Φυσικό Πρόσωπο

Περάκης, Νίκος

11.9.1944 -

Ο Νίκος Περάκης γεννήθηκε το 1944 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος είχε γεννηθεί κι είχε μεγαλώσει στα Χανιά. Το 1940 βρέθηκε στο μέτωπο ως ανθυπολοχαγός μεταφορών και μετά τη συνθηκολόγηση του 1941 κατέβηκε πεζή στο Γύθειο και με καΐκι στα Χανιά. Τραυματίστηκε στη Μάχη της Κρήτης από πυρά Στούκας και φυγαδεύτηκε τραυματίας στην Αγία Ρουμέλη, κι από εκεί με βάρκα στην Μάρσα Ματρούχ, κοντά στην Αλεξάνδρεια, όπου κατατάχτηκε σε ελληνικό τμήμα. Στην Αλεξάνδρεια γνώρισε και παντρεύτηκε την αιγυπτιώτισσα με κρητική καταγωγή Ειρήνη Παπαδάκη, με την οποία είχαν εξ αγχιστείας μακρινή συγγένεια (μια κοινή θεία). Η Ειρήνη Παπαδάκη είχε σπουδάσει αγροτική οικονομία στην Αγγλία και εργαζόταν εθελοντικά ως γραμματέας του βρετανού Υπουργού Πολέμου. Μετά την Απελευθέρωση, το ζεύγος Περάκη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην ερημιά πάνω από το κτήμα Ζωγράφου, όπου γεννήθηκαν και τα δύο μικρότερα παιδιά τους, η Αντιγόνη και ο Αριστοτέλης. Το 1956, ο Νίκος δεν κατάφερε να μπει στη Βαρβάκειο Σχολή ‒ήταν πρώτος επιλαχών στις εισαγωγικές εξετάσεις‒ ούτε στο 10ο Γυμνάσιο Αμπελοκήπων ‒ όπου δεν υπήρχε διαθέσιμη θέση. Ο πατέρας του τον έγραψε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών, η οποία δέχτηκε τότε, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, Έλληνες μαθητές με χαμηλά δίδακτρα. Εκεί (στο Dörpfeld Gymnasium Athen) φοίτησαν λίγο αργότερα και τα δυο αδέλφια του. Ο Νίκος Περάκης ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σχέδιο από τα σχολικά του χρόνια και δούλεψε με τους βοηθούς του Βασίλη Φωτόπουλου στην Όμορφη πόλη του Μποστ και στην ταινία του Ελία Καζάν Αμέρικα Αμέρικα. Το 1962 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει σκηνογραφία και ενδυματολογία. Πρόλαβε να δουλέψει στα εργαστήρια της Όπερας του Μονάχου, της οποίας σκηνογράφος και τεχνικός διευθυντής ήταν ο Professor Helmut Jürgens (1902‒1963), ο οποίος τον πήρε στην τάξη του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (Akademie der Bildenden Künste). Παράλληλα με τις σπουδές του, εργάστηκε ως σκηνογράφος σε φοιτητικές παραστάσεις και σε μικρές σκηνές του Μονάχου, κι αργότερα στην εκπαιδευτική δημόσια τηλεόραση .

Το καλοκαίρι του 1966 επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκτίσει τη στρατιωτική του θητεία, ως επί το πλείστον στην Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) ‒ αποσπάστηκε και στο Λόχο Ορεινών Καταδρομών που τα χαράματα της 21ης Απριλίου του 1967 κατέλαβε τον Πύργο του ΟΤΕ στην Πλατεία Βικτωρίας. Απολύθηκε στα τέλη του 1968 κι έφυγε πάλι για τη Γερμανία. Εκεί συνδέθηκε με το χώρο του κινηματογράφου, αρχικά ως σκηνογράφος-ενδυματολόγος και σχεδιαστής παραγωγής (production designer), στη συνέχεια και ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Κινηματογράφου των Δημιουργών» (Autorenfilm) του «Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου» (Junger Deutscher Film).

Ο Περάκης είχε διττή ‒εικαστική και σκηνοθετική‒ παρουσία στον κινηματογράφο από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το όνομά του ως εικαστικού συνδέθηκε με περισσότερες από 20 κινηματογραφικές παραγωγές ‒ ανάμεσά τους
το Ταμπούρλο (Die Blechtrommel 1978) και ο Ταξιδιώτης (Homo Faber 1991) του Volker Schlöndorff. Από τη φιλμογραφία του ‒η οποία έως σήμερα αριθμεί 16 παραγωγές με δική του σκηνοθεσία και δικό του (τις περισσότερες φορές) σενάριο‒ ξεχωρίζουν οι ταινίες Bomber und Paganini (1976), Λούφα και παραλλαγή (1984), BIOS και πολιτεία (1987) και Σειρήνες στο Αιγαίο (2005). Εργάστηκε επίσης για τη δημόσια τηλεόραση και τη διαφήμιση.

Παντρεύτηκε τρεις φορές, με τη βιβλιοπώλη Ingrid Lenz (1967), με την art dealer και art director Heidrun Brandt (1982) και με τη φιλόλογο και αργότερα casting director Ανέζα Τζήρου (1991), με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Κωστή Περάκη.

[Το βιογραφικό σημείωμα συντάχτηκε από τον Νίκο Περάκη. Για περισσότερα στοιχεία, βλ. τον προσωπικό του ιστότοπο: http://www.nikosperakis.gr/ ].