Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851, στη Σκιάθο. Ήταν γιος του ιερέα Αδαμαντίου Εμμανουήλ και της Γκιουλώς (Αγγελικής Μωραΐτη). Είχε τέσσερις αδελφές -την Ουρανία, την Χαρίκλεια, την Σοφούλα και την Κυρατσούλα- και δύο αδελφούς -τον Εμμανουήλ που πέθανε μικρός και τον Γεώργιο.
Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στο Δημοτικό και στο Ελληνικό σχολείο Σκιάθου, στο Σχολαρχείο Σκοπέλου, στο Γυμνάσιο Χαλκίδας, στο Γυμνάσιο Πειραιώς και τέλος στο Βαρβάκειο Λύκειο στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή χωρίς να την ολοκληρώσει.
Το πρώτο του μυθιστόρημα, Η Μετανάστις, δημοσιεύθηκε στα 1879-1880 στην εφημερίδα Νεολόγος Κωνσταντινουπόλεως. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Οι έμποροι των εθνών (Μη Χάνεσαι, 1882-1883), Η Γυφτοπούλα (Ακρόπολις, 1884), Χρήστος Μηλιώνης (περ. Εστία, 1885) και πλήθος διηγημάτων σε εφημερίδες και περιοδικά (1887-1911). Ο Παπαδιαμάντης εργάστηκε συστηματικά ως μεταφραστής στην Εφημερίδα του Δ. Κορομηλά, στην εφ. Άστυ κ.α. Με παραγγελία του Γ. Βλαχογιάννη, μετέφρασε επίσης τρία μεγάλα ιστορικά έργα: του Thomas Gordon, του George Finlay και του Νικόλαου Σπηλιάδη (γαλλικά) που εκδόθηκαν πολύ αργότερα.
Όπως είναι γνωστό, έζησε στο πλαίσιο της χριστιανικής παράδοσης, έζησε με οικονομική στενότητα, όσο ζούσε δεν πραγματοποιήθηκε αυτοτελής έκδοση έργου του, παρά μόνο της γαλλικής μετάφρασης δύο διηγημάτων του (1908). Είναι ένας από τους σημαντικότερους έλληνες λογοτέχνες και η επίδρασή του εξελίσσεται αδιάπτωτα.
Ο Παπαδιαμάντης πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1911 στη Σκιάθο, όπου είχε επιστρέψει από το 1908.

[Για βιογραφικές, βιβλιογραφικές πληροφορίες και πλούσια τεκμηρίωση βλ. την ιστοσελίδα της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών σπουδών https://www.papadiamantis.net/ ]

Ο Α.Παπαδιαμαντόπουλος (1856-1919), γιος του υποστρατήγου Δημητρίου (1813-1877) και εγγονός του Φιλικού και πρωταγωνιστή της Εθνεγερσίας Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου (1766-1826), υπήρξε νομικός και διπλωμάτης. Το 1881 έγινε υφηγητής του Ποινικού Δικαίου, ενώ το 1885 εξελέγη αντιπρόεδρος του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσού και διορίστηκε από τον Θ.Δεληγιάννη πάρεδρος δικαστής στο Γενικό Προξενείο Σμύρνης. Δέκα χρόνια αργότερα (1895) διορίστηκε για πρώτη φορά γενικός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1898 ακολούθησε τον πρίγκηπα Γεώργιο στην Κρήτη, ως ιδιαίτερος γραμματέας, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1906. Το 1906-1908 διετέλεσε γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη και το 1912-1914 διορίστηκε πρεσβευτής στο Βουκουρέστι, Χάγη και Βρυξέλλες. Το 1915 ήταν διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών μέχρι το 1917 που ετέθη σε διαθεσιμότητα.

Πατρινός αγωνιστής του 1821, πρόκριτος και φιλικός, μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Μεσολογγίου στη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας του. Παππούς του διάσημου ποιητή Ιω. Παπαδιαμαντόπουλου.

Η Άννα Μελά-Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1871 στη Μασσαλία. Ήταν το τέταρτο από τα επτά παιδιά της οικογένειας Μελά, αριστοκρατικής οικογένειας της Ηπείρου. Ήταν αδελφή του μακεδονομάχου Παύλου Μελά και κόρη του Μιχαήλ Μελά ο οποίος ήταν άνθρωπος με έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα και αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα. O πατέρας της διετέλεσε πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και βουλευτής με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Την περίοδο 1891-1894 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηνών.
Η ίδια ήταν πνεύμα ανήσυχο με καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Μορφώθηκε κατ΄ οίκον και υπήρξε ερασιτέχνιδα ζωγράφος. Σε ηλικία 19 ετών παντρεύτηκε τον Απόστολο Παπαδόπουλο γνωστό γαιοκτήμονα της Βόρειας Εύβοιας επιθυμώντας να ξεφύγει από τον αυταρχικό έλεγχο της μητέρας της. Μετά τον γάμο εγκαταστάθηκε στις Ροβιές Ευβοίας.
Η Άννα Παπαδοπούλου μετά τον θάνατο του αδελφού της Παύλου Μελά, αποφάσισε να καταταγεί ως εθελόντρια νοσοκόμα στους Βαλκανικούς Πολέμους. Εκτός από τους Βαλκανικούς (1912-1913), πήρε μέρος, διορισμένη από το υπουργείο Στρατιωτικών ως αδελφή νοσοκόμα, με το βαθμό της υπολοχαγού, στον Βορειοπειρωτικό Αγώνα του 1914, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Η δράση της δεν περιορίστηκε μόνο στην περίθαλψη των τραυματιών του πολέμου. Παράλληλα προσπαθούσε να ασκεί πολιτική επιρροή.Υπήρξε προσωπική φίλη του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα, είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και άλλους πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Το 1914 αρρώστησε σοβαρά απο τύφο ή χολέρα. Κατάφερε να αναρρώσει και να λάβει μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία ιδρύοντας την οργάνωση «Μάννα του Στρατιώτη», όνομα με το οποίο έμεινε και η ίδια γνωστή. Το 1921 κατηγορήθηκε για προπαγάνδα υπέρ του Βενιζέλου με πρόσχημα την φράση του τελευταίου «Θαρσείν χρη», η οποία αναγραφόταν στις φωτογραφίες της που έδινε στους τραυματισμένους στρατιώτες.
Μετά την αποπομπή της από το Μικρασιατικό Μέτωπο γύρισε στις Ροβιές, γεγονός που το θεώρησε ως «εξορία» και δεν σταμάτησε ποτέ να ζητά εναγωνίως, μέσω της αλληλογραφίας της με πολιτικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά πρόσωπα της εποχής, την επάνοδό της στο Μέτωπο. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή ασχολήθηκε με την περίθαλψη των προσφύγων και από το 1923 δραστηριοποιήθηκε έντονα για την δημιουργία σανατορίου με σκοπό την καταπολέμηση της φυματίωσης. Το σανατόριο, το οποίο χτίστηκε στην Κορφοξυλιά, στα Μαγούλιανα Γορτυνίας κοντά στην Βυτίνα, άρχισε να λειτουργεί τον Αύγουστο του 1930.
Η Άννα Μελά Παπαδοπούλου τιμήθηκε με 12 παράσημα και ήταν από τις λίγες γυναίκες που παρασημοφορήθηκαν το 1914 με τον Σταυρό του Σωτήρος. Ίδρυσε πολλά κοινωφελή σωματεία και συνέβαλε στην ίδρυση της Πολυκλινικής Αθηνών. Πέθανε από φυματίωση το 1938 στην Αθήνα και θάφτηκε στις Ροβιές της Εύβοιας. Το 1938 έπαυσε να λειτουργεί και το σανατόριο που ίδρυσε.
[Πηγές : Σταυρίδης Αντώνης, Άννα Παπαδοπούλου Μελά, Εκεί που δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, εκδόσεις Μίλητος, Αθήνα 2007. Υλικό του αρχείου.]

Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος-Γκρέκας παραθέτει τα πιο κάτω στοιχεία, σε αυτοβιογραφικό σημείωμα του 1976: «Συγγραφέας, συνθέτης και μουσικολόγος. Γεν. στον Πειραιά το 1897. Από πολύ μικρός –4 χρόνων– πήγε στο Σχολείο και άρχισε να διαβάζει πιάνο με τη μητέρα του, Τσέχα στην καταγωγή. Ο πατέρας του Επτανήσιος – από τα Κύθηρα. Το 1912 με προτροπή του Σπύρου Σαμάρα έγινε μαθητής του Γεωργίου Λαμπελέτ, διευθυντού του “Πειραϊκού Ωδείου”. Την ίδια εποχή του ανέθεσαν να διδάξει σε 7 μαθητές του Ωδείου, τα προκαταρκτικά της μουσικής, σολφέζ κλπ. Το 1920 έλαβε δίπλωμα Ανωτέρων θεωρητικών. Υπηρέτησε στη μουσική του Πολεμικού Ναυτικού ως βοηθός του αρχιμουσικού Μιχ. Σπινέλλη. Συνεπλήρωσε τις σπουδές του στη Λειψία της Γερμανίας. Το 1916 ιδρύει την ανδρική χορωδία στο Ωδείο Πειραιώς – Πειραϊκού Συνδέσμου. Προξενεί κατάπληξη η εμφάνισή της. Τον επόμενο χρόνο γίνεται μέλος του Διοικ. Συμβουλίου του Πειρ. Συνδέσμου. Διευθύνει τη χορωδία στο Δημοτικό Θέατρο. Γίνεται ιδρυτής της Μελοδραματικής. Είχε γράψει πολλά Σχολικά τραγούδια, γράφει και ένα μονόπρακτο μελόδραμα του Λαέρτη Λάρμη. Φεύγει για τη Γερμανία. Επιστρέφει και γράφει μουσική στην ηθογραφική επιθεώρηση: “Βάλτου ρίγανη” του Χάρη Σταματίου. Το 1927 γίνεται ιδρυτής της Ενώσεως Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Το 1929 ιδρυτής της Ελληνικής Συμφωνικής Ορχήστρας και διευθυντής των Λαϊκών Συμφωνικών Συναυλιών του Πειραιώς. Παρουσιάζει όλους τους Έλληνες συνθέτες να διευθύνουν έργα τους: Γεώρ. Λαμπελέτ, Διον. Λαυράγκας, Μάριος Βάρβογλης, Θ. Σπάθης κ.ά. Το 1932 ιδρυτής και διευθ. Σύμβουλος του Ελληνικού Μελοδράματος. Στο διάστημα αυτό γράφει τη μουσική στον “Κύκλωπα” για το θέατρο Β. Ρώτα. Επίσης την μουσική στο δράμα “Στη μέση του δρόμου” του Γιάννη Σιδέρη, “Μοντερνισμός” του Ευαγ. Λισμάνη, διδάσκει στη Δραματική Σχολή του Μιχ. Κουνελάκη, παίζει στο Κουκλοθέατρο του Σωκράτη Καραντινού, διδάσκει στην Κινηματογραφική Ακαδημία κλπ, κλπ. Συνολικά έγραψε για το θέατρο 20 έργα και εδίδαξε 60 χρόνια σε διάφορα Ωδεία δωρεάν θεωρητικά, Ιστορία, Μορφολογία και Αισθητική της Μουσικής. Έγραψε διάφορα έργα για συμφωνική ορχήστρα, μουσική δωματίου, μπαλλέτα και μουσική στην κινηματογραφική ταινία Ανδρ. Παπαγιαννόπουλου – Παπαδούκα: “Αρχαιότητες των Αθηνών”. Ιδιαίτερα τον απασχόλησε η δημοσιογραφία, η ποίηση και η ιστορία. Σε ηλικία 12 χρόνων έγραφε σατυρικούς στίχους, που είναι δημοσιευμένοι σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά. Πολλά ποιήματά του είναι μελοποιημένα από τον ίδιο ή και άλλους συνθέτες. Προσέφερε τη συνεργασία του πολλά χρόνια στον “Χρονογράφο”. Μετά από διαγωνισμό ήλθε πρώτος και έγινε συντάκτης το 1917 της εφημ. “Ακρόπολις” του Βλ. Γαβριηλίδη. Μετά στην “Πρωία” και άλλες εφημερίδες. Έγραψε εκατοντάδες άρθρων. Διευθ. του περιοδικού “Μουσικά Χρονικά”, τόμοι 6. Του περιοδ. “Ραδιόφωνο” κλπ, κλπ. Ίδρυσε το “Μουσικό Ιστορικό Φωνητικό Αρχείο” και το συντηρεί 65 ολόκληρα χρόνια».

Έλληνας αξιωματικός που ηγήθηκε του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 και τέθηκε επικεφαλής της δικτατορίας των συνταγματαρχών έως το 1973 όταν ανατράπηκε από τον Ιωαννίδη.

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1908 στην Αλεξάνδρεια και μεγάλωσε στο Νέο Φάληρο όπου και άρχισε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 7 ετών. Μαθήτευσε στο Ωδείο Αθηνών στο Ελληνικό Ωδείο και στο Εθνικό Ωδείο από όπου πήρε δίπλωμα πιάνου το 1949. Το 1938 διορίστηκε επιμελητής μουσικού προγράμματος του νεοσύστατου Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών. Συνέπραξε ως σολίστ με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τη Μικρή Ορχήστρα Αθηνών και τη Συμφωνική της ΕΡΤ. Έγινε επίσης γνωστός και στα Ευρωπαϊκά μουσικά κέντρα, παίζοντας ως σολίστ υπό τη διεύθυνση διακεκριμένων μαέστρων και συμπράττοντας με εκλεκτούς έλληνες και ξένους καλλιτέχνες σε συναυλίες μουσικής δωματίου και Lied. Υπήρξε ο πρώτος πιανίστας που έπαιξε τα πιανιστικά έργα του Μάνου Χατζιδάκι και έχει μάλιστα καταγράψει σε παρτιτούρα μερικά από αυτά, προκειμένου να εκδοθούν. Έχει επίσης εμφανιστεί στο πλαίσιο της "Ελληνικής Σύγχρονης Μουσικής". Εκτελέσεις του ηχογραφήθηκαν σε δίσκους γνωστών δισκογραφικών εταιρειών.

Ο Σάββας Παπαδόπουλος ήταν «νομάρχης παρά τω πρωθυπουργώ» στη διάρκεια τη Κατοχής.

Ο Βίκτωρ Παπαζήσης γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονοµικά στην Ανωτάτη Βιοµηχανική Σχολή Πειραιώς και από το 1956 εργάστηκε κοντά στον πατέρα του, στις Εκδόσεις "Παπαζήση". Το 1962 ανέλαβε τη διεύθυνση της επιχείρησης, η οποία στη συνέχεια µετατράπηκε σε Ανώνυµη Εταιρεία. Το 1969 ο Βίκτωρ Παπαζήσης συνελήφθη από τις αρχές της δικτατορικής κυβέρνησης, βασανίστηκε, δικάστηκε µε τη "Δηµοκρατική Άµυνα" και παρέµεινε σε διάφορες φυλακές µέχρι το καλοκαίρι του 1973. Από τη µεταπολίτευση και µετά, ο Βίκτωρ Παπαζήσης ασχολήθηκε µε τις εκδόσεις και τον επαγγελµατικό συνδικαλισµό. Απεβίωσε τον Ιανουάριο του 2009.

Καταγόταν από παλιά οικογένεια της Άμφισσας, ήταν γιος του αγωνιστή του 1821 και πολιτικού Ασημάκη Παπαηλιόπουλου. Ήταν φιλοβασιλικός και είχε χρηματίσει νομάρχης σε πολλές περιοχές της Ελλάδος. Ως Νομάρχης Ευβοίας εργάστηκε για την κατασκευή της κινητής γέφυρας του Ευρίπου που εγκαινιάστηκε το 1858 με την παρουσία του βασιλικού ζεύγους. Νομάρχης Αχαΐας και Ήλιδος την περίοδο 1859 - 1862 , το 1862 κατά την νομαρχία του ξέσπασε στην Πάτρα στάση κατά του Όθωνα. Λόγω της φιλοβασιλικής του στάσης έφυγε από την νομαρχία. Είχε εκλεγεί βουλευτής Παρνασσίδος στις εκλογές του 1881, ενώ ήταν υπουργός Εσωτερικών στην Κυβέρνηση Δημήτριου Βάλβη 1886. Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 [Τελευταία επίσκεψη: 19/5/2020].

Η Ασπασία Παπαθανασίου γεννήθηκε το 1918 στην Άμφισσα, κόρη του καθηγητή γυμνασίου Ευθύμιου Παπαθανασίου . Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε επαγγελματικά ως ηθοποιός το 1940 με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη . Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη (1942-1943) , Ενωμένων Καλλιτεχνών (1945-1946) , Τζαβαλά Καρούσου (με τον οποίο ίδρυσαν και την Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου, 1952-1953) , Μάνου Κατράκη (1953-1954) , Σπύρου Μουσούρη και Κρινιώς Παπά (1954) κ.ά.
Ως μέλος του Πειραϊκού Θεάτρου του Δημήτρη Ροντήρη από την ίδρυσή του, η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε πρωταγωνίστρια του θιάσου από το 1957 ώς το 1966, τον πρώτο χρόνο σε ρόλους κλασικού ρεπερτορίου και από το 1958 αποκλειστικά σε ρόλους αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Άτοσσα στους Πέρσες του Αισχύλου, Ηλέκτρα του Σοφοκλή, Μήδεια και Φαίδρα στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, Κλυταιμνήστρα στην Ορέστεια του Αισχύλου κ.ά). Με το Πειραϊκό Θέατρο και τον Δημήτρη Ροντήρη ταξίδεψε ανά τον κόσμο και διακρίθηκε για τις ερμηνείες της σε περισσότερες από 450 παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, σε 33 χώρες, και στο πλαίσιο διεθνών θεατρικών φεστιβάλ. Τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Φεστιβάλ του Θεάτρου των Εθνών (1960 για την Ηλέκτρα), το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων (1962), το Αργυρό Μετάλλιο της Διεθνούς Θεατρικής Επιτροπής του Παλέρμο (καλύτερη ευρωπαία ηθοποιός για το 1963), το Βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη (1964).
Την περίοδο 1966-1967 συνεργάστηκε ως πρωταγωνίστρια (σε ρόλους αρχαίου δράματος στην ελληνική γλώσσα) με το Θέατρο Μαγιακόφσκι της Μόσχας, το θίασο Μαρτανιβίλι στην Τυφλίδα και το Ακαδημαϊκό Ουκρανικό Θέατρο στο Κίεβο . Η είδηση της επιβολής της απριλιανής δικτατορίας βρήκε την Ασπασία Παπαθανασίου στη Μόσχα. Το γεγονός την ανάγκασε να παραμείνει αυτοεξόριστη στην Ευρώπη ώς το 1974. Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, από όπου συνέχισε τη θεατρική της δραστηριότητα και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Πραγματοποίησε εξαιρετικά επιτυχημένες παραστάσεις μονολόγων αρχαίου δράματος (Μήδεια, Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Εκάβη, Κασσάνδρα), θεατρικές απαγγελίες του Επιταφίου του Γιάννη Ρίτσου και άλλες σημαντικές εμφανίσεις στην Ευρώπη, τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες , ενώ, παράλληλα, εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές παραγωγές .
Το 1975, από κοινού με τον Κώστα Μαυρομμάτη (αγαπημένο σύντροφο και από το 1944 σύζυγό της) και 19 ακόμη ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, ίδρυσε την Πνευματική και Καλλιτεχνική Εταιρεία «Δεσμοί», μη κερδοσκοπικό φορέα με βασικό στόχο τη θεατρική και πολιτιστική αποκέντρωση. Με τους «Δεσμούς» η Ασπασία Παπαθανασίου παρουσίασε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και κωμωδίες αλλά και έργα του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου, σε περιοδείες ανά την Ελλάδα και σε ελληνικά φεστιβάλ . Το 1991 οι «Δεσμοί» ίδρυσαν το Κέντρο Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος (ΚΕΠΕΑΕΔ – «Δεσμοί»), του οποίου η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε Διευθύνουσα Σύμβουλος (ώς το 2000) και υπεύθυνη τριετούς προγράμματος σπουδών διοργανωμένου από το ΕΚΤ (1991-1993). Παράλληλα, πραγματοποίησε σεμινάρια θεατρικής παιδείας για νέους, φιλολόγους της μέσης εκπαίδευσης και πτυχιούχους θεατρικών σπουδών.
Το 1984 και το 1985, στο πλαίσιο εκδηλώσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, παρουσίασε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στην Αθήνα και σε περιοδεία. Το 1984 συνεργάστηκε και με το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, στην παράσταση της Ιφιγένειας εν Αυλίδι του Ευριπίδη. Το 1986, κατόπιν πρόσκλησης του ιαπωνικού θιάσου Toho, ερμήνευσε την Ιοκάστη σε δίγλωσση (ελληνικά – ιαπωνικά) παράσταση του Οιδίποδα τύραννου του Σοφοκλή στο Τόκιο. Το 1996 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο, στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου. Το 1997 έλαβε μέρος στην παράσταση του Πλούτου του Αριστοφάνη από την Θεατρική Έξοδο Αιγαίου, σε σκηνοθεσία του Νίκου Παροίκου (πρώτη της εμφάνιση σε αρχαία ελληνική κωμωδία). Το 1998 συνεργάστηκε με τον θεατρικό οργανισμό «Θέατρο», ερμηνεύοντας την Ελεωνόρα Ντούζε στο έργο του Chigo de Chiara, Ελεωνόρα Ντούζε: Τελευταία νύχτα, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθηνού. Το 2002 ερμήνευσε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στο Δη.Πε.Θέ. Καλαμάτας. Το 2005 παρουσίασε το θεατρικό μονόλογο Η μελανόμορφη Κλυταιμνήστρα, στο θέατρο Τόπος Αλλού, σε σκηνοθετική επιμέλεια Νίκου Καμτσή.
Για τη συνολική προσφορά της στο θέατρο και τον πολιτισμό, η Ασπασία Παπαθανασίου τιμήθηκε με τον τίτλο του Officier της Τάξεως των Τεχνών και των Γραμμάτων από τη Γαλλική Κυβέρνηση (1991), το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1991) και τον τίτλο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1995). Το 1996 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικού περιεχομένου βιβλίο της, Σελίδες μνήμης.

Διοικητική Ιστορία
Η Μακεδονική Εκπαιδευτική Εταιρεία (M.E.E.) ιδρύθηκε το 1925 με σκοπό την προαγωγή της εκπαίδευσης στη Μακεδονία και τη Θράκη. Πρώτος πρόεδρός της ο Αντ. Α. Χρηστομάνος και σύμβουλοι οι: Α. Κεραμόπουλος, Κ. Άμαντος, Ναταλία Π. Μελά, Άννα Τριανταφυλλίδου, Κωνστ. Δ. Παπακωνσταντίνου, Μανώλης Τριανταφυλλίδης, Δημ. Ανδρεάδης, Αθαν. Βρυζάκης, Κλέων Χατζηλάζαρος, Α. Αθηνογένης, Αλεξ. Σβώλος, Β. Χατζηλίας, Γρ. Τηλικίδης, Σ. Λιούμπης, Κωνστ. Τσιμινάκης, Γ. Παπαθανασίου.
Βιογραφικό σημείωμα
Η οικογένεια Παπαθανασίου καταγόταν από το Μοναστήρι της Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα γύρω στο 1916. Ο Γεώργιος Α. Παπαθανασίου άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου για τουλάχιστον 45 χρόνια στην Αθήνα. Ήταν νομικός σύμβουλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας και μαζί με τον αδελφό του Αριστείδη, με τον οποίο διατηρούσαν δικηγορικό γραφείο (Θησέως 12, Αθήνα), εργάστηκαν επί 20 χρόνια στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο του υπουργείου Παιδείας και ασχολήθηκαν με τη διεκπεραίωση διοικητικών και συνταξιοδοτικών υποθέσεων δημοσίων υπαλλήλων. Ο Γ. Παπαθανασίου ήταν ιδρυτικό μέλος και για 10 χρόνια γραμματέας της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Υπήρξε στενότατος συνεργάτης του μακεδόνα καθηγητή Αντώνιου Χρηστομάνου, πολιτευτή και υπουργού, πρόεδρου της Μακεδονικής Εκπαιδευτικής Εταιρείας. Ήταν επίσης ιδρυτής και εκδότης της μηνιαίας επιθεώρησης «Νέαι Χώραι», οργάνου της Εταιρείας. Διετέλεσε πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου, μέλος του Ελληνογιουγκοσλαυϊκού Συνδέσμου, πρόεδρος του ομίλου «Οι φίλοι της αμυγδαλιάς και της ομορφιάς της υπαίθρου», νομικός σύμβουλος του εκδρομικού σωματείου «Υπαίθριος ζωή».[Δεν μπορέσαμε δυστυχώς να συγκεντρώσουμε περισσότερα βιογραφικά στοιχεία, εκτός από τα παραπάνω που προκύπτουν από τα τεκμήρια του αρχείου].

Ο Νίκος Παπακυριαζής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940. Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Ιατρική στο ΑΠΘ. Απέκτησε την ειδικότητα της Παθολογικής Ανατομικής το 1969 και της Κυτταρολογίας το 1970. Το διάστημα 1971-1972 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο και το 1972 έγινε διδάκτορας στο ΑΠΘ.

Το 1965 διορίστηκε σε θέση βοηθού στο Εργαστήριο Γενικής Παθολογίας και Παθολογικής Ανατομικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Επιμελητής στο ίδιο εργαστήριο από το 1975 και Λέκτορας από το 1982. Το 1984 εκλέχθηκε σε θέση Επίκουρου Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Το 1991 διορίστηκε Διευθυντής (του Εθνικού Συστήματος Υγείας) του τμήματος Παθολογικής Ανατομικής στο Νοσοκομείο «Γεώργιος Παπανικολάου» της Θεσσαλονίκης και την επόμενη χρονιά Διευθυντής του Εργαστηριακού Τομέα του ίδιου νοσοκομείου. Εργάστηκε ακόμη στο Ερευνητικό Τμήμα του Θεαγενείου Αντικαρκινικού Ινστιτούτου από το 1969 έως το 1977. Από το 2001 έως το θάνατό του ήταν πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Α΄ Περιφερειακού Συστήματος Υγείας Κεντρικής Μακεδονίας.

Ο Ν. Παπακυριαζής ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του. Το 1982 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης με το συνδυασμό του δημάρχου Θεοχάρη Μαναβή. Από το 1983 έως το 1985 διετέλεσε Αντιδήμαρχος, υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού, Παιδείας, Νέας Γενιάς και Αθλητισμού.

Το 1984 πήρε μέρος στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μετά το θάνατο του ευρωβουλευτή Νίκου Βγενόπουλου, ο Ν. Παπακυριαζής πήρε τη θέση του. Διετέλεσε Ευρωβουλευτής από το 1986 έως το 1989. Πήρε μέρος στις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου 1989 και Απριλίου 1990 ως υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ Α΄ Θεσσαλονίκης. Επανεξελέγη Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Ιουνίου 1994.

Ο Ν. Παπακυριαζής διετέλεσε ακόμη πρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (1981-1982) καθώς και πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημονικού και Διδακτικού Προσωπικού του ΑΠΘ (1975-1985).

Ήταν παντρεμένος από το 1966 με τη Λένα Ψωμογερίδου με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά, τον Γιάννη, τη Λίνα και την Ευδοκία.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Νομικός και πολιτικός, πρόεδρος της Βουλής και αντιπρόεδρος της τελευταίας κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή. Γεννήθηκε στην Καστανιά Κορινθίας και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το 1945 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής το 1946, το 1950 με το Λαϊκό Κόμμα, καθώς και το 1952, με τον Ελληνικό Συναγερμό υπό τον Α. Παπάγο. Υπηρέτησε ως υφυπουργός (Συγκοινωνιών) του Κ. Καραμανλή στο υπουργείο Δημοσίων Έργων το 1954-55.

Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας και μετά τις εκλογές του 1956 το υπουργείο Δικαιοσύνης. Εξακολούθησε να εκλέγεται στην Κορινθία με τη σημαία της ΕΡΕ το 1958, 1961, 1963 και 1964, και υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών από το 1958 ως το 1961 και Δικαιοσύνης το 1961-63. Με την τελευταία αυτή ιδιότητά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πρότασης για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1963, η οποία δεν προωθήθηκε μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Το 1967 ήταν και πάλι υπουργός Οικονομικών στη βραχύβια κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Π. Κανελλόπουλο.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, επανήλθε στο προσκήνιο ως ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κ. Καραμανλή. Ανέλαβε το κρίσιμο υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ενώ μετά τις εκλογές του 1974 έγινε πρόεδρος της Βουλής. Επανεξελέγη το 1977 και το 1981. Υπήρξε αντιπρόεδρος στην τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή το 1977-80, καθώς και στην κυβέρνηση Ράλλη (1980-81). Αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική το 1985.

Ο Άγγελος Παπακώστας γεννήθηκε στην Αρίστη Ζαγορίου το 1903. Αφού ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Διορίστηκε Καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης και υπηρέτησε στην Πρέβεζα, στην Κόνιτσα, στην Ιερατική Σχολή Κορίνθου, στην Εμπορική Σχολή Πειραιώς, σε Γυμνάσια της Αθήνας και, μεταπολεμικά, ως αποσπασμένος εκπαιδευτικός στα Γενικά Αρχεία του Κράτους και στο Ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών. Υπήρξε βοηθός του ιστοριοδίφη και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη κατά τα τελευταία έτη της ζωής του (1941-1945). Πέθανε στην Αθήνα το 1981.
Έχει δημοσιεύσει τα ακόλουθα άρθρα και μελέτες:
• Η παρά την Αρίστην Ιερά Μονή Παναγίας της Σπηλαιωτίσσης, 1936
• Το εις Γεράνια Μοναστήρι του Οσίου Παταπίου, 1939
• Γνωστά και άγνωστα χειρόγραφα του Βηλαρά, 1941
• Αγώνες και θυσίες Βορειοηπειρωτών στο Είκοσι Ένα, 1945
• Σύντομος Χρονογραφία της Ηπείρου, 1945
• Οι Παναγίες του Παπαδιαμάντη, 1947 (αυτοτελής έκδοση)
• Γιάννης Βλαχογιάννης, Νέα Εστία, 1948
• Το έργο του Κοσμά του Αιτωλού στη Β. Ήπειρο, 1949
• Άνθη Ευλαβείας εις την μετάστασιν της Θεομήτορος Μαρίας (επιμέλεια, σημειώσεις), 1950 (αυτοτελής έκδοση)
• Η Αλύτρωτος Ήπειρος, 1951
• Εκλογή από την προσωπική αλληλογραφία του Γιάννη Βλαχογιάννη, Νέα Εστία, 1955
• 28 Οκτωβρίου 1940, 1960
• Ο Κοσμάς ο Αιτωλός στο Ζαγόρι, 1962
• Ιστορίας της πολιορκίας των Ιωαννίνων εξ ανεκδότου χειρογράφου Ψαλίδα αποκειμένου εις τα ιστορικά αρχεία Βλαχογιάννη, 1962 (αυτοτελής έκδοση)
• Η συμβολή της Ηπείρου εις την επανάστασιν του Εικοσιένα (Ζαγόρι), 1966
• Ιστορική ανθολογία Ηπείρου (ανέκδοτα Σουλιωτών αγωνιστών του Εικοσιένα), 1973
• Απομνημονεύματα Σουλιώτου αγωνιστού του Εικοσιένα Σ. Τζίπη γραμμένα στην Κέρκυρα από τον Κουμπάρο του Ιω. Δουσμάνη, 1979 (αυτοτελής έκδοση)
• Στρατηγού Μακρυγιάννη «Οράματα και Θάματα» (μεταγραφή, εισαγωγή, σημειώσεις), Αθήνα 1983 (post mortem αυτοτελής έκδοση)

[Πηγή βιογραφικού: https://izagori.gr, με δικές μας διορθώσεις και προσθήκες]

Αρχιμανδρίτης, θεολόγος και επικεφαλής της Αδελφότητας Θεολόγων "Η Ζωή".

H Βασιλική Παπανικολάου, το γένος Κονδύλη, γεννήθηκε το 1922 στην Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης το 1944 και στην συνέχεια εργάστηκε στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Από το 1947 έως το 1961 δούλεψε στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Σοχού Θεσσαλονίκης και από το 1961 έως το 1975 σε διάφορα σχολεία στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Στα νεανικά της χρόνια ασχολήθηκε με το άλμα εις ύψος και δραστηριοποιήθηκε στη ΧΕΝ. Υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια κατηχήτρια στην επαρχία Λαγκαδά, στη Θεσσαλονίκη και στη Χριστιανική Ένωση Γονέων.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου

Ο Χαράλαμπος Παπανικολάου γεννήθηκε στην Λίμνη Ευβοίας το 1915. Αποφοίτησε με άριστα από την Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας το 1937 και διορίσθηκε στο Δημοτικό Σχολείο Λευκούδας Σερρών, θέση στην οποία παρέμεινε ως στο 1947. Το 1947 τέθηκε σε κατάσταση ειδικής διαθεσιμότητας λόγω των πολιτικών φρονημάτων του, στο πλαίσιο του ψηφίσματος «περί εξυγιάνσεως Δημοσίων Υπηρεσιών». Αποκαταστάθηκε το 1951 μετά την κατάργηση του ψηφίσματος. Από το 1952 έως το 1960 δούλεψε στο 1ο και το 2ο Δημοτικό Σχολείο Σοχού Θεσσαλονίκης και από το 1960 έως το 1972 δούλεψε σε διάφορα δημοτικά σχολεία στην πόλη της Θεσσαλονίκης, σε ορισμένα από τα οποία διετέλεσε και διευθυντής.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου

Ο Αντώνιος Παπαπάνος ήταν δικηγόρος. Η Ελένη ήταν γυναίκα του και είχαν δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και την Αθηνά.

Ο Αντώνιος Παπαπαντολέων (Αγρίνιο 1913- Αθήνα ;) περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Αγρίνιο και το 1934 διορίστηκε στην Π.Α.Ε. Γενικών Αποθηκών Αγρινίου. Το 1942 προάχθηκε σε διευθυντή του υποκαταστήματος Αγρινίου και το 1955 σε διευθυντή του υποκαταστήματος Πατρών. Μετά την παραίτησή του από την υπηρεσία (1955) εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις (εταιρεία «ΕΜΕΛ Αντ. Κ. Παπαπαντολέων»).
Ο Παπαπαντολέων έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1940 και στη διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στον ΕΔΕΣ και ήταν πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής ΕΔΕΣ επαρχίας Τριχωνίδος (είχε το ψευδώνυμο Κατσαντώνης) . Συνελήφθη 3 φορές από τους Ιταλούς και τον Μάϊο του 1944 από τους Γερμανούς. Κλείσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ από όπου και απελευθερώθηκε κατά την αποχώρηση των Γερμανών τον Σεπτέμβριο του 1944. Το 1944 στρατεύθηκε και έλαβε μέρος στην καταστολή του κινήματος του Δεκεμβρίου του 1944.
Το 1945 διετέλεσε ιδιαίτερος στο γραφείο του τότε υπουργού Εσωτερικών Κωνσταντίνου Τσάτσου, ενώ το 1950 ήταν υποψήφιος με το Εθνικό Κόμμα του Ναπολέοντα Ζέρβα στην Αιτωλοακαρνανία. Το 1964 ήταν μέλος της Ένωσης Κέντρου.
Ο Παπαπαντολέων ίδρυσε και μετείχε σε διάφορους συλλόγους Αγρινιωτών και Αιτωλοακαρνάνων: Σύλλογος των Συλλόγων των εν Αθήναις Τριχωνίων, Σύλλογος Ιστορικών Μελετών Ιερού Αγώνος Στερεάς Ελλάδος, Σύλλογος των εν Αθήναις Αγρινιωτών «Ο Άγιος Χριστόφορος», Σύνδεσμος Ρουμελιωτών Ελλάδος. Το 1976 ίδρυσε τη Συντονιστική Επιτροπή Τριχωνίων για το διαχωρισμό του νομού Αιτωλοακαρνανίας.
Ο Παπαπαντολέων έγραψε πλήθος άρθρων σε εφημερίδες της Αιτωλοακαρνανίας σχετικά με την Εθνική Αντίσταση και για τοπικά θέματα.
Ο Παπαπαντολέων ήρθε σε σύγκρουση την περίοδο της Κατοχής με τον Γεώργιο Παπαϊωάννου (αρχηγό του ένοπλου τμήματος του ΕΔΕΣ Τριχωνίδος, ΕΟΕΑ) με αντικείμενο την ηγεσία του τμήματος Τριχωνίδος. Η έριδα αυτή συνεχίστηκε και στα επόμενα χρόνια (μέχρι το 1974-77) στη διάρκεια των οποίων οι δύο πλευρές φρόντισαν με δημοσιεύματα στον Τύπο της Αιτωλοακαρνανίας να υποστηρίξουν τις απόψεις τους δημοσιεύοντας άρθρα για την Εθνική Αντίσταση στα οποία τονιζόταν ο ηγετικός τους ρόλος. Η ένταση οξύνθηκε το 1969 οπότε με βάση το Ν.Δ. 179 του 1969 αναγνωρίστηκαν οι εθνικιστικές αντιστασιακές οργανώσεις. Η επιτροπή της ΔΕΠΑΘΑ αναγνώρισε ως αρχηγό του ΕΔΕΣ Τριχωνίδος τον Παπαϊωάννου. Το γεγονός στάθηκε αφορμή για μια σειρά αντεγκλήσεων τόσο υπηρεσιακά στη ΔΕΠΑΘΑ όσο και στον τοπικό τύπο. Ο Παπαπαντολέων προσέφυγε, μάλιστα, στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της απόφασης. Φαίνεται ότι η σειρά άρθρων του στον τοπικό τύπο για την Εθνική Αντίσταση (1971-1974 κυρίως 1973-1974) είχε αφορμή το γεγονός αυτό.
Εκτός από τα άρθρα του είναι συγγραφέας του βιβλίου Ο μυστικός αγώνας της εθνικής αντιστάσεως ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ. Απόρρητα έγγραφα – άγνωστες πτυχές. Το χρέος μου προς την αλήθεια 55 χρόνια μετά, Ελεύθερη σκέψις, Αθήνα 1997
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου]

Ο Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος, γιος του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1843. Σπούδασε νομικά και το 1866 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής. Θέμα της διατριβής του ήταν οι περί ποινής θεωρίες του Πλάτωνος. Μελέτησε τους αρχαίους συγγραφείς, νεώτερα συγγράμματα ηθικής και φιλοσοφίας, και δημοσίευσε σε περιοδικά μελέτες με φιλοσοφικά, φιλολογικά και ιστορικά θέματα. Η πρώτη του δημοσίευση «Σκέψεις ενός ληστού ή η καταδίκη της κοινωνίας» (1861) έγινε σε ηλικία 16 ετών. Άλλες μελέτες του είναι «Τα καθήκοντα του ανθρώπου ως χριστιανού και ως πολίτου» και «Περί αποκρύφων ευαγγελίων», την οποία διάβασε στον Παρνασσό ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του. Συνέγραψε επίσης το σχολικό βοήθημα Σύνοψις της ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως (1869).
Εξέδωσε την μονόπρακτη πολιτική κωμωδία Συζύγου εκλογή (1868), η οποία παραστάθηκε στα θέατρα της εποχής και μεταφράστηκε στα γαλλικά (από τον Αιμίλιο Λεγκράν) και στα ιταλικά (από τον Φρ. Ντε Σιμονέ-Μπράουερ), καθώς και την πεντάπρακτη κωμωδία Αγορά (1871), σε πεζό λόγο. Δημοσίευσε επίσης τους Χαρακτήρες (1870), μία σύνθεση πεζών και έμμετρων διαλόγων.
Συγκαταλέγεται στην αθηναϊκή ρομαντική σχολή. Οι πρώτοι του στίχοι, γραμμένοι το 1864, εκδόθηκαν το 1916. Το 1866 βραβεύθηκε η ποιητική συλλογή του Στόνοι στον βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό. Άλλα ποιητικά έργα του είναι η συλλογή Χελιδόνες (1867) και τα «επικολυρικά» Ορφεύς και Πυγμαλίων (1869).
Σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος, και πέθανε τον Μάρτιο του 1873 από εγκεφαλική συμφόρηση.
[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 8• Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12]

Ο Νικόλαος Παππαρόδου (Λαμία 1902-Αθήνα 1980;) ήταν στρατιωτικός. Γιος του συνταγματάρχη Κωνσταντίνου Παπαρρόδου και αδελφός του Ιωάννη, που έπεσε ηρωικά στον ελληνογερμανικό πόλεμο του 1941, ο Νικόλαος Παπαρρόδου πήρε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, στον πόλεμο του 1940-41 και στον εμφύλιο πόλεμο. Διετέλεσε, ανάμεσα σε άλλα, στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτων (1948-1950), διοικητής Β΄ Σώματος Στρατού (1956), Διοικητής Σχολής Εθνικής Αμύνης (1955-1956), υπαρχηγός αναπληρωτής Αρχηγού ΓΕΣ (1959, οπότε και αποστρατεύτηκε). Από το 1965 ως το 1967 ήταν Αρχηγός του Στρατιωτικού Οίκου της Αυλής (ΣΟΑΜ). Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Ο.Π.Α.Π. και υπήρξε πρωταθλητής σπάθης και μετείχε στην εθνική οπλομαχητική ομάδα. Μετείχε επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (1936) και σε άλλους διεθνείς αγώνες.
Ο Παπαρρόδου ήταν ευρυμαθής και γνώστης πολλών ξένων γλωσσών. Έγραψε στρατιωτικά βιβλία και μετέφρασε έργα ξένων λογοτεχνών.
Ο Παπαρρόδου ήταν παντρεμένος με τη Βούλα Ροντήρη.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: Who is Who, 1965]

Ο Οδυσσέας Παπαστεργίου (Ξάνθη, 1892 - ;), ήταν μέτοχος στην ομόρρυθμο εταιρεία “Ο. και Ε. Παπαστεργίου και Σία”, που δραστηριοποιούνταν στο εμπόριο καπνού στην Ξάνθη, και την εισαγωγή αποικιακών προϊόντων στην Αθήνα. Είχε σημαντική ακίνητη περιουσία (ιδιοκτήτης σπιτιών στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Ξάνθη).