Ο Γεώργιος Μπούσιος (Γρεβενά, 1875 – Αθήνα, 1929) ήταν από τους πρωτοπόρους του Μακεδονικού Αγώνα στην περιφέρειά του. Βουλευτής στο οθωμανικό κοινοβούλιο το 1908, μέλος της «Οργανώσεως Κωνσταντινουπόλεως» υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των εθνοτήτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το 1915 εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής Κοζάνης στο ελληνικό κοινοβούλιο, ως ηγετικό στέλεχος του ανεξάρτητου συνδυασμού του Ίωνα Δραγούμη. Ανέλαβε μάλιστα την ηγεσία του συνδυασμού μετά τη δολοφονία του τελευταίου. Βουλευτής για μακρύ χρονικό διάστημα (1915-1922, 1926-1928) φιλοβασιλικός αλλά αντίθετος του Γούναρη, αρνήθηκε την πρόταση να σχηματίσει κυβέρνηση τον Μάρτιο του 1922. Ανέλαβε ωστόσο υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Τριανταφυλλάκου, μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου. Η οικογένεια Μπούσιου κατείχε κτήματα στην περιοχή των Γρεβενών, όπου καλλιεργούσε καπνά, σιτηρά, οπωροκηπευτικά κ.ά.

Ο Κωνσταντίνος Μπούρας ήταν δικηγόρος, έφεδρος λοχίας Πεζικού και τέως Αστυφύλακας του Δ’ Αστυνομικού Τμήματος Αθηνών. Γεννήθηκε στο Μελιγαλά Μεσσηνίας και διέμενε στην Αθήνα. Κατά την περίοδο της Γερμανικής κατοχής έλαβε μέρος σε αντιστασιακές οργανώσεις .Υπήρξε μέλος της Απελευθερωτικής Γερμανικής Κατοχής Οργάνωση Νέων ( Α.Γ.Κ.Ο.Ν. ή Α.Γ.Κ.Ω.Ν.) που ιδρύθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο 1941. Στη συνέχεια υπήρξε συνεργάτης της οργάνωσης ΜΙΔΑΣ 614 , υπό τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Τσιγάντε. Μετά το θάνατο του Τσιγάντε και τη διάλυση της ΜΙΔΑΣ 614 ο Μπούρας υπήρξε μέλος της οργάνωσης «ΕΚΚΑ» (Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση), της οποίας αρχηγός ήταν ο συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός. Ο Μπούρας συνελήφθη στις 28 Απριλίου 1943. Οδηγήθηκε στην οδό Αβέρωφ στα κρατητήρια της Γκεστάπο όπου και βασανίστηκε. Εκτελέστηκε μαζί με άλλους πατριώτες στις 19 Ιουνίου 1943 στην Καισαριανή.

Ο Κώστας, Ζαφείρης και Παναγιώταρος Μπούρας κατάγονταν από το χωριό Κωνσταντίνους της επαρχίας Μονεμβασίας. Η οικογένεια Μπούρα πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1821 με δικό τους στρατιωτικό σώμα. Πολέμησαν στη μάχη του Βαλτετσίου. Ο Παναγιώταρος σκοτώθηκε στη μάχη της Τριπολιτσάς, ενώ τα άλλα δύο αδέρφια στις μάχες εναντίον του Δράμαλη το 1821.

Η Ανδρονίκη Μπούμη είναι οικονομολόγος με μακρόχρονη προϋπηρεσία στον τραπεζικό κλάδο. Υπήρξε Γενική Διευθύντρια της Εθνικής Τράπεζας Επενδύσεων Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΕΒΑ) και Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Διετέλεσε επίσης μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων άλλων τραπεζών και Συμβούλου Διοίκησης της Τράπεζας Eurobank Ergasias. Συνταξιοδοτήθηκε το 2015. Το 2017 διορίστηκε Μη Εκτελεστικός Σύμβουλος της Τράπεζας Eurobank Ergasias AE και Εκπρόσωπος Ελληνικού Δημοσίου κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του Ν.3723/2008.

Ο Ιωσήφ Μπουστίντουι γεννήθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν της Ισπανίας στις 30 Απριλίου 1882. Ξεκίνησε σπουδές μουσικής σε ηλικία δέκα ετών στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Αγίου Σεβαστιανού και σε ηλικία 17 ετών του απονεμήθηκε χρυσό μετάλλιο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο Βρυξελλών με δάσκαλο βιολιού τον Cesar Thomson. Μετά από τρία χρόνια σπουδών, το 1902, του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο με διάκριση και έλαβε μέρος ως σολίστ σε συναυλίες στην πατρίδα του καθώς και στις Βρυξέλλες όπου συνέχισε τις σπουδές του ως το 1903. Τότε επέστρεψε στην Ισπανία όπου μελέτησε αρμονία με δάσκαλο τον μαέστρο don Emilio Serrano. Παράλληλα έπαιρνε μέρος σε συναυλίες, μεταξύ αυτών και μία στα βασιλικά ανάκτορα της Ισαβέλλας των Βουρβόνων.

Το 1904, μετά από σύσταση του καθηγητή Thomson προς τον τότε διευθυντή του Ωδείου Αθηνών Γεώργιο Νάζο, διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο αυτό. Το 1906 διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο Πειραιώς (Πειραϊκός Σύνδεσμος). Τις πρώτες συναυλίες μουσικής δωματίου έδωσε το 1905 με τον καθηγητή πιάνου Βασενχόβεν και τις μαθήτριες του τελευταίου, Φούλα Πάλμα και Ήβη Πανά. Από την ίδια χρονιά ως το 1920 έδωσε ρεσιτάλ και συμμετείχε σε συναυλίες στην Ισπανία, την Αυστρία, το Βέλγιο, πόλεις της Ελλάδας και στη Σμύρνη. Το 1906 έδωσε συναυλίες κουαρτέτου εγχόρδων με τους καθηγητές Αρμάνδο Μαρσίκ, Σούλτσε, Μπέμερ και στη συνέχεια διοργάνωσε άλλο κουαρτέτο με τη σύζυγό του Ελένη, τον Αχ. Παπαδημητρίου και την Α. Κοψίδα. Από το 1904 ως το 1921 ήταν το 1ο βιολί της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Το 1922 ανέλαβε, μετά την αποχώρηση του Α. Μαρσίκ, τη διεύθυνση της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, το οποίο από το επόμενο έτος του απένειμε τον τίτλο του δεύτερου διευθυντή ορχήστρας. Στα 1922-1924 οργάνωσε με τους Φιλ. Οικονομίδη και Σπ. Φαραντάτο τις πρώτες λαϊκές συναυλίες στην αίθουσα Αττικόν. Στα 1928-1930 διηύθηνε τη συμφωνική ορχήστρα στο Σαν Σεμπαστιάν, της οποίας έγινε επίτιμος διευθυντής. Από το 1930 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πειραιώς. Το 1931 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πατρών με τον Βελούδιο και από το 1945 ήταν επίτιμος διευθυντής του. Από το 1939 ως το 1959 ήταν διευθυντής της ορχήστρας του Ραδιοφωνικού σταθμού και επί τρία χρόνια ήταν διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Παντρεύτηκε την βιολίστρια και μαθήτριά του Ελένη Γεωργαντοπούλου (γεν. 30.11.1888) και απέκτησαν δύο κόρες την Ιουλία και την Μαρία. Πέθανε το 1964. Το 1947; ο Ι. Μπουστίντουι απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα.

Τιμητικές διακρίσεις: αντεπιστέλλον μέλος της ακαδημίας Καλών Τεχνών αγίου Φερδινάνδου (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος της Villaviciosa (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Αλφόνσου X του σοφού (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα), έκτακτο μέλος της Ακαδημίας και Ιππότης του τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων (Γαλλία).

Η Μαρία Μπουστίντουι, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι και της Ελένης Γεωργαντοπούλου-Μπουστίντουι, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1912, σπούδασε μουσική και δραματική στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Εθνικού θεάτρου. Άρχισε να ζωγραφίζει το 1952 και πρωτοεμφανίστηκε στην γκαλερί Ζυγός το 1959. Αντλούσε τα θέματά της κυρίως από την παλαιότερη αστική και παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ζωή και δούλεψε κυρίως με τέμπερα, αυγοτέμπερα και λάδι. Έκανε πολλά ενημερωτικά ταξίδια σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελβετία. Ήταν μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου και του Σωματείου Ελληνίδων Ζωγράφων.

Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό [Βλ. φακέλους 1-3].

Έργα της υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πωπ, γιο του Γεωργίου Πωπ, εκδότη της εφ. Αθήναι. Η ίδια εργάστηκε στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας. Πέθανε το 2009.

Η Μαρία Μπουστίντουι, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι και της Ελένης Γεωργαντοπούλου-Μπουστίντουι, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1912, σπούδασε μουσική και δραματική στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Εθνικού θεάτρου. Άρχισε να ζωγραφίζει το 1952 και πρωτοεμφανίστηκε στην γκαλερί Ζυγός το 1959. Αντλούσε τα θέματά της κυρίως από την παλαιότερη αστική και παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ζωή και δούλεψε κυρίως με τέμπερα, αυγοτέμπερα και λάδι. Έκανε πολλά ενημερωτικά ταξίδια σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελβετία. Ήταν μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου και του Σωματείου Ελληνίδων Ζωγράφων.
Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό [Βλ. φακέλους 1-3].
Έργα της υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πωπ, γιο του Γεωργίου Πωπ, εκδότη της εφημερίδας Αθήναι. Η ίδια εργάστηκε στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας. Πέθανε το 2009.

[Πηγές: βιογραφικά σημειώματα και δημοσιεύματα από το αρχείο.]

Ο Ιωσήφ Μπουστίντουι, πατέρας της Ιουλίας Ιατρίδη, γεννήθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν της Ισπανίας στις 30 Απριλίου 1882. Ξεκίνησε σπουδές μουσικής σε ηλικία δέκα ετών στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Αγίου Σεβαστιανού και σε ηλικία 17 ετών του απονεμήθηκε χρυσό μετάλλιο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο Βρυξελλών με δάσκαλο βιολιού τον Cesar Thomson. Μετά από τρία χρόνια σπουδών, το 1902, του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο με διάκριση και έλαβε μέρος ως σολίστ σε συναυλίες στην πατρίδα του καθώς και στις Βρυξέλλες όπου συνέχισε τις σπουδές του ως το 1903. Τότε επέστρεψε στην Ισπανία όπου μελέτησε αρμονία με δάσκαλο τον μαέστρο don Emilio Serrano. Παράλληλα έπαιρνε μέρος σε συναυλίες, μεταξύ αυτών και μία στα βασιλικά ανάκτορα της Ισαβέλλας των Βουρβόνων.
Το 1904, μετά από σύσταση του καθηγητή Thomson προς τον τότε διευθυντή του Ωδείου Αθηνών Γεώργιο Νάζο, διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο αυτό. Το 1906 διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο Πειραιώς (Πειραϊκός Σύνδεσμος). Τις πρώτες συναυλίες μουσικής δωματίου έδωσε το 1905 με τον καθηγητή πιάνου Βασενχόβεν και τις μαθήτριες του τελευταίου, Φούλα Πάλμα και Ήβη Πανά. Από την ίδια χρονιά ως το 1920 έδωσε ρεσιτάλ και συμμετείχε σε συναυλίες στην Ισπανία, την Αυστρία, το Βέλγιο, πόλεις της Ελλάδας και στη Σμύρνη. Το 1906 έδωσε συναυλίες κουαρτέτου εγχόρδων με τους καθηγητές Αρμάνδο Μαρσίκ, Σούλτσε, Μπέμερ και στη συνέχεια διοργάνωσε άλλο κουαρτέτο με τη σύζυγό του Ελένη, τον Αχ. Παπαδημητρίου και την Α. Κοψίδα. Από το 1904 ως το 1921 ήταν το 1ο βιολί της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Το 1922 ανέλαβε, μετά την αποχώρηση του Α. Μαρσίκ, τη διεύθυνση της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, το οποίο από το επόμενο έτος του απένειμε τον τίτλο του δεύτερου διευθυντή ορχήστρας. Στα 1922-1924 οργάνωσε με τους Φιλ. Οικονομίδη και Σπ. Φαραντάτο τις πρώτες λαϊκές συναυλίες στην αίθουσα Αττικόν. Στα 1928-1930 διήυθηνε τη συμφωνική ορχήστρα στο Σαν Σεμπαστιάν, της οποίας έγινε επίτιμος διευθυντής. Από το 1930 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πειραιώς. Το 1931 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πατρών με τον Βελούδιο και από το 1945 ήταν επίτιμος διευθυντής του. Από το 1939 ως το 1959 ήταν διευθυντής της ορχήστρας του Ραδιοφωνικού σταθμού και επί τρία χρόνια ήταν διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Παντρεύτηκε την βιολίστρια και μαθήτριά του Ελένη Γεωργαντοπούλου (γεν. 30.11.1888) και απέκτησαν δύο κόρες, την Ιουλία και την Μαρία. Πέθανε το 1964. Το 1947 (;) ο Ι. Μπουστίντουι απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα.
Τιμητικές διακρίσεις: αντεπιστέλλον μέλος της ακαδημίας Καλών Τεχνών αγίου Φερδινάνδου (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος της Villaviciosa (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Αλφόνσου X του σοφού (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα), έκτακτο μέλος της Ακαδημίας και Ιππότης του τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων (Γαλλία).

Αγωνιστής του 1821 από την Χίο.

Γιος του Υδραίου προύχοντα Νικολάου Μπουντούρη, ο Βασίλειος Μπουντούρης (Βουδούρης) ήταν Δημογέροντας Ύδρας, πλοιοκτήτης που έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση.

Υδραίικη οικογένεια με μέλη, μεταξύ άλλων, τον πρόκριτο Βασ.Ν. Μπουντούρη (1775-; ) που είχε δραστηριοποιηθεί στο χώρο της εμπορικής ναυτιλίας, ενίσχυσε σημαντικά τον Αγώνα και συμμετείχε ενεργά στη διοίκηση και πολιτική εξουσία του νέου κράτους, τον γιο του Νικόλαο (Νικολό) Β. Μπουντούρη (Υδρα 1805-Χαλκίδα 1868) που έλαβε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του Αγώνα (1821-1827), υπηρέτησε στο Υγειονομείο Πειραιά (1837-1844) και εγκαταστάθηκε στην Χαλκίδα το 1845, όπου εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής το 1853 και κατόπιν δήμαρχος (1855-57) και διετέλεσε υπουργός Ναυτικών στις κυβερνήσεις Δ. Κυριακού (1863) και Μπ. Ρούφου (1866). Ο Βασ. Ν. Μπουντούρης και οι απόγονοί του αποτέλεσαν τον κλάδο Εύβοιας της οικογένειας, μιας που εγκαταστάθηκαν και έζησαν στην Εύβοια, αξιοποιώντας μεγάλες εκτάσεις γης που είχαν αγοράσει εκεί μαζί με άλλους Υδραίους γύρω στο 1830. Ο γιος του Νικολού, Βασίλειος Βουδούρης (Χαλκίδα 1840-Αθήνα 1910) ήταν μεγαλοκτηματίας, ιδιοκτήτης μεταλλείων, επιχειρηματίας και πολιτικός. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1868, πρόεδρος της Βουλής την περίοδο 1892-95, και διετέλεσε υπουργός Ναυτικών και Στρατιωτικών στις κυβερνήσεις Γ. Θεοτόκη (1899-1901) και Δ.Γ. Ράλλη (1905). Η κόρη του Νικολού Μπουντούρη, Σκεύω ( ; -1904) ήταν σύζυγος του αρεοπαγίτη Θ. Βώκου και ο γιος του Δημήτριος (1842-1911) ήταν αξιωματικός του Ναυτικού, υπασπιστής του Γεωργίου Α΄, κυβερνήτης των πλοίων "Αμφιτρίτη" και "Σφακτηρία" και σύζυγος της Ιωσηφίνας Declaux.

Οικογένεια από την Κεφαλονιά.

Διετέλεσε δήμαρχος Λάρισας.

Ο Γιάννης Μπεράτης γεννήθηκε το 1904 στην Αθήνα. Ο πατέρας του Σπυρίδων Μπεράτης ήταν αντισυνταγματάρχης Μηχανικού, καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων. Η μητέρα του Ευγενία ήταν κόρη του Ιωάννου Δέδε, μηχανικού της Εθνικής Τράπεζας. Ο Μπεράτης έχασε τον πατέρα του το 1907 και το 1908 η μητέρα του παντρεύτηκε με τον Χρήστο Θεοδωρακόπουλο. Κατά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στα σχολεία «Μακρή» όπου ήταν συμμαθητής του Κ.Θ.Δημαρά, Β΄ Γυμνάσιο της οδού Σολωμού, «Παλλάδιο Λύκειο». Το 1921 διορίστηκε στο υποκατάστημα Παξών της Εθνικής Τράπεζας και το 1923 μετατέθηκε στην Κέρκυρα. Το 1924 παντρεύτηκε την Ελένη Μελίτα με την οποία απέκτησε τον γιο του Ανδρέα. Την ίδια χρονιά κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και στάλθηκε στη Σόφια της Βουλγαρίας ως γραμματέας του στρατιωτικού ακόλουθου. Το 1927 επέστρεψε στη θέση του στην Εθνική Τράπεζα της Κέρκυρας και την επόμενη χρονιά μετατέθηκε στην Αθήνα. Το 1930 παραιτήθηκε από την Τράπεζα και πραγματοποίησε «τυχοδιωκτικό» ταξίδι στη Συρία, την Αραβία και την Αίγυπτο, χωρίς αποτελέσματα. Από το 1931 συνεργάστηκε με την εφημερίδα Πολιτεία και άλλα έντυπα και συνδέθηκε ξανά με την παιδική και εφηβική του αγάπη Νίτσα Καράλη που είχε μετεγκατασταθεί στην Ελλάδα από τη Ρωσία όπου μεγάλωσε. Το 1936 διορίστηκε στο τμήμα «Ελέγχου Κινηματογραφικών Ταινιών, Θεατρικών Έργων, Διαλέξεων και Φωνοληψιών» της μεταξικής δικτατορίας, υπηρεσία στην οποία είχε αποσπαστεί και ο στενός του φίλος Τέλλος Άγρας, και με την έναρξη του πολέμου εργάστηκε και στο τμήμα Ελέγχου Ξένων Ανταποκριτών. Το 1941 η Νίτσα πέθανε και ο ίδιος κατετάγη, ύστερα από επίμονες προσπάθειες και χάρη στην ιταλομάθειά του, ως εθελοντής στρατιώτης και σε λίγο πήρε το βαθμό του εφ. ανθυπασπιστού διερμηνέως. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς, μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, γνωρίστηκε με την Άννα Χάνδακα, μετέπειτα σύζυγό του, ενώ αρνήθηκε να συνεργαστεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές γερμανικής προπαγάνδας. Το 1943 κατατάχθηκε στον ΕΔΕΣ ως διερμηνέας για ιταλούς αιχμαλώτους. Το 1944 επέστρεψε στην Αθήνα και από 1945 εργάστηκε στη Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών του Υπουργείου Εξωτερικών, υπηρεσία από την οποία τέθηκε σε τρίμηνη διαθεσιμότητα το 1946 και απολύθηκε το 1948 λόγω της δημοσίευσης του έργου του Οδοιπορικό του ’43. Από το 1949 εργάστηκε ως μεταφραστής στις εκδόσεις Γκοβόστη. Το 1957 εργάστηκε στη Νάξο ως επόπτης του λατομείου της εταιρείας Μαρνάξ στην οποία είχε διευθυντική θέση ο πατριός του Χ. Θεοδωρακόπουλος. Το 1958 προσελήφθη στο περιοδικό Ταχυδρόμος όπου συνεργαζόταν με μεταφράσεις και με τη στήλη «Η Ιστορία όπως δεν εγράφη». Το 1959 παντρεύτηκε την Άννα Χάνδακα. Από το 1962 διαπιστώθηκε η προσβολή του από «χρονία λοίμωξη του νευρικού συστήματος και δη του νωτιαίου μυελού» και το 1968 πέθανε, ύστερα από πολύμηνη ασθένεια.

Δημοσιευμένα έργα του Μπεράτη είναι τα: Διασπορά (1930), Αυτοτιμωρούμενος. Μυθιστορηματική βιογραφία του Μπωντλαίρ (1935), Στιγμές (1940), Οδοιπορικό του ’43 (1946), Στρόβιλος (1961), Το Πλατύ ποτάμι (ολοκληρωμένη έκδοση 1965, είχαν προηγηθεί τμηματικές δημοσιεύσεις από το 1942).

Συνέγραψε όμως περισσότερα πεζογραφικά έργα τα οποία τελικά κατέστρεψε ή δεν δημοσίευσε ποτέ: «Σκέψεις» (1924), «Μπαρόκο» (1927), «Ένα ταξιδάκι τωρινό και ωφέλιμο», διήγημα (1928), «Δοστογιέβσκυ, ο άνθρωπος» (1936), «Σωσίας» (1957).

Πολιτικός, εμπορος και μέγας εθνικός ευεργέτης.

Ο Αντώνης Μπενάκης (Αλεξάνδρεια 1873, Αθήνα 31 Μαΐου 1954) ήταν επιχειρηματίας, εθνικός ευεργέτης, πολιτικός και ιδρυτής του Μουσείου Μπενάκη. Η παιδική του ζωή περιγράφεται λεπτομερώς στο γνωστό βιβλίο "Τρελλαντώνης" που έγραψε η αδελφή του, Πηνελόπη Δέλτα.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και ήταν γιος του Εμμανουήλ Μπενάκη, επιχειρηματία και πολιτικού, και της Βιργινίας Χωρέμη. Υπήρξε μέλος των ισχυρών οικογενειών Μπενάκη και Χωρέμη και αδέλφια του ήταν οι Αλέξανδρος Μπενάκης, σύζυγος Μαρίας Συναδινού, Αργυρώ Μπενάκη, σύζυγος Μιχαήλ Σαλβάγου, Πηνελόπη Δέλτα, σύζυγος του Στέφανου Δέλτα και Αλεξάνδρα Μπενάκη, σύζυγος του Τόμας Ντέϊβις. Μεγάλωσε στο αυστηρό κλίμα της οικογενειακής εστίας στην Αλεξάνδρεια, για την καθημερινότητα της οποίας διασώζονται αρκετές μαρτυρίες μέσα από τα βιβλία της αδελφής του, Πηνελόπης Δέλτα.
Παρακολουήθησε ξενόγλωσσα σχολεία στην Αλεξάνδρεια και εν συνεχεία μετέβη ως οικότροφος στο "Rossal School" στη Βρετανία. Επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου και εργάστηκε στον οικογενειακό οίκο εμπορίας βάμβακος "Χωρέμη-Μπενάκη". Παράλληλα ανέπτυξε σημαντική εθνική δράση λαμβάνοντας μέρος στην ελληνοτουρκική σύρραξη του 1897, ενισχύοντας οικονομικά τον το Μακεδονικό Αγώνα με τον εξοπλισμό της ομάδας Γαρέφη και προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες του στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13.
Μετά την εγκατάσταση του πατέρα του, Εμμανουήλ Μπενάκη, στην Ελλάδα το 1911, ο Αντώνης ανέλαβε την διοίκηση του οικογενειακού εμπορικού οίκου μέχρι και 1926. Παράλληλα ανέλαβε για βραχύ χρονικό διάστημα υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πραγματοποίησε δεκάδες δωρεές μεταξύ των οποίων αρκετές προς την ελληνική κοινότητα και τον Πανελλήνιο Σύλλογο Αλεξανδρείας, του οποίου διετέλεσε Πρόεδρος.
Υπήρξε ένθερμος οπαδός του προσκοπισμού και ιδρυτής του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων Αλεξάνδρειας καθώς και λάτρης της ιστιοπλοΐας. Για τον σκοπό αυτό ίδρυσε μαζί με άλλα μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας τον Ναυτικό Όμιλος Ελλάδος, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος μέχρι και τον θάνατό του το 1952.

Γραμματέας και Λογιστής του Αχιλλοπούλειου Δημοτικού Νοσοκομείου Βόλου

Ο Γιώργης Μπελαβίλας (Πειραιάς 1925-1998), µέλος της ΕΠΟΝ από τα φοιτητικά του χρόνια στο Πολυτεχνείο, φυλακίστηκε στο Χαϊδάρι από τους Γερµανούς. Έλαβε µέρος στα Δεκεµβριανά, συνελήφθη από τους Εγγλέζους και φυλακίστηκε ξανά. Εξορίστηκε στην Ικαρία και στη Μακρόνησο και καταδικάστηκε το 1948 σε ισόβια. Αποφυλακίστηκε το 1956. Στέλεχος της ΕΔΑ και του κινήµατος ειρήνης. Το 1967 εκτοπίστηκε στη Γυάρο. Ιδρυτικό µέλος του ΚΚΕ εσ., της Ε.ΑΡ. και του Συνασπισµού.

Φιλόλογος και Γυμνασιάρχης.

Η Λουίζα (Τζίνα) Μπαχάουερ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου του 1910. Το 1916 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών στην τάξη του πιάνου όπου μαθήτευσε με τον Πολωνό πιανίστα Woldemar Freeman. Το 1926 αποφοίτησε με βαθμό άριστα και Χρυσό Μετάλλιο Ανδρέα και Ιφιγενείας Συγγρού (την ανώτερη διάκριση). Ο Γάλλος πιανίστας Aldfred Cortot επισκεπτόμενος το Ωδείο Αθηνών για συναυλίες, άκουσε την Μπαχάουερ και αποφάσισε να την δεχθεί ως μαθήτρια στο Παρίσι. Έτσι η Μπαχάουερ φοίτησε στην École Normale για τρία χρόνια. Κατά τις σπουδές της στο Παρίσι γνώρισε τον Ρώσο πιανίστα και συνθέτη Sergei Rachmaninov με τον οποίο έκανε μαθήματα. Το 1930 άρχισε να διδάσκει πιάνο στο Ωδείο Αθηνών, ενώ η καριέρα της άρχισε να παίρνει διεθνή χαρακτήρα. Ο Β΄παγκόσμιος πόλεμος την βρήκε στην Αλεξάνδρεια όπου ζούσε από το 1936 με τον πρώτο της σύζυγο, τον επιχειρηματία Ιωάννη Χριστοδούλου, ο οποίος αποβίωσε αιφνιδίως το 1950. Το 1951 παντρεύτηκε τον Βρετανό αρχιμουσικό Alec Sherman. Αποβίωσε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς στο σπίτι της στο Χαλάνδρι στις 22 Αυγούστου του 1976, ενώ προετοιμαζόταν για μια συναυλία στο Ηρώδειο. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε ο διεθνής διαγωνισμός «Gina Bachauer» στο Salt Lake των ΗΠΑ. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες πιανίστριες του 20ού αιώνα.

Αντιπρόεδρος της Βουλής, γιος του Μακεδονομάχου ιατρού Μενέλαου Μπατρίνου από την Καστοριά. Γεννήθηκε το 1893 στην Καστοριά και σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Μετείχε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επέστρεψε στην Καστοριά, όπου εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου από το 1926. Το 1935 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα στον νομό Φλωρίνης. Μέλος της Επιτροπής Μακεδόνων και Θρακών (1941-43) μαζί με τον Αλ. Σβώλο και άλλους, διορίστηκε σε διάφορες σημαντικές θέσεις από τις κατοχικές κυβερνήσεις (στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας, γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών και στην Προεδρία της Κυβερνήσεως). Μετείχε ως εθελοντής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επανεξελέγη με τον Ελληνικό Συναγερμό στις εκλογές του 1952 ως βουλευτής Καστοριάς και με την ΕΡΕ το 1956 ως βουλευτής Καστοριάς-Φλωρίνης και το 1958 ως βουλευτής Καστοριάς. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής το 1956-1958.

Του απονεμήθηκε ο Αργυρούς Σταυρός του Γεωργίου Α΄ και άλλα πολεμικά μετάλλια.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is Who 1965

Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης.

Ο Αντώνιος Μπαρμπαρήγος καταγόταν από τη Σαντορίνη, όπου και έλαβε ενεργό δράση για την ενίσχυση της Ελληνικής Επανάστασης. Στις 20 Ιανουαρίου, εξελέγη στο Α΄ Βουλευτικό μαζί με τον Μαρίνο Σορώτο και μετέβη στη Διοίκηση, η οποία του ανέθεσε να επιστρέψει στο νησί για τη συγκέντρωση χρημάτων. Το συγκεκριμένο έργο αποδείχθηκε δυσχερές, καθώς στη Σαντορίνη υπήρχε ισχυρή παράταξη αντιτιθέμενη στην Ελληνική Επανάσταση, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια διένεξης ανάμεσα στις δύο παρατάξεις, τον Οκτώβριο του 1822, ο Αντώνιος Μπαρμπαρήγος να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι από επίθεση με μαχαίρι. Το 1823 επέστρεψε στην έδρα της Διοίκησης και έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος Σαντορίνης στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, αναχωρώντας πριν τη λήξη των εργασιών της. Απεβίωσε στη Σαντορίνη με κλονισμένη ψυχική υγεία, πιθανότατα το 1824.

O Νικόλαος Δημητρίου Μπάρακλης γεννήθηκε το 1859 στην Αθήνα. Εισήλθε ως ακόλουθος β΄τάξεως στο υπουργείο Εξωτερικών το 1891 και ακολούθησε την προξενική υπηρεσία (γραμματέας, υποπρόξενος, πρόξενος) αναλαμβάνοντας διαδοχικά τα εξής προξενεία: Κάιρο, Βηρυττός (1893), Βιτώλια (1894), Θεσσαλονίκη, Αδριανούπολη (1895), Χανιά (1896), Δεδέαγατς (1900, 1908), Σουέζ (1904), Σκόπια (1907), Πορτ Σάιδ (1909), Φιλιππούπολις (1911, 1917), Κάιρο (1913), Οδησσός (1919), Γένουα (1920), Βηρυττός (1921), Βουδαπέστη (1924). Το 1925 φαίνεται ότι αποχώρησε από το προξενικό σώμα -την ίδια χρονιά υπέβαλε δικαιολογητικά για τη συνταξιοδότησή του από το υπουργείο. Έγραφε στιχουργήματα, πολλά από τα οποία είχαν δημοσιευθεί στην Ακρόπολη, είχε λάβει μέρος και είχε βραβευθεί σε πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό που είχε προκηρύξει, ως υπουργός Στρατιωτικών, ο Βενιζέλος και γνωρίζουμε ότι εξέδωσε (εκδόσεις Χ.Ι.Σαλίβερου) τουλάχιστον μία συλλογή με τίτλο “Τραγούδια του Στρατώνα”. Τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος και τον Χρυσό Σταυρό των Ιπποτών (1908, 1922).

Οπλαρχηγός.

Σκυριανός Πρωτομάστορας ξυλογλύπτης και λαϊκός ζωγράφος

Ο Εμμανουήλ Μπαμιέρος ήταν γενικός επιθεωρητής Σωματικής Αγωγής του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Ο Σταύρος Μπαλτογιάννης γεννήθηκε το 1929 στα Ιωάννινα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και στην Academia di Belle Arti της Φλωρεντίας και συντήρηση έργων τέχνης στο Istituto Centrale del Restauro της Ρώμης. Το 1963 προσελήφθη ως ζωγράφος αναστηλώσεων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, όπου από το 1975 έως το 1990 υπηρέτησε ως επιθεωρητής Συντήρησης και Αποκατάστασης Μνημείων. Το 1963 έλαβε μέρος στην οργάνωση του Κεντρικού Εργαστηρίου Συντήρησης στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ το 1969 δίδαξε στη «Σχολή Εκπαιδεύσεως Συντηρητών Αρχαίων» η οποία ιδρύθηκε στο Μουσείο (1969-1973). Το 1977 εκλέχθηκε στη θέση του Εφόρου του φροντιστηρίου συντηρήσεως και τεχνικής έργων τέχνης στην ΑΣΚΤ.

Έλληνας πολιτικός. Άρχισε την καριέρα του ως διπλωμάτης και άρχισε να εκλέγεται βουλευτής από το 1902. Είχε γίνει αρκετές φορές υπουργός. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή δικάστηκε στη «δίκη των έξι» ως ένας από τους υπαιτίους για την ήττα της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπουργού εξωτερικών, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε το 1922 στο Γουδή.

Έλληνας δημοσιογράφος, πολιτικός και Ολυμπιονίκης στην υδατοσφαίριση που διετέλεσε μετέπειτα αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.