1929: Γεννιέται στη Δραπετσώνα από πρόσφυγες γονείς.
1941: Η οικογένεια του εγκαθίσταται στην περιοχή Μοσχάτου – Νέου Φαλήρου. 3 χρόνια αργότερα ο πατέρας του πέφτει θύμα του πολιτικού φανατισμού και δολοφονείται από την ΟΠΛΑ.
1949: Εισάγεται στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών & Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ) όπου και παρακολουθεί μαθήματα για 2χρόνια.
1952-1958: Εγκαταλείπει τις σπουδές του στην ΑΣΟΕΕ και σπουδάζει στην ΑΣΚΤ.
1960: Λαμβάνει μέρος στην ΣΤ’ Πανελλήνιο Έκθεση Καλών Τεχνών στο Ζάππειο.
1961: Με πρωτεργάτη τον Γιάννη Χαΐνη ιδρύεται η «Ομάδα Τέχνης α’». Ο Κοκκινίδης είναι μέλος της.
1962-1976: Παντρεύεται την ζωγράφο Πέπη Σβορώνου.
Έχοντας παραιτηθεί την προηγούμενη χρονιά από τον ΕΟΕΧ αποφασίζουν με τη σύζυγό του, χρησιμοποιώντας την εμπειρία τους από τον χώρο των εφαρμοσμένων τεχνών, να υλοποιήσουν τη δική τους πρωτότυπη ιδέα: ζωγραφιστά πρωτότυπα φορέματα που φέρουν υπογραφή. Τα φορέματα γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
1964: 1η ατομική έκθεση στην γκαλερί Μέρλιν.
1976-1998: διδάσκει στην ΑΣΚΤ

Η Αγγέλα Κοκκόλα διετέλεσε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Ο Νίκος Κοκοβλής (Μικρά Ασία 1920 – Χανιά 2012) µεγάλωσε στα Χανιά. Η γερµανική κατοχή τον βρίσκει φοιτητή στην Αθήνα. Από την αρχή µετέχει στην Αντίσταση. Το Ιούνιο του 1941 κατεβαίνει στα Χανιά και συνδέεται µε το ΚΚΕ. Αγωνίζεται ως στέλεχος του ΕΑΜ και µετά την απελευθέρωση εκλέγεται γραµµατέας του Εργατικού Κέντρου Χανίων. Συλλαµβάνεται το 1946, αλλά αφήνεται ελεύθερος ύστερα από τις κινητοποιήσεις των εργατών. Το 1947 µπαίνει στην παρανοµία και στη διάρκεια του εµφυλίου πολέµου εντάχθηκε στο Δηµοκρατικό Στρατό. Μετά το τέλος του εµφυλίου ήταν υπεύθυνος µαζί µε την Αργυρώ Κοκοβλή των παράνοµων οργανώσεων του νοµού. Παρέµειναν καταδιωκόµενοι και επικηρυγµένοι µέχρι το 1962 όταν και φυγαδεύτηκαν στο εξωτερικό. Έζησαν στην ΕΣΣΔ για 14 χρόνια και επαναπατρίστηκαν το 1976.

Συγγραφέας από την Κρήτη.

Ο Ιωάννης Κοκοτίνης γεννήθηκε στους Δομιανούς Ευρυτανίας το 1896. Κατατάχθηκε στη Χωροφυλακή ως εθελοντής τριετούς υποχρέωσης το 1916. Παρέμεινε στη Χωροφυλακή και ανέβηκε την ιεραρχία υπηρετώντας σε διάφορα μέρη της Στερεάς Ελλάδας, της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας και της Θράκης, Αποστρατεύθηκε το 1947 με τον βαθμό του Μοίραρχου. Διακρίθηκε πολλές φορές για την δράση του, κυρίως για συλλήψεις και διώξεις ληστών.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Ο Ξενοφών Αστερίου Κοκόλης γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1939 από γονείς δασκάλους. Στην Κατερίνη τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του το 1956. Έλαβε το πτυχίο Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τον Απρίλιο του 1962. Στη διάρκεια των σπουδών του, μαζί με μια ομάδα συμφοιτητών του, εξέδωσαν ένα βραχύβιο λογοτεχνικό περιοδικό με τον τίτλο Ευμένης. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πίζα της Ιταλίας το διάστημα 1970-1971 και 1973-1975. Αναγορεύθηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ το 1975 με την διατριβή Ένα νέο στοιχείο ύφους: οι «λέξεις-άπαξ». Θεωρητική εξέταση. Οι «λέξεις-άπαξ» στα «Ποιήματα» του Γιώργου Σεφέρη, Θεσσαλονίκη 1974.

Από τον Απρίλιο του 1965 έως τον Απρίλιο του 1974 εργάστηκε ως βοηθός του Σπουδαστηρίου Νεώτερης Ελληνικής Φιλολογίας του ΑΠΘ. Επανήλθε στο ΑΠΘ το 1975 ως επιμελητής, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1983 όταν έγινε λέκτορας. Επίκουρος καθηγητής εκλέχθηκε το 1984, θέση στην οποία παρέμεινε συνειδητά για πολλά χρόνια χωρίς να διεκδικήσει πανεπιστημιακή εξέλιξη. Το 1999 εκλέχθηκε αναπληρωτής καθηγητής έως το 2005, όταν αποχώρησε από το ΑΠΘ. Δίδαξε ακόμη ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Δίδαξε κυρίως νεοελληνική λογοτεχνία και θεωρία της λογοτεχνίας.

Ο Ξ. Κοκόλης ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Βερτσώνη (1940-1995), φιλόλογο, συνεργάτιδα για πολλά χρόνια του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη. Απέκτησαν μία κόρη, την Αλεξάνδρα.

Ο Ξ. Κοκόλης είχε ένα εκτεταμένο φιλολογικό έργο. Δημοσίευσε πλήθος βιβλίων και άρθρων, κυρίως για τη νεοελληνική ποίηση. Πλούσιο είναι το έργο του πάνω στον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Καβάφη, τον Σικελιανό, τον Αναγνωστάκη τον Σκαρίμπα και τον Παπαδιαμάντη. Επιμελήθηκε δίσκους σεφαραδίτικων τραγουδιών καθώς και δίσκους ανάγνωσης ποίησης. Ακόμη μετέφρασε ποίηση (Rafael Alberti) καθώς και στίχους του τάνγκο και του φλαμένκο. Είχε πλούσια δημόσια δράση με ομιλίες, οργάνωση εκδηλώσεων και ραδιοφωνικών εκπομπών γύρω από τη λογοτεχνία. Μιλούσε αγγλικά, ιταλικά και ισπανικά. Διετέλεσε πρόεδρος και γενικός γραμματέας του Συλλόγου Πανεπιστημιακών βοηθών-Επιμελητών του ΑΠΘ. Τιμήθηκε για την αντιδικτατορική του δράση ως μέλος ενός πυρήνα της Δημοκρατικής Άμυνας Θεσσαλονίκης.

Συνεργάστηκε με πλήθος λογοτεχνικών περιοδικών και με εφημερίδες. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα εξής: Διαγώνιος, Τραμ, Αντί, Η λέξη, Χάρτης, Πόρφυρας, Ο παρατηρητής, Εντευκτήριο, Πολίτης, μικροΦιλολογικά, Καθημερινή, Αυγή.

Μερικά από τα βιβλία του:

«Λέξεις-άπαξ»: στοιχείο ύφους. Θεωρητική εξέταση-καταγραφή στα Ποιήματα του Γ. Σεφέρη, Εξάντας, Α-θήνα 1975.

Πίνακας λέξεων των 154 ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη, Ερμής, Αθήνα 1976.

Για το «Άξιον Εστί» του Ελύτη. Μια οριστικά μισοτελειωμένη ανάγνωση, University Studio Press, Θεσσα-λονίκη 1984.

Μικροσκόπηση μεταφράσεων. Lorca, Apollinaire, Moréas, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1985.

Ο μελοποιημένος Καρυωτάκης, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1987.

Η ομοιοκαταληξία. Τύποι και λειτουργικές διαστάσεις, Στιγμή, Αθήνα 1993.

Σαρκολατρία. Μία αποσιωπημένη διάσταση της ποίησης του Κωστή Παλαμά, ανθολόγηση: Ξ. Α. Κοκόλης, Εκ-δοτική Θεσσαλονίκης, 1999.

Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη. Μελέτες και σημειώματα, Νεφέλη, Αθήνα 2001.

Άνθρωποι και μη: τα όρια της φαντασίας στο Σκαρίμπα. Μελέτες και σημειώματα, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2001.

Στιχάκια του φλαμένκο, ανθολόγηση, επιμέλεια, μετάφραση Ξ. Κοκόλης, Στιγμή, Αθήνα 2007.

Τριάντα παρωδίες ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη, Καστανιώτης, Αθήνα 2007.

Ο κόσμος του καθρέφτη στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη, Καστανιώτης, Αθήνα 2007.

Δύο τόποι - Δύο ποιήματα. «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη, «Ιερά Οδός» του Σικελιανού, Νησίδες, Αθήνα 2009.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου, κυρίως του υποφακέλου 71.4]

Η Ελληνίδα μεσόφωνος Ίρμα Κολάση, αρμενογαλλικής καταγωγής, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με μουσικές επιρροές. Ξεκίνησε να διδάσκεται πιάνο στο Ωδείο Αθηνών όταν ήταν μόλις 6 ετών. Αποφοίτησε 8 χρόνια αργότερα με πρώτο βραβείο από το Ελληνικό Ωδείο με δάσκαλο τον Θησέα Πίνδιο και έκτοτε άρχισε να εργάζεται ως επαγγελματίας όντας μόλις 14 ετών. Τη δεκαετία του 50’ αναδείχθηκε ως σημαντική ερμηνεύτρια της σύγχρονης μουσικής, ενώ παράλληλα αξιώθηκε να συνεργαστεί με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής όπως ο Igor Stravisky, o Francis Poulenc, o Pierre Capdevielle, ο Louis Aubert, κ.ά..

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Ραμαβούνι Μεσσηνίας, 1770 - Αθήνα, 1843), γιος του Κωνσταντή, είχε διοριστεί από τους κατοίκους της επαρχίας Μεγαλόπολης οπλαρχηγός της περιοχής ήδη από το 1787. Μετά τη διαμονή του στα Επτάνησα, τις συνεννοήσεις με τους Φιλικούς και τη μύησή του στην Εταιρία το 1818, επανέκαμψε στην Πελοπόννησο, όπου και ηγήθηκε των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Αγώνα. Με την πολιορκία και άλωση της Τριπολιτσάς, και τον αποδεκατισμό των στρατευμάτων του Δράμαλη στα Δερβενάκια, εδραίωσε τη νίκη των Ελλήνων στην Πελοπόννησο. Υποστηρικτής του Ι. Καποδίστρια, μετά τη δολοφονία του διορίστηκε μέλος της Διοικητικής Επιτροπής μαζί με τους Αυγουστίνο Καποδίστρια και Ιωάννη Κωλέττη. Την άφιξη του Όθωνα δέχθηκε με ενθουσιασμό, αλλά διαφώνησε με τα μέτρα της Αντιβασιλείας, στάση που τον οδήγησε το 1833 στη φυλακή του Ναυπλίου και στην καταδίκη του σε θάνατο επί εσχάτη προδοσία. Του δόθηκε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, ονομάστηκε στρατηγός και έλαβε το αξίωμα του Συμβούλου της Επικρατείας.
Είχε τρεις γιους: τον Πάνο (1798-1824), τον Ιωάννη (1805-1868) και τον Κωνσταντίνο (1811-1849).

Ο Ιωάννης, επονομαζόμενος Γενναίος (Ζάκυνθος 1805-Αθήνα 1868), ήταν ο δευτερότοκος γιος του Θεόδωρου και της Αικατερίνης Καρούσου. Έλαβε από πολύ νέος, μαζί με τον πατέρα του, μέρος σε πολλές μάχες και πολιορκίες του Αγώνα στην Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα. Υπασπιστής του Όθωνα, διορίστηκε το 1841 γερουσιαστής και το 1861 έλαβε τον βαθμό του αντιστράτηγου. Χρησιμοποιήθηκε συχνά στην καταστολή αντιοθωνικών εξεγέρσεων, ενώ το 1862 διετέλεσε πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών στην τελευταία κυβέρνηση του Όθωνα. Το 1828 παντρεύτηκε την Φωτεινή Τζαβέλα από το Σούλι και απέκτησε μαζί της δύο γιους, τον Θεόδωρο, (γνωστό με το ψευδώνυμο Φαλέζ), τον Κωνσταντίνο και πέντε θυγατέρες. Ασχολήθηκε, όπως ο πατέρας του, με τη διήγηση των γεγονότων της Ελληνικής Επανάστασης και τη δράση των οπλαρχηγών.

Αγωνιστής από το Λιμποβίτσι. Εξάδελφος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Γεννήθηκε στα 1756. Πολέμησε στα Ορλωφικά και ιδιαίτερα έδρασε το 1779 κατά την εξόντωση των Αλβανών στα Τρίκορφα. Παρά την ηλικία του πολέμησε τους Τούρκους μαζί με τους τέσσερις γιους του. Από τα γεράματα και τις κακουχίες του πολέμου, τυφλώθηκε. Πέθανε τον Δεκέμβριο του 1838 ευχαριστημένος που είδε την πατρίδα του ελεύθερη.

Ο Πάνος Κολοκοτρώνης μεγάλωσε στη Ζάκυνθο, όπου στις 20 Δεκεμβρίου του 1818, σε ηλικία 20 χρόνων, μυήθηκε από τον πατέρα του στη Φιλική Εταιρεία.

Είχε σπουδάσει στην Ακαδημία της Κέρκυρας, ήταν μαθηματικός και γνώριζε καλά την αρχαία ελληνική και την ιταλική γλώσσα, καθώς και λίγα γαλλικά.

Στις 23 Μαρτίου 1821 ζήτησε άδεια μαζί με το μικρότερο αδελφό του Γενναίο από τις αγγλικές αρχές της Ζακύνθου, να φύγουν για το Μοριά. Οι Άγγλοι δεν το επέτρεψαν και αναγκάστηκαν να φύγουν κρυφά για το Μοριά, όπου ανέπτυξαν αξιόλογη πολεμική δραστηριότητα.

Ξεμπάρκαραν στην Ηλεία και πήραν μέρος στη μάχη που έγινε στον Πύργο κατά των Λαλαίων Τούρκων. Προχώρησαν ύστερα στην Αρκαδία και ανταμώθηκαν με τον πατέρα τους. Όταν ο Θ. Κολοκοτρώνης πήγε στο Άστρος να υποδεχτεί το Δημήτριο Υψηλάντη, οι Τούρκοι της Τριπολιτσάς βγήκαν με ισχυρές δυνάμεις εναντίον των Ελλήνων. Ο Πάνος Κολοκοτρώνης τους αντιμετώπισε δείχνοντας παράλογη τόλμη. Όταν κατελήφθη η Τρίπολη από τους Έλληνες, οι Τριπολιτσιώτες ζήτησαν από το Θ. Κολοκοτρώνη με αναφορά τους να τους αφήσει τον Πάνο πολιτάρχη, και τον άφησε, η δε Πελοποννησιακή Γερουσία τον ονόμασε χιλίαρχο και τον έστειλε ως αντιπρόσωπό της για την παραλαβή του Αναπλιού. Πολέμησε κατά των Τούρκων του Δράμαλη και συμμετείχε στη φύλαξη των Σπετσών, ώστε να μη γίνουν Τουρκικές αποβάσεις.

Το Φλεβάρη του 1823 στεφανώθηκε την κόρη της Μπουμπουλίνας, Ελένη, στο Ανάπλι. Μετά τη Συνέλευση του Άστρους, το Εκτελεστικό Σώμα διόρισε τον Πάνο φρούραρχο στο Ανάπλι.

Η πολιτική του δράση συνδέεται με τις εμφύλιες διενέξεις ανάμεσα σε πολιτικούς και στρατιωτικούς, όπου τάχθηκε με το μέρος του πατέρα του (1823-1824). Συγκεκριμένα, όταν ένα μέρος βουλευτών, φίλοι του Μαυροκορδάτου, αντενεργούσαν στο έργο του Εκτελεστικού Σώματος και των Στρατιωτικών, ο Πάνος Κολοκοτρώνης και ο Νικηταράς αντέδρασαν λόγω και έργω. Ανάλογα έπραξε ο Πάνος και με το δεύτερο εκτελεστικό, την παράνομη κυβέρνηση Κουντουριώτη.

Κατά τη δεύτερη φάση του εμφυλίου ο Πάνος συγκρούστηκε με τα στρατεύματα του Παπαφλέσσα και Μακρυγιάννη στη Μεσσηνία και αφού τα διέλυσε ανέβηκε στην περιοχή της Τριπολιτσάς.

Στις 13 Νοεμβρίου 1824 , κατευθυνόμενος προς Σελίμνα, όπου βρισκόταν ο πατέρας του, έπεσε σε κυβερνητική ενέδρα και σκοτώθηκε. Ο θάνατος του Πάνου επέδρασε διαλυτικά στο στρατόπεδο των «ανταρτών», διότι ο Θ. Κολοκοτρώνης δεν είχε διάθεση να συνεχίσει τον αγώνα κατά των κυβερνητικών και αποτραβήχτηκε στη Στεμνίτσα.

Ο Αλέξιος Κολυβάς ήταν λόγιος από τη Ζάκυνθο. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στις Βρυξέλλες. Το 1876 διηύθυνε στη Ζάκυνθο την εφημερίδα Ο μοχλός και αργότερα το 1885 την εφημερίδα Εξεταστής. Δίδαξε ελληνικά στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και στο Βαρβάκειο Λύκειο. Το 1897 ανέλαβε την ιδιοκτησία και διεύθυνση της Νέας Εφημερίδος του Ιωάννη Καμπούρογλου. Διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και χρημάτισε πολλές φορές βασιλικός επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Για είκοσι χρόνια κατείχε τη θέση του γραμματέα της Επιτροπής Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων. Είχε καταρτίσει συλλογές χειρογράφων και κωδίκων και συλλογή βυζαντινών εικόνων. Παντρεύτηκε την Σοφία Γρηγορίου Μπουρνιά με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Κωνσταντίνο, την Αγγελική (σύζυγο Πλάτωνα Χατζημιχάλη) και την Άννα.

Ο Κωνσταντίνος Α. Κολυβάς κατετάγη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1914. Υπηρέτησε στο 1ο και 3ο σύνταγμα Ιππικού (1916-1920) και το Νοέμβριο του 1921 προήχθη σε ίλαρχο. Το 1923 παραιτήθηκε από το στράτευμα, εργάστηκε ως επιθεωρητής στην Εταιρεία Διαχειρίσεως Υπεγγύων Προσόδων και ως έφεδρος αξιωματικός πολέμησε στον πόλεμο του 1940. Πέθανε από συγκοπή καρδιάς στη Θεσσαλονίκη στις 7 Μαρτίου 1941.

Εκπαιδευτικός και συγγραφέας των βιβλίων Σφυρίγματα τραίνων (1949), και Κουβέντες με τον Γεώργιο Δροσίνη (1951).

Ο Αναγνώστης Κονδάκης διατέλεσε Διοικητής Κορίνθου τουλάχιστον κατά τα έτη 1830-1831.

Ο Γεώργιος Κονδύλης (14 Αυγούστου 1879 - 31 Ιανουαρίου 1936) ήταν Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός, δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας μετά από δύο πραξικοπήματα, αντιβασιλέας, πολλές φορές βουλευτής και υπουργός.

Οι αδελφοί Σπυρίδων και Ανδρέας Κονεμένος ήσαν γαιοκτήμονες, γιοί του Γεωργίου Κονεμένου, που διετέλεσε πρεσβευτής των Τούρκων και πέθανε στην Πρέβεζα το 1895. Ο Σπυρίδων είχε παντρευτεί το 1830 την Καθαρή Σικελιανού. Ο Νικόλαος Σ.Κονεμένος (1832-1906) ήταν εξάδελφος του Γεωργίου Κονεμένου. Γεννήθηκε στην Πρέβεζα, σπούδασε στην Ιόνιο Ακαδημία και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Δημοσίευσε στιχουργήματα που διακρίθηκαν για τη ρυθμική τους αρμονία και την έμμετρη κοινωνική σάτυρα (“Η φαντασία μου”, 1867), εξέδωσε στην Κέρκυρα το λογοτεχνικό περιοδικό “Εωσφόρος”, έγραψε την “Οικογένεια” (1870) και τη “Διαθήκη” (1901) καθώς και δύο φυλλάδια για τη γλώσσα. Έγινε γνωστός για τους αγώνες του υπέρ της δημοτικής γλώσσας. Ο Καίσαρ Νικολάκη Κονεμένου ήταν ενδεχομένως γιος του Νικολάου.

Ο Γεράσιμος Κονιδάρης ήταν καθηγητής Θεολογίας (και δύο φορές Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Ε.Κ.Π.Α.), διετέλεσε επί χρόνια Γενικός Γραμματέας του "Παρνασσσού" (θέση από την οποία επαύθη κατόπιν αφόρητων πιέσεων της δικτατορίας των Συνταγματαρχών) και από το 1980 μέχρι το θάνατό του, χρημάτισε Πρόεδρος του "Παρνασσού".
Ο Κονιδάρης ήταν μέλος της "Επιτροπής Αγώνα", οργάνωση-πρόπλασμα της Ε.Ο.Κ.Α. Στο σπίτι του Καθηγητή στην Αθήνα, δόθηκε ο όρκος των μελών της Επιτροπής το 1953 και, η συμμετοχή του Κονιδάρη στην οργάνωση ήταν πηγή περηφάνιας γι' αυτόν μέχρι το τέλος του βίου του.

Η οικογένεια Κονοφάου (σε παλαιότερα έγγραφα μέλη της συναντώνται και με το επώνυμο Κονοφάγος) είναι μια παλιά οικογένεια της Πάργας. Αναφορές ωστόσο για μέλη της οικογένειας εμφανίζονται από το 1678 στο χωριό Αργυράδες της Κέρκυρας, και μάλιστα οι περισσότεροι είναι κληρικοί. Φαίνεται ότι ένας κλάδος της εγκαταστάθηκε στην Πάργα. Τα τεκμήρια του αρχείου αφορούν μέλη αυτού του κλάδου. Ακολουθούν σύντομα βιογραφικά σημειώματα των σημαντικότερων μελών της οικογένειας.

Ο ιεροδιάκονος Χρύσανθος κατά κόσμον Διονύσιος Κονοφάος (Πάργα, 1790- Αθήνα, 1857) εκπαιδεύτηκε στα Ιωάννινα με δαπάνες του θείου του Αγάπιου, επισκόπου Παραμυθιάς, και το 1814 χειροτονήθηκε πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Ιωαννίνων. Το 1817 έφυγε από τα Ιωάννινα, εξαιτίας των διωγμών του Αλή Πασά και κατέληξε, μέσω Κέρκυρας στην Τεργέστη όπου διετέλεσε διάκονος της εκεί ελληνικής εκκλησίας. Στην Τεργέστη ανέπτυξε δράση για τη μόρφωση των νέων από την Ελλάδα, γεγονός που συντέλεσε στη γνωριμία του με την οικογένεια Καποδίστρια (Αυγουστίνο και Ιωάννη). Επιπλέον, το 1828 πρόσφερε στον Ι. Καποδίστρια 500 τάληρα ρεγγίνας ως ενίσχυση για την «Εθνική Τράπεζα». Το 1829 ο Καποδίστριας του ανέθεσε την οργάνωση του ορφανοτροφείου στην Αίγινα και την εκγύμναση διδασκάλων της αλληλοδιδακτικής μεθόδου. Το 1833 διορίστηκε πρωτοσύγκελος στο Μεσολόγγι ενώ αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και διορίστηκε «Έφορος των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων» αμισθί. Το 1856 τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος.

Παρθένιος Κονοφάος, κατά κόσμον Διονύσιος, θείος του Χρύσανθου, διετέλεσε επίσκοπος Βοθροδού (Βουθρωτού;) (1804), Δελβίνου και Χειμάρας ( - 1822). Το 1822 βρισκόταν στην Τεργέστη μαζί με τον ανιψιό του Χρύσανθο σε μάλλον δυσμενή οικονομική κατάσταση.

Ο Δημήτριος Σπυρίδωνος Κονοφάος ( – 1885) διετέλεσε μέλος του συλλόγου «Παρνασσός». Έγραψε το βιβλίο Θεωρητική μέθοδος του χορού, Αίγινα, 1835.

Σπυρίδων Κονοφάος (1844-1909) γιος του Δημητρίου διετέλεσε ταμίας, κοσμήτορας και έφορος του συλλόγου «Παρνασσός» επί σειρά ετών. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και αναγορεύτηκε διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Είχε μεγάλη περιουσία. Παντρεύτηκε με την Κλεοπάτρα Ζαλοκώστα.

Ο Σπυρίδων Κωνσταντίνου Κονοφάος (Αθήνα, 1923-Αθήνα, 2004) ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Σημαιοφόρος το 1943, υπηρέτησε στα υποβρύχια και ανήλθε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας. Έλαβε μέρος στο αποτυχημένο κίνημα του Δεκεμβρίου του 1967 και αποτάχθηκε. Επανήλθε το 1975 ως αντιναύαρχος και διορίστηκε Διοικητής Στόλου. Το 1976 διορίστηκε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, αντικαθιστώντας τον Σπυρίδωνα Μουρίκη, θέση που κατείχε έως το 1982 οπότε και αποστρατεύτηκε με το βαθμό του ναυάρχου και τον τίτλο του Επίτιμου Αρχηγού Γ.Ε.Ν. Στη διάρκεια της θητείας του ως Αρχηγός Γ.Ε.Ν. συνέβαλε στον εκσυγχρονισμό του Στόλου.

Την περίοδο 1968-1974 μετείχε στην εταιρεία Βασίκλο ΕΠΕ που μεσολάβησε, για την αγορά από το Πολεμικό Ναυτικό δύο υποβρυχίων από τα ναυπηγεία Κιέλου της Γερμανίας. Την περίοδο 1976-1979 αγοράστηκαν από τα ίδια ναυπηγεία άλλα τέσσερα υποβρύχια της ίδιας σειράς. Μερίδα του Τύπου θεώρησε τη δεύτερη αγορά αποτέλεσμα της προηγούμενης εργασίας του στην Βασίλκο και τον κατηγόρησε για την επιλογή του.

Γεννήθηκε στην Τήνο. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική. Το 1963-67 χρημάτισε γενικός διευθυντής του υπουργείου Εμπορίου. Το 1974, ο Κ. Καραμανλής τον διόρισε γενικό γραμματέα του ΕΟΤ και την περίοδο 1974-77 ανέλαβε υφυπουργός Συντονισμού και Προγραμματισμού. Στις εκλογές του 1977 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας με τη Νέα Δημοκρατία και διορίστηκε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου, αρμόδιος για τις σχέσεις με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Από τη θέση αυτή, υπήρξε βασικό μέλος των διαπραγματεύσεων ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Το 1981 ανέλαβε πρώτος Έλληνας επίτροπος στην ΕΟΚ, θέση που διατήρησε μέχρι το 1985. Το 1989 και το 1990 υπηρέτησε ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Τουρισμού στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Γ. Γρίβα και στην Οικουμενική του Ξ. Ζολώτα αντίστοιχα.

Ο Γιώργης Κοντογιώργης [Παύλος] (Εγκλουβή Λευκάδας 1913 - Αθήνα 1991), στέλεχος της ΟΚΝΕ και του ΚΚΕ, συνελήφθη από την δικτατορία του Μεταξά και εξορίστηκε στον Αη Στράτη. Μετά την δραπέτευσή του στους πρώτους µήνες της γερµανικής κατοχής ανάλαβε καθήκοντα στην Επιτροπή Πόλης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ και στη συνέχεια στην Εθνική Πολιτοφυλακή. Στην Αλβανία από τον Μάρτιο του 1945, ήταν αντιπρόσωπος της ΚΕ του ΚΚΕ στο Κόµµα του Εργαζόµενου Λαού. Από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Μάϊο του 1947 συµµετείχε στη Γραµµατεία της Κοµµατικής Επιτροπής του Μπούλκες και στη συνέχεια έγινε Πολιτικός Επίτροπος του Αρχηγείου Κεντρικής Μακεδονίας του ΔΣΕ. Τραυµατίστηκε στη µάχη της Αλεβίτσας το 1949. Από την Αλβανία εγκαταστάθηκε για σύντοµο διάστηµα στην Πολωνία και στην Τσεχοσλοβακία και στη συνέχεια στο Βουκουρέστι όπου εργάστηκε στο Hellas Press. Επαναπατρίστηκε το 1974.

Ο Κωνσταντίνος Κοντογόνης, καθηγητής Θεολογίας, γεννήθηκε στη Τεργέστη το 1812 και πέθανε στην Αθήνα το 1878. Μαθήτευσε στην Ελληνική Σχολή της Τεργέστης, έκανε σπουδές Φιλοσοφίας και Θεολογίας στη Γερμανία και στη συνέχεια πήγε στη Βιέννη, όπου συνεργάστηκε για ένα διάστημα με τον Κ. Γκαρπολά και άλλους λογίους στην έκδοση του λεξικού του Άνθιμου Γαζή (1836). Όταν ήρθε στην Ελλάδα διορίστηκε καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο, όπου δίδαξε για σαράντα χρόνια, ενώ συγχρόνως δίδασκε και στη Ριζάρειο Σχολή. Το 1854-55 διετέλεσε πρύτανις του Πανεπιστημίου. Ο Κοντογόνης εξέδιδε για μεγάλο διάστημα το μηνιαίο περιοδικό Ευαγγελικός Κήρυξ (1857-1871) και δημοσίευσε πολλά επιστημονικά συγγράμματα ποικίλου περιεχομένου. Τιμήθηκε από τη Θεολογική Σχολή, που τον αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορα το 1862, καθώς και από την Εκκλησιαστική Ακαδημία της Πετρούπολης. Έργα του : 1) Επιτομή της ελληνικής μυθολογίας (δ΄έκδ. 1872) 2) Εγχειρίδιον της εβραϊκής αρχαιολογίας (1844) 3) Φιλολογική και κριτική ιστορία των από α΄- η΄εκατονταετηρίδος ακμασάντων πατέρων της Εκκλησίας (1851-53) 4) Εισαγωγή εις την Αγίαν Γραφήν και στοιχεία ερμηνευτικής (1859) 5) Εκκλησιαστική ιστορία.

Ο Δημήτριος Κοντολέων (1914-1962), γιος του Ιωάννη και της Καλλιόπης, από τα Κύθηρα, ήταν γιατρός και εξέχουσα προσωπικότητα του νησιού. Δραστήριος επιστήμονας ανέπτυξε κοινωνική και κοινωφελή δραστηριότητα και ως πρόεδρος της κοινότητας Κυθήρων κατόρθωσε να επιτελέσει σημαντικά έργα στο νησί. Αδέλφια του ήσαν: ο φαρμακοποιός Εμμανουήλ Κοντολέων και ο Θεόδωρος που είχε ματαναστεύσει στην Αυστραλία και ασχολιόταν με το εμπόριο. Ο Δημήτριος Κοντολέων είχε παντρευτεί το 1945 την Αμαλία Τσούκα

Γεννήθηκε στη Χίο και καταγόταν από αρχοντική οικογένεια με ρίζες στο Βυζάντιο. Στάλθηκε για σπουδές στη Μπολόνια και τη Βιέννη και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Δραστηριοποιήθηκε ενεργά στον χώρο της ναυτιλίας, ανοίγοντας τον πρώτο ελληνικό εμπορικό οίκο στο Λονδίνο το 1817. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία στην Τεργέστη και βοήθησε την επανάσταση μεταφέροντας τρόφιμα και πολεμοφόδια με τα πλοία του.
Το 1823 ήλθε ο ίδιος στην Ελλάδα ως εκπρόσωπος του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου. Επιστρέφοντας μετά από μια διετία στην Αυστρία, συνελήφθη από τις αυστριακές αρχές ως ύποπτος και εκτοπίστηκε. Κατέφυγε στην Αγγλία, από εκεί το 1826, στάλθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση της Ελλάδας στην Αμερική για να επιβλέψει τη ναυπήγηση δύο ατμοκίνητων φρεγατών. Τελικά ναυπηγήθηκε μόνο η φρεγάτα "Ελλάς", γι' αυτό και κατηγορήθηκε ότι καταχράστηκε δημόσιο χρήμα. Το 1828, διορίστηκε από τον Καποδίστρια μέλος της οικονομικής επιτροπής και στάλθηκε στη Μάλτα, απ' όπου και αγόρασε από τους Ιππότες της Μάλτας τα μηχανήματα του πρώτου νομισματοκοπείου, με τα οποία κόπηκαν στην Αίγινα τα πρώτα ελληνικά νομίσματα του Φοίνικα.
Επί Όθωνα, και συγκεκριμένα την εποχή της αντιβασιλείας, κατηγορήθηκε για διαφθορά τόσο κατά τη ναυπήγηση των πλοίων όσο και κατά την αγορά του νομισματοκοπείου. Καταδικάστηκε τελικά να επιστρέψει 174.000 δραχμές. Η καταδίκη αυτή τον οδήγησε να φύγει στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου μετά την επανάληψη της δίκης αποκαταστάθηκε πλήρως. Στη συνέχεια άρχισε να πολιτεύεται στην Κάρυστο, όπου και εκλέχθηκε βουλευτής κατ' επανάληψη. Το 1855, για να αποκαταστήσει ευρύτερα τη φήμη του, δημοσίευσε το κείμενο «Περί των εν Αμερική ναυπηγηθεισών και του εν Αιγίνει νομισματοκοπείου». Επί κυβέρνησης Δημητρίου Βούλγαρη ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών, διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
Η οικία του βρισκόταν στο μέρος που είναι σήμερα η Παλαιά Βουλή ενώ διατηρούσε οικία στην Αίγινα και στην Εύβοια, όπου κατείχε σημαντικές εκτάσεις. Γιος του ήταν ο διπλωμάτης και πολιτικός Αλέξανδρος Α. Κοντόσταυλος. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1865.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 [Τελευταία επίσκεψη: 19/5/2020].

Ο Πανταλέων Κοντόσταυλος γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας και ήταν μέλος της γνωστής οικογένειας Κοντόσταυλου. Εισήλθε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1884 αμέσως με την ίδρυση της και αποφοίτησε το 1888. Είχε υπηρετήσει στο Γαλλικό Στόλο της Άπω Ανατολής και πολέμησε ηρωικά στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, ως Ύπαρχος του τορπιλοβόλου ΚΑΝΑΡΗΣ. Στη συνέχεια είχε διατελέσει Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΘΥΕΛΛΑ. Το 1909 μετέβη στο Λιβόρνο και ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις αγοράς του θωρηκτού Αβέρωφ.

Ηγεμόνας της Ηγεμονίας της Σάμου την περίοδο 1908-1912.

Ο Ζοζέφ Κορίνθιος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1908 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα σε ηλικία 20 ετών. Αρχικά συνεργάστηκε με τον Αττίκ ως μέλος της ορχήστρας του έως το 1932, οπότε και δημιούργησε το δικό του συγκρότημα με χαβάγιες με το οποίο πραγματοποίησε πλήθος εμφανίσεων για 20 και πλέον έτη. Πέθανε στην Αθήνα το 1992.

Έλληνας λόγιος, εκπρόσωπος του Διαφωτισμού με έντονη πνευματική δραστηριότητα.

Δικηγόρος και ιστοριογράφος απ’ τη Ζαγορά του Βόλου. Ιδρυτικό μέλος του ΣΕΚΕ (αργότερα ΚΚΕ) το 1918, υπήρξε γραμματέας του το 1921-22 και για χρόνια διευθυντής της εφημερίδας Ριζοσπάστης, ώσπου παραμερίστηκε με τη «μπολσεβικοποίηση» του κόμματος. Συνεργάστηκε ωστόσο μεταπολεμικά με την ΕΔΑ. Δημοσίευσε από το 1925 και μετά μια
καταπληκτική ποσότητα βιβλίων και άρθρων για τη νεότερη αλλά και την παλιότερη ελληνική ιστορία, θρησκειολογία, γραμματολογία και κοινωνιολογία, με χαρακτηριστικότερους τίτλους: Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής ᾿Επαναστάσεως του 1821· Εισαγωγή στην ιστορία της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας· Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος· Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, 1342-1349· Η Παλαιά Διαθήκη στο φως της κριτικής· Νέα προλεγόμενα στον Όμηρο· Η Σαπφώ και οι οικονομικοί αγώνες στη Λέσβο· Ρήγας Φεραίος και Βαλκανική Ομοσπονδία· Ιστορία της επαρχίας Βόλου και Αγιάς· Ιστορία του γλωσσικού μας ζητήματος. Επίσης μετέφρασε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1927) και στα χρόνια του Μεταξά ανέλαβε την έκδοση αρχαίων συγγραφέων για τον οίκο Ζαχαρόπουλου. Προς το τέλος της ζωής του καταπιάστηκε και με πολύτομες ιστορικές συνθέσεις. Αυτοδίδακτος ουσιαστικά ιστορικός, αναπόφευκτα κατηγορήθηκε για μονομέρειες και σχηματοποιήσεις, συνέβαλε όμως όσο άλλος κανένας στην εκλαΐκευση των μαρξιστικών ερμηνειών της ελληνικής ιστορίας.

Ο μηχανικός-μεταλλειολόγος και συγγραφέας Ανδρέας Κορδέλλας γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 30 Νοεμβρίου του 1836. Φοίτησε στη Βασιλική Βιομηχανική Σχολή του Zittau της Σαξονίας από το 1852 έως το 1855 και στη συνέχεια στη μεταλλειολογική σχολή της Ακαδημίας του Φράιμπεργκ (Bergakademie). Αποφοίτησε το 1858. Το 1860 επέστρεψε στη Σμύρνη όπου παρέμεινε για μικρό χρονικό διάστημα και την ίδια χρονιά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σύντομα έγινε μέλος της επιστημονικής ομάδας που προετοίμασε το νόμο περί μεταλλείων. Το Δεκέμβριο του 1860 μετέβη για πρώτη φορά στην περιοχή του Λαυρίου και στη συνέχεια προετοίμασε την πρώτη έκθεση για τα μεταλλεία της περιοχής. ‘Ηταν ο πρώτος που διέβλεψε την οικονομική προοπτική που υπήρχε από την ανάτηξη των σκουριών και την επεξεργασία των εκβολάδων στο Λαύριο. Ορμώμενος από τις εκθέσεις του Κορδέλλα, ο I. B. Serpieri ιδρύει το 1864 τη μεταλλουργική εταιρεία Roux-Serpieri-Fressynet C.E., όπου ο Α. Κορδέλλας τοποθετείται στη θέση του μηχανικού παραγωγής. Διετέλεσε διευθυντής της Εταιρείας Μεταλλουργείων Λαυρίου κατά την περίοδο 1887-1891. Ασχολήθηκε επίσης με το πρόβλημα της ύδρευσης της πόλης των Αθηνών. Υπήρξε πολυγραφότατος. Μερικά από αυτά: Ονομαστικόν επιστημονικών όρων (1883), Ορυκτολογία (1887), Περιγραφή διαφόρων μεταλλευτικών προιόντων του Λαυρείου και Ωρωπού εκτεθέντων κατά την γ’ περίοδον των Ολυμπίων (1875). Πέθανε το 1909 στην Αθήνα.

Το μικρό βιογραφικό σημείωμα έχει αντλήσει πληροφορίες από: Κ. Βοβολίνη, Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν (Αθήνα, 1958) και από τις ηλεκτρονικές σελίδες (http://www.eranet.gr/lavrio/html/gwords.html)

Ζακυνθινός πολιτικός και αγωνιστής του 1821 που μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Ο Δημήτριος Κορομηλάς, γιος του εκδότη Ανδρέα Κορομηλά (1811-1858) και της συζύγου του Μαρίας το γένος Δημητρίου Πιτσιπιού, γεννήθηκε στην Αθήνα. Είχε δύο μικρότερα αδέλφια, τη Χριστίνα (παντρεύτηκε τον Αριστείδη Δόσιο) και το διπλωμάτη και πολιτικό Λάμπρο (1854-1923). Σπούδασε φιλολογία στη Λειψία και σε νεαρή ηλικία ανέλαβε την επιχείρηση του πατέρα του. Εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας Εφημερίς, δημοσιογραφούσε καθημερινά στις σελίδες της επί σειρά ετών (1873-1885). Ερασιτέχνης ηθοποιός στα νεανικά του χρόνια, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως θεατρικός συγγραφέας το 1874, με τις μονόπρακτες κωμωδίες Une mission (γραμμένη δύο χρόνια νωρίτερα) και À chacun son tour, που έπαιξε στην Αθήνα γαλλικός θίασος. Η συγγραφική παραγωγή του για το θέατρο περιλαμβάνει κωμωδίες, δράματα, τραγωδίες και άλλα έργα, που παρουσιάστηκαν κυρίως από αθηναϊκούς θιάσους· ωστόσο, στην ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου, ο Κορομηλάς είναι γνωστός ως θεμελιωτής του κωμειδυλλίου (με την Τύχη της Μαρούλας, 1889) και του δραματικού ειδυλλίου (με τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας, 1891). Ιδρυτικό μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» και του Συνδέσμου των Δραματικών Συγγραφέων (1894), ο Κορομηλάς εξέδωσε επίσης εκπαιδευτικά βιβλία, λογοτεχνικά έργα, μεταφράσεις, βιβλιογραφίες, οδηγούς κ.ά. Παντρεύτηκε την Ευφροσύνη Σκούφου, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Γεώργιο. Ο Γεώργιος Δ. Κορομηλάς ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ξεκίνησε ως συντάκτης στην εφημερίδα Ακρόπολις και συνεργάστηκε με πολλές αθηναϊκές εφημερίδες. Δημοσίευσε χρονογραφήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα. Με την πρώτη του σύζυγο, Χριστίνα-Μαρία, απέκτησε ένα γιο, τον Δημήτρη (γεν. 1905), με τη δεύτερη, Ρίτσα το γένος Σταματελάκη, δύο γιους, τον Λάμπρο και τον Αλέξανδρο. Ο Λάμπρος Γ. Κορομηλάς σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών κι εργάστηκε αρχικά ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Αθήνας (κυρίως στην Καθημερινή). Το 1941 πήρε μέρος στη μάχη του Νέστου και αιχμαλωτίστηκε· το 1942 διέφυγε στη Μέση Ανατολή και μέχρι το 1944 διετέλεσε επίσημος πολεμικός ανταποκριτής της Ελεύθερης Ελληνικής Κυβέρνησης. Μεταπολεμικά συνέχισε τη δημοσιογραφική δράση του, ενώ εργάστηκε, επίσης, στη Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας του Γενικού Επιτελείου Στρατου, στην Ηλεκτρική Εταιρεία Αθηνών-Πειραιώς, στην Ελληνική Εταιρεία Υδάτων, στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και αλλού. Το 1959 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα και το 1964 έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος Αθηναίων. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται διηγήματα, μυθιστορήματα, πολεμικές αναμνήσεις και μαρτυρίες, ενώ σημαντικές υπήρξαν οι μελέτες του για την ιστορία της Αθήνας. Παντρεύτηκε τη Σοφία Βράιλα και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτρη και τη Μαριάννα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1. «Κορομηλά, οικογένεια» (το λήμμα για τον Δημήτριο Α. Κορομηλά υπογράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, τα υπόλοιπα είναι ανυπόγραφα), Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Larousse-Britannica, τόμος τριακοστός. Αθήνα, Πάπυρος, 2007. 2. Σπάθης, Δημήτρης, «Κορομηλάς, Δημήτριος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμος 5. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986. 3. Υλικό του αρχείου].

Στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1808 στην Κωνσταντινούπολη από γονείς κυθηραϊκής καταγωγής. Σπούδασε στην Ιόνιο Ακαδημία και σε ηλικία 17 περίπου χρονών κατατάχθηκε εθε­λοντικά στον τακτικό στρατό υπό τον Φαβιέρο στο Ναύπλιο και πήρε μέρος σε διάφορες μάχες και στην άτυχη απόπειρα του τελευταίου να καταλάβει τη Χίο (1827). To επόμενο έτος τέθηκε υπό τις διαταγές του στρατηγού Μαιζόν και έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις κατά του Ιμπραήμ.
Ο Κορωναίος, έχοντας αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία καθώς και πολλά τραύματα από τις μάχες, εισήλθε ως υπότροφος στη νεοϊδρυθείσα Σχολή Ευελπίδων με εισήγηση του Ιωάννη Καποδίστρια. Το 1831 ήταν μόλις 23 ετών όταν αποφοίτησε ανάμεσα στους οκτώ πρώτους της σχολής, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού. Την 1η Δεκεμβρίου 1833 προήχθη σε υπολοχαγό και τοποθετήθηκε Υπασπιστής του Πυροβολικού Σώματος. Το 1837 έγινε λοχαγός και τοποθετήθηκε στο Ναύπλιο. Στην επανάσταση του 1843 τάχθηκε υπέρ των συνταγματικών ελευθεριών της Ελλάδας. Σύντομα εναντιώθηκε στο καθεστώς του Όθωνα και ετέθη από το Βασιλιά σε αργία δια απολύσεως από το 1853 έως το 1859. Έφυγε στο Παρίσι και ασχολήθηκε με στρατιωτικές μελέτες.
Το 1854 κατατάχθηκε στα ρωσικά στρατεύματα και ορίστηκε αρχηγός του εθελοντικού σώματος Επτανησίων Ελλήνων. Συμμετείχε στον πόλεμο της Κριμαίας 1853 – 1856 με τους Ρώσους ενάντια στους Τούρκους. Με τη μαχητικότητά του και τις επιδόσεις του στην ιστορική διάβαση του Δουνάβεως και άλλες νικηφόρες μάχες του απονεμήθηκε παράσημο από τη Ρωσία.
Το 1860 πολέμησε με το γαλλικό στρατό στην εκστρατεία της Συρίας. Παρασημοφορήθηκε επίσης από τη γαλλική κυβέρνηση με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής.
Υπήρξε οργανωτής της Ναυπλιακής Επανάστασης το Φεβρουάριου του 1862 και ένας από τους ηγέτες της επανάστασης που κατέληξε στην εκθρόνισή του Όθωνα (Ο­κτώβριος του ίδιου χρόνου). Στους μήνες της Μεσοβασιλείας (1862–63) αναδείχτηκε ηγετικό στέλεχος της παράταξης των Ορεινών (του Κωνσταντίνου Κανάρη) και – ως υπουργός Στρατιωτικών – αντιμετώπισε τις εμ­φύλιες συγκρούσεις του Ιουνίου 1863 («Ιουνιανά»).
Μετά την άνοδο του Γεωργίου Α’ στο θρόνο (Οκτώβριος 1863), ο Κορω­ναίος ανέλαβε διάφορα ανώτερα στρατιωτικά αξιώματα και το 1866 συμμετείχε στην εξέγερση της Κρήτης. Κατά την περίοδο που ακολούθησε αναδείχτηκε σε σημαίνου­σα πολιτική φυσιογνωμία της χώρας (το 1868 εξελέγη βουλευτής Αττικής, το 1875, 1879 και 1885 βουλευτής Κυθήρων), ασκώντας παράλληλα και τα στρα­τιωτικά του καθήκοντα. Αποστρα­τεύτηκε το 1880 με το βαθμό του αντιστράτηγου του πυροβολικού και κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του πρωταγωνίστησε στην ίδρυση και δραστηριοποίηση πατριωτικών σωματείων και οργανώσεων.
Είχε συγγράψει στρατιωτικές με­λέτες, καθώς και το "Έλεγχος των δημοσιευθέντων εντός και εκτός της Ελλάδος εγγράφων περί των συμβάντων του Ιουνίου" (1863).
Πέθανε στις 17 Νοεμβρίου του 1899 στην Αθήνα.

[Πηγή: argolikivivliothiki.gr]