Ο Αριστείδης Κυρ. Μανωλάκος γεννήθηκε στον Ασωπό Λακωνίας το 1938. Φοίτησε στο γυμνάσιο Μολάων, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ζει στην Αθήνα από το 1955. Εργάστηκε ως ελεύθερος ρεπόρτερ στα Νέα και ως πολιτικός συντάκτης στην Αυγή και την Ελευθεροτυπία. Μετά το 1997 διετέλεσε, δύο φορές, πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ. Το 1956, με πρόταση του Αντρέα Λεντάκη, οργανώθηκε στην παράνομη ΕΠΟΝ. Το 1958, μετά τη διάλυση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ συμμετέχει στη Ν.ΕΔΑ ως μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας και αργότερα ως γραμματέας του, διαδεχόμενος τον Γρηγόρη Γιάνναρο. Στη συνέχεια, μέλος του Γραφείου του Κ.Σ. της Ν.ΕΔΑ, και από τον Δεκέμβριο του 1962 τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ, συμμετέχει στο κίνημα του 1–1-4 και του 15% των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ’60, ενώ τον Απρίλιο του 1963 εκλέγεται από το Δ΄ Πανσπουδαστικό Συνέδριο στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ.Στις 14 Σεπτεμβρίου 1964, ως εκπρόσωπος της Ν.ΕΔΑ ανακοινώνει μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, εκπρόσωπο της ΔΚΝΓΛ, τη συγχώνευση των δύο πολιτικών νεολαιών της Αριστεράς. Εργάστηκε για την προετοιμασία του Ιδρυτικού Συνεδρίου της ΔΝΛ και κατά την επεξεργασία των βασικών κειμένων του διατύπωσε και απόψεις (όπως την περίληψη του σοσιαλισμού στους στρατηγικούς στόχους της οργάνωσης) αποκλίνουσες από την τοποθέτηση της πλειοψηφίας. Εκλέχθηκε μέλος του Κ.Σ. της ΔΝΛ και του Προεδρείου του. Μετά το Συνέδριο συνέχισε την προσφορά του ως υπεύθυνος της διαφώτισης μέχρι τη στράτευσή του τον Ιούνιο του 1965. Από τον Σεπτέμβριο του 1966 ώς την κήρυξη της δικτατορίας ήταν γραμματέας της οργάνωσης Αθήνας της ΔΝΛ. Στις 21 Απριλίου 1967 πέρασε στην παρανομία. Ήταν ιδρυτικό μέλος της “Επιτροπής του Πάσχα” μαζί με τον Μ. Θεοδωράκη και άλλα στελέχη της ΔΝΛ και του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου (ΠΑΜ), έχοντας –μαζί με άλλα στελέχη του– την ευθύνη της συνεργασίας με τη Δημοκρατική Άμυνα, τις ΔΕΑ (Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης) και άλλες αντιδικτατορικές οργανώσεις. Συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1967, κρατήθηκε επί μήνες στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ (στρατόπεδο Διονύσου) και τον Μάρτιο 1968 εκτοπίστηκε στο Παρθένι Λέρου ώς τον Δεκέμβριο του 1970. Το 1968 αντιτάχθηκε στις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, χωρίς να ταχθεί με τις απόψεις του Γραφείου Εσωτερικού, αλλά μαζί με άλλα στελέχη της Νεολαίας αποτέλεσαν τον πυρήνα του “Χάους”. Έκφραση των απόψεών τους αποτέλεσε, εν μέρει, το κείμενο διαμαρτυρίας για την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Τσεχοσλοβακία τον ίδιο χρόνο.