Ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλάκος ήταν στρατιωτικός, αξιωματικός του πεδινού Πυροβολικού. Έφθασε στον βαθμό του υποστρατήγου το 1920. Την ίδια χρονιά διετέλεσε γενικός διευθυντής του Πυροβολικού στο υπουργείο Στρατιωτικών. Έλαβε μέρος σε πολλές επιτροπές αξιολόγησης οπλικών συστημάτων του Πυροβολικού, κυρίως την περίοδο 1906 - 1912. Ήταν αδελφός του Νικολάου Τριανταφυλλάκου (1855-1939) που διετέλεσε πρωθυπουργός τις πρώτες μέρες μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.

Ο υποστράτηγος Κωνσταντίνος Τριαντάκης (Κεράσοβο Ευρυτανίας, 1860 - ;) πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897, και τους Βαλκανικούς Πολέμους, στη διάρκεια των οποίων ήταν διοικητής του 3ου Ανεξάρτητου Τάγματος Ευζώνων, το οποίο διακρίθηκε στη μάχη της Αετοράχης (7/1/1913) στο ηπειρωτικό μέτωπο.
[Πηγή σύνταξης του βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου]

Ο Γεώργιος Ν. Τριάντης, Πατρινός σταφιδέμπορος, διετέλεσε μουσικός, Πρόεδρος του «Ορφέως» και Δημοτικός Σύμβουλος.

Η Αλεξάνδρα Τριάντη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1896. Σπούδασε αρχικά στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Κίμωνα Τρανταφύλλου από όπου έλαβε το δίπλωμά της το 1921 με άριστα παμψηφεί και χρυσό μετάλλιο. Συνέχισε τις σπουδές της στην Ευρώπη με πρώτο σταθμό την Βιέννη όπου μαθήτευσε δίπλα στον Philip Forsten και τον Franz Steiner και στη συνέχεια στο Μόναχο δίπλα στην Henny Schoener. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1940 πραγματοποίησε πλήθος εμφανίσεων με εξαιρετική επιτυχία σε όλη την Ευρώπη και συγκαταλεγόταν στις σπουδαιότερες τραγουδίστριες του Lied. Λίγα χρόνια μετά επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1953 πραγματοποίησε την τελευταία της εμφάνιση. Συνέχισε όμως να δραστηριοποιείται στο χώρο της μουσικής διδάσκοντας νέους τραγουδιστές και συμμετέχοντας σε συμβούλια καλλιτεχνικών οργανισμών. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου "Οι φίλοι της Μουσικής" του οποίου μάλιστα διετέλεσε Πρόεδρος, ενώ διαδραμάτισε και πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανέγερση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Απεβίωσε το 1977.

Μαθήτρια Δ΄ τάξης Ελληνικού Σχολείου

Ιστορικός και δικηγόρος, οι μελέτες της οποίας έχουν τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών. Διετέλεσε γενική γραμματέας και αντιπρόεδρος του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.) και είναι αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Παιδείας και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, το οποίο έχει ιδρύσει μαζί με τον σύζυγό της.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%87%CE%B1 [τελευταία πρόσβαση: 11/9/2020]

Η Ανώνυμη Εταιρία με την επωνυμία Τράπεζα Χίου Α.Ε. συστήθηκε με το Β.Δ. της 15ης Ιουλίου 1919, με το οποίο εγκρίθηκε το καταστατικό της που καταρτίσθηκε με την υπ’ αριθ. 25857/1919 πράξη του συμβολαιογράφου Αθηνών Κωνστ. Δ. Ιωάννου. Η Τράπεζα συνέχισε τις εργασίες της ετερόρρυθμης τραπεζικής εταιρείας Τράπεζα Αδελφών Πασπάτη & Σία (έτος ίδρυσης 1918), η οποία με τη σειρά της αποτέλεσε τη συνέχεια της ομόρρυθμης τραπεζικής εταιρείας Δ. Ι. Σαμιωτάκης & Σία (ιδρύθηκε το 1903). Έδρα της επιχείρησης ορίστηκε η Αθήνα, με κεντρικό κατάστημα επί της οδού Αριστείδου 4, σε ιδιόκτητο μέγαρο και υποκατάστημα στη Χίο. Η διάρκεια λειτουργίας της ομόρρυθμης εταιρείας παρατάθηκε για 50 έτη, ξεκινώντας από τις 23 Ιουλίου 1919. Σύμφωνα με το καταστατικό, σκοπός της Τράπεζας ήταν «η δι’ ίδιον ή διά λογαριασμόν τρίτων ή και εν συνεταιρισμώ μετά τρίτων επιχείρησις πάσης φύσεως τραπεζιτικών, εμπορικών, βιομηχανικών και ναυτικών εργασιών… Όθεν πάσα καθαρώς τραπεζιτικής φύσεως εργασία επιτρέπεται εις την Τράπεζαν, απαγορευομένης μόνον της δι’ ίδιον λογαριασμόν επιχειρήσεως καθαρώς κερδοσκοπικών πράξεων εκ των ονομαζομένων συνήθως χρηματιστικών». Το μετοχικό κεφάλαιο προσδιορίστηκε σε 1.000.000 δρχ. και καταβλήθηκε τοις μετρητοίς, διαιρούμενο σε 10.000 μετοχές, ονομαστικής αξίας 1.000 δραχμών έκαστη. Με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της 11ης Μαΐου 1920 αυξήθηκε κατά 1 εκατ. δρχ., με την έκδοση 10.000 νέων μετοχών, τιμή έκδοσης εκάστης 135 δρχ. και καταβλήθηκε τοις μετρητοίς. Η επόμενη αύξηση ύψους 2 εκατ. δρχ., που καταβλήθηκαν τοις μετρητοίς, αποφασίστηκε από το Δ.Σ. στις 19 Σεπτεμβρίου 1924. Με απόφαση της Έκτακτης Γενικής Συνέλευσης των μετόχων της 16ης/12/1935 το μετοχικό κεφάλαιο αυξήθηκε περαιτέρω κατά 1 εκατ. δρχ. Κατά την ίδια συνεδρίαση καθορίστηκε η ονομαστική αξία των μετοχών της Τράπεζας σε 500 δρχ. έκαστη, σύμφωνα με τον Ν. 5076 «περί Ανωνύμων Εταιριών και Τραπεζών». Ακολούθως, με απόφαση του Δ.Σ. της 30ής/12/1942 και σύμφωνα με το υπ’ αριθ. 2021/1942 Ν.Δ., το μετοχικό κεφάλαιο αυξήθηκε κατά 500.000 δραχ. Με απόφαση της Έκτακτης Γενικής Συνέλευσης των μετόχων της Τράπεζας της 11ης Ιανουαρίου 1943 το μετοχικό κεφάλαιο αυξήθηκε εκ νέου κατά 10 εκατ. δρχ. Το εταιρικό κεφάλαιο ανήλθε σε 15.500.000 δρχ., διαιρούμενο σε 31.000 μετοχές ονομαστικής αξίας 500 δραχ. έκαστη. Η διοίκηση της τράπεζας ανατέθηκε σε Διοικητικό Συμβούλιο, αποτελούμενο από 5 έως 9 μέλη προερχόμενα από τους μετόχους και εκλεγμένα από τη Γενική Συνέλευση των Μετόχων με τριετή θητεία. Το πρώτο Δ.Σ. συγκρότησαν οι Νικόλαος Γεωργίου Πασπάτης (Πρόεδρος) και οι Σύμβουλοι Παύλος Π. Κατσογιάννης, Αλέξανδρος Γεωργίου Πασπάτης και Φίλιππος Λ. Χρυσοβελόνης (Αντιπρόεδρος, συν. Δ.Σ. 3/15.10.1919 - ανακοίνωση θανάτου, συν. Δ.Σ. 344/11.07.1945). Το 1923 υπηρετούσαν δύο επιπλέον ακόμα Σύμβουλοι, οι Λεων. Μ. Καλβοκορέσης (συν. Δ.Σ. 2/10.08.1919, ανακοινώθηκε η παραίτησή του στη συνεδρίαση Δ.Σ. 81/25.09.1925) και Γεώργιος Ι. Πετράκης (συν. Δ.Σ. 48/05.01.1923 - αναγγελία θανάτου στη συν. Δ.Σ. 386/28.04.1948). Το ίδιο έτος εντάσσεται, ακόμα, ο Σύμβουλος Μιλτιάδης Μ. Νεγρεπόντης (συν Δ.Σ. 51/13.04.1923). Ο Δημήτριος Μ. Καλβοκορέσης εξελέγη μέλος στη συνεδρίαση Δ.Σ. αριθ. 85/15.01.1926, σε αντικατάσταση του παραιτηθέντος Λεων. Μ. Καλβοκορέση. Το 1928 (συν. Δ.Σ. 115/29.05.1928) ο Μ. Μ. Νεγρεπόντης παραιτήθηκε κατόπιν διορισμού του ως Συμβούλου της Τράπεζας της Ελλάδος και αντικαταστάθηκε από τον Βασίλειο Βίκτωρος Μελά (υπέβαλε την παραίτηση του κατά τη συνεδρίαση Δ.Σ. 395/14.06.1949). Στη συνεδρίαση Δ.Σ. 124/22.01.1929 προτάθηκε ο Αλέξανδρος Ι. Καλφόπουλος ως 8 ο μέλος (ανακοίνωση θανάτου στη συν. Δ.Σ. 360/06.05.1946). Οι Αντώνιος Φ. Φωτιάδης (υπέβαλε την παραίτηση του κατά τη συνεδρίαση Δ.Σ. 396/05.08.1949) και Αντώνιος Σ. Μικρουλάκης εξελέγησαν Σύμβουλοι κατά την έκτακτη Γενική Συνέλευση των Μετόχων της 11.01.1943. Οι Δημήτριος Γ. Παυλίδης (διορίστηκε εμπορικός Διευθυντής στη συν. Δ.Σ. 343/18.06.1945 και Διευθύνων Σύμβουλος στη συν. Δ.Σ. 350/19.11.1945, υπέβαλε την παραίτησή του στη συν. Δ.Σ. αριθ. 393/05.01.1949), Ιωάννης Γ. Τσάτσος και Ανδρέας Αλέξ. Θεοφιλάτος (Αντιπρόεδρος, συν. Δ.Σ. αριθ. 353/07.01.1946) εξελέγησαν Σύμβουλοι από την Τακτική Γενική Συνέλευση της 14.08.1944 (συν. Δ.Σ. 332/09.09.1944). Ο Σωκράτης Ν. Ευθυμιάδης εξελέγη Σύμβουλος στην Τακτική Γενική Συνέλευση των Μετόχων της 29.12.1945 (συν. Δ.Σ. 353/07.01.1946). Προς αντικατάσταση του εκλιπόντος Αλεξάνδρου Ι. Καλφόπουλου, στη συνεδρίαση Δ.Σ. αριθ. 363/04.07.1946 εξελέγη ως Σύμβουλος ο Γρηγόριος Κασιμάτης (η εκλογή του επικυρώθηκε από την έκτακτη Γενική Συνέλευση των Μετόχων της 15.02.1947, εκλέχθηκε Αντιπρόεδρος στη συν. Δ.Σ. αριθ. 373/15.02.1947, υπέβαλε την παραίτησή του στη συν. Δ.Σ. 403/27.02.1950). Ο έλεγχος των βιβλίων και λογαριασμών της Τράπεζας διενεργείτο από τρεις ελεγκτές που εκλέγονταν από την Τακτική Γενική Συνέλευση με ετήσια θητεία. Οι εργασίες της Τράπεζας αφορούσαν στην αγορά και πώληση συναλλάγματος και ξένων χαρτονομισμάτων, την εκτέλεση χρηματιστηριακών εντολών, την είσπραξη γραμματίων και φορτωτικών, την έκδοση επιταγών, πιστωτικών επιστολών και την αποστολή χρηματικών ποσών με τηλεγραφικές ή ταχυδρομικές εντολές. Προσέφερε, επίσης, τη δυνατότητα καταθέσεων όψεως, προθεσμιακές και καταθέσεις ταμιευτηρίου σε δραχμές και ξένο νόμισμα, δάνεια με ενέχυρο χρεόγραφα, υπηρεσία φύλαξης χρεογράφων και θυρίδες προς ενοικίαση. Στην έκθεση του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας προς τη Γενική Συνέλευση των μετόχων της 23ης/2/1929 καταγράφεται η ολοκλήρωση των εργασιών εγκατάστασης του Θησαυροφυλακίου στο κτίριο της οδού Αριστείδου 4 και η έναρξη λειτουργίας του Καταστήματος Χίου. Η διανομή κερδών την ίδια περίοδο φτάνει τις 4.484.376,20 δρχ. Σύμφωνα με την έκθεση του Διοικητικού Συμβουλίου προς τη Γενική Συνέλευση της 25ης/2/1931 αποφασίσθηκε η ανέγερση νέου Καταστήματος Χίου σε ιδιόκτητο οικόπεδο στη θέση Βουνάκι της Πόλης της Χίου. Το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου επηρέασε τις εργασίες της Τράπεζας. Στην έκθεση του Διοικητικού Συμβουλίου προς τη Γενική Συνέλευση των μετόχων της 27ης/3/1941 αναφέρεται ότι «ικανός αριθμός του άρρενος προσωπικού της τραπέζης μας εκλήθη υπό τα όπλα, συγχρόνως δε απουσιάζει και σημαντικόν μέρος του θήλεος προσωπικού υπηρετούντος εις στρατιωτικά νοσοκομεία. Χάρις όμως εις τον ζήλον του απομείναντος προσωπικού αι υπηρεσίαι της Τραπέζης ελειτούργησαν απροσκόπτως». Νωρίτερα η Τράπεζα είχε στερηθεί σημαντικό μέρος των εργασιών της εξαιτίας της κρίσης του 1931 και του επακόλουθου νομοθετικού περιορισμού των συναλλαγών με χώρες της περιοχής της στερλίνας, με τις οποίες κυρίως συναλλασσόταν υπό ομαλές οικονομικές συνθήκες. Κατά το διάστημα της Κατοχής, η Τράπεζα περιήλθε σε δυσμενή οικονομική κατάσταση λόγω μείωσης εργασιών. Αποτέλεσμα της οικονομικής δυσπραγίας ήταν και η λήψη της απόφασης, κατά τη Γενική Συνέλευση της 11ης Ιανουαρίου 1944, για συγχώνευση με την Τράπεζα Ελληνικής Εμπορικής Πίστεως. Η ενέργεια ματαιώθηκε στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση της 15ης/7/1944. Κατά τη Συνεδρίαση του Δ.Σ. υπ’ αριθ. 364/14.8.1946 αποφασίσθηκε συγχώνευση των Υποκαταστημάτων της Τράπεζας Θεσσαλονίκης με την Τράπεζα Χίου, ή διάλυσή τους και η ανάληψη των στοιχείων του παθητικού προς την Τράπεζα της Ελλάδος και έναντι του προσωπικού υποχρεώσεων αποζημίωσης από την Τράπεζα Χίου. Με την υπ’ αριθ. 366/31.8.1946 συνεδρίαση Δ.Σ. της Τράπεζας Χίου αποφασίσθηκε, σύμφωνα με το καταστατικό και τη σύμβαση της 16/8/1946 μεταξύ της Τράπεζας Θεσσαλονίκης και της Τράπεζας Χίου, η ίδρυση στη Θεσσαλονίκη υποκαταστήματος της Τράπεζας Χίου, που λειτούργησε στο κτίριο της τέως Τράπεζας Θεσσαλονίκης και στελεχώθηκε κυρίως από το προσωπικό του συγχωνευθέντος υποκαταστήματος, καθώς και η ίδρυση στην Αθήνα παραρτήματος του κεντρικού καταστήματος της Τράπεζας Χίο στο κτίριο της οδού Δραγατσανίου 4, στελεχούμενο επίσης από το προσωπικό του συγχωνευθέντος υποκαταστήματος. Το κατάστημα Χίου της Τράπεζας έκλεισε με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου υπ’ αριθ. 403/27.2.1950. Η Τράπεζα Χίου τέθηκε σε ειδική εκκαθάριση του Α.Ν. 1665/1951 με απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής της 17/1/1952 (Φ.Ε.Κ. 21/31.1.1952, Τεύχος Πρώτον). Εκκαθαριστές ορίστηκαν οι Γ. Πετρόπουλος, Ιωάννης Πασσιάς και Δημ. Καλαμαριώτης. Κατά την περίοδο της εκκαθάρισης η Τράπεζα Χίου όφειλε στη Τράπεζα της Ελλάδος από πιστώσεις με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου ποσό 38.940.145,45 δρχ. Καθώς η Τράπεζα Χίου δεν μπορούσε να πληρώσει το χρέος της, η Τράπεζα Ελλάδος ζήτησε να της καταβληθεί η απαίτησή της από το Ελληνικό Δημόσιο ως εγγυητής, κάτι που πραγματοποιήθηκε στις 8/3/1960 με σχετική απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής. Με την απόφαση την Νομισματικής Επιτροπής υπ’ αριθμ. 863/31.8.1954 (Φ.Ε.Κ. 296/7.12.1954, Τεύχος Α) άρθηκε προσωρινά το καθεστώς εκκαθάρισης της Τράπεζας Χίου, με σκοπό την υπογραφή συμφωνίας με τον Αμερικανικό Όμιλο International Export and Import Corporation, για την ανάληψη από αυτόν της εκμετάλλευσης του μεταλλείου Αταλάντης. Με τα προβλεπόμενα έσοδα η Τράπεζα Χίου θα εξοφλούσε την οφειλή προς την Τράπεζα της Ελλάδος. Καμία ενέργεια όμως δεν έγινε από τον Αμερικανικό Όμιλο με συνέπεια την επαναφορά της Τράπεζας υπό καθεστώς εκκαθάρισης με απόφαση της Νομισματικής Επιτροπής της 21/6/1958 (Φ.Ε.Κ. 105/12.7.1958, Τεύχος Α). Με την υπ’ αριθμ. 294/11.12.1980 απόφαση την Ν.Ε. (ΦΕΚ 24/2.2.1981, τεύχος Α) εγκρίθηκε η άδεια επαναλειτουργίας της Τράπεζας Χίου από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (ΕΤΕ). Με το Ν. 1258/4.6.1982 (Φ.Ε.Κ. 66/4.6.1982, Τεύχος Πρώτον) «Κύρωση των συμβάσεων από 4 Αυγούστου 1981, 9 Φεβρουαρίου 1982 και 11 Μαΐου 1982 μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος Α.Ε. (μεταβίβαση στην Ε.Τ.Ε. Α.Ε. μετοχών της Τραπέζης Χίου Α.Ε., υπό εκκαθάριση κ.λπ.)» οι μετοχές της Τράπεζας Χίου Α.Ε. κυριότητας Ελληνικού Δημοσίου μεταβιβάσθηκαν στην Ε.Τ.Ε. Στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της 19ης/9/1983 ελήφθη η απόφαση για την αναβίωση της τράπεζας. Το 1988 οι μετοχές κυριότητας Ε.Τ.Ε. μεταβιβάστηκαν στον Βαρδή Ι. Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 79/5.6.1990, τεύχος Α). Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Μετόχων της 20ής/12/1990 (ΦΕΚ ΤΑΕ και ΕΠΕ 3143/16.7.1991) τροποποιήθηκε η αρχική επωνυμία ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΙΟΥ ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΙΑ με το διακριτικό τίτλο BANK OF CHIOS σε ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΙΟΥ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ και XIOSBANK αντίστοιχα. Στις 7/1/1991 πραγματοποιήθηκε η έναρξη των τραπεζικών εργασιών. Σύμφωνα με τον Ισολογισμό της 31ης/12/1990, που καλύπτει τη διαχειριστική χρήση από 1/12/1988-31/12/1989, το μετοχικό κεφάλαιο της Τράπεζας ανερχόταν σε 2.003.100.000 δρχ., κατανεμημένο σε 20.031.000 μετοχές ονομαστικής αξίας 100 δρχ. η κάθε μία. Το 1998 υπογράφηκε συμφωνία εξαγοράς σημαντικού πακέτου της Χiosbank από τον Όμιλο Πειραιώς. Η συγχώνευση των εμπορικών τραπεζών του Ομίλου Πειραιώς στην Ελλάδα (Πειραιώς, Μακεδονίας- Θράκης, Xiosbank) ολοκληρώθηκε με επιτυχία τον Ιούνιο 2000, με την παράλληλη νομική και πλήρη λειτουργική ενοποίηση των τριών τραπεζών υπό την επωνυμία Τράπεζα Πειραιώς.

Η Τράπεζα Κρήτης ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 1999.

Ο Ι.Φ. Κωστόπουλος ήταν ο ιδρυτής της τράπεζας που σήμερα γνωρίζουμε ως Alpha Bank. Στις 12 Φεβρουαρίου 1916 ο Ι.Φ. Κωστόπουλος, επιφανής έμπορος της Καλαμάτας, ίδρυσε στην πόλη την «Τράπεζα Ι.Φ. Κωστοπούλου», ως παράλληλη δραστηριότητα με την εμπορία υφασμάτων που διατηρούσε. Το λογότυπο της Τράπεζας Ι.Φ. Κωστοπούλου αποτυπώνει το έτος ίδρυσης του εμπορικού οίκου υφασμάτων του Ι.Φ. Κωστόπουλου το 1879. Το συμβόλαιο σύστασης έφερε τις υπογραφές των ομόρρυθμων εταίρων Ι.Φ. Κωστόπουλου και Α. Δάνου, και του Δ. Λοβέρδου με την ιδιότητα του εκπροσώπου της Λαϊκής Τράπεζας, που συμμετείχε ως ετερόρρυθμος εταίρος.
Το συμβόλαιο που υπογράφτηκε μεταξύ των 3 εταίρων αρχικά προέβλεπε διάρκεια λειτουργίας της νεοσύστατης τράπεζας για 3 μόλις χρόνια, αφού το εγχείρημα είχε δοκιμαστικό χαρακτήρα.
Η επιτυχία του εγχειρήματος ανέδειξε την ανάγκη για μεγαλύτερη εξυπηρέτηση της τοπικής κοινωνίας της Καλαμάτας. Αυτό οδήγησε στην απόφαση για τη μετατροπή της Τράπεζας Ι.Φ. Κωστοπούλου σε ανώνυμη εταιρεία.
Το καταστατικό της νέας τράπεζας υπογράφτηκε στις 4 Μαρτίου 1918. Η νέα επωνυμία ήταν «Τράπεζα Καλαμών».

Η Τράπεζα Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1888 με έδρα την Κωνσταντινούπολη ή τη Θεσσαλονίκη από τις Comptoir d' Escompte de Paris, Banque Impériale et Royale Privilégiée de Pays Autrichiens (Βιέννη), Banque des Pays Hongrois (Βουδαπέστη) και τους MM. Fratelli Allatini (Θεσσαλονίκη) με αρχικό μετοχικό κεφάλαιο 2.000.000 γαλλικά φράγκα. Αργότερα η πλειονότητα των μετοχών περιήλθε στην κυριότητα της Société Générale de Paris και στη συνέχεια στο Crédit Foncier d'Algérie et de Tunisie (Παρίσι) και σε όμιλο ισραηλιτών. Είχε κατά καιρούς υποκαταστήματα στην Κωνσταντινούπολη, τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, τον Πειραιά, τη Σμύρνη, τη Μερσίνα, την Ανδριανούπολη. Τα υποκαταστήματα της Τράπεζας Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα, Θεσσαλονίκης και Αθηνών, συγχωνεύτηκαν το 1946 με την Τράπεζα Χίου και συνέχισαν κανονικά τις εργασίες τους. Η Τράπεζα Χίου τέθηκε σε κατάσταση διοικητικής εκκαθάρισης το 1958.

Η Τράπεζα Εργασίας ιδρύθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1975 από τον Κωνσταντίνο Καψάσκη. Υπήρξε ο εμπνευστής, ιδρυτής, Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας Εργασίας από το 1975 μέχρι το 1993. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2000 απορροφήθηκε από την Eurobank.

Η Τράπεζα Εθνικής Οικονομίας ιδρύθηκε το 1918 από τους Αφούς Εμπειρίκους και δραστηριοποιήθηκε μέχρι τις αρχές του 1930, όταν κατέρρευσε κατά τη χρηματιστηριακή-νομισματική κρίση της περιόδου εκείνης. Θεωρείται τράπεζα μεσαίου μεγέθους για τα δεδομένα της εποχής της. Το πρώτο Δ.Σ. απαρτίστηκε από τους Λεωνίδα και Μαρή Εμπειρίκο, Αν. Σπουργίτη, Νικ. Βογιατζίδη και Παντελή Δ. Τσιτσεκλή. Διευθυντής ήταν ο Δημ. Μιαούλης και υποδιευθυντής ο Ιωάννης Βαρβαρέσος. Η Τράπεζα είχε «ως προορισμόν την διενέργειαν πάσης τραπεζικής λειτουργίας, την υποστήριξιν του εμπορίου και της βιομηχανίας και εν γένει την εκτέλεσιν πάσης πράξεως τεινούσης εις την προς τα πρόσω εξώθησιν των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας». Ίδρυσε την ασφαλιστική εταιρεία «Εθνική Ζωή», συμμετείχε στην ίδρυση της «Εταιρείας των Ελληνικών Ξενοδοχείων», συμμετείχε στο συνδικάτο το οποίο ίδρυσε η ΕΤΕ για την εκμετάλλευση των υδατοπτώσεων κ.α.

Η ιστορία της Τράπεζας ξεκινά το 1924 όταν συστάθηκε στην Αθήνα η «Καπνοβιομηχανία και Τράπεζα Β. Καραβασίλη ΑΕ». Το 1937 μετονομάστηκε σε «Τράπεζα Καραβασίλη ΑΕ» και το 1952 σε «Τράπεζα Επαγγελματικής Πίστεως ΑΕ». Το 1964 εξαγοράστηκε από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1992 η Εθνική Τράπεζα τη μετονόμασε σε «Τράπεζα Αθηνών» και την εκχώρησε σε ξένους επενδυτές. Το 1999 η Τράπεζα Αθηνών συγχωνεύτηκε με την Eurobank.

Η Τράπεζα Unitbank ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 2003.

Την Proton Τράπεζα ΑΕ διαδέχθηκε η Νέα Proton Τράπεζα ΑΕ το 2011, που συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα Eurobank Ergasias ΑΕ το 2013.

Η Ωμέγα Τράπεζα ΑΕ απορροφήθηκε από την Proton Τράπεζα ΑΕ το 2006.

Η Τράπεζα Interbank Ελλάδος ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 1997.

Δημοσιογράφος

Ο Ιωάννης Τούμπας (1901 - 7 Μαΐου 1995) ήταν Έλληνας στρατιωτικός ο οποίος αναδείχθηκε ήρωας πολέμου, φθάνοντας τον βαθμό του αντιναυάρχου ε.α.. Στη συνέχεια υπήρξε πολιτικός, και υπουργός. Αν και φέρεται να συνεργάστηκε με τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967, στη Μεταπολίτευση ορίστηκε βουλευτής επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, στην πρώτη τριετία, και αργότερα αναδείχθηκε Ακαδημαϊκός και πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ελληνογάλλος αθλητής, ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Ήταν τραπεζικός υπάλληλος και διευθυντής τράπεζας στην Ξάνθη όπου έμεινε για πολλά χρόνια. Αξιωματικός στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πρόεδρος της Comite National Francais στην Αθήνα και των Ελευθέρων Γάλλων κατώ τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέφυγε στην Αίγυπτο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%AE%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 19/6/2020].

Ο Γ. Τουρπάλης ήταν γιος του Χριστόδουλου Τουρπάλη και της Μαρίας Λόγγου. Γεννήθηκε στην Νάουσα το 1892. Η σύζυγός του Μαριόλα Κούφα, γόνος της ιατρικής οικογένειας από την Θεσσαλονίκη αναφέρεται σε επιστολή του αρχείου. Σπούδασε κλωστοϋφαντουργός/μηχανικός και υπήρξε μέτοχος και διευθυντής τόσο στο εργοστάσιο Λόγγου-Τουρπάλη στη Νάουσα όσο και στην Εστία στην Έδεσσα. Δώρισε στον δήμο της Νάουσας το παλιό κτήριο της βιβλιοθήκης στο τέλος της δεκαετίας του 1930. Απεβίωσε το 1950.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Ο Δημήτρης Τουλούπας γεννήθηκε το 1909 στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας, όπου έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Τις γυμνασιακές του σπουδές ολοκλήρωσε στο Βαρβάκειο σχολείο και εισήλθε πρώτος στη Σχολή Μηχανικών του Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Μετά το δεύτερο έτος, επηρεασμένος ίσως από θεωρητικές μελέτες και από τη γνωριμία του με τον Γ. Καφαντάρη, του οποίου διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας, προτίμησε να ακολουθήσει νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1937 μετέβη στη Γερμανία, όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα σε θέμα εργατικού δικαίου από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας.
Με την κήρυξη του πολέμου το 1939 επέστρεψε στην Ελλάδα και αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, πήρε μέρος στον πόλεμο της Αλβανίας. Από τους πρώτους μήνες της κατοχής άρχισε την αντιστασιακή του δράση. Συνελήφθη μαζί με τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αφέθηκε σύντομα ελεύθερος, αφού ο Τουλούπας ανέλαβε όλες τις ευθύνες. Καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο σε 11ετή ειρκτή στις φυλακές Αβέρωφ, εν συνεχεία εγκλεισμό στο στρατόπεδο της Λάρισας και αργότερα μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Κατόρθωσε να ελευθερωθεί με λύτρα που κατέβαλε ο πατέρας του και έφυγε αμέσως κρυφά για τη Μ. Ανατολή.
Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέως στο Υπουργείο Παιδείας και αργότερα στον Ερυθρό Σταυρό. Κατά τη δεκαετία του 1950 εργάσθηκε ως Νομικός Σύμβουλος πρώτα του Κ. Δοξιάδη στην ΥΣΕΣΑ και κατόπιν του Γ. Παπανδρέου στο Υπουργείο Συντονισμού, συντάσσοντας σχέδια Νόμων και Οργανισμών για την ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους. Όταν μετά 10 έτη, για λόγους πολιτικούς αποχώρησε από τη θέση αυτή, προσελήφθη ως Νομικός Σύμβουλος στα Διυλιστήρια Πετρελαίου Ασπροπύργου. Από τη θέση αυτή παραιτήθηκε όταν το 1964 διορίστηκε Γεν. Γραμματεύς στο Υπουργείο Εμπορίου, από όπου απεχώρησε μετά την αποστασία του 1965. Ταυτόχρονα μεταξύ του 1964-1966 έλαβε μέρος ως δικηγόρος στην πολύκροτη δίκη της υπόθεσης «Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α.» που οδήγησε στην πολιτική κρίση του 1965.
Το 1969 συνελήφθη από την Ασφάλεια Αθηνών για αντιδικτατορική δράση. Εξορίστηκε πρώτα στις Φιλιάτες Θεσπρωτίας και κατόπιν στο Καστρί Κυνουρίας. Από εκεί μετήχθη στα κρατητήρια της ΕΣΑ και εγκλείστηκε για ένα έτος στις φυλακές Κορυδαλλού. Ελευθερώθηκε το 1972 για να συλληφθεί εκ νέου με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Στις εκλογές του 1975 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, ενώ στις επόμενες εκλογές απέτυχε να εκλεγεί στην Ευρυτανία. Πέθανε τον Οκτώβριο του 1978 σε τροχαίο ατύχημα.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: βιογραφικό σημείωμα από τη σύζυγο του Εύη Τουλούπα]
Η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ ήταν ένα πολιτικοστρατιωτικό σκάνδαλο που ξέσπασε στην Ελλάδα στα μέσα Μαΐου του 1965 και ήταν η αφορμή για την αποστασία του 1965. Ο ΑΣΠΙΔΑ («Αξιωματικοί Σώσατε Πατρίδα, Ιδανικά, Δημοκρατίαν, Αξιοκρατίαν») ήταν υποτίθεται μυστική οργάνωση αξιωματικών εντός του στρατεύματος υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Παπανδρέου, γιου του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Ουδέποτε προέκυψαν ιδιαίτερα επιβαρυντικά στοιχεία για την υποτιθέμενη ομάδα, η αποκάλυψη όμως τροφοδότησε τον Τύπο και τους αντιπάλους του Γ. Παπανδρέου και οδήγησε τελικά σε πολιτειακή κρίση. http://el.wikipedia.org (λήμμα: «υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ», 10/3/2009).

Ο χειρουργός Χάρης Ι. Τουλ, γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1897. Η οικογένειά του είναι ιρλανδικής καταγωγής (O’ Toole) και ο προπάππος του, Ερνέστος, υπηρέτησε στα Ιόνια Νησιά κατά την κατάληψή τους από τους Άγγλους (1809-1810) και παντρεύτηκε Ζακύνθια κόρη, την Μαριέττα (θετή κόρη της Comptesse Querine), έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση και πέθανε στο Αίγιο. Ο πατέρας του, Jimmy, παντρεύτηκε την Κάτε, κόρη του γιατρού Χαράλαμπου Ιακωβάτου (από την οικογένεια των Τυπάλδων-Ιακωβάτων), και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Ο Χάρης Τουλ παντρεύτηκε την Άννα Χρυσοσπάθη, κόρη του ορθοπεδικού Ιωάννη Χρυσοσπάθη και της Μαρίκας Πατσιάδη. Το 1919 απέκτησε το πτυχίο της Ιατρικής, το 1927 έγινε διδάκτορας και έφτασε σταδιακά κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής το 1957-58, συγκλητικός το 1964-65, ομότιμος καθηγητής από το 1968 ενώ τιμήθηκε με το αριστείο θετικών Επιστημών της Ακαδημίας Αθηνών το 1980.

Εθνικός ευεργέτης από το Μέτσοβο.

Αρμοδιότητα της Τελωνειακής Υπηρεσίας είναι η εφαρμογή της τελωνειακής και δασμολογικής νομοθεσίας, η βεβαίωση και είσπραξη δασμών και λοιπών φόρων και δικαιωμάτων, κατά την εισαγωγή, διαμετακόμιση, αποταμίευση, αποστολή, εξαγωγή και μεταφορά εμπορευμάτων και αποσκευών επιβατών, καθώς και η δίωξη του λαθρεμπορίου, και κάθε άλλη ανατιθέμενη υπηρεσία (ΒΔ 1/1961). Στις μέρες μας η αποστολή είναι πιο σύνθετη και περιλαμβάνει εκτός των άλλων και την καταπολέμηση των εσόδων από εγκληματικές ενέργειες.

Η Τελωνειακή Υπηρεσία χωρίζεται και διαρθρώνεται στην Κεντρική και στις Περιφερειακές υπηρεσίες μία από τις οποίες είναι και το Τελωνείο Ωρωπού.

Με την υπ’ αριθμ. Δ6Β 1168860 ΕΞ 2011/6/12/2011 απόφαση του Υπουργού Οικονομικών ανεστάλη η λειτουργία του Τοπικού Τελωνειακού Γραφείου Ωρωπού και η καθ’ ύλη και κατά τόπον αρμοδιότητά του περιήλθε στο Τελωνείο Αθηνών της Περιφερειακής Ενότητας Βόρειου Τομέα Αθηνών του Νομού Αττικής.

Το Τοπικό Ιστορικό Αρχείο Θεσσαλίας ιδρύθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα υπ' αριθ. 565/1972, υπαγόμενο στο Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών και εξαρτώμενο από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους ως αποκεντρωμένη υπηρεσία τους. Η συντήρηση και λειτουργία του Ιστορικού Αρχείου βάρυνε την Εταιρεία Θεσσαλικων Ερευνών και η στέγασή του το Δήμο Βόλου. Με το νόμο 1946/1991 υπήχθη στην ενιαία υπηρεσία των Γ.Α.Κ. και μετονομάστηκε σε Γ.Α.Κ. - Αρχεία Νομού Μαγνησίας με έδρα τον Βόλο.

Η Συλλογή περιλαμβάνει μερικά τεύχη περιοδικών σε φωτοαντίγραφα, κυρίως φοιτητικών και σπουδαστικών (27 τίτλοι), καθώς και ορισμένα άρθρα από ανάλογα δελτία και περιοδικά, τα οποία συγκέντρωσε η φιλόλογος Καίτη Τοπάλη στο πλαίσιο των ερευνών της για τα νεανικά περιοδικά της δεκαετίας του ’60.

Ο Ιάκωβος Τομπάζης, που γεννήθηκε στον Πόρο το 1849, ήταν γιος του Νικολάου Τομπάζη (1815-1896) και της Αλεξάνδρας Χρυσικοπούλου, και εγγονός του Υδραίου ναυάρχου Μανώλη Ν. Τομπάζη (1784-1831). Αδέλφια του ήσαν οι: Ξανθή (1843), Μανώλης (1845), Παντελής (1847), Αλέξανδρος (1851) και Αναστασία (1854). Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, γύρω στα 1870 αναγκάστηκε να ασχοληθεί με την κτηματική περιουσία στον Πόρο που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Μετά την εμφάνιση της κομμιώδους νόσου στα εσπεριδοειδή του Πόρου αποφάσισε να μεταβεί στη Σικελία για να μελετήσει από κοντά την αντιμετώπιση του προβλήματος που είχε πλήξει και τα δένδρα της νότιας Ιταλίας. Επιστρέφοντας συνεταιρίστηκε με τους Α.Ζίννη και Α.Vazzano για την ίδρυση μονάδας που παρήγαγε αιθέραιο έλαιο και συμπυκνωμένο χυμό από τα λεμόνια. Η επιχείρηση απέτυχε, αλλά ο Ιάκωβος Τομπάζης συνέχισε να ασχολείται με τη Γεωπονία και το περιβόλι του Πόρου, όπου υπήρχαν και οι πρώτες μανταρινιές στην Ελλάδα (δώρο του ναυάρχου Χέυδεν στον πάππο του Μανώλη Τομπάζη). Ο Ιάκωβος Τομπάζης διετέλεσε βουλευτής Ύδρας και έγραψε τις παρακάτω μελέτες: “Αδελφοί Ιάκωβος και Μανώλης Τομπάζης. Συμβολή εις την ιστορίαν της Εθνικής Παλιγγενεσίας” (εκδ.Βιβλιοθήκης Μαρασλή, 1902), “Καλλιέργεια και ασθένειαι των εσπεριδοειδών” (1907) και “Ο φιλέλλην Ελβετός ιατρός Ανδρέας Λουδοβίκος Γκος” (1910).
Παντρεύτηκε την Αριέττα Σκαραμανγκά (1861-1948) με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Αλεξάνδρα (1885-1963) σύζυγο Ι.Αλεξανδρώφ, την Υπατία (1887) σύζυγο Ν.Μαυρουδή, τη Δώρα (1888-1956) και τον Μανώλη (1891-1962;) σύζυγο Νάνσυ Ροδοκανάκη και σε δεύτερο γάμο Ελένης Ράνκεν. Πέθανε τον Απρίλιο του 1947 και ετάφη στην Αθήνα. (Για περισσότερες βιογραφικές πληροφορίες βλέπε έγγραφα του αρχείου).

Πρόκριτος της Ύδρας, ναυμάχος της Ελληνικής Επανάστασης και αρμοστής της Κρήτης. Αν και αρχικά αντιτάχθηκε στον ξεσηκωμό της Ύδρας στη συνέχεια έλαβε ενεργό ρόλο στον ναυτικό αγώνα. Το 1823 διορίστηκε αρμοστής Κρήτης. Αργότερα επιστρέφοντας στην Ύδρα πήρε μέρος στην επιχείρηση των Ψαρών και στη ναυμαχία του Γέροντα. Επί Καποδίστρια διορίστηκε διευθυντής ναυτικών υποθέσεων, εκλέχθηκε πληρεξούσιος στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση και γερουσιαστής.