Όπως προκύπτει από τα στοιχεία και τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο αρχείο, η συγκρότηση της Ομάδας οφείλεται στη συντροφιά του ποιητή Κώστα Ουράνη η οποία συμπληρώνοντας τον αριθμό των δώδεκα μελών «είχε κιόλας καθορίσει το σκοπό της: Να είναι μια ολότελα αδέσμευτη από καταστατικές υποχρεώσεις λογοτεχνική συντροφιά, που θα επιδίωκε, -με διαλέξεις, δημοσιεύματα και την αθλοθέτηση ενός βραβείου,- την αναθέρμανση της λογοτεχνικής ζωής μας.» Το βραβείο της Ομάδας προοριζόταν για πεζογραφικό έργο -μυθιστόρημα ή συλλογή διηγημάτων- συγγραφέα της μεταπολεμικής περιόδου, με την προϋπόθεση το έργο να έχει κατατεθεί στην Εθνική Βιβλιοθήκη ως τις 31 Δεκεμβρίου της προηγούμενης χρονιάς. Το χρηματικό έπαθλο που το συνόδευε προερχόταν από εισφορές των μελών της Ομάδας που ενίοτε συμπληρώνονταν από την Τράπεζα της Ελλάδος ή την Εθνική Τράπεζα. Ύστερα από το θάνατο του Ουράνη το βραβείο έγινε επώνυμο στη μνήμη του και το έπαθλο ανέλαβε η σύζυγός του Ελένη Ουράνη (Άλκης Θρύλος). Η ίδια αργότερα αθλοθέτησε κι άλλο βραβείο στη μνήμη της μητέρας της Μαρίας Νεγρεπόντη για έργο λογοτεχνικής κριτικής. Στο μεταξύ κι άλλοι αθλοθέτες ανέθεσαν στην κρίση της Ομάδας των Δώδεκα την απονομή βραβείων που χορηγούσαν. Έτσι από το 1957 εκτός από το έπαθλο Ουράνη, προκηρύσσεται και το έπαθλο «Πουρφίνα» από την επώνυμη Εταιρεία Πετρελαίων για έργο με θέμα τον ελληνικό πολιτισμό. Το 1958 προστίθενται το έπαθλο Λεωνίδα Γουλανδρή από το γιο του Ι.Λ. Γουλανδρή για δοκίμιο ή ταξιδιωτικό και το έπαθλο Κ. Χατζηπατέρα για ποιητική συλλογή νεώτερου λογοτέχνη ενώ το 1963 το βραβείο Φιλίππου Φέξη από τον Γ. Φέξη για τη συνολική παρουσία και προοπτική ενός νέου λογοτέχνη. Ο βραβευόμενος με το τελευταίο όφειλε να κάνει ένα επιμορφωτικό ταξίδι στο εξωτερικό. Τα χρηματικά έπαθλα ήταν κατά βραβείο: Ουράνη, Γουλανδρή και Μαρίας Νεγρεπόντη 15.000 δρχ., Πουρφίνα 25.000 δρχ., Φέξη 20.000 δρχ. Το χρονικό της απονομής των βραβείων δημοσιευόταν στο περιοδικό Νέα Εστία.

Ιδρυτικά μέλη της Ομάδας ήταν οι Τάσος Αθανασιάδης, Ηλίας Βενέζης, Γιώργος Θεοτοκάς, Μ. Καραγάτσης, Στ. Ξεφλούδας, Ελένη Ουράνη, Κώστας Ουράνης, Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος, Μ. Στασινόπουλος, Άγγελος Τερζάκης, Πέτρος Χάρης, Γ. Χατζίνης. Στο πρώτο σχέδιο της ομάδας βρισκόταν το όνομα του Λουκή Ακρίτα όχι όμως και η υπογραφή του. Προφανώς τη θέση συμπλήρωσε ο Στασινόπουλος. Στην πορεία επήλθαν διάφορες αλλαγές στη σύνθεση. Το 1953 αλλά και το 1959 βρίσκουμε επιστολές παραίτησης του Οδυσσέα Ελύτη που ήταν μέλος από το 1952. Το 1953 και το 1965 βρίσκουμε την παραίτηση του Θεοτοκά. Το 1953 του Βενέζη. Το 1959 του Παπατσώνη. Το 1956 αδυναμία συμμετοχής του Κλ. Παράσχου που αρχικά είχε δεχθεί σχετική πρόταση και το 1969 του Θ. Πετσάλη-Διομήδη. Από το 1959-1960 συμμετέχει ο Κ. Θ. Δημαράς. Το 1961 συμμετέχει και ο Α. Καραντώνης. Οι συγκεντρώσεις της Ομάδας γίνονταν κάθε Πέμπτη, αρχικά στο ζαχαροπλαστείο του ξενοδοχείου King George ή σε άλλο καφέ, και αργότερα μάλλον στο σπίτι της Ελένης Ουράνη. Την πρώτη Πέμπτη κάθε μήνα πραγματοποιούνταν μικρά δείπνα ενώ σε εξαιρετικές περιστάσεις πραγματοποιούνταν μεγάλα δείπνα όπου μπορούσαν να παρίστανται προσκεκλημένοι.

Ο Τάσος Αθανασιάδης γεννήθηκε το 1913 στο Σαλιχλί της Μ. Ασίας και μετά την Καταστροφή του 1922, ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ από το 1945 κατείχε διοικητική θέση στο Εθνικό Θέατρο. Στα γράμματα εμφανίστηκε με τη διάλεξη «Πώς έβλεπε ο Φώτος Πολίτης τη νεοελληνική πραγματικότητα» (Αρχαιολογική Εταιρεία, 1936), ενώ παράλληλα δημοσίευσε τα πρώτα του διηγήματα στα περιοδικά Νέα Εστία, Ελληνικά Γράμματα και Πρωτοπορία. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Ομάδας των 12 και το 1986 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Έγραψε διηγήματα, μυθιστορηματικές βιογραφίες και τα μυθιστορήματα Οι Πανθέοι (με τρεις επεξεργασίες: 1948-1961, 1967-1968, 1976-1977), Η Αίθουσα του Θρόνου (1969), Οι φρουροί της Αχαΐας (1975), Οι τελευταίοι εγγονοί (1984), Τα παιδιά της Νιόβης (1988).

Πηγή: Έρη Σταυροπούλου (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Τάσος Αθανασιάδης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ώς τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης 1996, σ. 50-119.