Ο Δημήτριος Σταύρου Δήμου γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904 στην Επανωμή. Το 1921 τελείωσε το 2ο εξατάξιο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης. Το 1922 έφυγε για σπουδές φαρμακευτικής στο Μάρμπουργκ. Συνέχισε τις σπουδές του στο Γκρατς από όπου πήρε πτυχίο το 1931. Τον Δεκέμβριο του 1933 διορίσθηκε «φαρμακοποιός, γραμματεύς Β/» στο Δήμο Θεσσαλονίκης, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1939. Στη συνέχεια εργάστηκε στη Bayer, αρχικά στο υποκατάστημα της Θεσσαλονίκης και έπειτα, από το 1950 ως το 1972 ως διευθυντής στο επιστημονικό της τμήμα, στην Αθήνα. Πέθανε το Σεπτέμβριο του 1990.

Ασχολήθηκε με τη μετάφραση και τον σχολιασμό σημαντικών εκπροσώπων της γερμανικής και της κεντροευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Είναι ο πρώτος μεταφραστής του Κάφκα στην Ελλάδα. Εκτός από Κάφκα μετέφρασε Γέοργκ Τρακλ, Πάουλ Τσέλαν, Ούγκο φον Χόφμανσταλ, Χέρμαν Έσσε, Τόμας Μαν και κείμενα του συμπεριλήφθηκαν σε λογοτεχνικά και φιλολογικά περιοδικά (κυρίως στη Νέα Πορεία). Ο Δήμου ήταν τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, η οποία εξέδωσε εκτός εμπορίου το πρωτότυπο έργο του Ονειρολόγιο.

Βουλευτής Θεσσαλονίκης στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο, δικηγόρος και πολιτικός από την περιοχή της Νάουσας. Διετέλεσε πρώτος διοικητής της απελευθερωμένης Μακεδονίας, βουλευτής Σερρών και Θεσσαλονίκης με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Συμμετείχε στο Κίνημα Εθνικής Αμύνης, ήταν υπουργός Δικαιοσύνης και Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως.

Η Κλεαρέτη Δίπλα-Μαλάμου γεννήθηκε στην Πρέβεζα. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στη Λευκάδα, από όπου καταγόταν ο πατέρας της και το 1909 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της για την Αθήνα, όπου τέλειωσε το γυμνάσιο, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της με μαθήματα κατ’ οίκον και φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, χωρίς να αποφοιτήσει. Την πρώτη της εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε σε ηλικία δώδεκα χρόνων με τη δημοσίευση ποιημάτων σε παιδικά περιοδικά. Ακολούθησαν συνεργασίες της με την Πινακοθήκη του Δ.Καλογερόπουλου, το Νουμά του Δ.Ταγκόπουλου τη Νέα Εστία και άλλα έντυπα. Το 1922 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή που είχε τίτλο Στο διάβα μου και ακολούθησε η συλλογή διηγημάτων Για λίγη αγάπη (1929), για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Ακολούθησαν ποιητικές συλλογές και πεζογραφήματα και το 1938 τιμήθηκε από την Έκθεση Παιδικού Βιβλίου για το έργο της Ιστορίες για μεγάλα παιδιά. Εκτός από την ποίηση και την πεζογραφία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνική μετάφραση και δημοσίευσε άρθρα και ταξιδιωτικά κείμενα. Πέθανε στην Αθήνα.

1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Κλεαρέτης Δίπλα – Μαλάμου βλ. Δημ.Γ[ιάκος], «Κλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου», Νέα Εστία101, ετ.ΝΑ΄, 15/1/1977, αρ.1189, σ.124-125 και
   Μαυροειδή – Παπαδάκη Σοφία, «Μαλάμου – Δίπλα Κλεαρέτη», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 9. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.

Ο στρατηγός Παναγιώτης Δαγκλής γεννήθηκε στο Αγρίνιο και φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων. Στους Βαλκανικούς πολέµους διετέλεσε επιτελάρχης του Γενικού Στρατηγείου και αρχηγός του Στρατού Ηπείρου. Το 1914 εισήλθε στην πολιτική, προσχωρώντας στο Κόµµα των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου και το 1915 έγινε Υπουργός Στρατιωτικών. Μαζί µε τον Ελ. Βενιζέλο και τον Παύλο Κουντουριώτη αποτέλεσαν την ηγετική τριανδρία στην προσωρινή κυβέρνηση της Εθνικής Άµυνας στη Θεσσαλονίκη, στην περίοδο του εθνικού διχασµού. Το 1921 διαδέχτηκε τον Ελ. Βενιζέλο στην αρχηγία του Κόµµατος των Φιλελευθέρων. Ο στρατηγός Π. Δαγκλής εφηύρε το πυροβόλο όπλο που ονοµάστηκε Σνάιντερ-Δαγκλή και σήµερα εκτίθεται στο Πολεµικό Μουσείο.

Ο Ευγένιος Δαλέζιος, καταγόµενος από τη Σύρο, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στις 7 Οκτωßρίου 1888, στην οποία και μεγάλωσε. Ήταν µέλος της Ακαδηµίας de Stanislas του Νανσύ, µέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου Βυζαντινών Σπουδών του Παρισιού καθώς και του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών στην Αθήνα. Υπήρξε επίσης µέλος του αρχαιολογικού τµήµατος του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου στην Κωνσταντινούπολη. Έλαßε µέρος στη διοργάνωση του Στρατιωτικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης που πραγµατοποιήθηκε την περίοδο 1910-1912 από τον Αχµέτ Μουχτάρ Πασά. Με αρχαιολογικά και ιστορικά ερευνητικά ενδιαφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας δηµοσίευσε πολλά άρθρα πάνω στην τοπογραφία και ιστορία της Κωνσταντινούπολης. Με τον Severien Salaville δηµοσίευσε µια τρίτοµη ßιßλιογραφία των Καραµανλίδικων ßιßλίων, ßιßλίων γραµµένων στην Τουρκική γλώσσα αλλά µε ελληνικούς χαρακτήρες. Στο ßιßλίο του Les Philhellènes et la guerre de l’ indépendance δηµοσίευσε το χειρόγραφο της διπλωµατικής αλληλογραφίας του Ιωάννη Ορλάνδου και του Ανδρέα Λουριώτη, το οποίο βρήκε ο ίδιος και δώρισε στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.Τιµήθηκε και παρασηµοφορήθηκε για τις υπηρεσίες του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πέθανε το 1983.

[Σηµείωση: Οι πληροφορίες για το βιογραφικό σημείωμα προέρχονται από: Παµπούκη Ιορδάνη, Αναγραφή δηµοσιευµάτων Ευγενίου Δαλεζίου, Αθήνα 1958]

Ο Ευάγγελος Δαμάσκος φοίτησε στη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και στη δραματική σχολή του εν Αθήναις Μουσικού και Δραματικού Συλλόγου (Ωδείου Αθηνών). Από το 1895 ώς το τέλος της τρίτης δεκαετίας του 20ού αιώνα συνεργάστηκε με τους θιάσους του Νικολάου Λεκατσά, του Δημητρίου Κοτοπούλη, του Ευάγγελου Παντόπουλου, του Διονυσίου Ταβουλάρη, με τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και με το Βασιλικό Θέατρο, και με τους μουσικούς θιάσους της Έλσας Ένκελ και του Γεωργίου Δράμαλη.
Η Ολυμπία Λαλαούνη-Δαμάσκου, το γένος Φωκαέως, ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους στο δραματικό και στο μουσικό θέατρο από το 1894 ώς το 1929. Συνεργάστηκε με τους θιάσους του Μιχαήλ Αρνιωτάκη, του Δημητρίου Κοτοπούλη, του Δημοσθένη Αλεξιάδη, με τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και με το Βασιλικό Θέατρο, με την Ελληνική Οπερέττα του Γιάννη Παπαϊωάννου και με την Αθηναϊκή Οπερέττα του Γεωργίου Δράμαλη. Έκανε δύο γάμους, με τους ηθοποιούς Παναγιώτη Λαλαούνη και Ευάγγελο Δαμάσκο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. υλικό του αρχείου• 2. Θεόδωρος Έξαρχος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», τόμος πρώτος, Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι το 1899, Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1995• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Έτος γέννησης από 1900 μέχρι 1925, τόμος δεύτερος (Α-Μ), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1996• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Η γενιά μας», Έτος γέννησης από 1926 μέχρι 1940, τόμος τρίτος (Μ-Ω), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 2000].

Η ηθοποιός Ξένη Δαμάσκου, κόρη των ηθοποιών Ευάγγελου Δαμάσκου και Ολυμπίας Λαλαούνη-Δαμάσκου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή σε παιδική ηλικία, και επαγγελματικά το 1922, με την Αθηναϊκή Οπερέττα του Γεωργίου Δράμαλη. Συνεργάστηκε με πρωταγωνιστικούς θιάσους του μουσικού και του δραματικού θεάτρου ώς το 1949 και διακρίθηκε κυρίως σε ρόλους σουμπρέτας. Παντρεύτηκε τον αρχιμουσικό Τότη Καραλίβανο και σε δεύτερο γάμο τον αδελφό του Κώστα και του Σπύρου Μουσούρη Στέφανο. Με το δεύτερο σύζυγό της μετανάστευσε στη Βραζιλία, από όπου επέστρεψε μετά το θάνατό του, το 1965.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. υλικό του αρχείου• 2. Θεόδωρος Έξαρχος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», τόμος πρώτος, Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι το 1899, Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1995• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Έτος γέννησης από 1900 μέχρι 1925, τόμος δεύτερος (Α-Μ), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 1996• του ίδιου, Έλληνες ηθοποιοί «Η γενιά μας», Έτος γέννησης από 1926 μέχρι 1940, τόμος τρίτος (Μ-Ω), Αθήνα/Γιάννινα, Δωδώνη, 2000].

Ο Ιωάννης Δαμβέργης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1858 ή το 1859 και πέθανε στην Αθήνα στις 17 Απριλίου 1938. Καταγόταν από γνωστή κρητική οικογένεια, η οποία κατά τη διάρκεια της κρητικής επανάστασης του 1866 αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αθήνα. Μετά από τρία χρόνια εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, την οποία ο ίδιος θεωρούσε επίσης πατρίδα του. Ηταν γιος της Ειρήνης και του «προγεγραμμένου πρόσφυγος» Μιλτιάδη (Ρέθυμνο 1814, +Αθήνα, 5 Φεβρουάριου 1889) και είχε ακόμη έναν αδελφό, τον Τίτο, και τέσσερις αδελφές την Ελένη, τη Μαρία, την Αριάδνη και την Ευθαλία.
Ο Ιωάννης Δαμβέργης ήλθε στην Αθήνα μικρός, φοίτησε επί τρία χρόνια στο Λύκειο Σουρμελή, συνέχισε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου είχε διαπρεπείς καθηγητές, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Παύλος Καρολίδης, και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Αμέσως μετά τις σπουδές του άρχισε ν’ ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Από το 1887 έως το 1892 ήταν διευθυντής της «Κοινωνικής καί Φιλολογικής Επιθεωρήσεως» Εβδομάς, στην κυριότητα της οποίας διαδέχθηκε τον Δ. Γρ. Καμπούρογλου. Από το 1898 ήταν ο κυριότερος έκτακτος συνεργάτης της εφημερίδας Εστία και από το 1917 έως το 1938 τακτικός. Για μικρό διάστημα διετέλεσε διευθυντής της Εφημερίδος τών Συζητήσεων, κατά τη Β' περίοδο έκδοσης μετά το 1893, ενώ ο ίδιος αναφέρει ότι εργάστηκε και στην Εφημερίδα του Κορόμηλά. Από το 1902 και έως το 1916 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής και διευθυντής της εφημερίδας Τά Πάτρια. Διετέλεσε, επίσης, επί πολλά χρόνια ανταποκριτής της εφημερίδας του Μιλάνου Σέκολο και γενικός αντιπρόσωπος στην Ελλάδα της εφημερίδας της Σμύρνης Αμάλθεια. Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, στην οποία λίγο πριν από τον θάνατό του δώρισε τη βιβλιοθήκη του.
Ο Ιωάννης Δαμβέργης ήταν στενός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, ένθερμος οπαδός, συνεργάτης του και για κάποιο διάστημα διευθυντής του Πολιτικού του Γραφείου. Και γι’ αυτό, τον Νοέμβριο του 1916 κατηγορήθηκε επ’ εσχάτη προδοσία, φυλακίστηκε στο «Άβερώφειον Έφηβείον» και στη συνέχεια εξορίστηκε. Μετά την αποτυχία της βενιζελικής παράταξης στις εκλογές, τον Δεκέμβριο του 1920, ακολούθησε τον Ελευθέριο Βένιζέλο στην εξορία του στο Παρίσι.
Εκτός από δημοσιογράφος ήταν γνωστός ποιητής, πεζογράφος και συγγραφέας ιστορικών, πολιτικών και κοινωνιολογικών μελετών, καθώς επίσης χρονογράφος με το ψευδώνυμο I. Μαράνος.
Πηγή: Δώρα Φ. Μαρκάτου, Τα κατάλοιπα του Ιωάννη Δαμβέργη (1887-1937), Βιβλιοθήκη Γενικών Αρχείων του Κράτους 30, Αθήνα 1996.

Ο Ιωάννης Δαμιανός (Αθήνα,1861-1920) υπήρξε αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, πρώτος κυβερνήτης του θωρηκτού “Αβέρωφ”, αρχηγός των μοιρών Αμβρακικού και Ευδρόμων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Προήχθη σε υποναύαρχο κατ’ εκλογήν το 1914. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη μετά το κίνημα στο Γουδί (15/8/1909-18/1/1910) και στις φιλοβασιλικές κυβερνήσεις Καλογερόπουλου και Λάμπρου (21/6/1916-21/4/1917). Μετά την φυγή του βασιλιά και την άνοδο του Βενιζέλου στην εξουσία κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και εξορίστηκε στην Κρήτη.

Ο Κωνσταντίνος Δαμιανός (1853-1915), αδελφός του Ιωάννη, ήταν αξιωματικός του Πυροβολικού, αρχηγός της στρατιάς που κατέλαβε την Κορυτσά στους Βαλκανικούς πολέμους και αρχηγός του 4ου σώματος στρατού στην Καβάλα μετά τη λήξη των πολέμων.

Ο Δανιήλ (Διαμαντής) Παπαπαναγιωτόπουλος ήταν αρχιεπίσκοπος Ακώβων και μετά Τριπολιτσάς.

Κόρη της πεζογράφου Πέπης Δαράκη και του λογίου Λουκά Δαράκη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Δεκατεσσάρων χρονών δημοσίευσε το πρώτο της ποίημα στο περιοδικό Ελληνική Δημιουργία, ενώ το ίδιο έτος εξέδωσε και την ποιητική συλλογή Εσπερινοί περίπατοι, με την προτροπή του Νίκου Καρούζου. Από το 1960 ως το 1964 σπούδασε και εργάστηκε στην Οικιστική Σχολή του Κ. Δοξιάδη, κοντά στον Ε. Παπανούτσο, ενώ το 1963 παντρεύτηκε τον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη, με τον οποίο απέκτησαν έναν γιο. Το 1964 διορίστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων, όπου εργάσθηκε ως το 1985, με μία διακοπή κατά τα έτη 1967-1974, λόγω πολιτικών φρονημάτων. Δημοσίευσε ποιήματά της σε πολλά περιοδικά, όπως Γράμματα και Τέχνες, Επιθεώρηση Τέχνης, Η Λέξη, Καινούρια Εποχή, Ποίηση, Το Δέντρο κ.ά.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Μεταπτώσεις (1967), Διαβάσεις (1969), Εμπλοκή (1971), Ο κήπος με τα εγκαύματα (1973), Έκλειψη (1974), Το ημικύκλιο αίμα (1974), Ο αρχάγγελος καθρέπτης (1976), Ο άνεμος και τα ρολόγια (1977), Ο λύκος του μεσονυχτίου (1978), Τα αόριστα γεγονότα (1980), Το μοναχικό φάντασμα της Λένας Όλεμ και Θάλεια (1982), Το τελευταίο γράμμα (1982), Η κρεμασμένη (1984), Το ιερό κενό (1988), Κοιμήθηκα η αχάριστη (1992), Η θλίψη καίει τις σκιές μας (1995), Ωσάν λέξεις (1998), Εκλογή 1971-1992 (1999), Το σώμα δίχως αντικλείδι (2000), Το ακίνητο εν οδύνη (2002), Τα ποιήματα 1967-1982, Τα ποιήματα 1984-2004 (2005), Ο απέναντι χρόνος (2006), Σε ονομάζω θα πει σε χάνω (2008, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών) και Ερήμωνε... (2012).
Εξέδωσε επίσης τα πεζά: Μάρθα Σόλγκερ (1985), Ευγένιος και Ισαβέλλα (1986) και Η Όνειρος (1990). Την ποιητική συλλογή για παιδιά Το παιχνίδι να ονειρεύεσαι (1981).
Οι πρώτες (αποκηρυγμένες) ποιητικές συλλογές της ήταν: Εσπερινοί περίπατοι (1954), Φύση (1956), Λυρικοί στοχασμοί (1958) και Το τραγούδι των νέων καιρών (1963).
Ποιήματά της μεταφράστηκαν σε ξενόγλωσσες ανθολογίες στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, γερμανικά, ιταλικά.

Η οικογένεια Δασκαλάκη κατάγεται από τα Σφακιά της Κρήτης και έλαβε ενεργό συμμετοχή τόσο στην Επανάσταση του ΄21όσο και στις μετέπειτα Κρητικές Επαναστάσεις.

Γεννήθηκε στο Γύθειο (Νιοχώρι) στις 24 Σεπτεμβρίου 1903 και σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στη Γαλλία (Σορβόνη, Παρίσι) λαμβάνοντας δίπλωμα Ανωτάτων Σπουδών Ιστορίας και Γεωγραφίας. Εργάστηκε ως ανταποκριτής στον αθηναϊκό και ελληνοαμερικανικό Τύπο. Συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Ναζί για υποκίνηση αντιστασιακής δράσης κατά την περίοδο της Κατοχής. Από το 1943 ως το 1944 διετέλεσε γενικός διευθυντής του υπουργείου Παιδείας στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, με καθήκοντα υπουργού.[4] Ίδρυσε πολλά ελληνικά σχολεία στην Αίγυπτο και στην Παλαιστίνη. Ήταν καθηγητής της Μεσαιωνικής και Νεωτέρας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.[4] Από το 1953 ως το 1954 ήταν πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.