής.

1962: Από τους πρωτοπόρους του κινήματος Ειρήνης για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό ‘’BertrandRussell”

1963: Γίνεται ιδρυτικό μέλος της ΔΚΝ "Γρηγόρης Λαμπράκης" και της ΔΝΛ (Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη), της οποίας ο ίδιος επεξεργάστηκε το σχέδιο Διακήρυξης και υπήρξε ηγετικό της στέλεχος ως το 1967. (Πηγή αρχείο Λαμπράκηδες on line).

1963: Εκδίδεται το βιβλίο με τίτλο «Νεοφασιστικές Οργανώσεις στη νεολαία.» από τις εκδ. ΔΚΝ «Γρηγόρης Λαμπράκης».

1965: Συμμετέχει στην ιστορική διαδήλωση -βλ. Ιουλιανά- στην οποία σκοτώθηκε ο Σωτ. Πέτρουλας. O Ανδρέας Λεντάκης μεταφέρθηκε σε κρισιμότατη κατάσταση στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός.

1965-1967: Τελευταίος αρχισυντάκτης της ‘’Πανσπουδαστικής’’.

1966: Φεβρ.: Εκτοπίζεται στην Άνδρο και την Μήλο και γίνεται ο πρώτος φοιτητής πολιτικός κρατούμενος πριν και κατά τη δικτατορία.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ-ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

1967 Απριλ.: Εντάσσεται στο ΠΑ.Μ. (Πατριωτικό Μέτωπο). Συλλαμβάνεται τον Οκτ. 1967 και του στοιχίζει 4 χρόνια φυλακής και εξορίας. Ο Μίκης Θεοδωράκης γράφει για εκείνον τα «Τραγούδια του Ανδρέα».

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

1987- 1993: Ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος της νέας ΕΔΑ τη διακήρυξη της οποίας συνέταξε ο ίδιος.

1978: Εκλέγεται Δήμαρχος Υμηττού.

1981-1982: Ίδρυσε το πρώτο ΚΑΠΗ στην Ελλάδα (Δήμο Υμηττού), και σύντομα έστησε και το δεύτερο ΚΑΠΗ στην Χαραυγή Υμηττού.

1982: Εκλέγεται 2η φορά δήμαρχος

1983 -1988: Καινοτομεί με προγράμματα - πιλότο πρόληψης από την χρήση τοξικών ουσιών στη Β΄βάθμια Εκπαίδευση και τους γονείς των μαθητών. Παράλληλα εφαρμόζει προγράμματα Συμβουλευτικής ΚΕΤΑ (Κοινωνικό Εργαστήρι Τοπικής Αυτοδιοίκησης).

1982 - 1989: Εισήγαγε το θεσμό του Ε.Α.Π. (Ελεύθερου Ανοικτού Πανεπιστημίου) και δημιουργεί το πρώτο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο-1976- στον ΦΟΥ (Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού).

1986: Εκλέγεται 3η φορά δήμαρχος.

1986: Θεμελιωτής του Θεάτρου Βράχων Υμηττού-Βύρωνα, που μετονομάστηκε αργότερα σε «Μελίνα Μερκούρη». Το καλοκαίρι του ίδιου έτους πραγματοποιείται και θεσμοθετείται το πρώτο Φεστιβάλ Τέχνης του Δήμου Υμηττού. Συνολικά οργάνωσε 11 Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης.

1986: Εισήγαγε το πρόγραμμα «Φροντίδα στο σπίτι». Οργάνωσε τα Υπαίθρια- Διεθνή Συμπόσια Γλυπτικής και Ποίησης.

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

1989 & 1990: Εκλέγεται βουλευτής με τον Συνασπισμό.

1993: Παραιτείται από βουλευτής και από πρόεδρος της ΕΔΑ και προσχώρησε στο νεοσύστατο κόμμα της Πολιτικής Άνοιξης.

1993 τον Οκτώβριο εκλέγεται βουλευτής ( πρώτος σε σταυρούς) και κυβερνητικός εκπρόσωπος της ΠΟΛ.ΑΝ

1994: Κατέρχεται ως υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων.

Ο απολογισμός του έργου του (1993-1996) ήταν μεγάλος: 597 ερωτήσεις σε υπουργούς, 73 επίκαιρες ερωτήσεις, 285 αναφορές. Διετέλεσε μέλος της Διακομματικής Επιτροπής του Κοινοβουλίου στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, της Διακομματικής Επιτροπής στο Συμβούλιο της Ευρώπης, της Διακομματικής Επιτροπής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της Επιτροπής Παιδείας και Πολιτισμού, της Επιτροπής Βιβλιοθήκης της Βουλής, και της Διεθνούς Ενώσεως του Κοινοβουλίου, της Επιτροπής Θρησκευμάτων και Ορθοδοξίας, της οποίας διετέλεσε και Γραμματέας.

20 Μαρτίου 1997: Πεθαίνει από ανακοπή σε ηλικία 60 ετών.

Ο ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ, Ο ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

Το συγγραφικό του έργο αριθμεί περισσότερα από 30 βιβλία, (ιστορικά, αρχαιολογικά, λογοτεχνικά, εθνολογικά). Δημοσίευσε πάνω από 450 λήμματα στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια και στην Εγκυκλοπαίδεια «Υδρία».

1997- 1999: Μετά το θάνατό του εκδίδεται το κύκνειο τετράτομοέργο του « Ο Έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα».

Η Μαρία (Λιλίκα) γεννήθηκε στην Diri-Dawa της Αιθιοπίας στις 12 Σεπτεμβρίου 1940. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ (1959-1963).
Πηγές: Βιογραφικά σημειώματα του Ηλία Β. Λεντάκη στο αρχείο.

Ο Αδαμάντιος Λεμός γεννήθηκε το 1916 στα Καρδάμυλα της Χίου. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου το 1939. Διετέλεσε ηθοποιός, θιασάρχης, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, δάσκαλος, μαζί με τη σύζυγό του ηθοποιό Μαίρη Γιατρά-Λεμού. Στην αρχή της σταδιοδρομίας του συνεργάστηκε με τους θιάσους Μαρίκας Κοτοπούλη, Κατερίνας Ανδρεάδη, Λίνου Καρζή, Θεάτρου Τέχνης. Στην Κατοχή διέφυγε στη Μέση Ανατολή και υπηρέτησε ως ασυρματιστής. Την περίοδο 1943-1944 ήταν ενεργό μέλος του Συγκροτήματος Ψυχαγωγίας των Ελληνικών Δυνάμεων Μέσης Ανατολής. Μετά τη διάλυσή του, με τη βοήθεια μελών του Ε.Α.Σ. (Εθνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου), δημιουργήθηκε ο θίασος πρόζας Μαίρης Λεμού. Το 1945, ύστερα από πρόσκληση του Α.Κ.Ε.Λ., το ζεύγος Λεμού έφυγε για την Κύπρο, όπου οργάνωσε τον πρώτο επαγγελματικό θίασο στο νησί, το Παγκύπριο Θέατρο «Ο Προμηθεύς». Από το 1947 ως το 1956 ο θίασος Λεμού, με συμμετοχή στελεχών του Θεάτρου Τέχνης, έδρασε αρχικά στην Καλλιθέα και στη συνέχεια στο «Άλσος» Παγκρατίου, ενώ περιόδευσε στην Πελοπόννησο, την Κρήτη, τη Θεσσαλονίκη, την Αίγυπτο, το Χαρτούμ και αλλού. Το 1956 το ζεύγος Λεμού έφυγε στις Η.Π.Α., ιδρύοντας εκεί τον Οργανισμό Ελληνικού Θεάτρου Αμερικής, που απέκτησε μόνιμη στέγη και λειτούργησε για δέκα συνεχή χρόνια. Επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1967 και, παρά τις αντιξοότητες, ο Αδαμάντιος Λεμός συνέχισε το έργο του.

[Πηγές: Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη-Κουτσουμπού, «Δωρεά Αδαμάντιου Λεμού», Τα νέα του Ε.Λ.Ι.Α., αρ. 61, χειμερινό αρχειοστάσιο 2002, σσ. 24-27, και βιογραφικό του Λεμού στο αρχείο].

Γεννήθηκε το 1880 στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και φυσικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού με πολύ καλές γνώσεις οικονομικών επιδόθηκε στη μελέτη οικονομικών συστημάτων και συνέβαλε στην ίδρυση και αναδιοργάνωση του Ταμείου Εθνικού Στόλου, του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου, του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων και των Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων. Διετέλεσε διευθυντής του Γενικού Λογιστηρίου και γενικός διευθυντής της Ιονικής Τράπεζας στην Ελλάδα καθώς και πρόεδρος του Συνδέσμου των εν Ελλάδι Ανωνύμων Εταιρειών. Διακρίθηκε για τη συμβολή του στη διευθέτηση παγκοσμίων και ελληνικών οικονομικών προβλημάτων και τιμήθηκε με διπλώματα και μετάλλια.

1898-1901 Βοηθός καθηγητής Χημείας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων

1901 Οργάνωσε το Ταμείο του Εθνικού Στόλου και με τη συνεργασία του Γ.Σακκαλή αναδιοργάνωσε το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο

1911-1914 Εστάλη στην Αγγλία ύστερα από πρόταση της Αγγλικής Ναυτικής Αποστολής και στη συνέχεια προσελήφθη στο Επιτελείο του αρχηγού της ναυάρχου Καρρ

1917-1920 Διευθυντής του Γενικού Λογιστηρίου

1918-1919 Αρχηγός της Ελληνικής Οικονομικής Αποστολής στο Συνέδριο Ειρήνης στο Παρίσι (με Ε.Τσουδερό και Γ.Κέπετζη)

1920 Συμμετοχή στη Διεθνή Οικονομική Διάσκεψη στις Βρυξέλλες (με Ι. Κορομηλά και Αλ.Διομήδη)

1921-1950 Γενικός Διευθυντής Ιονικής Τραπέζης

[Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από τον Ν.Ιγγλέση, Οδηγός Ανωνύμων Εταιρειών 1937-1938. Αι Ελληνικαί Τράπεζαι. Τα Ιδρύματα, Ιονική Τράπεζα Limited. Αθήναι, 1938 και από τη Μ.Ε.Β του Βοβολίνη.]

Ηγετική μορφή του κινήματος των Καρμανιόλων στη Σάμο. Σπούδασε στην Πορφυριάδα σχολή του Καρλοβάσου και μετά στην Πάτμο, διετέλεσε γραμματέας του μητροπολίτη Κυρίλλου, ενώ αγόρασε και έφερε στη Σάμο τυπογραφείο το 1831.

Η Βάσω Λειβαδίτη (το γένος Γωργίου Διαούρτα) γεννήθηκε στην Πάτρα. Την προσχολική, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση έλαβε στο Αρσάκειο Πατρών, όπου και αρίστευσε. Πανεπιστημιακές σπουδές έκανε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ειδικεύτηκε στην παιδιατρική, στην Πανεπιστημιακή κλινική του νοσοκομείου Παίδων "Αγία Σοφία", όπου επίσης εκπόνησε και τη διδακτορική της διατριβή. Άσκησε την παιδιατρική στην Αθήνα και την Καλλιθέα, στον τομέα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιώτικό τομέα, με παράλληλο αξιόλογο επιστημονικό έργο. Στο γυναικείο κίνημα ασχολείται από το 1978 μέσα από γυναικείες επιτροπές και γυναικεία τμήματα αριστερών κομμάτων. Ιδρυτικό μέλος της Επιτροπής Γυναικών ΟΜΕ-ΟΤΕ και της Γραμματείας Γυναικών της ΓΣΕΕ. Μέλος του Φόρουμ Αριστερών Φεμινιστριών, του ΔΣ του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων, του ελληνικού τμήματος του Ευρωπαϊκού Λόμπυ Γυναικών και του Πολιτικού Συνδέσμου Γυναικών. Η συμμετοχή της ήταν ενεργή και ουσιαστική.