Η οικογένεια Κονοφάου (σε παλαιότερα έγγραφα μέλη της συναντώνται και με το επώνυμο Κονοφάγος) είναι μια παλιά οικογένεια της Πάργας. Αναφορές ωστόσο για μέλη της οικογένειας εμφανίζονται από το 1678 στο χωριό Αργυράδες της Κέρκυρας, και μάλιστα οι περισσότεροι είναι κληρικοί. Φαίνεται ότι ένας κλάδος της εγκαταστάθηκε στην Πάργα. Τα τεκμήρια του αρχείου αφορούν μέλη αυτού του κλάδου. Ακολουθούν σύντομα βιογραφικά σημειώματα των σημαντικότερων μελών της οικογένειας.

Ο ιεροδιάκονος Χρύσανθος κατά κόσμον Διονύσιος Κονοφάος (Πάργα, 1790- Αθήνα, 1857) εκπαιδεύτηκε στα Ιωάννινα με δαπάνες του θείου του Αγάπιου, επισκόπου Παραμυθιάς, και το 1814 χειροτονήθηκε πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Ιωαννίνων. Το 1817 έφυγε από τα Ιωάννινα, εξαιτίας των διωγμών του Αλή Πασά και κατέληξε, μέσω Κέρκυρας στην Τεργέστη όπου διετέλεσε διάκονος της εκεί ελληνικής εκκλησίας. Στην Τεργέστη ανέπτυξε δράση για τη μόρφωση των νέων από την Ελλάδα, γεγονός που συντέλεσε στη γνωριμία του με την οικογένεια Καποδίστρια (Αυγουστίνο και Ιωάννη). Επιπλέον, το 1828 πρόσφερε στον Ι. Καποδίστρια 500 τάληρα ρεγγίνας ως ενίσχυση για την «Εθνική Τράπεζα». Το 1829 ο Καποδίστριας του ανέθεσε την οργάνωση του ορφανοτροφείου στην Αίγινα και την εκγύμναση διδασκάλων της αλληλοδιδακτικής μεθόδου. Το 1833 διορίστηκε πρωτοσύγκελος στο Μεσολόγγι ενώ αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και διορίστηκε «Έφορος των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων» αμισθί. Το 1856 τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος.

Παρθένιος Κονοφάος, κατά κόσμον Διονύσιος, θείος του Χρύσανθου, διετέλεσε επίσκοπος Βοθροδού (Βουθρωτού;) (1804), Δελβίνου και Χειμάρας ( - 1822). Το 1822 βρισκόταν στην Τεργέστη μαζί με τον ανιψιό του Χρύσανθο σε μάλλον δυσμενή οικονομική κατάσταση.

Ο Δημήτριος Σπυρίδωνος Κονοφάος ( – 1885) διετέλεσε μέλος του συλλόγου «Παρνασσός». Έγραψε το βιβλίο Θεωρητική μέθοδος του χορού, Αίγινα, 1835.

Σπυρίδων Κονοφάος (1844-1909) γιος του Δημητρίου διετέλεσε ταμίας, κοσμήτορας και έφορος του συλλόγου «Παρνασσός» επί σειρά ετών. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και αναγορεύτηκε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Είχε μεγάλη περιουσία. Παντρεύτηκε με την Κλεοπάτρα Ζαλοκώστα.

Ο Σπυρίδων Κωνσταντίνου Κονοφάος (Αθήνα, 1923-Αθήνα, 2004) ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Σημαιοφόρος το 1943, υπηρέτησε στα υποβρύχια και ανήλθε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας. Έλαβε μέρος στο αποτυχημένο κίνημα του Δεκεμβρίου του 1967 και αποτάχθηκε. Επανήλθε το 1975 ως αντιναύαρχος και διορίστηκε Διοικητής Στόλου. Το 1976 διορίστηκε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, αντικαθιστώντας τον Σπυρίδωνα Μουρίκη, θέση που κατείχε έως το 1982 οπότε και αποστρατεύτηκε με το βαθμό του ναυάρχου και τον τίτλο του Επίτιμου Αρχηγού Γ.Ε.Ν. Στη διάρκεια της θητείας του ως Αρχηγός Γ.Ε.Ν. συνέβαλε στον εκσυγχρονισμό του Στόλου.

Την περίοδο 1968-1974 μετείχε στην εταιρεία Βασίκλο ΕΠΕ που μεσολάβησε, για την αγορά από το Πολεμικό Ναυτικό δύο υποβρυχίων από τα ναυπηγεία Κιέλου της Γερμανίας. Την περίοδο 1976-1979 αγοράστηκαν από τα ίδια ναυπηγεία άλλα τέσσερα υποβρύχια της ίδιας σειράς. Μερίδα του Τύπου θεώρησε τη δεύτερη αγορά αποτέλεσμα της προηγούμενης εργασίας του στην Βασίλκο και τον κατηγόρησε για την επιλογή του.

Ο Γεράσιμος Κονιδάρης ήταν καθηγητής Θεολογίας (και δύο φορές Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Ε.Κ.Π.Α.), διετέλεσε επί χρόνια Γενικός Γραμματέας του "Παρνασσσού" (θέση από την οποία επαύθη κατόπιν αφόρητων πιέσεων της δικτατορίας των Συνταγματαρχών) και από το 1980 μέχρι το θάνατό του, χρημάτισε Πρόεδρος του "Παρνασσού".
Ο Κονιδάρης ήταν μέλος της "Επιτροπής Αγώνα", οργάνωση-πρόπλασμα της Ε.Ο.Κ.Α. Στο σπίτι του Καθηγητή στην Αθήνα, δόθηκε ο όρκος των μελών της Επιτροπής το 1953 και, η συμμετοχή του Κονιδάρη στην οργάνωση ήταν πηγή περηφάνιας γι' αυτόν μέχρι το τέλος του βίου του.

Οι αδελφοί Σπυρίδων και Ανδρέας Κονεμένος ήσαν γαιοκτήμονες, γιοί του Γεωργίου Κονεμένου, που διετέλεσε πρεσβευτής των Τούρκων και πέθανε στην Πρέβεζα το 1895. Ο Σπυρίδων είχε παντρευτεί το 1830 την Καθαρή Σικελιανού. Ο Νικόλαος Σ.Κονεμένος (1832-1906) ήταν εξάδελφος του Γεωργίου Κονεμένου. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα, σπούδασε στην Ιόνιο Ακαδημία και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Δημοσίευσε στιχουργήματα που διακρίθηκαν για τη ρυθμική τους αρμονία και την έμμετρη κοινωνική σάτυρα (“Η φαντασία μου”, 1867), εξέδωσε στην Κέρκυρα το λογοτεχνικό περιοδικό “Εωσφόρος”, έγραψε την “Οικογένεια” (1870) και τη “Διαθήκη” (1901) καθώς και δύο φυλλάδια για τη γλώσσα. Έγινε γνωστός για τους αγώνες του υπέρ της δημοτικής γλώσσας. Ο Καίσαρ Νικολάκη Κονεμένου ήταν ενδεχομένως γιος του Νικολάου.

Ο Γεώργιος Κονδύλης (14 Αυγούστου 1879 - 31 Ιανουαρίου 1936) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός, δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά από δύο πραξικοπήματα, αντιβασιλέας, πολλές φορές βουλευτής και υπουργός.

Ο Αναγνώστης Κονδάκης διατέλεσε Διοικητής Κορίνθου τουλάχιστον κατά τα έτη 1830-1831.

Εκπαιδευτικός και συγγραφέας των βιβλίων Σφυρίγματα τραίνων (1949), και Κουβέντες με τον Γεώργιο Δροσίνη (1951).

Ο Κωνσταντίνος Α. Κολυβάς κατετάγη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1914. Υπηρέτησε στο 1ο και 3ο σύνταγμα Ιππικού (1916-1920) και το Νοέμβριο του 1921 προήχθη σε ίλαρχο. Το 1923 παραιτήθηκε από το στράτευμα, εργάστηκε ως επιθεωρητής στην Εταιρεία Διαχειρίσεως Υπεγγύων Προσόδων και ως έφεδρος αξιωματικός πολέμησε στον πόλεμο του 1940. Πέθανε από συγκοπή καρδιάς στη Θεσσαλονίκη στις 7 Μαρτίου 1941.

Ο Αλέξιος Κολυβάς ήταν λόγιος από τη Ζάκυνθο. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στις Βρυξέλλες. Το 1876 διηύθυνε στη Ζάκυνθο την εφημερίδα Ο μοχλός και αργότερα το 1885 την εφημερίδα Εξεταστής. Δίδαξε ελληνικά στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και στο Βαρβάκειο Λύκειο. Το 1897 ανέλαβε την ιδιοκτησία και διεύθυνση της Νέας Εφημερίδος του Ιωάννη Καμπούρογλου. Διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και χρημάτισε πολλές φορές βασιλικός επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Για είκοσι χρόνια κατείχε τη θέση του γραμματέα της Επιτροπής Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων. Είχε καταρτίσει συλλογές χειρογράφων και κωδίκων και συλλογή βυζαντινών εικόνων. Παντρεύτηκε την Σοφία Γρηγορίου Μπουρνιά με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Κωνσταντίνο, την Αγγελική (σύζυγο Πλάτωνα Χατζημιχάλη) και την Άννα.

Ο Πάνος Κολοκοτρώνης μεγάλωσε στη Ζάκυνθο, όπου στις 20 Δεκεμβρίου του 1818, σε ηλικία 20 χρόνων, μυήθηκε από τον πατέρα του στη Φιλική Εταιρεία.

Είχε σπουδάσει στην Ακαδημία της Κέρκυρας, ήταν μαθηματικός και γνώριζε καλά την αρχαία ελληνική και την ιταλική γλώσσα, καθώς και λίγα γαλλικά.

Στις 23 Μαρτίου 1821 ζήτησε άδεια μαζί με το μικρότερο αδελφό του Γενναίο από τις αγγλικές αρχές της Ζακύνθου, να φύγουν για το Μοριά. Οι Άγγλοι δεν το επέτρεψαν και αναγκάστηκαν να φύγουν κρυφά για το Μοριά, όπου ανέπτυξαν αξιόλογη πολεμική δραστηριότητα.

Ξεμπάρκαραν στην Ηλεία και πήραν μέρος στη μάχη που έγινε στον Πύργο κατά των Λαλαίων Τούρκων. Προχώρησαν ύστερα στην Αρκαδία και ανταμώθηκαν με τον πατέρα τους. Όταν ο Θ. Κολοκοτρώνης πήγε στο Άστρος να υποδεχτεί το Δημήτριο Υψηλάντη, οι Τούρκοι της Τριπολιτσάς βγήκαν με ισχυρές δυνάμεις εναντίον των Ελλήνων. Ο Πάνος Κολοκοτρώνης τους αντιμετώπισε δείχνοντας παράλογη τόλμη. Όταν κατελήφθη η Τρίπολη από τους Έλληνες, οι Τριπολιτσιώτες ζήτησαν από το Θ. Κολοκοτρώνη με αναφορά τους να τους αφήσει τον Πάνο πολιτάρχη, και τον άφησε, η δε Πελοποννησιακή Γερουσία τον ονόμασε χιλίαρχο και τον έστειλε ως αντιπρόσωπό της για την παραλαβή του Αναπλιού. Πολέμησε κατά των Τούρκων του Δράμαλη και συμμετείχε στη φύλαξη των Σπετσών, ώστε να μη γίνουν Τουρκικές αποβάσεις.

Το Φλεβάρη του 1823 στεφανώθηκε την κόρη της Μπουμπουλίνας, Ελένη, στο Ανάπλι. Μετά τη Συνέλευση του Άστρους, το Εκτελεστικό Σώμα διόρισε τον Πάνο φρούραρχο στο Ανάπλι.

Η πολιτική του δράση συνδέεται με τις εμφύλιες διενέξεις ανάμεσα σε πολιτικούς και στρατιωτικούς, όπου τάχθηκε με το μέρος του πατέρα του (1823-1824). Συγκεκριμένα, όταν ένα μέρος βουλευτών, φίλοι του Μαυροκορδάτου, αντενεργούσαν στο έργο του Εκτελεστικού Σώματος και των Στρατιωτικών, ο Πάνος Κολοκοτρώνης και ο Νικηταράς αντέδρασαν λόγω και έργω. Ανάλογα έπραξε ο Πάνος και με το δεύτερο εκτελεστικό, την παράνομη κυβέρνηση Κουντουριώτη.

Κατά τη δεύτερη φάση του εμφυλίου ο Πάνος συγκρούστηκε με τα στρατεύματα του Παπαφλέσσα και Μακρυγιάννη στη Μεσσηνία και αφού τα διέλυσε ανέβηκε στην περιοχή της Τριπολιτσάς.

Στις 13 Νοεμβρίου 1824 , κατευθυνόμενος προς Σελίμνα, όπου βρισκόταν ο πατέρας του, έπεσε σε κυβερνητική ενέδρα και σκοτώθηκε. Ο θάνατος του Πάνου επέδρασε διαλυτικά στο στρατόπεδο των «ανταρτών», διότι ο Θ. Κολοκοτρώνης δεν είχε διάθεση να συνεχίσει τον αγώνα κατά των κυβερνητικών και αποτραβήχτηκε στη Στεμνίτσα.

Αγωνιστής από το Λιμποβίτσι. Εξάδελφος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Γεννήθηκε στα 1756. Πολέμησε στα Ορλωφικά και ιδιαίτερα έδρασε το 1779 κατά την εξόντωση των Αλβανών στα Τρίκορφα. Παρά την ηλικία του πολέμησε τους Τούρκους μαζί με τους τέσσερις γιους του. Από τα γεράματα και τις κακουχίες του πολέμου, τυφλώθηκε. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 1838 ευχαριστημένος που είδε την πατρίδα του ελεύθερη.

Ο Ιωάννης, επονομαζόμενος Γενναίος (Ζάκυνθος 1805-Αθήνα 1868), ήταν ο δευτερότοκος γιος του Θεόδωρου και της Αικατερίνης Καρούσου. Έλαβε από πολύ νέος, μαζί με τον πατέρα του, μέρος σε πολλές μάχες και πολιορκίες του Αγώνα στην Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα. Υπασπιστής του Όθωνα, διορίστηκε το 1841 γερουσιαστής και το 1861 έλαβε τον βαθμό του αντιστράτηγου. Χρησιμοποιήθηκε συχνά στην καταστολή αντιοθωνικών εξεγέρσεων, ενώ το 1862 διετέλεσε πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών στην τελευταία κυβέρνηση του Όθωνα. Το 1828 παντρεύτηκε την Φωτεινή Τζαβέλα από το Σούλι και απέκτησε μαζί της δύο γιους, τον Θεόδωρο, (γνωστό με το ψευδώνυμο Φαλέζ), τον Κωνσταντίνο και πέντε θυγατέρες. Ασχολήθηκε, όπως ο πατέρας του, με τη διήγηση των γεγονότων της Ελληνικής Επανάστασης και τη δράση των οπλαρχηγών.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Ραμαβούνι Μεσσηνίας, 1770 - Αθήνα, 1843), γιος του Κωνσταντή, είχε διοριστεί από τους κατοίκους της επαρχίας Μεγαλόπολης οπλαρχηγός της περιοχής ήδη από το 1787. Μετά τη διαμονή του στα Επτάνησα, τις συνεννοήσεις με τους Φιλικούς και τη μύησή του στην Εταιρία το 1818, επανέκαμψε στην Πελοπόννησο, όπου και ηγήθηκε των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Αγώνα. Με την πολιορκία και άλωση της Τριπολιτσάς, και τον αποδεκατισμό των στρατευμάτων του Δράμαλη στα Δερβενάκια, εδραίωσε τη νίκη των Ελλήνων στην Πελοπόννησο. Υποστηρικτής του Ι. Καποδίστρια, μετά τη δολοφονία του διορίστηκε μέλος της Διοικητικής Επιτροπής μαζί με τους Αυγουστίνο Καποδίστρια και Ιωάννη Κωλέττη. Την άφιξη του Όθωνα δέχθηκε με ενθουσιασμό, αλλά διαφώνησε με τα μέτρα της Αντιβασιλείας, στάση που τον οδήγησε το 1833 στη φυλακή του Ναυπλίου και στην καταδίκη του σε θάνατο επί εσχάτη προδοσία. Του δόθηκε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του Συμβούλου της Επικρατείας.
Είχε τρεις γιους: τον Πάνο (1798-1824), τον Ιωάννη (1805-1868) και τον Κωνσταντίνο (1811-1849).

Η Ελληνίδα μεσόφωνος Ίρμα Κολάση, αρμενογαλλικής καταγωγής, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με μουσικές επιρροές. Ξεκίνησε να διδάσκεται πιάνο στο Ωδείο Αθηνών όταν ήταν μόλις 6 ετών. Αποφοίτησε 8 χρόνια αργότερα με πρώτο βραβείο από το Ελληνικό Ωδείο με δάσκαλο τον Θησέα Πίνδιο και έκτοτε άρχισε να εργάζεται ως επαγγελματίας όντας μόλις 14 ετών. Τη δεκαετία του 50’ αναδείχθηκε ως σημαντική ερμηνεύτρια της σύγχρονης μουσικής, ενώ παράλληλα αξιώθηκε να συνεργαστεί με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής όπως ο Igor Stravisky, o Francis Poulenc, o Pierre Capdevielle, ο Louis Aubert, κ.ά..

Ο Ξενοφών Αστερίου Κοκόλης γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1939 από γονείς δασκάλους. Στην Κατερίνη τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του το 1956. Έλαβε το πτυχίο Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τον Απρίλιο του 1962. Στη διάρκεια των σπουδών του, μαζί με μια ομάδα συμφοιτητών του, εξέδωσαν ένα βραχύβιο λογοτεχνικό περιοδικό με τον τίτλο Ευμένης. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πίζα της Ιταλίας το διάστημα 1970-1971 και 1973-1975. Αναγορεύθηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ το 1975 με την διατριβή Ένα νέο στοιχείο ύφους: οι «λέξεις-άπαξ». Θεωρητική εξέταση. Οι «λέξεις-άπαξ» στα «Ποιήματα» του Γιώργου Σεφέρη, Θεσσαλονίκη 1974.

Από τον Απρίλιο του 1965 έως τον Απρίλιο του 1974 εργάστηκε ως βοηθός του Σπουδαστηρίου Νεώτερης Ελληνικής Φιλολογίας του ΑΠΘ. Επανήλθε στο ΑΠΘ το 1975 ως επιμελητής, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1983 όταν έγινε λέκτορας. Επίκουρος καθηγητής εκλέχθηκε το 1984, θέση στην οποία παρέμεινε συνειδητά για πολλά χρόνια χωρίς να διεκδικήσει πανεπιστημιακή εξέλιξη. Το 1999 εκλέχθηκε αναπληρωτής καθηγητής έως το 2005, όταν αποχώρησε από το ΑΠΘ. Δίδαξε ακόμη ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Δίδαξε κυρίως νεοελληνική λογοτεχνία και θεωρία της λογοτεχνίας.

Ο Ξ. Κοκόλης ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Βερτσώνη (1940-1995), φιλόλογο, συνεργάτιδα για πολλά χρόνια του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη. Απέκτησαν μία κόρη, την Αλεξάνδρα.

Ο Ξ. Κοκόλης είχε ένα εκτεταμένο φιλολογικό έργο. Δημοσίευσε πλήθος βιβλίων και άρθρων, κυρίως για τη νεοελληνική ποίηση. Πλούσιο είναι το έργο του πάνω στον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Καβάφη, τον Σικελιανό, τον Αναγνωστάκη τον Σκαρίμπα και τον Παπαδιαμάντη. Επιμελήθηκε δίσκους σεφαραδίτικων τραγουδιών καθώς και δίσκους ανάγνωσης ποίησης. Ακόμη μετέφρασε ποίηση (Rafael Alberti) καθώς και στίχους του τάνγκο και του φλαμένκο. Είχε πλούσια δημόσια δράση με ομιλίες, οργάνωση εκδηλώσεων και ραδιοφωνικών εκπομπών γύρω από τη λογοτεχνία. Μιλούσε αγγλικά, ιταλικά και ισπανικά. Διετέλεσε πρόεδρος και γενικός γραμματέας του Συλλόγου Πανεπιστημιακών βοηθών-Επιμελητών του ΑΠΘ. Τιμήθηκε για την αντιδικτατορική του δράση ως μέλος ενός πυρήνα της Δημοκρατικής Άμυνας Θεσσαλονίκης.

Συνεργάστηκε με πλήθος λογοτεχνικών περιοδικών και με εφημερίδες. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής: Διαγώνιος, Τραμ, Αντί, Η λέξη, Χάρτης, Πόρφυρας, Ο παρατηρητής, Εντευκτήριο, Πολίτης, μικροΦιλολογικά, Καθημερινή, Αυγή.

Μερικά από τα βιβλία του:

«Λέξεις-άπαξ»: στοιχείο ύφους. Θεωρητική εξέταση-καταγραφή στα Ποιήματα του Γ. Σεφέρη, Εξάντας, Α-θήνα 1975.

Πίνακας λέξεων των 154 ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη, Ερμής, Αθήνα 1976.

Για το «Άξιον Εστί» του Ελύτη. Μια οριστικά μισοτελειωμένη ανάγνωση, University Studio Press, Θεσσα-λονίκη 1984.

Μικροσκόπηση μεταφράσεων. Lorca, Apollinaire, Moréas, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1985.

Ο μελοποιημένος Καρυωτάκης, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1987.

Η ομοιοκαταληξία. Τύποι και λειτουργικές διαστάσεις, Στιγμή, Αθήνα 1993.

Σαρκολατρία. Μία αποσιωπημένη διάσταση της ποίησης του Κωστή Παλαμά, ανθολόγηση: Ξ. Α. Κοκόλης, Εκ-δοτική Θεσσαλονίκης, 1999.

Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη. Μελέτες και σημειώματα, Νεφέλη, Αθήνα 2001.

Άνθρωποι και μη: τα όρια της φαντασίας στο Σκαρίμπα. Μελέτες και σημειώματα, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2001.

Στιχάκια του φλαμένκο, ανθολόγηση, επιμέλεια, μετάφραση Ξ. Κοκόλης, Στιγμή, Αθήνα 2007.

Τριάντα παρωδίες ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη, Καστανιώτης, Αθήνα 2007.

Ο κόσμος του καθρέφτη στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη, Καστανιώτης, Αθήνα 2007.

Δύο τόποι - Δύο ποιήματα. «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη, «Ιερά Οδός» του Σικελιανού, Νησίδες, Αθήνα 2009.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου, κυρίως του υποφακέλου 71.4]

Ο Ιωάννης Κοκοτίνης γεννήθηκε στους Δομιανούς Ευρυτανίας το 1896. Κατατάχθηκε στη Χωροφυλακή ως εθελοντής τριετούς υποχρέωσης το 1916. Παρέμεινε στη Χωροφυλακή και ανέβηκε την ιεραρχία υπηρετώντας σε διάφορα μέρη της Στερεάς Ελλάδας, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Θράκης, Αποστρατεύθηκε το 1947 με τον βαθμό του Μοίραρχου. Διακρίθηκε πολλές φορές για την δράση του, κυρίως για συλλήψεις και διώξεις ληστών.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Συγγραφέας από την Κρήτη.

Ο Νίκος Κοκοβλής (Μικρά Ασία 1920 – Χανιά 2012) µεγάλωσε στα Χανιά. Η γερµανική κατοχή τον βρίσκει φοιτητή στην Αθήνα. Από την αρχή µετέχει στην Αντίσταση. Το Ιούνιο του 1941 κατεβαίνει στα Χανιά και συνδέεται µε το ΚΚΕ. Αγωνίζεται ως στέλεχος του ΕΑΜ και µετά την απελευθέρωση εκλέγεται γραµµατέας του Εργατικού Κέντρου Χανίων. Συλλαµβάνεται το 1946, αλλά αφήνεται ελεύθερος ύστερα από τις κινητοποιήσεις των εργατών. Το 1947 µπαίνει στην παρανοµία και στη διάρκεια του εµφυλίου πολέµου εντάχθηκε στο Δηµοκρατικό Στρατό. Μετά το τέλος του εµφυλίου ήταν υπεύθυνος µαζί µε την Αργυρώ Κοκοβλή των παράνοµων οργανώσεων του νοµού. Παρέµειναν καταδιωκόµενοι και επικηρυγµένοι µέχρι το 1962 όταν και φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό. Έζησαν στην ΕΣΣΔ για 14 χρόνια και επαναπατρίστηκαν το 1976.

Η Αγγέλα Κοκκόλα διετέλεσε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

1929: Γεννιέται στη Δραπετσώνα από πρόσφυγες γονείς.
1941: Η οικογένεια του εγκαθίσταται στην περιοχή Μοσχάτου – Νέου Φαλήρου. 3 χρόνια αργότερα ο πατέρας του πέφτει θύμα του πολιτικού φανατισμού και δολοφονείται από την ΟΠΛΑ.
1949: Εισάγεται στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών & Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ) όπου και παρακολουθεί μαθήματα για 2χρόνια.
1952-1958: Εγκαταλείπει τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ και σπουδάζει στην ΑΣΚΤ.
1960: Λαμβάνει μέρος στην ΣΤ’ Πανελλήνιο Έκθεση Καλών Τεχνών στο Ζάππειο.
1961: Με πρωτεργάτη τον Γιάννη Χαΐνη ιδρύεται η «Ομάδα Τέχνης α’». Ο Κοκκινίδης είναι μέλος της.
1962-1976: Παντρεύεται την ζωγράφο Πέπη Σβορώνου.
Έχοντας παραιτηθεί την προηγούμενη χρονιά από τον ΕΟΕΧ αποφασίζουν με τη σύζυγό του, χρησιμοποιώντας την εμπειρία τους από τον χώρο των εφαρμοσμένων τεχνών, να υλοποιήσουν τη δική τους πρωτότυπη ιδέα: ζωγραφιστά πρωτότυπα φορέματα που φέρουν υπογραφή. Τα φορέματα γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
1964: 1η ατομική έκθεση στην γκαλερί Μέρλιν.
1976-1998: διδάσκει στην ΑΣΚΤ

Η κοινότητα Ψιανών (Αιτωλοακαρνανίας) συστάθηκε με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912. Με το ΦΕΚ 63Α - 22/03/1943 η κοινότητα αποσπάσθηκε στο νομό Ευρυτανίας από το νομό Αιτωλοακαρνανίας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 οι οικισμοί της κοινότητας προσαρτήθηκαν στο δήμο Δομνίστας και η κοινότητα καταργήθηκε.

Η κοινότητα Κόχλιας ή Χόχλιας (Αιτωλοακαρνανίας) συστάθηκε με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912. Το 1940 το όνομα της κοινότητας διορθώθηκε σε κοινότητα Χόχλιας. Με το ΦΕΚ 63Α - 22/03/1943 η κοινότητα υπήχθη στο νομό Ευρυτανίας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 οι οικισμοί της κοινότητας προσαρτήθηκαν στο δήμο Κτημενίων και η κοινότητα καταργήθηκε.

ΦΕΚ 262Α - 31/08/1912: Σύσταση της κοινότητας με την απόσπαση του οικισμού Τσαγκαράδα από το δήμο Μυρεσίου και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας.
ΦΕΚ 169Α - 04/07/1942: Η κοινότητα αποσπάται από το νομό Λαρίσης και υπάγεται στο νομό Μαγνησίας.
ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997: Ο οικισμός Τσαγκαράδα αποσπάται από την κοινότητα και ορίζεται έδρα του δήμου Μουρεσίου. Η κοινότητα καταργείται.

19/03/1961
Η κοινότητα προήλθε από τη διόρθωση του ονόματος της κοινότητας Σιδηροδρομικού Σταθμού Μουριών
ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997
Ο οικισμός Σταθμός Μουριών αποσπάται από την κοινότητα και ορίζεται έδρα του δήμου Μουριών
Η κοινότητα καταργείται

ΦΕΚ 262Α - 31/08/1912: Σύσταση της κοινότητας με την απόσπαση του οικισμού Σούρπη από το δήμο Πτελεατών και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας.
ΦΕΚ 169Α - 04/07/1942: Η κοινότητα αποσπάται από το νομό Λαρίσης και υπάγεται στο νομό Μαγνησίας
ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997: Ο οικισμός Σούρπη αποσπάται από την κοινότητα και ορίζεται έδρα του δήμου Σούρπης. Η κοινότητα καταργείται

ΦΕΚ 285Α - 31/08/1934
Σύσταση της κοινότητας με την απόσπαση του οικισμού Σιδηροδρομικός Σταθμός Μουριών από την κοινότητα Μουριών και τον ορισμό του ως έδρα της κοινότητας
ΦΕΚ 341Α - 08/10/1934
Η κοινότητα αποσπάται από το νομό Θεσσαλονίκης και υπάγεται στο νομό Κιλκίς
07/04/1951
Το όνομα του οικισμού Σιδηροδρομικός Σταθμός Μουριών της κοινότητας διορθώνεται σε Σταθμός Μουριών
19/03/1961
Το όνομα της κοινότητας διορθώνεται σε κοινότητα Σταθμού Μουριών

Η Κοινότητα Σαρκίνι (Αιτωλοακαρνανίας) συστάθηκε με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912. Το 1940 το όνομα της κοινότητας διορθώθηκε σε κοινότητα Σαρκίνης. Η κοινότητα αποσπάσθηκε στο νομό Ευρυτανίας με το ΦΕΚ 63Α - 22/03/1943. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 οι οικισμοί της κοινότητας προσαρτήθηκαν στο δήμο Προυσού και η κοινότητα καταργήθηκε.

Η Σίλλη (ή Σύλλη) με ορισμένα γειτονικά της χωριά ήταν μια απομονωμένη χριστιανική εστία στα ΒΔ του Ικονίου της Μικράς Ασίας, η οποία έσβησε με την ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών (1923). Είχε βακουφικό καθεστώς και κατά την οθωμανική εποχή γνώρισε μια σχετική ευημερία.

Η Κοινότητα Προυσσού (Αιτωλοακαρνανίας) συστάθηκε με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912. Το 1940 το όνομα της κοινότητας διορθώθηκε σε κοινότητα Προυσού. Με το ΦΕΚ 63Α - 22/03/1943 η κοινότητα αποσπάσθηκε στο νομό Ευρυτανίας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 οι οικισμοί της κοινότητας προσαρτήθηκαν στο δήμο Προυσού και η κοινότητα καταργήθηκε.