Γάλλος φιλέλληνας στρατηγός και διοικητής του τακτικού στρατού της Ελλάδας κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Ο Harold North Fowler γεννήθηκε στο Westfield, Μασαχουσέτη, το 1859. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών στάλθηκε στη Δρέσδη της Γερμανίας, για να προετοιμαστεί για την εισαγωγή του στο Harvard College, όπου αποφοίτησε το 1880. Στο Harvard είχε δύο σπουδαίους δασκάλους, τον Charles Eiot Norton, ιδρυτής του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής, και τον William W. Goodwin, ο οποίος θα γινόταν ο πρώτος διευθυντής της νεοσύστατης Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1882-1883. Ήταν ο Goodwin που προσκάλεσε τον Fowler να γίνει ο πρώτος φοιτητής που εγγράφηκε στη Σχολή στην Αθήνα το 1882. Μετά την Αθήνα, ο Fowler πέρασε τρία χρόνια στο Βερολίνο και τη Βόννη, αποκτώντας το διδακτορικό του από τη Βόννη το 1885. Το 1893, ξεκίνησε τη μακρά και διακεκριμένη καριέρα του στο Πανεπιστήμιο Wester Reserve, αποχωρώντας το 1929 με το βαθμό του Ομότιμου Καθηγητή. Στα έτη 1903-1904 και 1924-1925 ήταν Καθηγητής Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στην Αμερικανική Σχολή. Για πολλά χρόνια διετέλεσε αρχισυντάκτης των εκδόσεων της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, καθώς και συντάκτης στο American Journal of Archaeology. Ο Fowler είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις μελέτες του σχετικά με τον δίολκο στην Κόρινθο. Επίσης, μετέφρασε τον Πλάτωνα και τον Πλούταρχο για τη σειρά Loeb.

Για περισσότερα για τον Fowler, βλ. Charles B. Gulick, "Harold North Fowler (1859-1955)," ASCSA Annual Report 75, 1955-56, pp. 16-17, και Database of Classical Scholars (Rutgers School of Arts and Science).

Πρωθυπουργός Νέας Ζηλανδίας (1940-1949)

Ο William M. Frick γεννήθηκε το 1919. Υπηρέτησε στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη με τη 79η Μεραρχία. Μόλις επέστρεψε στην πατρίδα, παντρεύτηκε την Emilie Farnsworth το 1946. Εργάστηκε σε διάφορες δουλειές συμπεριλαμβανομένης και αυτοαπασχολούμενης επιχείρησης στην αρχιτεκτονική κήπων. Επίσης δίδαξε και διετέλεσε ως Διευθυντής Γυμνασίου και Εισαγωγών στην Ακαδημία Brunswick. Μετά τη συνταξιοδότησή του τΟ 1984 ακολούθησε τα ενδιαφέροντά του στην έρευνα πάνω στην αρχαιολογία και τα στρατιωτικά θέματα. Είναι ο συγγραφέας των εξής: Bernhard Steffen (1844-1891), 1990; Greece, April 1941 ‘…to fight another day’, 1994; και Time of Tragedy, Argos October 1943, 1998.

Ο James Galanis γεννήθηκε στο Sydney της Αυστραλίας στις 13 Απριλίου 1910. Οι γονείς του κατάγονταν από τα Κύθηρα και ήταν από τους πρώτους μετανάστες στη Νέα Νότια Ουαλλία. Τον Φεβρουάριο του 1914 ο πατέρας του, που είχε κάνει ήδη αρκετά χρήματα στην Αυστραλία, αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του, τα Κύθηρα, και να εγκατασταθεί μόνιμα στο χωριό Αρωνιάδικα. Ο J.G. πήγε στο Δημοτικό σχολείο στα Κύθηρα (1915-1921) και στη συνέχεια στο Σχολαρχείο (1921-1924). Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος όμως, δημιούργησε σοβαρά οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια που είδε να υποτιμάται δραματικά η αξία της περιουσίας της, γι’αυτό και τον Νοέμβριο του 1924 πατέρας και γιος αποφάσισαν να γυρίσουν στην Αυστραλία. Εγκαταστάθηκαν στο Macksville, όπου άνοιξαν ένα γαλακτοπωλείο. Μετά τον θάνατο του πατέρα του ο J.G πούλησε την οικογενειακή επιχείρηση και το 1935 πήγε στο Sydney όπου βρήκε δουλειά ως αντιπρόσωπος της εταιρείας καφέ των αδελφών Ανδρόνικου. Το 1937 και για τα επόμενα χρόνια εργάστηκε ως μεταφραστής στα επιβατικά πλοία της Pacific & Orient Co στη γραμμή Ευρώπης-Αυστραλίας.Το 1941 κατετάγη στον αυστραλιανό στρατό και υπηρέτησε στη Ν.Γουινέα και στα νησιά του Ειρηνικού, ενώ το 1943 μετατέθηκε στο Bathurst και στο Wollongong της Νέας Νότιας Ουαλλίας. Για τη στρατιωτική του υπηρεσία διακρίθηκε με διάφορα μετάλλια. Μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε στο Newcastle, όπου μαζί με τα αδέλφια του ξεκίνησε νέα επιχείρηση τροφίμων και εισαγωγής ελληνικών προϊόντων, το δε Μάϊο του 1959 μετακόμισε στο Sydney, όπου μέχρι το τέλος της ζωής του ασχολήθηκε με παρόμοια επιχείρηση.

Το 1941 κατετάγη στον αυστραλιανό στρατό και υπηρέτησε στη Ν.Γουινέα και στα νησιά του Ειρηνικού, ενώ το 1943 μετατέθηκε στο Bathurst και στο Wollongong της Νέας Νότιας Ουαλλίας. Για τη στρατιωτική του υπηρεσία διακρίθηκε με διάφορα μετάλλια. Μετά τον πόλεμο εγκαταστάθηκε στο Newcastle, όπου μαζί με τα αδέλφια του ξεκίνησε νέα επιχείρηση τροφίμων και εισαγωγής ελληνικών προϊόντων, το δε Μάϊο του 1959 μετακόμισε στο Sydney, όπου μέχρι το τέλος της ζωής του ασχολήθηκε με παρόμοια επιχείρηση. Ο J.G. ασχολήθηκε παράλληλα με τη λογοτεχνία, γράφοντας, με την ίδια ευκολία και άνεση στα αγγλικά και στα ελληνικά, κυρίως διηγήματα και αρθρογραφώντας σε εφημερίδες και περιοδικά της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Πρωτάρχισε να γράφει το 1933, ενώ η λογοτεχνική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1941, όταν στο στρατό γνώρισε τον Frank Hardy με τον οποίο οργάνωσαν μία Λέσχη συγγραφέων. Έγραψε διηγήματα, ταξιδιωτικά κείμενα, κριτικές, μεταφράσεις, άρθρα, βιβλιοπαρουσιάσεις σε εφημερίδες και περιοδικά της Αυστραλίας, τα οποία ήταν εμπνευσμένα κυρίως από τη ζωή και τα προβλήματα των Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία ή την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι παραμένουν ανέκδοτες οι συλλογές διηγημάτων του North of the Atebrin Line και Crosses without Names. Το 1954 βραβεύθηκε στο διαγωνισμό του περιοδικού Κρίκος (Greek Anecdotes Competition), ενώ συμμετείχε σε διάφορες κριτικές επιτροπές όπως στο διαγωνισμό διηγήματος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ορθοδόξων Κοινοτήτων το 1964. Ο J.G. ήταν μέλος της Australian Society of Authors και της Australian Writer’s Guild.

Πέθανε στην Αυστραλία στις 26 Ιουνίου 1970, σε ηλικία εξήντα χρόνων.

Πηγή: [Βλέπε βιογραφικό του J.Galanis γραμμένο από τον G.Kanarakis στο «Greek Voices in Australia » (ANU Press, 1987) που ευγενικά μας γνωστοποίησε ο αυστραλός ερευνητής στο ΕΛΙΑ, Tony Gormann και που ,φωτοτυπία του, βρίσκεται στο πρώτο φάκελο του αρχείου.]

Καθηγητής Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Ασχολήθηκε με την Κρητική λογοτεχνία.

Ο κόμης Joseph Arthur de Gobineau (1816-1882) υπήρξε Γάλλος διπλωμάτης και συγγραφέας, θεωρούμενος ως ο πατέρας της άποψης περί ανωτερότητος της Αρείας φυλής, την οποία εκφράζει στο βιβλίο του An Essay on the Inequality of the Human Races (Δοκίμιο περί της ανισότητος των ανθρωπίνων φυλών, 1853–1855). Κατά την περίοδο1864-1868 υπηρέτησε ως πρεσβευτής στην Αθήνα, όπου και γνωρίστηκε με τις αδελφές Ζωή και Μαρίκα Δραγούμη.

Η Virginia Randolph Grace γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1901. Αποφοίτησε από το κολλέγιο Bryn Mawr το 1922, παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1927 και επέστρεψε στο Bryn Mawr για να συνεχίσει το μεταπτυχιακό της στην Κλασική Αρχαιολογία. Το 1930 επέστρεψε στη Μικρά Ασία για ανασκαφές καθώς και στη Λάπηθο στην Κύπρο, και έγινε μέλος των Ανασκαφών της Αγοράς το 1932, μια σχέση που επρόκειτο να διαρκέσει σε όλη της τη ζωή. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στο Bryn Mawr το 1934 δημοσιεύοντας τις ενσφράγιστες λαβές αμφορέων στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας.

Το 1935 εργάστηκε στις ανασκαφές Bryn Mawr Tarsus. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου διορίστηκε ως επισκέπτρια ακαδημαϊκός στο Institute for Advanced Study at Princeton, και το 1938 κέρδισε μια υποτροφία Guggenheim που της επέτρεψε να ταξιδέψει και να μελετήσει άλλες συλλογές ενσφράγιστων αμφορέων. Έλαβε μια δεύτερη υποτροφία Guggenheim και πάλι εργάστηκε στις ανασκαφές του Κουρίου στην Κύπρο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ανέλαβε πολλούς ρόλους με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και συνεργάστηκε με το Γραφείο Στρατηγικών Υποθέσεων - Γραφεία Ελληνικών Υποθέσεων στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και το Κάιρο.

Από το 1945 έως το 1948 ήταν και πάλι επισκέπτρια ακαδημαϊκός στο Institute for Advanced Study που εργάζονταν συνεχώς στις ενσφράγιστες λαβές αγγείων και έπειτα επέστρεψε στην Ελλάδα για να ταξινομήσει τις ενσφράγιστες λαβές στο Εθνικό Μουσείο Αθήνας και εργάστηκε σε υλικό από τη Ρόδο υπό την καθοδήγηση των Γάλλων στη Δήλο . Με τη βοήθεια του Αμερικανικού Κέντρου Ερευνών (American Research Center) στην Αίγυπτο και της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας (American Philosophical Society) δημοσίευσε τη συλλογή Μπενάκη της Αλεξάνδρειας.
Επέστρεψε στην Αθήνα, όπου στη δεκαετία του '50 και του '60 άνοιξε η Στοά του Αττάλου για ένα μουσείο για τις ανασκαφές της Αγοράς. Η Grace ήταν υπεύθυνη των τεράστιων συλλογών της με τις ενσφράγιστες λαβές αγγείων και ήταν περιζήτητη ως σύμβουλος πολλών εκσκαφέων. Το 1989 αναγνωρίστηκε από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής, που της απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο για αρχαιολογικά επιτεύγματα, και στις 22 Μαΐου 1994 πέθανε στο σπίτι της στην Αθήνα.
Η Virginia Grace άφησε πίσω της μια αξιοσημείωτη κληρονομιά - αρχεία που αποτελούνται από αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες «καταγραφές» των σφραγίδων που είχαν χρησιμοποιηθεί σε αρχαίους αμφορείς οίνου και ελαίου από χώρους της Μεσογείου, ιδιαίτερα στην ελληνιστική περίοδο.

Το βιογραφικό σημείωμα ανακτήθηκε από Breaking Ground: Women in Old Archaeology διαθέσιμο σε αυτόν τον σύνδεσμο https://www.brown.edu/Research/Breaking_Ground/

Οργάνωση επιφανών Ελληνοαμερικανών και Αμερικανών που ιδρύθηκε στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1940 με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων, επισιτιστικής βοήθειας και άλλων ειδών υπέρ της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια ανασυγκρότησης της χώρας μετά το τέλος του πολέμου.

Βενετός Γενικός Προβλεπτής της Κρήτης.

Γάλλος στρατηγός με δράση κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Η Hazel Hansen έλαβε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (1920, 1921). Το θέμα του μεταπτυχιακού της ήταν "Study of the Persians of Aeschylus" (Μελέτη των Περσών του Αισχύλου).
Από το 1922 έως το 1925 συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Μετά την επιστροφή της στο Στάνφορντ απέκτησε το διδακτορικό της το 1926 με τηδιατριβή της "Early Civilization in Thessaly" (Πρώιμος Πολιτισμός στη Θεσσαλία). Ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο δημοσιεύθηκε το 1933. Ο A. T. Murray, γνωστός για τη μετάφραση του Ομήρου, ήταν ο δάσκαλος που την ενέπνευσε και αργότερα εργάστηκε μαζί του ως συνεργάτιδα.
Το έτος 1927-28 επέστρεψε στην Ελλάδα. Εκείνη τη χρονιά κατείχε την υποτροφία Alice Freeman Palmer από το American Association of University Women. Μετά την επιστροφή της στο Στάνφορντ το 1928, έγινε Εκπαιδευτικός στο Τμήμα Κλασικών, το 1931 έγινε Επίκουρη Καθηγήτρια και το 1935 Αναπληρώτρια Καθηγήτρια. Έγινε μόνιμη καθηγήτρια το 1940 αφού αναγνωρίστηκε ανάμεσα στους κλασικούς αρχαιολόγους, ειδικά στον τομέα της προϊστορίας του Αιγαίου. Εκείνη την εποχή η Δρ Hansen συμμετείχε ήδη σε ένα έργο που παρέμεινε ημιτελές όταν πέθανε: "The Early Civilization in Skyros" (Ο Πρώιμος Πολιτισμός στη Σκύρο).
Η Σκύρος είναι ένα μικρό νησί στο Αιγαίο Πέλαγος, όπου πέρασε πολλά καλοκαίρια καταγράφοντας το υλικό από ανασκαφές (αγγεία, οστά κ.λπ.). Η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζοντας τις προσπάθειές της την έκανε επίτιμη πολίτη της Ελλάδας και της έδωσε την άδεια να δημοσιεύσει τα ευρήματά της. Αργότερα η Αρχαιολογική Υπηρεσία του Ελληνικού Υπουργείου της ζήτησε να γράψει έναν οδηγό για το Μουσείο της Σκύρου. Η Χάνσεν ήταν επισκέπτρια καθηγήτρια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1956-57. Υπηρέτησε επίσης στη Διαχειριστική Επιτροπή της Σχολής για πολλά χρόνια.

Βλ. επίσης: N. Vogeikoff-Brogan, "Forgotten Friend of Skyros: Hazel D. Hansen (Pt. I)," in From the Archivist's Notebook, April 19, 2020 (https://nataliavogeikoff.com/2020/04/19/forgotten-friend-of-skyros-hazel-dorothy-hansen-pt-i/)

Ο αρχαιολόγος James Penrose Harland αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον το 1913. Ήταν υπότροφος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών το 1920-1921. Το 1921, έκανε ανασκαφές με τον Carl Blegen στις Ζυγουριές. Από το 1926 έως το 1927, ο Harland έκανε ανασκαφές στα υστεροελλαδικά επίπεδα στο νησί της Αίγινας και τον οικισμό της εποχής του χαλκού στη θέση Τσούνγκιζα (Νεμέα).
Το έργο του χρηματοδοτήθηκε από το John Simon Guggenheim Memorial Foundation. Υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill. Ο Harland είναι ο συγγραφέας του «The Peloponnesos in the Bronze Age» (Cambridge Mass., 1923, ανάτυπο από το Harvard Studies in Classical Philology 34, 1923), και «Prehistoric Aigina. A History of the Island in the Bronze Age» (Παρίσι, 1925, διδακτορική διατριβή, αναδημοσίευση από L'Erma di Bretschneider το 1966), και αρκετά άρθρα.

Βρετανός αξιωματικός και φιλέλληνας που συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821. Με χρήματα του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου απέκτησε το δικό του πλοίο, την "Καρτερία", με το οποίο συμμετείχε στην Επανάσταση.

Ο John G. Hawthorne στο Vassar College και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1957-1958 και το 1959-1960. Συμμετείχε στις Ανασκαφές στα Ίσθμια και στις Κεχριές.

1893: Πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Yale
1894-1895: Υπότροφος του Soldier’s Memorial, Yale στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών. Βοηθά στην τελευταία εκστρατεία ανασκαφής στο Ηραίον Άργους.
1895-1896: Φοιτητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών
1898: Διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Yale
1899-1902: Καθηγητής στην Κλασική Αρχαιολογία, Πανεπιστήμιο Yale
1900-1901: Άδεια απουσίας στην Ιταλία, Ελλάδα, Γερμανία
1902-1903: Γραμματέας της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών
1903-1905: Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών. Ανασκαφές στην Κόρινθο
1904: Συνέλαβε την ιδέα ενός Δελτίου για την Κόρινθο. Έντονο ενδιαφέρον για τη μελέτη και δημοσίευση του Ερεχθείου.
1905: Θάνατος από τυφοειδή πυρετό (Αθήνα, 29 Σεπτεμβρίου)
1927: Δημοσίευση του 'Ερεχθείου' αφιερωμένη στους Theodore Woolsey Heermance και James Rignall Wheeler

Ο William P. Henry γεννήθηκε στο Long Island, New York και μεγάλωσε στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, Gainesville, το μεταπτυχιακό του στην ιστορία από το Πανεπιστήμιο Emory και το διδακτορικό του στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο το 1963. Παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1959-1960. Ο Henry δημοσίευσε το Greek Historical Writing το 1966. Ήταν καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και το Πανεπιστήμιο Georgetown.

Γάλλος στρατηγός με δράση κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Γάλλος πολιτικός, διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός της Γαλλίας και για μεγάλο διάστημα πρόεδρος της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, ενώ ήταν και δήμαρχος της Λυών. Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/%C3%89douard_Herriot [τελευταία επίσκεψη: 18/5/2020].

Η Ida Carleton Thallon γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου 1875 στο Μπρούκλιν, κόρη του John και της Grace Green Thallon. Πήρε το πτυχίο της το 1897 και το μεταπτυχιακό της το 1901 από το Vassar College. Το 1899-1901 ήταν φοιτήτρια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από το 1903-1905 σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Columbia, το οποίο της απονέμει το διδακτορικό δίπλωμα το 1905. Ο γάμος της με τον διακεκριμένο αρχαιολόγο, Bert Hodge Hill το 1924 και η αναχώρησή της για την Αθήνα τερμάτισαν τη διδακτική της σταδιοδρομία στο Vassar.
Η πρώτη της δημοσίευση προήλθε από τις φοιτητικές της ημέρες στην Αθήνα. Η Hill και η φίλη της Lida Shaw King, με δύο φοιτητές της Αμερικανικής Σχολής έκαναν ανασκαφές στο Σπήλαιο Πανός στη Βάρη, και τα μαρμάρινα ανάγλυφα που βρέθηκαν σε αυτό δημοσιεύθηκαν από την Ida Thallon στο American Journal of Archaeology 7 (1903). Στη συνέχεια, το 1906, ήρθε η διδακτορική της διατριβή, 'The Date of Damophon of Messene'. Δημοσίευσε το ‘Readings in Greek History’ (1914), to ‘Rome of the Kings’ (1925) και, σε συνεργασία με τη Lida Shaw King, το ‘Decorated Architectural Terracottas’ (Corinth Series of the American School (IV, I, 1929)). Λίγο πριν το θάνατό της (1954), εκδόθηκε το νέο της βιβλίο' The Ancient City of Athens' (1953). Η Hill άφησε επίσης ένα σχεδόν ολοκληρωμένο χειρόγραφο ενός άλλου βιβλίου σχετικά με αρχαίους ελληνικούς χώρους έξω από την Αθήνα.
Ο τάφος της βρίσκεται στην Προτεσταντική Γωνιά του Πρώτου Νεκροταφείου στην Αθήνα.

Ο Bert Hodge Hill γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1874, στο Μπρίστολ του Βερμόντ. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ το 1895 και το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο Columbia το 1900. Η συνεργασία του με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως υπότροφος Drisler του Columbia το 1901 και παρέμεινε για τα δύο επόμενα χρόνια (1902-1903). Μετά από ένα σύντομο διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου ήταν Βοηθός Επιμελητής Κλασικών Αρχαιοτήτων στο Μουσείο Καλών Τεχνών και Λέκτορας στην Ελληνική Γλυπτική στο Wellesley College, επέστρεψε στη Σχολή και διετέλεσε διευθυντής για είκοσι χρόνια (1906-1926). Ο Hill συμμετείχε ενεργά στις υποθέσεις της Σχολής ακόμη και μετά την επίσημη αποχώρησή του από τη διεύθυνση. Αργότερα υπηρέτησε ως διευθυντής της Αρχαιολογικής Αποστολής στην Κύπρο του Πανεπιστημίου της Pennsylvania στις ανασκαφές στη Λάπηθο και στο Κούριο (1932 και από το 1934 έως το 1952). Το 1936-1937 ταξίδεψε ευρέως στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Λέκτορας του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής (Charles Eliot Norton Lecturer)
Τα ακαδημαϊκά ενδιαφέροντα του Hill ήταν ποικίλα. Ως διευθυντής της Σχολής ήταν υπεύθυνος για τις ανασκαφές στην Κόρινθο όπου επικεντρώθηκε στη μελέτη των κρηνών (Πειρήνη Κρήνη, Γλαύκη Κρήνη κ.λπ.). Ασχολήθηκε επίσης με τη μελέτη των μνημείων της Ακρόπολης Αθηνών, ιδιαίτερα του Ερεχθείου και του Παρθενώνα, καθώς και με την τοπογραφία της Αθήνας. Εκτός από την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και την τοπογραφία, ασχολήθηκε με σπουδές επιγραφικής και εργάστηκε για τη δημοσίευση πολλών επιγραφών. Η γνώση του για την ελληνική αρχαιολογία, ιδίως εκείνη της Αθήνας, αναγνωρίστηκε ευρέως και, κατά συνέπεια, ήταν σύμβουλος σε όλους όσοι δημοσίευαν σε αυτά τα θέματα.
Ο αντίκτυπός του στον τομέα της αρχαιολογίας αναγνωρίστηκε. Έλαβε τιμητικά πτυχία και υποτροφίες από πολλά ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, η Εταιρεία για την Προώθηση Ελληνικών Μελετών κ.λπ. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, μέλος της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής.
Ο Hill παντρεύτηκε την Ida Carleton Thallon το 1924. Έζησε στην Αθήνα σχεδόν συνεχώς από το 1900 μέχρι το θάνατό του το 1958, και πάντα συμμετείχε ενεργά στην πνευματική και κοινωνική ζωή της πόλης, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε πολλούς ανθρωπιστικούς και εκπαιδευτικούς οργανισμούς. Ο Hill υπηρέτησε με τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων στο πλαίσιο της Κοινωνίας των Εθνών τη δεκαετία του 1920. Επιπλέον, ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κολλεγίου Αθηνών από την ίδρυσή του το 1925 και, ως διοικητικό στέλεχος του Αμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος στην Ελλάδα βοήθησε στην προώθηση του προγράμματος Fulbright στην Ελλάδα.
Ο Bert Hodge Hill πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1958. Ο τάφος του βρίσκεται στο Προτεσταντικό Τμήμα του Πρώτου Νεκροταφείου της Αθήνας.

Η Dorothy Horrax Sutton γεννήθηκε στο Montclair του New Jersey στις 27 Ιουνίου 1878, κόρη του Edwin και της Elizabeth Horrax. Εκπαιδεύτηκε ως νηπιαγωγός. Το 1918 πήγε στη Γαλλία όπου διήυθυνε διάφορα έργα ανθρωπιστικής βοήθειας. Το φθινόπωρο του 1919 η Sutton επέστρεψε στην Αμερική. Εκείνη την εποχή ο Οργανισμός Near East Relief έψαχνε εξειδικευμένο προσωπικό για να διευθύνει το έργο της ίδρυσης νηπιαγωγείων στην Εγγύς Ανατολή. Την πλησίασε ο οργανισμός και συμφώνησε να συνεχίσει για ένα χρόνο ως εθελόντρια. Έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το 1920 και έμεινε εκεί για μια περίοδο έξι μηνών. Η επόμενη αποστολή της ήταν ο Καύκασος και η ανθρωπιστική βοήθεια στους Αρμένιους στην περιοχή. Στο Γερεβάν, η D. S. Sutton έμεινε περίπου ένα έτος ως υπέυθυνη του έργου της Εγγύς Ανατολής εκεί. Στη συνέχεια εστάλη στο Ιζμίτ, Ανατολία. Με το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου και την επακόλουθη ανταλλαγή πληθυσμών, ανατέθηκε στη Sutton να είναι υπεύθυνη για το έργο του επαναπατρισμού ανθρώπων από τη μια χώρα στην άλλη. Η Sutton στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου υπηρέτησε για δεκατέσσερις μήνες. Με διακοπές μόνο τριών εβδομάδων στις Ηνωμένες Πολιτείες, η D. H. Sutton συνέχισε να εργάζεται στην Ελλάδα έως το 1926.
Η Sutton σε αναγνώριση του έργου της σχετικά με την αποκατάσταση των Ελλήνων προσφύγων της απονεμήθηκε παράσημο από τον Βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδας (Croix of St Zaviere). Της απονεμήθηκε επίσης το Μετάλλιο Διακεκριμένης Υπηρεσίας της Near East Relief. Η Ντόροθι πέθανε στο Charlottesville, Virginia στις 18 Νοεμβρίου 1970.

Γάλλος δημοσιογράφος, ιστορικός, κριτικός λογοτεχνίας και τέχνης, Μέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου, εξελέγη μέλος της Ακαδημίας το 1894.

Ο Richard Hubbard Howland, ιστορικός αρχιτεκτονικής και τέχνης, γεννήθηκε το 1910 στο Providence, Rhode Island. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Brown (1931), μεταπτυχιακό στην ιστορία της τέχνης από το Χάρβαρντ (1933) και διδακτορικό στην κλασική αρχαιολογία από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins (1946). Δίδαξε ιστορία τέχνης στο Wellesley College (1939–1942) και στο Johns Hopkins (1947–1956). Κατά τη διάρκεια του πολέμου, υπηρέτησε στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (προκάτοχος της CIA) στην Ουάσιγκτον, D.C. Το 1956, διορίστηκε πρόεδρος του National Trust for Historic Preservation in Washington, D.C. Όταν ήταν εκεί, έπεισε τον Paul Mellon να δώσει ένα εκατομμύριο δολάρια στο National Trust. Το 1960, έγινε πρόεδρος του τμήματος πολιτικής ιστορίας στο Μουσείο Ιστορίας και Τεχνολογίας, Smithsonian Institution, και από το 1968 μέχρι την αποχώρησή του το 1985, υπηρέτησε ως ειδικός βοηθός του Γραμματέα S. Dillon Ripley . Επέβλεψε την αποκατάσταση του κτηρίου Smithsonian του δέκατου ένατου αιώνα, δημιούργησε μια συλλογή βικτοριανών επίπλων για το Κάστρο Smithsonian και εγκαινίασε και υπήρξε επικεφαλής πολλών εκπαιδευτικών ταξιδιών σχετικά με το Ινστιτούτο Smithsonian στο εξωτερικό.

Ο Howland ήταν καθηλωτικός ομιλητής και συνέβαλε με άρθρα σε δημοφιλείς και επιστημονικές δημοσιεύσεις. Έγραψε το Greek Lamps and their Survivals (Agora IV, 1958) και The Architecture of Baltimore (με την Eleanor P. Spencer, 1953). Ήταν καθοριστικός ο ρόλος του για την ίδρυση της Εταιρείας Αρχιτεκτονικών Ιστορικών, της Αμερικανικής Επιτροπής της Διεθνούς Επιτροπής Ιστορικών Χώρων και Μνημείων, της Εταιρείας για τη Διατήρηση των Ελληνικών Αρχαιοτήτων, της Στρογγυλής Τράπεζας Διατήρησης στην Ουάσιγκτον. Ήταν πρόεδρος του παραρτήματος English Speaking Union στην Ουάσινγκτον κ.λπ. Ήταν επικεφαλής σε αποστολές στην Αιθιοπία και στο Νεπάλ για να εξασφαλίσει την προστασία των αρχαίων μνημείων τους. Το Brown University του απένειμε τιμητικό διδακτορικό Νομικής το 1958, η βασίλισσα Ελισάβετ Β’ τον τίμησε με το Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1991, παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλιά της Ελλάδας το 1967 και το 1995 από τον Πρόεδρο της Ελλάδας.
Η σύνδεση του Richard Howland με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως μαθητής όταν ήταν υπότροφος Norton από το 1933 έως το 1938. Οι επιστολές σε αυτή τη συλλογή καταγράφουν τα ταξίδια του στην Ευρώπη και το έργο του στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Επέστρεψε για την περίοδο 1950-1951 και κατά το διάστημα που βρισκόταν στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα συμμετείχε σε ανασκαφές στην Κόρινθο και στην Αθήνα. Από το 1952 ήταν μέλος της Διαχειριστικής Επιτροπής, έπειτα Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου από το 1965 έως το 1975. Ως Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής, ο Richard Howland έδειξε «βαθιά αφοσίωση στη Σχολή και προθυμία να δώσει χρόνο και ενέργεια με γενναιοδωρία». Ταξίδευε συχνά στην Ελλάδα για να διατηρεί επαφή με τη Σχολή και το προσωπικό της. «Στις Ηνωμένες Πολιτείες αγωνίστηκε γενναία για να δώσει σε όλους όσοι σχετίζονται με τη Σχολή με οποιονδήποτε τρόπο μια φωνή στις υποθέσεις της. Ήταν ο αμερόληπτος πρόεδρος που άκουσε όλα τα αιτήματα." «Ένας διαπραγματευτής γνώστης των πραγμάτων, ο Δρ Howland έκανε όλες τις προετοιμασίες για τη δωρεά της οικίας της Clara Woolie Mayer στη Νέα Υόρκη το 1974 μαζί με μια δωρεά 50.000 $ για να λειτουργεί ως έδρα για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στις ΗΠΑ. Μερικά χρόνια αργότερα, έδωσε τη δυνατότητα στη Σχολή να πουλήσει αυτό το ακίνητο για 6 εκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσει τη μετεγκατάστασή της στο Princeton, N.J. "

(Πηγές: Lucy Shoe Meritt, A History of the American School of Classical Studies at Athens, Princeton 1984; DACOR Bulletin, Vol. LVIV, December 2006 [http://dacorbacon.org/ Bulletins / 2006 / December / December% 20Bulletin. htm: προσπελάθηκε το 2007]; Yvonne Shinhoster Lamb, "Richard Howland; Promited Art, Architectural Preservation," Washington Post, 3 Νοεμβρίου 2006.)

Η Mary Hunter ήταν αγγλίδα φιλελληνίδα. Φρόντισε και περιέθαλψε τους έλληνες στρατιώτες στους Βαλκανικούς πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο, διοργάνωσε μαζί με τον Φώτιο Πολιέζο εκδηλώσεις συμπαράστασης για τις οικογένειες και τα ορφανά και στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας ίδρυσε το Σώμα Αδελφών Νοσοκόμων που ονομάστηκε Λευκός Σταυρός Μαίρης Χούντερ.

Ο George Leonard Huxley είναι διεθνώς γνωστός φιλόλογος. Γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1932. Παρακολούθησε το Magdalen College της Οξφόρδης, όπου σπούδασε Κλασική Φιλολογία. Από το 1955 έως το 1961 ήταν υπότροφος του All Souls College της Οξφόρδης. Το 1956 διορίστηκε Αναπληρωτής Διευθυντής της Βρετανικής Σχολής στην Αθήνα. Ήταν δύο φορές επισκέπτης λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1958-59 και 1961-1962). Ο George L. Huxley δίδαξε για είκοσι χρόνια στο Queen’s University του Belfast ως καθηγητής Ελληνικών (1962-1983). Υπήρξε μέλος πολλών διακεκριμένων επιτροπών και συλλόγων καθ 'όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Το 1984 ο καθηγητής Huxley διετέλεσε Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής για το 8ο Διεθνές Συνέδριο Κλασικών Σπουδών στο Δουβλίνο.Το 1984 εξελέγη επίσης Ανώτερος Αντιπρόεδρος της Federation Internationale des Societes of d ’Etudes Classiques. Από το 1986 έως το 1989, ο Huxley διετέλεσε Διευθυντής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Έγινε επίτιμος καθηγητής Ελληνικών στο Trinity College Dublin το 1989 και το 1999 διορίστηκε επίτιμος καθηγητής της Classical Association of Ireland. Το 2003 ο καθηγητής Huxley ήταν ο βασικός ομιλητής του 16ου Διεθνούς Συνεδρίου Κλασικής Αρχαιολογίας της Βοστώνης. Τέλος, ο Huxley συνδιοργάνωσε με τον Nicolas Coldstream, το Kythera Excavation Project (Πρόγραμμα Ανασκαφής Κυθήρων). Ένας παραγωγικός συγγραφέας, επιμελήθηκε και δημοσίευσε τα ακόλουθα βιβλία, εκτός από εκατοντάδες άρθρα: Achaeans and the Hittites (1960), The Early Ionians (1966), Greek Epic Poetry from Eumelos to Panyassis, Kythera, Excavations and Studies with J.N.Coldstream (1972), Pindar’s vision of the Past (1975), On Aristotle and Greek Society (1979), Homer and the Travellers (1988).Είναι παντρεμένος με την Davina Best από το 1957, έχει τρεις κόρες και διαμένει στην Οξφόρδη.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1928 για να συνεχίσει τις εργασίες βρετανικού οίκου παρασκευής κρασιού, που ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούσε ποικιλίες σταφιλιού και σταφίδας των Ιονίων νησιών. Ανάμεσα στους έλληνες μετόχους της εταιρείας ήταν οι Ιωάννης Βατίστας και Σπύρος Μεταξάς. Την διακίνηση των κρασιών στην Βρετανία είχε αναλάβει η εταιρεία Booth’s. Η οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε στο κλείσιμο της επιχείρησης.

Η Marguerite Jordan γεννήθηκε το 1900 στη Γενεύη. Στην Ελλάδα ήρθε το 1926 και αμέσως άρχισε να γίνεται γνωστή ως μια από τις καλύτερες δασκάλες ρυθμικής γυμναστικής που ήταν μάλιστα και διπλωματούχος του ινστιτούτου Ζακ-Νταλκροζ. Ήταν η πρώτη που εγκαινίασε στην Ελλάδα ομαδικά κούρ ρυθμικής γυμναστικής στο Ελληνικό Ωδείο, που είχαν τεράστια απήχηση. Σύντομα δίδασκε και σε άλλα ιδρύματα και σχολεία έως το τέλος της ζωής της το 1981 στην Αθήνα.

Ο Donald R. Laing, Jr γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1931 στο Richeyville, Pennsylvania. Ήταν καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο Case Western Reserve. Ο Laing έλαβε το πτυχίο στο Washington and Jefferson College το 1953. Αποφοίτησε με μεταπτυχιακό στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο Cincinnati το 1960. Έλαβε το διδακτορικό του στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati το 1965. Μετά την αποφοίτησή του δίδαξε στο Washington and Jefferson College (1954–59) και στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1960–61). Το 1962, ο Laing εντάχθηκε στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Case Western Reserve, όπου δίδαξε για περισσότερα από 40 χρόνια, παραμένοντας ενεργός ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή του το 2003. Μεταξύ των πολλών τίτλων που κατείχε ήταν αναπληρωτής πρύτανη για ειδικές προπτυχιακές σπουδές, αναπληρωτής πρύτανη για ξένες σπουδές και, για 19 χρόνια, πρόεδρος του κλασικού τμήματος.
Ο Laing ήταν μέλος των θερινών προγραμμάτων της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1957 και ερευνητής της Σχολής με υποτροφία από to Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (AIA Olivia James Fellowship) το 1967–68. Διετέλεσε επίσης διευθυντής δύο θερινών προγραμμάτων στη Σχολή, το 1976 και το 1987. Ήταν εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου Case Western Reserve στη Διαχειριστική Επιτροπή της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1968. Συνεργάστηκε στενά με τον Henry S. Robinson στις ανασκαφές στην Κόρινθο στο Ναό του Απόλλωνα τη δεκαετία του 1970 ως μέλος της ομάδας αποστολής του Πανεπιστημίου Case Western Reserve.
Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλάμβαναν την ελληνική ιστορία, ειδικά τις αθηναϊκές ναυτικές επιγραφές, σχετικά με τις οποίες δημοσίευσε διάφορα άρθρα. Ο Laing ήταν επί μακρόν μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας του Cleveland στην οποία διετέλεσε αντιπρόεδρος και πρόεδρος. Άφησε επίσης μια συλλογή αρχαιολογικών υλικών στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο.

Πέθανε στις 2 Απριλίου 2009.

Ο Αιμίλιος Λεγκράν ή Εμίλ Λεγκράν (γαλλικά: Émile Legrand, πλήρες όνομα: Émile Louis Jean Legrand, επίσης λογοτεχν.: Αιμυλίος Λεγρανδίος ή Αιμιλίος Λεγράνδ, 30 Δεκεμβρίου 1841 - 14 Νοεμβρίου 1903) ήταν Γάλλος ακαδημαϊκός, φιλόλογος και συγγραφέας. Θεωρείται σημαντικός ελληνιστής και φιλέλληνας. Είναι γνωστός για τα έργα του της Ελληνικής Βιβλιογραφίας στο οποίο καταγράφει την ελληνική λογοτεχνία και λαογραφία από τον 15ο αιώνα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα.

O Damian Mac­Con Uladn είναι Ιρλανδός ιστορικός

Ο Wallace E. McLeod, απόφοιτος του Victoria College, University of Toronto (1953) με μεταπτυχιακό από το Πανεπιστήμιο Harvard (1954), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών το 1957-1959 με υποτροφία Charles Eliot Norton το 1958-1959.

McLeod, Wallace E. “Egyptian Composite Bows in New York,” American Journal of Archaeology, 66, No. 1 (1962), 13-19.

Ο Paul Merchant είναι ποιητής, εκδότης και μεταφραστής. Εξεδωσε το 'Modern Poetry In Translation 4' (1968), το οποίο περιελάμβανε την πρώτη επιλογή του Ρίτσου που δημοσιεύτηκε στην Αγγλία. Είναι επίσης μεταφραστής της 'Γενεαλογίας' (1971) της Ελένης Βακαλό. Δίδαξε για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο Warwick πριν γίνει Αρχειονόμος στα Αρχεία του William Stafford στο Lewis & Clark College, Πόρτλαντ, Όρεγκον. Η συλλογή των ποιημάτων του 'Bone from a Stag’s Heart' ήταν μια Σύσταση της Βρετανικής Βιβλιοθήκης Βιβλίων του 1988 (British Poetry Book Society Recommendation). Η τέταρτη συλλογή ποιημάτων του, 'Some Business of Affinity' (2006), ήταν φιναλίστ για το Oregon Book Award. Οι πρόσφατες μεταφράσεις του από τον Γιάννη Ρίτσο είναι 'Monochords' (Trask House Press 2007) και 'Twelve Poems about Cavafy' (Tavern Books, 2010).

[Το αρχικό λήμμα στην αγγλική γλώσσα: Oregon Poetic Voices]

Γάλλος ελληνιστής.

37ος Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος των Ιωαννιτών Ιπποτών (από το 1454).