Πρόκριτος της Πελοποννήσου, φιλικός και πολιτικός έλαβε ενεργή δράση στην Επανάσταση σχηματίζοντας δικό του στρατιωτικό σώμα και συμμετέχοντας σε επιχειρήσεις. Ενεργή δράση είχε και στα πολιτικά πράγματα καθ’ όλη τη διάρκεια του Αγώνα. Συμμετείχε και στο κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 αναλαμβάνοντας αργότερα και το υπουργείο των στρατιωτικών. Ενώ λέγεται ότι αυτοκτόνησε πάμφτωχος το 1846.

Συνταγματάρχης ε.α. , ιστορικός συγγραφέας. Αρθρογραφούσε επί σειρά ετών στην εφημερίδα της Κοζάνης "Δυτική Μακεδονία".

Η εταιρεία γενικού εμπορίου των αδελφών Ν. και Π. Λυριτζή είχε έδρα το Αίγιο και διακινούσε κυρίως στην Πελοπόννησο προϊόντα εισαγωγής και ελληνικής κατασκευής (τρόφιμα, φυσίγγια, πρόκες, τσατσάρες, βουλοκέρι, κινίνη κ.ο.κ.)

Φιλόλογος και κατά καιρούς θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Πάτρα, όπου ήταν διορισμένος ο πατέρας του Παρασκευάς (επίσης φιλόλογος). Δυο απ’ τα πρώτα του έργα («Ένας άνθρωπος με πολλή φωτογένεια» και «Ο κ. Καθηγητής») παίχτηκαν το 1959 στη σκηνή του Γαλλικού Ινστιτούτου. Έγινε καθηγητής στην Εκκλησιαστική Σχολή Λαμίας και αργότερα στη Σχολή Μωραΐτη. Το 1993 ανέβηκε το έργο του «Το ρολόι» με σκηνοθέτη το Δ. Ποταμίτη.

Η Μαργαρίτα Λυμπεράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919 και ανατράφηκε από τον παππού της, τον εκδότη Γ. Φέξη. Σε μικρή ηλικία έμαθε γαλλικά και ασχολήθηκε με την ζωγραφική. Απόφοιτος του Αρσακείου, σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών, από όπου έλαβε το πτυχίο της το 1943. Παντρεύτηκε τον Γ. Καραπάνο με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την Μαργαρίτα Καραπάνου. Το πρώτο της μυθιστόρημα, Τα δέντρα, εκδόθηκε το 1945 και ακολούθησαν τα Ψάθινα καπέλα (1946), οπότε, διαζευγμένη, εγκαταστάθηκε με την κόρη της στο Παρίσι. Το 1950 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Ο άλλος Αλέξανδρος και το 1976 το Μυστήριο. Από το 1952 ασχολήθηκε με την συγγραφή θεατρικών έργων και σεναρίων καθώς και με τη μετάφραση έργων δικών της και άλλων. Το 1975 αρθρογράφησε στην εφημερίδα Τα Νέα. Πέθανε στην Αθήνα τον Μάιο του 2001.

Πηγή: Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, «Μαργαρίτα Λυμπεράκη. Παρουσίαση-ανθολόγηση», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67, τομ. Ε΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988, σσ. 130-177.

Αρκετά μέλη της οικογένειας Λυκούργου-Λογοθέτη ξεχώρισαν με τη δράση τους σε καθοριστικά γεγονότα του 19ου και 20ου αιώνα (την Ελληνική Επανάσταση, την ανάδυση του Πανσλαβισμού, το Σταφιδικό Ζήτημα και τον Διχασμό) ή το επιστημονικό τους έργο.

Το οικογενειακό δέντρο των οικογενειών Λυκούργου Λογοθέτη και Σακελλαρίου διακλαδώνεται όταν ο Μιχαήλ Γ. Σακελλαρίου (1846-1919), διδάκτορας νομικής και δημοσιογράφος, παντρεύεται την ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, Μαρία.

Αρχιεπίσκοπος Σύρου, Τήνου και Μήλου

Γιος του Γεωργίου Λογοθέτη Λυκούργου (1772-1850), ο Αλέξανδρος Λυκούργος διετέλεσε καθηγητής Θεολογίας του Οθωνείου Πανεπιστημίου και Αρχιεπίσκοπος Σύρου και Τήνου. Υπήρξε επίσης ένας από τους πρωτεργάτες της διευθέτησης του Βουλγαρικού Σχίσματος, πολέμιος του Πανσλαβισμού και υπέρμαχος της προσέγγισης της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας με την Αγγλικανική.

Έλληνας αγωνιστής του 1821 και πολιτικός.
Πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της σαμιακής επανάστασης του 1821.

Ο Στυλιανός Λυκούδης, γιος του Εμμανουήλ και της Δήμητρας γεννήθηκε στην Ερμούπολη το 1878. Φοίτησε σε σχολεία της Ερμούπολης και της Αθήνας και σε ηλικία 13 χρόνων μπήκε στη Ναυτική Σχολή Δοκίμων, της οποίας αργότερα υπήρξε καθηγητής. Υποπλοίαρχος το 1910 προβιβάστηκε σε πλωτάρχη το 1914, σε πλοίαρχο το 1920 και αποστρατεύθηκε με το βαθμό του αντιναυάρχου. Το 1911 τοποθετήθηκε στη Διεύθυνση Φάρων του υπουργείου Ναυτικών και τέσσερα χρόνια αργότερα έγινε μόνιμος διευθυντής της. Διακρίθηκε για την πρόταση φωτισμού του Ελλήσποντου, της Προποντίδας και του Βοσπόρου από τη Διεθνή Επιτροπή των Στενών καθώς και για τη συμβολή του στη βελτίωση του φαρικού δικτύου της Ελλάδας.
Το 1939 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ασχολήθηκε με τη συγγραφή ιστορικών μελετών γύρω από θέματα γλωσσολογίας και ναυτικής ορολογίας ενώ παράλληλα φρόντισε για την προβολή του έργου του πατέρα του.
Ο Στυλιανός παντρεύτηκε το 1903 την Αγγελική Κ.Λουγγή και απέκτησε μαζί της μία κόρη, την Μπέλλα.
Πέθανε στην Αθήνα το 1958.

Ο Πέτρος Λυκούδης γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1843. Ήταν γιος του Στυλιανού Π. Λυκούδη από την Κέρκυρα και της Μαρίας Εμμ. Κυδωνάκη-Καλλέργη από την Κρήτη. Η ιστορία της οικογένειας Λυκούδη ανέρχεται στα βυζαντινά χρόνια. Απόγονοι της οικογένειας εγκαταστάθηκαν τον 17ο αιώνα στην Κεφαλλονιά και Ζάκυνθο, ενώ κλάδος της οικογένειας Ζακύνθου μετοίκησε στην Κέρκυρα και στη Βενετία.
Ο Πέτρος εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων το 1859 και καταταγόμενος στο σώμα του Μηχανικού το 1865 υπηρέτησε στις Διευθύνσεις Ναυπλίου και Κερκύρας. Το 1869 στάλθηκε στη Γαλλία για εκπαίδευση (σύνταγμα Μηχανικού στο Metz) και για παρακολούθηση μαθημάτων στην Ecole des Ponts et Chaussιes στο Παρίσι, όπου και βρέθηκε στην κήρυξη του γαλλοπρωσικού πολέμου. Αυτόπτης μάρτυρας της πολιορκίας του Παρισιού, την περιγράφει ζωντανά στις επιστολές προς τον πατέρα του (βλ. Φακ.1.2). Το φθινόπωρο του 1870 επέστρεψε στην Ελλάδα και του ανατέθηκε η εκτέλεση έργων οδοποιΐας κυρίως στην Αιτωλοακαρνανία, ενώ το 1875 διορίστηκε καθηγητής Οχυρωματικής στη Σχολή Ευελπίδων. Συμμετείχε στην προέλαση του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλία τον Ιανουάριο του 1878, ενώ ένα χρόνο αργότερα έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν στην Πρέβεζα και στην Κωνσταντινούπολη για τις εδαφικές παραχωρήσεις της Τουρκίας προς την Ελλάδα. Το 1880 στάλθηκε από τον Χαρίλαο Τρικούπη στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου, ως στρατιωτικός σύμβουλος της ελληνικής αντιπροσωπείας. Το 1881 ο Πέτρος Λυκούδης ήταν μέλος της Διεθνούς Επιτροπής για τη χάραξη των νέων συνόρων και εργάστηκε με τον άγγλο συνταγματάρχη Ardag για τη σύνταξη του χάρτη της νέας οροθετικής γραμμής.
Στο διάστημα 1885-89 ασχολήθηκε με τη μελέτη της μόνιμης οχύρωσης της Αθήνας, του Πειραιά και του Ναυστάθμου, θέμα που τον είχε ήδη απασχολήσει από το 1878. Τον Απρίλιο του 1897 βρέθηκε στη θέση του επιτελάρχη στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, αναπληρώνοντας τον Α. Μαγγίνα, ενώ δύο χρόνια αργότερα απορρίπτοντας την πρόταση να αναλάβει επίσημα τη θέση, ζήτησε να τεθεί σε διαθεσιμότητα. Το 1906, ύστερα από αίτησή του, αποστρατεύθηκε με το βαθμό του υποστρατήγου.
Ο Πέτρος Λυκούδης υπήρξε ο εφευρέτης ενός νέου συστήματος λειτουργίας του πυροβόλου όπλου, το λυόμενο πυροβόλο “κατά οριζοντίαν κατεύθυνσιν άνευ λύσεως της συνεχείας των αυλάκων”. Το σύστημά του βραβεύθηκε και αναγνωρίστηκε διεθνώς, ωστόσο η ηθική αμοιβή και η αναγνώριση της εφεύρεσής του από το ελληνικό κράτος άργησε τόσο, ώστε να τιμηθεί μόνον μετά θάνατον, το 1924, με το μετάλλιο στρατιωτικής αξίας 1ης τάξεως.
Πέθανε στις 31 Μαρτίου του 1913 στην Αθήνα μετά από πενταετή ταλαιπωρία που προήλθε από εγκεφαλική συμφόρηση και κηδεύθηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, χωρίς στρατιωτική στολή και τιμές.

Ο Εμμανουήλ Λυκούδης, αδελφός του Πέτρου, γεννήθηκε και αυτός στο Ναύπλιο το 1849. Πήγε σχολείο στην Χαλκίδα και στον Πειραιά και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, από όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1872. Το 1875 εισήλθε στο δικαστικό σώμα υπηρετώντας στην Ερμούπολη, στην Άμφισσα και, από το 1888, στο Εφετείο Αθηνών. Διετέλεσε νομικός σύμβουλος του κράτους (1896-1905) και της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος μέχρι το θανατό του. Το διάστημα 1905-1917 δικηγορούσε διατηρώντας δικηγορικό γραφείο με τον Τηλέμαχο Κοντό.
Παρακολουθούσε από κοντά την κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα αρθρογραφώντας συχνά σε εφημερίδες και περιοδικά και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με θέματα εκλογικά, συμβάλλοντας το 1890, ύστερα από πρόταση του Χ.Τρικούπη, στην εκπόνηση του σερβικού εκλογικού συστήματος με βάση την ελληνική εκλογική νομοθεσία.
Εκτός από νομομαθής ο Λυκούδης ήταν και λογοτέχνης-πεζογράφος. Η λογοτεχνική του παραγωγή, πλούσια σε διηγήματα, αναμνήσεις, ταξιδιωτικές εντυπώσεις κ.ά. συγκεντρώθηκε συστηματικά και εκδόθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Το 1923 του απενεμήθη το Εθνικόν Αριστείον των Γραμμάτων για το λογοτεχνικό του έργο.
Παντρεύτηκε την Δήμητρα Γ.Μπλατσή (1862-1922) με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά: τον Στυλιανό και την Μαρία (σύζυγο Αθ.Μιαούλη).
Ο Εμμανουήλ Λυκούδης πέθανε στην Αθήνα στις 13 Οκτωβρίου 1925.

Γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Λυκουρέζου, νομικού και υπουργού. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, την Ιένα και τη Λειψία και ανέλαβε το δικηγορικό γραφείο του πατέρα του. Ασχολήθηκε με την πολιτική από νωρίς (εκλογές 1932), πολιτευόμενος τόσο με τον Καφαντάρη όσο και με τον Μεταξά, χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής. Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την οργάνωση Ένωσις-Πατρίς. Μετά την απελευθέρωση, εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας στις εκλογές του Μαρτίου 1946. Επανεξελέγη στις εκλογές του 1951 και του 1952 και ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών στην κυβέρνηση Παπάγου (1952-1954). Επίσης στην ίδια κυβέρνηση διετέλεσε προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης και υπουργός παρά τη Προεδρία της Κυβερνήσεως. Στις εκλογές του 1961 εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας με την Ένωση Κέντρου. Απεβίωσε στο Μιλάνο το 1968. Ήταν παντρεμένος και γιος του είναι ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βικιπαίδεια, λήμμα: Παυσανίας Λυκουρέζος]

Ναυτική οικογένεια από την Κεφαλονιά.

Ο Νικόλαος-Ιωάννης Ερμ. Λούντζης, πρωτότοκος γιος του Ερμάννου, σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και νομικά στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Μετά την επιστροφή του στη Ζάκυνθο ασχολήθηκε με την πολιτική. Συμμετείχε στη συντακτική επιτροπή της τοπικής εφημερίδας "Η 10η Οκτωβρίου *1862-63)" και αναδείχθηκε βουλευτής του νησιού (1872-79) με το κόμμα του Κωνσταντίνου Λομβάρδου.

Ο Νίκος (Νίκιας) Αλεξ. Λούντζης είναι νομικός με μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Παράλληλα με το δίκαιο ασχολείται με την Επτανησιακή ιστορία και τέχνη, έχοντας δημοσιεύσει ποιήματα, μελέτες, δοκίμια, μεταφράσεις, κλπ.

Ο Ερμάννος Αναστ. Λούντζης υπήρξε πνευματική, πολιτική και κοινωνική φυσιογνωμία του ελληνικού 19ου αι. Σπούδασε στην Ιταλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία νομικά και φιλοσοφία, εκλέχθηκε βουλευτής του Ριζοσπαστικού κόμματος στη Ζάκυνθο και έγραψε λογοτεχνικά έργα, φιλοσοφικά δοκίμια, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, λόγους αλλά κυρίως τα αξιόλογα ιστορικά του έργα για τα Ιόνια Νησιά που αναφέρονται στην Ενετοκρατία, την Α' Γαλλοκρατία και την Επτάνησο Πολιτεία, τα οποία τον καθιέρωσαν ως τον σημαντικότερο ιστοριογράφο των Επτανήσων.

Ο Αναστάσιος Ερμ. Λούντζης σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και ασχολήθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του με την πολιτική. Εκλέχθηκε βουλευτής Ζακύνθου σε 4 βουλευτικές περιόδους (1879-1890), δήμαρχος Ζακυνθίων την περίοδο 1891-95 ενώ στα 1910-11 υποστήριξε τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Έγραψε και δημοσίευσε ποιήματα, φιλολογικές μελέτες και αρκετούς λόγους, κυρίως πολιτικούς-πανηγυρικούς.

Ο Αλέξανδρος Αναστ. Λούντζης, στερνοπαίδι του Αναστάσιου, σπούδασε γεωπόνος στη Γαλλία. Έζησε κυρίως στη Ζάκυνθο (Σαρακίνα), ασχολούμενος με την οικογενειακή κτηματική περιουσία και τη γεωπονία.

Η Αλεξάνδρα Αναστ. Λούντζη, σύζυγος Φίλιππου Καρρέρ (1896-1972), η μεγαλύτερη κόρη του Αναστάσιου Ερμ. Λούντζη, με περιορισμένες σπουδές, ανέπτυξε σημαντική φιλανθρωπική δράση. Σε αυτή οφείλεται επίσης μια προσπάθεια τακτοποίησης του οικογενειακού αρχείου.

Ο Θεμιστοκλής Λούλης, υιός του Αλκιβιάδη, ήταν πολιτικός μηχανικός, αντιστασιακός και πολιτικός, βουλευτής Ιωαννίνων και ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Καταγόταν από την ιστορική οικογένεια Λούλη. Ο Θεμιστοκλής υπήρξε επιμελητής στο ΕΜΠ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, τόσο κατά την περίοδο της Κατοχής όσο και στη διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου. Εξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων με το ΠΑΣΟΚ, στις εκλογές του 1981 και επανεξελέγη το 1985.

Ο Αλκιβιάδης Λούλης ήταν βιομήχανος και πολιτικός. Καταγόταν από την Ήπειρο, ήταν γιος του Θεμιστοκλή Λούλη και αδερφός του Γεώργιου Λούλη. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ιωαννίνων με το Κόμμα Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1926 και επανεξελέγη σε αυτές του 1928, 1932, 1933 και 1936. Υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, πρόεδρος της Εθνικής Αλληλεγγύη του ΕΑΜ και γενικός διοικητής Ηπείρου στην κυβέρνηση του Βουνού. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας εξορίστηκε σε διάφορα μέρη.

Ο Ανδρέας Λουριώτης (Ιωάννινα 1789 – Αθήνα 1854) ήταν αγωνιστής του 1821 και πολιτικός. Έλαβε στοιχειώδη μόρφωση στα Ιωάννινα και συνέχισε με σπουδές οικονομικών και πολιτικών επιστημών στη Γερμανία και στη Γαλλία. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και, με την κήρυξη της Επανάστασης, επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τον Αγώνα. Επειδή διακρίθηκε για τις γνώσεις και τη φιλομάθειά του, εστάλη μαζί με τον Ιωάννη Ορλάνδο και Ιωάννη Ζαίμη στο Λονδίνο, το 1822, με σκοπό τη σύναψη δανείου για τις ανάγκες του Αγώνα γραμματέας ήταν ο μετέπειτα αποκληθείς "εθνικός δικαστής"Αναστάσιος Πολυζωίδης. Διετέλεσε μεσολαβητής για την αποδοχή του ελληνικού στέμματος από τον Λεοπόλδο πρίγκιπα της Σαξονίας-Κόμπουρκ & Γκότα. Διευκόλυνε την κάθοδο πολλών φιλελλήνων στην Ελλάδα, μεταξύ των οποίων ήταν ο λόρδος Βύρων και ο Σανταρόζα. Πολιτικός, στενός φίλος και συνεργάτης του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου.Παντρεύτηκε τη Λουκία Κομνηνού και απέκτησε έναν γιο (Θεόδωρος) που απεβίωσε νέος άνευ κατιόντων. Κατιόντες της οικογένειας Λουριώτη υπάρχουν μόνον εκ της αδελφής του Ελένης.

Οικογένεια των Ιωαννίνων, ο Επαμεινώνδας Ν. Λουριώτης (1817-1887) ήταν νομικός και πολιτικός. Διετέλεσε βασιλικός επίτροπος στην Άρτα, νομάρχης Κέρκυρας και γενικός διευθυντής ταχυδρομείων-τηλεγραφείων. Το 1886 συμμετείχε στην κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη ως υπουργός Εξωτερικών. Ο υιός του Νικόλαος Ε. Λουριώτης (;-1932) σπούδασε επίσης νομικά. Αρχικά διετέλεσε γραμματέας στα ελληνικά προξενεία του Λονδίνου και της Φιλιππούπολης (1882-1886) και στη συνέχεια νομάρχης σε διάφορα μέρη της Ελλάδας (1887-1922). Το 1891 παντρεύτηκε την Ελίζα Δάλλα (;-1944), με την οποία απέκτησε τρεις κόρες: την Υπατία, την Ασπασία-Ελισσάβετ (Λίλη) και τη Μαρία-Χριστίνα.

Ο Δημήτριος Λουκάτος γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1908, δεύτερος μεταξύ έξι αδελφών. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην πατρίδα του. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας με υποτροφία των Γενικών Κληροδοτημάτων της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1931 διορίστηκε καθηγητής στην Κεφαλονιά, όπου δίδαξε για τρία χρόνια, οπότε μετατέθηκε στην Αθήνα και στην συνέχεια (1937) στο Κιλκίς της Μακεδονίας. Το 1938 με εισήγηση του Γεωργίου Μέγα –του τότε διευθυντή του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας Αθηνών– αποσπάστηκε στο Αρχείο, όπου διορίστηκε ως συντάκτης το 1946. Την περίοδο 1947-1950 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα Ινστιτούτα Εθνολογίας και Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του πανεπιστημίου της Σορβόννης με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Το 1950 αναγορεύθηκε διδάκτορας στο Ινστιτούτο Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών της Σορβόννης. Το 1964 εξελέγη καθηγητής της Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων από όπου παραιτήθηκε το 1969. Δίδαξε λαογραφία στη Φιλοσοφική Σχολή της Κρήτης (1978-81) και στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών (1984-85).
Συμμετείχε σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια λαογραφίας και εθνολογίας, διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας (1978-2002) και μέλος ελληνικών και ξένων επιστημονικών σωματείων. Η επιστημονική του προσφορά τιμήθηκε με πολλά βραβεία.
Παντρεύτηκε την φιλόλογο Ζωή Μπιμπίκου και απέκτησε έναν γιο. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2003.
Στην έρευνά του επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μελέτη του νεοελληνικού λαϊκού παροιμιακού λόγου. Μερικά από τα έργα του είναι: Κεφαλονίτικη Λατρεία (1946), Κεφαλονίτικα Γνωμικά (1952), Νεοελληνικά Λαογραφικά Κείμενα (1957), Σύγχρονα λαογραφικά (1963), Ο παροιμιακός λόγος των Ηπειρωτών (1977), Εισαγωγή στην Ελληνική Λαογραφία (1977), Χριστουγεννιάτικα και των γιορτών (1979), Πασχαλινά και της Άνοιξης (1980), Τα φθινοπωρινά (1982), Τα καλοκαιρινά (1984).

[Πηγές: Μηνάς Αλεξιάδης, Βήμα, 2/11/2003. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ.5]

Γιος του Διονυσίου Λουί-Μαρκ και της Αγγελικής Δ. Σταυρινίδου, γεννήθηκε στο Βαθύ Σάμου και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1913. Πολέμησε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους και παρασημοφορήθηκε για τη συμμετοχή του στις μάχες του Οστρόβου και του Δρίσκου. Το 1916 εγκαταστάθηκε στην Αγγλία όπου και απέκτησε την ειδικότητα του ακτινολόγου, εργαζόμενος σε διάφορα βρετανικά νοσοκομεία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1927 και το 1930 παντρεύτηκε την Μαρία (Μαρί) Βεϊνόγλου από τη Σμύρνη (1907-;). Εγκαταστάθηκε στο Βαθύ της Σάμου και εξάσκησε το επάγγελμα του ιατρού-ακτινολόγου. Την ίδια περίοδο εντάχθηκε και στη Μ. Αρχ. Μασονική Στοά Σάμου «ΗΡΑ», που ιδρύθηκε την 25η Μαρτίου 1927, και της οποίας διετέλεσε πρόεδρος (Σεβάσμιος) από το 1928. Κατά τον βομβαρδισμό της Σάμου το 1943 καταστράφηκε ολοσχερώς η κατοικία του και το ιατρείο του στο Βαθύ, ενώ ο ίδιος διέφυγε μαζί με τη σύζυγό του στη Μέση Ανατολή, όπου κατατάχτηκε στο υγειονομικό σώμα του βρετανικού στρατού με τον βαθμό του υπολοχαγού. Υπηρέτησε στην Παλαιστίνη και στο πλωτό στρατιωτικό νοσοκομείο ΑΒΑ. Το 1944 πήρε μέρος στη συμμαχική απόβαση στη Σικελία και αργότερα στη μάχη Μόντε Καζίνο όπου τραυματίστηκε σοβαρά. Στο διάστημα αυτό η σύζυγός του υπηρέτησε ως εθελόντρια νοσοκόμα στον Ερυθρό Σταυρό. Μετά το τέλος του πολέμου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε στην Αμερικανική Πρεσβεία για την αναδιάρθρωση του υγειονομικού συστήματος στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ. Από το 1955 και μετά εργάστηκε σε ακτινολογικό εργαστήριο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Ζήσιμος Λορεντζάτος ήταν γιος του Παναγή Λορεντζάτου (1872-1941) και της Πετρούλας Σωτηροπούλου (1887-1927). Ο πατέρας του, με καταγωγή από την Κεφαλονιά, γεννήθηκε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας, φοίτησε σε σχολεία του Αργοστολίου και της Οδησσού, σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα, εργάστηκε ως φιλόλογος, ως αρχισυντάκτης του ιστορικού λεξικού της Ακαδημίας και ως καθηγητής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ο Ζήσιμος Λορεντζάτος γεννήθηκε το 1915, φοίτησε στο Μαράσλειο με διευθυντή τον Α. Δελμούζο και στο Γ΄ Γυμνάσιο Αρρένων. Φοίτησε στην Νομική αλλά την εγκατέλειψε και στη Φιλοσοφική Αθηνών την οποία ολοκλήρωσε χωρίς όμως να πάρει πτυχίο. Πολέμησε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-1941). Μετά τα Δεκεμβριανά επιστρατεύθηκε στο Α΄ Έμπεδον Αθηνών και από εκεί αποσπάστηκε στη Στρατιωτική Βρετανική Υπηρεσία ως τον Νοέμβριο του 1945. Το 1945 παντρεύτηκε την Ελένη Χατζηφωτίου. Χώρισαν το 1973 (σε διάσταση από το 1968). Το 1949 έφυγαν στην Γαλλία όπου το 1950 γεννήθηκε η κόρη τους Πετρούλα, ενώ η Ελένη Χατζηφωτίου είχε άλλη μία κόρη από πρώτο γάμο, την Λίλη Τρουπάκη. Το 1953-1954 ο Ζ. Λορεντζάτος εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC. Το 1956 επέστρεψε στην Ελλάδα. Δημοσίευσε μελέτες για τη λογοτεχνία και την πνευματική ζωή, στοχασμούς, ποιητικές συλλογές και μεταφράσεις. Πέθανε στην Αθήνα το 2004.
Στα έργα του περιλαμβάνονται:
Δοκίμιο Ι (1947), Ημερολόγιο [Ρόδος] (1951), Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Πενήντα χρόνια από το θάνατό του (1961), Το χαμένο κέντρο (1961), Μελέτες (1966), Ο Σωκράτης Κουγέας και η Μέσα Ελλάδα (1967), Ένα τετράστιχο του Χαίλντερλιν (1967), Ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης (1969), Ο «Διάλογος» του Σολωμού. Ένας απολογισμός (1970), Δύο κείμενα (1972), Για το Σολωμό, τη λύρα τη δίκαιη (1974), Μικρά αναλυτικά στον Καβάφη (1977), Παλίμψηστο του Ομήρου (1978), Αρχαίοι Κριτικοί (1978), Οι Ρωμιές (o altra cosa) (1979), Η έννοια της λογοτεχνικής κριτικής (1980), Στου τιμονιού το αυλάκι (1983), Όσοι ξεκινούν (1985), Ο Καρυωτάκης (1988), Φόρος τιμής στον Ε.Α. Blair (1989), Γράμματα Σεφέρη-Λορεντζάτου (1990), Τα αυτοβιογραφικά ενός μεγάλου (1992), Μελέτες Α΄ και Β΄ (1994), Διόσκουροι (1997), Μνημόσυνο για τον Κορνήλιο Καστοριάδη από τον Ζήσιμο Λορεντζάτο, ένα φίλο του (1998), Ένα αυστηρό ελληνικό ποίημα. «Οι βράχοι της Ύδρας» Νίκου Καρούζου (1999), Ένας ποιητικός περίπατος (1999), Τρία κείμενα (2000), Αποσιωπήσεις (2000), Δοκίμιο ΙΙ (Κάλβος) (2002), Collectanea (2009) κι ακόμα πρόλογοι σε εκδόσεις και ανθολογίες.
Οι ποιητικές συλλογές:
Μικρά Σύρτις (1955), Αλφαβητάρι (1969), Συλλογή/ Πηγές (1991), Θαλάσσια Ξύλα (2005)
Οι μεταφράσεις:
Έζρα Πάουντ, Κατάη (1949)
Γ. Μπλέηκ, Οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (1953)
A. Schmemann, Για να ζήσει ο κόσμος (1970)
Τα Ξένια του Μοντάλε (1987)
A. Papadiamantis, Love in the snow (1983)
W.B. Yeats, Lapis Lazuli (1997)
Szymborska-Brueghel-Auden, Δύο πίνακες. Δύο ποιήματα (1999)
Γ. Σαραντάρης, Οι γνωριμιές και η φιλία [2009]

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Ν.Π. Παΐσιος, «Χρονολόγιο Ζήσιμου Λορεντζάτου 1915-2004», Νέα Εστία, 1786 (Φεβρουάριος 2006) 330-350, Δ. Δασκαλόπουλος, «Βιβλιογραφία Ζήσιμου Λορεντζάτου (1931-2005)», ό.π., 351-403, υλικό του αρχείου.]

Ο Σπυρίδων Λοπρέστης (1900-;), γιος του Πέτρου, ήταν μηχανολόγος-μηχανικός και εντάχθηκε στο στρατό στο Σώμα του Πυροβολικού. Ταγματάρχης Πυροβολικού από το 1938, δίδασκε φυσική στη Σχολή Εκπαιδεύσεως Ανθυπασπιστών αρχιτεχνίτων το 1934, ενώ το 1937-1938 ήταν μέλος της Επιτροπής παραλαβής των όλμων Brandt 81 χιλ. όπου και ήρθε σε σύγκρουση με τον πρόεδρο της Επιτροπής Αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Αλέξανδρο Τσιγγούνη. Το 1940 εργαζόταν στην Επιθεώρηση Υλικού και Τεχνικών Υπηρεσιών του Πυροβολικού για την κατασκευή αντιαρματικών υπονομίσκων από παλιά βλήματα και το 1949 ήταν διοικητής της «301 Εργοστασίων Βάσεως». Διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Σιδηρομεταλλουργίας του Ανωτάτου Συμβουλίου Ανασυγκροτήσεως για τη μελέτη του οίκου Mackenzie σχετικά με ίδρυση μεταλλουργίας σιδήρου στην Ελλάδα (1950). Το 1952 προσλήφθηκε στην ΠΥΡΚΑΛ ως Διευθυντής του Οβιδουργείου, σύνδεσμος με τις στρατιωτικές αρχές, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1953. Την περίοδο 1957-1974 εργάστηκε στην εταιρεία "Γκλαβάνης Τεχνική Βιομηχανία Γεωργικών Μηχανημάτων και Βιδοποιΐας ΑΕ". Το 1974 ανακηρύχθηκε ομότιμο μέλος του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος.

Ο Πέτρος Λοπρέστης (1868-1941) ήταν μηχανολόγος-μηχανικός. Εργάστηκε στο Δήμο Κέρκυρας και την περίοδο 1920-1932 διετέλεσε Επιθεωρητής Δημοσίων Έργων, και προϊστάμενος του Γραφείου Μελετών Υδραυλικών Έργων (Γ.Μ.Υ.Ε.). Το 1930 ήταν προϊστάμενος της Υπηρεσίας ελέγχου των υδραυλικών έργων πεδιάδων Σερρών-Δράμας και της Υπηρεσίας ελέγχου κατασκευής και εκμεταλλεύσεως έργων υδρεύσεως Αθηνών-Πειραιώς και Περιχώρων. Επίσης ανέλαβε τις μελέτες για την ύδρευση και αποχέτευση της Σπάρτης (1932) ενώ μετείχε στην Επιτροπή για τη μελέτη της ανέγερσης των συνοικισμών Νέας Σμύρνης και Νέας Καλλιπόλεως (1930).

Συνέγραψε το βιβλίο Ιταλικαί μέθοδοι υπολογισμού παροχής εξ ομβροδόχων λεκανών, Εκδόσεις Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος, Αθήναι 1936. Είχε δύο κόρες (Αικατερίνη και Μιλένα) και ένα γιο, τον Σπυρίδωνα.

Ο Σπυρίδων Λοπρέστης (1900-;), γιος του Πέτρου, ήταν μηχανολόγος-μηχανικός και εντάχθηκε στο στρατό στο Σώμα του Πυροβολικού. Ταγματάρχης Πυροβολικού από το 1938, δίδασκε φυσική στη Σχολή Εκπαιδεύσεως Ανθυπασπιστών αρχιτεχνίτων το 1934, ενώ το 1937-1938 ήταν μέλος της Επιτροπής παραλαβής των όλμων Brandt 81 χιλ. όπου και ήρθε σε σύγκρουση με τον πρόεδρο της Επιτροπής Αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Αλέξανδρο Τσιγγούνη. Το 1940 εργαζόταν στην Επιθεώρηση Υλικού και Τεχνικών Υπηρεσιών του Πυροβολικού για την κατασκευή αντιαρματικών υπονομίσκων από παλιά βλήματα και το 1949 ήταν διοικητής της «301 Εργοστασίων Βάσεως». Διετέλεσε μέλος της Επιτροπής Σιδηρομεταλλουργίας του Ανωτάτου Συμβουλίου Ανασυγκροτήσεως για τη μελέτη του οίκου Mackenzie σχετικά με ίδρυση μεταλλουργίας σιδήρου στην Ελλάδα (1950). Το 1952 προσλήφθηκε στην ΠΥΡΚΑΛ ως Διευθυντής του Οβιδουργείου, σύνδεσμος με τις στρατιωτικές αρχές, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1953. Την περίοδο 1957-1974 εργάστηκε στην εταιρεία "Γκλαβάνης Τεχνική Βιομηχανία Γεωργικών Μηχανημάτων και Βιδοποιΐας ΑΕ". Το 1974 ανακηρύχθηκε ομότιμο μέλος του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος.

Γιατρός και πολιτικός από τη Ζάκυνθο, βουλευτής στη Βουλή του Ηνωμένου Κράτους των Ιονίων Νήσων, επικεφαλής του κόμματος των Ενωτικών Ριζοσπαστών.

Διακεκριμένος Έλληνας καθηγητής της Ιατρικής, αλλά και πρωθυπουργός μιας διορισμένης από τους Γερμανούς κατοχικής κυβέρνησης από τις 2 Δεκεμβρίου 1942 έως τις 7 Απριλίου 1943. Για τη συνεργασία του με τους κατακτητές καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, αλλά αργότερα έλαβε χάρη και πέθανε τελικά εκτός φυλακής.

Ο Βασίλειος Λογοθέτης ήταν τελωνειακός υπάλληλος. Συγκεκριμένα εργάστηκε στο τελωνοσταθμαρχείο Οίας (1896), και στα υποτελωνεία Ύδρας, Κέας (1902), Νάξου (1908), Μυκόνου (1918-1920) και Τήνου (1923-1929). Στη Μύκονο εκτελούσε και χρέη δικολάβου.

Φίλη του Δροσίνη

Γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1903. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή Αθηνών αλλά άφησε τη σχολή για οικονομικούς λόγους και γύρισε στην Κοζάνη. Προσφέρει τις υπηρεσίες του σαν έκτακτος υπάλληλος στο γραφείο εποικισμού και στο Πρωτοδικείο Κοζάνης μέχρι τον Οκτώβριο του 1928. Το 1929 πηγαίνει στη Βουδαπέστη, σαν υπότροφος του Χαρισείου Κληροδοτήματος για να σπουδάσει γεωπόνος. Φοιτεί στο ωδείο της Βουδαπέστης. Οι σπουδές του στη Μουσική κρατάνε επτά χρόνια και με το τέλος τους αρχίζει να εργάζεται επαγγελματικά. Ταυτόχρονα εργάζεται και σαν υπάλληλος της Ελληνικής Πρεσβείας , στο γραφείο τύπου στη Βουδαπέστη. Ήταν επίσης Λέκτορας της νεοελληνικής γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης. Γίνεται μόνιμος σολίστ στην κρατική όπερα της Βουδαπέστης. Το 1952 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου με τη σύζυγο του ίδρυσε Ιδιωτική Σχολή μονωδίας και μελοδράματος. Το Υπουργείο Εξωτερικών του απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α' για την ευσυνείδητη εκτέλεση του καθήκοντος του στα δύσκολα χρόνια του πολέμου. Πέθανε τον Αύγουστο του 1984.

Ο Νικήτας Λιοναράκης ως φοιτητής της Νομικής Σχολής συμμετείχε ενεργά στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα. Αποτέλεσε μέλος της Ελληνοευρωπαϊκής Κίνησης Νέων (ΕΚΙΝ) και της Ελληνικής Κοµµουνιστικής Νεολαίας Ρήγας Φεραίος. Για τη δράση του συνελήφθη από το στρατιωτικό καθεστώς και βασανίστηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Ο Γεώργιος Λιναράς ήταν μαχητής του Ε.Δ.Ε.Σ.