Ο Πλούταρχος Πανέρης ήταν κτηματίας, έμπορος αποικιακών ειδών που ζούσε στο Καρλόβασι Σάμου. Είχε παντρευτεί την Παρασκευή Μαρούκη.

Ο Γιάννης Πανίτσας ήταν Έλληνας ποιητής και συγγραφέας, γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Γιάννης Γαλανός. Γεννήθηκε στην Πάτρα και σπούδασε φιλοσοφία στο Λονδίνο και νομικά στην Αθήνα. Πέθανε το 2014.

Υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών το 1971 - 1973

Ο Τάσος Παναγιωτόπουλος (1923–2015) γεννήθηκε στον Πειραιά. Φοιτητής κατά τη Κατοχή οργανώθηκε στην αντίσταση και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ιεράς Ταξιαρχίας, που έδρασε την περίοδο 1942- 1944 μαζί με τη μετέπειτα σύζυγό του. Για τη δράση του συνελήφθη από ιταλούς το 1943 και κρατήθηκε στις φυλακές Καλλιθέας για τρεις μήνες. Τον Αύγουστο του 1944 συλλαμβάνεται ξανά σε μπλόκο στο Δουργούτι από τους Γερμανούς, κρατείται στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από εκεί μεταφέρεται στη Γερμανία, στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας Geislingen. Τον Δεκέμβριο του 1944 δραπετεύει από το στρατόπεδο και καταφέρνει να επιστρέψει στη Ελλάδα τον Ιούλιο του 1945. Στην περίοδο της δικτατορίας εντάχθηκε στην οργάνωση Ελληνική Μαχητική Αντίσταση. Κατά τη Μεταπολίτευση δραστηριοποιείται ενεργά στην Κίνηση Ενωμένη Εθνική Αντίσταση. Επαγγελματικά εργάστηκε ως χημικός και συνέστησε τη δική του εταιρία ελαστικών ΕΛΤΕΚΑ. Αδελφός της χορογράφου Μαρίας Χορς και σύζυγος της Μαρίας Παναγιωτοπούλου – Αλιβιζάτου (1922 – 2006), διευθύντριας της Σχολής Χιλλ από τη δεκαετία του 1950, με τη οποία απέκτησε τρία παιδιά (Τάκη, Ειρήνη, Μίννη).

Ο Ιωάννης Μ. Παναγιωτόπουλος, πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ και της Ειρήνης Παναγιωτοπούλου, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1901. Τα τρία μικρότερα αδέλφια του πέθαναν σε μικρή ηλικία. Το 1910 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και στη συνέχεια στα Εξάρχεια. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1923. Έκτοτε, ως το 1938, εργάσθηκε ως εκπαιδευτικός. Δίδαξε στην «Σχολή Μακρή» της οποίας κατέστη και ιδιοκτήτης, και είναι σήμερα γνωστή ως «Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου». Το 1947 διορίστηκε καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως. Δίδαξε επίσης στο «Αθήναιον» και διετέλεσε διευθυντής του «Ελληνικού Εκπαιδευτηρίου». Χρημάτισε μέλος του Δ. Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης, μέλος και αντιπρόεδρος του Δ. Σ. του Εθνικού Θεάτρου, πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου, μέλος του Δ. Σ. του Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου, μέλος της συντακτικής επιτροπής της «Βασικής Βιβλιοθήκης» και το 1974 υπουργός της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή. Το 1976 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1982.
Ως ποιητής και κριτικός πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Μούσα το 1920, του οποίου υπήρξε και συνδιευθυντής με τους Λ. Κουκούλα, Μ. Στασινόπουλο και Κ. Παράσχο. Έκτοτε συνεργάσθηκε με τις εφημερίδες «Πρωία», «Ελευθερία», τη Νέα Εστία και άλλα περιοδικά. Δημοσίευσε διηγήματα, μυθιστορήματα, ταξιδιωτικά βιβλία, κριτικά και δοκιμιακά έργα, ποιητικές συλλογές, ιστορίες της τέχνης και της λογοτεχνίας. Συνεργάσθηκε επίσης με τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία για θέματα τέχνης και βιογραφίες των καλλιτεχνών.
[Πηγές: Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), Αθήνα, Σοκόλης, τομ. ΣΤ΄. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 11. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ.8.]

Δήμαρχος Πειραιά 01.12.1925 - 14.12.1931

Ο Αναγνώστης Παναγιώτου ή Παναγιωτάκης ή Πω(ο)λίδης (Σφακιά ca 1790 - ca 1870), υπήρξε αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, μαζί με κορυφαίους πρωταγωνιστές της Επανάστασης όπως ο Βασίλειος Χάλης, ο Γεώργιος Δασκαλάκης κ.ά. Μετά το θάνατο του Δασκαλάκη στο Σέλινο, του προτάθηκε η γενική αρχηγία των επιχειρήσεων, θέση την οποία αρνήθηκε. Το 1828 του ανατέθηκε η είσπραξη των φόρων - προστίμων από τους πειρατές της Γραμβούσας. Διετέλεσε Γενικός Καπετάνιος, πρώτο μέλος της προσωρινής Δημογεροντίας των ανατολικών επαρχιών του Μεγάλου Κάστρου ενώ τον Οκτώβριο του 1830 ο Νικόλαος Ρενιέρης του ανέθεσε την συγκρότηση επιτροπής από «φρονίμους» για να διαπραγματευτεί στην Κωνσταντινούπολη τους όρους συμβιβασμού. Μεγάλη υπήρξε η οικονομική του συνεισφορά στον Αγώνα.
Mετά την Επανάσταση έμεινε για λίγο στην Ύδρα και το Ναύπλιο και τελικά εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Μήλο. Το 1839 τιμήθηκε με τον τίτλο του ταγματάρχη της Βασιλικής Φάλαγγος.
Ο Ιωάννης Παναγιώτου ήταν αδελφός του Αναγνώστη και έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις του Αγώνα.

Φωτογράφος

Γόνος των Πανομαραίων του Σουλίου (το επώνυμο της οικογένειας καθιερώθηκε από τον Πάνο Μάρα, αρχηγό μίας ελάσσονος φάρας), συμμάχου του ισχυρού γένους των Τζαβελλάτων. Ο Γιαννούσης Πανομάρας –ο οποίος είχε παντρευτεί τη Κίτσα Ζάρμπα, ανεψιά του Λάμπρου Βέικου (Ζάρμπα), αρχηγού μίας άλλης ισχυρής οικογένειας που ακολουθούσε και αυτή τους Τζαβελλάτες– συμμετείχε ενεργά στους τελευταίους αγώνες του Σουλιωτών εναντίον του Αλή Πασά των Ιωαννίνων (κατά τους οποίους σκοτώθηκαν δύο αδελφοί του) αλλά και των δυνάμεων της Υψηλής Πύλης, και στη συνέχεια κατέβηκε μαζί με άλλους συγγενείς και συμπατριώτες του στις επαναστατημένες ελληνικές επαρχίες.
Συμμετείχε σε σειρά συγκρούσεων στη Δυτική Στερεά, διακρίθηκε στη νικηφόρα μάχη της Άμπλιανης (14 Ιουλίου 1824) εναντίον ισχυρών δυνάμεων του Γιουσούφ Πασά Περκόφτσαλη και του Αμπάζ Πασά Ντίμπρα, και στις επιχειρήσεις έξω από το Μεσολόγγι (στη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας της πόλης, 1825 – 1826). Ήταν από τους λίγους σουλιώτες καπετάνιους (Γιώτης & Λιώνης Δαγκλής, Νάσης Κουτσονίκας, Γιωργάκης Μαλάμος Νικόλας Καραμέτζιος και Γιάννούσης & Τούλιας Πανομάρας) που εντάχθηκαν στο Α' Σώμα Στρατού της Ανατολικής Στερεάς υπό τον αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη, στη διάθεση του οποίου έθεσε τους περίπου 200 άνδρες του σώματός του. Τοποθετήθηκε υπασπιστής του Καραϊσκάκη και διακρίθηκε στην μάχη της Αράχωβας (18 – 24 Νοεμβρίου 1826) και στις επιχειρήσεις της Αττικής (1827) εναντίον του βαλή της Ρούμελης Μεχμέτ Ρεσίτ Κιουταχή Πασά.
Κατά την Καποδιστριακή περίοδο ο Πανομάρας εντάχθηκε στους νέους ημιτακτικούς σχηματισμούς που συγκρότησε ο Κυβερνήτης, τις Χιλιαρχίες. Όντας ένας από τους καπετάνιους του Κίτσου Τζαβέλλα, ενός στρατιωτικού που απέκτησε εξαρχής την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση του Καποδίστρια, ανέλαβε διοικητής–πεντακοσίαρχος της Β' Πεντακοσιαρχίας της Α' Χιλιαρχίας υπό τον Κίτσο Τζαβέλλα, ενώ στο ίδιο σώμα εντάχθηκε, ως Εκατόνταρχος και ο συγγενής του Τούλιας Πανομάρας. Ο Πανομάρας συμμετείχε στις επιχειρήσεις της Χιλιαρχίας και άλλων ελληνικών σωμάτων για την ανακατάληψη της Στερεάς και πολέμησε μεταξύ άλλων: στις μάχες για την κατάληψη του Λιδωρικίου και του Μαλανδρίνου (11 Αυγούστου 1828)· στις δύο μάχες των Λομποτινών εναντίον των σωμάτων του Αχμέτ Νεπρεβίστα, Βελή Αγά, Γιουσούφ Μπέη και του Καφτάναγα του Κιουταχή (14 & 20 Οκτωβρίου 1828)· στη μάχη του Γαρδικίου Φθιώτιδας εναντίον των δυνάμεων του Ασλάν Μπέη (8 Νοεμβρίου 1828)· στη μάχη του Καρπενησίου εναντίον των δυνάμεων του Καριοφίλ Μπέη· και στην επιχείρηση που οδήγησε στην παράδοση του Αντιρρίου από τον φρούραρχο Αμπτή Αγά Μουχαφούζη (13 Μαρτίου 1829).
Μετά τη μάχη της Πέτρας (Βοιωτία) στις 12 Σεπτεμβρίου 1829, και τη λήξη των πολεμικών συγκρούσεων με τους Οθωμανούς, ο Καποδίστριας προχώρησε στη διάλυση των Χιλιαρχιών, τις οποίες αντικατέστησε με τα Ελαφρά (ή Εύζωνα) Τάγματα. Ο Πανομάρας υπήρξε ένας από τους 20 αξιωματικούς που επιλέχθηκαν ως ταγματάρχες και ανέλαβε τη διοίκηση του Γ' Ελαφρού Τάγματος (με υποταγματάρχη-υποδιοικητή τον Νικόλαο Δράκο) το οποίο είχε έδρα τη Δυτική Στερεά και ήταν επανδρωμένο από σουλιώτες και ηπειρώτες αξιωματικούς, και -ως επί το πλείστον- από ρουμελιώτες στρατιώτες. (Στο Γ' Τάγμα εντάχθηκαν και οι συγγενείς του,Τούλιας Πανομάρας (λοχαγός του Γ’ λόχου) και Φώτος Πανομάρας (ανθυπολοχαγός του Γ ́λόχου).
Πολιτικά ήταν ενταγμένος –όπως και οι Τζαβελαίοι– στο Ρωσικό κόμμα, και κατά την καποδιστριακή περίοδο υπήρξε ένας από τους στρατιωτικούς υποστηρικτές του κυβερνήτη, και του αδελφού του, Αυγουστίνου, όταν ο τελευταίος ανέλαβε μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, κυβερνήτης της Ελληνικής Πολιτείας –και συμμετείχε στις εμφύλιες συρράξεις εναντίον των Συνταγματικών.
Ο σουλιώτης καπετάνιος παρέμεινε στο στρατό και κατά την οθωνική περίοδο. Συγκεκριμένα, το 1835 με την ίδρυση της Βασιλικής Φάλαγγας (Βασιλικό Διάταγμα 18ης Σεπτεμβρίου 1835) εντάχθηκε στη Βασιλική Φάλαγγα (Εν ενεργεία Βασιλική Φάλαγγα) και διετέλεσε Τετράρχης της Τετραρχίας Ναυπάκτου, την οποία συγκροτούσαν, ως επί το πλείστον, σουλιώτες φαλαγγίτες, καθώς και ταγματάρχης–διοικητής του τάγματος Ηπειροσουλιωτών.
Ο Γιαννούσης Πανομάρας, τον οποίο η σύγχρονη ιστοριογραφία της περιόδου περιγράφει ως έναν εξαιρετικά μικρόσωμο άνδρα (περί το 1.50 μ.), υπήρξε ένας άτακτος ένοπλος με ασυνήθιστη γενναιότητα, χωρίς όμως ιδιαίτερες στρατηγικές ικανότητες, ο οποίος πολέμησε στις επιχειρήσεις του Αγώνα ως καπετάνιος, πάντοτε όμως υπό τη γενική διοίκηση ισχυρότερων οπλαρχηγών (Τζαβέλλας, Καραϊσκάκης).
Πέθανε στην Ναύπακτο και θάφτηκε στο σουλιώτικο νεκροταφείο της Αγίας Παρασκευής.

Η Ελμίνα Παντελάκη το γένος Αριστόβουλου Ζάννου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 15 Φεβρουαρίου 1894. Μετά το τέλος των εγκυκλίων σπουδών της πήγε στο Παρίσι όπου σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης.
Το 1914 επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με θέματα εκπαιδεύσεως, αγωγής και προστασίας του παιδιού στο Τμήμα Νηπιαγωγείων του Πατριωτικού Ιδρύματος και από το 1922 στο Εκπαιδευτικό Τμήμα του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων. Από το 1922 συμμετείχε στην τριμελή Επιτροπή του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας.
Συμμετείχε στις προσπάθειες για την ίδρυση του Ορφανοτροφείου Προσφύγων Κορασίδων «Εθνική Στέγη» και υπήρξε μέλος του Διοικητικού του Συμβουλίου από το 1923 -1929.
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Γονέων Αθηνών από το 1929-1942. Συνεργάσθηκε στενά με τη Ζωή Φράγκου στην οργάνωση ομιλιών για τις μητέρες που δίνονταν στην αίθουσα της Εταιρείας Ωφελίμων Βιβλίων. Διεύθυνε το περιοδικό του Συλλόγου Γονέων Αθηνών με τίτλο «Πρακτικές Οδηγίες Ανατροφής».
Εξελέγη Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων το 1947 και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1966 όταν λόγοι υγείας την ανάγκασαν να παραιτηθεί.
Διετέλεσε μια από τις πρώτες Δημοτικές Συμβούλους του Δήμου Αθηναίων μαζί με την Αλέκα Μαντζουλίνου 1949-1951.
Η Ελμίνα Παντελάκη αγωνίστηκε για την ισότητα των δύο φύλων στην Ελλάδα. Επί υπουργίας Φωκίωνος Ζαϊμη και με τη συνεργασία της Λίνας Παναγή Τσαλδάρη πέτυχαν να ψηφίζουν οι γυναίκες στις γενικές εκλογές.
Διετέλεσε μέλος της Διεθνούς Ενώσεως Οικογενειακών Οργανισμών από το 1948-1954.
Η Ελμίνα Παντελάκη αντιπροσώπευσε τη χώρα μας σε διάφορα συνέδρια του εξωτερικού. Με την ιδιότητα της ως Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων έλαβε μέρος σε πολλές διεθνείς διασκέψεις όπως στο Συνέδριο της Διεθνούς Ενώσεως Οικογενειακών Οργανισμών το 1948 στη Γενεύη. Μετείχε στις διεθνείς διασκέψεις της Οξφόρδης το 1952, του Reading το 1952, της Βιέννης το 1959, της Ρώμης το 1962 και του Interlaken το 1964. Υπήρξε βασικός συντελεστής της οργάνωσης και υποδοχής των συνέδρων του Πρώτου Παγκοσμίου Γυναικείου Συνεδρίου που οργανώθηκε στην Αθήνα το 1951.

Εξ’ αιτίας όλης αυτής της δράσης η Ελμίνα Παντελάκη προσκαλέστηκε από την αμερικανική κυβέρνηση σαν αρχηγός της γυναικείας κίνησης της χώρας μας για να περιοδεύσει για ένα τετράμηνο στις ΗΠΑ όπου έδωσε σειρά ομιλιών σχετικές με την ελληνική πραγματικότητα.
Για τη δραστηριότητά της η Πολιτεία την τίμησε με τον «Ταξιάρχη της Ευποιίας» και το ανώτερο γυναικείο παράσημο «Ανώτερος Ταξιάρχης του Βασιλικού Τάγματος Ευποιίας». Ο Δήμος Αθηναίων της πρόσφερε το χρυσό κλειδί της Πόλεως των Αθηνών
Η Ελμίνα Παντελάκη πέθανε τον Απρίλιο του 1968 στην Αθήνα.

Γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπουδές: Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Έλαβε το πτυχίο του 1954, τον τίτλο του διδάκτορος το 1955 και την ειδικότητά της Παιδιατρικής το 1961. Το 1978 έγινε Υφηγητής Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Σταδιοδρομία: 1957-1960, βοηθός διαδοχικά της Α' παθολογικής Κλινικής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών, Α Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Dudley Road Hospital Birmingham (Αγγλία), 1961-1962 Research Associate Department Paediatrics Πανεπιστήμιο Birmingham, 1962-1966 επιμελητής Παιδιατρικής Κλινικής Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία. 1966-1972 διευθυντής προγράμματος στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού (Αθήνα), 1974-1980, διευθυντής του ίδιου ινστιτούτου, 1980-1997 διευθυντής Παιδιατρικής Κλινικής Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, συνελήφθη, καταδικάστηκε και φυλακίσθηκε.
Διετέλεσε πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Πρόνοιας (1974-1976), μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, αντιπρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Βασικής Βιολογικής Ερεύνης "Αλ. Φλέμιγκ" μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΠΙΚΠΑ, του ΚΕΘΕΑ, πρόεδρος του Ιδρύματος Ερευνών για το Παιδί "Σπύρος Δοξιάδης".
Μέλος της Royal Society of Medecine, Association for Research in Childhood and Child Development, British Diabetic Association, European Association for the Study of Diabetes, Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας, εταιρείας Ιατρικών Σπουδών (τ. αντιπρόεδρος), Εταιρείας αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων, Ελληνικής Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής και Νευροψυχιατρικής του Παιδιού, Association for the study of Medical Education, European Society for Pediatric Research, Ιδρυτικό μέλος και τ. αντιπρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών, μέλος της Association for Paedriatic Education in Europe, ιδρυτικό μέλος της εταιρείας Μελέτης Ιατρικής Εκπαιδεύσεως. Έχει λάβει μέρος σε πολλά διεθνή και ελληνικά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 260 επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά.

Η Κατίνα Παξινού (Αικατερίνη Κωνσταντοπούλου) γεννήθηκε το 1900 στον Πειραιά. Ήταν κόρη του αλευροβιομηχάνου Βασιλείου Κωνσταντόπουλου και της συζύγου του Ελένης Μαλανδρίνου κι είχε έξι αδέρφια.

Η Κατίνα Παξινού πέρασε τα μαθητικά της χρόνια στη Σχολή Χιλ, στη Σχολή Καλογραιών της Τήνου και εσωτερική σε σχολείο της Ελβετίας. Το 1917 αποφοίτησε από το Κονσερβατουάρ της Γενεύης (Conservatoire de musique de Genève), ενώ είχε ήδη εμφανιστεί σε μουσικές εκδηλώσεις στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών και στο Βασιλικό Θέατρο. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Γιάννη Παξινό, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, την Έθελ και την Ιλεάνα (Ελένη). Το ζευγάρι χώρισε το 1923. Στη διάρκεια του γάμου της κι ώς το 1926 η Παξινού έλαβε μέρος σε παραγωγές λυρικού θεάτρου στην Αθήνα και συνέχισε τις μουσικές σπουδές της στην Κωνστάντζα της Ρουμανίας, τη Βιέννη και το Βερολίνο. Στη σκηνή εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1920, ερμηνεύοντας το ρόλο της Βεατρίκης στο ομότιτλο, γραμμένο ειδικά για την Παξινού, μελόδραμα του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Ο Αλέξης Μινωτής κι η Κατίνα Παξινού γνωρίστηκαν το 1928. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η Παξινού ξεκίνησε τη συνεργασία της με το θίασο Κοτοπούλη, στο έργο του Ανρύ Μπατάιγ Η γυμνή γυναίκα. Το 1931, εν αναμονή της έναρξης λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου, η Παξινού κι ο Μινωτής συνεργάστηκαν με τον Αιμίλιο Βεάκη. Στην κρατική σκηνή ανέλαβαν πρωταγωνιστικούς ρόλους από την πρώτη παραγωγή της (Αγαμέμνων του Αισχύλου 1932) ως το 1941. Μάρτιο του 1940 παντρεύτηκαν στην Αθήνα κι η Παξινού έφυγε για το Λονδίνο, όπου υποδύθηκε την κυρία Άλβιγκ στους Βρικόλακες του Ίψεν (Duchess Theatre, θίασος του Charles Cochran).

Το 1941 ο Μινωτής συνελήφθη από τους Γερμανούς, οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, δραπέτευσε και κατέφυγε στη Χίο, συνελήφθη εκ νέου και φυλακίστηκε. Το 1942 διέφυγε στην Τουρκία, στο Κάιρο και από εκεί, με διπλωματικό διαβατήριο, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε εγκατασταθεί μετά από περιπέτειες η Παξινού.

Έως το 1950 ζήσανε στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, έλαβαν μέρος σε αντιπολεμικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις κι ενέργειες κι εμφανίστηκαν στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1943 η Κατίνα Παξινού υποδύθηκε την Πιλάρ στην κινηματογραφική ταινία του Σαμ Γουντ Για ποιον χτυπά η καμπάνα, ερμηνεία για την οποία τιμήθηκε τον επόμενο χρόνο με το Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου. Το 1949 τιμήθηκε με το βραβείο Κοκτώ για την ερμηνεία της στην κινηματογραφική απόδοση του έργου του Ευγένιου Ο’Νηλ Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, σε σκηνοθεσία του Ντάντλεϋ Νίκολς. Το 1951 υποδύθηκε τη Μπερνάρντα Άλμπα στη Νέα Υόρκη (The American National Theatre and Academy Playhouse). Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο Δελφών, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή, με τον ίδιο στο ρόλο του Οιδίποδα και την Παξινού στο ρόλο της Ιοκάστης. Ακολούθησαν περιοδεία του κρατικού θιάσου στις ΗΠΑ και παράλληλη ανεξάρτητη κινηματογραφική και θεατρική δραστηριότητα των Παξινού και Μινωτή στην Αγγλία και την Αμερική.

Το 1953 το ζευγάρι ήρθε σε ρήξη με το Γιώργο Θεοτοκά. Από το 1955 –όταν ο Αιμίλιος Χουρμούζιος ανέλαβε τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου– ως το 1968 διατήρησαν μόνιμη συνεργασία με την κρατική σκηνή ως πρωταγωνιστές, ο Μινωτής και ως σκηνοθέτης, σε έργα του παγκόσμιου σύγχρονου και κλασικού ρεπερτορίου και τα καλοκαίρια σε αρχαίες τραγωδίες, στο πλαίσιο των φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών.

Τον Αύγουστο του 1968 ο Μινωτής κι η Παξινού ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους από το Εθνικό Θέατρο και δημιούργησαν δικό τους θίασο, με τον οποίο έδωσαν παραστάσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ως το 1973. Ο τελευταίος ρόλος της Κατίνας Παξινού ήταν η Μάνα Κουράγιο στο ομότιτλο έργο του Μπρεχτ. Πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου 1973.

Κορυφαίες μορφές του ελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα, η Κατίνα Παξινού κι ο Αλέξης Μινωτής είχαν διεθνή αναγνώριση κι ακτινοβολία και τιμήθηκαν επανειλημμένως για την καλλιτεχνική προσφορά τους.

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο: Πλάτων Μαυρομούστακος, «Χρονολόγιο», στο Πλάτων Μαυρομούστακος (επιμ.), Παξινού – Μινωτής. Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1997, σ. 19-60].

Ο Αβραάμ Παπάζογλου ήταν κριτικός, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, εκδότης και συγγραφέας. Μέσα από τις μεταφράσεις ελλήνων και τούρκων συγγραφέων, στα τουρκικά και τα ελληνικά αντιστοίχως, αλλά και την ανταπόκριση στον Τύπο των δύο χωρών γύρω από την πνευματική ζωή –βιβλία, εκθέσεις– εργάστηκε για την πνευματική γνωριμία και τη φιλία των δύο λαών. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1910. Aκολούθησαν δύο αδελφές, η Ελένη και η Θάλεια. Φοίτησε στο Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης και στη συνέχεια στη Σχολή S’Michel, για να εργαστεί κατόπιν στην επιχείρηση του πατέρα του. Ήταν μέλος της Y.M.C.A. (= Χ Α Ν) και μαζί με φίλους ίδρυσε τον όμιλο «Ζωγράφειο», όπου μελετούσαν τα σύγχρονα φιλολογικά και καλλιτεχνικά ρεύματα. Το 1927 επιμελήθηκε το «Λεύκωμα των Τελειοφοίτων του Ζωγραφείου», υπογράφοντας τα κείμενά του με το ψευδώνυμο Μάβρας. Έκτοτε έγραφε κριτικές, άρθρα, δοκίμια διηγήματα, ανταποκρίσεις και μετέφραζε κείμενα.
To διάστημα 1930-1933 επιμελήθηκε και εξέδωσε τη «Φιλολογική Πρωτοχρονιά», όπου συγκέντρωνε ποιήματα και πεζά κείμενα λογίων της Πόλης και άλλων.
Δεν στάθηκε δυνατόν να εξακριβώσουμε πότε εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στον πόλεμο του 1940 πολέμησε ως εθελοντής στο Αλβανικό Μέτωπο. Τα ίχνη του χάθηκαν στο τέλος του 1941, μετά από πιθανή σύλληψή του από τους Γερνανούς.
[Πηγές: Βιογραφικό σημείωμα που υπήρχε στο αρχείο από παλαιότερη ταξινόμησή του. Στοιχεία από το αρχείο].

Η Ελένη Παπάζογλου γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1916 (;). Φοίτησε στα Εκπαιδευτήρια Φερίκιοϊ και στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο. Μετακόμισε οικογενειακά στη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε. Σπούδασε πιάνο με τον Λώρη Μαργαρίτη. Εργάστηκε από το 1952 έως το 1990 στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης ως καθηγήτρια πιάνου. Πολλοί μαθητές της ακολούθησαν καριέρα σολίστ με υψηλές διακρίσεις. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 2014.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Φιλικός, αγωνιστής και πρωτεργάτης της εξέγερσης στη Χαλκιδική. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Κωνσταντίνο Παπαδάτο το 1819. Ως Απόστολος της Φιλικής Εταιρείας θα σταλεί στη Μακεδονία για να προετοιμάσει τον ξεσηκωμό των κατοίκων της.

Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου (Πάρος, 1868- Αθήνα 1951) ήταν στρατιωτικός. Προερχόμενος από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων προήχθη μέχρι το βαθμό του υποστρατήγου. Κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 υπηρέτησε με το βαθμό του υπολοχαγού ως επιτελικός αξιωματικός του αρχηγείου στρατού Θεσσαλίας. Από το 1899 έως το 1903 συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου. Πήρε μέρος και στους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 ενώ από το 1914 έως το 1917 διετέλεσε επιτελάρχης του 1ου σώματος στρατού. Λόγω των φιλοβασιλικών του πεποιθήσεων τέθηκε εκτός στρατεύματος κατά την περίοδο 1917-1920 και εξορίστηκε στην Αίγινα και τη Σαντορίνη. Ανακλήθηκε το Νοέμβρη του 1920 και προαχθείς σε συνταγματάρχη υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στη Ρώμη και τη Βέρνη. Αποστρατεύθηκε το 1922 με το βαθμό του υποστρατήγου. Ήταν υπουργός των Ναυτικών στην κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά με τον οποίον διατηρούσε στενή φιλία ενώ μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου πολιτεύτηκε στις Κυκλάδες με το συνδυασμό της Πολιτικής Ανεξαρτήτου Παρατάξεως Κοτζιά-Μανιαδάκη-Τουρκοβασίλη. Συνέγραψε το έργο «Περί Στρατού» , διάφορες μονογραφίες και μελέτες ενώ υπήρξε συνεργάτης της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας».
Το 1909 παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Δημοσθ. Ευγενίδη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτριο και την Αργυρώ (Ηρώ). Ο γάμος τους έγινε στο παρεκκλήσι των ανακτόρων με παρανύμφους τη βασιλίσσα Όλγα και το διάδοχο Κωνσταντίνο, ο οποίος βάπτισε αργότερα και το γιο του Δημήτριο.
Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα και μετάλλια:Μεγαλόσταυρος του Στέμματος της Ρουμανίας (1938), Μεγαλόσταυρος του Ιταλικού Τάγματος του Στέμματος (1938), ταξιάρχης της Λεγεώνος της Τιμής (από Γαλλία το 1938), Μεγαλόσταυρος του Ιαπωνικού Τάγματος (το 1939).

Μακεδονομάχος από τις Σέρρες

Kαλαμάτα 1941 - Αθήνα 2009. Οικονομολόγος- Καθηγητής Πανεπιστημίου.
Ευρωβουλευτής από το 1989 έως το 2004. Μέλος των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών 1) Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Προστασίας Καταναλωτών, 2) Συνταγματικών Υποθέσεων και 3) Αναφορών. Πρόεδρος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ευρωπαϊκή Ένωση-Ουγγαρία. Μέλος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής ΕΕ-Κύπρος. Αντιπρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την προστασία των ζώων. Εισηγητής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με εκθέσεις για την κρίση των «τρελών αγελάδων», για τη Διάσκεψη Κορυφής για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Γιοχάνεσμπουργκ (Αύγουστος 2002), για τη νομοθεσία περί «περιβαλλοντικής ευθύνης», κ.ά.

Ο Ανδρέας Παπαγιαννόπουλος-Παλαιός ήταν αρχαιολόγος. Διεξήγαγε ανασκαφές στην Τίρυνθα, στις Μυκήνες και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου όπως συνάγεται από τις φωτογραφίες του αρχείου. Δεν αποκλείεται να συνεργαζόταν με τον αρχαιολόγο Απόστολο Αρβανιτόπουλο. Την περίοδο 1968-1970 ήταν γενικός γραμματέας του Ναυτικού Μουσείου.

Οπλαρχηγός από την Κρήτη.

Αντάρτης του ΕΔΕΣ, μέλος της προσωπικής φρουράς του Ζέρβα.

Έλληνας δημοσιογράφος και ποιητής από το Βάτο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος πεσών στο Αλβανικό μέτωπο.

Ο Κώστας Παπαδάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1905, από τον Αντώνιο και την Στυλιανή Παπαδάκη. Το 1921 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και ο Παπαδάκης ολοκλήρωσε τις δύο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. Το 1923 ενεγράφη στην Φιλοσοφική Σχολή, την οποία όμως δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει για οικονομικούς λόγους. Το 1926, κατόπιν εξετάσεων, κατατάχθηκε ως αξιωματικός στον οικονομικό κλάδο του Βασιλικού Ναυτικού, και υπηρέτησε ως ταμίας και διαχειριστής σε πολεμικά πλοία. Για τα δημοκρατικά του φρονήματα και τη συμμετοχή του στην Αντίσταση το 1944, εξορίστηκε για σαράντα μέρες στην Ικαρία, τον Ιούλιο του 1947, και στην συνέχεια καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, ως εμπλεκόμενος στην συνωμοσία του Βασιλικού Ναυτικού. Η ποινή του μετριάστηκε αρχικά σε δεκαπέντε χρόνια φυλάκισης, στη συνέχεια σε δυόμισι και τελικά την εξέτισε σε ενάμισι χρόνο, στις φυλακές Αβέρωφ (1948- 10 Φεβρουάριου 1950).
Δημοσίευσε ποιήματά του και μεταφράσεις ποιημάτων, κυρίως αγγλόφωνων λυρικών ποιητών, όπως των Τζορτζ Γκόρντον Μπάυρον, Πέρσι Σέλλεϋ, Τζον Κητς, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Ουώλτ Ουίτμαν, Χένρι Γουόντσγουερθ Λονγκφέλοου, Κάθριν Μάνσφιλντ, στην Πνοή, τη Νέα Εστία, και άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Στα ελληνικά απέδωσε και πολλά ποιήματα της αμερικανίδας ποιήτριας Ρουθ Χάρμον, με την οποία συνδέθηκε ιδιαίτερα μέσω αλληλογραφίας. Σταθμός στην ζωή του υπήρξε η Μαρία Πολυδούρη καθώς και ο στενός δεσμός του με τον κοινό τους φίλο, Γιάννη Χονδρογιάννη.
Στην φυλακή, έγραψε και το θαλασσινό παραμύθι Ο Πολυνούσης από το φεγγάρι (1948). Μετέφρασε τα μυθιστορήματα Μαύρη καλλονή της Άννας Σιούελ και Περιπέτειες του Ζεράρ, του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (1945).
Πέθανε στην Αθήνα το 1973.
Το έργο του εκδόθηκε μετά θάνατον από την Σοφία Παπαδάκη, με τίτλο Μια ζωή με την ποίηση (1976).

[Πηγή: Υποφάκελοι 10.2, 11.6 και 13.4 του αρχείου∙ Ζήρας Αλέξης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης∙ Αργυρίου Αλέξανδρος, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 6, Εκδοτική Αθηνών∙ Γιάκος Δημήτρης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 10, Χάρη Πάτση.]

Ο Νικόλαος Παπαδάκης (Ρέθυμνο 1874 - Θεσσαλονίκη 1945) σπούδασε φιλολογία και αρχαιολογία στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Εργάστηκε ως καθηγητής ελληνικών στην Καισάρεια, την Κύπρο και την Αθήνα. Το 1911 διορίστηκε έφορος αρχαιοτήτων στη Θήβα και ενήργησε ανασκαφές στις γύρω περιοχές καθώς και στην Ερέτρια την Κορώνεια, την Οίτη κ.λπ. Από το 1926-1939 ήταν καθηγητής ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν διευθυντής του τμήματος Αρχαιοτήτων της Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας.
Δημοσίευσε διάφορες μελέτες σε αρχαιολογικά έντυπα και τιμήθηκε με το γαλλικό παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής (1925).
Ήταν κουμπάρος του αρχαιολόγου Αντώνιου Κεραμόπουλου.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου]

Ο Δημήτριος Παπαδάς (Κρέστενα Ηλείας, 1903 - Αθήνα 198?), ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του Θεόδωρου Παπαδά και της Βασιλικής το γένος Λαλούντα. Εργάστηκε ως οικονομικός υπάλληλος σε διάφορες κρατικές υπηρεσίες ενώ από το 1942 ως το 1964 εργάστηκε στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους φθάνοντας στο βαθμό του επιθεωρητή. Σημαντική ήταν η δραστηριότητά του ως μέλους και προέδρου του Δ.Σ. του Συνδέσμου Σκιλλουντίων «Τα Κρέστενα» (ταμίας από την ίδρυση του Συνδέσμου, πρόεδρος τα έτη 1959-1960, 1962-1971 και αντιπρόεδρος τα έτη 1972-1974).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού σημειώματος και της διοικητικής ιστορίας: εκτενές χειρόγραφο βιογραφικό σημείωμα γραμμένο από τον ίδιο].

Επαγγελματίας ρεπόρτερ που γεννήθηκε στο Κάϊρο και εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα το 1956.

Ο Μήτσος Παπαδηµήτρης (Αθήνα 1912-1995) µε καταγωγή από το Βελβενδό Κοζάνης, γεννήθηκε στην Αθήνα και φοίτησε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Ξεκίνησε να ασκεί τη δικηγορία στην περίοδο του µεσοπολέµου. Την ίδια περίοδο εντάσσεται στο Αγροτικό Κόµµα του Κώστα Γαβριηλίδη. Στη διάρκεια της Κατοχής εντάσσεται στις γραµµές του ΕΑΜ και εκλέγεται αντιπρόσωπος Μακεδονίας-Θράκης στο Εθνικό Συµβούλιο της ΠΕΕΑ. Μετά την απελευθέρωση, εκλέχθηκε στην Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕ (Αγροτικό Κόµµα Ελλάδας) και συµµετείχε στον πολιτικό συνασπισµό του ΕΑΜ. Το 1947 εξορίστηκε στην Ικαρία, από όπου δραπέτευσε για να ενταχθεί στο Δηµοκρατικό Στρατό (ΔΣΕ) και να αναλάβει εκ µέρους του ΑΚΕ, το Υπουργείο Γεωργίας στη δεύτερη προσωρινή κυβέρνηση τον Απρίλιο του 1949. Με την υποχώρηση του ΔΣΕ, εκπατρίστηκε και έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ρουµανία µέχρι τη µεταπολίτευση. Διετέλεσε Γραµµατέας και στη συνέχεια Πρόεδρος της «Κεντρικής Επιτροπής Επαναπατρισµού Πολιτικών Προσφύγων Ελλάδας» (ΚΕΠΠΕ), ενώ από το 1952, –µετά τον θάνατο του Κώστα Γαβριηλίδη– ανέλαβε γραµµατέας του ΑΚΕ. Επαναπατρίστηκε το 1975 και µετά την διάσπαση του ΚΚΕ, εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα µε το ζήτηµα του επαναπατρισµού των πολιτικών προσφύγων και προσέφερε νοµική βοήθεια στους επαναπατρισθέντες. Πέθανε τον Ιούλιο του 1995 στην Αθήνα.

Ο Αλέκος Παπαδημητρίου γεννήθηκε στη Λαμία το 1905. Έχασε νωρίς τον πατέρα του. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Ο ίδιος, μετά το γάμο του, μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη. Πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-1941. Μεταπολεμικά πρωτοστάτησε στη δημιουργία του πρεβαντορίου «Μαθητική Εξοχή Υγείας» στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Υπήρξε για πολλά χρόνια Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ρουμελιωτών Βορείου Ελλάδος και μέλος της Ένωσης Παλαιών Πολεμιστών Βορείου Ελλάδος. Πέθανε το 1978.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό και δημοσιεύματα του αρχείου.

Ο Απόστολος Παπαδημητρίου γεννήθηκε στη Σιάτιστα Κοζάνης το 1948 και έζησε στα Γρεβενά ως το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών.
Είναι διπλωματούχος ἠλεκτρολόγος-μηχανολόγος μηχανικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου (1971) και από το 1974 ως το 2006 εργάστηκε στη Δ.Ε.Η. Κοζάνης.
Ασχολήθηκε επί εικοσιπενταετία με την επιστημολογία και εξέδωσε τρεις σχετικές εργασίες. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 το ενδιαφέρον του στράφηκε προς την τοπική ιστορία. Ἐργασίες του παρουσιάστηκαν σε τοπικά συνέδρια και δημοσιεύθηκαν.
Αρθρογραφεί σε διάφορα περιοδικά και ἐφημερίδες και διευθύνει τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο “Μαρτυρία” στον τοπικό σταθμό "ΤΟΡ".
Είναι ἐπί σειρά ετών πρόεδρος του συλλόγου “Μακρυγιάννης” της Κοζάνης και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών νομού Κοζάνης.

[Πηγή βιογραφικού: https://greveniotis.gr]

Η Ρούλα Παπαδημητρίου γεννήθηκε το 1913 στην Θεσσαλονίκη. Κόρη του Μιχαήλ Βαρέλλα, εμπόρου φαρμάκων, φοίτησε στο παρθεναγωγείο Στ. Νούκα- Αγλαΐας Σχινά και στο κολλέγιο Ανατόλια. Παντρεύτηκε τον Αλέκο Παπαδημητρίου με τον οποίο έκαναν τρία παιδιά: τον Στάθη (1939-1996), τον Μιχάλη (1942-) και τον Γιώργο Παπαδημητρίου (1944-2009, γνωστό συνταγματολόγο και βουλευτή Επικρατείας).
Η Παπαδημητρίου, με το ψευδώνυμο Αφροδίτη της Μήλου, δημοσίευσε εφηβικές της συνεργασίες στη Διάπλαση των Παίδων. Από το 1952 ως το 1996 εξέδιδε το Περιοδικό Ελληνίδων Βορείου Ελλάδος, το οποίο κάλυπτε λογοτεχνικά, ιστορικά, κοινωνικά και λαογραφικά θέματα καθώς και θέματα σχετικά με τη θέση της γυναίκας στη νεοελληνική ιστορία και κοινωνία.
Μεταπολεμικά έδωσε πολλές διαλέξεις σε πόλεις της Ελλάδος και στο εξωτερικό. Υπήρξε τακτική συνεργάτης για πολλά χρόνια των Ραδιοφωνικών Σταθμών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, όπου παρουσίαζε εκπομπές ποικίλου περιεχομένου. Συνεργάστηκε ακόμη με την Αντιγόνη Μεταξά (Θεία Λένα), για τη ραδιοφωνική εκπομπή της τελευταίας που είχε τίτλο «Καλημέρα Παιδιά».
Η Παπαδημητρίου συμμετείχε σε πλήθος φιλανθρωπικών σωματείων και οργανώσεων. Δραστηριοποιήθηκε έντονα για τον επαναπατρισμό παιδιών του «παιδομαζώματος» καθώς και για την αναγνώριση πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες. Η ίδια υπήρξε υποψήφια βουλευτής Θεσσαλονίκης με το Κόμμα των Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη το 1956.
Έγραψε μελέτες, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και πλήθος άρθρων. Το πεζογραφικό της έργο επικεντρώνεται στην πόλη της Θεσσαλονίκης και τη νεότερη ιστορία της, τον Μακεδονικό Αγώνα καθώς και τον κυπριακό ελληνισμό. Συνεργασίες της δημοσιεύθηκαν σε πλήθος περιοδικών και εφημερίδων. Τιμήθηκε με πλήθος παρασήμων και διακρίσεων. Πέθανε το 2005.
Ορισμένα από τα έργα της:

• Αγώνας για τη λευτεριά, ΕΜΣ, Θεσσαλονίκη 1970.
  -Στη δοξασμένη γη της Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 1980.
  -Θεσσαλονίκη, φωτεινές μνήμες, Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις, Θεσσαλονίκη 1985.
  -Μακεδονία, γη του ηρωισμού και της θυσίας, Θεσσαλονίκη 1989.
  -Η Εκκλησία στον Μακεδονικό Αγώνα, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1991.
  -Ανατολική Μακεδονία, βωμός ελευθερίας, Σάκκουλας, Αθήνα-Κομοτηνή 1996.
  -Στον ίσκιο του Λευκού Πύργου, Εξάντας, Αθήνα 2003.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό και δημοσιεύματα του αρχείου.

Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1930 στον Πύργο Ηλείας όπου και μεγάλωσε. Στη διάρκεια της Κατοχής έχασε τον πατέρα του και την πατρική του περιουσία. Σπούδασε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης (1949-1955) και αποστρατεύθηκε το 1983 με το βαθμό του Ανωτέρου Γενικού Αρχιάτρου (Ταξιάρχου). Ειδικεύθηκε στην Παθολογία και στην Υγειονολογία και εργάστηκε για την προώθηση των προγραμμάτων Προληπτικής Ιατρικής στο Στρατό. Για έξι χρόνια υπήρξε διευθυντής σύνταξης του περιοδικού Ιατρική Επιθεώρησις Ενόπλων Δυνάμεων.Κατά το διάστημα της υπηρεσίας του στην Καβάλα ίδρυσε εκεί Κινηματογραφική Λέσχη, συνεργάστηκε με το περιοδικό Αργώ και ίδρυσε με φίλους το περιοδικό Σκαπτή Ύλη. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά της επαρχίας και της Αθήνας.
Εξέδωσε τα έργα: Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη (1973), Αναφορές στο έργο του πεζογράφου Νίκου Καχτίτση (1974), Θερμά Θαλάσσια Λουτρά (1980), Επιστολαί προς μνηστήν (με τον Ηλία Πετρόπουλο, 1980), Παρακείμενα (1983), Βουστροφηδόν (1987), Ο Γενικός Αρχειοθέτης (1989), Επί πτίλων αύρας νυκτερινής (1992), Ροζαμούνδη (1995), Τα ταξιδιωτικά του Ανδρέα Καρκαβίτσα (1995), Α/Π/ «Ελένη» (1994), Η πράσινη παπάγια (1995).

Ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρόπουλος γεννήθηκε στα Μαγούλιανα Αρκαδίας το 1900. Το 1915 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ασχολήθηκε με το εμπόριο τροφίμων. Τα επόμενα χρόνια ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης Παντοπωλών Αθηνών, Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Παντοπωλών Ελλάδας, Γενικός Γραμματέας του Επαγγελματικού Επιμελητήριου Αθηνών και σε πολλά ακόμα Διοικητικά Συμβούλια σωματείων και οργανισμών. Στις δημοτικές εκλογές του 1950 και του 1954 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων.