Το Ταμείον Ανταλλαξίμων Κοινοτικών και Κοινωφελών περιουσιών ιδρύθηκε με το Νόμο 3471/1928 ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου υπό την εποπτεία του Υπουργείου Γεωργίας. Σκοπός του Ταμείου ήταν η συγκέντρωση και διάθεση των περιουσιών των πάσης φύσης νομικών προσώπων των Ελλήνων στην Τουρκία (κοινοτήτων, κοινοτικών οργανισμών, μονών, εκκλησιών, σχολών, νοσοκομείων, ιδρυμάτων κοινής ωφέλειας) που έπαυσαν να λειτουργούν λόγω της ανταλλαγής των πληθυσμών (άρθρο 1). Με το άρθρο 2 όλοι οι κάτοχοι (φυσικά ή νομικά πρόσωπα) κινητών περιουσιών ή χρηματικών τίτλων (ομολογίες εκκλησιαστικά κημείλια, τιμαλφή) που ανήκαν σε νομικά πρόσωπα Ελλήνων της Τουρκίας υποχρεώνονταν να τα παραδώσουν στο Ταμείο. Εξαιρούνταν από τη ρύθμιση όσα είχαν παραδοθεί στα μουσεία του Κράτους.
Οι πόροι του Ταμείου προβλεπόταν ότι θα ήταν τα περιουσιακά στοιχεία που αναφέρθηκαν, οι κληρονομιές κληροδοσίες έρανοι εισφορές υπέρ του Ταμείου, η Κρατική ενίσχυση καθώς και 50 εκ. δραχμές που διατίθεντο αμέσως από το Υπουργείο Γεωργίας. Στο άρθρο 6 καθοριζόταν ότι η ταμειακή υπηρεσία θα ενεργούνταν από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος στην οποία κατατίθεντο όλα τα χρηματικά ποσά εντόκως και όλοι οι τίτλοι και, κατά το δυνατόν, τα τιμαλφή και κειμήλια. Στην Εθνική Τράπεζα θα κατατίθεντο και τα πάσης φύσεως έσοδα του Ταμείου που δεν διατίθεντο για τους σκοπούς του Νόμου.
Τα περιουσιακά στοιχεία του Ταμείου προβλεπόταν ότι θα διατεθούν υπέρ παρεμφερών σκοπών δηλ. θρησκευτικών, εκπαιδευτικών, φιλανθρωπικών, και άλλων εκπολιτιστικών των προσφυγικών συνοικισμών αναγκών στο βαθμό που αυτά δεν μπορούσαν να ασκηθούν στην Τουρκία μετά τη σύμβαση ανταλλαγής των πληθυσμών (άρθρο 7).
Για το σκοπό αυτό οριζόταν ότι τα παραπάνω περιουσιακά στοιχεία θα εκποιούνταν με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου μέσω της Εθνικής Τραπέζης (που είχε και αυτή λόγο στις αποφάσεις) και καθορίζονταν οι όροι των εκποιήσεων (άρθρο 8).
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Ταμείου αποτελούνταν από έναν Πρόεδρο και οκτώ άμισθα μέλη: τέσσερις καταγώμενους από τη Μικρά Ασία, δύο από τη Θράκη και δύο από τον Πόντο (άρθρο 11).
Το 1934 με το Νόμο 6340/1934 το Ταμείο υπήχθη στην εποπτεία του Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως, στο οποίο υπήχθη και η Υπηρεσία Συμβάσεως Ανταλλαγής και Αποζημιώσεως Ανταλλαξίμων, που υπαγόταν έως τότε στο Υπουργείο Γεωργίας.
Το Ταμείο καταργήθηκε το 1962 με το Νόμο 4223/1962 με το οποίο μεταβιβάζονταν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις του Ταμείου στην Δ5 Διεύθυνση του Υπουργείου Κοινωνικής Προνοίας και στον Λογαριασμό Αποκαταστάσεως Αστών Προσφύγων του Νόμου 2044/52, που λειτουργούσε στην Τράπεζα της Ελλάδος. ΒΔ 151/1963

Ο Τώνης Σπητέρης, διανοητής και ιστορικός της τέχνης, ήταν ίσως ο πιο σημαντικός τεχνοκριτικός στην Ελλάδα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Συστηματικός, συγκέντρωσε πλούσιο υλικό για το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας τέχνης, το οποίο δώρισε στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. το 1984.

Επαγγελματίας ρεπόρτερ που γεννήθηκε στο Κάϊρο και εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα το 1956.

Ο Λέων Φραντζής, αυτοδίδακτος φωτογράφος της εποχής του μεσοπολέμου, παρέδωσε έργο ευρείας θεματολογίας, με επίκεντρο το ελληνικό τοπίο και τη σύγχρονή του πραγματικότητα. Συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού και το Εθνικό Θέατρο, ενώ κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ήταν πολεμικός ανταποκριτής.

Ο Χαράλαμπος ή Μπάμπης Άννινος (Αργοστόλι 1852 - Αθήνα 1934) υπήρξε δημοσιογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς, όπου και εργάστηκε αρχικά ως γραφέας στο τελωνείο μέχρι το 1870, όπου μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να εργαστεί ως υπογραμματέας στην Εισαγγελία Αθηνών και για να επιδοθεί στη λογοτεχνία. Την ίδια χρονιά θα τιμηθεί με εύφημο μνεία στο Βουτσιναίο διαγωνισμό για την πρώτη του ποιητική συλλογή "Λυκαυγές". Αργότερα επιτυγχάνει θέση υπαλλήλου στο Προξενείο της Ρώμης και της Νάπολης. Τελικά επιστρέφει οριστικά στη Αθήνα και αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με τη δημοσιογραφία το 1878. Από τότε έγραψε σε πολλές εφημερίδες ("Νεολόγος των Αθηνών", "Εφημερίδα") και συνεργάστηκε με περιοδικά έντυπα (φιλολογικό έντυπο Παρνασσού, Ασμοδαίος, Μηνιαία Εικονογραφημένη Ίρις) της εποχής και έγινε γνωστός με διάφορα ψευδώνυμα: Αββακούμ, Ηρώδης Αττικός, Στρεψιάδης, Ρακοσυλλέκτης, Τενεκές κ.α. Υπήρξε από τους ιδρυτές και μόνιμους συντάκτες της εφημερίδας "Το Άστυ" και αρχισυντάκτης της "Καθημερινής". Παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, τη μετάφραση, την ιστοριογραφία και το δοκιμίο, ενώ έγινε ευρύτατα γνωστός για τα εύθυμα θεατρικά του έργα. Ενδεικτικό της επιτυχίας του είναι ότι το μονόπρακτο έργο του "Ζητείται υπηρέτης" επιλέχθηκε για την πρεμιέρα του Βασιλικού Θεάτρου το 1901. Επίσης, χάρη στην κωμική φλέβα του και τα αστεία λογοπαίγνιά του, διακρίθηκε στην συγγραφή επιθεώρησης: τα Παναθήναια (1907) (μουσική Θ. Σακελλαρίδη), σε συνεργασία με τον Γεώργιο Τσοκόπουλο, είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε οδήγησε τους συγγραφείς στη δημιουργία των Νέων Παναθηναίων και σε μία μόνιμη συνεργασία (με την μετέπειτα προσθήκη στην ομάδα του Πολύβιου Δημητρακόπουλου). Ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, συνιδρυτής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, πρόεδρος των Εταιρείας Ελλήνων Δραματικών Συγγραφέων και συγγραφέας δημοφιλών θεατρικών έργων, ο πολυγραφότατος Άννινος τιμήθηκε για τη συνεισφορά του στο χώρο των γραμμάτων με βραβεία και διακρίσεις: παράσημο του Σωτήρος (1889), Χρυσούν Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών (1914), Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (1925).

Γεννήθηκε στην Σμύρνη. Σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήριο του Παύλου Μαθιόπουλου. Το 1926 αποφοίτησε από την Σχολή Εθελοντριών Αδελφών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, τον οποίο και υπηρέτησε για πολλά χρόνια. Με τις διάφορες αποστολές του Ερυθρού Σταυρού γύρισε όλη την Ελλάδα χρησιμοποιώντας το μέσο της φωτογραφίας σαν προσωπικό τρόπο έκφρασης αλλά και ως μαρτυρία για τα όσα βίωνε. Φωτογράφισε τα υπαίθρια ιατρεία στον Τυμφρηστό και τη φροντίδα των μικρών παιδιών στον 'Αγιο Γεώργιο. Από τις πιο σημαντικές όμως ενότητες του έργου της αποτελούν οι φωτογραφίες της μεταφοράς των παιδιών από την Βόρεια Ελλάδα στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης το 1948 μεσούντος του εμφυλίου πολέμου. Με αυτό της το έργο η Χρουσάκη κατόρθωσε να συνδιάσει την καλλιτεχνική Φωτογραφία με την Φωτογραφία ντοκουμέντου.

Πολυσχιδής προσωπικότητα –ζωγράφος και γλύπτρια, ξεναγός, συγγραφέας και μεταφράστρια–, η Νέλλη Ανδρικοπούλου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1921. Σε ηλικία 15 χρονών μετακομίζει με την οικογένεια της στην Αθήνα. Το 1939, ένα χρόνο πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, εγγράφεται στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δάσκαλο τον Δ. Μπισκίνη, και την επόμενη χρονιά παρακολουθεί και το εργαστήριο του Κ. Παρθένη. Το 1943 μεταπηδά στο εργαστήριο γλυπτικής του Μ. Τόμπρου. Τον Δεκέμβριο του 1945 θα επιβιβαστεί, μαζί με άλλες προσωπικότητες, στο θρυλικό πλοίο Mataroa, με προορισμό το Παρίσι. Εκεί σπουδάζει γλυπτική με τη Mme Lavrillier, μαθήτρια του Bourdelle, και παράλληλα σχέδιο και γλυπτική στην Ακαδημία Grande Chaumière, με δάσκαλο τον Ossip Zadkine. Το 1947 συμμετέχει σε ομαδική έκθεση στο «Ελληνικό Σπίτι» στη Διεθνή Πανεπιστημιούπολη του Παρισιού με 3 γλυπτά και μια τέμπερα. Στα τέλη της χρονιάς όμως θα επιστρέψει στην Ελλάδα. Στην Πανελλήνιο Έκθεση του 1948 γνωρίζεται με τον Ν. Εγγονόπουλο, με τον οποίο θα παντρευτεί δύο χρόνια αργότερα και θα αποκτήσει το 1951 ένα παιδί, τον Πάνο. Χωρίζουν το 1954. Το 1949 εκθέτει με την καλλιτεχνική ομάδα Αρμός στο Ζάππειο Μέγαρο. Έχοντας αποφοιτήσει από την νεοϊδρυθείσα Σχολή Ξεναγών, συνεργάζεται με τον ΕΟΤ περιοδεύοντας ως ξεναγός στα ελληνικά νησιά κατά το διάστημα 1955–1959. Από το 1959 έως το 1963, πάντα σε συνεργασία με τον ΕΟΤ, διευθύνει το θέαμα Ήχος και Φως της Ακροπόλεως Αθηνών και δημιουργεί το θέαμα Ήχος και Φως της Ρόδου. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ταξιδεύει, με κρουαζιέρες στη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα, δίνοντας διαλέξεις και παράλληλα σχεδιάζοντας. Τις επόμενες δεκαετίες καταδύεται στον κόσμο της συγγραφής («Άγνωστες πτυχές από το έργο του Ν. Εγγόνοπουλου», Η Λέξη, τχ. 77, 1988 / «Σημειώσεις για την Πάτμο του Χαίλντερλιν», Νέα Εστία, τ. 131, 1992 / «Βάλτερ Μπένγιαμιν ή Η πορεία του θραύσματος», Νέα Εστία, τ. 133, 1993 / Επί τα ίχνη του Νίκου Εγγονόπουλου, εκδ. Ποταμός, 2003 / Το Ταξίδι του Ματαρόα, 1945, εκδ. Εστία, 2007), αλλά και της μετάφρασης (Φ. Χαίλντερλιν, «Πάτμος», Νέα Εστία, τ. 133, 1992, E. M. Forster, Ο Δρόμος από τον Κολωνό, εκδ. Ερμείας, 1994 / μια ανέκδοτη μετάφραση του Über den Fetischcharakter in der Musik und die Regression des Hörens του Τ. W. Adorno, / Walter Benjamin, Μονόδρομος, εκδ. Άγρα, 2004, για τη μετάφραση του οποίου θα κερδίσει το 2005 το Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης). Λίγο πριν από το θάνατό της το 2014 η Νέλλη Ανδρικοπούλου ανέθεσε στο ΜΙΕΤ να καταγράψει το σύνολο των έργων της (683 –ως επί το πλείστον ζωγραφική και σχέδια σε χαρτί–, συμπεριλαμβανομένων και 59 έργων άλλων καλλιτεχνών). Κατόπιν γενναιόδωρης προσφοράς της οι συλλογές του ΜΙΕΤ εμπλουτίστηκαν με 165 έργα της (εκ των οποίων 15 διπλής όψεως).

Ο Μάρκος Θεοδωρίδης, με καταγωγή από τις Σέρρες, υπήρξε δικηγόρος στο επάγγελμα. Ως διερμηνέας του ελληνικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα. Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ασχολήθηκε με την πολιτική. Εξελέγη επανειλλημένα βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα και ανέλαβε τρεις φορές υπουργικά καθήκοντα. Απεβίωσε το 1952.
Ο Δημήτρης Χόνδρος και ο Φρίξος Θεοδωρίδης ήταν ανηψιοί του Μάρκου Θεοδωρίδη. Ο Δημήτρης Χόνδρος γεννήθηκε στις Σέρρες το 1882 και ασχολήθηκε με τις θετικές επιστήμες όπου και διακρίθηκε στον τομέα της φυσικής. Ο Φρίξος Θεοδωρίδης γεννήθηκε στις Σέρρες το 1892 και σπούδασε στη Ζυρίχη. Μετά το τέλος των σπουδών του ασχολήθηκε με τον κλάδο της αεροναυτικής, ενώ υπήρξε και καθηγητής του Πολυτεχνείου Αθηνών από το 1923 έως το 1946. Μετά το 1946 ανέλαβε διάφορες θέσεις σε ιδρύματα και πανεπιστήμια της Αμερικής.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Ο Χρήστος Αργυρόπουλος ήταν ιδιοκτήτης του υαλουργείου “Ερμής” στον Πειραιά.

Φωτογράφος

H οικογένεια Βούρου ήταν μεγάλη και παλαιά οικογένεια της Χίου. Το όνομα εμφανίζεται ήδη από τον 17ο αιώνα στο νησί. Ο κλάδος του Κοζή Δεκόζη, του Ζαννή, προέρχεται από τον κλάδο των Μαλουκάτων μετέπειτα Δεκόζη.
Ο Κοζής γεννήθηκε στη Χίο τη δεκαετία του 1760 και πέθανε το 1822. Παντρεύτηκε τη Ζεννού Ροδοκανάκη η οποία πέθανε στην Αθήνα το 1849.
Απέκτησαν μαζί εννέα (9) παιδιά:
1) την Κοκκώνα (1786-1847) που παντρεύτηκε τον Εμ. Δρομοκαϊτη (άτεκνοι)
2) τον Ζαννή (1788-1851) που παντρεύτηκε την Πηνελόπη Τζίφου. Η κόρη τους Ζεννού παντρεύτηκε τον Αυγουστή Γαλάτη.
3) την Μαριετού (1791-;) που παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Μαυρογορδάτο και έζησαν στην Οδησσό. Παιδιά τους α) ο Στέφανος, β) η Χαρίκλεια, σύζυγος Δημ.Καπετανάκη και γ) η Μαρία (Μαρί) σύζυγος Λουκά Σκαραμαγκά (;-1881).
4) τον Σταμάτη (Χίος 1792-Αθήνα 1881) που παντρεύτηκε το 1827 την Αικατερίνη (Κατίνγκω) (1807- 1889) κόρη Δημητρίου και Φωτεινής Μαχαίρα από τη Σύρο.
5) τον Ιωάννη (1794-;) που παντρεύτηκε την Αργυρή Σκαναβή και έζησαν στην Κωνσταντινούπολη. Παιδιά τους: α) ο Κοζής και β) η Αμαλία, σύζυγος Ζαρίφη.
6) τον Λεονάρδο (1799 - Μασσαλία 1863) που παντρεύτηκε την Λουκία Σεβαστοπούλου (1817-1883). Παιδιά τους: α) η Ιουλία (1836-;) σύζυγος Δημητρίου Σκαναβή β) η Χαρίκλεια (1837-;) γ) η Ευτέρπη (1839-;) σύζυγος το 1865 του Κ. Νικολαϊδη από τη Βράϊλα της Ρουμανίας δ) η Ζεννού (1841-1863) και ε) ο Κωνσταντίνος (1852-1918).
7) την Φράγκα (1802-;) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Άμοιρο. Παιδιά τους: α) ο Περικλής, β) η Λουκία, σύζυγος Ιωάννη Καλογερά και γ) η Αμαλία.
8) την Βατού/Μπετίνα Υπατία (1806-1880) που παντρεύτηκε το 1841 τον Ανδρέα Σαράντη (;-1869) και απέκτησαν μία θυγατέρα που πέθανε νέα, το 1854.
9) την Μαρούκα (1808-1881) που παντρεύτηκε το 1839 τον Ματθαίο Φραγκούλη Μαυρογορδάτο (άτεκνοι).

Σταμάτιος Δεκόζης Βούρος (Χίος 1792-Αθήνα 1881) Δευτερότοκος γιος του Κοζή Βούρου και της Ζεννού (το γένος Ροδοκανάκη) γεννήθηκε στη Χίο, αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου και το 1827 παντρεύτηκε με την Αικατερίνη Δημ. Μαχαίρα (1807-1889). Η Αικατερίνη είχε και μία μικρότερη αδελφή, την Ελένη (Ελέγκω) (1817-1876) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Στεφάνοβικ Σκυλίτζη (1806-1886) και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σταμάτης Κ. Βούρος ασχολήθηκε με εμπορικές και τραπεζικές δραστηριότητες συστήνοντας ένα οικογενειακό δίκτυο με τους αδελφούς του Ζαννή, Ιωάννη και Λεονάρδο καθώς και με τους γαμπρούς του και άλλους συγγενείς που αποτελούσαν μέλη του “χιώτικου δικτύου” την περίοδο 1830-1860 που άνθησε στο εμπόριο και την ναυτιλία.

Κωνσταντίνος Σταμ. Βούρος (Κων/πολη 1830-Αθήνα 1918)
Ο πρωτότοκος γιος του Σταμάτη και της Κατίνγκως, Κωνσταντίνος, γεννήθηκε στην Κων/πολη το 1830. Στη συνέχεια το ζευγάρι το 1832 ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στη νέα πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, όπου αγόρασαν γή και έκτισαν την οικία τους στο κέντρο της πόλης στην οδό Παππαρηγοπούλου (στη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος). Στην Αθήνα απέκτησαν τα υπόλοιπα δύο παιδιά τους, τον Δημήτριο (1843-1896) που παρέμεινε άγαμος και είχε κάποια νοητική καθυστέρηση και τη Ζηνοβία (1842-1861) που δεν παντρεύτηκε και πέθανε σε ηλικία 21 ετών.
Ο Κωνσταντίνος, στην ουσία ο μοναδικός διάδοχος του Σταμάτη Κ. Βούρου, δεδομένου ότι ο αδελφός του Δημήτριος ήταν σε επιτροπεία, ασχολήθηκε με τις δραστηριότητες του πατέρα του και ανέλαβε το 1867 τη διεύθυνση των εμπορικών και τραπεζικών εργασιών.
Παντρεύτηκε το 1860 την Βασιλική (δεκαετία 1840;- 1922) θυγατέρα του κτηματία στην Πάτρα, Γεωργίου Στρούμπου. Ο πατέρας της Βασιλικής Γεώργιος (πέθανε το 1878) συνεργαζόταν εμπορικά με τον Βούρο και είχε άλλα τρία παιδιά: τον Πέτρο, τον Κώστα, την Ευφροσύνη (Φιφή) και την Καλλιόπη, σύζυγο Σπυρίδωνα Καραβία. Ο Κωνσταντίνος και η Βασιλική Βούρου απέκτησαν έξι παιδιά, δύο αγόρια και τέσσερα κορίτσια: τον Σταμάτη (Αθήνα 1861-1887), την Ζηνοβία (Ζένη ή Τζένη) (Αθήνα 1862-;) που παντρεύτηκε το 1901 σε ηλικία 41 ετών τον δικηγόρο και μετέπειτα διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, Ιωάννη Λ. Ευταξία (1845-1927) καταγόμενο από το Δαδί Φθιώτιδας. Η Ζηνοβία και ο Ιωάννης Ευταξίας απέκτησαν δύο γιους τον Κωνσταντίνο (1903-;) και τον Λάμπρο (1905-1996) που παρέμειναν και οι δύο άγαμοι. Απέκτησαν επίσης τον Γεώργιο (1869-1935) που υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα και διετέλεσε πρόξενος στην Αλεξάνδρεια, Ουάσινγκτον κ.ά., τον Αλέξανδρο (1871-1959), την Αικατερίνη (1873-;) που παρέμειναν και οι τρεις άγαμοι και τέλος την Μαρία (1876-1965;) που παντρεύτηκε το 1915 τον ναύαρχο Σοφοκλή Δούσμανη (Κέρκυρα 1868-Αθήνα 1952).

Αλέξανδρος Κωνστ. Βούρος (1871-1959)
Ο τρίτος γιος του Κωνσταντίνου και της Βασιλικής Βούρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1871 και ήταν ο μακροβιότερος από τα άρρενα μέλη της οικογένειας. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εισήλθε νεότατος στο υπουργείο Εξωτερικών όπου και σταδιοδρόμησε ως διπλωματικός υπάλληλος. Το 1899 έδωσε επιτυχώς εξετάσεις για θέση ακολούθου και στη συνέχεια υπηρέτησε στο Βερολίνο (1902), στο προξενείο Καϊρου (1903), στο υποπροξενείο Σμύρνης (1904-1906), στην πρεσβεία της Ουάσινγκτων το 1910 όπου επέστρεψε ως τμηματάρχης το 1913, και υπηρέτησε ως επιτετραμμένος το 1915 και σύμβουλος το 1920. Το διάστημα 1911-1912 ήταν γραμματέας στην πρεσβεία του Λονδίνου δίπλα στον πρέσβυ Ιωάννη Γεννάδιο, ο οποίος φαίνεται ότι τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. Το 1920 επανήλθε στην Κεντρική Υπηρεσία του υπουργείου στην Αθήνα όπου υπηρέτησε στη Διεύθυνση Συμβατικών Υποθέσεων επί κυβερνήσεων Μιχαλακόπουλου και Βενιζέλου μέχρι το 1931 όταν και παραιτήθηκε. Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων στην Ουάσινγκτον συνέδεσε το όνομά του με την προμήθεια της ελληνικής κυβέρνησης, από την Αμερική του προέδρου Ουίλσον, δύο καταδρομικών θωρηκτών των “Λήμνος/Idaho » και “Κιλκίς/Mississipi » που μαζί με το “Αβέρωφ” συνετέλεσαν στη ναυτική δύναμη της Ελλάδας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν από κοντά ήταν ένας άνθρωπος συμπαθητικός, ολιγομίλητος, αξιοπρεπής, σεμνός, ευγενικός, ειλικρινής, αβρός και προσηνής, φίλος και ευπατρίδης.
Έζησε στην οικία Βούρου της οδού Παππαρηγοπούλου 5 με την αδελφή του Αικατερίνη.
Ως εκτελεστής της διαθήκης του πατέρα του, ασχολήθηκε με τη διαχείριση της ακίνητης περιουσίας και τα κληρονομικά της οικογένειας καθώς και με το αρχείο, τη βιβλιοθήκη και τα γενεαλογικά της οικογένειας Βούρου.
Πέθανε στην Αθήνα σε βαθύ γήρας (88 χρονών) στις 14 Μαΐου 1959 και κηδεύτηκε σύμφωνα με την επιθυμία του σε στενό οικογενειακό κύκλο.
[Οι πληροφορίες για τη σύνταξη του γενεαλογικού και των βιογραφικών της οικογένειας Βούρου αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου].

Ο Αριστείδης Δημητράτος ήταν κοινωνιολόγος, ηγετικό στέλεχος της ΓΣΕΕ, υπουργός Εργασίας και βουλευτής με την ΕΡΕ. Γεννήθηκε στον Αγκώνα Κεφαλλονιάς το 1902 και ήταν γιός του ιερέα Μιλτιάδη και της Ασπασίας, αδερφός του Γεράσιμου, της Τερψιχώρης, του Γεωργίου, του Δημητρίου και του σοσιαλιστή ηγέτη Νίκου Δημητράτου (πρώτου γραμματέα της ΚΕ του ΣΕΚΕ) και ξάδερφος του Παναγή Δημητράτου. Κατά τα γυμνασιακά του χρόνια εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Νεολαία Ελλάδας και το 1920 εκλέχτηκε γραμματέας. Μετά την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών και των στρατιωτικών του υποχρεώσεων (πολέμησε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο ως το 1922) δραστηριοποιήθηκε στο Συνδικαλιστικό Κίνημα. Στις αρχές της δεκαετίας του '20 ανέλαβε σημαντικές καθοδηγητικές θέσεις στην ΟΚΝΕ, ενώ πρωταγωνίστησε και στους αγώνες των καπνεργατών της Καβάλας. To 1924 συνέστησε την Ενωτική Ομάδα Καπνεργατών και την Ενωτική Εργατική Παράταξη Μακεδονίας-Θράκης που διαφώνησαν με το ΚΚΕ. Το 1925 εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και το 1926 μέλος της διευθύνσεως της ΓΣΕΕ από το 4ο Εθνικό Πανεργατικό Συνέδριο. Ταυτόχρονα, αποχώρησε από το ΚΚΕ, στράφηκε στον αντικομμουνισμό και εντάχθηκε στο συντηρητικό στρατόπεδο, στο οποίο παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Το 1928 εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ από το 5ο Πανεργατικό Συνέδριο και το ίδιο έγινε και το 1937 με το 7ο Πανεργατικό Συνέδριο. Από το 1930 ως το 1934 αποτέλεσε μέλος του ασφαλιστικού ταμείου των καπνεργατών. Το 1930 συμμετείχε και στο κυβερνητικό συμβούλιο κοινωνικής πολιτικής. Το 1931, 1934, 1936, 1938, 1940 εκλέχτηκε μέλος του Ανώτατου Οικονομικού Συμβουλίου. Το 1931 και το 1933 έλαβε μέρος ως απεσταλμένος της Ελλάδας για τα θέματα κοινωνικής πολιτικής στο 2ο και το 3ο συνέδριο της Βαλκανικής ομοσπονδίας. Από το 1932 ως το 1936 αποτέλεσε μέλος της επιτροπής για την προστασία και το εμπόριο των ελληνικών καπνών. Το 1935 εκλέχτηκε γραμματέας του Εργατικού Κόμματος Ελλάδος και πρόεδρος της επιτροπής για τη διατήρηση του δημοκρατικού καθεστώτος. Το 1936, επί κυβερνήσεως Δεμερτζή, έλαβε μέρος στην Επιτροπή Ρυθμίσεως των Εργατικών Ζητημάτων και εκλέχτηκε προϊστάμενος της Εθνικής Εργατικής Συνδιασκέψεως Θεσσαλονίκης. Στις 5 Αυγούστου 1936 διορίστηκε υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Από το 1936 έως το 1940 διετέλεσε υφυπουργός Εργασίας του Μεταξά, θέση που διατήρησε και στην κυβέρνηση Κορυζή έως τις 20.4.1941. Στην κυβέρνηση Τσουδερού που ακολούθησε διορίστηκε υπουργός Γεωργίας και υφυπουργός Εργασίας και Συνεταιρισμών έως τις 2.6.1941. Πήγε στην Κρήτη με την κυβέρνηση όταν γινόταν η μάχη της Κρήτης και στη συνέχεια ακολούθησε την εξόριστη κυβέρνηση στο Κάιρο, τη Νότια Αφρική και την Αγγλία. Τον Οκτώβριο του 1941 ηγήθηκε της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Διεθνή Διάσκεψη Εργασίας στη Νέα Υόρκη. Παραιτήθηκε τον Φεβρουάριο του 1942 (όσο ήταν ακόμη στην Αμερική) όταν διαφώνησε με τον Τσουδερό σχετικά με την κατάργηση του προνομίου του Βασιλιά να διορίζει και να παύει τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Κατόπιν τούτου, και αφού του αφαιρέθηκε το διαβατήριο, ζήτησε άσυλο και παρέμεινε στη Νέα Υόρκη έως το 1944.
Στα τέλη του 1945 επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχτηκε ως ανεξάρτητος βουλευτής στην Κεφαλονιά το 1946. Στις 6/4/1948 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ από το 9ο Εθνικό Πανεργατικό Συνέδριο, αν και η κυβέρνηση τον έπαψε από αυτή τη θέση με ειδικό νομοθετικό διάταγμα την επομένη. Το 1950 ίδρυσε το Εργατικό Κόμμα και στις εκλογές συνεργάστηκε με την λεγόμενη «Τρίτη κατάσταση» του Βαμβέτσου χωρίς επιτυχία.
Το 1956 επανεκλέχτηκε βουλευτής Κεφαλληνίας και το 1958 κατέβηκε ως υποψήφιος με την ΕΡΕ στην Β΄ Αθηνών, όπου και εκλέχτηκε για ακόμη μία φορά. Από τις 17.5.1958 έως τις 20.9.1961 ανέλαβε το υπουργείο Εργασίας στην κυβέρνηση Καραμανλή. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών.
Είχε λάβει μέρος σε διάφορες κυβερνητικές επιτροπές από το 1925 έως το 1941, ενώ διετέλεσε μέλος των Συμβουλίων Εποπτείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Ανώτατον Εκπαιδευτικόν, Εργασίας κ.λπ.
Είχε συστήσει και διεύθυνε τα εξής δημοσιογραφικά όργανα: Συνδικαλιστική Επιθεώρησις, 1930, το περιοδικό Η Εργατική Ελλάς, 1937-1941, Εφημερίς των Εργατών, 1938-1941, 1948, Κοινωνία, 1940-1941

Είχε παντρευτεί το 1933 την Ειρήνη Αθανασούλη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, την Αλίκη (1940) και την Ασπασία, και σε δεύτερο γάμο (το 1955) τη Θάλεια Ν. Καρανίκα.

Δημοσιεύματα: Μελέται περί της ανεργίας εν Ελλάδι, της κοινωνικής ασφαλίσεως και διαφόρων προβλημάτων της εθνικής οικονομίας, Ανάγκη κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, Θεσσαλονίκη, 1926, «Το Καπνεργατικόν ζήτημα και η επεξεργασία των καπνών», Θεσσαλονίκη, 1927, «Η βιομηχανική ανεργία», Πειραιάς, 1928, «Η εξέλιξις της ανεργίας εν Ελλάδι», 1929, «Ανάγκη καταπολεμήσεως της ανεργίας, ΓΣΕΕ», 1931, «Κοινωνικά επακόλουθα της οικονομικής κρίσεως», 1932, «Οι Έλληνες ναυτικοί φορείς της προόδου και του πολιτισμού», 1934, «Φραγμός εις την εκμετάλευσιν της ανθρώπινης εργασίας», 1936, «Το νέον Κράτος εθεμελίωσε σταθερούς όρους ζωής και Κοινωνικής εξελίξεως», 1937, «Δύο χρόνια κοινωνικής και εργατικής δημιουργίας», 1938, «Η απογραφή των μισθωτών και η κοινωνική πολιτική της κυβερνήσεως», εκδ, εργατών Ελλάς, 1937, «Οι κοινωνικοί νόμοι οδηγούν εις την εθνικήν πρόοδον», 1939, «Η δημιουργική δράσις των στελεχών και αι υπηρεσίαι των προς την εργατικήν υπόθεσιν», 1939, Το σύστημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, 1939, «Όχι φραγμοί εις την τεχνικήν πρόοδον», εφ. Εργατών, 1939, «το εργατικό μας ζήτημα», 1947, «Το δικαίωμα της απεργίας», εφ. Εργατών, κ.ά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης, (http://www.ggk.gov.gr), Who is Who 1965, Δημοσθένης Κούκουνας, Οι Ελληνες Πολιτικοί, Ιστορικό βιογραφικό Λεξικό 1926-1949, Αθήνα, 1999, http://el.wikipedia.org/wiki, υλικό του αρχείου]

Ο πυρήνας του 12ου Συντάγματος του Ε.Λ.Α.Σ. στην Πελοπόννησο συγκροτήθηκε τον Αύγουστο του 1943. Οριστική μορφή πήρε η συγκρότηση του Συντάγματος τον Δεκέμβριο του 1943. Η συνολική δύναμή του εκτιμάται σε 850 άνδρες. Το Σύνταγμα υπαγόταν στην III Μεραρχία και χώρος δράσης του ήταν η Αχαΐα και η Ηλεία. Το Σύνταγμα πήρε μέρος σε πολλές μάχες εναντίον των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας και στα Δεκεμβριανά.
[Πηγή σύνταξης διοικητικής ιστορίας: Ηλίας Παπαστεριόπουλος, Ο Μωρηάς στα όπλα, Αθήνα, Εκδόσεις Έρευνα και κριτική της Νεοελληνικής Ιστορίας, 1965, τομ. β΄, σ.275-395.]

Ο Γιάννης Καραβίδας, γιος του Δημητρίου Καραβίδα και της Αικατερίνης το γένος Δήμου, γεννήθηκε το 1934 στην Μικρή Γότιστα των Ιωαννίνων, έκτος ανάμεσα σε οκτώ αδέλφια μιας αγροτικής οικογένειας. Ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στα Ιωάννινα, όπου και σπούδασε παιδαγωγικά ως οικότροφος στο Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς. Το 1957 πήρε το πτυχίο του στα παιδαγωγικά, για να εργαστεί έκτοτε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Αττικής (1961-1986). Παντρεύτηκε την Αθηνά Μπανιά, απέκτησαν δύο παιδιά και από το 1977 ζει στην Αργυρούπολη.
Από τα γυμνασιακά του χρόνια δημοσίευε ποιήματά του, ενώ η πρώτη του ποιητική συλλογή, Σπίθες στο μάρμαρο, εκδόθηκε το 1965.
Ποιήματά του δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά Ηπειρωτική Εστία, Ελεύθερο πνεύμα, Ενδοχώρα, καθώς και σε ηπειρωτικές και αθηναϊκές εφημερίδες. Ορισμένα από αυτά μεταφράστηκαν στα ιταλικά, τα γαλλικά, τα πολωνικά και τα ουγγρικά και συμπεριλήφθηκαν σε ελληνικές και ξενόγλωσσες ανθολογίες.
Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (1992-1994), πρόεδρος της Επιτροπής Κρίσεων για την εισδοχή νέων μελών στο ίδιο σωματείο και σε άλλες επιτροπές. Έγραψε άρθρα και κριτικά σημειώματα σε εφημερίδες και περιοδικά, παρουσιάζοντας πολλούς νέους λογοτέχνες. Έδωσε διαλέξεις, και συμμετείχε σε πλήθος εκδηλώσεων, ενώ από το 1993 ως το 2002 συνεργάστηκε ως κριτικός λογοτεχνικών βιβλίων με την εφημερίδα Ριζοσπάστης.

Ποιητικές συλλογές:
Σπίθες στο μάρμαρο (1965), Ίχνη στο μαύρο και στο άσπρο (1971), Ημερολόγιο εξόδου (1973), Μέρες της ιστορίας μας (1975), Poesie (1977), Ο άλλος ήλιος (1977), Τα παιδιά του 1979 μ.Χ., (1979), Διασταυρώσεις (1981), Διασταυρώσεις β΄ (1985), Κυπριακοί απόηχοι (1988), Ο άλλος ήλιος (1991), Ποιήματα 1965-1985 (1994), Ένας ήλιος νυκτόβιος (1997), Σπορά στην άσφαλτο (2001).

Μυθιστόρημα: Μετά των αγίων (ανέκδοτο).

Τύπωσε σε βιβλία τα κριτικά δοκίμια:
Ο ποιητής Φοίβος Δέλφης (1972), Το Πολυτεχνείο στην ποίηση της Λιλής Ιακωβίδη (1976), Λιλή Ιακωβίδη η ποιήτρια της νιότης (1978), Ο γνήσιος ανθρωπισμός στην ποίηση του Θαλή Ρητορίδη (1980), Ο Δημοσθένης Ζαδές και η «Παρασημοφορία» του (1980), Φυσιολατρία κι ανθρωπιά μέσα απ’ τα Γιαννιώτικα Σονέτα και τους λυρικούς στοχασμούς του Γιώργου Βρέλλη (1982), Η ποιητική πορεία του Βασίλη Κραψίτη (1984), Η διαλεκτική της Ειρήνης στην ποίηση του Γιώργου Κουλούκη (1990), Η Ναταλία Αποστολοπούλου και η Γυναίκα της Αντίστασης (1999), Νίκη Κακαβά – Γαρίδη η ποιήτρια της όψιμης τόλμης (2000), Επιστροφές της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη από τη Σιωπή των πραγμάτων (2014).

[Πηγές: Φάκελος 18.2 του αρχείου και Μάλαμας Λ., «Καραβίδας Ιωάννης», Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, τόμ. 8∙ Μάλαμας Λ., «Καραβίδας Ιωάννης», Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια ελλήνων λογοτεχνών, τομ. 2, σύνταξη – επιμέλεια ύλης Δ.Π. Κωστελένος].

Ο Τάσος Κόρφης (πραγματικό όνομα Τάσος Ρομποτής) γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1929. Ο παππούς και ο πατέρας του Γεράσιμος Ρομποτής ήταν μουσικοσυνθέτες. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στην Πάτρα, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε στα περιοδικά της πόλης Χαραυγή και στην συνέχεια Αυγή. Από το 1974 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως αξιωματικός του πολεμικού Ναυτικού, αργότερα δε κατέλαβε το αξίωμα του Αρχηγού του Στόλου. Ποιητής, πεζογράφος, ερευνητής και εκδότης, πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1994 στο Ναυτικό Νοσοκομείο.
Είκοσι τριών ετών ο Κόρφης εξέδωσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων, Ταξίδι χωρίς πολικό (1952). Η δεύτερη συλλογή των πεζογραφημάτων του Ένα έρημο σπίτι κυκλοφόρησε το 1973 και η τρίτη Πατρογνωσία, το 1984, και κέρδισε το β΄ κρατικό βραβείο διηγήματος. Το τελευταίο πεζογραφικό έργο του Κόρφη, Δελτίο συμβάντων, δημοσιεύθηκε το 1995, λίγους μήνες μετά τον θάνατό του.
Το ποιητικό του έργο αποτυπώθηκε στις συλλογές: Ημερολόγιο (1963), Ημερολόγιο 2 (1964), Ημερολόγιο 3 (1968), Εργόχειρα (1977), Ημερολόγιο (συγκεντρωτική έκδοση, 1983), Παυσίλυπα (1987), 153 graffiti (1992) και Εγκώμια (1993).
Μετέφρασε έργα των Έζρα Πάουντ, Κάρλος Ουίλλιαμς κ.ά. Συγκέντρωσε και εξέδωσε το έργο ποιητών του μεσοπολέμου, όπως του Μήτσου Παπανικολάου, του Αναστασίου Δρίβα, του Καίσαρος Εμμανουήλ (1981). Εξέδωσε τα βιβλία Ρώμος Φιλύρας: συμβολή στη ζωή και το έργο του (1974), Νίκος Καββαδίας: συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του (1985), Ναπολέων Λαπαθιώτης: συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του (1985) καθώς και έναν τόμο με τίτλο Ματιές σε ποιητές του μεσοπολέμου (1978). Δημοσίευσε επίσης το έργο Βιογραφία Στρατή Δούκα 1895-1936 (1988) και επιμελήθηκε την ημιτελή βιογραφία του Σπυρίδωνος Μ. Θεοτόκη: Τα νεανικά χρόνια του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1983).
Υπήρξε βασικός συνεργάτης των κερκυραϊκών περιοδικών Πρόσπερος και Πόρφυρας και από το 1962 συνεργάστηκε με το περιοδικό του Ντίνου Χριστιανόπουλου Διαγώνιος. Συνεργάστηκε επίσης με λογοτεχνικά περιοδικά της πρωτεύουσας, ενώ από το 1973 έγινε υπεύθυνος των εκδόσεων «Πρόσπερος» και του δίμηνου περιοδικού Ανακύκληση. Από το 1978 εξέδιδε την ετήσια ποιητική ανθολογία Φωνές (1979-1993) – τα τελευταία χρόνια με την συνεργασία του Ορέστη Αλεξάκη.

[Πηγές: Μνήμη Τάσου Κόρφη, στην ιστοσελίδα http://oasis.fortunecity.com/bondi/216/afieromata/korfis/korfis.html τελευταία επίσκεψη 6/10/2006· Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελλη-νικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 9]

Η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου γεννήθηκε το 1933 στη Μύρινα της Λήμνου. Σπούδασε στην Πάντειο και στη Σορβόννη (θεατρικές σπουδές, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης). Έχει γράψει πεζογραφία, ποίηση, θέατρο, δοκίμια. Έχει τιμηθεί με τα βραβεία: της ομάδας των Δώδεκα, της Ακαδημίας Αθηνών, του Ιδρύματος Ουράνη κ.ά. Η ποιητική της συλλογή Μυστικό Πέρασμα προτάθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού για το Αριστείο της Ευρώπης το 1991. Η ίδια συλλογή μεταφράστηκε στη γαλλική γλώσσα από τον Jacques Lacarriere και στη σουηδική από τον Ingemar Rhedin.

Έργα της:
Πεζογραφία: Το όραμα του Αλέξη Φερά (1960), Μικρό κλουβί (1965), Χάρτινα πρόσωπα (1968), Γκρίζα Πολιτεία (1971), Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο (1982), Νύχτες του φεγγαριού (1984), Σπίτι μου της Μικρασίας (1986), Η Μαρούλα της Λήμνου (1986), Η υπεροχή (1987), Η Δοξανιώ (1990), Σώμα θυμήσου (1990), Λυκόφως της μοναξιάς (1991), Νικηφόρος Φωκάς (1992), Με τη λάμπα θυέλλης (1993), Ναταλία και Χριστίνα (1996), Πήραν την Πόλη πήραν την (1996), Η έκτη σφραγίδα (1999), Ο άγγελος της στάχτης (2001), Η επέτειος των ρόδων (2002), Ο ιερός ποταμός (2003), Το ξύλινο τείχος (2006), Υγρό φεγγαρόφωτο (2009), Υψιπύλη, η βασίλισσα του αίματος (2010), Ζωή μια μέρα μόνο (2011), Τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις (2012), Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι (2013), Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου (2014).
Ποίηση: Συναντήσεις (1959), Σπουδή (1961), Μικροί κόσμοι (1963), Τοπία εφηβείας (1969), Το φως του προσώπου σου (1973), Στους προδομένους καιρούς μας (1975), Το παιδάκι εκείνο ήταν ένα άστρο που έσβησε (1979), Περπατώ και ονειρεύομαι (1984), Μυστικό πέρασμα (1989), Επί πτερύγων ανέμων (1995), Και θέα προς το αμίλητο (1998), Μαζεύω τα υπάρχοντά μου (συγκεντρωτική, 2007), Κι η άβυσσος μου ανέβηκε ως το γόνατο (2012).
Θέατρο: Μικρό κλουβί (1965), Οι σχεδίες (1969), Το γυάλινο κιβώτιο (1970), Αντιγόνη ή Νοσταλγία της τραγωδίας (1971), Ο χορός της Ηλέκτρας (1971), Χάρτινο φεγγάρι (1978), Το Μπλόκο (1981), Ένας δημόσιος υπάλληλος (1983), Το τελευταίο παιχνίδι (1989), Σ’ αποχαιρετώ με το φθινοπωρινό πρωτοβρόχι (1986), Παιχνίδι με το χρόνο (1991), Είμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο (1997), Πλωτή νύχτα (2000).
Δοκίμια: Samuel Beckett. Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης (1980). Οδυσσέας Ελύτης. Ένα όραμα του κόσμου (1982).
Έχει κάνει ακόμα μεταφράσεις (Μπέκετ, Λακαριέρ, Λάγκερλοφ, Ντυράς), ραδιοφωνικές εκπομπές κ.ά.

Η Ιωάννα Λεοντίδου, κόρη του Αναστασίου και της Στάλλης (το γένος Κοκκινίδη) γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1911 στην Αθήνα και υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως διπλωματικός υπάλληλος στο εξωτερικό. Ο πατέρας της είχε επιχειρηματική δραστηριότητα στην Τραπεζούντα, στο Βλαδιβοστόκ και στην Κωνσταντινούπολη (;). Η μητέρα της αποφοίτησε από το Ελληνικό Παρθεναγωγείο στην Τραπεζούντα το 1903. Ο γάμος των γονιών της τελέστηκε στις 2 Νοεμβρίου 1908 στην Τραπεζούντα.

Η Ιωάννα Λεοντίδου αποφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Aix στην Μασσαλία το 1931. Η επαγγελματική της σταδιοδρομία ξεκίνησε στις 10.1.1936 όταν διορίστηκε Συντάκτης Τύπου Γ΄Τάξεως στο υπουργείο Εξωτερικών έπειτα από διαγωνισμό που διενεργήθηκε το 1935. Στις 30.9.1936 μετατέθηκε στο υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού το οποίο ιδρύθηκε από το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 και προήχθη στον βαθμό της Εισηγητού. Η περαιτέρω ανέλιξή της αποκλείσθηκε λόγω νόμου που περιόριζε την προαγωγή των γυναικών υπαλλήλων στο βαθμό του Γραμματέως Α΄. Το 1937 συμμετείχε στην Β΄Συνδιάσκεψη Τύπου Βαλκανικής Συνεννόησης.

Στις 20.5.1941 μετατέθηκε από το υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού στη Γενική Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας. Στις 3.9.1941 απολύθηκε από την υπηρεσία της με προεδρικό διάταγμα της 28ης Αυγούστου 1941 το οποίο υπέγραψε ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Γ.Τσολάκογλου. Τον Ιούνιο του 1941 είχε φύγει από την Ελλάδα με προορισμό την Μέση Ανατολή. Εκεί απασχολήθηκε με την ιδιότητα της υπαλλήλου του υπουργείου Εξωτερικών αρχικά στην Ιερουσαλήμ, στο Γενικό Προξενείο (Σεπτέμβριος 1941-Απρίλιος 1942) και έπειτα στην Υπηρεσία Τύπου της Κυβέρνησης του Καΐρου στη Μέση Ανατολή. Το 1943 υπηρέτησε στον Ερυθρό Σταυρό στη Βηρυτό με την ιδιότητα της αδελφής νοσοκόμας. Την 1η Μαρτίου 1947 η Ιωάννα Λεοντίδου μετατέθηκε στο Γενικό Γραφείο Τύπου του Προξενείου της Ιερουσαλήμ με το βαθμό της Διευθύντριας μέχρι το 1950.

Στις 28 Ιουνίου 1950 της απονεμήθηκε Μετάλλιον Εξαιρέτων Πράξεων για την υπηρεσία της στην Παλαιστίνη σε καιρό πολέμου. Από 1η Δεκεμβρίου 1950 ήταν μέλος της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής στο Βερολίνο. Την 1η Απριλίου 1955 προσλήφθηκε ως έκτακτη συνεργάτις του Γραφείου Τύπου της Βόννης ενώ από την 1η Νοεμβρίου 1956 πήρε μετάθεση με απόσπαση στο Γραφείο Τύπου της Βέρνης εκτελώντας χρέη αναπληρώτριας διευθύντριας. Την 30η Μαΐου 1959 διορίστηκε στην θέση της Διευθύντριας Τύπου του Γραφείου της Βέρνης. Η υπαλληλική της σταδιοδρομία διήρκεσε ως τις 23.09.1968 οπότε και απολύθηκε εξαιτίας της αντίθεσής της στο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.

Την δεκαετία του 1970 η Ιωάννα Λεοντίδου εργάστηκε ως μεταφράστρια, ενώ το 1981 την συναντάμε στο γραφείο του ΟΗΕ στη Γενεύη. Σε σημείωμά της το 1989 αναφέρει ότι ζούσε πλέον στην Αθήνα και πραγματοποιούσε συχνά ταξίδια στην Ελβετία.

[Πηγές : υλικό του αρχείου.]