Η οικογένεια Αργυρόπουλου είναι παλιά φαναριώτικη οικογένεια, που έδρασε προεπαναστατικά στην Κωνσταντινούπολη και μετεπαναστατικά στην Αθήνα.

Ο Μιχαήλ Σούτσος ή Βόδας ήταν μέγας διερμηνέας της Υψηλής Πύλης και ηγεμόνας της Μολδαβίας την περίοδο 1819 - 1821. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, υποστήριξε την επανάσταση στη Μολδοβλαχία και μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους διετέλεσε πρέσβης της χώρας στο εξωτερικό.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1778 ή το 1784. Γονείς του ήταν ο Φαναριώτης Γρηγόριος Σούτσος και η Σεβαστή Τεδέσκου. Σε εφηβική ηλικία εγκαταστάθηκε στην αυλή του παππού του Μιχαήλ Σούτσου, ο οποίος ήταν ηγεμόνας της Βλαχίας ενώ αργότερα υπηρέτησε ως γραμματέας του Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης, Ιωάννη Καρατζά, του οποίου την κόρη, Ρωξάνη ή Λωξάνδρα, παντρεύτηκε το 1812. Το ίδιο έτος, χάρη στη γλωσσομάθειά του και την εύνοια του πεθερού του, διορίστηκε και ο ίδιος στη θέση του Μεγάλου Διερμηνέα.
Το 1819 τοποθετήθηκε από τον σουλτάνο ηγεμόνας της Μολδαβίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1821. Επίσης, είχε και θέση στο συμβούλιο του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ και μάλιστα ήταν ένας από τους συμβούλους που το 1820 τάχθηκαν υπέρ της άνευ όρων καταστολής της ανταρσίας του Αλή πασά. Τον Νοέμβριο του 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον ποστέλνικο Ιάκωβο Ρίζο Νερουλό.
Τον Ιανουάριο του 1821, οριστικοποίησε τη συνεργασία του με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και με την εισβολή του Υψηλάντη στη Μολδαβία στις 22 Φεβρουαρίου, ο Μιχαήλ Σούτσος-Βόδας, έθεσε τη φρουρά στις διαταγές των επαναστατών και κατέβαλε σημαντικά χρηματικά ποσά για τις ανάγκες του στρατεύματος. Όταν έπειτα από μικρό χρονικό διάστημα το κίνημα στη Μολδοβλαχία άρχισε να κάμπτεται, ο Σούτσος αναγκάστηκε υπό την πίεση των βογιάρων, που τον κήρυξαν έκπτωτο από τη στιγμή που είχε συνδράμει τους επαναστάτες και είχε αποκηρύξει την οθωμανική επικυριαρχία, να αποχωρήσει από την έδρα του στο Ιάσιο. Αρχικά κινήθηκε στο Σκουλένι και έπειτα (31 Μαρτίου 1821 ) στο Κισινάου της Ρωσίας. Την ίδια περίοδο πραγματοποιήθηκε ο αφορισμός του ιδίου και του Υψηλάντη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Αργότερα προσπάθησε να διαφύγει στην Ελβετία μέσω της Αυστρίας, εκεί όμως συνελήφθη με αποτέλεσμα να φυλακιστεί για τρία χρόνια και εννιά μήνες.
Μετά την απελευθέρωσή του κατέφυγε πρώτα στην Ιταλία και στη συνέχεια στην Ελβετία[14]. Εκεί, φιλοξενήθηκε στη Γενεύη από τον Ελβετό φιλέλληνα Εϋνάρδο. Κατά την παραμονή του στην Ευρώπη μερίμνησε για την συγκέντρωση και διάθεση χρημάτων υπέρ του αγώνα της ανεξαρτησίας και ήταν σε επαφή με την «Επιτροπή Ζακύνθου» του Διονυσίου Ρώμα. Πριν την ανάληψη της κυβέρνησης της Ελλάδας από τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο Σούτσος ήταν μια από τις πιθανές υποψηφιότητες για την κατάληψη αυτής της θέσης.
Επί Καποδίστρια διορίστηκε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη Γαλλία, έπειτα από εισήγηση του Εϋνάρδου. Αργότερα ορίστηκε από τον βασιλιά Όθωνα, πρεσβευτής της Ελλάδας στη Γαλλία, τη Ρωσική Αυτοκρατορία, τη Σουηδία και τη Δανία. Το 1839 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και χρημάτισε μέχρι το 1840 μέλος του συμβουλίου της Επικρατείας ενώ αποτέλεσε έναν από τους πρώτους οικιστές της παλιάς αθηναϊκής συνοικίας Βάθης ή Βάθειας.
Απεβίωσε στις 12 Ιουνίου του 1864 στην Αθήνα. Από τον γάμο του με την κόρη του Ιωάννη Καρατζά, Ρωξάνη, απέκτησε τρία παιδιά, τους: Γρηγόριο Σούτσο (φημισμένο ζωγράφο της εποχής), Ιωάννη Σούτσο και Μαρία Σούτσου.

Έλληνας γιατρός, πολιτικός και διπλωμάτης. Είχε διατελέσει υπουργός και ήταν από τους πρώτες νομάρχες του νέου Ελληνικού Κράτους που προέκυψε μετά την επανάσταση του 1821.
Γεννήθηκε στο χωρίο Σόλος της επαρχίας Καλαβρύτων και ήταν γιος του αγιογράφου Μαυρονικόλα Ζωγράφου. Σπούδασε ιατρική στην Πίζα και συνδέθηκε φιλικά με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Με το ξέσπασμα της επανάστασης αναχώρησε για την Ελλάδα και αρχικά εργάστηκε ως γιατρός στα Καλάβρυτα. Αναμίχθηκε με την πολιτική, όντας υποστηρικτής του Καλαβρυτινού Ανδρέα Ζαΐμη. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος στην Γ' Εθνοσυνέλευση (πήρε μέρος στην Γ' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου και στην Γ' Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας) ενώ υπηρέτησε και ως γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Ζαΐμη. Την περίοδο 1832 με 1833, διετέλεσε υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Τρικούπη ενώ στις 8 Μαΐου 1833 διορίστηκε νομάρχης Αρκαδίας. Ήταν ένας από τους πρώτους δέκα της Ελλάδας, ενώ στις 24 Αυγούστου του 1833, διορίστηκε πληρεξούσιος παρά την Πύλη, δηλαδή πρεσβευτής της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σουλτάνος όμως, τον αναγνώρισε επίσημα τον Δεκέμβριο του 1837. Τον ίδιο χρόνο ανακλήθηκε πίσω στην Ελλάδα και διορίστηκε υπουργός επί των Εξωτερικών.
Το 1839 με την ιδιότητα του υπουργού επί των Εξωτερικών ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη για να μεταφέρει την συγχαρητήρια επιστολή του Όθωνα προς τον νέο σουλτάνο Aβδούλ Mετζήτ. Ο Αβδούλ Μετζήτ τον δέχτηκε στις 7 Δεκεμβρίου στα ανάκτορα, όπου του απένειμε ανώτερο οθωμανικό παράσημο. Ο Ζωγράφος εργάστηκε για την σύναψη φιλικής συνθήκης, κάτι το οποίο επετεύχθη τελικώς στις 3 Μαΐου 1840. Υπήρξε η πρώτη ελληνοοθωμανική συνθήκη και η οποία ρύθμιζε οικονομικές και ιδιαίτερα εμπορικές εκκρεμότητες ετών μεταξύ των δύο χωρών. Μετά την επιστροφή του όμως στην Αθήνα, αντιμετώπισε σφοδρές αντιδράσεις, κυρίως από τους πολιτικούς του αντιπάλους, επειδή θεώρησαν ότι η συνθήκη ήταν επιζήμια για τα ελληνικά συμφέροντα. Το υπουργικό συμβούλιο στις 11 Μαΐου την απέρριψε, ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας αρνήθηκε να την επικυρώσει. Έτσι στις 16 Μαΐου αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το υπουργικό του αξίωμα και να περιοριστεί στην αντιπολίτευση. Έλαβε μέρος στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου το 1843 και ουσιαστικά αποτέλεσε την πολιτική τριανδρία του κινήματος μαζί με τον Ανδρέα Λόντο και τον Ανδρέα Μεταξά. Αργότερα εκλέχτηκε πληρεξούσιος των Καλαβρύτων στην Εθνοσυνέλευση της Αθήνας, ενώ στη συνέχεια το 1850, διορίστηκε από την κυβέρνηση Αντώνιου Κριεζή πρέσβης της Ελλάδας στην Πετρούπολη.
Απεβίωσε το 1856 στο Μπελβί της Γαλλίας ενώ βρισκόταν εκεί για θεραπεία

Ο Ιωάννης Μιχάλβοδα Σούτσος ήταν Έλληνας διπλωμάτης.
Ήταν πρωτότοκος γιος του πατριώτη ηγεμόνα της Μολδαβίας Μιχαήλ Σούτσου, γόνου της σπουδαίας Φαναριώτικης οικογένειας των Σούτσων και γνωστού υπό το όνομα Μιχάλβοδα Β'. Ήταν δισέγγονος του ηγεμόνα της Μολδαβίας Μιχάλβοδα Α', ενώ από την μεριά της μητέρας του ήταν εγγονός του ηγεμόνα της Βλαχίας Ιωάννη Καρατζά.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1812. Έλαβε εγκυκλοπαιδική παιδεία με Φαναριώτικη παράδοση και έκανε διπλωματική καριέρα στην Ελλάδα, από το 1835 ως το 1862. Ακολούθησε τον πατέρα του στην Πρεσβεία του Λονδίνου, της Πετρούπολης και του Παρισιού μέχρι το 1843 και το 1852 διορίστηκε πρώτος γραμματέας Πρεσβείας στην Πετρούπολη.
Νυμφεύτηκε στο Παρίσι το 1841 την Ρωσίδα Αικατερίνη Κόμησα Ομπρέσκοφ, μέλος της υψηλής αριστοκρατίας της Ρωσίας. Επιστρέφοντας στην Αθήνα η οικία τους έγινε από τα αριστοκρατικότερα και πλέον περιζήτητα κέντρα της κοινωνίας της Αθήνας.
Απεβίωσε στην Αθήνα την 12η Φεβρουαρίου 1892.

Ο Περικλής Αργυρόπουλος του Αλεξάνδρου (Αθήνα, 21 Μαρτίου 1881 - 20 Αυγούστου 1966) ήταν Έλληνας νομικός και διπλωμάτης, που καταγόταν από την οικογένεια Αργυρόπουλου. Διετέλεσε βουλευτής με διάφορα κόμματα, με τελευταίο την ΕΔΑ, και κατ' επανάληψη υπουργός. Συνέγραψε αρκετά έργα και υπήρξε εκπρόσωπος της Ελλάδας σε διεθνή συνέδρια.
Οι γονείς του ήταν Φαναριώτες. Ο πατέρας του Αλέξανδρος ήταν γιος του καθηγητή Περικλή Αργυρόπουλου, και εγγονός του Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης, Ιάκωβου Αργυρόπουλου. Η μητέρα του, το γένος Σούτσου, ήταν εγγονή του Μιχαήλ Βόδα Σούτσου, επίσης Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης. Ο πατέρας της μητέρας του ήταν ο Ιωάννης Σούτσος, πρέσβης του βασιλέα Όθωνα στην Αγία Πετρούπολη. Μητέρα της μητέρας του ήταν η Αικατερίνη Ομπρέσκωφ, δισέγγονη του στρατάρχη Σεραμέτιεφ, νικητή του Καρόλου 12ου της Σουηδίας.
Επειδή οι γονείς του ήλθαν σε διάσταση, και αφού απώλεσαν την περιουσία τους, κατέφυγε με τη μητέρα του και τις δύο αδελφές του στο Παρίσι. Στη Γαλλία σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες. Το 1903 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και κατά την προετοιμασία του να εισέλθει στο Διπλωματικό Σώμα παντρεύτηκε την εξαδέλφη του Σοφία Γ. Αργυροπούλου, κόρη του πρεσβευτή της Ελλάδας στην Αγία Πετρούπολη.
Το 1912 διορίστηκε Νομάρχης Θεσσαλονίκης και έγινε ο πρώτος στο αξίωμα αυτό για την ελεύθερη συμπρωτεύουσα. Το 1916 πήρε μέρος στο Κίνημα Εθνικής Αμύνης. Διετέλεσε πρεσβευτής σε πολλές χώρες της Σκανδιναβικής Χερσονήσου, καθώς και στο Κάιρο, το Παρίσι, το Αλγέρι και την Κωνσταντινούπολη. Ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη, από τις 26 Αυγούστου 1926 ως τις 4 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου.
Εξελέγη βουλευτής Αθηνών στις εκλογές του 1928 με το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα του Γ. Κονδύλη και επανεξελέγη στις εκλογές του 1932 με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.
Στην κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1928 ανέλαβε υπουργός Ναυτικών την περίοδο 4 Ιουλίου 1928-7 Ιουνίου 1929, και εν συνεχεία υπουργός Εξωτερικών την περίοδο 7 Ιουνίου-6 Ιουλίου 1929 στην Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου Ιουνίου 1929, προσωρινός υπουργός Εσωτερικών από τις 3 Ιουλίου 1929 και για 3 ημέρες, υπουργός Εσωτερικών από τις 6 Ιουλίου 1929-31 Δεκεμβρίου 1929. Στην επόμενη κυβέρνηση, μετά την παραίτησή του από υπουργός Εσωτερικών, διετέλεσε υπουργός Ναυτικών την περίοδο 22 Δεκεμβρίου 1930-26 Μαΐου 1932.
Ο Αργυρόπουλος ανέλαβε Γενικός Διοικητής Νήσων Αιγαίου στην κυβέρνηση Τσουδερού την περίοδο 25 Απριλίου 1941-2 Ιουνίου 1941.
Στις εκλογές του 1963 εξελέγη στην εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών με την ΕΔΑ.
Πέθανε το 1966 στον "Ευαγγελισμό" και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.