Η Ελληνογερμανική Οικονομική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1941 από την Τράπεζα Αθηνών και την Τράπεζα της Δρέσδης, με σκοπό να αναπτυχθούν οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.

Ο Ελληνοσοβιετικός Σύνδεσμος ιδρύθηκε στις 5 Μαρτίου 1945. Ανάμεσα στα ιδρυτικά του μέλη συγκαταλέγονταν οι: Νικ. Κιτσίκης, Πέτρ. Κόκκαλης, Α. Ζυμεωνίδης, Δημ. Φωτιάδη, Θρ. Καστανάκης, Λέων Κουκούλας, Μπεάτα Κιτσίκη, Νίκος Καζαντζάκης, Άγγ. Αγγελόπουλος, Γ. Λαιμός, Κ. Δεσποτόπουλος, Μ. Ροδάς, Λ. Ιακωβίδου, Ηλ. Ηλιού, Ευστ. Δρομάζος, Δημ. Βουτηράς, Βασ. Ρώτας. Ρ. Ιμβριώτη, Θ. Απάρτης, Χρ. Ευελπίδης, Γ. Σογγολόπουλος, Στέφ. Στεφανόπουλος, Ν. Καρβούνης, Έφη Πανσελήνου, Σπ. Βασιλείου. Π. Πρεβελάκης, Έλλη Λαμπρίδη, Μέλπω Αξιώτη, Ασημάκης Πανσέληνος, Άγγελος Σικελιανός, Γ. Κορδάτος, Παναγής Λεκατσάς, Γ. Βακαλό (Βακαλόπουλος), Αιμίλιος Βεάκης, Ειρήνη Μανούσακα. Το καταστατικό του Συνδέσμου τροποποιήθηκε στις 5 Μαρτίου 1961. Το έτος αυτό το ΔΣ. απαρτιζόταν από τον Γ. Σπηλιωτόπουλο (πρόεδρος) Κ. Προβελέγγιο (Γ. Γραμματέας) και Σταμ. Πετσόπουλο, Αικατ. Φιλδισάκου, Βασ. Δημησιάνο, Κων. Βάρναλη, Οδ. Κυριακόπουλο, Αναστ. Ορλάνδο, Ανδρ. Λεβέντη, Τάσο Τρίκκα). Έδρα του Συνδέσμου ήταν η Αθήνα.
Σκοπός του Συνδέσμου, όπως ορίζεται στο καταστατικό του 1961, ήταν η καλλιέργεια των πνευματικών, εκπολιτιστικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ των Ελλήνων και των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Για την επίτευξη του σκοπού του ο Σύνδεσμος ίδρυσε Ινστιτούτο Γραμμάτων και Επιστημών της Ρωσικής Γλώσσας, Βιβλιοθήκη, Εκδρομικό Τμήμα, Κινηματογραφική Λέσχη, ενώ οργάνωνε διαλέξεις και μετέφραζε στα ελληνικά κείμενα ρώσων επιστημόνων και λογοτεχνών. Από το αρχείο συνάγεται ότι λειτουργούσε έως το 1967. Δεν γνωρίζουμε αν η λειτουργία του διακόπηκε κατά την περίοδο της δικτατορίας αλλά είναι σίγουρο ότι λειτουργούσε τουλάχιστον ως το 1989.
Το αρχειακό υλικό στο ΕΛΙΑ καλύπτει την περίοδο 1956-1967. Ο Σύνδεσμος είχε στενές σχέσεις με τον σοβιετικό σύνδεσμο ΕΣΣΔ-Ελλάς καθώς και με άλλους συνδέσμους στις ανατολικές χώρες. Επίσης ίδρυσε παραρτήματα στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη.

[Πηγή σύνταξης διοικητικής ιστορίας: το υλικό του αρχείου]

Ο Οδυσσέας Ελύτης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη, γεννήθηκε το 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Γονείς του ο Παναγιώτης Θ. Αλεπουδέλης και η Μαρία Βρανά από τη Λέσβο. Το 1914 η οικογένεια φεύγει από την Κρήτη και εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου ο μικρός Οδυσσέας φοιτά από το 1917 στο σχολείο του Μακρή. Το 1930 εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ την ίδια περίπου εποχή συνδέεται φιλικά με τους Κανελλόπουλο, Εμπειρίκο και Σαραντάρη. Το 1935 δημοσιεύει ποιήματά του στο περιοδικό Νέα Γράμματα και εισέρχεται ενεργά στον κύκλο της γενιάς του '30. Παίρνει μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο με τον βαθμό του έφεδρου ανθυπολοχαγού. Το 1948, ύστερα από πρόσκληση των Rélations Culturelles του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας, μεταβαίνει στο Παρίσι όπου θα παραμείνει ώς το 1952. Μεταξύ των έργων του: Προσανατολισμοί (1940), Ο Ήλιος ο Πρώτος (1943), Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1945, 1962), Το Άξιον Εστί (1959), Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό (1960), Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά (1971), Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας (1971), Τα ρω του έρωτα (1972), Τα ετεροθαλλή (1974), Μαρία Νεφέλη (1978), Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου (1984), Ο μικρός ναυτίλος (1985), Τα ελεγεία της Οξώπετρας (1991), Ο ζωγράφος Θεόφιλος (1973), Ανοιχτά χαρτιά (1974), Η μαγεία του Παπαδιαμάντη (1976), καθώς και μεταφράσεις των Ζιρωντού, Μπρεχτ, Ζενέ, Ρεμπώ, Λετρεαμόν, Ελυάρ, Ζουβ, Ουγκαρέττι, Λόρκα, Μαγιακόφσκι. Το 1964 κυκλοφόρησε το ορατόριο Άξιον Εστί του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για το σύνολο του μέχρι τότε έργου του.

Η συγκεκριμένη ενότητα περιγραφής αντικατοπτρίζει μιαν ορισμένη χρονική φάση της παραγωγής του Ελύτη που κατέχει κεντρική θέση στην ποίησή του. Από το 1956 περίπου έως το 1959 επεξεργάζεται παράλληλα δύο διαφορετικά έργα του, τη μεγάλη σύνθεση του Άξιον Εστί (βλ. τετράδια Α΄-ΙΓ΄), καθώς και τα ποιήματα που θα ενταχθούν στη συλλογή Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό (βλ. τετράδιο ΙΔ΄). Στο ίδιο τετράδιο (ΙΔ΄) περιλαμβάνεται υλικό από την Αλβανιάδα, την οποία άρχισε να δουλεύει γύρω στα 1944 και την εγκατέλειψε λόγω της ενασχόλησής του με το Άξιον Εστί. Από τα τρία αρχικά μέρη αυτής της σύνθεσης διασώθηκε μόνο το πρώτο, το οποίο μεταδόθηκε σε ραδιοφωνική εκπομπή του Αντρέα Καραντώνη (28 Οκτ. 1956).

Πηγή: Φάκελος 1, τεκμήριο 1 και Mario Vitti, Ο Οδυσσέας Ελύτης. Κριτική μελέτη, Αθήνα. Ερμής 1991.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1902. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή και κατείχε καλά τα γαλλικά, τα αγγλικά και τα ιταλικά. Ίδρυσε το Ινστιτούτο Κλασικών Σπουδών στο Νέο Φάληρο, όπου δίδασκε αρχαία ελληνικά και λατινικά και εργάστηκε σε ασφαλιστική εταιρεία του Πειραιά. Το 1940 υπηρέτησε στο στρατό ως διερμηνέας για τα ιταλικά και την περίοδο της Κατοχής εργάστηκε στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Αθηνών. Κατά την περίοδο 1949-1958 δίδαξε στις σχολές Μεταξά και Αποστολόπουλου καθώς και σε δημόσια γυμνάσια. Το έτος 1959-1960 δίδαξε στα γυμνάσια των ελληνικών κοινοτήτων της Κύπρου και της Αιγύπτου. Πέθανε στην Αθήνα το 1970.
Εμφανίστηκε στα νεοελληνικά γράμματα το 1924 μέσα από συνεργασίες με τα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής Νέα Τέχνη, Νέοι Βωμοί και Νουμάς (1924). Διετέλεσε επίσης ανταποκριτής της γαλλόφωνης εφημερίδας «Le Moment» του Βουκουρεστίου.
Tο 1929 ο Εμμανουήλ εξέδωσε την πρώτη συλλογή ποιημάτων Παράφωνος αυλός και ακολούθησαν Δώδεκα σκυθρωπές μάσκες (1931), Η δυναστεία των χιμαιρών (1940) και Stillae sanguinis (1951).
Πλούσιο ήταν επίσης το μεταφραστικό του έργο. Ανάμεσα στους συγγραφείς που καταπιάστηκε συγκαταλέγονται οι: Ε. Α. Πόε (Το κοράκι, 1932), Βαλερύ (Ομιλεί ο Νάρκισσος και άλλα ποιήματα, 1933), Μαλλαρμέ (Η Ηρωδιάς, 1936, Το απόγευμα ενός Φαύνου, 1938, Ίγκιτουρ ή η παραφροσύνη του Ελμπενόν, 1948), Ρεμπώ (Το μεθυσμένο καράβι, 1947), Σαίξπηρ, Σουίφτ, Στήβενσον, Ντίκενς, Βερν, Ζολά. Μετέφρασε ολόκληρο το έργο του Ιπποκράτη σε έξι τόμους (1967-71), έργα αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 3. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 6]

Γεννήθηκε στην Καισάρεια της Μικράς Ασίας. Τελείωσε τη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1890. Εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη ως δικηγόρος και εκλέχτηκε βουλευτής στην τουρκική Βουλή το 1911. Το 1914 επανεκλέχτηκε βουλευτής, αυτή τη φορά όμως από την περιφέρεια Αϊδινίου. Ως το τέλος του πολέμου εναντιώθηκε πολλές φορές στις τουρκικές αρχές (νόμος περί Πατριαρχείου, τουρκική κυριαρχία επί των χριστιανικών λαών). Κατά τα έτη 1920 και 1922 διετέλεσε νομάρχης Ροδόπης και Κοζάνης. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή κατέφυγε στην Αθήνα, όπου και εκλέχτηκε πληρεξούσιος Αθηνών-Πειραιώς στις βουλευτικές εκλογές του 1923. Το 1924, μαζί με αρκετούς άλλους πρόσφυγες βουλευτές, ανέθεσε την αρχηγία του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (κόμμα προσφύγων βουλευτών) στον Γ. Κονδύλη, παραμένοντας ηγετικό στέλεχος και συμμετέχοντας ενεργά στις συνεδριάσεις της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης ως το 1926. Προσχώρησε στο κόμμα του Βενιζέλου και διετέλεσε υπουργός Υγιεινής Προνοίας και Αντιλήψεως στις κυβερνήσεις του 1928 καθώς και στις κυβερνήσεις Ιουνίου 1929 και Δεκεμβρίου 1929. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1943.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, http://el.wikipedia.org, λήμμα: Εμμανουηλίδης, Εμμανουήλ]

Πρόεδρος Ομίλου Unesco Νομού Σερρών και αντιδήμαρχος πολιτισμού Σερρών

Βλέπε Βιογραφικό Λεξικό Βοβολίνη και Εικονογραφημένη Ελλάς. Τράπεζαι, βιομηχανία, εμπόριον, γεωργία, ναυτιλία, συγκοινωνία, Α΄ τόμος, Αθήνα, 1925.

Βλέπε Βιογραφικό Λεξικό Βοβολίνη και Εικονογραφημένη Ελλάς. Τράπεζαι, βιομηχανία, εμπόριον, γεωργία, ναυτιλία, συγκοινωνία, Α΄ τόμος, Αθήνα, 1925.

Βλ. βιογραφικό σημείωμα Δ. Αλεξόπουλου.

Η εμπορική σχολή του Βόλου ιδρύθηκε από τον εμπορικό σύλλογο "ο Ερμής", ως ιδιωτική σχολή με καταστατικό, που εγκρίθηκε με το Β.Δ. της 4-11-1900. Το πρώτο καταστατικό της Σχολής εγκρίθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1900.
Ως στο σχολικό έτος 1916-17 η σχολή λειτούργησε ως τριτάξια με μαθητές μόνο άρρενες. Κατά το σχολικό έτος 1914-15 εγγράφηκαν για πρώτη φόρα στην πρώτη τάξη οι πρώτες μαθήτριες. Έκτοτε παρακολουθούν τα μαθήματα και τα κορίτσια.
Κατά το έτος 1917-18 προστίθεται μία ακόμη τάξη, που ονομάζεται "Προκαταρκτική", που ισχύει για μία χρόνια. Από το επόμενο έτος (1918-19) η σχολή προσδιορίζεται ως "Ανεγνωρισμένη Εμπορική Σχολή Βόλου" και λειτουργεί με τέσσερις τάξεις.
Aπό το σχολικό έτος 1920/21 μετονομάσθηκε σε Δημόσια Εμπορική Σχολή Βόλου
Η Σχολή λειτούργησε ως 4τάξια και μικτή ως το σχολικό έτος 1931-32, οπότε έγινε 6τάξια και πάντα μικτή.
Κατά τα σχολικά έτη 1939-40 έως 1941-42, λειτούργησε το "Αστικόν σχολείον εμπορικής κατευθύνσεως εν Βόλω" , με τρεις τάξεις.
Το 1961 η ημερήσια Εμπορική Σχολή Βόλου μετατράπηκε σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο Βόλου. Το 1964 δημιουργήθηκε το 3τάξιο Οικονομικό Λύκειο Βόλου. Την ίδια χρονιά οι πρώτες τρεις τάξεις του οικονομικού γυμνασίου αποτέλεσαν το αυτοτελές, και για πρώτη φορά καθιερούμενο στο Βόλο "3ο Γυμνάσιο αρρένων", στεγαζόμενο στο ίδιο διδακτήριο και με το ίδιο διδακτικό προσωπικό. Το σχολείο αυτό καταργήθηκε την 30-9-1967.
Το 1969 το σχολείο έχει πάλι μετατραπεί σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο. Το 1976 το σχολείο μετατρέπεται πάλι σε Οικονομικό Λύκειο ως την 1-9-1977, οπότε οι μαθητές της τελευταίας τάξης του σχολείου ενσωματώνονται στη δύναμη του 2ου Λυκείου Βόλου. Στη συνέχεια μετατρέπεται σε Επαγγελματικό Λύκειο Βόλου που μετεξελίχθηκε σε 1ο ΤΕΛ Βόλου για να μετατραπεί τελικά στο 1ο ΤΕΕ Βόλου.

Το 1886 ο νεαρός Γρηγόριος Εμπεδοκλής ενοικίασε ένα κατάστημα δίπλα από το Χρηματιστήριο Αθηνών για να το μετατρέψει σε γραφείο χρηματομεσιτικών πράξεων και συναλλαγών. Ο ίδιος είχε γεννηθεί στο Λονδίνο το 1861 και είχε εγκατασταθεί στην Ελλάδα το 1875. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών και πρώην λογιστής στην Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως της Ελλάδος, αποφάσισε να μπει στην ελληνική τραπεζική αγορά με ένα δικό του επιχειρηματικό εγχείρημα. Το 1892 ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής μετέτρεψε το γραφείο του σε μικρή τράπεζα, με την επωνυμία «Τράπεζα Εμπεδοκλέους».
Το 1907 ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής ίδρυσε την Εμπορική Τράπεζα ως συνέχεια της Τράπεζας Εμπεδοκλέους. Ο ίδιος ανέλαβε και τη Γενική Διεύθυνση. Για μεγάλο χρονικό διάστημα από την έναρξη των εργασιών της, η Εμπορική Τράπεζα συνέχισε να διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά της οικογενειακής επιχείρησης. Εκτός από τραπεζικές, ασκούσε και εμπορικές δραστηριότητες.
Παρά την αιφνίδια έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων, η Εμπορική Τράπεζα κατόρθωσε να προσαρμόσει τις εργασίες της στην ανάγκη διατήρησης μεγάλων ρευστών διαθεσίμων. Ωστόσο, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου ήρθε αντιμέτωπη με μια σημαντική δυσχέρεια. Συγκεκριμένα, διακόπηκε η επικοινωνία με τα πιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού. Την περίοδο του Μεσοπολέμου, η τράπεζα εδραίωσε τη θέση της στην ελληνική αγορά. Δημιούργησε ένα σημαντικό δίκτυο καταστημάτων. Το 1938 η Εμπορική Τράπεζα διέθετε 52 καταστήματα.
Όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, το ένα τρίτο των υπαλλήλων της Εμπορικής Τράπεζας στρατεύτηκε. Κατά τη διάρκεια της δύσκολης περιόδου της Κατοχής, η τράπεζα έδειξε ιδιαίτερη μέριμνα για το προσωπικό της. Παρείχε στους εργαζομένους της συσσίτια, δάνεια και έκτακτα βοηθήματα. Την ίδια περίοδο, δοκιμάστηκε από διοικητικούς κλυδωνισμούς. Ο λόγος ήταν η αποχώρηση του ιδρυτή της Γρηγόριου Εμπεδοκλή το 1941 από την Ελλάδα. Από το 1943, οι οικονομικές συνθήκες στη χώρα επιδεινώθηκαν. Η Εμπορική Τράπεζα αντιμετώπιζε έντονα προβλήματα ρευστότητας, που τα χειρίστηκε με την πώληση χρεογράφων και επιχειρήσεων.
Τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, η Εμπορική Τράπεζα άλλαξε ιδιοκτησιακό καθεστώς. Η πλειοψηφία των μετοχών της περιήλθε στον εφοπλιστή Στρατή Ανδρεάδη. Τα χρόνια που ακολούθησαν, η Εμπορική Τράπεζα πέτυχε σημαντική ανάπτυξη των εργασιών της, ενώ συμμετείχε και στην ανέγερση σημαντικών δημόσιων έργων. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οικοδομήθηκε ένας ισχυρός, για τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας, όμιλος επιχειρήσεων. Οι εταιρείες του ομίλου δεν περιορίζονταν μόνο σε τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες. Εκτείνονταν επίσης σχεδόν σε ολόκληρο το φάσμα του δευτερογενούς τομέα.
Το 1975 η Εμπορική Τράπεζα και το σύνολο των επιχειρήσεών της πέρασε στον έλεγχο του ελληνικού δημοσίου. Κατά τη δεκαετία του 1980, η Εμπορική Τράπεζα προχώρησε σε κινήσεις στρατηγικής σημασίας. Σκοπός ήταν η εξυγίανση του ομίλου και η προσπάθεια εξορθολογισμού των εργασιών της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα γνώρισε μια σταδιακή απελευθέρωση. Σε αυτήν τη φάση, η Εμπορική Τράπεζα είχε πλέον επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της στο τραπεζικό σύστημα. Προχώρησε στην ίδρυση ή απόκτηση εταιρειών που εξειδικεύονταν σε σύγχρονα χρηματοοικονομικά προϊόντα.
Το καλοκαίρι του 2000 η μεγαλύτερη γαλλική τράπεζα, Crédit Agricole SA, απέκτησε το 6,7% του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής Τράπεζας. Το 2011 απέκτησε το σύνολο των μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας
Το 2012 η Crédit Agricole υπέγραψε συμφωνητικό για την πώληση του συνόλου του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής Τράπεζας στην Alpha Bank. Στις 28 Ιουνίου 2013, ολοκληρώθηκε η νομική συγχώνευση των 2 τραπεζών με την πλήρη απορρόφηση της Εμπορικής Τράπεζας από την Alpha Bank.

Το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Βόλου ιδρύθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 18ης Νοεμβρίου 1918 (με την υπογραφή του Βασιλέως Αλεξάνδρου και του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας Κωνσταντίνου Σπυρίδη στο ΦΕΚ 241 της 18/11/1918), με το οποίο ιδρύονταν ταυτόχρονα και τα Επιμελητήρια Καλαμάτας, Ηρακλείου, Κοζάνης και Καβάλας. Ήταν το πρώτο από τα Επιμελητήρια της Θεσσαλίας και ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1919, έχοντας την εποπτεία όλης της περιοχής της Θεσσαλίας.
Στους καταστατικούς σκοπούς του επιμελητηριακού θεσμού ήταν η προστασία και προαγωγή των εμπορικών και βιομηχανικών συμφερόντων της περιφέρειάς τους και η συνεργασία με το κράτος.
Από την αρχή το Επιμελητήριο με τις εκάστοτε διοικήσεις και τους διευθυντές του αποτέλεσε έναν ισχυρό μοχλό ανάδειξης των θεμάτων της τοπικής οικονομίας, ενημερώνοντας την πολιτεία με εισηγήσεις και υπομνήματα, προωθώντας προτάσεις και λύσεις και αποτελώντας έναν σοβαρό θεσμικό συνομιλητή και σύμβουλό της. Επίσης, έδωσε έμφαση στην εξωστρέφεια των τοπικών επιχειρήσεων και την προώθηση των προϊόντων τους σε εκθέσεις, όπως η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης, και άλλες. Σε όλο το διάστημα της αδιάλειπτης λειτουργίας του, το ΕΒΕΒ έχει συνδεθεί με κάθε σημαντικό οικονομικό και επιχειρηματικό γεγονός της Μαγνησίας, παρακολουθώντας, συμβάλλοντας και συνδιαμορφώνοντας τις συνθήκες ανάπτυξης της περιοχής.
Από το 1920, το δεύτερο χρόνο λειτουργίας του, κυκλοφόρησε την περιοδική έκδοση το «Δελτίον» ανελλιπώς μέχρι το 1940, οπότε διακόπηκε λόγω του πολέμου, για να επανεκδοθεί το 1965.
Από την ίδρυσή του το ΕΒΕΒ διέθετε τέσσερα τμήματα: εμπορικό, βιοτεχνικό, καπνεμπορικό και βιομηχανικό. Αργότερα το καπνεμπορικό εντάχθηκε στο Γραφείο Προστασίας Καπνού. Από νωρίς όμως υπήρξαν αντιπαραθέσεις ανάμεσά τους που οδήγησαν στην αυτονόμηση του επαγγελματικού και βιοτεχνικού τμήματος και τη δημιουργία το 1925 του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Βόλου, με σκοπό την προστασία και προαγωγή των συμφερόντων των επαγγελματικών, χειροτεχνικών και βιοτεχνικών τάξεων.
Τον Μάιο του 1988, σε εφαρμογή του νόμου 1748/88, ΦΕΚ 24/8.1.1988, τα δύο Επιμελητήρια συγχωνεύτηκαν και αποτέλεσαν το Επιμελητήριο Μαγνησίας.
Το αρχείο του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Βόλου (1925-1988) δεν έχει ακόμη παραδοθεί στα Γ.Α.Κ. Μαγνησίας.

Εμπορικός οίκος της Κωνσταντινούπολης.

Η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1943 από παράνοµες αντιστασιακές και κοµµατικές οργανώσεις νέων που δρούσαν εναντίον των δυνάµεων του άξονα από την αρχή της Κατοχής. Αποτελεί την µεγαλύτερη ευρωπαϊκή αντιστασιακή οργάνωση νέων και συνδέεται οργανικά µε το ΕΑΜ. Στις αρχές του εµφυλίου πολέµου διαλύθηκε µε δικαστική απόφαση και συνέχισε τις δραστηριότητές της παράνοµα έως το 1958. Το Αρχείο του Κεντρικού Συµβουλίου της ΕΠΟΝ (1943-1947), έχει τη δική του, ιδιαίτερη ιστορία. Όταν το 1947 άρχισαν οι διώξεις, που οδήγησαν στη διάλυση της ΕΠΟΝ, το Κεντρικό Συµβούλιο της οργάνωσης αποφάσισε να ενταφιαστεί το Αρχείο στον κήπο εξοχικού σπιτιού. Το αρχείο ξεθάφτηκε κυριολεκτικά µετά το πέρας του Εµφυλίου και φυλάχθηκε σε ασφαλές µέρος. Διέφυγε από την κατάσχεση στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγµαταρχών και τελικά, έπειτα τις αναγκαίες εργασίες συντήρησης, φυλάσσεται σήµερα στα ΑΣΚΙ.