Ο Σπυρίδων Μαρινάτος (Κεφαλονιά 1901-Σαντορίνη 1974) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους έλληνες αρχαιολόγους, ευρύτερα γνωστός για τις ανασκαφές του στη Σαντορίνη. Άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στην Κρήτη όπου σύντομα εξελίχθηκε σε έφορος Αρχαιοτήτων (1925) και διευθυντής του αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου. Ο Μαρινάτος διεξήγε πλήθος ανασκαφών στην Κρήτη, την Πελοπόννησο (ανάκτορο του Νέστορος στην Πύλο), τη Στερεά Ελλάδα (Πλαταιές, Μαραθώνας) και τη Σαντορίνη. Διετέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών και υπήρξε μέλος πολλών ελληνικών και ξένων επιστημονικών συλλόγων.

Ο Δημήτριος Μπογδάνος Αλκιβιάδου Μαργαρίτης ήταν Βρετανός υπήκοος. Ένα έγγραφο του αρχείου τον τοποθετεί στην Αλεξάνδρεια το 1914 ως αντιπρόσωπο της αγγλικής εταιρείας Vulcanite Ltd. Πιστοποιητικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας (1926) τον χαρακτηρίζει ως επιφανές μέλος της κοινωνίας της Αλεξάνδρειας. Σύμφωνα με το ίδιο έγγραφο, ο Δημήτριος Μαργαρίτης μεσολάβησε για την απελευθέρωση Ελλήνων αιχμαλώτων πολέμου. Επίσης, προσέφερε τις υπηρεσίες του στις αιγυπτιακές Αρχές κατά την υποδοχή πλέον των 3000 προσφύγων από τη Σμύρνη μετά την Καταστροφή καθώς και στον εντοπισμό συγγενών και οικείων τους. Για τη δράση του παρασημοφορήθηκε από τους Πατριάρχες Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων με τον Χρυσό Σταυρό του Παναγίου Τάφου. Παντρεύτηκε την Ελένη (γεν. 1885) και απέκτησαν έναν γιο, τον Αλκιβιάδη – δεν υπάρχουν στοιχεία για άλλα τέκνα.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο της οικογένειας Μαργαρίτη στο ΕΛΙΑ]

Ο Αλκιβιάδης Δ. Μαργαρίτης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Σεπτεμβρίου 1905. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Μπογδάνος Αλκιβιάδου Μαργαρίτης και μητέρα του η Ελένη Μαργαρίτη. Ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης ήταν Βρετανός υπήκοος (British subject by birth), όπως και ο πατέρας του. Η οικογένεια του Δημητρίου Μπογδάνου Μαργαρίτη ήταν εγκατεστημένη στην Αλεξάνδρεια, όπου το 1914 ο Δημήτριος εμφανίζεται ως αντιπρόσωπος της αγγλικής εταιρείας Vulcanite Ltd. Για τις εγκύκλιες σπουδές του Αλκιβιάδη δεν προκύπτουν στοιχεία εκτός του ότι έγινε δεκτός, άγνωστο ποια χρονιά, στο Collège Sainte-Catherine της Ακαδημίας Saint Jean-Baptiste de la Salle (Αλεξάνδρεια). Το 1914 ενεγράφη δόκιμος πρόσκοπος στην τοπική επιτροπή Αλεξανδρείας. Το 1927 εμφανίζεται να εργάζεται στην εταιρεία C.M. Salvago & Co. Τον Απρίλιο του 1927 (30 Απριλίου;) παντρεύτηκε στην Αλεξάνδρεια την Μαίρη Νικολάου Λιβανού. Το 1932 ο Αλκιβιάδης εμφανίζεται να είναι εγκατεστημένος στο Δήμο Αθηναίων («προάστειον Αρεοπαγίτου») και το 1934 να εργάζεται ως λογιστής στην οικοδομική εταιρεία «Κέκροψ» της Εμπορικής Τραπέζης.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο της οικογένειας Μαργαρίτη στο ΕΛΙΑ]

Όπως γράφει ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης σε ιδιόχειρο αυτοβιογραφικό σημείωμα του 1999: «Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 4 Ιουλίου 1908, λόγω μετ’ εκπαιδεύσεως του πατέρα του στην εκεί Σχολή Πολέμου (École de Guerre). Πατέρας του ήταν ο Ευστάθιος Μαργαρίτης, στρατιωτικός, ανεψιός των ζωγράφων Φιλίππου και Γεωργίου Μαργαρίτη και α΄ εξάδελφος του μουσουργού Λώρη Μαργαρίτη και του διπλωμάτη Ιωάννου Κ. Κουτσαλέξη. Μητέρα του ήταν η Αικατερίνη-Ρουμπίνη Ζορμπά, κόρη του Νικολάου Ζορμπά, αρχηγού της “επαναστάσεως” στο Γουδί (15 Αυγούστου 1909) και εγγονή του Νικολάου Κριεζώτη. Βαπτίσθηκε σε ηλικία τριών ετών στην ελληνική εκκλησία του Παρισιού, με ανάδοχο τον στρατιωτικό, και μετέπειτα Ακαδημαϊκό, Αλέξανδρο Μαζαράκη. Σε ηλικία 16 μηνών προσβλήθηκε από την επιδημία της πολυομυελίτιδας (παιδική παράλυση), με παράλυση των τεσσάρων άκρων. Με σύντονες προσπάθειες, με τα τότε μέσα, στο Παρίσι, στη Γενεύη, στη Λωζάννη, στο Leysin της Ελβετίας, και εν μέρει στην Αθήνα, η νόσος αποτελεσματικά περιωρίσθηκε. Την στοιχειώδη εκπαίδευση έλαβε στην Λωζάννη. Σε ηλικία 11 ετών (το 1919) βρίσκεται πλέον οριστικά στην Αθήνα, γαλλόφωνος. Με συστηματική και επίμονη κατ’ οίκον διδασκαλία από τον στρατιωτικό πατέρα του, με κατατακτήριες εξετάσεις, μπήκε στην Γ΄ Ελληνικού στο “Εκπαιδευτήριον Δ. Ν. Μακρή”. Το Γυμνάσιο έβγαλε στο Ε΄ Αρρένων. Παράλληλα φοίτησε στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στην Γερμανική Σχολή (της οδού Αραχώβης) και πήρε τα σχετικά διπλώματα. Αγγλικά διδάχθηκε με ιδιαίτερα μαθήματα. Ένα διάστημα έκανε, ιδιωτικά, και πιάνο με στοιχεία θεωρίας μουσικής. Η μη ολοκλήρωση οφείλεται σε σοβαρό πρόβλημα οφθαλμικής παθήσεως, η οποία ανεστέτωσε και τις πανεπιστημιακές σπουδές του. Παρακολούθησε αρχικά την Νομική Σχολή, ανωμάλως, και για τον προαναφερθέντα λόγο και διότι παραμελούσε την μελέτη του χάριν υπερβολικής αναμείξεως στα πολιτικο-φοιτητικά κινήματα. Με διαφόρους ευεργετικούς νόμους έφθασε στα πρόθυρα του διπλώματος. Έμεινε... τελοιόφοιτος της Νομικής. Αντιθέτως, πήρε το δίπλωμα της Φιλοσοφικής Σχολής, όπου λίγο αργότερα είχε γραφτή, καθώς και το δίπλωμα Καθηγητού της Γαλλικής Γλώσσης από το Υπουργείο Παιδείας. Εδίδαξε ένα σύντομο διάστημα γαλλικά στο ιδιωτικό σχολείο “Πλάτων” του Ηλιάδη (Κολωνός) και για πολλά χρόνια τα φιλολογικά μαθήματα, κυρίως ιστορία, στην Ελληνογαλλική Σχολή “Ανατολή” του Α. Νικολοπούλου και στο Ελληνικόν Σπουδαστήριον Ι.Μ. Παναγιωτοπούλου (πρώην “Μακρή”). Για το μάθημα της ιστορίας εφήρμοσε το “σχολείο εργασίας” με θετικά αποτελέσματα. Για μικρό διάστημα εδίδαξε στην “Alliance Française” και αρκετά χρόνια, επί Octave Merlier, ήταν διευθυντής σπουδών στο Κουκάκη, στο εκεί παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου. Εδίδαξε, στον μεσοπόλεμο, ελληνικά σε μέλη της Γαλλικής Στρατιωτικής Αποστολής και της Αγγλικής Ναυτικής, καθώς και σε μέλη της Γερμανικής, Γαλλικής, Σουηδικής και Βουλγαρικής Πρεσβείας. Την ίδια περίοδο συνεργάσθηκε με τις εφημερίδες Ελληνικός Ταχυδρόμος, Χρονικά, Πατρίς, για θέματα επικαιρότητας. Υπήρξε και αρχισυντάκτης της Εφημερίδος των Φοιτητών του Κ. Μπέμπελη. Εκ-τάκτως, εδημοσίευσε άρθρα με ανάλογα θέματα στο Ελεύθερον Βήμα και στα Αθηναϊκά Νέα. Επί δικτατορίας των “συνταγματαρχών”, το 196[7]2 και 196[7]3, εδημοσιεύθηκαν στο Βήμα συνεντεύξεις του με πανεπιστημιακούς καθηγητές, εξόριστους στη Δυτική Ευρώπη και επί 28 χρόνια είχε στήλη θεατρικής κριτικής στα Νέα μέχρι του Ιανουαρίου 1998. Υπήρξε πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Υπήρξε, επίσης, πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και ιδρυτικό μέλος των “Φίλων του Θεάτρου Τέχνης” και διαφόρων επιστημονικών οργανώσεων. Είναι μέλος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Είναι μέλος της Ενώσεως Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών και της Διεθνούς Ενώσεως Θεατρικών Κριτικών. Έλαβε μέρος και σε γνωμοδοτικές επιτροπές για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Είναι επίτιμος αντιπρόεδρος της Ενώσεως Ανταποκριτών του Ελληνικού Τύπου του εξωτερικού και μέλος της Διεθνούς Ενώσεως του Γαλλοφώνου Τύπου. Είναι επίσης μέλος της “Κίνησης Ενωμένη Εθνική Αντίσταση” (ως παλαιό μέλος της “Εθνικής Αλληλεγγύης” του ΕΑΜ). Είναι μέλος του Δ.Σ. του ελληνικού τμήματος της “Société Européenne de Culture” (Βενετία). Είναι επίσης μέλος της “Ελληνικής Περιηγητικής Λέσχης”. Του απενεμήθησαν μάλιστα τα δύο επετειακά μετάλλια. Έχει επίσης λάβει το μετάλλιο για την Εκατονταετηρίδα της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής. Η Γαλλική Κυβέρνηση του έχει απονείμει τα διάσημα και τον τίτλο του Commandeur de l’Ordre des Palmes Académiques, και είναι πρόεδρος του ελληνικού τμήματος. Είναι μέλος του Γαλλοελληνικού Συνδέσμου και επίτιμος πρόεδρος του Ελληνοελβετικού. Είναι φυσικά μέλος και του Ε.Λ.Ι.Α. Δημοσιεύματά του υπάρχουν στην Νέα Εστία με θέματα κυρίως της Γαλλικής Επαναστάσεως και στο Αντί από την νεώτερη ελληνική ιστορία. Όπως ήδη προαναφέρθηκε, την περίοδο της φοιτήσεώς του στη Νομική Σχολή, είχε ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης ζωηρή ανάμειξη στις διάφορες πολιτικο-φοιτητικές εκδηλώσεις, τιθέμενος επί κεφαλής συλλαλητηρίων και με μια σφυρίκτρα δίνοντας τον ρυθμό της πορείας, παρά την αναπηρία του. Όμως οι πολιτικές του πεποιθήσεις ήσαν τότε πολύ συγκεχυμένες. Ήταν βασιλόφρων για την Ελλάδα και οπαδός του Λεόν Μπλουμ για την Γαλλία! Με ομάδες αντιβενιζελικών φοιτητών, επί δικτατορίας Θεοδώρου Παγκάλου, ίδρυσε τον... “Σύνδεσμον Εθνικής Σωτηρίας”. Επισήμως είχε χαρακτήρα εθνικιστικό-αντικομμουνιστικό (αποκλειστικά επί θεωρητικού επιπέδου). Την ίδια εποχή ήταν μέλος της “Εργατικής Βοήθειας” και της “Πανεπιστημιακής Ομάδος για την Κοινωνία των Εθνών”. Πολύ γρήγορα ο “Σύνδεσμος Εθνικής Σωτηρίας” εκάλυπτε αντιπαγκαλική κίνηση. Μέλη εγένοντο και ηγετικά φοιτητικά στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Οι “απ’ έξω” φοιτητές εχαρακτήριζαν τον “Σ.Ε.Σ.” σύλλογο “κομφούζιο”! Κορυφαία στιγμή της δράσεως του “Σ.Ε.Σ.” ήταν η ανατροπή του φιλοπαγκαλικού συλλαλητηρίου της 30 Μαρτίου 1926, στην πλατεία των Παλαιών Ανακτόρων, τώρα Βουλευτήριου. Τότε δεν υπήρχε εκεί το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Ήταν ένας ακατέργαστος χωματένιος χώρος. Ο Πάγκαλος είχε φιλοδοξήσει την υποψηφιότητά του για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ανέλαβαν την οργάνωση της συγκεντρώσεως οι φοιτητές Στέλιος Ιωαννίδης και οι εξάδελφοι Πατριαρχέα. Λίγες μέρες πριν, στο καφενείο “Γαμβέτας” (στην οδό Πανεπιστημίου, απέναντι από το Πανεπιστήμιο), επλησίασε τον Μαργαρίτη και του απεκάλυψε τον πραγματικό σκοπό του συλλαλητηρίου, παρασυρμένος από τα άρθρα του καταστατικού του “Συνδέσμου Εθνικής Σωτηρίας”. Αμέσως ο Μαργαρίτης έδωσε εντολή στον Γ. Γραμματέα του συλλόγου, Μιχαήλ Τούντα, να τοιχοκολλήσει σε όλες τις σχολές πρόσκληση συμμετοχής στο συλλαλητήριο. Φυσικά συγχρόνως ενημερώθηκαν και οι κομμουνιστές φοιτητές. Έτσι, βρέθηκαν στις 30 Μαρτίου, στην πλατεία των Παλαιών Ανακτόρων, πλειοψηφούντες οι αντιπαγκαλικοί φοιτητές. Μόλις άρχισε ο Ιωαννίδης να κάνη την προβλεπομένη πρόταση, ακολούθησε άγρια αποδοκιμασία και πλήρης εξουδετέρωση των ολίγων παγκαλικών. Ο αστυνομικός διευθυντής προέβη σε μερικές συλλήψεις, ο δε Μαργαρίτης παρέσυρε τα μέλη του Συνδέσμου στο Κέντρο του Κ. Δεμερτζή, κοινού υποψηφίου όλων των άλλων κομμάτων (Πανεπιστημίου και Μαυρομιχάλη). Οι κομμουνιστές δε ακολούθησαν (βλέπε και Αντώνη Φλούντζη, Τα φοιτητικά κινήματα 1923-1928, σελ. 258). Άλλη ενεργό συμμετοχή είχε ο Μαργαρίτης μετά την ανατροπή Παγκάλου από τον Κονδύλη. Επειδή ο Κονδύλης επέδειξε τάσεις παρατάσεως της εξουσίας του, ωργανώθηκε στην πλατεία Συντάγματος ογκώδης συγκέντρωση, που απαίτησε “αμέσως εκλογές”. Στην οργανωτική επιτροπή, εκ μέρους των φοιτητών, ήταν ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης. Τελευταία του εμφάνιση σε πολιτική εκδήλωση ήταν στην “οπερετική” λαϊκή εξέγερση, όπως πολύ σωστά την είχε χαρακτηρίσει ο Γρ. Δαφνής σε σχετικό βιβλίο του. Το γεγονός έλαβε χώραν στις 9 Σεπτεμβρίου 1926, με αφορμή τη βίαιη διάλυση των Δημοκρατικών Ταγμάτων από τον Γ. Κονδύλη. Βρέθηκαν στους δρόμους των Αθηνών μάζες βασιλοφρόνων και κομμουνιστών διαδηλωτών, που περιεφέροντο ανοργάνωται, με κοινά συνθήματα εναντίον ενδεχόμενης νέας “στρατοκρατικής” δικτατορίας. Ο Α.Ε.Μ. τυχαίως βρέθηκε σε μια μικρή ομάδα, επί κεφαλής της οποίας ο φίλος του Λάμπρος Ρακόπουλος, δικηγόρος τότε, και αργότερα δικαστικός. Η ομάδα αυτή κατάλεβε το κεντρικό ταχυδρομείο, που δεν εφρουρείτο, και ένα εγκαταλελειμένο άρμα μάχης. Μέσα στην ομάδα και ένας οδηγός αυτοκινήτου με μέρος της ομάδας, και έκαναν... περίπατο στην οδόν Πειραιώς, όπου δεν συνέβαινε τίποτε και ήταν κυριολεκτικά έρημη. Τελευταία ασχολία του Α.Ε.Μ., “ειρηνική” πλέον, είναι η συνεργασία του με την Ακαδημία Αθηνών. Ύστερα από εισήγηση του αειμνήστου Άγγελου Αγγελόπουλου, ωρίστηκε ως συντονιστής μιας ομάδας επιστημόνων για τη συγγραφή και έκδοση σειράς βιβλίων, με θέμα “Η συμβολή της Ελλάδος στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο”. Σύζυγός του είναι η Λιλή-Ελένη, το γένος Στυλίδη, ζωγράφος και χαράκτρια».

Ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης έφυγε από τη ζωή το 2004. Ο ενταφιασμός της σορού του έγινε στις 9 Νοεμβρίου, στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών. Ευχαριστώ θερμά τη Μαρία Αντωνίου, για την παραχώρηση των σχετικών στοιχείων από το Αρχείο του Κοιμητηρίου.

Η Μαίρη Αλκ. Μαργαρίτη, το γένος Νικολάου Λιβανού γεννήθηκε το 1912. Αδέλφια της η Ελένη, ο Γεώργιος (εργαζόταν στην Eastern Telegraph Co.) και ο De Livanos (;) που εργαζόταν στο Comptoir National d’Escompte. Η Μαίρη παντρεύτηκε τον Αλκιβιάδη στον ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Σάτμπυ, χοροστατούντος του Μητροπολίτη Τριπόλεως Θεοφάνη. Τον Νοέμβριο του 1941 εμφανίζεται να παρέχει εθελοντικά τις υπηρεσίες της στην Υπηρεσία Προνοίας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, φροντίζοντας για τη διανομή άρτου στους απόρους των περιοχών Ψυχικού, Γηροκομείου ως και Καλογρέζας. Τον Μάρτιο του 1942 διορίστηκε τιμητικά και άνευ αποδοχών στη Διεύθυνση Οικονομικών Υπηρεσιών του Εθνικού Οργανισμού Χριστιανικής Αλληλεγγύης. Τον Ιούλιο του 1942 της ανατέθηκε η ίδρυση, οργάνωση και διοίκηση της Β΄ Στέγης Αλληλεγγύης Ψυχικού, της οποίας και ορίστηκε Πρόεδρος. Από έγγραφο του αρχείου προκύπτει ότι παρέμεινε στη θέση μέχρι τουλάχιστον και τον Αύγουστο του 1944.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό από το αρχείο της οικογένειας Μαργαρίτη στο ΕΛΙΑ]

Η Ειρήνη Μαργέλου (ή Μαριέλου), ανιψιά του Αλέξανδρου Λυκούργου, υπήρξε φίλη και συνεργάτιδα της Καλλιρόης Παρρέν και της Σεβαστής Καλλισπέρη, μετείχε στο ελληνικό φεμινιστικό κίνημα και διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ενώσεως Ελληνίδων. Είναι εκείνη η οποία ουσιαστικά διέσωσε το αρχείο των οικογενειών Λυκούργου Λογοθέτη και Σακελλαρίου.

Ο Άρης Μαραγκόπουλος (Αθήνα, 1948) είναι ένας ιδιότυπος πνευματικός άνθρωπος που αντιστέκεται σε ό,τι απειλεί με εκποίηση την ελευθερία του: συγγραφέας, μεταφραστής, κριτικός, εκδότης και συστηματικός μελετητής του Joyce, έχει συγγράψει πάνω από είκοσι βιβλία πεζογραφίας και τον Οδηγό ανάγνωσης του Οδυσσέα (για τον οποίο πολλοί επαρκείς και δόκιμοι αναγνώστες της λογοτεχνίας τον ευγνωμονούν). Άνθρωπος με λαμπρές σπουδές (ιστορίας, αρχαιολογίας και ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Paris I–Σορβόννη), επέλεξε να μείνει «θεσμικά» ανένταχτος και να ζήσει διαβάζοντας και γράφοντας λογοτεχνία και ασκώντας κριτική στους θεσμούς, στην κουλτούρα και τον πολιτισμό. Η πεζογραφία του αντλεί κυρίως από την Ιστορία: διαβάζοντας με τον δικό του τρόπο και ανασυγκροτώντας μέσω της μυθοπλασίας του σημαντικές στιγμές του κοινωνικού γίγνεσθαι και της πολιτικής σκέψης, μέσα από πρωτοποριακές αφηγηματικές τεχνικές, ο Μαραγκόπουλος ουσιαστικά σχολιάζει το παρόν του αναγνώστη. Έχοντας αναγάγει σε υπέρτατο αγαθό «τον απλήρωτο, έξω από συναλλαγές και χρηματισμούς Χρόνο. Τον αργό χρόνο που στη διάρκειά του χτίζει κανείς ιστορίες. Τον χρόνο που χρειάζεται για να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι τολμηρές υποθέσεις εργασίας για τη ζωή. Τον καθημερινό χρόνο που διδάσκει το επιούσιο μάθημα: πώς να παραμένεις άνθρωπος», ο Μαραγκόπουλος ζει κάνοντας διάφορες εργασίες (επιμελητής εκδόσεων, κειμενογράφος, κριτικός βιβλίου, μεταφραστής) από τις οποίες η πιο σημαντική πρόσφατη εργασία του είναι η (συν)ίδρυση των εκδόσεων Τόπος όπου διευθύνει το τμήμα λογοτεχνίας. Παράλληλα, έχει συγκροτήσει έναν ιστότοπο-εργογραφία «σε μορφή εν προόδω αυτοβιογραφίας», όπου ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει βήμα προς βήμα τη διαμόρφωση του συγγραφέα, τη λογοτεχνική του παραγωγή, την πρόσληψή της, καθώς και όλες τις δραστηριότητές του ή τις σκέψεις του για τη ζωή.

Κατάλογος των έργων του συγγραφέα υπάρχει στην έγκυρη βάση της biblionet, ενώ ο φιλέρευνος και απαιτητικός αναγνώστης μπορεί να πλοηγηθεί στον πλούσιο ιστότοπο του συγγραφέα, ο οποίος καθιστά περιττή κάθε άλλη πληροφορία «εγκυκλοπαιδικού» τύπου (https://www.arisgrandmangr.com/).

Η βυζαντινολόγος Άννα Μαραβά Χατζηνικολάου (Καλαμάτα 1911- Αθήνα 2005) σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η διδακτορική της διατριβή που είχε θέμα τη δουλεία στο Βυζάντιο εκπονήθηκε σε Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Το 1950 προσελήφθη ως επιμελήτρια Μικροτεχνίας στο Βυζαντινό Μουσείο και το 1965 ανέλαβε Έφορος στη νεοσύστατη 5η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στα Ιωάννινα ως την δικτατορία των συνταγματαρχών που την έπαυσε από τα καθήκοντα της. Μετά την συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε με τη μελέτη της βυζαντινής μικρογραφίας εκδίδοντας από κοινού με την Χρ. Πάσχου τον κατάλογο των βυζαντινών χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Ήταν παντρεμένη από το 1935 με τον γεωπόνο Γιάννη Χατζηνικολάου.

Ο Ιορδάνης Μαρίνος του Παναγιώτη και της Κοραλίας (το γένος Σμυρλόγλου) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925. Φοίτησε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το καλοκαίρι του 1945, στον Έμπορο της Βενετίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Πέλου Κατσέλη). Στην κρατική σκηνή παρέμεινε ώς το 1946, για να επανέλθει την περίοδο 1951-1953, ενώ από το 1961 ώς το 1963 εμφανίστηκε σε παραγωγές του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Στο μεσοδιάστημα και στα χρόνια που ακολούθησαν, συνεργάστηκε με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου (θίασος Γιώργου Παππά 1946-1947, Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου Τζαβαλά Καρούσου 1947, θίασος Μίμη Κοκκίνη και Ορέστη Μακρή 1948-1949, Θυμελικός Θίασος Λίνου Καρζή 1949-1950, 1952, 1955, 1959, 1960, 1963, 1972, 1973, θίασος θεάτρου Κοτοπούλη 1955-1957, θίασος Νίκου Χατζίσκου 1954, 1957, Λαϊκό Θέατρο Μάνου Κατράκη 1964-1967 κ.ά.). Συνέστησε προσωπικούς θιάσους, στους οποίους διετέλεσε και σκηνοθέτης (Άρμα Διονύσου 1955, Αστυνομική Αυλαία 1960, Λαϊκή Σκηνή 1963-1971, Κέντρο Θεάτρου και Τεχνών «Η Μνήμη» 1976-1983), ενώ το 1971 ανέλαβε τη διεύθυνση του θεάτρου Μπουρνέλλη. Επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (1993), δίδαξε την τέχνη της υποκριτικής σε πολλές δραματικές σχολές και το 1976 ίδρυσε δική του σχολή, στην οποία παραχωρούσε επί σειρά ετών δωρεάν φοίτηση. Αρθρογράφος και μελετητής του θεάτρου, μεταφραστής και διασκευαστής για το θέατρο και το ραδιόφωνο, ο Ιορδάνης Μαρίνος έγραψε και θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία, τα: Ο καιρός του απιέναι, Οι τζουτζέδες των Αγίων Πάντων, Οι δημοκράτες του ιερού βουνού, Αποκριάτικη ιστορία και Το τίμιο καλικαντζαράκι.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», Τόμος δεύτερος (Α-Μ). Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 265-267 και 315-316. 2. Υλικό της Συλλογής Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών και Μουσικής του ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ. 3. Υλικό του αρχείου].

Αστυνομικός συντάκτης στις εφημερίδες τα Νέα και το Βήμα, συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων και αστυνομικών διηγημάτων για τα οποία έγινε γνωστός.

Ο Μίμης Κυρ. Μανωλάκος, από τον Ασωπό Λακωνίας, διετέλεσε στέλεχος της Ν.ΕΔΑ (ακτιβιστής, όπως αυτοχαρακτηρίζεται), μέλος του Γραφείου της Σπουδάζουσας Αθήνας και γραμματέας του την περίοδο της Νεολαίας Λαμπράκη. Στα χρόνια της δικτατορίας ήταν από τους ιδρυτές της ΠΑΟΣ “Ρήγας Φεραίος” και συμμετείχε στην αντιδικτατορική δράση της σπουδαστικής Αριστεράς ως στέλεχος της οργάνωσης και γραμματέας της από την ίδρυσή της το 1967. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη μεταπολίτευση εργάστηκε δημοσιογράφος στις εφημερίδες Αυγή, Νέα, Έθνος, Γνώμη και ανταποκριτής στη Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη.

Ο Αριστείδης Κυρ. Μανωλάκος γεννήθηκε στον Ασωπό Λακωνίας το 1938. Φοίτησε στο γυμνάσιο Μολάων, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ζει στην Αθήνα από το 1955. Εργάστηκε ως ελεύθερος ρεπόρτερ στα Νέα και ως πολιτικός συντάκτης στην Αυγή και την Ελευθεροτυπία. Μετά το 1997 διετέλεσε, δύο φορές, πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ. Το 1956, με πρόταση του Αντρέα Λεντάκη, οργανώθηκε στην παράνομη ΕΠΟΝ. Το 1958, μετά τη διάλυση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ συμμετέχει στη Ν.ΕΔΑ ως μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας και αργότερα ως γραμματέας του, διαδεχόμενος τον Γρηγόρη Γιάνναρο. Στη συνέχεια, μέλος του Γραφείου του Κ.Σ. της Ν.ΕΔΑ, και από τον Δεκέμβριο του 1962 τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ, συμμετέχει στο κίνημα του 1–1-4 και του 15% των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ’60, ενώ τον Απρίλιο του 1963 εκλέγεται από το Δ΄ Πανσπουδαστικό Συνέδριο στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ.Στις 14 Σεπτεμβρίου 1964, ως εκπρόσωπος της Ν.ΕΔΑ ανακοινώνει μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, εκπρόσωπο της ΔΚΝΓΛ, τη συγχώνευση των δύο πολιτικών νεολαιών της Αριστεράς. Εργάστηκε για την προετοιμασία του Ιδρυτικού Συνεδρίου της ΔΝΛ και κατά την επεξεργασία των βασικών κειμένων του διατύπωσε και απόψεις (όπως την περίληψη του σοσιαλισμού στους στρατηγικούς στόχους της οργάνωσης) αποκλίνουσες από την τοποθέτηση της πλειοψηφίας. Εκλέχθηκε μέλος του Κ.Σ. της ΔΝΛ και του Προεδρείου του. Μετά το Συνέδριο συνέχισε την προσφορά του ως υπεύθυνος της διαφώτισης μέχρι τη στράτευσή του τον Ιούνιο του 1965. Από τον Σεπτέμβριο του 1966 ώς την κήρυξη της δικτατορίας ήταν γραμματέας της οργάνωσης Αθήνας της ΔΝΛ. Στις 21 Απριλίου 1967 πέρασε στην παρανομία. Ήταν ιδρυτικό μέλος της “Επιτροπής του Πάσχα” μαζί με τον Μ. Θεοδωράκη και άλλα στελέχη της ΔΝΛ και του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Μετώπου (ΠΑΜ), έχοντας –μαζί με άλλα στελέχη του– την ευθύνη της συνεργασίας με τη Δημοκρατική Άμυνα, τις ΔΕΑ (Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης) και άλλες αντιδικτατορικές οργανώσεις. Συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1967, κρατήθηκε επί μήνες στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ (στρατόπεδο Διονύσου) και τον Μάρτιο 1968 εκτοπίστηκε στο Παρθένι Λέρου ώς τον Δεκέμβριο του 1970. Το 1968 αντιτάχθηκε στις αποφάσεις της 12ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ, χωρίς να ταχθεί με τις απόψεις του Γραφείου Εσωτερικού, αλλά μαζί με άλλα στελέχη της Νεολαίας αποτέλεσαν τον πυρήνα του “Χάους”. Έκφραση των απόψεών τους αποτέλεσε, εν μέρει, το κείμενο διαμαρτυρίας για την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Τσεχοσλοβακία τον ίδιο χρόνο.

Η Άρντα Μαντικιάν γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1924. Σε μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα όπου ξεκίνησε τις σπουδές της στο Ωδείο Αθηνών με καθηγήτρια την Ελβίρα ντε Ιντάλγκο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940 ξεκινάει τη καριέρα της πραγματοποιώντας σποραδικές εμφανίσεις στην Αθήνα ενώ η διεθνής αναγνώριση έχει αφετηρία το 1948 οπότε και εγκαταστάθηκε στην Αγγλία. Η καριέρα της απογειώθηκε την δεκαετία του 1950 καθώς εμφανίστηκε στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης και συνεργάστηκε με ηχηρά ονόματα της εποχής όπως ο Έγκον Βέλες και ο Μπέντζαμιν Μπρίτεν. Με τον τελευταίο μάλιστα οι πρώτες επαγγελματικές τους επαφές εξελίχθησαν σε βαθιά φιλία και αμοιβαία εκτίμηση που οδήγησε σε μια σειρά εξαιρετικών συνεργασιών. Την περίοδο της επταετίας επιστρέφει για προσωπικούς λόγους στην Ελλάδα και οι εμφανίσεις της μειώνονται. Μετά την πτώση της Δικτατορίας ανέλαβε μέλος του Διοικητικού συμβουλίου της "Εθνικής Λυρικής Σκηνής" και αργότερα του "Συλλόγου οι Φίλοι της Μουσικής", ενώ διετέλεσε και πρόεδρος του "Σωματίου Υποτροφιών Μαρία Κάλλας", αφήνοντας εξαιρετικό έργο. Απεβίωσε στις 8 Νοεμβρίου 2009.

Ο Γεώργιος Μαντζαβίνος σπούδασε νομικά και πολιτικές και οικονομικές επιστήμες. Το 1935-1936 ήταν υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις Δεμερτζή και Μεταξά. Παραιτήθηκε όταν κηρύχθηκε η δικτατορία Μεταξά και λίγο αργότερα εκλέχτηκε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, θέση που κατείχε στη διάρκεια της Κατοχής. Μετά την αποχώρηση του Βαρβαρέσου εκλέχτηκε Διοικητής της τράπεζας. Τον Ιανουάριο του 1950 διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Θεοτόκη.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: Το υλικό του αρχείου].

Ο Αναστάσιος Μαντζάρας ήταν αξιωματικός της χωροφυλακής. Μεταπολεμικά ανέπτυξε πολιτική δράση στο χώρο του Κέντρου (Ε.Π.Ε.Κ., Ένωση Κέντρου).

Η Ε2 Εφοδιοπομπή (Τάγμα Επιμελητείας), πριν την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου στρατοπέδευε στην Χίο. Με την έναρξη των εχθροπραξιών διατάχθηκε από το Δ΄ Σώμα Στρατού η μεταφορά του 2ου λόχου της Εφοδιοπομπής στην Ελευθερούπολη Καβάλας. Η μεταφορά πραγματοποιήθηκε στις 11/11/1940. Το υλικό του αρχείου αποτελείται κυρίως από υπηρεσιακά έγγραφα που συντάχθηκαν για τη μετακίνηση αυτή.

Δημοσιογράφος στην εφ. Ελευθεροτυπία

Γιατρός από τη Θεσσαλία, έπαρχος κατά τον Αγώνα Αθήνας και Τήνου και πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις. Αργότερα έζησε στη Λαμία. Επί Όθωνα γερουσιαστής και υπουργός.

Ο Γιώργος Μανιάτης, γιος του Ιωάννη και της Αννίκας Μανιάτη, γεννήθηκε το 1939 στην Μεσσήνη. Είχε άλλα οκτώ αδέλφια. Από το 1945 εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Φοίτησε στη σχολή ναυτοπαίδων Πόρου (1954-1956), στη συνέχεια μετανάστευσε στο Βέλγιο και από εκεί στη Γαλλία όπου κατατάχθηκε στην Λεγεώνα των Ξένων και υπηρέτησε στην Αλγερία στην διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία της. Απέδρασε από την λεγεώνα, επέστρεψε στην Ελλάδα και δημοσίευσε την εμπειρία του στον Τύπο και στο βιβλίο "Δραπέτευσα από τη Λεγεώνα των Ξένων: Το τρίτο αντάρτικο: Αλγερία 1957-1961 (1961)". Συνεργάστηκε με το περιοδικό Δρόμοι της Ειρήνης και ήταν μέλος της νεολαίας Λαμπράκη. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες Ελεύθερος Τύπος και Ελευθερία. Στην διάρκεια της δικτατορίας κατέφυγε στην Δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Το 1972 επέστρεψε στην Ελλάδα και πήρε χορηγία του Ιδρύματος Φορντ. Με την επιβολή του πραξικοπήματος του Πινοσέτ στη Χιλή ταξίδεψε στην Χιλή (6.10.1973-3.11.1973) και πραγματοποίησε έρευνα για τα γεγονότα γύρω από την ανατροπή του Σ. Αλιέντε. Επιμελήθηκε την έκδοση Γιώργης Ανδρουλιδάκης, Κείμενα 1936-1966 (1977). Από την μεταπολίτευση και εξής μελέτησε ιδιαίτερα την αρχαία ελληνική μουσική και τη σχέση της με το ρεμπέτικο τραγούδι. Το 1984 ίδρυσε το Ευρετήριο, μία συλλογική προσπάθεια με φοιτητές του πανεπιστημίου Αθηνών για την έρευνα της μουσικής στις κατευθύνσεις αυτές και για την ανακατασκευή αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων. Σε αυτό το πλαίσιο οργάνωσε μαθήματα μουσικής, μουσικές εκδηλώσεις, παρουσίασε διαλέξεις, δημοσιεύσεις, ντοκιμαντέρ. Πέθανε το 2018 λόγω πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε στην κατοικία του.

Άλλα έργα του:
Ο Μίδας έχει αυτιά γαϊδάρου ή εκατέρωθεν της ουσίας (1972), Objet sans valeur: Φάιαρ-οπ, Σερντιλίς (1972), Η μυθολογία του ενός ή η μυθολογία του άλλου: με συναυγείς εικόνες της Νίκη Καναγκίνη (1975), Έξεργα: Να αποσύρεσαι, αυτό είναι αγάπη. Το μήκος κύματος. Ρίζα οκνή, δέντρο απρόφταστο (1976), Η συν-εν-τευξη ή για να εξηγούμεθα (1976), Ο Σκύλος και η Χάρυβδη: Πρώτη αγάπη (1989), Αν (2019).

[Πηγές βιογραφικού: Α. Αργυρίου, «Μανιάτης, Γιώργος», εγκυκλ. Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα. Β. Χατζηβασιλείου, «Γιώργος Μανιάτης», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ώς τη δικτατορία του ’67, τόμ. Ε΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988, σσ. 178-181. Υλικό του αρχείου]

Ο Ροβήρος (Ιγνάτιος‒Ροβήρος) Μανθούλης γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1929 στην Κομοτηνή, κι ήταν γιος του Αλέξανδρου Μανθούλη και της συζύγου του Στυλιανής, το γένος Γιοβανάκογλου. Ο ίδιος συνόψισε τη ζωή και το έργο του σε αυτοβιογραφικό σημείωμα ως εξής: «Μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου έφηβος πήρε μέρος στην Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ. Από τα τέλη του 1943 μέχρι την Απελευθέρωση ήταν το “χωνί” των Εξαρχείων και της Νεάπολης. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο και το 1949 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, την ποιητική συλλογή Σκαλοπάτια. Από το 1949 έως το 1953 σπούδασε Κινηματογράφο και Θέατρο στο Πανεπιστήμιο Syracuse της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Η διάδοση του ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα έγινε έμμονη ιδέα στον Μανθούλη και το 1960 ίδρυσε την “Ομάδα των 5”, με τους Ηρακλή Παπαδάκη, Φώτη Μεσθεναίο, Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και Ρούσσο Κούνδουρο. Η δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967 τον έβαλε στη μαύρη λίστα, κι αυτό τον υποχρέωσε να μείνει εξόριστος στο Παρίσι όπου κατοικεί μόνιμα από τότε. Το σκηνοθετικό του έργο περιλαμβάνει 122 ταινίες (τις περισσότερες για τη Γαλλική Τηλεόραση), ενώ το συγγραφικό του έργο απλώνεται σε 20 βιβλία αλλά και πλήθος άρθρων σε περιοδικά και εφημερίδες. Διετέλεσε διευθυντής προγράμματος στην τηλεόραση της ΕΡΤ, την πρώτη φορά προσκεκλημένος από τον Κ. Καραμανλή και τη δεύτερη από τον Α. Παπανδρέου, μετατρέποντας την ΥΕΝΕΔ σε ΕΡΤ‒2. Το 1991 εκλέχτηκε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας στο Παρίσι. Απέσπασε πολλά βραβεία για τις ταινίες του, ενώ τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του με το Μετάλλιο της Πόλεως του Παρισιού, και με το Αργυρό Μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων για την προσφορά του στον Πολιτισμό».
Ο Ροβήρος Μανθούλης παντρεύτηκε την Καίτη Φρέρη κι απέκτησαν δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο και τη Μαρία. Πέθανε στις 21 Απριλίου 2022, στο Παρίσι.
[Για περισσότερα στοιχεία, βλ. το υλικό του αρχείου του και τα αυτοβιογραφικά βιβλία του:

1. Μια ζωή ταινίες, [Αθήνα], Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπία για Παιδιάς και Νέους & Εκδόσεις Αιγόκερως, 2006•
2. Ο κόσμος κατ’ εμέ. Ο βίος και τα πάθη μου, τόμοι 1‒2, Χανιά, Εκδόσεις ΠΕΚ ‒ Πυξίδα της Πόλης | CFF, 22021].

Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός.

Ο Αλέξανδρος Μαλλιάς ως φοιτητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ πήρε μέρος στις κινητοποιήσεις για ελεύθερες εκλογές στα πανεπιστήμια. Τον Μάρτιο του 1972 υπέγραψε την προσφυγή στο Πρωτοδικείο Αθηνών των «42» φοιτητών κατά του διορισμένου φοιτητικού συμβουλίου. Εντάχθηκε στη «Δημοκρατική Άμυνα».

Γιος της αντάρτισσας Ασήμως Μαλισάγκου (Σεγδίτσα) και του Χαράλαμπου Μαλισάγκου.

Η Ασήμω Μαλισάγκου (Σεγδίτσα) γεννήθηκε στη Σεγδίτσα Φωκίδας το 1918. Εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση και ήταν από τις πρώτες αντάρτισσες στην περιοχή της Φωκίδας και της Αττικοβοιωτίας. Εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην ομάδα του Καραλίβανου και στο 1/34 τάγμα του ΕΛΑΣ. Η Ασήμω πολεμούσε στο πλευρό του αρραβωνιαστικού της Καπετάν Θεοχάρη (Θεοχάρης Πολύχρονος). Ο Θεοχάρης σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά και η Ασήμω την περίοδο του Εμφυλίου κατέφυγε σε οικοτροφείο της Καλλιρρόης Παρρέν. Το 1949 παντρεύτηκε τον Χαράλαμπο Μαλισάγκο. Πέθανε τον Ιούλιο του 2009.

Έλληνας λόγιος, χρονογράφος, ιστορικός, εκδότης και συγγραφέας νομοκανονικών και ιστορικών έργων του 16ου αιώνα.
Γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Για το πρώιμο στάδιο της ζωής του δεν υπάρχουν πληροφορίες. Πατέρας του ήταν ο ιερέας και οικονόμος της μητρόπολης Ναυπλίου και Άργους Δημήτριος Μαλαξός. Πιθανόν αδελφός του να ήταν ο επίσης λόγιος Νικόλαος (†1584). Γύρω στο 1555 τον εντοπίζουμε στη Βενετία, όπου ασχολείται με εκδοτικές και τυπογραφικές εργασίες. Οι επιχειρήσεις του όμως φαίνεται δεν πήγαν καλά κι επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1561 ήταν ήδη νοτάριος της μητρόπολης Θηβών της Βοιωτίας. Το 1577 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου φυτοζωούσε διδάσκοντας μικρό κύκλο μαθητών και αντιγράφοντας χειρόγραφα. Εκεί πέθανε το 1581.
Ο Μανουήλ Μαλαξός μας άφησε δύο σπουδαία έργα: το ''Νομοκανών'' και το "Πατριαρχική Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία". Το πρώτο γράφτηκε στη Θήβα το 1561 και αποτελεί ένα απάνθισμα ιερών κανόνων και πολιτικών νόμων από παλαιότερα νομοκανονικά κείμενα, από την Εκλογή των Ισαύρων έως τον Αρμενόπουλο. Το δεύτερο αποτελεί συμπίλημα αγνώστων σήμερα ιστορικών πηγών, το οποίο έγραψε κατά παραγγελία του Γερμανού ελληνιστή Μαρτίνου Κρούσιου. Σε ακατέργαστη δημοτική γλώσσα, αφηγείται τα ιστορικά του Πατριαρχείου από την Άλωση έως το 1578. Το έργο αυτό έχει στενή σχέση με το λεγόμενο Χρονικό του 1570 και τον Χρονογράφο του Δωροθέου Μονεμβασίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Μανουήλ Μαλαξός χρησιμοποίησε και άγνωστες μέχρι σήμερα πηγές. Ο "Νομοκάνων" γράφτηκε αρχικά σε λόγια γλώσσα -σε αυτή τη μορφή υπάρχει μόνο σε τέσσερις κώδικες- αργότερα όμως ο Μανουήλ Μαλαξός έκανε μία παράφραση του έργου στη δημοτική, που σώζεται μέχρι σήμερα σε περισσότερα από τριακόσια χειρόγραφα (με παραλλαγές του κειμένου). Εξαιτίας του πλήθους των σωζόμενων χειρογράφων, αλλά και των πηγών που πρέπει να ανιχνευθούν, δεν στάθηκε μέχρι σήμερα δυνατή μία κριτική έκδοση του κειμένου αυτού, που ήταν ο κυριότερος κώδικας εκκλησιαστικού και ιδιωτικού δικαίου επί τουρκοκρατίας.
[Πηγή βιογραφικών στοιχείων: Βικιπαίδεια]

Ο Μιλτιάδης Μαλακάσης, γιος του Αγαμέμνονα και της Ζωής, γεννήθηκε το 1869 στο Μεσολόγγι. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Μεσολόγγι, στην Πάτρα και στην Αθήνα. Φοίτησε στην Νομική σχολή χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Μαζί με τους Λ. Πορφύρα και Κ. Χατζόπουλο ίδρυσε την εταιρεία «Εθνική Γλώσσα».
Παντρεύτηκε την Ελίζα Δεληγεώργη, κόρη του πρωθυπουργού Επαμεινώνδα Δεληγεώργη και της Ξανθής. Απέκτησαν μία κόρη, τη Ζωή, στην συνέχεια σύζυγο του Νικολάου Ραυτόπουλου. Διετέλεσε διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Βουλής μέχρι το 1937 και πέθανε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1943, μετά από μακρά ασθένεια και νοσηλεία στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Ο Μαλακάσης έζησε στο Παρίσι από το 1909 ως το 1915 και αργότερα το 1923-1924 προκειμένου να μελετήσει τη λειτουργία των βιβλιοθηκών. Γνώρισε και συνδέθηκε με τον ποιητή Jean Moréas (Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο), ο οποίος ήταν εξάδελφoς της συζύγου του Ελίζας. Εκτός από τα ποιήματα που περιέλαβε στις ποιητικές συλλογές του, δημοσίευσε πλήθος άλλων σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής, καθώς επίσης ποικίλα πεζά, κριτικά κείμενα και μνήμες από λογοτέχνες και την πνευματική κίνηση της εποχής του.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Συντρίμματα (1899), Ώρες (1903), Η Κυρά του Πύργου (δράμα, 1904), Πεπρωμένα (1909), Ασφόδελοι (1918), Αντίφωνα (1925), Το Ερωτικό (1939), Τα Μεσολογγίτικα (έκδοση μετά θάνατον 1946).

Σύμφωνα με τα βιογραφικά στοιχεία που σημειώνει ο ανιψιός του, Μέμος Γεωργίου, η οικογένεια Μαλακάση καταγόταν από το Γαλαξείδι και στις αρχές του 18ου αιώνα εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι. Ήταν εμποροπλοίαρχοι που ταξίδευαν προς την Αδριατική, τη Μεσόγειο και το Λιβόρνο. Δύο μέλη της οικογένειας σκοτώθηκαν στην έξοδο του Μεσολογγίου. Ο Μιλτιάδης ήταν το πρώτο από τα οκτώ παιδιά του Αγαμέμνονα Μαλακάση και της Ζωής το γένος Κερασοβίτη. Ακολούθησαν η Αμαλία, η Βιργινία, ο Ορέστης, η Ευγενία, η Ευανθία, η Αικατερίνη και ο Γεώργιος. Η Αμαλία, ο Ορέστης και η Ευανθία πέθαναν σε βρεφική ηλικία, ο Γεώργιος σε ηλικία 7-8 ετών. Η Βιργινία ήταν σύζυγος του Περικλή Νικολάου Σισμάνη, αδελφού της Ευδοκίας μητέρας του Γεωργίου και του Θεμιστοκλή Αθανασιάδη Νόβα και στο αρχείο απαντώνται πρόσωπα των οικογενειών αυτών.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Μ. Γ. Μερακλής (επιμ.), «Μιλτιάδης Μαλακάσης», Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία. Ρομαντικοί. Εποχή Παλαμά. Μεταπαλαμικοί, τ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης 1989, σ. 326-337.
Γ. Παπακώστας, «Εισαγωγή», στο Μ. Μαλακάσης, Ποιήματα, εισαγωγή-φιλ. επιμ. Γ. Παπακώστας, Αθήνα, Πατάκης, 2005, σσ. 9-94.
Υλικό του αρχείου.]