Ο Στέφανος Ξανθουδίδης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Έφυγε πολύ νέος για την Αθήνα όπου σπούδασε φιλολογία. Αρχικά διορίστηκε στα γυμνάσια της Νεαπόλεως και του Ηρακλείου. Έγινε γραμματέας του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου και γνωρίστηκε με τον ιδρυτή του Μουσείου Ηρακλείου Ιωσήφ Χατζηδάκι, με τον οποίο ανέπτυξε στενή συνεργασία για την αρχαιολογική κίνηση της Κρήτης. Στη συνέχεια, διορίστηκε έφορος αρχαιοτήτων της Κρητικής Πολιτείας από το 1900-1915. Αργότερα έγινε έφορος της Αρχαιολογικής Περιφέρειας της Ελλάδας και διευθυντής του Μουσείου Ηρακλείου. Ήταν συγγραφέας αρκετών βιβλίων ιστορικού, λαογραφικού και αρχαιολογικού περιεχομένου. Έχει επιμεληθεί την έκδοση του Ερωτόκριτου του Κορνάρου στις αρχές του 20ου αι.

Ο Αλέξανδρος Γ. Ξύδης (Λίβερπουλ 1918-Αθήνα 2004) ήταν γιος του Γεωργίου Ξύδη και της Αλεξάνδρας Δραγούμη, κόρης του πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη. Σπούδασε Νοµικά, Πολιτικές Επιστήµες και Φιλολογία στο Παρίσι και Ιστορία της Τέχνης στο Μόναχο. Εκτός από τη συνεχή και συστηµατική του δραστηριότητα, ως τεχνοκρίτης, εργάστηκε στο Υπουργείο Τύπου (Αθήνα, Μέση Ανατολή (1940-1945)) και στη συνέχεια στο Υπουργείο Εξωτερικών, από όπου απολύθηκε από τη δικτατορία το 1968, για να επιστρέψει την περίοδο 1974-1976. Στο Λονδίνο, τη δεκαετία του 1950, υπηρέτησε μαζί με τον Γιώργο Σεφέρη, με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία και του οποίου επιμελήθηκε την έκδοση του Πολιτικού Ημερολογίου (1979, 1985).
Υπήρξε µέλος της αντιδικτατορικής οργάνωσης Δηµοκρατική Άµυνα, ενώ στη µεταπολίτευση ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση (υποψήφιος βουλευτής της Συµµαχίας και του Συνασπισµού). Έχει δηµοσιεύσει πολλές µελέτες για την νεοελληνική τέχνη, ενώ στην ογκώδη πολιτική του αρθρογραφία σηµαντική θέση καταλαµβάνουν το Κυπριακό και η ελληνική εξωτερική πολιτική.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Τεχνοκριτικών, της οποίας διετέλεσε για πολλά χρόνια γραμματέας και πρόεδρος. Διατηρούσε σημαντική συλλογή με έργα χαρακτικής και ζωγραφικής, τα οποία δώρισε το 2001 στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Μέρος του πολιτικού αρχείου του είχε δωρίσει στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Ήταν εκδότης του περιοδικού Τετράδιο 1945-1947. Είχε δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα και μονογραφίες για Έλληνες καλλιτέχνες (Θεοτοκόπουλος, Καπράλος, Παρθένης, Μπουζιάνης, Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Χατζηκυριάκος-Γκίκας κ.ά.) καθώς και μελέτες σχετικά με τη νεοελληνική τέχνη (Προτάσεις για την Ιστορία της Νεοελληνικής Τέχνης, 1976) και παράλληλα επιμελήθηκε σημαντικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εξέδωσε επίσης μια μελέτη για το Κυπριακό (1993). Με τα κείμενα και τη δράση του σφράγισε τη φυσιογνωμία της ελληνικής εικαστικής κριτικής και συνέβαλε στη διαμόρφωση της νεωτερικής τέχνης στην Ελλάδα την περίοδο 1940-1990.

Έλληνας συνθέτης και ερμηνευτής κιθάρας από την Κέρκυρα, ένας από τους πρωτεργάτες της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής.

Δάσκαλος από την Κάρπαθο.

Ο Ευάγγελος Οικονομίδης υπηρέτησε στην ΕΤΕ έως το 1977, επί 37 χρόνια στη Βιομηχανική Πίστη, στα Καταστήματα Μητροπόλεως, Μοναστηρακιού, Κεντρικού και αλλού. Συνέλεγε αναμνηστικά και κειμήλια από την οικογένεια και την εργασία του. Ήταν η δεύτερη γενιά που εργάστηκε στην ΕΤΕ, διότι και ο πατέρας του, Σωτήριος Οικονομίδης, αφού υπηρέτησε ως διευθυντής καταστημάτων στο Γύθειο, στα Καλάβρυτα και στον Πύργο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και τελείωσε τη σταδιοδρομία του.

Έλληνας μουσικοπαιδαγωγός, βιολιστής και διευθυντής ορχήστρας. Συγγραφέας εκπαιδευτικών βιβλίων, μερικά σε συνεργασία με τον Μανώλη Καλομοίρη.
Σπούδασε στο Ωδείο Αθηνών, όπου αργότερα αναδείχτηκε σε καθηγητή των θεωρητικών και διευθυντή του (1930-1939). Συμμετείχε στην ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών ως μουσικός στο βιολί και στη βιόλα. Το 1942 μετέτρεψε την ορχήστρα του Ωδείου σε Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και αργότερα σε Κρατική Ορχήστρα Αθηνών της οποίας υπήρξε ο πρώτος διευθυντής.
Διεθυντής του Ωδείου Πειραιώς (1924-1931).
Το 1921 ίδρυσε τη Χορωδία Αθηνών, με την οποία ανέβασε διάφορα μεγάλα έργα στο ελληνικό κοινό.
Το 1955 συνετέλεσε στη διοργάνωση του πρώτου Φεστιβάλ Αθηνών, όπου συμμετείχε διευθύνοντας την Εθνική Λυρική Σκηνή. Διετέλεσε, αμισθί, διευθυντής της ΕΛΣ το 1954.

Λόγιος και πολιτικός από το Μαυρίλο του Βελουχιού, εκπρόσωπος του Πατρατζικιού (σημ. Υπάτη) στις εθνοσυνελεύσεις του Αγώνα και πρώτος νομάρχης της Εύβοιας το 1833.

Ο αντιναύαρχος Κωνσταντίνος Οικονόμου (Αθήνα, 1888-1957) ήταν γιος του Νικολάου Οικονόμου και της Αμαλίας, το γένος Κωνσταντίνου Κρίτσα (το ζευγάρι είχε και μία κόρη, την Ιουλία). Υπηρέτησε μεταφραστής του αντιναύαρχου Mark Kerr, αρχηγού της Αγγλικής Ναυτικής Αποστολής την περίοδο 1913-1916 και ναυτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα τη δεκαετία του 1930. Το 1950 προσπάθησε να αναλάβει την εμπορική αντιπροσωπεία της εταιρείας Curtiss-Wright Corp. που κατασκεύαζε τα αεροσκάφη Helldivers.
Ο Κωνσταντίνος Οικονόμου παντρεύτηκε το 1926 την Ελένη το γένος Νικολάου Τριανταφυλλάκου, χήρα του Περικλή Παπαγεωργακόπουλου και έγινε επίτροπος και διαχειριστής της περιουσίας της κόρης της (από τον γάμο της με τον Παπαγεωργακόπουλο), Αγγελικής (1920-2002). Η περιουσία περιελάμβανε τρία ακίνητα στην Πάτρα στις οδούς Αγίου Ανδρέου 59, Κολοκοτρώνη 6 και Κανάρη 23.
Υπήρξε επίσης επίτροπος και διαχειριστής της περιουσίας του θείου του, αδελφού της μητέρας του, Δημητρίου Κ. Κρίτσα που τέθηκε σε δικαστική απαγόρευση το 1910. Η περιουσία της οικογένειας του Κωνσταντίνου Κρίτσα αποτελούνταν από τρία κτήματα στα χωριά Μουσταφάμπεη, Ιμίρβεη και Μοσχοχώρι του νομού Φθιώτιδας, όπου καλλιεργούνταν καλαμπόκι, σίτος, βρώμη και αραβόσιτος. Το κτήμα του Μουσταφάμπεη ανήκε στον Δημήτριο Κρίτσα ενώ τα υπόλοιπα μοιράζονταν στα άλλα μέλη της οικογένειας Κωνσταντίνου Κρίτσα: Σοφία (σύζυγο Δημήτριου Αργυρόπουλου), Αμαλία (σύζυγο Νικολάου Οικονόμου), Ελένη (σύζυγο Δημητρίου Λάππα).
Ο Οικονόμου υπήρξε επίσης επίτροπος, διαχειριστής της κληρονομιάς της ανιψιάς του, Νίνας Θεοδοσίου Φωτιάδου (κόρη της αδελφής του Ελένης), περιουσία που προερχόταν από τη γιαγιά της, Αγγελική Γιαγλοπούλου.
Ο Δημήτριος Κρίτσας (Λαμία 1876-Αθήνα 1941) ήταν λοχαγός του Πεζικού. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 και το 1910 αποστρατεύτηκε και τέθηκε σε δικαστική απαγόρευση.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: Βασική πηγή είναι το υλικό του αρχείου. Οι χρονολογίες θανάτου του Κ. Οικονόμου, γέννησης και θανάτου της Αγγελικής Οικονόμου προέρχονται από τον κ. Γιώργο Δημακόπουλο. Τα βιογραφικά του Δημητρίου Κρίτσα προέρχονται από τον 4ο τόμο της Μεγάλης Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαίδειας, σ. 305 και από το αρχείο].

Αντάρτης του 54ου Συντάγματος ΕΛΑΣ. Εκτελέστηκε το 1946 στο Μεζούρλο.

Ιερέας και διδάσκαλος, ένας απο τους πιο γνωστούς Έλληνες εκκλησιαστικούς συγγραφείς και ιεροκήρυκες. Γεννήθηκε στη Τσαριτσάνη της Ελασσόνας στις 27 Αυγούστου 1780, το όνομα του ιερέα πατέρα του ήταν Κυριάκος και της μητέρας του Ανθία. Μετά το πέρας των εκκλησιαστικών σπουδών του διδάχθηκε τη γαλλική γλώσσα. Σε ηλικία εικοσιπέντε ετών άρχισε να περιοδεύει σε χωριά και πόλεις της Θεσσαλίας με σκοπό τη διάδοση του λόγου του Θεού, προσπαθώντας να εμφυτεύσει στον κόσμο την αγάπη προς τα γράμματα και τη μάθηση. Το 1806 φυλακίστηκε με διαταγή του Αλή Πασά εξαιτίας της επαναστατικής δραστηριότητας του. Το 1809 ο Οικονόμος προσκλήθηκε στη Σμύρνη να διδάξει στο νεοσύστατο Φιλολογικό Γυμνάσιο της πόλης. Παρέμεινε στη Σμύρνη μέχρι το 1819 ως διδάσκων στην αρχή και ση συνέχεια ως Διευθυντής του σχολείου. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ και η Ιερά Σύνοδος τον προσκάλεσαν στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ρώσος αυτοκράτορας Αλέξανδρος τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και μετά απο πρόσκλησή του ο Οικονόμος μετέβει στην Αγία Πετρούπολη. Συνέχισε εκεί το συγγραφικό του έργο και εκλέχθηκε μέλος της Εκκλησιαστικής Ακαδημίας της Πετρούπολης. Το 1831 ο Οικονόμος επέστρεψε στην Ελλάδα, στην πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους το Ναύπλιο. ‘Εκτοτε ο Οικονόμος συνέδεσε το όνομα του με θέματα που απασχολούσαν την Ελληνική Εκκλησία, η οποία είχε πλέον κηρυχθεί αυτοκέφαλη και εργάστηκε με στόχο τις καλές σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το 1837 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Πέθανε το Μάρτιο του 1857. Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι: Η Επιστολιμαία διατριβή περί των τριών ιερατικών της Εκκλησίας βαθμών, Αυτοσχέδιος περί Σμύρνης Διατριβή.

Η Σοφία Ολυμπίου ήταν κόρη των ηθοποιών Γιάννη Χαλκιόπουλου και Έλλης Λαλαούνη, και εγγονή των ηθοποιών Νίκου Χαλκιόπουλου και Σοφίας Χαλκιοπούλου (από τον πατέρα της) και Ολυμπίας Λαλαούνη-Δαμάσκου (από τη μητέρα της). Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα παιδικά της χρόνια (1943) και πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον πρώτο σύζυγό της, ηθοποιό, θιασάρχη και θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Ολύμπιο, με θιάσους της επιθεώρησης, με τον Κανέλλο Αποστόλου, τους Ελεύθερους Καλλιτέχνες, το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά, το Θεσσαλικό Θέατρο, με πολλούς πρωταγωνιστικούς θιάσους, αλλά και με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν και το Εθνικό Θέατρο. Δεύτερος σύζυγός της ήταν ο ηθοποιός Χριστόφορος Καζαντζίδης.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. υλικό του αρχείου• 2. Θεόδωρος Έξαρχος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», τόμος πρώτος, Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι το 1899, Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1995• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Έτος γέννησης από 1900 μέχρι 1925, τόμος δεύτερος (Α-Μ), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1996• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Η γενιά μας», Έτος γέννησης από 1926 μέχρι 1940, τόμος τρίτος (Μ-Ω), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 2000].

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 1887 και ήταν γιος του ιατρού Κίμωνα Ορλάνδου, μέλους της οικογένειας Ορλάνδου και απογόνου του Σπετσιώτη πολιτικού της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Ιωάννη Ορλάνδου, της γνωστής οικογένειας Ορλάνδου. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1904-1908). Στην προσπάθεια του να στηρίξει τη μελέτη των μνημείων σε εδραιότερες βάσεις εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών της οποίας και ανακηρύχτηκε αριστούχος διδάκτορας (1915) με τη διατριβή του «Το αέτωμα του εν Σουνίω ναού του Ποσειδώνος». Στη συνέχεια μετέβη στη Γαλλία για μετεκπαίδευση. Διετέλεσε σύμβουλος (1927-1951) της Αρχαιολογικής Εταιρείας και γραμματέας της (1951-1979), αρχιτέκτων της αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης (1910-1917) και στη συνέχεια όλης της Ελλάδας (1920-1958). Υπηρέτησε ως τακτικός καθηγητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δίδαξε αρχιτεκτονική μορφολογία και ρυθμολογία και ιστορία της αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο και βυζαντινή αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο.
Ήταν ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1926, πρόεδρός της το 1950 και γενικός γραμματέας της από το 1956 έως το 1966. Ακόμη, ήταν αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, αντιπρόεδρος της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, τακτικό μέλος του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Βιέννης, και επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Λονδίνου και του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/6/2020].

Ο Βασιλειος Ν. Λαζάρου ή Ορλώφ (1782 - 1862) ήταν καραβοκύρης, Αγωνιστής του 1821 και πρόκριτος του νησιού. Από τους πρώτους Σπετσιώτες Φιλικούς.
Το Ορλώφ είναι επώνυμο οικογένειας Ρώσων ευγενών. Κάποια από τα μέλη της συνδέονται και με την εξέγερση των υπόδουλων Ελλήνων το 1770, τη γνωστή ως «Ορλωφικά». Με το ίδιο επώνυμο φέρεται ελληνική οικογένεια από τις Σπέτσες που καταγόταν από τη Σπάρτη και αρχικά λεγόταν Μανιάτη και αργότερα Λαζάρου αλλά μετά τη συμμετοχή μελών της στα «Ορλωφικά» πήρε το όνομα Ορλώφ. Οι Ορλώφ-Λαζάρου ήταν πλοιοκτήτες και έλαβαν ενεργό δράση στον Αγώνα.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1817 από γονείς Χιώτες και ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός του Καθηγητή της Ιατρικής Δημήτριου Ορφανίδη. Μετά το ξέσπασμα της Ελληνική Επανάστασης, η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει και να εγκατασταθεί αρχικά στο Ναύπλιο και έπειτα στη Σύρο, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.
Το 1835, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου διορίστηκε Υπουργικός Γραφέας στο Υπουργείο Εσωτερικών και επιδόθηκε - μιμούμενος τον Αλέξανδρο Σούτσο - στην πολιτική σάτιρα, εκδίδοντας την ποιητική συλλογή "Ο Μένιππος" (1836) και το περιοδικό "Ο Τοξότης" (1840). Ωστόσο, επειδή ασκούσε δριμεία κριτική κατά της βαυαρικής αντιβασιλείας με τα γραπτά του, απολύθηκε από τη θέση του στο Υπουργείο και φυλακίστηκε για τρείς ημέρες.
Το 1844, με προσωπική παρέμβαση του Πρωθυπουργού, Ιωάννη Κωλέττη - ο οποίος ήθελε να τον απομακρύνει από την Αθήνα - πήγε με υποτροφία της Ελληνικής Κυβέρνησης στο Παρίσι όπου σπούδασε Φυτολογία κοντά στους διακεκριμένους Καθηγητές Adrien de Jussieu, Adolphe - Théodore Brogniart, Joseph Decaisne και Achille Richard.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίζεται, στις 11 Μαρτίου 1850, Έκτακτος Καθηγητής της Βοτανικής στο Πανεπιστήμιο και στις 18 Αυγούστου 1854 Τακτικός Καθηγητής, θέση στην οποία παρέμεινε για περισσότερο από τριάντα χρόνια.
Το 1862 συμμετείχε ως Πληρεξούσιος του Πανεπιστημίου στη Β’ Εθνική Συνέλευση των Αθηνών, ενώ κατά το ακαδημαϊκό έτος 1867 - 1868 χρημάτισε Πρύτανης.
Σε όλη τη διάρκεια της ακαδημαϊκής του σταδιοδρομίας συνέχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνία και την ποίηση δημοσιεύοντας έργα του στο περιοδικό "Πανδώρα" και συμμετέχοντας είτε ως υποψήφιος είτε ως εισηγητής σε ποιητικούς διαγωνισμούς σε τρείς από τους οποίους διακρίθηκε.
Υπήρξε ακούραστος ερευνητής της ελληνικής χλωρίδας (chloris hellenica) από το 1848, συλλέγοντας, καταγράφοντας και περιγρά- φοντας τα διάφορα είδη της, με αποτέλεσμα να διαθέτει μια ιδιαίτερα αξιόλογη συλλογή αποξηραμένων φυτών που αριθμούσε 45.000 είδη, η οποία το 1873 αγοράστηκε από τον ομογενή εθνικό ευεργέτη Θεόδωρο Π. Ροδοκανάκη για να παραχωρηθεί στη συνέχεια στο νεοσύστατο Βοτανικό Μουσείο του Πανεπιστημίου. Ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα μελετώντας συστηματικά τον φυτικό της πλούτο και δημοσίευσε τα πορίσματα των ερευνών του στο έργο του "Flora Graeca Exciccata". Οι μελέτες του αξιοποιήθηκαν από αρκετούς ευρωπαίους επιστήμονες και τον καθιέρωσαν στον επιστημονικό χώρο. Με την ιδιότητα του Εφόρου του Βοτανικού Κήπου και του Δημόσιου Δενδροκομείου εισήγαγε στην Ελλαδα άγνωστα ως τότε καλλωπιστικά και άλλα φυτά (π.χ. ευκάλυπτος, φυστικιά κ.ά.) και δραστηριοποιήθηκε στο σχεδιασμό και τη δημιουργία δημόσιων πάρκων, προεξάρχοντος του Βασιλικού (Εθνικού) Κήπου. Ανακάλυψε πενήντα περίπου είδη ελληνικών βοτάνων και έθεσε τις βάσεις της ελληνικής ονοματολογίας τους, μελετώντας τους αρχαίους (Λατίνους) συγγραφείς και εντοπίζοντας τις αρχαίες ονομασίες που εκείνοι έδιναν στα βότανα. Ασχολήθηκε με την ελληνική αμπελουργία και διέκρινε 111 ποικιλίες που καλλιεργούνταν στην Αττική από τις 480 και πλέον που καλλιεργούνταν σε όλη την Ελλάδα. Πήρε μέρος σε πολλά επιστημονικά συνέδρια και εξέδωσε το επιστημονικό περιοδικό «Γεωπονικά» (1872 – 1876), του οποίου κυκλοφόρησαν έξι τόμοι. Κληροδότησε στο Πανεπιστήμιο μια πολύτιμη συλλογή του από ξύλα εκατόν πενήντα, περίπου, ελληνικών ειδών δέντρων. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 5 Αυγούστου του 1886.
Πηγή: http://www.biol.uoa.gr/istorika-stoixeia/8eodwros-orfanidhs.html [τελευταία επίσκεψη: 20/5/2020].

Ο Κώστας Ουράνης (πραγματικό όνομα Κλέραχος Νιάρχος ή Νεάρχου) γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1890 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν γιος του Νικολάου Νεάρχου, με καταγωγή από την Κυνουρία και της Αγγελικής Γιαννούση από το Λεωνίδιο. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια, παρακολούθησε το Γυμνάσιο του Ναυπλίου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Ροβέρτειο Σχολή και στο Λύκειο Χατζηχρήστου στην Κωνσταντινούπολη. Το 1910 αναχώρησε για σπουδές στην Ευρώπη (εμπορικές σπουδές στην Ελβετία και γεωπονικές στο Βέλγιο, χωρίς να τις ολοκληρώσει). Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ακρόπολις ως ανταποκριτής της στο Παρίσι. Εργάστηκε επίσης ως ανταποκριτής άλλων εφημερίδων σε άλλες πόλεις της Ευρώπης (Λονδίνο, Ρώμη). Νοσηλεύτηκε στην Ελβετία λόγω φυματίωσης. Από το 1920 έως το 1924 υπηρέτησε ως γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Λισαβόνα και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην Αθήνα. Πέθανε το 1953 από καρδιακή προσβολή στο σανατόριο Παπανικολάου. Σε πρώτο γάμο (1918;) παντρεύτηκε την Μανουέλα Σαντιάγκο από την Πορτογαλία και απέκτησαν μία κόρη την Μαρία-Αγγελική (Maria-Angela), μετέπειτα σύζυγο του William Wild.
Ο Κ. Ουράνης, σε δεύτερο γάμο (1930) παντρεύτηκε την Ελένη Νεγρεπόντη, συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας, γνωστή με το ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Σαν Όνειρα (1909, νεανική συλλογή που αργότερα αποκήρυξε), Spleen (1912), Νοσταλγίες (1920) και Αποδημίες (περιλήφθηκε στην μεταθανάτια έκδοση Ποιήματα, 1953).
Άλλα έργα του: Κάρολος Μπωντλαίρ (1918), Αχιλλεύς Παράσχος. Η ζωή του (1944) και έργα ταξιδιωτικής λογοτεχνίας: Sol y sombra (1934), Σινά, το θεοβάδιστον Όρος (1944), Γλαυκοί δρόμοι (1947), Ταξίδια στην Ελλάδα (1949) και άλλα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Βιογραφικό του Κ. Ουράνη, αρχείο Τέλλου Άγρα, ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ, υποφ. 7.1.
Βιογραφικά του Κώστα Ουράνη και μια αλληλογραφία για το Sol y sombra, επιμ. Πέτρος Χάρης, Αθήνα, Ακαδημία Αθηνών, Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, 1979.]

Ο Θεόδωρος Δ. Πάγκαλος γεννήθηκε το 1878 στη Σαλαμίνα ήταν γιος του γιατρού και βουλευτή Αττικοβοιωτίας Δημήτριου Πάγκαλου και της Κατίγκως Χατζημελέτη, κόρης αρχοντικής οικογένειας της Ελευσίνας με αρβανίτικη καταγωγή. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων πρώτος στην τάξη του και το 1908 συμμετείχε στην ίδρυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, ο οποίος έκανε την Επανάσταση στο Γουδή το 1909, φέρνοντας τον Βενιζέλο ως πρωθυπουργό στην Ελλάδα. Το 1911 παρακολούθησε τη Σχολή Πολέμου στην Ελλάδα και τη Γαλλική Ακαδημία Πολέμου στο Παρίσι. Πήρε μέρος και στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους το 1912-1913 και το φθινόπωρο του 1913 αναχώρησε για τη Γαλλία όπου σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Πολέμου για ένα έτος. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, διορίστηκε επιτελάρχης της 8ης μεραρχίας στην Πρέβεζα και στη συνέχεια συνέδραμε τον Βενιζέλο στο κίνημα της Εθνικής Αμύνης με το οποίο ιδρύθηκε η Προσωρινή Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης το 1916. Στη συνέχεια διορίστηκε διοικητής Αιγαίου στη Μυτιλήνη, στο Ηράκλειο και τον Μάρτη του 1917 του 9ου Συντάγματος, προβιβαζόμενος παράλληλα σε αντισυνταγματάρχη. Μετά την επάνοδο του Βενιζέλου στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1917 και την έξωση του Κωνσταντίνου Α΄ από την Ελλάδα, ανέλαβε προσωπάρχης του υπουργείου Στρατιωτικών, έχοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη του Βενιζέλου. Το 1918 έγινε διοικητής της 1ης μεραρχίας. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε σε διάφορες μάχες, για τις οποίες τιμήθηκε με εύφημη μνεία και τον πολεμικό σταυρό. Το 1919 διορίστηκε αρχηγός του επιτελείου στρατού στη Σμύρνη μετά την απόβαση του ελληνικού στρατού. Το 1920 με δική του πρωτοβουλία ο ελληνικός στρατός κατέλαβε την Προύσσα, ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Βενιζέλο και τον Παρασκευόπουλο, αφού η πόλη δεν εντασσόταν στα σχέδια των δύο. Ως συνέπεια δημιουργήθηκε ένταση μεταξύ τους που οδήγησε σε παραίτηση και του Παπούλια και του Παγκάλου, που όμως δεν έγιναν δεκτές από τον Βενιζέλο. Στη συνέχεια ο Πάγκαλος προβιβάστηκε σε υποστράτηγο μέχρι την αναγκαστική αποστρατεία του από τους αντιβενιζελικούς που ήρθαν στην εξουσία τον Νοέμβριο του 1920. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την Επανάσταση του 1922, διορίστηκε διοικητής της Σχολής Ευελπίδων και πρόεδρος της ανακριτικής επιτροπής των στρατιωτικών υπευθύνων της Καταστροφής. Τον Δεκέμβριο του 1922 ανέλαβε την ανασύνταξη του ελληνικού στρατού στη Θράκη και κατάφερε σε διάστημα λίγων μηνών να παρουσιάσει έναν ετοιμοπόλεμο στρατό 115.000 ανδρών, ο οποίος ήταν έτοιμος να εισβάλει στην Ανατολική Θράκη. Παρά τις πιέσεις του Παγκάλου όμως, αυτό δεν έγινε και ο Βενιζέλος χρησιμοποίησε τη δυναμική του στρατού αυτού στις διαπραγματεύσεις της χώρας στη Λωζάννη με τις οποίες έληξε ο πόλεμος με την Τουρκία με τη συνθήκη της Λωζάννης (23.7.1923). Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1923, ο Πάγκαλος εκλέχτηκε βουλευτής με το κόμμα των Δημοκρατικών Φιλελευθέρων του Παπαναστασίου, των οποίων η πίεση θα φέρει την αβασίλευτη δημοκρατία στην Ελλάδα με δημοψήφισμα τον Μάρτιο του 1924. Τον ίδιο μήνα ο Πάγκαλος θα αναλάβει το υπουργείο Εννόμου Τάξεως και τον Ιούλιο το υπουργείο Στρατιωτικών. Τον Ιούνιο του 1925 ο Πάγκαλος θα κάνει πραξικόπημα και θα καταργήσει τη Βουλή, εγκαθιδρύοντας μια δικτατορία που διήρκεσε έναν χρόνο, ως τον Αύγουστο του 1926 που ανατράπηκε από τον Κονδύλη. Στις εκλογές του 1928 κατέβηκε ως αρχηγός της Εθνικής Ενώσεως αλλά απέτυχε να εκλεγεί. Από τότε και ως τον θάνατό του το 1952 κατέβηκε πολλές φορές υποψήφιος βουλευτής χωρίς επιτυχία. Ταυτόχρονα κατηγορήθηκε για πολλές απόπειρες νέου πραξικοπήματος από το 1930 ως το 1935, αλλά και για δοσιλογισμό την περίοδο της Κατοχής.

Ο Περικλής Πάγκαλος ήταν μέλος της ΕΔΗΝ, πρόεδρος της ΕΦΕΕ το 1966.

Νομικός και πολιτικός που διετέλεσε δύο φορές Υπουργός Εξωτερικών (16.5.1840-10.2.1841 και 24.5.1851-16.5.1854). Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές στην Πίζα της Ιταλίας (αποφοίτησε το 1819) έλαβε μέρος στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και μετά την απελευθέρωση κατέλαβε διάφορα κυβερνητικά αξιώματα. Εκτός από Υπουργός Εξωτερικών, διετέλεσε επίσης επί σειρά ετών Γραμματεύς (Υπουργός) Δικαιοσύνης (1837-1841), κατά την περίοδο της απολυταρχίας του Όθωνα. Επίσης, πέρα από τα ποικίλα κυβερνητικά καθήκοντα και αξιώματά του, ο Πάικος υπήρξε και Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, καθώς και Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. (Πηγή: Α. Μακρυδημήτρης, Οι Υπουργοί των Εξωτερικών της Ελλάδος 1829-2000, Υπηρεσία Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου ΥΠΕΞ - Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000)

Υψίφωνος και ηθοποιός, δημοφιλής ερμηνεύτρια του ελαφρού μουσικού θεάτρου, γεννήθηκε στην Αθήνα κι ήταν κόρη του Δημητρίου Σπηλιωτόπουλου που καταγόταν από τη Δημητσάνα, και της συζύγου του Κατίνας (Αικατερίνης). Στο αρχειακό υλικό της που φυλάσσεται στο ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ, στην αρχειακή ενότητα της αλληλογραφίας, εμφανίζονται δύο αδελφές της, η Μαρία και η Γαλάτεια. Μεγάλωσε στο Βόλο και φοίτησε αρχικά στο Ωδείο Βόλου, με δασκάλα την Αννέτα Τσολάκη. Σε μαθητική επίδειξη του Ωδείου Βόλου την ξεχώρισε ο τότε διευθυντής του Ωδείου Αθηνών, βαθύφωνος Κωστής Νικολάου, ο οποίος ανέλαβε τα έξοδα για τη συνέχιση των μουσικών σπουδών της (πιάνο, μονωδία και μελοδραματική) στο Ωδείο Αθηνών. Η Πάολα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή ως ξεχωριστό ταλέντο της Μάντρας του Αττίκ. Το 1931 έκανε το ντεμπούτο της στην οπερέτα, με την Τσιν-Τσι-Λα (Cin-Ci-Là) του Κάρλο Λομπάρντο (Οπερέτα Παρασκευά Οικονόμου, θέατρο Παπαϊωάννου). Στα χρόνια του μεσοπολέμου αναδείχτηκε πρωταγωνίστρια και θιασάρχης του μουσικού θεάτρου, σε επιτυχημένες παραστάσεις οπερέτας και επιθεώρησης που δόθηκαν στην Αθήνα, την επαρχία, την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο και το Σουδάν. Από τις παραστάσεις προέκυψαν και μεγάλες επιτυχίες της στο χώρο της δισκογραφίας. Μεταπολεμικά εμφανίστηκε στο Παρίσι και το Λονδίνο και σταδιοδρόμησε για μια δεκαετία στις ΗΠΑ.
Στο αρχειακό υλικό της που φυλάσσεται στο ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ υπάρχουν ενδείξεις για τέσσερις γάμους της: με τον Γιώργο Νικολέσκο, με τον τενόρο Λέανδρο Καβαφάκη (που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1944),με τον Κώστα Βαλλιάνο, και με τον Κώστα Τζαννή (στις ΗΠΑ).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:

1. υλικό του αρχείου•
2. συμπληρωματικό υλικό σε συλλογές που φυλάσσονται στο τμήμα παραστατικών τεχνών του ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ]

Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας από τα Φιλιατρά Μεσσηνίας με ενεργή παρασκηνιακή ανάμιξη στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας και των ΗΠΑ. Ιδρυτής της πετρελαϊκής εταιρείας ESSO PAPPAS στην Ελλάδα και των διυλιστηρίων στη Θεσσαλονίκη.

Ιστορικός και βουλευτής Νομού Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα

Ο Μωυσής Πέσαχ (εβραϊκά: Moshe Pesach) (1869, Λάρισα - 13 Νοεμβρίου 1955, Βόλος) ήταν ο ραβίνος του Βόλου από το 1892 μέχρι το θάνατό του και Αρχιραβίνος της Ελλάδας από το 1946. Μέσα από τις προσπάθειές του και με τη βοήθεια των ελληνικών αρχών, η πλειονότητα της εβραϊκής κοινότητας της πόλης σώθηκε κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Ο Μήτρος Πέτροβας ή Μητροπέτροβας γεννήθηκε το 1745 στη Γαράντζα της Μεσσηνίας. Ανέπτυξε πολεμική δραστηριότητα εναντίον των Τούρκων στα Ορλωφικά 1770, μαζί με τον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη (πατέρα του Θεόδωρου) και εργάστηκε για την προετοιμασία της επανάστασης.

Όταν άρχισε ο αγώνας τάχθηκε στο πλευρό του Θ. Κολοκοτρώνη και τον ακολούθησε στην Αρκαδία. Παρά την προχωρημένη ηλικία του πολέμησε ηρωικά και ως την τελειωτική νίκη στη μάχη του Βαλτετσίου. Πήρε μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, σε διάφορες πολεμικές συγκρούσεις και εναντίον του Ιμπραήμ (1825).

Το 1823 πήρε το βαθμό του χιλιάρχου και στις εμφύλιες διενέξεις ήταν πιστός οπαδός του Κολοκοτρώνη, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί μαζί με το γαμπρό του, Γιαννάκη Γκρίτζαλη, από την Κυβέρνηση του Γ. Κουντουριώτη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα (1825).

Υπήρξε πολέμιος της Αντιβασιλείας και μετά την καταδίκη του Κολοκοτρώνη πρωτοστάτησε στην ανταρσία των Μανιατών εναντίον των Βαυαρών (1834) και λίγο αργότερα στην εξέγερση της Μεσσηνίας. Για τη συμμετοχή του στο αντικυβερνητικό κίνημα καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά δεν εκτελέστηκε η ποινή λόγω του προχωρημένου της ηλικίας. Μετά από χρόνια αμνηστεύθηκε και αποτραβήχτηκε στη γενέτειρά του, όπου και πέθανε το 1838.

Ο ποιητής, μεταφραστής και θεωρητικός του κινηματογράφου Αντρέας Παγουλάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Από το 1970 ως το 1988 έζησε στο Παρίσι και συμμετείχε στις αναζητήσεις του γλωσσοκεντρικού ποιητικού κινήματος, με τις ποιητικές συλλογές Επίμαχα (1973), Κορμί κείμενο (1975) και με δημοσιεύσεις στα περιοδικά Change, Perimetres, N.R.S., Change International, Les Temps Modernes, κ.ά. Το 1973 ίδρυσε το περιοδικό Χνάρι (πρώτη περίοδος 1973-1976) και ακολουθούν τα Χνάρια, το 1985, μαζί με το ζωγράφο Γιώργο Λαζόγκα. Διηύθυνε μαζί με το Νάνο Βαλαωρίτη τα περιοδικά Συντέλεια (εκδ. Εξάντας), και Νέα Συντέλεια (εκδ. Άγκυρα). Υπήρξε για πολλά χρόνια υπεύθυνος του τομέα ποίησης στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα. Δημοσίευσε δοκίμιά του σε περιοδικά και εφημερίδες και σε ειδικές εκδόσεις των Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Δράμας και του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (στο πλαίσιο, ιδιαίτερα, των εκδηλώσεων "Κινηματογράφος και πραγματικότητα", τις οποίες εγκαινίασε μαζί με τον Β. Σπηλιόπουλο). Εργάστηκε στις βασικές ομάδες των εκπομπών: "Χρώματα" (Ε.Τ.1), "Ψηφιδωτό" (Ε.Τ.2), "Νέες εικόνες", "Η τέχνη της φωτογραφίας", ως ερευνητής-σεναριογράφος. Παρουσίασε στο Centre Georges Pompidou ποιητικά του δρώμενα καθώς και μια επιλογή ελληνικών ντοκιμαντέρ ("Ελληνικός Πολιτιστικός Μήνας", 1981). Διοργάνωσε ποιητικές εκδηλώσεις στη Γαλλία, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Κύπρο και εκπροσώπησε την ελληνική ποίηση στο εξωτερικό, στις συναντήσεις "Διεθνές Φεστιβάλ Καινούργιας Ποίησης" (Παρίσι, 1983), "Διεθνείς Συναντήσεις Ποίησης" (Cogolin, 1985), "Polyphonix" (Παρίσι, 1986) και "Φωνές της Μεσογείου" (Lodeve, 2005). Η ποίησή του ενέπνευσε ταινίες (Καπλανίδης, Πλαϊτάκης κ.ά.), βιντεο-ποιήματα (Σαντοριναίος) και μελοποιήθηκε από τους συνθέτες Θωμά Σλιώμη, Χάρη Ξανθουδάκη, Πάρι Παρασχόπουλο, Ηλία Βαμβακούση. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Όργια και εμπόδια (Εξάντας), Προς, Στοιχειώσεις, Πόροι (Μαραθιά), Επίμαχα, Κορμί κείμενο (β' έκδοση, Μαραθιά) και Πέραμα (Μανδραγόρας). Για την ποίησή του έγραψαν άρθρα και μελετήματα οι Ζαν-Πιερ Φάυ, Μαντώ Αραβαντινού, Νάνος Βαλαωρίτης, Τάκης Σινόπουλος, κ.ά. Πέθανε στην Αθήνα, στις 22 Μαρτίου 2010, από οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο.

Ιδιοκτήτης ή διαχειριστής του θεάτρου «Σμύρνη».

Παλάσκας, Λεωνίδας. Ανώτερος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Σπούδασε στη Ναυτική Σχολή της Βρέστης και κατατάχθηκε στο γαλλικό πολεμικό ναυτικό. Το 1844 προσλήφθηκε στην ελληνική ναυτική υπηρεσία και συνέβαλλε στην πρόοδο του ναυτικού. Υπηρέτησε Υπουργός Ναυτικών σε κυβέρνηση του Επ. Δεληγιώργη (1877).
Ενώ πέθανε πικραμένος για την αντίδραση που συναντούσαν οι προσπάθειες του για βελτίωση των ελληνικών ναυτικών πραγμάτων.

Κληρικός από τη Δημητσάνα και δεσπότης της Πάτρας από το 1806. Πρωτοστάτησε στην έναρξη του Αγώνα στην Αχαΐα και το 1822 στάλθηκε στην Ιταλία, αναζητώντας πολιτική και χρηματική υποστήριξη. Στον εμφύλιο του 1824 καταδιώχτηκε και τελικά αρρώστησε και πέθανε στο Ναύπλιο.

Ο Κωστής Παλαμάς, γιος του Μιχαήλ Παλαμά και της Πηνελόπης Πεταλά, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859, δεύτερος μετά τον Χριστάκη (1849-1925) ενώ ακολούθησε ο Νίκος (1861). Πολύ γρήγορα έχασε και τους δύο γονείς του . το 1864 τη μητέρα του από πρόωρο τοκετό και το 1865 τον πατέρα του. Το 1866 εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του Χριστάκη στο σπίτι του θείου τους Δ.Ι.Παλαμά στο Μεσολόγγι. Το 1875 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Μεσολογγίου με βαθμό Κάλλιστα και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1879 συγκατοίκησε για έναν περίπου χρόνο με τον ποιητή Νίκο Καμπά. Το 1880 υπηρέτησε στο στρατό. Το 1882 παρέμεινε για οκτώ περίπου μήνες στην Κυπαρισσία όπου είχε διοριστεί έπαρχος ο αδελφός του Χριστάκης. Το 1887 παντρεύτηκε τη συνομίληκή του Μαρία Βάλβη με κουμπάρο τον Βλάση Γαβριηλίδη. Απέκτησε τρία παιδιά, τη Ναυσικά (1888), τον Λέανδρο (1891) και τον Άλκη (1894) που πέθανε το 1898. Για το θάνατο του παιδιού του έγραψε την ίδια χρονιά το εκτενές ποίημα Ο Τάφος. Το 1897 διορίστηκε γραμματέας του Πανεπιστημίου από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1928. Μετά το γάμο του έζησε συνεχώς στην Αθήνα, σε ενοικιαζόμενο σπίτι στην οδό Ασκληπιού 3, και από το 1935 στην Περιάνδρου 5 στην Πλάκα. Πεθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943. Η πάνδημη κηδεία του ήταν συγχρόνως μία εκδήλωση αντίστασης στη γερμανική κατοχή.

Η ενασχόληση του Παλαμά με την ποίηση μαρτυρείται από την πρώιμη εφηβική του ηλικία. Το 1876 δημοσίευσε το ποίημα Το γιούλι στο Αττικόν Ημερολόγιον του Ασωπίου και υπέβαλε στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό τη συλλογή του Ερώτων έπη, η οποία απορρίφθηκε. Το 1885 κυκλοφόρησε η συλλογή του Τραγούδια της πατρίδος μου. Το 1889 βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό ο Ύμνος εις την Αθηνάν και το 1890 η συλλογή του Τα μάτια της ψυχής μου που κυκλοφόρησε το 1892. Ως το θάνατό του, το 1943, δημιούργησε λογοτεχνικό και κριτικό έργο τεράστιας έκτασης.

Ο Δημήτρης (Τάκης) Παληός γεννήθηκε το 1934 στη Λαμία, όπου και τελείωσε τη γυμνασιακή του φοίτηση. Το 1956 έφυγε παράνομα από την Ελλάδα για την Ιταλία, όπου στην αρχή παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Γκράμσι του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος, ενώ στη συνέχεια σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, αλλά δεν πήρε το πτυχίο του.
Συμμετείχε στο πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα της σπουδάζουσας νεολαίας εκπροσωπώντας τους φοιτητές του εξωτερικού στα συνέδρια της ΔΕΣΠΑ και της ΕΦΕΕ και σε διεθνείς συναντήσεις. Από το 1963 ήταν γραμματέας στη Φθιώτιδα της Δημοκρατικής Κίνησης Νέων “Γρηγόρης Λαμπράκης” (ΔΚΝΓΛ) και στη συνέχεια της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), ενώ συμμετείχε παράλληλα στο μηχανισμό του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης ως διευθυντής και άμεσος συνεργάτης (ιδιαίτερος γραμματέας) του προέδρου της Μίκη Θεοδωράκη.
Για τη δημοκρατική και αντιδικτατορική του δράση πιάστηκε, βασανίστηκε και εκτοπίστηκε από τη χούντα στη Γυάρο, κατά τη διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας. Την περίοδο 1982 - 84 διατέλεσε γραμματέας τηw Αδέσμευτης Κίνησης Ειρήνης (ΑΚΕ). Εργάστηκε ως διευθυντικό στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα (εταιρεία Inde­sit Service). Από τη μεταπολίτευση ήταν υποψήφιος βουλευτής στη Φθιώτιδα, το 1974 με την Ενωμένη Αριστερά, το 1977 με τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων και το 1981 με το ΚΚΕ Εσωτερικού, του οποίου υπήρξε στέλεχος στην κομματική οργάνωση Αθήνας. Στη συνέχεια εργάστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, στο γραφείο των ευρωβουλευτών του ΚΚΕ Εσ., Λεωνίδα Κύρκου και Κώστα Φιλίνη, καθώς επίσης και στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μέχρι το 2000. Τα τελευταία χρόνια ζει στο κτήμα του στη Σκάρφεια Λοκρίδας.

Αθλητής του Γυμναστικού Συλλόγου Αλμυρού.