Η εταιρεία Μπίλη-Τσίτση ιδρύθηκε με τον συνεταιρισμό μελών των δύο οικογενειών Μπίλη και Τσίτση από τη Νάουσα το 1884. Τα επόμενα χρόνια η εταιρεία εμφανίζεται με τον τίτλο «Μπίλη-Τσίτση και Σία». Μετά από διάφορες αλλαγές στην σύνθεση των μετόχων της η εταιρεία μετονομάζεται στα 1926 ως Α.Ε. Νηματουργία Μπίλη-Τσίτση με εργοστάσιο στην Νάουσα και έδρα την Θεσσαλονίκη. Αν και λειτουργούσε κανονικά μέσα στην Κατοχή, το εργοστάσιο της Νάουσας κάηκε το 1949 και ανακατασκευάστηκε μετά τον Εμφύλιο. Η εταιρεία έπαψε να λειτουργεί το 1981.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Ο Νεόφυτος Καρύστου (Φύλλα Ευβοίας 1790-Χαλκίδα 1851) ήταν κληρικός, φιλικός και αγωνιστής του 1821 αναπτύσσοντας έντονη δράση κυρίως στην περιοχή της Ν. Εύβοιας.

Η Νεολαία της ΕΔΑ απέκτησε θεσµική υπόσταση και τον ακριβή της τίτλο το καλοκαίρι του 1956 µετά την Α΄ Συνδιάσκεψη του κόµµατος της ΕΔΑ. Ουσιαστικά αποτέλεσε, τη µετεξέλιξη της Οργάνωσης των Νέων ΕΔΑ που λειτούργησε µετά την διάλυση της ΕΔΝΕ, το 1954. Η Νεολαία της ΕΔΑ µαζικοποιήθηκε σταδιακά από το 1958 και το 1963 άγγιξε τα όρια της οργανωτικής της ανάπτυξης. Το 1964 µαζί µε τη «Δηµοκρατική Κίνηση Νέων Γρ. Λαµπράκη» συγχωνεύθηκαν στην Δηµοκρατική Νεολαία Λαµπράκη. Το αρχείο της κατασχέθηκε µαζί µε το αρχείο ΕΔΑ, από τα γραφεία του κόµµατος και σήµερα, µετά την αποκατάστασή του, φυλάσσεται στα ΑΣΚΙ.

Το πραγματικό όνομα του ποιητή, πεζογράφου, θεατρικού συγγραφέα και στιχουργού Γιάννη Νεγρεπόντη ήταν Ιωάννης Ξυνοτρούλιας (Λάρισα 1930-Αθήνα 1991). Σπούδασε αρχαιολογία στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παρακολούθησε μαθήματα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών (1949-51). Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1949 με το ψευδώνυμο Γιάννης Νικολάου, δημοσιεύοντας το πρώτο του διήγημα στο περιοδικό Ελληνική Δημιουργία. Το 1955 στην Επιθεώρηση Τέχνης υπέγραψε ποίημά του με το ψευδώνυμο Τζων Νεγρεπόντης, όνομα το οποίο κράτησε μετατρέποντας το Τζων σε Γιάννης.

Το 1958 εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Πρόσωπα και χώρος. Ακολούθησαν: Καθημαγμένοι (1960), Δωρήματα (1963), Άδιον ουδέν έρωτος (1971), Φυλάττειν Θερμοπύλας (1971, ορατόριο), Μικροαστικά (1974), Τα τραγούδια της Αργυρώς (1976), Συνάντηση (1979), Κάτω από ένα κουνουπίδι (1981) και Φεμινιστικά (1983).

Σημαντικό μέρος του έργου του Νεγρεπόντη αποτελούν τα πεζά του κείμενα, τα οποία δημοσιεύθηκαν στους εξής τόμους: Έγκλειστοι (1966), Ο καθρέπτης και άλλες πρόζες (1973), 15 παραμύθια (1977), Οι μπόμπιρες (1979), Ένας μπόμπος πολύ αριστερός (1980), Ο κύριος Χ (1981), Ο γάμος η διαθήκη και οι έρωτες (1981), Το διπλανό δωμάτιο (1982) και Τα κομματικά (1986, μικρός τόμος με αποφθεγματικές παραγράφους).

Ο Νεγρεπόντης ασχολήθηκε επίσης με την συγγραφή θεατρικών έργων. Το 1961 εξέδωσε την Ιφιγένεια, ποιητικό έργο σε διαλογική μορφή. Δύο χρόνια αργότερα παίχθηκε στο θέατρο Το Μπουρίνι (διασκευή ομώνυμης νουβέλας του Καραγάτση), το 1965 το θεατρικό Να περιμένουμε ένα ξένο, το επόμενο έτος δημοσιεύθηκε Η Προξενήτρα στο περιοδικό Θέατρο, το 1974-75 παραστάθηκε η επιθεώρηση Μικροαστικά και τέλος το 1979 δημοσιεύθηκε το θεατρικό έργο Ο φίλος μας ο Αίσωπος.

Τα έργα Μικροαστικά και τα Απλά μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας μελοποιήθηκαν από τον Λ. Κηλαηδόνη και τα Νέγρικα από τον Μ. Λοΐζο. Στίχους του επίσης μελοποίησαν οι Μ. Θεοδωράκης, Χ. Λεοντής, Θ. Μπακαλάκος.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 7]

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου βρίσκεται στην ομώνυμη οδό της συνοικίας “Ψυρρή . Ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο του σταυροειδούς μετά τρούλου και διαθέτει πλούσιο ζωγραφικό διάκοσμο. Ο Άγιος Δημήτριος “Ψυρρή” στη σημερινή μορφή του αποτελεί ένα μνημείο αντιπροσωπευτικό της Νεοελληνικής Εκκλησιαστικής Τέχνης και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε επίπεδο αρχιτεκτονικής, ζωγραφικής, γλυπτικής και μικροτεχνίας.
Ο ναός, σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή του δυτικού τοίχου, “ανωκοδομήθη” το 1845 ,προφανώς στη θέση παλαιότερου, που κατεδαφίστηκε για άγνωστη αιτία. Κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 20ου αι. πραγματοποιήθηκε η επισκευή του, οπότε ξαναχτίστηκε “εκ βάθρων” ο κυρίως ναός κι ο τρούλος, έγινε επέκταση της ανατολικής κεραίας του κι έλαβε την αρχιτεκτονική μορφή που διατηρεί ως σήμερα. Παρά τη μαρτυρία της κτητορικής επιγραφής ότι ο ναός “εμεγεθύνθη εκ βάθρων […] εν έτει 1901”, η αξιολόγηση του αρχειακού υλικού οδηγεί στη διαπίστωση ότι οι οικοδομικές εργασίες κορυφώθηκαν στα χρόνια 1905-1907 και ολοκληρώθηκαν το 1910, με τη “στερέωση” του γυναικωνίτη. Το χτίσιμο του τρούλου, των θόλων και των σταυροθολίων πραγματοποιήθηκε τους θερινούς μήνες του 1906 από τον Αλέξανδρο Φουντουκάκη, σύμφωνα με το σχέδιο του αρχιτέκτονος Εμ. Μπούκη.
Η αγιογράφηση του ναού ξεκίνησε το 1908 και διήρκεσε περίπου οχτώ χρόνια. Για την ολοκλήρωσή της εργάστηκαν πολλοί καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ο “αγιογράφος” Νικόλαος Αργυρόπουλος (1909) , ο “κοσμηματογράφος” Τιμολέων Κονσολάκης (1909) , ο “ζωγράφος” Μανούσος Παναγιωτάκης (1909) , ο “εικονογράφος” Εμμανουήλ Παπαδάκης (1910) , ο Ιωάννης Παπαδημητρίου (1910-1916) , ο Δημήτριος Σούτσος (1913 κ.εξ.) . Πρόκειται για άγνωστους ζωγράφους, που δε συμπεριλαμβάνονται στη βασική βιβλιογραφία για την τέχνη των δύο τελευταίων αιώνων.
Στα χρόνια που ακολουθούν δυο χρονολογίες σταθμοί για τις τοιχογραφίες του ναού είναι το 1937 και το 1949. Το 1937 εγκρίθηκε η δαπάνη για εσωτερική επισκευή του ναού από αγιογράφους, κοσμηματογράφους και άλλους ειδικούς. Το 1949, μετά την καταστροφή που προκάλεσαν στον τρούλο τα Δεκεμβριανά επεισόδια, ανετέθη στον ζωγράφο-αγιογράφο Διονύσιο Κόμη ο καθαρισμός των τοιχογραφιών, που είχαν πληγεί.
Το εκκλησίδιο του Αγίου Ιωάννη στη Κολώνα συνδέεται στενά με τον Άγιο Δημήτριο. Πρόκειται για παρεκκλήσιο που ανήκει στη δικαιοδοσία του ναού ήδη από τον περασμένο αιώνα. Σύμφωνα με το αρχείο, δεν έχει εγκαινιαστεί με λείψανα αγίων και γι’αυτό δε λειτουργείται παρά μόνο στις 28 Αυγούστου, στη μνήμη του αγίου. Αρχιτεκτονικά ανήκει στο ρυθμό της μονόκλιτης βασιλικής . Είναι κτισμένο γύρω από αρχαίο κίονα με κορινθιακό κιονόκρανο, ο οποίος θεωρείται ιαματικός κατά των πυρετών. Γι’αυτό ,άλλωστε, ένα από τα παρωνύμια που φέρει ο Άγιος Ιωάννης είναι “θερμαντής”.
Στη δικαιοδοσία του ναού ανήκε και η Αγία Κυριακή της οδού Αθηνάς από το 1878 ως το 1922, οπότε περιήλθε στη δικαιοδοσία του Τ.Α.Κ.Ε. (Εκκλησιαστικό Ταμείο Απόρων Κληρικών). Πρόκειται για εγκαινιασμένο παρεκκλήσιο που λειτουργούσε κανονικά κατά τον προηγούμενο αιώνα και ενίσχυε σημαντικά τα εισοδήματα της ενορίας λόγω της κεντρικής θέσης του. Ανήκει στο ρυθμό της μονόκλιτης βασιλικής, είναι θολοσκέπαστο και διαθέτει πλούσιο ζωγραφικό διάκοσμο .
Επίσης στη δικαιοδοσία του Αγίου Δημητρίου ανήκε το εκκλησίδιο της Αγίας Μαύρας, το οποίο σύμφωνα με τη μαρτυρία του Δ. Καμπούρογλου “εξαφανίστηκε χάριν της υπογείου κυκλοφορίας αναθέτοντας τους ενορίτες του στην προστασία της ακμαζούσης παρ’ όλη τη μικρότητά της Αγίας Κυριακής” .
Το παρόδιο προσκυνητάριο του Αγίου Δημητρίου, στην ομώνυμη οδό ανεγέρθη το 1933, με πρωτοβουλία των ενοριτών και αποσκοπούσε στην αύξηση των εσόδων του ναού.
[Πηγή: Αναστασία Διαμαντοπούλου, Αρχείο Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου, Ψυρρή. ΕΛΙΑ Αθήνας]

Ο Αλμπέρτος Ναρ γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1947. Γιος σεφαραδιτών Εβραίων, επιζώντων του Ολοκαυτώματος, παρακολούθησε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως γραμματέας της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Διηύθυνε το Κέντρο Ιστορικών Μελετών Εβραϊσμού Θεσσαλονίκης και ήταν μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Κέντρου Ιστορίας του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1985 με το βιβλίο Οι συναγωγές της Θεσσαλονίκης. Τα τραγούδια μας, έκδοση Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Ερεύνησε για χρόνια την ιστορία και τη λαογραφία της εβραϊκής κοινότητας της πόλης του συγκεντρώνοντας το σύνολο της δουλειάς του στο βιβλίο Κειμένη επί ακτής θαλάσσης, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1997. Μαζί με την Έρικα Κούνιο Αμαρίλιο κυκλοφόρησαν το βιβλίο Προφορικές μαρτυρίες Εβραίων της Θεσσαλονίκης για το Ολοκαύτωμα, Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1998.

Ως πεζογράφος εμφανίστηκε επίσης το 1985 με διήγημά του στο περιοδικό Το δέντρο. Συνεργάστηκε στενά με τα περιοδικά Παραφυάδα και Το τραμ (Τρίτη διαδρομή). Κυκλοφόρησε τις συλλογές διηγημάτων Σε αναζήτηση ύφους, Τα τραμάκια, Θεσσαλονίκη 1991 και δεύτερη έκδοση εμπλουτισμένη με πέντε διηγήματα, Νεφέλη, Αθήνα 1997 και Σαλονικάι, δηλαδή Σαλονικιός, Νεφέλη, Αθήνα 1999. Υπήρξε τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων Μακεδονία και Θεσσαλονίκη. Κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά, γαλλικά και εβραϊκά. Πέθανε το 2005. Μετά το θάνατό του εκδόθηκε το βιβλίο Επιπόλαιος επί πόλεως, πεζά κείμενα 1998-2003, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2007.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού http://www.biblionet.gr]