Ο Γιάνης Γιανουλόπουλος είναι ιστορικός, ομότιμος καθηγητής της Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Από τα ιδρυτικά μέλη των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), του Ιστορικού Αρχείου της Ελληνικής Νεολαίας (ΙΑΕΝ) και της ΕΜΙΑΝ, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος από την ίδρυσή της έως το 2006. Γεννήθηκε στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1965 από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Φοιτητών Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών «Ο Πλάτων», γενικός γραμματέας της ΔΕΣΠΑ (1961–1962) και του πρώτου Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ (1963–1964), πρόεδρος της ΕΦΕΕ (1964–1965), μέλος της συντακτικής επιτροπής της Πανσπουδαστικής και στη συνέχεια αρχισυντάκτης της (1962–1964).Το 1965 ξεκίνησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές (Γαλλία, Αγγλία). Έλαβε ενεργό μέρος στο αντιδικτατορικό κίνημα του εξωτερικού. Διδάκτωρ της Νεότερης Ευρωπαϊκής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, εργάστηκε στη συνέχεια ως ερευνητής στο Birk­beck Col­lege (στο Τμήμα Ιστορίας, όπου ανήκε και ο Eric Hob­s­bawm) και στο Kings Col­lege του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1979 και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (1979–1984) και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (1984–2006). Έγραψε, στα ελληνικά και τα αγγλικά, βιβλία, μελέτες σε συλλογικές εκδόσεις και άρθρα σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά.

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1863 με καταγωγή από την Πόλη. Μετά τον θάνατο του πατέρα του μετακομίζει με τη μητέρα του Χαρίκλεια και τα οκτώ αδέλφια του στην Αγγλία. Επιστρέφει οριστικά στην Αλεξάνδρεια και ζει μόνιμα στο διαμέρισμα της οδού Lepsius 10. Εργάζεται στην Υπηρεσία Αρδεύσεων του Υπουργείου Δημοσίων Έργων για τριάντα χρόνια από το 1892 μέχρι το 1922, όταν και παραιτείται. Πεθαίνει από καρκίνο του λάρυγγα στις 29 Απριλίου 1933, την ημέρα των γενεθλίων του, σε ηλικία 70 χρονών. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα από την εφημερίδα Κωνσταντινούπολις της Πόλης το 1886 και δημοσίευσε ποιήματά του σε αρκετά περιοδικά της εποχής. Παρά τις τακτικές δημοσιεύσεις του, δεν εξέδωσε καμία ποιητική συλλογή. Αντίθετα συνήθιζε να τυπώνει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα που τα συνένωνε, καταρτίζοντας αυτοσχέδιες συλλογές (χρονολογικές ή θεματικές) τις οποίες κυκλοφορούσε «εκτός εμπορίου». Tα 154 ποιήματα, το επίσημο ποιητικό σώμα, τυπώθηκαν πρώτη φορά το 1935 στην Aλεξάνδρεια, σε πολυτελή έκδοση με επιμέλεια των κληρονόμων του Αλέκου και Ρίκας Σεγκοπούλου και ακολούθησε η δίτομη φιλολογική έκδοση με επιμέλεια του Γ.Π. Σαββίδη (Ίκαρος, 1963).

Πηγή: Κώστας Στεργιόπουλος (επιμ.), «Κ.Π. Καβάφης 1863-1933», Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία. Η ανανεωμένη παράδοση, τ. Γ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1990, σ. 192-229.

Η Ζωή Καρέλλη, ψευδώνυμο της Χρυσούλας Αργυριάδου, το γένος Πεντζίκη, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1901. Προερχόμενη από μία πολύ συντηρητική οικογένεια και ταλαιπωρούμενη από ασθένειες, δεν πήγε σχολείο αλλά παρακολούθησε μαθήματα στο σπίτι. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική. Σε μικρή ηλικία παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Αργυριάδη, γεωπόνο, που διετέλεσε για χρόνια διευθυντής του Αγροκτήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με τον οποίο απέκτησαν δύο γιους, τον Γαβριήλ και τον Κωνσταντίνο.
Η Καρέλλη εμφανίστηκε στα γράμματα το 1935, δημοσιεύοντας στο περιοδικό Το 3ο Μάτι το πεζογράφημα «Διαθέσεις». Το 1937 πρωτοδημοσίευσε ποίημά της (με τίτλο «Φετερπουσικρί») στο περιοδικό Μακεδονικές Ημέρες. Η Καρέλλη ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση, δημοσιεύοντας ποιητικές συλλογές από το 1940 έως το 1973, όταν εξέδωσε το σύνολο της ποιητικής της παραγωγής σε δύο τόμους με τίτλο Τα Ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τιμήθηκε με το Β΄ Βραβείο Κρατικής Ποίησης για την ποιητική συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα και με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συγκεντρωτική έκδοση της ποίησής της. Ασχολήθηκε ακόμη με το θέατρο γράφοντας θεατρικά έργα, τον δοκιμιακό λόγο, την πεζογραφία και τη μετάφραση, μεταφράζοντας κυρίως θεατρικά του Έλιοτ.
Συνεργάστηκε εκτεταμένα με πλήθος περιοδικών όπως ο Κοχλίας, στον κύκλο του οποίου συμμετείχε μαζί με τον αδελφό της, Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, τα Μακεδονικά Γράμματα, οι Μορφές, η Νέα Εστία, ο Αιώνας μας, η Νέα Πορεία, η Ευθύνη. Ποιήματά της μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες ενώ ανθολογήθηκε εκτεταμένα. Θεωρείται μία από τις σημαντικότερες ελληνίδες ποιήτριες. Τιμήθηκε επανειλημμένα, με αποκορύφωμα την εκλογή της ως αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών το 1982 (η πρώτη γυναίκα που έγινε μέλος της Ακαδημίας). Υπήρξε μέλος σε εταιρείες λογοτεχνών καθώς και μέλος του Δ.Σ. του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Πέθανε το 1998.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.
Βιογραφικό στο Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ στη διεύθυνση http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=212, ημερομηνία πρόσβασης 26-08-2015.

Ο Κώστας Βάρναλης, ποιητης, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινό Burgas της Βουλγαρίας). Σούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έζησε τα πιο δημιουργικά χρόνια του ως συγγραφέας στη Γαλλία. Μαζί με τους συγχρόνους του Ν. Καζαντζάκη και Άγγ. Σικελιανό, ο Βάρναλης γεφυρώνει τη γενιά του Παλαμά με τη Γενιά του '30. Το αρχείο του απο τελεί μια ανεκτίμητη πηγή για τη μελέτη του Μεσοπόλεμου, μια κρίσιμη περίοδο για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και λογοτεχνία. Η ιδιοφυής αποδόμηση της αρχαιοελληνικής παράδοσης συνδυασμένη με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της κοινωνικής ελευθερίας και δικαιοσύνης αναδεικνύουν τον Βάρναλη σε εξαιρετική και επαναστατική λογοτεχνική μορφή. Στα διασημότερα έργα του περιλαμβάνονται: Το Φως που καίει (1922), Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927), Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931) και η σημαντική κριτική μελέτη Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925). Τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν το 1959.

Mελετητής και καθηγητής της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ξεκίνησε τις σπουδές του στην Φιλοσοφική Aθηνών, αλλά τις συνέχισε στο King's College του Cambridge και στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και αναγορεύτηκε διδάκτωρ Φιλολογίας το 1966 με την διατριβή Oι Kαβαφικές Eκδόσεις (1891-1932). Έκτακτος αυτοτελής καθηγητής Nεότερης Eλληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από το 1966, παραιτήθηκε για λόγους ακαδημαϊκής και ηθικής τάξεως το 1971 και επανήλθε το 1974 ως τακτικός καθηγητής για άλλα εννέα χρόνια (εθελουσία έξοδος). Διετέλεσε μόνιμος επισκέπτης καθηγητής της Έδρας Nεοελληνικών Σπουδών Γιώργου Σεφέρη, Harvard University από το 1977 έως το 1984 (οικειοθελής παραίτηση). Tα επιστημονικά του δημοσιεύματα ξεκίνησαν από το 1951, ενώ παράλληλα συνεργάστηκε με πολλά έντυπα (κυρίως Tο Bήμα και Tα Nέα). Επιμελήθηκε με υποδειγματικό τρόπο εκδόσεις ποιημάτων του Σεφέρη, του Kαβάφη, του Kαρυωτάκη, του Σικελιανού, του Bαλαωρίτη, του Δαπόντε και άλλων.

Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού (ημερομηνία τελευταίας πρόσβασης: 15 Απρ. 2007).

Ο Ρένος Ηρ. Αποστολίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924. Παρακολούθησε σπουδές Ιστορίας και Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1941-1950) και εργάστηκε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση μέχρι το 1961. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1947-1949) πολέμησε στις τάξεις του Εθνικού Στρατού. Ήταν τακτικός συνεργάτης πολλών μεταπολεμικών εντύπων, όπου δημοσίευσε ποικίλα κριτικά κείμενα, και εκδότης των περιοδικών Τα Νέα Ελληνικά (1952, 1957, 1966-1967, 1969) και Τετράμηνα (1974-1979). Ασχολήθηκε με την πεζογραφία, την κριτική και το δοκίμιο. Έργα του: Πυραμίδα 67 (1950), Ιστορίες από τις Νότιες Ακτές (1959), Ο Γρασαδόρος και Τα χειρόγραφα του Max Tod (1960), Στη γέμιση του φεγγαριού (1967), Ο Α2 (1968), και τα δοκίμια: Τρεις σταθμοί μιας πορείας (1945), Το Κριτήριο (1960), Κριτική του μεταπολέμου (1962), Κατηγορώ (1965), κ.ά.

Πηγή: Βαγγέλης Χατζηβασιλείου (παρουσίαση – ανθολόγηση), «Ρένος Αποστολίδης», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ώς τη δικτατορία του ’67, τ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης 1992, σ. 224-297.

Ο Γιώργος Θέμελης γεννήθηκε στη Σάμο το 1900. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Δημοσίευσε πρώτη φορά ποιήματα του στο περιοδικό Μηνιαία Επιθεώρησις Σάμου το 1922. Συνδέθηκε με τον λογοτεχνικό κύκλο της Θεσσαλονίκης, όπου έζησε από το 1930 κι έπειτα, συμμετέχοντας στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Μακεδονικές Ημέρες (1932-1939), ενώ υπήρξε από τους πρωτεργάτες στην έκδοση ενός άλλου πρωτοποριακού περιοδικού της πόλης, του Κοχλία (1942-1948). Εξέδωσε ποιητικές συλλογές, δοκίμια και μελέτες, θεατρικά έργα και μεταφράσεις.

Έργα του: Γυμνό παράθυρο (1945), Άνθρωποι και πουλιά (1947), Ο Γυρισμός (1948), Ωδή για να θυμόμαστε τους ήρωες (1949), Ακολουθία (1950), Συνομιλίες (1953), Δενδρόκηπος (1955), Το Πρόσωπο και το Είδωλο (1959), Φωτοσκιάσεις (1961), Η Μόνα παίζει (1961), Το Δίχτυ των Ψυχών (1965), Έξοδος (1968), Ποιήματα Ι (1969), Ποιήματα ΙΙ (1970), Ηλιοσκόπιο (1971), Περιστροφή, ποίημα σφαιρικό και μετατοπιζόμενο (1973), Ελεγεία του Αμετάθετου (1973), Δενδρόκηπος ΙΙ (1973), Κήποι (1973), Ars Poetica (1974), Οίκος Εμπορίου (1974), Τα Βιβλικά (1975). Μεταξύ των δοκιμίων και μελετών του: Το κλειδί (1960), Η Νεώτερη Ποίησή μας (1963), Η Νεώτερη Ποίησή μας ΙΙ. Γενικές απόψεις (1967), Ένας μονόλογος για την Ποίηση (1975), Ο Παπαδιαμάντης και ο κόσμος του (1962), Η ποίηση του Καβάφη (1970), Ο Σολωμός ανάμεσά μας (1970) και άλλα. Τιμήθηκε με το Α΄ και Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1962 και 1956 αντίστοιχα, και με το Βραβείο του Δήμου Θεσσαλονίκης το 1960.

Πηγή: Αλέξ. Αργυρίου (επιμ.), Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία. Νεωτερικοί ποιητές του μεσοπολέμου, τ. Δ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1990, σ. 284-297.

O Κωνσταντίνος Θεοτόκης γεννήθηκε το 1872 στους Καρουσάδες της Κέρκυρας. Το 1989 μεταβαίνει στο Παρίσι όπου σπουδάζει στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου της Σορβόνης. Στενός φίλος του Λ. Μαβίλη, μετέχει μαζί του σε εθνικούς αγώνες (Επανάσταση της Κρήτης, 1896) και σε τοπικές πρωτοβουλίες (εναντίον της απόφασης του Δήμου Κέρκυρας για την εγκατάσταση ρουλέτας στο νησί, 1902). Επηρεάστηκε από τη γερμανική ιδεοκρατία και τον Νίτσε, ενώ αργότερα έρχεται σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες της εποχής, πρωτοστατώντας στην ίδρυση του «Σοσιαλιστικού Ομίλου». Κάτοχος τριών ξένων γλωσσών (ιταλικής, γαλλικής και γερμανικής) θα ασχοληθεί με τη μετάφραση λογοτεχνικών και κριτικών κειμένων από την ελληνική, λατινική, σανσκριτική, γαλλική, γερμανική και αγγλική γραμματεία (μεταφράζει Βιργίλιο, Λουκρήτιο, Γκαίτε, Σαίξπηρ, Φλωμπέρ, καθώς και την Ιστορία της Ινδικής Λογοτεχνίας). Έργα του: Κορφιάτικες Ιστορίες (1935), Η τιμή και το χρήμα (1914), Κατάδικος (1919), Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα (1920), Οι σκλάβοι στα δεσμά τους (1922), κ.ά.

Πηγή: Γιάννης Δάλλας (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Κωνσταντίνος Θεοτόκης», Η παλαιότερη πεζογραφία μας. Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τ. Ι΄. 1900-1914, Αθήνα, Σοκόλης 1997, σ. 182-279.

Ο Αλέξανδρος Πάλλης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1851. Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα, σύντομα όμως έφυγε στο εξωτερικό όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο (Μάντσεστερ, Βομβάη, Λίβερπουλ). Στενός φίλος του Αργύρη Εφταλιώτη και του Ψυχάρη, συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο μαχητικών εκπροσώπων το δημοτικισμού. Πέθανε το 1935 στο Λίβερπουλ.

Έργα του:Τραγουδάκια για παιδιά (1889), Ταμπουράς και κόπανος (1907), Κούφια καρύδια (1915) και αρκετές μεταφράσεις, μεταξύ των οποίων η μετάφραση των Ευαγγελίων (1901) και της Ιλιάδας.

Το τετράδιο του υποφακέλου 1.2 παρουσιάζει ενδιαφέρον για το κίνημα του δημοτικισμού στις αρχές του αιώνα μας. «Το μεγαλύτερο μέρος των επιστολών περιστρέφεται άμεσα ή έμμεσα, γύρω από έναν κύριο άξονα, την δημοτικιστική Ιδέα. Ο Πάλλης ενισχύει και στηρίζει οικονομικά πρόσωπα και έντυπα (βλ. π.χ. γρ. αρ. 14), αποφασίζει και πραγματοποιεί εκδόσεις, πωλήσεις ή διανομές συγκεκριμένων βιβλίων (βλ. π.χ. γρ. αρ. 2) ορισμένων συγγραφέων, γιατί αισθάνεται ότι οι δραστηριότητές τους υπηρετούν τη γλωσσική Ιδέα για την οποία ο ίδιος αγωνίστηκε, σε όλη του τη ζωή, με φανατισμό και αδιακύμαντη αφοσίωση, Μερικά από τα γράμματα έχουν γραφεί με αφορμή κάποιους οικονομικούς διακανονισμούς (βλ. π.χ. γρ. αρ. 5, 6, 7, 17, 21). [...] Και οι επιστολές αυτές, λοιπόν, ενισχύουν το τεκμηριωμένο και από αλλού δεδομένο ότι ο Πάλλης ήταν ο κύριος χρηματοδότης του αγώνα του δημοτικισμού ο οποίος όμως δεν διστάζει να διακόπτει τη χορηγεία του, όταν διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι, τα έντυπα ή οι φορείς (σύλλογοι κ.τ.λ.) που στηρίζει οικονομικά, παρεκκλίνουν προς κατευθύνσεις έξω και πέρα από τους δικούς του στόχους και σκοπιμότητες (βλ. γρ. αρ. 27, 35)».

Πηγή: Κρίστα Ανεμούδη-Αρζόγλου (επιμ.), Ανέκδοτα γράμματα του Αλέξανδρου Πάλλη, Αθήνα, Εταιρεία Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου 1986, σ. 9-10.

Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο το 1914. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, χωρίς να ασκήσει το επάγγελμα λόγω της απαγόρευσης που επέβαλε η αποικιακή κυβέρνηση για τους αποφοίτους του Πανεπιστημίου Αθηνών. Άσκησε διάφορα επαγγέλματα (προϊστάμενος γραφείων στην Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία, καθηγητής σε σχολείο, διευθυντής τυπογραφείου, συντάκτης σε εφημερίδες, εκδότης εμπορικών και οικονομολογικών περιοδικών). Υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού Πνευματική Κύπρος και ένας από τους ιδρυτές του «Λυρικού Θεάτρου Κύπρου». Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία και το θέατρο και μετέφρασε πολλά κινηματογραφικά έργα. Πέθανε στον Άγιο Δομέτιο την 1 Μαρτίου 2004.

Έργα του: Με μέτρο και χωρίς μέτρο (1934), Γκαμήλες και άλλα διηγήματα (1939), Ταπεινή ζωή (1944), Minima (1946), Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής (1954), Στιγμές (1958), Συμπλήρωμα των Στιγμών (1960), Γράμμα στη μητέρα και άλλοι στίχοι (1965), Εν Λευκωσία τη… (1970), Πικραινόμενος εν εαυτώ (1975), κ.ά.

Ο Γιάννης Αντ. Καούνης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1944 και μεγάλωσε στην Καλαμάτα, όπου τελείωσε και το εξατάξιο γυμνάσιο. Το 1963 πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις και σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σήμερα ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου και έχει δικηγορικό γραφείο στην Αθήνα. Μέλος της Νεολαίας ΕΔΑ αρχικά και στη συνέχεια της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), με την επιβολή της δικτατορίας εντάχθηκε αρχικά και έδρασε στις γραμμές του Πατριωτικού Μετώπου (ΠΑΜ). Ήταν ο επικεφαλής της ομάδας των φοιτητών στην αντιδικτατορική διαδήλωση της Αθήνας, στην οδό Ερμού, τον Αύγουστο του 1967. Τον Δεκέμβριο του 1967 πρωτοστάτησε, μαζί με τα στελέχη της ΔΝΛ που οργανώθηκαν στον αντιδικτατορικό αγώνα, στην ίδρυση της “Πανελλήνιας Αντιδικτατορικής Οργάνωσης Σπουδαστών (ΠΑΟΣ) Ρήγας Φεραίος” και το 1969 ανέλαβε, μετά τη σύλληψη του Λευτέρη Τσίλογλου, τη θέση του γραμματέα της Οργάνωσης μέχρι τη σύλληψή του στις 16 Οκτωβρίου 1969.Στο διάστημα της παράνομης δράσης του οργάνωσε και συμμετείχε σε πολλές αντιστασιακές πράξεις, ενώ χρημάτισε και μέλος της συντακτικής επιτροπής του παράνομου εντύπου του Ρήγα Φεραίου Θούριος. Για τη δράση του κρατήθηκε στα κρατητήρια της Ασφάλειας Προαστίων και στη συνέχεια ως προφυλακισμένος και κατάδικος στον Κορυδαλλό από τη χούντα κατά το χρονικό διάστημα από 16 Οκτωβρίου 1969 έως 21 Αυγούστου 1973.Στις 25 Οκτωβρίου 1973 στρατεύθηκε, υπηρέτησε στο πεζικό και απολύθηκε τον Μάρτιο του 1975, ενώ στη μεταπολίτευση συνέχισε την πολιτική του δράση ως στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού (μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ Εσ., οργανωτικός γραμματέας Κρήτης, 1975–76, κατόπιν οργανωτικός γραμματέας και στη συνέχεια γραμματέας της περιοχής Ανατολικής Αττικής και Ανατολικής Αττικής-Ανατολικής Στερεάς-Εύβοιας). Χρημάτισε επί εικοσαετία περίπου μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Φυλακισθέντων-Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967–74 (ΣΦΕΑ) και πάνω από 15 έτη αντιπρόεδρός του. Σήμερα είναι μέλος του Δ.Σ. της ΕΜΙΑΝ και γραμματέας του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών (ΚΣΜ).

Ο δωρητής υπήρξε μέλος της ΔΝΛ και στέλεχος της Πανελλαδικής Αντιδικτατορικής Οργάνωσης Σπουδαστών “Ρήγας Φεραίος”. Για τη δράση του δικάστηκε και φυλακίστηκε. Απολύθηκε με την “αμνηστία” του 1973 και μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου εκτοπίστηκε στη Γυάρο μέχρι την πτώση της χούντας.

Ο Γιάννης Δ. Στεφάνου (1930–2005) γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου σε οικογένεια προπολεμικών αριστερών, που ψήφιζαν τους συνδυασμούς του ΚΚΕ από το 1926. Σε ηλικία 12 ετών, στο πλαίσιο της καθολικής στράτευσης της οικογένειάς του στον αγώνα εναντίον της ναζιστικής κατοχής, αναμείχθηκε στο λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα από το φθινόπωρο του 1941. Αργότερα εντάχθηκε στις γραμμές της ΕΠΟΝ ως μέλος του Συμβουλίου της οργάνωσης στο γυμνάσιο της πόλης. Το 1951 συνελήφθη με την κατηγορία συμμετοχής σε παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ και το 1952 – στις μέρες της μεγάλης δίκης Μπελογιάννη – καταδικάσθηκε σε θάνατο βάσει του α.ν. 375/1936, αλλά δεν εκτελέστηκε. Μετά την αποφυλάκισή του, το 1961 στρατεύθηκε και υπηρέτησε τη θητεία του στη διμοιρία “αμετανόητων και επικίνδυνων»“κομουνιστών, στο γνωστό τάγμα που έδρευε στον Κολινδρό – έναν από τους δύο τότε τόπους που διαδέχθηκαν το Μακρονήσι (ο άλλος ήταν η Εράτυρα) – σε συνθήκες τρομοκρατίας, απειλών και βασανισμών μαζί με δεκάδες άλλα μέλη και στελέχη της Νεολαίας ΕΔΑ. Το 1963, μετά την αποστράτευσή του, εντάχθηκε στην ΕΔΑ, ως μέλος της Ν.Ε. Έβρου, και στη νεολαία της ως γραμματέας της Ν.ΕΔΑ Έβρου και εν συνεχεία της ΔΝΛ, και μέλος του Γραφείου Περιοχής Αν. Μακεδονίας-Θράκης. Με την κήρυξη της δικτατορίας, ευρισκόμενος στην Αθήνα, διέφυγε τη σύλληψη και δεν στάλθηκε εξορία, ενώ είχε εκδοθεί απόφαση εκτόπισής του από την Επιτροπή Ασφαλείας Ν. Αττικής. Στη μεταπολίτευση παρέμεινε επί χρόνια ανένταχτος αγωνιστής της ανανεωτικής Αριστεράς – εκτός από ένα βραχύ διάστημα ένταξής του στη μεταπολιτευτική ΕΔΑ – και τελικά έλαβε μέρος στις ιδρυτικές διαδικασίες δημιουργίας της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ) και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, τον οποίο εξακολουθούσε να ενισχύει μέχρι το θάνατό του.

"Ο Νίκος Χρ. Τερζάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1929. Ο πατέρας του Χρήστος ήταν σοσιαλιστής που πρωτοστάτησε στην ίδρυση αγροτικών συνεταιρισμών, αγροτικής συνεταιριστικής τράπεζας, του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού κ.ά. και για τη δράση του αναγκάστηκε την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας να παραιτηθεί από τη δουλειά του και να μετακομίσει οικογενειακά στην Αθήνα. Από νωρίς στην Κατοχή, ο Νίκος, μαθητής Γυμνασίου τότε, συμμετείχε στην Αντίσταση: οργανώθηκε στην Εθνική Αλληλεγγύη και συμμετείχε στο ΕΑΜ Νέων και στην ΕΠΟΝ. Κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ, και τον Ιούνιο του 1944 τραυματίσθηκε σε μάχη με τους Γερμανούς στην Αθήνα. Στη συνέχεια συνελήφθη στο 3ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο και κρατήθηκε ως όμηρος από τους Γερμανούς. Αποφυλακίστηκε στην Απελευθέρωση και εντάχθηκε στην Εθνική Πολιτοφυλακή, ενώ στα Δεκεμβριανά συμμετείχε στην κατάληψη της Σχολής Ευελπίδων. Για τη δράση του συνελήφθη το 1945, καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξη και φυλακίστηκε για 10 χρόνια σε διάφορες φυλακές (Χατζηκώστα, Αίγινας, Άμφισσας, Κέρκυρας, Αβέρωφ, Γυάρου), ενώ μετά την αποφυλάκισή του εκτοπίστηκε ένα διάστημα στον Αϊ-Στράτη. Συμμετείχε στην ΕΔΑ και δημοσιογραφούσε στην ""Αυγή"", ασκώντας το επάγγελμα του διορθωτή-επιμελητή εκδόσεων. Στη δικτατορία του ’67 συνελήφθη πάλι και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και τη Λέρο. Στη μεταπολίτευση παντρεύτηκε τη σύντροφο της ζωής του Φρόσω Συμεωνίδου (1975) και εργάστηκε σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες, παραμένοντας μέχρι το τέλος της ζωής του (24.10.2009) ανένταχτος στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς."

Η συλλογή είναι αποτέλεσμα συνεργασίας των δύο φίλων, στελεχών της Ν.ΕΔΑ και της ΔΝΛ. Ο πρώτος, σηροτρόφος από το Σουφλί, ανταρτοεπονίτης της Κατοχής, κατάδικος για 4 χρόνια με το Γ΄ Ψήφισμα του Εμφυλίου, και επί δέκα χρόνια πολιτικός εξοριστος επί μετεμφυλιοπολεμικής «δημοκρατίας», χρημάτισε μέλος του Κ.Σ. των δύο οργανώσεων της νεολαίας της Αριστεράς την περίοδο 1961–1965 και μέλος της Δ.Ε. της ΕΔΑ από το 1962. Ο δεύτερος, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε νομικά στο εκεί Πανεπιστήμιο, δουλεύοντας συγχρόνως και δραστηριοποιούμενος στις γραμμές της Αριστεράς, υπήρξε μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας και της Ε.Π. Θεσσαλονίκης των οργανώσεων αυτών (1960–1965), καθώς και δημοτικός σύμβουλος της πόλης μετά τις δημοτικές εκλογές του 1964 ώς το 1967. Και τους δύο τούς συνέλαβε η ασφάλεια από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας και κρατήθηκαν, στη Γυάρο και στο Παρθένι της Λέρου ο πρώτος, στη Γυάρο και στο Λακκί Λέρου ο δεύτερος, για μία περίπου τετραετία. Σήμερα ο Στέφανος Στεφάνου εξακολουθεί να εργάζεται ως επιμελητής εκδόσεων, διορθώνοντας βιβλία, αφού δεν μπόρεσε, όπως συνηθίζει να λέει, να διορθώσει τον κόσμο, ενώ ο Αλέκος Γρίμπας εξακολουθεί να δικηγορεί υπερασπιζόμενος συνήθως διωκόμενους φοιτητές και άλλους «άτακτους» πολίτες.

Ο Γεώργιος Σούλης (Ιωάννινα 1927- Αμερική 1966) ήταν βυζαντινολόγος, Associate Professor University of California, Berkeley .

Ο αρχιμανδρίτης Ευάγγελος Αντωνιάδης ήταν θεολόγος, καθηγητής Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και Διευθυντής Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής.

Η Ειρήνη Χαριάτη-Πραμαντιώτη ήταν καλλιτέχνης (Καρυά Τήνου 1918-Αθήνα 2010;)

Η Αγγέλα Κοκκόλα διετέλεσε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Η Μαριέττα Μινώτου - Παπαδημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το1964. Πτυχιούχος της σχολής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1987). Απέκτησε διδακτορικό τίτλο από το τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης, κατεύθυνση Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών το έτος 2002. Διετέλεσε προϊσταμένη του Ιστορικου Αρχείου του ιδρύματος "Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής" την περίοδο 1992 - 2008. Διδάσκει στο Τμήμα Αρχειονομίας - Βιβλιοθηκονομίας του Ιονίου Πανεπιστημίου από το 2002 και σε μεταπτυχιακά τμήματα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Είναι μέλος του Δ.Σ. του Διεθνούς Συμβουλείου Αρχείων, τακτικό μέλος της Εφορείας των Γενικών Αρχείων του Κράτους και του Γενικού Συμβουλίου Βιβλιοθηκών, Γενικών Αρχείων και Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης

Η Φωτεινή Στεργιοπούλου είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λόμπυ Γυναικών

Η Ελένη Παμπούκη πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην επαρχία. Έζησε την ενήλικη ζωή της στην Αθήνα. Τελείωσε την Ανώτερη Σχολή Ξεναγών. Το 1975 άνοιξε μαζί με την Μιμή Γαλανοπούλου, το πρώτο ελληνικό βιβλιοπωλείο για γυναίκες "Το Βιβλίο - Το Παιδί" ή "Σελάνα" όπως μετονομάστηκε αργότερα που λειτούργησε ως το 1993. Παράλληλα, δημιούργησε το Αρχείο της Ιστορίας των Γυναικών "Σελάνα", σημαντικό μέρος του οποίου αποτελεί τη δωρεά στη βιβλιοθήκη της ΓΓΙ. Επίσης ήταν υπεύθυνη της ύλης του ετησίου "Ημερολογίου των Γυναικών" το οποίο κυκλοφόρησε από το 1984 έως το 2002. Ήταν και είναι ενεργό μέλος του αυτόνομου φεμινιστικού κινήματος.

Ο Νηλέας Καμαράδος (1847-1922) καταγόταν από τη Χίο και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη, όπου σπούδασε πρακτική της ψαλμωδίας κοντά στον Γεράσιμο Κανελλίδη, θεωρία με τον Παναγιώτη Κιλτσανίδη και γραφή της ευρωπαϊκής μουσικής με τον Ιωάσαφ τον Ρώσσο. Όντας ερευνητής της βυζαντινής μουσικής, δημοσίευσε πολλές μελέτες , κυρίως πάνω στο ρυθμό και το βυζαντινό τονικό σύστημα. Δίδαξε και ανέδειξε πολλούς μαθητές, διαπρεπείς μουσικολόγους και ιεροψάλτες. Ως πρωτοψάλτης διακρίθηκε για το "ίδιο" (ιδιαίτερο) ψαλτικό ύφος που αποτέλεσε "Σχολή". Από τα πιό γνωστά μαθήματα είναι τα "Πολλαπλά", "Κύριε ελέησον" και το "Δύναμις Άγιος ο Θεός".

Πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας της Παμμακεδονικής Ενώσεως Αυστραλίας Νέας Νοτίου Ουαλίας.

Πνευμονολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής

Δικηγόρος και μεταφραστής του Γαλλικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 20ού αιώνα (1910-1920)

Ο Σταύρος Μπαλτογιάννης γεννήθηκε το 1929 στα Ιωάννινα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και στην Academia di Belle Arti της Φλωρεντίας και συντήρηση έργων τέχνης στο Istituto Centrale del Restauro της Ρώμης. Το 1963 προσελήφθη ως ζωγράφος αναστηλώσεων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, όπου από το 1975 έως το 1990 υπηρέτησε ως επιθεωρητής Συντήρησης και Αποκατάστασης Μνημείων. Το 1963 έλαβε μέρος στην οργάνωση του Κεντρικού Εργαστηρίου Συντήρησης στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ το 1969 δίδαξε στη «Σχολή Εκπαιδεύσεως Συντηρητών Αρχαίων» η οποία ιδρύθηκε στο Μουσείο (1969-1973). Το 1977 εκλέχθηκε στη θέση του Εφόρου του φροντιστηρίου συντηρήσεως και τεχνικής έργων τέχνης στην ΑΣΚΤ.

Αγωνιστής από τη Δημητσάνα. Σκοτώθηκε στο Μανιάκι.

Ο Νίκος Σκαλκώτας γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 8 Μαρτίου 1904. Από την ηλικία των πέντε ετών άρχισε να μαθαίνει βιολί με τον θείο του και το 1910 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα για να του προσφέρει την ευκαιρία πληρέστερης μουσικής μόρφωσης. Γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών και το 1918 αποφοίτησε με την ανώτατη διάκριση («Χρυσό Μετάλλιο») για την ερμηνεία του στο «Κοντσέρτο για βιολί» του L.V. Beethoven. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1921 έλαβε υποτροφία από το Ίδρυμα Αβέρωφ για ανώτερες σπουδές βιολιού και αναχώρησε για το Βερολίνο όπου παρέμεινε για περισσότερα από 10 χρόνια. Στη Γερμανία ήρθε σε επαφή με τα νέα συνθετικά ρεύματα και πολύ σύντομα προσανατολίστηκε στη σύνθεση, ἐχοντας δασκάλους τον K. Weil, τον P. Jarnach και τον A. Schönberg. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Βερολίνο έγραψε πάνω από 70 έργα, τα περισσότερα από τα οποία χάθηκαν.

Τον Μάιο του 1933 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με την καχυποψία και την αμφισβήτηση της τοπικής μουσικής κοινότητας. Εξασφάλισε τα προς το ζην παίζοντας στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Παράλληλα συνθετικά διένυε την 2η δημιουργική του περίοδο που διήρκεσε ως το 1945 και περιλαμβάνει πάνω από 100 έργα γραμμένα με το δικό του προσωπικό ύφος. Η 3η δημιουργική του περίοδος διαρκεί από 1946 έως τον πρόωρο θάνατό του το 1949 και χαρακτηρίζεται πιο εσωστρεφής και δραματική.

Ο Γεώργιος Μπούσιος (Γρεβενά, 1875 – Αθήνα, 1929) ήταν από τους πρωτοπόρους του Μακεδονικού Αγώνα στην περιφέρειά του. Βουλευτής στο οθωμανικό κοινοβούλιο το 1908, μέλος της «Οργανώσεως Κωνσταντινουπόλεως» υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των εθνοτήτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το 1915 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Κοζάνης στο ελληνικό κοινοβούλιο, ως ηγετικό στέλεχος του ανεξάρτητου συνδυασμού του Ίωνα Δραγούμη. Ανέλαβε μάλιστα την ηγεσία του συνδυασμού μετά τη δολοφονία του τελευταίου. Βουλευτής για μακρύ χρονικό διάστημα (1915-1922, 1926-1928) φιλοβασιλικός αλλά αντίθετος του Γούναρη, αρνήθηκε την πρόταση να σχηματίσει κυβέρνηση τον Μάρτιο του 1922. Ανέλαβε ωστόσο υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Τριανταφυλλάκου, μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου. Η οικογένεια Μπούσιου κατείχε κτήματα στην περιοχή των Γρεβενών, όπου καλλιεργούσε καπνά, σιτηρά, οπωροκηπευτικά κ.ά.

Η Αναστασία (Γερακοπούλου) Βαφοπούλου, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας, αλλά μικρή ακόμα εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, φοιτά για τρία χρόνια στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια τελειοποιεί τις Ανώτερες Σπουδές της, στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών. Το 1945, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, φεύγει για την Αγγλία και επιστρέφει το 1947, με το μεταπτυχιακό της δίπλωμα. Το 1946 παντρεύεται με τον ποιητή Γ. Θ. Βαφόπουλο.

Το 1952 δημιουργεί το "Πρότυπο Ίδρυμα Αγγλικών Σπουδών Βαφοπούλου", με την τεράστια επιτυχία εκμάθησης της Αγγλικής Γλώσσας, στο χώρο της Θεσσαλονίκης.

Η Αναστασία Βαφοπούλου απεβίωσε το 2001.

1) Ο Περικλής Αντωνίου Αλαμάνος ήταν επί πολλά χρόνια δήμαρχος Μεσοχωριτών και βουλευτής Κερκύρας (επαρχίας Μέσης). Πολιτικός φίλος του Θεοτόκη εκλέχθηκε στη Βουλή το 1902. Είχε παντρευτεί την Ελένη Μιζότερα, κόρη του Σπυρίδωνος Νικολάου Μιζότερα με κτηματική περιουσία στην περιοχή Συναράδες, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά τον Αντώνιο που παντρεύτηκε την Ερμηνία Ν. Φερεντίνου το 1907, τον Σπυρίδωνα, που γεννήθηκε το 1869 και ήταν συμβολαιογράφος Κέρκυρας (υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στην Αστυνομία Ιθάκης το 1897 και στο Σταθμό Διαμετακομίσεως Αγρινίου το 1912) και τον Κωνσταντίνο. Ο Περικλής Αλαμάνος πέθανε από συγκοπή καρδιάς στις 9 Ιουλίου 1903, μόλις είχε αποβιβαστεί από το ατμόπλοιο που τον μετέφερε μαζί με άλλους βουλευτές από τον Πειραιά στην Κέρκυρα.
2) Ο Κωνσταντίνος Αλαμάνος, γιος του Πέτρου, ήταν δικηγόρος και βουλευτής Κέρκυρας (1902,1904). Είχε εκλεγεί το 1902 στη θέση του Σ.Χυτήρη και το 1903 στη θέση του αποβιώσαντος πατέρα του. Σύμφωνα με τα τεκμήρια του αρχείου ήταν γραμματέας της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας (1898), ιδρυτής του Δραματικού Συλλόγου (1898), μέλος του Ωδικού Συλλόγου, μέλος της Ελληνικής Γεωργικής Εταιρίας (1902), σύμβουλος διοικήσεως του Φιλαθλητικού Συλλόγου (1904) και δημοτικός σύμβουλος Κέρκυρας (1917). Λάμβανε μέρος σε μουσικές εκδηλώσεις και ήταν φίλος και θερμός υποστηρικτής της Ουρανίας Νικόδημου Ζαβιτσιάνου, το γένος Σδριν.

Ο Σέρο Αμπραχαμιάν γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1950. Σπούδασε σχέδιο μόδας. Το 1970 ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Γυναίκα ο καλλύτερος Έλληνας σχεδιαστής μόδας. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου σπούδασε στάιλινγκ, μάρκετινγκ, τεχνολογία υφάσματος, γούνα, δέρμα και ιστορία κοστουμιού. Έγινε μέλος των Ηνωμένων Γάλλων Στιλίστ και ταξίδεψε εκτεταμένα στην Ευρώπη, την Αμερική και σε χώρες της Μέσης Ανατολής. Στο Παρίσι συγχρωτίστηκε με πολλούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες και συνδέθηκε με τον Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος σχεδίασε τη Μέδουσα, σχέδιο το οποίο αργότερα ο Αμπραχαμιάν χρησιμοποίησε ως λογότυπο. Γύρισε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με γνωστές εξαγωγικές μονάδες ενώ λίγο πριν το θάνατο του δημιούργησε δική του επιχείρηση. Θεωρήθηκε ένας από τους πιο πρωτοπόρους Έλληνες σχεδιαστές μόδας. Πέθανε στην Νέα Υόρκη το 1983.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Κυριακή Τσολάκη, «Ο διανοούμενος της μόδας», Πανσέληνος, ένθετο της εφημερίδας Μακεδονία, τχ. 176 (19.1.2003), σσ. 10-15.

Σπούδασε νομικά και φιλολογία. Εκλέχθηκε επανειλημμένως βουλευτής Αττικής από το 1881 ως το 1920. Για τη ρητορική του δεινότητα τον αποκάλεσαν «αηδόνι της Βουλής». Διετέλεσε υπουργός των Ναυτικών (1895), υπουργός Δικαιοσύνης (Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη του 1903), και υπουργός Εσωτερικών (1908). Δυο φορές, επίσης, διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής. Δώρισε την προσωπική του βιβλιοθήκη στον Σύλλογο «Παρνασσός», ο οποίος κατήρτησε ιδιαίτερη αίθουσα για την τοποθέτηση των βιβλίων, μεταξύ άλλων, πλήρεις προϋπολογισμούς και απολογισμούς του ελληνικού κράτους μιας ολόκληρης εκατονταετίας, όλους τους τόμους της εφημερίδας της κυβερνήσεως, όλες τις συζητήσεις των νομοθετικών σωμάτων από ίδρυση του Ελληνικού κράτους, φακέλους όλων των μεγάλων ζητημάτων του Ελληνικού κράτους, καθώς και όλα τα έργα που δημοσίευσε ο Λεβίδης σε τόμους, περιοδικά και εφημερίδες. Η αίθουσα αυτή ονομάστηκε «αίθουσα Νικόλαου Λεβίδη».
Ως συγγραφέας ο Ν. Λεβίδης υπήρξε πληθωρικός. Έγραψε πολλά άρθρα και μελέτες από τις οποίες οι πιο αξιόλογες είναι: «Τα μοναστηριακά κτήματα» (1892) και «Βασιλεία συνταγματική μετά κοινοβουλευτισμού» (1934). Τη σημαντική βιβλιοθήκη του την κληροδότησε στον Φ. Σ. «Παρνασσός», του οποίου ήταν ιδρυτικό μέλος.

Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1829. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Τρίπολη και στο Μεσολόγγι, ενώ ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές σπουδές του στην Αθήνα, σπουδάζοντας Νομικά. Άρχισε να δικηγορεί το 1850, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε το ίνδαλμα της φιλελεύθερης “χρυσής νεολαίας". Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου το 1859 και τάχθηκε ανοιχτά κατά της δυναστείας, με αποτέλεσμα να αποκλεισθεί από τη Βουλή ως αντιπολιτευόμενος, και μετά την επανάσταση του Ναυπλίου να συλληφθεί και εξοριστεί στην Κύθνο και Μύκονο. Υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην πρώτη κυβέρνηση μετά την έξωση του Όθωνα (Οκτ. 1862), πρωθυπουργός ολιγοήμερων κυβερνήσεων τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1865, ανέλαβε το 1866 υπουργός Εξωτερικών και προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δ.Βούλγαρη. Αρχηγός του δικού του πολιτικού κόμματος, τέσσερις φορές πρωθυπουργός από το 1870 έως τον θάνατό του (1870, 1872, 1876, 1877), διέθετε μεγάλη δημοτικότητα και ρητορικές ικανότητες. Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης αποσύρθηκε από την πολιτική στις αρχές του 1878 και ένα χρόνο αργότερα πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Παντρεύτηκε την Ξανθή, κόρη του Υδραίου Λαζάρου Γιουρδή, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Δημήτριο, την Πηνελόπη, την Λίζα (σύζυγο Μ. Μαλακάση), την Μαρία και τον Κωνσταντίνο.

Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (όπου έγινε γνωστός ως Μαύρος Καβαλάρης) και τη Μικρασιατική εκστρατεία ενώ πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. Ήταν φιλοβενιζελικός και κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1950-1952.

Η Οικογένεια Μαυροκορδάτου είναι σπουδαία φαναριώτικη οικογένεια πολιτικών και αποτελεί κλάδο της χιώτικης οικογένειας των Μαυρογορδάτων.
Αρχικά τα μέλη της ήταν εγκατεστημένα στην Κωνσταντινούπολη, όμως μετά την άλωση μετοίκησαν στη Χίο. Στα 1600 ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος επέκτεινε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία και εγκαταστάθηκε δημιουργώντας τον φαναριώτικο κλάδο της οικογένειας των Μαυροκορδάτων. Σύντομα τα μέλη της κατέλαβαν υψηλές θέσεις στην δημόσια διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και στην επανάσταση του 1821.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας πολλοί Μαυροκορδάτοι ασχολήθηκαν με την πολιτική εκλεγόμενοι πρωθυπουργοί και βουλευτές, ενώ άλλοι διακρίθηκαν στις επιστήμες στελεχώνοντας το πρώτο πανεπιστήμιο της Ελλάδας. Ιδιαίτερο κλάδο μέσα στην οικογένεια αποτελεί αυτός που φέρει τα επίθετα Τομπάζη - Μαυροκορδάτου. Μέχρι σήμερα τα μέλη της οικογένειας Μαυροκορδάτου έχουν συνδεθεί με επιγαμίες με σημαντικές οικογένειες μεταξύ των οποίων: Μελά, Καλλιμάχη, Βαλαωρίτη, Τομπάζη, Σούτσου, Μουρούζη, Ζαΐμη, Αργυρόπουλου, Ράινεκ, Τρικούπη, Καρατζά, Γκίκα, Λεβίδη, Σκυλίτση, Συγγρού, Μάνου, Μπαλς, Σίνα κ.α.