Ο Χρήστος Αριστ. Χασάπης ήταν συνδικαλιστής και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης.

Ο Θεόδωρος Συναδινός γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1878*. Ήταν το δεύτερο από τα εφτά παιδιά του Νικολάου Συναδινού (†περί το 1889) και της συζύγου του Φωτεινής, το γένος Δημητρακοπούλου († 1932), που καταγόταν από την Αλωνίσταινα.
Ο Θεόδωρος Συναδινός τέλειωσε το Γυμνάσιο στην Τρίπολη και το 1897 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με σκοπό να φοιτήσει στο Ωδείο Αθηνών. Τα πενιχρά οικονομικά μέσα κι η ηλικία του δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει μουσική, κι έτσι στράφηκε στο δημοφιλές την εποχή εκείνη πεδίο της νομικής επιστήμης. Ο ίδιος αναφέρει πως γράφτηκε στη Νομική Σχολή και πως παράλληλα με τις σπουδές του εργάστηκε στη διαμόρφωση του κήπου Κλαυθμώνος και στο Ταχυδρομείο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, στράφηκε επαγγελματικά στη δημοσιογραφία και στο θέατρο.
Στο χώρο του Τύπου ξεκίνησε ως αρθρογράφος σε περιοδικά, ως συνεκδότης (με τον Κώστα Ρίζο) του βραχύβιου καλλιτεχνικού περιοδικού Ωδείον (1904), και κυρίως ως δημοσιογράφος, χρονογράφος, κριτικός και (από το 1908) αρχισυντάκτης στην εφημερίδα του Βλάση Γαβριηλίδη Ακρόπολις. Με την είσοδό του στο χώρο του θεάτρου (1911) περιόρισε κάπως τη δημοσιογραφική δράση του, αλλά δεν την εγκατέλειψε. Ιδρυτικό μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), το 1914, συνέβαλε και στη σύνταξη του πρώτου καταστατικού της. Την επόμενη χρονιά ανέλαβε αρχισυντάκτης στη φιλοβενιζελική εφημερίδα Νέα Ελλάς, θέση που διατήρησε μέχρι τη διακοπή της κυκλοφορίας της στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1916. Το 1917 εξέδωσε δική του εφημερίδα, την Πρόοδο, που κυκλοφόρησε μέχρι το τέλος του 1918. Το 1920, μετά το θάνατο του Βλάση Γαβριηλίδη, ανέλαβε τη διεύθυνση της Ακροπόλεως, ενώ δύο χρόνια αργότερα διηύθυνε και το περιοδικό Μουσική Επιθεώρησις. Το 1938 αγόρασε από το Δημήτριο Μοσχονά το θεατρικό περιοδικό Τα Παρασκήνια, που διηύθυνε ως την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Από τον Αύγουστο του 1948 ως τον Ιανουάριο του 1951 διατήρησε τη στήλη του χρονογραφήματος στην εφημερίδα Το Βήμα.
Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος και το όραμά του για την ανανέωση της ελληνικής σκηνής καθόρισαν την είσοδο του Συναδινού στο χώρο του θεάτρου. Από το 1901, στην πλατεία, στα παρασκήνια, μια φορά και στο σανίδι (ως κομπάρσος) της Νέας Σκηνής, ο Συναδινός γνώρισε την τέχνη του θεάτρου, την τεχνική και τις δυσκολίες της. Την ίδια περίοδο είχε θαυμάσει το σκηνοθετικό έργο του Θωμά Οικονόμου στο Βασιλικό Θέατρο κι είχε υποκλιθεί μπροστά στο ταλέντο της Μαρίκας Κοτοπούλη και της Κυβέλης. Η θεατρική ιδιοσυγκρασία του διαμορφώθηκε μέσα στο περιβάλλον της σκηνής αλλά και μέσα από την εξοικείωσή του, ως θεατή, με πλούσιο ρεπερτόριο.
Ως θεατρικός συγγραφέας εμφανίστηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1911 με τις Μπλόφες. Η τελευταία «πρώτη» έργου του δόθηκε την άνοιξη του 1948 με το Σατανά. Στα 37 αυτά χρόνια, η ελληνική σκηνή παρουσίασε 40 έργα του Συναδινού, πρωτότυπα και διασκευές. Αν συνυπολογίσουμε τη μικρή θητεία του στη θεατρική επιθεώρηση, φτάνουμε τις 46 πρεμιέρες με το όνομά του στη θέση του συγγραφέα, του συνσυγγραφέα ή του διασκευαστή. Από τις αρχές του 20ού αιώνα ως το 1958 ο Συναδινός έγραψε 69 κείμενα προορισμένα για τη σκηνή, από τα οποία 23 δεν είδαν τα φώτα της. Το ελληνικό θέατρο φιλοξένησε τα δύο τρίτα της δραματουργίας του, σε 240 παραγωγές από το 1911 μέχρι το 1986.
Το 1919, ο Συναδινός δημοσίευσε την πρώτη Ιστορία της νεοελληνικής μουσικής (1824‒1919) (κυκλοφόρησε μόνο το πρώτο μέρος, 1824‒1891), την οποία συμπλήρωσε το 1922 με τον τόμο Το ελληνικό τραγούδι. Από το συγγραφικό του έργο εκδόθηκαν επίσης οι τίτλοι Η κόκκινη μάσκα (δραματική σκηνή)(1916),Εσύ φταις (κομεντί σε τρία μέρη) (1924), Κράτος και θέατρον (1925), Ο Καραγκιόζης (σατυρικό δράμα σε τρία μέρη) (1925), Οι πίνες (δράμα σε τρία μέρη) (1925), Ο μαικήνας (δράμα σε τρία μέρη) (1926), Τα κομμένα μαλλιά (1926), Βλάσης Γαβριηλίδης (1929), Ερωτόκριτος (διασκευή του κρητικού έπους του Βιντσέντζου Κορνάρου, δράμα σε τέσσαρα μέρη) (1929 και 21930), Είμαστε μουσικά μορφωμένοι; (1932), Ο νικητής(δράμα σε τρία μέρη – οχτώ εικόνες) (1933), Πώς πρωτοεμφανίστηκα στο θέατρο (1933), Η ομορφιά στη γυναίκα (1933), Ο παλιάτσος (κωμωδία σε τρία μέρη) (1935), Πώς είδα την Αμερική (1948), Θέατρο: Στο νησί των καλών ανθρώπων ‒ Η φωνή του βουνού ‒ Στην κάψα του καλοκαιριού (1954), Κοσμική κίνησις (σατιρική κωμωδία σε τρεις πράξεις) (1969).
Πλάι στο εκτενές συγγραφικό και δημοσιογραφικό έργο του Συναδινού πρέπει να σημειωθεί η μακρόχρονη και πληθωρική δημόσια παρουσία και δράση του στη θεατρική ζωή του τόπου. Ιδιαίτερα δραστήριο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων από το 1911, ήταν σύμβουλος (από το 1924) και πρόεδρός της από το 1933 ως το 1946.Ήταν επίσης δάσκαλος, μέλος της εφορευτικής επιτροπής (1924), πρόεδρος (1924‒1929) και διευθυντής (1929‒1930) της Επαγγελματικής Σχολής Θεάτρου, και διευθυντής της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου από το 1930 ως το 1946. Στο Εθνικό Θέατρο ήταν επίσης μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής (1931), της Καλλιτεχνικής Επιτροπής (1933‒1937) και του Διοικητικού Συμβουλίου (1943‒1944, 1945‒1946),ενώ διατέλεσε και δύο φορές διευθυντής στην Εθνική Λυρική Σκηνή (1945‒1946, 1950‒1953). Είχε επίσης χρηματίσει μέλος του Ταμείου Συντάξεων και Περιθάλψεως της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων (1926), της Επιτροπής Αδείας Ασκήσεως Επαγγέλματος Ηθοποιού (1933, 1937‒1942), του Ταμείου Συντάξεων Ηθοποιών, Μουσικών και Τεχνιτών Θεάτρου (1936‒1938), της Επιτροπής Λογοκρισίας Θεατρικών Έργων (1936‒1941), του Ταμείου Εργασίας Ηθοποιών (1936‒1937). Συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση του Θεατρικού Μουσείου (1938) και ήταν ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (1950).
Ο Θ. Ν. Συναδινός πέθανε στις 13 Οκτωβρίου 1959, στο νοσοκομείο Παμμακάριστος, από καρκίνο του πνεύμονα. Σύζυγός του ήταν η κόρη του Βλάση Γαβριηλίδη και της Ουρανίας Γρυπάρη Άννα (1881‒1962), με την οποία απέκτησαν ένα γιο, το Νίκο (1917‒1992).
[Το βιογραφικό σημείωμα είναι βασισμένο στο υλικό του αρχείου του Θεόδωρου Συναδινού, που απόκειται στο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ].
[* Το έτος γέννησης του Θ. Ν. Συναδινού βεβαίωσε τον Οκτώβριο του 2022 η Ζηνοβία Μιχάλογλου, με έρευνά της στα ΓΑΚ Αρκαδίας. Την ευχαριστούμε θερμά].

Ο Γιώργος Σκούρτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 από γονείς εργάτες. Ξεκίνησε να δουλεύει από 7 χρονών. Δουλεύοντας τελείωσε το γυμνάσιο και πέρασε σε δύο πανεπιστημιακές σχολές, τις οποίες εγκατέλειψε «προτιμώντας να είναι αυτοδίδακτος». Άρχισε να γράφει από τα 19 του χρόνια διηγήματα και θέατρο. Μέχρι τα 27 του είχε εκδώσει ένα βιβλίο με διηγήματα και είχε τελειώσει εφτά μονόπρακτα και δύο τρίπρακτα έργα, τα οποία όμως δεν έδωσε να παιχτούν γιατί «ήθελε να μάθει τα μυστικά της θεατρικής γραφής». Μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών έφυγε στο εξωτερικό. Έζησε σε Λονδίνο, Βρυξέλλες, Μόναχο, Παρίσι και ταξίδεψε στις Ανατολικές Χώρες. Άλλαξε διάφορες δουλειές για να ζήσει αυτός, η γυναίκα του Αγγελική Ελευθερίου (αδερφή του Μάνου Ελευθερίου) και ο γιός τους. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1970 με το εμβληματικό έργο Οι Νταντάδες, το οποίο ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη. Το 1974 επέστρεψε στην Αθήνα όπου και έμεινε πλέον μόνιμα έως τον θάνατό του.

Από το Θέατρο Τέχνης ανέβηκαν ακόμη τα έργα: Οι μουσικοί (1972), Ο καραγκιόζης παρά λίγο βεζίρης (1973), Κομμάτια και θρύψαλα (1976), Πού πάει το λεωφορείο (1978, συλλογικό), Οι εκτελεστές (1988 και 2001). Κάποια από τα έργα του λογοκρίθηκαν από την Χούντα, ανάμεσά τους και Η Θηλειά, η οποία ανέβηκε τελικά από το Εθνικό Θέατρο το 1975. Την ίδια εποχή συγκρότησε δύο φορές θιάσους που διαλύθηκαν για λόγους οικονομικούς. Άλλα θεατρικά του είναι τα εξής: Κομμέντια (Ανοιχτό Θέατρο, 1973), το συλλογικό έργο/ επιθεώρηση …Και συ χτενίζεσαι (Ελεύθερο Θέατρο, 1973), η θεατρική ιστορική τριλογία Η κωμωδία του Βασιλιά Ιουγούρθα (1979), Η δίκη του Σωκράτη (1993) και Υπόθεση Κ.Κ.(1993) κ.ά.

Ο Σκούρτης έγραψε ακόμα στίχους και σενάρια για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ενώ από το 1976 έως το 2005 αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Τα Νέα και για ένα χρόνο στην Αυγή. Διασκεύασε και μετέφρασε θεατρικά έργα (Σαίξπηρ, Αριστοφάνη, Ευριπίδη), ενώ σκηνοθέτησε πολλά από τα έργα του στη σκηνή, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Σημαντικό είναι και το πεζογραφικό έργο του. Έγραψε διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα και ποίηση. Μεταξύ άλλων: Το ημερολόγιο του D.S (1966), Μπάρμπα-Τζωρτζ… Μια φορά ήταν ένας μόνος του (1980), Ιστορίες με πολλά στρας (1989), Το συμπόσιο της Σελήνης (1993), Ο Κίλερ (2004), Εκποίηση (2004). Συμμετείχε ως μέλος στην ‘Ενωση Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων της οποίας διετέλεσε και πρόεδρος από το 2001 έως το 2003, στο Σωματείο Ελλήνων Σκηνοθετών και στο Σωματείο Ελλήνων Σεναριογράφων. Πέθανε στις 18 Νοεμβρίου του 2018, σε ηλικία 78 ετών.

[πηγή: εισαγωγή από κατάλογο της Β. Αρβανιταντώνη κσι αυτοβιογραφικό σημείωμα του Γ. Σκούρτη που περιέχεται στο αρχείο].

Νεότερος αδερφός του ποιητή Λάμπρου Πορφύρα (φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτριου Σύψωμου). Έζησε για χρόνια στην Καλκούτα ως υπάλληλος του οίκου Ράλλη (όπως κι άλλοι Χιώτες συγγενείς του) και αργότερα στο Ντάρμπαν της Νότιας Αφρικής. Συντηρούσε οικονομικά τον ποιητή και μετά το θάνατό του φρόντισε κατά τις επισκέψεις του στην Ελλάδα να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του και να προωθήσει το έργο του.

Ο λυρικός ποιητής Λάμπρος Πορφύρας (κατά το φιλολογικό του ψευδώνυμο) γεννήθηκε στα Καρδάμυλα της Χίου. Λίγο αργότερα η οικογένειά του μετακόμισε στη Σύρα και μετά στον Πειραιά. Γράφτηκε στη Νομική σχολή αλλά δεν πήρε πτυχίο. Δεκαπέντε χρονών δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα και το 1920 κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή «Σκιές». Μία άλλη συλλογή, οι «Μουσικές φωνές», εκδόθηκε μεταθανάτια (1934). Ξεχώρισε για την ευαισθησία του και για τη μουσικότητα των στίχων του. Εκτός από το πρωτότυπο έργο του μετέφρασε ποιήματα των Βερλαίν, Ουγκώ, Σέλλεϋ κ.λπ. Ο νεότερος αδερφός του Θεόδωρος Σύψωμος έζησε για χρόνια στην Καλκούτα ως υπάλληλος του οίκου Ράλλη (όπως κι άλλοι Χιώτες συγγενείς του) και αργότερα στο Ντάρμπαν της Νότιας Αφρικής. Συντηρούσε οικονομικά τον ποιητή και μετά το θάνατό του φρόντισε κατά τις επισκέψεις του στην Ελλάδα να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του και να προωθήσει το έργο του.

Ο Μάριος (πραγματικό όνομα Γεώργιος) Βαϊάνος (ή Βαγιάνος) γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1905 (ως χρονολογία γέννησής του αναφέρεται και το 1908). Ενώ ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία, η οικογένειά του μετακινήθηκε στον τόπο καταγωγής του πατέρα, στα Καρδάμυλα της Χίου. Οι δικοί του τον έστειλαν κάτοπιν σε συγγενείς στον Πειραιά, όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Στη συνέχεια, γράφτηκε στο τμήμα Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει και να αποφοιτήσει. Σε νεαρή ηλικία δημοσίευσε ποιήματά του σε διάφορα περιοδικά.
Εξέδωσε τα βραχύβια περιοδικά Νέα Τέχνη (1924-1927), Ελληνικά Φύλλα (1935), Ορίζοντες (1942-1944 και στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970), καθώς και το Πασχαλινό Λεύκωμα του 1931. Μεταπολεμικά ίδρυσε το «Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας»(το οποίο εμφανίζεται ως εκδότης του περιοδικού Ορίζοντες ήδη από το 1943), ένα ιδιόρρυθμο εντευκτήριο και εκθεσιακό χώρο, όπου συγκεντρώνονταν (γνωστοί, άσημοι ή και πρωτοεμφανιζόμενοι) λογοτέχνες, καλλιτέχνες και εικαστικοί. Υπήρξε ο άνθρωπος που ουσιαστικά σύστησε πρώτος τον Καβάφη και το ποιητικό του έργο στο ελληνικό κοινό (αφιερώνοντας μάλιστα σ’ εκείνον και ένα τεύχος της Νέας Τέχνης ήδη το 1924 και οργανώνοντας έκθεση ενθυμημάτων του το 1964), ενώ λειτούργησε και ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους λογοτέχνες και καλλιτέχνες της Αθήνας και σ’ εκείνους της περιφέρειας αλλά και του εξωτερικού (διασπορά). Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1975.

Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης.

Αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης. Μέλος της ΕΠΟΝ.

Αντάρτης του 54ου Συντάγματος ΕΛΑΣ. Εκτελέστηκε το 1946 στο Μεζούρλο.

Μηχανικός