Ο Στέφανος Δρακάτος ήταν στρατιωτικός γιατρός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1901 και κατοικούσε στη Λάρισα. Πήρε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-1941 ενώ στον Μεσοπόλεμο φαίνεται ότι δραστηριοποιήθηκε υπέρ της παλινόρθωσης της μοναρχίας.

Η Θεώνη Δρακοπούλου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και ποιήτρια, γνωστή και με το ψευδώνυμο Μυρτιώτισσα.

Ο Μπάμπης Δρακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1917 και φοίτησε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα και από το 1934 γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ. Στη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά συνελήφθη και εξορίστηκε στη Φολέγανδρο από τον Νοέμβριο του 1938 ως και τον Μάιο του 1941, όπου απέδρασε από το νησί. Ορίζεται γραμματέας της ΟΚΝΕ το 1941 και λίγο μετά συλλαμβάνεται από την Ειδική Ασφάλεια. Αποφυλακίζεται για λόγους υγείας το 1942. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΠΟΝ. Από το καλοκαίρι του 1943 αρρωσταίνει από φυματίωση και νοσηλεύεται στο σανατόριο του Ασβεστοχωρίου Θεσσαλονίκης. Στην διάρκεια του εμφυλίου πολέμου περνά στην παρανομία και συλλαμβάνεται το 1949 όπου και καταδικάζεται από το Στρατοδικείο σε θάνατο. Έμεινε στην φυλακή 11 χρόνια και μετά την αποφυλάκισή του το 1960, δραστηριοποιείται στην ΕΔΑ. Γραμματέας της ΕΔΑ Αθήνας και κατόπιν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και γραμματέας της. Παράλληλα, εκλέγεται μέλος της ΚΕ του ΚΕ στο 8ο Συνέδριο του (1961) και από το 1963 τοποθετείται γραμματέας του Γραφείου Εσωτερικού της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη δικτατορία αρχικά διαφεύγει την σύλληψη, περνά στην παρανομία και συμμετέχει στην ίδρυση του Πατριωτικού Μετώπου (ΠΑΜ). Στη διάσπαση
του ΚΚΕ (1968) συντάσσεται με το Γραφείο Εσωτερικού και 1969 εκλέγεται γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ εσ. Το 1971 συλλαμβάνεται και αποφυλακίζεται το 1973 με την γενική αμνηστεία. Εκλέγεται βουλευτής το 1974 και παραμένει γραμματέας του ΚΚΕεσ. ως το 1982. Ήταν παντρεμένος με την Τούλα Δρακοπούλου. Πέθανε στην Αθήνα τον Μάιο του 1991.

Ο Κωνσταντίνος Δροσόπουλος του Ηλία γεννήθηκε στην Αθήνα το 1870. Σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων και κατετάγη στο Μηχανικό Σώμα του ελληνικού στρατού το 1892. Το 1897 έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Κρήτης υπό τον στρατηγό Τιμολέοντα Βάσο. Το 1899 εφηύρε την πτυοσκαπάνη (φορητό σκαπτικό εργαλείο του πεζικού) που φέρει το όνομά του. Το 1906 τοποθετήθηκε στο Γ.Ε.Σ. και διορίστηκε καθηγητής της Οχυρωτικής στη Σχολή Ευελπίδων. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στο στράτευμα μονομάχησε τρεις φορές με συναδέλφους του — κατά την πρώτη μονομαχία (1897) σκότωσε τον αντίπαλό του, ανθυπολοχαγό Νικόλαο Πρινιάρη. Αποστρατεύθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1922, αργότερα αποκαταστάθηκε και αποστρατεύθηκε οριστικά στις 23 Οκτωβρίου 1930 με τον βαθμό του Αντιστράτηγου. Τιμήθηκε με πολλά παράσημα, μεταξύ των οποίων ο Ανώτατος Ταξιάρχης του Φοίνικος. Συνέγραψε μονογραφίες και άρθρα για στρατιωτικά θέματα.

Στις εκλογές του 1920 εξελέγη βουλευτής Αττικοβοιωτίας. Χρημάτισε υπουργός Συγκοινωνιών στη βραχύβια κυβέρνηση Ν. Στράτου (Μάιος 1920). Τον Δεκέμβριο του 1944 τραυματίστηκε από χειροβομβίδα κατά τη διάρκεια οδομαχίας, πολεμώντας εναντίον των δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Το 1948 εξελέγη Πρόεδρος της Ενώσεως Ελλήνων Αποστράτων Αξιωματικών. Πέθανε στην Αθήνα, στις 22 Μαρτίου 1956.

[Πηγή: το βιογραφικό σημείωμα που περιλαμβάνεται στο αρχείο του στο ΕΛΙΑ].

Κωνσταντίνος Δρούλιας (Πάτρα, 1896-Αθήνα, 1976). Γιος του Ανδρέα Δρούλια, σπούδασε νομικά στην Αθήνα και οικονομικές επιστήμες στο Λονδίνο. Επιστρέφοντας ανέλαβε τη γενική διεύθυνση του εξαγωγικού οίκου σταφίδας που διατηρούσε ο πατέρας του στην Πάτρα και το Αίγιο. Το 1920 ίδρυσε την “Ανώνυμον Σταφιδική Εταιρεία" με υποκαταστήματα στην Αγγλία, τη Γερμανία και τις Η.Π.Α. Μετείχε επίσης στην ίδρυση των εταιρειών: “Α. Δρούλιας Α.Ε." (1921) και “Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρεία Ξυλείας" (Α.Β.Ε.Ξ.) (υπήρξε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της από το 1922-1927). Παράλληλα, την περίοδο αυτή, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού. Το 1926 παντρεύτηκε την Ντόρα Ρετσίνα και έγινε γενικός διευθυντής της κλωστοϋφαντουργίας “Αφοί Ρετσίνα Α.Ε.". Το 1935 μετείχε στην ίδρυση της εταιρείας “Αλκίνοος Α.Ε. Γεωργικών και Κτηματικών Επιχειρήσεων". Το 1965 μετά τη διάλυση του “Αλκίνοου", ο Δρούλιας αποσύρθηκε από την επιχειρηματική δράση. Ο Δρούλιας διετέλεσε πρόεδρος της Πανελληνίου Ενώσεως Βιομηχάνων (1936-1937) και αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (1937). Είχε τρεις αδελφούς: τον Δημήτριο, τον Γεώργιο και τον Αναστάσιο.

Το αρχείο περιέχει υλικό που αφορά τις παρακάτω εταιρείες:

“Αλκίνοος Α.Ε. Γεωργικών και Κτηματικών Επιχειρήσεων".

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1935. Σκοπός της ήταν η αγοραπωλησία κτημάτων, οι οικοδομικές επιχειρήσεις καθώς και η καλλιέργεια και εμπορία διαφόρων αγροτικών προϊόντων που παράγονταν στο κτήμα του Δρούλια στην Κηφισιά (κυρίως φυστίκια). Το 1940 περιόρισε τις δραστηριότητές της στον τομέα της γεωργίας. Κύριος μέτοχος, με 500 μετοχές, και εντεταλμένος σύμβουλος της εταιρείας ήταν ο Κωνσταντίνος Δρούλιας, ο οποίος προσέφερε στην επιχείρηση το κτήμα και τον εξοπλισμό. Στην ίδρυση της εταιρείας μετείχε επίσης και ο αδελφός του Γεώργιος μαζί με άλλους. Η αποτυχία της επιχείρησης, η οποία μεταξύ άλλων οφειλόταν και στις ακατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες, οδήγησε στην εκκαθάρισή της το 1950. Έκλεισε το 1965.

“Α. Δρούλιας Α.Ε.".

Ιδρύθηκε το 1921 από τον Κωνσταντίνο και Δημήτριο Δρούλια με σκοπό την εμπορία σταφίδας. Το 1927 ο Κωνσταντίνος αποσύρθηκε ενώ η εταιρεία τέθηκε υπό εκκαθάριση το 1930, μετά από συμβιβασμό με τις Τράπεζες Ιονική, Εμπορική και Αθηνών. Το 1936 η επιχείρηση υπολειτουργούσε.

Ο Γεώργιος Δρυς είναι Έλληνας πολιτικός και φυσικός. Γεννήθηκε το 1944 στην Κέρκυρα. Σπούδασε Φυσική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του με μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Υπήρξε: Δημοτικός Σύμβουλος στην Κέρκυρα, Ο πρώτος γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Κέρκυρας, Υπεύθυνος Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, Πρόεδρος της Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών Κέρκυρας (1982), Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Συνομοσπονδία Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών (ΠΑΣΕΓΕΣ) (1993), Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Γεωργίας, Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ (1990-), Βουλευτής Κέρκυρας με το ΠΑΣΟΚ (1989-), Υφυπουργός Οικονομικών (1996-2001), Υπουργός Γεωργίας (2001-2004).

Ο Νικόλαος Δρόσος γεννήθηκε στη Θήρα το 1929. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1956. Διάκονος χειροτονήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 1958 και Πρεσβύτερος την 1 Ιανουαρίου 1959. Στις 28 Ιανουαρίου 1979 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Καρπενησίου. Στις 3 Φεβρουαρίου 2016 παραιτήθηκε. Εκοιμήθη στις 15 Ιανουαρίου 2019.

Η Καίτη Δρόσου γεννήθηκε στη Σμύρνη, στις 7 Ιουνίου 1922. Ήταν κόρη του δημοσιογράφου Άγγελου (Ευάγγελου) Δρόσου (είχε και το επώνυμο Καλούδας, γεν. το 1896 στην Ιστιαία Εύβοιας) και της Αναστασίας Αργυροπούλου (γεν. το 1903 στην Μικρά Ασία, με καταγωγή από τα Κύθηρα). Είχε μία αδελφή, την Αύρα που γεννήθηκε το 1924. Η Καίτη Δρόσου εργάστηκε λίγα χρόνια ως υπάλληλος στο υπουργείο Οικονομικών (1941-1944) και στη συνέχεια ως δημοσιογράφος. Ήταν στενή φίλη του Γιάννη Ρίτσου. Το 1943 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Φάνη Καμπάνη (1916-1982) και απέκτησαν έναν γιο, τον Άγγελο (1944-2001). Χώρισαν λίγα χρόνια αργότερα. Μετά από πολύχρονη σχέση παντρεύτηκε τον Άρη Αλεξάνδρου το 1959. Μαζί έφυγαν στη Γαλλία λόγω της δικτατορίας του 1967. Μετά τον θάνατο του Άρη, η Καίτη Δρόσου μοίραζε τη ζωή της μεταξύ Παρισιού και Αθήνας. Πέθανε στο Παρίσι, στις 3.2.2016.
Έργα:
Ποίηση: Ποιήματα, Αθήνα, Λογοτεχνική γωνιά, 1950. Φύλλα φωτιάς, Αθήνα 1953. Οι τοίχοι τέσσερις, Αθήνα, Κείμενα, 1985.
Μελέτες-μεταφράσεις:
Άρη Αλεξάνδρου, Διάλεξα. Συγκένντωση υλικού, βιογραφικά σημειώματα, σχόλια, Καίτη Δρόσου, Αθήνα, Κείμενα, 1984.
Ιωσήφ Μπρόντσκι. Ο ποιητής και η Κα-Γκε-Μπε, Αθήνα, Ύψιλον, 1988. Ο «αποστάτης» Μαγιακόβσκη και η Οκτωβριανή Επανάσταση, Αθήνα, Ύψιλον, 1990.
Αναμνήσεις απ’ το σπίτι των πεθαμένων κατά Κλωντ Σιμόν. Ανάγνωση του βιβλίου του Κλωντ Σιμόν Η πρόσκληση, Αθήνα, Γκοβόστης, χ.χ.

[Πηγές βιογραφικών: υλικό του αρχείου και οι εκδόσεις: Κατερίνα Καμπάνη, Άρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου, Αθήνα, Ύψιλον, 2006. Δημήτρης Ραυτόπουλος, Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος, Αθήνα, Σοκόλης, 1996. Γιάννης Ρίτσος, Τροχιές σε διασταύρωση. Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Άρη Αλεξάνδρου. Πρόλογος: Καίτη Δρόσου. Επιμέλεια-εισαγωγή-σημειώσεις: Λίζυ Τσιριμώκου, Αθήνα, Άγρα, 2008.]

Από τους σημαντικότερους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Επί Καποδίστρια διορίστηκε διοικητής της Δ΄ χιλιαρχίας και επί Όθωνα πήρε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη και το 1844 αυτόν του υποστράτηγου. Το 1851 έγινε μέλος της Γερουσίας και το 1868 του απονεμήθηκε ο βαθμός του αντιστράτηγου.

Δήμαρχος Άργους (1944-1945).

Η οικογένεια των Δόκων ήταν προεστοί από τη Βίτσα Ζαγορίου.

Κόρη των ηθοποιών Αναστασίου και Χρυσούλας Δόξα, η Μπέμπα (Κική) Δόξα γεννήθηκε στον Πειραιά. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή σε παιδική ηλικία (το 1928, στο θέατρο Μικρό Ζάππειο) και τη δεκαετία του 1930 καθιερώθηκε ως επαγγελματίας του μουσικού θεάτρου στη Μάντρα του Αττίκ. Από τότε και μέχρι την αποχώρησή της από τη σκηνή, το 1973, η Μπέμπα Δόξα συνεργάστηκε, ως πρωταγωνίστρια, με πολλούς θιάσους οπερέττας και επιθεώρησης που έδρασαν στην Αθήνα και στην επαρχία, ενώ από τα πρώτα χρόνια της καριέρας της συνέστησε και προσωπικούς θιάσους. Εμφανίστηκε, μεταξύ άλλων, στα θέατρα: Απόλλων, Ακροπόλ, Περοκέ, Άλσος Παγκρατίου, Δημοτικό Πειραιώς και Ολύμπια (στο Πασαλιμάνι). Αδελφός της ήταν ο σκηνογράφος Στέλιος Δόξας.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Καλογερόπουλος, Τάκης, «Δόξα, Μπέμπα (Αγγελική)», Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 2ος. Αθήνα, Γιαλλελής, 1998, 113-114]. 2. Έξαρχος, Θεόδωρος, «Δόξα, Μπέμπα-Αγγελική», Έλληνες ηθοποιοί. «Αναζητώντας τις ρίζες». Έτος γέννησης από 1900 μέχρι 1925. Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα / Γιάννενα, Δωδώνη, 1996, 129].

Ο Τάκης Δόξας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Τάκη Λαμπρινόπουλου) έγραψε μυθιστορήματα, νουβέλες και ποιήματα. Γεννήθηκε στον Πύργο του νομού Ηλείας. Ορφάνεψε στην παιδική του ηλικία. Φοίτησε στη Σχολή Συνεταιριστών Αθηνών και εργάστηκε αρχικά ως υπάλληλος στο Πρωτοδικείο του Πύργου και από το 1954 ως διευθυντής στη δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε από τις σελίδες του περιοδικού Εβδομάς σε μαθητική ηλικία και το 1932 κυκλοφόρησε η συλλογή πεζογραφημάτων του Ίδιες πάντα ιστορίες. Ασχολήθηκε επίσης με την ποίηση, το θέατρο και την κριτική και τη λογοτεχνική μελέτη. Διετέλεσε διευθυντής των τοπικών εφημερίδων και περιοδικών Βήμα των Νέων, Οδυσσέας και Βωμός, ενώ διατήρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα συνεργασία με τη εφημερίδα του Πύργου Αυγή, όπου κράτησε τη στήλη της λογοτεχνικής κριτικής. Τιμήθηκε με πρώτο βραβείο Πελοποννησιακής Πεζογραφίας από την Ακαδημία Αθηνών (1957), με το Δίπλωμα Τιμής της πόλεως του Πύργου και άλλα βραβεία. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, αγγλικά και τουρκικά. Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση 17/5/2021).

Ο Νικόλαος Δόσιος (Ιωάννινα 1856 – Παρίσι 1938;) ήταν φιλόλογος και λόγιος.

Ο Χαρίλαος Δώδος υπήρξε Έλληνας δικηγόρος και Νομάρχης. Διορίστηκε Νομάρχης Φλώρινας το 1949 και εργάστηκε για την ανοικοδόμηση του νομού μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Στην συνέχεια διετέλεσε διαδοχικά Νομάρχης στον Έβρο, την Ξάνθη και τα Γρεβενά την περίοδο 1951-1967. Το 1956 εξελέγη μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος εργατών και εργαζομένων. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1999.

Η Μαρία Δώδου, πτυχιούχος Νομικής, εργαζόταν από το 1936 στο Υποκατάστημα Θεσσαλονίκης της Τραπέζης της Ελλάδος. Στη διάρκεια της κατοχής, εντάχθηκε στο ΕΑΜ και δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα στον τομέα των τραπεζοϋπαλλήλων. Εκπροσώπησε τους υπαλλήλους της Τραπέζης στο Συμβούλιο του Συνδέσμου Τραπεζικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε επί σειρά ετών Πρόεδρος του Συλλόγου επιχειρηματιών επαγγελματιών Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε στην Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών Θεσσαλονίκης και υπήρξε υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές toy 1974, με τον συνδυασμό της Ένωσης Κέντρου – Νέες Δυνάμεις.

Ελληνική μυστική οργάνωση που συστήθηκε το 1894 κατά το πρότυπο της Φιλικής Εταιρείας, με σκοπό την αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος.

Παρακολουθεί το σχεδιασμό που αφορά το παγκόσμιο σύστημα επιτήρησης καιρού του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού. Σχεδιάζει τις μεθόδους αξιολόγησης-επαλήθευσης των προγνώσεων του Εθνικού Μετεωρολογικού Κέντρου. Σχεδιάζει, σε συνεργασία με τα σχετιζόμενα Τμήματα της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας, τις μεθόδους πρόγνωσης καιρού και φροντίζει για την εφαρμογή τους στην έκταση που απαιτείται από τα Μετεωρολογικά Κέντρα και Μετεωρολογικά Γραφεία. Καθορίζει, σε συνεργασία με τα Τμήματα που σχετίζονται, το έργο του Εθνικού Μετεωρολογικού Κέντρου και παρακολουθεί την υλοποίηση του. Σχεδιάζει τις μεθόδους αξιολόγησης -επαλήθευσης των προϊόντων αριθμητικής πρόγνωσης και ελέγχει την αξιοπιστία των προϊόντων αριθμητικής πρόγνωσης, σύμφωνα με τις εφαρμοζόμενες μεθόδους και εισηγείται τρόπους βελτίωσής τους.

[πηγή: https://www.ekdd.gr/ekdda/files/ergasies_esdd/12/2/343.pdf]

Αντιστασιακή οργάνωση στην Κρήτη

Η Εθνική Οργάνωσις Νεολαίας ιδρύθηκε από τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά τον Νοέμβριο 1936 και διαλύθηκε τον Απρίλιο του 1941, μετά τη γερμανική εισβολή. Σκοπός της οργάνωσης ήταν η ανάπτυξη του εθνικού φρονήματος, η πίστη στη θρησκεία, η «δημιουργία πνεύματος συνεργασίας και κοινωνικής αλληλεγγύης...», η δημιουργία νέων πατριωτών και υποστηρικτών του καθεστώτος. Το 1939 στην οργάνωση εντάχθηκαν υποχρεωτικά και οι πρόσκοποι με τον νόμο 1798/1939. Στην περίοδο 1939-1940 στην οργάνωση συμμετείχαν πολλοί νέοι ηλικίας 8 έως 25 ετών (βάσει των στατιστικών της δικτατορίας είχε 300.000 μέλη στις αρχές Ιανουαρίου 1938, 750.000 το 1939, 1.000.607 το 1940). Η εγγραφή των νέων δεν ήταν υποχρεωτική, αλλά γινόταν με επιτυχία συστηματική προσπάθεια με διάφορα μέσα να ενταχθεί στην οργάνωση το μεγαλύτερο τμήμα τους. Όπως αναφερόταν στον εσωτερικό κανονισμό: «Η εγγραφή ολοκλήρου της ελληνικής νεολαίας εις την Ε.Ο.Ν. αποτελεί καθήκον όλων». Οι Νεολαίοι είχαν τους βαθμούς Σκαπανείς και Φαλαγγίτες. Οι νεότεροι (8-14 ετών) χωρίζονταν σε Σκαπανείς και Σκαπάνισσες και οι μεγαλύτεροι (14-25 ετών) σε Φαλαγγίτες και Φαλαγγίτισσες. Η οργάνωση είχε στρατιωτικό χαρακτήρα και τα μέλη της φορούσαν χαρακτηριστικές στολές μπλε σκούρου χρώματος, χαιρετούσαν στρατιωτικά με την παλάμη ανοικτή και το χέρι προτεταμένο όπως και στο φασιστικό χαιρετισμό.
Κάποιες από τις δραστηριότητες της ΕΟΝ ήταν η στρατιωτική εκπαίδευση, οι αθλητικές διοργανώσεις (γυμναστικές επιδείξεις), επιβλητικές παρελάσεις και γιορτές, αναδασώσεις, εκδρομές, κοινωνικό έργο. Το περιοδικό της οργάνωσης ήταν «Η Νεολαία». Κυκλοφορούσε σε εβδομαδιαία βάση. Άρχισε την κυκλοφορία του τον Ιανουάριο του 1938 και το 1939 είχε φτάσει στα 70.000 αντίτυπα.
Μέσα από την ΕΟΝ, γινόταν συστηματική προσπάθεια διαπαιδαγώγησης και προπαγάνδας υπέρ του καθεστώτος. Στην προπαγάνδα συντελούσαν σε μεγάλο βαθμό οι εφημερίδες, τα περιοδικά και τα κινηματογραφικά επίκαιρα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:.υλικό του αρχείου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμ. 15]

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 ιδρύθηκε η Γαλλοελληνική Τράπεζα Υποθηκών με  συμμετοχή κεφαλαίων της Τράπεζας Αθηνών και της Banque de l' Union Parisienne. Οι εργασίες της ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930, με την παροχή δανείων σε γαλλικά φράγκα, με σκοπό να καλύψουν τις ανάγκες της στεγαστικής πίστης. Παρά τις ευοίωνες προοπτικές που υπήρχαν λόγω της ανοικοδόμησης, ο νόμος «περί δραχμοποίησης» δημιούργησε εμπόδια στην εξέλιξη της τράπεζας. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με την υποτίμηση της δραχμής, η αποπληρωμή των δανείων που είχαν χορηγηθεί επιταχύνθηκε εις βάρος της τράπεζας. Το 1945 η Γαλλοελληνική Τράπεζα Υποθηκών αντιμετώπισε το ενδεχόμενο παύσης της λειτουργίας της, λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Οι κυβερνητικές υποσχέσεις που δόθηκαν δημιούργησαν νέες ελπίδες και αποφεύχθηκε ο κίνδυνος της διακοπής των εργασιών της. Το 1948 η Τράπεζα Αθηνών αγόρασε το χαρτοφυλάκιο της Banque de l' Union Parisienne, με αποτέλεσμα τη  μετονομασία της Γαλλοελληνικής Τράπεζας Υποθηκών σε Τράπεζα Υποθηκών. Το 1952, με τη συγχώνευση της Τράπεζας Αθηνών και Εθνικής Τράπεζας, εξετάστηκε η προοπτική συγχώνευσης της Τράπεζας Υποθηκών με την Εθνική Κτηματική Τράπεζα, αφού και οι δύο ανήκαν στον ίδιο όμιλο. Οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό, λόγω ασυμφωνίας για την ένταξη και εξέλιξη των δύο υψηλόβαθμων υπαλλήλων που είχαν απομείνει στην Τράπεζα Υποθηκών. Το 1956 ο Κ. Ηλιάσκος, ιδρυτής της Τράπεζας Αθηνών, αποχώρησε από τη διοίκηση της ΕΤΕΑ και ασχολήθηκε αποκλειστικά με την Τράπεζα Υποθηκών. Από τότε οι εργασίες της τράπεζας εξελίχθηκαν τόσο εξαιτίας των συγκυριών (Ανοικοδόμηση) όσο και εξαιτίας της αποκλειστικής ενασχόλησης του Κ. Ηλιάσκου με την τράπεζα. Τον Φεβρουάριο του 1982 μετονομάστηκε σε Εθνική Στεγαστική Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1997 συγχωνεύτηκε με την Εθνική Τράπεζα.

Η εν Αθήναις Β' Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις άρχισε τις εργασίες της στις 10 Δεκεμβρίου 1862, όσο στην εξουσία ήταν η Προσωρινή (επαναστατική) Κυβέρνηση του Δ. Βούλγαρη που διοικούσε την Ελλάδα μετά την έξωση του Όθωνα. Κατά τη θητεία της, η Ελλάδα απέκτησε νέο Βασιλιά, τον Γεώργιο τον Α' (18 Μαρτίου 1863) και ενσωματώθηκε σε αυτήν η Ιόνιος Πολιτεία (Μάιος 1864). Η Συνέλευση ψήφισε το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας του 1864 και οι εργασίες της έληξαν τον Οκτώβριο του 1864. Διαλύθηκε τέλος όταν ο Βασιλιάς υπέγραψε το Σύνταγμα (17 Νοεμβρίου δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως), ορκίστηκε ενώπιον της Συνέλευσης τον οριζόμενο στο άρθρο 43 όρκο και αυτή ψήφισε το νέο εκλογικό νόμο.

Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος ιδρύθηκε στις 30 Μαρτίου 1841, ως κτηματική και προεξοφλητική τράπεζα με το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης χαρτονομισμάτων. Στα 160 και πλέον χρόνια της ιστορικής διαδρομής της η Εθνική Τράπεζα ανέπτυξε όλες τις χρηματοοικονομικές λειτουργίες, ασκώντας παράλληλα, για ογδόντα επτά χρόνια, το εκδοτικό προνόμιο. Κάλυψε με τις δραστηριότητές της το σύνολο της ελληνικής επικράτειας. Σταδιακά επέκτεινε τις δραστηριότητές της και σε άλλες χώρες. Η ανάπτυξη της Εθνικής Τράπεζας ακολουθεί πορεία παράλληλη με εκείνη του ελληνικού κράτους. Υπήρξε ο μοχλός με τον οποίο η ελληνική οικονομία εξασφάλισε τα απαραίτητα εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια για να στηρίξει τη σταθεροποιητική πολιτική και την ευόδωση των εθνικών αγώνων. Είχε ενεργό και αποφασιστική συμμετοχή στην αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας και συμπαραστάθηκε πάντα σε εκείνους που πλήγηκαν από τις φυσικές ή τις εθνικές καταστροφές υπερασπίζοντας ταυτόχρονα τα συμφέροντα των πελατών και των μετόχων της.