Ο Φώτης Ζαχαρίου (1909–2001) γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 1927 πέρασε στην ΑΣΚΤ και εντάχθηκε στο εργαστήριο ζωγραφικής του Ουμβέρτου Αργυρού. Συμμετείχε από το 1928 σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και πραγματοποίησε και ατομικές. Ασχολήθηκε με την αγιογράφηση ναών σε συνεργασία με τους Αγήνορα Αστεριάδη και Α. Τάσσο, ενώ φιλοτέχνησε αντίγραφα τοιχογραφιών από μνημεία της Αττικής και από το Πρωτάτο του Αγίου Όρους. Από το 1950 εργάσθηκε ως συντηρητής στην Υπηρεσία Αναστήλωσης Αρχαίων και Ιστορικών Μνημείων της Ελλάδος του ΥΠΕΠΘ, υπήρξε στέλεχος του «Κεντρικού Εργαστηρίου Συντηρήσεως και Αποκαταστάσεως Ζωγραφιών και Ψηφιδωτών», το οποίο ιδρύθηκε στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο το 1965 και δίδαξε στη «Σχολή Εκπαιδεύσεως Συντηρητών Αρχαίων» η οποία ιδρύθηκε στο Μουσείο το 1969 (1969-1973), με δαπάνη του κληροδοτήματος Ψύχα. Κατά τη μακρόχρονη πορεία του στη συντήρηση αρχαίων και βυζαντινών μνημείων σε ολόκληρη την Ελλάδα επιδόθηκε παράλληλα στη φωτογράφηση των μνημείων αυτών χαρίζοντάς μας μοναδικές, πολύτιμες σήμερα, λήψεις.