Ο Γιάννης Βλαχογιάννης γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1867. Ο πατέρας του Οδυσσέας Βλαχογιάννης καταγόταν από τη Ρούμελη και η μητέρα του Αναστασία Γκώνη από το Σούλι. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στη Ναύπακτο και φοίτησε στα Γυμνάσια της Ζακύνθου, της Κορίνθου και της Πάτρας. Το 1886 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, τις οποίες δεν ολοκλήρωσε, εξασφάλιζε τα προς το ζην ως οικοδιδάσκαλος και ως διορθωτής στην Εφημερίδα του Κορομηλά.
Πολυγραφότατος λογοτέχνης και ιστοριοδίφης, από νωρίς αφιέρωσε τη ζωή του στη συλλογή αρχειακού υλικού για την Επανάσταση και τους πρώτους χρόνους του νεοελληνικού κράτους. Με τη συμβολή ομογενών κεφαλαιούχων όπως ο Εμμ. Μπενάκης και ο Λ. Ράλλης δημοσίευσε σημαντικότατα τεκμήρια νεοελληνικής ιστορίας, όπως τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, του Κασομούλη και του Σπυρομήλιου, το Χιακό αρχείο, το Αθηναϊκό αρχείο και την ανατύπωση της βιογραφίας του Καραϊσκάκη από τον γραμματέα του Γ. Αινιάν.
Με προσωπική του εισήγηση προς τον τότε Πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο, ιδρύθηκαν στα τέλη του 1914 τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, όπου διετέλεσε διευθυντής μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1937. Από τη θέση αυτή, συνέχισε το έργο ζωής του, που υπήρξε η διάσωση της εθνικής αρχειακής κληρονομιάς.
Πέθανε το 1945 στην Αθήνα.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: www.ekebi.gr, με δικές μας προσθήκες και διορθώσεις]

Ο Δημήτρης (Μήτσος) Βλαντάς γεννήθηκε στον Μάραθο του Ηρακλείου Κρήτης το 1908. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Γραφείου της ΟΚΝΕ από το 1932, ο Δ. Βλαντάς εκτοπίστηκε από την δικτατορία Μεταξά το 1936 (Ακροναυπλία, Γαύδος). Απέδρασε (Μάιος 1941) και ανέλαβε γραµµατέας της ΚΕ της ΟΚΝΕ (Οκτώβριος 1941). Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (Δεκέµβριος 1942) και γραµµατέας του Κεντρικού Συµβουλίου της ΕΠΟΝ (Φεβρουάριος 1943- Ιούλιος 1944). Εθνοσύµβουλος Αθήνας στην ΠΕΕΑ, παρέµεινε στην Κρήτη από τον Ιούλιο του 1944 έως τον Ιούλιο του 1946, όπου διετέλεσε καπετάνιος της 4ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, γραµµατέας της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικοαπελευθερωτικής Επιτροπής Κρήτης (Οκτώβριος-Δεκέµβριος 1944). Γραµµατέας της Κ.Ο. Πειραιά (Ιούλιος 1946 - Νοέµβριος 1947), ορίστηκε αναπληρωµατικό (Σεπτέµβριος 1947) και στη συνέχεια τακτικό μέλος (Ιανουάριος 1949) του ΠΓ του ΚΚΕ. Υπουργός Γεωργίας και Υπουργός Στρατιωτικών στην Προσωρινή Δηµοκρατική Κυβέρνηση. Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ εγκαταστάθηκε στην Ρουµανία. Το 1953 φοίτησε στην Ανώτατη Κοµµατική Σχολή (Μόσχα), ενώ τον Σεπτέµβριο του 1955 μετέβη στην Τασκένδη. Αποµακρύνθηκε από το Πολιτικό Γραφείο (Μάρτιος 1956) και από την ΚΕ του ΚΚΕ (Φεβρουάριος 1957). Έζησε στα Καρπάθια (1956-1967) και έπειτα στο Παρίσι. Επαναπατρίστηκε το 1975. Το αρχείο του κατατέθηκε από τον ίδιο το 1982 στην Bibliothèque de Documentation Internationale Contemporaine (BDIC) – Nanterre. Πέθανε στην Αθήνα το 1985

Έλληνας ιατρός και καθηγητής πανεπιστημίου, ο Σιμωνίδης Βλαβιανός ήταν ένας από τους πρωτοπόρους Έλληνες ψυχιάτρους.

Ο Άγγελος Βλάχος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1838 και υπήρξε εξέχουσα και πολύπλευρη προσωπικότητα του 19ου αιώνα. Διδάκτωρ της νομικής, λόγιος, κριτικός, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, λεξικογράφος, διετέλεσε κρατικός υπάλληλος, διπλωμάτης, πολιτικός και διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου. Η επαγγελματική του σταδιοδρομία εξελίχθηκε παράλληλα με την πνευματική του δραστηριότητα.
Μετά τις σπουδές Νομικής και την αναγόρευσή του σε διδάκτορα το 1860 συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία (1861-1863). Οι δημόσιες θέσεις που κατέλαβε στη συνέχεια είναι πολύ συνοπτικά οι εξής:

• γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών (1863),
• τμηματάρχης του Υπουργείου Δημοσίας Εκπαιδεύσεως (1865-1868),
• τμηματάρχης του Υπουργείου Εξωτερικών (1875), γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών (1879;-1884),
• βουλευτής Αττικής με τον Χαρίλαο Τρικούπη (1885), πρεσβευτής στο Βερολίνο (1887-1890),
• νομάρχης Κέρκυρας (1893),
• υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και (προσωρινά) Οικονομικών (1895),
• διευθυντής του Βασιλικού Θεάτρου (1898-1901 και 1906-1908),
• γενικός διευθυντής της Υπηρεσίας Ταχυδρομείων και Τηλεγράφων (1905).

Το συγγραφικό έργο του Α. Βλάχου περιλαμβάνει ποιήματα, πεζογραφήματα, θεατρικά έργα, κριτικές μελέτες, λογοτεχνικές και θεατρικές μεταφράσεις.
Το 1866 παντρεύτηκε την Καλλιόπη Μαρκέλλου, που πέθανε πρόωρα δύο χρόνια αργότερα, εξαιτίας επιπλοκών στη γέννα του γιου τους (που σκοτώθηκε σε δυστύχημα, σε ηλικία δέκα ετών). Το 1874, ο Βλάχος παντρεύτηκε με τη Ελένη Μαντζαβίνου και απέκτησαν τέσσερεις κόρες —τη Σοφία, την Ευγενία (Τζένη), την Κούλα και τη Βασιλική— και δύο γιους — τον Σταύρο και τον Γεώργιο. Ο Άγγελος Βλάχος πέθανε στην Αθήνα το 1920.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού σημειώματος (από τη Σοφία Μπόρα):

1. Στέφος, Δημήτρης, «Βλάχος, Άγγελος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμος 2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1990.
2. Υλικό του αρχείου].

Καραβοκύρης. Συμμετείχε στο Ναυτικό Αγώνα με το μπρίκι «Καλομοίρα», το οποίο διοικούσε μαζί με τη γυναίκα του, Δόμνα Βισβίζη.

Σύζυγος του Χατζή Αντώνη Βισβίζη, με συμμετοχή στο Ναυτικό Αγώνα.με το μπρίκι «Καλομοίρα».

Η οικογένεια Βικάτου κατοικούσε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς. Ο Σπυρίδων Βικάτος ήταν ναυτικός. Πατέρας του Σπυρίδωνα και του Γεράσιμου ήταν ο Ιωάννης Βικάτος.

Ο Γεώργιος Βιζυηνός γεννήθηκε στη Βιζύη της Θράκης. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Μιχαηλίδης. Έχασε τον πατέρα του από τα πέντε του χρόνια και στα δέκα του στάλθηκε στην Πόλη, κοντά σε κάποιον συγγενή του για να μάθει τη ραπτική τέχνη. Δύο χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του τελευταίου, ο οποίος στάθηκε τυραννικός απέναντι στο μικρό Γεώργιο, στάλθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου ως υποτακτικός του αρχιεπισκόπου Σοφρωνίου Β΄ με φροντίδα του ευεργέτη του εμπόρου Γιάγκου Γεωργιάδη Τσελεμπή. Στην περίοδο της παραμονής του στην Κύπρο (περίπου 1868 ως 1872) τοποθετούνται οι πρώτες σπουδές του, τις οποίες ακολούθησαν το 1872 μαθήματα στο Ελληνικό Λύκειο του Πέραν, υπό τη διεύθυνση του Γεωργίου Χασιώτη και στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης με δάσκαλο και συμπαραστάτη του τον θεολόγο και ποιητή Ηλία Τανταλίδη. Ο επόμενος χρόνος της ζωής του Βιζυηνού σημαδεύτηκε από τη γνωριμία του με τον τραπεζίτη και εθνικό ευεργέτη Γεώργιο Ζαρίφη, ο οποίος τον έθεσε για πολλά χρόνια υπό την προστασία του. Με τη βοήθεια του Ζαρίφη τύπωσε στην Κωνσταντινούπολη την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Ποιητικά Πρωτόλεια και έφυγε για την Αθήνα, όπου αποφοίτησε από το γυμνάσιο της Πλάκας. Το 1874 υπέβαλε στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό το επικό ποίημα Ο Κόδρος και βραβεύτηκε με εισήγηση του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, βράβευση η οποία προκάλεσε αρνητικά σχόλια και αντιδράσεις στους λογοτεχνικούς κύκλους. Την ίδια χρονιά αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας για ένα χρόνο, ενώ το 1875 έφυγε για σπουδές στη Γερμανία. Είχε προηγηθεί μια δεύτερη αποτυχημένη αυτή τη φορά συμμετοχή του στο Βουτσιναίο διαγωνισμό με το ποίημα Διαμάντω. Στη Γερμανία σπούδασε (1875-1880) στο Γκαίτιγκεν, τη Λειψία (με δάσκαλο το Βίλχελμ Βουντ) και το Βερολίνο (με δάσκαλο τον Έντουαρντ Τσέλλερ) και το ενδιαφέρον του στράφηκε κυρίως σε φιλοσοφικές και ψυχολογικές μελέτες. Η διδακτορική διατριβή του είχε θέμα την παιδαγωγική αξία του παιδικού παιχνιδιού. Στο μεταξύ το 1876 βραβεύτηκε ξανά στο Βουτσιναίο διαγωνισμό με εισήγηση του Θεόδωρου Ορφανίδη για τη λυρική ποιητική συλλογή Βοσπορίδες αύραι, ενώ τον επόμενο χρόνο τιμήθηκε με έπαινο για τις Εσπερίδες. Το 1881 επισκέφτηκε το Σαμακόβι (ή Σαμάκοβο) της Ανατολικής Θράκης για να ασχοληθεί με μια επιχείρηση μεταλλείων, υπόθεση η οποία σχετίστηκε στενά με τη μελλοντική ψυχική του ασθένεια. Το 1882 επέστρεψε στην Αθήνα και ακολούθησε ταξίδι του στο Παρίσι και εγκατάσταση στο Λονδίνο, όπου ετοίμασε νέα διατριβή με τίτλο Η φιλοσοφία του Καλού παρά Πλωτίνω. Το 1884 πέθανε ο Γεώργιος Ζαρίφης και ο Βιζυηνός μπήκε στην τελευταία περίοδο της ζωής του, η οποία συνοδεύτηκε από οικονομική ανέχεια. Συνέχισε να ασχολείται με την αποτυχημένη μεταλλευτική επιχείρηση στο Σαμοκόβι ενώ εργάστηκε παράλληλα ως δάσκαλος της μέσης εκπαίδευσης και από το 1890 ως καθηγητής ρυθμικής και δραματολογίας στο Ωδείο Αθηνών. Εκεί γνώρισε τη μόλις δεκαεξάχρονη μαθήτριά του Μπετίνα Φραβασίλη, την οποία ερωτεύτηκε. Ο άτυχος έρωτάς του στάθηκε μοιραίος, καθώς προστέθηκε στα προηγούμενα χτυπήματα της ζωής του με μεγαλύτερο εκείνο του θανάτου του προστάτη του και τον οδήγησε στη ψυχασθένεια και τον εγκλεισμό του στο Δρομοκαΐτειο, όπου έζησε σε κατάσταση προϊούσας παραλυσίας και πέθανε το 1896 σε ηλικία πενήντα εφτά ετών. Στο λογοτεχνικό έργο του Βιζυηνού συναντώνται στοιχεία της Φαναριώτικης παράδοσης με στοιχεία ηθογραφίας και ψυχογραφικής διείσδυσης, καθώς επίσης επιδράσεις από τα ευρωπαϊκά λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής. Οι καρποί της συνύπαρξης αυτής ωριμάζουν στο πέρασμα του χρόνου, τόσο στην ποίηση, όσο και στην πεζογραφία του. Ως το ωριμότερο από τα ποιητικά έργα του θεωρείται η συλλογή Ατθίδες αύραι, που τυπώθηκε στο Λονδίνο (α΄ εκδ. 1883), σήμανε οριακά την είσοδο του Βιζυηνού στην ποιητική δημιουργία της γενιάς του 1880 και έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον Κωστή Παλαμά. Έγραψε επίσης λαογραφικές, φιλοσοφικές και άλλες μελέτες. Το είδος στο οποίο διέπρεψε ωστόσο στάθηκε το διήγημα. Ο Βιζυηνός ηγήθηκε της στροφής του νεοελληνικού διηγήματος προς τις λαϊκές παραδόσεις και τον ψυχογραφικό ρεαλισμό, ευθυγραμμιζόμενος με τα αιτήματα της γενιάς του 1880. Την πεζογραφική του παραγωγή αποτελούν πέντε διηγήματα (δυο από τα οποία παιδικά), τρεις νουβέλες και τέσσερα αφηγήματα δημοσιευμένα στα περιοδικά Εστία, Διάπλασις των παίδων, Εβδομάς και στην εφημερίδα Ακρόπολις.
Πηγή: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=123 [τελευταία επίσκεψη: 22/5/2020]

Γιος του στρατιωτικού Ευθύμιου Βιδάλη και της Ανθής Αριστοτέλη Καστρίτη, γεννήθηκε στο Άργος το 1917, αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού το 1937. Έλαβε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-1941, ενώ μετά την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς κατέφυγε στην Παλαιστίνη (1942), όπου πολέμησε με τον αγγλικό στρατό. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, πολέμησε με την πλευρά της κυβέρνησης τους κομμουνιστές. Ως συνταγματάρχης ανέλαβε τη διεύθυνση του γραφείου του Α/ΓΕΕΘΑ και διαχειρίστηκε με επιτυχία το ζήτημα της οικονομικής αμυντικής βοήθειας του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα (δράση για την οποία του αποδόθηκε εύφημος μνεία το 1962). Το 1950 φοίτησε στις Η.Π.Α. στη Σχολή του Πυροβολικού της Οκλαχόμα και στη Σχολή Διοίκησης και Γενικού Επιτελείου.
Το διάστημα 1954-1957 ήταν ο πρώτος έλληνας αξιωματικός που υπηρέτησε στο ανώτατο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στο Πεντάγωνο (Ουάσιγκτον). Παράλληλα σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Georgetown University από όπου πήρε τον μεταπτυχιακό του τίτλο το 1957.
Στη συνέχεια γύρισε στην Ελλάδα και ανέλαβε επιτελάρχης του Γ' Σώματος Στρατού. Αντιτάχθηκε στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και έλαβε μέρος στο βασιλικό κίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967. Μετά την αποτυχία του κινήματος τέθηκε υπό περιορισμό, αλλά κατάφερε να διαφύγει στις Η.Π.Α. τον Οκτώβριο 1968 και να ξεκινήσει αντιδικτατορική δράση. Κατόπιν τούτου, οι δικτάτορες του αφαίρεσαν την ιθαγένεια το 1970.
Στις Η.Π.Α. του προσφέρθηκε διευθυντική θέση στην εταιρεία Owens Corning Fiberglass στο Τολέδο, όπου πρόεδρος ήταν ο πρώην στρατιωτικός αρχηγός του ΝΑΤΟ, ο αμερικανός στρατηγός Νόρσταντ, με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία από τα χρόνια που υπηρετούσαν μαζί στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες στις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Κατά τη διάρκεια της οκταετούς παραμονής του στις Η.Π.Α., ανέπτυξε σημαντική αντιδικτατορική δράση, έχοντας επαφές με προσωπικότητες του ελληνοαμερικανικού και αμερικανικού πολιτικού, δημοσιογραφικού και ακαδημαϊκού κόσμου. Ταυτόχρονα, διατήρησε αλληλογραφία με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και με έλληνες αξιωματικούς στους οποίους είχε εμπιστοσύνη.
Το 1976 γύρισε στην Ελλάδα, δημιουργώντας έδρα της εταιρείας του στην Αθήνα με στόχο την εξάπλωση των δραστηριοτήτων της στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Παράλληλα το ελληνικό κράτος αναγνώρισε την αντιδικτατορική του δράση και του έδωσε πίσω την ιθαγένειά του και τη σύνταξή του. Παραιτήθηκε από την Owens Fiberglass το 1988 με τη θέση του αντιπροέδρου.
Ως το 1993 κατείχε τη θέση του προέδρου του Δ.Σ. του Κέντρου Πολιτικής Έρευνας και Επιμόρφωσης (ΚΠΕΕ). Το 1992 διορίστηκε πρόεδρος της Α.Ε. «Αμφικτιονία 1992», της οποίας στόχος ήταν η οικονομική ανάπτυξη της Θράκης.
Τιμήθηκε με το μετάλλιο της ανδρείας και μετάλλια (15) από τη Βρετανία τη Γαλλία και τη Λιβύη και δίδαξε στην Ανώτερη Σχολή του Πυροβολικού, στη Σχολή Πολέμου και στη Σχολή Εθνικής Αμύνης.
Αρθρογραφούσε τακτικά στον Τύπο και συνέγραψε τα βιβλία
1) Το σύγχρονο γεωπολιτικό περιβάλλον και η Εθνική μας πολιτική, Ευρωεκδοτική, Αθήνα, 1988 (βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών)
2) Ιστορικό ημερολόγιο (2 τόμ.) Χρόνια εκπατρισμού: 1968-1975, εκδ. Libro, 1997.
3) Confronting the greek dictatorship in the U.S. Years of exile: a personal diary (1968-1975)
4) Προσήλωση στη Δημοκρατία και επιμονή στην Ανάπτυξη. Δημοσιεύματα τριάντα ετών 1970-2000 Αθήνα, 2002
Παντρεύτηκε τη Ματίνα Βαμβακάρη με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Ευθύμιο Βιδάλη, το 1954. Απεβίωσε στις 20 Δεκεμβρίου 2001.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Φιλόλογος, συνεργάτιδα για πολλά χρόνια του Ιδρύματος Μανόλη Τριανταφυλλίδη, σύζυγος του Ξενοφώντα Κοκόλη.

Ο έμπορος και λόγιος Αθανάσιος Βερναρδάκης γεννήθηκε στην Αγία Μαρίνα της Μυτιλήνης το 1844. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Νικολάου Βερναρδάκη και της Μελισσηνής Τραντάλη και αδελφός των, γνωστών επίσης λογίων, Δημητρίου (1833-1907) και Γρηγορίου Βερναρδάκη (1848-1925). Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και σπούδασε Πολιτική Οικονομία στο Παρίσι (1866-1870). Έζησε στην Κωσταντινούπολη και αργότερα στην Αθήνα, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο ενώ τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια της ζωής του χρημάτισε τραπεζίτης. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Πολιτικής Οικονομίας των Παρισίων και της Ακαδημίας του Στανισλάου. Παντρεύτηκε το 1874 την Θαλία Κωνστ. Βικέλα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά τον Κωνσταντίνο, την Μαρίνα, και την Έλλη. Πέθανε στην Αθήνα το 1912 σε ηλικία 68 ετών.

Ο Γεώργιος Βεντήρης, του Αντωνίου, ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, ιστορικός και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Άρτα το 1890, με καταγωγή από τη Λακωνία, και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα εισήλθε στο δημοσιογραφικό χώρο όπου και σημείωσε ταχύτατη εξέλιξη, αναλαμβάνοντας αρχικά διευθυντής της εφημερίδας «Θάρρος των Καλαμών», και υπερθεματίζοντας το Κίνημα στο Γουδί και τον ερχομό του Βενιζέλου. Κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και τη μετέπειτα εποχή, έχοντας μετακομίσει στην Αθήνα, διηύθυνε διάφορες άλλες εφημερίδες της φιλελεύθερης παράταξης, όπως: τη «Νέα Ελλάς», «Πατρίς», «Νέα Ημέρα Τεργέστης», »Ελεύθερον Βήμα». Από της εποχής μάλιστα που ανέλαβε διευθυντής της "Πατρίδος" υπήρξε έμπιστος φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μετά το θάνατο του τελευταίου το 1936, συνδέθηκε φιλικά με τον Νικόλαο Πλαστήρα.
Κατά το λεγόμενο Κίνημα Παγκάλου 25ης Ιουνίου 1925 ο Βεντήρης υπέστη άγριο διωγμό μαζί με άλλους δημοκρατικούς πολιτικούς. Την περίοδο 1927-1931 ασχολήθηκε με τη συγγραφή δίτομης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, με τίτλο Η Ελλάς του 1910-1920 (1931, 1970), που αποτελεί αξιόλογη συμβολή στη νεότερη ιστορία της χώρας και με την οποία επιχείρησε να ερμηνεύσει τον Εθνικό Διχασμό. Το 1946 ο Βεντήρης συμμετείχε στην ελληνική αντιπροσωπεία στη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Διάσκεψη της Ειρήνης. Επί βασιλείας Παύλου του Α΄ διετέλεσε διευθυντής της γενικής γραμματείας του πολιτικού Οίκου του Βασιλέως, επειδή πίστευε πως θα βοηθούσε στην άρση του εθνικού διχασμού, απογοητεύοντας όμως τους παλαιούς φίλους του. Πέθανε το 1954 στη Λωζάνη της Ελβετίας, σε ηλικία 64 ετών.

Χρονολόγιο

1864 (23 Αυγούστου) Γέννηση στις Μουρνιές Κυδωνίας
1887 Αποφοίτηση από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
1897 Πρόεδρος της Επαναστατικής Συνέλευσης των Κρητών
1898 Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής των Κρητών
1899 Σύμβουλος (υπουργός) Δικαιοσύνης του ύπατου αρμοστή Κρήτης πρίγκιπα Γεωργίου
1901 Παραίτηση (απόλυση) από τη θέση του συμβούλου. Αρχηγός των αντιδρώντων στην αυταρχική πολιτική του Γεωργίου
1905 Αρχηγός της Επανάστασης του Θέρισου
1910 Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης και πρωθυπουργός της Κρήτης. Πρωθυπουργός της Ελλάδας, υπουργός Στρατιωτικών και Ναυτικών
1912 Βασικός πρωτεργάτης της Βαλκανικής Συνεννόησης εναντίον της Τουρκίας
1913 Υπογράφει τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου και των Αθηνών
1916 Μέλος της Τριανδρίας της Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη
1917 Πρωθυπουργός και υπουργός Στρατιωτικών
1919 Μέλος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας. Υπογράφει τη Συνθήκη του Neuilly
1920 Υπογράφει τη Συνθήκη των Σεβρών
1923 Υπογράφει τη Συνθήκη της Λωζάννης
1924 (Ιανουάριος-Φεβρουάριος) Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης και πρωθυπουργός. Παραιτείται και αναχωρεί για το Παρίσι
1928 Πρωθυπουργός της Ελλάδας
1930 Υπογράφει στην Άγκυρα το Σύμφωνο ελληνοτουρκικής φιλίας
1932 (Μάιος) Παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου
1932 (Ιούνιος) Σχηματίζει νέα κυβέρνηση
1933 Σχηματίζει την τελευταία του κυβέρνηση
1936 (18 Μαρτίου) Θάνατος στο Παρίσι. Κηδεύεται στο Ακρωτήρι Χανίων

Ο Ηλίας Βενέζης, τέταρτος γιος της οικογένειας του κτηματία Μιχαήλ Μέλλου, γεννήθηκε στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) της Μικράς Ασίας. Εκεί είχε μετοικήσει από την Κεφαλονιά ο παππούς του, Δημήτριος Βενέζης, μετά το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης. Ενώ το παρωνύμιο Μέλλος είχε επικρατήσει ως επίθετο της οικογένειας, ο συγγραφέας υιοθέτησε το Βενέζης. Σε αυτοβιογραφικό του σημείωμα γράφει ότι γεννήθηκε στο Αϊβαλί το 1904, ενώ άλλα επίσημα έγγραφα πιστοποιούν ως χρονολογία γεννήσεως το 1889. Μεγάλωσε στο Αϊβαλί ως το 1914, οπότε λόγω του διωγμού των Ελλήνων, αναγκάστηκε να καταφύγει με την υπόλοιπη οικογένεια στην πατρίδα της μητέρας του, την Μυτιλήνη. Ο πατέρας και η αδελφή του Αγάπη παρέμειναν στο Αϊβαλί. Στην Μυτιλήνη, παράλληλα με το σχολείο, βοηθούσε την οικογένειά του εργαζόμενος σε ένα φούρνο. Το 1919 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου τελείωσε το γυμνάσιο και διορίστηκε βοηθητικός καλλιγράφος γραμματικός στη Μητρόπολη Κυδωνιών. Στο Αϊβαλί γνώρισε τον Φώτη Κόντογλου και από το 1920 συνεργαζόταν με τα περιοδικά Νέα Ζωή της Σμύρνης και Λόγος της Κωνσταντινούπολης, υπογράφοντας ως Λέλος Βενέζης. Τον Σεπτέμβριο του 1922 εστάλη αιχμάλωτος από τους Τούρκους στα «τάγματα εργασίας» στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Ύστερα από 14 μήνες, ελεύθερος, ξανάσμιξε με την οικογένειά του στην Μυτιλήνη. Το 1926 διορίστηκε υπάλληλος της Εθνικής Τραπέζης, από την οποία μετατάχθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος και το 1932, με μετάθεση, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Στην Μυτιλήνη συνάντησε τον Μυριβήλη και τον λογοτεχνικό κύκλο της Λεσβιακής Άνοιξης. Έγινε συνεργάτης της εφημερίδας Καμπάνα του Μυριβήλη και στην συνέχεια του Ταχυδρόμου των Μυριβήλη και Θείελπη Λευκία, καθώς επίσης και άλλων εφημερίδων και περιοδικών του νησιού. Εκείνη την περίοδο δημοσίευσε στην Καμπάνα μία πρώτη μορφή μέρους του χρονικού της αιχμαλωσίας του στα εργατικά τάγματα της Ανατολής: Το Νούμερο 31328. Το 1928 πήρε το τρίτο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος της Νέας Εστίας για το διήγημά του «Ο Θάνατος» και το ίδιο έτος κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο Ο Μανώλης Λέκας και άλλα διηγήματα.

Συνελήφθη, δικάστηκε και αθωώθηκε για τις πολιτικές του ιδέες. Την πρώτη φορά στην Μυτιλήνη, διώχθηκε από τον νόμο του «Ιδιωνύμου», επειδή συμμετείχε στην αγωνιστική ομάδα των «Πρωτοπόρων» και την δεύτερη, το 1936, από την δικτατορία Μεταξά. Τέλος, το 1943, συνελήφθη από την γερμανική κατοχή και τέθηκε σε απομόνωση στο «Μπόκ C» των φυλακών Αβέρωφ. Αφορμή στάθηκε η ανάγνωση ενός ποιήματος του Μιστράλ για την ελευθερία, το οποίο διάβασε την 25η Μαρτίου στο προσωπικό της τράπεζας. Αποφυλακίσθηκε με παρέμβαση του αρχιεπισκόπου. Έκτοτε εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος, από την οποία αποχώρησε όταν εξελέγη Ακαδημαϊκός το 1957. Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ταξιδιωτικά και χρονικά, εκ των οποίων πολλά μεταφράστηκαν στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Συμμετείχε σε αποστολές και διεθνή συνέδρια και τιμήθηκε με διακρίσεις όπως: Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος, Ταξιάρχης του Τάγματος Γεωργίου του Ά και Ταξιάρχης Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Πέθανε στις 3 Αυγούστου το 1973 στην Αθήνα από καρκίνο του λάρυγγα και του προσώπου. Κηδεύτηκε στον Μόλυβο της Μυτιλήνης.

Έγραψε τα μυθιστορήματα: Γαλήνη (1939), Αιολική γή (1943), Ωκεανός (1956), Το Νούμερο 31328 (1931) και Έξοδος (1950). Τα διηγήματά του δημοσίευσε στα εξής βιβλία: Ο Μανώλης Λέκας κι άλλα διηγήματα (1928), Αιγαίο (1941), Ακήφ (1944), Άνεμοι (1944), Ώρα πολέμου (1946), Οι νικημένοι (1954), Αρχιπέλαγος (1972), Μικρασία χαίρε (1974, διηγήσεις συμβάντων). Δημοσίευσε τις αφηγήσεις: Εφταλού (1972) και Στις ελληνικές θάλασσες (1973) και τα ταξιδιωτικά: Φθινόπωρο στην Ιταλία (1950), Αμερικανική γη (1954), Αργοναύτες (χρονικά και ταξίδια 1961) και Περιηγήσεις (1973). Εξαίρεση στο αφηγηματικό του έργο, αποτελεί το θεατρικό Μπλόκ C, δράμα σε τρεις πράξεις, που παίχθηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1945 και εκδόθηκε το επόμενο έτος. Εξέδωσε επίσης τρία ιστορικά βιβλία: Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός (1952), Χρονικόν της Τράπεζας της Ελλάδος (1955) και Εμμανουήλ Τσουδερός, ο πρωθυπουργός της μάχης της Κρήτης και η εποχή του (1966).

Υπήρξε τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων Βήμα (1946-1973) και Ακρόπολις (1958-1973) καθώς επίσης και του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας με τις εκπομπές «Σας μιλά ο φίλος σας», «Ξένοι περιηγητές στην Ελλάδα», «Πλοία και θάλασσα».

Από το 1950 ανέλαβε διάφορες υπεύθυνες θέσεις όπως Γ0ενικός Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου και διευθύνων Σύμβουλος του Εθνικού Θεάτρου (1950-52), Διοικητικός Διευθυντής και Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής (1964-67), Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1960), Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας των Ευρωπαίων Συγγραφέων (1965-66), Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος (1966), Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (1966-70), Πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου (1963-66), Πρόεδρος σε κριτικές επιτροπές των Υπουργείων Παιδείας και Προεδρίας (1958-66) και ιδρυτικό μέλος της Ομάδας των 12.

[Πηγές: Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), Αθήνα, Σοκόλης, 1992, τομ. Β΄? Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 2]

Έλληνας αεροπόρος, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και αργότερα καλλιτέχνης και ηθοποιός.
Το 1917 κατατάχτηκε ως σημαιοφόρος στην Ναυτική Αεροπορική Υπηρεσία. Κατά το διάστημα 1917-1918 συμμετείχε σε αεροπορικές επιχειρήσεις στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1919-1922), συμμετείχε σε επιχειρήσεις με τη "Ναυτική Αεροπορική Μοίρα Σμύρνης". Σε μία από τις αποστολές που ανέλαβε, στις 25 Ιουνίου 1920, με αεροσκάφος B.E.2e, εκτέλεσε αναγνώριση στον τομέα Προύσας - προσβάσεων όρους Ολύμπου Βιθυνίας - Μουδανιών. Αφού εξακρίβωσε τις θέσεις των ελληνικών στρατευμάτων, που προήλαυναν δυτικά της Προύσας, πέταξε πάνω από την ίδια πόλη και εκτέλεσε παράτολμη προσγείωση, στον περίβολο της εκεί Οθωμανικής Στρατιωτικής Ακαδημίας, όπου ύψωσε στον ιστό της την Ελληνική σημαία και στη συνέχεια απογειώθηκε. Για αυτή την ενέργεια έλαβε το προσωνύμιο Πορθητής της Προύσας. Ο Βελούδιος συμμετείχε σε αεροπορικές αποστολές μέχρι και τη λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, με τα "Προκεχωρημένα Αεροπορικά Σμήνη Μετώπου", ενώ τον Σεπτέμβριο του 1921 του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξης. Το 1923 απομακρύνθηκε από τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά επανήλθε το 1927. Αποστρατεύτηκε τελικά ως αντιπλοίαρχος το 1934.
Παράλληλα, εκτός της στρατιωτικής σταδιοδρομίας, ο Αθανάσιος Βελούδιος συμμετείχε ως συνεργάτης του Άγγελου Σικελιανού στις Δελφικές Εορτές, το 1927 και 1930. Συγκεκριμένα, το 1927, κλήθηκε από την Εύα Πάλμερ-Σικελιανού (κατόπιν γνωριμίας και σύνδεσής του με το ζεύγος Σικελιανού) να παρουσιάσει στις Δελφικές Εορτές του 1927 τον «Αρχαίο Ελληνικό Πυρρίχιο χορό», διδάσκοντας ο ίδιος ως «χορογράφος και ρυθμοδότης» («εκρατούσα μόνος μου το σωστό μέτρον, με ένα τύμπανον», θα γράψει σ’ ένα του κείμενο) τα βήματα και την κινησιολογία του αρχαίου πολεμικού χορού σε νέους της εποχής (υπήρχαν και απλοί έφηβοι, μέλη μιας ομάδας «Αθηναίων Προσκόπων», και «αληθινοί Οπλίτες που μου εδάνεισεν ο Βασιλικός Ελληνικός Στρατός», όπως θυμάται ο ίδιος ο Βελούδιος, ως συμμετέχοντες στις χορευτικές ομάδες). Η αρχική επιτυχία των πρώτων εορτών του ζεύγους Σικελιανού οδήγησε στην επανάληψη της διδασκαλίας και παρουσίασης του Πυρριχίου το 1930, με υπεύθυνο και αυτήν την φορά τον ίδιο. Η έμπνευση και οι σχετικές γνώσεις του Βελουδίου για την διδασκαλία της «Πυρριχίου Στρατιωτικής Ορχήσεως» (κατά δήλωσή του) στις Δελφικές Εορτές προήλθαν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, από «εν είδη στιγμιοτύπων απεικονίσεις σε αρχαία κλασικά βάζα (Δούριδος Εξεκίου κλπ.), από φιγούρες ορχουμένων αρχαίων Ελλήνων και κυρίως από «τα πατήματα» των Νεοελλήνων με τον χορόν των […]».
Αργότερα, συμμετείχε ως ηθοποιός στις ταινίες: «Γαλήνη» (1958) του Γρέγκορι Μαρκόπουλου, «Η Χρυσομαλλούσα» (1978) του Τώνη Λυκουρέση, «Ελευθέριος Βενιζέλος 1910–1927» (1980) του Παντελή Βούλγαρη, «Μανία» (1985), και «Ταξίδι του μέλιτος» (1979) του Γιώργου Πανουσόπουλου.

Η Μαρίκα Βελουδίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1894. Έχασε νωρίς τους γονείς της (σε ηλικία τρισήμισι ετών τη μητέρα και έντεκα τον πατέρα της Δημήτριο, καθηγητή μαθηματικών). Αδελφός της ήταν ο Θάνος Βελούδιος που -εκτός των άλλων- υπήρξε από τους πρώτους έλληνες αεροπόρους κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Η Μαρίκα Βελουδίου πραγματοποίησε δύο γάμους και έναν αρραβώνα, χωρίς ευτυχή συνέχεια. Ξεκίνησε τις σπουδές της στην Αθήνα ως το 1910 και συνέχισε στη Γερμανία με σπουδές παιδο-οικοκυρικής (1911-1914). Αργότερα παρακολούθησε συστηματικά μαθήματα στο σύλλογο «Αθήναιον». Συνεργάστηκε στις Δελφικές Γιορτές του ζεύγους Σικελιανού το 1927. Παρακολούθησε ιστορία και αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1929 έδωσε εξετάσεις για το δίπλωμα ξεναγού, άσκησε το επάγγελμα για περισσότερα από πενήντα χρόνια και δίδαξε στη Σχολή μετεκπαίδευσης του προσωπικού της Τουριστικής Αστυνομίας από τη σύστασή της το 1934. Θεωρείται η πρώτη ελληνίδα ξεναγός.

Φιλόλογος, μαζί με τον αδερφό της Παναγιώτη Βελισσαρίου λειτούργησαν για πρώτη φορά τα Γ.Α.Κ. Αρκαδίας το Σεπτέμβριο του 2002.

Ιδρυτής και πρώτος προϊστάμενος των Γ.Α.Κ. Αρκαδίας, φιλόλογος, αρχαιολόγος

Αλβανός μουσουλμάνος, διοικητής της Πελοποννήσου και άλλων ελληνικών περιοχών, δευτερότοκος γιος του Αλή πασά Τεπελενλή. Η δράση του Βελή συνδέεται με τις έντονες προσπάθειες του πατέρα του να επιβληθεί στον ελληνικό χώρο σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας "Θάρρος" και πολιτικός, βουλευτής Δράμας με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.

Ο Φαίδων Βεγλερής (Κωνσταντινούπολη 1903 - Αθήνα 1998) υπήρξε καθηγητής της Νομικής. Την περίοδο 1935-1968 δίδαξε Διοικητικό Δίκαιο στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της Απριλιανής δικτατορίας διετέλεσε εταίρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου (1967-1974), και ήταν ο πρώτος που δίδαξε (από το 1970) σε γαλλικό πανεπιστήμιο το ειδικό μάθημα των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» στο επίπεδο του διεθνούς δικαίου και των διεθνών σχέσεων. Παράλληλα ανέπτυξε πλούσια δράση ενημέρωσης και πολεμικής για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Εργάστηκε ως μέλος της επιτροπής για τη σύνταξη του Κώδικα περί Δήμων και Κοινοτήτων (1951-1954) και διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για τα «δικαιώματα του ανθρώπου» του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ήταν μέλος διαφόρων σωματείων και ιδρυτικό στέλεχος της «Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικών Επιστημών». Η συγγραφική δραστηριότητά του (βιβλία, άρθρα) είναι μεγάλη.

Ο Μάριος (πραγματικό όνομα Γεώργιος) Βαϊάνος (ή Βαγιάνος) γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1905 (ως χρονολογία γέννησής του αναφέρεται και το 1908). Ενώ ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία, η οικογένειά του μετακινήθηκε στον τόπο καταγωγής του πατέρα, στα Καρδάμυλα της Χίου. Οι δικοί του τον έστειλαν κάτοπιν σε συγγενείς στον Πειραιά, όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Στη συνέχεια, γράφτηκε στο τμήμα Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει και να αποφοιτήσει. Σε νεαρή ηλικία δημοσίευσε ποιήματά του σε διάφορα περιοδικά.
Εξέδωσε τα βραχύβια περιοδικά Νέα Τέχνη (1924-1927), Ελληνικά Φύλλα (1935), Ορίζοντες (1942-1944 και στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970), καθώς και το Πασχαλινό Λεύκωμα του 1931. Μεταπολεμικά ίδρυσε το «Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας»(το οποίο εμφανίζεται ως εκδότης του περιοδικού Ορίζοντες ήδη από το 1943), ένα ιδιόρρυθμο εντευκτήριο και εκθεσιακό χώρο, όπου συγκεντρώνονταν (γνωστοί, άσημοι ή και πρωτοεμφανιζόμενοι) λογοτέχνες, καλλιτέχνες και εικαστικοί. Υπήρξε ο άνθρωπος που ουσιαστικά σύστησε πρώτος τον Καβάφη και το ποιητικό του έργο στο ελληνικό κοινό (αφιερώνοντας μάλιστα σ’ εκείνον και ένα τεύχος της Νέας Τέχνης ήδη το 1924 και οργανώνοντας έκθεση ενθυμημάτων του το 1964), ενώ λειτούργησε και ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους λογοτέχνες και καλλιτέχνες της Αθήνας και σ’ εκείνους της περιφέρειας αλλά και του εξωτερικού (διασπορά). Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1975.

Ο Γ. Θ. Βαφόπουλος γεννήθηκε στη Γευγελή το1903. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Έδεσσα, στην Γουμένισσα και τέλος στην Θεσσαλονίκη, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του, το 1996. Το 1923 γράφεται στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως, λόγω υγείας, αναγκάζεται να εγκαταλείψει και να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Εργάζεται για λίγο καιρό στο λογιστήριο του ΣΕΚ και το 1932 διορίζεται στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Το 1938 ιδρύει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, όπου θα δουλέψει ακούραστα, για την όσο γίνεται καλύτερη οργάνωση και λειτουργία της, μέχρι το 1964, οπότε αποσύρεται από την Διεύθυνσή της. Διορίστηκε Γενικός Γραμματέας και αργότερα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα, έγινε το 1921 με δημοσιεύσεις ποιημάτων στα περιοδικά "Σφαίρα" και "Νουμάς". Υπήρξε διευθυντής των "Μακεδονικών Γραμμάτων" και μέλος της ομάδας που εξέδιδε τις "Μακεδονικές Ημέρες". Η πρώτη του ποιητική συλλογή ήταν "Τα ρόδα της Μυρτάλης" (1931) κι ακολουθούν η "Προσφορά" (1938), "Η Προσφορά και τα Αναστάσιμα" (1948), "Το δάπεδο και άλλα ποιήματα" (1951), "Η Μεγάλη Νύχτα και το Παράθυρο" (1959), "Επιθανάτια και Σάτιρες" (1966), "Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα" (πρωτοεκδόθηκαν το 1975 με το ψευδώνυμο Λουκίλιος Γιουβενάλης), "Τα Επιγενόμενα" (1977) και "Το Τέλος" (1985). επίσης έχει γράψει μία έμμετρη βιβλική τραγωδία με τίτλο "Εσθήρ" (1934) και την αυτοβιογραφία του σε πέντε (5) τόμους με τίτλο "Σελίδες Αυτοβιογραφίας" (1970 - 1991). Ακόμη έχει εκδσει διηγήματα, μελέτες και δοκίμια, καθώς και πολλά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά.

Τιμήθηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1967), με το βραβείο "Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών" (1972), ανακηρύχθηκε "Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών" (1980) και "Επίτιμος Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης" (1988).

Πέθανε το 1996 στη Θεσσαλονίκη.

Η Αναστασία (Γερακοπούλου) Βαφοπούλου, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας, αλλά μικρή ακόμα εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, φοιτά για τρία χρόνια στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια τελειοποιεί τις Ανώτερες Σπουδές της, στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών. Το 1945, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, φεύγει για την Αγγλία και επιστρέφει το 1947, με το μεταπτυχιακό της δίπλωμα. Το 1946 παντρεύεται με τον ποιητή Γ. Θ. Βαφόπουλο.

Το 1952 δημιουργεί το "Πρότυπο Ίδρυμα Αγγλικών Σπουδών Βαφοπούλου", με την τεράστια επιτυχία εκμάθησης της Αγγλικής Γλώσσας, στο χώρο της Θεσσαλονίκης.

Η Αναστασία Βαφοπούλου απεβίωσε το 2001.

Πρόσφυγας από τη Σμύρνη, παθιασμένος με τη φωτογραφία και τα ταξίδια.

Ο Παντελής Βαφειαδάκης καταγόταν από τη Σμύρνη και διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας και μέλος της Ένωσης Σμυρναίων.

Βουλευτής Κέρκυρας στην Ιόνιο Βουλή.

Έλληνας ζωγράφος, αγιογράφος και ποιητής, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης με το ΕΑΜ.

O Γιάννης Βατζιάς, συγγραφέας από το Μεταξοχώρι Αγιάς Λάρισας, έχει συγγράψει και εκδώσει μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα.

Ο Ιωάννης Βατίστας (Πειραιάς, 1869-1934), ήταν γιος του Νικολάου Βατίστα, ενός από τους πρώτους οικιστές του Πειραιά. Υπήρξε μέτοχος και σημαντικό στέλεχος σε διάφορες οινοποιητικές εταιρείες, ενώ στα τελευταία χρόνια της ζωής του επιδόθηκε σε τραπεζικές εργασίες. Έλαβε μέρος στην πολιτική ζωή ως δημοτικός σύμβουλος και βουλευτής Πειραιά. Παντρεύτηκε την κόρη του Νικολάου Ξάνθου και απέκτησε τρεις κόρες, την Ελένη, τη Μαρία και τη Νίκη. Η τελευταία παντρεύτηκε τον Ερρίκο Μοάτσο και μετά τον Μιχάλη Τόμπρο. Με τον Ερρίκο Μοάτσο απέκτησε έναν γιο, τον Θεόφραστο.
Ionian Wine Company, Limited. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1928 για να συνεχίσει τις εργασίες βρετανικού οίκου παρασκευής κρασιού, που ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούσε ποικιλίες σταφυλιού και σταφίδας των Ιονίων νησιών. Ανάμεσα στους έλληνες μετόχους της εταιρείας ήταν οι Ιωάννης Βατίστας και Σπύρος Μεταξάς. Την διακίνηση των κρασιών στην Βρετανία είχε αναλάβει η εταιρεία Booth’s. Η οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε στο κλείσιμο της επιχείρησης.

Ο δικηγόρος Νίκος Βασιλικός γεννήθηκε στο Θεολόγο της Θάσου στις 30 Σεπτεμβρίου 1898. Το 1917 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Μυτιλήνη (1918-1919) και στη συνέχεια στο Μικρασιατικό μέτωπο. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή τον Ιούνιο του 1923. Τον Σεπτέμβριο του 1925 εγκαταστάθηκε ως δικηγόρος στην Καβάλα. Πολιτεύθηκε και στις 26 Ιανουαρίου 1936 εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Καβάλας. Τα χρόνια της Κατοχής τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη. Το 1945 επέστρεψε στην Καβάλα από όπου μετακόμισε οριστικά το 1947. Πολιτεύθηκε με το Κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου αλλά δεν εκλέχθηκε στη Θάσο. Τον Απρίλιο του 1959 ανέλαβε την υπόθεση Πόλκ με την οποία και έγινε ευρύτερα γνωστός.Ο Νίκος Βασιλικός ήταν ο συνήγορος του κατηγορουμένου δημοσιογράφου Γ. Στακτόπουλου στην πολύκροτη δίκη. Μετά τη συνταξιοδότησή του διέμενε στην Αθήνα. Παντρεμένος με την Καίτη Βασιλικού απέκτησε δύο παιδιά, την Έλζα και τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό.
[Στοιχεία για το σύντομο βιογραφικό του Ν.Β. έχουν αντληθεί από την έκδοση Νίκος Βασιλικός, Ημερολόγιο της Μικρασιατικής Καταστροφής, Βασίλης Βασιλικός, Η Δίκη των Έξ, Εκδόσεις Γνώση (1993) και από το άρθρο του Κωνσταντίνου Χιόνη για τον Ν. Βασιλικό δημοσιευμένο στα Θασιακά, περιοδική έκδοση της Θασιακής Ένωσης Καβάλλας, Τόμος Β’, 5.]

Ο Βασίλης Βασιλικός γεννήθηκε στην Καβάλα στις 18 Νοεμβρίου 1934. Γονείς του είναι ο Νικόλαος Βασιλικός, νομικός, από το Θεολόγο της Θάσου και η Αικατερίνη Ζαφειρίου από την Καβάλα. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μετακόμισε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου έμεινε ως το 1957 - με σύντομη επιστροφή στην Καβάλα μετά το τέλος του πολέμου- και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας υπηρέτησε ως αξιωματικός διερμηνέας. Ακολούθησε ολιγόχρονη παραμονή του στην Αθήνα και το 1959 έφυγε για σπουδές στη Δραματική Σχολή του Πανεπιστημίου του Yale, για σπουδές τηλεσκηνοθεσίας στη σχολή της R.C.A. στη Νέα Υόρκη. Επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1960 και έμεινε στην Αθήνα ως το 1967. Τότε άρχισε τη συνεργασία του με το περιοδικό Ο Ταχυδρόμος. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα εργάστηκε περιστασιακά ως σεναριογράφος, βοηθός σκηνοθέτη, ηθοποιός και κειμενογράφος στο χώρο του ξένου και ελληνικού κινηματογράφου. Μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1967 αυτοεξορίστηκε σε χώρες της δυτικής Ευρώπης και στη Νέα Υόρκη, όπου ανέπτυξε αντικαθεστωτική δράση μαζί με τη γυναίκα του Μιμή, με την οποία δημιούργησε και τον εκδοτικό οίκο 8 ½ , όπου κυκλοφόρησε πολλά βιβλία του. Στη Ελλάδα επέστρεψε με τη μεταπολίτευση και συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά όπως η Ελευθεροτυπία, Τα Νέα, η Καθημερινή, η Αυγή, το Βήμα, η Νέα Εστία, η Επιθεώρηση τέχνης, η Καινούργια Εποχή, Το Δέντρο, το Αντί. Έχει διατελέσει αναπληρωτής γενικός διευθυντής της κρατικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης την περίοδο 1981-1984. Από το 1994 έως το 1996 ήταν δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων. Διετέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στην ΟΥΝΕΣΚΟ τα έτη 1996-2004. Μέλος του Δ.Σ. του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Συγγραφέων (της οποίας ήταν και πρόεδρος από το 2001 έως το 2005). Έχει τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις, με τον ανώτατο τίτλο του Commandeur (Ταξιάρχου ) για τις Τέχνες και τα Γράμματα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Πατρών και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Από το 1994 έως τον Ιούνιο του 2013 επιμελήθηκε και παρουσίασε την εκπομπή για το βιβλίο ‘Άξιον εστί’ στην κρατική τηλεόραση. Είναι παντρεμένος με την υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου και έχει μια κόρη, την Ευρυδίκη.

Δημοσίευσε ποιήματα του για πρώτη φορά το 1949 στην εφημερίδα Μακεδονία. Το 1953 εξέδωσε τη νουβέλα Η διήγηση του Ιάσονα. Ακολούθησε το αποτελούμενο από τις νουβέλες Το φύλλο, το πηγάδι και Τ’ αγγέλιασμα τρίπτυχο. Το 1962 βραβεύεται με το έπαθλο ‘Κώστα Ουράνη.’ Γνωστός όμως τόσο σε πανελλήνιο όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο έγινε το 1966 με τη δημοσίευση του μυθιστορήματος Ζ, φανταστικό ντοκυμανταίρ ενός εγκλήματος με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, που έγινε και κινηματογραφική ταινία τρία χρόνια αργότερα σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά. Τιμήθηκε με το βραβείο Mediteranneo στο Παλέρμο της Σικελίας για το σύνολο του έργου του (1978). Έχει εκδώσει περί τα 100 βιβλία. Είναι ο πιο μεταφρασμένος Έλληνας πεζογράφος μετά το Νίκο Καζαντζάκη. Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες.

Στοιχεία για τη σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος έχουν αντληθεί από την ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ, από βιογραφικά σημειώματα του συγγραφέα σε εκδόσεις βιβλίων του καθώς και από το αφιέρωμα στο Βασίλη Βασιλικό του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ, Απρίλιος 2011.