Ο Γιώργος Νέμπαρης γεννήθηκε στην Αμφιλοχία το 1901. Αποφοίτησε από το Στρατιωτικό Σχολείο Επιμελητείας και Διαχειρίσεως ως Ανθυπολοχαγός Διαχειρίσεως το 1922. Πολέμησε στην Αλβανία στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Το 1942 έφυγε από την Ελλάδα μέσω Βουλγαρίας και Τουρκίας για την Μέση Ανατολή όπου υπηρέτησε στην 1η και τη 2η Ταξιαρχία. Δημοκρατικών φρονημάτων, έζησε από κοντά τις εξεγέρσεις που σημειώθηκαν στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού. Αν και διαφωνούσε με το κίνημα του Απριλίου του 1944, συνελήφθη ως πρωταίτιός του και κλείστηκε στις φυλακές του Μουσταφά Μπάρακς, του Κασασίν και του Γκεμπέιτ. Καταδικάστηκε τον Ιούλη του 1944 από έκτακτο στρατοδικείο σε ισόβια κάθειρξη και στρατιωτική καθαίρεση. Δεν βρέθηκαν στοιχεία για το πότε απελευθερώθηκε, πότε γύρισε στην Ελλάδα και για τη μεταπολεμική σταδιοδρομία του. Αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Ταγματάρχη. Παντρεύτηκε με τη Θάλεια Νέμπαρη το 1941. Μέλος της Ελληνικής Περιηγητικής Λέσχης μεταπολεμικά, πέθανε το 1987.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Σταθμάρχης Σιδηροδρομικού Σταθμού Βόλου

Ο Ντόλης Νίκβας (φιλολογικό ψευδώνυμο του Απόστολου Βασιλειάδη, 1903-1937) αποφοίτησε από την Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Έγραψε διηγήματα και νουβέλες, θεατρικά έργα κι ένα μυθιστόρημα και συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα. Ήταν διευθυντής του περιοδικού Εβδομάς (1930-1937). Πηγή Onassis Cavafy Archive (τελευταία πρόσβαση: 17/5/2021).

Φλωρινιώτης εκπαιδευτικός και έμπορος. Είχε εμπορικές δραστηριότητες στη Ρουμανία, όπου δημιούργησε ελληνικά εκπαιδευτήρια. Διετέλεσε δήμαρχος Φλώρινας.

Ο Νεόφυτος Καρύστου (Φύλλα Ευβοίας 1790-Χαλκίδα 1851) ήταν κληρικός, φιλικός και αγωνιστής του 1821 αναπτύσσοντας έντονη δράση κυρίως στην περιοχή της Ν. Εύβοιας.

Πρόξενος της Ρωσίας και της Δανίας στην Ιθάκη

1909: Γεννιέται στις 28 Σεπτεμβρίου στην Ύδρα
1918: Μετακομίζει με τη μητέρα του στην Αθήνα. Ο πατέρας του έχει πεθάνει 2 χρόνια νωρίτερα.
1929-1935: Σπουδάζει στην ΑΣΚΤ
1937-1938: Ο Γ. Μόραλης μοιράζεται υποτροφία μαζί του και ταξιδεύουν σε Ρώμη και Παρίσι
1948: Πρώτη του ατομική έκθεση στην αίθουσα Τέχνης «Ρόμβος»
1964: Συμμετέχει στην Μπιενάλε της Βενετίας
1964-1974: Διδάσκει στην ΑΣΚΤ (διευθυντής 1969-1973)
1985: Τελευταία του ατομική έκθεση στην Γκαλερί «Άνεμος
Ο Νίκος Νικολάου, ζωγράφος, πραγματοποίησε αρχιτεκτονικές εφαρμογές (τοιχογραφίες) και ασχολήθηκε συστηματικά με το θέατρο (σκηνικά και κοστούμια). Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο Λουδοβίκος Ιωάννου Νικολαΐδης ήταν υποπρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, την περίοδο που διατελούσε χρέη προξένου ο Daniel E. Macginley (1898-1902;).
Είχε διοριστεί πληρεξούσιος και διαχειριστής των υποθέσεων της Domestic and Foreign Missionary Society of the Protestant Episcopal Church in the United States, που διατηρούσε σχολείο της Ιεραποστολής στην Αθήνα, με πρώτο διευθυντή τον J. H. Hill.

Ο Paul Nor (ψευδώνυμο του Νίκου Νικολαΐδη) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστός ως συγγραφέας σατιρικών έργων. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος μέχρι το 1927 όταν άρχισε να γράφει ποίηση και να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1930 όταν εξέδιδε την 'Παπαρούνα', ένα περιοδικό πολιτικής σάτιρας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, έζησε στις ΗΠΑ (1938-1970) και στη Σουηδία (1970-1974).

Ο Γεώργιος Νικολαΐδης-Βούρβαχης, γιος του Λουδοβίκου, γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1894. Σπούδασε νομικά στη Γενεύη και συνέχισε με εμπορικές σπουδές στη Γαλλία και Αγγλία. Υπηρέτησε πέντε χρόνια στο μέτωπο ενώ το 1922 ήταν σύνδεσμος στο Αγγλικό Στρατηγείο στην Κωνσταντινούπολη. Την περίοδο 1926-1928 και 1932-1939 διετέλεσε εμπορικός σύμβουλος στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι, ενώ στην Κατοχή υπήρξε γραμματέας της Επιτροπής διανομής των αποστολών Γαλλίας και μετά τον πόλεμο διαχειριστής πρώτων υλών στο Υπουργείο Οικονομικών. Ήταν μέλος του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου, γραμματέας του Ομίλου των εμπορικών ακολούθων της Γαλλίας, πρόεδρος της Διεθνούς Μονίμου Επιτροπής Παλαιών Πολεμιστών, των Ελλήνων προσκόπων στην Γαλλία και μέλος σε πολλούς άλλους διεθνείς οργανισμούς. Έγραψε οικονομικές μελέτες και άρθρα στα γαλλικά και ελληνικά. Είχε παντρευτεί την Νέλλη, κόρη του Αθανασίου Μπασιά και της Μαρίκας Σ. Μάρμορα.

Ο πατέρας του Γεωργάκης Νικολόπουλος καταγόταν από την Ανδρίτσαινα και μετά από την αποτυχημένη επανάσταση του Ορλώφ έφυγε στη Σμύρνη φοβούμενος τα αντίποινα. Η μητέρα του Παναγιώτα Ματζουράνη καταγόταν από την Ανδρίτσαινα και ήταν μαία.

Ο Κων/νος Νικολόπουλος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1786. Αφού τελείωσε την Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, σε ηλικία 18 ετών βρέθηκε στο Βουκουρέστι, όπου ζούσε ο ετεροθαλής αδελφός του κι εκεί σπούδασε δάσκαλος. Σε ηλικία 20 ετών (Οκτώβριος 1806) βρέθηκε στο Παρίσι και ζούσε για χρόνια από τη διδασκαλία ιδιαιτέρων μαθημάτων (δίδασκε ελληνική γλώσσα και φιλολογία). Υπήρξε καθηγητής της ελληνικής λογοτεχνίας στο «Αθήναιον» των Παρισίων και ενδεχόμενα δάσκαλος σε διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ταυτόχρονα, ασχολήθηκε με την ποίηση και τη μουσική, και ενώ ακόμα ζούσε, το όνομά του συμπεριλήφθηκε στην «Παγκόσμια Βιογραφία των Μουσικών». Ο Νικολόπουλος ιδιοφυής και εξαιρετικά φιλομαθής, θερμός πατριώτης, μανιώδης συλλέκτης του βιβλίου, γνώστης της ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας, μιλούσε και έγραφε πολύ καλά επί πλέον τη Γαλλική, Γερμανική και Ιταλική γλώσσα. Έγινε μέλος της Ιονίου Ακαδημίας και της Φιλοτεχνικής Εταιρείας του Παρισιού, και διορίστηκε σε αξιόλογη θέση της Βιβλιοθήκης του Ινστιτούτου της Γαλλίας (υποβιβλιοθηκάριος). Υπήρξε μέλος της «Ελληνικής Εταιρείας» του Παρισιού, που ιδρύθηκε το 1828, και Γενικός Γραμματέας της για ένα διάστημα.

Ζώντας στο Παρίσι γίνεται τακτικός συνεργάτης του περιοδικού «Λόγιος Ερμής», όπου δημοσιεύει ποιήματα και άρθρα, και συνεργάτης διαφόρων Ευρωπαϊκών περιοδικών, τα οποία τροφοδοτεί με ειδήσεις, βιβλιοκρισίες και σχόλια. Εκδίδει το περιοδικό «Μέλισσα» με το Σπ. Κονδό και τα έργα του φίλου του λόγιου Ζαλίκη. Η «Μέλισσα» (1819-1821) εκδόθηκε μόνο σε 3 φυλλάδια, όμως αποτέλεσε σημαντικό εκδοτικό εγχείρημα χάρη στον επαναστατικό της προσανατολισμό. Δημοσιεύει άσματα και ωδές με χαρακτηριστικότερη την «Ωδήν προς το έαρ», αφιερωμένη στον Καποδίστρια. Από το 1819-1831 είναι ένας από τους συνεργάτες της Εγκυκλοπαιδικής Επιθεώρησης του Παρισιού, όπου γράφει άρθρα, μελέτες, κριτικές για τα εκδιδόμενα βιβλία, νεκρολογίες, σχόλια. Μετά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα δημοσιεύει θούρια, ύμνους, παραινέσεις και εκκλήσεις προς τους αγωνιζόμενους Έλληνες και Φιλέλληνες. Σε όλα τα έργα του διακρίνεται ένας αγνός πατριωτισμός, ένα πάθος να δει την Ελλάδα ελεύθερη.

Στο Παρίσι απέκτησε σπουδαία Βιβλιοθήκη, φημισμένη τότε μεταξύ των καλύτερων ιδιωτικών Βιβλιοθηκών. Τη Βιβλιοθήκη του αποφάσισε να δωρίσει στη γενέτειρα του πατέρα του Ανδρίτσαινα, διαπνεόμενος από την πίστη ότι η μελέτη και η γνώση θα οδηγήσει την Ελλάδα σε ταχεία αναγέννηση. Την απόφασή του αυτή γνώρισε στο Δήμο Ανδρίτσαινας με επιστολή του το 1838.

Ο Δήμος Ανδρίτσαινας δέχθηκε την πολύτιμη δωρεά του και έστειλε στο Παρίσι να παραλάβουν τα βιβλία το Χαράλαμπο Χριστόπουλο, Γραμματέα του Υπ. Εσωτερικών και τον Κων/νο Φαρμάκη – Ζαριφόπουλο, Δήμαρχο. Τα βιβλία μεταφέρθηκαν (μέσα σε 47 κιβώτια) το 1840 από το Παρίσι στο Ναύπλιο με πλοίο και από εκεί με ζώα στην Ανδρίτσαινα και τοποθετήθηκαν προσωρινά στην εκκλησία Αγία Βαρβάρα, κοντά στο Σχολείο.

Πέθανε στις 12 Ιουνίου 1841 στο Νοσοκομείο (Hotel Dieu), χωρίς κανένα συγγενή.

Η Ηρώ Νι­κο­πού­λου γεννήθηκε το 1958 στην Νέα Σμύρνη όπου κατοικεί και εργάζεται. Σπού­δα­σε στην Α­νω­τά­τη Σχο­λή Κα­λών Τε­χνών της Αθήνας, από όπου αποφοίτησε με άριστα, ζω­γρα­φι­κή με τον Νίκο Κεσσανλή και τον Δημήτρη Μυταρά και σκη­νο­γρα­φί­α με τον Γιώργο Ζιάκα. Έ­χει κά­νει εννέα α­το­μι­κές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ο­μα­δι­κές στην Ελ­λά­δα και το ε­ξω­τε­ρι­κό.

Έ­χει ε­πι­με­λη­θεί τα σκη­νι­κά και τα κου­στού­μια σε αρ­κε­τές θε­α­τρι­κές πα­ρα­στά­σεις, ενώ έργα της κοσμούν εξώφυλλα πολλών βιβλίων και σελίδες λογοτεχνικών περιοδικών.

Κρι­τι­κές για το έρ­γο της έ­χουν δη­μο­σιευ­θεί στον η­με­ρή­σιο τύ­πο και σε ει­κα­στι­κά πε­ριο­δι­κά (Τα Νέα της Τέχνης, The Art Magazine, Arti International, εφ. Τα Νέα, Έθνος, Επενδυτής, Κέρδος, Αυγή, Εποχή, κ.ά.).

Συ­γκα­τα­λέ­γεται στο Ει­κα­στι­κό Λε­ξι­κό των Ελ­λή­νων Καλ­λι­τε­χνών 16ος-20ος αιώ­νας των εκ­δό­σε­ων Μέ­λισ­σα (1999). Έρ­γα της βρί­σκο­νται σε δη­μό­σιες και ι­διω­τικές συλ­λο­γές (Συλλογή της Βουλής των Ελλήνων, Συλ­λο­γή Βορ­ρέ, Συλλογή Νίκας, Μουσείο ΟΣΕ, Σ I.T.F. Lon­don, ­C.G.S.P. Belgium, G.I.D. Deut­chlan­ds­, ­Trade Union of Hun­ga­rian Railwaymen Hungury, Συλ­λο­γή Υ­πουρ­γεί­ου Δι­και­ο­σύ­νης, Συλ­λο­γή Ε­θνι­κής Τρά­πε­ζας, Ο.Η.Ε. Τhe Netherlands Red Cross, Amsterdam, Holland, κ.ά).

Έκανε αλλεπάλληλα ταξίδια στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική για καλλιτεχνική ενημέρωση αλλά και για να γνωρίσει διαφορετικούς πολιτισμούς. Τα σημαντικότερα ήταν η τρίμηνη παραμονή της στην Ινδία – ιδιαίτερα η μαθητεία της στην Πούνα της Βομβάης και η προσέγγισή της με την Ανατολική φιλοσοφία καθώς και η παραμονή της στην Ολλανδία με αφορμή την υποτροφία του ΙΚΥ στο πρόγραμμα Erasmus για την Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Χάγη.

Από το 1993 έως το 1996 δίδαξε εθελοντικά ζωγραφική στις κρατούμενες των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού κατόπιν ειδικής άδειας που αιτήθηκε και της χορηγήθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Από το 1986 α­σχο­λεί­ται παράλληλα με την λο­γο­τε­χνί­α. Έχει δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα, πέντε ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές και τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Από το 2010 συνδιευθύνει την ψηφιακή επιθεώρηση για το μικρό διήγημα Πλανόδιον-Ιστορίες Μπονζάι και επιμελήθηκε με τον Γιάννη Πατίλη τις ανθολογίες μικρού διηγήματος Ιστορίες Μπονζάι για τα έτη ‘14, ‘15, ΄16 (Γαβριηλίδης).

• Έχει επιμεληθεί την επετειακή έκδοση για τα δεκαπέντε χρόνια από την πτώση των Δίδυμων Πύργων, 83 Ιστορίες Μπονζάι για το Σημείο Μηδέν (2016, Σιδέρης, με τους Βασίλη Μανουσάκη και Έλενα Σταγκουράκη), Τα πάθη της λογοτεχνίας (2016, Καστανιώτης και Εταιρεία Συγγραφέων), Μικροκύματα 99+1 μικρο-διηγήματα (Εφημερίδα των Συντακτών, 2018), κ.α.

Έχει συμμετάσχει ως προσκεκλημένη σε τέσσερα διεθνή φεστιβάλ ποίησης (Τουρκία, 2012, Θεσσαλονίκη, 2013, Αθήνα, 2013, Κροατία, 2015). Ποι­ή­μα­τα, δι­η­γή­μα­τα και άρ­θρα της έ­χουν δη­μο­σι­ευ­θεί στον πε­ρι­ο­δι­κό, ημε­ρή­σιο και ηλεκτρονικό τύ­πο και έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ρωσικά, Ισπανικά, Τουρκικά, Ρουμανικά, Βουλγαρικά και Κροατικά.

Στα Ισπανικά κυκλοφορεί μία ανθολογία ποιημάτων της με τον τίτλο Aceptiones de la Miranda (2019, El arbol de la luz, Sevilla).

Το 2019 το λογοτεχνικό περιοδικό Σίσυφος αφιέρωσε το 17ο τεύχος του στο ποιητικό και πεζογραφικό της έργο.

Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, της Εται­ρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.

Στην Εταιρεία Συγγραφέων διετέλεσε μέλος και ταμίας του Δ.Σ. για δύο θητείες από το 2015-16 και 2017-2018.

Διατηρεί την ιστοσελίδα: www.ironikopoulou.gr

Νομικός, Χριστόφορος (1883-1951). Ιστορικός συγγραφέας. Ο Χριστόφορος Νομικός είναι ο μόνος Έλληνας ιστορικός που ασχολήθηκε αποκλειστικά με την ιστορία των Αράβων. Έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και, παράλληλα προς την επαγγελματική του δραστηριότητα, ενδιαφέρθηκε αρχικά για την αγγειοπλαστική και την κεραμική. Καρπός του ενδιαφέροντός του αυτού ήταν η συγγραφή βιβλίων τα οποία μαρτυρούν αισθητική καλλιέργεια και ιστοριοδιφική οξυδέρκεια: "Η λεγόμενη Ροδιακή αγγειοπλαστική" (1919), "Τα χριστιανικά κεραμουργήματα του Αρμενικού Πατριαρχείου Ιεροσολύμων" (1922) και "Τα κεραμουργήματα της Κανδιάνας" (1924). Η συνεισφορά του έγκειται στις ιστορικές μελέτες του και πρωταρχικά στην "Εισαγωγή στην Ιστορία των Αράβων" (1927). Άλλες ιστορικές μελέτες του: "Αραβικά ιστορήματα" (1920) και "Ανατολή και Ισλάμ" (1925). Στα κείμενα αυτά υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία που υπογραμμίζουν την υπευθυνότητα με την οποία έχουν συγκεντρωθεί.

Ο Γιάννης Νούσιας γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1904 και έζησε τα παιδικά του χρόνια στα Γιάννενα όπου φοίτησε στη Ριζάρειο Σχολή και στη συνέχεια σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μουσική στο "Μουσικό Λύκειο Αθηνών". Ίδρυσε το 1932 και διηύθυνε ως το θάνατό του, το ιδιωτικό Εκπαιδευτήριο "Ελληνογαλλικόν Λύκειον Αθηνών" και την παιδική χορωδία "Γιάννη Νούσια", που αργότερα μετονομάστηκε σε "Χορωδία Ελληνογαλλικού Λυκείου Αθηνών". Πέθανε στην Αθήνα το 1971.

Μακεδονομάχος από τον Μεσενικόλα Καρδίτσας που δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή των Σερρών, Δράμας και Καβάλας.

Γεννήθηκε το 1914 στο χωριό Εµπρόσνερος της επαρχίας Αποκορώνου του νοµού Χανίων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου πολέµησε στην Αλβανία µε την 5η Μεραρχία Κρητών. Νοσηλεύτηκε σε νοσοκοµείο στο Λουτράκι εξαιτίας κρυοπαγηµάτων και µετά την ολοκλήρωση της θεραπείας επέστρεψε στα Χανιά. Τον Μάιο 1941 πολέµησε στη µάχη της Κρήτης, όπου πιάστηκε αιχµάλωτος των Γερµανών και µεταφέρθηκε σε στρατόπεδο αιχµαλώτων από το οποίο λίγο αργότερα κατάφερε να αποδράσει. Μετά την απόδρασή του παρουσιάστηκε στη Γεωργική Υπηρεσία Ρεθύµνου, όπου εργαζόταν πριν την κήρυξη του πολέµου και διορίστηκε Κοινοτικός Γεωπόνος. Στη διάρκεια της γερµανικής Κατοχής προσχώρησε στο ΕΑΜ και υπήρξε γραµµατέας του Γ΄ τµήµατος ΕΑΜ Αποκορώνου. Συµµετείχε ως εκπρόσωπος του ΕΑΜ στην κοινή επιτροπή συµφιλίωσης ΕΑΜ-ΕΟΚ προς το τέλος της κατοχής. Το 1947 εκδιώχθηκε από τη Γεωργική Υπηρεσία Κρήτης όπου εργαζόταν λόγω των πολιτικών του φρονηµάτων και της συµµετοχής του στο ΕΑΜ. Για ένα σύντοµο χρονικό διάστηµα δούλεψε στην Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισµών Αποκορώνου, ενώ παράλληλα ενεργούσε για την επαναπρόσληψη του στο δηµόσιο. Το 1952 κατάφερε να αναδιοριστεί στο δηµόσιο, στο οποίο και εργάστηκε µέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1980. Απεβίωσε το 2004.

Ο Χρήστος Ε. Ντούνης (1935-2010) αποφοίτησε από τη Σχολή Πλοιάρχων Εμπορικού Ναυτικού της Ύδρας (1955) και από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (1960), ενώ μετεκπαιδεύτηκε στη Βρετανία και τη Γερμανία (1964 και 1974). Ειδικεύτηκε σε θέματα ασφάλειας της ναυσιπλοΐας και ναυτικής εκπαίδευσης. Εργάστηκε αρχικά στο εμπορικό ναυτικό ως πλοίαρχος, ενώ διετέλεσε διευθυντής του Οίκου του Ναύτου και Προξενικός Λιμενάρχης στο Ρότερνταμ (Ολλανδία). Το 1985 ορίστηκε υπαρχηγός του Λιμενικού Σώματος και το 1987 αρχηγός του, λαμβάνοντας τον βαθμό του Αντιναυάρχου. Μετά την αφυπηρέτησή του (1990) ορίστηκε επίτιμος αρχηγός του Λιμενικού Σώματος. Συνέγραψε άρθρα και βιβλία ναυτικού και ναυτιλιακού περιεχομένου, ενώ ιδιαίτερα σημαντικές υπήρξαν οι προσπάθειές του για τη βελτίωση και αναβάθμιση της ναυτικής εκπαίδευσης.

Γεννήθηκε στο Μαρτίνο Λοκρίδας, σε επταμελή αγροτική οικογένεια. Παρακολούθησε το δημοτικό στο Μαρτίνο και το Γυμνάσιο στην Αταλάντη και σπούδασε στην Πάντειο (όπου εισήλθε δεύτερος). Στην περίοδο των σπουδών του εργάστηκε στα επαρχιακά γραφεία του Οργανισμού Κωπαΐδος στην Αλίαρτο. Τέλειωσε και την Νομική, παράλληλα με την στρατιωτική του θητεία. Εργάστηκε ως υπάλληλος του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και παράλληλα παρακολούθησε το τμήμα Πολτικών και Οικονομικών Επιστημών της Νομικής. Στη συνέχεια εργάστηκε στη θέση βοηθού της Δημοσίας Οικονομικής στη Σχολή, ολοκληρώνοντας και τις σπουδές του σε αυτήν. Ήταν μέλος του ΕΔΠ του Παντείου Πανεπιστημίου ως το 1990.
Συλλογές διηγημάτων: Η Ψευδαίσθηση (1971), Ο Φόβος (1973), Απελευθέρωση (1979), Υποτροπή (1991), Αναζήτηση (1992)

[Πηγή βιογραφικού: Υλικό του αρχείου]

Επαγγελματίας φωτογράφος της Σάμου.

Ξάνθος, Εμμανουήλ (Πάτμος,1772-Αθήνα, 1852) ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Φιλικής Εταιρείας που εργάστηκε δραστήρια για τη μύηση νέων μελών στην Εταιρεία και την προετοιμασία του αγώνα συγκεντρώνοντας χρήματα και πολεμοφόδια. Το 1839 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα υπηρετώντας σε διάφορες δημόσιες θέσεις.

Ο Λευτέρης Ξάνθος γεννήθηκε το 1945 και το 1963 βρέθηκε στην Δυτική Γερµανία για σπουδές. Σπούδασε στη Σχολή καλών Τεχνών του Ντύσσελντορφ και το 1977 επέστρεψε µόνιµα στην Ελλάδα. Στην διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση στις γραµµές του ΠΑΜ, του οποίου υπήρξε ενεργό στέλεχος. Παράλληλα, ήταν µέλος του Γραφείου Δυτικής Γερµανίας /Δυτικού Βερολίνου του ΚΚΕ εσ. και δραστηριοποιήθηκε επίσης στο Ελληνικό Σπίτι του Ντύσελντορφ.

Ο Εμμανουήλ Ξένος ήταν καραβοκύρης, λόγιος, πολιτικός και αγωνιστής του 1821 από την Πάτμο. Ήταν καραβοκύρης και έμπορος με δραστηριότητες και εμπορικό οίκο στην Οδησσό, είχε μυηθεί στην Φιλική Εταιρεία. Κατά την διάρκεια της επανάστασης μαζί με τον αδελφό του Θεόδωρο εφοδίαζαν με τα πλοία τους τον στρατό του Καραΐσκάκη και το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Ήταν πληρεξούσιος της Πάτμου στις εθνοσυνελεύσεις του 1823 στο Άστρος , του 1826 στην Επίδαυρο, του 1827 στην Τροιζήνα και του Δ΄ κατ' επανάληψη Εθνική των Ελλήνων συνέλευση του 1831-2. Είχε εκλεγεί στην επιτροπή που στάλθηκε στον σουλτάνο να διαπραγματευτή ειρήνη.