Ο Συνήγορος του Πολίτη είναι ανεξάρτητη διοικητική αρχή που έχει ως δηλωμένο σκοπό τη διαμεσολάβηση μεταξύ των πολιτών και της Διοίκησης, δηλαδή των δημοσίων υπηρεσιών, των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ), των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) και ορισμένων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Η διαμεσολάβηση αποσκοπεί στην προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών, την υπεράσπιση του πολίτη έναντι διακρίσεων εις βάρος του, την καταπολέμηση της κακοδιοίκησης και την τήρηση της νομιμότητας. Η διερεύνηση ξεκινάει κατόπιν έγκαιρης αναφοράς του πολίτη, αφού πρώτα έχει γίνει προσπάθεια να επιλυθεί το ζήτημα με τον ίδιο τον φορέα και εφόσον η προσπάθεια απέβη άκαρπη ή προβληματική.
Στην Ελλάδα, ο θεσμός αυτός καθιερώθηκε με τον ιδρυτικό νόμο 2477 του1997, με την προσθήκη του νέου νόμου 3094/2003. Διεθνώς είναι γνωστός ως Διαμεσολαβητής (Ombudsman), θεσμός που υπάρχει σε 85 χώρες σε όλο τον κόσμο και σε 27 ευρωπαϊκές χώρες.
Ο Συνήγορος του Πολίτη περιλαμβάνει έξι συνεπικουρικούς θεματικούς κύκλους οι οποίοι εποπτεύονται και συντονίζονται από αντίστοιχους Βοηθούς Συνηγόρους. Οι Κύκλοι είναι οι εξής:
α) Κύκλος Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
β) Κύκλος Κοινωνικής Προστασίας
γ) Κύκλος Ποιότητας Ζωής
δ) Κύκλος Σχέσεων Κράτους-Πολίτη
ε) Κύκλος Δικαιωμάτων του Παιδιού
στ) Κύκλος Ισότητας των Φύλων (από το 2016, έχει μετατραπεί σε κύκλο Ίσης Μεταχείρισης)

Ο Οργανισμός Τουριστικής Πίστεως (αρχικώς Οργανισμός Ξενοδοχειακής Πίστεως) ιδρύθηκε με το Ν.Δ. υπ.αριθ. 181/1946 (ΦΕΚ, Τεύχος Α’: 325/30.10.1946) με έδρα την Αθήνα. Ήταν Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, υπό την άμεση εποπτεία της Γενικής Γραμματείας Τουρισμού. Σκοπός του ήταν η «άσκησις της εν γένει Ξενοδοχειακής Πίστεως, εκδηλουμένης διά της χορηγήσεως υπ’ αυτού δανείων και πιστώσεων προς ξενοδοχειακάς επιχειρήσεις, επιχειρήσεις Λουτροπόλεων και τουριστικάς εν γένει τοιαύτας, προς συνεταιρισμούς Ξενοδόχων, προς ξενοδοχειακούς οργανισμούς προς τοπικάς οργανώσεις τουρισμού και τας ενώσεις αυτών ως και εις ενίσχυσιν επισκευής οδών αγουσών εις τουριστικούς τόπους». Το 1955 στο Ν.Δ. 3430 (ΦΕΚ, Τεύχος Α’: 307/12.11.1955) στο άρθρο 14 προβλέφθηκε η μετονομασία του οργανισμού σε Οργανισμό Τουριστικής Πίστεως με σκοπό τη διεύρυνση της πιστοδότησης προς επιχειρήσεις σχετικές με τον τουρισμό, όπως εστιατόρια, κ.λπ. Η διαχείριση του Oργανισμού ανατέθηκε στην Εθνική Τράπεζα μέχρι τις 30/4/1957 και από τον Μάιο 1957 στην Τράπεζα Εμπορικής Πίστεως. Τα δάνεια που χορηγήθηκαν από τον Oργανισμό διακρίνονται σε δάνεια για την ανέγερση ή ίδρυση νέων ξενοδοχειακών μονάδων, διάρκειας 25 χρόνων, δάνεια επέκτασης ή ριζικής ανακαίνισης διάρκειας έως 10 χρόνια, δάνεια βελτίωσης, ανανέωσης και εκσυγχρονισμού διάρκειας έως 5 έτη, δάνεια επείγουσας ανάγκης εξοφλητέα εντός 1-3 ετών, εποχικά δάνεια ανακαίνισης εξοφλητέα εντός 1 έτους, δάνεια ευκολίας εξοφλητέα εντός 10-12 μηνών. Το 1964 ο οργανισμός διαλύεται και απορροφάται από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως.

Το Ελληνικόν Εθνικόν Γραφείον Εγκλημάτων Πολέμου (ΕΕΓΕΠ) συστάθηκε με τον Α.Ν. 384 της 4/8.6.1945 με σκοπό την εξακρίβωση εγκλημάτων πολέμου που είχαν διαπραχθεί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από όργανα των εχθρικών κρατών κατά φυσικών ή νομικών προσώπων εντός της ελληνικής επικράτειας και ελλήνων υπηκόων στο εξωτερικό (άρθρο 1). Το άρθρο 7 εξειδίκευε τους σκοπούς ίδρυσης του Γραφείου «Αι κατά τα ανωτέρω συνιστώμεναι υπηρεσίαι σκοπόν έχουσι την εξακρίβωσιν των κατά τον παρόντα πόλεμον διαπραχθέντων εγκλημάτων πολέμου, τον τόπον και χρόνον διαπράξεώς των και των υπαιτίων τούτων κατά τα ειδικώτερον δια του παρόντος οριζόμενα και δια Διατάγματος ορισθησόμενα».
Το Γραφείο τελούσε υπό την εποπτεία του Υπουργού Δικαιοσύνης. Η υπηρεσία ήταν οργανωμένη σε Κεντρική Υπηρεσία και τοπικές υπηρεσίες που υπάγονταν στην Κεντρική και συστάθηκαν στην περιφέρεια κάθε Πρωτοδικείου της χώρας (άρθρο 2). Οι τοπικές υπηρεσίες τελούσαν υπό την διεύθυνση του Εισαγγελέως Πρωτοδικών ενώ για την υποβοήθηση του έργου τους συστάθηκαν "παρά τω Εισαγγελεί Πρωτοδικών" τοπικά Συμβούλια αποτελούμενα από τον Εισαγγελέα ως Πρόεδρο, τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου και τον Διοικητή της Χωροφυλακής της έδρας του Πρωτοδικείου (άρθρο 5 παρ.1). Στην περιφέρεια του Πρωτοδικείου Αθηνών και Πειραιώς η τοπική αρμοδιότητα ανήκε στην Κεντρική Υπηρεσία (άρθρο 5 παρ. 3). Με το άρθρο 11 (παρ. 1) οριζόταν ότι κάθε δημόσια, δημοτική και κοινοτική υπηρεσία και κάθε γενικά νομικό ή φυσικό πρόσωπο όφειλε να θέσει στη διάθεση της Κεντρικής ή των τοπικών υπηρεσιών κάθε αποδεικτικό στοιχείο ή πληροφορία χρήσιμη για την εξακρίβωση των εγκλημάτων πολέμου.
Ο νόμος τροποποιήθηκε με τη συντακτική πράξη 73 της 8/8.10.1945 "Περί κολασμού και εκδικάσεως των εγκλημάτων πολέμου και τροποποιήσεως του υπ’ αριθ. 384/1945 Αναγκαστικού Νόμου" η οποία εξειδίκευε την έννοια του εγκλήματος πολέμου και όριζε την τιμωρία των ενόχων κατά περίπτωση. Στη συντακτική πράξη οριζόταν η διαδικασία που θα ακολουθούσε το Γραφείο κατά την άσκηση των καθηκόντων του και συνιστούσε στην Αθήνα Ειδικό Στρατοδικείο. Η δίωξη των εγκληματιών πολέμου ασκήθηκε με βάση τις διατάξεις αυτής της συντακτικής πράξης.
Με τον Α.Ν 1860 της 23/23.6.1951 "Περί συμπληρώσεως διατάξεων της υπ’ αριθ. 73/1945 Συντ. Πράξεως" ορίστηκε η λειτουργία Κεντρικού Συμβουλίου στην Κεντρική Υπηρεσία που ήταν αρμόδιο για την εκδίκαση των ανακοπών.
Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του το Γραφείο κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει κατηγορίες και να ασκήσει διώξεις για 800 γερμανούς στρατιωτικούς, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονταν ο υπολοχαγός Χανς Ζάμπελ (υπεύθυνος της σφαγής του Διστόμου), ο Μάξ Μέρντεν κά.
Η δίωξη των εγκληματιών πολέμου ανεστάλη το 1959 καθώς η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή επιθυμώντας την εξομάλυνση των σχέσεων της Ελλάδας με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας έσπευσε να ικανοποιήσει τις αξιώσεις της τελευταίας για την παύση των διώξεων εναντίον των Γερμανών που κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου. Με το νόμο 3933 της 18/19.2.1959 «Περί αναστολής διώξεως εγκληματιών πολέμου» ανεστάλη «αυτοδικαίως» κάθε δίωξη γερμανών υπηκόων και καταργήθηκαν τα διωκτικά έγγραφα που είχαν εκδοθεί. Οριζόταν ακόμα ότι αντίγραφα των δικογραφιών θα αποστέλλονταν στις γερμανικές δικαστικές αρχές. Με το δεύτερο άρθρο αποφυλακίζονταν όσοι εξέτιαν ποινές και οριζόταν το αδύνατο της επανόδου τους στην Ελλάδα.
Το Γραφείο καταργήθηκε με το Ν.Δ. 4016 της 3/3.11.1959 «Περί τροποποιήσεως της περί εγκληματιών πολέμου νομοθεσίας». Με αυτό το νομοθετικό διάταγμα καταργούνταν ο νόμος 384/1945 και η συντακτική πράξη 73/1945 και οι αρμοδιότητές του Γραφείου μεταβιβάζονταν στον Εισαγγελέα Εφετών Αθηνών (διοικητική και εισαγγελική δικαιοδοσία) και στο Συμβούλιο Εφετών Αθηνών (η δικαστική, του μέχρι τότε Δικαστικού Συμβουλίου). Με το άρθρο 7 οριζόταν ότι τα αρχεία του Γραφείου περιέρχονταν στην Εισαγγελία Εφετών Αθηνών, και οι δικογραφίες κατά των εγκληματικών πολέμου και ό,τι σχετιζόταν με τη δικαστική λειτουργία στο Εφετείο Αθηνών
Η έδρα του ΕΕΓΕΠ βρισκόταν στην οδό Πλούτωνος 1.
Το γραφείο είναι γνωστό επίσης ως Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου και Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου.

Σκοπός της Α.Ε Βιομηχανικών Επενδύσεων ΩΜΕΓΑ ήταν «Η σύστασις των υπό του άρθρου 3 της από 22 Ιανουαρίου 1970 συμβάσεως μεταξύ Δημοσίου και Α. Σ. Ωνάση κυρωθείσης διά του Ν.Δ. 477/1970 προβλεπομένων Ανωνύμων Εταιρειών, η απόκτησις μετοχών ή ομολογιών των ως άνω εταιρειών, ή διά απ’ ευθείας αγοράς ή διά καταβολής της αποζημιώσεως, διά την εκτέλεσιν της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως, απόκτησις της εδαφικής εκτάσεως προς εγκατάστασιν των υπό της ρηθείσης Συμβάσεως προβλεπομένου Βιομηχανικού Συγκροτήματος, η εκτέλεσις μελετών, διαγωνισμών, συμβάσεων και έργων απαραιτήτων διά την προπαρασκευήν της ανεγέρσεως Νομομηχανικού Συγκροτήματος ως και η παροχή πάσης συναφούς προς τον σκοπό τούτον υπηρεσίας». Όπως προκύπτει από τα Πρακτικά του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρείας με την από 19.1.1971 απόφαση (αριθ. Β 4895/12.102) των Υπουργείων Οικονομικών και Βιομηχανίας, κηρύχθηκε αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα, υπέρ της ΩΜΕΓΑ, έκταση 9.844.802 τ.μ. στην Πάχη Μεγάρων. Για τις ανάγκες της απαλλοτρίωσης, η εταιρεία δανειοδοτήθηκε από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως. Από την ανωτέρω έκταση πωλήθηκε την 22.7.1972 στην Α.Ε. ΣΤΡΑΝ τμήμα 2.296.000 τ.μ. αντί τιμήματος 98.132.684 δρχ. πλέον αναλογικών εξόδων της ΩΜΕΓΑ (για τόκους δανείων κ.λπ.) 5.496.497 δρχ., δηλ. σύνολο 103.629.181 δρχ. Στη συνέχεια, όμως, με τις από 22.1.1974 αποφάσεις (αριθ. 171-174) του Συμβουλίου Επικρατείας έγιναν δεκτές αιτήσεις ακυρώσεως θιγόμενων ιδιοκτητών. Η ακύρωση στηρίχτηκε στο γεγονός ότι ο συγκεκριμένος σκοπός της δημόσιας ωφέλειας, για τον οποίο έγινε η απαλλοτρίωση, ματαιώθηκε πριν συντελεστεί, με τη λύση της σύμβασης μεταξύ Δημοσίου - Α.Σ. Ωνάση. Τέλος, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Μετόχων (δηλ. της ΕΤΒΑ, η οποία είχε το 100% των μετοχών) της 31.12.1977, η εταιρεία τέθηκε από 1.1.1978 υπό εκκαθάριση.

Η σύνταξη, έγκριση και έκδοση των διδακτικών βιβλίων αποτελούσαν αρμοδιότητα κάποιου τμήματος, ή γραφείου ή διεύθυνσης του ΥΠ.Ε.Π.Θ. Κατά τη διάρκεια των ετών 1920-1970 έγιναν αρκετές αλλαγές στη διάρθρωση της Κ.Υ. του ΥΠ.Ε.Π.Θ. μερικές από τις οποίες άλλαξαν σημαντικά την ισχύουσα κατάσταση. Σύμφωνα με τον Α.Ν. 782/15ης Ιουλίου 1937 «Περί Οργανισμού της Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας» η Γ΄ Γενική Διεύθυνση Παιδείας περιλάμβανε και τη Διεύθυνση Διδακτικών Βιβλίων και Εποπτικών μέσων διδασκαλίας στην οποία υπαγόταν το τμήμα των Διδακτικών βιβλίων. Ο Υπουργός είχε υπό την αρμοδιότητά του όλα τα θέματα που αφορούσαν τη Διεύθυνση Διδακτικών Βιβλίων, όπως τη συγγραφή και την κρίση των βιβλίων κατόπιν προκήρυξης διαγωνισμών, την έκδοση, διάθεση, εκτύπωση των βιβλίων από τον Οργανισμός Εκδόσεων Σχολικών Βιβλίων (Ο.Ε.Σ.Β.) -που ιδρύθηκε το 1937-(Α.Ν. 952/19-11-1937, Φ.Ε.Κ. 469 τ.Α΄), όπως και την αποζημίωση των συγγραφέων. Ο Ο.Ε.Σ.Β. διατήρησε την ονομασία αυτή μέχρι το 1964, όπου μετονομάστηκε σε Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων (Ο.Ε.Δ.Β.). Εκτός των άλλων η Διεύθυνση Διδακτικών Βιβλίων ήταν σε συνεργασία και με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο το οποίο ιδρύθηκε το 1964 (Ν.Δ. 4379/1964) και μέχρι σήμερα κάνει τις εισηγήσεις και τις γνωμοδοτήσεις των βιβλίων σύμφωνα με τα αναλυτικά προγράμματα. Την σημαντική ανατροπή έφερε η χούντα με την Υ.Α. 101491/1ης Αυγούστου 1969 (Φ.Ε.Κ. 490 άρθρο 5. «Περί αναδιαρθρώσεως Κεντρικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, ανακατανομής και καθορισμού των αρμοδιοτήτων αυτών». Κατά το άρθρο 5 η Γενική Διεύθυνση Γενικής Εκπαιδεύσεως συνίσταται από την Διεύθυνση Δημοτικής Εκπαιδεύσεως, η οποία περιλαμβάνει το Τμήμα Προγράμματος και Μελετών στην αρμοδιότητα του οποίου είναι και η σύνταξη, έγκριση και έκδοση των διδακτικών βιβλίων και από την Διεύθυνση Μέσης Εκπαιδεύσεως που περιλαμβάνει το Τμήμα Προγράμματος και Μελετών στην αρμοδιότητα του οποίου είναι επίσης η σύνταξη, έγκριση και έκδοση των διδακτικών βιβλίων.

Το Τμήμα Αποδεικτικών Ναυτικής Ικανότητας έχει ως αρμοδιότητα την τήρηση αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας.

Σύμφωνα με το ΠΔ 242 21/30 Σεπτεμβρίου 1999 (ΦΕΚ Α΄201) «Οργανισμός Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας» το Τμήμα Αποδεικτικών Ναυτικής Ικανότητας εντάσσεται στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ναυτικών. Σύμφωνα με το άρθρο 29 του ΠΔ η Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ναυτικών είναι αρμόδια για την έκδοση κανονισμού λειτουργίας των Δημοσίων Σχολών Εμπορικού Ναυτικού, των προγραμμάτων εκπαίδευσης των σπουδαστών, μετεκπαίδευσης και επιμόρφωσης των ναυτικών, για τη χορήγηση αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας, την υλοποίηση μέτρων που αποσκοπούν στην προσέλκυση νέων στο ναυτικό επάγγελμα καθώς και την εποπτεία και τον έλεγχο καλής λειτουργίας των οικείων Σχολών.
Η Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ναυτικών συγκροτείται από τα εξής Τμήματα:
Α΄ Προγραμματισμού, Κανονισμών και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων
Β΄ Οργάνωσης και Λειτουργίας Σχολών Ε.Ν.
Γ΄ Επιμόρφωσης και Μετεκπαίδευσης Ναυτικών.
Δ΄ Αποδεικτικών Ναυτικής Ικανότητας.

Το Τμήμα Αποδεικτικών Ναυτικής Ικανότητας έχει τις παρακάτω αρμοδιότητες
α) Η έκδοση αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας καθώς και η έκδοση πιστοποιητικών, βεβαιώσεων και αντιγράφων.
β) Η τήρηση ατομικών φακέλων, μητρώων, ονομαστικών ευρετηρίων και συναφών στοιχείων των κατόχων αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας και η μέριμνα συνεχούς ενημέρωσης αυτών.
γ) Η μέριμνα για τη διενέργεια εξετάσεων για την απόκτηση των αποδεικτικών ναυτικής ικανότητας.
δ)Η έκδοση πιστοποιητικών σύμφωνα με την STCW 95.
ε) Η είσπραξη και απόδοση στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο (ΝΑΤ) των χρηματικών ποσών από τη διάθεση διατιμημένων εντύπων και ενσήμων, η τήρηση και παρακολούθηση όλων των λογιστικών βιβλίων και παραστατικών. Η διαχείριση λοιπών εσόδων.

Η «Ελληνική Εταιρεία Εναερίων Συγκοινωνιών Α. Ε.» ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1930 σε εφαρμογή του νόμου 4809/1930 (8/7/1930) που κύρωνε τη σύμβαση του Ελληνικού Δημοσίου και της ομόρρυθμης εταιρείας «Ελληνική Εταιρεία ΙΚΑΡΟΣ Ν. Καμπάνης και ΣΙΑ» «περί παραχωρήσεως του προνομίου της αποκλειστικής εκμεταλλεύσεως εναερίων μεταφορών» (5/6/1930). Ο νόμος καθόριζε 15ετή διάρκεια του προνομίου (ως το 1946), χιλιομετρική επιχορήγηση αναθεωρούμενη ανά τετραετία (την πρώτη τετραετία ήταν 47,44 δρχ.), την υποχρέωση του κράτους να καταβάλει τα αναγκαία ποσά για την ανανέωση του μηχανολογικού εξοπλισμού της Εταιρείας και συνακόλουθα κρατικό έλεγχο στα οικονομικά της. Επίσης προβλεπόταν ως υποχρεωτική η συμμετοχή ελληνικών επιχειρήσεων και υπηκόων στο 60% του μετοχικού κεφαλαίου, η επίταξη σε καιρό πολέμου, η παραχώρηση κρατικών αερολιμένων καθώς και το ασυμβίβαστο μεταξύ γενικού διευθυντή και αντιπροσώπου ξένης εταιρείας. Στο νόμο προβλεπόταν η εγκατάσταση συγκοινωνίας επί των γραμμών Αθηνών - Κρήτης - Αιγύπτου, Αθηνών - Θεσσαλονίκης - Σόφιας και Αθηνών - Πατρών - Ιωαννίνων - Κέρκυρας προς Αλβανία - Ιταλία.
Το αρχικό κεφάλαιο της Εταιρείας ήταν 28.500.000 δρχ. διαιρούμενο σε 19.000 μετοχές των 1.500 δρχ. Ιδρυτές της ήταν η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας (10.567 μετοχές), το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (5.553 μετοχές) ο «Σιδηρόδρομος Θεσσαλίας» (2.100 μετοχές), η Ανώνυμη Εταιρεία «Προμηθεύς» (710 μετοχές) και η ομόρρυθμος εταιρεία «Ίκαρος» 70 μετοχές). Η τελευταία ορίστηκε ανάδοχος της Ε.Ε.Ε.Σ. αφού είχε εκπονήσει τις σχετικές μελέτες στη δεκαετία του 1920.
Πρόεδρος του Δ.Σ. της Εταιρείας την περίοδο 1931-1939 ήταν ο Ι. Δροσόπουλος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, και από τον Αύγουστο του 1939 ο Κ. Μοσχόπουλος. Γενικός διευθυντής της ως το Σεπτέμβριο του 1936 ήταν ο Ν. Καμπάνης ενώ από τον Σεπτέμβριο του 1936 μέχρι το 1946 ήταν ο Μ. Βυζάς.

Η διοικητική ιστορία της Εταιρείας μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους: 1932-1940, 1941-1944 και 1944-1946. Από αυτές, όπως είναι φυσικό, μόνο η πρώτη ήταν περίοδος κανονικής λειτουργίας και δράσης και από αυτή μπορούμε να αντλήσουμε στοιχεία.
Ο στόλος της Εταιρείας την περίοδο αυτή περιελάμβανε επτά αεροσκάφη, τέσσερα Junkers G 24 και τρία Junkers 52 (τα τελευταία αγοράστηκαν στα τέλη του 1938 και άρχισαν πτήσεις το 1939). Μέχρι το 1939 ενοικίαζε άλλο ένα από τη Λουφτχάνσα με το οποίο διεξήγαγε κυρίως ταχυδρομικές μεταφορές. Την περίοδο 1932-1939 η Εταιρεία εκτελούσε δρομολόγια στις γραμμές Αθηνών - Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκης - Δράμας, και Αθηνών - Αγρινίου -Ιωαννίνων. Από το 1939 με την αγορά των Ju 52 προστέθηκε το δρομολόγιο Αθήνας - Ηρακλείου και παράλληλα δρομολογήθηκε λεωφορείο από τη Δράμα προς την Καβάλα Η επέκταση δρομολογίων προς Κέρκυρα και Αλεξάνδρεια τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Η εξέλιξη της Εταιρείας την περίοδο αυτή ήταν σημαντική και τα έσοδα από μεταφορά επιβατών και ταχυδρομείου ανήλθαν από 4.000.000 (το 1932) δρχ. περίπου σε 16.500.000 δρχ. περίπου. Παράλληλα η εταιρεία ανέλαβε την αντιπροσώπευση στην Ελλάδα της γερμανικής Λουφτχάνσα, της πολωνικής ΛΟΤ, της αυστριακής ΕΛΑΓΚ και της ρουμανικής ΛΑΡΕΣ.
Αξίζει να σημειωθεί η ιδιαίτερη σχέση της Εταιρείας με τη Λουφτχάνσα και γερμανικούς οίκους. Το 1936 υπογράφηκε συμφωνία για την αντιπροσώπευση της Λουφτχάνσα στην Ελλάδα και το 1937 επιτράπηκε η διέλευση των αεροσκαφών της μέσω Αθήνας με προορισμό τη Ρόδο και τη Μ. Ανατολή. Φαίνεται ότι ήταν η μόνη τέτοια συμφωνία που υπογράφηκε με ξένη εταιρεία καθώς υπήρχε κώλυμα με το προνόμιο της Ε.Ε.Ε.Σ. Η συμφωνία αυτή συνδέθηκε με ευνοϊκούς όρους πώλησης των Ju 52.
Το 1936 επήλθαν αλλαγές στο ιδιοκτησιακό και διοικητικό καθεστώς της Εταιρείας. Τον Ιανουάριο εξαγοράστηκε το 51% των μετοχών από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού το οποίο όρισε ως εντεταλμένο σύμβουλό του τον Θεόδωρο Μποζώνη ενώ τον Σεπτέμβριο αντικαταστάθηκε ο γενικός διευθυντής Ν. Καμπάνης από τον Μιχαήλ Βυζά. Δεν γνωρίζουμε τους λόγους που οδήγησαν στην αντικατάσταση αυτή, φαίνεται όμως ότι ο Καμπάνης είχε κατηγορηθεί για οικονομικές ατασθαλίες. Την περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου η Εταιρεία επιστρατεύτηκε και τα αεροσκάφη της χρησιμοποιήθηκαν ως μεταγωγικά.
Στη διάρκεια της Κατοχής η πλειοψηφία των μετοχών της πέρασε στα χέρια της Λουφτχάνσα, με αγορά τους μέσω του Ελληνικού Δημοσίου και κατασχέθηκαν τα τρία Ju 52 από τους Γερμανούς ως λεία πολέμου. Η Εταιρεία τέθηκε σε μεσεγγύηση, και το μόνο έσοδό της ήταν η κρατική επιδότηση και το προσωπικό της μειώθηκε σε 67 άτομα (από 138 στη λήξη του πολέμου. Προς το τέλος της Κατοχής ωστόσο ο αριθμός ανήλθε σε 107). Μέρος του προσωπικού δούλεψε στο γερμανικό τεχνικό συνεργείο στο Τατόι ενώ άλλοι έφυγαν στη Μέση Ανατολή για την οργάνωση της εκεί αεροπορικής δύναμης.

Μετά την Κατοχή η Εταιρεία υπολειτουργούσε και τα κύρια θέματα που απασχολούσαν τη διοίκηση ήταν οι προσλήψεις και απολύσεις προσωπικού και η παροχή πληροφοριών στις αρχές για τις σχέσεις προσωπικού και αρχών Κατοχής. Το 1946 η Εταιρεία διαλύθηκε.

ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

 5/6/1930:  Σύμβαση εταιρείας «ΙΚΑΡΟΣ» – Δημοσίου.
 8/7/1930:  Νόμος 4809 που κυρώνει τη σύμβαση της 5/6/1930.

24/12/ 1930: Σύσταση της Ε.Ε.Ε.Σ. (το καταστατικό δημοσιεύεται στις 28/12/1930).

20/1/1936: Τροποποίηση του νόμου 4809 και εξαγορά του 51% των μετοχών από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού.

23/11/1936: Σύμβαση Υπουργείου Αεροπορίας και Λουφτχάνσα. Δίνεται άδεια διέλευσης των αεροσκαφών της Λουφτχάνσα μέσω Αθήνας προς Ρόδο από Βορρά και από Βενετία με αντάλλαγμα να μείνει σταθερή η τιμή των τριών Ju 52.

21/12/1937: Σύμβαση Ε.Ε.Ε.Σ. – Δημοσίου. Το Δημόσιο αναλαμβάνει την υποχρέωση να αγοράσει τρία Ju 52 στην τιμή των 30.629.616 δρχ. και να τα παραχωρήσει στην Εταιρεία και παραιτείται από το ποσοστό του επί των κερδών. Ως αντάλλαγμα η τελευταία παραιτείται από άλλες απαιτήσεις από το Δημόσιο σχετικά με την αντικατάσταση υλικού της μέχρι το 1946, με εξαίρεση την αγορά νέων κινητήρων προς αντικατάσταση των παλαιών. Συμφωνείται επιχορήγηση 16.311.000 δρχ. κάθε χρόνο και οικονομικός έλεγχος στο τέλος της σύμβασης. Η Εταιρεία υποχρεώνεται να επεκτείνει τις γραμμές της σε Ηράκλειο, Κέρκυρα και Αλεξάνδρεια. Τέλος συμφωνείται να παραμείνει σταθερή η χιλιομετρική επιχορήγηση μέχρι το 1946 σε 36.33 δρχ. (από 47.44).

21/12/1937: Σύμβαση Ε.Ε.Ε.Σ. – Γιούγκερς για αγορά των Ju 52. Συγκροτούνται τεχνική και οικονομική επιτροπή που γνωμοδοτούν την πραγματοποίηση τροποποιήσεων ώστε να μπορούν να μετατραπούν σε καιρό πολέμου σε βομβαρδιστικά. Η αξία των αεροπλάνων ήταν 683.013 μάρκα ενώ οι μετατροπές κόστισαν 55.050 (σύνολο 738.063 μάρκα =30.629.616 δρχ.). Η σύμβαση υπογράφηκε από την Ε.Ε.Ε.Σ. αντί του Υπουργείου Αεροπορίας για να μην δοθεί προμήθεια 3% στο Μετοχικό Ταμείο Στρατού.

17/7/1938 : Αναγκαστικός νόμος 1322/1938 που κυρώνει τις συμβάσεις της 21/12/1937.

30/8/1940: Νόμος 2530: Κύρωση σύμβασης «περί προπληρωμής του εσωτερικού εναέριου ταχυδρομείου δια κοινού γραμματοσήμου».

10/7/1941: Nόμος 104/41: Το Ελληνικό Δημόσιο αγοράζει από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού την πλειοψηφία των μετοχών της Εταιρείας (9.690) έναντι 14.535.000 δρχ. και ακολούθως το πωλεί στη Λουφτχάνσα.

18/3/1943: Νόμος 191/1943: Κύρωση συμβάσεων:
Α) Ελληνικής Κυβέρνησης και Ε.Ε.Ε.Σ. Προβλέπεται η οικονομική ενίσχυση της Εταιρείας από το κράτος, ορίζεται κρατικός ελεγκτής και η Εταιρεία υποχρεώνεται να περιορίσει τον αριθμό του προσωπικού της.
Β) Ελληνικής Κυβέρνησης και Λουφτχάνσα. Σε αντάλλαγμα της αγοράς από την κυβέρνηση της πλειοψηφίας των μετοχών για λογαριασμό της Λουφτχάνσα (ν. 104/1941) η τελευταία αναλαμβάνει την υποχρέωση να παραδώσει στο Δημόσιο ένα καινούργιο Ju52. Το Δημόσιο υποχρεώνεται να εκχωρήσει την απαίτησή του επί του αεροσκάφους στην Ε.Ε.Ε.Σ. ευθύς μόλις αυτή καταβάλει το ποσό των 14.535.000 εκ. δρχ.
1946 Διάλυση Εταιρείας

Η επιτροπή σχηματίστηκε στο οχυρωμένο νησάκι Γραμπούσα της δυτικής Κρήτης μετά την κατάληψή του από το εκστρατευτικό σώμα των Ε. Αντωνιάδη και Δ. Καλλέργη τον Αύγουστο του 1825, προκειμένου να διατηρηθεί στην Κρήτη μια επαναστατική εστία

Φιλική Εταιρεία, μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε για την προετοιμασία της Επανάστασης στην Οδησσό της Ρωσίας, το 1814, από τους Αθ. Τσακάλωφ, Εμ. Ξάνθο και Νικ. Σκουφά. Αρχηγός της ορίζεται ο Αλ. Υψηλάντης. Η συνεισφορά της υπήρξε καθοριστική για την προετοιμασία και κατ’ επέκταση για την επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης.

Σύμφωνα με το ΦΕΚ 338/18-12-1976 η Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Εσωτερικών διαρθρώνεται στα εξής Γραφεία και Διευθύνσεις:

1. Γραφείον Υπουργού
2. Γραφείον Υφυπουργού
3. Γραφείον Γενικού Γραμματέως
4. Γενική Διεύθυνση Διοικήσεως
5. Γενική Διεύθυνση Τοπικής Αυτοδιοικήσεως
6. Διεύθυνση Προγραμματισμού και Μελετών
7. Διεύθυνση Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης (ΠΣΕΑ)
8. Γραφείο Νομοθετικού Συντονισμού
9. Γραφείο Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων.
   Επίσης στην κεντρική υπηρεσία λειτουργούσαν και το Γραφείο Νομικού Συμβούλου, το Γραφείο Παρέδρου του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η Υπηρεσία Εντελλομένων Εξόδων και η Υπηρεσία Στατιστικής.
   Κάθε μια από της παραπάνω διευθύνσεις απαρτιζόταν από Τμήματα.

Ο συγκεκριμένος Κύκλος περιλαμβάνει ζητήματα προσβολής ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, που κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα ή σε διεθνείς συμβάσεις που έχουν ενσωματωθεί στο εσωτερικό δίκαιο. Κάθε υπόθεση περιλαμβάνει πρωτότυπες αναφορές των πολιτών, τα πρωτότυπα έγγραφα του Συνηγόρου του Πολίτη, απαντήσεις των δημοσίων υπηρεσιών, νομοθεσία και νομολογία, γνωμοδοτήσεις Νομικού Συμβουλίου του Κράτους κλπ.