Ο Πέτρος Ανταίος [Σταμάτης] (ψευδώνυμο του Σταύρου Γιαννακόπουλου) γεννήθηκε στην Προύσα το 1920 και µεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Συγγραφέας και λογοτέχνης, ο Π. Ανταίος σπούδασε στην Ανώτατη Εµπορική Σχολή και αρκετά χρόνια αργότερα στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Γκόγκε της Μόσχας. Το όνοµά του είναι συνυφασµένο µε την ΕΠΟΝ, καθώς υπήρξε από τα ιδρυτικά της στελέχη ενώ η στράτευσή του στις αριστερές νεολαίες αρχίζει από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Συµµετείχε στην ίδρυση της αντιστασιακής οργάνωσης Φιλική Εταιρεία Νέων και διετέλεσε πρόεδρος του ΕΑΜ Νέων. Μέλος του Κεντρικού Συµβουλίου και του Προεδρείου της ΕΠΟΝ, διετέλεσε στη συνέχεια επικεφαλής των επονιτών ανταρτών του ΕΛΑΣ. Έζησε 25 χρόνια ως πολιτικός πρόσφυγας στη Μόσχα, όπου παρουσίασε έργα τριάντα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων και έγινε µέλος της Ένωσης Σοβιετικών συγγραφέων. Έγραψε ποιητικά και λογοτεχνικά έργα, ενώ πολλά από αυτά µεταφράστηκαν στη ρωσική γλώσσα. Πέθανε στην Αθήνα το 2002

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Μιχαήλ Νικητιάδης ήταν αρχηγός της οργάνωσης «Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος».

Διοικητική ιστορία

Η «Αντικομμουνιστική Σταυροφορία Ελλάδος» ιδρύθηκε το 1952 με σκοπό τη βοήθεια της αστυνομίας στην καταπολέμηση του κομμουνισμού. Λειτουργούσε ως το 1961 τουλάχιστον, με βάση το υλικό του αρχείου.

H Αντικυβερνητική Επιτροπή αποτέλεσε τριμελές ανώτατο διοικητικό όργανο, το οποίο συστάθηκε στις 2 Απριλίου 1827 από την Γ ́ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας με σκοπό να αναλάβει τη διακυβέρνηση της επαναστατημένης χώρας μέχρι την άφιξη του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.
Μέλη της επιτροπής εξελέγησαν οι Γεώργιος Μαυρομιχάλης, Ιωάννης Μηλαΐτης και Ιωάννης Νάκος. Ο τρόπος με τον οποίο θα ασκούσε η Αντικυβερνητική Επιτροπή την εκτελεστική εξουσία καθορίστηκε με το οργανωτικό Ψήφισμα της 1ης Μαΐου 1827, βάσει του οποίου αποτελούσε συλλογικό όργανο χωρίς κανένα από τα μέλη της να αναγνωρίζεται ως πρόεδρος. Οι αποφάσεις της λαμβάνονταν κατά πλειοψηφία και τα μέλη της υποχρεούνταν να υπογράφουν από κοινού τα έγγραφα. Η αναπλήρωση των μελών της, για λόγους ανωτέρας βίας, γινόταν μόνο με απόφαση της Βουλής.
Γενικός Γραμματέας της Αντικυβερνητικής Επιτροπής ήταν μέχρι την τοποθέτησή του στη θέση του γραμματέα Εξωτερικών ο Γεώργιος Γλαράκης, ο οποίος εκτελούσε τα ίδια καθήκοντα και στο κυβερνητικό όργανο που διαδέχθηκε η επιτροπή, τη Διοικητική Επιτροπή, κατά το τελευταίο διάστημα της λειτουργίας της.
Συγκριτικά με τη Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος, το νέο σώμα είχε σαφώς λιγότερες αρμοδιότητες, καθώς με το σύνταγμα που ψήφισε η Γ ́ Εθνοσυνέλευση είχε ανασυσταθεί η Βουλή με πλήρη νομοθετική εξουσία, ενώ το ψήφισμα ΙΣΤ ́ προέβλεπε επιπλέον την ανάγκη συναίνεσης της Βουλής για τους διορισμούς προσώπων σε διάφορες νευραλγικές θέσεις από την Αντικυβερνητική Επιτροπή. Τέλος, από τον έλεγχο της Διοίκησης είχε ουσιαστικά αφαιρεθεί η διοίκηση του στρατού και του στόλου, που είχε ανατεθεί στους άγγλους Richard Church και George Cochrane αντίστοιχα.
Έδρα της Αντικυβερνητικής Επιτροπής αρχικά, έως τις 14 Ιουνίου, ήταν ο Πόρος και κατόπιν το Ναύπλιο, το οποίο είχε επισήμως προσδιοριστεί ως τόπος εγκατάστασης της ελληνικής κυβέρνησης από την Γ ́ Εθνοσυνέλευση. Ωστόσο σχεδόν αμέσως μετά την άφιξη της επιτροπής στο Ναύπλιο, ξέσπασε εμφύλια σύρραξη στην πόλη ανάμεσα αφενός στον πολιτάρχη Σταύρο Γρίβα και τον φρούραρχο του Παλαμηδίου Θεόδωρο Γρίβα και αφετέρου στον φρούραρχο της Ακροναυπλίας Νάσο Φωτομάρα και τον Ιωάννη Στράτο, με αποτέλεσμα τα δύο από τα τρία μέλη της επιτροπής στις 30 Ιουνίου να διαφύγουν μαζί με κάποιους
βουλευτές στο Μπούρτζι, όπου ύστερα από λίγες ημέρες μετέβη και το τρίτο μέλος της επιτροπής, καθώς και ο πρόεδρος της Βουλής Νικόλαος Ρενιέρης με το σύνολο του σώματος. Τελικά στις 17 Αυγούστου η Αντικυβερνητική Επιτροπή και η Βουλή εγκαταστάθηκαν στην Αίγινα, που ορίστηκε ως νέα πρωτεύουσα.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας αποδέχθηκε τον διορισμό του ως Κυβερνήτη της Ελλάδος στις 14 Αυγούστου 1827, ενώ αφίχθη στην Ελλάδα μόλις στις αρχές του επόμενου χρόνου –στο Ναύπλιο στις 6 Ιανουαρίου 1828 και στην Αίγινα στις 11 Ιανουαρίου 1828, οπότε και έπαυσε η λειτουργία της Αντικυβερνητικής Επιτροπής.

Εκπαιδευτικός

Ο Νίκος Αντωνάτος φοίτησε στην Ανωτάτη Εμπορική και δραστηριοποιήθηκε στο πλαίσιο του κινήματος επαρχιωτών σπουδαστών, όπου αναδείχθηκε πρόεδρος του τοπικού Σπουδαστικού Συλλόγου Στερεοελλαδιτών. Στο στρατό υπηρέτησε στη μονάδα χαρακτηρισμένων της Εράτυρας Κοζάνης.

Ο Θόδωρος Αντωνίου, από τους πιο διαπρεπείς και πολυγραφότατους σύγχρονους καλλιτέχνες, διάγει λαμπρή καριέρα ως συνθέτης, μαέστρος και καθηγητής πανεπιστημίου, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Σπούδασε βιολί, φωνητική και σύνθεση στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών, με περαιτέρω σπουδές στη διεύθυνση και σύνθεση στη μουσική ακαδημία του Μονάχου και στο Διεθνές Μουσικό Κέντρο του Νταρμστατ. Δίδαξε μουσική στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και της Γιούτα των ΗΠΑ καθώς και στη Μουσική Ακαδημία της Φιλαδέλφειας πριν του ανατεθεί η θέση του καθηγητή σύνθεσης στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης το 1978, θέση την οποία κατέχει έως σήμερα. Οι περισσότεροι Έλληνες συνθέτες της νεότερης γενιάς υπήρξαν μαθητές του. Θερμός υποστηρικτής της σύγχρονης μουσικής, έχει ιδρύσει διάφορα σύνολα σύγχρονης μουσικής, μεταξύ αυτών την ALEA II στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, την ALEA III στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης, το σύνολο νέας μουσικής της Φιλαδέλφειας, και το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής. Από το 1989 κατέχει τη θέση του προέδρου της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών.

Ο Κωνσταντίνος Αντωνίου ήταν Ταγματάρχης Χωροφυλακής

Ο ποιητής Δημήτρης Αντωνίου γεννήθηκε το 1906 στη Μπέιρα της Μοζαμβίκης και καταγόταν από κασιώτικη ναυτιλιακή οικογένεια. Ήταν γιος του Ιωάννη Αντωνίου και της Μαρίκας Πνευματικού και είχε τέσσερα αδέλφια τον Γιώργο, την Αγγελική, την Έλλη και την Άννα. Έζησε στη Μοζαμβίκη και στο Σουέζ ως το 1912, οπότε η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στη Φιλοσοφική σχολή Αθηνών και παράλληλα μελέτησε ξένες γλώσσες, ορυκτολογία, βοτανική, εντομολογία, ζωολογία και μουσική. Εργάστηκε στην εμπορική ναυτιλία και έφθασε ως τον βαθμό του πλοιάρχου. Συνταξιοδοτήθηκε το 1968. Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο τορπιλοβόλο Κίος. Ανήκε στον κύκλο των λογοτεχνών της γενιάς του τριάντα, εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές και πολλά έργα (ποίηση, δοκίμιο, μετάφραση) σε περιοδικά και εφημερίδες. Πέθανε το 1994.
Ποιητικές συλλογές του Δ. Ι. Αντωνίου:
Ποιήματα (1939)
Ινδίες (Β΄κρατικό βραβείο ποίησης 1967)
Χάι-κάι και Τάνκα (Α΄κρατικό βραβείο ποίησης 1972)

[Πηγή βιογραφικού: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών ΕΚΕΒΙ, www.ekebi.gr]

Ελληνίδα Βυζαντινολόγος με σπουδές στη Σορβόνη, διετέλεσε καθηγήτρια στα πανεπιστήμια του Λάιντεν και του Άμστερνταμ, ενώ ανέλαβε το 1955 τη θέση της διευθύντριας στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7 (τελευταία επίσκεψη: 25/8/2020)

Η Ελένη Αντωνιάδη-Μπιμπίκου δίδαξε επί σειρά ετών την «Οικονομική και κοινωνική ιστορία του Βυζαντίου και της Νεότερης Ελλάδας» στην École des Hautes Études en Sciences Sociales (EHESS) του Παρισιού. Υπήρξε μαθήτρια και συνεργάτης του σπουδαίου ιστορικού Φερνάν Μπρωντέλ και ιδρυτικό μέλος του Κέντρου Ιστορικών Μελετών (CRH). Η έρευνα και οι δημοσιεύσεις της αφορούν, μεταξύ άλλων, στις οικονομικές σχέσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τη βυζαντινή ναυτιλία, τη μελέτη του τρόπου παραγωγής, τη δημογραφία, την αγροτική οικονομία, την εργασία στη βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο, ή ακόμη στην ελληνική Διασπορά στη Γαλλία. Το έργο και η διδασκαλία της εντάσσονται στο πλαίσιο της μεγάλης ιστορικής σχολής των Annales και διαπνέονται από την αντίληψη για την ανάγκη μελέτης των ιστορικών φαινομένων στη «μακρά διάρκεια», έννοια που σφυρηλατήθηκε από τον Μπρωντέλ. Η Ελένη Αντωνιάδου-Μπιμπίκου ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα σε επιστημονικές εταιρείες και συλλόγους που έχουν σαν αντικείμενο τη μελέτη της ελληνικής ιστορίας (ΟΜΕΠ, Ελληνική Εταιρεία Οικονομικής Ιστορίας), καθώς και τη μελέτη της νοτιοανατολικής Ευρώπης με στόχο την προώθηση της έρευνας σε διεπιστημονικό και διεθνές επίπεδο (Pierre Belon, Association Internationale d’Études du Sud-Est Européen-AIESSE).

Γεννήθηκε στην Χαλέπα Χανίων το 1791 και ήταν γιος του Αντώνιου Μελισσηνού. Το 1814 πήγε στην Κωνσταντινούπολη να εργαστεί σαν γραμματέας, εκεί μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία. Λόγω της επαναστατική του δράσης αναγκάστηκε να φύγει από την Κωνσταντινούπολη κυνηγημένος από τους Οθωμανούς και να διαφύγει στην Οδησσό, από εκεί μέσω Βιέννης και Τεργέστης βρέθηκε στην Πελοπόννησο τις παραμονές της επανάστασης. Το 1822 βρίσκεται στην Κρήτη και μαζί με τον Βαλέστη δίνουν μάχη με 10.000 Τουρκοαιγύπτιους στο χωριό Μάλαξα όπου σημειώνουν μεγάλη νίκη. Όταν ο Ιμπραήμ αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο με τους Τουρκοαιγύπτιους μετέβη εκεί μαζί με πολλούς Κρητικούς, έλαβε μέρος στη νικηφόρα μάχη με τα στρατεύματα του Ιμπραήμ στους Μύλους Ναυπλίου αναγκάζοντας τους να γυρίσουν στην Τριπολιτσά. Πήρε μέρος σαν πληρεξούσιος Κρήτης στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους το 1823 και στην Γ' Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας το 1827. Μετά την Μάχη της Μαλάξας έγινε μέλος του βουλευτικού μέχρι το 1825.
Ήταν δημοσιογράφος, από τους πρώτους στην Ελλάδα, και εκδότης της εφημερίδας "Ηώ" και "Αθηνά".
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Ο αρχιμανδρίτης Ευάγγελος Αντωνιάδης ήταν θεολόγος, καθηγητής Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και Διευθυντής Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής.

Ο Παναγιώτης Αντωνιάδης ήταν επιχειρηματίας στην Κωνσταντινούπολη. Είχε παντρευτεί τη γαλλίδα Berthe Deschamps.

Ο μηχανικός Αλέξανδρος Αντωνιάδης (δεν έχει συγγένεια με τον Π. Αντωνιάδη)* ήταν βουλευτής Αδριανούπολης, μέλος του υπουργείου εξωτερικών του Βενιζέλου, και συμμετείχε ως διπλωματικός αντιπρόσωπος σε διάφορες αποστολές. Ήταν επίσης μέλος της επιτροπής του Υπουργείου Εξωτερικών που ασχολούνταν με τους πρόσφυγες από τη Βουλγαρία (μετά το 1919) και αντιπρόσωπος των εταιρειών Port de Salonique et Companie Francaise du Levant την εποχή εκείνη. To 1919 είχε συνοδεύσει επίσης τον Σαχτούρη στη Θράκη κατόπιν εντολής του Βενιζέλου ως τεχνικός σύμβουλος του Ανώτατου Συμβουλίου. Πριν ασχοληθεί με τα μεταλλεία Παγγαίου είχε ανοίξει τα ανθρακωρυχεία στην Ποντοηρακλειά, είχε χτίσει ένα εργοστάσιο τσιμέντου και ένα βυρσοδεψείο στο Γεντί Κουλέ και είχε κάνει πολλές μελέτες για μεταλλεία και δάση στην Τουρκία. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου διήυθυνε τα μεταλλεία λιγνίτη της Εύβοιας.

Ιδιοκτήτες των μεταλλείων χαλκοπυρίτου και σιδηροπυρίτου ήταν οι Π. Αντωνιάδης, ο μηχανικός Αλ. Αντωνιάδης, ο Π. Γεωργιάδης και ο Ι. Ιωαννίδης. Μετά το 1923 και το θάνατο του Π. Αντωνιάδη, ανέλαβαν οι αδελφοί του Αλ. Αντωνιάδης (ως το 1927 που πέθανε) και Γεώργιος Αντωνιάδης και αργότερα τα παιδιά του τελευταίου Μαρία (σύζυγος Πλάτωνα Καράβα), Δημήτριος και Σοφία (σύζυγος Σπ. Σολομωνίδου). Μετά το 1928 μεταξύ των ιδιοκτητών συμπεριλαμβάνεται και ο Β. Καζαντζής ενώ απουσιάζει ο μηχανικός Αλ. Αντωνιάδης.

Συνωνυμία με τον Αλέξανδρο Αντωνιάδη, αδελφό του Παναγιώτη Αντωνιάδη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is who, υλικό του αρχείου]

Από τα τεκμήρια του αρχείου προκύπτει ότι ο Κων/νος Αντωνόπουλος ήταν αξιωματικός του πυροβολικού και έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1897. Πέθανε από γρίπη το 1908. Είχε παντρευτεί την Ερασμία Λιανοσταφίδα και απέκτησαν δύο κόρες την Άννα και τη Μαργαρίτα. Η Άννα παντρεύτηκε το μουσουργό Σπύρο Σαμάρα και η Μαργαρίτα τον Ζαννή Χρυσοβελόνη.

[Πηγή βιογραφικού: Αρχείο οικογένειας Αντωνόπουλου]

Ο Γεώργιος Αντωνόπουλος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Ολυμπίας το 1800. Διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα στο Σχολείο της Ανδρίτσαινας και σε ηλικία 12 ετών μετέβη στην Τεργέστη προσκληθείς από το θείο του Αναστάσιο Αντωνόπουλο.

Φοίτησε στην περίφημη Ελληνική Σχολή της Τεργέστης, όπου σπούδασε ελληνική ιστορία και φιλολογία και έμαθε τη γερμανική και ιταλική γλώσσα.

Το 1817, μετά το θάνατο του θείου του Ανασ. Αντωνόπουλου, ανέλαβε με τον αδελφό του τη διεύθυνση των εμπορικών εργασιών του οίκου Αντωνoπούλου. Ο οίκος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και τραπεζική επιχείρηση, με εισαγωγές και εξαγωγές εμπορευμάτων μέσω του λιμανιού της Τεργέστης.

Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, εργάστηκε για τον ιερό σκοπό, και μαζί με τον αδελφό του προσέφεραν σημαντικότατα ποσά για την προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης.

Το Μάιο του 1821, όταν ο Δημήτριος Υψηλάντης – κατά την κάθοδό του προς την αγωνιζόμενη για την ελευθερία Ελλάδα, έφθασε στην Τεργέστη, ο Γεώργιος Αντωνόπουλος έθεσε στην υπηρεσία της αγωνιζόμενης Ελλάδας τον εαυτόν του και την περιουσία του. Ακολούθησε το Δημήτριος Υψηλάντη, που συνοδευόταν από τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ως σύμβουλος, ταμίας και υπασπιστής και συνέβαλε πολύ στην οργάνωση της διοίκησης και των οικονομικών του αγώνα.

Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου εγκαταστάθηκε εκεί, αγόρασε σπίτι και στεφανώθηκε την Ειρήνη, κόρη του εμπόρου και φιλικού Σταματέλου Αντωνοπούλου. Στο Ναύπλιο επεβλήθη με την προσωπικότητά του και εξακολούθησε να προσφέρει υπηρεσίες στο έθνος εκλεγείς πληρεξούσιος στις Εθνικές Συνελεύσεις, Γερουσιαστής, Δήμαρχος Ναυπλιέων και Σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας.

Ο Γ. Αντωνόπουλος, ως Δημογέροντας του Ναυπλίου, το 1828 υποδέχτηκε τον πρώτο Κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, με τον οποίο συνεργάστηκε εποικοδομητικά και το 1833 τον Όθωνα.

Ετάχθη με την αντιοθωνική μερίδα στην υπόθεση της καταδίκης των Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα και υπέρ της αποπομπής των Βαυαρών. Έλαβε μέρος στο κίνημα που κατέλυε την απόλυτη Μοναρχία(03 Σεπτεμβρίου1843) και ψήφισε το Σύνταγμα, ως πληρεξούσιος Ναυπλίας. Συμμετείχε ενεργά στις οργανωθείσες στο Ναύπλιο επαναστάσεις του 1861-62 «προς απόκτησιν των δικαιωμάτων του Έθνους».

Μετά την εκθρόνιση του Όθωνα αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή, έζησε απλά και αποπνέοντας τον απόηχο σημαντικού συντελεστή της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης της Ελλάδας.

Πέθανε το 1865 στο Ναύπλιο.

Στυλοβάτης της Φιλικής Εταιρίας Πολιτικός Σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη

Ο Γιώργος Ανωμερίτης γεννήθηκε το 1945 στη Νέα Σμύρνη. Σπούδασε οικονομολόγος στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την περίοδο 1962 – 1967 διετέλεσε μέλος και στέλεχος της Οργάνωσης Νέων Ένωσης Κέντρου (ΟΝΕΚ) και της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (ΕΔΗΝ). Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν μέλος των αντιστασιακών οργανώσεων Πανελλήνιο Αντιστασιακό Κίνημα (ΠΑΚ) και Ελληνικό Δημοκρατικό Κίνημα (ΕΔΚ). Για την αντιδικτατορική του δράση καταδικάστηκε από στρατοδικείο της δικτατορίας το 1969 σε κάθειρξη 25 ετών και παρέμεινε φυλακισμένος έως το 1973. Στη Μεταπολίτευση ο Ανωμερίτης εντάσσεται στην Πρωτοβουλία για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, θα συμμετάσχει ενεργά στη συγκρότηση της Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας (μετεξέλιξη της Πρωτοβουλίας για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό) και θα εκλεγεί Γραμματέας της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Ελλάδας (Νεολαία της Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας). Τη δεκαετία του 1980 εντάσσεται στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Από το 1993 έως το 2007 εκλέγεται βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στη Β΄ Αθηνών. Διετέλεσε Υπουργός Αναπληρωτής Εθνικής Οικονομίας την περίοδο 1995-1996, Υφυπουργός Οικονομικών το 1996, Υπουργός Γεωργίας την περίοδο 1998-2001 και Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας την περίοδο 2001-2003. Κατά τη διάρκεια της πλούσιας κοινοβουλευτικής και κομματικής του δράσης ήταν γραμματέας και μέλος Διαρκών Επιτροπών της Βουλής, Κοινοβουλευτικών Τομέων Εργασίας, Διακομματικών Επιτροπών και Κοινοβουλευτικών Αντιπροσωπειών καθώς και Γραμματέας του Γραφείου Τεκμηρίωσης του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1990-1994. Παράλληλα με την πολιτική του δράση, ο Γιώργος Ανωμερίτης έχει μεγάλη εμπειρία στη διοίκηση μεγάλων δημοσίων και ιδιωτικών εταιριών, αφού διετέλεσε, μεταξύ άλλων, διευθύνων σύμβουλος της Αγροτικής Ασφαλιστικής (1982-1985), πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περιουσίας (1987-1988), πρόεδρος της εταιρίας Αγροτική Ασφαλιστική Ζωής και Υγείας (1987-1989), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (1985-1987), διοικητής της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας Ελλάδος (1987-1989), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (2009-2015), πρόεδρος της Ένωσης Λιμένων Ελλάδος (2010 – 2015), κ.ά. Ο Ανωμερίτης έχει επιπλέον μια πλούσια κοινωνική δράση μετέχοντας σε πολλούς οργανισμούς, φορείς και συλλόγους, έχει τιμηθεί με το Μετάλλιο τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με το βραβείο Ειρήνης και Φιλίας «Ιπεκτσί», με τον Ανώτατο Ταξιάρχη του Φοίνικα του Αγίου Τάφου κ.ά., ενώ διαθέτει και σημαντικό συγγραφικό έργο.
Πηγή: http://www.anomeritis.gr/ [τελευταία επίσκεψη: 1/9/2020]

Η Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρεία Ξυλείας (Α.Β.Ε.Ξ.) ιδρύθηκε στην Πάτρα το 1922 με μετοχικό κεφάλαιο 1.100.000 δραχμές (εξ ολοκλήρου καταβεβλημένο) και αρχικούς μετόχους τους Κωνσταντίνο Α. Δρούλια, Βασίλειο Θεοδώροβιτς (Vaso Todorovic) και Πέτρο Α. Ρουσσόπουλο (ο Ρουσσόπουλος εργαζόταν το 1910 στο Χημείο της Οινοποιίας Άμβουργερ). Μέλη του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου με πενταετή θητεία ήσαν οι: Κωνσταντίνος Δρούλιας (πρόεδρος), ο οποίος είχε μεταβιβάσει στην Α.Β.Ε.Ξ. την κυριότητα του εργοστασίου βιομηχανικής κατεργασίας ξυλείας στη θέση Άνθεια ή Κρύα της Πάτρας, που είχε αγοράσει από την Ελληνική Εταιρεία Εμπορίας και Βιομηχανίας Ξυλείας, ο Νικόλαος Κριεζής (αντιπρόεδρος), ο Πέτρος Ρουσσόπουλος, ο Σπύρος Σταυρουλόπουλος και ο Βασίλειος Θεοδώροβιτς (μέλη). Η Εταιρεία εργάστηκε επί μία πενταετία με πρόεδρο τον Δρούλια και διευθυντή τον Ρουσσόπουλο, ενώ τον Αύγουστο του 1927 μετά από την παραίτηση του προέδρου της και την αλλαγή κυριότητας των μετοχών προέκυψε νέα σύνθεση στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας. Το νέο συμβούλιο απαρτίστηκε από τους Γεώργιο Ντόντη (πρόεδρο), Ανδρέα Αργυρόπουλο (αντιπρόεδρο) και Γεώργιο Παπαγγελόπουλο, Γεώργιο Θωμόπουλο, Ανδρέα Ζούλλα, Πέτρο Ρουσσόπουλο (μέλη). Ο Ρουσσόπουλος συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντα του διευθυντή της Εταιρείας μέχρι τον Πόλεμο, όταν ανέλαβε τη θέση του ο Δημήτριος Ντόντης.
Τα πρακτικά συνεδριάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου της Α.Β.Ε.Ξ. καλύπτουν την περίοδο 1922-1948, ενώ η Εταιρεία συνέχισε να λειτουργεί τουλάχιστον μέχρι το 1957, όπως μαρτυρούν έγγραφα του αρχείου. Η αρχική έδρα της Εταιρείας ήταν επί της οδού Ρήγα Φερραίου 42 (ιδιοκτησίας Ανωνύμου Εμπορικής Εταιρείας «Α. Δρούλιας»), ενώ είχε γραφεία στην Αθήνα (Αριστείδου 11), όπου κατοικούσαν οι Δημήτριος και Κωνσταντίνος Δρούλιας και στο Σεράγεβο.

Στις 31 Δεκεμβρίου 1836/12 Ιανουαρίου 1837 δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως διάταγμα ίδρυσης του Σχολείου των Τεχνών, το οποίο αποτέλεσε τον πρόδρομο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1843 το Σχολείον των Τεχνών αποτελείται από :
Σχολείον των Κυριακών και Εορτών
Σχολείον Καθημερινόν των Βιομηχάνων Τεχνών
Σχολείον Ανώτερον Καθημερινόν των Ωραίων Τεχνών
Μέχρι το 1910 η μετέπειτα ΑΣΚΤ είναι Σχολή του ΕΜΠ και απαντάται σαν Σχολείον των Καλών Τεχνών
Το 1910 το Σχολείον των Καλών Τεχνών διαχωρίζεται διοικητικά από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και υπάγεται στο Υπουργείον Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαιδεύσεων.
Το 1930 μετονομάζεται σε Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ισότιμη του ΕΜΠ

Το 1931 ιδρύθηκε στην Αθήνα η Ανώνυμη Εταιρεία Οινοπνευματοποιίας και Οινοποιίας Ευθύμιος Δουζένης με σκοπό την κατασκευή οίνων και την παραγωγή και εμπορία οινοπνεύματος από σταφύλια, σταφίδα ή οιαδήποτε άλλη επιτρεπόμενη ουσία.

Η Ανώνυμη Ηλεκτρική Εταιρεία που ιδρύθηκε το 1911 από τον Ιωαν. Κοσμαδόπουλο και άλλους οκτώ παράγοντες της πόλης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ήταν πρώτη ιδιωτική επένδυση κοινής ωφέλειας για τον Βόλο και την περιοχή, που έγινε αμιγώς από ντόπιους επιχειρηματίες. Οι συνεχείς δανεισμοί και η πολιτική των εκάστοτε διοικήσεων της εταιρείας λειτούργησαν ανασταλτικά ως προς την επέκταση των εγκαταστάσεων και την αύξηση της παραγωγής που απαιτούσε η πόλη του Βόλου και ιδιαίτερα η ανθούσα βιομηχανία. Το 1932 η εταιρεία πέρασε στον έλεγχο του ελληνοϊταλικού ομίλου ''Γαλιλαίος'' ως το 1957 οπότε πέρασε στα χέρια της ΔΕΗ.

Η Ανώνυμη Κεραμευτική Εταιρεία Λαυρίου (ΑΚΕΛ) ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1941 με αποκλειστικό σκοπό τη δημιουργία βιομηχανίας πορσελάνης στην Ελλάδα με τη χρησιμοποίηση εγχώριας πρώτης ύλης (χώματα από τη Μήλο). Ιδρυτές της εταιρείας ήταν η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος με ποσοστό στο μετοχικό κεφάλαιο 97,92%, ο Βρ. Παπαγιαννόπουλος με ποσοστό 1,66% και ο Στ. Στεφανίδης με ποσοστό 0,42%. Η εταιρεία εγκαταστάθηκε στο κτήριο που της παραχώρησε η Εθνική Τράπεζα της πρώην Ελληνικής Εταιρείας Μεταλλουργείων Λαυρίου.

Η Ανώνυμος Εταιρεία Λιμένος και Προκυμαιών Χίου είχε αναλάβει τη συντήρηση και διαχείριση του λιμανιού της πόλης της Χίου και των προβλητών της νήσου. Συστάθηκε με κεφάλαια της εταιρείας Υιοί Κ. Ηλιάσκου, ιδρυτών της Τράπεζας Αθηνών και της Εθνικής Στεγαστικής Τράπεζας

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1966 (ΦΕΚ Δ.ΑΕ & ΕΠΕ 64/28.2.1966) από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ) με σκοπό την οργάνωση και εκμετάλλευση βιομηχανικών περιοχών στην Ελλάδα, όπως και τα πάσης φύσεως περιουσιακά στοιχεία (μελέτες οργανώσεως και εκμεταλλεύσεως βιομηχανικών περιοχών κ.λπ.). Ήδη με το Ν.4458/65 «Περί βιομηχανικών περιοχών» είχαν ορισθεί βιομηχανικές περιοχές στις διοικητικές περιφέρειες της Τέως Διοικήσεως Πρωτευούσης, της επαρχίας Θεσσαλονίκης, των περιοχών των πόλεων Πατρών, Βόλου, Καβάλας και Ηρακλείου, ενώ από το 1962 ο Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΟΒΑ) είχε εκπονήσει σχετικές μελέτες στις πόλεις των Πατρών, Θεσσαλονίκης, Βόλου, Καβάλας και Ηρακλείου και από το 1963 προμελέτες για τις υφιστάμενες συνθήκες ίδρυσης βιομηχανικών περιοχών στις πόλεις των Πατρών, Βόλου, Ηρακλείου και Καβάλας. Το 1967 έως και το 1ο τρίμηνο του 1968 η δραστηριότητα της εταιρείας δεν ήταν αυτή που αναμενόταν λόγω: α. διαδοχικών μεταβολών στη διοίκησή της , β. της μη ενεργής συμπαράστασης του κράτους, και συγκεκριμένα του Υπουργείου Βιομηχανίας το οποίο φαινόταν ότι δεν είχε πεισθεί για τη σκοπιμότητα ορισμού βιομηχανικών περιοχών, γ. της έλλειψης γνώσεων και πείρας όσον αφορά την εξεύρεση κατάλληλων περιοχών, δ. της σφοδρής αντίδρασης των ιδιοκτητών σχετικά με την πώληση των ιδιοκτησιών τους (από την Έκθεση Τακτικής Επιθεώρησης της εταιρείας από την ΕΤΒΑ, 3.6.1968). Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να αποφασισθεί η διάλυση της εταιρείας στη Γενική Συνέλευση των Μετόχων στις 17.4.1968. Την ευθύνη του έργου των βιομηχανικών περιοχών συνέχισε η ΕΤΒΑ μέσω συγκεκριμένης Υπηρεσίας αρχικά, Υποδιεύθυνσης στη συνέχεια και Διεύθυνσης Βιομηχανικών Περιοχών. Το 1979 ιδρύθηκε εκ νεόυ ανάλογη εταιρεία με την επωνυμία Ανώνυμος Εταιρεία Οργανώσεως, Λειτουργίας και Εκμεταλλεύσεως Βιομηχανικών Περιοχών - ΒΙΠΕΤΒΑ Α.Ε.

Η εταιρεία ιδρύθηκε από την ΕΤΒΑ (ΦΕΚ2931/06.07.1981) με σκοπό την αντιπροσώπευση και γενική πρακτόρευση στην Ελλάδα ημεδαπών και αλλοδαπών ασφαλιστικών εταιρειών και μεσιτών Λόυδς Λονδίνου, για όλους τους κλάδους ασφαλίσεως. Με την ψήφιση του Νόμου 1256/1982 (άρθρο 13), διαπιστώθηκε ότι καλύπτεται ο σκοπός για τον οποίο ιδρύθηκε από την Τράπεζα η εταιρεία και επομένως αυτή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Οπότε και σταμάτησε να υπογράφει νέες συμβάσεις πρακτορεύσεως και το έργο της περιορίστηκε στη είσπραξη των προμηθειών για τις ασφαλίσεις μέχρι την ημερομηνία αυτή. Τέθηκε υπό εκκαθάριση 1.1.1984.

Η Ανώνυμος Υφαντουργική Εταιρεία Μουταλάσκη ιδρύθηκε στις 22.9.1927 (ΦΕΚ, Δελτίο Α.Ε.: 88/30.11.1927) στη Νέα Ιωνία από τους Αλέξανδρο (πατέρα), Γεώργιο και Συμεών (υιοί) Σινιόσογλου και Ιακώβ Τσαλίκογλου (και οι δύο οικογένειες είχαν ήδη δραστηριοποιηθεί στην υφαντουργία: η οικογένεια Ι. Τσαλίκογλου από το 1923 με αργαλειούς που είχε φέρει μαζί της από τη Μικρά Ασία, οι Αφοί Σινιόσογλου από το 1926). Την περίοδο 1930-1950, καθιερώθηκε στην αγορά με το υψηλής ποιότητας κάμποτ που παρήγαγε και σύντομα αναδείχθηκε ως μία από τις σημαντικότερες κλωστοϋφαντουργικές μονάδες της Ελλάδας. Στις 28.12.1978, η εταιρεία απορροφήθηκε και συγχωνεύτηκε με την Πειραϊκή Πατραϊκή Βιομηχανία Βάμβακος Α.Ε. (ΦΕΚ, τχ. Α.Ε. και ΕΠΕ: 3276/30.12.1978). Το 1986 αποσχίστηκε από την Π.Π. και επανασυστάθηκε με την επωνυμία Πειραϊκή Πατραϊκή Κλωστοϋφαντήριο Νέας Ιωνίας (πρώην Μουταλάσκη) Α.Ε. Το 1992 η εταιρεία έπαυσε τις εργασίες της και τέθηκε σε εκκαθάριση (ΦΕΚ, τχ. Α.Ε. και ΕΠΕ: 4726/13.10.1992). Ένα χρόνο αργότερα η εταιρεία αγοράστηκε από την «Σακαλίδης ΕΠΕ».