Σύζυγος της Σοφίας Γεδεών-Καρανικόλα. Γεννήθηκε στην Σύμη στις 25 Ιουλίου του 1911 και πέθανε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως φιλόλογος σε ιδιωτικά σχολεία του Πειραιά (1932-1936) και στη συνέχεια έλαβε το επαγγελματικό παιδαγωγικό πτυχίο από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Δεκέμβριο του 1937 διορίστηκε στην Τήνο και κατόπιν στη Χίο. Το 1938 έλαβε οργανική θέση στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστήμιου Αθηνών όπου υπηρέτησε μέχρι την προαγωγή του σε Γυμνασιάρχη στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο Ρόδου, για να παραμείνει ως το 1951. Πολέμησε και τραυματίστηκε στον Πόλεμο του 1940-1941. Το 1943 έλαβε τον τίτλο του διδάκτορος της Φιλοσοφίας με την διδακτορική διατριβή «Εκθέσεις ιδεών εις τα σχολεία της Μέσης Εκπαιδεύσεως». Το 1946 πήρε εκπαιδευτική άδεια και φοίτησε στο Τμήμα Παιδαγωγικών (Teachers’ College) του Yale από όπου πήρε και μεταπτυχιακό δίπλωμα. Το 1951 διορίστηκε Γυμνασιάρχης του Α΄ Προτύπου Γυμνασίου Αρρένων Πειραιώς, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1961, οπότε έγινε Γενικός Επιθεωρητής και στην συνέχεια (1965) επόπτης. Μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου συμμετείχε ενεργά στην μεταρρύθμιση Παπανούτσου. Μετά από επταετή απόλυση (1967-1974) επανήλθε με την πτώση της Δικτατορίας, για να διοριστεί το 1976 πρόεδρος του ΚΕΜΕ, συμβάλλοντας καθοριστικά στην διαμόρφωση της «Μεταρρύθμισης του 1976». Πρωτοστάτησε στην ίδρυση των Σχολών Επιμορφώσεως των λειτουργών της πρώτης και δεύτερης βαθμίδας (ΣΕΛΔΕ και ΣΕΛΜΕ). Συνταξιοδοτήθηκε το 1978. Παράλληλα ασχολήθηκε με θέματα της Σύμης, τόπου καταγωγής του, και γενικότερα της Δωδεκανήσου. Δημοσίευσε σε περιοδικά πολλά άρθρα για εκπαιδευτικά θέματα καθώς και την μονογραφία Το εκπαιδευτικό πρόβλημα της Δωδεκανήσου (1945).

[Πηγές: Φ. 8.3 του αρχείου και λήμμα «Καρανικόλας, Αλέξανδρος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 4, Εκδοτική Αθηνών].

Ο Ανδρέας Καραντώνης (Άνδρος 1910-Αθήνα 1982), ήταν κριτικός, ποιητής και μεταφραστής. Το 1923 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, τελείωσε το γυμνάσιο και φοίτησε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Κατά το διάστημα 1927-1929 δημοσίευσε ποιήματα στο παράρτημα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαιδείας του Πυρσού και το 1929 τύπωσε τη μελέτη του Εισαγωγή στο Παλαμικό έργο. Ακολούθησαν Ο ποιητής Γ. Σεφέρης (1931) και το Γύρω στον Παλαμά (1932). Το 1935 έγινε διευθυντής του περιοδικού Νέα Γράμματα, ενώ μεταφράσεις του αυτής της περιόδου εκδόθηκαν το 1982 σε ένα τόμο με τίτλο Ηχώ. Μετά την κατοχή άρχισε να αρθρογραφεί σε διάφορες εφημερίδες. Από το 1949 και ως το 1974 ο Καραντώνης υπήρξε λογοτεχνικός συνεργάτης του ραδιοφώνου. Υπήρξε μόνιμο μέλος της επιτροπής απονομής κρατικών βραβείων, μέλος της “Ομάδας των Δώδεκα” και γενικός γραμματέας του “Ιδρύματος Παλαμά”.

Ο Γεράσιμος Καραπάνος ήταν γιος του Ιωάννη και της Ευφροσύνης Μαυρομμάτη. Η καταγωγή του παππού του Γεράσιμου Καραπάνου ήταν από την Άρτα και της μητέρας του από την Αρκαδία. Είχε δύο ακόμη αδέλφια τον Περικλή και την Μαρία μετέπειτα σύζυγο Σπύρου Στύλου. Η οικογένειά του κατοικούσε στην Αθήνα στην οδό Σταΐκου και Καπλανών. Ο ίδιος σπούδασε στο Παρίσι στην Ecole Nationale Superieure des Mines. Συνέχισε τις σπουδές του στη Λιέγη (1901) ενώ το 1902 βρίσκεται πάλι στο Παρίσι. Οι σπουδές του πραγματοποιήθηκαν με την αρωγή και την προστασία του αδελφού του πατέρα του Κωστή, ο οποίος είχε παντρευτεί την Μαρία Χρηστάκη Ζωγράφου (1847-1901), και είχε αποκτήσει μαζί της τέσσερα παιδιά τον Πύρρο, τον Αλέξανδρο, την Ελένη και τη Ζωή.
Ο Γεράσιμος το 1908 παντρεύτηκε την Ερμιόνη Μαυρομμάτη από τη Μερσίνα της Μικράς Ασίας (η καταγωγή του πατέρα της Κωνσταντίνου ήταν από την Πάφο και της μητέρας της Αθηνάς Ρούσου από την Τήνο). Ο Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης ήταν μέγας ευεργέτης της κοινότητας Μερσίνας και είχε ιδρύσει εκεί τα Μαυρομμάτεια εκπαιδευτήρια. Η Ερμιόνη είχε άλλα οκτώ αδέλφια: την Ελένη Ταχιντζή, την Μαριγώ Κρίστμαν, τον Χριστόφορο, την Αργυρώ Αλιβιζάτου, την Καλλιόπη Ισαακίδη, τον Ανδρέα, τον Αντώνη και τον Γιώργο. Ο Γεράσιμος και η Ερμιόνη απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κώστα και την Φρόσω.
Εργάστηκε για τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις των αδελφών Ράλλη στη Μ. Ασία και συνεργάστηκε με τον Γεώργιο Ζερβουδάκη στην αναζήτηση χρυσού στην Αφρική και σε επιχειρήσεις του ίδιου στην Μικρά Ασία και στην Αίγυπτο. Ο Ζερβουδάκης όμως χρεωκόπησε το 1911 και η οικονομική κατάσταση του Καραπάνου επιδεινώθηκε σοβαρά. Από το 1910 είχε εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια και είχε ένα κτήμα στη Σιρέουα, το οποίο εκμεταλλευόταν οικονομικά.
Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων όπου και τον ζωγράφισε η Θάλεια Φλωρά-Καραβία.
Ήταν δημοτικιστής, φίλος και χορηγός του Γεώργιου Σκληρού, γνώριμος του Καβάφη, ανήκε στον κύκλο του περιοδικού Γράμματα της Αλεξάνδρειας και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου Αιγύπτου ο οποίος υπηρετούσε ανάλογους μεταρρυθμιστικούς στόχους με τον ομώνυμο ελλαδικό.

Ο Πύρρος Καραπάνος, γιος του Κωστή Καραπάνου και της Μαρίας Χρηστάκη Ζωγράφου, ήταν έμπορος, στέλεχος του κόμματος των Φιλελευθέρων και γερουσιαστής το 1933. Η καταγωγή του ήταν από την περιοχή της Άρτας.

Η Μαργαρίτα Καραπάνου, κόρη της πεζογράφου και θεατρικής συγγραφέως Μαργαρίτας (Ρίτας) Λυμπεράκη και του δικηγόρου και ποιητή Γιώργου Π. Καραπάνου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Οι γονείς της χώρισαν όταν η Μαργαρίτα ήταν ακόμα σε πολύ νεαρή ηλικία. Μεγάλωσε αρχικά με τη γιαγιά της στην Αθήνα και αργότερα με τη μητέρα της στο Παρίσι (1955-1967) και την Αθήνα. Σπούδασε στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας και κινηματογράφου στο Παρίσι , ενώ απέκτησε και δίπλωμα νηπιαγωγού δι’ αλληλογραφίας από το Saint Nicholas Training Centre for the Montessori Method of Education (1971). Έπασχε από μανιοκατάθλιψη ήδη από την ηλικία των 14 ετών. Συνέγραψε μυθιστορήματα και αυτοβιογραφικά έργα, ενώ ολοκλήρωσε και μία μικρού μήκους ταινία. Το 1976 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα Η Κασσάνδρα και ο Λύκος. Το επόμενο έργο Ο υπνοβάτης (1985) κέρδισε το γαλλικό βραβείο καλύτερου ξένου μυθιστορήματος το 1988. Ακολούθησαν τα έργα Rien ne va plus (1991), Ναι (1999), Lee και Lou (2003), Μαμά (2004) και Μήπως (2006). Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες και έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα, τη Νέα Υόρκη, το Παρίσι, τη Σουηδία και άλλες χώρες. Εργάστηκε και ως νηπιαγωγός. Πέθανε στην Αθήνα το 2008.

[Πηγές: Νάζου, Π., «Ο αυτοβιογραφικός λόγος της Μαργαρίτας Καραπάνου και η ψυχοδυναμική των σχέσεων μητέρας-κόρης», Proceedings of the Eighth Biennial International Conference of Greek Studies, Flinders University June 2009, Flinders University Department of Languages - Modern Greek: Adelaide, 525-538, www. Dedalus.gr, ta-nea.dolnet.gr]

Η Αικατερίνη Καρατζά ή Ρόζα Μπότσαρη (Κακόλακκος Πωγωνίου Ιωαννίνων, 1818/1820 - Αθήνα, Ιανουάριος 1875) ήταν κόρη του αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Μάρκου Μπότσαρη και σύζυγος του στρατηγού Γεώργιου Καρατζά. Διετέλεσε κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας.

Ο Γεώργιος Καρατζάς ο εξ απορρήτων, από τον Οίκο των Καρατζά, ήταν μεγάλος διερμηνέας της Υψηλής Πύλης (1764-65) και γιος του πρίγκιπα της Μολδοβλαχίας Σκαρλάτου Καρατζά.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 10/6/2020]

Ηγεμόνας της Βλαχίας (1812-18) από τους αξιολογότερους Φαναριώτες που ηγεμόνευσαν στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Προηγουμένως χρημάτισε μεγάλος διερμηνέας (1807-8) και 1812. Στην περίοδο της ηγεμονίας του ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την εξάπλωση της ελληνικής παιδείας αναδιοργανώνοντας τα παλαιά σχολεία και ιδρύοντας πολλά νέα.

Ο γλωσσολόγος Σταμάτης Καρατζάς γεννήθηκε το 1913 στην Κύμη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1931-1936), πολέμησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στο Αλβανικό Μέτωπο και στην Κατοχή έδρασε ως μέλος του ΕΑΜ. Το 1945 έγινε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Αθηνών και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο Παρίσι. Το 1952 έγινε λέκτορας της Νέας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, το 1956 υφηγητής και το 1959 καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Από το 1960 δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής και στο Πανεπιστήμιο Aix-en-Provence. Το 1964 εκλέχτηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αποσπάστηκε στη Φιλοσοφική Ιωαννίνων. Απολύθηκε από το καθεστώς της δικτατορίας και απέδρασε στη Γαλλία όπου έγινε καθηγητής στο Aix-en-Provence και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Επέστρεψε, μετά την πτώση της Χούντας, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πέθανε το 1986.

Πηγή: «Βιογραφικό σημείωμα-εργογραφία», Αντίχαρη. Αφιέρωμα στον καθηγητή Σταμάτη Καρατζά, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1984.

Ο Ιωάννης (;) Καρατζίδης καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη όπου ζούσε με την οικογένεια του. Υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, εισηγητής στο Στρατοδικείο της XIV Μεραρχίας, το οποίο καταργήθηκε στις αρχές του 1922, μετατέθηκε στο Γ’ Διαρκές Στρατοδικείο, στην Ανωτέρα Στρατιωτική Διοίκηση Μακεδονίας και κατόπιν υπηρέτησε στα Τελωνεία Πυθίου, Κούλελι, Μπούργας, Γουμέντζας και Θεσσαλονίκης.

Γεννήθηκε στον Πειραιά, εργάστηκε στους Σιδηροδρόμους Πελοποννήσου και Αθηνών-Πειραιώς. Το 1938 κατατάχθηκε στο Πυροβολικό και το 1940 τοποθετήθηκε ως σκοπευτής πυροβόλου και συμμετείχε ενεργά σε σημαντικές επιχειρήσεις.

O Γιάννης Kαρατζόγλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1946. Αποφοίτησε από το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (ΜΒΑ) από το Brunel University της Μεγάλης Βρετανίας.

Εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος επί τριακονταετία και πλέον στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως σε βιομηχανίες αλλά και σε εταιρίες παροχής υπηρεσιών. Υπήρξε ακόμη επικεφαλής οργανισμού του δημοσίου τομέα.

Ο Καρατζόγλου έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές:
Ένα καλοκαίρι, ιδιωτική έκδοση, Θεσσαλονίκη 1970.
ΔΞΘ, ιδιωτική έκδοση, Θεσσαλονίκη 1975.
Πρατήριο καυσίμων, Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη 1982, Αποσβέσεις, Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη 1987,
Αποτελέσματα χρήσεως, Ίκαρος, Αθήνα 2006,
Πηγαίος κώδικας, Ίκαρος, Αθήνα 2009. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ρουμανικά, γαλλικά και γερμανικά και έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές ανθολογίες νεοελληνικής ποίησης.

Ασχολήθηκε ακόμη με τη μετάφραση ποίησης. Μετέφρασε Γερμανούς και Κολομβιανούς ποιητές και τον Βούλγαρο ποιητή Βαπτσάρωφ (Νικολά Βαπτσάρωφ, Ποιήματα, Ποσειδώνας, Θεσσαλονίκη, 1979).

Έχει δημοσιεύσει ακόμη κείμενα λογοτεχνικού, πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου καθώς και κείμενα κριτικής σε λογοτεχνικά περιοδικά με το όνομά του ή με το ψευδώνυμο Γιάννης Μακεδονίτης.

Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε εκτεταμένα με την ιστορία της Θεσσαλονίκης και κυρίως με τις οικονομικές δομές της πόλης. Τακτικός συνεργάτης του περιοδικού Θεσσαλονικέων Πόλις από το 2002 όπου δημοσιεύει σχετικά άρθρα. Ιστορικές μελέτες του: Ο αφανισμός των Θεσσαλονικέων της Γαλλίας 1942-1944, ένα kadish για τους δικούς μας «Γάλλους», πρόλογος Στράτος Ν. Δορδανάς, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2014 και Ένας αιώνας δεσμοί εμπιστοσύνης. Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2016.

Ο Καρατζόγλου υπήρξε συνιδρυτής και μέλος του προεδρείου της Λέσχης Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος μετά το 1975 ενώ δραστηριοποιήθηκε και στην Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση. Μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.

Η Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος ιδρύθηκε τον Νοέμβριο του 1964. Σωματείο με αριστερό προσανατολισμό δέχθηκε άμεσα την καταστολή της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Στις 23 Απριλίου 1967 ενώ ετοιμαζόταν από τη Λέσχη έκθεση χαρακτικών έργων της Βάσως Κατράκη η Χούντα διέκοψε τη λειτουργία του σωματείου καταστρέφοντας τα γραφεία της και αρπάζοντας έπιπλα, βιβλία, πίνακες και το αρχείο της.

Στις αρχές του 1975 η Λέσχη επαναλειτούργησε από έναν πυρήνα παλαιών μελών στον οποίο προστέθηκαν αρκετά νέα μέλη. Δραστηριοποιήθηκε έντονα στα πολιτιστικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης οργανώνοντας εκθέσεις τέχνης, θεατρικές παραστάσεις, ποιητικές συναντήσεις, δημόσιες συζητήσεις, διαλέξεις, κινηματογραφικά αφιερώματα και συναυλίες. Η Λέσχη αποτέλεσε μαζί με την «Τέχνη» Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία τα δύο σωματεία που επηρέασαν δραστικά τη μεταπολιτευτική πολιτιστική δραστηριότητα στη Θεσσαλονίκη.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου και αναλυτικό βιογραφικό του Γιάννη Καρατζόγλου σε ψηφιακή μορφή που παραχώρησε ο ίδιος μαζί με τη δωρεά του αρχείου. Για τη Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος υλικό του αρχείου και Γιάννης Καρατζόγλου, «Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών Βορείου Ελλάδος», Θεσσαλονικέων Πόλις, τχ. 27 (Μάρτιος 2009), σ. 59-62.

O Τάκης Καρβέλης γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1925 στο Αιτωλικό του Μεσολογγίου, όπου έζησε ως το 1943, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν στον Παιδαγωγικό τομέα του Μαρασλείου Διδασκαλείου Μέσης Εκπαίδευσης. Εργάσθηκε στη Μέση Εκπαίδευση από το 1953 ως το 1984, οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Δίδαξε στην Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή (1965-1971), ενώ από το 1971 ως το 1976 διετέλεσε γυμνασιάρχης και στη συνέχεια (1976-1979) λυκειάρχης στην Πρότυπο Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης. Έκτοτε χρημάτισε γενικός επιθεωρητής (1979-1983) και σχολικός σύμβουλος (1983-1984). Παράλληλα δίδαξε Ερμηνεία Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στη Σχολή επιμορφώσεως Λειτουργών Μέσης Εκπαιδεύσεως (Σ.Ε.Λ.Μ.Ε.) Αθήνας, τα έτη 1977/78 και 1982/83-1987/88. Στα ελληνικά γράμματα πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Φιλολογική πρωτοχρονιά, το 1950, με το ποίημα «Ενεδρεύοντας το θάνατο». Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τον τίτλο Σήματα, εκδόθηκε το 1956, ενώ έκτοτε ακολούθησαν ακόμη 10 συλλογές. Ασχολήθηκε επίσης με την κριτική, το δοκίμιο και τη μετάφραση αρχαίων λυρικών (Αρχίλοχου, Μίμνερμου, Αλκαίου, Σιμωνίδη του Κείου). Ποιήματα και άρθρα του δημοσίευσε στα περιοδικά Το Δέντρο, Διαβάζω, Η Λέξη, Νέα Εποχή, Φιλολογική Πρωτοχρονιά, Νέα Εστία, Νέα Πορεία (Θεσσαλονίκης), Νέα Παιδεία, Νεοελληνική Παιδεία, Πόρφυρας, Τομές, Ελίτροχος, Το τραμ, Θέματα λογοτεχνίας κ.ά. καθώς και τις εφημερίδες Η Αυγή και Η Καθημερινή. Το 1999 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο δοκιμίου - κριτικής. Από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρίας Συγγραφέων και γενικός γραμματέας της (1986-1992), συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα των περιοδικών Ενδοχώρα (Ιωαννίνων) και Δοκιμασία και στη συντακτική επιτροπή που επιμελήθηκε τα Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας Γυμνασίου και Λυκείου (1977-1983). Συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Σοκόλη για την σύνταξη των ανθολογιών Η μεσοπολεμική πεζογραφία και Η μεταπολεμική πεζογραφία και συνέταξε λήμματα στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς Μπριτάννικα.
Ποιητικό έργο:
Σήματα (1956), Κατάθεση (1966), Μετάφραση (1972), Γραφή παρανόμων (1977), Η μνήμη μισοφέγγαρο (1983), Δεν είναι ο περσινός καιρός (1988), Αλλαγή σκηνικού (1991), Τα ποιήματα της μικρής Ρεζεντά (1995), Στην άβυσσο της λήθης (2002), Κατάθεση, 1956-2002 (2004 συγκεντρωτική έκδοση), Των Αφανών (2011).Μελέτες και Δοκίμια:
Η νεότερη ποίηση. Θεωρία και πράξη (1983), Δεύτερη ανάγνωση 3 τόμοι (1984-2001), Κωνσταντίνος Χατζόπουλος Ο πρωτοπόρος (1998, Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Δοκιμίου – Κριτικής το 1999), Μίνως Ζώτος. Εισαγωγή, ανθολόγηση, χρονολόγιο (2000), Η γενιά του 1880 (2003), Η πολύτροπος αρμονία (2007).Μεταφράσεις: Πραγματείαι Ιωάννου του Χρυσοστόμου (1974) και Λουκιανού, Λούκιος ή όνος (εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια, 1982).

[Πηγές: Φ. 10.4 του αρχείου? Α. Ζήρας, «Καρβέλης, Τάκης» στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης? Δ. Γιάκος, «Καρβέλης Τάκης», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 8, Χάρη Πάτση.]

Ο Νίκος Καρβούνης ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1880. Ο πατέρας του, Σπυρίδων Καρβούνης μετανάστευσε στη Ρουμανία από την Ιθάκη όταν ο γιός του ήταν τριών χρονών, το 1883. Ο Ν. Καρβούνης επέστρεψε στην Ελλάδα το 1898 και στράφηκε στη δημοσιογραφία, αρχικά ως συντάκτης στο περιοδικό Σκριπ και στη συνέχεια σε έντυπα όπως η Εστία, η Πολιτεία και η Πρωία, με τα οποία συνεργάστηκε και ως ανταποκριτής (από την Ήπειρο, τη Μικρά Ασία, την Κύπρο, τα Βαλκάνια, τη Ρόδο και αλλού). Γύρω στο 1930 ασπάστηκε τη μαρξιστική ιδεολογία και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά του απαγορεύτηκε να δημοσιεύει κείμενά του. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, συνελήφθη από την Ασφάλεια μαζί με άλλους διανοούμενους, όπως ο Βάρναλης, ο Κορδάτος και ο Πανσέληνος για αντιφασιστική αρθρογραφία, διώχτηκε και κακοποιήθηκε και κλείστηκε στο στρατόπεδο της Λάρισας. Το 1942 έγραψε το γνωστό αντάρτικο τραγούδι «Βροντάει ο Όλυμπος». Καταφεύγοντας στην Ελεύθερη Ελλάδα ορίστηκε υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΠΕΕΑ. Μετά τον πόλεμο συνέχισε τη δραστηριότητά του σε έντυπα της Αριστεράς. Πέθανε στην Αθήνα το 1947. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις ποιημάτων στο περιοδικό Ηγησώ, του οποίου υπήρξε βασικό στέλεχος. Έγραψε επίσης μελέτες και πεζογραφήματα, ενώ σημαντικό είναι το μεταφραστικό έργο του.

Ιατρός και πολιτικός. Διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητας Αγιάς και βουλευτής Λάρισας με την Ένωση Κέντρου και την ΕΔΗΚ.

Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, γιος του Δημήτριου Καρκαβίτσα και της Άννας Βασιλείου Σκαλτσά, γεννήθηκε το 1865 στα Λεχαινά Ηλείας, πρώτος από τα άλλα οκτώ αδέλφια του, τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στην πατρίδα του και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο Πάτρας (1878-1882) και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1888. Ύστερα από τη στρατιωτική θητεία του (1889-1891) εργάστηκε ως γιατρός στο ατμόπλοιο “Αθήναι" (1892-1894) και το 1896 κατατάχθηκε στο στρατό ως στρατιωτικός γιατρός, θέση στην οποία παρέμεινε ως το θάνατό του το 1922, με εξαίρεση το διάστημα κατά το οποίο διώχθηκε για την αντιβενιζελική στάση του. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1885 συνεργαζόμενος αρχικά με το περιοδικό Εβδομάς και στη συνέχεια με τα σημαντικότερα περιοδικά και εφημερίδες. Εξέδωσε διηγήματα, μυθιστορήματα και σχολικά βιβλία και τα έργα του γνώρισαν αρκετές μεταφράσεις σε ξένες γλώσσες.

Ο Δημήτριος Καρμπαλιώτης του Ιωάννη είχε το «Εργοστάσιον πιληκίων, κούκων και μανδηλίων Αδελφών Ι. Καραμπαλιώτη» στην Καλαμάτα. Ήταν σημαίνων συνδικαλιστικός παράγοντας των επαγγελματιών-βιοτεχνών Μεσσηνίας: πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Καλαμών, πρόεδρος του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Καλαμών, μέλος του προεδρείου της Ανωτάτης Πανελληνίου Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών και Βιοτεχνών. Την περίοδο 1938-1943 ήταν μέλος του Δ.Σ. του Ταμείου Ασφαλίσεων Επαγγελματιών και Βιοτεχνών Ελλάδος (ΤΕΒΕ).
Ήταν στρατιωτικός, μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Αλληλοβοηθείας Αποστράτων Αξιωματικών Καλαμών (ανθυπασπιστής ε.α).

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: Το υλικό του αρχείου]

Έλληνας αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός. Υπήρξε διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Το 1955 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Αρχαιολόγος στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Κόμης από την Κεφαλονιά, βουλευτής της Ιονίου Βουλής, έπαρχος Κεφαλονιάς, γερουσιαστής και τελευταίος προέδρου της Ιονίου Γερουσίας και μετέπειτα βουλευτής Κεφαλονιάς στην Ελληνική Βουλή

Η Μαρία Καρρά, κόρη του ζωγράφου Βασίλη Σταµατιάδη, γεννήθηκε στον Πειραιά. Από τα µαθητικά της χρόνια εντάχθηκε στο ΕΑΜ Νέων και στην ΕΠΟΝ. Το 1945 διετέλεσε µέλος της Διαφώτισης Εργατικού Τοµέα ΕΠΟΝ Πειραιά και από το 1949 γενική γραµµατέας της ΠΕΟΠΕΦ, αγωνιζόµενη για την αµνηστία και κατά των εκτελέσεων των πολιτικών κρατουµένων. Για την αγωνιστική της δράση απολύθηκε το 1948 από την Εφορία Πειραιά, όπου εργαζόταν και το 1950 φυλακίστηκε και παραπέµφθηκε σε έκτακτο στρατοδικείο, ενώ την περίοδο 1954-1956 εξορίστηκε. Μετά την επιστροφή της από την εξορία, εργάστηκε ως λογίστρια και εκλέχθηκε πολλές φορές μέλος της Ένωσης Επαγγελµατιών Λογιστών Πρωτευούσης (ΕΕΛΠ) και της Πανελλαδικής Οµοσπονδίας Λογιστών (ΠΟΛ). Ασχολήθηκε µε το συνδικαλισµό και τις εργαζόµενες γυναίκες. Οργανώθηκε στην ΕΔΑ και διετέλεσε μέλος του Τµήµατος Γυναικών της ΕΔΑ, και του Συνδικαλιστικού Γραφείου της. Την περίοδο 1963-1967 υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Συντονιστικής Επιτροπής Εργαζόµενων Γυναικών (ΣΕΕΓ). Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας οργανώθηκε στο ΠΑΜ και το 1969 διέφυγε στο εξωτερικό, όπου ως µέλος του ΑΕΜ έρχεται σε επαφή µε το Διεθνές Γραφείο Εργασίας. Κατά την μεταπολίτευση διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΕΜ, της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΔΑ και στην συνέχεια της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, Δηµοτική Σύµβουλος και Αντιδήµαρχος στον Δήµο Αθηναίων (1978-1985), σύµβουλος του Υπουργείου Προνοίας, αντιπρόεδρος της Νοµαρχιακής Επιτροπής Ισότητας, µέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Γυναικείων Οργανώσεων κ.ά. Η Μαρία Καρρά έχει συγγράψει τα βιβλία Επονίτισσα (1982) και Εµείς οι απ' έξω . ΠΕΟΠΕΦ 1948 - 1954: µια "μικρή " εποποιία (2000). Η Μαρία Καρρά παντρεύτηκε δύο φορές, την πρώτη µε το Δηµήτρη Μουρατίδη και την δεύτερη µε το Νίκο Καρρά με τον οποίο απέκτησαν την κόρη τους Ελένη.

Η οικογένεια Καρτάλη εμφανίστηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου το πρώτο μισό του 18ου αιώνα. Αν και μόνο ένα μέλος της, ο Γεώργιος Αντωνίου Καρτάλης (1908-1957), είναι ευρύτερα γνωστός στο πανελλήνιο, όλα της τα μέλη για τουλάχιστον έναν αιώνα είχαν σημαντική συμβολή στον ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό βίο. Οικογένεια επιχειρηματιών, με εμπορικά συμφέροντα στην Αίγυπτο, άρχισε να δραστηριοποιείται στην πολιτική λίγο πριν την εσνωμάτωση της Θεσσαλίας στο ελληνικό κράτος με το διορισμό, από τις τουρκικές αρχές, του Γεωργίου Χατζηαντωνίου Καρτάλη (1834-1899) πρώτου Δημάρχου του Βόλου.

Η Χριστίνα Καρυδογιάννη (Αθήνα 1926 - ) σπούδασε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μελέτησε φιλοσοφία και ξένες γλώσσες. Από το 1950 έζησε στο βελγικό Κογκό (Ζαΐρ) και εργάσθηκε ως ανταποκρίτρια της ελληνικής εφημερίδας Αφρικανίς του Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1965, μετά τον θάνατο του δεκαενιάχρονου γιου της Δημήτρη, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Στην μνήμη του κληροδότησε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο το ετήσιο βραβείο "Κάρυ". Τον ίδιο τίτλο έφερε και η πρώτη ποιητική της συλλογή (1966). Εξέδωσε συλλογές διηγημάτων, ποιητικές συλλογές και θεατρικά έργα. Ποιήματα, δοκίμια και κριτικές βιβλίων δημοσίευσε σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Το σύνολο του ποιητικού της έργου κυκλοφόρησε στον τόμο Ποίηση 1966-1998 (1998). Τα έργα της μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Ήδη από τα μαθητικά της χρόνια, παράλληλα με την λογοτεχνία, επιδόθηκε και στην ζωγραφική και παρουσίασε το εικαστικό της έργο σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Διετέλεσε μέλος πνευματικών σωματείων, καθώς και της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών. Τιμήθηκε σε διεθνείς διαγωνισμούς με τα βραβεία "Μομφερράτειο" (1969), Lutece (1977), Cavalieri per l' Europa (1978), Pericord (1990) κ.ά.

[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 8. Χριστίνα Καρυδογιάννη, Ποίηση, Αθήνα, Μαυρίδης, 1998. Τα βιογραφικά σημειώματα του αρχείου.]

Ο Κώστας Καρυωτάκης (Τρίπολη, 1896 – Πρέβεζα, 1928) ήταν ποιητής του Μεσοπολέμου. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και υπηρέτησε ως διοικητικός υπάλληλος σε διάφορες Νομαρχίες στη Θεσσαλονίκη (1920), τη Σύρο, την Άρτα, την Αθήνα 1923-1928, την Πάτρα (Φεβρουάριος – Ιούνιος 1928) και την Πρέβεζα (Ιούνιος 1928), όπου και αυτοκτόνησε.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων, (1919), Νηπενθή (1921), Ελεγεία και Σάτιρες, (1928). Το 1938 εκδόθηκαν τα Άπαντά του. Η ποίηση του Καρυωτάκη χαρακτηρίζεται από πεσιμισμό, φυγή και άρνηση του περιβάλλοντος, εκφράζοντας έτσι τα ψυχολογικά αδιέξοδα της γενιάς του ως απόρροια της Μικρασιατικής Καταστροφής και της εν γένει αποσύνθεσης της μεταπολεμικής εποχής.

Ελληνίδα εκπαιδευτικός. Η Ιουλία Καρόλου υπήρξε διδασκάλισσα του Παλατιού και γραμματέας της βασίλισσας Όλγας στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.

Νοτάριος (συμβολαιογράφος) Αθηνών

Ο Σταύρος Κασιµάτης [Ορέστης, Λευτέρης Σταθάς] (Σµύρνη 1918 - Αθήνα 2001) υπήρξε Γραµµατέας της ΟΚΝΕ στο Πολυτεχνείο και στη Σπουδάζουσα, ιδρυτικό µέλος της ΕΠΟΝ και µέλος του Κεντρικού Συµβουλίου της, υπεύθυνος από το 1948 του παράνοµου κλιµακίου της στη Νότια Ελλάδα. Εξελέγη αναπληρωµατικό µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στην ΙΙΙ Συνδιάσκεψη του 1950. Στη Ρουµανία από τον Οκτώβριο του 1952 εξελέγη µέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ. Το 1954 εξορίστηκε στο κολχόζ Νέα Ζωή στην Πολωνία. Επανεντάχθηκε στο Π.Γ. το 1955 και το 1956 εξελέγη µέλος του 7µελούς γραφείου του ΚΚΕ. Εξορίστηκε το 1958 στο Ιάσιο της Ρουµανίας για 9 χρόνια. Από το 1968 έως το 1978 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου εργάσθηκε ως πολιτικός µηχανικός.

Ο Άγγελος Κασιγόνης (Αδριανούπολη 1892–Αθήνα 1975) σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη Σμύρνη, όπου υπηρετούσε στη μικρασιατική εκστρατεία, γνώρισε την Χρύσα Κωλέττη την οποία παντρεύτηκε και το 1920 εγκαταστάθηκαν στην Αλεξάνδρεια. Ο Κασιγόνης είχε ήδη γίνει γνωστός ως ποιητής και δημοσιογράφος και έργα του είχαν εμφανιστεί σε περιοδικά της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης. Το 1922 δημιούργησε το γραφείο αποκομμάτων «Αιγυπτιακός και διεθνής Άργος του Τύπου». Το 1924 ίδρυσε τον Εκδοτικό Οίκο Α. Κασιγόνη. Ίδρυτής και διευθυντής του περιοδικού Έρευνα (1927–1940), της μηνιαίας ελληνο–αραβικής εφημερίδας Αιγυπτιώτης Έλλην (1932–1939) και του περιοδικού Έλλην (1942–1944), οργάνου του Ελληνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου. Μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της προοδευτικής ελληνικής οργάνωση ΕΑΣ (Εθνικός Απελευθερωτικός Σύνδεσμος), ο Κασιγόνης φυλακίστηκε δύο φορές για πολιτικές δραστηριότητες (στη μία περίπτωση σε στρατόπεδο στην Άσμαρα της Αβυσηνίας) έως ότου έφυγε για την Ελλάδα στο τέλος του 1944 (όπου φυλακίστηκε ξανά). Εξέδωσε δοκίμια και ποιητικές συλλογές.

[Πηγές: βιογραφικό σημείωμα στο αρχείο και Anthony Gorman, «Αιγυπτιώτης Έλλην», Τα νέα του Ε.Λ.Ι.Α., αρ. 58, θερινό αρχειοστάσιο, 2001.]

Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός.