Η Τράπεζα Κρήτης ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 1999.

Η Τράπεζα Unitbank ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 2003.

Την T Bank ΑΤΕ διαδέχτηκε το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Ελλάδος ΑΤΕ το 2011. Διάδοχός του ήταν το Νέο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Ελλάδος ΑΤΕ το 2013.

Η Τράπεζα Interbank Ελλάδος ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 1997.

Η Telesis Τράπεζα Επενδύσεων ΑΕ συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα EFG Eurobank ΑΕ το 2002.

Την Proton Τράπεζα ΑΕ διαδέχθηκε η Νέα Proton Τράπεζα ΑΕ το 2011, που συγχωνεύτηκε με την Τράπεζα Eurobank Ergasias ΑΕ το 2013.

Η Ωμέγα Τράπεζα ΑΕ απορροφήθηκε από την Proton Τράπεζα ΑΕ το 2006.

Η Ανώνυμη Ηλεκτρική Εταιρεία που ιδρύθηκε το 1911 από τον Ιωαν. Κοσμαδόπουλο και άλλους οκτώ παράγοντες της πόλης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ήταν πρώτη ιδιωτική επένδυση κοινής ωφέλειας για τον Βόλο και την περιοχή, που έγινε αμιγώς από ντόπιους επιχειρηματίες. Οι συνεχείς δανεισμοί και η πολιτική των εκάστοτε διοικήσεων της εταιρείας λειτούργησαν ανασταλτικά ως προς την επέκταση των εγκαταστάσεων και την αύξηση της παραγωγής που απαιτούσε η πόλη του Βόλου και ιδιαίτερα η ανθούσα βιομηχανία. Το 1932 η εταιρεία πέρασε στον έλεγχο του ελληνοϊταλικού ομίλου ''Γαλιλαίος'' ως το 1957 οπότε πέρασε στα χέρια της ΔΕΗ.

Η βιομηχανία ιδρύθηκε το 1907 από την ομόρρυθμο εταιρεία Αδαμόπουλου-Χατζηνικολάου. Είχε 1300 ατράκτους, κινητήρια δύναμη 60 ίππων, απασχολούσε προσωπικό 80 ατόμων και η ετήσια παραγωγή του ήταν 32.000 λίβρες βαμβακερό νήμα. Το 1929 η επιχείρηση πέρασε αποκλειστικά στην ιδιοκτησία του Άγγελου Αδαμόπουλου με παράλληλη επέκταση των εγκαταστάσεων . Στη δεκαετία του 1960 μετά την μεταφορά της επιχείρησης σε νέες εγκαταστάσεις το παλιό εργοστάσιο έκλεισε. Στη συνέχεια στεγάστηκε εκεί για ένα διάστημα η εταιρεία ΠΟΝΤΟΣ Α.Ε. Μετά από μία περίοδο εγκατάλειψης, το 1995 το κτίριο περιήλθε στην κατοχή του Δήμου Βόλου.

Το εργοστάσιο παραγωγής Στρυχνοκάρπου βρίσκεται στην περιοχή του Παλιού Λιμεναρχείου, κοντά στο λιμάνι. Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες πριν το 1921 στη θέση του σημερινού κτιρίου υπήρχε τουρκικό νοσοκομείο. Το 1922 εγκαταστάθηκαν εκεί πρόσφυγες από την Μ. Ασία. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το κτίριο προσέγγισε τη σημερινή του μορφή κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου.
Το 1932 το κτίριο παραδόθηκε από τον Κωνσταντίνο Οικονομίδη Οικονομικό Έφορο στο Βόλο, στον Επιθεωρητή της Γεωργικής Επιθεώρησης Θεσσαλίας Παυσανία Σταμουλάκη με σκοπό την εγκατάσταση σ' αυτό εργαστηρίου κατασκευής δολωμάτων στρυχνόσιτου που χρησιμοποιούνταν στην αγροτική παραγωγή για την εξόντωση των αρουραίων.
Αρχικά λειτούργησε ως απολυμαντήριο οσπρίων και στη συνέχεια και για την παρασκευή των δολωμάτων στρυχνόσιτου.
Στην πρώτη φάση πρέπει να διέθετε κεντρικό ηλεκτροκινητήρα 125V ο οποίο βρέθηκε αχρησιμοποίητος στο πατάρι του κτιρίου κατά τη απογραφή της Διεύθυνσης Γεωργίας το 1980 με τη βοήθεια συστήματος τροχαλιών το οποίο επίσης απογράφηκε τότε. Το 1968 κατασκευάστηκε το γειτονικό κτίριο του απεντομωτηρίου και μεταφέρθηκε εκεί το απολυμαντήριο οσπρίων.
Το εργοστάσιο παραγωγής δολωμάτων στρυχνόσιτου, μοναδικό στην Ελλάδα, διέκοψε τη λειτουργία του το 1976 καθώς απαγορεύτηκε πλέον η χρήση της στρυχνίνης. Από τότε και έως το 1985 χρησιμοποιήθηκε από τη Διεύθυνση Γεωργίας ως αποθηκευτικός χώρος.

Το πλινθοκεραμοποιείο Τσαλαπάτα βρίσκεται στη συνοικία των Παληών δυτικά του Κάστρου. Ανεγέρθηκε το 1925 από τους αδελφούς Σπυρίδων και Νικολέτο Τσαλαπάτα, οι οποίοι είχαν συστήσει άτυπη εταιρία από το 1905 με κύριες δραστηριότητες τις μεταφορές με κάρα και φορτηγίδες και την κεραμοποιία. Το πρώτο κεραμουργείο της επιχείρησης (ιδρύθηκε το 1917) του οποίου το κτήριο σώζεται στα βόρεια του συγκροτήματος κατασκεύαζε τούβλα και κεραμίδια ελληνικού τύπου και απασχολούσε 20 περίπου εργάτες. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή του νέου ατμοκίνητου πλιθοκεραμοποιείου έγιναν σύμφωνα με τις οδηγίες βέλγων μηχανικών, ενώ από το Βέλγιο προερχόταν και ο τεχνολογικός εξοπλισμός. Τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του απασχολούσε 125-150 άτομα, διέθετε κινητήρια δύναμη 150 ίππων και η ετήσια παραγωγή του σε τούβλα και κεραμίδια γαλλικού και εγχώριου τύπου ήταν 8-9.000.000 κομμάτια. Το 1928 έγινε επέκταση του εργοστασίου με αποτέλεσμα η κινητήρια δύναμη του να αυξηθεί στους 300 ίππους και το προσωπικό στα 200 - 250 άτομα. Από το 1934 άρχισε τις εξαγωγές. Το 1930 απεβίωσε ο Νικολέτος Τσαλαπάτας και το 1932 συστάθηκε η ετερόρρυθμος εταιρία με την επωνυμία ''Σπυρίδων και Νικόλαος Τσαλαπάτας'' και με εταίρους τους κληρονόμους του Νικολέτου, την σύζυγό του Αικατερίνη, τα παιδιά του Περικλή, Αχιλλέα και Γαρυφαλιά και τον Σπυρίδωνα Τσαλαπάτα. Ο πόλεμος και οι σεισμοί του 1955 υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες για τη μεταπολεμική εξέλιξη του εργοστασίου. Στη διάρκεια του πολέμου η επιχείρηση είχε διακόψει τη λειτουργία της, ενώ μετά την απελευθέρωση χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να γίνει ένα ξεκίνημα από την αρχή. Οι ζημιές που προκλήθηκαν στη διετία των σεισμών (1955-56) απαίτησαν μεγάλες επεμβάσεις στα κτήρια με αποτέλεσμα το εργοστάσιο να υπολειτουργεί, αφού η επιχείρηση έπρεπε να πραγματοποιεί επισκευές και να αντιμετωπίζει με ευρεσιτεχνίες τα προβλήματα στον μηχανολογικό εξοπλισμό. Μετά το τέλος των σεισμών χρειάστηκε μάλιστα να διακόψει για τέσσερις μήνες τη λειτουργία του για την εκτέλεση μόνιμων επισκευών. Επίσης από το 1957 άρχισε να υπάρχει διαθέσιμη ηλεκτρική ενέργεια απο τη ΔΕΗ γεγονός που άλλαξε τον τρόπο της λειτουργίας του. Στη δεκαετία του '60 αγοράστηκαν ηλεκτροκίνητα μηχανήματα επεξεργασίας της πρώτης ύλης και παραγωγής από την Ιταλία, ενώ το προσωπικό μειώθηκε στα 80 άτομα. Από το 1970 άρχισαν να παράγονται τούβλα με ρομβοειδή εγκάρσια και φυσαλίδες στη μάζα τους, εξαιτίας του ενδιαφέροντας στην Ευρώπη για τη θερμομόνωση. Ο ανταγωνισμός της ευρωπαϊκής αγοράς κι οι οικονομικές απαιτήσεις που είχαν συσσωρευτεί επέβαλαν την οριστική διακοπή της λειτουργίας του εργοστασίου το 1975.

Ο Σύλλογος "Οι φίλοι των γραμμάτων" ιδρύθηκε στις 7 Μαρτίου 1936. Ιδρυτικά μέλη ήταν οι Γιάννης Σιαφλέκης - δικηγόρος, Νίκος Παπαχατζή - αρχαιολόγος, Κίτσος Μακρής - λαογράφος, Αλέκος Τζιτζηλέρης - δικηγόρος, Κώστας Στριμμένος - γιατρός, Αλέκος Μαρπουτζόγλου - λογοτέχνης, Κώστας Ζημέρης - ζωγράφος - φωτογράφος, Κώστας Δονδολίνος - Δ/ντής Εμπορικής Τράπεζας, Μενέλαος Λουντέμης, Νίκος Παπάς, Αγήνορας Αστεριάδης κ.ά. Σκοπός του Συλλόγου ήταν η μελέτη και η έρευνα από επιστημονική άποψη κάθε ζητήματος που αφορά την ανθρώπινη διανόηση, η δημιουργία ανώτερης πνευματικής ζωής στην πόλη και η υποστήριξη και ενθάρρυνση κάθε πνευματικής προσπάθειας. Στις δραστηριότητές του συγκαταλέγονταν διαλέξεις διανοούμενων και καλλιτεχνών, εκθέσεις ζωγραφικής και εκδόσεις. Στην εφημερίδα "Θεσσαλία" ο Διευθυντής της Τάκης Οικονομάκης δημιούργησε τη "Φιλολογική σελίδα", δίνοντας έτσι τη δυνατότητα άμεσης παρουσίας και έκφρασης του συλλόγου. Μετά τον πόλεμο και την κατοχή ο Σύλλογος διαλύθηκε. Στις 20 Απριλίου του 1946 καταγράφηκε η τελευταία του συνεδρίαση.

Η ιστορία της Τράπεζας ξεκινά το 1924 όταν συστάθηκε στην Αθήνα η «Καπνοβιομηχανία και Τράπεζα Β. Καραβασίλη ΑΕ». Το 1937 μετονομάστηκε σε «Τράπεζα Καραβασίλη ΑΕ» και το 1952 σε «Τράπεζα Επαγγελματικής Πίστεως ΑΕ». Το 1964 εξαγοράστηκε από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1992 η Εθνική Τράπεζα τη μετονόμασε σε «Τράπεζα Αθηνών» και την εκχώρησε σε ξένους επενδυτές. Το 1999 η Τράπεζα Αθηνών συγχωνεύτηκε με την Eurobank.

Η Τράπεζα Εργασίας ιδρύθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1975 από τον Κωνσταντίνο Καψάσκη. Υπήρξε ο εμπνευστής, ιδρυτής, Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας Εργασίας από το 1975 μέχρι το 1993. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2000 απορροφήθηκε από την Eurobank.

Το Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Σ. Καψάσκης» αποτελεί Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου κοινωφελούς χαρακτήρα. Ιδρύθηκε το 1994 με απόφαση της Τράπεζας Εργασίας προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καψάσκη, ιδρυτή, Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της Τράπεζας Εργασίας.

Η Καΐρειος Βιβλιοθήκη είναι ίδρυμα ανεξάρτητο και αποτελεί την παρακαταθήκη της παραδόσεως, με την ευρύτερη έννοια του όρου, ολοκλήρου της Άνδρου, ακόμη και εν μέρει των Ανδριωτών, που ζουν μακριά από το νησί. Ο πυρήνας της σημερινής Καϊρείου Βιβλιοθήκης δημιουργήθηκε περί το 1830 και απέβλεπε στις ανάγκες του σχολείου του Θεόφιλου Καΐρη, η συγκρότηση όμως του Ιδρύματος ως ανεξαρτήτου πιά έγινε μόλις στις 22 Αυγούστου 1987. Τότε ιδρύθηκε η Καΐρειος Βιβλιοθήκη με Προεδρικό Διάταγμα ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Εμπνευστής και δημιουργός της ο ιστορικός Δημήτριος Ι. Πολέμης. Στεγάζεται σε νεοκλασικό κτίριο που δωρίθηκε στην Καϊρειο Βιβλιοθήκη από την οικογένεια Καμπάνη. Για να λειτουργήσει στηρίζεται στην συμπαράσταση των φίλων της, στις κατά καιρούς χορηγίες ορισμένων κρατικών υπηρεσιών (ιδίως του Υπουργείου Πολιτισμού) και χορηγίες άλλων ιδρυμάτων. Σήμερα η Βιβλιοθήκη κατέχει περί τους 60.000 τόμους εντύπων (πολλά από τα οποία είναι παλαιές και δυσεύρετες εκδόσεις), χειρόγραφα, εκτενέστατο αρχείο που είναι ταξινομημένο και περιλαμβάνει άνω των 1000 φακέλων, πέρα από άλλα ειδικά ογκώδη αρχεία όπως της ναυτιλίας της Άνδρου και των ειρηνοδικείων της (τα οποία απέκτησε κατόπιν εντολής του Υπουργείου Δικαιοσύνης), πολλά έργα τέχνης (εικόνες – μεταξύ αυτών μία του Εμμανουήλ Τζάνε εξαιρετικής τέχνης, - πίνακες, συλλογή αρχαίων αγγείων και αγαλματιδίων κ.τ.λ.), αντικείμενα ιστορικής αξίας και αντικείμενα του λαϊκού πολιτισμού. Στη Βιβλιοθήκη λειτουργεί δανειστικό τμήμα και τμήμα με παιδικά βιβλία.

Η Όπερα Δωματίου Αθηνών (Ο.Δ.Α.) ιδρύθηκε το 1988 ως «πλατφόρμα» ανέλιξης Νέων Καλλιτεχνών όλων των ειδικοτήτων, με ιδιαίτερη έμφαση στους τραγουδιστές, οι οποίοι δια μέσου του απόλυτα επαγγελματικού φορέα, μεταπήδησαν σε μεγαλύτερους Οργανισμούς της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Έχει υποστηρίξει και αναδείξει στο χώρο Καλλιτέχνες όλων των ειδικοτήτων καθώς και το 90% των τραγουδιστών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Με την ύπαρξή της «δημιούρησε πολιτισμό» με την προσέγγιση κοινού νέων θεατών που έχουν μηδαμινή επαφή με το Λυρικό Θέατρο. Έχει δώσει παραστάσεις και συναυλίες σε Αθήνα, Πειραιά Λουτράκι, Κορυδαλό, Αιγάλεω, Χίο, Σύρο, Κρήτη, Κεφαλονιά, Σκύδρα, Βόλο, Λάρισα, Γιάννενα και Λονδίνο. Έχει συνεργαστεί με το Γ΄ Πρόγραμμα Ελληνικής Ραδιοφωνίας, την Ορχήστρα Χρωμάτων, και την Εθνική Λυρική Σκηνή καθώς επίσης και τις Πρεσβείες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Αγγλίας, με την υποστήριξη Ξένων Διπλωματικών Αντιπροσώπων. Επίσης συμμετείχε στην Επιτροπή Διεθνούς Διαγωνισμού Τραγουδιού του ΣΗΜΟ (τρεις συνεχείς χρονιές) και έχει βραβεύσει με μικρά χρηματικά ποσά 6 επιτυχόντες, πέντε Έλληνες και μία Αυστριακή.
Το 2012 το σωματείο ανέστειλε την λειτουργία του.

Η Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1884, με σκοπό την περισυλλογή και τη διάσωση των μνημείων της χριστιανικής αρχαιότητας, καθώς και τη δημιουργία Μουσείου Χριστιανικής Αρχαιολογίας. Καθοριστική για το έργο και τον χαρακτήρα της ΧΑΕ κατά τις πρώτες δεκαετίες της λειτουργίας της ήταν η δράση του ιδρυτικού της μέλους Γεωργίου Λαμπάκη. Με την ιδιότητα του εφόρου του Μουσείου της ΧΑΕ, αλλά και του γενικού γραμματέα της από το 1901 έως το 1914, εργάσθηκε με αξιοθαύμαστο ζήλο για τη διάσωση των χριστιανικών μνημείων, με σημαντικότερο έργο του τη συγκρότηση και τη σχολαστική τεκμηρίωση της Συλλογής της Εταιρείας. Με τη φροντίδα του συγκροτήθηκε επίσης το πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο «χριστιανικών» μνημείων από την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, το οποίο αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της Συλλογής της ΧΑΕ. Αναλυτικός κατάλογος των φωτογραφιών δημοσιεύτηκε στο Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τεύχος Θ΄, 1910.

Ο θάνατος του Γ. Λαμπάκη το 1914, αλλά και οι ιστορικές συγκυρίες της χώρας είχαν ως αποτέλέσμα τον περιορισμό της δράσης της ΧΑΕ. Το 1923 το μεγαλύτερο μέρος της Συλλογής της, η Βιβλιοθήκη και το Αρχείο της περιήλθαν στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ η Εταιρεία, μολονότι ανέστειλε τη συλλεκτική της δράση, συνέχισε να δραστηριοποιείται ως επιστημονικό σωματείο έως τις μέρες μας.