Επαγγελματίας ρεπόρτερ που γεννήθηκε στο Κάϊρο και εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα το 1956.

Ο Δημήτριος Παπαδάς (Κρέστενα Ηλείας, 1903 - Αθήνα 198?), ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του Θεόδωρου Παπαδά και της Βασιλικής το γένος Λαλούντα. Εργάστηκε ως οικονομικός υπάλληλος σε διάφορες κρατικές υπηρεσίες ενώ από το 1942 ως το 1964 εργάστηκε στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους φθάνοντας στο βαθμό του επιθεωρητή. Σημαντική ήταν η δραστηριότητά του ως μέλους και προέδρου του Δ.Σ. του Συνδέσμου Σκιλλουντίων «Τα Κρέστενα» (ταμίας από την ίδρυση του Συνδέσμου, πρόεδρος τα έτη 1959-1960, 1962-1971 και αντιπρόεδρος τα έτη 1972-1974).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού σημειώματος και της διοικητικής ιστορίας: εκτενές χειρόγραφο βιογραφικό σημείωμα γραμμένο από τον ίδιο].

Ο Νικόλαος Παπαδάκης (Ρέθυμνο 1874 - Θεσσαλονίκη 1945) σπούδασε φιλολογία και αρχαιολογία στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Εργάστηκε ως καθηγητής ελληνικών στην Καισάρεια, την Κύπρο και την Αθήνα. Το 1911 διορίστηκε έφορος αρχαιοτήτων στη Θήβα και ενήργησε ανασκαφές στις γύρω περιοχές καθώς και στην Ερέτρια την Κορώνεια, την Οίτη κ.λπ. Από το 1926-1939 ήταν καθηγητής ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν διευθυντής του τμήματος Αρχαιοτήτων της Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας.
Δημοσίευσε διάφορες μελέτες σε αρχαιολογικά έντυπα και τιμήθηκε με το γαλλικό παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής (1925).
Ήταν κουμπάρος του αρχαιολόγου Αντώνιου Κεραμόπουλου.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου]

Ο Κώστας Παπαδάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1905, από τον Αντώνιο και την Στυλιανή Παπαδάκη. Το 1921 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και ο Παπαδάκης ολοκλήρωσε τις δύο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. Το 1923 ενεγράφη στην Φιλοσοφική Σχολή, την οποία όμως δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει για οικονομικούς λόγους. Το 1926, κατόπιν εξετάσεων, κατατάχθηκε ως αξιωματικός στον οικονομικό κλάδο του Βασιλικού Ναυτικού, και υπηρέτησε ως ταμίας και διαχειριστής σε πολεμικά πλοία. Για τα δημοκρατικά του φρονήματα και τη συμμετοχή του στην Αντίσταση το 1944, εξορίστηκε για σαράντα μέρες στην Ικαρία, τον Ιούλιο του 1947, και στην συνέχεια καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, ως εμπλεκόμενος στην συνωμοσία του Βασιλικού Ναυτικού. Η ποινή του μετριάστηκε αρχικά σε δεκαπέντε χρόνια φυλάκισης, στη συνέχεια σε δυόμισι και τελικά την εξέτισε σε ενάμισι χρόνο, στις φυλακές Αβέρωφ (1948- 10 Φεβρουάριου 1950).
Δημοσίευσε ποιήματά του και μεταφράσεις ποιημάτων, κυρίως αγγλόφωνων λυρικών ποιητών, όπως των Τζορτζ Γκόρντον Μπάυρον, Πέρσι Σέλλεϋ, Τζον Κητς, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Ουώλτ Ουίτμαν, Χένρι Γουόντσγουερθ Λονγκφέλοου, Κάθριν Μάνσφιλντ, στην Πνοή, τη Νέα Εστία, και άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Στα ελληνικά απέδωσε και πολλά ποιήματα της αμερικανίδας ποιήτριας Ρουθ Χάρμον, με την οποία συνδέθηκε ιδιαίτερα μέσω αλληλογραφίας. Σταθμός στην ζωή του υπήρξε η Μαρία Πολυδούρη καθώς και ο στενός δεσμός του με τον κοινό τους φίλο, Γιάννη Χονδρογιάννη.
Στην φυλακή, έγραψε και το θαλασσινό παραμύθι Ο Πολυνούσης από το φεγγάρι (1948). Μετέφρασε τα μυθιστορήματα Μαύρη καλλονή της Άννας Σιούελ και Περιπέτειες του Ζεράρ, του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (1945).
Πέθανε στην Αθήνα το 1973.
Το έργο του εκδόθηκε μετά θάνατον από την Σοφία Παπαδάκη, με τίτλο Μια ζωή με την ποίηση (1976).

[Πηγή: Υποφάκελοι 10.2, 11.6 και 13.4 του αρχείου∙ Ζήρας Αλέξης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης∙ Αργυρίου Αλέξανδρος, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 6, Εκδοτική Αθηνών∙ Γιάκος Δημήτρης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 10, Χάρη Πάτση.]

Έλληνας δημοσιογράφος και ποιητής από το Βάτο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου ήταν ο πρώτος δημοσιογράφος πεσών στο Αλβανικό μέτωπο.

Αντάρτης του ΕΔΕΣ, μέλος της προσωπικής φρουράς του Ζέρβα.

Οπλαρχηγός από την Κρήτη.

Ο Ανδρέας Παπαγιαννόπουλος-Παλαιός ήταν αρχαιολόγος. Διεξήγαγε ανασκαφές στην Τίρυνθα, στις Μυκήνες και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου όπως συνάγεται από τις φωτογραφίες του αρχείου. Δεν αποκλείεται να συνεργαζόταν με τον αρχαιολόγο Απόστολο Αρβανιτόπουλο. Την περίοδο 1968-1970 ήταν γενικός γραμματέας του Ναυτικού Μουσείου.

Kαλαμάτα 1941 - Αθήνα 2009. Οικονομολόγος- Καθηγητής Πανεπιστημίου.
Ευρωβουλευτής από το 1989 έως το 2004. Μέλος των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών 1) Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Προστασίας Καταναλωτών, 2) Συνταγματικών Υποθέσεων και 3) Αναφορών. Πρόεδρος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ευρωπαϊκή Ένωση-Ουγγαρία. Μέλος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής ΕΕ-Κύπρος. Αντιπρόεδρος της Διακομματικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την προστασία των ζώων. Εισηγητής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με εκθέσεις για την κρίση των «τρελών αγελάδων», για τη Διάσκεψη Κορυφής για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στο Γιοχάνεσμπουργκ (Αύγουστος 2002), για τη νομοθεσία περί «περιβαλλοντικής ευθύνης», κ.ά.

Ο Παναγιώτης Παπαγεωργίου του Σπυρίδωνος ήταν παντοπώλης από τους Πενταγιούς Φωκίδας.

Μακεδονομάχος από τις Σέρρες

Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου (Πάρος, 1868- Αθήνα 1951) ήταν στρατιωτικός. Προερχόμενος από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων προήχθη μέχρι το βαθμό του υποστρατήγου. Κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 υπηρέτησε με το βαθμό του υπολοχαγού ως επιτελικός αξιωματικός του αρχηγείου στρατού Θεσσαλίας. Από το 1899 έως το 1903 συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου. Πήρε μέρος και στους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 ενώ από το 1914 έως το 1917 διετέλεσε επιτελάρχης του 1ου σώματος στρατού. Λόγω των φιλοβασιλικών του πεποιθήσεων τέθηκε εκτός στρατεύματος κατά την περίοδο 1917-1920 και εξορίστηκε στην Αίγινα και τη Σαντορίνη. Ανακλήθηκε το Νοέμβρη του 1920 και προαχθείς σε συνταγματάρχη υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στη Ρώμη και τη Βέρνη. Αποστρατεύθηκε το 1922 με το βαθμό του υποστρατήγου. Ήταν υπουργός των Ναυτικών στην κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά με τον οποίον διατηρούσε στενή φιλία ενώ μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου πολιτεύτηκε στις Κυκλάδες με το συνδυασμό της Πολιτικής Ανεξαρτήτου Παρατάξεως Κοτζιά-Μανιαδάκη-Τουρκοβασίλη. Συνέγραψε το έργο «Περί Στρατού» , διάφορες μονογραφίες και μελέτες ενώ υπήρξε συνεργάτης της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας».
Το 1909 παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Δημοσθ. Ευγενίδη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτριο και την Αργυρώ (Ηρώ). Ο γάμος τους έγινε στο παρεκκλήσι των ανακτόρων με παρανύμφους τη βασιλίσσα Όλγα και το διάδοχο Κωνσταντίνο, ο οποίος βάπτισε αργότερα και το γιο του Δημήτριο.
Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα και μετάλλια:Μεγαλόσταυρος του Στέμματος της Ρουμανίας (1938), Μεγαλόσταυρος του Ιταλικού Τάγματος του Στέμματος (1938), ταξιάρχης της Λεγεώνος της Τιμής (από Γαλλία το 1938), Μεγαλόσταυρος του Ιαπωνικού Τάγματος (το 1939).

Φιλικός, αγωνιστής και πρωτεργάτης της εξέγερσης στη Χαλκιδική. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Κωνσταντίνο Παπαδάτο το 1819. Ως Απόστολος της Φιλικής Εταιρείας θα σταλεί στη Μακεδονία για να προετοιμάσει τον ξεσηκωμό των κατοίκων της.

Η Ελένη Παπάζογλου γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1916 (;). Φοίτησε στα Εκπαιδευτήρια Φερίκιοϊ και στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο. Μετακόμισε οικογενειακά στη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε. Σπούδασε πιάνο με τον Λώρη Μαργαρίτη. Εργάστηκε από το 1952 έως το 1990 στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης ως καθηγήτρια πιάνου. Πολλοί μαθητές της ακολούθησαν καριέρα σολίστ με υψηλές διακρίσεις. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 2014.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Ο Αβραάμ Παπάζογλου ήταν κριτικός, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, εκδότης και συγγραφέας. Μέσα από τις μεταφράσεις ελλήνων και τούρκων συγγραφέων, στα τουρκικά και τα ελληνικά αντιστοίχως, αλλά και την ανταπόκριση στον Τύπο των δύο χωρών γύρω από την πνευματική ζωή –βιβλία, εκθέσεις– εργάστηκε για την πνευματική γνωριμία και τη φιλία των δύο λαών. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1910. Aκολούθησαν δύο αδελφές, η Ελένη και η Θάλεια. Φοίτησε στο Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης και στη συνέχεια στη Σχολή S’Michel, για να εργαστεί κατόπιν στην επιχείρηση του πατέρα του. Ήταν μέλος της Y.M.C.A. (= Χ Α Ν) και μαζί με φίλους ίδρυσε τον όμιλο «Ζωγράφειο», όπου μελετούσαν τα σύγχρονα φιλολογικά και καλλιτεχνικά ρεύματα. Το 1927 επιμελήθηκε το «Λεύκωμα των Τελειοφοίτων του Ζωγραφείου», υπογράφοντας τα κείμενά του με το ψευδώνυμο Μάβρας. Έκτοτε έγραφε κριτικές, άρθρα, δοκίμια διηγήματα, ανταποκρίσεις και μετέφραζε κείμενα.
To διάστημα 1930-1933 επιμελήθηκε και εξέδωσε τη «Φιλολογική Πρωτοχρονιά», όπου συγκέντρωνε ποιήματα και πεζά κείμενα λογίων της Πόλης και άλλων.
Δεν στάθηκε δυνατόν να εξακριβώσουμε πότε εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στον πόλεμο του 1940 πολέμησε ως εθελοντής στο Αλβανικό Μέτωπο. Τα ίχνη του χάθηκαν στο τέλος του 1941, μετά από πιθανή σύλληψή του από τους Γερνανούς.
[Πηγές: Βιογραφικό σημείωμα που υπήρχε στο αρχείο από παλαιότερη ταξινόμησή του. Στοιχεία από το αρχείο].

Η Κατίνα Παξινού (Αικατερίνη Κωνσταντοπούλου) γεννήθηκε το 1900 στον Πειραιά. Ήταν κόρη του αλευροβιομηχάνου Βασιλείου Κωνσταντόπουλου και της συζύγου του Ελένης Μαλανδρίνου κι είχε έξι αδέρφια.

Η Κατίνα Παξινού πέρασε τα μαθητικά της χρόνια στη Σχολή Χιλ, στη Σχολή Καλογραιών της Τήνου και εσωτερική σε σχολείο της Ελβετίας. Το 1917 αποφοίτησε από το Κονσερβατουάρ της Γενεύης (Conservatoire de musique de Genève), ενώ είχε ήδη εμφανιστεί σε μουσικές εκδηλώσεις στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών και στο Βασιλικό Θέατρο. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Γιάννη Παξινό, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, την Έθελ και την Ιλεάνα (Ελένη). Το ζευγάρι χώρισε το 1923. Στη διάρκεια του γάμου της κι ώς το 1926 η Παξινού έλαβε μέρος σε παραγωγές λυρικού θεάτρου στην Αθήνα και συνέχισε τις μουσικές σπουδές της στην Κωνστάντζα της Ρουμανίας, τη Βιέννη και το Βερολίνο. Στη σκηνή εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1920, ερμηνεύοντας το ρόλο της Βεατρίκης στο ομότιτλο, γραμμένο ειδικά για την Παξινού, μελόδραμα του Δημήτρη Μητρόπουλου.

Ο Αλέξης Μινωτής κι η Κατίνα Παξινού γνωρίστηκαν το 1928. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η Παξινού ξεκίνησε τη συνεργασία της με το θίασο Κοτοπούλη, στο έργο του Ανρύ Μπατάιγ Η γυμνή γυναίκα. Το 1931, εν αναμονή της έναρξης λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου, η Παξινού κι ο Μινωτής συνεργάστηκαν με τον Αιμίλιο Βεάκη. Στην κρατική σκηνή ανέλαβαν πρωταγωνιστικούς ρόλους από την πρώτη παραγωγή της (Αγαμέμνων του Αισχύλου 1932) ως το 1941. Μάρτιο του 1940 παντρεύτηκαν στην Αθήνα κι η Παξινού έφυγε για το Λονδίνο, όπου υποδύθηκε την κυρία Άλβιγκ στους Βρικόλακες του Ίψεν (Duchess Theatre, θίασος του Charles Cochran).

Το 1941 ο Μινωτής συνελήφθη από τους Γερμανούς, οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, δραπέτευσε και κατέφυγε στη Χίο, συνελήφθη εκ νέου και φυλακίστηκε. Το 1942 διέφυγε στην Τουρκία, στο Κάιρο και από εκεί, με διπλωματικό διαβατήριο, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε εγκατασταθεί μετά από περιπέτειες η Παξινού.

Έως το 1950 ζήσανε στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, έλαβαν μέρος σε αντιπολεμικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις κι ενέργειες κι εμφανίστηκαν στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1943 η Κατίνα Παξινού υποδύθηκε την Πιλάρ στην κινηματογραφική ταινία του Σαμ Γουντ Για ποιον χτυπά η καμπάνα, ερμηνεία για την οποία τιμήθηκε τον επόμενο χρόνο με το Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου. Το 1949 τιμήθηκε με το βραβείο Κοκτώ για την ερμηνεία της στην κινηματογραφική απόδοση του έργου του Ευγένιου Ο’Νηλ Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, σε σκηνοθεσία του Ντάντλεϋ Νίκολς. Το 1951 υποδύθηκε τη Μπερνάρντα Άλμπα στη Νέα Υόρκη (The American National Theatre and Academy Playhouse). Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο Δελφών, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή, με τον ίδιο στο ρόλο του Οιδίποδα και την Παξινού στο ρόλο της Ιοκάστης. Ακολούθησαν περιοδεία του κρατικού θιάσου στις ΗΠΑ και παράλληλη ανεξάρτητη κινηματογραφική και θεατρική δραστηριότητα των Παξινού και Μινωτή στην Αγγλία και την Αμερική.

Το 1953 το ζευγάρι ήρθε σε ρήξη με το Γιώργο Θεοτοκά. Από το 1955 –όταν ο Αιμίλιος Χουρμούζιος ανέλαβε τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου– ως το 1968 διατήρησαν μόνιμη συνεργασία με την κρατική σκηνή ως πρωταγωνιστές, ο Μινωτής και ως σκηνοθέτης, σε έργα του παγκόσμιου σύγχρονου και κλασικού ρεπερτορίου και τα καλοκαίρια σε αρχαίες τραγωδίες, στο πλαίσιο των φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών.

Τον Αύγουστο του 1968 ο Μινωτής κι η Παξινού ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους από το Εθνικό Θέατρο και δημιούργησαν δικό τους θίασο, με τον οποίο έδωσαν παραστάσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ως το 1973. Ο τελευταίος ρόλος της Κατίνας Παξινού ήταν η Μάνα Κουράγιο στο ομότιτλο έργο του Μπρεχτ. Πέθανε στις 22 Φεβρουαρίου 1973.

Κορυφαίες μορφές του ελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα, η Κατίνα Παξινού κι ο Αλέξης Μινωτής είχαν διεθνή αναγνώριση κι ακτινοβολία και τιμήθηκαν επανειλημμένως για την καλλιτεχνική προσφορά τους.

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο: Πλάτων Μαυρομούστακος, «Χρονολόγιο», στο Πλάτων Μαυρομούστακος (επιμ.), Παξινού – Μινωτής. Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1997, σ. 19-60].

Γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπουδές: Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Έλαβε το πτυχίο του 1954, τον τίτλο του διδάκτορος το 1955 και την ειδικότητά της Παιδιατρικής το 1961. Το 1978 έγινε Υφηγητής Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Σταδιοδρομία: 1957-1960, βοηθός διαδοχικά της Α' παθολογικής Κλινικής του Δημοτικού Νοσοκομείου Αθηνών, Α Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Dudley Road Hospital Birmingham (Αγγλία), 1961-1962 Research Associate Department Paediatrics Πανεπιστήμιο Birmingham, 1962-1966 επιμελητής Παιδιατρικής Κλινικής Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία. 1966-1972 διευθυντής προγράμματος στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού (Αθήνα), 1974-1980, διευθυντής του ίδιου ινστιτούτου, 1980-1997 διευθυντής Παιδιατρικής Κλινικής Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, συνελήφθη, καταδικάστηκε και φυλακίσθηκε.
Διετέλεσε πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού Πρόνοιας (1974-1976), μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, αντιπρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Βασικής Βιολογικής Ερεύνης "Αλ. Φλέμιγκ" μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΠΙΚΠΑ, του ΚΕΘΕΑ, πρόεδρος του Ιδρύματος Ερευνών για το Παιδί "Σπύρος Δοξιάδης".
Μέλος της Royal Society of Medecine, Association for Research in Childhood and Child Development, British Diabetic Association, European Association for the Study of Diabetes, Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας, εταιρείας Ιατρικών Σπουδών (τ. αντιπρόεδρος), Εταιρείας αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων, Ελληνικής Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής και Νευροψυχιατρικής του Παιδιού, Association for the study of Medical Education, European Society for Pediatric Research, Ιδρυτικό μέλος και τ. αντιπρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών, μέλος της Association for Paedriatic Education in Europe, ιδρυτικό μέλος της εταιρείας Μελέτης Ιατρικής Εκπαιδεύσεως. Έχει λάβει μέρος σε πολλά διεθνή και ελληνικά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 260 επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά.

Η Ελμίνα Παντελάκη το γένος Αριστόβουλου Ζάννου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 15 Φεβρουαρίου 1894. Μετά το τέλος των εγκυκλίων σπουδών της πήγε στο Παρίσι όπου σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης.
Το 1914 επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με θέματα εκπαιδεύσεως, αγωγής και προστασίας του παιδιού στο Τμήμα Νηπιαγωγείων του Πατριωτικού Ιδρύματος και από το 1922 στο Εκπαιδευτικό Τμήμα του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων. Από το 1922 συμμετείχε στην τριμελή Επιτροπή του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας.
Συμμετείχε στις προσπάθειες για την ίδρυση του Ορφανοτροφείου Προσφύγων Κορασίδων «Εθνική Στέγη» και υπήρξε μέλος του Διοικητικού του Συμβουλίου από το 1923 -1929.
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Γονέων Αθηνών από το 1929-1942. Συνεργάσθηκε στενά με τη Ζωή Φράγκου στην οργάνωση ομιλιών για τις μητέρες που δίνονταν στην αίθουσα της Εταιρείας Ωφελίμων Βιβλίων. Διεύθυνε το περιοδικό του Συλλόγου Γονέων Αθηνών με τίτλο «Πρακτικές Οδηγίες Ανατροφής».
Εξελέγη Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων το 1947 και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1966 όταν λόγοι υγείας την ανάγκασαν να παραιτηθεί.
Διετέλεσε μια από τις πρώτες Δημοτικές Συμβούλους του Δήμου Αθηναίων μαζί με την Αλέκα Μαντζουλίνου 1949-1951.
Η Ελμίνα Παντελάκη αγωνίστηκε για την ισότητα των δύο φύλων στην Ελλάδα. Επί υπουργίας Φωκίωνος Ζαϊμη και με τη συνεργασία της Λίνας Παναγή Τσαλδάρη πέτυχαν να ψηφίζουν οι γυναίκες στις γενικές εκλογές.
Διετέλεσε μέλος της Διεθνούς Ενώσεως Οικογενειακών Οργανισμών από το 1948-1954.
Η Ελμίνα Παντελάκη αντιπροσώπευσε τη χώρα μας σε διάφορα συνέδρια του εξωτερικού. Με την ιδιότητα της ως Προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Ελληνίδων έλαβε μέρος σε πολλές διεθνείς διασκέψεις όπως στο Συνέδριο της Διεθνούς Ενώσεως Οικογενειακών Οργανισμών το 1948 στη Γενεύη. Μετείχε στις διεθνείς διασκέψεις της Οξφόρδης το 1952, του Reading το 1952, της Βιέννης το 1959, της Ρώμης το 1962 και του Interlaken το 1964. Υπήρξε βασικός συντελεστής της οργάνωσης και υποδοχής των συνέδρων του Πρώτου Παγκοσμίου Γυναικείου Συνεδρίου που οργανώθηκε στην Αθήνα το 1951.

Εξ’ αιτίας όλης αυτής της δράσης η Ελμίνα Παντελάκη προσκαλέστηκε από την αμερικανική κυβέρνηση σαν αρχηγός της γυναικείας κίνησης της χώρας μας για να περιοδεύσει για ένα τετράμηνο στις ΗΠΑ όπου έδωσε σειρά ομιλιών σχετικές με την ελληνική πραγματικότητα.
Για τη δραστηριότητά της η Πολιτεία την τίμησε με τον «Ταξιάρχη της Ευποιίας» και το ανώτερο γυναικείο παράσημο «Ανώτερος Ταξιάρχης του Βασιλικού Τάγματος Ευποιίας». Ο Δήμος Αθηναίων της πρόσφερε το χρυσό κλειδί της Πόλεως των Αθηνών
Η Ελμίνα Παντελάκη πέθανε τον Απρίλιο του 1968 στην Αθήνα.

Η Κασσιανή Πανουτσοπούλου, κοινωνική λειτουργός, εργάστηκε από το 1968 στην κοινωνική υπηρεσία του θεραπευτηρίου «Ο Ευαγγελισμός». Ως προϊσταμένη της υπηρεσίας αυτής συγκέντρωσε τα έτη 1985-1986, τεκμήρια που φωτίζουν την ιστορία του νοσοκομείου και της κοινωνικής υπηρεσίας του, με σκοπό την έκδοση σχετικού λευκώματος.

Η ίδια έχει δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με την κοινωνική πρόνοια.