Ο Ηλίας Παπαστεργιόπουλος (ή Παπαστεριόπουλος) (Πάτρα, 1916 - Αθήνα, 1985) ήταν δικηγόρος, λογοτέχνης, ερευνητής και συγγραφέας. Πολέμησε στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ Αχαϊας και συμμετείχε στο 12ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε την υπεράσπιση αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης στην Αχαΐα και στη συνέχεια εκτοπίστηκε από το 1947 ως το 1959. Υπήρξε υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ προδικτατορικά και με το ΚΚΕ στη μεταπολίτευση. Έγραψε τα βιβλία Ο Μωρηάς στα όπλα, Η νομική φύση και τι δίκαιο της Εθνικής Αντίστασης, Η δίκη του Καραϊσκάκη κ.ά. καθώς και πολλά άρθρα για την Εθνική Αντίσταση, την Κατοχή, την πολιτική επικαιρότητα. Πέθανε στην Αθήνα το 1985.
Ο Βασίλης Παπαστεργιόπουλος είναι γιος του Ηλία.

Βιογραφικό σημείωμα
Ο Σωτήριος Παπαστόφας ήταν συντονιστής της Υπηρεσίας Έτους Αποδήμου Ελληνισμού, την εκπροσωπούσε στην υποδοχή και τη φιλοξενία των επισκεπτών, και στην οργάνωση εκδηλώσεων και τοπικών εορτών.
Διοικητική ιστορία
Η ανάγκη προσέλκυσης των αποδήμων, ώστε να εισρεύσει τουριστικό συνάλλαγμα στη χώρα και να ενισχυθούν οι δεσμοί τους με την Ελλάδα, ώθησε την ελληνική κυβέρνηση να υιοθετήσει την πρόταση των Αμερικανών, να κηρυχθεί το 1951 ως Έτος Αποδήμου Ελληνισμού. Για την οργάνωση της όλης προσπάθειας συγκροτήθηκε, τον Ιανουάριο του 1951, η Υπηρεσία Έτους Αποδήμου Ελληνισμού, που τέθηκε υπό την αιγίδα των βασιλέων. Κατά την περίοδο Μαΐου-Οκτωβρίου οργανώθηκαν καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στους Δελφούς και την Επίδαυρο και πραγματοποιήθηκαν εκδρομές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Τον Φεβρουάριο του 1952, η Εκτελεστική Επιτροπή της υπηρεσίας κατέθεσε απολογιστική έκθεση.

Γιός του Φιλικού Οικονόμου Παπατσώρη, κατάγεται από το χωριό Σουλιμά (σημ. Άνω Δώριο) Μεσσηνίας. Διετέλεσε πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις και βουλευτής.

Πρωτότοκη κόρη του Ιωάννη και της Όλγας Παπαχρήστου, η Ευαγγελία Παπαχρήστου γεννήθηκε στο Αγιονόρι της Κορινθίας το 1923. Έζησε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στο Χιλιομόδι και για σύντομα χρονικά διαστήματα στην Αμαλιάδα, την Τρίπολη, την Λαμία και το Λεωνίδιο, όπου ο πατέρας της μετετίθετο ως καθηγητής. Το 1932 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε οριστικά στην Κόρινθο. Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο η Παπαχρήστου εργάσθηκε εθελοντικά στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Κορίνθου και αργότερα συμμετείχε στην εθνική αντίσταση. Το 1945 ενεγράφη στο Φυσιογνωστικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, το οποίο αναγκάστηκε να διακόψει το επόμενο έτος, καθώς έπασχε από φυματίωση ως την άνοιξη του 1949.
Το 1954 παντρεύτηκε τον Δημήτριο Πάνου και έζησαν στην Κόρινθο ως το 1972, οπότε η Παπαχρήστου-Πάνου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Σχολή Λογοτεχνίας (1972-75). Το 1981 επέστρεψε στην Κόρινθο, όπου έκτοτε ζει. Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη του Σωματείου Λόγου και Τέχνης «Αλκυονίδες». Εξέδωσε ποιητικές συλλογές, δοκίμια και κριτικά έργα. Δημοσίευσε επίσης δοκίμια και κριτικές σε λογοτεχνικά περιοδικά, καθώς και ποιήματα σε περιοδικά και εφημερίδες. Ποιητικές της συλλογές μεταφράστηκαν στα Γαλλικά, Αγγλικά, Ρουμανικά, Ουγγρικά, Ινδικά και Περσικά.
Βραβεύθηκε σε ποιητικούς διαγωνισμούς όπως της Ακαδημίας του Παρισιού Lutece (1977), της Ακαδημίας Pericord του Μπορντώ (1986) και τον παγκόσμιο διαγωνισμό Χαϊκού της Ιαπωνικής Πρεσβείας (1993). Το δοκιμιακό έργο Η νύχτα στον Δαβίδ απέσπασε το Α΄ βραβείο δοκιμίου από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών (1994). Τιμήθηκε επίσης για το σύνολο του έργου της από την Χριστιανική Λογοτεχνική Συντροφιά (1984), την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων (1991), τον Δήμο της Κορίνθου (1991), το 4ο Συμπόσιο Ποίησης (2000), την Ένωση Κορινθίων (2002) και άλλους φορείς.
Διατελεί τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών γραμμάτων και επίτιμο μέλος της Ενώσεως Κορινθίων.
[Πηγές: Η κριτική για το έργο της Ευαγγελίας Παπαχρήστου-Πάνου, Αθήνα 2002, σ.6. Ε. Παπαχρήστου-Πάνου, Ημερολόγιο πορείας, Αθήνα 1994, σ.7-9.]

Ο Παπαχρυσάνθου, αυτοδίδακτος μαρμαρογλύπτης, σπούδασε με την οικονομική ενίσχυση του Οικουμενικού Πατριαρχείου την τεχνική της λιθογραφίας στο Παρίσι και κοντά στον Δημήτριο Γαλανάκη. Αγόρασε το λιθογραφείο του Καρλ Γιόζεφ Κόλμαν (1812-1870) και ίδρυσε το δικό του το 1888, ενώ γύρω στο 1910 φιλοτέχνησε και τύπωσε τους πρώτους στην Ελλάδα λιθογραφημένους στρατιωτικούς χάρτες. Ο γιος του Φοίβος Παπαχρυσάνθου (1900-1986) δημιούργησε, μαζί με τον διευθυντή του Κεντρικού Πρακτορείου Εφημερίδων Ιωάννη Αναγνωστόπουλο, το 1939 στην Ιερά Οδό την πρώτη στην Ελλάδα μονάδα Βαθυτυπίας.

[Το βιογραφικό σημείωμα αντλήθηκε αυτούσιο από το βιβλίο: Δημήτρης Παυλόπουλος, Χαρακτική - γραφικές τέχνες – ιστορία – τεχνικές – μέθοδοι – γλωσσάρια όρων, έκδοση τρίτη, ColorNetwork, Αθήνα 2011.]

Μέλος της οικογένειας Παπαϊωάννου

Ο Άγγελος Παπαϊωάννου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Ανατόλια, και σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στην Ελβετία και στις Η.Π.Α. Δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στο εμπόριο γεωργικών μηχανημάτων και αυτοκινήτων. Διετέλεσε για πολλά χρόνια πρόεδρος του Συλλόγου Αποφοίτων του Κολεγίου Ανατόλια καθώς και μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνα.
Από τη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε να συλλέγει γραμματόσημα και παλιά βιβλία. Η ενασχόλησή του αυτή τον ώθησε στη συλλογή τεκμηρίων σχετικών με την πόλη της Θεσσαλονίκης. Στη συλλογή του, μία από τις πλουσιότερες για την πόλη της Θεσσαλονίκης, περιλαμβάνονται βιβλία, χάρτες, φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ, χαρακτικά και εφήμερα. Τμήματα των συλλογών του υπάρχουν ψηφιοποιημένα στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα. Πολλές ιστορικές εκθέσεις και εκδόσεις έχουν βασιστεί σε υλικό των συλλογών του.

Ο Γεώργιος Ν. Παπαϊωάννου γεννήθηκε στο Αγρίνιο το έτος 1900 γιος του Νικόλαου Παπαϊωάννου και της Δήμητρας Σκαλτσοδήμου. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από τις ιστορικές οικογένειες της Επανάστασης του 1821 Σκαλτσά/Σκαλτσοδήμου και Στάικου. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πολέμησε στη Μικρασιατική Εκστρατεία όπου υπηρέτησε ως ανθυπίατρος κατά τα έτη 1919-1922. Άσκησε το ιατρικό επάγγελμα και αναμείχθηκε ενεργά στην ελληνική κεντρική πολιτική ζωή της εποχής του καθώς και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Το 1932 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Υπηρέτησε ως ιατρός στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Στη συνέχεια εισήλθε στην αντίσταση σχηματίζοντας το 1942 Εθνική Οργάνωση Εσωτερικού με την επωνυμία Πατριωτική Οργάνωση Τριχωνίδος. Συγκρότησε ένοπλο αντάρτικο σώμα και διορίσθηκε από τον Ναπολέοντα Ζέρβα αρχηγός του Υπαρχηγείου αρχικά και Αρχηγείου στη συνέχεια Τριχωνίδος. Ανέπτυξε ισχυρή δράση στην ευρύτερη περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας συγκρουόμενος με τα γερμανικά κατοχικά στρατεύματα καθώς και με τους ιδεολογικούς αντιπάλους του ΕΛΑΣ. Το 1944 μετακινήθηκε στην Αθήνα όπου διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Πόλεως Αθηνών του ΕΔΕΣ. Με το πέρας της Κατοχής αναμείχθηκε και πάλι στην πολιτική• εξελέγη βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας το 1946 με το κόμμα των Εθνικών Φιλελευθέρων του Στ. Γονατά. Πρωτοστάτησε στην αναγνώριση και την απονομή ηθικών και υλικών αμοιβών στους εθνικόφρονες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης με πλήθος ενεργειών του από το 1946 και εξής. Από το 1959 ώς το 1964 διετέλεσε δήμαρχος Αγρινίου προωθώντας και εκτελώντας πλείστα έργα κοινής ωφελείας στην πόλη. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1986 και ετάφη στο Αγρίνιο.

Συνθέτης συμφωνικής μουσικής. Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1910 και πέθανε στην Αθήνα το 1989. Σπούδασε πιάνο με τη Μαρίκα Λασποπούλου και θεωρητικά - σύνθεση με τον Αλέκο Κόντη στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών. Την περίοδο 1928-29 υπήρξε μαθητής του Αιμίλου Ριάδη. Η εξέλιξη του είναι όμως αποτέλεσμα προσωπικής του μελέτης και έρευνας, και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του, ιδιαίτερα ως προς τις νεώτερες τεχνικές σύνθεσης, αυτοδίδακτο. Το 1949-50, ως υπότροφος της UNESCO επισκέφθηκε μεγάλα μουσικά κέντρα της Ευρώπης‡ κατά την ίδια περίοδο εργάστηκε κοντά στον Arthur Honegger, στο Παρίσι.
Από το 1951-61 δίδαξε Ιστορία της Μουσικής στο Εθνικό Εκπαιδευτήριο Αναβρύτων ενώ από το 1954-1976 ήταν καθηγητής θεωρητικών και σύνθεσης στο Ελληνικό Ωδείο, στην Αθήνα. Παράλληλα όμως και μέχρι το θάνατο του παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα Αν. Θεωρητικών και Σύνθεσης. Το διδακτικό του έργο θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό, δεδομένου ότι υπήρξε ο πρώτος - και για μεγάλη περίοδο ο μόνος - στην Ελλάδα, που δίδαξε παράλληλα με τις παραδοσιακές και νεώτερες τεχνικές σύνθεσης. Οι περισσότεροι σημαντικοί Έλληνες συνθέτες, μουσικολόγοι και διευθυντές ορχήστρας της νεώτερης γενιάς υπήρξαν μαθητές του.
Τα περισσότερα έργα του έχουν εκτελεστεί επανειλημμένα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Δ. Γερμανία, Αγγλία, Σουηδία, Ουγγαρία, Ιταλία, Η.Π.Α κ.λ.π.) και μεταδοθεί από πολλούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς.
Το 1953 βραβεύτηκε η Συμφωνία αρ. 3, στο Διεθνή Διαγωνισμό «Βασίλισσα Ελισσάβετ του Βελγίου», στις Βρυξέλλες. Το 1970 τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης, με το βραβείο «GOTTFRIED-VON HERDER». To 1983 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το «Αριστείον Καλών Τεχνών».
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος από το 1964 ως το 1975, του «Ελληνικού Συνδέσμου Σύγχρονης Μουσικής» (Ε.Σ.ΣΥ.Μ.) και του Ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Εταιρίας Σύγχρονης Μουσικής» (Δ.Ε.Σ.Μ.) Από το 1948 έως τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών.
Με το έργο του και τη διδασκαλία του, ο Γιάννης Α. Παπαϊωάννου έχει ασκήσει πλατιά επίδραση στη νεώτερη Μουσική Σχολή της Ελλάδος και μπορεί να θεωρηθεί ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες του 20ου αιώνα.

Η Ειρήνη Παπαϊωάννου, κόρη του Σπυρίδωνα Συγκελάκη και της Μαρίας Συρμαλάκη, γεννήθηκε το 1926 στην Κομοτηνή. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στην Αθήνα και αποφοίτησε από την Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για είκοσι επτά χρόνια στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση. Παντρεύτηκε τον διαπρεπή συνθέτη Γιάννη Α. Παπαϊωάννου (Καβάλα, 1910-Αθήνα, 1989). Το λογοτεχνικό της έργο αποτελείται από μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα. Τιμήθηκε με το Β΄κρατικό βραβείο για το έργο Χωρίς προσχήματα. Το έργο της 13 ώρες και 5΄ έχει μεταφραστεί και εκδοθεί στα γερμανικά. Έργα της έχουν δημοσιευτεί στην εφ. Βήμα και στα περιοδικά Εποχές, Νέα Σκέψη, Νέα Εστία, Πνευματική Ζωή κ.ά..
Εκδόσεις λογοτεχνικών έργων της:
Αύριο, διηγήματα, Αθήνα, Ίκαρος, 1965.
Από το ημερολόγιο του αρχιτέκτοντα Δ.Μ., μυθιστόρημα, Αθήνα, Ίκαρος, 1967.
Πορεία παράλληλη, μυθιστόρημα, Αθήνα, Ίκαρος, 1969.
Πέντε ιστορήματα, Αθήνα, Ίκαρος, 1971.
Φόβος…, μυθιστόρημα, Αθήνα, Δωδώνη, 1973.
Χωρίς προσχήματα, δύο νουβέλες, Αθήνα, Δωδώνη, 1977.
13 ώρες και 5΄, μυθιστόρημα, Αθήνα, Δωδώνη, 1979.
Ασύνδετα και αντίρροπα, Αθήνα, Δωδώνη, 1981.
Η εξόφληση, Αθήνα, Δωδώνη, 1983.
Η τελευταία στροφή, Αθήνα, Δωδώνη, 1986.
Ένα λάθος της φύσης, Αθήνα, Δωδώνη, 1989.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Πληροφορίες της Ειρήνης Γ. Παπαϊωάννου]

Δικηγόρος

Ο Ιωάννης Παπαϊωάννου γεννήθηκε στους Καλημεριάνους Ευβοίας το 1901. Σπούδασε στην Ανωτάτη Δασολογική Σχολή Αθηνών από το 1917 έως το 1921. Από τον Μάρτιο του 1921 έως τον Φεβρουάριο του 1923 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Μικρά Ασία και τη Θράκη. Από το 1923 έως το 1928 ήταν διευθυντής σε Δασαρχεία της Μακεδονίας (Πολύγυρος, Νάουσα, Καστοριά). Από τον Απρίλιο του 1928 έως τον Ιανουάριο του 1929 εργάστηκε ως επιμελητής της έδρας της Υλοχρηστικής και Υλωρικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια μετεκπαιδεύθηκε στη δασοκομία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου έλαβε διδακτορικό δίπλωμα το 1934. Το 1937 διορίσθηκε με απόφαση της κυβέρνησης Μεταξά στην έκτακτη αυτοτελή έδρα της Δασικής Μηχανικής και Χημικής Τεχνολογίας και Δασικής Εμποριολογίας μετά Δασικής Βοτανικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε στο ΑΠΘ για πολλά χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Ασχολήθηκε ερευνητικά με τα δάση πεύκης στην Ελλάδα καθώς και με τις μεθόδους ρητίνευσης. Από το 1950 πρωτοστάτησε για τη δημιουργία συλλογής άγριας πανίδας (ταριχευμένων ζώων) που σήμερα αποτελεί μέρος του Μουσείου Άγριας Πανίδας του ΑΠΘ. Ήταν παντρεμένος με τη Gretchen (Μαργαρίτα) με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Ντίνο (Κωνσταντίνο).

Πηγές σύνταξης του βιογραφικού: υλικό του αρχείου και ιστοσελίδα για το Μουσείο Άγριας Πανίδας του ΑΠΘ https://www.auth.gr/museums_archives/panida

Ο Κωνσταντίνος Παπαϊωάννου σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησε ως σχολάρχης και γυμνασιάρχης Κύμης και στη συνέχεια ως Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης. Εντόπισε πρώτος τη θέση Καστρί η Παλαιοκαστρί Ποταμιάς στην Κύμη όπου και έκανε επιφανειακή έρευνα. Στη θέση αργότερα βρέθηκε σημαντικός οικισμός των κλασικών και των ελληνιστικών χρόνων. Δημοσίευσε σχετικά στην εφημερίδα Ηχώ της Κύμης.

Ο Μ.Μ. Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1912 στη Λάρισα, και υπηρέτησε εκεί σαν δημοτικός υπάλληλος από το 1928 ως το 1939. Στη συνέχεια εργάστηκε σε εταιρείες οδοποιίας. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία σε εφημερίδες της Εθνικής Αντίστασης, διετέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού Εθνική Αλληλεγγύη (1946), συντάκτης και φιλολογικός συνεργάτης των εφημερίδων Αυγή (1952–1957), Ριζοσπάστης (1975–1981). Στη διάρκεια της δικτατορίας έζησε αυτοεξόριστος στη Γαλλία. Έχει δημοσιεύσει πολλές ιστορικές και φιλολογικές μελέτες σε εφημερίδες, περιοδικά και αυτοτελώς: Φιλολογικές μελέτες (1952), Ο μεγάλος Βάρναλης (1958), Το Κωμειδύλλιο (1983), νέα συμπληρωμένη μελέτη για τον Βάρναλη (1984). Επιμελήθηκε πολλές εκδόσεις, μεταξύ αυτών η πεντάτομη Ελληνική ποίηση ανθολογημένη (1958–1961) με τους Μ. Αυγέρη, Β. Ρώτα, Θ. Σταύρου, ο τόμος Φαναριώτες–Επτανήσιοι του έργου Η Ελληνική ποίηση. Ανθολογία Γραμματολογία των εκδόσεων Σοκόλη (1980).
[Πηγή: Βιογραφικά του Μ.Μ. Παπαϊωάννου σε εφημερίδες της Κύπρου, με αφορμή τις διαλέξεις του εκεί (Χαραυγή, 3.12.1984)].

Ο Ντίνος (Κωνσταντίνος) Παπαϊωάννου γεννήθηκε το 1938. Σπούδασε μηχανικός στην Αυστρία.

Έλληνας Ορθόδοξος μοναχός και κήρυκας.

Ο Γεώργιος Παπουτσάκης, γιος του Αντωνίου και της Ευδοκίας, γεννήθηκε το 1909 στην Μεχάλα Κιμπίρ της Αιγύπτου και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια. Αποφοίτησε από το Αβερώφειο Γυμνάσιο και την Ανωτέρα Εμπορική Σχολή του Lycée Français Αλεξανδρείας. Εκεί παρακολούθησε και μαθήματα γαλλικής φιλολογίας. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα Α΄ τάξης στην École Francaise de Droit του Καΐρου. Εργάστηκε στην εταιρεία χάρτου και χρωμολιθογραφιών Τ.Ε. Λαγουδάκη και Σία ως αλληλογράφος, ταμίας, βοηθός αρχιλογιστή, γραμματέας διευθύνσεως (1927-1958) και στην εταιρεία καπνού και σιγαρέττων αδελφών Κουταρέλλη ως γενικός επιθεωρητής του τμήματος πρώτων υλών (1958-1961). Στα τέλη του 1961 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε στην διεύθυνση Εξωτερικού Τύπου του υφυπουργείου προεδρίας της Κυβερνήσεως. Δημοσίευσε κριτική λογοτεχνίας σε περιοδικά και εφημερίδες. Μετέφρασε τα ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη στην γαλλική γλώσσα και η μετάφραση εκδόθηκε από τον γαλλικό εκδοτικό οίκο Les Belles Lettres to 1958. Το 1963 εξέδωσε τα Πεζά του Κ.Π. Καβάφη.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Αναστάσιος Παπούλας (Μεσολόγγι, 1857 - Αθήνα, 24 Απριλίου 1935) ήταν Έλληνας αξιωματικός του στρατού που διετέλεσε αρχιστράτηγος του ελληνικού στρατού κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία την περίοδο 1920 - 1922.

Η Έλλη–Ελένη Παππά, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παππαδοπούλου, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Ήταν η μικρότερη από τα πέντε παιδιά της οικογέ­νειας, τέσσερα κορίτσια (Ηρώ, Δέσποινα, Διδώ, Έλλη) και ένα αγόρι (Γιώργος). Αδελφή της είναι η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε στη φιλοσοφική και στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της λόγω της Κατοχής. Παράλ­ληλα εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Στη διάρκεια της Κατοχής εργάστηκε στον παράνομο τύπο και σε μαθήματα μαρξισμού και, προς το τέλος, ώς τα γεγονότα του Δεκέμβρη στη σύνταξη του Ριζοσπάστη. Από τη συμφωνία της Βάρκιζας ώς την έναρξη του Εμφυλίου ήταν μέλος της Επιτροπής Διαφώτισης της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και της συντακτικής επιτροπής της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης. Τότε της ανατέθηκε η λειτουργία του «Κομματικού Φροντιστηρίου» μαζί με τον Κώστα Αξελό, η λειτουργία των πρώτων Κομματικών Σχολών εκείνης της περιόδου (με μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας και Φιλοσοφίας -κυρίως Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού), και αργότερα η οργάνωση και διεύθυνση της Κομματικής Σχολής της Αθήνας στο όνομα της Ηλέκτρας Αποστόλου, με ολοήμερα μαθήματα και φροντιστηριακή επεξεργασία. Στον Εμφύλιο, δούλεψε στην έκδοση του Ριζοσπάστη σε παράνομο τυπογραφείο ώς το 1949, οπότε άρχισε η στενή συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε ο σύντροφός της. Συνελήφθησαν τον Δεκέμβριο του 1950 και κρατήθηκαν σε πλήρη απομόνωση στη Γενική Ασφάλεια ώς την πρώτη δίκη τους, τον Νοέμβριο του 1951. Σε αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε ο γιος τους, Νίκος, τον Αύγουστο του 1951. Η δεύτερη δίκη τους έγινε τον Φεβρουάριο του 1952. Και στις δύο καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά η Έλλη ως μητέρα βρέφους δεν εκτελέστηκε. Αποφυλακίστηκε την πρωτοχρονιά του 1964 και εργάστηκε στην ΕΔΑ και στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή. Από το 1965 ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας. Στις 21 Απριλίου 1967 συνελήφθη από τη δικτατορία και εξορίστηκε στη Γυάρο από όπου αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειάς της. Εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, από το 1972 στην εφημερίδα Μακεδονία με αναλύσεις διεθνών θεμάτων υιοθετώντας το ψευδώνυμο Νότιος του προηγούμενου συντάκτη Σπύρου Μονδάνου, και στο περιοδικό Γυναίκα του Β. Τερζόπουλου. Στη συνέχεια εργάστηκε στην εφημερίδα Εξπρές και με την έκδοση της εφημερίδας Έθνος ανέλαβε το ρεπορτάζ για θέματα εκπαίδευσης και νεολαίας. Ανέπτυξε πολιτική δράση στην ΕΔΑ της μεταπολίτευσης, στο ΚΚΕ τη δεκαετία του 1980. Συμμετείχε στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, στο Κέντρο Πολιτισμού «Δημήτρης Γληνός», και σε επιτροπές και εκδηλώσεις για την ειρήνη, τον πολιτισμό και το γυναικείο κίνημα.
Από πολύ νωρίς εξοικειώθηκε με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και στη φυλακή συνέλαβαν με τον Νίκο Μπελογιάννη την ιδέα της συγγραφής μίας Ιστορίας της ελληνικής σκέψης. Στην προσπάθεια αυτή εντάσσονται οι μελέτες της: Ο Πλάτωνας στην Εποχή μας (1981, 1998), Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στο Κεφάλαιο του Μαρξ (1983, 1984), Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας – Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό (1985). Διερευνώντας την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού εξέδωσε τις μελέτες: Μύθος και ιδεολογία στη Ρωσική Επανάσταση–Οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν (1990), Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου (1991), Κομμούνα του 1871: Επανάσταση του 21ου αιώνα; (1992). Λογοτεχνικά έργα της από την περίοδο της φυλάκισής της είναι: Το ημερολόγιο ενός φυλακισμένου (Μυθιστόρημα, Βουκουρέστι 1961), Δουλειά της φυλακής (Διηγήματα και ποιήματα, 1979). Άλλες μελέτες και έργα της είναι τα: Βίος και έργα της γάτας της Σοφής (1984), Σελίδες από τον τύπο της Αντίστασης (1985), Νίκος Κιτσίκης–Ο επιστήμονας, ο άνθρωπος, ο πολιτικός (1986).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικά σημειώματα της ίδιας, υλικό του αρχείου.]

Συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος που διακρίθηκε για το ποιητικό του έργο και την προσφορά του στη λογοτεχνική κριτική. Γεννήθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας, έζησε τα παιδικά χρόνια του στη Βάρνα και το 1906 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Ξεκίνησε οικονομικές σπουδές στην Ελβετία, επέστρεψε όμως στην Αθήνα χωρίς να αποφοιτήσει και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σπουδές που επίσης δεν ολοκλήρωσε. Ασχολήθηκε περιστασιακά με τη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας και με τη δημοσιογραφία, ως συνεργάτης εφημερίδων όπως οι: «Ημερήσιος Τύπος», «Ελεύθερον Βήμα», «Ακρόπολις», «Πρωία», «Καθημερινή», «Δημοκρατία» κ.ά., ενώ εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα και στο Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία δεκαοχτώ χρόνων με δημοσιεύσεις ποιημάτων και μεταφράσεων στα περιοδικά «Ελλάς» (με το ψευδώνυμο Λεύκος Ιτιώτης) και «Ποιητική Έκδοσις», στο δεύτερο μάλιστα ήταν και μέλος της συντακτικής ομάδας. Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα: «Λύρα», «Λόγος», «Βωμός», «Γράμματα» (Αλεξάνδρειας), «Κριτική και Τέχνη», «Εβδομάς», «Αναγέννηση», «Νέα Εστία», «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση». Το 1922 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του «Εικοσιοχτώ ποιήματα του Κλέωνος Παράσχου και είκοσι δύο του Μπωντλαίρ». Ακολούθησε μία ακόμη ποιητική συλλογή, με τίτλο «Μακρινή Μουσική». Εξέδωσε αυτοβιογραφικά κείμενα, χρονικά, χρονογραφήματα, ταξιδιωτικά κείμενα και βιβλία θεωρίας της λογοτεχνίας και κριτικής, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση (από έργα των Ντεμέλ, Μωρεάς, Πασκάλ, Σταντάλ, Μανν και άλλων). Πέθανε στην Αθήνα. Ο Κλέων Παράσχος μνημονεύεται στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας κυρίως για την προσφορά του στο χώρο της λογοτεχνικής κριτικής, όπου επηρεάστηκε, όπως και στην ποίησή του από το πνευματικό ρεύμα του γαλλικού συμβολισμού, του νεορομαντισμού και του αισθητισμού. (Βιβλιογραφία: biblionet)

Γεννήθηκε στην Αργολίδα. Σπούδασε νομικά και άσκησε τη δικηγορία. Εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1932, 1933 και 1936 με το Λαϊκό Κόμμα. Επανεξελέγη το 1946, οπότε και υπηρέτησε ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στην κυβέρνηση Τσαλδάρη από τον Απρίλιο έως τον Νοέμβριο του 1946. Υπήρξε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά.

Ο Λάμπρος Ανδρέου Παραράς γεννήθηκε στα Βουρλά της Μικράς Ασίας το 1893. Είχε καταγωγή από τη Νάξο από την πλευρά του πατέρα του και από τη Μάνη από τη μεριά της μητέρας του.
Παρακολούθησε μαθήματα στην Αναξαγόρειο Σχολή Βουρλών και στη συνέχεια με τη βοήθεια του Δημήτριου Γληνού εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη και συνέχισε τις σπουδές του στο Ελληνογερμανικό Λύκειο του Κυριάκου Γιαννίκη. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και παρακολούθησε μαθήματα ως ακροατής στο Καίμπριτζ της Αγγλίας και στο Κολούμπια της Νέας Υόρκης.
Εργάστηκε στη Τράπεζα της Ανατολής και αργότερα στην Χριστιαννική Αδελφότητα των Νέων στην Αθήνα ως διευθυντής στο τμήμα των εφήβων για δέκα χρόνια. Πρώτος ο Παραράς μαζί με κάποιους Αμερικάνους συναδέλφούς του εισήγαγαν στην Ελλάδα το θεσμό των παιδικών κατασκηνώσεων. Εργάστηκε ακόμα στην Αναργύρειο Σχολή Σπετσών. Σημαντικό σταθμό στην πορεία του αποτελεί το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη, όπου εργάστηκε για 28 χρόνια ως καθηγητής και γυμνασιάρχης.
Συνεργάστηκε με πληθώρα περιοδικών και εφημερίδων στη Σμύρνη και τα Βουρλά, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Πολλές συνεργασίες του δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες Προσφυγικός Κόσμος και Μικρασιατική Ηχώ. Έγραψε μελέτες, άρθρα, χρονογραφήματα και διηγήματα και ασχολήθηκε με τη μετάφραση. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ομίλου Φιλοτεχνών Σμύρνης (1916-1922). Ακόμη υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής των Μικρασιατικών Χρονικών περιοδικού της Ένωσης Σμυρναίων. Έδωσε πλήθος διαλέξεων για σημαντικούς Έλληνες λογοτέχνες.
Παντρεύτηκε την Τούλα Βασιλείου Κάη, καθηγήτρια μαθηματικών, με καταγωγή από τα Φιλιατρά.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικό Λάμπρου Παραρά στην εφημερίδα Προσφυγικός Κόσμος, 9.7.1967 και υλικό του αρχείου.

Ο Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, γιος του Ιωάννη και της Καλυψώς, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1861. Φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή και κατόπιν ήρθε στην Αθήνα για να εγγραφεί στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1880 συνεχίζοντας τις σπουδές του στην Ελβετία και στη Γαλλία. Η πρώτη στρατιωτική του δράση συνδέθηκε με την κατάληψη της Άρτας το 1881, ενώ έλαβε μέρος στην εκστρατεία του 1897 στην Κρήτη υπό τον Τιμολέοντα Βάσσο. Στα 1901-1902 επισκέφθηκε με άλλους αξιωματικούς τη Στρατιωτική Ακαδημία του Βερολίνου και από το 1905 έως το 1908 έζησε στο Steyr της Αυστρίας, όπου παρέμεινε ως πρόεδρος της επιτροπής παραλαβής όπλων για τον ελληνικό στρατό. Υποστηρικτής του κινήματος στο Γουδί, το 1909 τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο. Στους Βαλκανικούς πολέμους έλαβε μέρος αρχικά στο Μακεδονικό Μέτωπο ως διοικητής του 2ου πεδινού συντάγματος πυροβολικού, στη συνέχεια ως αρχηγός του πυροβολικού στην Ήπειρο
και στον Β΄ Βαλκανικό πόλεμο ως διοικητής της 10ης ευζωνικής μεραρχίας.
Στην περίοδο του Διχασμού προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης και έγινε αρχηγός του στρατού της Εθνικής Άμυνας. Το Μάρτιο του 1919 επισκέφθηκε επίσημα την Κωνσταντινούπολη μετά από πρόσκληση του Αρχηγείου των Συμμαχικών Στρατευμάτων και στις 30 Ιουνίου αποβιβάστηκε ως αρχιστράτηγος του ελληνικού στρατού κατοχής στη Σμύρνη. Επέστρεψε στη Σμύρνη τον Φεβρουάριο του 1920 όταν άρχισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Μικρά Ασία. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών επανήλθε στην Ελλάδα προσπαθώντας να πείσει τον Βενιζέλο να μη διενεργήσει εκλογές το Νοέμβριο του 1920. Μετά την εκλογική ήττα των Φιλελευθέρων παραιτήθηκε από τον Στρατό και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Γαλλία.
Παντρεύτηκε την Κούλα Νικολάου Διομήδη (1871-1964) με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Ιωάννη (1911-1932), που από μικρός εμφάνισε σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ο Λ. Παρασκευόπουλος πέθανε το 1936.

Ο Χαρίλαος Παρασχίδης ήταν γιος του διδασκάλου Νικολάου και της Αικατερίνης από την Ορεστιάδα της Θράκης και γεννήθηκε στην Αδριανούπολη το 1904. Σπούδασε στο Ελληνικό Γυμνάσιο και στην Κεντρική Αστική Σχολή Αδριανουπόλεως και στη συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα ως ανταλλάξιμος μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1927, και το ίδιο έτος παντρεύτηκε την Σοφία Κωνσταντίνου Πλαβούκου. Ήταν μέλος του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Μενέλαος Παρλαμάς ήταν σημαντικότατος φιλόλογος της Κρήτης, διευθυντής του λυκείου Κοραής και Πρόεδρος της Εταιρίας Κρητικών Ιστορικών Μελετών. Άφησε πίσω του ένα σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κείμενά του που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Μεσόγειο συγκεντρώθηκαν σε δύο βιβλία, το πρώτο με τίτλο «Επιφυλλίδες του Σαββάτου» και το δεύτερο με τίτλο «Ζωή των λέξεων».

Ο Μήτσος Παρτσαλίδης γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1905. Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1924 και του Γραφείου Θεσσαλονίκης το 1926, ο Μ. Παρτσαλίδης έγινε το 1926 μέλος του ΚΚΕ. Στην εσωκομματική κρίση του 1929-1931 τάχθηκε με την ομάδα Χαϊτά. Καπνεργάτης στην Καβάλα έγινε γραμματέας της Καπνεργατικής Ένωσης. Συνελήφθη και εκτοπίστηκε από την δικτατορία του Πάγκαλου. Το 1931 έγινε μέλος της ΚΕ και το 1934 του Π.Γ. του ΚΚΕ. Βουλευτής (1932 και 1936 με τον συνασπισμό του Παλλαϊκού Μετώπου) και πρώτος κομμουνιστής δήμαρχος Καβάλας (1934). Παράνομος στη δικτατορία του Μεταξά, όπου καθοδηγούσε την Οργάνωση Αθήνας, συνελήφθη (Απρίλιος 1938) και φυλακίστηκε στην Κέρκυρα και στην Ακροναυπλία απ’ όπου δραπέτευσε (Μάιος 1941). Μέλος της «νέας» ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούλιο του 1941, στέλεχος του ΕΑΜ, κλείστηκε στο Χαϊδάρι από του Γερμανούς. Απέδρασε μαζί με 30 περίπου στελέχη του ΚΚΕ (Μάρτιος 1944). Εθνοσύμβουλος Καβάλας στην ΠΕΕΑ, ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα του ΕΑΜ (Ιούλιος 1944), έχοντας εκφράσει στο ΠΓ τις διαφωνίες του για τη συμφωνία του Λιβάνου. Στις 11 Ιανουαρίου του 1945 υπέγραψε την εκεχειρία και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την συμφωνία της Βάρκιζας. Μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ και της Γραμματείας της ΚΕ (Οκτώβριος 1945), γραμματέας του πολιτικού συνασπισμού των κομμάτων του ΕΑΜ (1945-1947). Συνελήφθη (Ιούλιος 1947) και εκτοπίστηκε στην Ικαρία, από όπου απέδρασε το 1948 και έφτασε στο Γράμμο. Πρόεδρος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, με το μετασχηματισμό της (Απρίλιος 1949). Μετά την ήττα εγκαταστάθηκε στην Ρουμανία. Ασκώντας κριτική στη γραμμή του Κόμματος καθαιρέθηκε από το ΠΓ στην 3η Συνδιάσκεψη (1950) και διαγράφηκε από το ΚΚΕ (1952). Μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ενσωματώθηκε, κατά την 6η Ολομέλεια (1956), στην νέα ηγετική ομάδα. Μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ από το 1957, έως το 1968 και τη 12η Ολομέλεια, όπου εντάχθηκε στο Γραφείο Εσωτερικού της ΚΕ. Ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ εσ. ήρθε παράνομα στην Ελλάδα από τον Αύγουστο του 1969, όπου συνελήφθη (Οκτώβριος 1971) και δικάστηκε. Αποφυλακίστηκε από τις Φυλακές Κορυδαλλού τον Αύγουστο του 1973 και τον Νοέμβριο συνελήφθη εκ νέου και οδηγήθηκε στις Στρ. φυλακές Μπογιατίου. Κατά τη μεταπολίτευση συνέχισε την πολιτική του δράση με το ΚΚΕ Εσ. Πέθανε το 1980 στην Αθήνα.

Καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πρώην προϊστάμενος διεύθυνσης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Σερρών

Ὁ Γιά­ννης Πα­τί­λης γεν­νή­θη­κε στις 21 Φε­βρου­α­ρί­ου 1947 στην Ἀ­θή­να ἀ­πό γο­νεῖς κα­τα­γό­με­νους ἀ­πό το χω­ριό Πε­ρί­στα τῆς ὀ­ρει­νῆς Ναυ­πα­κτί­ας. Ὁ πα­τέ­ρας του Πα­να­γι­ώ­της (1909-1983) ὑ­πῆρ­ξε για το με­γα­λύ­τε­ρο δι­ά­στη­μα τῆς ζω­ῆς του, ὅ­πως πολ­λοί συγ­χω­ρια­νοί του, πλα­νό­διος ἔμ­πο­ρος φω­το­γρα­φι­ῶν, κο­σμη­μά­των και ὡ­ρο­λο­γί­ων ἐ­νῶ ἡ μη­τέ­ρα του Θε­ο­δώ­ρα (1921-1997) εἶ­χε ὡς μο­να­δι­κή της ἀ­πα­σχό­λη­ση τα «οἰ­κια­κά».
Λί­γα χρό­νια ἀρ­γό­τε­ρα (1951) την οἰ­κο­γέ­νεια συμ­πλή­ρω­σε μια μι­κρό­τε­ρη ἀ­δελ­φή, ἡ Βα­σι­λι­κή. Ἔ­ζη­σε τα παι­δι­κά του χρό­νια στον Κο­λω­νό, ὅ­που πα­ρα­κο­λού­θη­σε τα μα­θή­μα­τα τοῦ Δη­μο­τι­κοῦ στο ἰ­δι­ω­τι­κό ἐκ­παι­δευ­τή­ριο «Ὁ Πλά­των» τοῦ Μι­χα­ήλ Ἠ­λιά­δη. Την πε­ρί­ο­δο 1957-2005 ἔ­ζη­σε στα Πα­τή­σια, ἐ­κτός ἀ­πό τα δι­α­στή­μα­τα 1980-81, 1981-82 και 1982-87 που ἔ­ζη­σε στα Τρό­παι­α Ἀρ­κα­δί­ας, την πε­ρι­ο­χή Στρέ­φη στο κέν­τρο τῆς Ἀ­θή­νας και το Νέ­ο Ἡ­ρά­κλει­ο Ἀτ­τι­κῆς ἀν­τι­στοί­χως. Στα Πα­τή­σια πα­ρα­κο­λού­θη­σε και τα μα­θή­μα­τα τοῦ ἑ­ξα­τά­ξιου Γυ­μνα­σί­ου στα Γυ­μνά­σια ἀρ­ρέ­νων Η΄ και ΙΗ΄ ἀ­π’ ὅ­που και ἀ­πο­φοί­τη­σε. Σπού­δα­σε Νο­μι­κά (1965-1971) και Νε­ο­ελ­λη­νι­κή Φι­λο­λο­γί­α (1973-1977) στο Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν, ἐ­νῶ κα­τά το δι­ά­στη­μα 1971-72 δού­λε­ψε ὡς ἀ­σκού­με­νος δι­κη­γό­ρος χω­ρίς να πά­ρει την ἄ­δεια ἀ­σκή­σε­ως ἐ­παγ­γέλ­μα­τος. Πα­ρα­κο­λού­θη­σε ἐ­πί­σης μα­θή­μα­τα κι­θά­ρας στο Ἐ­θνι­κό Ὠ­δεῖ­ο (1965-66 και 1970-71) με κα­θη­γη­τή τον Νί­κο Χα­μη­λο­θώ­ρη, κα­τά το δι­ά­στη­μα δε 1967-70 ἔ­γρα­ψε πε­ρί τα πε­νῆν­τα τρα­γού­δια σε στί­χους Ἑλ­λή­νων ποι­η­τῶν. Ὣς το 1980, ὁ­πό­τε δι­ο­ρί­στη­κε στη Μέ­ση Ἐκ­παί­δευ­ση, ἐρ­γά­στη­κε δι­α­δο­χι­κά ὡς ὑ­πάλ­λη­λος τοῦ Ο.Π.Α.Π. (1968-76), τῶν ΕΛ.ΤΑ. (1972-75), συν­τά­κτης και με­τα­φρα­στής στις ἐγ­κυ­κλο­παί­δει­ες Πά­πυ­ρος-Λα­ρούς-Μπριτ­τά­νι­κα και Δο­μή (1978-80). Ὡς κα­θη­γη­τής ὑ­πη­ρέ­τη­σε στα Τρό­παι­α τῆς Ἀρ­κα­δί­ας (1980-1981), στη Δρα­πε­τσώ­να (1981-1983), στα Ταμ­πού­ρια (1983-1985), στα Πα­τή­σια (1985-1987), και στο 6ο Ἑ­σπε­ρι­νό Λύ­κει­ο Ἀ­θη­νῶν στην πλα­τεί­α Βά­θης (1987-2010). Το 1996 ὑ­πῆρ­ξε κα­λε­σμέ­νος ποι­η­τής τοῦ Προ­γράμ­μα­τος Ἑλ­λη­νι­κῶν Σπου­δῶν τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου τοῦ Πρίν­στον και το 2000 κα­λε­σμέ­νος στο 31ο Δι­ε­θνές Φε­στι­βάλ Ποί­η­σης τοῦ Ρότ­τερ­νταμ. Ἀ­πό το 1999 δρα­στη­ρι­ο­ποι­εῖ­ται στα λο­γο­τε­χνι­κά πράγ­μα­τα τοῦ Δή­μου Νέ­ας Ἰ­ω­νί­ας ὡς μέ­λος τοῦ Δ.Σ. τοῦ Ἱ­δρύ­μα­τος «Τά­κης Σι­νό­που­λος – Σπου­δα­στή­ριο Νε­ο­ελ­λη­νι­κῆς Ποί­η­σης». Ἰ­δρυ­τι­κό μέ­λος τῆς «Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων» και τοῦ «Κύ­κλου Ποι­η­τῶν». Ἀ­πό το 2005 ζεῖ στη Νέ­α Σμύρ­νη με τη σύ­ζυ­γό του ζω­γρά­φο και συγ­γρα­φέ­α Ἡ­ρώ Νι­κο­πού­λου. Ἀ­πό τον πρῶ­το του γά­μο με την φι­λό­λο­γο και συγ­γρα­φέ­α Ἔλ­σα Λι­α­ρο­πού­λου ἀ­πέ­κτη­σε δύ­ο παι­διά, τον Πα­να­γι­ώ­τη και τον Δη­μή­τρη.

Γεννημένος το 1911, στα Μαρκαντωνάτα, Φισκάρδου Κεφαλονιάς, σε μικρή ηλικία μετακόμισε στον Πειραιά και αφού φοίτησε στην Ιόνιο Σχολή και στο Τρίτο Γυμνάσιο Πειραιά γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τη δημοσιογραφική του καριέρα ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1940 από την εφημερίδα «Κοινωνία» και από το 1944 εργάστηκε στον «Ριζοσπάστη», στην «Ελεύθερη Ελλάδα», στην «Προοδευτική Αλλαγή» και για πολλά χρόνια στην «Ελευθερία» ως συντάκτης ύλης, μέχρι που έκλεισε στις 21 Απριλίου 1967. Σποραδικά εργάστηκε και στον περιοδικό Τύπο.
Μετά το κλείσιμο της «Ελευθερίας» αφιερώθηκε στη δημιουργία και την οργάνωση της Βιβλιοθήκης και του Μουσείου Τύπου της ΕΣΗΕΑ, που αποτέλεσε έργο ζωής για αυτόν. Ανέδειξε την Βιβλιοθήκη της Ενώσεως, όπως λένε οι ιστορικοί, ως Βιβλιοθήκη των τεσσάρων αιώνων, συγκεντρώνοντας δωρεές επιφανών συναδέλφων δημοσιογράφων, οι οποίοι προσέφεραν πολύτιμα σπάνια βιβλία και έγγραφα του αγώνα του Εικοσιένα και του παράνομου Τύπου της Εθνικής Αντίστασης στη Βιβλιοθήκη αυτή. Πρόκειται για έναν μεγάλο και ανεκτίμητο θησαυρό, που με επιμονή, υπομονή, γνώση και συνεχή προσπάθεια συσσώρευσε ο Παναγιώτης Πατρίκιος.
Επιμελήθηκε την έκδοση τριών βιβλίων της ΕΣΗΕΑ αλλά και άλλων εκδόσεών της και οργάνωσε τρεις μεγάλες υποδειγματικές εκθέσεις της σε όλη την Ελλάδα, για τις πτυχές της Ιστορίας του Έθνους, μέσα από ντοκουμέντα παλαιών φυλλαδίων και εφημερίδων, άρθρων και γελοιογραφιών. Για όλη του αυτήν την προσφορά ποτέ δεν επιδίωξε προσωπική προβολή και οφέλη.
Υπήρξε αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και για την αντιστασιακή του δράση στη διάρκεια της Κατοχής βρέθηκε στην εξορία, εκτοπισμένος στη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη.

Προθιερέας εν Μύθοις Κρήτης

(από την ιστοσελίδα http://www.greece2001.gr/writers/GiorgisPavlopoulos.html)
Ο Γιώργης Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο της Ηλείας, στις 22 Ιουνίου 1924, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και Γυμνάσιο. Οι σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν ολοκληρώθηκαν. Εργάστηκε ως λογιστής και γραμματέας σε ιδιωτικούς φορείς. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του στο περιοδικό Οδυσσέας του Πύργου το 1943. Ποιήματα και κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά Ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά έντυπα και ανθολογίες. Συμμετείχε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Συνεργάστηκε με τον φίλο του ποιητή Τάκη Σινόπουλο, σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων. Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και συμμετείχε στην ΙΘ΄ Πανελλήνια έκθεση ζωγραφικής. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στην Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία, Η.Π.Α. και Καναδά.

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

(βλ. Γ. Ξουριά, Βιβλιογραφία (1940-2005) Γιώργη Παυλόπουλου, Λευκωσία 2005)

Το Κατώγι, Αθήνα, Ερμής, 1971.
Το Σακί, Αθήνα, Κέδρος, 1980.
Τα Αντικλείδια, Αθήνα, Στιγμή, 1988 (ανατύπωση: 1994).
Τριαντατρία Χαϊκού, Αθήνα, Στιγμή, 1990.
Της Γύφτισσας, (τετράγλωσση έκδοση), Πύργος, ιδιωτική έκδοση, 1996.
Λίγος Άμμος, Αθήνα, Νεφέλη, 1997.

Ο Νίκος Περάκης γεννήθηκε το 1944 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος είχε γεννηθεί κι είχε μεγαλώσει στα Χανιά. Το 1940 βρέθηκε στο μέτωπο ως ανθυπολοχαγός μεταφορών και μετά τη συνθηκολόγηση του 1941 κατέβηκε πεζή στο Γύθειο και με καΐκι στα Χανιά. Τραυματίστηκε στη Μάχη της Κρήτης από πυρά Στούκας και φυγαδεύτηκε τραυματίας στην Αγία Ρουμέλη, κι από εκεί με βάρκα στην Μάρσα Ματρούχ, κοντά στην Αλεξάνδρεια, όπου κατατάχτηκε σε ελληνικό τμήμα. Στην Αλεξάνδρεια γνώρισε και παντρεύτηκε την αιγυπτιώτισσα με κρητική καταγωγή Ειρήνη Παπαδάκη, με την οποία είχαν εξ αγχιστείας μακρινή συγγένεια (μια κοινή θεία). Η Ειρήνη Παπαδάκη είχε σπουδάσει αγροτική οικονομία στην Αγγλία και εργαζόταν εθελοντικά ως γραμματέας του βρετανού Υπουργού Πολέμου. Μετά την Απελευθέρωση, το ζεύγος Περάκη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην ερημιά πάνω από το κτήμα Ζωγράφου, όπου γεννήθηκαν και τα δύο μικρότερα παιδιά τους, η Αντιγόνη και ο Αριστοτέλης. Το 1956, ο Νίκος δεν κατάφερε να μπει στη Βαρβάκειο Σχολή ‒ήταν πρώτος επιλαχών στις εισαγωγικές εξετάσεις‒ ούτε στο 10ο Γυμνάσιο Αμπελοκήπων ‒ όπου δεν υπήρχε διαθέσιμη θέση. Ο πατέρας του τον έγραψε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, η οποία δέχτηκε τότε, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, Έλληνες μαθητές με χαμηλά δίδακτρα. Εκεί (στο Dörpfeld Gymnasium Athen) φοίτησαν λίγο αργότερα και τα δυο αδέλφια του. Ο Νίκος Περάκης ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σχέδιο από τα σχολικά του χρόνια και δούλεψε με τους βοηθούς του Βασίλη Φωτόπουλου στην Όμορφη πόλη του Μποστ και στην ταινία του Ελία Καζάν Αμέρικα Αμέρικα. Το 1962 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει σκηνογραφία και ενδυματολογία. Πρόλαβε να δουλέψει στα εργαστήρια της Όπερας του Μονάχου, της οποίας σκηνογράφος και τεχνικός διευθυντής ήταν ο Professor Helmut Jürgens (1902‒1963), ο οποίος τον πήρε στην τάξη του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (Akademie der Bildenden Künste). Παράλληλα με τις σπουδές του, εργάστηκε ως σκηνογράφος σε φοιτητικές παραστάσεις και σε μικρές σκηνές του Μονάχου, κι αργότερα στην εκπαιδευτική δημόσια τηλεόραση .

Το καλοκαίρι του 1966 επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκτίσει τη στρατιωτική του θητεία, ως επί το πλείστον στην Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) ‒ αποσπάστηκε και στο Λόχο Ορεινών Καταδρομών που τα χαράματα της 21ης Απριλίου του 1967 κατέλαβε τον Πύργο του ΟΤΕ στην Πλατεία Βικτωρίας. Απολύθηκε στα τέλη του 1968 κι έφυγε πάλι για τη Γερμανία. Εκεί συνδέθηκε με το χώρο του κινηματογράφου, αρχικά ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος και σχεδιαστής παραγωγής (production designer), στη συνέχεια και ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Κινηματογράφου των Δημιουργών» (Autorenfilm) του «Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου» (Junger Deutscher Film).

Ο Περάκης είχε διττή ‒εικαστική και σκηνοθετική‒ παρουσία στον κινηματογράφο από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το όνομά του ως εικαστικού συνδέθηκε με περισσότερες από 20 κινηματογραφικές παραγωγές ‒ ανάμεσά τους
το Ταμπούρλο (Die Blechtrommel 1978) και ο Ταξιδιώτης (Homo Faber 1991) του Volker Schlöndorff. Από τη φιλμογραφία του ‒η οποία έως σήμερα αριθμεί 16 παραγωγές με δική του σκηνοθεσία και δικό του (τις περισσότερες φορές) σενάριο‒ ξεχωρίζουν οι ταινίες Bomber und Paganini (1976), Λούφα και παραλλαγή (1984), BIOS και πολιτεία (1987) και Σειρήνες στο Αιγαίο (2005). Εργάστηκε επίσης για τη δημόσια τηλεόραση και τη διαφήμιση.

Παντρεύτηκε τρεις φορές, με τη βιβλιοπώλη Ingrid Lenz (1967), με την art dealer και art director Heidrun Brandt (1982) και με τη φιλόλογο και αργότερα casting director Ανέζα Τζήρου (1991), με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Κωστή Περάκη.

Ο Μιχάλης Περίδης, γιος του Ιωάννη και της Αγγελικής, γεννήθηκε στον Άη Στράτη το 1894. Σε πολύ μικρή ηλικία ήρθε στην Αλεξάνδρεια, όπου φοίτησε στην Τοσιτσαία Δημοτική Σχολή και στη συνέχεια στο εμπορικό τμήμα του Αβερωφείου Γυμνασίου. Το 1918 πήρε πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια συνεχίζοντας παράλληλα τις σπουδές του στην Γενεύη ως διδακτορικός φοιτητής. Στην Αλεξάνδρεια εργάστηκε ως δικηγόρος.
Το 1924 παντρεύτηκε τη ζωγράφο Εριέττα Καμπουράκη και το 1952 μετακόμισαν στην Αθήνα. Εκεί, ο Μιχάλης Περίδης έμεινε μέχρι τον θάνατό του, στις 20 Φεβρουαρίου 1968.
Η ενασχόλησή του με τα γράμματα άρχισε το 1914, όταν γνώρισε τους συνεργάτες του αλεξανδρινού περιοδικού Γράμματα. Το 1915 αρθρογραφούσε στην αλεξανδρινή εφημερίδα Τα νέα του Γιάννη Κασιμάτη με το ψευδώνυμο «Ένας» και παράλληλα ξεκίνησε τη συνεργασία του με το περιοδικό Γράμματα. Στην πορεία ο Μιχάλης Περίδης υπήρξε δυναμικό μέλος στην έκδοση του περιοδικού. Το 1920 έγινε αρχισυντάκτης στα Γράμματα μέχρι και το τέλος της έκδοσής τους, το 1921. Η ενασχόλησή του με το περιοδικό υπήρξε η αφορμή να γνωρίσει τον Κ.Π. Καβάφη, να γινεί φίλος με τον Γιάννη Κεφαλληνό και να συνεργαστεί με μια σειρά από σημαντικά πρόσωπα της εποχής. Ο Μιχάλης Περίδης υπήρξε ένας από τους πρώτους μελετητές του αρχείου Καβάφη και το βιβλίο του Ο βίος και το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη μία από τις πρώτες μελέτες που άντλησαν τεκμήρια από αυτό.
Έργα:
Πεζά: Αγωνίες (1916), Οι Γαλανοί στην Αλεξάνδρεια (1953).
Μελέτες: Costis Palamas: un aperçu de la vie et de l’œuvre du poéte (1938), Ο βίος και το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη (1948), Κ.Π. Καβάφης, Ανέκδοτα πεζά κείμενα. Εισαγωγή και μετάφραση Μιχάλης Περίδης (1963), Η ελληνική γλώσσα και η σημερινή μορφή της (1965).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Μαρία Ρώτα, Το περιοδικό Γράμματα της Αλεξάνδρειας (1911-1919), Αθήνα 1994, διδακτορική διατριβή, ΕΚΠΑ. 2. Μιχάλης Περίδης, Οι Γαλανοί στην Αλεξάνδρεια, Αγωνίες, φιλολογική επιμέλεια Ευριπίδης Γαραντούδης - Μαρία Ρώτα, Αθήνα, Gutenberg, 2018. 3. Υλικό του αρχείου].