Αντιστασιακή οργάνωση που προήλθε από μέλη της ΕΟΝ, συνέχεια της οργάνωσης Εθνικό Κομιτάτο Νέων.

Το "Κόμμα Χ (Χιτών) Εθνικής Αντιστάσεως" με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Ευσταθόπουλο και πραγματικό αρχηγό τον Γεώργιο Γρίβα, αποτελεί μετεξέλιξη της κατοχικής οργάνωσης Χ. Έλαβε μέρος στις εκλογές του 1946 συγκεντρώνοντας μόνο 1848 ψήφους. Την 1η Φεβρουαρίου του 1948 το κόμμα μετονομάστηκε σε "Εθνικόν Αγροτικόν Κόμμα Χιτών" με αρχηγό τον Γ. Γρίβα. Την ονομασία αυτή χρησιμοποίησε στις εκλογές της 5ης Μαρτίου του 1950, στις οποίες συγκέντρωσε 0,84% χωρίς να κατορθώσει να εκλέξει βουλευτή.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%A7 [τελευταία επίσκεψη: 8/9/2020]

Κόμμα που ίδρυσε ο Γεώργιος Κονδύλης, αρχικά ονομαζόταν Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα και αργότερα μετονομάστηκε σε Εθνικό Ριζοσπαστικό Κόμμα. Συμμετείχε στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1928, 1932, 1935 και 1936.

Η ταμειακή υπηρεσία από το 1822 μέχρι το 1824 διεξαγόταν από έναν υπάλληλο του Υπουργείου της Οικονομίας, ο οποίος εκτελούσε χρέη Ταμία. Ως Ταμίας για ένα διάστημα υπηρέτησε ο Αναστάσιος Ελαιών.
Εν όψει της ανάληψης των πρώτων ποσών του Α΄ δανείου του εξωτερικού την 1η Απριλίου 1824 προτάθηκε στο Βουλευτικό η σύσταση θέσης Γενικού Θησαυροφύλακα με σκοπό την αναδιοργάνωση της κρατικής ταμειακής υπηρεσίας. Το Βουλευτικό αποβλέποντας στην αποφυγή ενδεχόμενων κατάχρησης ανέθεσε σε επιτροπή τη σύνταξη του σχετικού σχεδίου νόμου. Το σχέδιο αυτό στις αρχές του Οκτωβρίου, έγινε ο υπ’ αριθ. ΛϚ΄ νόμος περί Εθνικού Ταμείου.
Ο ανωτέρω νόμος όριζε τα εξής: α) στο Εθνικό Ταμείο, το οποίο πλέον θα αποτελούσε αυτοτελή υπηρεσία, θα εισέρρεαν όλα τα δημόσια έσοδα και οι εισπράξεις που γίνονταν μέσω των διαφόρων οργάνων του Υπουργείου της Οικονομίας. Επίσης, από το Εθνικό Ταμείο θα πληρωνόταν κάθε δαπάνη του δημοσίου, είτε σε μετρητά, είτε σε συναλλαγματικές, β) για την εκτέλεση των πληρωμών από το Εθνικό Ταμείο προβλεπόταν η ακόλουθη διαδικασία. Οι αιτήσεις δαπανών θα συντάσσονταν από τα αρμόδια υπουργεία και θα υποβάλλονταν προς έγκριση στο Εκτελεστικό. Εφόσον εγκρίνονταν από αυτό, θα διαβιβάζονταν με ειδικό ένταλμα στο Υπουργείο της Οικονομίας για να θεωρηθούν και να αποσταλούν στη συνέχεια προς εκτέλεση στο Εθνικό Ταμείο. Το Εθνικό Ταμείο θα τηρούσε ειδικό αρχείο των αποστελλομένων αιτήσεων δαπανών, ενώ παράλληλα ειδικό πρωτόκολλο αυτών θα τηρούσε και το Υπουργείο της Οικονομίας, γ) της ανωτέρω διαδικασίας εξαιρούνταν οι πληρωμές των μισθών των μελών του Βουλευτικού και Εκτελεστικού, δ) ειδικές διατάξεις αφιερώθηκαν στον καθορισμό της λογιστικής διαδικασίας στην υπηρεσία του ταμείου, ε) η διεύθυνση του Εθνικού Ταμείου ανατέθηκε σε μια τριμελή επιτροπή, η οποία διορίστηκε από το Εκτελεστικό.
Την πρώτη επιτροπή αποτέλεσαν οι Γ.Μ. Αντωνόπουλος, Αναγνώστης Μοναρχίδης και Γ. Παπαηλιόπουλος. Το 1826 τον Αναγνώστη Μοναρχίδη αντικατέστησε ο Φιλ. Κάππαρης και τον Γ.Μ. Αντωνόπουλο ο Κ. Θεοχαρόπουλος. Η Διοικητική Επιτροπή ανέθεσε τη διεύθυνση του Ταμείου σε νέα Επιτροπή αποτελούμενη από τους Γ.Μ. Αντωνόπουλο, Αναγνώστη Ζαφειρόπουλο και Γ. Παπαηλιόπουλο, η οποία άσκησε τα καθήκοντά της μέχρι την παράδοση της εξουσίας στην Αντικυβερνητική Επιτροπή της Ελλάδος. Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Ταμείου σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του διετέλεσε ο Ι. Βιζούλας.

Με το Προεδρικό Διάταγμα 138 της 22ας Φεβρουαρίου 1974 συστάθηκε Υπηρεσία Εθνικού Τυπογραφείου στη Γενική Διεύθυνση Γραφείου Πρωθυπουργού. Την ίδια χρονιά με το Προεδρικό Διάταγμα 205 της 20ης Μαρτίου 1974 η Υπηρεσία Εθνικού Τυπογραφείου μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών-Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Λίγους μήνες αργότερα με το Νομοθετικό Διάταγμα 216 της 7ης Δεκεμβρίου 1974 συστάθηκε το Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως στο οποίο εντάχθηκε η Υπηρεσία Εθνικού Τυπογραφείου. Το 1975 με το Προεδρικό Διάταγμα 890 «περί οργάνωσης και λειτουργίας του Εθνικού Τυπογραφείου» καθορίστηκε η δομή και οι αρμοδιότητες των διευθύνσεων του Εθνικού Τυπογραφείου. Σύμφωνα με το άρθρο 2 του παραπάνω Προεδρικού Διατάγματος το Εθνικό Τυπογραφείο συγκροτούν: η Διεύθυνση Εκδόσεων, η Υπηρεσία Παραγωγής, η Διεύθυνση Μηχανολογικών και Ηλεκτρολογικών Εγκαταστάσεων και η Διεύθυνση Διοικητικών και Οικονομικών Υποθέσεων.

Ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (Ε.Δ.Ε.Σ.) ήταν μία από τις τρεις βασικές αντιστασιακές οργανώσεις κατά της γερμανικής κατοχής. Ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 1941 με προτροπή του στρατηγού Πλαστήρα και μέχρι το Φεβρουάριο του 1945 έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης και στην εξέλιξη της πολιτικής ζωής της χώρας. Αρχηγός του ήταν ο Ν. Ζέρβας και Γενικός Υπαρχηγός ο Κομνηνός Πυρομάγλου.

Συγκροτήθηκε με το Νομοθετικό Διάταγμα 3758/1957 ως διάδοχη μορφή του Αυτόνομου Οργανισμού Προστασίας Ελληνικού Καπνού. Καταργήθηκε με το Προεδρικό Διάταγμα 311 του 2002.

Ο Εθνικός Οργανισμός Καπνού συγκροτήθηκε με το Νομοθετικό Διάταγμα 3758/1957 ως διάδοχη μορφή του Αυτόνομου Οργανισμού Προστασίας Ελληνικού Καπνού. Καταργήθηκε με το Προεδρικό Διάταγμα 311 του 2002.

Με το άρθρο 7 Ν. 2646/1998 ο Εθνικός Οργανισμός Προνοίας, το Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Πρόνοιας και Αντίληψης (ΠΙΚΠΑ) και το "Κέντρο Βρεφών Η ΜΗΤΕΡΑ" καταργήθηκαν ως αυτοτελή νομικά πρόσωπα και συγχωνεύθηκαν με τον Εθνικό Οργανισμό Κοινωνικής Φροντίδας (ΕΟΚΦ), που συστήθηκε με το άρθρο 6 του εν λόγω νόμου. Με το Ν. 3106/2003 ο ΕΟΚΦ καταργήθηκε και οι αρμοδιότητές του πέρασαν στο Περιφερειακό Σύστημα Υγείας και Πρόνοιας (Πε.Σ.Υ.Π.) , Το Εθνικό Συμβούλιο Κοινωνικής Φροντίδας (Ε.ΣΥ.Κ.Φ.) και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Ο Εθνικός Οργανισμός Πρόνοιας αποτελεί μετεξέλιξη της «Βασιλικής Πρόνοιας» (ΦΕΚ 125/2.6.1970) και περιλαμβανόταν σύμφωνα με το άρθρο 51 παρ. 1 Ν. 1829|1990 και άρθρο 4 Ν. 1943|1991, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, εποπτευόμενο από το Υπουργείο Υγείας-Πρόνοιας. Με το άρθρο 7 Ν. 2646|1998 ο Εθνικός Οργανισμός Προνοίας, το Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Πρόνοιας και Αντίληψης (ΠΙΚΠΑ) και το "Κέντρο Βρεφών Η ΜΗΤΕΡΑ" καταργήθηκαν ως αυτοτελή νομικά πρόσωπα και συγχωνεύθηκαν με τον Εθνικό Οργανισμό Κοινωνικής Φροντίδας (ΕΟΚΦ), που συστήθηκε με το άρθρο 6 του εν λόγω νόμου.

Η Επαγγελματική Σχολή «Αγία Βαρβάρα» στεγάστηκε στο Ιωσηφόγλειο Ορφανοτροφείο από το 1951 ως το 1995.
Το Ιωσηφόγλειο Ορφανοτροφείο χτίστηκε τη δεκαετία του 1920, με έξοδα του Μικρασιάτη Χαράλαμπου Ιωσηφόγλου, για να φιλοξενήσει τα ορφανά των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στη συνέχεια, φιλοξένησε και παιδιά που έμειναν ορφανά εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η σχολή είχε ξεκινήσει να λειτουργεί από το 1949, στη Γλυφάδα και αρχικός της στόχος ήταν η επαγγελματική κατάρτιση κοριτσιών, που ήταν θύματα του εμφυλίου πολέμου, είτε είχαν μείνει ορφανά, είτε είχε διαλυθεί η οικογένειά τους. Έδινε την ευκαιρία στα κορίτσια να αποκτήσουν ένα βιοποριστικό επάγγελμα που θα τους επέτρεπε να επιβιώσουν μετά την ενηλικίωσή τους ή ακόμα και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Στη συνέχεια, βέβαια, η σχολή επικεντρώθηκε στη μετάδοση και διδασκαλία επαγγελματικών δεξιοτήτων όπως η ραπτική, το κέντημα ή η υφαντική απ’ τις απόφοιτές του. Το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα εμπλουτίστηκε με οικοκυρική και θεωρητική εκπαίδευση, διετούς φοίτησης, ενώ το 1972 θεσμοθετήθηκε η τριετής φοίτηση στα εργαστήριά της.
Το 1983, η σχολή μετανομάζεται σε «Ειδική Επαγγελματική Σχολή ‘Αγία Βαρβάρα» και προχωράει στην επέκταση της εκπαιδευτικής της δραστηριότητας και σε μαθητές όχι τροφίμου πλέον, αλλά εξωτερικούς. Αγόρια και κορίτσια, εφηβικής ηλικίας. Έτσι, στα υπάρχοντα εργαστήρια υφαντικής και ραπτικής προστέθηκαν κι εκείνα της αγγειοπλαστικής, της ξυλουργικής, της μεταλλοπλαστικής και της δημιουργίας κοσμήματος.
Ωστόσο, όταν διακόπηκαν οι επιχορηγήσεις, αναγκαστικά σταμάτησε και η λειτουργία του προγράμματος επαγγελματικής κατάρτισης. Αυτό έγινε το 1995.

Η Ειρήνη Αθηναία γεννήθηκε στην Αθήνα περί το 1885 από φτωχούς και πολύτεκνους γονείς. Υιοθετήθηκε από την οικογένεια Μεγαπάνου, το επίθετο της οποίας φέρει. Μετά τον χωρισμό με τον σύζυγό της, Πολύβιο Δημητρακόπουλο, συνδέθηκε με τους Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαΐδη και Ίωνα Δραγούμη. Ξεκίνησε τις δημοσιεύσεις της από το 1903 στο περιοδικό Νουμάς. Δημοσίευσε σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες. Έγραψε ποιήματα, αφηγήματα, βιογραφίες ποιητών και πεζογράφων, βιβλιοκρισίες, μελέτες, δοκίμια και χρονογραφήματα. Το 1907 εξέδωσε το πρώτο της έργο Νύχτες. Τα έργα της Το σφυρί. Δραμάτιον μονόπρακτον (1910) και Η υιοθετημένη. Κοινωνικόν μυθιστόρημα (1914), πριν την αυτοτελή τους έκδοση, δημοσιεύθηκαν σε συνέχειες αντιστοίχως στο περιοδικό Παναθήναια και την εφημερίδα Σκριπ. Οι τόμοι Εποχές (1934), Σιωπηλά (1938) και Τελευταία Άνοιξη (1953) περιλαμβάνουν αφηγήματά της. Αδημοσίευτα παρέμειναν τα μυθιστορήματα Ημερολόγιο της Εμίνας και Ζωή στο λόφο. Κατά την μεταξική δικτατορία εργάστηκε στο υπουργείο Τύπου. Άρρωστη και σε δύσκολη οικονομική θέση, πέθανε στην Αθήνα το 1955.

[Πηγή: Α. Κατσιγιάννη, «Ειρήνη η Αθηναία. Παρουσίαση-ανθολόγηση», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τομ. Γ΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1992, σσ. 372-409. Σάββας Καράμπελας, «Τα Νέα Γράμματα στην περίοδο της δικτατορίας Μεταξά: Στοιχεία της πολιτικής ταυτότητας του περιοδικού», http://www.eens-congress.eu/ ]