Ο Γιάννης Δ. Στεφάνου (1930–2005) γεννήθηκε στο Σουφλί Έβρου σε οικογένεια προπολεμικών αριστερών, που ψήφιζαν τους συνδυασμούς του ΚΚΕ από το 1926. Σε ηλικία 12 ετών, στο πλαίσιο της καθολικής στράτευσης της οικογένειάς του στον αγώνα εναντίον της ναζιστικής κατοχής, αναμείχθηκε στο λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα από το φθινόπωρο του 1941. Αργότερα εντάχθηκε στις γραμμές της ΕΠΟΝ ως μέλος του Συμβουλίου της οργάνωσης στο γυμνάσιο της πόλης. Το 1951 συνελήφθη με την κατηγορία συμμετοχής σε παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ και το 1952 – στις μέρες της μεγάλης δίκης Μπελογιάννη – καταδικάσθηκε σε θάνατο βάσει του α.ν. 375/1936, αλλά δεν εκτελέστηκε. Μετά την αποφυλάκισή του, το 1961 στρατεύθηκε και υπηρέτησε τη θητεία του στη διμοιρία “αμετανόητων και επικίνδυνων»“κομουνιστών, στο γνωστό τάγμα που έδρευε στον Κολινδρό – έναν από τους δύο τότε τόπους που διαδέχθηκαν το Μακρονήσι (ο άλλος ήταν η Εράτυρα) – σε συνθήκες τρομοκρατίας, απειλών και βασανισμών μαζί με δεκάδες άλλα μέλη και στελέχη της Νεολαίας ΕΔΑ. Το 1963, μετά την αποστράτευσή του, εντάχθηκε στην ΕΔΑ, ως μέλος της Ν.Ε. Έβρου, και στη νεολαία της ως γραμματέας της Ν.ΕΔΑ Έβρου και εν συνεχεία της ΔΝΛ, και μέλος του Γραφείου Περιοχής Αν. Μακεδονίας-Θράκης. Με την κήρυξη της δικτατορίας, ευρισκόμενος στην Αθήνα, διέφυγε τη σύλληψη και δεν στάλθηκε εξορία, ενώ είχε εκδοθεί απόφαση εκτόπισής του από την Επιτροπή Ασφαλείας Ν. Αττικής. Στη μεταπολίτευση παρέμεινε επί χρόνια ανένταχτος αγωνιστής της ανανεωτικής Αριστεράς – εκτός από ένα βραχύ διάστημα ένταξής του στη μεταπολιτευτική ΕΔΑ – και τελικά έλαβε μέρος στις ιδρυτικές διαδικασίες δημιουργίας της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ) και του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, τον οποίο εξακολουθούσε να ενισχύει μέχρι το θάνατό του.