Ο Δημήτρης Ν. Κιτσίκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935, γιος του πρύτανη του Πολυτεχνείου και πολιτικού της αριστεράς, Νίκου Κιτσίκη (1887-1978) και της ελασίτισας και ελληνίδας φεμινίστριας Μπεάτας Κιτσίκη, το γένος Πετυχάκη. Εγκατέλειψε την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, το 1947, καταφεύγοντας στη Γαλλία, όπου σπούδασε σε γαλλικό γυμνάσιο, λύκειο και στη Σορβόννη. Εκεί υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή, το 1962, με τίτλο "Προπαγάνδα και πιέσεις στη διεθνή πολιτική" (στα γαλλικά, εκδόσεις PUF). Από το 1960 έως το 1970 εργάστηκε ως εντεταλμένος ερευνών σε ανώτατα επιστημονικά κέντρα (Institut des Hautes Etudes Internationales, Γενεύη, CERI/FNSP και CNRS, Παρίσι), και αναδείχθηκε από τους γνωστότερους τουρκολόγους. Ασπαζόμενος τον μαοϊσμό, μετά από επανειλημμένα ταξίδια στη Λαϊκή Δημοκρατία τςη Κίνας, ήδη από το 1958, έλαβε ενεργό μέρος στην εξέγερση του Μάη του 1968 στη Γαλλία και, εξαιτίας της, εξεδιώχθη από το γαλλικό πανεπιστήμιο. Κατέφυγε στον Καναδά, όπου το 1970 εξελέγη τακτικός καθηγητής διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Οττάβα και το 1974 εισήγαγε τις κινεζικές σπουδές. Το 1999 εξελέγη τακτικό μέλος της Καναδικής Ακαδημίας. Στην Ελλάδα υπήρξε εντεταλμένος ερευνών στο ΕΚΚΕ. Στην Τουρκία υπήρξε εντεταλμένος καθηγητής στα πανεπιστήμια Μπογάζιτσι (Κωνσταντινούπολη) και Μπιλκέντ (Άγκυρα). Διετέλεσε σύμβουλος του προέδρου Τουργκούτ Οζάλ και υπήρξε στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου, κατά τη διάρκεια της αυτοεξορίας του στο Παρίσι. Είναι κάτοχος τριών υπηκοοτήτων (ελληνικής, γαλλικής, καναδικής), κάτι που ικανοποιεί τον πανελληνισμό του: θεωρεί ότι ο Έλληνας είναι και πρέπει να είναι πλανητικός. Εκτός από τα βιβλία, διαδίδει τις ιδέες του και μέσω του περιοδικού γεωπολιτικής "Ενιάμεση Περιοχή" (1996- ).

Ο Γιώργος Κοτζιούλας γεννήθηκε στην Πλατανούσα (Ραψίστα) της Ηπείρου. Ο πατέρας του ήταν ταχυδρομικός διανομέας. Τέλειωσε το Δημοτικό σχολείο στη γενέτειρά του, το Σχολαρχείο στο Καλέντζι Ιωαννίνων και το Γυμνάσιο στην Άρτα. Το 1926 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα με τις σπουδές του εργαζόταν ως διορθωτής και μεταφραστής σε αθηναϊκά περιοδικά και εφημερίδες. Λόγω των δύσκολων συνθηκών εργασίας του προσβλήθηκε από φυματίωση το 1934, αρρώστια που τον ταλαιπώρησε στην υπόλοιπη ζωή του. Νοσηλεύτηκε για μικρά χρονικά διαστήματα στην Πάρνηθα, την Πεντέλη και την Αθήνα, κυρίως όμως έμενε σε φίλους, καθώς συχνά παρέμενε άστεγος. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά διώχτηκε λόγω της αριστερής του δράσης και το 1940 επέστρεψε στη γενέτειρά του. Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην εθνική αντίσταση και έδρασε στον ΕΛΑΣ, όπου οργάνωσε το καλλιτεχνικό τμήμα και πήρε μέρος στην ίδρυση του θιάσου Λαϊκή Σκηνή, με τον οποίο περιόδευσε στα ελληνικά χωριά. Στην Αθήνα επέστρεψε το 1945, παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιο. Πέθανε στην Αθήνα από καρδιακή προσβολή. Στο χώρο των γραμμάτων πρωτοεμφανίστηκε το 1924 με τη δημοσίευση στίχων στην Ηπειρωτική Ηχώ των Ιωαννίνων, καθοριστική όμως για την ενασχόλησή του με τη λογοτεχνία ήταν η εμφάνισή του στο περιοδικό Μπουκέτο. Ακολούθησαν συνεργασίες του με περιοδικά όπως η Οικογένεια, η Πνοή, τα Ελληνικά Γράμματα, η Νέα Εστία, ο Λόγος, ο Ρυθμός, τα Νεοελληνικά Γράμματα, η Πνευματική, Ζωή, τα Νέα Φύλλα, η Ποιητική Τέχνη. Το 1932 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Εφήμερα. Ασχολήθηκε επίσης με την πεζογραφία, το δοκίμιο, την κριτική και το θέατρο (την περίοδο του αγώνα του κατά τη διάρκεια του εμφυλίου έγραψε θεατρικά έργα για το θίασο της Λαϊκής Σκηνής. Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021).

Αστυνομικός συντάκτης στις εφημερίδες τα Νέα και το Βήμα, συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων και αστυνομικών διηγημάτων για τα οποία έγινε γνωστός.

Ο John Anton ήταν ελληνικής καταγωγής ακαδημαϊκός δάσκαλος στις Η.Π.Α., ιδρυτής του Διεθνούς Δικτύου "Αρκαδία".

Ο Νίκος Καρβούνης ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1880. Ο πατέρας του, Σπυρίδων Καρβούνης μετανάστευσε στη Ρουμανία από την Ιθάκη όταν ο γιός του ήταν τριών χρονών, το 1883. Ο Ν. Καρβούνης επέστρεψε στην Ελλάδα το 1898 και στράφηκε στη δημοσιογραφία, αρχικά ως συντάκτης στο περιοδικό Σκριπ και στη συνέχεια σε έντυπα όπως η Εστία, η Πολιτεία και η Πρωία, με τα οποία συνεργάστηκε και ως ανταποκριτής (από την Ήπειρο, τη Μικρά Ασία, την Κύπρο, τα Βαλκάνια, τη Ρόδο και αλλού). Γύρω στο 1930 ασπάστηκε τη μαρξιστική ιδεολογία και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά του απαγορεύτηκε να δημοσιεύει κείμενά του. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, συνελήφθη από την Ασφάλεια μαζί με άλλους διανοούμενους, όπως ο Βάρναλης, ο Κορδάτος και ο Πανσέληνος για αντιφασιστική αρθρογραφία, διώχτηκε και κακοποιήθηκε και κλείστηκε στο στρατόπεδο της Λάρισας. Το 1942 έγραψε το γνωστό αντάρτικο τραγούδι «Βροντάει ο Όλυμπος». Καταφεύγοντας στην Ελεύθερη Ελλάδα ορίστηκε υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΠΕΕΑ. Μετά τον πόλεμο συνέχισε τη δραστηριότητά του σε έντυπα της Αριστεράς. Πέθανε στην Αθήνα το 1947. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις ποιημάτων στο περιοδικό Ηγησώ, του οποίου υπήρξε βασικό στέλεχος. Έγραψε επίσης μελέτες και πεζογραφήματα, ενώ σημαντικό είναι το μεταφραστικό έργο του.

Ο Στράτης Σωμερίτης, με καταγωγή από τη Ζάκυνθο και τη Γορτυνία, γεννήθηκε το 1901 στην Καλκούτα της Ινδίας. Δικηγόρος, σοσιαλιστής διανοούμενος και πολιτευτής, συγγραφέας και εκδότης-δημοσιογράφος, ο Στράτης Σωμερίτης είχε μια πολύπλευρη παρουσία στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι από τον μεσοπόλεμο ως και τον θάνατό του το 1978 στην Αθήνα. Στέλεχος του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1927-1929) και Γενικός Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1932, υπήρξε επίσης εκδότης του θεωρητικού περιοδικού Σοσιαλιστική Επιθεώρηση. Το 1941 ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και του ΕΑΜ και στη διάρκεια της Κατοχής ήταν επικεφαλής του Τομέα Τύπου και Διαφώτισης της ΕΛΔ και υπεύθυνος της παράνομης εφημερίδας Μάχη. Έπαιξε ενεργό ρόλο στο σοσιαλδημοκρατικό κίνημα των δεκαετιών '50 και '60 και υπήρξε ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ένωσης το 1963. Παράλληλα, διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής και της Διεθνούς Ένωσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη. Η 21η Απριλίου τον βρίσκει στο Παρίσι όπου ανέπτυξε μεγάλη αντιδικτατορική δράση. Την περίοδο της μεταπολίτευσης εκλέχτηκε δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων. Το συγγραφικό του έργο επίσης ήταν αρκετά πλούσιο, επικεντρωμένο κυρίως σε πολιτικά και νομικά θέματα.

Μηνιαίο περιοδικό του Σοσιαλιστικού Κόμματος

Ο Αλέξης Σεβαστάκης ήταν Έλληνας συγγραφέας, νομικός, ιστορικός και αγωνιστής της αριστεράς. Υπηρέτησε ως βουλευτής Σάμου.

[Περισσότερα στη Βικιπαίδεια: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82].

Ο Τάσος Παναγιωτόπουλος (1923–2015) γεννήθηκε στον Πειραιά. Φοιτητής κατά τη Κατοχή οργανώθηκε στην αντίσταση και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ιεράς Ταξιαρχίας, που έδρασε την περίοδο 1942- 1944 μαζί με τη μετέπειτα σύζυγό του. Για τη δράση του συνελήφθη από ιταλούς το 1943 και κρατήθηκε στις φυλακές Καλλιθέας για τρεις μήνες. Τον Αύγουστο του 1944 συλλαμβάνεται ξανά σε μπλόκο στο Δουργούτι από τους Γερμανούς, κρατείται στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από εκεί μεταφέρεται στη Γερμανία, στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας Geislingen. Τον Δεκέμβριο του 1944 δραπετεύει από το στρατόπεδο και καταφέρνει να επιστρέψει στη Ελλάδα τον Ιούλιο του 1945. Στην περίοδο της δικτατορίας εντάχθηκε στην οργάνωση Ελληνική Μαχητική Αντίσταση. Κατά τη Μεταπολίτευση δραστηριοποιείται ενεργά στην Κίνηση Ενωμένη Εθνική Αντίσταση. Επαγγελματικά εργάστηκε ως χημικός και συνέστησε τη δική του εταιρία ελαστικών ΕΛΤΕΚΑ. Αδελφός της χορογράφου Μαρίας Χορς και σύζυγος της Μαρίας Παναγιωτοπούλου – Αλιβιζάτου (1922 – 2006), διευθύντριας της Σχολής Χιλλ από τη δεκαετία του 1950, με τη οποία απέκτησε τρία παιδιά (Τάκη, Ειρήνη, Μίννη).

Δήμαρχος Πειραιά 01.12.1925 - 14.12.1931