Ο Διονύσης Μαυρογιάννης ήταν πρώτος Πρύτανης (1980) του Πανεπιστημίου Θράκης. Διετέλεσε Δικηγόρος Πατρών και ακολούθως με υποτροφία του ΙΚΥ και της Γαλλικής Τεχνικής Βοήθειας μετεκπαιδεύθηκε στο Παρίσι στις Κοινωνικές Επιστήμες, στην ιστορία, και Κοινωνιολογία του Δικαίου και στην Κοινωνική Οικονομία. Έλαβε διδακτορικό δίπλωμα Γαλλικού Κρατικού Πανεπιστημίου των Παρισίων με άριστα. Δίδαξε σε διάφορα Πανεπιστήμια της αλλοδαπής και της ημεδαπής Αγροτική Κοινωνιολογία, Γενική και Βιομηχανική Κοινωνιολογία, Γενική Κοινωνιολογία και Ιστορία του Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Υπήρξε ερευνητής στον τομέα των Κοινωνικών Θεσμών στη Σορβόννη και επιστημονικό στέλεχος του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ (Γενεύη) και Δ/ντής των Περιφερειακών Γραφείων αυτού διαδοχικά για τις χώρες της Κεντρικής Αφρικής, της Μπαγκλαντές και των Γαλλόφωνων χωρών της Ασίας και αρμόδιος για τις εργασιακές σχέσεις στην Ασία. Ειδικότερα μεταξύ 1969-1990 έκανε 90 περίπου Τεχνικές Αποστολές σε 30 περίπου χώρες της Ευρώπης, Ασίας, Ινδικού Ωκεανού και της Αφρικής για λογαριασμό Διεθνών Οργανισμών του ΟΗΕ ιδίως Δ.Γ.Ε για την επιτόπια εκπόνηση Σχεδίων Κοινωνικής Ανάπτυξης, Εργατικής Εκπαίδευσης και Πολιτικής καθώς και την εκπόνηση κοινωνικών και οικονομικών νομοθεσιών. Το τεράστιο αυτό έργο συνέβαλε ομολογουμένως τα μέγιστα στη θεσμική οργάνωση και ανάπτυξη των 30 αυτών χωρών. Διετέλεσε Γεν. Γραμματέας του Ινστιτούτου Συνεταιριστικών Ερευνών και Μελετών (Ελλάδος) επίτιμος Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο. Μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών, της Διεθνούς Επιτροπής Συνετ. Ερευνών (Λονδίνο) του Διεθνούς Κέντρου Κοινωνικής Οικονομίας (Βρυξέλλες) της Διεθνούς Επιτροπής διατύπωσης Συνεταιριστικών κανόνων για τον 21ο αιώνα (Μάντσεστερ). Οργάνωσε και διηύθυνε διεθνή Σεμινάρια και συμμετείχε σε διεθνείς και περιφερειακές Διασκέψεις. Γνώριζε γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά και ρώσικα. Συνέγραψε στην Ελληνική, γαλλική και αγγλική και δημοσίευσε μεγάλο αριθμό συγγραμμάτων, μελετών, άρθρων, εισηγήσεων, υπομνημάτων, εκθέσεων, ομιλιών κ.α. και είχε λάβει μέρος σε σημαντικά συνέδρια, ημερίδες κ.λ.π. στο εξωτερικό και στη χώρα μας. Τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητές του επεκτείνονταν ενεργώς και πέραν της κυρίας Επιστήμης του, στην ιστορία. λαογραφία, λογοτεχνία κ.α. Υπήρξε δραστήριο μέλος Ελληνικών Επιστημονικών, Πολιτιστικών κ.α Ενώσεων, Σωματείων κ.λ.π. και συνεργάτης εγκύρων περιοδικών.
Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/3889/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 3/9/2020]

Ο Κωνσταντίνος Μεγαλοκονόµου γεννήθηκε το 1914 στη Σµύρνη της Μικράς Ασίας. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα µε την οικογένειά του µετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 σε ηλικία 8 ετών. Ασχολήθηκε µε το φωτογραφικό ρεπορτάζ από τα γυµνασιακά του χρόνια, ενώ συνεργάστηκε αρχικά µε τους αδερφούς του, Μανώλη και Χαράλαµπο. Μετά το 1936 ίδρυσε με τους αδερφούς του το φωτογραφικό πρακτορείο Φωτορεπορτάζ Αδερφών Μεγαλοκονόμου (μετέπειτα Ελληνικά Φωτογραφικά Νέα–Κ. Μεγαλοκονόµου), το οποίο στεγαζόταν σε γραφείο επί της οδού Ανθίµου Γαζή 13, και έπειτα στον πεζόδροµο της πλατείας Καρύτση. Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες φωτορεπόρτερ, έχοντας αδιάλειπτη παρουσία στην ειδησεογραφική φωτογραφία μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1992.

[Πηγές: Αθήνα: η πόλη, οι άνθρωποι, τα γεγονότα, επιμ. Ιφιγένεια Βογιατζή, Νίκη Μαρκασιώτη, Μπέττυ Χωριανοπούλου, Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, Αθήνα 2014•Στιγμιότυπα: 12 ιστορίες από την Τράπεζα της Ελλάδος μέσα από τον φακό του Κ. Μεγαλοκονόμου. Kατάλογος έκθεσης,Τράπεζα της Ελλάδος, Αθήνα 2018].

Η Αλεξάνδρα Μελά ήταν κόρη του τραπεζίτη, οικονομολόγου και πολιτικού Ιωάννη Πεσμαζόγλου και της Ειρήνης (το γένος Μιαούλη). Παντρεύτηκε τον Μιχαήλ Μελά, γιο του Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη, στρατιωτικό που πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-1941, και που διετέλεσε υπασπιστής του Βασιλιά Αλεξάνδρου και νομάρχης Κέρκυρας. Απέκτησαν μία κόρη, τη γλύπτρια Ναταλία (Νάτα) Μελά, που παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη, και έναν γιο, τον Παύλο Μελά
Η Αλεξάνδρα Μελά, κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, εργάστηκε εθελοντικά στον Πατριωτικό Σύνδεσμο και στην περίθαλψη των προσφύγων του 1922. Ίδρυσε τη λέσχη Εργαζόμενου Κοριτσιού, της οποίας ήταν πρόεδρος επί 20 έτη, τις Εργατικές Κατασκηνώσεις Βούλας και τις Ελεύθερες Σχολές Κοινωνικής Πρόνοιας. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών και των Λαϊκών Συσσιτίων και έφορος του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Στην Κατοχή διετέλεσε μέλος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Μετά τον πόλεμο πρωταγωνίστησε στην ίδρυση των παιδοπόλεων της Φρειδερίκης (Eράνου των βόρειων επαρχιών της Ελλάδας) μαζί με τη Λίνα Τσαλδάρη, αναλαμβάνοντας ποικίλες δράσεις κατά τη διάρκεια λειτουργίας τους. Είχε τιμηθεί με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού Ευποιΐας, τον Ανώτερο Ταξιάρχη Ευποιΐας, τον Ταξιάρχη Όλγας και Σοφίας και με μετάλλια (4) του Ερυθρού Σταυρού.
Ο «Έρανος ΄΄Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος΄΄ υπό την Υψηλήν Προστασίαν της Α.Μ. της Βασιλίσσης», γνωστός και ως Έρανος της Φρειδερίκης, είχε ιδρυθεί το 1947. Διοικούνταν από μια πενταμελή Εκτελεστική Επιτροπή και διαχειριζόταν χρήματα από εισφορές, δωρεές και φόρους. Στις δράσεις του πρωταγωνιστούσαν είκοσι περίπου «Εντεταλμένες Κυρίες», εθελόντριες, μέλη της ανώτερης αστικής τάξης. Αρχικά ο στόχος του Εράνου ήταν η περίθαλψη των «ανταρτόπληκτων», οι οποίοι το 1949 αποτελούσαν περίπου το 10% του ελληνικού πληθυσμού (700.000) και σε αυτό το πλαίσιο πραγματοποιήθηκε και η ίδρυση των Παιδοπόλεων.
Από το καλοκαίρι του 1947 που ιδρύθηκε ο Έρανος έως το τέλος του χρόνου δημιουργήθηκαν επτά Παιδοπόλεις με «προσφυγόπουλα» ορφανά, εγκαταλελειμμένα ή άπορα. Ειδικά για την ίδρυση της Παιδόπολης στην Καβάλα, η Αλεξάνδρα Μελά έπαιξε σημαντικό ρόλο.
Ο αριθμός των τροφίμων των Παιδοπόλεων δεν είναι επακριβώς γνωστός. Υπολογίζεται σε 18.000 «περίπου» σύμφωνα με τις εκθέσεις του Εράνου, ενώ άλλες αρχειακές πηγές μιλούν για 13-14.000.
Ο Έρανος συνέχισε τη δράση του και μετά το τέλος του Εμφυλίου, ανανεώνοντας κάθε έξι μήνες την άδεια λειτουργίας του. Τον Ιούνιο του 1950, από τις 53 Παιδοπόλεις διατηρήθηκαν 13, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν να ανοίγουν στη Βόρεια Ελλάδα τα «Σπίτια του Παιδιού». Στις αρχές του 1950 άρχισε και την έκδοσή του το περιοδικό Παιδόπολις, το οποίο στη συνέχεια μετονομάστηκε Το σπίτι του Παιδιού. Το 1956, όταν η Λίνα Τσαλδάρη ανέλαβε το υπουργείο Προνοίας, ο Έρανος μετονομάστηκε σε «Βασιλική Πρόνοια» και η Αλεξάνδρα Μελά έγινε Διευθύντρια.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is Who, 1965. Τασούλα Βερβενιώτη, «Καλλιόπη Μουστάκα: αρχηγός Παιδόπολης Αγία Σοφία Βόλου», Αρχειοτάξιο 10/2008, σ. 186-199. http://nikhistor.blogspot.gr/2007/10/blog-post_10.html, https://www.myheritage.gr, υλικό του αρχείου]

Ο Γεώργιος Μελάς γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1866 όπου μεγάλωσε και σπούδασε νομικά. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως έφεδρος επίλαρχος. Διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας του βασιλιά Κωνσταντίνου, θέση από την οποία παραιτήθηκε όταν διαφώνησε με την πολιτική της Ελλάδος στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Έγραψε στα γαλλικά βιβλίο με τίτλο Ο Κωνσταντίνος το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Λ. Μακκά.

Ο Κωνσταντίνος Μελάς (1874-1953) γεννήθηκε στη Μασσαλία και ήταν γιος του πολιτικού Μιχαήλ Μελά και αδελφός του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και του ιδιαίτερου γραμματέα του βασιλιά Κωνσταντίνου Γεωργίου Μελά. Αποφοίτησε από τη σχολή Ναυτικών δοκίμων και έγινε αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού. Συμμετείχε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 καθώς και στους Βαλκανικούς Πολέμους. Ήταν ανθυποπλοίαρχος του πολεμικού πλοίου «Μιαούλης» στις αρχές του 20ού αιώνα. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Εκλέχτηκε βουλευτής Ιωαννίνων με το κόμμα των Φιλελευθέρων το 1915 και το 1920.

Ο Μιχαήλ Μελάς ήταν γιος του Κωνσταντίνου Μελά. Γεννήθηκε το 1902 στην Αθήνα και διέπρεψε ως πρέσβης της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Ο Δημήτριος Α. Μελετόπουλος ήταν σταφιδέμπορος από την Αιγιαλεία και συγγενής των οικογενειών Χαραλάμπη, Λόντου και Δεληγιάννη· σταδιοδρόμησε ως στρατιωτικός στον Αγώνα και αργότερα έγινε δήμαρχος Αιγίου, νομάρχης Αττικής κλπ.

Η Μελισσάνθη (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Ήβης Κούγια-Σκανδαλάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7.4.1907. Σπούδασε Γαλλική και Αγγλική Φιλολογία, ενώ τη δεκαετία 1945-1955 εργάστηκε στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, όπου παρουσίαζε θεατρικές διασκευές και ελληνική και ξένη ποίηση. Διετέλεσε μέλος της επιτροπής παιδικής λογοτεχνίας της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (1961-1972). Τιμήθηκε με επαίνους και βραβεία μεταξύ των οποίων ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος Ευποιίας για το σύνολο του έργου της. Το 1932 παντρεύτηκε τον δικηγόρο και πολιτευτή Λακωνίας Ιωάννη Σκανδαλάκη, συγγραφέα φιλοσοφικών δοκιμίων για τον υπαρξισμό.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1930 με την ποιητική συλλογή Φωνές Εντόμου. Έγραψε συνολικά 11 ποιητικά βιβλία, συγκεντρωμένα αρχικά στην έκδοση Τα Ποιήματα (Οι εκδόσεις των φίλων, 1975) και αργότερα στο Οδοιπορικό (Καστανιώτης, 1986, συμπληρωμένη έκδοση). Επίσης, ασχολήθηκε με το παιδικό θέατρο (Ο μικρός αδελφός, 1960 και Με τους αρχαίους θεούς, 1986) και το δοκίμιο (Νύξεις, 1985), ενώ είχε και μεταφραστικό έργο (Pierre Garnier, Emily Dickinson, P. Valéry, T.S. Eliot, B. Brecht, Μπ. Πάστερνακ).

Νομικός και Πρόεδρος της Ηλεκτρικής Εταιρείας "Power", της οποίας διάδοχο σχήμα αποτέλεσε η Δ.Ε.Η.

Ο Αθανάσιος Μερεμέτης γεννήθηκε στο Κρανίδι το 1911. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών [1931 -1934] και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή το 1935. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του διετέλεσε πρόεδρος του Ομίλου Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών (1933 - 1934) και του Συλλόγου Φοιτητών Φιλοσοφικής Σχολής. Το 1937 εργάστηκε ως υπάλληλος του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών. Την περίοδο 1937 – 1940 μετέβη στο Βερολίνο, όπου με υποτροφία του γερμανικού κράτους ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα τις Γενικές αρχές του ποινικού και δημοσίου δικαίου σύμφωνα με τον Πλάτωνα στο ομώνυμο Πανεπιστήμιο, ενώ είχε εκλεγεί και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Φοιτητών Βερολίνου. Παράλληλα έκανε σπουδές βιβλιοθηκονομίας, ως υπότροφος του Δήμου Αθηναίων. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1940 εργάζεται στον Δήμο Αθηναίων, ως ιδιαίτερος γραμματέας του Δήμου το 1941 και ως έφορος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης το 1942. Το 1946 διορίζεται στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας όπου συμμετέχει στην ίδρυση του Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου του οποίου είναι και αντιπρόεδρος. Το 1955 επιστρέφει στην Ελλάδα και διδάσκει στο Αμερικανικό Κολέγιο της Αθήνας και το 1960 ξαναγυρνά στην Κύπρο όπου εργάζεται στην μέση εκπαίδευση ως Γυμνασιάρχης έως το 1972.

Αντιστράτηγος και Αρχηγός Γ.Ε.Σ. Ο Αλέξανδρος Μερεντίτης (1880, Θήβα - 15 Ιουλίου 1964) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός. Εκτέλεσε καθήκοντα αρχηγού ΓΕΣ (επισήμως ήταν υπαρχηγός του ΓΕΣ) την περίοδο 1928-29, και έγινε επίσης υπουργός σε διάφορες βραχύβιες κυβερνήσεις.
Γεννήθηκε το 1880 στη Θήβα. Αφού αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων, κατατάχθηκε στο στράτευμα (Πυροβολικό) στις 6 Ιουλίου 1902. Πήρε μέρος στο Μακεδονικό Αγώνα. Τον πρόδωσαν και συνελήφθη από τις τουρκικές αρχές που τον έκλεισαν στις φυλακές του Μοναστηρίου, παραλίγο δε να τον τυφεκίσουν. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως υπολοχαγός, διοικητής πυροβολαρχίας στη Μακεδονία και στην Ήπειρο, στις επιχειρήσεις για την κατάληψη των Ιωαννίνων. Μετά τη λήξη τους διορίστηκε καθηγητής Περιγραφικής Γεωμετρίας στη Σχολή Ευελπίδων. Έγραψε και σύγγραμμα με τίτλο «Μαθήματα Περιγραφικής Γεωμετρίας».
Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε ως αντισυνταγματάρχης, διοικητής του πυροβολικού της IV Μεραρχίας. Στις επιχειρήσεις στη Ρωσία (Εκστρατεία της Κριμαίας) υπηρέτησε ως διοικητής πυροβολικού της II Μεραρχίας.
Στη Μικρασιατική Εκστρατεία υπηρέτησε ως διοικητής πυροβολικού του Β΄ Σώματος Στρατού και κατόπιν του Α΄ Σώματος Στρατού, στο οποίο λίγες ημέρες πριν από την κατάρρευση του μετώπου έγινε επιτελάρχης.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή για κάποιο διάστημα με αίτησή του τέθηκε σε διαθεσιμότητα. Ανακλήθηκε στην ενέργεια, έγινε υποστράτηγος και τοποθετήθηκε επιθεωρητής Πυροβολικού. Υπήρξε χρονολογικά ο δεύτερος εμψυχωτής αυτής της νεοσύστατης τότε υπηρεσίας, η οποία οργάνωσε και ανέπτυξε το σύστημα εκπαίδευσης του Πυροβολικού.
Στάλθηκε για εκπαίδευση στη Γαλλία, κι όταν επέστρεψε, τοποθετήθηκε υπαρχηγός του Επιτελείου, εκτελούσε δε καθήκοντα αρχηγού επειδή η θέση αυτή ήταν κενή. Συνέταξε και εισηγήθηκε σχέδιο οργάνωσης του στρατού, που προέβλεπε μειωμένη θητεία. Το σχέδιο αυτό εγκρίθηκε και τέθηκε σε ισχύ.
Επειδή διέκειτο φιλικά προς το Κίνημα Πλαστήρα του Μαρτίου 1933 αποστρατεύτηκε. Στα χρόνια της Κατοχής η κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη τον ανακάλεσε τον Οκτώβριο 1943 στην ενεργό υπηρεσία και τον προήγαγε σε αντιστράτηγο. Διετέλεσε υπουργός-γενικός διοικητής Μακεδονίας και υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη τον Απρίλιο και τον Αύγουστο του 1945, και υπουργός Στρατιωτικών και προσωρινά Ναυτικών στην κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού την ίδια χρονιά. Επί πρωθυπουργίας Θεμιστοκλή Σοφούλη έγινε υπουργός-γενικός διοικητής Μακεδονίας (1945-1946).
Πέθανε από συγκοπή καρδιάς τον Ιούλιο του 1964 στην Αθήνα και κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη από το Ναό της Μητρόπολης. Ήταν άγαμος.

Πηγές:
Μεγάλη Ναυτική και Στρατιωτική Εγκυκλοπαιδεία, τόμος 4, σελ. 499
Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα", τόμος 44, σελ. 282.

Οπλαρχηγός της Επανάστασης του 1821 που μετά την απελευθέρωση μετατράπηκε σε ληστής. Επικεφαλής της στασιαστικού κινήματος το 1847 στην Πάτρα.

Αυλάρχης των βασιλέων Κωνσταντίνου και του Αλεξάνδρου και Μέγας Αυλάρχης και Μέγας Τελετάρχης του Γεωργίου Β΄.

Ο Χατζηγιάννης Μερτζέλλος ή Σοφικίτης γεννήθηκε περίπου το 1791 στο Σοφικό Κορινθίας και καταγόταν από αγροτική οικογένεια. Νωρίς εγκατέλειψε τη πατρίδα του και μετανάστευσε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας, ελπίζοντας να βρει ένα καλύτερο μέλλον. Εκεί κάλεσε και τον αδελφό του, Αθανάσιο Μερτζέλλο, τον όποιο και προσέλαβε στις επιχειρήσεις του. Το 1810 νυμφεύτηκε τη συμπατριώτισσα του Αικατερίνη με την οποία απέκτησε 4 αγόρια και μια θυγατέρα.
Παραμονές της Επαναστάσεως μυήθηκε στη Φιλική εταιρεία και έστειλε με δικά του χρήματα τον αδελφό του Αθανάσιο στην Κορινθία για να προετοιμάσει το έδαφος για την Επανάσταση και τους συγχωριανούς του Σοφικίτες για το Μεγάλο Αγώνα.
Πράγματι μόλις έφτασε η ώρα άφησε πίσω του γυναίκα και παιδιά και έσπευσε στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Σοφικό και ανέλαβε την αρχηγία των όπλων ολόκληρης της περιοχής, Η προσφορά του στην Επανάσταση ήταν σημαντική. Ως οπλαρχηγός ο ίδιος εξόπλισε και προετοίμασε δικό του στρατιωτικό σώμα περίπου 600 ανδρών και μαζί με τον επίσκοπο Δαμάλων Ιωνά, τον Παπανίκα με ορεινούς Κορίνθιους, τον Σιναιίτη και Διδασκαλόπουλο με τους Περαχωρίτες, τον Πανούση με Μεγαρείς και άλλους Κορίνθιους κήρυξε την Επανάσταση στη Κορινθία στις 31 Μαρτίου 1821 και την επομένη, 1η Απρίλιου 1821, άρχισαν τη πολιορκία της Ακροκόρινθου η οποία κράτησε έως τις 14 Ιανουαρίου 1822.
Ο Χατζηγιάννης με διαταγή του Νικηταρά πολέμησε επίσης τα στρατεύματα του Δράμαλη το καλοκαίρι του 1822 στο Μετόχι της Φανερωμένης στο Αγιονόρι όπου έδειξε αυταπάρνηση και γενναιότητα. Επίσης έλαβε μέρος ως επικεφαλής 250 στρατιωτών στις μάχες της Στυλίδας της Αγίας Μαρίνας και της Νέας Πάτρας . Η προσφορά του στον Αγώνα ήταν πολύτιμη γι' αυτό και είχε κερδίσει το σεβασμό και τη φιλία όλων. Διοικούσε ανεξάρτητο σώμα από στρατιώτες και συχνά λάμβανε διαταγές από τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη.
Αναγνωρίζοντας τη γενναιότητα και τη μετριοπάθεια του στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου η κυβέρνηση τον ορίζει χιλίαρχο και αργότερα στα 1825 οι Κορίνθιοι πρόκριτοι τον προτείνουν για αντιστράτηγο. Πράγματι στις 26 Μαρτίου 1825 η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον προήγαγε στο βαθμό της Αντιστρατηγίας.
Έλαβε μέρος σε αναρίθμητες μάχες πιστός στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδος μέχρι την εδραίωση του Αγώνα και τη σύσταση του Ελληνικού κράτους. Ο ίδιος βλέποντας τους αγώνες του να δικαιώνονται αποσύρθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Σοφικό πάμφτωχος μαζί με την οικογένεια του με την ελπίδα ότι η πατρίδα θα τον ανταμείψει. Μάταια όμως, γιατί το κράτος δεν είχε τη δυνατότητα να τον αποκαταστήσει. Τα υπόλοιπα χρόνια τη ζωής του τα πέρασε στα Εξαμίλια Κορινθίας καλλιεργώντας τα κτήματα του και πέθανε γύρω στα 1860.

Βιβλιογραφία

• Κουτίβας Σταύρος 1968. Ο Αντιστράτηγος Χατζηγιάννης Μερτζέλλος ή Σοφικίτης. Οι στρατιωτικές και οι οικονομικές του υπηρεσίες στο αγωνιζόμενον έθνος το 1821.
• Αποστολίδης Λάμπης 197. Παπανίκας ο Κορίνθιος Κληρικός Πολέμαρχος του 1821.
• Κουτίβας Σταύρος 1968. Οι Νοταράδες στην υπηρεσία του Έθνους και της Εκκλησίας.

Θεολόγος, καθηγητής Ομιλητικής και Λειτουργικής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έλληνας αρχιτέκτονας, σκοπευτής και δύο φορές Ολυμπιονίκης.

Αθηναίος κληρικός και λόγιος. Επίσκοπος Ταλαντίου από το 1803, έδρασε κατά τον Αγώνα πολιτικά στην Ανατολική Στερεά και στη συνέλευση της Επιδαύρου. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών επί Όθωνα.

Ο Στυλιανός Μηλιούλης γεννήθηκε στις 21/08/1926 στον Τύρναβο. Γιός του Δημοσθένη Μηλιούλη ξυλουργού και της Μαρίας Τσολάκη. Έχασε τον πατέρα του σε ηλικία μόλις πέντε ετών. Σαν απόφοιτος του Α’ εξατάξιου Γυμνασίου Αρρένων Λάρισας το σχολικό έτος 1943-1944 εργάστηκε ως δάσκαλος για δύο χρόνια στο σχολείο του Μαυρολίθου Λάρισας «Σατόμπασι». Επί κατοχής προσχώρησε στην Ε.Π.Ο.Ν Τυρνάβου και ακολούθως «τετραγωνάρχης» της ΕΠΟΝ του συνοικισμού Αγίου Ιωάννου Τυρνάβου. Το 1943 έγινε μέλος του Κ.Κ.Ε. και μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας είχε αναλάβει την έκδοση προκηρύξεων. Τον Μάρτιο του ‘47 σε σχετική έρευνα που έγινε στο σπίτι του, βρέθηκε η γραφομηχανή και παράνομο έντυπο υλικό με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε πενταετή φυλάκιση από το έκτατο στρατοδικείο Λάρισας. Την περίοδο 11/1953 - 06/1955 εργάστηκε ως αγροφύλακας στην αγρονομία Τυρνάβου. Διορίστηκε ως επιτυχών σε διαγωνισμό τον Απρίλη του 1958 στο Δημαρχείο Τυρνάβου στη θέση του ληξίαρχου (διετέλεσε εξάλλου ομιλητής σε πλήθος συνεδρίων επιμόρφωσης δημοτικών και κοινοτικών υπαλλήλων Νομού Λάρισας και παρέμεινε στο πόστο του μέχρι και τη συνταξιοδότησή του τον Αύγουστο του 1990). Έφυγε από τη ζωή στις 26/12/2012 σε ηλικία 86 ετών.

Συγγραφέας, αρθρογράφος και στιχουργός. Γεννήθηκε στον Πειραιά, κόρη του δικηγόρου, πολιτικού και ιστορικού συγγραφέα Γιάννη Μητρόπουλου και αδελφή της κεραμίστριας και ζωγράφου Κάτιας Μητροπούλου. Μετά το Γυμνάσιο γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διέκοψε όμως τις σπουδές της στο τρίτο έτος. Την πρώτη εμφάνισή της στο χώρο της λογοτεχνίας έκανε το 1955, με δημοσιεύσεις πεζογραφημάτων στην εφημερίδα «Η Βραδυνή». Τρία χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στην πειραϊκή έκδοση «Το περιοδικό μας» και εξέδωσε το μυθιστόρημα «Η χώρα με τους ήλιους». Το 1963 έγραψε τους στίχους των τραγουδιών του δίσκου «Ο Δρόμος» του Μάνου Λοΐζου. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Παπαδόπουλου αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, προσωπικοί λόγοι ωστόσο την ανάγκασαν να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου συνελήφθη λόγω της πολιτικής της ένταξης στην Αριστερά. Εξέδωσε, όσο ζούσε, 46 βιβλία: 21 μυθιστορήματα, 12 συλλογές με διηγήματα, 3 νουβέλες, ένα χρονικό, 8 θεατρικά έργα και μια επιλογή από άρθρα της δημοσιευμένα στην εφημερίδα «Έθνος», όπου συνεργαζόταν δώδεκα χρόνια με δική της στήλη. Της απονεμήθηκε το Βραβείο Πεζογραφίας των Δώδεκα το 1963 για το «Πρόσωπα και φιγούρες», το Βραβείο Καλύτερου Έργου και Παράστασης το 1977 για το «Τέσσερις ερημιές», το Α΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1984 για τη «Μεγέθυνση» και το Βραβείο European Script Fund το 1989 για το σενάριό της «Το παλαιοπωλείο στην Τσιμισκή». Η ευαισθησία της την έφερε κοντά στα νέα ρεύματα της λογοτεχνίας στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, ως πεζογράφο και θεατρική συγγραφέα, και ειδικότερα κοντά στο γαλλικό «Νέο Μυθιστόρημα» ή «Αντι-μυθιστόρημα». Έργα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Γνωστοί συνθέτες όπως ο Μάνος Λοΐζος, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Νίκος Δανίκας, ο Χρήστος Νικολόπουλος κ.ά. έχουν μελοποιήσει στίχους της. Το 1969 συνυπέγραψε τη δήλωση διαμαρτυρίας για τη λογοκρισία, μαζί με άλλους δεκαεπτά λογοτέχνες. Ένα χρόνο αργότερα, μετά την άρση της προληπτικής λογοκρισίας έλυσε τη συγγραφική σιωπή της (που τήρησε από το 1967) και δημοσίευσε το μυθιστόρημα «Αντίστροφη μέτρηση». Το έργο της διδάσκεται στα ελληνικά πανεπιστήμια, στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία, στο Μεξικό και στη Σικελία. Κυκλοφορούν μελέτες για τα βιβλία της και το θέατρό της. Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. (Βιβλιογραφία: biblionet)

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου του 1896. Το 1910 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών όπου σπούδασε πιάνο με τον Ludwig von Wassenhoven και σύνθεση με τον Armand Marsick. Πολύ νωρίς και πριν ακόμη πάρει το δίπλωμα του έγραφε τραγούδια και συνέθετε κομμάτια για πιάνο. Η πρώτη δημόσια εμφάνιση του σε συναυλία έγινε στις 22 Μαρτίου 1913, στο πρόγραμμα της οποίας περιλαμβανόταν και η σύνθεση του Μητρόπουλου Un morceau de concert. Το 1915 σε συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, ο Δημήτης Μητρόπουλος διηύθυνε ένα δικό του έργο την Ταφή. Σε ηλικία 22 χρονών έγραψε μιά όπερα Soeur Beatrice, σε κείμενο του M. Maeterlinck, που παίχτηκε το 1920 στο τότε Δημοτικό Θέατρο με την Κατίνα Παξινού στον πρώτο ρόλο. Ως το 1937 συνέθετε διάφορα έργα για πιάνο, ορχήστρα, έγραφε μουσική δωματίου, τραγούδια και έκανε διάφορες διασκευές. Από το 1938 αφιερώθηκε αποκλειστικά στην διεύθυνση ορχήστρας.

Το 1920, με υποτροφία του Ωδείου Αθηνών, παρέμεινε για ένα χρόνο στις Βρυξέλες και μετά στο Βερολίνο, όπου έζησε τρία χρόνια. Το 1924 ήρθε στην Αθήνα όπου και αποφάσισε να μείνει οριστικά. Το 1925-1927 διηύθυνε την Ορχήστρα του Συλλόγου Συναυλιών, ενώ την περίοδο 1927-1937 υπήρξε αρχιμουσικός της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Παράλληλα, στα χρόνια αυτά διηύθυνε ορχήστρες, σε έκτατες εμφανίσεις, και σε άλλες ευρωπαικές πόλεις.
Το 1936 διηύθυνε με μεγάλη επιτυχία τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης, ενώ το 1937 και πάλι τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης όπως και της Μιννεάπολης. Το 1938 διορίστηκε μόνιμος μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μιννεάπολης, θέση που διατήρησε ως το 1949, ενώ παράλληλα διηύθυνε μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1949-1950 προσελήφθη ως συνδιευθυντής, μαζί με τον Leopold Stokowsky, της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης. Τον επόμενο χρόνο ο Stokowsky αποσύρθηκε και ως εκ τούτου ο Μητρόπουλος παρέμεινε μόνος ως το 1958. Τον ίδιο χρόνο παραιτήθηκε από καλλιτεχνικός διευθυντής της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης και τη θέση του κατέλαβε ο Leonard Bernstein, ενώ ο Μητρόπουλος παρέμεινε ως έκτακτος μαέστρος, διευθύνοντας παράλληλα και τη Μητροπολιτική Όπερα.

Το 1953 υπέστη το πρώτο καρδιακό επεισόδιο, ενώ το 1959 το δεύτερο και σοβαρότερο. Στις 2 Νοεμβρίου του 1960, ενώ διηύθυνε μια δοκιμή της Τρίτης Συμφωνίας του Mahler, υπέστη μία ακόμη καρδιακή προσβολή, οπότε και πέθανε με τη μπαγκέτα στο χέρι. Όσο ζούσε, αλλά και στη διαθήκη του, είχε εκφράσει την επιθυμία η σορός του να καεί και η τέφρα του να διακομισθεί στην Ελλάδα. Η καύση έγινε στο Lugano και η τέφρα του μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Υστερα από μια επίσημη αλλά και συγκινητική τελετή στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, η τέφρα του Δημήτρη Μητρόπουλου έμεινε για κάποιο διάστημα στο Ωδείο Αθηνών και έπειτα μεταφέρθηκε στο Α’ Νεκροταφείο, σε τάφο που παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων κατασκευασμένο από το γλύπτη Γιάννη Παππά.

[Το παρόν βιογραφικό σημείωμα βασίζεται σε κείμενο το οποίο συνέγραψαν η Χριστίνα Βάρδα και η Σόφη Παπαγεωργίου, για τον κατάλογο της έκθεσης για τον Δημήτρη Μητρόπουλο, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, το έτος 1993]

Δικηγόρος, πολιτικός και ιστορικός συγγραφέας.

Ναύαρχος της Ελληνικής Επανάστασης που διαδραμάτισε εξέχοντα ρόλο κατά τη διάρκεια αυτής πρωτοστατώντας σε πολύ σημαντικά γεγονότα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βώκος. Ενεργό δράση συνέχισε να έχει και μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους.

Αγωνιστής του 1821, γιος του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη και υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα.

Ο Αλέξης Μινωτής (Αλέξανδρος Μινωτάκης) γεννήθηκε το 1900 στα Χανιά· οι γονείς του, Στυλιανός και Στυλιανή Μινωτάκη, ήταν πολύτεκνοι. Ολοκλήρωσε τις μαθητικές σπουδές του στα Χανιά. Το 1915 δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό του Αντώνη Γιαλούρη Διόνυσος (εκεί υιοθέτησε και το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο). Το 1918, σύμφωνα με την επιθυμία των γονιών του, διορίστηκε λογιστής στην Τράπεζα Αθηνών, θέση από την οποία παραιτήθηκε το επόμενο έτος. Το 1922 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, αρχικά ως κομπάρσος, σε παραστάσεις του θιάσου Βεάκη-Ιατρίδου-Νέζερ, που περιόδευε τότε στην Κρήτη. Το 1924 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και το 1925 προσλήφθηκε στο θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη (πρώτη εμφάνιση στο έργο του Ανρύ Μπερνστέν Ιουδήθ), όπου παρέμεινε ως το 1931, συμμετέχοντας σε σκηνικές παραγωγές στην Αθήνα και σε περιοδείες, καθώς και στις παραστάσεις της Ελευθέρας Σκηνής.

Ο Αλέξης Μινωτής κι η Κατίνα Παξινού γνωρίστηκαν το 1928. Το 1931, εν αναμονή της έναρξης λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου, η Παξινού κι ο Μινωτής συνεργάστηκαν με τον Αιμίλιο Βεάκη. Στην κρατική σκηνή ανέλαβαν πρωταγωνιστικούς ρόλους από την πρώτη παραγωγή της (Αγαμέμνων του Αισχύλου 1932) ως το 1941. Τον Μάρτιο του 1940 παντρεύτηκαν στην Αθήνα κι η Παξινού έφυγε για το Λονδίνο, όπου υποδύθηκε την κυρία Άλβιγκ στους Βρικόλακες του Ίψεν (Duchess Theatre, θίασος του Charles Cochran).

Το 1941 ο Μινωτής συνελήφθη από τους Γερμανούς, οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, δραπέτευσε και κατέφυγε στη Χίο, συνελήφθη εκ νέου και φυλακίστηκε. Το 1942 διέφυγε στην Τουρκία, στο Κάιρο και από εκεί, με διπλωματικό διαβατήριο, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε εγκατασταθεί μετά από περιπέτειες η Παξινού.

Έως το 1950 ζήσανε στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, έλαβαν μέρος σε αντιπολεμικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις κι ενέργειες κι εμφανίστηκαν στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Το καλοκαίρι του 1951 το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο Δελφών, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή, με τον ίδιο στο ρόλο του Οιδίποδα και την Παξινού στο ρόλο της Ιοκάστης. Ακολούθησαν περιοδεία του κρατικού θιάσου στις ΗΠΑ και παράλληλη ανεξάρτητη κινηματογραφική και θεατρική δραστηριότητα των Παξινού και Μινωτή στην Αγγλία και την Αμερική.

Το 1953 το ζευγάρι ήρθε σε ρήξη με το Γιώργο Θεοτοκά. Από το 1955 –όταν ο Αιμίλιος Χουρμούζιος ανέλαβε τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου– ως το 1968 διατήρησαν μόνιμη συνεργασία με την κρατική σκηνή ως πρωταγωνιστές, ο Μινωτής και ως σκηνοθέτης, σε έργα του παγκόσμιου σύγχρονου και κλασικού ρεπερτορίου και τα καλοκαίρια σε αρχαίες τραγωδίες, στο πλαίσιο των φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών. Το 1958 ο Μινωτής σκηνοθέτησε τη Μήδεια του Λουίτζι Κερουμπίνι για την Dallas Civic Opera, με τη Μαρία Κάλλας στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία κι επαναλήφθηκε στο Λονδίνο, το Μιλάνο και στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου (1961).

Τον Αύγουστο του 1968 ο Μινωτής κι η Παξινού ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους από το Εθνικό Θέατρο και δημιούργησαν δικό τους θίασο, με τον οποίο έδωσαν παραστάσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ως το 1973.

Τον Οκτώβριο του 1974 ο Μινωτής ανέλαβε τη γενική διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, θέση την οποία διατήρησε ως το 1980, οπότε έγινε πρόεδρος ΔΣ της κρατικής σκηνής. Από το 1974 κι ως το τέλος της ζωής του (Νοέμβριος 1990) συνέχισε τη θεατρική του σταδιοδρομία από τη σκηνή του Εθνικού. Η τελευταία του ερμηνεία ήταν ο ρόλος του Αβραάμ στη Θυσία του Αβραάμ.

Κορυφαίες μορφές του ελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα, η Κατίνα Παξινού κι ο Αλέξης Μινωτής είχαν διεθνή αναγνώριση κι ακτινοβολία και τιμήθηκαν επανειλημμένως για την καλλιτεχνική προσφορά τους.

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο: Πλάτων Μαυρομούστακος, «Χρονολόγιο», στο Πλάτων Μαυρομούστακος (επιμ.), Παξινού – Μινωτής. Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1997, σ. 19-60].

Καθηγητής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από την Τρίπολη και σφοδρός πολέμιος της δημοτικής γλώσσας. Διετέλεσε πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, της Εταιρείας των φίλων του λαού, της Εταιρείας προς διδασκαλίαν των Αρχαίων Ελληνικών Δραμάτων και της Αρχαιολογικής Εταιρείας.

Δικαστικός, αρεοπαγίτης.

Ο Γεώργιος Μιτσοτάκης ήταν υποπρόξενος της Ρωσίας στο Ηράκλειο

Γεννήθηκε στη Χαλέπα Χανίων. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε καθήκοντα δασκάλου στη Βράιλα. Έγινε γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών της Ελλάδος και αργότερα του Γενικού Προξενείου της στα Χανιά. Το 1863 διορίσθηκε υποπρόξενος της Ρωσίας στο Ηράκλειο και έμεινε στη θέση αυτή επί 33 έτη. Κατά την Επανάσταση του 1866-69 υπήρξε πολύτιμος σύνδεσμος μεταξύ των επαναστατικών επιτροπών Αθηνών και Σύρου.

Η Μαρία-Πηνελόπη Μιχαλιτσιάνου γεννήθηκε στο Κάιρο στις 28/7/1913. Γονείς της ήταν ο μηχανικός Δημήτριος Μιχαλιτσιάνος και η Ελένη Β. Μεταξά που κατάγονταν από την Κεφαλλονιά. Παντρεύτηκε το 1938 τον Κρίτωνα Κερασσώτη, γιο του γιατρού Ιωάννη Κερασσώτη, που είχε γεννηθεί το 1911. Σύμφωνα με πιστοποιητικό του ελληνικού προξενείου Καΐρου, υπήρξε μόνιμη κάτοικος Αιγύπτου από τη γέννησή της ως τις 26/2/1960 ενώ ο σύζυγός της φέρεται ως μόνιμος κάτοικος ως το 1958. Σύμφωνα με βεβαίωση του συνδέσμου Αιγυπτιωτών έφτασε στην Ελλάδα το 1961. Από πιστοποιητικό του ελληνικού προξενείου της Γενεύης εξάγεται ότι το 1969 κατοικούσε στη Λωζάνη και φέρεται εγγεγραμμένη στα μητρώα του από το 1958. Από πιστοποιητικά και διαβατήρια μαρτυρούνται ταξίδια και παραμονή της στη Νότια Αφρική μεταξύ 1947 και 1950 ενώ βρίσκονται άδειες παραμονής και οδήγησης από την Αίγυπτο μεταξύ 1960 και 1970.