Σύμφωνα με το ΠΔ 396 της 14/16 Ιουν. 1989 (ΦΕΚ Α΄ 172) «Οργανισμός της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας» η 2η Διεύθυνση κλαδικής βιομηχανικής πολιτικής αποτελεί οργανική μονάδα της Κεντρικής Υπηρεσίας της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας. Στην Γραμματεία λειτουργούν 4 διευθύνσεις κατά κλάδους βιομηχανικής πολιτικής που ασκούν τις παρακάτω αρμοδιότητες σύμφωνα με το άρθρο 5
Διευθύνσεις 1η, 2η, 3η και 4η Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής

1. Οι Διευθύνσεις 1η, 2η, 3η και 4η Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής ασκούν για τους κλάδους βιομηχανικής δραστηριότητας, που υπάγονται σε αυτές σύμφωνα με τα άρθρα 6, 7, 8 και 9, τις εξής αρμοδιότητες:

2. Παρακολουθούν και αναλύουν όλα τα οικονομικά μεγέθη και τα τεχνικά στοιχεία που αφορούν τη διάρθρωση, τη δραστηριότητα, τις εξελίξεις και τις προοπτικές του οικείου κλάδου βιομηχανιών στην Ελλάδα και διεθνώς.

3. Εξασφαλίζουν τη διαρκή και πλήρη ενημέρωση της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας για τις υπάρχουσες ή σχεδιαζόμενες βιομηχανίες του κλάδου, για τα οικονομικά, τεχνικά και εμπορικά τους στοιχεία και για τα στοιχεία της αγοράς των προϊόντων τους στην Ελλάδα και διεθνώς.

4. Λαμβάνουν μέτρα για τη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων την πλήρη απασχόληση του παραγωγικού δυναμικού, την αύξηση της εγχώριας προστιθέμενης αξίας, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της παραγωγικότητας των βιομηχανιών του κλάδου, καθώς και για την εξειδίκευση των γενικών μέτρων της βιομηχανικής πολιτικής στις συνθήκες και τις ανάγκες του κλάδου.

5. Λαμβάνουν μέτρα για την ανταπόκριση της προσφοράς εγχώριων βιομηχανικών προϊόντων στην εγχώρια και διεθνή ζήτηση και για το σχεδιασμό και παραγωγή νέων βιομηχανικών προϊόντων.

6. Λαμβάνουν μέτρα για τη βελτίωση της ασφάλειας των προϊόντων και για τη διακίνηση και διάθεση στην αγορά κατάλληλων προϊόντων. Βεβαιώνουν την ποσότητα και την καταλληλότητα των πρώτων υλών των ενδιαμέσων και τελικών προϊόντων που χρησιμοποιεί ή παράγει η ελληνική βιομηχανία.

7. Ελέγχουν την ποιότητα των κυκλοφορούντων βιομηχανικών – βιοτεχνικών προϊόντων καθώς και των πρώτων υλών που εισάγονται – παράγονται και χρησιμοποιούνται για την κατασκευή των παραπάνω αναφερομένων προϊόντων.

8. Επιβάλλουν διοικητικές και οικονομικές κυρώσεις στους διακινούντας ελαττωματικά προϊόντα (κατασκευαστές – εισαγωγείς – εμπόρους).

Όπως διευκρινίζεται στη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 5 η ταξινόμηση των βιομηχανιών κατά κλάδους βιομηχανικής δραστηριότητας γίνεται με βάση την ταξινόμησή τους από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας (ΕΣΥΕ).

Η 2η Διεύθυνση Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής διαρθρώνεται στα παρακάτω Τμήματα (σύμφωνα με το άρθρο 7):
α. Τμήμα χημικών βιομηχανιών.
β. Τμήμα βιομηχανιών ελαστικού και πλαστικών.
γ. Τμήμα φαρμακευτικών βιομηχανιών.
δ. Τμήμα βιομηχανιών μη μεταλλικών ορυκτών.
ε. Τμήμα βιομηχανιών βιοτεχνολογικών προϊόντων.

2. Τα τμήματα της 2ης Διεύθυνσης Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής ασκούν τις αρμοδιότητες του άρθρου 5 παρ. 1 για τους κλάδους βιομηχανικής δραστηριότητας που υπάγονται σε αυτά.
   α. Τμήμα χημικών βιομηχανιών:
   Στο τμήμα αυτό υπάγονται οι εξής κλάδοι:
   • «Χημικές βιομηχανίες», εκτός των υποκλάδων «Βιομηχανίας φαρμακευτικών προϊόντων» και «Βιομηχανίες καλλυντικών και ειδών αρωματοποιΐας».
   • «Λοιπές βιομηχανίες μη αλλαχού αναφερόμενες».
     β. Τμήμα βιομηχανιών ελαστικού και πλαστικών:
     Στο τμήμα αυτό υπάγονται οι εξής κλάδοι:
   • «Βιομηχανίες προϊόντων από ελαστικό», εκτός του υποκλάδου «κατασκευή υποδημάτων από ελαστικό».
   • «Βιομηχανίες προϊόντων από πλαστική ύλη»,εκτός του υποκλάδου «Παραγωγή υποδημάτων από
     πλαστική ύλη»
     γ. Τμήμα φαρμακευτικών βιομηχανιών:
     Στο τμήμα αυτό υπάγονται οι εξής κλάδοι:
   • «Βιομηχανίες φαρμακευτικών προϊόντων»
   • «Βιομηχανίες καλλυντικών και ειδών αρωματοποιΐας»
     δ. Τμήμα βιομηχανιών μη μεταλλικών ορυκτών:
     Στο τμήμα αυτό υπάγεται ο κλάδος:
   • «Βιομηχανίες προϊόντων από μη μεταλλικά ορυκτά, εκτός των παραγωγών πετρελαίου και άνθρακα».
     ε. Τμήμα βιομηχανιών βιοτεχνολογικών προϊόντων:
     Στο τμήμα αυτό υπάγονται όλες οι βιομηχανίες, ανεξαρτήτως ταξινόμησής τους από την ΕΣΥΕ, που παράγουν προϊόντα ζυμώσεων.

Η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη γεννήθηκε στη Φουρνή Μεραμβέλλου της Κρήτης το 1898, αποφοίτησε από το Διδασκαλείο Ηρακλείου το 1915, και δίδαξε για τρία χρόνια στην δημοτική εκπαίδευση. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές της, εργαζόμενη παράλληλα ως οικοδιδασκάλισσα. Φοίτησε στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Γαλλικής Σχολής των Αθηνών, το 1928 έλαβε το πτυχίο των Παιδαγωγικών και το 1930 το πτυχίο Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής. Το 1931 παντρεύτηκε τον αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού Κώστα Παπαδάκη και διορίστηκε εκπαιδευτικός στην Χαροκόπειο Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας. Έκτοτε υπηρέτησε σε πολλά σχολεία ως το τέλος της Κατοχής, οπότε απολύθηκε λόγω των πολιτικών της φρονημάτων. Αργότερα επαναπροσλήφθηκε και δίδαξε σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία, κυρίως Νεοελληνική Λογοτεχνία, αλλά και αρχαία κείμενα και ιστορία, ως την συνταξιοδότησή της, το 1970. Το 1941 απέκτησε έναν γιο, τον Αντώνη. Πέθανε στην Αθήνα το 1977.
Τα πρώτα της ποιήματα δημοσίευσε το 1922-1923 στην εφημερίδα Ο Παρατηρητής, που εκδιδόταν στα Χανιά. Στην Αθήνα, αργότερα, εμφανίστηκε στα περιοδικά Πνοή και Λόγος, με ποιήματα, συνεργασίες και μεταφράσεις από την ρωσική λογοτεχνία, ενώ ο δάσκαλός της στο Γαλλικό Ινστιτούτο, Louis Roussel, μετέφρασε και δημοσίευσε ένα ποίημά της στο περιοδικό Libre, το 1928.
Αφοσιώθηκε στην ποίηση αλλά και στην παιδική λογοτεχνία, το παιδικό θέατρο, τη λογοτεχνική και θεατρική κριτική, την ταξιδιωτική πεζογραφία και τη μετάφραση λογοτεχνικών έργων.
Ανέλαβε την στήλη της κριτικής θεάτρου (1938-39) στο περιοδικό Πνευματική Ζωή και της κριτικής βιβλίου (1939-1940) στο περιοδικό Νεοελληνική Λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά, όπως Ελεύθερα Γράμματα, Κρητικές σελίδες, Ο Λόγος, Νέα Εστία, Νεοελληνικά Γράμματα, Πειραϊκά Γράμματα, Πνοή, Ρυθμός, Φιλολογική Πρωτοχρονιά και τα παιδικά περιοδικά: Ελληνόπουλο, Θησαυρός των παιδιών και Το σπίτι του παιδιού. Δημοσίευε και με τα ψευδώνυμα Κλειώ Νοταρά, Ελένη Παρή, Ειρήνη Φωτεινού, Χριστιανός και Γιαγιά Καντιανή.
Προλόγισε έργα του Ιωάννη Κονδυλάκη και της Έλλης Αλεξίου και δημοσίευσε μεταφράσεις έργων των Τζον Γκάλσγουορθυ, Δάφνης ντι Μωριέ, Καρόλου Ντίκενς, Γκυ ντε Μωπασσάν, Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ και Τζον Στάινμπεκ. Συμμετείχε επίσης στην συγγραφή λημμάτων στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση και την παιδική εγκυκλοπαίδεια Για σας παιδιά. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, με εντολή του Υπουργείου Παιδείας, δίδαξε από το ραδιόφωνο το μάθημα της έκθεσης, ενώ την περίοδο της Κατοχής (1941-1944) συμμετείχε σε αριστερές αντιστασιακές οργανώσεις, συνεργάστηκε με περιοδικά και έγραψε πατριωτικά ποιήματα στον παράνομο Τύπο. Ποιήματά της μελοποιήθηκαν, όπως το «Εμπρός Ελλάς» από τον Νίκο Τσάκωνα, που έγινε και ο ύμνος του ΕΛΑΣ, τα «Νιάτα» από τον Φοίβο Ανωγειανάκη, που έγιναν και ο ύμνος της ΕΠΟΝ και το «Ειρηνικός», από τον Μ. Θεοδωράκη.
Πέθανε στην Αθήνα το 1977.
Τα άπαντά της εκδόθηκαν από τον Δήμο Νεάπολης Κρήτης (2006).

Ποιητικό έργο:
Ώρες αγάπης (1934), Της νιότης και της Λευτεριάς (1946, τιμήθηκε με το βραβείο Εθνικής Αντίστασης), Λουλούδι της τέφρας (1966), Άρατε πύλας (1991).
Παιδική λογοτεχνία:
Το παραμύθι του Ολύμπου (1943, συλλογή διηγημάτων), Αταλάντη, η νεράιδα του δάσους (1957, μυθιστόρημα), Ο Αλέξανδρος και η γοργόνα (1957, μυθιστόρημα), Τζαβέλλας, η ψυχή του Σουλίου (1961), Το λάλημα της καμπάνας (1965), Ιστορίες από το Βυζάντιον (1970, 3 τόμοι), Άλκηστη: η βασίλισσα που νίκησε το θάνατο (1973). Ελληνικό σχολικό θέατρο (1961).
Ταξιδιωτικά:
Ο μικρός περιηγητής (1981, 3 τόμ.).
Μελέτη
Η ποιητική μαρτυρία. Ένα νέο είδος ποιητικού λόγου (1991).
Μεταφράσεις: Τζον Γκάλσγουορθυ, Ο ιδιοκτήτης (1941), Δάφνη ντι Μωριέ, Ρεβέκκα (1947), Κάρολος Ντίκενς, Τα δύσκολα χρόνια (1952), Τζον Στάινμπεκ, Ουράνιες βοσκές (1952), Γκυ ντε Μωπασάν, Το σπίτι της Μαντάμ Τελλιέ (1953), Τ.Σ. Έλιοτ, Κοκταίηλ πάρτυ (παίχθηκε από το θέατρο της Έλσας Βεργή το 1970) Ερρίκος Ίψεν, Τα παλληκάρια στο Χέγκελαντ, που (παίχθηκε από το θέατρο της Έλσας Βεργή το 1973).

[Πηγή: Υποφάκελοι 10.2, 11.6 και 13.4 του αρχείου∙ Ζήρας Αλέξης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης∙ Αργυρίου Αλέξανδρος, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 6, Εκδοτική Αθηνών∙ Γιάκος Δημήτρης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 10, Χάρη Πάτση.]

Ο Κώστας Παπαδάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1905, από τον Αντώνιο και την Στυλιανή Παπαδάκη. Το 1921 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και ο Παπαδάκης ολοκλήρωσε τις δύο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. Το 1923 ενεγράφη στην Φιλοσοφική Σχολή, την οποία όμως δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει για οικονομικούς λόγους. Το 1926, κατόπιν εξετάσεων, κατατάχθηκε ως αξιωματικός στον οικονομικό κλάδο του Βασιλικού Ναυτικού, και υπηρέτησε ως ταμίας και διαχειριστής σε πολεμικά πλοία. Για τα δημοκρατικά του φρονήματα και τη συμμετοχή του στην Αντίσταση το 1944, εξορίστηκε για σαράντα μέρες στην Ικαρία, τον Ιούλιο του 1947, και στην συνέχεια καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, ως εμπλεκόμενος στην συνωμοσία του Βασιλικού Ναυτικού. Η ποινή του μετριάστηκε αρχικά σε δεκαπέντε χρόνια φυλάκισης, στη συνέχεια σε δυόμισι και τελικά την εξέτισε σε ενάμισι χρόνο, στις φυλακές Αβέρωφ (1948- 10 Φεβρουάριου 1950).
Δημοσίευσε ποιήματά του και μεταφράσεις ποιημάτων, κυρίως αγγλόφωνων λυρικών ποιητών, όπως των Τζορτζ Γκόρντον Μπάυρον, Πέρσι Σέλλεϋ, Τζον Κητς, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Ουώλτ Ουίτμαν, Χένρι Γουόντσγουερθ Λονγκφέλοου, Κάθριν Μάνσφιλντ, στην Πνοή, τη Νέα Εστία, και άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Στα ελληνικά απέδωσε και πολλά ποιήματα της αμερικανίδας ποιήτριας Ρουθ Χάρμον, με την οποία συνδέθηκε ιδιαίτερα μέσω αλληλογραφίας. Σταθμός στην ζωή του υπήρξε η Μαρία Πολυδούρη καθώς και ο στενός δεσμός του με τον κοινό τους φίλο, Γιάννη Χονδρογιάννη.
Στην φυλακή, έγραψε και το θαλασσινό παραμύθι Ο Πολυνούσης από το φεγγάρι (1948). Μετέφρασε τα μυθιστορήματα Μαύρη καλλονή της Άννας Σιούελ και Περιπέτειες του Ζεράρ, του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (1945).
Πέθανε στην Αθήνα το 1973.
Το έργο του εκδόθηκε μετά θάνατον από την Σοφία Παπαδάκη, με τίτλο Μια ζωή με την ποίηση (1976).

[Πηγή: Υποφάκελοι 10.2, 11.6 και 13.4 του αρχείου∙ Ζήρας Αλέξης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης∙ Αργυρίου Αλέξανδρος, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 6, Εκδοτική Αθηνών∙ Γιάκος Δημήτρης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 10, Χάρη Πάτση.]

Ο Αντώνιος Παπαπάνος ήταν δικηγόρος. Η Ελένη ήταν γυναίκα του και είχαν δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και την Αθηνά.

Πρόκειται για βενιζελική οργάνωση σκοπός της οποίας ήταν “η αδέλφωσις των Ελλήνων προς εξυπηρέτησιν της εμπολέμου πατρίδος”. [Τυπωμένο motto στα επιστολόχαρτα].
Έδρα της Ενώσεως η Αθήνα, διεύθυνση Βουκουρεστίου 9.
Πρόεδρος: Γεώργιος Αβέρωφ (υπογράφει και ο Ι. Ηλιάσκος).
Γενικός Γραμματέας: Αλέξανδρος Κασσαβέτης (υπογράφει και ο Κ. Ελευθερουδάκης ο οποίος είναι πρόεδρος της Επιτροπής της Κάλτσας του Στρατιώτου.

Ο Ιωάννης (Γιάγκος) Πεσμαζόγλου, γιος του τραπεζίτη Στέφανου Πεσμαζόγλου, σπούδασε νομικές, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο St John’s Collegeτου Πανεπιστημίου Cambridge. Το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής Πολιτικής Οικονομίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1964 εξελέγη εντεταλμένος υφηγητής και τον Μάρτιο του 1967 εξελίχθηκε στη βαθμίδα του καθηγητή• με μία παύση το 1968-1969, οπότε και τέθηκε σε διαθεσιμότητα, δίδαξε μέχρι την οικειοθελή του αποχώρηση το 1970 λόγω της αντίθεσής του προς το δικτατορικό καθεστώς.
Κατά το διάστημα 1951-1955 υπηρέτησε ως Γενικός Διευθυντής Οικονομικής Πολιτικής και Προγράμματος στο Υπουργείο Συντονισμού και στη συνέχεια (1955-1960) ως Οικονομικός Σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Την περίοδο 1957-1961 ηγήθηκε της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις με την ΕΖΕΣ και την ΕΟΚ και κατόπιν (1962-1965) της Επιτροπής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας. Στο μεταξύ, το 1960, διορίστηκε Υποδιοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την παραίτησή του το 1967.
Την περίοδο 1967-1974 ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, στο πλαίσιο της οποίας ίδρυσε την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΕΜΕΠ)• αποτέλεσμα της δράσης αυτής ήταν αρχικά η εκτόπιση και έπειτα η κράτησή του σε απομόνωση από το ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Διετέλεσε Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του 1974 και στις εκλογές του ίδιου έτους εξελέγη βουλευτής του κόμματος Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚ-ΝΔ) που μετονομάστηκε αργότερα σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ)• επανεξελέγη το 1977 με την ΕΔΗΚ, ενώ το 1985 εξελέγη ανεξάρτητος βουλευτής (συνεργαζόμενος με τη Νέα Δημοκρατία). Παράλληλα, συνέχισε τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ ως πρόεδρος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελλάδας - Ευρωπαϊκής Κοινότητας(1975-1978). Από τα ιδρυτικά στελέχη του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ) διετέλεσε πρόεδρός του από το 1979 έως το 1984, οπότε και αποχώρησε από αυτό. Με το ΚΟΔΗΣΟ αρχικά και έπειτα ως ανεξάρτητος με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας,εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (1981-1984 και 1989-1994).Μεταξύ άλλων, τον απασχόλησαν η οικονομική πολιτική, η δημόσια υγεία, το γλωσσικό ζήτημα, η εκπαίδευση, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς και οι πολιτικές εξελίξεις στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη.
Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του στην ίδρυση του Βασιλικού (μετέπειτα Εθνικού) Ιδρύματος Ερευνών το 1958, όπου και διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου μέχρι το 1968.Το 1992 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, την προεδρία της οποίας ανέλαβε το 1996.
Στις μελέτες και τις ομιλίες του διαπραγματεύεται θέματα σχετικά με την οικονομία, την ευρωπαϊκή ενοποίηση, την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.ά.

[Πηγές: Το υλικό του αρχείου• Ν. Λουλέ-Θεοδωράκη, Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Αθήνα 1996• Γ. Κουμάντος κ.ά., Γιάγκος Πεσμαζόγλου. Εκδήλωση τιμής και μνήμης, Αθήνα 2006•Γ. Σ. Δονάτος κ.ά., Ιωάννης Σ. Πεσμαζόγλου: Πανεπιστημιακός, ευρωπαϊστής, διαπραγματευτής, επιμ. Μ. Ψαλιδόπουλος, Αθήνα 2010].

Με το Νομοθετικό Διάταγμα 499 της 10ης Απριλίου 1970 συστάθηκε Συμβουλευτική Επιτροπή επί της καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων ή «Μικρά Βουλή», όπως ήταν γνωστή την εποχή εκείνη. Η Επιτροπή είχε ως έργο «όπως εκφέρη γνώμην επί της αρχής και του εν γένει περιεχομένου των εις αυτήν, μετά την επεξεργασίαν υπό της Κεντρικής Νομοτεχνικής Επιτροπής, παραπεμπομένων υπό του Πρωθυπουργού Νομοθετικών Διαταγμάτων των εκδιδομένων δυνάμει του άρθρου 136 του Συντάγματος». Στο παραπάνω άρθρο του Συντάγματος που ψήφισε η δικτατορία των Συνταγματαρχών τον Σεπτέμβριο του 1968 προβλεπόταν ότι «από της ισχύος του Συντάγματος και μέχρι διενεργείας εκλογών και συγκλήσεως της Βουλής, ο ασκών την βασιλικήν εξουσίαν εκδίδει, προτάσει του Υπουργικού Συμβουλίου, νομοθετικά διατάγματα, μη χρήζοντα επικυρώσεως παρά της Βουλής». Η Επιτροπή συγκροτούνταν από 50 μέλη τα οποία προτείνονταν «εκ των πλέον αντιπροσωπευτικών και ανεγνωρισμένων επαγγελματικών και επιστημονικών οργανώσεων ως και οργανισμών της Χώρας». Κάθε οργάνωση ή οργανισμός πρότεινε τρία μέλη ως υποψήφια για τη Συμβουλευτική Επιτροπή εκ των οποίων επιλεγόταν το ένα ύστερα από απόφαση του πρωθυπουργού. Η θητεία της Επιτροπής ήταν ενιαύσια. Με το Νομοθετικό Διάταγμα 675 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως του Ν.Δ. 499/70» της 21ης Σεπτεμβρίου 1970 στις αναγνωρισμένες οργανώσεις που έχουν δικαίωμα εκλογής μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής, προστέθηκαν και οι Περιφέρειες της Χώρας, ενώ καθοριζόταν ότι το ήμισυ του αριθμού των προτεινόμενων μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής ορίζεται με απόφαση του πρωθυπουργού ο οποίος μπορεί, με απόφασή του, να ορίσει απευθείας 10 μέλη της Επιτροπής πλέον του αριθμού που όριζε το Νομοθετικό Διάταγμα 499. Καθορίζονταν, επίσης, ζητήματα των προσόντων των μελών, της αποζημίωσής τους κ.ά. Με το Βασιλικό Διάταγμα 642 της 16ης Οκτωβρίου 1970 κωδικοποιούνταν οι ισχύουσες διατάξεις της νομοθεσίας περί Συμβουλευτικής Επιτροπής. Παράλληλα, με την υπ’ αριθ. 9434 της 14ης Οκτωβρίου 1970 απόφαση του πρωθυπουργού καθορίζονταν οι οργανώσεις που είχαν δικαίωμα να προτείνουν μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής καθώς και ο αριθμός των προτεινόμενων μελών κάθε οργάνωσης (ΓΣΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΣΕΒ, Ανώτατη Συνομοσπονδία Βιοτεχνών Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Εμπορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ναυτική Ομοσπονδία, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Δικηγορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος). Καθορίζονταν, επίσης, οι περιφέρειες που είχαν δικαίωμα υπόδειξης μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής. Κάθε περιφέρεια υποδείκνυε δύο υποψηφίους πλην των περιφερειών: α) των Νομών Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής που υποδείκνυαν τέσσερις και β) των Νομών Αττικής και Πειραιώς που υποδείκνυαν δεκατέσσερις. Σε κάθε περιφέρεια συγκροτούταν σώμα εκλεκτόρων που απαρτιζόταν από τους δημάρχους της περιφέρειας, τους προέδρους δικηγορικών, ιατρικών, φαρμακευτικών και εμπορικών συλλόγων, των Εργατικών Κέντρων της ΓΣΕΕ, των ενώσεων γεωργικών συνεταιρισμών και των εμπορικών, βιομηχανικών και βιοτεχνικών επιμελητηρίων. Το σώμα αυτό των εκλεκτόρων εξέλεγε το ήμισυ του αριθμού των μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής που είχε καθοριστεί για κάθε περιφέρεια ή οργάνωση. Το υπόλοιπο ήμισυ των μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής οριζόταν με απόφαση του πρωθυπουργού από τους υποδεικνυόμενους υποψηφίους των οργανώσεων και των περιφερειών.
Την επόμενη χρονιά με το Νομοθετικό Διάταγμα 959 της 17ης Σεπτεμβρίου 1971 «Περί συστάσεως Συμβουλευτικής Επιτροπής επί της καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων και Συμβουλίων Περιφερειακών Διοικήσεων» συστάθηκε Συμβουλευτική Επιτροπή επί της καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων με έδρα την Αθήνα και Συμβούλια Περιφερειακής Διοικήσεως στην έδρα κάθε Περιφερειακής Διοίκησης. Αρμοδιότητα της Συμβουλευτικής Επιτροπής εξακολουθούσε να είναι όπως αυτή ορίστηκε με τα Νομοθετικά Διατάγματα του 1970, ενώ στην αρμοδιότητα των Συμβουλίων Περιφερειακής Διοίκησης ήταν «η διατύπωσις γνώμης επί γενικωτέρας σημασίας θεμάτων, των αναγομένων εις την περιφέρειαν, ως και επί εκείνων εφ’ ων ήθελεν ζητήσει γνώμην ο αρμόδιος Υφυπουργός». Κάθε Νομός εξέλεγε ένα μέλος για τη Συμβουλευτική Επιτροπή και ένα για το Συμβούλιο της Περιφερειακής Διοικήσεως εκτός των Νομών που είχαν πληθυσμό άνω των 200.000 κατοίκων που εξέλεγαν ένα μέλος επιπλέον για τη Συμβουλευτική Επιτροπή. Ο πρωθυπουργός μπορούσε με απόφασή του να ορίσει επιπλέον 15 μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής. Τα μέλη των παραπάνω Επιτροπών εκλέγονταν από σώμα εκλεκτόρων που συγκροτούνταν σε κάθε Νομό και το οποίο απαρτιζόταν από: τους δημάρχους και τους δημοτικούς συμβούλους των Δήμων του Νομού, τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των δικηγορικών, ιατρικών, φαρμακευτικών, οδοντιατρικών και συμβολαιογραφικών συλλόγων, τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των εργατικών κέντρων της ΓΣΕΕ, των γεωργικών συνεταιρισμών, διαφόρων επιμελητηρίων, της Πανελληνίου Ναυτικής Ομοσπονδίας, των Ενώσεων Ελλήνων Εφοπλιστών, Συντακτών, Ιδιοκτητών Εφημερίδων και Ελλήνων Χημικών, των εμπορικών συλλόγων και των συνδέσμων βιομηχάνων, από τους προέδρους επαγγελματικών σωματείων και των γεωργικών πιστωτικών συνεταιρισμών. Η θητεία των Επιτροπών ήταν διετής, ενώ καταργήθηκε το Βασιλικό Διάταγμα 642 του 1970 «περί κωδικοποιήσεως των ισχυουσών διατάξεων της νομοθεσίας περί Συμβουλευτικής Επιτροπής». Με το ίδιο Νομοθετικό Διάταγμα, το Νομοθετικό Διάταγμα 1022 του Νοεμβρίου 1971 «περί τροποποιήσεως του Ν. Δ. 959/1971» και με πρωθυπουργικές αποφάσεις του Οκτωβρίου του 1971 καθορίστηκαν λεπτομέρειες για τα προσόντα των υποψηφίων, το ύψος της αποζημίωσης, τη διαδικασία εκλογής κ.ά.

Ο Δημήτριος Α. Μελετόπουλος ήταν σταφιδέμπορος από την Αιγιαλεία και συγγενής των οικογενειών Χαραλάμπη, Λόντου και Δεληγιάννη· σταδιοδρόμησε ως στρατιωτικός στον Αγώνα και αργότερα έγινε δήμαρχος Αιγίου, νομάρχης Αττικής κλπ.

Ο Δανιήλ (Διαμαντής) Παπαπαναγιωτόπουλος ήταν αρχιεπίσκοπος Ακώβων και μετά Τριπολιτσάς.

Ο Σταύρος Ιωάννου ή Τσαπαλάμος (θ. 1823) ήταν έμπορος και πρόκριτος στα Γιάννινα επί Αλή Πασά. Γιος του ήταν ο Γεώργιος Σταύρου που υπηρέτησε από το 1825 σε διάφορες θέσεις στην ελεύθερη Ελλάδα και ίδρυσε αργότερα την Εθνική Τράπεζα.

Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, γιος του λογίου αξιωματούχου των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών, Νικολάου Μαυροκορδάτου, απέκτησε επιμελημένη μόρφωση και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο κατά την Ελληνική Επανάσταση και την Οθωνική περίοδο.

Άρχισε την πολιτική του σταδιοδρομία, ως ιδιαίτερος γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας, Ιωάννου Καρατζά (θείου του). Παρά την αντίθεσή του με τα σχέδια της Φιλικής Εταιρείας για άμεση εκδήλωση της Επανάστασης (ανήκε στους συντηρητικούς της Φ.Ε.), έφτασε στο Μεσολόγγι στις 22 Ιουλίου 1821, όπου ασχολήθηκε με τη διοικητική και στρατιωτική οργάνωση της Δ. Ελλάδας και εκλέχτηκε Πρόεδρος της Γερουσίας της. Από την αρχή ήρθε σε διάσταση με τους Πελοποννήσιους στρατιωτικούς και προεστούς, καθώς επίσης και με τους Δ. Υψηλάντη και Γ. Καραΐσκάκη.

Κατόρθωσε να αναδειχθεί σε πανελλήνια φυσιογνωμία μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις όπως: Πρόεδρος της Α΄ Εθνοσυνέλευσης Επιδαύρου, Πρόεδρος Επιτροπής Σύνταξης του Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος, Πρόεδρος Εκτελεστικού Α΄ βουλευτικής περιόδου, υπεύθυνος Πολιτικών και Πολεμικών υποθέσεων Δ. Ελλάδος, υπεύθυνος οργάνωσης άμυνας Μεσολογγίου, Γραμματέας Εκτελεστικού και Υπουργός Εξωτερικών Β΄ βουλευτικής περιόδου, Πρόεδρος Βουλευτικού, αρχηγός «αγγλικού κόμματος», πρεσβευτής στο Βερολίνο και Μόναχο.

Επί Καποδίστρια διορίστηκε μέλος του «Πανελληνίου» και Πρόεδρος του Οικονομικού Φροντιστηρίου, αλλά το 1830 αποσύρθηκε και αναδείχτηκε ηγέτης της αντιπολίτευσης. Επί Όθωνα χρημάτισε υπουργός, πρεσβευτής, και πρωθυπουργός.

Από τους πολιτικούς του αντιπάλους θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα του Πέττα (1822), ο κύριος υπεύθυνος του εμφυλίου σπαραγμού, και ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Καποδίστρια, καθότι οι πολιτικές και στρατιωτικές επιλογές του απέβλεπαν στην εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων και φιλοδοξιών και όχι στην εξυπηρέτηση του κοινού σκοπού. Του αναγνωρίζεται, όμως, ότι διατύπωσε σαφές πολιτικό όραμα για τη συγκρότηση του Ελληνικού κράτους και τον εκσυγχρονισμό του κατά τα δυτικά πρότυπα.

Πέθανε το 1865 στην Αίγινα.

Μυημένος στη Φιλική Εταιρεία, ανέλαβε σημαντικές διοικητικές θέσεις πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια.

Έλληνας επιχειρηματίας και μεγάλος εθνικός ευεργέτης. Καταγόταν από την Ήπειρο και δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στην Αίγυπτο.

Ο Παναγής Χαροκόπος, ιδρυτής της «Χαροκοπείου Οικοκυρικής και Επαγγελματικής Σχολής των Θηλέων», όπως αρχικά είχε ονομαστεί στο καταστατικό ίδρυσης, γεννήθηκε το 1835, στην Κεφαλλονιά, μέλος μιας πολυμελούς αγροτικής οικογένειας. Ο ίδιος ανήκει σ’ εκείνους τους ελάχιστους Έλληνες οραματιστές που, στο πλαίσιο ενός πνεύματος ευεργετισμού και φιλοπατρίας, στήριξαν οικονομικά το αδύναμο νεοελληνικό κράτος και που παραμένουν σχετικά άγνωστοι στο ευρύτερο κοινό. Νεωτεριστής με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και φιλελεύθερο πνεύμα, ο Χαροκόπος αγάπησε και υπηρέτησε τη πατρίδα, ενισχύοντας την εκπαίδευση. Η απόφασή του να κάνει δωρεά μια τέτοια σχολή στο κράτος ήταν προϊόν του ανήσυχου και δημιουργικού του πνεύματος, της διάθεσής του να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο και στην πατρίδα του καθώς και της τάσης της εποχής στον τομέα αυτό. Υπήρχαν ήδη ανάλογες σχολές στην Ευρώπη (Ελβετία, Βουλγαρία, Ρουμανία) αλλά και στην Ελλάδα, «Οικοκυρική και Επαγγελματική Σχολή της Ενώσεως Ελληνίδων», κατά τα πρότυπα των οποίων ο ίδιος ήθελε και προσπάθησε να οργανώσει και τη δική του, τόσο στο περιεχόμενο των σπουδών όσο και στο σχεδιασμό του κτιριακού συγκροτήματος της Σχολής και του περιβάλλοντος χώρου, τον οποία επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας Αναστάσιος Μεταξάς, δημιουργός του Παναθηναϊκού Σταδίου και του Σκοπευτηρίου. Χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος: «….από πολλού σκέπτομαι να προβώ εις την σύστασιν και διατήρησιν επαγγελματικού σχολείου, ομοίου προς τα εν Ευρώπη και δη εν Βερολίνω λειτουργούντα τοιαύτα, του οποίου υπάρχει έλλειψις εις τον τόπο μας». Επίσης, «Ζητώ με τρία λόγια να κάμω οικοκυράς, που να διοικούν μεθοδικά το σπίτι των, συζύγους που να είνε σύντροφοι και μανάδες που να αγαπούν έξυπνα». Είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί σχετικό άρθρο της Ακρόπολις, στις 7 Νοεμβρίου του 1908, όπου από τα λόγια του ίδιου του Π. Χαροκόπου φαίνεται η μεγάλη εθνική σημασία της Χαροκοπείου Σχολής. Ειδικότερα: «Δεν θέλω να έχωμεν μορφωμένες δούλες και αμόρφωτες κυράδες». «Μία από τας δυστυχίας του έθνους μας ομολογουμένως είνε και η Ελληνίς. Η οποία διατρέχει τον σοβαρόν κίνδυνον να γίνη έκφυλος εις την ανωτέραν τάξιν, άμυαλη εις την μεσαίαν τάξιν, κτήνος εις την τελευταίαν τάξιν». « Αι Ελληνίδες θα μορφώσουν τους Έλληνας και των Ελληνίδων την μόρφωσιν θα την συμπληρώση αυτή η Σχολή την οποίαν εφαντάσθη ο Χαροκόπος».

Ο ΟΒΑ ιδρύθηκε με το υπ’ αριθ. ΦΕΚ 24/6.2.1960, τεύχος Δ.Α.Ε. και Ε.Π.Ε. με σκοπό τη μελέτη και προώθηση των έργων βιομηχανικής ανάπτυξης. Όντας μη τραπεζικός οργανισμός, δεν χορηγούσε δάνεια, αλλά παρείχε πληροφορίες σε κάθε Έλληνα ή ξένο επιχειρηματία που ενδιαφερόταν να ιδρύσει, επεκτείνει ή εκσυγχρονίσει βιομηχανική επιχείρηση στην Ελλάδα. Ο ΟΒΑ επίσης διενεργούσε έρευνες με δικές του δαπάνες, όπως η έρευνα των μεταλλείων σιδήρου στη Θάσο. Επίσης, σε εφαρμογή του Ν.Δ. 4256/1962 περί οργανώσεως βιομηχανικών ζωνών, το κράτος τού ανέθεσε τη μελέτη και οργάνωση βιομηχανικών ζωνών στις περιοχές Θεσσαλονίκης, Καβάλας, Βόλου, Πάτρας και Ηρακλείου. Το 1964 με το Ν.Δ. 4366/1964 ο ΟΒΑ συγχωνεύτηκε με τους οργανισμούς ΟΧΟΑ και ΟΤΠ και ιδρύθηκε η Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ).

Η «Βιομηχανία Δέρματος Σαμουά Ελλάδος Α.Ε.» ιδρύθηκε το 1962, κατόπιν συμφωνίας μεταξύ του Οργανισμού Βιομηχανικής Αναπτύξεως και της ομορρύθμου εταιρείας Αφοί Κωλέττη Ο.Ε. με σκοπό την επεξεργασία δερμάτων για την παρασκευή δέρματος τύπου CHAMOIS και την εμπορία τους. Τον Οκτώβρη του 1963 η παραγωγή διεκόπη, απολύθηκε το προσωπικό και ουσιαστικά τέθηκε υπό εκκαθάριση. Στη 2η Γενική Συνέλευση της εταιρείας (26/1/1967) εγκρίνεται η έκθεση των εκκαθαριστών και ψηφίζεται να παραδοθεί το αρχείο της εταιρείας προς φύλαξη στο Κεντρικό Αρχείο της ΕΤΒΑ.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1904 από τον Γερμανό μεταλλειολόγο Grohmann με την υπ’ αριθ. 23843/2.6.04 πράξη του συμβολαιογράφου
Αθηνών Ε. Γκορίτσα, με την επωνυμία Ανώνυμος Μεταλλευτική Εταιρεία ΗΦΑΙΣΤΟΣ, έδρα την Αθήνα και σκοπό την εκμετάλλευση, εμπόριο, μεταφορά και κάθε χρήση θηραϊκής γης. Το καταστατικό της εταιρείας εγκρίθηκε με το Β.Δ. 19/6/1904, που τροποποιήθηκε με το Β.Δ. 22/4/1909. Με απόφαση της Έκτακτης Γενικής Συνέλευσης της 28ης Ιουλίου 1924, η εταιρεία μετονομάστηκε σε Ανώνυμο Μεταλλευτική και Βιομηχανική Εταιρεία ''Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ'' (ΦΕΚ παράρτημα υπ' αριθ. 175/16.7.1925). Το 1948, ο Α. Βαλσαμάκης εξαγόρασε τις μετοχές κυριότητας Grοhmann. Στην εταιρεία χορηγήθηκε δάνειο από τον Οργανισμό Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως (ΟΧΟΑ) ύψους 33 χιλ. δολ. στις 24/8/1948, με την υπ’ αριθ. 44465/13.7.1948 πράξη του συμβολαιογράφου Αθηνών Δήμου Δημοκωστούλα, μέσω της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας της Ελλάδος Α.Ε. Σύμφωνα με εκτίμηση της ΕΚΤΕ του έτους 1948, η περιουσία της εταιρείας ανερχόταν σε 480 εκατ. δρχ. (ή 3.185 χρυσές λίρες Αγγλίας). Κατά την 1/1/1957 το μετοχικό της κεφάλαιο ανερχόταν στις 2.716.716,15 δρχ. κατανεμημένο σε 40.000 μετοχές. Τη μετοχική σύνθεση αποτελούσαν ο Ανδρέας Βαλσαμάκης με 10.095 μετοχές (ποσοστό 25,24%), ο Νικόλαος Βαλσαμάκης με 6.625 μετοχές (ποσοστό 16,56%), ο Ιάσων Αποστολίδης με 7.510 μετοχές (ποσοστό 18,77%), κληρονόμοι Δημ. Λιωνέττη με 6.095 μετοχές (ποσοστό 15,24%), ο Γεώργιος Πιτσώκος με 2.000 μετοχές (ποσοστό 5%), ο Ιωάννης Γεωργαλάς με 2.000 μετοχές (ποσοστό 5%), το Αμαλίειον Ορφανοτροφείο με 1.250 μετοχές (ποσοστό 3,12%) και διάφοροι μικρομέτοχοι με 4.425 μετοχές (ποσοστό 11,07%). Την ίδια περίοδο η διοίκηση της εταιρείας ασκείτο από πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο μέχρι τοv θάνατο του Δημ. Λιωνέττη την 15/4/1957 συγκροτούσαν οι: Ανδρέας Βαλσαμάκης (Πρόεδρος Δ.Σ.), Δημ. Λιωνέττης (Διευθύνων Σύμβουλος), Ιάσων Αποστολίδης (Σύμβουλος), Γεώργιος Πιτσώκος (Σύμβουλος) και Ιωάννης Γεωργαλάς (αντικαταστάθηκε προσωρινά από τον Λεωνίδα
Τζουγανάτο). Το Ελληνικό Δημόσιο κατέσχε τις μετοχές του Α. Βαλσαμάκη και άλλων μετόχων που θεωρήθηκαν κυριότητας Grohmann. Τον Μάιο 1964, και μετά από έγκριση του ΟΧΟΑ λόγω της κακής πορείας των εργασιών της, η εταιρεία εκμίσθωσε τα ορυχεία της σε τρίτους επί μία πενταετία για τη κάλυψη των γενικών εξόδων λειτουργίας και συντήρησης των γραφείων της. Κατά τη Γενική Συνέλευση του 1966 εμφανίσθηκαν ως μέτοχοι το Ελληνικό Δημόσιο με 23.087 μετοχές και ο Ιάσων Αποστολίδης με 14.100 μετοχές. Με την υπ' αριθ. 276864/25.11.1968 κοινή απόφαση των Υπουργών Συντονισμού και Οικονομικών «Περί μεταβιβάσεως εις την ΕΤΒΑ δικαιωμάτων του Δημοσίου επί μετοχικού κεφαλαίου της Ανωνύμου Μεταλλευτικής και Βιομηχανικής Εταιρείας ''Ο ΗΦΑΙΣΤΟΣ''», μεταβιβάστηκαν οι 20.924 μετοχές (ποσοστό 52,31%) κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου στην Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΦΕΚ τεύχος Β ́ υπ' αριθ. 664/1968). Η μεταβίβαση εγκρίθηκε κατά την υπ' αριθ. 119/11 και 15.9.1969 συνεδρίαση Δ.Σ. της ΕΤΒΑ. Κατά την επαναληπτική Γενική Συνέλευση της 20ής Οκτωβρίου 1978 αποφασίστηκε η διάλυση της εταιρείας, η οποία τέθηκε υπό εκκαθάριση και διορίστηκαν ως εκκαθαριστές οι Ιωάννης Μπαντέκας (Καθηγητής Πολυτεχνείου), Πηνελόπη Τσιούνη (Τμηματάρχης ΕΤΒΑ) και Χαράλαμπος Παπαποστόλου (Τμηματάρχης ΕΤΒΑ). Στην έκθεση της Διεύθυνσης Συμμετοχών της 13ης/8/1992 με
τίτλο «Πορεία αποκρατικοποίησης εταιρειών συμμετοχής ΕΤΒΑ»αναφέρεται πως οι εκκαθαριστές είχαν πουλήσει τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας και εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της. Η διάλυσή της καθυστέρησε καθώς δεν εμφανίζονταν οι μέτοχοι που είχαν το 10% επί του συνόλου των μετοχών. Το έτος 2000 με συνολικό μετοχικό κεφάλαιο 2,1 εκατ. δρχ. και ποσοστό συμμετοχής ΕΤΒΑ 52,31% η εταιρεία βρισκόταν σε εκκαθάριση σύμφωνα με το Ν. 2190/20.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1961 (ΦΕΚ Δ.Α.Ε.496/21.10.1961) από τον Οργανισμό Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΟΒΑ) με σκοπό την ίδρυση στην Ελλάδα βιομηχανικής μονάδας σιδήρου και χάλυβα. Είχε προηγηθεί η εκπόνηση μελέτης από τον Dr. Friedrich Lüth, σε συνεργασία με τις υπηρεσίες του ΟΒΑ, από την οποία προέκυψε ότι υφίστανται δυνατότητες ίδρυσης τέτοιου είδους μονάδας. Τις εργασίες για τη δημιουργία της βιομηχανίας ανέλαβε υπηρεσία του ΟΒΑ, η οποία προέβη στην εκπόνηση σειράς μελετών σχετικών με την τοποθεσία εγκατάστασης του εργοστασίου, των πρώτων υλών, κ.ά. Την οριστική μελέτη του έργου ανέλαβε ο οίκος KOPPERS. Λόγω της επέκτασης της βιομηχανίας Χαλυβουργική Α.Ε., της ίδρυσης της Μεταλλουργίας Λαρύμνης, καθώς και της σύμβασης περί χαλυβουργείου μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και του Τομ Πάππας αποφασίστηκε, στη Γενική Συνέλευση της εταιρείας στις 29 Μαΐου 1964, η μη ανάληψη από τον ΟΒΑ του έργου ίδρυσης της μονάδας και η διάλυση της εταιρείας.

1909: Γεννιέται στις 28 Σεπτεμβρίου στην Ύδρα
1918: Μετακομίζει με τη μητέρα του στην Αθήνα. Ο πατέρας του έχει πεθάνει 2 χρόνια νωρίτερα.
1929-1935: Σπουδάζει στην ΑΣΚΤ
1937-1938: Ο Γ. Μόραλης μοιράζεται υποτροφία μαζί του και ταξιδεύουν σε Ρώμη και Παρίσι
1948: Πρώτη του ατομική έκθεση στην αίθουσα Τέχνης «Ρόμβος»
1964: Συμμετέχει στην Μπιενάλε της Βενετίας
1964-1974: Διδάσκει στην ΑΣΚΤ (διευθυντής 1969-1973)
1985: Τελευταία του ατομική έκθεση στην Γκαλερί «Άνεμος
Ο Νίκος Νικολάου, ζωγράφος, πραγματοποίησε αρχιτεκτονικές εφαρμογές (τοιχογραφίες) και ασχολήθηκε συστηματικά με το θέατρο (σκηνικά και κοστούμια). Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η λέξη «σιδηρόδρομος» εκφράστηκε για πρώτη φορά το 1843 από το σύμβουλο του υπουργείου εξωτερικών, Αλέξανδρο Ραγκαβή. Ο Ραγκαβής προτείνε την ίδρυση σιδηροδρόμου για την ένωση της Αθήνας με τον Πειραιά, ο οποίος θα έλυνε το συγκοινωνιακό πρόβλημα που είχε δημιουργήσει η αύξηση του πληθυσμού στις δυο αυτές πόλεις. Τον Νοέμβριο του 1855 ψηφίστηκε ο Νόμος ΤΖ΄ ¨περί συστάσεως Σιδηροδρόμου¨, σύμφωνα με τον οποίο ο βασιλιάς μπορούσε να παραχωρήσει το δικαίωμα σύστασης σιδηροδρόμου σε εταιρία ή σε ιδιώτη.
Το 1866 ο Νόμος ΡΝΖ΄συμπλήρωνε τον προηγούμενο και επιπλέον καθόριζε τις λεπτομέρειες σχετικά με τις αποζημιώσεις των κτημάτων τα οποία έπρεπε να απαλλοτριωθούν προκειμένου να λειτουργήσει ο σιδηρόδρομος. Τον Οκτώβριο του 1867 υπογράφεται Σύμβαση μεταξύ του Άγγλου κεφαλαιούχου Εδουάρδου Πίκεριγκ και του Υπουργού Εσωτερικών Αλέξανδρου Κουμουνδούρου ¨περί συστάσεως Σιδηροδρόμου απ’ Αθηνών εις Πειραιά¨. Η Σύμβαση κυρώνεται με τον Νόμο ΣΜΑ΄. Επίσης ο Νόμος ΤΔ΄(1868) επιτρέπει στον Πίκεριγκ την κατασκευή θαλλάσιων λουτρών στην περιοχή του Φαλήρου τα οποία θα συνδέονται με τον σιδηρόδρομο. Τον ίδιο χρόνο ο Πίκεριγκ θέλησε να μεταβιβάσει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του σε μια νέα εταιρία με τίτλο ¨Ανώνυμος Εταιρία απ’ Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου¨ (ΣΑΠ). Η εταιρία συστήνει το πρώτο διοικητικό συμβούλιο το οποίο αποτελείται από τον Α. Σκουζέ (τραπεζίτης), Ι. Σκαλτσούνης (μηχανικός) και Δ. Δαμασκηνός (δικηγόρος). Τον Φεβρουάριο του 1869 έγιναν τα εγκαίνια του πρώτου ατμοκίνητου σιδηροδρόμου.
Το 1874 ο Πίκεριγκ αποσύρεται λόγω οικονομικών δυσχερειών και το 1880 η εταιρία (ΣΑΠ) εξαγοράζεται από την τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως αντί 60.000 λιρών Αγγλίας. Ιδρύεται νέα εταιρία (¨Ανώνυμος Εταιρία απ’ Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου¨) με κεφάλαιο 4.000.000 δραχμές. Με τη δημιουργία της νέας εταιρίας παρατηρείται ραγδαία ανάπτυξη του σιδηροδρόμου. Κατασκευάζονται νέα βαγόνια, ολοκληρώνεται η ανέγερση του σταθμού του Πειραιά, χτίζονται οι σταθμοί του Θησείου, του Φαλήρου και του Μοσχάτου.
Με το Νόμο ΑΨΞΔ΄(1889) επικυρώνεται η Σύμβαση μεταξύ του ΣΑΠ και της νεοσυσταθείσας από τον Στ. Ψύχα ¨Εταιρίας Προεκτάσεως του απ’ Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου¨ βάσει της οποίας η δεύτερη θα αναλάμβανε το έργο της προέκτασης της γραμμής του ΣΑΠ από το Θησείο προς το Μοναστηράκι και την Ομόνοια.
Το 1898 υπογράφτηκε Σύμβαση μεταξύ του υπουργού Εσωτερικών Θεοτόκη, του προέδρου του ΣΑΠ Φιλάρετου και του προέδρου της ¨Εταιρίας Προεκτάσεως Ψύχα¨ Ι. Βαλαωρίτη για την συγχώνευση των δύο εταιριών και την αντικατάσταση της ατμοκίνητης έλξης με ηλεκτρική. Ο νόμος ΒΨΞΕ΄ του 1900 κυρώνει την Σύμβαση.
Το 1903 η εταιρία «ελληνική ηλεκτρική εταιρία /Thomson Houston de la Mediterranée», αναλαμβάνει την ηλεκτροδότηση του δικτύου. Στις 16/9/1904 εγκαινιάζεται η πρώτη ηλεκτροκίνητη διπλή γραμμή του αστικού σιδηροδρόμου.
Ανάμεσα στο 1924 και το 1925, ο όμιλος Power and Traction Finance Company, που είχε σχηματισθεί με αγγλικά και ελληνικά κεφάλαια, υπέβαλε στον ΣΑΠ προτάσεις συνεργασίας. Τον Οκτώβριο του 1925 η εταιρία Σιδηροδρόμων Αττικής, η εταιρία Σιδηροδρόμων Αθηνών-Πειραιώς και η εταιρία τροχιοδρόμων Αθηνών- Πειραιώς και περιχώρων συγχωνεύτηκαν με τον όμιλο Power and Traction Company σχηματίζοντας 2 εταιρίες, την εταιρία ¨Ελληνικοί Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι¨ (ΕΗΣ) και την ¨Ηλεκτρική Εταιρία Μεταφορών ¨(ΗΕΜ). Πρόεδρος της νέας εταιρίας (ΕΗΣ) είναι ο Αλέξανδρος Βλάγκαλης.
Η ΕΗΣ εγκαινιάζει πολλούς νέους σταθμούς μέχρι το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τον οποίο προσφέρει μεγάλη βοήθεια για την μετακίνηση των στρατιωτών. Τον Ιανουάριο του 1944 βομβαρδίζεται ο Πειραιάς με αποτέλεσμα να υποστεί ο Σταθμός σημαντικές καταστροφές. Το 1950 παραχωρείται από την ΗΕΜ στην ΕΗΣ το δικαίωμα ολοκλήρωσης των έργων ηλεκτροκίνησης. Η σύμβαση κυρώνεται το 1954 και η διάρκεια προνομίου επεκτείνεται μέχρι 31/12/1975.
Το 1976 οι ΕΗΣ κρατικοποιούνται και μετονομάζονται σε ΗΣΑΠ με τον Νόμο 352 (¨περί ιδρύσεως οργανισμού προς ανάληψη των παρά των ΕΗΣ Α.Ε. εκτελούμενων μεταφορών¨) - ΦΕΚ Α 147/16.6.1976. Σύμφωνα με το άρθρο 2 ο ΗΣΑΠ αποτελεί δημόσια επιχείρηση και λειτουργεί για χάρη του δημοσίου συμφέροντος, κατά τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας. Το καλοκαίρι του 1977 ανατίθεται στην ελληνογαλλική κοινοπραξία SOFRETU-SGTE SOGELERG-ΑΔΚ η σύνταξη κατασκευαστικής προμελέτης για το νέο ΜΕΤΡΟ της Αθήνας. Το 1978 ο ΗΣΑΠ εντάσσεται στο σύστημα Αστικών Συγκοινωνιών της πρωτεύουσας τον οποίο εποπτεύει ο νεοϊδρυθείς (1977) Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών (ΟΑΣ σημερινός ΟΑΣΑ). Τέλος το 1991 ιδρύεται η εταιρία «ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε».

Ο Στέλιος Βόκοβιτς γεννήθηκε στη Χαρταλιμή της Κωνσταντινούπολης και ήλθε στην Αθήνα το 1922. Αποφοίτησε με άριστα από τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πραγματοποίησε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση το 1937, ερμηνεύοντας το ρόλο του Φραγκίσκου στον Άμλετ του William Shakespeare (σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη, με τον Αλέξη Μινωτή στον ομώνυμο ρόλο). Η συνεργασία του με την κρατική σκηνή συνεχίστηκε μέχρι το καλοκαίρι του 1941, σε παραγωγές έργων κλασικού ρεπερτορίου, αρχαίου δράματος και νεοελληνικού θεάτρου, σκηνοθετημένες στην πλειονότητά τους από τον Δημήτρη Ροντήρη, αλλά και από τον Τάκη Μουζενίδη, τον Δημοσθένη Ματσούκη και τον Πέλο Κατσέλη. Από το καλοκαίρι του 1941 μέχρι το καλοκαίρι του 1948 συνεργάστηκε κυρίως με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη και σποραδικά με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη, Μαίρης Αρώνη-Δημήτρη Χορν, Νίκου Χατζίσκου-Μελίνας Μερκούρη και Κώστα Μουσούρη-Ρενάτο Μόρντο-Γιώργου Ανεμογιάννη. Το φθινόπωρο του 1946 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, το οποίο υπηρέτησε επί σειρά ετών, μέχρι το 1982 – με ένα σύντομο διάλειμμα κατά τα έτη 1950-1952, οπότε συνεργάστηκε με την Ελληνική Σκηνή του Δημήτρη Ροντήρη και το θίασο Κοτοπούλη. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης θητείας του στο Εθνικό, ο Στέλιος Βόκοβιτς διακρίθηκε σε ρόλους από το σύγχρονο και κλασικό ρεπερτόριο, ιδιαίτερα όμως σε ρόλους αγγελιαφόρων σε αρχαίες τραγωδίες. Το 1973 ερμήνευσε τον Γαλιλαίο στη Ζωή του Γαλιλαίου (Leben des Galilei) του Bertolt Brecht (σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου). Οι τελευταίες θεατρικές εμφανίσεις του σημειώθηκαν την περίοδο 1982-1985, στο Α-πλό Θέατρο της Καλλιθέας –Τα γούστα του κυρίου Σλόαν (Entertaining Mr Sloan) του Joe Orton και Τα λάθη μιας νύχτας (She stoops to conquer, or The mistakes of a night) του Oliver Goldsmith, σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντύπα– και στο θέατρο Διονύσια: Δόνια Ροζίτα (Doňa Rosita la soltera) του Federico García Lorca, με το θίασο «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολομού.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1) Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 71-74. 2) Θεατρικά προγράμματα στη Συλλογή Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.].

Έως το 1956 η υπηρεσία της κάθε νομαρχίας αποτελούνταν από το Νομάρχη και τη Διεύθυνση Νομαρχίας που περιλάμβανε τα Τμήματα Διοικήσεως, Αποκεντρώσεως Τοπικής Αυτοδιοικήσεως Διεκπεραιώσεως και Αρχείου, κατ’αντιστοιχία της Διευθύνσεως Διοικήσεως του Υπουργείου Εσωτερικών. Το 1956 για πρώτη φορά ιδρύθηκαν τεχνικές υπηρεσίες στις νομαρχίες με το Ν.Δ. 3620 της 16/16 Νοεμ. 1956 Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως των διατάξεων “περί Διοικητικής Αποκεντρώσεως”». Με το νομοθέτημα αυτό σε κάθε νομό συστάθηκε Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών (άρθρο 15) που υπαγόταν άμεσα στο νομάρχη. Η διεύθυνση συγκροτούνταν από το γραφείο νομομηχανικού, στο οποίο υπήχθησαν τα Γραφεία μηχανικών και πολεοδομίας, όπου προβλέπονταν, η Τεχνική Υπηρεσία Δήμων και Κοινοτήτων και το Γραφείο μηχανικού εξοπλισμού.
Δομή Διευθύνσεως Τεχνικών Υπηρεσιών Νομαρχιών
Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών
Γραφείο νομομηχανικού
Γραφεία μηχανικών
Γραφεία πολεοδομίας
Τεχνική Υπηρεσία Δήμων και Κοινοτήτων
Γραφείο μηχανικού εξοπλισμού
Το σχήμα αυτό διατηρήθηκε μέχρι το 1972 οπότε με το Ν. Δ. 1147 8/8.5.1972 "Περί διοικήσεως της Μείζονος Πρωτευούσης" και τις νομοθετικές πρωτοβουλίες την περίοδο της δικτατορίας, στις νομαρχίες συστάθηκαν Διευθύνσεις που αντιστοιχούσαν στις αρμοδιότητες κάθε υπουργείου (μέχρι το 1972 τις δραστηριότητες αυτές διεκπεραίωνε το Τμήμα Αποκεντρώσεως).
Ειδικότερα στη Νομαρχία Αττικής η προϋπάρχουσα Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών ασκούσε αρμοδιότητες του Υπουργείου Δημοσίων Έργων (κοινή υπουργική απόφαση Αριθ.Λ7/13-1/17 της 11/15.12.1972 (ΦΕΚ Β΄1097) των υπουργών: Υπουργού παρά τω πρωθυπουργώ, Υπουργού Εσωτερικών και Υπουργού Δημοσίων Έργων "Περί οργανώσεως των υπηρεσιών της Νομαρχίας Αττικής αρμοδιότητος Υπουργείου Δημοσίων Έργων "). Σύμφωνα με την ΚΥΑ εκτός της Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών Νομαρχίας Αττικής συστάθηκε σε κάθε Διαμέρισμα αντίστοιχη Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών Διαμερίσματος και Υπηρεσία Πολεοδομίας Διαμερίσματος.
Η Υπηρεσία Πολεοδομίας Διαμερίσματος αποτελούνταν από τα παρακάτω Τμήματα:
α)Τμήμα Τοπογραφικό
β)Τμήμα Απαλλοτριώσεων
γ)Τμήμα Στατικού Ελέγχου
δ)Τμήμα Εκδόσεως Οικοδομικών Αδειών
ε)Τμήμα Αστυνομεύσεως Κατασκευών
ς) Τμήμα Διοικητικόν
Η κατάσταση αυτή παρέμεινε ως το 1977 οπότε με το Π.Δ. 910 10/10.10.1977 (ΦΕΚ Α’ 305) "Περί Οργανισμού του Υπουργείου Δημοσίων Έργων" η υπηρεσία πολεοδομίας των νομαρχιών μετονομάστηκε σε Διεύθυνση Πολεοδομίας. Έτσι το 1977 οι περιφερειακές υπηρεσίες των υπουργείων στις νομαρχίες περιλάμβαναν τις Διευθύνσεις Τεχνικών Υπηρεσιών και τις Διευθύνσεις Πολεοδομίας Νομαρχίας. Ειδικότερα στην Αττική διατηρήθηκε το σχήμα με τον διαχωρισμό της νομαρχίας σε Διαμερίσματα, οπότε η διάρθρωση ήταν ως ακολούθως (άρθρο 82)
α) Τμήμα Τοπογραφικό
β) Τμήμα Απαλλοτριώσεων
γ) Τμήμα Στατικού Ελέγχου
δ) μήμα Εκδόσεως Οικοδομικών Αδειών. Αρμοδιότητα του Τμήματος Εκδόσεως Οικοδομικών Αδειών είναι η έκδοση των απαιτούμενων αδειών για την εκτέλεση οποιασδήποτε οικοδομικής εργασίας.
ε) Τμήμα Αστυνομεύσεως Κατασκευών
στ) Γραφείον Γραμματείας
Το 1980 οι Διευθύνσεις Πολεοδομίας των νομαρχιών της χώρας και των Διαμερισμάτων της Νομαρχίας Αττικής μεταφέρθηκαν στο Υπουργείο Χωροταξίας Οικισμού και Περιβάλλοντος με το νόμο 1032 10/14.3.1980 (ΦΕΚ Α΄ 57) "Περί συστάσεως Υπουργείου Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος".
Ως εκ των άνω οι υπηρεσίες που εμφανίζονται στο αρχείο ως διαδοχικοί παραγωγοί του αρχειακού υλικού είναι οι ακόλουθες:
Νομαρχία Αττικής, [Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών], Γραφείο Πολεοδομίας Αθηνών
Νομαρχία Αττικής, Διαμέρισμα Πειραιώς, Υπηρεσία Πολεοδομίας [Τμήμα Εκδόσεως Οικοδομικών Αδειών]
Νομαρχία Αττικής, Διαμέρισμα Πειραιώς, Διεύθυνση Πολεοδομίας, Τμήμα Εκδόσεως Οικοδομικών Αδειών

Ιδρύθηκε το 1921 από τον Κωνσταντίνο και Δημήτριο Δρούλια με σκοπό την εμπορία σταφίδας. Το 1927 ο Κωνσταντίνος αποσύρθηκε ενώ η εταιρεία τέθηκε υπό εκκαθάριση το 1930, μετά από συμβιβασμό με τις Τράπεζες Ιονική, Εμπορική και Αθηνών. Το 1936 η επιχείρηση υπολειτουργούσε.

Η Ελληνική Εταιρεία Οίνων και Οινοπνευμάτων Α.Ε. ιδρύθηκε το 1906 από τους Ιω. Πεσμαζόγλου, Επαμεινώνδα Χαρίλαο, Αρ. Ζάννο, Νικόλαο Κανελλόπουλο, Εμμανουήλ Ρως και Δημήτριο Γαλανόπουλο, με σκοπό την αξιοποίηση των πλεονασμάτων σταφίδας που δημιουργήθηκαν λόγω της σταφιδικής κρίσης. Εκτός από την εμπορία της σταφίδας ανέπτυξε την παραγωγή οινοπνεύματος για διάφορες χρήσεις, γλεύκους για την παρασκευή ζαχάρεως, κρασιού (από χλωρή σταφίδα και σταφύλη), κονιάκ και, μετά τον πόλεμο, αεριούχων ποτών. Το κυρίως εργοστάσιο βρισκόταν στους Μύλους Αθηνών και ήταν προπολεμικά από τα πλέον σύγχρονα της εποχής του. Η εταιρεία έκλεισε στην δεκαετία του 1980.

Αλβανός μουσουλμάνος, διοικητής της Πελοποννήσου και άλλων ελληνικών περιοχών, δευτερότοκος γιος του Αλή πασά Τεπελενλή. Η δράση του Βελή συνδέεται με τις έντονες προσπάθειες του πατέρα του να επιβληθεί στον ελληνικό χώρο σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο Στυλιανός Θεοδοσιάδης, ναυτιλιακός πράκτορας, (γέννηση 1917) ήταν κάτοικος Πόρτ Σάιδ καταγόμενος από την Κύπρο. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως διερμηνέας στη Βασιλική Ελληνική Αεροπορία. Διετέλεσε πρόεδρος του τμήματος Πόρτ Σάιδ της Κυπριακής Αδελφότητος Αιγύπτου (1956). Ο Στυλιανός Θεοδοσιάδης ήταν μέλος της τεκτονικής στοάς Σόλων-Πλάτων.

Ο Πολύβιος Θεοδοσιάδης ήταν επί 30 περίπου χρόνια (1914-1947) μέλος και πρόεδρος του τμήματος της Κυπριακής Αδελφότητας στο Πορτ Σάιδ. Με το θάνατό του (1947) άφησε το ποσό των 30 αιγυπτικών λιρών ως δωρεά και ανακηρύχθηκε ευεργέτης. Τιμήθηκε με το βουλγαρικό παράσημο Ordre Nationale du Mérite Civil.

Ο Βασίλειος Ιατρίδης είναι γιος του Ανδρέα και της Ιουλίας Ιατρίδη. Απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1963) εργάστηκε στον Ε.Ο.Τ. Προσελήφθη στον Ε.Ο.Τ. το 1956 ως Γραμματέας υπεύθυνος οργάνωσης των τοπικών επιτροπών τουρισμού σε όλη την Ελλάδα. Από το 1960 ως το 1967 διετέλεσε προϊστάμενος του Τμήματος Έκδοσης και διανομής του Διαφημιστικού Υλικού του Οργανισμού. Από το 1967 ως το 1975 ήταν Διευθυντής της Υπηρεσίας Ε.Ο.Τ. Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας. Μετά την παραίτησή του ασχολήθηκε με τουριστικές αντιπροσωπείες και οργάνωση Γραφείων Ταξιδιών στην Ευρώπη. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1995.

Ο Βάσος Κανέλλος (Βασίλειος Κανελλόπουλος) γεννήθηκε στα Φιλιατρά Τριφυλίας. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα. Το 1915 γνώρισε την Isadora Duncan και γράφτηκε στη σχολή χορού που διατηρούσε στο σπίτι της στο Βύρωνα. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι (με τον Michel Fokine) και στις Ηνωμένες Πολιτείες (σχολές Καρσλώφ και Μότκιν). Στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα, την περίοδο 1919-1920, με εμφανίσεις στο Μπρούκλιν και τη Νέα Υόρκη. Την ίδια περίοδο γνώρισε και τη χορεύτρια και χορογράφο Charlotte Markham, μετέπειτα σύζυγό του και καλλιτεχνικό ταίρι του, με το όνομα Τανάγρα Κανέλλου. Μέχρι το 1926 το ζεύγος Κανέλλου έδωσε παραστάσεις χορού και χοροδράματος –βασισμένες στην ελληνική παράδοση, την ελληνική μυθολογία και το αρχαίο δράμα– στο Μπρούκλιν, το Ιλινόις, το Σαν Φρανσίσκο, το Σικάγο και αλλού. Μετά από πρόσκληση του Άγγελου Σικελιανού ήλθαν στην Ελλάδα και το 1927 έλαβαν μέρος στις πρώτες Δελφικές Εορτές. Τα επόμενα δέκα χρόνια εμφανίστηκαν στο αρχαίο θέατρο Διονύσου, στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Σούνιο και σε αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα. Μετά το θάνατο της Τανάγρας, το 1937, τη θέση της παρτενέρ του Βάσου Κανέλλου πήρε η κόρη τους Ξένια (1921-1999). Στη διάρκεια της κατοχής, ο Βάσος και η Ξένια Κανέλλου αναχώρησαν για την Αμερική, όπου συνέχισαν την καλλιτεχνική δραστηριότητά τους μέχρι το 1960. Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Βάσος Κανέλλος παρέμεινε στην Ελλάδα. Οι χορευτικές εμφανίσεις του συνεχίστηκαν μέχρι το 1966. Το 1964 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Η αρχαία ελληνική τραγωδία και το 1966 το Η αρχαία ελληνική όρχησις και η Ισαδώρα Δούγκαν. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε τη Βιργινία Γαλανουδάκη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. «Βάσος Κανέλλος», στο: Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ (επιμ.), Χορός και θέατρο. Από την Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες. Αθήνα, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών / Έφεσος, 2004, σ. 218-221]. 2. Υλικό του αρχείου].

Φιλόλογος, εκδότης, γυμνασιάρχης στη Χίο. Παντρεύτηκε την Αργεντού Νομικού από τη Χίο και απέκτησε μαζί της πέντε παιδιά:
α) την Καλλιόπη (1836-1916), σύζυγο Γεωργίου Πάντζαρη
β) τον Επαμεινώνδα (1838-1911), σύζυγο Ελισάβετ Μασαούτη (1857-1944)
γ) την Αικατερίνη (1850-;), σύζυγο Γεωργίου Κοντού δ) τον Θεόδωρο (1852- ; ), σύζυγο Ματθίλδης (;) και
ε) την Ερατώ.

Η «Επιτροπή για την επανέκδοση των απάντων του Κωνσταντίνου Καραβίδα» ιδρύθηκε το 1975. Μέλη της ήταν οι: Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Γεώργιος Μαύρος, Φαίδων Βεγλερής,
Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Κωνσταντίνος Καλλίας, Ιωάννης Πεσμαζόγλου, Αγνή Ρουσσοπούλου και η κόρη του συγγραφέα Ζωή Καλλιγά-Καραβίδα. Το 1978 επανέκδοσε το βιβλίο του Καραβίδα Αγροτικά. Έρευνα επί της κοινωνικής μορφολογίας εν Ελλάδι και εν ταις γειτονικαίς σλαυικαίς χώραις. Μελέτη συγκριτική. Αθήνα 1931.

Έλληνας οικονομολόγος, διατέλεσε Γεν. Διευθυντής Υπ. Οικονομικών και Υφυπουργός Οικονομικών στην Κυβέρνηση Πλαστήρα.

Το 1922 ιδρύεται με μορφή Ανώνυμης Εταιρείας και αρχικό κεφάλαιο ενός εκατομμυρίου δραχμών η χαρτοποιία «Κέρκυρα» και πέντε χρόνια αργότερα το ανεβάζει σε τρία εκατομμύρια. Πιθανόν η εταιρεία προϋπήρχε και άλλαξε νομική μορφή το 1922, καθώς στο Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας υπάρχει φάκελος με τίτλο Α.Ε. Χαρτοποιίας «Η Κέρκυρα» για την περίοδο 1913-1921 και χωριστός με τον ίδιο τίτλο για την περίοδο 1924-1959.
Το εργοστάσιο λειτουργεί στο Κεφαλόβρυσο (στο λιβάδι του Ρόπα, απέναντι από το βενζινάδικο στη διασταύρωση προς Έρμονες) και το 1936 απασχολεί 70 εργάτες και 4 υπαλλήλους. Τα γραφεία της Εταιρείας όμως είναι κοντά στο λιμάνι, στην παραλία του Μαντουκιού, στην οδό Ξενοφώντος Στρατηγού 56α. Η ετήσια παραγωγή (χαρτιά περιτυλίγματος, χαρτόνια κυτιοποιίας, χαρτόνια υποδηματοποιίας) φτάνει τους 1500 τόνους και διανέμεται σε όλη τη χώρα, ενώ η πρώτη ύλη εισάγεται από Γερμανία, Αγγλία και Σουηδία (δεδομένα του 1936). Χρησιμοποιεί μια ατμομηχανή 60 ίππων και δύο γκαζομηχανές των 70 και 220 ίππων.
Στην καταλογογράφηση του Εργατικού Κέντρου υπάρχουν αναφορές στην Χαρτοποιία για τα έτη 1953 και την περίοδο 1959-1967, ωστόσο, σύμφωνα προφορικές μαρτυρίες η λειτουργία της Χαρτοποιίας «Κέρκυρα» πρέπει να σταμάτησε στα 1960 με 1962. Το κτίριο με την χαρακτηριστική του καμινάδα σώζονταν μέχρι πριν λίγα χρόνια, οπότε κατεδαφίστηκε.

Ο Émile-Honoré Destelle γεννήθηκε στην Αγκντ της Νότιας Γαλλίας στις 12 Ιανουαρίου του 1856. Φοίτησε στη στρατιωτική σχολή του Σαιν-Συρ, στην τάξη που ονομάστηκε «Grande Promotion», «Μεγάλη Σειρά», του 1874-1876. Αποβιβάστηκε στην Κρήτη τον Μάρτιο του 1897 και ορίστηκε διοικητής των Γάλλων πεζοναυτών.

Καθηγητής Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Ασχολήθηκε με την Κρητική λογοτεχνία.

Ο Λευτέρης Αλεξίου γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν γιος του Στυλιανού Αλεξίου και αδερφός της Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Αποφοίτησε από τη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Παράλληλα, εργάστηκε από νεαρή ηλικία με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική.

Ο Μηνάς Χουστουλάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ασχολήθηκε με τη φωτογραφία από τα πολύ νεανικά του χρόνια. Στη διάρκεια της Κατοχής και λίγο πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Εμπορική Σχολή, περιηγείται τα χωριά, όπου αναλαμβάνει την αναπαραγωγή φωτογραφιών των θυμάτων του πολέμου. Στο μεταπολεμικό Ηράκλειο ανοίγει το πρώτο του φωτογραφείο

Ο Στέφανος Ξανθουδίδης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Έφυγε πολύ νέος για την Αθήνα όπου σπούδασε φιλολογία. Αρχικά διορίστηκε στα γυμνάσια της Νεαπόλεως και του Ηρακλείου. Έγινε γραμματέας του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου και γνωρίστηκε με τον ιδρυτή του Μουσείου Ηρακλείου Ιωσήφ Χατζηδάκι, με τον οποίο ανέπτυξε στενή συνεργασία για την αρχαιολογική κίνηση της Κρήτης. Στη συνέχεια, διορίστηκε έφορος αρχαιοτήτων της Κρητικής Πολιτείας από το 1900-1915. Αργότερα έγινε έφορος της Αρχαιολογικής Περιφέρειας της Ελλάδας και διευθυντής του Μουσείου Ηρακλείου. Ήταν συγγραφέας αρκετών βιβλίων ιστορικού, λαογραφικού και αρχαιολογικού περιεχομένου. Έχει επιμεληθεί την έκδοση του Ερωτόκριτου του Κορνάρου στις αρχές του 20ου αι.

1856: Γεννιέται στο Τουρκοκρατούμενο Ηράκλειο Κρήτης • 1892: Γυμνασιάρχης στο τετρατάξιο «Ελληνικό Γυμνάσιο Χανίων» • 1893: Διευθυντής στο Γυμνάσιο Ηρακλείου • 1899: Γενικός Γραμματέας της Ανωτέρας Δ/νσεως και Γενικός 2 Επιθεωρητής Δημόσιας Εκπαίδευσης της «Κρητικής Πολιτείας» • 1901-5: Ξανά Γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο Ηρακλείου (καθηγητής του Ν. Καζαντζάκη) • 1900: Εισηγητής στο Α΄ Εκπαιδευτικό Συνέδριο της Κρητικής Πολιτείας, στα Χανιά. • 1904: Γραμματέας του τμήματος Μέσης Εκπαίδευσης στο Α΄ Εκπαιδευτικό Συνέδριο (Αθήνα). • 1905: Αποσύρεται από τη Δημόσια Εκπαίδευση και ιδρύει το ιδιωτικό Λύκειο «Κοραής» στο Ηράκλειο • 1909: Πεθαίνει σε ηλικία 53 ετών.

Φιλέλληνας Βρετανός στρατιωτικός από την Ιρλανδία.