Ο Λουκάς Γ. Μπέλλος γεννήθηκε στη Θήβα το 1848. Σπούδασε ιατρός στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και υπήρξε ο πρώτος διευθυντής και διοργανωτής του νοσοκομείου Πειραιώς. Ασχολήθηκε ειδικότερα με τη γυναικολογία και τη χειρουργική και συμπλήρωσε τις γνώσεις του μετεκπαιδευόμενος στο Λονδίνο, στο Μόναχο και στο Παρίσι κοντά σε κορυφαίους καθηγητές της Ιατρικής.

Σε ηλικία 18 χρόνων παίρνει μέρος ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση του 1866 και αργότερα, το 1878 πρωτοστατεί στην ίδρυση του Ιερού Λόχου των Θηβών. Την ίδια περίπου εποχή, είναι ο κύριος συντάκτης της εφημερίδας ‘Βοιωτία’ η οποία εκδιδόταν στη Θήβα στα 1874-1878. Συμμετέχει στον πόλεμο του 1897 ως ιατρός στα χειρουργεία του μετώπου και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος στα θέματα της Μακεδονίας και της Ελληνοτουρκικής συνεννόησης. Εκλέγεται βουλευτής της επαρχίας Θηβών στις εκλογές της 17/11/1902 καθώς και στις 28/11/1910, όπου παρουσιάζεται με τον κυβερνητικό συνδυασμό των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής και εισηγήθηκε την έκδοση λαχείου του Εθνικού Στόλου.

Ασχολήθηκε με θέματα γλωσσολογικά και κυρίως με τη μελέτη της Αλβανικής γλώσσας. Έγραψε επίσης ποιήματα, από τα οποία τα γνωστότερα είναι η συλλογή ‘Ολυμπιακαί Ωδαί.’ Στα 1898, διωκόμενος για τις πολιτικές του πεποιθήσεις- ήταν φίλος του Γ. Φιλάρετου- καταφεύγει στην Αλεξάνδρεια όπου και εγκαθίσταται αρχικά ως ιατρός του Γ. Αβέρωφ. Εκεί παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα Ιωαννίδη, κόρη του διευθυντή των επιχειρήσεων Αβέρωφ και απέκτησε μαζί της τέσσερα παιδιά, την Αντιγόνη, την Ισμήνη, τη Ναυσικά και τον Επαμεινώνδα.

Ο Λουκάς Μπέλλος, ιατρός Θηβαίος, όπως συνήθιζε να υπογράφει, ήταν ένας ρομαντικός πατριώτης, ποιητής, ιδεολόγος με πλούσια επιστημονική και πολιτική δράση. Πέθανε στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου του 1913.

Η Μαρία Μπέικου Φέρλα (Ιστιαία Ευβοίας – Αθήνα 2011) γεννήθηκε στην Εύβοια όπου και οργανώθηκε στην Αντίσταση. Το 1943 µπήκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών, αλλά αναγκάσθηκε να γυρίσει στην Εύβοια και από κει µε βάρκα πέρασε στη Ρούµελη. Κατατάχθηκε στη Διµοιρία Ανταρτισσών της ΧΙΙΙης Μεραρχίας, της οποίας έγινε καπετάνισσα. Το 1945 παντρεύτηκε τον Γεωργούλα Μπέικο και το 1947 βγήκε στο βουνό, εντάχθηκε στο Δηµοκρατικό Στρατό και πήρε τον βαθµό υπολοχαγού. Πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη, εγκαταστάθηκε στη Μόσχα και εργάστηκε ως εκφωνήτρια της ελληνικής εκποµπής του Ραδιοφωνικού Σταθµού Μόσχας. Επαναπατρίστηκε το 1976. Το 2010 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Αφού µε ρωτάτε, να θυµηθώ …

Ο Γεωργούλας Μπέικος (Κλειτσός Ευρυτανίας 1919 – Μόσχα 1975) σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και το 1936 άρχισε να δουλεύει ως δηµοσιογράφος, ενώ παράλληλα έγινε µέλος της ΟΚΝΕ. Πήρε µέρος στον πόλεµο της Αλβανίας. Έλαβε µέρος στην Εθνική Αντίσταση και ασχολήθηκε, από τα τέλη του 1942, ιδιαίτερα µε ζητήµατα οργάνωσης της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης και της Λαϊκής Δικαιοσύνης στην Ελεύθερη Ελλάδα. Μέχρι το 1945 ήταν επικεφαλής της πολιτικής διαφώτισης της ΧΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Έµεινε στη φυλακή µερικούς µήνες το 1945 και από το 1946 έως το 1959. Από την αποφυλάκισή του, εργάστηκε ως δηµοσιογράφος στην Αυγή και στη συνέχεια, από το 1961, ως ανταποκριτής της ίδιας εφηµερίδας στη Μόσχα, όπου βρισκόταν η γυναίκα του. Το 1968 µετά τη διάσπαση του ΚΚΕ απολύθηκε από τη θέση του. Ανέπτυξε σηµαντικό συγγραφικό έργο.

Άγγλος φιλελεύθερος συγγραφέας, οικονομολόγος και πολιτικός που έδρασε ως γραμματέας του Φιλελληνικού Κομιτάτου (London Greek Committee) στα χρόνια 1823-1826.

Ο Τάκης Μπάϊτσης γεννήθηκε το 1955 στην Νάουσα. Από την νεαρή του ηλικία ασχολείται με την λαογραφία και την ιστορία της Νάουσας. Άρθρα του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς στις τοπικές εφημερίδες και περιοδικά καθώς και στις εφημερίδες «Μακεδονία». «Καθημερινή» και «Έθνος». Διετέλεσε εκδότης του περιοδικού «Βουνίσιος αέρας». Έχει εκδώσει σειρά βιβλίων και λευκωμάτων για την μουσική, τα έθιμα και τα σωματεία της Νάουσας. Ως συλλέκτης ιστορικών αντικειμένων και αρχειακού υλικού της Νάουσας και της Μακεδονίας διατηρεί σήμερα την μεγαλύτερη τέτοια συλλογή στην πόλη, ενώ συχνά έχει δωρίσει στοιχεία της στο Λύκειο Ελληνίδων Νάουσας, στους Φίλους Ιστορικού Αρχείου Νάουσας και στον Δήμο της Νάουσας.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Ο Μιχαήλ Μουτούσης ήταν Έλληνας πρωτοπόρος αεροπόρος, αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και μετέπειτα Υπολοχαγός του Λόχου Αεροπορίας. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων εκτέλεσε μαζί με τον Σημαιοφόρο Αριστείδη Μωραϊτίνη την πρώτη αποστολή ναυτικής συνεργασίας στην παγκόσμια ιστορία.

Ο Κωνσταντίνος Μουσούρος – Πασάς (1807-1891) ή Κωστάκης Μουσούρος (Kostaki Musurus) ήταν διπλωμάτης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη με καταγωγή από τη γνωστή Φαναριώτικη οικογένεια των Μουσούρων . Οι γονείς του ήταν ο Στέφανος και η Κασσάνδρα Μουσούρου. Διετέλεσε πρέσβης της Υψηλής Πύλης στην Ελλάδα από το 1834 έως το 1848. Από το 1848 έως το 1851 υπηρέτησε ως πρέσβης της Υψηλής Πύλης στη Βιέννη και εν συνεχεία στο Λονδίνο από όπου έφυγε το 1879. Ο Κωνσταντίνος Μουσούρος, που διακρινόταν για τη μόρφωση και τη γλωσσομάθειά του, μετέφρασε τη Θεία Κωμωδία του Δάντη σε δωδεκασύλλαβους στίχους στην αρχαία ελληνική και τη δημοσίευσε στο Λονδίνο το 1890. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το 1891, σε ηλικία 84 ετών. Ο γιος του Στέφανος Μουσούρος (1841-1907) υπηρέτησε κι αυτός στη διπλωματική υπηρεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διετέλεσε Ηγεμόνας της Σάμου (1896-1899).

Το Μουσείο Μπενάκη είναι ένα από τα πιο γνωστά μουσεία της Αθήνας. Ιδρύθηκε το 1929 από τον Αντώνη Μπενάκη στην μνήμη του πατέρα του Εμμανουήλ Μπενάκη και στεγάζεται στην οικία της από την Αλεξάνδρεια οικογένειας Μπενάκη.
Αρχικά ο Αντώνης Μπενάκης άρχισε να συγκροτεί τις διάφορες συλλογές του στην Αίγυπτο. Όταν ήλθε στην Ελλάδα το 1928, για μόνιμη εγκατάσταση, τις δώρησε στο ελληνικό κράτος. Οι συλλογές αυτές στεγάζονται σήμερα στο πατρικό του σπίτι, ένα από τα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας το οποίο και ουσιαστικά απετέλεσε και το πρώτο ιδιωτικό μουσείο της Ελλάδας.
H ραγδαία αύξηση των συλλογών εκθεμάτων του μουσείου και αφετέρου η επαύξησης των διαφόρων δραστηριοτήτων του, που ακολούθησε, επέβαλε την επέκταση των κτιριακών εγκαταστάσεων και τη δημιουργία πολλών παραρτημάτων.

Εκπαιδευτικός και ιεροψάλτης, πρωτοψάλτης στον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονα Βόλου.

Γιος του Κωνσταντίνου Μουρούζη και της Ελένης Μαυρομιχάλη. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή των Βρυξελλών και επιστρέφοντας κατατάχθηκε στο Σώμα Ιππικού ως Ανθυπασπιστής. Συμμετείχε στις Κρητικές Επαναστάσεις.

Μία από της διαπρεπέστερες φαναριώτικες οικογένειες που τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα εμφανίζονται στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ανέλαβαν θέσεις δραγουμάνων, ηγεμόνων και διερμηνέων στην Υψηλή Πύλη.

Δημοσιογράφος και ιστορικός συγγραφέας. Ίδρυσε εφημερίδες όπως η Κρητική Στοά, η Νέα Εφημερίδα, η Ελεύθερη Σκέψη. Έγραψε και ιστορικά έργα, όπως την τετράτομη ‘Ιστορία της Κρήτης’.

Ο Ιωάννης Μουμτζίδης, πρόσφυγας δεύτερης γενιάς από την Αργυρούπολη του Πόντου, γεννήθηκε στην Νάουσα. Δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στην πόλη κατά την δεκαετία του 1950. Επίσης ασχολήθηκε με την αθλητική και πολιτιστική δημοσιογραφία. Πέθανε σε νεαρή ηλικία.
Πηγή Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Ο Παναγιώτης Μουλλάς, γιος του Γεωργίου Μουλλά και της Κυριακής Παπαδοπούλου, γεννήθηκε το 1935 στο Κιλκίς όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές. Ο πατέρας του ήταν ράφτης και πέθανε μόλις το 1951 (όπως προκύπτει από τα έγγραφα που αφορούν τη φοίτηση του Π. Μουλλά στο Γυμνάσιο, ο πατέρας του ήταν σοβαρά άρρωστος από το 1945 και η οικογένεια αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες). Ο Π. Μουλλάς σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η μαθητεία του κοντά στον Λίνο Πολίτη επηρέασε αποφασιστικά τη στροφή του στα νεοελληνικά γραμματα, όπως σημειώνει ο ίδιος. Εργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, κοντά στον Κ.Θ. Δημαρά. Το 1966 με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης εγκαταστάθηκε αρχικά στη Λυών (1966-1967) και στη συνέχεια στο Παρίσι (1967-1977) όπου παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας και ιστορίας, υπηρέτησε ως λέκτορας των ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Nanterre (Paris X). Συνεργάστηκε με το Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόννης του οποίου τη διεύθυνση είχε αναλάβει από το 1970 ο Κ.Θ. Δημαράς και ασχολήθηκε με τη μελέτη αρχειακού υλικού (Λ. Βροκίνη, Ε. Λεγκράν, Α. Περνό) που φυλάσσεται εκεί. Το 1976 υποστήριξε τη διδακτορική διατριβή του (Doctorat d’ etat) στη Σορβόννη (Paris IV) με θέμα «Οι ποιητικοί διαγωνισμοί του Πανεπιστημίου Αθηνών, 1851-1877» (με εισηγητή τον Κ.Θ. Δημαρά). Το 1977 εκλέχθηκε έκτακτος και το 1980 τακτικός καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας στο ΑΠΘ από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 2002. Το 1966 παντρεύτηκε την αρχαιολόγο Μιράντα Τσιώμη (γεν. το 1937, κόρη του Παύλου Τσιώμη και της Αθηνάς Πετρωτού). Η Μιράντα Μουλλά πέθανε το 2008 και ο Π. Μουλλάς το 2010.

Το έργο του περιλαμβάνει «φιλολογικές εκδόσεις κειμένων, γραμματολογικές μελέτες, βιβλιοκρισίες, ανθολογίες, μεταφράσεις».

Μετέφρασε αρχαία ελληνική και γαλλική λογοτεχνία:

Λουκιανού, Νεκρικοί και Εταιρικοί διάλογοι (1967), Γκ. Φλωμπέρ, Η αισθηματική αγωγή (1971, 1981), Αισχύλου, Πέρσες (1965, 2000), Αισχύλου, Προμηθέας Δεσμώτης και άλλα.

Βιβλιοκρισίες και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί από το 1959 και εξής στα περιοδικά Διαγώνιος, Κριτική, Ενδοχώρα, Ερανιστής, Επιθεώρηση Τέχνης, Διάλογος, Εποχές, Δεκαπενθήμερος Πολίτης, Εντευκτήριο. Έχει γράψει πλήθος λημμάτων για τη νεοελληνική λογοτεχνία στα Kindlers Literatur Lexicon, Encyclopaedia Universalis, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό της Εκδοτικής Αθηνών.

Έχει συμμετάσχει με μελέτες του σε συλλογικούς τόμους, αφιερώματα, πρακτικά συνεδρίων, ανθολογίες, προλόγους σε εκδόσεις.

Συνέγραψε τα κεφάλαια που αφορούν τη λογοτεχνία (1669-1941) στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, τόμοι ΙΑ΄, ΙΓ΄, ΙΔ΄, ΙΕ΄, καθώς και τις Εισαγωγές στους τόμους της Ανθολογίας Σοκόλη για τη μεσοπολεμική και παλαιότερη πεζογραφία (1993, 1998).

Στις εκδόσεις μελετών του περιλαμβάνονται:

Α. Παπαδιαμάντης αυτοβιογραφούμενος (1974)

Γ.Μ. Βιζυηνός, Νεοελληνικά διηγήματα (1980)

Για τη μεταπολεμική μας πεζογραφία, Κριτικές καταθέσεις, Αθήνα, Στιγμή, 1989.

Les concours poetiques de l’ Universite d’ Athenes, 1851-1877, Αθήνα, Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας, 1989.

Ο λόγος της απουσίας. Δοκίμιο για την επιστολογραφία με σαράντα ανέκδοτα γράμματα του Φώτου Πολίτη (1908-1910), Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1992.

Παλίμψηστα και μη. Κριτικά δοκίμια, Αθήνα, Στιγμή, 1992.

Ρήξεις και συνέχειες. Μελέτες για τον 19ο αιώνα, Αθήνα, Σοκόλης, 1993.

Σελίδες για την Ελλάδα του 20ού αιώνα: ανθολογία με κείμενα Γάλλων ταξιδιωτών, επιμέλεια Π. Μουλλάς και Βάσω Μέντζου, Αθήνα, Ολκός, 1995.

Τρία κείμενα για τον Μανόλη Αναγνωστάκη, Αθήνα, Στιγμή, 1998.

Η δέκατη μούσα. Μελέτες για την κριτική, Αθήνα, Σοκόλης, 2004.

Γεράσιμος Βώκος, Ο κύριος Πρόεδρος. Πρωτότυπoν πολιτικο-κοινωνικόν μυθιστόρημα, φιλολογική επιμέλεια και προλεγόμενα Π. Μουλλάς, Αθήνα, Σοκόλης, 2004.

Εμμ. Ροΐδης, Αθησαύριστα κείμενα, φιλολογική επιμέλεια Π. Μουλλάς, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 2005.

Ο χώρος του εφήμερου. Στοιχεία για την παραλογοτεχνία του 19ου αιώνα, Αθήνα, Σοκόλης, 2007.

Α. Ανδρεάδης, Ροϊδικά μελετήματα (1911-1934), φιλολογική επιμέλεια Π. Μουλλάς, ΜΙΕΤ, 2010.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: φάκελος 35 του αρχείου]

Πρόσφυγας από Κων/πολη, αθλητικός παράγοντας, αντιστασιακός

Ο Γιώργος Μουζάκης γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1922, δεύτερος στη σειρά από τρία παιδιά που είχε η οικογένεια. Σε πολύ μικρή ηλικία ο πατέρας του Γιάννης αποφάσισε να τον στείλει εσώκλειστο στο Εμπειρίκιο ίδρυμα στη Σύρο προκειμένου να τιθασεύσει τον άτακτο χαρακτήρα του. Εκεί παρέμεινε έως την ηλικία των 8 ετών, όμως το διάστημα αυτό ήταν αρκετό για να έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική και να συνειδητοποιήσει από τόσο μικρή ηλικία ότι ήθελε να γίνει μουσικός. Έκτοτε ξεκίνησε να μελετάει καθημερινά τρομπέτα με μοναδική βοήθεια κάποια βιβλία μουσικής.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα η δεινή οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του τον ανάγκασε να εργάζεται σε διάφορες περιστασιακές δουλειές προκειμένου να εξασφαλίσει μερικά χρήματα. Η πρώτη φορά που εργάστηκε ως μουσικός ήταν λίγα χρόνια αργότερα, όταν προσελήφθη για να παίξει τρομπέτα σε παράσταση Καραγκιώζη. Στα χρόνια που ακολούθησαν καθιερώθηκε ως επαγγελματίας τρομπετίστας και συνθέτης τόσο σε κέντρα διασκέδασης όσο και σε θεατρικές παραστάσεις και επιθεωρήσεις. Το 1948 ίδρυσε την δική του ορχήστρα και την ίδια χρονιά έγραψε την πρώτη του επιθεώρηση που είχε τίτλο "Βίρα τις άγκυρες". Στην εργογραφία του περιλαμβάνεται η μουσική 2.500 τραγουδιών, 200 θεατρικών παραστάσεων και περίπου 60 κινηματογραφικών έργων. Ο Γιώργος Μουζάκης υπήρξε μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών και που Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, ενώ επί σειρά ετων διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. της Α.Ε.Π.Ι. Πέθανε στην Αθήνα στις 27 Αυγούστου 2005.

Για βιογραφικά στοιχεία βλ. https://www.lib.uoc.gr/info/absrv/rare/ab/ag/extra-1614340999-704806-30728.tkl

Συγγραφέας και φωτογράφος από το Βόλο.

Ο Σπύρος Μοσχογιάννης (γνωστός και ως Σπύρος Μόσχος) ήταν αιγυπτιώτης ηθοποιός και παραγωγός παραστάσεων Φασουλή, Καραγκιόζη και μαριονετών. Περιόδευσε στην Αίγυπτο, την Κύπρο, το Σουέζ και την Αθήνα. Από το 1931 εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης, μαζί με τον Πάτροκλο Χριστίδη, του «Θιάσου Ανδρεικέλλων και Νευροσπάστων», ο οποίος από το 1937 αναγράφεται απλώς ως «Θίασος Ανδρεικέλλων». Ως ηθοποιός συνεργάστηκε με θιάσους της Αιγύπτου, όπως της Μαίρης Γιαννούλη και του θεάτρου «Μοασσάτ». Τα τεκμήρια του αρχείου πιστοποιούν ότι η επαγγελματική δραστηριότητα του Μοσχογιάννη εκτείνεται από το 1926 ως το 1960.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1. Υλικό του αρχείου. 2. Βιογραφικά σημειώματα συνταγμένα από την Ελένη Ράμφου (ΔΑΠ 2006)].

Ο Αντώνιος Μοσχοβάκης ήταν πλοίαρχος ναυπηγός. Την περίοδο 1922-1939 έλαβε μέρος σε πολλές επιτροπές του υπουργείου Ναυτικών. Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς διορίστηκε διευθυντής του «Κρατικού Ναυπηγείου Αμπελακίων» στη Σαλαμίνα (Νοέμβριος 1944 – 1947).

Ο Αντώνης Μοσχοβάκης, του Θεόφιλου και της Μαρίας, γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Σε νεαρή ηλικία πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και κατά την περίοδο 1948-1952 έζησε εξόριστος στον Άη Στράτη, στην Ικαρία και στη Μακρόνησο. Κριτικός κινηματογράφου στο περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης από το 1955 έως το 1962, ο Μοσχοβάκης συνεργάστηκε, επίσης, με τις ετήσιες εκδόσεις Θέατρο του Θεόδωρου Κρίτα και Χρονικό του Ασαντούρ Μπαχαριάν, καθώς και με τις εφημερίδες Ανεξάρτητος Τύπος, Νίκη και Αυγή (1958-1967). Στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών έζησε αυτοεξόριστος στη Γαλλία. Μετά τη Μεταπολίτευση επέστρεψε στην Αθήνα και μέχρι το 1984 εργάστηκε, ως κριτικός κινηματογράφου και θεάτρου, στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία και Αυγή. Κείμενα και κριτικές του έχουν δημοσιευτεί: α) αυτοτελώς (Σινεπιλογή: κριτικές 1958-1982 1994, 33 στιγμές από τη «Σινεπιλογή»: κείμενα για τον κινηματογράφο 2007, Υποκριτική και κριτική: θεατρικές κριτικές 1975-1982 2008), β) σε συλλογικούς τόμους (Μιχάλης Κακογιάννης 1995, Βασίλης Γεωργιάδης 1999, Γιώργος Πανουσόπουλος 2005, Το μοντάζ 1980, 21985, 32003). Ο Αντώνης Μοσχοβάκης ασχολήθηκε και με τη μετάφραση, κυρίως από τη γαλλική γλώσσα. Μεταξύ των τίτλων που κυκλοφόρησαν σε δική του μετάφραση περιλαμβάνονται: Η ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου του Georges Sadoul (χ.χ.), Γη των ανθρώπων του Antoine de Saint-Exupery (1963), Οι κληρονόμοι και Η Ραμπουιγέζα του Honore de Balzac (1967, 1977), Μπουβάρ και Πεκυσέ του Gustave Flaubert (1982), Η ελληνική αντίσταση 1940-1944 του Ανδρέα Κέδρου (1983), Ο μοιρολάτρης και ο αφέντης του και Το όνειρο του Ντ’ Αλαμπέρ του Denis Diderot (1985, 1990), Το ημερολόγιο ενός τρελού, Το παλτό και Το πορτραίτο του Nikolai Gogol (2005).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. ιστοσελίδα Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (http://www.biblionet.gr), 2. Υλικό του αρχείου].

Ο Γιώργος Μοσχίδης, του Αναστασίου και της Ελένης το γένος Δημάδη, γεννήθηκε στην Καβάλα. Μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο ζωγράφος Παύλος Μοσχίδης (1927-2004). Η μητέρα του καταγόταν από οικογένεια καπνεμπόρων. Ο πατέρας του ήταν καπνέμπορος που χρεοκόπησε το 1929, έγινε καπνεργάτης και κομμουνιστής, διώχτηκε και εξορίστηκε επανειλημμένα. Ο Γιώργος Μοσχίδης συνδέθηκε με το θέατρο σε πολύ νεαρή ηλικία, ως μέλος σε μπουλούκια (1948-1949). Ολοκλήρωσε στη συνέχεια τις γυμνασιακές σπουδές του και αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης. Το 1951, σε περιοδεία του
Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου στη Θεσσαλονίκη, υποδύθηκε τον Αφηγητή στις «Έξι λαϊκές ζωγραφιες». Ώς τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ερμήνευσε μικρούς ρόλους σε περιοδεύοντες αθηναϊκούς θιάσους, όπως της Βάσως Μανωλίδου, του Τζαβαλά Καρούσου, του Αδαμάντιου Λεμού και του Νίκου Χατζίσκου. Με το θίασο του Χατζίσκου συνέχισε τη συνεργασία του και μετά το 1956, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Τα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι το 2015, ο Γιώργος Μοσχίδης σταδιοδρόμησε ως ηθοποιός σε πλήθος θιάσων του ελεύθερου και του εμπορικού θεάτρου, αλλά και της Δωδέκατης Αυλαίας, του Θεάτρου Τέχνης, του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου, του θεατρικού οργανισμού «Μορφές» και του Εθνικού Θεάτρου. Ο τελευταίος του ρόλος ήταν ο Γούλσυ στο έργο του Ρόμπερτ Μπολτ Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές (2014-2015, Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος). Σημαντική ήταν επίσης η παρουσία του στον ελληνικό κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, αλλά και η συνεισφορά του ως δασκάλου σε δραματικές σχολές (Γιώργου Θεοδοσιάδη, Βεάκη, Εθνικού Θεάτρου). Για το σύνολο του καλλιτεχνικού έργου του τιμήθηκε με το έπαθλο «Αιμίλιος Βεάκης» (2008). Έκανε δύο γάμους, με τη Θάλεια Κωνσταντινίδη, με την οποία απέκτησε την κόρη του Κορίνα, και με την Άλεξ Βάμβαλη.

Ο Θέμης Μοσχάτος γεννήθηκε στο Καστελόριζο (Δωδεκάνησα) τον Οκτώβρη του 1904. Το 1922, με τη Μικρασιατική Καταστροφή, δεκαοχτώ χρονών τότε, ήρθε πρόσφυγας στην Αθήνα. Γράφηκε στο Πανεπιστήμιο, στο Χημικό τμήμα, το οποίο εγκατέλειψε για να εισαχθεί στη Σχολή των Ευελπίδων (Γενάρης 1924), απ' όπου αποφοίτησε το 1926, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού πυροβολικού. Το 1938, τον καιρό της δικτατορίας Μεταξά, λοχαγός τότε, αποστρατεύτηκε. Στον πόλεμο 1940-41 η διδακτορία δεν τον κάλεσε να υπηρετήσει. Το Γενάρη του 1942 συνελήφθη και φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ, αρχικά, και, αργότερα, στις φυλακές Καλλιθέας, από τους Ιταλούς. Αποφυλακίστηκε στο τέλος του Μάρτη 1943, και συνέχισε να δουλεύει στην Αντίσταση, στην Αθήνα. Το Μάρτη 1944 προωθήθηκε στο Βουνό και παρουσιάστηκε στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Ανέλαβε τα καθήκοντα του διευθυντή του Γραφείου Επιχειρήσεων της VIII Μεραρχίας ΕΛΑΣ, στην Ήπειρο και τέλη Σεπτέμβρη 1944 τα καθήκοντα του Επιτελάρχη της Ι Μεραρχίας ΕΛΑΣ, στη Θεσσαλία. Αργότερα, Γενάρης 1945, υπηρέτησε ως διευθυντής του II Γραφείου (Πληροφοριών) του Γενικού Στρατηγείου ΕΛΑΣ, μέχρι τον αφοπλισμό και την αποστράτευση του ΕΛΑΣ, αρχές Μάρτη 1945.
[Πηγή βιογραφικού: www.bibliohora.gr]

Ο Δημήτριος Γ. Μοστράτος καταγόταν από την Κωνσταντινούπoλη. Το 1891 στο Βερολίνο εκδόθηκε το έργο του Die Padagogik des Helvetius.

Διετέλεσε σχολάρχης της Αμπετείου Σχολής του Καΐρου μεταξύ των ετών 1900-1903. Το 1903 διορίστηκε καθηγητής της ελληνικής φιλολογίας στην Μεγάλη του Γένους Σχολή, όπου δίδαξε ελληνικά, συνθέσεις και γραμματολογία. Πέθανε το 1909.

Ο Ευαγγελίδης Μαργαρίτης (1850-;) –ο συγγραφέας των περισσοτέρων επιστολών του αρχείου– ήταν ιστορικός της φιλοσοφίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο και ίδρυσε τον «Σύλλογο Μικρασιατών» στην Αθήνα.

[Πηγές: Τα στοιχεία των βιογραφικών σημειωμάτων αντλήθηκαν από το ίδιο το αρχείο και από την ιστοσελίδα «Δάσκαλοι που δίδαξαν στην Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή από το έτος της ίδρυσής της μέχρι σήμερα», http://www.megalisxoli.gr/upload/daskaloi.doc. Η αναφορά στο έργο του Δ. Μοστράτου έγινε από την ιστοσελίδα «Τεκμήρια», http://www.kenef.phil.uoi.gr, τελευταία επίσκεψη 18/10/2006. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 6.]

Επτανήσιος διπλωμάτης από τη Ζάκυνθο στην υπηρεσία της Ρωσίας με έντονη πολιτική δράση την περίοδο της Επτανήσου Πολιτείας