Η Ιωάννα Τσουφλίδου υπήρξε Διευθύντρια του καταστήματος Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη.

Ο Γεώργιος Γόντικας υπήρξε ιδρυτής της Ευρωεπενδυτικής Τράπεζας (1990), που στη συνέχεια μετεξελίχθηκε στην Τράπεζα Eurobank.

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1920. Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών το 1938. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Ηarvard, στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Κυβερνητικής. Από το 1949 έως το 1963 εργάστηκε στη Διεθνή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (International Bank for Reconctruction and Development, IBRD) και στη συνέχεια στον Διεθνή Οργανισμό Χρηματοδότησης (IFC). Έπειτα ανέλαβε τη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου στην Εθνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ETEBA), από το 1964 έως το 1982. Παράλληλα, διετέλεσε σύμβουλος σε τράπεζες για την ανάπτυξη σε Ευρώπη, Νότια Αμερική και Αφρική, και σε διάφορες ελληνικές εταιρείες. Το 1990 ορίστηκε Διευθύνων Σύμβουλος της Ευρωεπενδυτικής Τράπεζας. Διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας Eurobank από το 1995 έως το 2000, όταν ανακηρύχτηκε επίτιμος Πρόεδρος της Eurobank. Απεβίωσε το 2015.

Η ιστορία της Τράπεζας ξεκινά το 1924 όταν συστάθηκε στην Αθήνα η «Καπνοβιομηχανία και Τράπεζα Β. Καραβασίλη ΑΕ». Το 1937 μετονομάστηκε σε «Τράπεζα Καραβασίλη ΑΕ» και το 1952 σε «Τράπεζα Επαγγελματικής Πίστεως ΑΕ». Το 1964 εξαγοράστηκε από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1992 η Εθνική Τράπεζα τη μετονόμασε σε «Τράπεζα Αθηνών» και την εκχώρησε σε ξένους επενδυτές. Το 1999 η Τράπεζα Αθηνών συγχωνεύτηκε με την Eurobank.

Η Τράπεζα Εργασίας ιδρύθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1975 από τον Κωνσταντίνο Καψάσκη. Υπήρξε ο εμπνευστής, ιδρυτής, Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας Εργασίας από το 1975 μέχρι το 1993. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2000 απορροφήθηκε από την Eurobank.

Το Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Σ. Καψάσκης» αποτελεί Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου κοινωφελούς χαρακτήρα. Ιδρύθηκε το 1994 με απόφαση της Τράπεζας Εργασίας προς τιμήν του Κωνσταντίνου Καψάσκη, ιδρυτή, Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της Τράπεζας Εργασίας.

Ο Κωνσταντίνος Καψάσκης υπήρξε ο εμπνευστής, ιδρυτής, Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας Εργασίας από το 1975 μέχρι το 1993.

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1923. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Εμπορική Τράπεζα της Αμαλιάδας το 1942. Το διάστημα 1955-1958 μετατέθηκε στη θυγατρική της, την Commercial Bank, στο Λονδίνο. Τα επόμενα 3 χρόνια εργάστηκε στη Hambros Bank στο Λονδίνο. Το 1961 προσλήφθηκε στην American Express της Νέας Υόρκης και από το 1963 διεύθυνε διαδοχικά τα καταστήματα Πειραιώς και Αθηνών. Στη συνέχεια κατέλαβε ανώτερες θέσεις στην τράπεζα και το 1972 αναδείχθηκε Πρώτος Αντιπρόεδρος της τράπεζας στη Νέα Υόρκη. Το 1975 παραιτήθηκε από την American Express για να ασχοληθεί με την ίδρυση της Τράπεζας Εργασίας, όπου παρέμεινε Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος μέχρι τον θάνατό του το 1993.

Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο το 1914. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, χωρίς να ασκήσει το επάγγελμα λόγω της απαγόρευσης που επέβαλε η αποικιακή κυβέρνηση για τους αποφοίτους του Πανεπιστημίου Αθηνών. Άσκησε διάφορα επαγγέλματα (προϊστάμενος γραφείων στην Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία, καθηγητής σε σχολείο, διευθυντής τυπογραφείου, συντάκτης σε εφημερίδες, εκδότης εμπορικών και οικονομολογικών περιοδικών). Υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού Πνευματική Κύπρος και ένας από τους ιδρυτές του «Λυρικού Θεάτρου Κύπρου». Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία και το θέατρο και μετέφρασε πολλά κινηματογραφικά έργα. Πέθανε στον Άγιο Δομέτιο την 1 Μαρτίου 2004.

Έργα του: Με μέτρο και χωρίς μέτρο (1934), Γκαμήλες και άλλα διηγήματα (1939), Ταπεινή ζωή (1944), Minima (1946), Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής (1954), Στιγμές (1958), Συμπλήρωμα των Στιγμών (1960), Γράμμα στη μητέρα και άλλοι στίχοι (1965), Εν Λευκωσία τη… (1970), Πικραινόμενος εν εαυτώ (1975), κ.ά.

Η Καΐρειος Βιβλιοθήκη είναι ίδρυμα ανεξάρτητο και αποτελεί την παρακαταθήκη της παραδόσεως, με την ευρύτερη έννοια του όρου, ολοκλήρου της Άνδρου, ακόμη και εν μέρει των Ανδριωτών, που ζουν μακριά από το νησί. Ο πυρήνας της σημερινής Καϊρείου Βιβλιοθήκης δημιουργήθηκε περί το 1830 και απέβλεπε στις ανάγκες του σχολείου του Θεόφιλου Καΐρη, η συγκρότηση όμως του Ιδρύματος ως ανεξαρτήτου πιά έγινε μόλις στις 22 Αυγούστου 1987. Τότε ιδρύθηκε η Καΐρειος Βιβλιοθήκη με Προεδρικό Διάταγμα ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Εμπνευστής και δημιουργός της ο ιστορικός Δημήτριος Ι. Πολέμης. Στεγάζεται σε νεοκλασικό κτίριο που δωρίθηκε στην Καϊρειο Βιβλιοθήκη από την οικογένεια Καμπάνη. Για να λειτουργήσει στηρίζεται στην συμπαράσταση των φίλων της, στις κατά καιρούς χορηγίες ορισμένων κρατικών υπηρεσιών (ιδίως του Υπουργείου Πολιτισμού) και χορηγίες άλλων ιδρυμάτων. Σήμερα η Βιβλιοθήκη κατέχει περί τους 60.000 τόμους εντύπων (πολλά από τα οποία είναι παλαιές και δυσεύρετες εκδόσεις), χειρόγραφα, εκτενέστατο αρχείο που είναι ταξινομημένο και περιλαμβάνει άνω των 1000 φακέλων, πέρα από άλλα ειδικά ογκώδη αρχεία όπως της ναυτιλίας της Άνδρου και των ειρηνοδικείων της (τα οποία απέκτησε κατόπιν εντολής του Υπουργείου Δικαιοσύνης), πολλά έργα τέχνης (εικόνες – μεταξύ αυτών μία του Εμμανουήλ Τζάνε εξαιρετικής τέχνης, - πίνακες, συλλογή αρχαίων αγγείων και αγαλματιδίων κ.τ.λ.), αντικείμενα ιστορικής αξίας και αντικείμενα του λαϊκού πολιτισμού. Στη Βιβλιοθήκη λειτουργεί δανειστικό τμήμα και τμήμα με παιδικά βιβλία.

Ο Ανδρέας Λουριώτης (Ιωάννινα 1789 – Αθήνα 1854) ήταν αγωνιστής του 1821 και πολιτικός. Έλαβε στοιχειώδη μόρφωση στα Ιωάννινα και συνέχισε με σπουδές οικονομικών και πολιτικών επιστημών στη Γερμανία και στη Γαλλία. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και, με την κήρυξη της Επανάστασης, επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τον Αγώνα. Επειδή διακρίθηκε για τις γνώσεις και τη φιλομάθειά του, εστάλη μαζί με τον Ιωάννη Ορλάνδο και Ιωάννη Ζαίμη στο Λονδίνο, το 1822, με σκοπό τη σύναψη δανείου για τις ανάγκες του Αγώνα γραμματέας ήταν ο μετέπειτα αποκληθείς "εθνικός δικαστής"Αναστάσιος Πολυζωίδης. Διετέλεσε μεσολαβητής για την αποδοχή του ελληνικού στέμματος από τον Λεοπόλδο πρίγκιπα της Σαξονίας-Κόμπουρκ & Γκότα. Διευκόλυνε την κάθοδο πολλών φιλελλήνων στην Ελλάδα, μεταξύ των οποίων ήταν ο λόρδος Βύρων και ο Σανταρόζα. Πολιτικός, στενός φίλος και συνεργάτης του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου.Παντρεύτηκε τη Λουκία Κομνηνού και απέκτησε έναν γιο (Θεόδωρος) που απεβίωσε νέος άνευ κατιόντων. Κατιόντες της οικογένειας Λουριώτη υπάρχουν μόνον εκ της αδελφής του Ελένης.

Η Marguerite Jordan γεννήθηκε το 1900 στη Γενεύη. Στην Ελλάδα ήρθε το 1926 και αμέσως άρχισε να γίνεται γνωστή ως μια από τις καλύτερες δασκάλες ρυθμικής γυμναστικής που ήταν μάλιστα και διπλωματούχος του ινστιτούτου Ζακ-Νταλκροζ. Ήταν η πρώτη που εγκαινίασε στην Ελλάδα ομαδικά κούρ ρυθμικής γυμναστικής στο Ελληνικό Ωδείο, που είχαν τεράστια απήχηση. Σύντομα δίδασκε και σε άλλα ιδρύματα και σχολεία έως το τέλος της ζωής της το 1981 στην Αθήνα.

Η Ελληνίδα μεσόφωνος Ίρμα Κολάση, αρμενογαλλικής καταγωγής, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με μουσικές επιρροές. Ξεκίνησε να διδάσκεται πιάνο στο Ωδείο Αθηνών όταν ήταν μόλις 6 ετών. Αποφοίτησε 8 χρόνια αργότερα με πρώτο βραβείο από το Ελληνικό Ωδείο με δάσκαλο τον Θησέα Πίνδιο και έκτοτε άρχισε να εργάζεται ως επαγγελματίας όντας μόλις 14 ετών. Τη δεκαετία του 50’ αναδείχθηκε ως σημαντική ερμηνεύτρια της σύγχρονης μουσικής, ενώ παράλληλα αξιώθηκε να συνεργαστεί με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής όπως ο Igor Stravisky, o Francis Poulenc, o Pierre Capdevielle, ο Louis Aubert, κ.ά..

Η Ρένα Κυριακού γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1917 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Υπήρξε παιδί-θαύμα, διεθνώς αναγνωρισμένη πιανίστα, συνθέτρια και παιδαγωγός. Πέθανε το 1994 στο Μοσχάτο.

Ο Γιώργος Χατζηνίκος (3 Μαΐου 1923 Βόλος – 29 Νοεμβρίου 2015 Αθήνα) ήταν ένας διακεκριμένος Έλληνας σολίστ του πιάνου, ορχηστρικός και χορωδιακός διευθυντής, δάσκαλος και συγγραφέας, επονομαζόμενος και "Φιλόσοφος της Μουσικής", με διεθνή καριέρα που εκτάθηκε για περισσότερα από 70 χρόνια. Οι μουσικές του σπουδές τον πήγαν από το Βόλο στο Ωδείο Αθηνών και από εκεί στο Mozarteum του Σαλτσμπουργκ, στο Μόναχο, στο Αμβούργο, στη Γαλλία και στην Ελβετία προτού αναλάβει την Θέση του στο Northern College of Music του Μάντσεστερ, όπου και παρέμεινε για το υπόλοιπο της επαγγελματικής του διαδρομής. Απεβίωσε το Νοέμβριο του 2015.

Ο Γιάννης Νούσιας γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1904 και έζησε τα παιδικά του χρόνια στα Γιάννενα όπου φοίτησε στη Ριζάρειο Σχολή και στη συνέχεια σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μουσική στο "Μουσικό Λύκειο Αθηνών". Ίδρυσε το 1932 και διηύθυνε ως το θάνατό του, το ιδιωτικό Εκπαιδευτήριο "Ελληνογαλλικόν Λύκειον Αθηνών" και την παιδική χορωδία "Γιάννη Νούσια", που αργότερα μετονομάστηκε σε "Χορωδία Ελληνογαλλικού Λυκείου Αθηνών". Πέθανε στην Αθήνα το 1971.

Η Όπερα Δωματίου Αθηνών (Ο.Δ.Α.) ιδρύθηκε το 1988 ως «πλατφόρμα» ανέλιξης Νέων Καλλιτεχνών όλων των ειδικοτήτων, με ιδιαίτερη έμφαση στους τραγουδιστές, οι οποίοι δια μέσου του απόλυτα επαγγελματικού φορέα, μεταπήδησαν σε μεγαλύτερους Οργανισμούς της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Έχει υποστηρίξει και αναδείξει στο χώρο Καλλιτέχνες όλων των ειδικοτήτων καθώς και το 90% των τραγουδιστών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Με την ύπαρξή της «δημιούρησε πολιτισμό» με την προσέγγιση κοινού νέων θεατών που έχουν μηδαμινή επαφή με το Λυρικό Θέατρο. Έχει δώσει παραστάσεις και συναυλίες σε Αθήνα, Πειραιά Λουτράκι, Κορυδαλό, Αιγάλεω, Χίο, Σύρο, Κρήτη, Κεφαλονιά, Σκύδρα, Βόλο, Λάρισα, Γιάννενα και Λονδίνο. Έχει συνεργαστεί με το Γ΄ Πρόγραμμα Ελληνικής Ραδιοφωνίας, την Ορχήστρα Χρωμάτων, και την Εθνική Λυρική Σκηνή καθώς επίσης και τις Πρεσβείες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Αγγλίας, με την υποστήριξη Ξένων Διπλωματικών Αντιπροσώπων. Επίσης συμμετείχε στην Επιτροπή Διεθνούς Διαγωνισμού Τραγουδιού του ΣΗΜΟ (τρεις συνεχείς χρονιές) και έχει βραβεύσει με μικρά χρηματικά ποσά 6 επιτυχόντες, πέντε Έλληνες και μία Αυστριακή.
Το 2012 το σωματείο ανέστειλε την λειτουργία του.

Ο Πέτρος Πετρίδης γεννήθηκε στη Νίγδη της Καππαδοκίας το 1892. Φοίτησε στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο και στο Ροβέρτειο Κολλέγιο της Κωνσταντινούπολης, ενώ παράλληλα ξεκίνησε και ιδιωτικά μαθήματα πιάνου. Το 1911 μετέβη για σπουδές στο Παρίσι όπου διέμεινε αρκετά χρόνια της ζωής του και παράλληλα εργάστηκε ως μουσικοκριτικός συνεργαζόμενος με αρκετές ελληνικές εφημερίδες. Το 1958 εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών και ένα χρόνο αργότερα εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στην Κηφισιά το 1977.

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1908 στην Αλεξάνδρεια και μεγάλωσε στο Νέο Φάληρο όπου και άρχισε μαθήματα πιάνου σε ηλικία 7 ετών. Μαθήτευσε στο Ωδείο Αθηνών στο Ελληνικό Ωδείο και στο Εθνικό Ωδείο από όπου πήρε δίπλωμα πιάνου το 1949. Το 1938 διορίστηκε επιμελητής μουσικού προγράμματος του νεοσύστατου Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών. Συνέπραξε ως σολίστ με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τη Μικρή Ορχήστρα Αθηνών και τη Συμφωνική της ΕΡΤ. Έγινε επίσης γνωστός και στα Ευρωπαϊκά μουσικά κέντρα, παίζοντας ως σολίστ υπό τη διεύθυνση διακεκριμένων μαέστρων και συμπράττοντας με εκλεκτούς έλληνες και ξένους καλλιτέχνες σε συναυλίες μουσικής δωματίου και Lied. Υπήρξε ο πρώτος πιανίστας που έπαιξε τα πιανιστικά έργα του Μάνου Χατζιδάκι και έχει μάλιστα καταγράψει σε παρτιτούρα μερικά από αυτά, προκειμένου να εκδοθούν. Έχει επίσης εμφανιστεί στο πλαίσιο της "Ελληνικής Σύγχρονης Μουσικής". Εκτελέσεις του ηχογραφήθηκαν σε δίσκους γνωστών δισκογραφικών εταιρειών.

Ο Γεώργιος Εμ.Αθηνογένης ήταν γαμπρός και στενός συνεργάτης του Στέφανου Σκουλούδη. Εζησε στην Κωνσταντινούπολη και το 1881 διορίστηκε διευθυντής του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως στην Αθήνα. Μετά τη διάλυση της Τράπεζας το 1893 και μέχρι το θάνατό του, το 1908, ασχολήθηκε με τραπεζικές εργασίες ιδρύοντας δικό του γραφείο. Παντρεύτηκε την Μαρία Σκουλούδη (αδελφή του Στέφανου) με την οποία απέκτησε επτά παιδιά: 1) την Ελλη, σύζυγο Γεωργίου Χρουσάκη 2) την Κλεώνη, σύζυγο Ιωάννη Χρουσάκη 3) τη Θαλία, σύζυγο Ιωάννη Κουντουριώτη 4) τη Δανάη, σύζυγο Δημητρίου Καλλέργη 5) τον Στέφανο 6) τον Ιωάννη, σύζυγο της Αικατερίνης Κανακάρη-Ρούφου και 7) την Πολύμνια, σύζυγο Θεόδωρου Μπαλτατζή.

Ο Ιωάννης Γ.Αθηνογένης (1878-1953) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά πολύ μικρός ήρθε στην Αθήνα, όταν ο πατέρας του ανέλαβε το 1881 τη διεύθυνση του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως. Πήγε σχολείο στην Αθήνα, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο (1894) και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή (1896-1899) στο Παρίσι. Εργάστηκε στο γραφείο του πατέρα του από το 1901 ως το 1908 και δυό χρόνια αργότερα εξετέθη υποψήφιος βουλευτής στη Λακωνία. Επί κυβερνήσεως Στ.Σκουλούδη διορίστηκε νομάρχης Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Ιούνιο του 1917. Στα χρόνια 1921-1922 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα, ως πληρεξούσιος υπουργός στη Διεθνή Επιτροπή Επανορθώσεων στο Παρίσι και στη συνδιάσκεψη της Χάγης. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου των εν Παρισίοις Ελλήνων φοιτητών, πρόεδρος της Ενώσεως των εν Αττική Λακεδαιμονίων, σύμβουλος και πρόεδρος του Δ.Σ. της Εμπορικής Τραπέζης Ελλάδος και της Εταιρείας Διαχείρισης Υπεγγύων Προσόδων καθώς και μέλος του συμβουλίου της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Κανακάρη-Ρούφου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: τον Γεώργιο, σύζυγο Βεατρίκης Verity και τη Μαρία, σύζυγο Μιχαήλ Κοντολέφα.

Η οικογένεια Στεφάνου καταγόταν από τη Σαρατσά της Κορώνης Πελοποννήσου και εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο μετά τα Ορλωφικά.
Ο Παναγιώτης-Μαρίνος Στεφάνου, γιος του Θεοδώρου και της Μαρίας Ρίζου-Χίτου, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1791. Σπούδασε γιατρός στην Πίζα και στο Παρίσι και το 1813 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου άσκησε το επάγγελμά του ιατροχειρούργου με ανιδιοτέλεια και ανθρωπισμό.
Δραστήριο μέλος της Φιλικής Εταιρείας και της Επιτροπής Αγώνος Ζακύνθου διακρίθηκε για τη μόρφωσή του και τον πατριωτισμό του και προσέφερε πολλά στον Αγώνα Ανεξαρτησίας των Ελλήνων (βλέπε και το αρχείο Διονυσίου Ρώμα). Μετά από πρόταση του άγγλου Αρμοστή (Th. Maithland) μεσολάβησε ο ίδιος στην απελευθέρωση των γυναικών του Χουρσίτ Πασά που αιχμαλωτίστηκαν μετά την άλωση της Τριπολιτσάς.
Παντρεύτηκε το 1823 την Almaide Honorine de Chantal κόρη του γάλλου προξένου Maximilien Hegesippe Ildephonse de Chantal και της Maria Rosa de Beon και απέκτησε μαζί της πέντε παιδιά από τα οποία επέζησαν η Μαρία Ρόζα και ο Διονύσιος. Η γυναίκα του πέθανε νεότατη από ευλογιά το 1837.
Τιμήθηκε από την Γ΄Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας (1827) και από τον Οθωνα με τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος (1841), ενώ υπήρξε ευεργέτης της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας.
Πέθανε στη Ζάκυνθο την 1 Ιουνίου 1863, λίγες μόνο μέρες μετά την Ενωση της Επτανήσου με την Ελλάδα.
Ο γιος του Παναγιώτη-Μαρίνου Στεφάνου Διονύσιος, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 13 Νοεμβρίου 1835. Τελείωσε το σχολείο στο ¨Ελληνικό Εκπαιδευτήριο¨ στην Αθήνα και παρακολούθησε για δύο χρόνια μαθήματα Νομικής στο Πανεπιστήμιο. Το 1857 πήγε στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του, όπου και πήρε το πτυχίο της Νομικής.
Το 1864 διορίστηκε ειρηνοδίκης στην Κέρκυρα και ακολούθησε όλες τις βαθμίδες της δικαστικής υπηρεσίας μέχρι τον προβιβασμό του σε αρειοπαγίτη το 1873.
Το 1882 διορίστηκε από τον Χ. Τρικούπη νομικός σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών και ένα χρόνο αργότερα (1883) αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στη Διεθνή Επιτροπή Αποζημιώσεων Αιγύπτου. Ανέλαβε επίσης τη νομική και διπλωματική επίλυση της ελληνορουμανικής διαφοράς που είχε προκύψει με το θέμα της κληρονομίας Ζάππα. Το 1888 προήχθη σε δικαστικό σύμβουλο του υπουργείου Οικονομικών και πρόεδρο του Νομικού Συμβουλίου. Μετά το θάνατο του Κ. Λομβάρδου, ο Χ. Τρικούπης πρότεινε στον Δ. Στεφάνου να παραιτηθεί από τα υψηλά δικαστικά του καθήκοντα και να εκτεθεί ως υποψήφιος βουλευτής του κόμματος του Λομβάρδου στη Ζάκυνθο. Ο Δ. Στεφάνου πρωτοεξελέγη βουλευτής το 1890, ενώ από το 1893 ως το 1895 διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης και Εξωτερικών. Μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο έλαβε μέρος μαζί με τον έλληνα πρεσβευτή Ν. Μαυροκορδάτο στις διαπραγματεύσεις στην Κων/πολη για την οριστική υπογραφή συνθήκης ειρήνης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Διετέλεσε επίσης υπουργός Δικαιοσύνης (1908-9) επί κυβερνήσεως Γ. Θεοτόκη και το 1909 ανέλαβε τη διεύθυνση του Πολιτικού Γραφείου του βασιλέως Γεωργίου Α΄, θέση από την οποία παραιτήθηκε δύο χρόνια αργότερα.
Υπήρξε μέλος πολλών Συλλόγων και Εταιρειών (Σύλλογος προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων, Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία, Εθνική Εταιρεία κ. ά. ) καθώς και υψηλόβαθμος τέκτονας.
Σπουδαίος νομομαθής, ο Δ. Στεφάνου έγραψε πολλές νομικές μελέτες, άρθρα και βιβλιοκρισίες.
Διακρίθηκε και τιμήθηκε με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Σωτήρος, με Μεγαλόσταυρους και άλλα παράσημα ξένων κρατών.
Παντρεύτηκε το 1869 την Αικατερίνη Αλεξίου Πάλλη και απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Αλέξιο, την Ονορίνα, τον Δημήτριο, τον Γεώργιο και τον Ιωάννη.
Πέθανε την 1 Νοεμβρίου 1916 μετά από ασθένεια που οφειλόταν σε ελώδεις πυρετούς.

Η Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1884, με σκοπό την περισυλλογή και τη διάσωση των μνημείων της χριστιανικής αρχαιότητας, καθώς και τη δημιουργία Μουσείου Χριστιανικής Αρχαιολογίας. Καθοριστική για το έργο και τον χαρακτήρα της ΧΑΕ κατά τις πρώτες δεκαετίες της λειτουργίας της ήταν η δράση του ιδρυτικού της μέλους Γεωργίου Λαμπάκη. Με την ιδιότητα του εφόρου του Μουσείου της ΧΑΕ, αλλά και του γενικού γραμματέα της από το 1901 έως το 1914, εργάσθηκε με αξιοθαύμαστο ζήλο για τη διάσωση των χριστιανικών μνημείων, με σημαντικότερο έργο του τη συγκρότηση και τη σχολαστική τεκμηρίωση της Συλλογής της Εταιρείας. Με τη φροντίδα του συγκροτήθηκε επίσης το πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο «χριστιανικών» μνημείων από την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, το οποίο αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της Συλλογής της ΧΑΕ. Αναλυτικός κατάλογος των φωτογραφιών δημοσιεύτηκε στο Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τεύχος Θ΄, 1910.

Ο θάνατος του Γ. Λαμπάκη το 1914, αλλά και οι ιστορικές συγκυρίες της χώρας είχαν ως αποτέλέσμα τον περιορισμό της δράσης της ΧΑΕ. Το 1923 το μεγαλύτερο μέρος της Συλλογής της, η Βιβλιοθήκη και το Αρχείο της περιήλθαν στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ η Εταιρεία, μολονότι ανέστειλε τη συλλεκτική της δράση, συνέχισε να δραστηριοποιείται ως επιστημονικό σωματείο έως τις μέρες μας.

Γεννήθηκε στην Αργολίδα. Σπούδασε νομικά και άσκησε τη δικηγορία. Εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του 1932, 1933 και 1936 με το Λαϊκό Κόμμα. Επανεξελέγη το 1946, οπότε και υπηρέτησε ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στην κυβέρνηση Τσαλδάρη από τον Απρίλιο έως τον Νοέμβριο του 1946. Υπήρξε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά.

Γιος του Κανέλλου Κανελλόπουλου και της Αμαλίας Γούναρη, γεννήθηκε στην Πάτρα την 22η Ιανουαρίου 1900. Σπούδασε στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας και απέκτησε πτυχίο φαρμακοποιού. Ανέλαβε αρχικά το φαρμακείο της οικογένειάς του στην Πάτρα, αλλά αργότερα διορίστηκε υπάλληλος της Αγροτικής Τράπεζας στην Αθήνα, όπου παρέμεινε ως τη συνταξιοδότησή του. Ήταν παντρεμένος με τη Βικτώρια Ζήση, από την οποία απέκτησε μια κόρη, την Αμαλία. Ο Αναστάσιος Κανελλόπουλος πέθανε την 12η Ιουνίου 1971.

Πολιτικός, με πλούσιο κοινωνικό έργο, η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που ανέλαβε υπουργικό αξίωμα. Γεννήθηκε στην Αθήνα και το 1919 συζεύχθηκε τον Παναγή Τσαλδάρη, μετέπειτα πρωθυπουργό. Ανέπτυξε σημαντική κοινωνική δράση, ιδιαίτερα στις δύσκολες ώρες της Κατοχής, αλλά και αργότερα, μέχρι την είσοδό της στην πολιτική. Εξελέγη βουλευτής με την ΕΡΕ υπό τον Κ. Καραμανλή το 1956, στις πρώτες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα κατά τις οποίες ψήφισε και ο γυναικείος πληθυσμός. Ως Υπουργός Κοινωνικής Προνοίας, ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα, τόσο για την βελτίωση της κοινωνικής μέριμνας, όσο και για την αναβάθμιση του ρόλου της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Διετέλεσε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ το 1955 και το 1958. Εξελέγη επίσης βουλευτής το 1958, και πάλι με την ΕΡΕ.

Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και σπούδασε νομικά στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Βρετανία και την Ιταλία. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1926, απέτυχε στις εκλογές του 1928 και προσχώρησε στο Λαϊκό Κόμμα, με το οποίο και συνέδεσε την πολιτική του σταδιοδρομία. Το 1933-35 υπηρέτησε ως υφυπουργός στις κυβερνήσεις του θείου του, Π. Τσαλδάρη, και μετά το θάνατό του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος του κόμματος.

Υπήρξε ο αρχηγός του επανενωμένου Λαϊκού Κόμματος μετά την απελευθέρωση και ο νικητής των εκλογών του 1946, ως αρχηγός του συνασπισμού «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων». Από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Ιανουάριο του 1947 διετέλεσε πρωθυπουργός. Η κυβέρνησή του διενήργησε το δημοψήφισμα που επανέφερε τη μοναρχία τον Αύγουστο του 1946, ενώ ο ίδιος υποστήριξε τις εθνικές διεκδικήσεις στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι. Υπηρέτησε μέχρι το 1949 ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών, θέση από την οποία χειρίστηκε τα κρίσιμα βαλκανικά ζητήματα της εποχής και προσανατόλισε σταθερά την εξωτερική πολιτική της χώρας στη Δύση. Σχημάτισε για δεύτερη φορά βραχύβια κυβέρνηση τον Αύγουστο του 1947. Από το 1950 άρχισε η παρακμή του Λαϊκού Κόμματος, και το 1952 δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής. Παρέμεινε στην ηγεσία του Λαϊκού Κόμματος, και το 1956 συμμετείχε στη «Δημοκρατική Ένωση», αντίπαλου εκλογικού σχήματος απέναντι στην ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή. Ο ίδιος επανεξελέγη βουλευτής, απέτυχε όμως και πάλι το 1958, επικεφαλής της «Ένώσεως Λαϊκού Κόμματος».

Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων, διδάκτωρ του οποίου ανακηρύχθηκε το 1951. Εργάστηκε σε επιτελικές θέσεις στα υπουργεία Οικονομικών, Συντονισμού και Εμπορίου. Ταυτοχρόνως, σταδιοδρόμησε ως ανώτερο στέλεχος στην Τράπεζα της Ελλάδος, από την οποία αποχώρησε το 1967.

Σημαντική υπήρξε η προσφορά του στην πρώτη απόπειρα εμπειρικού σχεδιασμού της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, της οποίας είχε την οργανωτική ευθύνη ως Γενικός Γραμματέας της Επιτροπής Έρευνας και Οργανώσεως Οικονομικού Προγραμματισμού του Υπουργείου Συντονισμού (1957-1959), τα πορίσματα της οποίας εκδόθηκαν σε σειρά μονογραφιών.

Μετά τη Μεταπολίτευση διετέλεσε αντιπρόεδρος (1974), και πρόεδρος του ΕΛΚΕΠΑ (1975-1977), σύμβουλος της Τραπέζης της Ελλάδος, (1975-1976), πρόεδρος της Δημόσιας Επιχείρησης Πετρελαίου (1975) και οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού (1975-1976). Από το 1976 έως το 1981 διετέλεσε διοικητής της ΕΤΒΑ.

Ο Γ. Αποστολάτος γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1924 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα από το 1945. Πτυχιούχος Εμπορικών και Οικονομικών Επιστημών, υπήρξε από το 1952 από τους εισηγητές του θεσμού των Δημοσίων Σχέσεων στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό ίδρυσε το πρώτο ιδιωτικό Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων στην Ελλάδα, τον Ελληνικό Οργανισμό Δημοσίων Σχέσεων «ΟΡΙΖΩΝ» (1954) και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Δημοσίων Σχέσεων (1960), μέλος της International Public Relations Association (1960) και πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Συμβούλων Δημοσίων Σχέσεων (1974). Ακόμα, διετέλεσε: Πολιτικός διευθυντής Τύπου και Διαφωτίσεως του Γ.Ε.Σ. (1952), Διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος (1952), Διευθυντής και Γενικός Γραμματέας της Ενώσεως Ιδιοκτητών Ημερησιών Ελληνικών Επαρχιακών Εφημερίδων (1954), εκδότης – διευθυντής διαφόρων περιοδικών και εφημερίδων. Παράλληλα, ανέπτυξε σημαντική δράση στον κοινωνικό και πολιτιστικό τομέα και υπήρξε πρόεδρος ή ενεργό μέλος πολλών Ελληνικών και Διεθνών Οργανισμών, Οργανώσεων και Σωματείων. Το 1964 εξελέγη αιρετός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων, όπου και παρέμεινε έως την 21η Απριλίου 1967. Επανεξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος το 1974. Εξελέγη βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στην Α΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών (1974 και 1977). Διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών, με αρμοδιότητα στον τομέα των Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1977-1981). Τέλος, διετέλεσε πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού (1990-1993). Το 1986 ίδρυσε την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, της οποίας ήταν πρόεδρος. Η Εταιρεία επιμελήθηκε και εξέδωσε πάνω από 250.000 τόμους από 100 περίπου τίτλους ιστορικών βιβλίων, τα οποία προσφέρθηκαν σε μη κοινωφελείς οργανισμούς.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στον Μελιγαλά Μεσσηνίας και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και οικονομικά στη σχολή Οικονομικών Επιστημών του Λονδίνου. Εξελέγη διαδοχικά βουλευτής Μεσσηνίας του Κόμματος των Φιλελευθέρων (1950, 1956), της Ριζοσπαστικής Ενώσεως – ΕΡΕ (1961, 1963, 1964) της Νέας Δημοκρατίας – Ν.Δ. (1974, 1977, 1981). Το 1984 εξελέγη ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και τον Ιούνιο του 1985 βουλευτής και πάλι Μεσσηνίας της Νέας Δημοκρατίας.

Διετέλεσε μέλος πολλών κυβερνήσεων: υφυπουργός Συντονισμού (1961 – 1963 και 1967), υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας αμέσως μετά τη μεταπολίτευση και στη συνέχεια υπουργός Εμπορίου (1974), αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού (1975-1976) και υπουργός Γεωργίας (από τον Σεπτέμβριο του 1976) στην κυβέρνηση της Ν. Δ. υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως τις εκλογές του 1977, υπουργός Οικονομικών (Νοέμβριος 1977 – Μάιος 1978) και Γεωργίας (ως τον Μάιο του 1980) υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, υπουργός Συντονισμού (από τον Μάιο του 1980 ως την παραίτησή του στις 10 Οκτωβρίου 1981) στην κυβέρνηση Ν.Δ. υπό τον Γεώργιο Ράλλη.

Στις 15 Ιουλίου 1985, ο Ι. Μπούτος αποχώρησε από την Ν.Δ., διαφωνώντας με την απόφαση της ηγεσίας του κόμματός του να παραιτηθεί από την ιδιότητα του ευρωβουλευτή μετά την εκλογή του το 1985 ως βουλευτή Μεσσηνίας και διατήρησε την έδρα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ως ανεξάρτητος μέχρι το 1989. Ταυτόχρονα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προσχώρησε στην Ομάδα του Δημοκρατικού Ευρωπαϊκού Συνασπισμού, της οποίας εξελέγη αντιπρόεδρος.

Στις εκλογές του Ιουνίου 1989 δεν πήρε μέρος. Κατά τις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 1989 και της 8ης Απριλίου 1990 αναδείχθηκε βουλευτής Επικρατείας ως υποψήφιος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Τον Σεπτέμβριο του 1990 προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ και εξελέγη από το Συνέδριό του μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του. Τέλος, διετέλεσε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος από 1/12/1993 έως 26/10/1994.

Άρθρα και συνεντεύξεις του, πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου, έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο.

Γεννήθηκε στο χωριό Mουσθένη του όρους Παγγαίου (N. Kαβάλας) το 1916. Σπούδασε στη Nομική Σxολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια άσκησε τη δικηγορία στην Kαβάλα και από το 1961 στην Aθήνα. Yπηρέτησε στον Στρατό ως Έφεδρος Aξιωματικός Πυροβολικού 7 χρόνια περίπου (83 μήνες), ως έφεδρος Tαγματάρχης. Έλαβε μέρος στη μάχη των Oχυρών Mακεδονίας κατά τη γερμανική εισβολή το 1941. Διέφυγε σχεδόν αμέσως μέσω του Aγίου Όρους και νήσων στην Tουρκία (Tσεσμέ-Πέργαμο). Mε την πρώτη στρατιωτική αποστολή έφθασε (Iούνιος 1941) στην Aίγυπτο, όταν συγκροτήθηκε η πρώτη Στρατιωτική Eλληνική Mονάδα. Έλαβε μέρος: στη μάχη Έλ Aλαμέιν με την 1η Eλληνική Tαξιαρχία, στη μάχη Pίμινι (Iταλίας) με την 3η Oρεινή Tαξιαρχία και στη μάχη των Aθηνών (Δεκέμβριος 1944) με την Tαξιαρχία Pίμινι. Eξελέγη βουλευτής στις εκλογές 1951, 1956, 1958, 1961, 1963, 1974 και 1977. Διετέλεσε: Γενικός Γραμματέας Yπουργείου Bορείου Eλλάδος, από τον Oκτώβριο 1955 μέχρι τον Iανουάριο 1956. Yφυπουργός Eμπορίου, από το 1956 μέχρι το 1958. Yπουργός Bιομηχανίας, από το 1958 μέχρι το 1961. Yπουργός Bορείου Eλλάδος, από το 1974 μέχρι το 1981.

Γεννήθηκε στην Τήνο. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική. Το 1963-67 χρημάτισε γενικός διευθυντής του υπουργείου Εμπορίου. Το 1974, ο Κ. Καραμανλής τον διόρισε γενικό γραμματέα του ΕΟΤ και την περίοδο 1974-77 ανέλαβε υφυπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού. Στις εκλογές του 1977 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία και διορίστηκε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, αρμόδιος για τις σχέσεις με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Από τη θέση αυτή, υπήρξε βασικό μέλος των διαπραγματεύσεων ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Το 1981 ανέλαβε πρώτος Έλληνας επίτροπος στην ΕΟΚ, θέση που διατήρησε μέχρι το 1985. Το 1989 και το 1990 υπηρέτησε ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Τουρισμού στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Γ. Γρίβα και στην Οικουμενική του Ξ. Ζολώτα αντίστοιχα.

Νομικός και πολιτικός, πρόεδρος της Βουλής και αντιπρόεδρος της τελευταίας κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή. Γεννήθηκε στην Καστανιά Κορινθίας και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το 1945 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη βουλευτής το 1946, το 1950 με το Λαϊκό Κόμμα, καθώς και το 1952, με τον Ελληνικό Συναγερμό υπό τον Α. Παπάγο. Υπηρέτησε ως υφυπουργός (Συγκοινωνιών) του Κ. Καραμανλή στο υπουργείο Δημοσίων Έργων το 1954-55.

Στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας και μετά τις εκλογές του 1956 το υπουργείο Δικαιοσύνης. Εξακολούθησε να εκλέγεται στην Κορινθία με τη σημαία της ΕΡΕ το 1958, 1961, 1963 και 1964, και υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομικών από το 1958 ως το 1961 και Δικαιοσύνης το 1961-63. Με την τελευταία αυτή ιδιότητά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της πρότασης για την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1963, η οποία δεν προωθήθηκε μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Το 1967 ήταν και πάλι υπουργός Οικονομικών στη βραχύβια κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Π. Κανελλόπουλο.

Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, επανήλθε στο προσκήνιο ως ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Κ. Καραμανλή. Ανέλαβε το κρίσιμο υπουργείο Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ενώ μετά τις εκλογές του 1974 έγινε πρόεδρος της Βουλής. Επανεξελέγη το 1977 και το 1981. Υπήρξε αντιπρόεδρος στην τελευταία κυβέρνηση Καραμανλή το 1977-80, καθώς και στην κυβέρνηση Ράλλη (1980-81). Αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική το 1985.

Επιφανής πολιτικός, πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας (1981-84) και λογοτέχνης. Γόνος ιστορικής οικογένειας από το Μέτσοβο, σπούδασε νομικά και οικονομικά στην Ελβετία. Το 1940-41, κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, υπηρέτησε σε επιχειρήσεις δολιοφθοράς κατά του ιταλικού στρατού. Μετά την κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς, το 1941, συμμετέσχε στην Εθνική Αντίσταση, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Ιταλία, απέδρασε και εξακολούθησε να αναπτύσσει αντιστασιακή δραστηριότητα.

Εξελέγη βουλευτής το 1946, με το Κόμμα Φιλελευθέρων και το 1952 υπηρέτησε για σύντομο χρονικό διάστημα ως υφυπουργός Εξωτερικών. Μετά την ανάδειξη στην πρωθυπουργία του Κ. Καραμανλή, προσχώρησε στην ΕΡΕ, με την οποία εκλεγόταν συνεχώς ως το 1967. Το 1956 ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας, και από τον Μάιο 1956 ως το 1963 χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών. Σημαντικό μέρος των προσπαθειών του εντοπίστηκε στη ενίσχυση του κυπριακού αγώνα (1955-59): εκτός από τη διπλωματική δραστηριότητα που ανέπτυξε, επέβλεψε τον ανεφοδιασμό της ΕΟΚΑ με όπλα και υπήρξε εκ των πρωτεργατών των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, που απέδωσαν στη Μεγαλόνησο την ανεξαρτησία της. Το 1967 έγινε υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση Π. Κανελλόπουλου, η οποία ανατράπηκε στις 21 Απριλίου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-74), διατήρησε στενή επαφή με τον Κ. Καραμανλή, που βρισκόταν στο Παρίσι, αναμίχθηκε στο κίνημα του Ναυτικού το 1973 και συνελήφθη. Κατά τις κρίσιμες συσκέψεις που, τον Ιούλιο του 1974, οδήγησαν στη Μεταπολίτευση, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο, ιδιαίτερα στην απόφαση να κληθεί στην πρωθυπουργία ο Κ. Καραμανλής.

Ως σημαίνον στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και υπουργός Εθνικής Αμύνης, το 1974-81, συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκατάσταση της νομιμότητας στο στράτευμα, καθώς και στην ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων, σε μία εποχή που ο πόλεμος με την Τουρκία φαινόταν πιθανός. Τον Μάιο του 1980 διεκδίκησε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και την πρωθυπουργία. Μετά την επικράτηση του Γ. Ράλλη, εξακολούθησε να κατέχει το αξίωμα του υπουργού Αμύνης και το επόμενο έτος ανέλαβε και την αντιπροεδρία της κυβερνήσεως. Τον Δεκέμβριο του 1981, εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Μετά όμως την ήττα της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 1984, και καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, αποφάσισε να παραιτηθεί. Παρέμεινε επίτιμος πρόεδρος του κόμματος ως τον θάνατό του, στις αρχές Ιανουαρίου 1990. Παράλληλα με την πολιτική του δραστηριότητα, συνέγραψε σειρά ιστορικών και λογοτεχνικών έργων. Επίσης, επιτέλεσε σημαντικό κοινωνικό έργο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μέτσοβο.

Μέλη της οικογένειας
Σαχτούρης, Γεώργιος (1775-1841)
Σαχτούρης, Δημήτριος
Σαχτούρης, Σταμάτης
Σαχτούρης, Θεμιστοκλής
Σαχτούρης, Αλέξανδρος Δημητ.
Σαχτούρης, Δημήτριος Αλεξ.

Ο Γεώργιος Ν. Τριάντης, Πατρινός σταφιδέμπορος, διετέλεσε μουσικός, Πρόεδρος του «Ορφέως» και Δημοτικός Σύμβουλος.

Ιστορικός των Πατρών

Ο Κωνσταντίνος Ν. Τριανταφύλλου ήταν δικηγόρος και ιστορικός. Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1912 και καταγόταν από την Τολοφώνα Φωκίδος. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ιδιώτευσε ως δικηγόρος στην Πάτρα. Συνδέθηκε με στενή φιλία με τον ιστορικό Στέφανο Θωμόπουλο, ολοκληρώνοντας μάλιστα την επιμέλεια της β΄ έκδοσης της «Ιστορίας της πόλεως Πατρών» και διασώζοντας το αρχείο του Θωμόπουλου μετά τον θάνατο του τελευταίου, το οποίο και αγόρασε εν συνεχεία ο Δήμος Πατρέων. Παράλληλα με την δικηγορία ασχολήθηκε με την τοπική ιστορία των Πατρών, για την οποία και εξέδωσε δεκάδες μελέτες και μονογραφίες.

«Ο ιστορικός και συγγραφέας Κ. Τριανταφύλλου αποτελεί ένα αναπόσπαστο πλέον κομμάτι της ιστορίας της πόλης των Πατρών. Μια ιστορία που λάμπρυνε με το έργο του, με την έρευνά του, τη συγγραφή και την έκδοση των βιβλίων του και μέσω της οποίας δε συνέβαλε μόνο στο να μας κάνει γνώστες της, αλλά και να κεντρίσει το ενδιαφέρον άλλων μελετητών να αφοσιωθούν σε αυτή»[1]. Η πιο γνωστή του εργασία είναι το «Ιστορικόν λεξικόν των Πατρών», η οποία γνώρισε μέχρι σήμερα τρεις εκδόσεις (1959, 1980 και 1995) και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Από 1937 έως το 1943 ήταν διευθυντής έκδοσης του επιστημονικού περιοδικού «Αχαϊκά».

Διετέλεσε πρόεδρος της Διακίδειου σχολής, του Ροταριανού Ομίλου Πατρών και της Αχαϊκής Εταιρείας ενώ εκλεγόταν για πολλά χρόνια δημοτικός σύμβουλος. Είχε τιμηθεί πλείστες φορές από θεσμούς και ιδρύματα και είχε τιμηθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με το οφίκιο του «Άρχοντος Εκδίκου». Είχε πραγματοποιήσει δωρεές στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πάτρας ενώ ως δικηγόρος είχε αναλάβει την εκτέλεση της διαθήκης του Δημητρίου Δαμίρη, η οποία όριζε την ανέγερση του νοσοκομείου «Άγιος Ανδρέας».

Απεβίωσε στην Πάτρα στις 23 Φεβρουαρίου 2002. Ο Δήμος Πατρέων τον τίμησε δίνοντας το όνομά του σε μια πλατεία της πόλης.

Η Θεώνη Δρακοπούλου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και ποιήτρια, γνωστή και με το ψευδώνυμο Μυρτιώτισσα.

Λογοτέχνης και μεταφραστής.

Ο Σωτ. Γκολφινόπουλος διετέλεσε δικηγόρος, συγγραφέας και Δημοτικός Σύμβουλος.

Ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης (Αγριά Βόλου 1903 - Τσεχοσλοβακία 1958) γεννήθηκε στην Αγριά Βόλου στις 25/2/1903 και φοίτησε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Διορίστηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Βόλου το 1925 και το 1929 µετατέθηκε στην Αθήνα. Έγινε µέλος του ΚΚΕ το 1926 και το 1929 ανέλαβε την ηγεσία της Εργατικής Βοήθειας της οργάνωσης που φρόντιζε τους πολιτικούς κρατούµενους και τις οικογένειές τους. Το 1932 και το 1936 εκλέχθηκε βουλευτής στο Βόλο και το 1934 ήταν υποψήφιος δήµαρχος Βόλου µε το ΚΚΕ. Η δικτατορία της 4 ης Αυγούστου τον εκτόπισε διαδοχικά στην Ανάφη, την Ακροναυπλία και την Κίµωλο, όπου και τον βρήκε ο πόλεµος. Μετά την κήρυξη του πολέµου απέδρασε από την Κίµωλο και βρέθηκε στην Κρήτη, καθοδηγώντας και συντονίζοντας τις αντιστασιακές οργανώσεις. Συµµετείχε στις διαπραγµατεύσεις Λιβάνου και Καζέρτας και το 1944 ανέλαβε Υπουργός εργασίας στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Το 1944 εκλέχθηκε µέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Στη διάρκεια του εµφυλίου αντιπροσώπευσε το ΚΚΕ στο Συνέδριο του Κ.Κ. Γαλλίας όπου και εξήγγειλε τη σύσταση της Κυβέρνησης του βουνού και παράλληλα ο ίδιος ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Μετά την υποχώρηση του Δηµοκρατικού Στρατού εκπατρίστηκε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ενώ κατέβηκε παράνοµα δύο φορές στην Ελλάδα την περίοδο 1954-1956. Μετά την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη από την αρχηγία του ΚΚΕ το 1956, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης τέθηκε σε αποµόνωση από την νέα ηγεσία του κόµµατος. Πέθανε το 1958 στην Τσεχοσλοβακία.

Ο Μωρίς Σαλτιέλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1922. Γιος του Ισαάκ Σαλτιέλ, εμπόρου υφασμάτων, και της Σάρας Σαλτιέλ, το γένος Σερρέρο. Αποφοίτησε από το Β΄ Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης και συνέχισε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών στην Αθήνα. Το 1942 κι ενώ είχε επιστρέψει για διακοπές στη Θεσσαλονίκη φυγαδεύτηκε στην Αθήνα, όπου και κρύφτηκε σε σπίτι φιλικού του προσώπου ως το τέλος της Κατοχής. Οι γονείς του μεταφέρθηκαν την άνοιξη του 1943 στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου όπου εξοντώθηκαν.
Ο Σαλτιέλ με την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη το 1946, άνοιξε ξανά το εμπορικό κατάστημα του πατέρα του στην οδό Βηλαρά 3. Το 1970 έκλεισε το κατάστημα και εργάστηκε για τρία χρόνια ως εμπορικός αντιπρόσωπος στην εταιρία Δαυίδ Καράσσο.
Παράλληλα με τις εγκύκλιες σπουδές του ο Σαλτιέλ σπούδασε μουσική (βιολί) ενώ σε μεγαλύτερη ηλικία έκανε θεωρητικά μαθήματα μουσικής με τον Σόλωνα Μιχαηλίδη.
Ανήσυχος και ευαίσθητος, δραστηριοποιήθηκε για πολλά χρόνια στα πολιτιστικά δρώμενα της Θεσσαλο-νίκης. Με πρωτοβουλία δική του και των φίλων του Γιάννη Τριανταφυλλίδη και Μιχάλη Τσιτσικλή ιδρύθηκε το 1951 η «Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «Τέχνη», σωματείο που πρωτοστάτησε μεταπολεμικά στην πολι¬τιστική ζωή της Θεσσαλονίκης. Ο Σαλτιέλ υπηρέτησε την «Τέχνη» για παραπάνω από 30 χρόνια από τις θέ¬σεις του μέλους του διοικητικού συμβουλίου, του γε¬νικού γραμματέα και του αντιπροέδρου. Υπήρξε, σύμ¬φωνα με τις μαρτυρίες των συνεργατών του, ο κύριος μοχλός πίσω από την πετυχημένη πορεία του συγκεκριμένου σωματείου.
Διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος για ένα σύντομο διάστημα το 1974. Διορίστηκε ξανά στο διοικητικό συμβούλιο του ΚΘΒΕ το 1981. Υπήρξε επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης την περίοδο 1986-1987.
Ο Μωρίς Σαλτιέλ αρθρογραφούσε συχνά για τα πολιτιστικά ζητήματα της Θεσσαλονίκης και πρωτοστάτησε στην ίδρυση το 1975 της Συντονιστικής Επιτροπής Εκπολιτιστικών Σωματείων Βορείου Ελλάδος καθώς και στην ίδρυση Σχολής Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη.
Παντρεύτηκε το 1963 την Ελένη Νικολάου. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Σίμο και τον Άρη, ο οποίος πέθανε το 1994.
Πέθανε μετά από μακρά ασθένεια το 1998 στη Θεσσαλονίκη.