Εμφανίζει 16786 αποτελέσματα

Καθιερωμένη εγγραφή

Δήμος Αθηναίων

  • Νομικό Πρόσωπο
  • 1834-

Ο Δήμος Αθηναίων είναι έδρα του Κεντρικού Τομέως στο Αθηναϊκό πεδίο της Αττικής. Καταλαμβάνει έκταση 38,96 τ.χμ., έχει πληθυσμό 664.046 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011 και αναπτύσσεται σε υψόμετρο κέντρου 90μ. Το 1834 είναι έτος, κατά το οποίο η Αθήνα ανακηρύχθηκε σε πρωτεύουσα της Ελλάδος, αυξάνοντας έκτοτε ραγδαία τον πληθυσμό της και διαμορφώνοντας σταδιακά τα σημερινά της όρια. Ο δήμος περιλαμβάνει επτά περιφερειακές δημοτικές κοινότητες και χωροθετείται στην καρδιά της ομώνυμης μητροπολιτικής περιοχής. Η οργανωτική δομή του Δήμου Αθηναίων προκύπτει από τις υφιστάμενες διατάξεις

Αναστασιάδη, Ιφιγένεια

Η Ιφιγένεια (Φιφή) Αναστασιάδη γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1943 στη Θεσσαλονίκη. Πήγε στο Γ΄Γυμνάσιο θηλέων και παρακολούθησε γαλλικά μαθήματα (Sorbonne 2) στην Ελληνογαλλική Σχολή «Άγιος Βικέντιος». Σπούδασε φιλολογία και γαλλική γλώσσα στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε με άριστα. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη συγκριτική γραμματολογία, έκδοση κειμένων, σύγχρονη γλωσσολογία και νεότερη ιστορία στο Aix en Provence της Γαλλίας (1967-1972) με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Δύο χρόνια αργότερα, με υποτροφία του Ιδρύματος Μελετών χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ) πήγε στο Παρίσι όπου παρακουλούθησε σεμινάρια ανθρωπολογίας στην Ecole Pratique και στο Collège de France καθώς και τα μαθήματα διαφόρων καθηγητών, τουρκολόγων και ιστορικών, στην Ecole des langues Orientales (1974-1978).

Το 1966-67 ανέλαβε το τμήμα Sorbonne 1 στην ελληνογαλλική σχολή «Άγιος Νικόλαος» Θεσσαλονίκης, ενώ από το 1968 έως το 1972 εργάστηκε στο πανεπιστήμιο του Aix en Provence ως βοηθός του καθηγητή Octave Merlier, διδάσκοντας ελληνική γλώσσα, λογοτεχνία, ιστορία και λαογραφία. Τον Ιούνιο του 1978 διορίστηκε υπεύθυνη του τμήματος Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη.

Επιστημονικές εργασίες: «Ο Φιλέλλην Γάλλος περιηγητής Πέτρος-Αυγουστίνος Γκυς και το ανευρεθέν εξάτομον ανέκδοτον έργον του», Πρακτικά της Ακαδημίας Αθηνών, τ. 47, (1972), σσ.130-145.

« Les Russo-turcs à Zante, en 1798 (d’ après un manuscrit inédit de P.A.Guys), Balkan Studies, τ. 14 (1973) σσ. 13-46.

«Lord Byron et les Services Diplomatiques des pays de la Sainte Alliance (d`après quelques documents des Archives anglaises et francaises)», Μέλισσα των Βιβλίων, τ. 1 (1974) σσ. 166-215.

«Rapport du terrain didactique de la FRA effectué à Omorfohori en Thessalie, Grèce, du 5 avril au 2 Mai 1976, Παρίσι, 1976

«Deux cérémonies de travestissements en Thrace le jour de Babo et les Caloyeri», L’ Homme, t.XVI (2-3) 1976, σσ. 69-101.

«Καππαδοκία 1830-1880» στον ΙΓ΄τόμο της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, σσ.430-434.

«Αβιβλιογράφητες εκδόσεις του Π.Α.Γκυς», Μέλισσα των Βιβλίων, τ.2, 1975-76, σσ.119-142, Αθήνα 1978.

«Γκυς-Κεύνος-Κοραής», Ερανιστής, τ. ΙΕ΄, σσ.8.

«Η αλληλογραφία Γκυς-Κοδρικά», Μέλισσα των Βιβλίων, 1976-1977, τ. Γ΄, σσ.60.

«Τα εκπαιδευτικά της Βιθυνίας από ανέκδοτη έκθεση του Υπουργείου του Εξωτερικών», Μικρασιατικό Δελτίο, τ. Γ΄, σσ.70.

«Το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930», Μελετήματα γύρω από τον Βενιζέλο και την εποχή του, Αθήνα, Φιλιππότης, 1980, σσ.309-426.

«Djemil, village grec en Cappadoce». Διατριβή τρίτου κύκλου στο Παρίσι με τον καθηγητή Paul Henri Stahl.

“Οι σχέσεις των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1912 έως το 1936 με την Ισραηλιτική κοινότητα Θεσσαλονίκης».

Η τελευταία εργασία (αρ. 13) ήταν η διατριβή της Ιφιγένειας Αναστασιάδη που θα υπέβαλε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε γιατί έφυγε από τη ζωή.

Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1980, σε ηλικία 37 ετών, στην ακμή της επιστημονικής της σταδιοδρομίας.

[Τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται από βιογραφικό σημείωμα που συνέταξε η ίδια η Ιφιγένεια Αναστασιάδη το 1979 και που ευγενικά μας κοινοποίησε η αδελφή της, κα Άννα Αναστασιάδη-Συμεωνίδη. Φωτοτυπία του βιογραφικού επισυνάπτεται στο δελτίο περιγραφής του αρχείου].

Πανουτσοπούλου, Κασσιανή

Η Κασσιανή Πανουτσοπούλου, κοινωνική λειτουργός, εργάστηκε από το 1968 στην κοινωνική υπηρεσία του θεραπευτηρίου «Ο Ευαγγελισμός». Ως προϊσταμένη της υπηρεσίας αυτής συγκέντρωσε τα έτη 1985-1986, τεκμήρια που φωτίζουν την ιστορία του νοσοκομείου και της κοινωνικής υπηρεσίας του, με σκοπό την έκδοση σχετικού λευκώματος.

Η ίδια έχει δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με την κοινωνική πρόνοια.

Θόδωρος, (Παπαδημητρίου), γλύπτης

Ο Θόδωρος Παπαδημητρίου, γνωστός ως γλύπτης Θόδωρος, γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 25 Ιουνίου 1931. Ο πατέρας του, Δημήτριος Θ. Παπαδημητρίου, από τον Άγιο Βλάσιο Τριχωνίδας, ήταν γιατρός και πέθανε όταν ο Θόδωρος ήταν σε ηλικία πέντε ετών. Η μητέρα του, Ευσταθία Β. Χαβέλλα, είχε γεννηθεί στο Αγρίνιο από γονείς αγρότες. Ο Θόδωρος τελείωσε το οκτατάξιο Γυμνάσιο στο Αγρίνιο, στη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Αθήνα απασχολούμενος σε διάφορες εργασίες για λόγους βιοπορισμού και σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1952-1958), όπου έλαβε πολλές σπουδαστικές διακρίσεις.

Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., στην Ecole N.S. des Beaux-Arts, στο εργαστήριο Γλυπτικής του Marcel Gimond και στο εργαστήριο Τεχνικών του Μαρμάρου του Collamarini. Στο Παρίσι έμεινε και εργάστηκε μέχρι το 1974. Παράλληλα εργάστηκε στην Ιαπωνία και στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε στο California State University (1972).

Από το 1980 ως το 1998 δίδαξε ως καθηγητής Πλαστικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Από το 2007 είναι ομότιμος καθηγητής του Ε.Μ.Π.

Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και πραγματοποίησε πολλές ατομικές εκθέσεις και performances στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αρκετά γλυπτά του εκτίθενται στον δημόσιο χώρο. Συμμετείχε επίσης σε πολλά συνέδρια, έρευνες και μελέτες.

Έλαβε τις εξής διακρίσεις και χορηγίες: Βραβείο Ροντέν στην IV Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1965), Πρώτο Βραβείο Γλυπτικής της Στέγης Καλών Τεχνών & Γραμμάτων (Αθήνα, 1966), Grand Prix στο 42ème Salon d’Art Contemporain (Montrouge, Paris, 1997), χορηγία του ιδρύματος Ford για μελέτη και εργασία στη Γλυπτική (1972), χορηγία Ι.Β.Μ. για τη Διεθνή Διάσκεψη Design του Aspen (Κολοράντο, Η.Π.Α., 1973).

Εκτός από άρθρα και συνεντεύξεις του καθώς και δημοσιεύματα σε εκδόσεις Τέχνης και στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο για το έργο του, του έχουν γίνει και αρκετά αφιερώματα τηλεοπτικών εκπομπών. Ο ίδιος έγραψε και παρουσίασε ραδιοφωνικές εκπομπές για το Δεύτερο (1983) και Τρίτο (1988-1989) πρόγραμμα της Ε.Ρ.Τ.

Παντρεύτηκε την γλύπτρια Κατερίνα Αλεξανδρίδου (1935-1999) και απέκτησαν δύο κόρες, την Λυδία που διδάσκει θεατρολογία και κινηματογράφο στο Moore University του Λίβερπουλ και έχει τρία παιδιά, και την Νεφέλη, που είναι αρχιτέκτονας και συντάκτρια περιοδικού κατασκευών και έχει δύο παιδιά.

Εκτός από τους καταλόγους ατομικών και ομαδικών εκθέσεων έχει εκδώσει τα εξής βιβλία με κείμενα στοχασμού:

Ένας γλύπτης στην αγορά, Ύψιλον/βιβλία, 1981

Στίγματα πορείας – ίχνη στην άμμο των λέξεων, Εστία, 1984

Ίχνη, Καστανιώτης, 1988

Ένας γλύπτης στον αέρα, Ύψιλον/βιβλία, 1989

Ανα-κατάληψη, Ύψιλον/βιβλία, 1992

Λόγοι, Αιγόκερως, 1994

Στίγματα πορείας – αναζητήσεις στην τέχνη και στην παιδεία, 2011 (Υπό έκδοση από το Ε. Μ. Πολυτεχνείο)

Κέντρου, Θωμά, οικογένεια

  • Οικογένεια

Ο Θωμάς Κέντρος του Ιωάννη και της Αθηνάς το γένος Καρβουνάρη ή Διαμαντίδου (η οποία απεβίωσε στο Μοναστήρι το 1900) γεννήθηκε το 1896 στο Μοναστήρι παρότι στο πιστοποιητικό εγγραφής στο μητρώο αρρένων του Δήμου Φλωρίνης που υπάρχει στον υποφάκελο 4.2 φαίνεται ως έτος γέννησης το 1892.

Στη Θεσσαλονίκη ήρθε με τον πατέρα του το 1913. Τελείωσε το Β´ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης κι έπειτα εισήχθη στη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως φοιτητής μετέφραζε για βιοποριστικούς λόγους τις λεζάντες γαλλικών έργων του βωβού κινηματογράφου, καθώς γνώριζε πολύ καλά τη γαλλική γλώσσα.

Μετά την αποφοίτησή του άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα στη Θεσσαλονίκη, όπου διορίστηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1925 (αρ. ΦΕΚ 235/1925, Ε.Λ.Ι.Α., Μητρώο των μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, αύξ. Αριθ. 425). Από το 1930 υπηρέτησε διαδοχικά στις νομαρχίες Φλώρινας, Σερρών, Κιλκίς, Πέλλης, Κοζάνης (τμηματάρχης Α´ τάξεως) και Χαλκιδικής (από το 1940). Τον Μάρτιο του 1945 μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου ανέλαβε την ανασύσταση και οργάνωση της νομαρχίας Θεσσαλονίκης ως διευθυντής της, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1950, μολονότι ανήκε οργανικά στη νομαρχία Δράμας. Το 1950 μετατέθηκε στη νομαρχία Ημαθίας, παρά το γεγονός ότι δύο χρόνια νωρίτερα (Νοέμβριος 1948) είχε προηγηθεί διαταγή απόσπασης που ανακλήθηκε μετά την διαμαρτυρία του, ενώ στη συνέχεια φαίνεται ότι υπηρέτησε και στη νομαρχία Πέλλης. Στο μεταξύ είχε μεταβεί στη Χάγη για μετεκπαίδευση με εντολή και δαπάνες της υπηρεσίας. Συνταξιοδοτήθηκε το 1956.

Ο Θωμάς Κέντρος διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Μοναστηριωτών και πέριξ « Η Καρτερία» το διάστημα 1955-1966. Ήταν παντρεμένος από το 1925 με την Αφροδίτη (1904-1978), κόρη του εμπόρου Νικόλαου Χατζηπέτρου και της Λουκίας Τσούπση που κατάγονταν από το Μοναστήρι. Από το γάμο του απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Σωκράτη-Ιωάννη (Θεσσαλονίκη 1926- Βαλτιμόρη 1994), τον Νικηφόρο-Νικόλαο (Θεσσαλονίκη 1927-Θεσσαλονίκη 2003), την Μαργαρίτα-Αθηνά και την Κλειώ-Λουκία[1]. Ο Θωμάς απεβίωσε στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1979, έναν περίπου χρόνο μετά το θάνατο της συζύγου του, σε ταξίδι της στη Βαλτιμόρη, όπου είχε πάει για να επισκεφθεί τον πρωτότοκο γιο της και την οικογένειά του.

Ο Νικηφόρος-Νικόλαος Κέντρος γεννήθηκε το 1927 και αποφοίτησε από το Β´ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Αρχικά επιθυμούσε να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο αλλά επειδή δεν είχε συσταθεί ακόμη η αντίστοιχη σχολή στη Θεσσαλονίκη, τελικά έμεινε στην πόλη και εισήχθη στη Νομική Σχολή. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ασκούσε το δικηγορικό επάγγελμα στη Θεσσαλονίκη. Αγαπούσε ιδιαίτερα τον αθλητισμό και συνήθιζε μάλιστα να κρατάει στατιστικά στοιχεία για τα αθλητικά αλλά και τα εκλογικά αποτελέσματα. Ήταν επίσης ναυτοπρόσκοπος και έπαιζε βιολί, όπως και ο πατέρας του και ο μεγαλύτερος αδελφός του, Σωκράτης. Ο Νικηφόρος πέθανε τον Μάρτιο του 2003 στη Θεσσαλονίκη.

Ο Σωκράτης-Ιωάννης Κέντρος γεννήθηκε το 1926 και φοίτησε στο γυμνάσιο Πολυγύρου, όπου ήταν διορισμένος ο πατέρας του. Έπειτα μετέβη στη Θεσσαλονίκη μαζί με τα αδέλφιά του και αποφοίτησε από το Β´ Γυμνάσιο Αρρένων. Το ακαδημαϊκό έτος 1943-44 εγγράφηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αλλά στη συνέχεια διέκοψε τις σπουδές του για να καταταχθεί στο στρατό. Αποφοίτησε έπειτα και το 1955 ή 1956 έφυγε από την Ελλάδα για μετεκπαίδευση στις Η.Π.Α. όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Αρχικά έμεινε στο Σικάγο και μετά από 2 χρόνια εγκαταστάθηκε στη Βαλτιμόρη, όπου ασχολήθηκε με την μικροχειρουργική γυναικολογία. Παντρεύτηκε την Πόλλα Ουζιέλ με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Θωμά. Πέθανε το 1994.

Η Μαργαρίτα-Αθηνά Κέντρου φοίτησε, αρχικά στο γυμνάσιο του Πολυγύρου και αποφοίτησε από το Γ´ Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης. Παντρεύτηκε το 1954 με τον αξιωματικό της αεροπορίας, Ελευθέριο Χατζηιωάννου και απέκτησε δύο παιδιά, την Αφροδίτη και τον Αλύπιο.

Η Κλειώ-Λουκία τελείωσε το γυμνάσιο Σχινά στη Θεσσαλονίκη και φοίτησε για ένα έτος στη Σχολή Βρεφοκόμων «Μητέρα» στην Αθήνα. Έπειτα τελείωσε (1960-1962) τη σχολή αρχιτεκτονικού και μηχανολογικού σχεδίου του Ευκλείδη. Εργάστηκε στην Επιθεώρηση Μεταλλείων και έπειτα στη Siemens ως σχεδιάστρια. Δραστηριοποιήθηκε στη Χριστιανική Ένωση Νεανίδων Θεσσαλονίκης (κεντρική). Από το 1974 δραστηριοποιήθηκε στην Χ.Ε.Ν. Καλαμαριάς όπου διετέλεσε ταμίας τα έτη 1978-1982.

[Πηγές σύνταξης: συνέντευξη Κλειώς Κέντρου στην Ελπίδα Βόγλη, υλικό του αρχείου].

Γεωπονικό Χημείο Ελλάδος

  • Νομικό Πρόσωπο

To Γεωπονικό Χημείο ιδρύθηκε το 1915, με βάση το Νόμο ΒΩΛΔ του 1901, ως «Κεντρικό Γεωπονικό Χημείο» με πρωταρχικό σκοπό τον έλεγχο χημικών λιπασμάτων και άλλων υλικών που χρησιμοποιούνται στη γεωργία και στην κτηνοτροφία.

Με το Νόμο 4328/1929 περί «Γενικού Χημείου του Κράτους», τα «Γεωπονικά Χημεία» μετατράπηκαν σε «Εδαφολογικά Εργαστήρια» με βασική αποστολή τη μελέτη των χημικών, βιολογικών, φυσικών και μορφολογικών ιδιοτήτων των εδαφών, τη σύνταξη Εδαφολογικών Χαρτών καθώς και τη διεξαγωγή πάσης φύσεως γεωργο-χημικής έρευνας.

Πηγή Διοικητικής Ιστορίας: Ινστιτούτο Εδαφολογίας Αθηνών (ΙΕΑ) (http://www.ssia.gr/el/to-institoyto)

Γεωργακόπουλος, Παναγιώτης

Ο πρωτοψάλτης Παναγιώτης Γεωργακόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα. Μαθήτευσε πλάι στον μοναχό του Αγίου Όρους Ακάκιο Βλάχο και τον Γεράσιμο Κανελλίδη. Έψαλλε στην Πάτρα (1907-1910) και στην Αθήνα (1910-1969). Συνέθεσε εκκλησιαστικά έργα και δημοτικότροπα τραγούδια. Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Ιεροψαλτών «Ρωμανός ο Μελωδός» και του περιοδικού Ιεροψαλτικόν Βήμα (1936-1946).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Τάκης Καλογερόπουλος, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 1ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 457].

Γούτου, Αδελφοί

  • Νομικό Πρόσωπο

Ο Βασίλειος και ο Παναγιώτης ήταν γιοί του Μιχαήλ Γούτου. Ο Βασίλειος (που πέθανε το 1938) είχε παντρευτεί τη Μερόπη Τζανέλη με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Μανώλη και τον Μιχαλάκη. Ο Παναγιώτης παντρεύτηκε την Μυρσίνη Κουκλέλη και απέκτησε τρία παιδιά: την Μαριτσίκα, τον Μιχάλη (σύζυγο Αργίνης Ζάννα) και την Πηνελόπη.

Ο εμπορικός οίκος Αδελφοί Μ.Γούτου (Βασίλειος και Παναγιώτης) είχε έδρα τη Μυτιλήνη και υποκατάστημα στην Κωνσταντινούπολη με την επωνυμία M.Gouto Frères. Βασικός υπάλληλος στη Μυτιλήνη ήταν ο Νικ. Πασπάτης και συνεργάτης του εμπορικού οίκου στο Αϊβαλί, ο Μιχαήλ Π. Στρογγύλης. Στο αρχείο βρέθηκε μία γνωστοποίηση του 1898 με την οποία ανακοινώνεται η διάλυση της εμπορικής εταιρείας που εργαζόταν στη Μυτιλήνη υπό την επωνυμία Αδελφοί Β.Βενλή & Σία και στην Κων/πολη, Β.Μ.Γούτου & Σία. Από τη δεκαετία του 1920, οι επιστολές απευθύνονται στον Βασίλειο Γούτο και στους γιους του Μανώλη και Μιχαλάκη που ασχολήθηκαν στη συνέχεια με την αντιπροσωπεία της εταιρείας καυσίμων Socony Vacuum Oil Co, πρώην Standard Oil Co, και αργότερα με αντιπροσωπείες αυτοκινήτων.

Ελεύθερος Λόγος, ανώνυμος εκδοτική εταιρεία

  • Νομικό Πρόσωπο

Η Ανώνυμος Εκδοτική Εταιρεία "Ελεύθερος Λόγος" ιδρύθηκε το 1923 με κύριο σκοπό την έκδοση της εφημερίδας Ελεύθερος Λόγος. Τα γραφεία της εταιρείας ήταν στην οδό Σταδίου 24, όπου και τα γραφεία της εφημερίδας. Πρώτα μέλη του ΔΣ ήταν οι οι Γ. Μαυρολέων (πρόεδρος), Ν. Ρούσσος, Ιωάννης Φαρανταίος, Γ. Μάνδρας, Αρ. Σιφναίος, Στ. Κωστόπουλους και Κ. Αθάνατος. Από τις 27 Δεκεμβρίου 1923 ως μέλος του ΔΣ εμφανίζεται ο Γεώργιος Παπανδρέου ο οποίος παραμένει μέλος μέχρι τη διάλυση της εταιρείας τον Απρίλιο του 1928. Η εφημερίδα, άλλωστε, αντανακλούσε τις πολιτικές απόψεις του Παπανδρέου.

[Πηγές σύνταξης Διοικητικής Ιστορίας: Το υλικό του αρχείου. Για πληροφορίες σχετικές με την εφημερίδα βλ. Κώστα Μάγερ, Ιστορία του ελληνικού Τύπου, Αθήνα 1959, τ. Β΄, σ. 226-234.]

Ελληνική, Ανώνυμος Εταιρεία Γενικών Ασφαλίσεων

  • Νομικό Πρόσωπο

Διετέλεσαν μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας την περίοδο 1955-1969: Αλ. Πασπάτης, Περ. Κωνστάκης, Κ. Κωνστάκης, Ανδρ. Στράτος, Θ. Βελιμέζης, Σπ. Λοβέρδος, Γ.Χατζηγιάννης, Δ. Καλβοκορέσης, Εμ. Χατζηανδρέου, Π. Οικονομίδης, Θ. Ραυτόπουλος, Κ.Τρικούπης, Δ. Γκόφας, Θ.Θεοδωρίδης, Στέφανος Στρέιτ, Ιω. Ράπτης.

Πρόεδρος του Δ.Σ. επί τριάντα (30) χρόνια ο Αλέξανδρος Πασπάτης.

Ερασιτεχνικός Φιλοτεχνικός Όμιλος " Το Μπουρίνι"

  • Νομικό Πρόσωπο

Ο Αλέκος Πεσμαζόγλου έζησε στη Μυτιλήνη και υπήρξε συνιδρυτής, μαζί με τον αδελφό του Νίκο, και σκηνοθέτης του Ερασιτεχνικού Φιλοτεχνικού Ομίλου Μυτιλήνης «Το Μπουρίνι» ως τον θάνατό του, το 1983. Εργάστηκε ως υπάλληλος και αργότερα διευθυντής του εκεί καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, όπως και ο αδελφός του που αργότερα ήλθε στην Αθήνα.

Ήταν η κεντρική μορφή του θιάσου, που πήρε το όνομά του από την πρώτη του πολύ επιτυχημένη εμφάνιση στις 12.9.1941, με την παράσταση του ομότιτλου έργου του Δημήτρη Μπόγρη.

Το 1941 αποτελεί το έτος δημιουργίας του θιάσου που έδωσε διέξοδο σε μία ομάδα νέων στη διάρκεια της Κατοχής. Αρχικά λειτούργησε μόνο ως θεατρική ομάδα αλλά στη συνέχεια δημιουργήθηκαν τμήματα λογοτεχνίας, μουσικής, χορού, ραδιοφώνου κ.ά. Ο θίασος οργάνωνε, επίσης, φιλανθρωπικές παραστάσεις για ποικίλους σκοπούς, μουσικές εκδηλώσεις και διαλέξεις, ενώ έδινε παραστάσεις σε πολλές περιοχές της Λέσβου, στη Λήμνο και στη Χίο. Η Λέσχη του Ομίλου βρισκόταν σε κεντρικό σημείο της πόλης με πλούσια βιβλιοθήκη και πιάνο. Το 1949 ιδρύθηκε στις εγκαταστάσεις του Ομίλου και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Μυτιλήνης που όμως λειτούργησε αδιάλειπτα μετά το 1965. Ανάμεσα στα άλλα, ο Όμιλος είχε γυναικείο τμήμα ενώ μεριμνούσε και για την ενίσχυση του αθλητισμού με την αθλοθέτηση διαφόρων κυπέλλων.

Μέχρι το 1989 παραστάθηκαν περίπου εβδομήντα διαφορετικά θεατρικά έργα. Ο θίασος συμμετέχει τακτικά στο Παγκόσμιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου στο Μονακό και σε άλλες διεθνείς ή πανελλήνιες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Τις δραστηριότητες του θιάσου μετά τον θάνατο του Αλέκου Πεσμαζόγλου το 1983, συνεχίζει ο γιος του αδελφού του Νίκου, Μίκος (Μιχάλης) Πεσμαζόγλου.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου].

Ιατροσυνέδριο

  • Νομικό Πρόσωπο

Ο θεσμός του Ιατροσυνεδρίου που λειτουργούσε στα περισσότερα κράτη, ήταν συμβουλευτικό σώμα για ζητήματα δημόσιας υγιεινής και ιατρικής. Στην Ελλάδα συστάθηκε με βασιλικό διάταγμα το 1834, υπαγόταν στο υπουργείο Εσωτερικών και είχε ως έργο την εξέταση των γιατρών, χειρουργών, οδοντιάτρων, κτηνιάτρων, των φαρμακοποιών και μαιών και την ανώτατη γνώμη για ιατροδικαστικές υποθέσεις και άλλα ιατρικά ζητήματα. Από το 1862 οι εξετάσεις των γιατρών έφυγαν από τη δικαιοδοσία του και υπήχθησαν στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου. Το 1916 συνέβη το ίδιο για τις εξετάσεις των οδοντιάτρων, που έκτοτε γίνονταν στην Οδοντιατρική Σχολή. Ο νόμος 346 (6/11/1914) τροποποίησε το Ιατροσυνέδριο, το οποίο από το 1923 μετονομάστηκε σε Ανώτατο Υγειονομικό Συμβούλιο (Α.Υ.Σ.) υπαγόταν στο υπουργείο Προνοίας και Αντιλήψεως και από το 1929 στο υπουργείο Υγιεινής. Πρόεδροι του Ιατροσυνεδρίου από τη σύστασή του μέχρι το 1929 διετέλεσαν οι: Βίμπμερ, Ι.Βούρος, Δ.Ορφανίδης, Μ.Χατζημιχάλης, Κ.Σάββας.

Καζούλλης, Νικόλαος

Ο Νικόλαος Καζούλλης, γιος του Ιωάννη, γεννήθηκε στη Ρόδο το 1836 και πέθανε στην Αλεξάνδρεια το 1902. Εγκαταστάθηκε στο Καφρ ελ Ζαγιάτ το 1860 όπου και απέκτησε τη δική του εκκοκιστική μηχανή. Ασχολήθηκε μαζί με τον αδελφό του Παύλο με την καλλιέργεια και το εμπόριο βαμβακιού στην Ευρώπη. Παντρεύτηκε το 1875 την Αγλαία Χρηστάκη και απέκτησε μαζί της τρία παιδιά: τον Ιωάννη και δύο θυγατέρες (η μία σύζυγος του Δ.Θ Θεοδωράκη, η άλλη Π. Αριστόφρονος).

Λαμπελέ, Φούλα

Η Φούλα Λαμπελέ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και πέθανε το 2010 (6 Οκτωβρίου). Ο πατέρας της ήταν χημικός-φαρμακοποιός από την Ιστιαία Ευβοίας. H μητέρα της ήταν από τη Μακρινίτσα Πηλίου. Η Λαμπελέ σπούδασε ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Συνέχισε τις σπουδές της στην Ελβετία, όπου ειδικεύτηκε στην εργαστηριακή ιατρική και στη μικροβιολογία, στα πανεπιστήμια Λωζάνης και Ζυρίχης. Εκλέχθηκε Διδάκτωρ Βακτεριολογίας του Πανεπιστημίου Ζυρίχης. Στη συνέχεια γύρισε για ένα μικρό διάστημα στη Θεσσαλονίκη όπου διετέλεσε διευθύντρια του εργαστηρίου της Πανεπιστημιακής Κλινικής. Σύντομα επέστρεψε στη Ζυρίχη όπου άσκησε την εργαστηριακή ιατρική στη Ζυρίχη ως το 1980. Στη συνέχεια στράφηκε στη μοριακή βιολογία και στην έρευνα στο ινστιτούτο ιολογίας του Πανεπιστημίου Ζυρίχης.

Παντρεύτηκε τον Albert Lambelet στη Ζυρίχη, όπου έζησε έως το 1996. Έκτοτε έζησε στη Θεσσαλονίκη.

Εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία από τα μαθητικά της χρόνια. Εμφανίστηκε στα νεοελληνικά γράμματα το 1973 με τη συλλογή διηγημάτων Ζητείται Πράσινη Γάτα. Δημοσίευσε κυρίως συλλογές διηγημάτων, ορισμένες νουβέλες και μυθιστορήματα.

Για ένα μικρό διάστημα ασχολήθηκε εντατικά με το νεανικό βιβλίο. Συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά (Νέα Πορεία, Εντευκτήριο, Ακτή, Λέξη, Τετράμηνα, Πόρφυρας, κ.ά.) και ασχολήθηκε με τη μετάφραση. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, της Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Καλπακτσής, Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος Ι. Καλπακτσής καταγόταν από το Μοναστήρι της Μακεδονίας. Ήταν απόφοιτος της Εμπορικής Σχολής του Αθαν. Κωνσταντινίδου στη Θεσσαλονίκη και μέλος του εμπορικού συλλόγου της πόλης. Τα έτη 1916-1917 είχε εμπορική επιχείρηση εκεί και συναλλασσόταν κυρίως με τη Β. Ελλάδα. Το 1918 μετέφερε την επιχείρησή του στον Πειραιά και άφησε ως αντιπρόσωπό του στη Θεσσαλονίκη το γαμπρό του Κ. Γκούτα.

Στον Πειραιά επέκτεινε την επιχείρησή του και ανέπτυξε εμπορικές σχέσεις με πολλές χώρες του εξωτερικού και με όλη την Ελλάδα. Είχε εμπορικούς αντιπροσώπους σε μεγάλες πόλεις : Βόλο, Χίο, Ιωάννινα, Χανιά, Σύρο, Πάτρα. Εμπορευόταν κυρίως δέρματα, βαμβάκι, μαλλί, δημητριακά, όσπρια, καπνά, ξηρούς καρπούς κ.ά. Υπήρξε μέλος του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου και του Συλλόγου βαμβακεμπόρων Πειραιώς, των επιτροπών βάμβακος, βαμβακόσπορου και δερμάτων του Χρηματιστηρίου εμπορευμάτων Πειραιώς.

Καμπυλαυκάς, Πέτρος

Ο Π.Β.Καμπυλαυκάς ήταν φαρμακέμπορος στην Τρίπολη. Διατηρούσε το φαρμακεμπορείο “Η Πελοπόνησσος” στην οδό Ναυπλίου από την τελευταία εικοσαετία του 19ου αι. περίπου μέχρι το 1941 (σύμφωνα με τα υπάρχοντα τεκμήρια στο αρχείο), ενώ το 1932 απέκτησε και άδεια φαρμακείου απασχολώντας την επιστήμονα φαρμακοποιό Αικατερίνη Στεφανοπούλου. Παράλληλα με τις δραστηριότητες του ως φαρμακέμπορος ανέπτυξε και οικονομικές ως δανειστής (τοκογλύφος). Αδέλφια του ήσαν οι Παναγιώτης, Χρήστος και Γιώργος Καμπυλαυκάς και θυγατέρες του η Ελενίτσα (απεβίωσε το 1910), η Αννίτσα (σύζυγος του γιατρού Τάσσου Κολιόπουλου) και η Λιλίκα (σύζυγος Γεώργιου Γεωργακόπουλου ιδιοκτήτη κλινικής στον Πειραιά). Η οικογένεια Καμπυλαυκά είχε επίσης συγγενική σχέση με την οικογένεια Λουκαΐτη που είχε εργοστάσιο χρωμάτων ανιλίνης στην Τρίπολη.

Κανάκη - Πασχαλίδου, Αφροδίτη

Η Αφροδίτη (Αφρούλα) Κανάκη-Πασχαλίδου, κόρη του Λεωνίδα και της Καλλιόπης Κανάκη, γεννήθηκε το 1914 στη Συληβρία της Ανατολικής Θράκης. Φοίτησε στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης (1928-1934), του οποίου τη διεύθυνση είχε αναλάβει την περίοδο εκείνη (1927-1930) ο σημαντικός παιδαγωγός Μίλτος Κουντουράς.

Διορίστηκε στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση το 1934. Υπηρέτησε σε σχολεία στη Γουμένισσα (1934-1937) και στην Αξιούπολη Κιλκίς (1937-1949) και ως αποσπασμένη στην Έδεσσα και στη Θεσσαλονίκη. Το 1950 παραιτήθηκε από τη δημόσια εκπαίδευση και εργάστηκε για πολλά χρόνια σε ιδιωτικά δημοτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης. Αναλυτικότερα, δίδαξε στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια «Αθηνά» (1950-1952), στα «Μακεδονικά Εκπαιδευτήρια» (1952-1954) και στα εκπαιδευτήρια «Κοραής» (1954-1974). Ως δασκάλα χρησιμοποίησε πρωτοποριακές μεθόδους, κυρίως στον τομέα της εκμάθησης ανάγνωσης και γραφής, όπου εφάρμοσε το σύστημα Decroly (σύστημα εκμάθησης μέσω καρτών).

Μετά τη συνταξιοδότησή της, και μαζί με άλλες μαθήτριες του Μίλτου Κουντουρά, εργάστηκαν για πολλά χρόνια για την ανάδειξη του έργου του ως τότε λησμονημένου παιδαγωγού. Πρώτος καρπός της δραστηριότητας των παλιών μαθητριών υπήρξε ο συλλογικός τόμος Μίλτος Κουντουράς. Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης 1924-1930, Αθήνα, Gutenberg, 1976.

Παντρεύτηκε τον Ηρακλή Πασχαλίδη, υπάλληλο των Τ.Τ.Τ. και απέκτησε δύο παιδιά, την Καλλιόπη (1945-) και τον Αδαμάντιο (1947-). Πέθανε το 2007.

Κανέλλος, Βάσσος

Ο Βάσος Κανέλλος (Βασίλειος Κανελλόπουλος) γεννήθηκε στα Φιλιατρά Τριφυλίας. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα. Το 1915 γνώρισε την Isadora Duncan και γράφτηκε στη σχολή χορού που διατηρούσε στο σπίτι της στο Βύρωνα. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι (με τον Michel Fokine) και στις Ηνωμένες Πολιτείες (σχολές Καρσλώφ και Μότκιν). Στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα, την περίοδο 1919-1920, με εμφανίσεις στο Μπρούκλιν και τη Νέα Υόρκη. Την ίδια περίοδο γνώρισε και τη χορεύτρια και χορογράφο Charlotte Markham, μετέπειτα σύζυγό του και καλλιτεχνικό ταίρι του, με το όνομα Τανάγρα Κανέλλου. Μέχρι το 1926 το ζεύγος Κανέλλου έδωσε παραστάσεις χορού και χοροδράματος –βασισμένες στην ελληνική παράδοση, την ελληνική μυθολογία και το αρχαίο δράμα– στο Μπρούκλιν, το Ιλλινόις, το Σαν Φρανσίσκο, το Σικάγο και αλλού. Μετά από πρόσκληση του Άγγελου Σικελιανού ήλθαν στην Ελλάδα και το 1927 έλαβαν μέρος στις πρώτες Δελφικές Εορτές. Τα επόμενα δέκα χρόνια εμφανίστηκαν στο αρχαίο θέατρο Διονύσου, στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Σούνιο και σε αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα. Μετά το θάνατο της Τανάγρας, το 1937, τη θέση της παρτενέρ του Βάσου Κανέλλου πήρε η κόρη τους Ξένια (1921-1999). Στη διάρκεια της κατοχής, ο Βάσος και η Ξένια Κανέλλου αναχώρησαν για την Αμερική, όπου συνέχισαν την καλλιτεχνική δραστηριότητά τους μέχρι το 1960. Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Βάσος Κανέλλος παρέμεινε στην Ελλάδα. Οι χορευτικές εμφανίσεις του συνεχίστηκαν μέχρι το 1966. Το 1964 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Η αρχαία ελληνική τραγωδία και το 1966 το Η αρχαία ελληνική όρχησις και η Ισαδώρα Δούγκαν. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε τη Βιργινία Γαλανουδάκη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. «Βάσος Κανέλλος», στο: Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ (επιμ.), Χορός και θέατρο. Από την Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες. Αθήνα, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών / Έφεσος, 2004, σσ. 218-221]. 2. Υλικό του αρχείου].

Κωνσταντινίδης - Ξενάκης, Κωνσταντίνος

Γιος του Αθανασίου Κωνσταντινίδη και της Βασιλικής Ξενάκη που καταγόταν από τη Χίο, ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης-Ξενάκης γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας γύρω στο 1880. Θερμός υποστηρικτής του δημοτικισμού και του μονοτονικού, ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές: Στο διάβα της ζωής (1921), Από τ’ ανατολικά (1921), Πυρσοί και θύρσοι (1937). Συνεργάσθηκε με λογοτεχνικά περιοδικά και μετέφρασε ποιήματα από τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά. Συνέταξε λεξικό των τούρκικων λέξεων που χρησιμοποιούνται στα ελληνικά, χωρίς όμως να προλάβει να το εκδώσει. Σήμερα το έργο αυτό φυλάσσεται στην Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών.

Από το 1900 εργάσθηκε στην οικογενειακή επιχείρηση, η οποία εμπορευόταν καπνό και κατασκεύαζε ακατέργαστο μετάξι κοντά στην περιοχή Izmit (Νικομήδεια) της Τουρκίας, ως το 1918, οπότε η επιχείρηση καταστράφηκε από τους Τούρκους. Το 1922 ο Κωνσταντινίδης εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, και η επιχείρηση λειτούργησε ξανά με παράρτημα στην Ξάνθη, από το 1924 ως το 1935, οπότε διαλύθηκε.

Ο Κωνσταντινίδης πέθανε στην Αθήνα το 1947.

[Πηγή : Σύντομο βιογραφικό του Κ. Κωνσταντινίδη-Ξενάκη από τον Αθανάσιο Κωνσταντινίδη, υποφακ. 1.1 του αρχείου]

Κοινοτική Εκτιμητική Επιτροπή εν Θεσσαλονίκη Μουραδιε, επαρχίας Εφέσσου

  • Νομικό Πρόσωπο

Σύνθεση της Επιτροπής:

Πρόεδρος: Νικόλαος Καγκαλής

Μέλη: Θεόδωρος Κουρτόγλου, Κυριάκος Καραμπέτσος

Γραμματέας: Εμμανουλή Μηταφίδης

Σκοπός της επιτροπής ήταν η εκτίμηση της "κατά στοιχεία περιουσίας και δια καθορισμού μεριδίων συμπληρωματικής διατυπώσεως" προσφύγων από την πόλη Μουραδιέ της επαρχίας Εφέσου.

Κομίνης, Γ.

Εκπαιδευτικός και συγγραφέας των βιβλίων Σφυρίγματα τραίνων (1949), και Κουβέντες με τον Γεώργιο Δροσίνη (1951).

Κορομηλάς, Δημήτριος

Ο Δημήτριος Κορομηλάς, γιος του εκδότη Ανδρέα Κορομηλά (1811-1858) και της συζύγου του Μαρίας το γένος Δημητρίου Πιτσιπιού, γεννήθηκε στην Αθήνα. Είχε δύο μικρότερα αδέλφια, τη Χριστίνα (παντρεύτηκε τον Αριστείδη Δόσιο) και το διπλωμάτη και πολιτικό Λάμπρο (1854-1923). Σπούδασε φιλολογία στη Λειψία και σε νεαρή ηλικία ανέλαβε την επιχείρηση του πατέρα του. Εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας Εφημερίς, δημοσιογραφούσε καθημερινά στις σελίδες της επί σειρά ετών (1873-1885). Ερασιτέχνης ηθοποιός στα νεανικά του χρόνια, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως θεατρικός συγγραφέας το 1874, με τις μονόπρακτες κωμωδίες Une mission (γραμμένη δύο χρόνια νωρίτερα) και À chacun son tour, που έπαιξε στην Αθήνα γαλλικός θίασος. Η συγγραφική παραγωγή του για το θέατρο περιλαμβάνει κωμωδίες, δράματα, τραγωδίες και άλλα έργα, που παρουσιάστηκαν κυρίως από αθηναϊκούς θιάσους· ωστόσο, στην ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου, ο Κορομηλάς είναι γνωστός ως θεμελιωτής του κωμειδυλλίου (με την Τύχη της Μαρούλας, 1889) και του δραματικού ειδυλλίου (με τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας, 1891). Ιδρυτικό μέλος του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» και του Συνδέσμου των Δραματικών Συγγραφέων (1894), ο Κορομηλάς εξέδωσε επίσης εκπαιδευτικά βιβλία, λογοτεχνικά έργα, μεταφράσεις, βιβλιογραφίες, οδηγούς κ.ά. Παντρεύτηκε την Ευφροσύνη Σκούφου, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Γεώργιο. Ο Γεώργιος Δ. Κορομηλάς ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ξεκίνησε ως συντάκτης στην εφημερίδα Ακρόπολις και συνεργάστηκε με πολλές αθηναϊκές εφημερίδες. Δημοσίευσε χρονογραφήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα. Με την πρώτη του σύζυγο, Χριστίνα-Μαρία, απέκτησε ένα γιο, τον Δημήτρη (γεν. 1905), με τη δεύτερη, Ρίτσα το γένος Σταματελάκη, δύο γιους, τον Λάμπρο και τον Αλέξανδρο. Ο Λάμπρος Γ. Κορομηλάς σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών κι εργάστηκε αρχικά ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Αθήνας (κυρίως στην Καθημερινή). Το 1941 πήρε μέρος στη μάχη του Νέστου και αιχμαλωτίστηκε· το 1942 διέφυγε στη Μέση Ανατολή και μέχρι το 1944 διετέλεσε επίσημος πολεμικός ανταποκριτής της Ελεύθερης Ελληνικής Κυβέρνησης. Μεταπολεμικά συνέχισε τη δημοσιογραφική δράση του, ενώ εργάστηκε, επίσης, στη Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας του Γενικού Επιτελείου Στρατου, στην Ηλεκτρική Εταιρεία Αθηνών-Πειραιώς, στην Ελληνική Εταιρεία Υδάτων, στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και αλλού. Το 1959 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα και το 1964 έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος Αθηναίων. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται διηγήματα, μυθιστορήματα, πολεμικές αναμνήσεις και μαρτυρίες, ενώ σημαντικές υπήρξαν οι μελέτες του για την ιστορία της Αθήνας. Παντρεύτηκε τη Σοφία Βράιλα και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτρη και τη Μαριάννα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1. «Κορομηλά, οικογένεια» (το λήμμα για τον Δημήτριο Α. Κορομηλά υπογράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, τα υπόλοιπα είναι ανυπόγραφα), Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Larousse-Britannica, τόμος τριακοστός. Αθήνα, Πάπυρος, 2007. 2. Σπάθης, Δημήτρης, «Κορομηλάς, Δημήτριος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμος 5. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1986. 3. Υλικό του αρχείου].

Κουντουριώτης, Ιωάννης

Γόνος της μεγάλης και ένδοξης υδραίικης οικογένειας των Κουντουριωτών, ο Ιωάννης ήταν εγγονός του Γεωργίου Α.Κουντουριώτη που μαζί με τον αδελφό του Λάζαρο προσέφεραν τεράστια ποσά από την οικογενειακή τους περιουσία στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Γιος του Θεόδωρου Γ.Κουντουριώτη (1822-1870) και της Λουκίας Παύλου Νεγρεπόντε (1831-1875) γεννήθηκε στην Ύδρα στις 27 Αυγούστου 1866 και ήταν ο νεότερος από τα εννέα αδέλφια του Γεώργιο, Παύλο, Ανδρέα, Λάζαρο, Ελένη, Ανέζω, Μαρία, Κονδύλω και Καλλιόπη. Μαθητής του Λυκείου Αντωνιάδη στον Πειραιά, το 1879 ήταν συμμαθητής με τους Ελ.Βενιζέλο, Γ.Κριεζή, Γ.Χρηστοφίδη και Θ.Πετροκόκκινο. Τον Σεπτέμβριο του 1883 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ και συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι. Φαίνεται ότι εργάστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών και μέσα από το υλικό του αρχείου τον συναντάμε το 1891-93 στο Παρίσι και το 1893-95 στην Αγγλία, χωρίς να έχουμε περισσότερα στοιχεία για τις δραστηριότητές του εκεί.

Πολιτεύθηκε με τον Γ.Θεοτόκη όταν αυτός διαδέχθηκε στην αρχηγία του κόμματος τον Χαρ.Τρικούπη και το 1899 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Ύδρας. Παρέμεινε βουλευτής μέχρι τη λήξη της Β΄Αναθεωρητικής Βουλής το 1911 απέχοντας από τις εκλογές του 1912. Εκείνη τη χρονιά ο Βενιζέλος του είχε προτείνει να θέσει υποψηφιότητα ως δήμαρχος Αθηναίων, αλλά τελικά δεν τήρησε το λόγο του και απευθύνθηκε στον Εμ.Μπενάκη δυσαρεστώντας τον παιδικό του φίλο. Το 1917 διορίστηκε έκτακτος απεσταλμένος και πληρεξούσιος υπουργός “παρά τη σερβική αυλή” τα μέλη της οποίας βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη λόγω της κατοχής των σερβικών εδαφών και ανακλήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών Ν.Πολίτη τον Απρίλιο του 1919 μετά την ανακωχή του πολέμου και την επιστροφή της σερβικής κυβέρνησης στο Βελιγράδι.

Ο Ιωάννης Κουντουριώτης αρθρογράφησε πολιτικά κυρίως στις εφημερίδες Άστυ, Αθήναι, Ελεύθερο Βήμα, Εστία για διάφορα θέματα όπως το Σύνταγμα, τον προϋπολογισμό του κράτους, τη Βουλή και τις εργασίες της, τη διπλωματική υπηρεσία, την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας κ.ά. [Βλέπε φάκελο 11.4 Πολιτική αρθρογραφία, 1894-1929.] Στις αγορεύσεις του στη Βουλή αναφέρθηκε στα ναυτικά πράγματα της χώρας, τους προξενικούς νόμους, τη Λαϊκή Τράπεζα, το ενεχυροδανειστήριο, τη σπογγαλιεία, τη βελτίωση της θέσης των γυμναστών κ.ά.

Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική ιδιώτευσε και ασχολήθηκε αποκλειστικά με οικονομικές και τραπεζικές δραστηριότητες. Διετέλεσε πρόεδρος του Δ.Σ. της Τράπεζας Αθηνών από το 1920, πρόεδρος της Γενικής Τράπεζας, πρόεδρος της Γαλλο-ελληνικής Τράπεζας, αντιπρόεδρος της Τράπεζας Ανατολής, πρόεδρος της Εταιρείας Διαχειρίσεως Υπεγγύων Προσόδων, πρόεδρος της Εταιρείας Σιδηροδρόμων Αττικής, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Υδάτων, πρόεδρος της Εταιρείας “Το Οξυγόνον”, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Τροχιοδρόμων Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων. Στα βήματα του πάππου του Γεωργίου Α.Κουντουριώτη που ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας μετά την ίδρυσή της το 1836, ο Ιωάννης Κουντουριώτης εξελέγη μέλος της το 1915 και διετέλεσε πρόεδρός της από το 1923 μέχρι το 1933. Δεν πρόλαβε όμως να παραστεί στα εγκαίνια του Αρσακείου Ψυχικού το 1936, στο σχεδιασμό και στην ανέγερση του οποίου είχε πολλαπλώς συμβάλει. Ο Κουντουριώτης ήταν επίσης μέλος της Ιστορικής Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος (από το 1912) και της Αθηναϊκής Λέσχης (από το 1897).

Παντρεύτηκε το 1896 την κόρη του Γεωργίου Αθηνογένη και ανιψιά του Στέφανου Σκουλούδη, Θαλία Αθηνογένη, με την οποία απέκτησαν δύο κόρες την Λουκία και την Μαρία μετέπειτα σύζυγο Αχιλλέα Γεωργαντά.

Ένα χρόνο μετά το θάνατο της κόρης του Μαρίας πέθανε στις 10 Οκτωβρίου 1933 στο Παρίσι ύστερα από μακροχρόνια ταλαιπωρία με καρδιολογικά προβλήματα. Ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Κουκλέλη, Αλεξάνδρα Δ.

Η Αλεξάνδρα Κουκλέλη ήταν σύζυγος του Δημητρίου Κουκλέλη και η Μυρσίνη Γούτου, το γένος Κουκλέλη, αδελφή του και σύζυγος του Παναγιώτη Γούτου. Το κτήμα “Καραλάρ” στο δήμο Συκουρίου της επαρχίας νομού Λαρίσης στη Θεσσαλία, είχε αγοραστεί σε δημόσιο πλειστηριασμό από τον Δημήτριο Κουκλέλη εξ ημίσεως με τον Παναγιώτη Γούτο, οι οποίοι ήταν κάτοικοι Μυτιλήνης, στις 19 Φεβρουαρίου 1912 αντί ολικού τιμήματος 451.300 δρχ. Το 1918 ο Δημ.Κουκλέλης πούλησε το ήμισυ εξ αδιαιρέτου μερίδιό του προς 300.000 δρχ. στη σύζυγό του Αλεξάνδρα. Το μερίδιο του Π.Γούτου (πέθανε το 1913) περιήλθε στη Μυρσίνη Γούτου εκ κληρονομίας. Στο κτήμα συνολικής εκτάσεως 15.299 στρεμμάτων η γεωργική καλλιέργεια ήταν σιτάρι, κριθάρι και βρώμη και είχαν έσοδα από την κτηνοτροφική εκμετάλλευση 230 προβάτων. Είχαν επίσης στην κατοχή τους λειβάδι 8.000 στρεμμάτων στο χωριό Μουσαλάρ του νομού Καρδίτσας. Πληρεξούσιος των ιδιοκτητών - κτηματιών και επιστάτης του κτήματος ήταν ο Δημήτριος Στρογγύλης.

Κυπραίος, Θεόδωρος

Ο Θ. Κυπραίος οργάνωσε τριάντα διαλέξεις στην Αθήνα, την επαρχία και το εξωτερικό, πάνω σε θέματα εθνικών διεκδικήσεων και πολιτισμού και συνέγραψε μελέτες με αντίστοιχα θέματα. Εξέδιδε την επιθεώρηση Εθνική Ιδέα (Αθήνα, 1916-1930), το λογοτεχνικό περιοδικό Μερόη (Παρίσι, 1917-1930) και την επιθεώρηση Αναγέννησις (Παρίσι 1932, Αθήνα 1933-1960;). Συνεργάστηκε ως τακτικός ανταποκριτής με την εφημερίδα Πατρίς το 1927, και αρθρογραφούσε σε άλλες εφημερίδες (Ελεύθερος Τύπος, Ελεύθερος Λόγος). Το 1907 εξέδωσε συλλογή πεζών ποιημάτων με τίτλο Ώραι και το 1908 συλλογή διηγημάτων με τίτλο Διηγήματα. Κοινωνικά-εικόνες-πόθοι. Έλαβε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους. Εργάστηκε ως υπάλληλος στο Υπουργείο Παιδείας για είκοσι χρόνια.

Κυριακίδης, Ανδρέας

Ο στρατιώτης Ανδρέας Κυριακίδης (Κάϊρο 1912 -;) υπηρετούσε στη διάρκεια της Κατοχής στην ΙΙη ταξιαρχία του Βασιλικού Ελληνικού Σώματος Μέσης Ανατολής (Β.Ε.Σ.Μ.Α.). Δημοκρατικών πεποιθήσεων, κατηγορήθηκε επί στάσει επειδή έλαβε μέρος σε ταραχές ανάμεσα σε δημοκρατικούς και φιλομοναρχικούς στρατιωτικούς στις 6/7/1943. Δικάστηκε τον Οκτώβριο του 1943 από το έκτακτο στρατοδικείο της ταξιαρχίας και καταδικάστηκε σε πρόσκαιρη κάθειρξη 10 ετών.

Μανταφούνης, Εμμανουήλ

Η Ε2 Εφοδιοπομπή (Τάγμα Επιμελητείας), πριν την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου στρατοπέδευε στην Χίο. Με την έναρξη των εχθροπραξιών διατάχθηκε από το Δ΄ Σώμα Στρατού η μεταφορά του 2ου λόχου της Εφοδιοπομπής στην Ελευθερούπολη Καβάλας. Η μεταφορά πραγματοποιήθηκε στις 11/11/1940. Το υλικό του αρχείου αποτελείται κυρίως από υπηρεσιακά έγγραφα που συντάχθηκαν για τη μετακίνηση αυτή.

Αντωνιάδης, Παναγιώτης

Ο Παναγιώτης Αντωνιάδης ήταν επιχειρηματίας στην Κωνσταντινούπολη. Είχε παντρευτεί τη γαλλίδα Berthe Deschamps.

Ο μηχανικός Αλέξανδρος Αντωνιάδης (δεν έχει συγγένεια με τον Π. Αντωνιάδη)* ήταν βουλευτής Αδριανούπολης, μέλος του υπουργείου εξωτερικών του Βενιζέλου, και συμμετείχε ως διπλωματικός αντιπρόσωπος σε διάφορες αποστολές. Ήταν επίσης μέλος της επιτροπής του Υπουργείου Εξωτερικών που ασχολούνταν με τους πρόσφυγες από τη Βουλγαρία (μετά το 1919) και αντιπρόσωπος των εταιρειών Port de Salonique et Companie Francaise du Levant την εποχή εκείνη. To 1919 είχε συνοδεύσει επίσης τον Σαχτούρη στη Θράκη κατόπιν εντολής του Βενιζέλου ως τεχνικός σύμβουλος του Ανώτατου Συμβουλίου. Πριν ασχοληθεί με τα μεταλλεία Παγγαίου είχε ανοίξει τα ανθρακωρυχεία στην Ποντοηρακλειά, είχε χτίσει ένα εργοστάσιο τσιμέντου και ένα βυρσοδεψείο στο Γεντί Κουλέ και είχε κάνει πολλές μελέτες για μεταλλεία και δάση στην Τουρκία. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου διήυθυνε τα μεταλλεία λιγνίτη της Εύβοιας.

Ιδιοκτήτες των μεταλλείων χαλκοπυρίτου και σιδηροπυρίτου ήταν οι Π. Αντωνιάδης, ο μηχανικός Αλ. Αντωνιάδης, ο Π. Γεωργιάδης και ο Ι. Ιωαννίδης. Μετά το 1923 και το θάνατο του Π. Αντωνιάδη, ανέλαβαν οι αδελφοί του Αλ. Αντωνιάδης (ως το 1927 που πέθανε) και Γεώργιος Αντωνιάδης και αργότερα τα παιδιά του τελευταίου Μαρία (σύζυγος Πλάτωνα Καράβα), Δημήτριος και Σοφία (σύζυγος Σπ. Σολομωνίδου). Μετά το 1928 μεταξύ των ιδιοκτητών συμπεριλαμβάνεται και ο Β. Καζαντζής ενώ απουσιάζει ο μηχανικός Αλ. Αντωνιάδης.

Συνωνυμία με τον Αλέξανδρο Αντωνιάδη, αδελφό του Παναγιώτη Αντωνιάδη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is who, υλικό του αρχείου]

Κοντολέων, Δημήτριος

Ο Δημήτριος Κοντολέων (1914-1962), γιος του Ιωάννη και της Καλλιόπης, από τα Κύθηρα, ήταν γιατρός και εξέχουσα προσωπικότητα του νησιού. Δραστήριος επιστήμονας ανέπτυξε κοινωνική και κοινωφελή δραστηριότητα και ως πρόεδρος της κοινότητας Κυθήρων κατόρθωσε να επιτελέσει σημαντικά έργα στο νησί. Αδέλφια του ήσαν: ο φαρμακοποιός Εμμανουήλ Κοντολέων και ο Θεόδωρος που είχε ματαναστεύσει στην Αυστραλία και ασχολιόταν με το εμπόριο. Ο Δημήτριος Κοντολέων είχε παντρευτεί το 1945 την Αμαλία Τσούκα

Υπηρεσία Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης

  • Νομικό Πρόσωπο
  • 1977-

Η σύσταση της «Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακρόπολης» (ΕΣΜΑ), πραγματοποιείται το 1975 δια του άρθρου 95 του ΠΔ 941/1977, με αρμοδιότητες τον προγραμματισμό, την κατεύθυνση και την εποπτεία των έργων που εκτελούνται στον βράχο της Ακρόπολης.

Η σύσταση της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης (ΥΣΜΑ), ειδικής περιφερειακής υπηρεσίας του Υπουργείου Πολιτισμού πραγματοποιείται το 1999 με το Προεδρικό Διάταγμα 97/1999 (Φ.Ε.Κ. 104/Α/26.5.99), με σκοπό την οργάνωση και την υλοποίηση των έργων συντήρησης και αναστήλωσης που εκτελούνται στην Ακρόπολη, με την επιστημονική ευθύνη της ΕΣΜΑ στην εκτέλεση των έργων. Η δομή και λειτουργία της ΥΣΜΑ περιγράφονται αναλυτικά στον Κανονισμό Λειτουργίας της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης (ΦΕΚ 1593/Β΄/23-12-2002).Η λειτουργία της ΥΣΜΑ διέπεται από τον ισχύοντα Οργανισμό του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΠΔ υπ. αριθ. 104,ΦΕΚ 171/Α΄/28-8-2014). Βλ. και τον πρώην 3 Οργανισμό (ΠΔ 191/2003,ΦΕΚ 146/Α΄/13-6-2003)

Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης

Η Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) αποτελεί μια διεπιστημονική επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού, που συστάθηκε το 1975. Βάσει του άρθρου 95 του ΠΔ 941/1977 και του ΠΔ 97/99, στις αρμοδιότητες της Επιτροπής περιλαμβάνεται ο προγραμματισμός, η κατεύθυνση και η εποπτεία των έργων που εκτελούνται στον βράχο της Ακρόπολης. Μέλη της ΕΣΜΑ είναι οκτώ ειδικοί επιστήμονες εγνωσμένου κύρους - αρχιτέκτονες, αρχαιολόγοι, πολιτικοί μηχανικοί και χημικοί μηχανικοί - οι οποίοι ορίζονται από τον Υπουργό Πολιτισμού. Επίσης, στην ΕΣΜΑ μετέχουν οι προϊστάμενοι της Διεύθυνσης Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, της Διεύθυνσης Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων, της Διεύθυνσης Συντήρησης Αρχαιοτήτων και της Α' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων του ΥΠΠΟ.

Η ΕΣΜΑ αποτελεί γνωμοδοτικό σώμα, του οποίου οι αποφάσεις προωθούνται προς έγκριση στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και τον Υπουργό Πολιτισμού. Τα μέλη συνέρχονται τουλάχιστον δύο φορές το μήνα σε συνεδρίαση, στην οποία μετέχει ως εισηγητής, χωρίς δικαίωμα ψήφου, ο Διευθυντής της ΥΣΜΑ. Προκειμένου για την έγκριση μελετών και την εκτέλεση έργων στα μνημεία της Ακρόπολης ακολουθείται συγκεκριμένη διαδικασία, που περιλαμβάνει τις ακόλουθες ενέργειες:
Προγραμματισμός του έργου, χωρισμός του σε προγράμματα και ανάθεση της εργασίας στο προσωπικό της ΥΣΜΑ, κατόπιν εισήγησης του Διευθυντή της ΥΣΜΑ
Σύνταξη της μελέτης από τον αρμόδιο μελετητή
Έγκριση της μελέτης από την ΕΣΜΑ
Παρουσίαση της μελέτης στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, στο οποίο εισηγείται ο Πρόεδρος της ΕΣΜΑ
Απόφαση του Υπουργού για έγκριση της μελέτης βάσει της γνωμοδότησης του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου
Εκτέλεση της μελέτης

Στις αρμοδιότητες της ΕΣΜΑ περιλαμβάνονται επίσης, η ιεράρχηση των αναγκών στο πλαίσιο του ευρύτερου αναστηλωτικού έργου, η έγκριση των δαπανών που προτείνονται από τους Τομείς δραστηριότητας της ΥΣΜΑ και η έγκριση πρόσληψης προσωπικού ανάλογα με τις ανάγκες του έργου. Σημαντικότερη επιδίωξη της Επιτροπής παραμένει η εκτέλεση των έργων βάσει των αρχών που απορρέουν από τους διεθνείς Χάρτες, ιδιαίτερα δε από τον Χάρτη της Βενετίας (1964). Τέλος, η εξασφάλιση της διαφάνειας σε κάθε στάδιο της επέμβασης, μέσω της δημοσιοποίησης και της διάθεσης των έργων στην κρίση της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, ελαχιστοποιεί το ενδεχόμενο αστοχίας και διασφαλίζει την υψηλή ποιότητα προγραμματισμού και εκτέλεσης των έργων Ακροπόλεως.

Αρβανιτόπουλος, Απόστολος

  • Φυσικό Πρόσωπο

Γεννήθηκε το 1874 στην Τρίπολη. Σπούδασε στην Αθήνα, Γερμανία, Αγγλία και Ιταλία. Διετέλεσε καθηγητής στην Αλεξάνδρεια, Χάλκη, και διευθυντής του διδασκαλείου της Τρίπολης. Έγινε έφορος Αρχαιοτήτων Θεσσαλίας, και κατόπιν Αττικής. Διηύθυνε πολλές ανασκαφές στην Θεσσαλία και ιδίως στη Δημητριάδα. Πέθανε το Μάρτιο του 1942.

Αποτελέσματα 201 έως 300 από 16786