Ο Μιχαήλ Φιδέλης-Νέζης ήταν έμπορος, κτηματίας και υποπρόξενος της Ιταλίας στη Μυτιλήνη. Ήταν γιος του Αλκιβιάδη Φιδέλη-Νέζη και της Ελένης Χατζηβασιλείου και αδέλφια του ήταν: η Μαρία, σύζυγος Στέλιου Γρηγορίου Κούππα, η Angele, σύζυγος Κίμωνα Ελευθεριάδη, ο Αντώνιος (Antonio Fedeli Nesi), που γεννήθηκε το 1897 και ασχολήθηκε με εισαγωγές-εξαγωγές, ασφάλειες – προμήθειες και αντιπροσωπείες), και τέλος ο Πέτρος (τραπεζικός υπάλληλος, κάτοικος Νέας Υόρκης) που το 1923 παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του επί της κινητής και ακινήτου πατρικής περιουσίας. Σύζυγός του ήταν η Μυρσίνη Καψιμάλη.

Η Ελένη Φεσσά‒Εμμανουήλ γεννήθηκε στον Βόλο το 1943. Σπούδασε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσoβίου Πολυτεχνείου (1962‒1967) και είναι αριστούχος διδάκτωρ της Σχολής αυτής. Δίδαξε το μάθημα της «Ιστορίας της θεατρικής αρχιτεκτονικής και σκηνογραφίας» στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (ΤΘΣ) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) ως εκλεγμένο μέλος ΔΕΠ (1994: επίκουρη καθηγήτρια, 2000: αναπληρώτρια καθηγήτρια, 2004: πρωτοβάθμια καθηγήτρια). Με τα μαθήματα επιλογής σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, προώθησε την πρωτογενή και εφαρμοσμένη έρευνα.
Παντρεμένη από το 1969 με τον Δημήτρη Φεσσά, πολιτικό – υδραυλικό μηχανικό, έχει δύο παιδιά, τον Σταύρο και την Αντιγόνη.
Άρχισε τη σταδιοδρομία της ως αρχιτέκτων της πράξης. Εργάστηκε στο Γραφείο Αρχιτεκτονικών Μελετών 19/57 και στο Τμήμα Αρχιτεκτονικών Μελετών των Σιδηροδρόμων του Ελληνικού Κράτους (προϊστάμενος Νίκος Δεσύλλας). Σύντομα όμως ακολούθησε την πραγματική κλίση της και στράφηκε στην έρευνα και την ιστοριογραφία της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής του όψιμου 19ου και του 20ού αιώνα. Τα πρώτα θέματα της ερευνητικής δραστηριότητάς της στην Ελλάδα και το εξωτερικό ήταν τα δημόσια κτίρια με έμφαση στα θέατρα. Από το 1980 επικεντρώνεται στο έργο Ελλήνων και Ελληνίδων αρχιτεκτόνων του 20ού αιώνα. Οι εργασίες της βασίζονται σε πρωτογενή έρευνα –μελέτη αρχειακών πηγών, επί τόπου τεκμηρίωση κτιρίων–, αλλά και σε συνεντεύξεις με αρχιτέκτονες και χρήστες των έργων τους.
Περισσότερες από εκατό ερευνητικές μελέτες της είναι δημοσιευμένες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων, εγκυκλοπαίδειες και συλλογικούς τόμους. Έχει συγγράψει (μόνη της ή από κοινού) εικοσιένα βιβλία, από τα οποία τα σημαντικότερα είναι η δίτομη πραγματεία «Η αρχιτεκτονική του νεοελληνικού θεάτρου 1720-1940» (1994, έκδοση με χορηγία του Ιδρύματος Ι.Φ. Κωστοπούλου και του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), ο τόμος της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας «Αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα – Μέλη της Εταιρείας» (συλλογικό ερευνητικό έργο, επιστημονική επιμέλεια, 2009, Εκδόσεις Ποταμός), η μονογραφία «Αριστοτέλης Ζάχος & Josef Durm. Η αλληλογραφία ενός πρωτοπόρου αρχιτέκτονα με τον μέντορά του, 1905-1914» (2013, Εκδόσεις Ποταμός), η πραγματεία «Βασίλειος Κουρεμένος, Αρχιτέκτων» (2017, έκδοση Ακαδημίας Αθηνών) και τα πέντε δίγλωσσα βιβλία (πλήρες κείμενο στα ελληνικά και αγγλικά): «Η ιδεολογική κρίση της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής, 1827-1940» (1987, ιδιωτική έκδοση), «Κτίρια για δημόσια χρήση στη νεότερη Ελλάδα, 1827-1993» (1993, Παπασωτηρίου), «Δοκίμια για τη νέα ελληνική αρχιτεκτονική» (σύγγραμμα, 2001, έκδοση με χορηγία του Ιδρύµατος Ι.Φ. Κωστοπούλου), «Δώδεκα Έλληνες Αρχιτέκτονες του Μεσοπολέμου» (ερευνητικό έργο, σε συνεργασία με Εμμανουήλ Β. Μαρμαρά, 2005, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) και «Περικλής Σακελλάριος, Αρχιτέκτων» (αρχειακή έρευνα, σε συνεργασία με Ελισάβετ Σακελλαρίου, 2006, Εκδόσεις Ποταμός). «Τα Δοκίμια για τη νέα ελληνική αρχιτεκτονική» τιμήθηκαν με έπαινο της Διεθνούς Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής σε διαγωνισμό που διοργανώθηκε στο πλαίσιο της 10ης Διεθνούς Τριενάλε Αρχιτεκτονικής (Σόφια, 2003).
Το 1991 διετέλεσε αναπληρώτρια επίτροπος της Ελλάδας στην 5η Διεθνή Έκθεση Αρχιτεκτονικής της Μπιενάλε Βενετίας και υπεύθυνη για την έκθεση με τίτλο «Νέα Δημόσια Κτίρια των Δ. και Σ. Αντωνακάκη, Ν. Βαλσαµάκη και Α. Τομπάζη». Επιμελήθηκε τον αγγλικό κατάλογο της έκθεσης, στον οποίο έγραψε μια κριτική εισαγωγή στη δημόσια αρχιτεκτονική της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας.
Το 2002 επιμελήθηκε επιστημονικά και συνέταξε, σε συνεργασία με την αρχιτέκτονα Τίνα Καραπιπέρη, τα κείμενα της ελληνικής συμμετοχής στο CD-ROM με τίτλο «Η ανακάλυψη της σύγχρονης αρχιτεκτονικής στο Παρίσι, το Λονδίνο και την Αθήνα. Εικονικές και πραγματικές διαδρομές», το οποίο πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης «Culture 2000» από τη γαλλική εταιρεία ARVHA, την αγγλική ATAP και την ελληνική Εταιρεία Αρχιτεκτονικών και Πολεοδομικών Μελετών «Ομάδα 80» – Σωτήρης Παπαδόπουλος.
Από το 2005 έως το 2012 διετέλεσε άμισθη επιστημονική συνεργάτιδα του Γραφείου Ερευνών Αρχιτεκτονικής της Ακαδημίας Αθηνών. Ως γραμματέας επιστημονικής επιτροπής με πρόεδρο τον Ακαδημαϊκό Γεώργιο Π. Λάββα, συμμετείχε στο διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα: «Οι Βαλκανικές πρωτεύουσες από τον 19ο στον 21ο αιώνα. Πολεοδομικός σχεδιασμός και μοντέρνα αρχιτεκτονική κληρονομιά (2004-2006)».
Έλαβε μέρος στο ερευνητικό πρόγραμμα "CIAM IV. The Functional City" το οποίο διοργανώθηκε το 2010-2013 από τα Αρχεία Giedion του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης και το Ίδρυμα Van Eesteren – Fluck & Van Lohuisen της Χάγης. Πρόκειται για το Δ´ Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής με θέμα τη «Λειτουργική Πόλη», γνωστό ως Συνέδριο της «Χάρτας των Αθηνών» (1933). Το ερευνητικό άρθρο της με τίτλο “Greece: The History behind the Myth” («Ελλάδα: Η ιστορία πίσω από τον Μύθο») δημοσιεύτηκε στον τόμο: Harbusch G., Somer K., Weiss D., van Es E ., Pérez M., (eds.) Atlas of the Functional City CIAM IV and Compαrative Urban Analysis, Thoth Publishers – gta Verlag, Busum, Holland 2014.
Επιμελήθηκε επιστημονικά τις περιοδεύουσες εκθέσεις «Έλληνες Σκηνογράφοι-Ενδυματολόγοι και Αρχαίο Δράμα» (1999, συνδιοργάνωση ΤΘΣ του ΕΚΠΑ και Υπουργείου Πολιτισμού) και «Χορός και Θέατρο: Από την Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες» (2004, συνδιοργάνωση ΤΘΣ του ΕΚΠΑ και Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων). Οι δύο αυτές εκθέσεις βασίστηκαν σε οκταετή έρευνα 140 προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδαστών υπό την καθοδήγησή της. Στο πλαίσιό τους εκδόθηκαν δύο ομότιτλα βιβλία αναφοράς από την επιμελήτρια, η οποία υπήρξε και η βασική τους συγγραφέας.

[Το βιογραφικό σημείωμα συντάχτηκε από την Ελένη Φεσσά‒Εμμανουήλ].

Αρχιδούκας της Αυστρίας (1832-1867)

Η Αγγελική Φενερλή-Παναγιωτοπούλου υπήρξε συγγραφέας, ερευνήτρια και διακεκριμένη ιστορικός και ήταν η μητέρα του ιστορικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου. Η δουλειά της για την Ερμούπολη και άλλες περιοχές είναι λεπτομερής και πλούσια σε γνώση. Ήταν μέλος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΚΝΕ/ΕΙΕ).
Άφησε πίσω της πλούσιο συγγραφικό έργο και ειδικότερα σχετικά με τη Σύρο και την Ερμούπολη. Ακόμα δημοσίευσε πολλά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά όπως ο “ΜΝΗΜΩΝ” αναφορικά με τη Σύρο και συμμετείχε ως ομιλήτρια στα “Σεμινάρια της Ερμούπολης”.

Ενδεικτικά αναφέρονται:
• Αγριαντώνη, Χριστίνα, Δημητρόπουλος, Δημήτρης (επιμέλεια). Σύρος και Ερμούπολη: Συμβολές στην ιστορία του νησιού, 15ος - 20ός αι. Αθήνα, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Ε.Ι.Ε.). Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, 2008.
• Αγριαντώνη, Χριστίνα, Φενερλή Αγγελική. Ερμούπολη – Σύρος: Ιστορικό Οδοιπορικό. Αθήνα, Ολκός, 1999.
• Συλλογικό. Η πόλη στους νεότερους χρόνους. Μεσογειακές και βαλκανικές όψεις 19ος-20ός αι.: Πρακτικά του Β διεθνούς συνεδρίου: Αθήνα, 27-30 Νοεμβρίου 1997. Αθήνα, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού – Μνήμων, 2000.
• Συλλογικό. Ο ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα. Οι προσφυγουπόλεις στην Ελλάδα: Επιστημονικό συμπόσιο, 11 και 12 Απριλίου 1997. Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, Αθήνα, 1999
• Φενερλή–Παναγιωτοπούλου, Αγγελική. «Το θεατρικό έργο «Σουλιώτες» 1809-1827». Περιοδικό Ερανιστής, έτος Γ΄, τεύχος 15/16, 1965.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Σελίδα συγγραφέα στο Biblionet. Βλ. https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=22029. Πρόσβαση στις 4/4/2022.
• Αφιέρωμα στο Syros Agenda, 06/08/2021. Βλ. https://www.syros-agenda.gr/efyge-apo-ti-zoi-i-istorikos-k-angeliki-fenerli/. Τελευταία πρόσβαση στις 4/10/2022]

Διοικητική ιστορία:
Η Συντεχνία Πιλοποιών Γυναικείων Πίλων Αθηνών - Πειραιώς ιδρύθηκε στις 1/2/1921. Στις 31/1/1932 έγιναν αλλαγές στο καταστατικό της συντεχνίας και ο τίτλος της άλλαξε σε Συντεχνία Βιοτεχνών Πιλοποιών Αθηνών. Με την ονομασία αυτή λειτούργησε ως το 1945.
Δεν υπάρχουν παρόμοια στοιχεία για τη Συντεχνία Πιλοποιών Ελλάδος αν και πιθανόν πρόκειται για μετεξέλιξη της Συντεχνία Βιοτεχνών Πιλοποιών Αθηνών. Η συντεχνία είχε έδρα την Αθήνα.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτριος Φειδόπουλος διατηρούσε βιοτεχνία πιλοποιίας στην οδό Πολυκλείτου 23 για πολλά χρόνια. Το 1966 ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Συντεχνίας Πιλοποιών Ελλάδος και το 1970 εκλέχτηκε πρόεδρός της.

Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης (Νιμπεγλέρ Θεσσαλίας,1784 - Αθήνα,1860) υπήρξε ονομαστός λόγιος, κληρικός και θεολόγος φιλελεύθερων αρχών. Σπούδασε στην Πατριαρχική Σχολή Κωνσταντινουπόλεως και στο Ιάσιο (1806 - 1811) όπου και δίδαξε την ελληνική γλώσσα. Το 1812 εξέδωσε στη Βιέννη μαζί με τον Κ. Κοκκινάκη το περιοδικό Λόγιος Ερμής υπερασπίζοντας τις γλωσσικές απόψεις του Κοραή. Τον Μάϊο του 1821 κατέβηκε μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη στην επαναστατημένη Ελλάδα. Έλαβε μέρος σε όλες τις Εθνοσυνελεύσεις. Υπήρξε εκδότης της πρώτης ελληνικής εφημερίδας με τίτλο Ελληνική Σάλπιγξ και το 1827 διορίστηκε αρχισυντάκτης της Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος. Συγκρούστηκε με τον Καποδίστρια και στη διάρκεια της αντιβασιλείας διορίστηκε μέλος της εξαμελούς επιτροπής για τη σύνταξη σχεδίου εκκλησιαστικού κανονισμού, όπου και πρωτοστάτησε για την ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της ελληνικής εκκλησίας. Τα επόμενα χρόνια αγωνίστηκε για την υπεράσπιση των φιλελεύθερων απόψεών του ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Κ. Οικονόμου. Υπήρξε συγγραφέας πολλών βιβλίων.

Ο Νίκος Β. Φανδρίδης γεννήθηκε στην Κρήτη το 1888. Η καταγωγή του ήταν από το Θέρισσο.

Υπήρξε δισέγγονος του Στρατάρχη της Κρήτης Βασιλείου Χάλη, ιδρυτή του ‘Πατριωτικού Δεσμού’ το 1821 και από τους πρώτους Φιλικούς. Ο Χάλης αγωνίστηκε ηρωικά, έδωσε την περιουσία του για την ελευθερία της Μεγαλονήσου και στάθηκε στο πλευρό του Καποδίστρια. Πέθανε στο Ναύπλιο το 1846.

Εγγονός του Νικόλαου Φανδρίδη, συζύγου της Ελένης, κόρης του Βασιλείου Χάλη. Ο Νικόλαος Φανδρίδης γεννήθηκε στο Θέρισσο το 1802. Πολέμησε ηρωικά και διέθεσε όλη την περιουσία του για τον Αγώνα. Κατέφυγε στο Ναύπλιο και πέθανε το 1895 στο Άργος.

Γιος του Βασιλείου Φανδρίδη, δικηγόρου, ο οποίος σε ηλικία 20 ετών εξελέγη αντιπρόσωπος της Κυδωνίας στην Ελλάδα για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Κρήτης. Το 1897, σε ηλικία μόλις 36 χρόνων, πέθανε, αφήνοντας ορφανά την κόρη του Ελένη και το γιό του Νίκο.

Ο Νίκος Β. Φανδρίδης σπούδασε στο Παρίσι και στο Λονδίνο, καθώς και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ’ όπου ανακηρύχθηκε διδάκτωρ το 1911. Με βαθιά πίστη στο ευρωπαϊκό πνεύμα, σπάνια μόρφωση και εκτενή γλωσσομάθεια, επιδόθηκε σε πολυάριθμες μελέτες για το έργο των σημαινόντων φιλοσόφων και ποιητών του 19ου αιώνα, όπως οι Ταιν, Ρενάν, Βεράρεν και Κλεμάν. Οι μελέτες αυτές τον καταξίωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους λόγιους της εποχής του και κέντρισαν το ενδιαφέρον του Παλαμά φέρνοντας τους δύο άνδρες σε μια πνευματική επικοινωνία με διεθνείς ορίζοντες. Μάλιστα ο Νίκος Β. Φανδρίδης επρόκειτο να αξιοποιήσει το έργο του ποιητή στην Ευρώπη. Όπως προκύπτει από την αλληλογραφία με τον Παλαμά, η φιλία τους κράτησε πέντε χρόνια, από το 1909 ως τον πρόωρο θάνατο του Νίκου Β. Φανδρίδη το 1914.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1883 και πέθανε στη Σκύρο το 1964.
Κόρη του λόγιου Δημητρίου Γεωργαντή Φαλτάϊτς και της Άννας Νικολάου Μαρτσέλο και της Μαρίας Γριμάλδη.

Μαζί με τους γονείς της εγκαταστάθηκε το 1893 στη Σκύρο, την πατρίδα του πατέρα της Δημητρίου και όλης της παλαιάς αρχοντικής οικογένειας των Φαλταγηδών στην οποία ανήκε.

Ανάπτυξε έντονη κοινωνική και πνευματική δράση σε ολόκληρη τη ζωή της και υπήρξε από τις πλέον πνευματικές φυσιογνωμίες της Σκύρου από τις αρχές του εικοστού αιώνα μέχρι το θάνατό της το 1964.

Ενέπνευσε και βοήθησε ουσιαστικά την Αγγελική Χατζημιχάλη, συγγενή απ την πλευρά της γιαγιάς της Ευφροσύνης Τζάνου, στο περίφημο έργο της ΣΚΥΡΟΣ.
-Συνεργάστηκε στενά με την Εύα Σικελιανού και την Αγγελική Χατζημιχάλη συμμετέχοντας ενεργά στην οργάνωση των Δελφικών Εορτών, αντιπροσωπεύοντας τον παραδοσιακό πολιτισμό του νησιού της.
-Υπήρξε μαζί με τον αδερφό της Κωνσταντίνο κύρια οργανώτρια των σπουδαίας σημασίας εορτών της Αιώνιας Ποίησης που έγιναν στη Σκύρο το 1931 προς τιμήν του Άγγλου ποιητή Ρούπερτ Μπρούκ και καθιέρωσαν διεθνώς τη Σκύρο ως νησί της Αιώνιας Ποίησης και Ελντοράντο της Τέχνης.
-Δημιούργησε τον σπουδαίο ρυθμό επιπλοποιίας γνωστό πανελλήνια σαν Σκυριανό- Βυζαντινό, που καθιερώθηκε στην Ελλάδα από την εποχή του μεσοπολέμου.
-Δημιούργησε το Σκυριανό σπίτι στο Δημαρχείο της Σκύρου, που τώρα βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού.
-Συνέβαλε ουσιαστικά με τον αδερφό της Κωνσταντίνο στη δημιουργία της αρχαιολογικής συλλογής Σκύρου, που αποτελεί τώρα τον πυρήνα του τοπικού κρατικού Αρχαιολογικού Μουσείου.
-Υπήρξε επί σειρά δεκαετιών η σπουδαιότερη πνευματική προσωπικότητα του νησιού, παίζοντας ηγετικό ρόλο σε όλες τις κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες των κατοίκων της Σκύρου.

Η φήμη της εξακολουθεί να είναι ζωντανή μέχρι σήμερα και το όνομά της μνημονεύεται από τους παλαιότερους Σκυριανούς με απεριόριστο σεβασμό, θαυμασμό και αγάπη.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Ιανουαρίου του 1938 και ήταν γιος του γνωστού δημοσιογράφου, συγγραφέα και ερευνητή Κώστα Φαλτάϊτς. Άνθρωπος με μεγάλη πολιτική, πολιτισμική και καλλιτεχνική δράση, τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στην διατήρηση της πολιτισμικής παράδοσης της Ελλάδας. Ίδρυσε το μουσείο το 1964.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 3 Ιανουαρίου του 1938 και ήταν γιος του γνωστού δημοσιογράφου, συγγραφέα και ερευνητή Κώστα Φαλτάϊτς.

Σπούδασε νομικές και πολιτικές επιστήμες στην σχολή Πολιτικών Επιστημών του Παντείου πανεπιστημίου και στη Νομική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Ωστόσο, δεν άσκησε ποτέ την δικηγορία.

Από τα πρώτα κιόλας φοιτητικά του χρόνια, ανέπτυξε σημαντικότατη πολιτική δράση, οργανώνοντας και δημιουργώντας το μεταπολεμικό φοιτητικό κίνημα. Το 1955-1958 έπαιξε σημαντικότατο ηγετικό ρόλο σαν πρόεδρος της Εθνικής Παμφοιτητικής Ένωσης, ένωση η οποία ανέπτυξε έντονη δράση σε κρίσιμα εθνικά θέματα, όπως το Κυπριακό και η Βόρεια Ήπειρος, ενώ το 1958 πρωταγωνίστησε σε συλλαλητήρια των φοιτητών για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Το 1962 ίδρυσε την Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζομένων Νέων (ΠΕΑΝ) (η οποία είχε διαφορετική δράση από την ΠΕΑΝ που ιδρύθηκε την περίοδο της Κατοχής, το 1941), μεθοδεύοντας τους αγώνες των νέων κατά της παγκοσμιοποίησης.

Την ίδια περίοδο, διαισθανόμενος τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε για την ελληνική παράδοση η παγκοσμιοποίηση, παράλληλα με τους εθνικούς και κοινωνικούς του αγώνες, έδωσε τη μάχη για τη διάσωση και προβολή της παραδοσιακής μας κληρονομιάς.

Το 1963, οργάνωσε την κίνηση για την Ελληνική πνευματική αναγέννηση, κηρύσσοντας το έτος Περικλή Γιαννόπουλου, που υπήρξε το μεγαλύτερο πνευματικό γεγονός εκείνης της χρονιάς σε ολόκληρη την Ελλάδα, σε συνεργασία με τους κορυφαίους εκπροσώπους της Ελληνικής διανόησης. Το 1964, σε ηλικία 26 ετών, ίδρυσε το Μουσείο Φαλτάϊτς -το πρώτο τοπικό λαογραφικό μουσείο της Ελλάδας- στο οποίο αφιέρωσε και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Για το πόνημά του αυτό, για την πολύτιμη συμβολή του στην διάσωση και διατήρηση της ελληνικής παράδοσης, βραβεύθηκε το 1976 από την Ακαδημία Αθηνών.

Από το 1979 και μετά, μαζί με τη σύντροφο και συναγωνίστρια, την σύζυγό του Αναστασία, και τη συμπαράσταση μιας ομάδας στενών και αφοσιωμένων φίλων, οργάνωσε το κίνημα για την Αισθητική Αναγέννηση, εμπνευσμένο από την αρχαιοελληνική, βυζαντινή και νεώτερη παραδοσιακή μας κληρονομιά.

Παράλληλα, μέχρι το τέλος της ζωής του, ανάπτυξε και δίδασκε, τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Σκύρο, στη Σχολή του Δρόμου, την κοσμοθεωρία του Νταϊσμού και Κοινοτισμού, του διπολικού σχήματος της Αρμονίας και Δυσαρμονίας, της Συμπαντικής Ψυχής και Συνείδησης, σαν μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία και βιοθεωρία. Το 1993 ίδρυσε μαζί με την Αναστασία το Θέατρο και το Φεστιβάλ της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου, στη Σκύρο, στο οποίο πραγματοποιούνται κάθε καλοκαίρι σημαντικότατες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Ο Μάνος Φαλτάϊτς ανέπτυξε ένα πλουσιότατο συγγραφικό και ζωγραφικό έργο, από την δεκαετία του 1980 και μέχρι το τέλος της ζωής του.

Στη ζωγραφική, μαθήτευσε δίπλα στους Δημήτρη Πικιώνη και Φώτη Κόντογλου. Δημιούργησε ένα εντελώς δικό του ρεύμα, το οποίο ονόμαζε «ψυχορατική ζωγραφική», που, σύμφωνα με τον ίδιο, «φανερώνει την ψυχή των εικονιζομένων θεμάτων, είτε ανθρώπινα πρόσωπα είναι, είτε δέντρα, κτίρια».

Ζωγράφισε εκατοντάδες πίνακες και σκίτσα, λίγα από τα οποία εκτίθενται στους χώρους του μουσείου, ελλείψει χώρου έκθεσης. Τα τελευταία του έργα τα ζωγράφισε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 από το νοσοκομείο στο οποίο νοσηλεύονταν.

Παράλληλα, είχε γράψει περισσότερα από 60 ιστορικά, λαογραφικά, λογοτεχνικά, πολιτικά, φιλοσοφικά, θεατρικά και ποιητικά έργα, ενώ υπάρχουν ακόμα πολλά έργα του που παραμένουν ανέκδοτα.

Ο Κωνσταντίνος Φαλτάιτς, πατέρας του ιδρυτή του Μουσείου Φαλτάϊτς, υπήρξε κορυφαίος δημοσιογράφος, λογοτέχνης και πρωτοπόρος ερευνητής της περιόδου του μεσοπολέμου. Ήταν από τα πρώτα μέλη της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, ενώ παρακολούθησε ως πολεμικός ανταποκριτής τους Βαλκανικούς Πολέμους και την Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή. Θεωρείται πρωτοπόρος ερευνητής του ρεμπέτικου τραγουδιού, αλλά και των Ρομά. Παράλληλα, συνέβαλε στην διάσωση του έργου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, χειρόγραφα του οποίου εκτίθενται στο Μουσείο Φαλτάϊτς.

Γεννήθηκε και πέθανε στη Σκύρο. Παντρεύτηκε στη Σμύρνη την Άννα Μαρτσέλο- Γριμάλδη.

Ανάπτυξε έντονη κοινωνική και πνευματική δραστηριότητα στη Σμύρνη, καθώς και στην Οδησσό και το Ταϊγαρόγκ της Ρωσίας, πόλεις στις οποίες ασκούσε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.

Στο Ταϊγαρόγκ συνδέθηκε στενά με τον επιφανή ποιητή Αχιλλέα Παράσχο και τον διάσημο Ρώσο συγγραφέα Αντών Τσέχωφ που με την δική του υπόδειξη ο αδερφικός του φίλος Αγαθοκλής Κωνσταντινίδης μετάφρασε αργότερα στην Ελληνική τα έργα του καθώς επίσης και άλλων διάσημων Ρώσων συγγραφέων, κάνοντάς τους έτσι γνωστούς στο Ελληνικό αναγνωστικό κοινό.

Έγραψε την Ιστορία της Σκύρου, φιλοσοφικά δοκίμια, απομνημονεύματα, και ανάπτυξε πλούσια φιλανθρωπική και κοινωνική δράση παράλληλα με την πνευματική του δραστηριότητα.

Άφησε ένα μεγάλο μέρος από ανέκδοτα έργα:
-Ποιήματα
-Δοκίμια
-Ομιλίες
-Διδαχές
-Την ιστορία της Σκύρου
-Ημερολόγιο
-Ταξιδιωτικές αναμνήσεις από τη Σμύρνη, Άγιους Τόπους, Κωνσταντινούπολη, Οδησσό, Τραπεζούντα, Μυτιλήνη, Χίο , Αθήνα κλπ
-Δημιουργός της Πνευματικής Αδερφότητας Σμύρνης.

Η Αναστασία Φαλτάϊτς γεννήθηκε στα Χανιά το 1938. Δίδαξε για πολλά χρόνια μέχρι το 1979, στην Έδρα της Πολιτικής ιστορίας Νεώτερης Ελλάδας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εξέδωσε ιστορικές μελέτες με θέματα της νεοελληνικής ιστορίας.

Μεταξύ των μελετών, περιλαμβάνονται οι εξής: «Τα περί την ναυτιλία μέτρα του Ιωάννη Καποδίστρια», « Τα εθνικά δάνεια κατά την επανάσταση του 1821 και η υποθήκη της εθνικής γης», «Κόνσολοι και κονσολάτα εν Σκύρω κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας», «Οι Σκυριανοί ναυμάχοι Μιχαήλ και Δημήτριος Ανέστης» κ.α.

Επιμελήθηκε της έκδοσης του αρχείου ιστορικών εγγράφων της επαναστατικής περιόδου του 1821 της Κρήτης και των αρχείων της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, έκδοση της Βουλής των Ελλήνων.

Ασχολήθηκε από πολύ νωρίς με τη λογοτεχνία εκδίδοντας την πρώτη της νουβέλα το 1955 με τον τίτλο «Κυνηγώντας τον ίσκιο μου».

Στο διάστημα της δεκαετίας 1960- 1970 υπήρξε μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους απ' την πλευρά των γυναικών της νέας γενιάς των λογοτεχνών.

Δημοσίευε την εποχή αυτή στο περιοδικό ΟΔΗΓΗΤΗΣ άρθρα της με το ψευδώνυμο Μάρκος Ευγενικός και διηγήματα με το πατρικό της επίθετο Αναστασία Γιαννουδάκη, αφήνοντας μια αίσθηση εξαιρετικά δυνατή, όπως βγαίνει απ' τις κριτικές που είχαν γράψει γι αυτήν και τα έργα της.

Τα διηγήματά της «Αν τα αντρίκια μας πρόσωπα» και «Τα θλιβερά καραβάνια», όπου έθιγε το τόσο καυτό εκείνα τα χρόνια θέμα της μαζικής μετανάστευσης της ελληνικής νεολαίας, άφησαν εποχή. Και η επιφανής νεοελληνίδα ποιήτρια Διαλεχτή Ζευγώλη- Γλέζου την αναγνώρισε με δημοσίευμά της σε καθημερινή εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας το 1963 σαν μια από τους ελάχιστους νέους δημιουργούς που αντιπροσώπευαν, εκείνη την εποχή, μια σημαντική προσδοκία στην εξέλιξη και πορεία της λογοτεχνικής δημιουργίας της νέας γενιάς.

Κορυφαίο της έργο αυτής της περιόδου υπήρξε το χρονικό των αγώνων της Ελληνικής νεολαίας για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με τίτλο «Το προδομένο τραγούδι», έχοντας και η ίδια έντονες προσωπικές εμπειρίες καθώς συμμετείχε ενεργά σ' αυτούς τους αγώνες.

Από το 1971 που παντρεύτηκε το Μάνο Φαλτάϊτς, ανέλαβε τη λειτουργία και διεύθυνση του ομώνυμου Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου, συντελώντας τα μέγιστα στην εξέλιξη, ανάπτυξη και προβολή του στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ο ρόλος της στην οργάνωση των επιστημονικών δραστηριοτήτων του μουσείου υπήρξε καθοριστικός και σε πολλούς τομείς αποκλειστικός, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη του μεγάλου κινήματος μαζί με τον Μάνο στην πολιτιστική αναγέννηση του λαού μας, με τις ελληνοκεντρικές κατευθύνσεις που υπάρχουνε σήμερα και που φέρνουνε τη σφραγίδα τους.

Από το 1993 ανάλαβε την οργάνωση του Φεστιβάλ Σκύρου της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου και σκηνοθετεί τα έργα του Μάνου Φαλτάϊτς που ερμηνεύει η καλλιτεχνική Ομάδα του μουσείου «Σκυρίτες».

Η λογοτεχνική της δημιουργία του τελευταίου καιρού, έχει σαν κύριο αντικείμενο την πνευματική αναγέννηση του ελληνισμού, αντλώντας τις εμπνεύσεις της από τους προσωπικούς της αγώνες και τα σημαντικότατα πολιτιστικά γεγονότα που συντελούνται στη Βιγλατορία του Παλαιόπυργου.

Τα έργα της έχουν έντονο προσωπικό χαρακτήρα και αποτελούνε μια σύνθετη δημιουργία, ανάμεσα χρονικού, φιλοσοφικού στοχασμού, ημερολογιακής καταγραφής της καθημερινής ζωής και πορείας του μουσείου και της Βιγλατορίας του Παλαιόπυργου, συνθέτοντας ένα σημαντικότατο χρονικό που ασκεί ξεχωριστή γοητεία.

Η πρόσφατη πνευματική της δημιουργία κινείται σε τρεις κατευθύνσεις:

Η πρώτη αφορά τη λογοτεχνική καταγραφή των μεγάλων ιστορικών γεγονότων της Κατοχής και του Εμφυλίου πολέμου (1941-1945), όπως τα έζησε με όλη την τραγικότητα και τις διαστάσεις που παίρνανε εκείνες οι καταστάσεις στην ψυχή ενός παιδιού.

Έργα της γι' αυτή την περίοδο που έχουν εκδοθεί είναι τα Χρονικά: «Ζυμβραγού», «Από τα Ζυμβραγού στο Θησείο», «Το τέλος του παππού Θεοχάρη», «Πρωτοχρονιά 1942 με έξη μόνο φέτες λακέρδα», «Ο συγκάτοικος Μαρδοχαίος».

Η σειρά όλων τούτων των έργων, με αυτά που δεν έχει εκδώσει ακόμα, αποτελούν μια πλήρη ενότητα της περιόδου 1941-1945.

Η δεύτερη πνευματική της πορεία του τελευταίου καιρού είναι μια καινοτόμος σύνθεση ημερολόγιων, χρονικών, αγωνιστικών και ιδεολογικών μανιφέστων δοσμένων ποιητικά και πεζά, που αφορούν ιστορικά γεγονότα, κοινωνικούς αγώνες και καταστάσεις της Σκύρου αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης. Καταστάσεις και γεγονότα στα οποία συμμετέχει ενεργά και η ίδια με δράση, σκέψη, εκτιμήσεις και λόγο.
Τα θέματα αυτά αφορούν κύρια τους προσωπικούς της αγώνες και τη στάση γενικά της ζωής της.

Η τρίτη κατεύθυνση της δημιουργίας της είναι καταγραφή και σχολιασμός με ποιητικό τρόπο ευρύτερων κοινωνικών γεγονότων που συγκλονίζουν την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο.

Ανάμεσα σ' αυτά είναι και το ποίημά της με τίτλο: «Επαναστάτες με Αιτία», που αναφέρεται στις καταστρεπτικές ταραχές που συγκλόνισαν την πρωτεύουσα της χώρας Αθήνα κι ολόκληρη την Ελλάδα, τον Δεκέμβρη του 2008.

Ο Γεώργιος Φακίρης, γιος του Επαμεινώνδα, γεννήθηκε το 1870 στη Σύρο. Τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Ερμούπολη. Ο πατέρας του αναφέρεται ως τραπεζίτης (1879-1881) και ως έμπορος (1883-1884).
Ο Γεώργιος Φακίρης δημοσίευσε ποιήματα, πεζά και ανταποκρίσεις από τη Σύρο σε εφημερίδες και περιοδικά. Ο ίδιος αναφέρει τα έντυπα: Άστυ, Εβδομάς, Εστία, Αθήναι, Ημερολόγιον Σκόκκου, υπογράφοντας συνήθως ως ΦΑΚ. Μακροβιότερη ήταν η συνεργασία του με το περιοδικό Η Διάπλασις των παίδων.
Το 1900 παντρεύτηκε την Φραγκίσκη Μ. Χρυσοβελόνη. Από το μικρό τμήμα του αρχείου που απόκειται στο ΕΛΙΑ προκύπτει ότι απέκτησαν τέσσερα (;) παιδιά, τον Επαμεινώνδα (γεν. 1905), τον Μικέ, τη Μαρία και τον Κώστα (;). Η σύζυγος του Μικέ ονομαζόταν Ρία. Ο Επαμεινώνδας παντρεύτηκε την Λιλή, κόρη Δημητρίου Καψαμπέλη και Αικατερίνης Χριστοδούλου.
Το 1916 βρίσκουμε τον Γ. Φακίρη υπάλληλο στην Κέρκυρα και τον γιο του Επαμεινώνδα να φοιτεί στο Ελληνικό σχολείο εκεί. Το 1919 βρίσκεται στην Αθήνα προετοιμάζοντας την εκεί μετεγκατάσταση της οικογένειας.

[πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Γαλλίδα επιχειρηματίας του 19ου αιώνα, σύζυγος του Ελβετού τραπεζίτη Ευγένιου Φαβρ (Eugène Favre), εγκατεστημένη για χρόνια στην Μεταξοχώρι Αγιάς Λάρισας.

Ο Βασίλειος Γεωργίου Φίνος γεννήθηκε το 1900, στο Κηφισοχώρι Λοκρίδος. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πήρε την ειδικότητα του παιδιάτρου. Εξελέγη υφηγητής Παιδιατρικής και χρημάτισε επί σειρά ετών μέλος του Συμβουλίου Μητρότητος και Παιδικών Ηλικιών του υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας.

Γιος του γιατρού Κωνσταντίνου Φέσσα και της Ευφροσύνης (Φωφώς) Ν. Τσαμαδού, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922. Τελείωσε το Πειραματικό σχολείο και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Τις σπουδές του διέκοψαν ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και η Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας υπέστη διώξεις λόγω αντιστασιακής δράσης. Πήρε το πτυχίο του το 1947 και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Β΄ Παθολογική Κλινική (1947-1951) τις οποίες ολοκλήρωσε στις Η.Π.Α. (1952-54) όπου εργάστηκε σε ερευνητικό κέντρο της Ιατρικής Σχολής της Utah. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1955 και εργάστηκε ως επιμελητής στην Β΄ Παθολογική Κλινική μέχρι το 1957, όταν ανέλαβε τη διεύθυνση Αιμοδοσίας στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» και την οργάνωση του αιματολογικού εργαστηρίου. Το κύριο επιστημονικό του αντικείμενο ήταν η μεσογειακή αναιμία. Εξελέγη υφηγητής το 1965, καθηγητής και διευθυντής της Α΄ Παθολογικής Κλινικής (όπου είχε διδάξει τον 19ο αιώνα ο Γεώργιος Μακκάς) το 1969. Κατά τα έτη 1978-1981 διετέλεσε Πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις για την επιστημονική του δράση. Ήταν αντιπρόεδρος της Διεθνούς Αιματολογικής Εταιρείας, πρόεδρος του Διεθνούς Αιματολογικού Συνεδρίου (Αθήνα 1981), πρόεδρος του Ιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου της Αθήνας (1987), κοσμήτορας της Σχολής Επιστημών Υγείας (1988). Πέθανε σε μεγάλη ηλικία στην Αθήνα το 2015.

[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν κυρίως από το υλικό του αρχείου Α.Ε. 3/17 (Φέσσα, Ρωξάνη) του ΕΛΙΑ Αθήνας]

Πρωτότοκη κόρη του Αντώνη και της Δέσποινας Φωτιάδη, γεννήθηκε στην Βομβάη το 1923. Το 1943-1945 παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών και από το 1947 ως το 1953 εργάστηκε στη βιβλιοθήκη του USIS όπου παράλληλα εκπαιδεύτηκε στη βιβλιοθηκονομία. Το 1953-54 εργάστηκε στη βιβλιοθήκη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Utah, την εποχή που ο σύζυγός της εργαζόταν σε ερευνητικό κέντρο του ίδιου Πανεπιστημίου. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων (1956-1960), ενώ το 1960-61 ανέλαβε την ταξινόμηση των βιβλίων του Ε.Κ.Κ.Ε. και το 1962 την οργάνωση της βιβλιοθήκης του Ιδρύματος Ευγενίδου, όπου και εργάστηκε για πολλά χρόνια. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημών Πληροφόρησης, η οποία την τίμησε (το 2002) για το δημιουργικό της έργο και τη σημαντική παρουσία της στη Βιβλιοθηκονομία στην Ελλάδα.
Παντρεύτηκε στην Αθήνα το 1947 τον γιατρό Φαίδωνα Κ. Φέσσα και απέκτησαν δύο κόρες: τη Δάφνη (1951-) και την Ελένη (1955-).
Πέθανε στην Αθήνα, στις 22/7/2007.

Συλλέκτης

Μαρία Μουρούζη (1809-Αθήνα 1862), σύζυγος Γεωργίου Κ. Υψηλάντη. Η κόρη της, Σοφία (1835-1868) ήταν σύζυγος του Πέτρου Ρώμα.

Ο Γεώργιος Τυπάλδος Κοζάκης (ο νεότερος) ήταν Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα.
Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1834. Πατέρας του ήταν ο επίσης Γεώργιος Τυπάλδος Κοζάκης. Ανήκε στην ευγενή και αρχαία οικογένεια Τυπάλδων της Ζακύνθου. Σπούδασε στην γενέτειρά του και συνέχισε στο Παρίσι και στην Γερμανία. Συμπλήρωσε τις σπουδές του με περιοδείες στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη και Συρία.
Ήταν λόγιος και σεβαστός άνδρας. Εικοσαετής μπήκε στην διπλωματική σταδιοδρομία και υπηρέτησε ως ακόλουθος και αργότερα ως γραμματέας, τμηματάρχης και Γενικός Γραμματέας στο Υπουργείο του Δηληγιάννη. Υπηρέτησε επίσης ως γραμματέας του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Έγινε πληρεξούσιος της πατρίδας του στην Εθνοσυνέλευση μετά την ένωση των Επτανήσων με την κυρίως Ελλάδα.
Υπήρξε Έφορος του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου, Πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού, και της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας.

Ο Αιμίλιος-Αμεδαίος, γιος του Κωνσταντίνου Τυπάλδου Πρετεντέρη και της Άννας Κολέττη, γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1798 και έζησε στην Ιταλία όπου πήγε σε νεαρή ηλικία. Σπούδασε νομικά στην Πάδουα και το 1825 διορίστηκε καθηγητής της Ιστορίας, της Γεωγραφίας και του Ναυτικού Δικαίου στη Ναυτική Σχολή στη Βενετία. Δίδαξε εκεί μέχρι το 1848, όταν αποσύρθηκε στο Μιράνο, κοντά στη Βενετία και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και την ιστορία.
Υπήρξε πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας της Βενετίας και εξελέγη δήμαρχος του Μιράνο.
Μετάφρασε στα ιταλικά την “Ιστορίαν της ελληνικής φιλολογίας” του F. Schoell, διηύθυνε τη δεκάτομη έκδοση των “Βιογραφιών εξεχόντων Ιταλών επιστημόνων και λογοτεχνών”, όπου και ο ίδιος έγραψε πολλά άρθρα. Έγραψε επίσης την τρίτομη “Ιστορίαν της Ελλάδος”, βιογραφία του Α. Μουστοξύδη -που είχε παντρευτεί την αδελφή της γυναίκας του-, και μεγάλο αριθμό μελετών. Ήταν μέλος πολυάριθμων επιστημονικών συλλόγων και εταιρειών.[Βλέπε φάκελο αρχείου του.]
Παντρεύτηκε την Μαρία Χάρτα από την Κύπρο με την οποία απέκτησαν μία μονάκριβη θυγατέρα την Ελοϊσία-Ρόζα-Άννα, σύζυγο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
Πέθανε, πλήρης ημερών, στην έπαυλη του Μιράνο τον Μάρτιο του 1878.

[Εκτενές βιογραφικό και εργογραφικό σημείωμα υπάρχει στον οικείο φάκελο του αρχείου του και πληροφορίες για την οικογένεια Τυπάλδου σε χειρόγραφο άρθρο του Ιωάννη Βαλαωρίτη στον φάκελο 27.1, Περιουσιακά-Δικαστικά, Γενεαλογικά οικογενειών Βαλαωρίτη, Τυπάλδου…].

Μακεδονομάχος και στρατιωτικός από την Κρήτη. Πήρε μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1897-1898, στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα. Φιλοβασιλικός και σφοδρός πολέμιος του Βενιζέλου. Διετέλεσε βουλευτής Φλώρινας και Καστοριάς και αξιωματικός του ελληνικού στρατού.

Η Ιωάννα Τσουφλίδου υπήρξε Διευθύντρια του καταστήματος Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη.

Ο Άγγελος Τσουκαλάς (Αθήνα, 1906 – 1996) ήταν γιος του Κωνσταντίνου. Ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του και συνέχισε τη λειτουργία του δικηγορικού γραφείου: δικηγόρος παρά τω Πρωτοδικείω (1926), παρ’ Εφέταις (1927) και παρ’ Αρείω Πάγω (1930). Έλαβε επίσης ενεργό μέρος στην πολιτική: υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές του 1946 με το κόμμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων (1956-1958), δήμαρχος Αθηναίων (1959-1964), υποψήφιος της Ε.Ρ.Ε. στις εκλογές που είχαν προκηρυχθεί για το Μάιο του 1967, υπουργός Δικαιοσύνης επί δικτατορίας συνταγματαρχών (29/6/1970-11/5/1973). Διετέλεσε επίσης Γενικός Γραμματέας της Διοικήσεως Νήσων Ιονίου Πελάγους και υφυπουργός Γενικός Διοικητής των Ιονίων Νήσων (1945).
Ο Άγγελος Τσουκαλάς ήταν μέλος της Εταιρείας Ποινικού Δικαίου, συνεργάτης της Εφημερίδος των Ελλήνων Νομικών και πήρε μέρος σε διεθνή συνέδρια.

Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς (Μεσολόγγι, 1878 – Αθήνα, 1947) θεωρείται από τους κορυφαίους έλληνες ποινικολόγους. Διορίστηκε δικηγόρος το 1900 και εισήλθε στο δικαστικό κλάδο. Το 1907 προήχθη σε εισαγγελέα πρωτοδικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1911 για να δικηγορήσει. Αναμίχθηκε στην πολιτική και εξελέγη δύο φορές βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα: το Σεπτέμβριο του 1932 και το Μάρτιο του 1933. Το 1935 εξελέγη καθηγητής της ποινικής δικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έργα του: Ερμηνεία πολιτικής δικονομίας, Τα ορκωτά δικαστήρια κ.ά. Το δικηγορικό του γραφείο ήταν στην οδό Βησσαρίωνος στην Αθήνα. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς παντρεύτηκε το 1904 την Καλλιόπη Κουτσογιάννη με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Άγγελο αλλά το 1917 το ζευγάρι χώρισε.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Who is Who (1965), Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς (1964), Αλκιβιάδης Προβατάς, Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος 1821-1930. Νομοθετικά και εκτελεστικά σώματα, Αθήναι 1980, και το υλικό του αρχείου.]

Σπούδασε νομικά στο παν/μιο Αθηνών. Το 1906 εκλέχθηκε βουλευτής για πρώτη φορά στην Κρητική Βουλή και το ’11 έγινε αντιπρόεδρος της συνέλευσης των Κρητών. Διετέλεσε πρωθυπουργός της εξόριστης κυβερνήσεως κατά τα έτη 1941-1944. Μέλη της οικογένειας Τσουδερού διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στις υποθέσεις της Κρήτης κατά τη διάρκεια 19ου – 20ου. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Θεοφανάκη και είχε αποκτήσει τρία παιδιά, την Αθηνά, τον Γιάννη και τη Βιργινία

Ο Αθανάσιος Τσορμπατζής ήταν ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου «Αθηναϊκόν» που βρισκόταν στην οδό Ευριπίδου 40.

Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός από τη Ρεντίνα Αγράφων. Ως αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εκστρατεία της Ουκρανίας και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο ήταν διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού, ενώ τον Απρίλιο του 1941, μετά την επίθεση των Γερμανών, υπέγραψε το πρωτόκολλο συνθηκολόγησης του Ελληνικού Στρατού. Στις 30 Απριλίου 1941 διορίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις πρωθυπουργός της ελληνικής κατοχικής κυβέρνησης, ενώ παραιτήθηκε το φθινόπωρο του 1942. Το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη το 1945 για συνεργασία με τον κατακτητή και παράνομη συνθηκολόγηση. Πέθανε από λευχαιμία το 1948.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85 [τελευταία επίσκεψη: 10/6/2020]

Ο Γ.Β. Τσοκόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1871 και συνεργάστηκε ως δημοσιογράφος με χρονογραφήματα και άρθρα στις εφημερίδες Παλιγγενεσία, Αστραπή, Ν. Άστυ, Ν. Ημέρα, Αθήναι, Καιροί, Εστία. Διετέλεσε αρχισυντάκτης της εφ. Νέον Άστυ επί δώδεκα χρόνια, διευθυντής των εφημερίδων Ομόνοια Αλεξανδρείας (1893-1895), Καιροί (1915-1917) και Εστία (1920-1922). Δημοσίευσε λογοτεχνικά και άλλα κείμενά του σε πολλά περιοδικά. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Φάλσταφ, Φιλέας Φογγ και Ριπ. Στα έργα του συγκαταλέγεται πλήθος θεατρικών (μεταξύ αυτών η θεατρική επιθεώρηση «Παναθήναια», σε συνεργασία με τον Χ. Άννινο, 1907-1923) και διηγημάτων. Ήταν από τους ιδρυτές της εταιρείας θεατρικών συγγραφέων, της εταιρείας ελληνικού θεάτρου και της εταιρείας βυζαντινών σπουδών. Πέθανε το 1923.
Πηγή, «Τσοκόπουλος, Γεώργιος Β.», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού.

Ο Βάσιας Τσοκόπουλος είναι ιστορικός και συγγραφέας.

Το 2000 συνέγραψε το ιστορικό λεύκωμα με τίτλο «Ένας αιώνας Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο», με απόφαση της Διοίκησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Το λεύκωμα εκδόθηκε το 2001.

Γεωπόνος της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος κατά τη δεκαετία του 1930.

Ο Παναγιώτης Τσιτσίλιας γεννήθηκε στον Ποταμό Κυθήρων το 1881. Πατέρας του ήταν ο Κοσμάς Τσιτσίλιας, γνωστός έμπορος στον Ποταμό, που διετέλεσε και δήμαρχος του δήμου Ποταμίων. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1909. Στις 6 Ιουλίου του ίδιου έτους ιδρύθηκε η «Πανεπιστημιακή Ένωση» και προτάθηκε στον Τσιτσίλια να αναλάβει την προεδρία. Η οργάνωση αυτή είχε σκοπό να ενισχύσει το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου, που ξεκίνησε στο Γουδί στις 15.8.1909 υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Ν. Ζορμπά. Τον Σεπτέμβριο ο Τσιτσίλιας έφυγε στη Ρώμη για να συνεχίσει τις σπουδές του στις πολιτικές επιστήμες, ενώ το 1910 πήγε στο Παρίσι και γράφτηκε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Επέστρεψε εσπευσμένα στην Αθήνα το 1912, όταν ειδοποιήθηκε για την επικείμενη επιστράτευση.
Κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού ως μεταφραστής στη Διεύθυνση Πεζικού του Υπουργείου Στρατιωτικών. Στη συνέχεια προήχθη σε υπολοχαγό και εστάλη στη Χίο, στο Τάγμα Πολιτοφυλακής, απ’ όπου αποστρατεύθηκε τον Οκτώβριο του 1914. Βρέθηκε πάλι στη Χίο όταν κηρύχτηκε νέα επιστράτευση και μετά πήγε στη Μακεδονία. Την περίοδο του Διχασμού ο Π. Τσιτσίλιας τάχθηκε με το μέρος του Βενιζέλου και της κυβέρνησης Εθνικής Αμύνης της Θεσσαλονίκης. Εκείνη την εποχή παντρεύτηκε την Μαρία Π. Μαρσέλλου, κόρη ευκατάστατου εμπόρου της Τεργέστης. Με τη Μαρία έκαναν δύο παιδιά, τον Θόδωρο, που πέθανε όταν ήταν ακόμη νήπιο, και τον Άρη.
Με τα «Νοεμβριανά» (1916), ο Π. Τσιτσίλιας διώχθηκε και εντέλει βρέθηκε στην Κρήτη. Εκεί προσπάθησε με τις ενέργειές του να επιτύχει την τροφοδοσία των Κυθήρων, αφού μέχρι τότε το νησί ελεγχόταν από τις δυνάμεις του κράτους των Αθηνών και οι σύμμαχοι δεν επέτρεπαν τη μεταφορά τροφίμων εκεί. Πράγματι, ο Π. Τσιτσίλιας έπεισε τον γενικό διοικητή της Κρήτης Ιωάννη Τσιριμώκο, προσωπικό φίλο του Ελευθέριου Βενιζέλου, να καταλάβουν τα Κύθηρα με τη βοήθεια των συμμάχων. Τα Κύθηρα έπρεπε να τεθούν υπό τον έλεγχο των συμμάχων και να διευκολύνουν αυτούς στις επιχειρήσεις τους. Οι Άγγλοι, που διατηρούσαν ναυτική δύναμη στη Σούδα, διέθεσαν ένα πλοίο για την εφαρμογή του σχεδίου του Τσιτσίλια. Στις 29 Δεκεμβρίου του 1916 ο Π. Τσιτσίλιας κι ένας λόχος διακοσίων ανδρών από την Κρήτη κατέλαβαν τα Κύθηρα στο όνομα της Κυβέρνησης Εθνικής Αμύνης. Λίγες μέρες μετά, στις 7 Φεβρουαρίου του 1917, ο Π. Τσιτσίλιας είχε οργανώσει μεγάλο συλλαλητήριο στην πλατεία του Ποταμού, όπου μαζί με τους προέδρους των κοινοτήτων επικύρωσε την υπαγωγή των Κυθήρων στο πλευρό της Κυβέρνησης Εθνικής Αμύνης. Με σχετικό ψήφισμα ανακηρύχτηκαν τα Κύθηρα σε «Αυτόνομον Διοίκησιν Κυθήρων» με διοικητή τον Παναγιώτη Τσιτσίλια. Την κίνηση αυτή επικροτούσε τόσο ο Βενιζέλος όσο και η Αγγλία. Μετά την πτώση της φιλοβασιλικής κυβέρνησης, το Μάιο του 1917, τα Κύθηρα επανήλθαν στο ελληνικό κράτος με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Π. Τσιτσίλιας διορίστηκε νομάρχης στον νεοσύστατο νομό Πέλλης και εν συνεχεία υπηρέτησε και σε άλλες νομαρχίες (Θεσσαλονίκης, Φθιωτιδοφωκίδος και Λαρίσης).
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, ο Π. Τσιτσίλιας αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική. Εξελέγη βουλευτής Κυθήρων στις εκλογές του 1923, του 1928 και του 1933. Η δράση του ως βουλευτή υπήρξε σημαντική για το νησί. Αγωνίστηκε για την ανάδειξη του Διακοφτιού ως λιμένα. Συγκρότησε επιτροπή εράνων, ταξίδεψε το 1926 στην Αυστραλία, με σύντομη στάση στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και επέστρεψε το 1927 στα Κύθηρα, αφότου συνέλεξε χρήματα από τους απόδημους Κυθηρίους, με τα οποία ξεκίνησε τη διάνοιξη του δρόμου από τα Αρωνιάδικα προς το Διακόφτι στις 26 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Με την εκλογή του ως βουλευτή στις 19 Αυγούστου του 1928 και σε τέσσερα χρόνια θητείας, πέτυχε την επίλυση αρκετών προβλημάτων του νησιού καθώς και τη διοικητική υπαγωγή των Κυθήρων στον Νομό Αττικοβοιωτίας. Το 1929 ταξίδεψε στην Αμερική για να συγκεντρώσει περισσότερα χρήματα για την ολοκλήρωση του δρόμου του Διακοφτιού και στις 31 Αυγούστου 1930 γιορτάστηκε η αποπεράτωση του μεγάλου έργου. Λίγο μετά αποσύρθηκε απογοητευμένος από την πολιτική. Επανήλθε μόνο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την απελευθέρωση της Ελλάδας όταν του το ζήτησε ο Γεώργιος Παπανδρέου και τον διόρισε νομάρχη Λέσβου.
Ο Παναγιώτης Τσιτσίλιας από το 1924 συνεργαζόταν ως συντάκτης με την εφημερίδα Φωνή των Κυθήρων. Συνέγραψε την Ιστορία των Κυθήρων, (μέχρι το 19ο αιώνα και την κατάληψη των Κυθήρων από τους Άγγλους), την οποία ολοκλήρωσε το 1965 αλλά δεν μπόρεσε να εκδώσει για οικονομικούς λόγους. Τελικά η Ιστορία των Κυθήρων εκδόθηκε από την Εταιρεία Κυθηραϊκών Μελετών το 1994, σε δύο τόμους, με επιμέλεια του Δημητρίου Λ. Κόμη. Ο Τσιτσίλιας είχε γράψει επίσης ένα μυθιστόρημα όταν ήταν νέος, με τίτλο Οι εργάτες της Ελευθερίας, ενώ αρθρογραφούσε τακτικά σε εφημερίδες του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Ο Παναγιώτης Τσιτσίλιας επί πολλά έτη διατηρούσε δικηγορικό γραφείο, αρχικά στον Πειραιά και εν συνεχεία στην Αθήνα. Απεβίωσε τον Ιούνιο του 1972 και ετάφη στην Κηφισιά. Αργότερα, τα οστά του μεταφέρθηκαν στο κοιμητήριο του Ποταμού Κυθήρων.

Πηγή βιογραφικού: kythera news 24/10/2020

https://kythera.news/panagiotis-tsitsilias-politikos/

Γεννήθηκε και έζησε στη συνοικία Χαριλάου της Θεσσαλονίκης. Στην Κατοχή οργανώθηκε στην Εθνική Πολιτοφυλακή και συμμετείχε σε διάφορες αντιστασιακές ενέργειες. Το 1945 φυγαδεύεται στη Γιουγκοσλαβία, επιστρέφει στην Ελλάδα μετά τρία χρόνια, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Ασχολήθηκε αργότερα με το εμπόριο γεωργικών μηχανημάτων και ανταλλακτικών αυτοκινήτων.