Τον Ιούλιο του 1897 ιδρύεται από τη Βασιλόπαιδα Μαρία, κόρη του Γεωργίου Α΄ ο Επίκουρος Σύνδεσμος ο «Σωτήρ» με τη διάθεση χρημάτων που είχαν απομείνει από τη διαχείριση μικρού Νοσοκομείου περίθαλψης τραυματιών του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897. Η Μαρία καλεί σε σύσκεψη επίλεκτα μέλη της ελληνικής κοινωνίας: τον Γ. Βενιζέλο, τον Π. Καλλιγά, τον Σ. Τσάκωνα, την Ελ. Δούμα, τη Ροζίνα Εμπειρίκου για τον τρόπο χρησιμοποίησης των χρημάτων. Η σύσκεψη κατέληξε σε απόφαση διάθεσης των χρημάτων για τη δημιουργία Σταθμού Πρώτων Βοηθειών για την αντιμετώπιση των αναγκών άμεσης ιατροφαρμακευτικής αγωγής ή μεταφοράς σε νοσοκομείο θυμάτων ατυχημάτων. Ο Επίκουρος Σύνδεσμος «Σωτήρ» στεγάστηκε στην οδό Ανθίμου Γαζή σε οικόπεδο δίπλα στην Παλαιά Βουλή, το οποίο παραχωρήθηκε το 1898 με απόφαση κατά τη συνεδρίαση της 19ης Φεβρουαρίου 1898. Η απόφαση αυτή κοινοποιήθηκε στον Σύνδεσμο από τον Πρόεδρο της Βουλής Αλέξανδρου Ρώμα. Στις 15 Απριλίου του 1898 θεμελιώθηκε ο Σταθμός Πρώτων Βοηθειών και ακολούθησαν τα εγκαίνια στις 7 Ιανουαρίου 1899. Η πριγκίπισσα Μαρία ορίστηκε πρόεδρος μέχρι το 1900, οπότε λόγω τους γάμου της, παρέδωσε την Προεδρία στον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο, αρχηγό του Στρατιωτικού οίκου του Βασιλέως Γεωργίου Α΄. Διάδοχος του Ι. Παπαδιαμαντόπουλου ορίστηκε η Α.Β.Υ. Πριγκίπισσα Αλίκη και από το 1917 ανέλαβε την προεδρία η Λουΐζα Ριανκούρ, η οποία διατήρησε τη θέση της μέχρι την μετάβαση του ιδρύματος στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Εξαιτίας των οικονομικών δυσχερειών του Επικούρου Συνδέσμου τον Μάϊο του 1931 ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός (ΕΕΣ) ανέλαβε να συνεχίσει τη λειτουργία του Σταθμού Πρώτων Βοηθειών. Τον Μάιο του 1931 ο ΕΕΣ παρέλαβε από το Συμβούλιο του Επικούρου Συνδέσμου και την περιουσία του, μια ιππήλατη άμαξα και ένα ασθενοφόρο με ξύλινο αμάξωμα. Κατά την παράδοση του Σταθμού στον ΕΕΣ, ο Σταθμός βρέθηκε δίχως στέγη, καθώς ο χώρος στον οποίο στεγαζόταν παραχωρήθηκε από το κράτος στην Τηλεφωνική Εταιρεία (δίπλα στον κήπο της παλιάς Βουλής) για ανέγερση του νέου κτηρίου της και έτσι κατεδαφίστηκε και το κτήριο του Σταθμού. Ωστόσο, στη σύμβαση που είχε συνάψει το κράτος με την Τηλεφωνική Εταιρεία υπήρχε όρος με την ανέγερση του νέου κτηρίου της Τηλεφωνικής Εταιρείας να δοθεί ένας χώρος στον Σταθμό για τη στέγασή του. Έτσι ο χώρος αυτός παρελήφθη από τον ΕΕΣ τον Ιούλιο του 1931. Από την ημερομηνία εκείνη άρχισε πάλι να λειτουργεί ο Σταθμός Πρώτων Βοηθειών ως Υπηρεσία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Μετά από πρόταση του χειρουργού Μαθιού Μακκά ιδρύεται ειδικό Τμήμα, το «Τμήμα Παροχής Βοήθειας», στο οποίο και θα υπαχθούν οι υπηρεσίες που δημιουργούνται στη συνέχεια. Η ίδρυση του Τμήματος αυτού με νεότερες οργανωτικές προδιαγραφές, συνδυαζόμενη με την αποτελεσματικότερη λειτουργία του ανακαινισμένου Σταθμού πρώτων Βοηθειών, προσέδωσε μια ανθρωπιστική δυναμική στον τομέα προστασίας και αρωγής των θυμάτων θεομηνιών, κοινωνικών συμφορών και ατυχημάτων. Κατά τη διάρκεια λειτουργίας του ο Σταθμός αντιμετώπισε δυσκολίες λόγω της διασποράς των υπηρεσιών του. Προέκυψε λοιπόν επιτακτική ανάγκη να συγκεντρωθούν οι υπηρεσίες σε μία στέγη. Επιπλέον, η αύξηση του πληθυσμού της πρωτεύουσας έχει ως συνέπεια και την αλματώδη αύξηση της κίνησης του Σταθμού. Τα αλλεπάλληλα διαβήματα του ΕΕΣ για παραχώρηση οικοπέδου δεν βρήκαν εύκολα απήχηση. Τελικά, ο ΕΕΣ βρήκε οικόπεδο στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου. Το νέο κτήριο θεμελιώθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1938 και τα εγκαίνια έγιναν στις 16 Αυγούστου του 1939 στα οποία παραβρέθηκαν ο Ι. Μεταξάς, ο οποίος θα επισημάνει εκτός των άλλων τη μεγάλη βοήθεια των εθελοντών Τραυματιοφορέων –Σαμαρειτών, που στις ώρες της ανάπαυσής τους πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους εντελώς δωρεάν στην υπηρεσία του Σταθμού.
Οι υπηρεσίες του Σταθμού διακρίνονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία αφορά στις υπηρεσίες που λειτουργούν εντός του κεντρικού κτηρίου του Σταθμού και η δεύτερη κατηγορία στις υπηρεσίας που δραστηριοποιούνται εκτός του Σταθμού.

Οι Υπηρεσίες εντός του Σταθμού
• 1931: Κεντρικός Σταθμός
• 1935: Υπηρεσία Κέντρου Αιμοδοσίας
• 1940-41, 1944-46: Νοσοκομειακό Τμήμα
• 1944: Ακτινολογικό εργαστήριο
• 1945: Μικροβιολογικό εργαστήριο
• 1955: Υπηρεσία ιατρικών οδηγιών μέσω ασυρμάτου σε μέλη ποντοπόρων πλοίων εν πλω
Οι Υπηρεσίες εκτός του Σταθμού
• 1932: Παράκτιοι σταθμοί
• 1932: Υπηρεσία θεομηνιών-Φυσικών καταστροφών
α. Αποστολές Εσωτερικού
β. Αποστολές Εξωτερικού
• 1934: Πρόχειροι σταθμοί
• 1938: Σταθμός Πρώτων Βοηθειών Ν. Φαλήρου
• 1941-42: Πρόχειροι Σταθμοί Περίθαλψης Ασιτούντων
• 1954: Ενισχυμένοι Σταθμοί
O Κεντρικός Σταθμός Πρώτων Βοηθειών αποτελεί τη σπουδαιότερη Υπηρεσία του Τμήματος Βοηθείας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, η οποία είναι επιφορτισμένη με την επιτόπια παροχή ιατρικής βοήθειας και νοσηλευτικής περίθαλψης στους τραυματίες και ασθενείς, τους προσερχομένους ή προσκομιζομένους στα ιατρεία του Σταθμού. Όσοι χρειάζονται περαιτέρω νοσοκομειακή περίθαλψη διακομίζονται στο εφημερεύον νοσοκομείο –θεσμός που εφαρμόστηκε με ενέργειες του ΕΕΣ το 1934. Στον Κεντρικό Σταθμό λειτουργεί και Υπηρεσία Συγκέντρωσης Αναγγελιών Ατυχημάτων. Πρόκειται για την Υπηρεσία που δέχεται κλήσεις ιδιωτών ή Αστυνομικών Τμημάτων των περιφερειών Αθηνών και Πειραιώς για συνδρομή των τραυματιών και ασθενών στον τόπο του δυστυχήματος ή στην κατοικία των ασθενών. Μια επιπρόσθετη φροντίδα που αναλαμβάνει η Υπηρεσία είναι η μεταφορά με τα ασθενοφόρα στον Σταθμό, ή σε σοβαρότερες περιπτώσεις, η επικοινωνία με το εφημερεύον νοσοκομείο για την υποδοχή του ασθενή. Με την εισαγωγή τους στον Σταθμό οι πρώτοι καταχωρίζονται στα Μητρώα Προσερχομένων και οι δεύτεροι στα Μητρώα Έξω κλήσεων.
Από τον Μάιο του 1935 οργανώνεται η Κεντρική Υπηρεσία Αιμοδοσίας από τον Διευθυντή της Χειρουργικής κλινικής του Νοσοκομείου του ΕΕΣ, Μαθιό Μακκά. Κατά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο η υπηρεσία βοήθησε το μαχόμενο στράτευμα με αποστολή διατηρημένου αίματος μέσω των Σαμαρειτών. Το Κέντρο Αιμοδοσίας ΕΕΣ μετονομασία από το 1953, λειτούργησε ως Υπηρεσία του Τμήματος Βοηθείας μέχρι τον Ιούνιο του 1954. Από την ημερομηνία αυτή, το Κέντρο Αιμοδοσίας αποσπάστηκε από το Τμήμα Βοηθείας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και αποτέλεσε ιδιαίτερη Υπηρεσία.
Στο κεντρικό κτήριο του Σταθμού άρχισε η λειτουργία της Υπηρεσίας του Νοσοκομειακού Τμήματος από το 1940 γιατί τα περισσότερα νοσοκομεία της πρωτεύουσας είχαν καταλειφθεί από τον στρατό και ήταν αυξημένες οι ανάγκες λόγω των τραυματιών του πολέμου. Ο ΕΕΣ για να διευκολύνει την κατάσταση ενέκρινε τη λειτουργία νοσοκομείου 30-40 κλινών στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών. Η λειτουργία του σταμάτησε ένα χρόνο μετά το 1941, λόγω οικονομικών δυσχερειών και ξαναλειτούργησε του 1944 ως καθαρά χειρουργικό νοσοκομειακό τμήμα το 1944-1946. Μέσα στον ίδιο τον Σταθμό λειτουργεί από το 1944 και το Ακτινολογικό εργαστήριο για την κάλυψη, πρωτίστως, αναγκών του Νοσοκομειακού Τμήματος του Σταθμού κατά την ταραγμένη περίοδο 1944 μέχρι τον Ιούλιο του 1946 και δευτερευόντως για τον ακτινολογικό έλεγχο των περιστατικών των ιατρείων του Σταθμού.
Από το 1945 συστήνεται από την Υπηρεσία Αιμοδοσίας και μικροβιολογικό εργαστήριο, κυρίως για την εξυπηρέτηση των αναγκών της Υπηρεσίας, τον έλεγχο δηλαδή των αιμάτων. Τον Ιούνιο του 1954 το εργαστήριο αποσπάστηκε από το τμήμα Βοηθείας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού μαζί με το Κέντρο Αιμοδοσίας του οποίου αποτελούσε Υπηρεσία.
Τέλος, μέσα στον Σταθμό από το 1955 άρχισε να λειτουργεί η Υπηρεσία παροχής ιατρικών οδηγιών μέσω ασυρμάτου δι’ ασθενούντα μέλη πληρωμάτων ποντοπόρων πλοίων εν πλω. Από το 1954 το Τμήμα Βοήθειας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού παρατήρησε ανωμαλία στην εξυπηρέτηση περιστατικών ασθενών ή τραυματιών των ποντοπόρων πλοίων. Συγκεκριμένα, κατά τις ώρες λειτουργίας των γραφείων, το Υγειονομείο Πειραιά παρελάμβανε τα ραδιοτηλεγραφήματα και έδινε ιατρικές συμβουλές. Σε ώρες όμως που δεν λειτουργούσαν τα γραφεία του Υγειονομείου τα ραδιοτηλεγραφήματα απευθύνονταν στον Σταθμό. Έτσι, για τον ίδιο ασθενή ενδεχομένως να ασχολούνταν δύο διαφορετικοί ιατρικοί παράγοντες, ο ένας από τους οποίους δεν γνώριζε ποιες ιατρικές οδηγίες είχαν προηγηθεί. Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός με ενέργειές του κατάφερε όλες οι περιπτώσεις των ποντοπόρων πλοίων και τα ραδιοτηλεγραφήματα να διαβιβάζονται στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών. Η Υπηρεσία του Τμήματος Βοηθείας πέτυχε την έκδοση Βασιλικού Διατάγματος σύμφωνα με το οποίο υποχρεώνονται τα εμπορικά πλοία να είναι εφοδιασμένα με το απαραίτητο φαρμακευτικό και υγειονομικό υλικό. Επιπλέον, φρόντισε να εισαχθεί και να διδάσκεται το μάθημα πρώτων βοηθειών στις σχολές εμποροπλοιάρχων. Εκτός, βέβαια από την παροχή βοήθειας σε ασθενείς με σοβαρά προβλήματα υγείας ή σοβαρούς τραυματισμούς, ο Σταθμός είχε εδραιωθεί στη συνείδηση των πολιτών της Αθήνας. Αυτό αποδεικνύεται από τις επισκέψεις στις Υπηρεσίες του, ακόμη και για την μέτρηση των αρτηριακών πιέσεων, ή την αναζήτηση αντιτετανικών ορών.
Από την αρχή της λειτουργίας του Σταθμού άρχισαν να λειτουργούν διάφορες υπηρεσίες σχετικά με την παροχή βοήθειας έξω από το κτήριο του Σταθμού.
Οι παράκτιοι Σταθμοί Πρώτων Βοηθειών για τους λουόμενους άρχισαν να λειτουργούν σε σκηνές από το 1932 και η λειτουργία τους επεκτάθηκε το 1934 κατά μήκος της ακτής από το Νέο Φάληρο μέχρι τη Βούλα. Οι παράκτιοι σταθμοί λειτούργησαν ανελλιπώς τα καλοκαίρια με εξαίρεση τα χρόνια 1941 και 1942. Τα χρόνια 1970-1971, στο τέλος της υπό εξέταση περιόδου η δράση των παράκτιων σταθμών περιορίστηκε στην περιοχή του Σκαραμαγκά και το Λουτράκι. Αυτό συνέβη γιατί στις εγκαταστάσεις της Βουλιαγμένης, Βούλας, Γλυφάδας και Καλαμακίου λειτουργούσε οργανωμένη Ιατρική Υπηρεσία παροχής πρώτης βοήθειας και αφ΄ ετέρου γιατί στην ακτή του Παλαιού Φαλήρου απαγορεύτηκε η κολύμβηση γιατί τα νερά της πρωτεύουσας χαρακτηρίστηκαν μολυσμένα. Από το 1933 μέχρι το 1971, το Τμήμα Βοήθειας είχε εγκαταστήσει και επτά μόνιμους σταθμούς κατά μήκος των μεγάλων αρτηριών που ενώνουν την Πρωτεύουσα με τα περίχωρα. Την ίδια χρονιά με τη λειτουργία των παράκτιων Σταθμών λειτούργησε και η Υπηρεσία Θεομηνιών όπου σημαντική ήταν η προσφορά της στις αποστολές φορητών νοσοκομείων για την περίθαλψη των κατοίκων πληγεισών περιοχών από σεισμούς και πλημμύρες κ.ά. Μάλιστα, με τον Νόμο 6072 του 1934 έχει νομοθετηθεί η διάθεση πιστώσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό στο Υπουργείο Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως για την παροχή βοήθειας στους πληττόμενους από θεομηνίες. Σε περίπτωση που οι ζημιές παίρνουν μεγάλη έκταση τότε κινητοποιούνται οι Ένοπλες Δυνάμεις και ο Ελληνικός Σταυρός με τους Σαμαρείτες. Η συμβολή της υπηρεσίας στους πληγέντες ήταν άμεση και πραγματοποιούσε αποστολές τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Οι αποστολές στο Εσωτερικό αφορούσαν κυρίως την παροχή βοήθειας σε σεισμοπαθείς και πλημμυροπαθείς, τη διανομή τροφίμων και ιματισμού και τη μεταφορά φορητών νοσοκομείων για νοσηλεία των τραυματιών. Ο μεγαλύτερος αριθμός περιθαλπομένων αφορά στους σεισμούς των Ιονίων νήσων τον Αύγουστο του 1953. Στα Ιόνια νησιά, τρία υγειονομικά κλιμάκια, παρείχαν την πρώτη περίθαλψη. Παράλληλα οργανώθηκαν Φορητά Νοσοκομεία, δύναμης 100 κλινών. Στη συνέχεια λειτούργησαν τρία Νοσοκομεία και τέσσερα Νοσηλευτήρια σε ξύλινες και μεταλλικές κατασκευές. Ανάλογη δραστηριότητα είχε ο Σταθμός Πρώτων Βοηθειών και στους σεισμούς της Θεσσαλίας το 1954 και 1957 και της Θήρας το 1956. Τέλος, μεγάλη ήταν η συμβολή του και στην περίθαλψη των πολιτικών κρατουμένων της Γυάρου. Το οχηματαγωγό «Χίος» το 1967 μετέφερε στον νησί φορητό νοσοκομείο 25 κλινών με συνοδεία γιατρών και εθελοντών αδελφών νοσοκόμων. Οι αποστολές εξωτερικού αφορούσαν κυρίως σεισμούς. Σημαντική ήταν η παρουσία του Ερυθρού Σταυρού σε αποστολές στη Λιβύη τον Μάρτιος 1963 και στα Σκόπια τον Ιούλιο του 1963. Εκτός όμως από τη βοήθεια που πρόσφερε ο Σταθμός σε σεισμοπαθείς ήταν σημαντική η βοήθειά του και σε άλλες περιπτώσεις. Έτσι συμμετέχει σε δύο αποστολές. Η πρώτη τον Ιούλιο του 1960 στο τέως Βελγικό Κονγκό, όταν ξέσπασαν ταραχές μετά από την ανεξαρτησία του και η δεύτερη η αποστολή στην Ιορδανία (πόλεμος των έξι ημερών) τον Ιούνιο του 1967. Μεγάλη ήταν η συμβολή του Σταθμού στον επαναπατρισμό ομήρων Ελλήνων από τις χώρες του Παραπετάσματος. Από το 1954-1956 επαναπατρίστηκαν από την Ουγγαρία, την Ρουμανία, την Τσεχοσλοβακία και από το Δυρράχιο της Αλβανίας. Μια σημαντική αποστολή του Σταθμού ήταν η μεταφορά παιδιών ανταρτόπληκτων περιοχών σε παιδουπόλεις. Συνολικά κατά τις αποστολές στο εσωτερικό η περίθαλψη ασθενών έφτασε τις 99.937 και στο Εξωτερικό τις 15692. Συνολικά οι αποστολές αγγίζουν τις 115629 την περίοδο 1931-1971.
Από το 1932 ένα χρόνο μετά από την ανάληψη του Σταθμού από τον ΕΕΣ η υπηρεσία οργάνωσε σε διάφορα σημεία της πόλης μετά από αιτήσεις των κρατικών ή αστυνομικών αρχών πρόχειρους σταθμούς κατά τις μέρες διαφόρων αθλητικών εκδηλώσεων σε μέρες παρελάσεων, γιορτών και αθλητικών αγώνων. Παράλληλα με τους πρόχειρους Σταθμούς, σε ορισμένες περιπτώσεις, εγκαθιστά και ενισχυμένους Σταθμούς στους οποίους λειτουργεί και μικρός αριθμός κλινών, όπως κατά την εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου στην Τήνο και στο Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στην Επίδαυρο από το 1954, στην εορτή της Φανερωμένης στη Σαλαμίνα από το 1955, στο Δαφνί από το 1959 κατά τη διάρκεια της γιορτής του κρασιού που οργανώνεται από τον ΕΟΤ και στην Αρχαία Ολυμπία από το 1961 στην κατασκήνωση της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας. Εκτός όμως από τις παραπάνω περιπτώσεις υπάρχουν και ειδικές περιπτώσεις διάθεσης πρόχειρων και ενισχυμένων σταθμών. Από το 1955 κατά τη διεξαγωγή των Ιππικών αγώνων στον Γέρακα και τον Παράδεισο Αμαρουσίου παρίσταται συνεργείο παροχής βοήθειας με γιατρό, αδελφή νοσοκόμα και ασθενοφόρο. Από το 1960 στο εαρινό RALLY Ακρόπολης κατά τους αυτοκινητιστικούς αγώνες ανάβασης στην Πάρνηθα που διοργανώνει η ΕΛΠΑ βρίσκονται δύο συνεργεία παροχής βοήθειας.

Ο πυρήνας του 12ου Συντάγματος του Ε.Λ.Α.Σ. στην Πελοπόννησο συγκροτήθηκε τον Αύγουστο του 1943. Οριστική μορφή πήρε η συγκρότηση του Συντάγματος τον Δεκέμβριο του 1943. Η συνολική δύναμή του εκτιμάται σε 850 άνδρες. Το Σύνταγμα υπαγόταν στην III Μεραρχία και χώρος δράσης του ήταν η Αχαΐα και η Ηλεία. Το Σύνταγμα πήρε μέρος σε πολλές μάχες εναντίον των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας και στα Δεκεμβριανά.
[Πηγή σύνταξης διοικητικής ιστορίας: Ηλίας Παπαστεριόπουλος, Ο Μωρηάς στα όπλα, Αθήνα, Εκδόσεις Έρευνα και κριτική της Νεοελληνικής Ιστορίας, 1965, τομ. β΄, σ.275-395.]

Οι Μικρασιάτες της Αλεξάνδρειας ίδρυσαν το 1906 τον Σύλλογο Μικρασιατών «Η Ανατολή», ακολουθώντας το παράδειγμα των Μικρασιατών του Καΐρου έναν χρόνο πριν (1905). Οι Σύλλογοι του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας ήταν παραρτήματα του Συλλόγου Μικρασιατών «Η Ανατολή» της Αθήνας. Το 1913 ιδρύθηκε ο ανεξάρτητος Σύνδεσμος Ελλήνων Μικρασιατών «Η Ιωνία». Το 1918 μετονομάστηκε σε Ελληνικό Μικρασιατικό Σύνδεσμο «Η Μικρά Ασία» και σε αυτόν συγχωνεύτηκετο παραρτήμα της «Ανατολής» Αλεξανδρείας. Στη συνέχεια, ο Σύνδεσμος μετατράπηκε σε Σύλλογο των εν Αλεξανδρεία Ελλήνων Μικρασιατών «Η Μικρά Ασία». Το 1936 μετονομάστηκε σε Ελληνικό Μικρασιατικό Σύλλογο «Η Μικρά Ασία». Η δράση του Συλλόγου, από την ίδρυσή του, ήταν φιλανθρωπική. Στο πρώτο καταστατικό (1906) του Συλλόγου των Μικρασιατών Αλεξανδρείας«Η Ανατολή» δηλώνεται πως κύριος σκοπός του ήταν η στήριξη του έργου του κεντρικού Συλλόγου της Αθήνας, δηλαδή η συνένωση των απόδημων Μικρασιατών και η ηθική και πνευματική στήριξή τους, ιδίως των απόρων. Επίσης, η μελέτη της ιστορίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Η επίτευξη των σκοπών θα γινόταν μέσω διαλέξεων, εκδόσεων καθώς και δημιουργίας και διατήρησης βιβλιοθήκης και αναγνωστηρίου. Στο προσχέδιο του κανονισμού του ανεξάρτητου πλέον Συλλόγου (1920) στους σκοπούς προστίθεται η ενίσχυση του φρονήματος και της εκπαίδευσης των «εν Μικρά Ασία υποδούλων Μικρασιατών». Στα καταστατικά των ετών 1934, 1936 και 1947 η τελευταία ρήτρα απαλοίφεται και εισάγεται η «συμβολή εις παν εθνικόν ή κοινωνικόν ζήτημα». Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930 δεκτοί ως τακτικά μέλη γίνονταν οι Έλληνες οι καταγόμενοι από την Μικρά Ασία, περιορισμός που καταργείται με το καταστατικό του 1934. Κατά τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Σύλλογος ανέλαβε τα έξοδαεπαναπατρισμού των Μικρασιατών που υπηρετούσαν καταναγκαστικά στον οθωμανικό στρατό και που κρατούνταν ως αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο. Κατά τα έτη αμέσως μετά την Μικρασιατική Καταστροφή ο Σύλλογος ανέλαβε την οικονομική στήριξη και περίθαλψη των προσφύγων που κατέφυγαν στην Αλεξάνδρεια. Σε συνεργασία με το Ελληνικό Γενικό Προξενείο, ο Σύλλογος κατέγραφε τους πρόσφυγες καιεξέδιδε πιστοποιητικά και ειδικά δελτία ταυτότητας προκειμένου να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια.Το 1930 η έδρα του Συλλόγου μεταφέρθηκε από την Αλεξάνδρεια στην Ιβραημία και ενδυναμώθηκαν οι δεσμοί με την εκεί Ελληνική Κοινότητα. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, όταν το ζήτημα της γραφειοκρατικής, υγειονομικής και οικονομικής στήριξης των Μικρασιατών προσφύγων στην Αλεξάνδρεια έπαψε να είναι οξύ, ο Σύλλογος ανέπτυξε έντονη πολιτιστική δράση για φιλανθρωπικούς σκοπούς, διοργανώνοντας κυρίως καλλιτεχνικές ή/και λογοτεχνικές εκδηλώσεις. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου, ο Σύλλογος επιχορηγούσε την εγγραφή και φοίτηση των απόρων μαθητών στα Κοινοτικά Σχολεία της Αλεξάνδρειας και της Ιβραημίας.

[Πηγές: Υλικό του αρχείου: καταστατικά του Συλλόγου (1906, 1934, 1936, 1947), Προσχέδιον Κανονισμού (1920), και αλληλογραφία. Δημοσιεύσεις: «Ο Σύλλογος Μικρασιατών ‘Ανατολή’ και η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία (ιστότοποςhttps://history.arsakeio.gr, εκτύπωση του κειμένου περιλήφθηκε στον φάκελο 1 του αρχείου) και Ευθύμιος Θ. Σουλογιάννης, «Ελληνικός Μικρασιατικός Σύλλογος στην Αίγυπτο (1905 κ.εξ.)», Μικρασιατικά Χρονικά, τ.19, 1995, 99-107.]

Ελληνικός δημόσιος οργανισμός που είχε στόχο να προωθήσει και να στηρίξει την εθνική βιοτεχνία και χειροτεχνία.

Αντιστασιακή φιλοβασιλική και αντιεαμική οργάνωση που έδρασε το 1943 στην Πελοπόννησο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82_(%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7) [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Η Ελληνογαλλική Σχολή Γεωργίου Σ. Μεταξά ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Μεταξά το 1904 στον Πειραιά, ενώ την επόμενη χρονιά μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Στην Αθήνα, η Σχολή λειτούργησε σε δύο κτίρια, ένα στην οδό Δραγατσανίου 6 και το άλλο στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 1, ανάμεσα στις οδούς Μέρλιν και Σέκερη. Στη Σχολή λειτούργησαν Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Εμπορική Σχολή, Οικοτροφείο ενώ υπήρχαν αθλητικές εγκαταστάσεις και άλλοι χώροι. Το 1927 τη διεύθυνση της Σχολής ανέλαβε η Αντιγόνη Κροντηρά μαζί με τον άνδρα της Κωνσταντίνο Κροντηρά. Στη διάρκεια της Κατοχής το κτίριο της οδού Μέρλιν χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση των γραφείων των SS. Η λειτουργία της Σχολής σταμάτησε το 1964.

[Για περισσότερα στοιχεία βλ. το άρθρο του Ν. Βατόπουλου στην εφημερίδα Καθημερινή (6/10/1996), φωτοτυπία του οποίου υπάρχει στο αρχείο].

Η Ελληνογερμανική Οικονομική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1941 από την Τράπεζα Αθηνών και την Τράπεζα της Δρέσδης, με σκοπό να αναπτυχθούν οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.

Ο Ελληνοσοβιετικός Σύνδεσμος ιδρύθηκε στις 5 Μαρτίου 1945. Ανάμεσα στα ιδρυτικά του μέλη συγκαταλέγονταν οι: Νικ. Κιτσίκης, Πέτρ. Κόκκαλης, Α. Ζυμεωνίδης, Δημ. Φωτιάδη, Θρ. Καστανάκης, Λέων Κουκούλας, Μπεάτα Κιτσίκη, Νίκος Καζαντζάκης, Άγγ. Αγγελόπουλος, Γ. Λαιμός, Κ. Δεσποτόπουλος, Μ. Ροδάς, Λ. Ιακωβίδου, Ηλ. Ηλιού, Ευστ. Δρομάζος, Δημ. Βουτηράς, Βασ. Ρώτας. Ρ. Ιμβριώτη, Θ. Απάρτης, Χρ. Ευελπίδης, Γ. Σογγολόπουλος, Στέφ. Στεφανόπουλος, Ν. Καρβούνης, Έφη Πανσελήνου, Σπ. Βασιλείου. Π. Πρεβελάκης, Έλλη Λαμπρίδη, Μέλπω Αξιώτη, Ασημάκης Πανσέληνος, Άγγελος Σικελιανός, Γ. Κορδάτος, Παναγής Λεκατσάς, Γ. Βακαλό (Βακαλόπουλος), Αιμίλιος Βεάκης, Ειρήνη Μανούσακα. Το καταστατικό του Συνδέσμου τροποποιήθηκε στις 5 Μαρτίου 1961. Το έτος αυτό το ΔΣ. απαρτιζόταν από τον Γ. Σπηλιωτόπουλο (πρόεδρος) Κ. Προβελέγγιο (Γ. Γραμματέας) και Σταμ. Πετσόπουλο, Αικατ. Φιλδισάκου, Βασ. Δημησιάνο, Κων. Βάρναλη, Οδ. Κυριακόπουλο, Αναστ. Ορλάνδο, Ανδρ. Λεβέντη, Τάσο Τρίκκα). Έδρα του Συνδέσμου ήταν η Αθήνα.
Σκοπός του Συνδέσμου, όπως ορίζεται στο καταστατικό του 1961, ήταν η καλλιέργεια των πνευματικών, εκπολιτιστικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ των Ελλήνων και των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Για την επίτευξη του σκοπού του ο Σύνδεσμος ίδρυσε Ινστιτούτο Γραμμάτων και Επιστημών της Ρωσικής Γλώσσας, Βιβλιοθήκη, Εκδρομικό Τμήμα, Κινηματογραφική Λέσχη, ενώ οργάνωνε διαλέξεις και μετέφραζε στα ελληνικά κείμενα ρώσων επιστημόνων και λογοτεχνών. Από το αρχείο συνάγεται ότι λειτουργούσε έως το 1967. Δεν γνωρίζουμε αν η λειτουργία του διακόπηκε κατά την περίοδο της δικτατορίας αλλά είναι σίγουρο ότι λειτουργούσε τουλάχιστον ως το 1989.
Το αρχειακό υλικό στο ΕΛΙΑ καλύπτει την περίοδο 1956-1967. Ο Σύνδεσμος είχε στενές σχέσεις με τον σοβιετικό σύνδεσμο ΕΣΣΔ-Ελλάς καθώς και με άλλους συνδέσμους στις ανατολικές χώρες. Επίσης ίδρυσε παραρτήματα στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη.

[Πηγή σύνταξης διοικητικής ιστορίας: το υλικό του αρχείου]

Ο Οδυσσέας Ελύτης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη, γεννήθηκε το 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Γονείς του ο Παναγιώτης Θ. Αλεπουδέλης και η Μαρία Βρανά από τη Λέσβο. Το 1914 η οικογένεια φεύγει από την Κρήτη και εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου ο μικρός Οδυσσέας φοιτά από το 1917 στο σχολείο του Μακρή. Το 1930 εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ την ίδια περίπου εποχή συνδέεται φιλικά με τους Κανελλόπουλο, Εμπειρίκο και Σαραντάρη. Το 1935 δημοσιεύει ποιήματά του στο περιοδικό Νέα Γράμματα και εισέρχεται ενεργά στον κύκλο της γενιάς του '30. Παίρνει μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο με τον βαθμό του έφεδρου ανθυπολοχαγού. Το 1948, ύστερα από πρόσκληση των Rélations Culturelles του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας, μεταβαίνει στο Παρίσι όπου θα παραμείνει ώς το 1952. Μεταξύ των έργων του: Προσανατολισμοί (1940), Ο Ήλιος ο Πρώτος (1943), Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1945, 1962), Το Άξιον Εστί (1959), Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό (1960), Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά (1971), Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας (1971), Τα ρω του έρωτα (1972), Τα ετεροθαλλή (1974), Μαρία Νεφέλη (1978), Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου (1984), Ο μικρός ναυτίλος (1985), Τα ελεγεία της Οξώπετρας (1991), Ο ζωγράφος Θεόφιλος (1973), Ανοιχτά χαρτιά (1974), Η μαγεία του Παπαδιαμάντη (1976), καθώς και μεταφράσεις των Ζιρωντού, Μπρεχτ, Ζενέ, Ρεμπώ, Λετρεαμόν, Ελυάρ, Ζουβ, Ουγκαρέττι, Λόρκα, Μαγιακόφσκι. Το 1964 κυκλοφόρησε το ορατόριο Άξιον Εστί του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για το σύνολο του μέχρι τότε έργου του.

Η συγκεκριμένη ενότητα περιγραφής αντικατοπτρίζει μιαν ορισμένη χρονική φάση της παραγωγής του Ελύτη που κατέχει κεντρική θέση στην ποίησή του. Από το 1956 περίπου έως το 1959 επεξεργάζεται παράλληλα δύο διαφορετικά έργα του, τη μεγάλη σύνθεση του Άξιον Εστί (βλ. τετράδια Α΄-ΙΓ΄), καθώς και τα ποιήματα που θα ενταχθούν στη συλλογή Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό (βλ. τετράδιο ΙΔ΄). Στο ίδιο τετράδιο (ΙΔ΄) περιλαμβάνεται υλικό από την Αλβανιάδα, την οποία άρχισε να δουλεύει γύρω στα 1944 και την εγκατέλειψε λόγω της ενασχόλησής του με το Άξιον Εστί. Από τα τρία αρχικά μέρη αυτής της σύνθεσης διασώθηκε μόνο το πρώτο, το οποίο μεταδόθηκε σε ραδιοφωνική εκπομπή του Αντρέα Καραντώνη (28 Οκτ. 1956).

Πηγή: Φάκελος 1, τεκμήριο 1 και Mario Vitti, Ο Οδυσσέας Ελύτης. Κριτική μελέτη, Αθήνα. Ερμής 1991.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1902. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή και κατείχε καλά τα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ιταλικά. Ίδρυσε το Ινστιτούτο Κλασικών Σπουδών στο Νέο Φάληρο, όπου δίδασκε αρχαία ελληνικά και λατινικά και εργάστηκε σε ασφαλιστική εταιρεία του Πειραιά. Το 1940 υπηρέτησε στο στρατό ως διερμηνέας για τα ιταλικά και την περίοδο της Κατοχής εργάστηκε στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Αθηνών. Κατά την περίοδο 1949-1958 δίδαξε στις σχολές Μεταξά και Αποστολόπουλου καθώς και σε δημόσια γυμνάσια. Το έτος 1959-1960 δίδαξε στα γυμνάσια των ελληνικών κοινοτήτων της Κύπρου και της Αιγύπτου. Πέθανε στην Αθήνα το 1970.
Εμφανίστηκε στα νεοελληνικά γράμματα το 1924 μέσα από συνεργασίες με τα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής Νέα Τέχνη, Νέοι Βωμοί και Νουμάς (1924). Διετέλεσε επίσης ανταποκριτής της γαλλόφωνης εφημερίδας «Le Moment» του Βουκουρεστίου.
Tο 1929 ο Εμμανουήλ εξέδωσε την πρώτη συλλογή ποιημάτων Παράφωνος αυλός και ακολούθησαν Δώδεκα σκυθρωπές μάσκες (1931), Η δυναστεία των χιμαιρών (1940) και Stillae sanguinis (1951).
Πλούσιο ήταν επίσης το μεταφραστικό του έργο. Ανάμεσα στους συγγραφείς που καταπιάστηκε συγκαταλέγονται οι: Ε. Α. Πόε (Το κοράκι, 1932), Βαλερύ (Ομιλεί ο Νάρκισσος και άλλα ποιήματα, 1933), Μαλλαρμέ (Η Ηρωδιάς, 1936, Το απόγευμα ενός Φαύνου, 1938, Ίγκιτουρ ή η παραφροσύνη του Ελμπενόν, 1948), Ρεμπώ (Το μεθυσμένο καράβι, 1947), Σαίξπηρ, Σουίφτ, Στήβενσον, Ντίκενς, Βερν, Ζολά. Μετέφρασε ολόκληρο το έργο του Ιπποκράτη σε έξι τόμους (1967-71), έργα αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 3. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 6]

Γεννήθηκε στην Καισάρεια της Μικράς Ασίας. Τελείωσε τη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1890. Εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη ως δικηγόρος και εκλέχτηκε βουλευτής στην τουρκική Βουλή το 1911. Το 1914 επανεκλέχτηκε βουλευτής, αυτή τη φορά όμως από την περιφέρεια Αϊδινίου. Ως το τέλος του πολέμου εναντιώθηκε πολλές φορές στις τουρκικές αρχές (νόμος περί Πατριαρχείου, τουρκική κυριαρχία επί των χριστιανικών λαών). Κατά τα έτη 1920 και 1922 διετέλεσε νομάρχης Ροδόπης και Κοζάνης. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή κατέφυγε στην Αθήνα, όπου και εκλέχτηκε πληρεξούσιος Αθηνών-Πειραιώς στις βουλευτικές εκλογές του 1923. Το 1924, μαζί με αρκετούς άλλους πρόσφυγες βουλευτές, ανέθεσε την αρχηγία του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (κόμμα προσφύγων βουλευτών) στον Γ. Κονδύλη, παραμένοντας ηγετικό στέλεχος και συμμετέχοντας ενεργά στις συνεδριάσεις της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης ως το 1926. Προσχώρησε στο κόμμα του Βενιζέλου και διετέλεσε υπουργός Υγιεινής Προνοίας και Αντιλήψεως στις κυβερνήσεις του 1928 καθώς και στις κυβερνήσεις Ιουνίου 1929 και Δεκεμβρίου 1929. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1943.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, http://el.wikipedia.org, λήμμα: Εμμανουηλίδης, Εμμανουήλ]

Πρόεδρος Ομίλου Unesco Νομού Σερρών και αντιδήμαρχος πολιτισμού Σερρών

Βλέπε Βιογραφικό Λεξικό Βοβολίνη και Εικονογραφημένη Ελλάς. Τράπεζαι, βιομηχανία, εμπόριον, γεωργία, ναυτιλία, συγκοινωνία, Α΄ τόμος, Αθήνα, 1925.

Βλέπε Βιογραφικό Λεξικό Βοβολίνη και Εικονογραφημένη Ελλάς. Τράπεζαι, βιομηχανία, εμπόριον, γεωργία, ναυτιλία, συγκοινωνία, Α΄ τόμος, Αθήνα, 1925.

Βλ. βιογραφικό σημείωμα Δ. Αλεξόπουλου.

Η εμπορική σχολή του Βόλου ιδρύθηκε από τον εμπορικό σύλλογο "ο Ερμής", ως ιδιωτική σχολή με καταστατικό, που εγκρίθηκε με το Β.Δ. της 4-11-1900. Το πρώτο καταστατικό της Σχολής εγκρίθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1900.
Ως στο σχολικό έτος 1916-17 η σχολή λειτούργησε ως τριτάξια με μαθητές μόνο άρρενες. Κατά το σχολικό έτος 1914-15 εγγράφηκαν για πρώτη φόρα στην πρώτη τάξη οι πρώτες μαθήτριες. Έκτοτε παρακολουθούν τα μαθήματα και τα κορίτσια.
Κατά το έτος 1917-18 προστίθεται μία ακόμη τάξη, που ονομάζεται "Προκαταρκτική", που ισχύει για μία χρόνια. Από το επόμενο έτος (1918-19) η σχολή προσδιορίζεται ως "Ανεγνωρισμένη Εμπορική Σχολή Βόλου" και λειτουργεί με τέσσερις τάξεις.
Aπό το σχολικό έτος 1920/21 μετονομάσθηκε σε Δημόσια Εμπορική Σχολή Βόλου
Η Σχολή λειτούργησε ως 4τάξια και μικτή ως το σχολικό έτος 1931-32, οπότε έγινε 6τάξια και πάντα μικτή.
Κατά τα σχολικά έτη 1939-40 έως 1941-42, λειτούργησε το "Αστικόν σχολείον εμπορικής κατευθύνσεως εν Βόλω" , με τρεις τάξεις.
Το 1961 η ημερήσια Εμπορική Σχολή Βόλου μετατράπηκε σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο Βόλου. Το 1964 δημιουργήθηκε το 3τάξιο Οικονομικό Λύκειο Βόλου. Την ίδια χρονιά οι πρώτες τρεις τάξεις του οικονομικού γυμνασίου αποτέλεσαν το αυτοτελές, και για πρώτη φορά καθιερούμενο στο Βόλο "3ο Γυμνάσιο αρρένων", στεγαζόμενο στο ίδιο διδακτήριο και με το ίδιο διδακτικό προσωπικό. Το σχολείο αυτό καταργήθηκε την 30-9-1967.
Το 1969 το σχολείο έχει πάλι μετατραπεί σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο. Το 1976 το σχολείο μετατρέπεται πάλι σε Οικονομικό Λύκειο ως την 1-9-1977, οπότε οι μαθητές της τελευταίας τάξης του σχολείου ενσωματώνονται στη δύναμη του 2ου Λυκείου Βόλου. Στη συνέχεια μετατρέπεται σε Επαγγελματικό Λύκειο Βόλου που μετεξελίχθηκε σε 1ο ΤΕΛ Βόλου για να μετατραπεί τελικά στο 1ο ΤΕΕ Βόλου.

Το 1886 ο νεαρός Γρηγόριος Εμπεδοκλής ενοικίασε ένα κατάστημα δίπλα από το Χρηματιστήριο Αθηνών για να το μετατρέψει σε γραφείο χρηματομεσιτικών πράξεων και συναλλαγών. Ο ίδιος είχε γεννηθεί στο Λονδίνο το 1861 και είχε εγκατασταθεί στην Ελλάδα το 1875. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών και πρώην λογιστής στην Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως της Ελλάδος, αποφάσισε να μπει στην ελληνική τραπεζική αγορά με ένα δικό του επιχειρηματικό εγχείρημα. Το 1892 ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής μετέτρεψε το γραφείο του σε μικρή τράπεζα, με την επωνυμία «Τράπεζα Εμπεδοκλέους».
Το 1907 ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής ίδρυσε την Εμπορική Τράπεζα ως συνέχεια της Τράπεζας Εμπεδοκλέους. Ο ίδιος ανέλαβε και τη Γενική Διεύθυνση. Για μεγάλο χρονικό διάστημα από την έναρξη των εργασιών της, η Εμπορική Τράπεζα συνέχισε να διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά της οικογενειακής επιχείρησης. Εκτός από τραπεζικές, ασκούσε και εμπορικές δραστηριότητες.
Παρά την αιφνίδια έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων, η Εμπορική Τράπεζα κατόρθωσε να προσαρμόσει τις εργασίες της στην ανάγκη διατήρησης μεγάλων ρευστών διαθεσίμων. Ωστόσο, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου ήρθε αντιμέτωπη με μια σημαντική δυσχέρεια. Συγκεκριμένα, διακόπηκε η επικοινωνία με τα πιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού. Την περίοδο του Μεσοπολέμου, η τράπεζα εδραίωσε τη θέση της στην ελληνική αγορά. Δημιούργησε ένα σημαντικό δίκτυο καταστημάτων. Το 1938 η Εμπορική Τράπεζα διέθετε 52 καταστήματα.
Όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, το ένα τρίτο των υπαλλήλων της Εμπορικής Τράπεζας στρατεύτηκε. Κατά τη διάρκεια της δύσκολης περιόδου της Κατοχής, η τράπεζα έδειξε ιδιαίτερη μέριμνα για το προσωπικό της. Παρείχε στους εργαζομένους της συσσίτια, δάνεια και έκτακτα βοηθήματα. Την ίδια περίοδο, δοκιμάστηκε από διοικητικούς κλυδωνισμούς. Ο λόγος ήταν η αποχώρηση του ιδρυτή της Γρηγόριου Εμπεδοκλή το 1941 από την Ελλάδα. Από το 1943, οι οικονομικές συνθήκες στη χώρα επιδεινώθηκαν. Η Εμπορική Τράπεζα αντιμετώπιζε έντονα προβλήματα ρευστότητας, που τα χειρίστηκε με την πώληση χρεογράφων και επιχειρήσεων.
Τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, η Εμπορική Τράπεζα άλλαξε ιδιοκτησιακό καθεστώς. Η πλειοψηφία των μετοχών της περιήλθε στον εφοπλιστή Στρατή Ανδρεάδη. Τα χρόνια που ακολούθησαν, η Εμπορική Τράπεζα πέτυχε σημαντική ανάπτυξη των εργασιών της, ενώ συμμετείχε και στην ανέγερση σημαντικών δημόσιων έργων. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οικοδομήθηκε ένας ισχυρός, για τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας, όμιλος επιχειρήσεων. Οι εταιρείες του ομίλου δεν περιορίζονταν μόνο σε τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες. Εκτείνονταν επίσης σχεδόν σε ολόκληρο το φάσμα του δευτερογενούς τομέα.
Το 1975 η Εμπορική Τράπεζα και το σύνολο των επιχειρήσεών της πέρασε στον έλεγχο του ελληνικού δημοσίου. Κατά τη δεκαετία του 1980, η Εμπορική Τράπεζα προχώρησε σε κινήσεις στρατηγικής σημασίας. Σκοπός ήταν η εξυγίανση του ομίλου και η προσπάθεια εξορθολογισμού των εργασιών της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα γνώρισε μια σταδιακή απελευθέρωση. Σε αυτήν τη φάση, η Εμπορική Τράπεζα είχε πλέον επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της στο τραπεζικό σύστημα. Προχώρησε στην ίδρυση ή απόκτηση εταιρειών που εξειδικεύονταν σε σύγχρονα χρηματοοικονομικά προϊόντα.
Το καλοκαίρι του 2000 η μεγαλύτερη γαλλική τράπεζα, Crédit Agricole SA, απέκτησε το 6,7% του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής Τράπεζας. Το 2011 απέκτησε το σύνολο των μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας
Το 2012 η Crédit Agricole υπέγραψε συμφωνητικό για την πώληση του συνόλου του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής Τράπεζας στην Alpha Bank. Στις 28 Ιουνίου 2013, ολοκληρώθηκε η νομική συγχώνευση των 2 τραπεζών με την πλήρη απορρόφηση της Εμπορικής Τράπεζας από την Alpha Bank.

Το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Βόλου ιδρύθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 18ης Νοεμβρίου 1918 (με την υπογραφή του Βασιλέως Αλεξάνδρου και του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας Κωνσταντίνου Σπυρίδη στο ΦΕΚ 241 της 18/11/1918), με το οποίο ιδρύονταν ταυτόχρονα και τα Επιμελητήρια Καλαμάτας, Ηρακλείου, Κοζάνης και Καβάλας. Ήταν το πρώτο από τα Επιμελητήρια της Θεσσαλίας και ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1919, έχοντας την εποπτεία όλης της περιοχής της Θεσσαλίας.
Στους καταστατικούς σκοπούς του επιμελητηριακού θεσμού ήταν η προστασία και προαγωγή των εμπορικών και βιομηχανικών συμφερόντων της περιφέρειάς τους και η συνεργασία με το κράτος.
Από την αρχή το Επιμελητήριο με τις εκάστοτε διοικήσεις και τους διευθυντές του αποτέλεσε έναν ισχυρό μοχλό ανάδειξης των θεμάτων της τοπικής οικονομίας, ενημερώνοντας την πολιτεία με εισηγήσεις και υπομνήματα, προωθώντας προτάσεις και λύσεις και αποτελώντας έναν σοβαρό θεσμικό συνομιλητή και σύμβουλό της. Επίσης, έδωσε έμφαση στην εξωστρέφεια των τοπικών επιχειρήσεων και την προώθηση των προϊόντων τους σε εκθέσεις, όπως η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης, και άλλες. Σε όλο το διάστημα της αδιάλειπτης λειτουργίας του, το ΕΒΕΒ έχει συνδεθεί με κάθε σημαντικό οικονομικό και επιχειρηματικό γεγονός της Μαγνησίας, παρακολουθώντας, συμβάλλοντας και συνδιαμορφώνοντας τις συνθήκες ανάπτυξης της περιοχής.
Από το 1920, το δεύτερο χρόνο λειτουργίας του, κυκλοφόρησε την περιοδική έκδοση το «Δελτίον» ανελλιπώς μέχρι το 1940, οπότε διακόπηκε λόγω του πολέμου, για να επανεκδοθεί το 1965.
Από την ίδρυσή του το ΕΒΕΒ διέθετε τέσσερα τμήματα: εμπορικό, βιοτεχνικό, καπνεμπορικό και βιομηχανικό. Αργότερα το καπνεμπορικό εντάχθηκε στο Γραφείο Προστασίας Καπνού. Από νωρίς όμως υπήρξαν αντιπαραθέσεις ανάμεσά τους που οδήγησαν στην αυτονόμηση του επαγγελματικού και βιοτεχνικού τμήματος και τη δημιουργία το 1925 του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Βόλου, με σκοπό την προστασία και προαγωγή των συμφερόντων των επαγγελματικών, χειροτεχνικών και βιοτεχνικών τάξεων.
Τον Μάιο του 1988, σε εφαρμογή του νόμου 1748/88, ΦΕΚ 24/8.1.1988, τα δύο Επιμελητήρια συγχωνεύτηκαν και αποτέλεσαν το Επιμελητήριο Μαγνησίας.
Το αρχείο του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Βόλου (1925-1988) δεν έχει ακόμη παραδοθεί στα Γ.Α.Κ. Μαγνησίας.

Εμπορικός οίκος της Κωνσταντινούπολης.

Η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1943 από παράνοµες αντιστασιακές και κοµµατικές οργανώσεις νέων που δρούσαν εναντίον των δυνάµεων του άξονα από την αρχή της Κατοχής. Αποτελεί την µεγαλύτερη ευρωπαϊκή αντιστασιακή οργάνωση νέων και συνδέεται οργανικά µε το ΕΑΜ. Στις αρχές του εµφυλίου πολέµου διαλύθηκε µε δικαστική απόφαση και συνέχισε τις δραστηριότητές της παράνοµα έως το 1958. Το Αρχείο του Κεντρικού Συµβουλίου της ΕΠΟΝ (1943-1947), έχει τη δική του, ιδιαίτερη ιστορία. Όταν το 1947 άρχισαν οι διώξεις, που οδήγησαν στη διάλυση της ΕΠΟΝ, το Κεντρικό Συµβούλιο της οργάνωσης αποφάσισε να ενταφιαστεί το Αρχείο στον κήπο εξοχικού σπιτιού. Το αρχείο ξεθάφτηκε κυριολεκτικά µετά το πέρας του Εµφυλίου και φυλάχθηκε σε ασφαλές µέρος. Διέφυγε από την κατάσχεση στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγµαταρχών και τελικά, έπειτα τις αναγκαίες εργασίες συντήρησης, φυλάσσεται σήµερα στα ΑΣΚΙ.