Ο Κωστής Παλαμάς, γιος του Μιχαήλ Παλαμά και της Πηνελόπης Πεταλά, γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859, δεύτερος μετά τον Χριστάκη (1849-1925) ενώ ακολούθησε ο Νίκος (1861). Πολύ γρήγορα έχασε και τους δύο γονείς του . το 1864 τη μητέρα του από πρόωρο τοκετό και το 1865 τον πατέρα του. Το 1866 εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του Χριστάκη στο σπίτι του θείου τους Δ.Ι.Παλαμά στο Μεσολόγγι. Το 1875 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Μεσολογγίου με βαθμό Κάλλιστα και εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1879 συγκατοίκησε για έναν περίπου χρόνο με τον ποιητή Νίκο Καμπά. Το 1880 υπηρέτησε στο στρατό. Το 1882 παρέμεινε για οκτώ περίπου μήνες στην Κυπαρισσία όπου είχε διοριστεί έπαρχος ο αδελφός του Χριστάκης. Το 1887 παντρεύτηκε τη συνομίληκή του Μαρία Βάλβη με κουμπάρο τον Βλάση Γαβριηλίδη. Απέκτησε τρία παιδιά, τη Ναυσικά (1888), τον Λέανδρο (1891) και τον Άλκη (1894) που πέθανε το 1898. Για το θάνατο του παιδιού του έγραψε την ίδια χρονιά το εκτενές ποίημα Ο Τάφος. Το 1897 διορίστηκε γραμματέας του Πανεπιστημίου από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1928. Μετά το γάμο του έζησε συνεχώς στην Αθήνα, σε ενοικιαζόμενο σπίτι στην οδό Ασκληπιού 3, και από το 1935 στην Περιάνδρου 5 στην Πλάκα. Πεθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943. Η πάνδημη κηδεία του ήταν συγχρόνως μία εκδήλωση αντίστασης στη γερμανική κατοχή.

Η ενασχόληση του Παλαμά με την ποίηση μαρτυρείται από την πρώιμη εφηβική του ηλικία. Το 1876 δημοσίευσε το ποίημα Το γιούλι στο Αττικόν Ημερολόγιον του Ασωπίου και υπέβαλε στο Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό τη συλλογή του Ερώτων έπη, η οποία απορρίφθηκε. Το 1885 κυκλοφόρησε η συλλογή του Τραγούδια της πατρίδος μου. Το 1889 βραβεύτηκε στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό ο Ύμνος εις την Αθηνάν και το 1890 η συλλογή του Τα μάτια της ψυχής μου που κυκλοφόρησε το 1892. Ως το θάνατό του, το 1943, δημιούργησε λογοτεχνικό και κριτικό έργο τεράστιας έκτασης.

Κληρικός από τη Δημητσάνα και δεσπότης της Πάτρας από το 1806. Πρωτοστάτησε στην έναρξη του Αγώνα στην Αχαΐα και το 1822 στάλθηκε στην Ιταλία, αναζητώντας πολιτική και χρηματική υποστήριξη. Στον εμφύλιο του 1824 καταδιώχτηκε και τελικά αρρώστησε και πέθανε στο Ναύπλιο.

Παλάσκας, Λεωνίδας. Ανώτερος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Σπούδασε στη Ναυτική Σχολή της Βρέστης και κατατάχθηκε στο γαλλικό πολεμικό ναυτικό. Το 1844 προσλήφθηκε στην ελληνική ναυτική υπηρεσία και συνέβαλλε στην πρόοδο του ναυτικού. Υπηρέτησε Υπουργός Ναυτικών σε κυβέρνηση του Επ. Δεληγιώργη (1877).
Ενώ πέθανε πικραμένος για την αντίδραση που συναντούσαν οι προσπάθειες του για βελτίωση των ελληνικών ναυτικών πραγμάτων.

Ιδιοκτήτης ή διαχειριστής του θεάτρου «Σμύρνη».

Ο ποιητής, μεταφραστής και θεωρητικός του κινηματογράφου Αντρέας Παγουλάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948. Από το 1970 ως το 1988 έζησε στο Παρίσι και συμμετείχε στις αναζητήσεις του γλωσσοκεντρικού ποιητικού κινήματος, με τις ποιητικές συλλογές Επίμαχα (1973), Κορμί κείμενο (1975) και με δημοσιεύσεις στα περιοδικά Change, Perimetres, N.R.S., Change International, Les Temps Modernes, κ.ά. Το 1973 ίδρυσε το περιοδικό Χνάρι (πρώτη περίοδος 1973-1976) και ακολουθούν τα Χνάρια, το 1985, μαζί με το ζωγράφο Γιώργο Λαζόγκα. Διηύθυνε μαζί με το Νάνο Βαλαωρίτη τα περιοδικά Συντέλεια (εκδ. Εξάντας), και Νέα Συντέλεια (εκδ. Άγκυρα). Υπήρξε για πολλά χρόνια υπεύθυνος του τομέα ποίησης στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα. Δημοσίευσε δοκίμιά του σε περιοδικά και εφημερίδες και σε ειδικές εκδόσεις των Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Δράμας και του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (στο πλαίσιο, ιδιαίτερα, των εκδηλώσεων "Κινηματογράφος και πραγματικότητα", τις οποίες εγκαινίασε μαζί με τον Β. Σπηλιόπουλο). Εργάστηκε στις βασικές ομάδες των εκπομπών: "Χρώματα" (Ε.Τ.1), "Ψηφιδωτό" (Ε.Τ.2), "Νέες εικόνες", "Η τέχνη της φωτογραφίας", ως ερευνητής-σεναριογράφος. Παρουσίασε στο Centre Georges Pompidou ποιητικά του δρώμενα καθώς και μια επιλογή ελληνικών ντοκιμαντέρ ("Ελληνικός Πολιτιστικός Μήνας", 1981). Διοργάνωσε ποιητικές εκδηλώσεις στη Γαλλία, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Κύπρο και εκπροσώπησε την ελληνική ποίηση στο εξωτερικό, στις συναντήσεις "Διεθνές Φεστιβάλ Καινούργιας Ποίησης" (Παρίσι, 1983), "Διεθνείς Συναντήσεις Ποίησης" (Cogolin, 1985), "Polyphonix" (Παρίσι, 1986) και "Φωνές της Μεσογείου" (Lodeve, 2005). Η ποίησή του ενέπνευσε ταινίες (Καπλανίδης, Πλαϊτάκης κ.ά.), βιντεο-ποιήματα (Σαντοριναίος) και μελοποιήθηκε από τους συνθέτες Θωμά Σλιώμη, Χάρη Ξανθουδάκη, Πάρι Παρασχόπουλο, Ηλία Βαμβακούση. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Όργια και εμπόδια (Εξάντας), Προς, Στοιχειώσεις, Πόροι (Μαραθιά), Επίμαχα, Κορμί κείμενο (β' έκδοση, Μαραθιά) και Πέραμα (Μανδραγόρας). Για την ποίησή του έγραψαν άρθρα και μελετήματα οι Ζαν-Πιερ Φάυ, Μαντώ Αραβαντινού, Νάνος Βαλαωρίτης, Τάκης Σινόπουλος, κ.ά. Πέθανε στην Αθήνα, στις 22 Μαρτίου 2010, από οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο.

Οικογένεια από την Κέα.

Ο Μήτρος Πέτροβας ή Μητροπέτροβας γεννήθηκε το 1745 στη Γαράντζα της Μεσσηνίας. Ανέπτυξε πολεμική δραστηριότητα εναντίον των Τούρκων στα Ορλωφικά 1770, μαζί με τον Κωνσταντίνο Κολοκοτρώνη (πατέρα του Θεόδωρου) και εργάστηκε για την προετοιμασία της επανάστασης.

Όταν άρχισε ο αγώνας τάχθηκε στο πλευρό του Θ. Κολοκοτρώνη και τον ακολούθησε στην Αρκαδία. Παρά την προχωρημένη ηλικία του πολέμησε ηρωικά και ως την τελειωτική νίκη στη μάχη του Βαλτετσίου. Πήρε μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς, σε διάφορες πολεμικές συγκρούσεις και εναντίον του Ιμπραήμ (1825).

Το 1823 πήρε το βαθμό του χιλιάρχου και στις εμφύλιες διενέξεις ήταν πιστός οπαδός του Κολοκοτρώνη, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί μαζί με το γαμπρό του, Γιαννάκη Γκρίτζαλη, από την Κυβέρνηση του Γ. Κουντουριώτη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα (1825).

Υπήρξε πολέμιος της Αντιβασιλείας και μετά την καταδίκη του Κολοκοτρώνη πρωτοστάτησε στην ανταρσία των Μανιατών εναντίον των Βαυαρών (1834) και λίγο αργότερα στην εξέγερση της Μεσσηνίας. Για τη συμμετοχή του στο αντικυβερνητικό κίνημα καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά δεν εκτελέστηκε η ποινή λόγω του προχωρημένου της ηλικίας. Μετά από χρόνια αμνηστεύθηκε και αποτραβήχτηκε στη γενέτειρά του, όπου και πέθανε το 1838.

Ο Μωυσής Πέσαχ (εβραϊκά: Moshe Pesach) (1869, Λάρισα - 13 Νοεμβρίου 1955, Βόλος) ήταν ο ραβίνος του Βόλου από το 1892 μέχρι το θάνατό του και Αρχιραβίνος της Ελλάδας από το 1946. Μέσα από τις προσπάθειές του και με τη βοήθεια των ελληνικών αρχών, η πλειονότητα της εβραϊκής κοινότητας της πόλης σώθηκε κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Ιστορικός και βουλευτής Νομού Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα

Ο Στέφανος Πάργας (ψευδώνυμο του Νίκου Ζελίτα) καταγόταν από τη Δρόβιανη (ελληνικό χωριό στη Νότια Αλβανία) και μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια όπου εργάστηκε στην επιχείρηση του θείου του «Δρόσος και Σία». Αρχικά συμμετείχε στο σύλλογο και στο περιοδικό
Νέα Ζωή και στη συνέχεια εξέδωσε το περιοδικό Γράμματα (1911-1921), διηύθυνε τον ομώνυμο εκδοτικό οίκο και αργότερα το περιοδικό Παναιγύπτια, πρώτα ως παιδικό-νεανικό και στη συνέχεια ως εβδομαδιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης. Λόγω δημοσιευμάτων στο περιοδικό, η δικτατορία του Ι. Μεταξά προκάλεσε την απόφαση απέλασής του από τις αιγυπτιακές αρχές. Προκειμένου να αναβάλει την εκτέλεσή της, υποβλήθηκε σε εγχείρηση κήλης και πέθανε από εμβολή τον Φεβρουάριο του 1938.

Όπως επισημαίνει η Μαρία Ρώτα, κατεξοχήν μελετήτρια του έργου του, ο Πάργας ήταν ιδρυτικό μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου Αιγύπτου, συνέβαλε στην ανάδειξη του έργου του Κ.Π. Καβάφη αλλά και του Γ. Σκληρού. Εκτός από τα δύο σημαντικά, πολυετή περιοδικά και τις δεκάδες εκδόσεις βιβλίων, πραγματοποίησε και άλλα περιοδικά εκδοτικά εγχειρήματα: Grammata (ένα τεύχος, γαλλική γλώσσα, 1922), Cinéma (εβδομαδιαία ελληνογαλλική εφημερίδα, 13 φύλλα, 1924), Ο Φανός της Αλεξάνδρειας (γελοιογραφική ετήσια έκδοση ως παράρτημα των Παναιγυπτίων, 1933-1934), βιβλιογραφικά δελτία του περιοδικού Γράμματα. Στην έκδοση Η πλαζ του 1933, συναντάμε τον Πάργα με τον Αντώνιο Σαρρή, ως διευθυντές των εκδόσεων Publicitas, International Advertising Bureau.

Το περιοδικό Γράμματα κυκλοφόρησε από το 1911 έως το 1921 (1911-1919, τόμοι Α΄-Ε΄, τεύχη 1-41 και νέα περίοδος 1920-1921, τόμος Στ΄, τεύχη 1-6). Η περιοδικότητά του ήταν κυμαινόμενη. Τη συντακτική ομάδα αποτελούσαν: στον Α΄ τόμο (1911-1912) οι: Δ. Ζαχαριάδης, Χ. Ζερβός, Γ. Κασιμάτης, Στ. Πάργας, Βύρων Πασχαλίδης, στον Β΄ τόμο (1913-1914) οι ίδιοι χωρίς τον Ζερβό, στον Γ΄ τόμο (1915-1916) οι: Δ. Ζαχαριάδης, Στ. Πάργας, Μ. Περίδης, στον Δ΄ (1917-1918) και Ε΄ (1919) εμφανίζεται ως εκδότης και διευθυντής ο Πάργας (χωρίς σταθερή συντακτική ομάδα) και στον Στ΄ (1920-1921) την αρχισυνταξία ανέλαβε ο Μ. Περίδης με διευθυντή διαχειριστή τον Σ. Πάργα. Εκτός από τον Κ.Π. Καβάφη, σημαντική είναι η παρουσία του Κ. Βάρναλη, του Α. Σικελιανού, του Κ. Θεοτόκη, του Δ. Βουτυρά, του Γ. Βρισιμιτζάκη, του Ν. Νικολαΐδη και πολλών ακόμα σημαντικών Ελλήνων λογοτεχνών. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης οι ιδεολογικές αναζητήσεις που εκφράζονται στο περιοδικό, τόσο στο πλαίσιο του δημοτικισμού και του Εκπαιδευτικού Ομίλου, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της σοσιαλιστικής σκέψης και του αναρχισμού.

Το περιοδικό Παναιγύπτια κυκλοφόρησε αρχικά ως νεανικό περιοδικό και στη συνέχεια ως ποικίλης ύλης (1931-1938), με θέματα που αφορούσαν την πνευματική, κοινωνική και οικονομική ζωή της κοινότητας. Εκτός από τα κείμενα, φιλοξένησε και πάμπολλα σχέδια ζωγραφικής, φιλοτεχνημένα από γνωστούς καλλιτέχνες της Ελλάδας και του αιγυπτιώτη ελληνισμού. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική φαίνεται και από τις συνεργασίες στα Ημερολόγια 1934 και1935 των εκδόσεων Πάργα. Τακτικοί συνεργάτες στην εικονογράφηση κειμένων ήταν ο Ευθύμης Παπαδημητρίου (Μιμ-Παπ), ο Νίκος Γώγος, ο Δ. Λίτσας, οι σκιτσογράφοι Γιώργος Χιώτης, Νίκος Παππάς και πολλοί άλλοι.

Πηγές:
Μαρία Ρώτα, Το περιοδικό Γράμματα της Αλεξάνδρειας (1911-1919), διδακτορική διατριβή, Αθήνα, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, 1994.
Μαρία Ρώτα, «Γράμματα», Εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού Τύπου 1784-1974, εφημερίδες περιοδικά, δημοσιογράφοι, εκδότες, επιμ. Λουκία Δρούλια – Γιούλα Κουτσοπανάγου, τόμος Α΄, Αθήνα, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 2008, σσ. 450-452.
Μαρία Ρώτα, «Στέφανος Πάργας», Εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού Τύπου 1784-1974, ό.π., τόμ. Γ΄, σσ. 451-452
Μαρία Ρώτα, «Παναιγύπτια», ό.π., σσ. 412- 413.
Κώστας Γ. Τσικνάκης, «Παναιγύπτια, εικονογραφημένο περιοδικό για παιδιά, εφήβους και νεάνιδες», ό.π., σσ. 411-412.

Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας από τα Φιλιατρά Μεσσηνίας με ενεργή παρασκηνιακή ανάμιξη στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας και των ΗΠΑ. Ιδρυτής της πετρελαϊκής εταιρείας ESSO PAPPAS στην Ελλάδα και των διυλιστηρίων στη Θεσσαλονίκη.

Υψίφωνος και ηθοποιός, δημοφιλής ερμηνεύτρια του ελαφρού μουσικού θεάτρου, γεννήθηκε στην Αθήνα κι ήταν κόρη του Δημητρίου Σπηλιωτόπουλου που καταγόταν από τη Δημητσάνα, και της συζύγου του Κατίνας (Αικατερίνης). Στο αρχειακό υλικό της που φυλάσσεται στο ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ, στην αρχειακή ενότητα της αλληλογραφίας, εμφανίζονται δύο αδελφές της, η Μαρία και η Γαλάτεια. Μεγάλωσε στο Βόλο και φοίτησε αρχικά στο Ωδείο Βόλου, με δασκάλα την Αννέτα Τσολάκη. Σε μαθητική επίδειξη του Ωδείου Βόλου την ξεχώρισε ο τότε διευθυντής του Ωδείου Αθηνών, βαθύφωνος Κωστής Νικολάου, ο οποίος ανέλαβε τα έξοδα για τη συνέχιση των μουσικών σπουδών της (πιάνο, μονωδία και μελοδραματική) στο Ωδείο Αθηνών. Η Πάολα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή ως ξεχωριστό ταλέντο της Μάντρας του Αττίκ. Το 1931 έκανε το ντεμπούτο της στην οπερέτα, με την Τσιν-Τσι-Λα (Cin-Ci-Là) του Κάρλο Λομπάρντο (Οπερέτα Παρασκευά Οικονόμου, θέατρο Παπαϊωάννου). Στα χρόνια του μεσοπολέμου αναδείχτηκε πρωταγωνίστρια και θιασάρχης του μουσικού θεάτρου, σε επιτυχημένες παραστάσεις οπερέτας και επιθεώρησης που δόθηκαν στην Αθήνα, την επαρχία, την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο και το Σουδάν. Από τις παραστάσεις προέκυψαν και μεγάλες επιτυχίες της στο χώρο της δισκογραφίας. Μεταπολεμικά εμφανίστηκε στο Παρίσι και το Λονδίνο και σταδιοδρόμησε για μια δεκαετία στις ΗΠΑ.
Στο αρχειακό υλικό της που φυλάσσεται στο ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ υπάρχουν ενδείξεις για τέσσερις γάμους της: με τον Γιώργο Νικολέσκο, με τον τενόρο Λέανδρο Καβαφάκη (που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το 1944),με τον Κώστα Βαλλιάνο, και με τον Κώστα Τζαννή (στις ΗΠΑ).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:

1. υλικό του αρχείου•
2. συμπληρωματικό υλικό σε συλλογές που φυλάσσονται στο τμήμα παραστατικών τεχνών του ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ]

Ο Αλέξανδρος Πάλλης (Βομβάη 1883-1975) υπηρέτησε στην αγγλική διοίκηση της Αιγύπτου και διετέλεσε Γενικός Γραμματέας Γενικής Διοίκησης Μακεδονίας, μέλος της Μικτής Επιτροπής Ανταλλαγής Ελληνοτουρκικών πληθυσμών της Συνθήκης της Λωζάνης, Βουλευτής και έκτακτος πληρεξούσιος Υπουργός στην Πρεσβεία του Λονδίνου.

Ο Αλέξανδρος Πάλλης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1851. Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα, σύντομα όμως έφυγε στο εξωτερικό όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο (Μάντσεστερ, Βομβάη, Λίβερπουλ). Στενός φίλος του Αργύρη Εφταλιώτη και του Ψυχάρη, συγκαταλέγεται μεταξύ των πιο μαχητικών εκπροσώπων το δημοτικισμού. Πέθανε το 1935 στο Λίβερπουλ.

Έργα του:Τραγουδάκια για παιδιά (1889), Ταμπουράς και κόπανος (1907), Κούφια καρύδια (1915) και αρκετές μεταφράσεις, μεταξύ των οποίων η μετάφραση των Ευαγγελίων (1901) και της Ιλιάδας.

Το τετράδιο του υποφακέλου 1.2 παρουσιάζει ενδιαφέρον για το κίνημα του δημοτικισμού στις αρχές του αιώνα μας. «Το μεγαλύτερο μέρος των επιστολών περιστρέφεται άμεσα ή έμμεσα, γύρω από έναν κύριο άξονα, την δημοτικιστική Ιδέα. Ο Πάλλης ενισχύει και στηρίζει οικονομικά πρόσωπα και έντυπα (βλ. π.χ. γρ. αρ. 14), αποφασίζει και πραγματοποιεί εκδόσεις, πωλήσεις ή διανομές συγκεκριμένων βιβλίων (βλ. π.χ. γρ. αρ. 2) ορισμένων συγγραφέων, γιατί αισθάνεται ότι οι δραστηριότητές τους υπηρετούν τη γλωσσική Ιδέα για την οποία ο ίδιος αγωνίστηκε, σε όλη του τη ζωή, με φανατισμό και αδιακύμαντη αφοσίωση, Μερικά από τα γράμματα έχουν γραφεί με αφορμή κάποιους οικονομικούς διακανονισμούς (βλ. π.χ. γρ. αρ. 5, 6, 7, 17, 21). [...] Και οι επιστολές αυτές, λοιπόν, ενισχύουν το τεκμηριωμένο και από αλλού δεδομένο ότι ο Πάλλης ήταν ο κύριος χρηματοδότης του αγώνα του δημοτικισμού ο οποίος όμως δεν διστάζει να διακόπτει τη χορηγεία του, όταν διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι, τα έντυπα ή οι φορείς (σύλλογοι κ.τ.λ.) που στηρίζει οικονομικά, παρεκκλίνουν προς κατευθύνσεις έξω και πέρα από τους δικούς του στόχους και σκοπιμότητες (βλ. γρ. αρ. 27, 35)».

Πηγή: Κρίστα Ανεμούδη-Αρζόγλου (επιμ.), Ανέκδοτα γράμματα του Αλέξανδρου Πάλλη, Αθήνα, Εταιρεία Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου 1986, σ. 9-10.

Ο Αλέξανδρος Πάλλης, παραλήπτης των επιστολών, ηπειρώτης την καταγωγή, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1851. Πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή, μετοίκησε στο Manchester της Αγγλίας, εργαζόμενος στον εμπορικό οίκο Ράλλη, όπου γνώρισε τον Αργύρη Εφταλιώτη. Η φιλία τους συνεχίστηκε και στην Βομβάη των Ινδιών όπου διέμειναν για επαγγελματικούς λόγους. Τέλος, εγκαταστάθηκε στο Liverpool, απέκτησε πέντε παιδιά και πέθανε το 1933.

Ο Πάλλης υπήρξε βασικός πρωτεργάτης του δημοτικισμού. Η προσφορά του συνίσταται κυρίως στο μεταφραστικό του έργο. Μετέφρασε έργα του Ευριπίδη, του Θουκυδίδη, του Shakespeare, του Kant, και άλλων, τα οποία εξέδωσε στον τόμο Κούφια Καρύδια (1915) με το ψευδώνυμο Λέκας Αρβανίτης Μαλλιαρός. Σημαντικές μεταφράσεις του θεωρούνται η Ιλιάδα του Ομήρου και η Νέα Διαθήκη, οι αντιδράσεις για την οποία οδήγησαν στα «Ευαγγελικά» (1901).

Το πρωτότυπο λογοτεχνικό έργο του Πάλλη περιορίζεται στα Τραγουδάκια για παιδιά (1889), την ποιητική συλλογή Ταμπουράς και κόπανος (1907) και το πεζό αφήγημα Μπρουσός (1921), το οποίο αρχικά δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο Νουμά.

Τον δημοτικισμό υποστήριξε και ως κύριος χρηματοδότης των φορέων του κινήματος.

[Πηγές: Λίνος Πολίτης, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1985, σσ. 210-214. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 3, 8]

Νομικός και πολιτικός που διετέλεσε δύο φορές Υπουργός Εξωτερικών (16.5.1840-10.2.1841 και 24.5.1851-16.5.1854). Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές στην Πίζα της Ιταλίας (αποφοίτησε το 1819) έλαβε μέρος στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και μετά την απελευθέρωση κατέλαβε διάφορα κυβερνητικά αξιώματα. Εκτός από Υπουργός Εξωτερικών, διετέλεσε επίσης επί σειρά ετών Γραμματεύς (Υπουργός) Δικαιοσύνης (1837-1841), κατά την περίοδο της απολυταρχίας του Όθωνα. Επίσης, πέρα από τα ποικίλα κυβερνητικά καθήκοντα και αξιώματά του, ο Πάικος υπήρξε και Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, καθώς και Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. (Πηγή: Α. Μακρυδημήτρης, Οι Υπουργοί των Εξωτερικών της Ελλάδος 1829-2000, Υπηρεσία Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου ΥΠΕΞ - Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000)

Ο Περικλής Πάγκαλος ήταν μέλος της ΕΔΗΝ, πρόεδρος της ΕΦΕΕ το 1966.

Ο Θεόδωρος Δ. Πάγκαλος γεννήθηκε το 1878 στη Σαλαμίνα ήταν γιος του γιατρού και βουλευτή Αττικοβοιωτίας Δημήτριου Πάγκαλου και της Κατίγκως Χατζημελέτη, κόρης αρχοντικής οικογένειας της Ελευσίνας με αρβανίτικη καταγωγή. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων πρώτος στην τάξη του και το 1908 συμμετείχε στην ίδρυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου, ο οποίος έκανε την Επανάσταση στο Γουδή το 1909, φέρνοντας τον Βενιζέλο ως πρωθυπουργό στην Ελλάδα. Το 1911 παρακολούθησε τη Σχολή Πολέμου στην Ελλάδα και τη Γαλλική Ακαδημία Πολέμου στο Παρίσι. Πήρε μέρος και στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους το 1912-1913 και το φθινόπωρο του 1913 αναχώρησε για τη Γαλλία όπου σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Πολέμου για ένα έτος. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, διορίστηκε επιτελάρχης της 8ης μεραρχίας στην Πρέβεζα και στη συνέχεια συνέδραμε τον Βενιζέλο στο κίνημα της Εθνικής Αμύνης με το οποίο ιδρύθηκε η Προσωρινή Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης το 1916. Στη συνέχεια διορίστηκε διοικητής Αιγαίου στη Μυτιλήνη, στο Ηράκλειο και τον Μάρτη του 1917 του 9ου Συντάγματος, προβιβαζόμενος παράλληλα σε αντισυνταγματάρχη. Μετά την επάνοδο του Βενιζέλου στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1917 και την έξωση του Κωνσταντίνου Α΄ από την Ελλάδα, ανέλαβε προσωπάρχης του υπουργείου Στρατιωτικών, έχοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη του Βενιζέλου. Το 1918 έγινε διοικητής της 1ης μεραρχίας. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε σε διάφορες μάχες, για τις οποίες τιμήθηκε με εύφημη μνεία και τον πολεμικό σταυρό. Το 1919 διορίστηκε αρχηγός του επιτελείου στρατού στη Σμύρνη μετά την απόβαση του ελληνικού στρατού. Το 1920 με δική του πρωτοβουλία ο ελληνικός στρατός κατέλαβε την Προύσσα, ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Βενιζέλο και τον Παρασκευόπουλο, αφού η πόλη δεν εντασσόταν στα σχέδια των δύο. Ως συνέπεια δημιουργήθηκε ένταση μεταξύ τους που οδήγησε σε παραίτηση και του Παπούλια και του Παγκάλου, που όμως δεν έγιναν δεκτές από τον Βενιζέλο. Στη συνέχεια ο Πάγκαλος προβιβάστηκε σε υποστράτηγο μέχρι την αναγκαστική αποστρατεία του από τους αντιβενιζελικούς που ήρθαν στην εξουσία τον Νοέμβριο του 1920. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την Επανάσταση του 1922, διορίστηκε διοικητής της Σχολής Ευελπίδων και πρόεδρος της ανακριτικής επιτροπής των στρατιωτικών υπευθύνων της Καταστροφής. Τον Δεκέμβριο του 1922 ανέλαβε την ανασύνταξη του ελληνικού στρατού στη Θράκη και κατάφερε σε διάστημα λίγων μηνών να παρουσιάσει έναν ετοιμοπόλεμο στρατό 115.000 ανδρών, ο οποίος ήταν έτοιμος να εισβάλει στην Ανατολική Θράκη. Παρά τις πιέσεις του Παγκάλου όμως, αυτό δεν έγινε και ο Βενιζέλος χρησιμοποίησε τη δυναμική του στρατού αυτού στις διαπραγματεύσεις της χώρας στη Λωζάννη με τις οποίες έληξε ο πόλεμος με την Τουρκία με τη συνθήκη της Λωζάννης (23.7.1923). Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1923, ο Πάγκαλος εκλέχτηκε βουλευτής με το κόμμα των Δημοκρατικών Φιλελευθέρων του Παπαναστασίου, των οποίων η πίεση θα φέρει την αβασίλευτη δημοκρατία στην Ελλάδα με δημοψήφισμα τον Μάρτιο του 1924. Τον ίδιο μήνα ο Πάγκαλος θα αναλάβει το υπουργείο Εννόμου Τάξεως και τον Ιούλιο το υπουργείο Στρατιωτικών. Τον Ιούνιο του 1925 ο Πάγκαλος θα κάνει πραξικόπημα και θα καταργήσει τη Βουλή, εγκαθιδρύοντας μια δικτατορία που διήρκεσε έναν χρόνο, ως τον Αύγουστο του 1926 που ανατράπηκε από τον Κονδύλη. Στις εκλογές του 1928 κατέβηκε ως αρχηγός της Εθνικής Ενώσεως αλλά απέτυχε να εκλεγεί. Από τότε και ως τον θάνατό του το 1952 κατέβηκε πολλές φορές υποψήφιος βουλευτής χωρίς επιτυχία. Ταυτόχρονα κατηγορήθηκε για πολλές απόπειρες νέου πραξικοπήματος από το 1930 ως το 1935, αλλά και για δοσιλογισμό την περίοδο της Κατοχής.

Ο Κώστας Ουράνης (πραγματικό όνομα Κλέραχος Νιάρχος ή Νεάρχου) γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1890 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν γιος του Νικολάου Νεάρχου, με καταγωγή από την Κυνουρία και της Αγγελικής Γιαννούση από το Λεωνίδιο. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια, παρακολούθησε το Γυμνάσιο του Ναυπλίου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Ροβέρτειο Σχολή και στο Λύκειο Χατζηχρήστου στην Κωνσταντινούπολη. Το 1910 αναχώρησε για σπουδές στην Ευρώπη (εμπορικές σπουδές στην Ελβετία και γεωπονικές στο Βέλγιο, χωρίς να τις ολοκληρώσει). Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ακρόπολις ως ανταποκριτής της στο Παρίσι. Εργάστηκε επίσης ως ανταποκριτής άλλων εφημερίδων σε άλλες πόλεις της Ευρώπης (Λονδίνο, Ρώμη). Νοσηλεύτηκε στην Ελβετία λόγω φυματίωσης. Από το 1920 έως το 1924 υπηρέτησε ως γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Λισαβόνα και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην Αθήνα. Πέθανε το 1953 από καρδιακή προσβολή στο σανατόριο Παπανικολάου. Σε πρώτο γάμο (1918;) παντρεύτηκε την Μανουέλα Σαντιάγκο από την Πορτογαλία και απέκτησαν μία κόρη την Μαρία-Αγγελική (Maria-Angela), μετέπειτα σύζυγο του William Wild.
Ο Κ. Ουράνης, σε δεύτερο γάμο (1930) παντρεύτηκε την Ελένη Νεγρεπόντη, συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας, γνωστή με το ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Σαν Όνειρα (1909, νεανική συλλογή που αργότερα αποκήρυξε), Spleen (1912), Νοσταλγίες (1920) και Αποδημίες (περιλήφθηκε στην μεταθανάτια έκδοση Ποιήματα, 1953).
Άλλα έργα του: Κάρολος Μπωντλαίρ (1918), Αχιλλεύς Παράσχος. Η ζωή του (1944) και έργα ταξιδιωτικής λογοτεχνίας: Sol y sombra (1934), Σινά, το θεοβάδιστον Όρος (1944), Γλαυκοί δρόμοι (1947), Ταξίδια στην Ελλάδα (1949) και άλλα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Βιογραφικό του Κ. Ουράνη, αρχείο Τέλλου Άγρα, ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ, υποφ. 7.1.
Βιογραφικά του Κώστα Ουράνη και μια αλληλογραφία για το Sol y sombra, επιμ. Πέτρος Χάρης, Αθήνα, Ακαδημία Αθηνών, Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, 1979.]

Το Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα είναι το παλαιότερο Ίδρυμα που παραμένει σε λειτουργία και το τρίτο που ιδρύθηκε μετά την επανασύσταση του ελληνικού κράτους, με βασιλικό διάταγμα που υπέγραψε ο Όθωνας στις 29 Αυγούστου 1853. Το όραμα του διαθέτη εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Χατζηκώνστα υλοποίησε ο Ιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και πρώτος πρόεδρος του Ιδρύματος (1853-1869) Γεώργιος Σταύρος, όπου μαζί με τους εκτελεστές της διαθήκης ανήγειραν «εντός του Δήμου της πόλεως των Αθηνών ένα ορφανοτροφικό κατάστημα στο όνομα του Γεωργίου και της Αικατερίνης Χατζηκώνστα». Το Ίδρυμα Χατζηκώνστα ξεκίνησε την λειτουργία του ως ορφανοτροφείο αρρένων με έδρα το κτίριο της οδού Πειραιώς 68, όπου σήμερα σώζεται μόνο το παρεκκλήσι του Αγ. Γεωργίου, έργο του Ε. Τσίλερ. Το 1940 επιτάχθηκε και λειτούργησε ως στρατόπεδο χωροφυλακής, στη συνέχεια έγινε στρατόπεδο της ιταλικής φρουράς της Αθήνας και φυλακές, ώσπου στη διάρκεια των Δεκεμβριανών το κτίριο ανατινάχθηκε. Το Ίδρυμα Χατζηκώνστα ωστόσο συνέχισε την λειτουργία του όσον αφορά την παιδική προστασία από το 1871 στις εγκαταστάσεις του Χαλανδρίου, όπου και συνεχίζει μέχρι σήμερα να προσφέρει έργο σε παιδιά άπορων οικογενειών. Πηγή Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα. http://xatzikonsta.gr/?p=58 [τελευταία επίσκεεψη: 9/6/2020].

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1817 από γονείς Χιώτες και ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός του Καθηγητή της Ιατρικής Δημήτριου Ορφανίδη. Μετά το ξέσπασμα της Ελληνική Επανάστασης, η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει και να εγκατασταθεί αρχικά στο Ναύπλιο και έπειτα στη Σύρο, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.
Το 1835, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου διορίστηκε Υπουργικός Γραφέας στο Υπουργείο Εσωτερικών και επιδόθηκε - μιμούμενος τον Αλέξανδρο Σούτσο - στην πολιτική σάτιρα, εκδίδοντας την ποιητική συλλογή "Ο Μένιππος" (1836) και το περιοδικό "Ο Τοξότης" (1840). Ωστόσο, επειδή ασκούσε δριμεία κριτική κατά της βαυαρικής αντιβασιλείας με τα γραπτά του, απολύθηκε από τη θέση του στο Υπουργείο και φυλακίστηκε για τρείς ημέρες.
Το 1844, με προσωπική παρέμβαση του Πρωθυπουργού, Ιωάννη Κωλέττη - ο οποίος ήθελε να τον απομακρύνει από την Αθήνα - πήγε με υποτροφία της Ελληνικής Κυβέρνησης στο Παρίσι όπου σπούδασε Φυτολογία κοντά στους διακεκριμένους Καθηγητές Adrien de Jussieu, Adolphe - Théodore Brogniart, Joseph Decaisne και Achille Richard.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα διορίζεται, στις 11 Μαρτίου 1850, Έκτακτος Καθηγητής της Βοτανικής στο Πανεπιστήμιο και στις 18 Αυγούστου 1854 Τακτικός Καθηγητής, θέση στην οποία παρέμεινε για περισσότερο από τριάντα χρόνια.
Το 1862 συμμετείχε ως Πληρεξούσιος του Πανεπιστημίου στη Β’ Εθνική Συνέλευση των Αθηνών, ενώ κατά το ακαδημαϊκό έτος 1867 - 1868 χρημάτισε Πρύτανης.
Σε όλη τη διάρκεια της ακαδημαϊκής του σταδιοδρομίας συνέχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνία και την ποίηση δημοσιεύοντας έργα του στο περιοδικό "Πανδώρα" και συμμετέχοντας είτε ως υποψήφιος είτε ως εισηγητής σε ποιητικούς διαγωνισμούς σε τρείς από τους οποίους διακρίθηκε.
Υπήρξε ακούραστος ερευνητής της ελληνικής χλωρίδας (chloris hellenica) από το 1848, συλλέγοντας, καταγράφοντας και περιγρά- φοντας τα διάφορα είδη της, με αποτέλεσμα να διαθέτει μια ιδιαίτερα αξιόλογη συλλογή αποξηραμένων φυτών που αριθμούσε 45.000 είδη, η οποία το 1873 αγοράστηκε από τον ομογενή εθνικό ευεργέτη Θεόδωρο Π. Ροδοκανάκη για να παραχωρηθεί στη συνέχεια στο νεοσύστατο Βοτανικό Μουσείο του Πανεπιστημίου. Ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα μελετώντας συστηματικά τον φυτικό της πλούτο και δημοσίευσε τα πορίσματα των ερευνών του στο έργο του "Flora Graeca Exciccata". Οι μελέτες του αξιοποιήθηκαν από αρκετούς ευρωπαίους επιστήμονες και τον καθιέρωσαν στον επιστημονικό χώρο. Με την ιδιότητα του Εφόρου του Βοτανικού Κήπου και του Δημόσιου Δενδροκομείου εισήγαγε στην Ελλαδα άγνωστα ως τότε καλλωπιστικά και άλλα φυτά (π.χ. ευκάλυπτος, φυστικιά κ.ά.) και δραστηριοποιήθηκε στο σχεδιασμό και τη δημιουργία δημόσιων πάρκων, προεξάρχοντος του Βασιλικού (Εθνικού) Κήπου. Ανακάλυψε πενήντα περίπου είδη ελληνικών βοτάνων και έθεσε τις βάσεις της ελληνικής ονοματολογίας τους, μελετώντας τους αρχαίους (Λατίνους) συγγραφείς και εντοπίζοντας τις αρχαίες ονομασίες που εκείνοι έδιναν στα βότανα. Ασχολήθηκε με την ελληνική αμπελουργία και διέκρινε 111 ποικιλίες που καλλιεργούνταν στην Αττική από τις 480 και πλέον που καλλιεργούνταν σε όλη την Ελλάδα. Πήρε μέρος σε πολλά επιστημονικά συνέδρια και εξέδωσε το επιστημονικό περιοδικό «Γεωπονικά» (1872 – 1876), του οποίου κυκλοφόρησαν έξι τόμοι. Κληροδότησε στο Πανεπιστήμιο μια πολύτιμη συλλογή του από ξύλα εκατόν πενήντα, περίπου, ελληνικών ειδών δέντρων. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 5 Αυγούστου του 1886.
Πηγή: http://www.biol.uoa.gr/istorika-stoixeia/8eodwros-orfanidhs.html [τελευταία επίσκεψη: 20/5/2020].

Ο Βασιλειος Ν. Λαζάρου ή Ορλώφ (1782 - 1862) ήταν καραβοκύρης, Αγωνιστής του 1821 και πρόκριτος του νησιού. Από τους πρώτους Σπετσιώτες Φιλικούς.
Το Ορλώφ είναι επώνυμο οικογένειας Ρώσων ευγενών. Κάποια από τα μέλη της συνδέονται και με την εξέγερση των υπόδουλων Ελλήνων το 1770, τη γνωστή ως «Ορλωφικά». Με το ίδιο επώνυμο φέρεται ελληνική οικογένεια από τις Σπέτσες που καταγόταν από τη Σπάρτη και αρχικά λεγόταν Μανιάτη και αργότερα Λαζάρου αλλά μετά τη συμμετοχή μελών της στα «Ορλωφικά» πήρε το όνομα Ορλώφ. Οι Ορλώφ-Λαζάρου ήταν πλοιοκτήτες και έλαβαν ενεργό δράση στον Αγώνα.

Ο Ιωάννης Ορλάνδος καταγόταν από οικογένεια του Κρανιδίου, η οποία εγκαταστάθηκε τον 18ο αιώνα στις Σπέτσες. Πλούσιος από το εμπόριο και τη ναυτιλία διέθεσε πολλά πλοία στον Αγώνα, χρημάτισε μέλος της Επιτροπής καταλήψεως του Ναυπλίου και εξελέγη πρόεδρος του Βουλευτικού από την Εθνοσυνέλευση του Άστρους (αξίωμα που αρνήθηκε ο πεθερός του Λάζαρος Κουντουριώτης). Το 1823 διαπραγματεύθηκε με τον Λουριώτη το δάνειο της Ανεξαρτησίας για το οποίο συκοφαντήθηκε και απολογήθηκε το 1841. Πέθανε στην Ύδρα το 1852.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 1887 και ήταν γιος του ιατρού Κίμωνα Ορλάνδου, μέλους της οικογένειας Ορλάνδου και απογόνου του Σπετσιώτη πολιτικού της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Ιωάννη Ορλάνδου, της γνωστής οικογένειας Ορλάνδου. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1904-1908). Στην προσπάθεια του να στηρίξει τη μελέτη των μνημείων σε εδραιότερες βάσεις εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών της οποίας και ανακηρύχτηκε αριστούχος διδάκτορας (1915) με τη διατριβή του «Το αέτωμα του εν Σουνίω ναού του Ποσειδώνος». Στη συνέχεια μετέβη στη Γαλλία για μετεκπαίδευση. Διετέλεσε σύμβουλος (1927-1951) της Αρχαιολογικής Εταιρείας και γραμματέας της (1951-1979), αρχιτέκτων της αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης (1910-1917) και στη συνέχεια όλης της Ελλάδας (1920-1958). Υπηρέτησε ως τακτικός καθηγητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δίδαξε αρχιτεκτονική μορφολογία και ρυθμολογία και ιστορία της αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο και βυζαντινή αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο.
Ήταν ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1926, πρόεδρός της το 1950 και γενικός γραμματέας της από το 1956 έως το 1966. Ακόμη, ήταν αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, αντιπρόεδρος της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, τακτικό μέλος του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Βιέννης, και επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Λονδίνου και του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/6/2020].

Το Γ/2 Ορεινό Νοσηλευτικό Τμήμα υπαγόταν στην μονάδα 750, που ανήκε στο Γ΄ Σώμα Στρατού.

Ο Οργανισμός Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως (ΟΧΟΑ) ιδρύθηκε σύμφωνα με τη σύμβαση της 29ης Ιουλίου 1954 «περί καταργήσεως της Κεντρικής Επιτροπής Δανείων και ιδρύσεως Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως», η οποία συνομολογήθηκε από το ελληνικό Δημόσιο, την Αποστολή Εφαρμογής Προγραμμάτων των ΗΠΑ και την Τράπεζα της Ελλάδας. Ο ΟΧΟΑ άρχισε να λειτουργεί στις 31 Αυγούστου 1954 ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου με σκοπό: α. την επιμέλεια της είσπραξης των δανείων που είχαν χορηγηθεί από την AMAG και την ΚΕΔ, β. τη χορήγηση δανείων μέσω τραπεζών και τη συμμετοχή στο κεφάλαιο ιδιωτικών επιχειρήσεων, καθώς και επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, και γ. την ενίσχυση με δανειοδότηση ειδικών προγραμμάτων της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδας και της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας της Ελλάδας. Με νέα σύμβαση της 17ης Μαΐου 1957, ο ΟΧΟΑ απέκτησε επιπλέον τη δυνατότητα: α. να παρέχει εγγυήσεις σε παραγωγικές επιχειρήσεις για την εισαγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών, καθώς και εγγυήσεις για τη διενέργεια πιστοδοτήσεων από το εξωτερικό, και β. να αναλαμβάνει την αντιπροσώπευση στην Ελλάδα ξένων ή διεθνών οικονομικών οργανισμών, προκείμενου αυτοί να χρηματοδοτήσουν άμεσα ή έμμεσα παραγωγικές επιχειρήσεις. Ο ΟΧΟΑ διαλύθηκε με την ίδρυση της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως στις 16 Σεπτεμβρίου 1964, η οποία ανέλαβε και τις αρμοδιότητές του.